หัวข้อ: ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำโว้ย!!! By Sorrow

[Junrai_Hyper™]

..
..
ผมเปิดวิทยุเบาๆ คลื่น 93 ที่ดีเจแสนเชยที่พูดเนิบๆ เป็นเอกลักษณ์ ถ้าใครเคยฟังจะรู้เลยว่าเป็นรายการเดียวแล้วมั้งที่ยังมีคนส่งข้อความว่าใครฝากเพลงถึงใคร แต่ก็จัดมาได้เป็นสิบปีแล้วนะเนี่ย ส่วนใหญ่เปิดแต่เพลงของ RS ผมหรี่เสียงวิทยุลงให้พออ่านหนังสือรู้เรื่อง....กริชอยากให้ผมฟังอะไรนะ?
คงไม่ใช่ว่าขอเพลงให้ผมนะ เหอเหอ.... ฟังไปอ่านหนังสือไปจนเริ่มง่วงนั่นแหละ.....
"สำหรับเพลงต่อไป หนุ่มเพชรบุรีขอมอบให้แก่เด็ก EGV"
.......?........
เสียงผู้จัดรายการยังอ่านข้อความแบบเนิบๆ ต่อไป "....ทำงานเหนื่อยไหมครับ? ลูกผู้ชายบ้านสวนคนนี้ก็ตั้งใจเรียนเต็มที่นะครับ
ขอโทษนะที่ไม่ได้ดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกันแต่จะเก็บตะวันเมืองเพชรไปฝากนะครับ .....จากหนุ่มเพชรบุรี.....ขอเชิญรับฟังเพลง....."
.....เก็บตะวันที่เคยส่องฟ้า เก็บเอามาใส่ไว้ในใจ
เก็บพลังเก็บแรงแห่งแสงยิ่งใหญ่
รวมกันไว้ให้เป็นหนึ่งเดียว
เก็บเอากาลเวลาผ่านเลย สิ่งที่เคยผิดหวังช่างมัน
หนึ่งตัวตนหนึ่งคนชีวิตแสนสั้น เจ็บแค่นั้นก็คงไม่ตาย
ธรรมดาเวลาฟ้าครึ้มเมฆหม่น พายุฝนอยู่บนฟากฟ้า
คงไม่นานตะวันสาดแสงแรงกล้า ส่งให้ฟ้างดงาม.....
ผมไม่ได้ยินเพลงส่วนที่เหลือแล้ว หูมันอื้อคอก็ตีบตัน น้ำตามันเอ่อขึ้นมา ไม่รู้ว่ากำลังยิ้มหรือว่าร้องไห้
ฮะๆๆ ไอ้บ้ากริช.....นายอยู่ตั้งไกลยังอุตส่าห์.....

ผมหยิบโทรศัพท์อยากโทรหากริช.....แต่เขินว้อย! กด....วาง กด....วาง....ไม่รู้จะพูดอะไรได้ก็คนมันเขินนี่หว่า....กลั้นใจกดโทรเลยละกัน
"สวัสดีคร้าบต้น" เสียงสดใสเชียวนะ ตรูบ่อน้ำตาแตกอยู่เนี่ย
".......ส สวัสดีครับกริช....ขอโทษนะที่โทรมาดึกๆ" โอยกว่าจะพูดออกแต่ละคำได้
"......ต้น.....ด...ได้ฟังแล้วใช่มั๊ย?" ฝ่ายโน้นก็คงเขินเหมือนกัน พอนึกหน้ากริชที่อยู่ห่างออกไปในตอนนี้ก็อดอมยิ้มไม่ได้
"ครับ"
แล้วก็นิ่งอึ้งไปทั้งคู่
".....กริชครับ"
"ครับ"
"เรารักกริชครับ!" พูดจบรีบวางสายเลย ทั้งๆที่เคยพูดประโยคนี้หลายครั้งแล้วแต่ครั้งนี้เขินที่สุดในโลกเลยว้อย!
ไม่ไหวแล้ว! นอนดีกว่า......แต่มือยังถือโทรศัพท์ไว้ โทรมาสิๆๆๆ .....กริชไม่โทรมาแต่ส่งข้อความมาแทน
เมื่อกี้ว่าอะไรนะไม่ได้ยิน เจอกันจันทร์นี้ขอช้าๆ ชัดๆ นะครับ ^_^
...............................

[zandwizz]

 

น่ารักจังนะนายกริชของเรานี่

อยากมีแบบนี้บ้างจัง.....

เฮ้อ

 

[THIP]

หุหุ เช้ยเชย  แต่ก็น่ารักดีเนอะ      

[ninaprake]

  อิจฉาว้อยยยยย

ต้นเอากริชไปแล้ว งั้นขอวินเรานะ อิอิ   

[~prince™~]

 

                          ไม่มีคำบรรยายใดๆทั้งสิ้น

[gobgab]

..........บอกรักไปแล้ว.........น่ารักมากมาย..........

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 11
SMS ถาดเข้า....กด.....
เมื่อกี้ว่าอะไรนะไม่ได้ยิน เจอกันจันทร์นี้ขอช้าๆ ชัดๆ นะครับ ^_^
ดูกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ โตจนควายเลียก้นไม่ถึงแล้วยังใช้รูปหน้ายิ้มแบบนี้อีก กดดูอีกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ตลอดทางที่นั่งรถสองแถวออกจากหมู่บ้านจนมาถึงตลาดสด กริชบอกคืนวันจันทร์นี้เจอกัน....สงสัยต้องขอพี่ต้อมไปค้างบ้านเพื่อนอีกละ
ใจหนึ่งก็มีความสุข แต่อีกใจก็แวบหนึ่งก็คิดนึกเนื้อเพลงนั้น .....เก็บเอากาลเวลาผ่านเลย สิ่งที่เคยผิดหวังช่างมัน......
....เป็นแค่เนื้อเพลงหรือกริชตั้งใจจะบอกอะไร....ผมไม่เคยคิดจะเบียดที่ในใจของกริชจากพี่สิงห์ ผมนับถือพี่เขา ผมรักกริชที่เป็นกริช
แล้วผมจะรักกริชได้เท่ากับความรู้สึกของพี่สิงห์ไหมนะ? ยิ่งได้ความรักจากกริชมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งกลัวการสูญเสียมากเท่านั้น หวังว่าเรื่องโกหกของผมคงไม่ทำร้ายใจของกริชมากไปกว่านี้นะ
โรคคิดมากของผมคงรักษาไม่หายจริงๆ....แต่อีกไม่นานผมจะได้โอกาสพิสูจน์ให้กริชเห็นว่ารักของผมไม่น้อยไปกว่าใคร
ถ้ากริชจะยอมให้ผมได้มีโอกาสนั้น ...ตัวผมที่เป็นผมจริงๆ.... ผมจะช่วยกริชแบกรับความทุกข์ทุกอย่าง.....อะ ว่าแล้วก็กดดูอีกซักที
มาถึงหน้าบ้านเจ้าวิงยังไม่ทันกดออดมันก็เปิดประตูออกมา
เจ้าวิงในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวแบบมีฮู้ดกับกางเกงยีนส์ดูแตกต่างไปจากวันปกติ คงเพราะเจอในชุดนร.จนชินตาล่ะมั้ง
"สวัสดีต้น"
"สวัสดีวิง UHT"
"โหย พูดแบบนี้หมดความมั่นใจเลย ไปเปลี่ยนก็ได้ว้า" มันหันกลับเข้าบ้านจริงๆ จนผมต้องดึงแขนไว้
"ล้อเล่นว้อยล้อเล่น แต่ชุดนี้ดูดีกว่าตอนเจอนายที่ร้านเหล้าคืนโน้นนะ" ก็นั่นเป็นครั้งแรกที่เห็นเจ้าวิงในชุดเที่ยว (เหตุการณ์ชวนจดจำมากเลย เหอเหอ)
เจ้าวิงหน้าเสียทันที เจ้านี่แกล้งง่ายครับพูดอะไรก็มีปฏิกิริยาไปหมด แต่จริงๆ ที่พูดขึ้นมาก็เพราะเป็นห่วงมันด้วยแหละ
"ถามหน่อยสิทำไมคืนนั้นถึงกินจนเมาแบบนั้นล่ะ? ไปคนเดียวไม่น่ากินเยอะขนาดนั้นนะรู้มั๊ยมันอันตราย ถ้าคืนนั้นเราไม่อยู่ที่นั่นก็ไม่รู้พนักงานจะหิ้วนายไปไหนต่อไหน เป็นห่วงนะว้อย"
"......................" วิงทำหน้าเหมือนจะพูดแต่กลับไม่พูด เอาแต่เดินไปสถานีรถไฟฟ้าอ่อนนุชจนผมต้องเร่งฝีเท้าตาม
"ถ้าคืนนั้นเราไม่เจอนายจะเป็นไงก็ไม่รู้"
"ขอโทษด้วยนะที่ทำให้นายลำบากคราวนั้น" ....สำนึกตัวก็ดีแล้ว....แล้วตรูจะไปห่วงมันทำไมมากมาย....
"เรารู้ละว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ กินเหล้ากินเบียร์เยอะๆ จะตับแข็ง" ....อุ๊ก! กระทบตรูเข้าเล็กน้อย.....
"เสียการเรียนด้วย" .....อ้าว แสรด หลอกด่าใช่ไหมเนี่ย?.....
"เปลืองเงินอีก" ....อันนี้ก็โดน.....
มันเดินนำหน้าผมไปหลายก้าวแล้วหันกลับมาเดินถอยหลังพลางมองที่ผม
"เราสัญญากับนายว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว เพราะต้นห่วงเรา"
เคยไหมครับเวลาที่จะดุใครสักคนแต่เขาดันแย่งพูดรับผิดทุกกระทงจนไม่เหลืออะไรให้ดุ ผมเองกลายเป็นฝ่ายพูดอะไรไม่ออก
"ใครห่วง?"
"ก็นายเพิ่งบอกตะกี้น่ะ"
"ห่วงเพราะเห็นเป็นน้องสามเดือนหรอก แล้วตกลงเนี่ยไปเพราะอะไรล่ะ?" เบี่ยงประเด็นซะเลย
"อืม.....ก็เรื่องความรัก เรื่องที่บ้าน" ปากพูดยิ้มๆ เหมือนให้ฟังเป็นเรื่องขำๆ มากกว่า เจ้าวิงคงไม่อยากให้ผมคิดมาก
ผมจับมันหันกลับไปเดินอย่างมนุษย์มนา ไม่อยากให้มันหงายหลังกลางตลาด
"แล้วต้นไปที่ร้านนั้นทำไมเหรอ?" พอขึ้นรถไฟฟ้าวิงก็ถามผมกลับบ้าง
".......เอ่อ....ก็......" ว่าแล้วไม่น่าเปิดประเด็นนี้เลยวกเข้าตัวจนได้ แต่พูดเพราะห่วงเจ้าหน้าใสคนนี้จริงๆ นี่นา
"ก็?" ได้ทีขี่แพะไล่เลยนะ ผมเขยิบหนีเข้ามุมรถ เจ้าวิงก็เขยิบตาม
"ก็อะไร? ทีเรายังบอกนายเลยนะ อย่าเอาเปรียบดิ"
"ไม่บอกโว้ย! เดาเอาเอง" อย่าไล่บี้ตรูนะยิ่งไม่ค่อยอยากโกหกอยู่ สุวรรณกับสุวานถือดินสอรอจดบาปตรูอยู่เลยเนี่ย
เจ้าวิงเขยิบเข้ามาอีก มันยักคิ้วหนึ่งที "แฟน?"
"............" ไม่ต้องใช้ตัวช่วยเลยวุ้ย เกลียดจริงๆ คนรู้ทัน
"แล้วเจอเค้ามั๊ย?"
"จะถามทำไมเล่า?"
"ก็เรานั่งในร้านนั้นตลอด เผื่อจะรู้ว่าคนไหนไง" ......รู้แล้วนายจะพูดไม่ออก....
"ไม่เจอหรอก ก็นายเล่นอ้วกรดเราจนต้องพานายเข้าโรงแรมน่ะสิ"
เสียงใครอุทานเบาๆ อยู่ด้านหลัง
พอหันไปดู ผู้หญิง 4-5 คนยืนฟังผมกับวิงคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่! สายตางี้จ้องมาแบบ....แบบ....
ประตูรถไฟฟ้าเปิดพอดี จะสถานีไหนไม่รู้ละรีบวิ่งออกเลย! เจ้าวิงก็วิ่งตามออกมาเหมือนกัน มันยังมีหน้าหัวเราะอีก
*************************************************************

[zandwizz]

 

เฮ้ย  จะโกหกไปได้อีกนานแค่ไหนเนี่ย

แล้วกริชจะโกรธไหมหนอ

แล้วเจ้าวิงจะเจ็บหรือเปล่า????

น่าเป็นห่วง

 

รออ่านต่อไปคัพ

[~prince™~]

  o1รออ่านต่อไปเช่นกัน

[gobgab]

..........รอต่อไป........ว่าเมื่อไหร่จะบอก........

[Junrai_Hyper™]

..
..
กว่าจะมาถึงโรงหนังชั้น 7 ก็เจอเม้งยืนกินโยเก้นฟรุตของโปรดมันอยู่หน้าที่ขายตั๋วแล้ว (รวยจริงๆ ไอติมถ้วยละ 70 กว่าบาทกินเข้าไปได้)
"ดีวิง ดีต้น"
"ดีเม้ง แล้วจะดูเรื่องอะไรกันดีล่ะ?" ผมถามเม้งเพราะมันมายืนดูก่อนแล้วคงเลือกได้สักเรื่องแล้วล่ะ
"เรื่องนี้มั๊ย?"
"สนุกป่าว? เดี๋ยวหลับคาโรงเหมือนอินวิซิเบิ้ลเวฟหรอก ไม่จำๆ"
"อย่างน้อยกรูก็หลับหลังมรึงละกันไอ้ต้น นี่ๆ เราถ่ายหน้ามันตอนมันหลับน้ำลายยืดด้วยวิงอยากดูปะ?"
"เฮ้ย! ไหนว่ามรึงลบแล้วไง" ผมรีบไล่ตะครุบมือถือจากไอ้เม้งมาทันที
ช่างเป็นความทรงจำที่น่าอับอาย หนังอะไรไม่รู้น่าเอามาใช้เป็นนิทานกล่อมเด็ก แต่ที่แน่ๆ ผมกับเม้งแข่งกันหลับตั้งแต่กลางเรื่อง (หรือต้นเรื่อง?)
จนพนักงานมาปลุกตอนหนังเลิก อายมากเสียดายเงินจริงๆ
กว่าจะเลือกหนังได้ก็ใกล้เที่ยง กินเชสเตอร์กริลล์เสร็จยังพอเหลือเวลาให้เดินเล่นไปเรื่อยๆ ได้อีกเกือบชั่วโมงก่อนหนังฉาย
"ต้นกับเม้งสนิทกันจังเลยนะ"
"อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่ม.2 น่ะ แต่เพิ่งจะ 'สนิท' กับไอ้ต้นจริงๆ ก็ม.4 นี่แหละ" เม้งเน้นคำได้ซึ้งกินใจจริงๆ มันโอบไหล่ผมไว้แน่น
กรูรู้ว่ามรึงไม่รังเกียจ....แต่มรึงแสดงมิตรภาพได้ไม่เลือกเวลาเลย.... ความลับไม่แตกวันนี้จะรออีกกี่ปีแสง
"ต้น! เม้ง!" เสียงใครเรียกดังมาจากด้านหลัง หันไปเจอพี่ปัดม.5 นักบาสทีมสีเหลืองเดินตรงเข้ามาทัก
ซวยจริงๆ เจอใครไม่เจอดันเจอนักบาสกีฬาสีเหมือนกัน อันที่จริงพี่เขาก็นิสัยดีครับ เอื้อเฟื้อรุ่นน้องดี บางวันก็เล่นด้วยกันเหนื่อยมากๆ มีซื้อเป๊ปซี่ใส่เกลือแจกรุ่นน้องด้วย(เกลือเป็นส่วนผสมยอดฮิตในน้ำอัดลมของโรงเรียนนี้ซึ่งไม่รู้จะใส่กันทำไมให้ฟองมันฟอด ใส่มากๆ กินไม่ลง มันเค็มเกิน)
แต่ส่วนที่ไม่ดีคือพี่เขาชอบกระแทกคนอื่นแรงๆ แล้วก็ตะโกน "ไม่ฟาล์วโว้ยๆ!" ประมาณภูมิใจมาก
"สวัสดีครับพี่ปัด"
"มาเป็นคู่เหมือนเดิมนะ มาดูหนังเหรอ? แล้วนี่...."
"วิงเพื่อนผมครับ อยู่คนละห้อง" พี่ปัดมองเจ้าวิงที่ยืนเฉยๆ คงเพราะรู้ตัวว่าไม่สามารถเข้าวงสนทนาได้ ผมเลยต้องเขยิบเข้าไปใกล้วิงอีกนิด
ไม่อยากให้รู้สึกโดดเดี่ยว แต่พี่ปัดก็ยังชวนคุยไปเรื่อยๆ แล้วก็.....
"ตกลงคู่หูคู่นี้ลงบาสสีแดงสินะ?" .....นั่นไง เปิดประเด็นมาแล้ว....
"ได้ยินว่าสต๊าฟสีแดงมีปัญหากันนี่หว่า" .....ฉึก!....แทงใจดำ
"ครับ รองประธานฯ ลาออก คนที่ทะเลาะกับพี่โจ้หน้าห้องเราใช่มั๊ยต้น?" .....ฉึก! ฉึก! สองแผลนี้มาจากไอ้เพื่อนรักของผมเอง
"พี่คมเดชคนนั้นใช่มั๊ย? พี่ม.6 เขาเรียกกริชน่ะ เห็นว่าตอนแรกขยันมากนะ" ....ฉึก! ฉึก! ฉึก!
"ลาออกกระทันหันจนงานป่วนไปหมด ตอนนี้เลยไม่กินเส้นกันซะงั้น ได้ยินว่าพี่เขาไม่ยอมเดินเฉียดใกล้สนามกีฬาเลยล่ะ" ....ฉึก! ฉึก! ฉึก! ฉึก!
คุยกันแปบเดียวโดนเข้ากี่แผลแล้วเนี่ย?
"เออ เม้งหนังใกล้จะฉายรึยัง?".....เปลี่ยนเรื่องคุยทีเถอะกรูขอร้อง
ภาพถังโจรสลัดของแถมจากรองเท้านันยางผุดขึ้นมาในหัว เล่นรุมแทงใจดำกันไม่ยั้ง อีกเดี๋ยวโจรมันต้องเด้งลงนรกแหงๆ
"อีกตั้งครึ่งชั่วโมงแน่ะต้น จะรีบไปไหนวะ?"
"....ก็...." สงสัยจะเลือดตกในเยอะ หัวมันเริ่มตื้อคิดข้ออ้างไม่ออกละ ร้านแมงป่องก็ดันเปิดเพลงดังขึ้นมา
.....อย่าร้อนตัวถ้าไม่ได้ทำ ถ้าเธอไม่ได้มีใคร
เสียงดังโวยวายทำไม
งงที่เธออารมณ์ร้ายใส่ฉัน
หรือทำอะไรออกไปแทงใจของเธอ.....
นั่นๆ ภาพคนในมิวสิควิดีโอกำลังเดินถือมีดจะมาช่วยแทงอีกแผลแล้ว ทุกทีร้านนี้เปิดแต่ลอร์ดออฟเดอะริงก์กับต้มยำกุ้งวนไปวนมาทั้งวัน
แล้วไหงวันนี้เปิดมิวสิคฯได้โดนใจเยี่ยงนี้ (ตรูจะไม่ซื้อเทปร้านนี้อีกเลยตลอดชีวิต) จะเอาตัวรอดจากตรงนี้ได้ยังไงล่ะเนี่ย?
"ต้น เม้ง เราอยากไปเดินดูของแปบนึงน่ะ" เจ้าหน้าใสพูดขึ้นมาเป็นระฆังหมดยก
"อืม ก็ดีเหมือนกัน งั้นพวกผมไปก่อนนะครับพี่ปัด"
วิงผู้ช่วยชีวิตกระตุกแขนผมเบาๆ ผมก็ตามน้ำออกเดินช้าๆ กึ่งบังคับให้เม้งต้องจบเกมแทงโจรสลัดแล้วเดินตามมาแต่โดยดี หนีจากพี่ปัดมาได้แต่ความเครียดไม่ได้ลดลงเลย....นี่ผมจะหนีได้ตลอดรอดฝั่งจนถึงวันแข่งจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย? นึกว่าไม่เจอกริชแล้วจะปลอดภัยตลอดรอดฝั่งซะอีก เมื่อไหร่เรื่องโกหกงี่เง่านี่มันจะจบซะที!
"ต้น"
"หืม? ดูของเสร็จแล้วเหรอวิง?" ผมไม่รู้เดินมาชั้นไหนตรงไหน ขามันเดินตามเจ้าวิงมาเรื่อยๆ เท่านั้นเอง
"เสร็จแล้ว เม้งไปเข้าห้องน้ำอยู่ .....แล้วก็นี่...เราให้นาย" วิงยื่นซองกระดาษให้ผม ข้างในมีปิ๊กกีตาร์กับท่อเหล็กสีเงินมันปลาบ
"ต้นเพิ่งเริ่มเล่นคงเจ็บนิ้ว ใช้ปิ๊กดีดกีตาร์ละกัน"
"แล้วท่อนี่ไว้ทำอะไรเหรอวิง?" ผมนึกไม่ออกจริงๆ มันจะยัดเข้าส่วนไหนของกีตาร์
วิงจับมือขวาผมแผ่ออกเบาๆ แล้วสวมไอ้ท่อแปลกๆ นั่นเข้าที่นิ้ว
"อันนี้เรียกสไลด์น่ะ มันใช้ได้หลายอย่าง สำหรับต้นตอนนี้ใช้ฝึกกดสายเวลาจับคอร์ดที่ต้องกดครบทุกเส้น เสียงจะไม่บอด นิ้วก็ไม่เจ็บ"
ผมมองท่อเหล็กที่สวมนิ้ว มีของแปลกๆ แบบนี้ด้วยแฮะ มองดูเพลินจนเพิ่งรู้ตัวว่าวิงยังไม่ปล่อยมือผมเลย
....
....
"ต้น เราสัญญา...จะไม่ทำให้นายต้องเจ็บ"
ฮึก! ผมเงยหน้าจากมือมามองมันแบบงงๆ วิงยังคงมองตรงมาที่ผม หน้าตามันนิ่งมาก
....
....
มือมันเย็นเฉียบหรือไม่ก็มือผมเองที่เย็นกระทันหัน ที่แน่ๆ มือมันกุมมือผมไว้แบบนั้นไม่ยอมปล่อย
.....
.....
"เฮ้ย! ต้นใกล้เวลาหนังฉายแล้วนะ" เม้งตะโกนมาแต่ไกล ผมผละไปขึ้นบันไดเลื่อนทันที เม้งกับวิงเดินตามมาติดๆ
....ประโยคเมื้อกี้.....อย่านะไอ้ต้นมรึงอย่าเริ่ม....ทำให้ใจมรึงหยุดคิดเดี๋ยวนี้นะ....
"วิง....ขอบใจนะ" ผมพูดข้ามไหล่เม้งที่คั่นระหว่างกลางพลางโบกมือขวาที่ยังสวมท่อเหล็กไว้ที่นิ้วชี้
เจ้าวิงหันมายิ้มตอบ "ตั้งใจฝึกล่ะต้น"
"อะไรวะต้น? ได้ของแปลกๆ จากไหนน่ะ?" เจ้าเม้งก็มองของที่สวมนิ้วผมอยู่เหมือนกัน
"อาจารย์วิงเขาให้กรูมาฝึกกีตาร์น่ะ"
"เป็นศิษย์อาจารย์กันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?"
ผมตอบเออออไปเรื่อยๆ จนเข้าโรงหนัง ผมนั่งในสุด ถัดไปเป็นเม้งแล้วก็วิง รู้สึกโล่งใจหน่อย.....โล่งใจ.....
.....รู้สึกแบบนั้นจริงๆ เหรอ...ทำไมความรู้สึกนั้น........
........................................

[THIP]

หุหุ ตามมาเก็บศพต้น เห็นโดนไปหลายฉึก   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย เลือกที่จะหาโอกาสและเวลาที่เหมาะสมในการพูด
มันดีกว่าจะให้คนอื่นคิดไปเอง
 

[zandwizz]

 

ให้มันได้อย่างนี้สิเจ้าวิง

กลัวเจ้าวิงเจ็บจิง ๆ เลย

แต่ก็เชียร์กริชนะ

 

รออ่านต่อไปนะครับ

[HydrA]

วิงท่าทางจะรักต้นนะเนี่ยะ  แต่เราเชีร์กริชมากกว่าแล้วก้ออยากให้ต้นบอกความจริงกับกริชด้วย

[dokebi]

  หุหุ ต้น เลือดหมดตัว ไปแล้ว 

[gobgab]

.........โดนไปหลายฉึกเชียว.........

.........แต่สงสารวิงจัง........

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 12
หลังจากยืนส่งเม้งขึ้นรถเมล์กลับบ้านแล้วผมกับวิงก็ตรงไปขึ้นรถไฟฟ้า คนบนรถเที่ยวนี้ไม่ค่อยแน่นมากยืนคุยกันได้สบาย
"หนังสนุกดีเนอะ"
"อืม แต่อ่านซับฯไม่ค่อยทันแฮะ" เวลาไปดูหนังฝรั่งต้องเลือกที่เป็น soundtrack ไว้ก่อน ขืนดูพากษ์ไทยมีหวังโดนเพื่อนโห่แย่ เรื่องไหนสนุกค่อยไปเช่าพากษ์ไทยมาดูอีกรอบ เพราะแบบนี้แหละผมถึงไม่ไปดูโรง Imax เพราะซับไตเติ้ลมันเล็กจิ๋วเดียว (ใครช่วยไปบอกเจ้าของโรงหนังให้ปรับปรุงทีสิ)
"วิง นายหัดเล่นกีตาร์เพราะอะไรเหรอ?"
"ก็มันเท่ดีน่ะ" แน่ะ! ตอบแต่หันหน้าไปทางอื่นแบบนี้มีพิรุธ ผมเดินอ้อมไปมองหน้ามัน
"ตอบจริงๆ เด๊ะ?" ผมมองเจ้าวิง เส้นเลือดฝอยใต้ใบหน้ามันตอบคำถามแทนทุกอย่าง เจ้านี่ดูออกง่ายจริงๆ
"....ถ้าเราบอกต้นแล้วต้นอย่าบอกใครนะ"
"เออ ไม่บอกหรอก"
วิงก้มหน้าเขยิบเข้ามาอีกนิด ตามันมองพื้นรถอย่างเดียวเลย "เราชอบคนอยู่คนนึง เลยอยากทำอะไรให้เขาประทับใจบ้างน่ะ"
"ฝึกนานไหมเนี่ยกว่าจะเล่นได้เก่งขนาดนี้?"
"เฮ้ย! เราไม่เก่งหรอก ฝึกมาปีเดียวเอง"
"แสดงว่านายเริ่มชอบคนๆ นั้นตั้งแต่ปีที่แล้วเหรอ?" เจ้าวิงพยักหน้า

สถานีต่อไป.....
"ความพยายามสูงนะวิง เราว่าถ้าคนๆ นั้นรู้เข้าต้องชอบนายแน่ๆ"
"เรายังไม่แน่ใจเลย"
"ไม่เชื่อเราเหรอ?"
"ก็.....โหย! เราไม่กล้าบอกเขาน่ะ มันยากนะต้น"

สถานีต่อไป.....
"เอางี้ ตอนที่นายสารภาพรักเราจะคอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ ถ้าเขาไม่รับ เราจะได้ปลอบใจนายได้ไง"
"จะมาแอบดูเหรอ? อ้ายโรคจิต"
"ไม่ได้โรคจิตโว้ย! เป็นหน่วยปฐมพยาบาลต่างหาก"

สถานีปลายทาง......
"ต้น..."
"หืม?"
"ถ้าเรา...จะสารภาพรักกับคนๆ นั้นจริงๆ นายว่าเขาจะรับรักเรามั๊ย?"
"จะรู้ได้ไง? แต่เราคิดว่าเขาคงชอบนายแหละ" ผมมั่นใจและเชื่อที่สุดว่าอย่างเจ้าวิงต้องพิชิตใจสาวได้แน่
พูดแค่นี้แหละเจ้าวิงหน้าแดงแจ๋เลย เห็นแล้วมันน่าแกล้งที่สุด
"มัวแต่เขินอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวใครคาบไปก่อนหรอก!" ผมเอื้อมมือไปดึงฮู้ดมาครอบหัวมันมิด
"ว้อย! เล่นไร? ผมยุ่งหมด!" ท่าทางเวลามันเขินนี่น่ารักน่าเตะจริงๆ คิดแล้วก็ใจโหวงๆ .....เจ้าเพื่อนคนนี้กำลังจะมีแฟนไปแล้ว
"ต้นจะรีบกลับบ้านไหม? แวะกินอะไรที่ตลาดก่อนรึเปล่า?"
"ขอบใจนะแต่เราจะรีบกลับบ้านน่ะ" พอแยกกันผมกระโดดขึ้นรถสองแถวเข้าหมู่บ้านทันที
.....ต้น เราสัญญาจะไม่ทำให้นายต้องเจ็บ.....
ประโยคที่เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน....ไม่หรอก....
ตอนนายพูดประโยคนั้นนายคิดอะไรอยู่? จะบอกว่าของพวกนี้ใช้ป้องกันไม่ให้เราเจ็บนิ้วเหรอ...ท่อเหล็กสีเงินถูกพลิกไปมาอย่างเลื่อนลอย
เจ้าวิงเอ๊ย...ถ้านายพูดประโยคนั้นกับคนที่นายแอบชอบ...ผมว่ามันต้องสมหวังแน่ๆ
ความรู้สึกบางอย่างมันเกิดขึ้นในใจโดยที่ผมก็บอกไม่ถูก ....ดีใจกับเขา....เป็นห่วงกลัวเจ้าวิงจะผิดหวัง....บ้าน่าอย่างเจ้านี่คงไม่ผิดหวังแน่
....หรือว่าเหงา....แค่มีแฟนมันไม่ได้จากไปไหนซะหน่อย ....อิจฉา.... ผมท่องคำต่างๆ ในหัวพยายามเทียบว่าตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่.....
"โว้ย!!! แค่เพื่อนจะมีแฟนทำไมตรูต้องคิดมากด้วยฟระ!!!" ว่าแล้วก็โทรหากริชดีกว่า นี่เปลี่ยนซิมแล้วโทรหาเลย.....
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
ให้ได้ยังงี้สิ เฮ้อ! เขาอยู่ต่างจังหวัดนี่นาสัญญาณคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ....ผมล้มตัวลงบนฟูกจ้องดูเพดานไปเรื่อยๆ
.....ตอนนี้กริชอยู่ไหนครับ เป็นอะไรหรือเปล่า ผมอยากได้ยินเสียงกริชนะครับ.....
..
..
..
..
..
..
..
ตัวผมดิ่งวูบลง ตามด้วยสัมผัสที่เย็นเฉียบจากรอบด้านแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมห่วง คนบนนั้นต่างหาก
"ข...ขอโทษนะครับ! ผมขอโทษ! .....เป็นอะไรรึเปล่า....ผมขอโทษ ...ฮึกๆ ....ผมขอโทษ ....ผมขอโทษ....."
"นายอย่ายื่นตัวออกมา!"
"ผมขอโทษ...ตรื้ดๆๆ ....ครับ....ผ...ผมขอโทษ...ตรื้ดๆๆ..."
ผมไม่ได้ห่วงตัวเอง ห่วงแต่คนๆนั้น ใบหน้าตื่นตระหนกที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา
"นายอย่าร้องไห้ดิ พี่ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย ฮะๆๆ" ผมก้าวขึ้นมาสวมกอดเขาไว้ คนบนนั้นเสียอีกกลับร้องไห้ไม่หยุด
"...ผมสัญญา.....จะไม่.....ตรื๊ดๆๆ....อีก...." ตรื๊ดๆๆ .....เสียงอะไรวะน่ารำคาญจัง.....เสียง...... ตรื้ดๆๆ
..
..
..
..
..
..
..
เสียงมือถือตรูนี่หว่า!! ผมสะดุ้งขึ้นจากฟูกควานหาต้นเสียงในความมืดจ้าละหวั่น กริชโทรมาแล้ว!
"กริชๆ ได้ยินมั๊ยครับ?"
"ครับ ต้นเป็นอะไรเหรอทำไมเสียงรีบร้อนจัง?"
"ผ.....เผลอหลับน่ะครับ....." ผมเริ่มมองรอบตัวว่าที่นี่ที่ไหน งงมึนตึ้บไปหมด.....ห้องนอนผมเอง....เมื่อกี้ฝันเหรอเนี่ย....
"ต้นนอนในที่ทำงานเหรอ? ฮะฮะ"
"ก็....ประมาณนั้นมังครับ" แก้ตัวตามน้ำไปก่อน
ขอคิดก่อนนี่กี่โมงแล้ว ฟ้ารำไรนิดๆ หรือว่ารุ่งสางแล้วหว่า นี่ผมหลับข้ามคืนเลยเหรอ? จำได้ว่าโทรหากริชราวๆ สี่โมงเย็นแล้วก็นอนเล่น
กริชพูดว่า 'ที่ทำงาน' แสดงว่าตอนนี้กำลังจะค่ำต่างหาก ไม่น่าผลอยหลับเวลาผีตากผ้าอ้อมเลย คุยโทรศัพท์อยู่นี่ก็ยังมึนๆ ไม่หาย แต่ยังไงก็ต้องตั้งสติไว้ก่อน
"ต้น ผมขอโทษนะพอดีออกมาไกลมากมือถือไม่มีสัญญาณ กลัวต้นจะเป็นห่วงน่ะครับ"
......ผมขอโทษนะครับ.....ผมขอโทษ.......เสียงในความฝันยังดังก้องในหัว
"ต้นเป็นอะไรหรือเปล่าครับ? ทำไมเงียบไป?"
"ตื่นมาแล้วมึนๆ น่ะครับ แต่สบายมากครับกริชไม่ต้องห่วง กริชไปธุระที่ไหนเหรอครับ?"
"มาเก็บตะวันไปฝากต้นไงครับ"
"หืม?"
"เดี๋ยวเจอกันก็รู้เองครับต้น เย็นวันจันทร์นี้ต้นสะดวกมั๊ยครับ?"
"ส...สะดวกครับแต่ต้องดึกนิดนึงนะครับ....เอ่อ คงค้างไม่ได้นะครับ"
"ได้คร้าบ เดี๋ยวผมโทรนัดอีกทีคืนวันอาทิตย์นะครับ สัญญาณไม่ค่อยดีแล้ว รักษาสุขภาพนะต้น"
กริชวางหูไว้แล้ว ตามปกติผมจะรู้สึกเสียดายอยากคุยนานๆ แต่ตอนนี้หัวผมมึนตึ๊บขอนอนเรียกสติสตังก่อน....
นาฬิกาสีฟ้าน้ำทะเลบอกเวลา 17:45
....ภาพในฝันนั่น....เพราะคำพูดแปลกๆ ของเจ้าวิงแท้ๆ เรื่องที่เคยลืมไปแล้วกลับผุดขึ้นมาอีก....
....ภาพรุ่นน้องที่ร้องไห้ไม่หยุดและผมพยายามยิ้มปลอบใจ.....ทำไมผมถึงคิดเรื่องนั้นอีกนะ.....
น่าอายจังโว้ย!! ทั้งที่ผมมีกริชแล้วแท้ๆ....
..
..
..

[gobgab]

............หวังแค่ว่าคนของวิงจะไม่ใช่ต้น.........

[krappom]

เริ่มซับซ้อนขึ้นทุกทีแล้วสิ

หวังว่าคงไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ

 

[THIP]

หุหุ ตามลุ้นต่อจ้า อยากให้วิงเป็นกิ๊กของต้นจัง   

[pueng1111]

ขอสมัครเป็นแฟนคลับของนิยายเรื่องนี้อีกคนง๊าบบบบ
เป็นนิยายที่ไม่มีทางเดาล่วงหน้าได้เลยงิ
ทำให้รู้สึกอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากหยุดเลยอ่ะ กรี๊ส
งิ้วๆๆ  รักนิยายเรื่องนี้ก๊าบบบ

ปล. เชียร์กริชเสมองิ รอลุ้นอยุว่านายวิงจะปิ๊งต้นเรามั้ย อิอิ

[zandwizz]

 

เจ้าวิงต้องชอบต้นเข้าแล้ว

แล้วต้นมีอะไรแอบแฝงเนี่ย ฝันร้ายซะด้วย

รออ่านต่อไปคร๊าบ........

 

[pueng1111]

อยากให้กริชกลับมาเร็วๆจังเลยย งิงิ
อิอิ

[anisongchanon]

ฝันอารายแปลกๆนะต้น

อยากให้ฝันถึงกริชมากกว่า


มาลงเร็วๆนะคับคอยติดตามอยู่

[Junrai_Hyper™]

..
..
ตลอดวันอาทิตย์กริชไม่ได้โทรมาอีกเลยคงยังงานยุ่งที่บ้านหรือไม่ก็ไปขึ้นรถทัวร์มั้ง แค่รู้ว่าเขาสบายดีก็สบายใจแล้ววันนี้เลยอารมณ์ดี
ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือเตรียมเอ็นท์ฯ เต็มที่ ผมเปลี่ยนซิมเป็นระยะๆ เวลาเมื่อยตาเผื่อเม้งจะโทรมาแต่ทุกอย่างเงียบสงบ ว่าแล้วก็ใส่ซิมรอกริชโทรมา
.....ทำอะไรอยู่นะ? รถทัวร์จากเพชรฯ เข้ากรุงเทพก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนี่นา
ตรื้ดๆ
"สวัสดีครับกริช ถึงกรุงเทพฯ แล้วเหรอครับ?"
"ยังอยู่เพชรฯ อยู่เลย"
"นี่จะสองทุ่มแล้วนะ มีอะไรหรือเปล่าครับ? เราเป็นห่วงนะครับ"
"ก็....ตระเวณไปรอบเมืองหาของฝากต้นนิดหน่อยน่ะ แต่เดี๋ยวจะขึ้นรถทัวร์แล้วล่ะ"
"กริชไม่น่าลำบากเพื่อเราเลยครับ มืดแล้วเราเป็นห่วงกริชนะ"
ห่วงไปหมดแหละทั้งที่ในชีวิตนี้ไม่เคยไปเพชรบุรีมาก่อนเลย เพชรบุรีนี่อยู่ติดกับเพชรบูรณ์ใช่ไหมเนี่ย?
"ไม่ต้องห่วงหรอกนะต้น ผมสบายมาก คืนวันจันทร์นี้เจอกันที่สวนดีมั๊ยต้น?"
"ก็ได้ครับ" ตอนนี้เริ่มได้ยินเสียงคนจอแจกับเสียงเครื่องยนต์ดังหึ่มๆ
"รถออกแล้วต้น ผมต้องวางหูแล้วครับ ถึงกรุงเทพฯ แล้วจะโทรหานะ"
"เดี๋ยวๆ กริช!"
"หืม?"
ขอเอาคืนหน่อยเถอะทำตัวให้คนอื่นเป็นห่วงทั้งวันแบบเนี้ย! มองซ้ายขวาไม่มีใครอยู่หน้าห้องผมแน่ๆ สูดหายใจเข้าลึกๆๆๆ
"ต้น รัก กริช ครับ"
ครั้งที่แล้วพลาดไปหน่อยแต่คราวนี้เนื้อๆ เน้นๆ และดูเหมือนกริชจะเขินอย่างแรงไม่ยอมพูดต่อเลย นึกภาพกริชที่หน้าแดงบนรถทัวร์แล้วสะใจพิลึก
ได้ยินแต่เสียงขำๆ เขินๆ แล้วสัญญาณก็ขาดหายไป ผมเองก็เขินเหมือนกันวุ้ย! ไม่กล้าไปแปรงฟันแล้วเดี๋ยวพี่เห็นผมหน้าแดง นอนเลยดีกว่า
*************************************************************************************************
*************************************************************************************************

เช้าวันจันทร์วันนี้ผมตื่นเร็วเป็นพิเศษเพราะใจมันเตลิดไปถึงตอนค่ำเรียบร้อยแล้ว อยากเจอกริชมากๆ พอใส่รองเท้าเรียบร้อยแล้วก็รีบวิ่งไปขึ้นรถสองแถวทันที วันนี้ผมใช้เข็มสีทองของกริชแทนของตัวเอง รู้สึกอบอุ่นใจเหมือนเขามาอยู่ข้างๆ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว (แต่ตัวจริงน่ะอย่าเพิ่งมาอยู่ข้างๆ ตอนนี้นะอาจหัวใจล้มเหลวได้)
ตลอดวันนี้ผมเรียนสนุกขึ้น คงเพราะอ่านมาล่วงหน้าเตลิดไปจนถึงม.5 เทอมหนึ่งแล้ว กริชครับ...ผมใกล้กริชเข้าไปทุกทีแล้วนะครับ
ภาพผมและกริชในชุดนิสิตสีขาวขี่มอเตอร์ไซค์ซ้อนท้ายกันนั้นไม่ไกลเกินฝันแล้ว....เอ่อ อาจจะไกลก็ได้ คะแนนจุฬานี่สูงปรี๊ดเลยนี่หว่าไม่ได้เจียมตัวเลย
ใจเแป้วลงเล็กน้อยแต่ยังไงผมต้องเอ็นท์ฯให้ติดสักที่แล้วกลายเป็นเด็กมหาลัยให้ได้แม้จะอยู่ต่างสถาบันก็ตาม แต่ตอนนี้เอาเรื่องตรงหน้าให้รอดก่อนเถอะ
"ต้นๆ กินข้าวเที่ยงเสร็จยัง?" เสียงพี่โจ้มาทักแต่ไกลทำเอาหัวใจผมหล่นไปตาตุ่ม
"เสร็จแล้วครับพี่"
"ดีเลย นี่พี่นพนะ เขาคุมเรื่องอุปกรณ์เชียร์ของสีเราน่ะ" พี่นพตัวสูงกว่าผมนิดหน่อย ใส่แว่นกลมหน้าตาเด็กเรียนมาก จะเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่กริชก็พอ
"สวัสดีครับพี่นพ" "สวัสดีครับน้องต้น"
"พอดีพี่เขาจะไปย้ายของนิดหน่อยน่ะแต่พี่ไม่ว่างเลยอยากให้ต้นไปช่วยพี่นพเขาหน่อยนะ"
"ด...ได้ครับ"
"ลำบากหน่อยนะน้องต้น"
.....ไม่หน่อยล่ะครับ ผมเริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆ ตอนนี้คิ้วซ้ายเริ่มกระตุกแล้ว
แล้วพี่โจ้ก็วิ่งเข้าไปในโรงอาหาร ผมเดินตามพี่นพเงียบๆ พี่เขาชวนคุยอะไรมาผมก็พยายามตอบสั้นๆ แต่ทางที่เราสองคนกำลังเดินไปนี่มัน.....
"ไกลหน่อยนะ ของอยู่ตึกโน้นน่ะ" มองตามนิ้วพี่ท่านไปแล้วขาผมพาลจะหมดแรงเอาดื้อๆ ก็แถวนั้นมัน....!!!
"พี่นพครับ ผมรู้สึกไม่สบายน่ะครับ"
"ช่วยพี่แปบนึงนะ ไม่ค่อยมีใครยอมมาช่วยซะด้วย ถือว่าช่วยสีแดงของเราละกันนะน้อง"
"ก็....ก็ได้ครับ" .....ตรูล่ะเกลียดคำนี้จริงๆ
แผนปลีกตัว A ไม่สำเร็จทำไงดีฟระ? เครียดแล้วนะเนี่ย ยิ่งเดินก็ยิ่งใกล้เขตอันตรายที่ผมพยายามเลี่ยงมาตลอด ขึ้นมาชั้น2 แล้ว ขึ้นชั้น 3
.....ตายห่าแล้วๆๆๆๆ.....คงไม่ใช่ห้องนั้นนะ....
"ห้องสุดระเบียงด้านโน้นน่ะครับน้อง อีกนิดเดียวคงยังไม่เหนื่อยนะ"
ห้องสุดระเบียง....ห้อง 6/1....ห้องคิง.....ห้องประจำชั้นของกริช
.....................................

[niph]

 
ความลับแตกง่าย ๆ เลยเหรอ

ต้องมีอะไรอีกแน่ ๆ 

[pueng1111]

    เง้อออ สวรรค์ดปรด ขอให้ต้นรอดกลับมาด้วยเถอะ

[zandwizz]

 

โอ้ พระเจ้า ได้โปรด

อย่าเพิ่งให้ได้เจอกันเลย

 

เป็นกำลังใจให้ และ รออ่านต่อไปครับ

[THIP]

เพชรบุรีนี่อยู่ติดกับเพชรบูรณ์ใช่ไหมเนี่ย?

หุหุ ไม่ใช่ ติดกำแพงเพชรต่างหาก