ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขอนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0**********************************************************
ร่างบางที่เพิ่งลงมาจากรถประจำทาง..ใช้ฝ่ามือป้องแสงแดดที่แรงกล้า..เพื่อกันไม่ให้ระคายตา..อากาศที่ร้อนทำให้หน้าเนียนใส ในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ..
สายตามองหาร่างของบุคคลที่คุ้นตา..และตัดสินใจสะพายเป้ใบใหญ่ขึ้นหลังเดินตรงไปยังร้านค้าใกล้ๆ เพื่อหาเครื่องดื่ม มาดับกระหาย.. และเสียงเรียกคุ้นหูก็หยุดเท้าที่กำลังจะก้าวออกไปได้..
" คุณหนูครับ..." ร่างบางหันไปตามเสียงนั้น แล้วก็ยิ้มออกมาทันทีเผยให้เห็นลักยิ้มบุ๋มตรงแก้มทั้งสองข้าง..
" ลุงหมาน....มาแล้วเหรอครับ.."
" ครับ...คุณหนูมาถึงนานแล้วหรือยัง.. พอดีรถไปเหยียบตะปูต้องเอาไปเปลี่ยนยางก่อน.."
" ไม่นานหรอก..วุ้นเพิ่งจะลงรถเมื่อตะกี้นี้เอง..งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ ..วุ้นร้อนเหนียวตัวมากเลย อยากอาบน้ำจะแย่แล้ว.." อากาศที่ร้อนทำให้ใบหน้าขาวเนียนนั้นแดงเรื่อ.. ไม่ว่าใครที่ผ่านไปมาก็ต้องเหลียวมอง..ในความสะดุดตาของร่างบางทั้งนั้น..
คุณหนูของลุงหมานนั้น..เรียกมาจากชื่อเล่นของชายหนุ่มหน้าหวานนามว่า วุ้น.. เนื่องจากว่าก่อนเขาเกิดพ่อและแม่ อยากจะมีลูกสาวสักคนหลังจากที่มีลูกชายแล้ว..ไม่ว่าจะเป็นของเล่นเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ก็เป็นของเด็กผู้หญิงทั้งนั้น..
แต่ปรากฏว่าเป็นเด็กผู้ชายซะนี่..จำได้ว่าถูกเลี้ยงมาอย่างเด็กผู้หญิง.. แต่อย่างว่าแหละเด็กผู้ชายยังไงก็ทะโมนอยู่ดีพ่อและแม่..
เลยตัดใจกลับมาเลี้ยงแบบเด็กผู้ชายเช่นเดิม..(เป็นครอบครัวที่แปลกดีแท้..)
ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมเขาจึงกลับมาบ้านเกิดของตัวเอง ..ความจริงแล้วเขาชอบความเป็นอยู่แบบชาวบ้านเสียมากกว่า.. ชีวิตในเมืองกรุงที่มีแต่การแก่งแย่งและความวุ่นวาย..
ผู้ที่นี่ต่างเป็นมิตร ..พอมีพอกินกันไปไม่ทะเยอทะยานฟุ้งเฟ้อ.. กะว่าถ้าเรียนจบก็จะกลับมาดูแลไร่สวน..ต่อจากพ่อและแม่ ที่ตอนนี้อายุเริ่มมากแล้ว..เมื่อร่างบางขึ้นมานั่งที่เรียบร้อยแล้ว..ลุงหมานก็ขับรถทะยานออกไปทันที..จุดหมายอยู่ที่ไร่ส้มอรุณรุ่ง..
สองข้างทางที่รถผ่านมานั้นมีแต่ต้นส้ม..ที่ตอนนี้แข่งกันออกผลเต็มไปหมด.. วุ้น เปิดกระจกเพื่อรับสายลมที่บริสุทธิ์ และเผลอสูดอากาศเข้าเต็มปอด.. สายตาจับจ้องภาพข้างทางอย่างชื่นชม..
ไม่ว่าจะกลับมากี่ที.. ที่นี่ก็ไม่เคยเปลี่ยนเลยความเป็นธรรมชาติยังคงอยู่เช่นเดิม..ไม่เหมือนกับไร่สวนอื่นที่บางทีก็ขาย.. และย้ายไปอยู่ในเมืองกันหมด..ต่างก็แสวงหาความเจริญ
ครู่หนึ่ง ..รถก็มาจอดเทียบ ณ บ้านสองชั้นที่สร้างด้วยไม้ทั้งหลังคงความเป็นไทยโบราณอยู่ ..ใต้ถุนสูงโล่งมีแคร่กว้าง ไว้นั่งรับลมที่มักจะพัดผ่านมาตลอดปี ..หนุ่มร่างบางลงมาบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ ..พรางส่ายสายตามองหาคนในบ้าน..เงียบจัง ไปไหนกันหมดนะนี่..
แล้วสาวสวยคนหนึ่งก็เดินออกมาต้อนรับซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่สะใภ้เขา..เรียกรอยยิ้มหวานออกมาจากหน้าเนียนได้อีกเช่นเคย ลุงหมานขอตัวเอารถไปเก็บ..แล้วจะได้เข้าไร่ต่อ ส่วนชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปหาฝ่ายที่กำลังเดินต้วมเตี้ยมทันที..
" สวัสดีครับพี่พิณ...โอ๊ะ..ค่อยๆ เดินสิพี่ เดี๋ยวก็ได้ล้มหรอก.." เอ่ยเตือนยิ้มๆ แล้วเข้าไปแนบหน้าลงที่หน้าท้องกลมนูน ที่ตอนนี้ขยายออกมากแล้ว..บ่งบอกถึงการเจริญเติบโตของทารกที่อยู่ภายใน..
" อือ...ว่าไงเอ่ยหลานอา สบายดีมั้ย กวนแม่เขาหรือป่าวเรา.." พูดกับหน้าท้องกลม เรียกรอยยิ้มจากหญิงสาวออกมา
" ลูกแม่ไม่กวนหรอกเนอะ..เป็นเด็กดี....วุ้น กลับมาถึงนานแล้วเหรอ.." ผู้เป็นพี่สะใภ้เอ่ยถาม
" เพิ่งมาครับ...แล้วนี่คนอื่นๆ ไปไหนกันหมดล่ะ.. ปล่อยให้พี่พิณอยู่คนเดียวนี่.."
" พ่อกับแม่ออกไปช่วยบ้านงานเขาแต่เช้าแล้ว.. ส่วนพี่แวน เดี๋ยวก็กลับมากินข้าวกลางวันจ๊ะ..." พิณบอกออกมาให้รับรู้
ครู่หนึ่งคนที่เอ่ยถึงก็ขับรถเข้ามาจอดพอดี.. เปิดรถลงมาเป็นชายหนุ่มร่างสูง..ผิวกร้านแดดแต่ไม่ได้ดูน่าเกลียด กลับทำให้น่ามอง สมชายชาตรี..เดินยิ้มเข้ามาหาทั้งสองคน และหอมแก้มผู้เป็นภรรยาอย่างรักใคร่..
" สวัสดีครับพี่แวน..." วุ้น เอ่ยทักพี่ชายสุดที่รัก และได้รับการโยกหัวเล่นเป็นการตอบรับ..
" ว่าไง..ไปอยู่เมืองกรุงซะนานนึกว่าลืมบ้านเราแล้ว.." เอ่ยกระเซ้า
" โห...ใครจะลืมล่ะพี่ ก็ไม่ว่างซักที.. วุ้นอยากกลับตั้งนานแล้วอ่ะ.." ร่างบางบ่นออกมา
"แล้วคราวนี้มานานมั้ยล่ะ..ช่วงนี้ไร่เรากำลังออกผลดีเชียวจะได้อยู่ช่วยกันก่อน.."
" กะว่าจะอยู่จนกว่าจะเปิดเทอมแหละ.. แต่ก็ต้องดูก่อนว่าจะมีอะไรเร่งด่วนอีกหรือป่าว.."
" เอ้อ...กลับมาแล้วอย่าลืมไปหายัยแป้งล่ะ ..เห็นหน้าพี่ก็ถามถึงเราประจำ.." นาทเอ่ยถึงน้องสาวของเพื่อนรัก..ซึ่งเป็นเพื่อน กับน้องชายตนเองด้วยเช่นกัน..เนื่องจากทั้งสองนั้นโตและเล่นด้วยกันตั้งแต่เด็ก..จึงสนิทกันมากเหมือนพี่น้อง
" ครับ...ไม่บอกวุ้นก็ว่าจะไปหาอยู่แล้ว.." หน้าหวานยิ้มจะแก้มบุ๋ม เมื่อนึกถึงหน้าเพื่อนรัก..
" เข้าบ้านไปทานข้าวกันเถอะ..อย่ามัวแต่ยืนคุยกันอยู่อย่างนี้เลยนะ.." ผู้เป็นพี่สะใภ้เอ่ยขัดออกมา..และเดินนำทุกคนเข้าไป โดยมีสามีที่รักประคองไปอย่างห่วงใย.. ทำให้วุ้นยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้.. น่าอิจฉาจริงๆคู่นี้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังน่ารักกัน.. ไม่เปลี่ยนเลย ..แล้วก็เดินตามหลังทั้งคู่เข้าไป....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
