..
"ต้น เย็นนี้อยากทานอะไรบอกมาเลย"
"กริชจะทำเองเหรอ? งั้นไข่ดาวละกัน"
"อ้าว ดูถูกกันนี่นา"
"งั้นเอาพระกระโดดกำแพง"
"เดี๋ยวเหอะ กวนนักนะ"
กริชหัวเราะพลางทำกับข้าวอย่างง่ายๆ มาทานกับข้าวสวยร้อนๆ ได้กินอาหารฝีมือกริชเป็นครั้งแรกอร่อยเป็นบ้า (เว่อร์)
พอล้างจานเสร็จกริชเปิดเบียร์สองขวดแล้วชวนผมไปนั่งระเบียงหลังบ้าน กริชโน้มหัวผมซบไหล่ของเขา
เราสองคนนั่งดูท้องฟ้ายามเย็นค่อยๆ เปลี่ยนจากสีส้มเป็นสีชมพูแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็ถูกย้อมเป็นสีน้ำเงิน
"เบื่อมั๊ยเนี่ย?"
"ไม่เบื่อครับ ได้อยู่กับกริชเรามีความสุขที่สุดแล้ว" เขาเอนตัวลงนอนหนุนตักผม "ฟ้าสวยดีเนอะ"
เราสองคนจิบเบียร์ดูท้องฟ้าไปเรื่อยๆ ไม่มีคำพูดอื่นใดอีก มีเพียงไออุ่นและสัมผัสที่ส่งถึงกันจนกระทั่งฟ้ามืดสนิท
ผมก้มลงจูบเขาเบาๆ "อาบน้ำกันนะ"
กริชประคองกอดผมพลางลูบไล้สบู่เหลวไปทั่วร่างของเราสองคน ริมฝีปากถ่ายทอดความรักไม่หยุด
ผมเช็ดตัวให้เขาแล้วกริชก็อุ้มผมขึ้นวางบนเตียง ลมหายใจอุ่นๆ กับใบหน้าที่เคล้าคลอไปทั่วตัวทำให้แทบผมละลายใต้ร่างของเขาที่ทาบทับ
เราสองคนต่างกอดก่ายมอบความสุขให้กันและกันผ่านค่ำคืนที่เงียบสงัด
.....
.....
.....
.....
แสงแดดของวันใหม่เริ่มที่ขอบฟ้า ผมหลับซุกอยู่บนอกของกริชมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ยเขาคงอึดอัดแย่
พอจะขยับตัวลุกออกกริชก็กอดผมไว้แน่น "เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าต้นนอนดิ้นน่าดู"
"ขอโทษนะที่นอนทับกริชทั้งคืน"
เขายิ้มทักทายทั้งที่หน้ายังงัวเงีย "นอนทับน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ไอ้ที่ตำขาผมนี่สิร้อนมากเลยนะเนี่ย ต้นอยากเล่นกับผมอีกเหรอ?"
มือเขาล้วงไปใต้ผ้าห่ม "หวา! ไม่....ไม่ได้อยาก มันลุกเอง.....อ๋อย!!! อย่าจับดิกริช!"
"เคารพธงชาติตั้งแต่เช้าเลย"
ตาของกริชเป็นประกาย คนอะไรฟระเพิ่งตื่นนอนก็ยังหล่อ เขาประกบปากผมไว้ส่วนมือก็รูดเจ้าหมูยอของผมช้าๆ
โดนแกล้งทั้งบนทั้งล่างแบบนี้ใครจะทนไหวล่ะครับ แล้วมวยปล้ำก็เริ่มขึ้นอีกครั้งจนไปจบในห้องน้ำ
กริชเปิดฝักบัวอาบน้ำให้ผมกับเขาแล้วแต่งตัวมาทำอาหารเช้ากัน....เรียกว่าอาหารสายดีกว่าเพราะเกือบสิบโมงแล้ว
"กริชครับ เราคืนเงินให้นะ" ธนบัตรใบพันทั้งหมดที่ผมเคยได้รับยังคงอยู่ในสภาพเดิมเหมือนครั้งแรกที่กริชหยิบยื่นให้มา
"ทำไมล่ะต้น? ผมเต็มใจให้ต้นนะครับ ต้นเอาไว้ใช้เถอะ"
"เรารักกริช เราไม่ได้ทำเพราะต้องการเงินของกริชนะครับ อีกอย่างเราอยากให้กริชได้มอเตอร์ไซค์เร็วๆ"
กริชน้ำตาคลอตอนดึงผมไปกอดแน่นอก ผมกอดเขาไว้เช่นกัน
"ปีหน้า....กริชจะอายุ 20 ใช่มั๊ยครับ?...ได้เป็นเด็กมหาลัย....มีมอเตอร์ไซค์....ถึงตอนนั้นกริชอย่าลืมเรานะครับ"
"ทำไมต้นทำเหมือนนายจะหายไปไหนแบบนั้นล่ะ? ต้นอย่าทิ้งผมไปนะ"
ไม่ได้ทิ้งหรอก ผมคนนี้จะยังอยู่กับกริช มีแค่สถานะที่เปลี่ยนไปเท่านั้น สถานะที่ผมไม่แน่ใจว่ากริชจะยังอยากอยู่กับผมอีกหรือเปล่า
อีกไม่นานผมจะเป็นผมตัวจริงที่โกหกเขามามากมาย ตัวผมที่อาจไม่มีเหรียญทองมาลบล้างความผิดได้
ความรักมันพูดยาก รักมากอาจกลายเป็นเกลียดมากก็ได้ แค่ผมเห็นเขาเดินกับผู้หญิงก็ยังคิดมากขนาดนี้
แล้วกริชล่ะ...ผมรู้ว่ากริชรักผมแต่ถึงเวลานั้น....ใครจะรู้อนาคต.........ผมไม่กล้าเสี่ยงที่จะเสียกริชไป
"กริชคิดมากจังเราไม่ทิ้งนายไปไหนหรอก เราสัญญาจะอยู่กับกริชตลอดไป"
ตัวเขายังสั่นเทากอดผมไว้แน่น กริชไม่อยากเสียผมไป ความรู้สึกนั้นคงมากพอๆ กับที่ผมไม่อยากเสียเขาไปเช่นกัน
ทุกอย่างเป็นความผิดของผมเอง แต่มาถึงขั้นนี้แล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุดจนกว่าจะถึงเวลานั้น
กลับมาบ้านก็เที่ยงกว่าๆ ดีนะที่บอกพี่ไว้ก่อนว่าจะไปค้างบ้านเพื่อน
ผมเข้าห้องนอน ความรู้สึกที่กริชกอดรัดยังแนบแน่นอยู่ในเนื้อ ความรู้สึกผิดฝังลึกที่กลางใจ.... ผมขอโทษนะกริช....ผมมันบ้า
ไม่รู้ว่าผมหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกทีเห็นฟ้าลางๆ หัวมันมึนตึ๊บท้องก็ร้องโครกคราก นี่มันตอนเย็นหรือตอนเช้าวันถัดไปแล้ววะเนี่ย...
ไปล้างหน้าซะหน่อย ส่องกระจกดูหน้าตัวเองยังกะผี คราบน้ำตายังเต็มหน้า
.....ร้องไห้แล้วช่วยอะไรได้วะ.....คิดจะย้อนเวลากลับมาได้หรือไง......เลิกฝันละเมอแล้วสู้ความจริงไม่ดีกว่าเรอะ....
..
..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
