หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56)

[hene2526]

เออ...เมื่อไรหอมจะยอมรับความจิงสักทีหล่ะลูก

[yr_meteor]

ถึงหมอทิกับข้าวหอมจะ....กันแล้ว
แต่ก็ยังไม่เคลียร์เรื่องเทพกับข้าวหอม
มันรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่น่ะ
ทำไมถึงทำแบบนั้น????
เพื่อนเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก  
สงสารหมอทิ T~T

[liTTle.SaLapaO]

ทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด น่าจะให้พ่อกำนันตีให้ตาย แล้วยุให้พี่หมอหาเมียใหม่ ตอนนี้ไม่สงสารพี่หอมแล้ว รู้สึกแย่กับคำว่าเพื่อน เพื่อนกันไม่จูบกันหรอกนะ เข้าใจคำว่าเพื่อนใหม่ด้วยนะพี่หอม น่าอายจริงๆ แล้วอีกอย่างก็ยอมรับความจริงได้แล้วนะพี่หอม ว่าก็รู้สึกดีกับพี่หมออย่าให้ความเกลียดมาบัดจนหมด

รอตอนต่อไปค่ะ

[Little Devil]

มาให้กำลังใจหมอทิ 
รักพ่อกำนัน
ข้าวหอม ทิฐิ มีแต่ทำให้ทุกอย่างแย่ลง 

[jab]

ข้าวหอมเปิดใจซักทีสิ

[winndy]

สงสารเทพเหมือนกัน แต่ตัวเองช้าเกินไป
พ่อกำนันทำถูกแล้วค่ะ
ส่วนน้องหอม ยังต้องปรับปรุงตัวน้า

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ให้กำลังใจคนแต่ง กับคนโพส ต่อค่ะ
 
เม้นสั้นๆ แต่ว่าติดตามนะคะ

[jira]

บทอัศจรรย์ระหว่างพี่หมอกับน้องหอม นุ่มนวล อบอุ่นมากค่ะ แต่ก็แอบร้อนแรง 
พ่อกำนันน่าสงสารที่สุดเลยอ่ะ...ลูกรักไม่รักดี 
ให้น้องเทพค่ะ  มาก่อนแต่ไม่เริ่มเอง...ช่วยไม่ได้  แล้วยังมาทำตัวเป็นชู้กับเมียชาวบ้านอีกไม่รู้จักตัดใจ ไม่มีศีลธรรม เฮอะ!!!!
น้องหอม...ไม่ได้มีชู้ แต่ต่อไปก็ไม่รู้...งั้นสิ  น้องหอมเป็นนางเอกนะคะ เป็นเมียพี่หมอด้วย(ได้ข่าวว่าเมื่อคืนได้กันแล้วนี่  5555555) อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ แล้วอย่าได้เอาเพื่อนเป็นแฟนนะคะ ขนาดน้องสิงห์โตยังไม่ทำเลย(เกี่ยวกันเหรอ...)
พี่หมอ..พี่หมอน่าสงสารค่ะ ทำหน้าที่ทุกวันนะคะ เมียจะได้ไม่ลืมว่ามีผัวแล้ว55555555555
+1เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณเจี๊ยบ
    

[TONG]

อันนี้สินะที่เรียกว่าพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

ได้ข้าวหอมตั้ง 2 ที 5555

[yunjaejoong]

ไอ้ที่หมอที่บอกว่าถ้าคิดว่าทำตามหน้าที่มีหวังน้องข้าวหอมตายก่อนแก่แน่ๆเลย เราจะยุให้หมอธิให้ข้าวหอมทำตามหน้าที่วันล่ะสามครั้งหลังอาหารเลยทีเดียว55555ไม่ได้หื่นนะแต่อยากให้ปั้มลูกเยอะๆ

[♠DekDoy♠]

รักกันก้พูดออกไป ข้าวหอมก็นะ สมควรจริงๆ

[~l3aml3ery~]

หมอทิทำดีมาก ตั้ง 2 ทีแน่ะ คึคึ
+1

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ข้าวหอมอ่ะอย่าปากแข็งสิ

เอาน่าหมอทิไหนๆน้องเค้าก็ได้ชื่อว่าเมียเราอย่างเต็มภาคภูมิแล้วล่ะว้า

พยายามอีกนิด น้องเค้าคงปากแข็งไปงั้นแหละ

แล้วไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเนี่ยะขอเลยนะพ่อกำนัน เอามันออกไปให้ไกลเลยนะ

พี่หมอเอาเมียรักขึ้นไปอยู่กรุงเทพด้วยเลยดีกว่า อย่าได้วางใจเด็ดขาด

ไอ้พวกแมงขโมยหน้าซื่อใจคตเนี่ยะ

[meduza]

เฮ้อขนาดมาถึงขั้นนี้แล้วน้องข้าวหอมก็ยังดื้ออยู่ดี
สงสัยต้องให้พี่หมอทิปราบให้อยู่ละมั้งน้องหอมถึงจะอ่อนได้อิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า

[namngern]

สู้ๆคะหมอ เรื่องนี้หอมมีส่วนผิดเต็มถูกลงโทษบ้างก็ดี
จะได้รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน
แล้วบอกว่ายังไม่ได้ทำ หมอพูดถูกเลย ถ้าปล่อยไปก็อาจจะทำก็ได้ใช่ไหม
อ่านตอนนี้โกรธหอมอะ ถึงจะสงสาร แต่ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี
เห้อออ 
เป็นกำลังใจให้คะทั้งคนโส คนแต่ง
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่านคะ 

[Shock_n2n]

หืม

กะลัง มันส์เลยอ่ะ

อิอิ

เรื่องนี้สนุกมากค่ะ 

 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

มาเร็วๆน้าไรเตอร์

[Pikky]

ข้าวหอมสับสน แล้วก็ปล่อยตัวกับเพื่อนจนเกิดเรื่องเลย

แต่น่าสงสารตอนโดนพ่อกำนันดุ แล้วก็ตีอ่ะ
ดีนะมีพี่หมอช่วยปลอบ อิอิ 

ค่อยเป็นค่อยไปนะพี่หมอ อีกนิดเดียวหนูข้าวหอม ก็จะใจอ่อนแล้ว
สู้ๆๆๆ  ทั้งพี่หมอ แล้วก็คนแต่ง

อยากเห็นตอนพี่หมอ ปราบหนูหอมจนอยู่หมัดจังเรย

[Simply Blue]

“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือยังไม่ได้ทำใช่มั้ย”

อันนี้เจ็บจิี๊ดๆๆๆๆๆ จริง ถูกต้องที่สุด

ถ้าหมอทิเพียงแต่บอกความรู้สึกที่แท้จริงกับหอม หอมก็คงไม่เป็นแบบนี้
เฮ้่อ  จะอย่างไรก็ดี  คราวนี้ก็เป็นอีกหนึ่งโอกาสที่ทำให้หอมอ่อนลง และหวังว่าจะออกฤทธิ์น้อยลงและสัมผัสได้ถึงความรักของหมอทิบ้าง

[Inlover]

ในที่สุดดดดด !!!!!!!!!!!!!!
หมอทิก็ทำหน้าที่สามีแล้ว

แอบเสียใจ T____T
ปากแข็งปากหนักกันทั้งคู่เลย
ประชดกันไปกันมา คนอ่านเสียจัย


ไม่ชอบเทพอ๊ะ หมั่นไส้


เป็นกำลังใจให้ค่ะ .....จะรอติดตามอ่านนะคะ
แง่มๆๆๆๆๆ รอฉากหวานๆๆๆๆๆ

[kboom]

ขอบอกว่าสุเทพกับข้าวหอมทำน่าเกลียดมาก

อ่านเเล้วความรู้สึกเดิม ๆ แทบไม่เหลือเลยกับข้าวหอม

ท่ายังทำเป็นไม่รู้ไม่รับมองไม่เห็น

มันฏ็ไม่ต่างจากควายตัวหนึ่งเลย

เผลอ ๆ ควายยังจะดีกว่าอีก

ท่ารู้ว่าทำแล้วมันจะเป็นแบบนี้แล้วจะทำทำไม

ตอนนี้รู้สึกเกลียดคนอย่างสุเทพมากอยากกระทืบให้จมดินเลย

สงสารหมอนะ

สงสารมาก

ให้พี่สาเกมาแก้เรื่องเปลี่ยนายเอกใหม่ได้ไหม

สงสารพ่อกำนัน

[kittyfun]

ข้าวหอมอ้างอย่างนั้นก็ไม่ถูกนะ

หากไม่มีใจกับหมอทิจริงก็ไม่น่าดึงเขามาพัวพันแต่แรกเลย

ตอนนี้ถลำลึกขนาดนี้จะอ้างว่าไม่ได้เป็นเมียพี่หมอทิไม่ได้แล้วนะ

ยอมรับไปเหอะ

ตัดใจจากเทพซะ

[mecon]

  หมอทิ คนอ่านรออยู่นะ จร๊วบๆ

[ifwedo]

มารออ่านจ้า

[prawy]

 o13หมอทิสุดยอด

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ไรเตอร์จ๋าวันนี้วันเสาร์แล้วหนา

[jeaby@_@]

- Eternal Sunshine 15 -


ย่างเข้าหน้าฝนน้ำในแม่น้ำท่าจีนเริ่มไหลแรงมีสีขุ่น เศษสวะลอยเป็นแพเต็มท้องน้ำ และเป็นที่รู้กันว่าอีกไม่นานพื้นดินบริเวณริมตลิ่งที่เคยเป็นที่เพาะปลูกจะถูกน้ำกลืนหายไป วันนี้กำนันสิงห์กลับมาจากประชุมก็เห็นทิเบตอยู่บนเรือนแล้ว ผิดไปจากทุกอาทิตย์ที่ผ่านมา

“คราวนี้มาเร็วนะพ่อทิ”

“ครับ ช่วงบ่ายงานไม่มีอะไรมาก ผมเลยกลับมาก่อน”

“ไม่เจอใครล่ะสิ เจ้าพวกนั้นอยู่ในสวนกันหมด”

“ครับ”

ทิเบตรับคำ ระบายยิ้มทั่วใบหน้า มองผู้สูงวัยทรุดตัวนั่งบนตั่ง ยกขันน้ำที่ไอ้แก้วนำมาให้ดื่มอึกใหญ่

“แล้วกินอะไรมารึยัง หิวรึเปล่า”

กำนันถามเพราะเห็นว่าบ่ายแก่มากแล้ว

“พอดีตอนผมมาเจอป้าณี ป้าเอาแกงไก่กับทอดมันมาฝาก ผมเลยหุงข้าวทานไปเรียบร้อยแล้วล่ะครับพ่อกำนัน”

“แม่ณีเรอะ เออๆดีๆ”

กำนันสิงห์พยักหน้าพลางยกมือขึ้นขยี้ตาหลายหนจะทิเบตผิดสังเกต

“อะไรเข้าตาหรือครับ”

“ไม่รู้สิ แต่มันเคืองตาน่ะ พักหลังมานี่เป็นบ่อย”

“ขอผมดูหน่อยครับ”

คุณหมอหนุ่มขยับเข้าไปใกล้พิจารณาดวงตาแดงกำและซักถามอยู่สองสามประโยคก็มีคำตอบให้ตัวเองในใจ

“พ่อกำนันน่าจะเข้าไปตรวจที่โรงพยาบาลซักหน่อยนะครับ เพราะเท่าที่มองดูคล้ายอาการตาแห้ง แต่ผมอยากให้แพทย์ผู้ชำนาญทางด้านนี้ตรวจอย่างละเอียด ทิ้งไว้จะเป็นต้อได้”

“ยังงั้นเหรอ” กำนันสิงห์มีทีท่าครุ่นคิด

“พ่อกำนันเข้ากรุงเทพเถอะครับ ไปที่โน้นผมจะให้แพทย์ที่โรงพยาบาลตรวจอย่างละเอียด แล้วก็ถือโอกาสพาข้าวหอมไปตรวจสุขภาพด้วยเลย ดีมั้ยครับ”

“อืม ก็ดีเหมือนกัน”

“งั้นวันอาทิตย์นี้ไปพร้อมผมเลยนะครับ ตรวจเสร็จก็พักผ่อนอยู่ทางโน้นซักสามสี่วันแล้วค่อยกลับพร้อมผม หรือถ้าทางนี้มีอะไรต้องจัดการด่วน ผมจะให้รถมาส่งครับ”

กำนันสิงห์พยักหน้าเห็นด้วยก่อนวางแผนจัดการธุระปะปังทางนี้ในใจ และด้วยเหตุนี้ข้าวหอมจึงมานั่งหน้าบูดอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตของฝ่ายสามีด้วยอาการหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะไม่ใช่ถิ่นของตัวเอง ออกฤทธิ์ออกเดชอะไรมากไม่ได้

‘โรงพยาบาลดีๆในสุพรรณมีเยอะแยะ ต้องลากพ่อเขามาถึงกรุงเทพ’ ข้าวหอมค่อนขอดร่างสูงข้างๆ แต่เพราะผู้เป็นพ่อได้ตัดสินใจไปแล้วจึงคร้านจะทัดทานอะไรได้อีก

“พ่อกำนันทำตัวตามสบายนะจ๊ะ คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง ฉันให้เด็กจัดห้องหับไว้แล้ว” นิภายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนได้ทดแทนคุณแม้เล็กน้อยก็ยังดี

“ก็รบกวนแม่นิภาซักพักล่ะนะ แก่แล้วอะไรมันก็เสื่อมไปตามวัย จะอยู่ได้นานเท่าไรก็ไม่รู้”

“โธ่ อย่าพูดอะไรอย่างนั้นสิพ่อกำนัน”

“สังขารไม่เที่ยง ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน แล้วอีกอย่างฉันก็อยากให้เจ้าหอมมาตรวจร่างกายด้วย”

ร่างโปร่งสะดุ้งเมื่อมีชื่อตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้อง

“หอมไม่เห็นรู้เรื่องเลย?”

“ไหนๆก็มาแล้ว พ่อก็อยากให้เราตรวจสุขภาพด้วยเลย”

“แต่ไม่มีอะไรผิดปกตินี่พ่อ หอมก็สบายดี”

“ตรวจไว้ล่ะดีแล้ว” กำนันสิงห์ยิ้มหนวดกระตุกเป็นอันรู้กันว่าต้องทำตามไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น

ข้าวหอมหันมองทิเบตพลางเม้มริมฝีปากแล้วจึงขอตัวขึ้นไปพักผ่อน

“คราวนี้ไอ้ขันไอ้แก้วไม่ได้มาด้วย งั้นหอมไปนอนเป็นเพื่อนพ่อนะ” ร่างโปร่งคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าไว้ในมือ

“ไม่ต้องหรอก นอนกับผัวเราไปเถอะ พ่อนอนของพ่อได้”

คำตอบของบิดาทำเอาข้าวหอมร้อนไปทั้งหน้า อยากจะค้านเต็มกำลังถ้าไม่กลัวถูกตัดพ่อตัดลูก จึงได้แต่ก้มหน้างุดๆเดินตัวปลิวขึ้นชั้นสอง

“พ่อกำนันก็ไปพักก่อนเถอะจ้ะ หรืออยากไปยืดเส้นยืดสายข้างนอกก็ได้นะ เดี๋ยวถึงเวลาทานข้าวเย็นฉันจะให้เด็กไปตาม”

กำนันสิงห์พยักหน้าเห็นด้วย แล้วเลือกเดินขึ้นไปพักผ่อนบนห้องพัก นิภาจึงค่อยหันมาคุยกับบุตรชาย

“วันศุกร์ลูกไม่อยู่ เจนนี่เขามาถามหาลูกแน่ะ”

“ที่นี่น่ะหรือครับ”

ชื่อผู้หญิงต่างชาติทำให้คุณหมอหนุ่มขยับกายนั่งหลังตรง หัวคิ้วขมวดมุ่นมองมารดาส่ายหน้า

“เปล่าหรอก ที่โรงพยาบาล พอดีแม่ไปตรวจสุขภาพอย่างเคยเลยเจอกัน แล้วก็ได้คุยกันนิดหน่อย คิดว่าวันสองวันนี้คงมาพบลูกอีก”

นิภาสังเกตบุตรชายสูดลมหายใจเข้าปอดแรงกว่าปกติให้รู้สึกหนักใจพิกล ‘เรื่องมันแล้วไปแล้วอย่าต้องมีอะไรมาทำให้ยุ่งเหยิงอีกเลย’ ผู้เป็นมารดานึกหวั่นใจกับอดีตคู่หมั้นของบุตรชายที่เลิกร้างกันไปไม่ดีนัก ทั้งยังกลับมาในจังหวะที่สถานการณ์พันกันอิรุงตุงนัง แค่สองคนผัวเมียก็เขม่นกันจะแย่แล้ว ขืนมีมือที่สามเข้ามาเกี่ยวข้อง บ้านไม่ลุกเป็นไฟรึ

“ลูกก็ผ่านอะไรมาเยอะ แม่จะไม่เข้าไปยุ่งหรอกนะ แต่ทำอะไรก็ตรึกตรองให้ดีนะลูก”

ทิเบตระบายยิ้มบางๆให้มารดา “แม่กลัวน้องหอมจะรู้แล้วอาละวาดหึงหวงผมเหรอครับ”

“เดี๋ยวเหอะ พูดเล่นไปได้นะเรา”

“แม่ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ คงแวะมาเยี่ยมเยียนกัน ไอ้เรื่องลมพัดหวนไม่มีแน่ครับ ผมแต่งงานแล้วนะ” น้ำเสียงล้อเลียนทำให้นิภาค้อนขวับ

“แต่พักนี้น้องหอมก็ดูอ่อนลงเยอะนะแม่ว่า” นิภามองไปยังทิศทางห้องพักของคู่สามีภรรยา

ก็เพราะถ้าแกล้ง ตกกลางคืนเป็นได้เห็นดีกันน่ะสิแม่ ทิเบตได้แต่ตอบมารดาในใจ หากริมฝีปากยกยิ้มพราว

“คงรู้ว่าอะไรเป็นอะไรบ้างแล้ว แต่ก็ยังเฮี้ยวอยู่เหมือนเดิมล่ะครับ”

“เฮ้อ น้องเขาก็เด็กกว่าเรามากนะ ค่อยๆเตือนกันไปนะลูก”

“ถ้ายอมฟังล่ะนะครับ”

นิภาส่ายหน้าหน่าย “ไป ขึ้นไปดูน้องเขาไป ขาดเหลืออะไรก็บอกแม่บ้านล่ะ”


ทิเบตเคาะประตูสองสามครั้งแล้วค่อยผลักเข้าไปภายในห้อง ร่างโปร่งบางทอดตัวนอนบนเตียงเงียบสงบ ชายหนุ่มจึงค่อยๆเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง มองใบหน้านวลหลับตาระบายลมหายใจสม่ำเสมอ จึงทรุดตัวนั่งขอบเตียง

“เหนื่อยหรือ?”

ทิเบตมองเนื้อตัวที่ยังคงสภาพเดิมเหมือนตอนมา ‘น่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยนอน นอนทั้งแบบนี้ไม่สบายตัวเปล่าๆ’ ทิเบตคิดพลางลงมือแกะกระดุมเสื้อ

“ทำอะไรน่ะ!”

ข้าวหอมลืมตาไม่มีแววง่วงงุน กระชากมือออกจากสาบเสื้อตนเอง

“อ้าว...ไม่ได้หลับอยู่หรอกเหรอ?”

“ถ้าหลับแล้วจะรู้หรือว่านายกำลังลักหลับฉันน่ะ”

ทิเบตเลิกคิ้วก่อนหลุดขำพรืด

“นายนี่ลามกใช้ได้เลย แสดงว่าคิดอยู่ล่ะสิ”

พอรู้ตัวว่ากำลังถูกล้อ คนขี้โมโหก็คว้าหมอนฟาดใส่บ่าหนา “ทะ...ทะลึ่ง นายนี่มันหน้าด้านที่สุด”

ที่แกล้งหลับเพราะไม่อยากเห็นหน้านายต่างหาก รู้ไว้ซะด้วย แววตาโกรธเคืองสื่อความหมายหมดสิ้น ทิเบตจึงหุบยิ้มซ่อนความน้อยเนื้อต่ำใจไว้ภายใน ลุกขึ้นคลี่ยิ้มเย็น

“จะนอนก็ไปอาบน้ำก่อน จะได้สบายตัว ถึงเวลาอาหารเย็นจะให้แม่บ้านมาตาม”

น้ำเสียงทุ้มเรียบรื่นไม่มีแววกวนโทสะหรือท่าทีจะใช้กำลังจับกดเหมือนหลายครั้งที่เขาแข็งขืนออกฤทธิ์ออกเดช หัวคิ้วจึงขมวดมุ่นมองร่างสูงอย่างไม่แน่ใจ และไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงได้พยักหน้ารับ ส่งผลให้ดวงตาสีหม่นเปล่งประกายระยิบระยับ

“หอมอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย ป้านอมทำกับข้าวเก่งนะ” จากที่คิดจะลุกหนี ร่างสูงกลับนั่งลงตรงหน้าข้าวหอมอีกครั้ง

ใบหน้าขาวนวลร้อนวูบแล้วส่ายหน้าดิก “ไม่ล่ะ ขอบคุณ”

“แต่ฉันให้ป้าเขาเตรียมปลาหมึกยัดไส้ทอดกระเทียมไว้ ชอบไม่ใช่หรือ?”

รู้สึกเหมือนกำลังถูกเอาใจ ข้าวหอมมองใบหน้าคมคายฉายแววดีใจ ในช่องอกเล็กๆจึงคล้ายมีฟองอากาศสีชมพูจางๆฟูฟ่องจนตัดใจทำลายบรรยากาศดีๆที่เกิดขึ้นไม่ลง ก่อนพยักหน้าอย่างงกๆเงิ่นๆแล้วรีบดีดตัวเองให้พ้นจากอีกฝ่าย

“อืม...ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว”

ทิเบตมองคนเป็นภรรยาหายวับไปในห้องน้ำ ในอกวูบวาบกับอากัปกิริยาขัดเขินเล็กๆนั้น ให้นึกอยากเข้าไปสวมกอดเจ้าลูกแมวจอมเกเรซักทีสองที

ถ้าคืนนี้ทำตัวน่ารักแบบนี้บ้างจะดีซักแค่ไหนกันนะ...



เช้าวันรุ่งขึ้น ทิเบตลุกจากที่นอนนั่งมองผิวสีนวลลออตาเป็นรอยจ้ำเลือดจางๆจากการขัดขืนของอีกฝ่าย แม้จะไม่รุนแรงและออกจะเป็นการขัดขืนที่เสียแรงเปล่าเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ออกแรงต่อต้านเต็มกำลัง แต่ทำไปเพื่อบอกให้รู้ว่าไม่เต็มใจ และถ้าเขาหลงใจอ่อนยอมตามใจล่ะก็ จะตกเป็นเบี้ยล่างทันที

ชายหนุ่มเกลี่ยเส้นผมปรกใบหน้านวลเบาๆ บางครั้งเขาก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกแล้ว

แค่เพียงรอยยิ้มนั่นเท่านั้นที่ยังทำให้เชื่อมั่นและเหนี่ยวรั้งให้เขามุ่งไปหาแสงสว่างอันริบหรี่บนทางเดินที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะถึงปลายอุโมงค์

หอม... ทิเบตก้มลงจุมพิตปลายจมูกโด่งแผ่วๆ

“ตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องไปโรงพยาบาลกับพ่อกำนันนะ”

เปลือกตาบางค่อยๆเผยอลืมขึ้น เห็นใบหน้าสะอาดสะอ้านจ้องมองอยู่ก่อนแล้วจึงเอียงหน้าหนี ก่อนผลักอกแน่นตึงออกแรงๆ

“ปล่อย อึดอัด”

อาการงัวเงียผสมความไม่พอใจทำให้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทั้งสั้นทั้งห้วน

เมื่อคืนนี้เจ้าหมอบ้านี่แกล้งเขา ไม่ยอมให้ปลดปล่อยไปง่ายๆ มีข้อแม้ มีเงื่อนไขตลอด ร่างกายที่ทรมานจากแรงอารมณ์โหมกระหน่ำจำต้องเอ่ยร้องขอเรื่องน่าอายเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งอยากแทรกแผ่นดินหนี ข้าวหอมพลิกตัวหันหลังให้ และต้องนิ่วหน้าจากอาการขัดยอกไปทั้งตัว

“ก็บอกแล้วว่าอย่าฝืน ให้ปล่อยตัวตามสบายก็ไม่เชื่อ”

[jeaby@_@]

ทิเบตรั้งคนโก่งตัวหนีให้นอนคว่ำหน้า พร้อมลงมือนวดแผ่นหลังโค้งเว้าให้

“อย่า...”

ถึงจะร้องท้วงแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า น้ำหนักมือพอดิบพอดีทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ และแม้ค่ำคืนที่ผ่านมาจะนักหนาสาหัสสำหรับมือใหม่อย่างเขาจนเผลอหลับไปทั้งที่เปรอะเปื้อน แต่ทุกครั้งเมื่อลืมตาตื่น ร่างกายเขากลับสะอาดหมดจด

ข้าวหอมเหล่มองคนตั้งอกตั้งใจนวดแผ่นหลังก่อนลอบระบายลมหายใจ

ถ้าหัวใจเขาเป็นอิฐเป็นปูนก็คงจะดี...


กำนันสิงห์มองบุตรชายเดินลงบันไดมาพร้อมลูกเขย คิ้วดกหนาแซมสีขาวเลิกขึ้น ประกายตาของคนผ่านร้อนผ่านหนาวครุ่นคิดภายใต้ความสงบนิ่ง จนทิเบตมานั่งลงตรงกันข้ามกับผู้สูงวัย

“วันนี้อาจต้องอยู่ที่โรงพยาบาลนานนะครับ ของหอมคงมีช่วงบ่ายด้วย ระหว่างรอผลก็พักผ่อนได้ในห้องรับรองคงไม่น่าเบื่อนักหรอกครับ”

ทิเบตบอกกำหนดคราวๆ หางตาเห็นข้าวหอมทำปากยื่นไม่สบอารมณ์

มันน่าหยิกแก้มป่องๆนั่นซักที คนอะไรช่างทิฐิ

พอสายๆทั้งหมดก็พากันไปยังโรงพยาบาลที่ทิเบตทำงานอยู่ กำนันสิงห์ถูกแยกไปตรวจยังแผนกจักษุ ส่วนข้าวหอมนั้นทิเบตพาไปส่งยังแผนกหัวใจและหลอดเลือด และยกหน้าที่ทั้งหมดให้แพทย์ผู้เชี่ยวชาญเป็นคนรับช่วงต่อ ผ่านสายตาดุๆของร่างโปร่ง

แพทย์อาวุโสยิ้มอารมณ์ดี มองเด็กหนุ่มตีหน้าบูดบึ้ง เมื่อทิเบตที่ตนเองเอ็นดูดังลูกหลานออกไปแล้ว แม้จะแปลกใจพอดูที่ชายหนุ่มแต่งงานกับผู้ชายออกหน้าออกตา แต่นั่นก็เป็นเรื่องส่วนตัวซึ่งไม่คิดจะไปก้าวก่าย ในเมื่อเจ้าพ่ออารมณ์ดียังไม่เดือดร้อนแล้วเขาจะไปเดือนเนื้อร้อนใจทำไม และเท่าที่เห็นไอ้หนูคนนี้มันก็หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูใช่หยอก เห็นเจ้าวิวัฒน์มันชอบมาเล่าความเฮี้ยวให้ฟังจนท้องคับท้องแข็งบ่อยๆ

“เป็นอะไร...ไม่อยากตรวจรึ” หลังจากซักถามอาการจนพอใจและเริ่มจะทำการตรวจทางห้องปฏิบัติการ แพทย์อาวุโสซึ่งเป็นเพื่อนยากของเจ้าของโรงพยาบาลจึงได้เอ่ยปากถามยิ้มๆ

ข้าวหอมรีบปรับสีหน้า “เปล่าครับ แค่คิดว่าอาการก็ไม่ได้กำเริบ ไม่น่าให้คุณหมอมาเสียเวลาเลยครับ”

“คิดผิดแล้วไอ้หนู” ผู้สูงวัยขยี้ศีรษะทุยเบาๆ

“โรคนี้นอกจากจะต้องดูแลสุขภาพให้ดีแล้ว ยังต้องไม่ลืมว่าตัวเรามีขีดจำกัดแค่ไหนด้วย การประมาทเพียงนิดก็ส่งผลต่อหัวใจได้นะ และเท่าที่ซักถาม เรามันไม่อยู่นิ่งเลยนี่”

“ก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยนี่ครับ” คนถูกดุกลายๆเสียงอ่อย

“ถ้ารอให้เหนื่อยก่อนก็คงต้องหามมาส่งโรงพยาบาลกันล่ะ”

ดวงตาใสเบิกกว้างไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ฟัง เพราะผ่านมาหลายปีแล้วที่อาการลิ้นหัวใจรั่วไม่เคยกำเริบขึ้นมาเลย

“การชะล่าใจกับโรคนี้ตายมานักต่อนักแล้วนะ” แพทย์ผู้ตรวจเอ่ยเสียงหนัก

“คนตายน่ะมันไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ไอ้คนที่ยังเป็นๆอยู่นี่สิ มันทรมาน รู้รึเปล่า”

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงมีแต่ภาพใบหน้าของผู้บังเกิดเกล้าลอยมาให้เห็น แต่ตอนนี้กลับมีชายหนุ่มที่คอยปากเปียกปากแฉะให้เขามาตรวจลอยเข้ามาซ่อนทับอยู่ด้วย

“เดี๋ยวตามพยาบาลไปนะ”

เสียงของแพทย์ทำให้ข้าวหอมสลัดภาพออกจากศีรษะแล้วลุกตามพยาบาลวัยกลางคนไปยังห้องปฏิบัติการ

ด้านกำนันสิงห์ตรวจเสร็จก่อนจึงเข้าไปนั่งรอบุตรชายในห้องรับรองติดกับห้องทำงานของทิเบต

“พ่อทิไปทำงานต่อเถอะ ไม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนให้เสียงานเสียการหรอกนะ ฉันอยู่ได้”

“ครับ แต่ผมว่าพ่อกำนันน่าจะหยอดน้ำตาเทียมที่แพทย์สั่งให้เลยดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมช่วย”

“เอางั้นเรอะ”

“ครับ ไม่ต้องรอหอมหรอกครับ” ทิเบตหยิบหลอดน้ำตาเทียมหยดให้ดวงตาผู้สูงวัยทั้งสองข้าง

“แล้วพรุ่งนี้ผมจะพาไปตัดแว่นกันแดดนะครับ”

กำนันสิงห์ครางรับในลำคอด้วยยังเงยหน้าให้น้ำตาเทียมซึมเข้าไปในดวงตา

ก็อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างสูงจึงเอี้ยวตัวมองเลขาส่วนตัวค่อยๆเปิดประตูเข้ามารายงาน

“คุณหมอค่ะ มีแขกมาขอพบค่ะ”

ทิเบตพยักหน้ารับก่อนหันไปบอกผู้สูงวัย “ผมขอตัวก่อนนะครับ ยังไงถ้าหอมมาแล้วเราค่อยไปทานข้าวกัน”

ร่างสูงเดินออกจากห้อง มองไปยังเก้าอี้รับแขกด้านนอก ร่างโปร่งระหงคุ้นตาทำให้หัวใจสะดุดไปชั่วขณะ และอีกฝ่ายก็คงรู้สึกได้ จึงหันมาปะทะสายตา และลุกเดินมาใกล้

“สวัสดี” คำทักทายภาษาอังกฤษระรื่นหูดังกาลก่อนกวนให้ตะกอนในอกลอยฟุ้ง หากในเวลาต่อมาก็หล่นลงมานอนก้นเป็นอดีตเช่นเดิม

“เข้ามาก่อนสิ”

ทิเบตเบี่ยงตัวให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนเข้าไปภายในห้องทำงาน

“ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ ทิเป็นยังไงบ้าง”

หญิงสาวซึ่งเคยเป็นอดีตคู่หมั้นเอ่ยหลังจากสำรวจร่างสูงตรงหน้า

“อืม ก็เรื่อยๆล่ะ แต่ดูเจนจะไม่ค่อยสบายนะ เป็นอะไรรึเปล่า”

ทิเบตสังเกตใบหน้าสะสวยอย่างคนตะวันออกมีร่องรอยอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด

“อืม ก็เรื่องนี้ล่ะที่ทำให้ฉันต้องมาหา ทั้งที่จากกันไม่ดีเลย” หญิงสาวยิ้มขื่น

“มันผ่านไปแล้ว ช่างเถอะ”

ใช่มันผ่านไปแล้ว ผ่านไปนานจนเขาสามารถยืนหยัดได้โดยไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์คนตรงหน้าอีก และทุกวันนี้เขามีคนที่ต้องดูแลเอาใจใส่ ที่ถ้าไม่ทุ้มเททั้งใจก็ไม่มีหวังจะได้มา เขาจึงไม่เหลือใจเผื่อไว้ให้ใครอีก แค่คนนี้คนเดียวก็หัวใจจะวายอยู่แล้ว

รอยยิ้มบางๆตรงมุมปากทำให้หญิงสาวมองอย่างฉงน “มองทิสบายดีนะ ดูอารมณ์ดีจัง”

“ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้เครียดนี่นะ ว่าแต่เจนมีเรื่องอะไรถึงมาหาผมล่ะ”

“ฉันขอพูดตรงๆเลยนะทิ ฉันเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว” ดวงตาคู่งามไม่ทอแสงจับตาเช่นดังเก่ามองชายหนุ่มมีท่าทีชะงักไปชั่วขณะ

“รู้ตัวตั้งแต่เมื่อไร”

“เดือนก่อนนี่เอง”

ทิเบตพินิจพิจารณาหญิงสาว บอกตามตรงว่าเมื่อครู่เขาใจหายเลยทีเดียว ถึงจะเลิกร้างกันไปแบบไม่ดีนัก เพราะอีกฝ่ายไปติดพันไฮโซหนุ่มและลุ่มหลงกันถึงขนาดขอถอนหมั้นกับเขา แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ทำให้เขามีสติคิดได้ว่า คนเราถ้าลองไม่รักกันแล้ว จะฝืนคบกันไปคงทุกข์ใจทั้งสองฝ่าย ดีแล้วที่รู้ตัวรู้ใจตัวเองก่อนจะถลำลึกลงไปมากกว่านี้

“ทิ ฉันอยากย้ายมารักษาที่นี่ เลยมาคุยกับทิ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ก่อนลอบระบายลมหายใจ โรคนี้ใช่ว่าจะรักษาไม่ได้ แต่กว่าจะหายขาดจำเป็นต้องดูแลสุขภาพอย่างดีและต้องอดทนกับการทำเคมีบำบัด รวมทั้งค่าใช้จ่ายที่สูงลิบลิว ทิเบตมองใบหน้าที่ยังคงความงามไม่เปลี่ยน จะมีก็แต่แววตาที่เคยทอประกายเชื่อมั่นในตัวเองหายไปราวกับคนละคน เพราะป่วยหรือถึงได้เห็นร่องรอยเหมือนคนสิ้นหนทาง จึงได้บากหน้ามาหาเขา

“แล้วก็...ทิจะว่าฉันเห็นแก่ตัวก็ได้นะ แต่ฉันขอบอกทิตรงๆว่าฉันหย่ากับสามีมาระยะหนึ่งแล้วถึงได้รู้ว่าเป็นโรคนี้ และถึงฉันจะมีเงินเดือนสูง มีเงินเก็บก้อนโต แต่โรคที่ฉันเป็นคงใช้เงินรักษาและดูแลตัวเองจนหมดเนื้อหมดตัวแน่ๆ ฉันเลยนึกถึงทิ”

ร่างสูงมองแววตาสั่นไหว รวมรวมกำลังใจเอ่ยร้องขอคนเคยมีใจให้กันใช้อำนาจที่มีให้ทางโรงพยาบาลคิดค่ารักษาพยาบาลในราคาโรงพยาบาลของรัฐ เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนพยักหน้ารับสิ่งที่หญิงสาวขอมา

ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนดีขนาดที่ทำให้เจ็บให้ช้ำก็ยังยิ้มสู้ได้ทุกสถานการณ์ แต่ที่ทำเพราะการเหยียบย้ำคนสิ้นหนทางไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดจะทำ และเพราะนี่คือชีวิตของคนๆหนึ่ง เขาถึงไม่คิดถามว่าทำไมถึงไม่ไปขอความช่วยเหลือจากอดีตสามี แทนที่จะเป็นเขา

ทิเบตเปลี่ยนมานั่งใกล้อีกฝ่ายเช่นแพทย์ปฏิบัติกับผู้ป่วยทั่วไป จากนั้นจึงซักถามอาการและประวัติการรักษาจนกระทั่งมีเสียงเรียกจากหน้าประตู

“พ่อทิ...”

เสียงกำนันสิงห์ดังขึ้นพร้อมประตูที่เปิดเข้ามาทำให้เขาชะงักการพูดคุยกับหญิงสาว

“ครับ...อะ!” ทิเบตเลิกคิ้วแปลกใจ เพราะใบหน้าขาวนวลโผล่มาจากด้านหลังผู้สูงวัย

“หอมก็เสร็จแล้วหรือ?” ชายหนุ่มพลิกข้อมือดูนาฬิกาถึงได้รู้ว่าตัวเองคุยกับเจนนี่มานานโข

“มีแขกรึ ขอโทษทีเถอะ ฉันคิดว่าอยู่คนเดียว”

“ไม่เป็นไรครับ เจนนี่เพื่อนผมเอง พอดีคุยเรื่องการรักษาจนลืมเวลาไปเลย นี่ก็บ่ายกว่าแล้ว คงหิวกันแล้วสิครับ”

“อืม พอดีเจ้าหอมมันเสร็จแล้วเลยว่าจะไปกินข้าวกัน พ่อทิมีแขกก็ตามสบายเถอะนะ”

ทิเบตเหลือบมองดวงตาใสแจ๋วจ้องมองไปทางด้านหลังของเขาอย่างสนใจใคร่รู้จึงยกยิ้มให้ หากอีกฝ่ายกับเชิดปากขึ้น

“ติดหญิงก็ว่ามาเหอะ” คำพูดค่อนขอดเบาๆกับอาการแบะปากให้เห็น ทิเบตอยากเข้าไปเขกกะโหลกซักที แต่ทำได้แค่ส่งยิ้มให้กำนันสิงห์แทน

“งั้นต้องให้พ่อกำนันไปทานกันก่อนแล้วล่ะครับ ผมคงต้องคุยกับเพื่อนอีกซักพัก เขาไม่ค่อยสบายน่ะครับ”

“อืม งั้นพวกฉันไปก่อนนะ”

“แต่ผมให้เลขาสั่งให้ดีมั้ยครับ”

“ไม่ล่ะๆ ฉันอยากเดินดูอะไรบ้าง”

“ครับ”

“ทิ”

เจนนี่สะพายกระเป๋าเดินเข้ามาใกล้พร้อมเอ่ยภาษาอังกฤษรัวเร็วให้สองพ่อลูกเมืองสุพรรณมองอย่างทึ่ง เพราะถึงจะเห็นชาวต่างชาติดารดาษ แต่การได้ยินสำเนียงการพูดชัดเจนแบบใกล้ๆก็ทำให้รู้สึกประหม่าได้เหมือนกัน

“ฉันกลับเลยดีกว่า ยังไงวันนี้ก็ไม่ได้ตรวจอะไรอยู่แล้ว ไว้ฉันจะโทรนัดการเข้ารับการรักษาอีกทีนะ คงต้องรบกวนอีกหลายครั้ง”

“ได้ พร้อมแล้วรีบเข้ามารับการรักษานะ ยิ่งเร็วยิ่งทำให้การเสี่ยงในการรักษาน้อยลงไปด้วย”

ทิเบตตอบเป็นภาษาเดียวกับหญิงสาว แม้สำเนียงจะสู้เจ้าของภาษาไม่ได้แต่ก็มีทักษะดีเยี่ยม

“ขอบใจนะ” เจนนี่มองทิเบตด้วยความซาบซึ้งใจ

ไม่ว่าเมื่อไร ผู้ชายตรงหน้านี้ก็มีความเอื้ออารีให้ผู้คนรอบข้างเสมอ “ไปนะ” ร่างโปร่งระหงเดินผ่านข้าวหอมไป ก่อนผ่านพ้นหัวมุมก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองทิเบตซึ่งเดินออกมาส่งหน้าประตู แล้วต้องตัดใจหันกลับไปยังทางเดินเส้นเดิม เส้นที่เธอไม่สามารถมาบรรจบกับอีกฝ่ายได้แล้ว

ข้าวหอมเม้มริมฝีปากเมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวซึ่งเดินจากไป แล้วหันมองร่างสูงซึ่งกำลังส่งยิ้มอุ่นๆมาให้ เป็นครั้งแรกที่ข้าวหอมมองอีกฝ่ายอย่างจริงจัง มองตั้งแต่หัวจรดเท้า

จู่ๆหัวใจดวงเล็กก็เต้นถี่รัวจนไม่กล้าสู้หน้า ฉวยข้อมือบิดาลงไปยังร้านอาหาร

ทุกอย่างมันคือหน้าที่ จำไว้สิไอ้หอม ละเมออะไรของแกวะ...




TBC




หมอทำไมดีอย่างนี้เนี่ย

ขอบคุณทุกท่านค่ะ
เจอกันพรุ่งนี้

[SataRu]

มาต่อแล้ว

[mecon]

ข้าวหอมลูกอิป้า อย่าทำตัวไม่น่ารักนะ เด๋ซโดนสามีลงโทษ
งี๊ดดดด ลูกแมวเชื่องนี่เอง เมื่อไหร่จะเป็นแมวยั่วสวาทนะ 55เก่งแต่เป็นแมวยั่วโทสะ 
ถ้าออกฤทธิ์ออกเดชมากนักละก้อโดนสามีลงโทษคิดทบต้นทบดอกแน่ๆ แหมสาแก่ใจคนอ่านจริงๆ
แหม...หมอเค้าไม่ได้กดขี่ข่มเหงหนูแบบเกินเลยนี่นาลูก เค้าก็ทำค.สะอาดให้หมดจดทุกครั้งไป ฮิ้วววววว
เรานั่นแหละ ฤทธิ์มาก ทิฐิแยะ เหมือนไหร่จะวางทิฐินั้นลงสักทีนะ ถ้าเค้าไม่รักไม่ชอบเค้าไม่ดูแลเอาใจใส่
เราดี แบบยกครัวแบบนี้หรอก ก็นะ คำว่าครอบครัวมันไมไ่ด้หมายถึงคนที่เรารักอย่างเดียวนี่นามันหมายถึง
คนสำคัญของคนที่เรารักด้วยต่างหากล่ะ ต้องดูแลแบบทั่วถึง ณ จุดนี้หนะ เราเองเคยใส่ใจหมอแล้วก็คนสำคัญ
ของหมอบ้างรึป่าวเจ้าหอม
ข้าวหอมอิป้าว่ากลิ่นหัวหนูมันทะแม่งๆนะ กร๊ากกกกกกกกกตอนนี้พ่อกำนันรักลูกเขยมากกว่าลูกตัวอีก
อย่าให้ได้หนวดกระตุกนะ มีได้ฟาดกันโชว์แน่ๆ 555 ข้าวหอมทำตัวดีๆเชื่อฟังพ่อและสามีไปลูก กิ้วๆ
“ไม่ต้องหรอก นอนกับผัวเราไปเถอะ พ่อนอนของพ่อได้”
>>เชิญสำลักน้ำลายเคอะ 55555 
เมื่อคืนนี้เจ้าหมอบ้านี่แกล้งเขา ไม่ยอมให้ปลดปล่อยไปง่ายๆ มีข้อแม้ มีเงื่อนไขตลอด ร่างกายที่ทรมานจากแรงอารมณ์โหมกระหน่ำจำต้องเอ่ยร้องขอเรื่องน่าอายเหมือน ไม่ใช่ตัวเอง
>>ไม่มีเวอร์ชั่นเต็มชิมิเคอะ มีแต่หนังขายยา งี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
หมอคะแฟนเก่าหมอก็โอเคนะคะ รุ้ว่าอะไรๆไม่สามารถหวนคืนกลับมาได้แล้ว
แต่ก็ต้องบอกเมียหมอด้วยนะคะว่า มันไม่มีอะไรจริงๆ ฮิ้ววววววเด๋วจะคิดเป็นตุเป็นตะไป
ตามประสาคนมีทิฐิอ่ะนะ
และทุกวันนี้เขามีคนที่ต้องดูแลเอาใจใส่ ที่ถ้าไม่ทุ้มเททั้งใจก็ไม่มีหวังจะได้มา
เขาจึงไม่เหลือใจเผื่อไว้ให้ใครอีก แค่คนนี้คนเดียวก็หัวใจจะวายอยู่แล้ว
>> หมอน่ารักที่สุดในแปดโลกเลยคะ เมียหมอจะรู้มั๊ยเนี่ย ว่าหมอรักเค้าแค่ไหน

+1 จ้า  ลัฟยูวนะคะหมอทิ