..
..
สีหน้าเขายังนิ่ง แต่ข้างในใจจะคิดอะไรผมเดาไม่ออกจริงๆ แต่ผมจะหลบตาไม่ได้ ยังไงผมก็ลูกผู้ชายเหมือนกัน
"น้องเองเหรอครับ? ขอบใจนะที่ช่วยพี่"
"ผมไม่ได้มาข่มขู่อะไรพี่นะครับ....คือ...ผม....."
"พี่รู้ครับ น้องวิงไม่ทำแบบนั้นหรอก พี่ขอบใจนายนะ"
"ผมอยากคุยอะไรกับพี่คมเดช....ได้มั๊ยครับ?"
"........ได้สิ ไปหลังตึกกันมั๊ยเงียบดี?"
ผมเดินตามพี่เขาไปช้าๆ ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรกันแน่....ถ้าลับสายตาคนอื่นแล้วเขาจะทำอะไรผมบ้าง....
"เรียกพี่กริชก็ได้นะครับ เรียกชื่อเต็มแล้วพี่สะดุ้งนึกว่าอาจารย์มา"
พี่กริชเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อนหลังจากนั่งลงที่ม้าหิน ท่าทางเขาก็ดูเกร็งๆ ไม่แพ้กันแต่ยังรักษาบรรยากาศได้สมกับเป็นพี่ใหญ่ของโรงเรียน ....เรียกพี่กริชก็ได้นะ..... ขนาดวิธีพูดก็ยังเหมือนกัน คิดแบบนั้นแล้วมันเจ็บที่ใจจริงๆ .....ก็เขาเป็นคู่กันนี่นา.....
"น้องวิงมีอะไรเหรอครับ?"
"................."
"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็บอกพี่ได้นะ"
"ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาพี่กริชครับ ........คือว่าผมชอบเพื่อนคนนึง......เหมือนที่พี่ชอบ"
ผมต้องกลั้นใจพูดคำสุดท้าย มันไม่ต่างกับการประกาศสงคราม ใจจริงอยากพูดให้ตรงๆ ไปเลย แต่ท่าทางใจดีของพี่เขาทำให้ผมรู้สึกผิด ถ้าพี่เขาทำตัวน่ารังเกียจสักนิดผมคงตัดสินใจง่ายกว่านี้....
"อืม....น้องคงลำบากใจสินะ"
"ครับ....แต่คนที่ผมชอบเขามีแฟนแล้วครับ.....แต่ก็เหมือนไม่ค่อยรักกันเท่าไหร่....ผม......"
คอมันตีบตันจนพูดต่อไม่ออก ผมเกลียดตัวเองที่อ่อนแอแบบนี้! ทำไมถึงไม่กล้าพูดไปตรงๆ! พี่กริชต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายละอายใจ!!!
.....แล้วผมล่ะดีแค่ไหน? นี่ผมกำลังจะทำให้พี่กริชกับต้นต้องเลิกกันเหรอ?
....อยากเห็นคนที่รักกันต้องแยกกันแบบพ่อแม่ผมเหรอ....
"พี่พอเข้าใจความรู้สึกของน้องนะ.....วิงสับสนว่าจะบอกรักเขา หรือจะให้เขากับแฟนรักกันต่อไปใช่มั๊ยครับ?"
ผมจ้องหน้าพี่กริช ทำไมพี่เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องไกลตัว หรือพี่กริชไม่รู้จริงๆ ว่าผมกำลังหมายถึงเขากับต้น?
หรือเขาเข้าใจแต่จงใจพูดแบบนี้?
"พี่พร้อมจะรับฟังน้องเสมอนะครับ แต่พี่คงช่วยตัดสินอะไรไม่ได้นะว่าน้องควรทำยังไง"
"เพราะอะไรครับ?" ตอนนี้ผมเริ่มเลือดขึ้นหน้าแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกแบบนั้น
"เรื่องของหัวใจไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเจ้าตัวน่ะสิครับ เพราะแบบนี้พี่ถึงแนะนำอะไรไม่ได้"
.......เรื่องของหัวใจไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเจ้าตัว.......
ใช่....ผมมันคิดไปเองว่าต้นลำบากที่ต้องหลบหน้าพี่กริชในโรงเรียนตลอดเวลา....
จริงๆ แล้วต้นอาจเต็มใจก็ได้ ไม่งั้นเขาจะทนทำแบบนี้มาตลอดได้ยังไงถ้าไม่ใช่เพราะต้นชอบพี่กริชจริงๆ
.....มันเป็นเรื่องของคนสองคน ส่วนผมมันแค่คนนอก.....
ผมรู้เหรอว่าเขาสองคนมีความจำเป็นขนาดไหนที่ต้องปิดบังความรักที่สังคมไม่ยอมรับแบบนี้
ผมมีสิทธิ์อะไรจะกำหนดว่าเขาควรปกปิดหรือเปิดเผยแค่ไหน
ผมมันเป็นแค่คนนอก ทั้งที่ผมพยายามแสดงความรู้สึกให้เขารู้ตั้งหลายครั้ง...ถ้าต้นไม่รักพี่กริช....ป่านนี้ก็คงจะ.....
"ผมพอเข้าใจที่พี่พูดครับ ......แต่....สมมุติว่าเป็นพี่ พี่จะเลือกทางไหนครับ?"
พี่กริชนิ่งไปนานทีเดียว แววตาเขาดูเศร้ามาก "พี่คง...."
"พี่เลือกให้คนที่เรารักได้มีความสุขที่สุด แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องหรอกนะ น้องคงเข้าใจนะครับ"
"ขอบคุณครับพี่....ผมเข้าใจแล้วครับ"
"น้องวิงสบายใจขึ้นรึยัง?"
"ครับ ขอบคุณพี่มากนะครับ"
"ถ้ามีปัญหาอะไรมาคุยกับพี่ได้ตลอดนะครับ พี่เข้าใจน้องคงอยากระบายให้ใครสักคนฟัง พี่สัญญาจะไม่บอกใครเหมือนกัน"
"ขอบคุณครับพี่กริช" รอยยิ้มที่อ่อนโยนของพี่กริชทำให้ผมตัดสินใจได้ซะที
ใช่....เลือกทางที่ต้นจะมีความสุขมากที่สุด.....คำตอบที่ผมพยายามปฎิเสธมาตลอดทั้งที่รู้ดีอยู่แล้วว่ายังไงผมก็ต้องทำแบบนั้น....อย่าให้คนที่รักกันต้องแยกทางกันแบบพ่อแม่ผมอีกเลย.......ส่วนตัวผมจะเป็นยังไงก็ช่าง.....
ผมเดินผ่านสนามบาส ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังเดินไปไหน ไม่รู้พอๆ กับคำตอบในใจนี้
ทั้งที่ตัดสินใจได้แล้วแต่ใจมันกลับยิ่งเจ็บ ผมควรจะโล่งใจไม่ใช่เหรอ ....อะไรคือทางที่ผมควรเลือกกันแน่.....
"อ้าว! วิงยังไม่เข้าห้องเหรอ?" เสียงของต้นทำเอาผมสะดุ้ง ทำไมถึงโผล่มาตอนนี้นะ....
"เรา....มัวแต่นั่งคุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อยน่ะ"
.............
.............
"วิง นายเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมหน้าเศร้าๆ?"
เหมือนทุกครั้ง ปกติต้นอาจมองผ่านผมไป แต่เวลาที่ผมเศร้าเขาจะเห็นและเข้ามาถามไถ่เสมอ...แล้วแบบนี้จะให้ผมตัดใจได้ยังไง....
"........ไม่มีอะไรหรอก แล้วต้นไปไหนมาเหรอ?"
"เราไปนั่งเล่นที่สระน้ำน่ะ พอดีแดดมันร้อน" ......สระน้ำ....หรือว่า......
"ถามจริงวิงนายเป็นอะไรรึเปล่า? ยังป่วยอยู่เหรอ?"
"เปล่า....เอ่อ...เราไปก่อนนะต้นเดี๋ยวเข้าคาบห้าไม่ทัน แล้วพรุ่งนี้ตอนเย็นเราไปเชียร์ต้นได้มั๊ย?"
"ได้สิ มาเลยมีคนเชียร์เยอะๆ สนุกดีออก"
......สระน้ำ......
แค่บังเอิญหรือต้นตั้งใจจะบอกผม.....ผมยังมีความหวังอยู่ใช่มั๊ย?....ผมยังมีความหวังถึงมันจะน้อยนิดก็ตาม....
*******************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
