ท่านใดยังไม่หลับ เชิญมาอ่านตอนต่อไปกันนะคะ
เรื่องนี้จะเรื่อยๆ เอื่อยๆแบบนี้แหละนะคะ ไม่มีเรื่องตื่นเต้น และไม่มีดราม่าใดๆ ขอย้ำ
............................
............................
ตอนที่๒๖ บ้านใหม่ของตัวป่วนและครอบครัวใหม่ของพี่ฟ้า
“อร่อยมั้ย?”“แหะๆไม่ค่อยรู้รสอ้ะครับ”
“จริงด้วย ไม่สบายอยู่นี่เนอะ อ้าว แล้วทำไมกินแค่นั้นล่ะ ยังไม่ถึงครึ่งชามเลย”
“ก็.....มันขม”
“กินแค่นี้แล้วจะหายเร็วๆได้ยังไงล่ะพี่ฟ้า ถ้ายังไม่สบายอยู่อย่างนี้ ผมเป็นห่วงแย่เลย”
คนป่วยถูกคนไม่ป่วยอ้อนเข้าหน่อยก็แทบละลาย ยอมตักข้าวต้มกุ้งสีสันน่ากินแต่กินไปก็ไม่รู้รสเข้าปากได้อีกสามคำก็วางช้อน
“ไม่ไหวแล้วจริงๆ.....”
เสียงอ่อยๆมาพร้อมกับหน้าซีดหน้าเซียวแบบนั้น ตัวป่วนมันเลยตามใจหยิบยาลดไข้ส่งให้ถึงมือ
พี่อากาศแกก็เชื่อฟังดี๊ดี ส่งยาเข้าปากทีเดียวสองเม็ดแล้วดื่มน้ำตามเกือบหมดแก้ว
“พี่ฟ้านอนนะ เดี๋ยวผมเอาข้าวต้มไว้ในตู้เย็น ถ้าตื่นมาแล้วหิวก็อุ่นกินนะ”
“จะกลับแล้วเหรอ?”
ตัวป่วนมันจัดการยกชามข้าวต้มที่เหลือไปเททิ้งแล้วเอาไปล้าง พี่อากาศแกก็เดินตามไม่ห่าง
พอมันสั่งเสียเรื่องอาหารการกินเรียบร้อยก็เดินมาหยิบของจะเดินไปทางประตู คนป่วยก็คว้าแขนเอาไว้แล้วถามเสียงละห้อย
“อืม.......”
“อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนไม่ได้เหรอ?”
“ผมอยู่พี่ฟ้าก็ไม่ยอมนอน ไม่สบายอย่างนี้ต้องนอนพักเยอะๆพี่ฟ้าก็รู้นี่ อีกอย่างนี่ก็มืดแล้ว เดี๋ยวกลับดึกแผนมันเป็นห่วง”
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง อย่าเพิ่งกลับเลยนะครับ”
“นี่ไง ก็เพราะถ้าผมอยู่พี่ฟ้าก็จะไม่ได้พักอย่างนี้แหละผมถึงต้องกลับ พี่ฟ้า.....คนโตแล้วเขาไม่ดื้อหรอกนะ”
“ก็ได้.....งั้นรอแป๊บ”
ว่าแล้วพี่อากาศแกก็เดินไปเปิดลิ้นชักบนสุดของตู้ข้างโต๊ะตั้งโทรทัศน์ หยิบของมาได้ก็ยัดใส่มือตัวป่วนมัน
พอตัวป่วนมันยกขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นคีย์การ์ดกับกุญแจรถ
“พี่ฟ้า?”
“คีย์การ์ดพี่ไปขอให้เขาทำมาให้ใหม่ ป่วนเก็บไว้นะ ทีนี้อยากจะมาบ้านนี้เมื่อไหร่ก็มาได้ ถึงพี่ไม่อยู่ชมพูไม่อยู่ก็จะได้เข้ามาได้เลย ส่วนกุญแจรถ วันนี้ป่วนขับกลับบ้าน แล้ว.....แล้วพรุ่งนี้จะได้มาหาพี่แต่เช้า....”
“.......................”
“ที่จริง พี่อยากขอให้ป่วนค้างกับพี่ด้วยซ้ำ แต่....วันนี้ที่พี่ทำไป สงสัยคงถูกหักคะแนนความไว้ใจจนติดลบแล้วแน่ๆ ตัวป่วนเอารถไป.....พรุ่งนี้เช้าเปิดหน้าต่างมาเห็นรถจะได้ไม่ลืมว่าต้องมาหาพี่”
“ก็ได้...... แต่พี่ฟ้ารู้มั้ย ไม่ต้องมีรถ ผมก็คิดถึงพี่เป็นคนแรกทุกเช้าอยู่แล้ว”ประโยคนี้ทำเอาพี่อากาศที่ยืนหน้าเหี่ยวหน้าแห้งยิ้มออกได้ทันที
ยิ่งพอไอ้หนูป่วนมันเดินเข้ามาหาแล้วจุ๊บแก้มซ้ายที ขวาอีกที คนป่วยก็กลายสภาพจากหน้าแห้งเป็นหน้าบานอย่างกับจานดาวเทียม
“วางโทรศัพท์ไว้ใกล้ๆตัวนะครับ”
ไอ้หนูป่วนสั่งเสียเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเปิดประตูก้าวออกมาจากห้อง ที่ตอนนี้กลายเป็นบ้านอีกหลังไปแล้ว
..........................
..........................
23.30 น.“พี่ฟ้า ลุกมากินยาลดไข้อีกสองเม็ดนะ ลุกแล้วยัง?”
//อืม.....แอะ แอะ อึฮื่ม......//
เสียงตอบรับจากปลายสายที่ระคนกับเสียงไอแผ่วๆ เหมือนคนป่วยพยายามปิดปากกลั้นเสียงเอาไว้ทำให้ไอ้ตัวป่วนมันตื่นเต็มตา
“นั่นไอด้วยเหรอ พี่ฟ้า ถ้าจะไอก็ไอออกมา ไม่ต้องกลั้นนะ มีเสมหะรึเปล่า?”
//ไม่มี....//
“กินยา แล้วดื่มน้ำตามเยอะๆ นั่นเปิดแอร์เย็นไปรึเปล่า? ตอนผมกลับมายังไม่มีไอเลยนี่”
//ไม่ต้องห่วงนะครับ พี่แค่รู้สึก อึฮื่มมม ...ระคายคอนิดหน่อยเอง//
“โอเค งั้นนอนต่อนะ ถ้าไม่ไหวยังไงต้องโทรหาผมนะ”
//อืม......//
###ตื๊ดดดดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดดด###
05.10 น.//ก๊อกๆๆๆ//
“ฮ้าวววววววว อะไรป่วน มาเรียกทำไมแต่เช้า”
“จะบอกว่าลงไปล๊อคบ้านด้วย จะไปหาพี่ฟ้า”
“ฮะ? ตอนนี้เนี่ยนะ?”
“อืม ไปแล้วๆ”
....................................
....................................
05.30 น.“ยกแขนหน่อยสิพี่ฟ้า ช่วยผมหน่อย”
ตัวป่วนมันมาถึงเปิดประตูเข้ามา และขึ้นมาจนถึงห้องนอนของพี่อากาศเป็นครั้งแรก
ก่อนหน้านี้มันเคาะประตูก็แล้ว เรียกก็แล้ว ไม่มีการตอบรับจากคุณแฟนที่กำลังป่วยเลย
พอมันตัดสินใจเปิดประตูเข้ามาเองถึงได้เห็นสภาพคนป่วยที่นอนตะแคงขดตัวงอ
ผ้าห่มนวมมากองอยู่ปลายเท้า เสื้อยืดเนื้อบางที่ใส่อยู่เปียกเหงื่อจนชุ่ม
มันเลยตัดสินใจจะเช็ดตัวให้ และพอจะถอดเสื้อผ้าให้ถึงได้รู้ว่าพี่อากาศไม่ใช่แค่ตัวสูง แต่ตัวหนักมากด้วย
“มาแล้วเหรอ?”
ถูกจับพลิกไปพลิกมาเพื่อดึงเสื้อออกได้สักพักพี่อากาศแกก็ลืมตาขึ้นมาหน่อย แล้วทั้งที่ยังอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นพอได้เห็นหน้าคนที่มาอยู่ข้างๆก็ยังส่งยิ้มมาให้
“อืม.....ช่วยยกแขนขึ้นหน่อยเร็ว จะได้ถอดเสื้อง่ายๆ ผมจะเช็ดตัวให้”
“มันหนาว......”
“ทนหน่อยนะ เช็ดตัวไข้จะได้ลด แล้วเดี๋ยวสว่างอีกนิดเราไปหาหมอกัน”
“ไม่หาหมอ...อะแหะ แหะ”
“ไอขนาดนี้จะไม่หาได้ยังไง พลิกตะแคงซิพี่ฟ้า”
“เย็นอ้ะ.....”
“ก็เพราะตัวพี่ร้อนไง.....เอ้า กลับมานอนหงายได้”
“ไม่ไปหาหมอนะ...นะป่วนนะ”
“ยกก้นขึ้นก่อน เร็วสิ ไม่งั้นผมจะดึงกางเกงออกได้ยังไงล่ะ”
“อืม......”
“ฮะๆๆๆๆ พี่จะครางทำไมเนี่ย เอ้า พลิกตะแคงอีกครั้งซิพี่ฟ้า”
“อืม........”
“เอ้า นอนหงายนะ เฮ้ย........บ็อกเซอร์ไม่ต้องถอด”
“ไม่เช็ดเหรอ....”
“ไม่เช็ดๆ เดี๋ยวผมเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ รอแป๊บนะ”
เออนะพี่อากาศ ควรจะภูมิใจในตัวเองให้มากนะ ที่สามารถทำให้ไอ้หนูป่วนมันเขินจนหน้าแดงได้ทั้งๆที่กึ่งหลับกึ่งตื่น
ตอนไอ้หนูป่วนมันกลับมาอีกครั้งพร้อมเสื้อกับกางเกงชุดใหม่ พี่อากาศที่เมื่อกี้ยังคุยเหมือนจะรู้เรื่องก็หลับสนิทไปอีกรอบแล้ว
###ตื๊ดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดด###“พี่ปุ่น”
//ว่าไงตัวเล็ก?//
“ผู้ชายอายุ 25 มีไข้ 38.4 เป็นมาตั้งแต่เมื่อวาน เพิ่งเริ่มไอเมื่อคืน ไม่มีเสมหะ ทำไงดี?”
//เช็ดตัวยัง?//
“เช็ดเมื่อกี้ ตอนนี้หลับไปแล้ว”
//ยาลดไข้ล่ะ?//
“กินทุกสี่ชั่วโมงมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่เช้านี้ยังไม่ได้กิน เดี๋ยวป่วนจะไปหาข้าวมาให้กินก่อน”
//งั้นก็โอเคแล้ว เอางี้ พอให้กินข้าวกินยาแล้ว คอยวัดไข้เรื่อยๆ ถ้าไม่ดีขึ้นก็เอาไปคลินิกหรือโรงบาลแถวนั้นนะ//
“อาฮะๆ”
//เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งวางสาย ตกลงไอ้ผู้ชายอายุ 25 คนนี้มันเป็นใคร?//
“......ชื่อพี่ฟ้าน่ะพี่ปุ่น” ตัวป่วนมันเหลือบตามองคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงก่อนจะตอบคำถามพี่ชายคนรอง
//แฟนป่วนอ้ะเหรอ?//“อืม......แม่บอกเหรอ?”
//พ่อ.... ฮ่าๆๆๆๆๆ พ่อโทรมาปรึกษาว่าจะให้ตัวเล็กพบจิตแพทย์ดีมั้ย//
“หงะ”
//พี่เข้าใจ ป่วนไม่ต้องเครียดหรอก พ่อเองที่โทรถามพี่ก็เพราะตกใจแหละ ไม่ใช่เพราะรังเกียจหรืออะไรหรอก//
“อืม....ป่วนขอบคุณนะพี่ปุ่น”
//ดูแลแฟนดีๆละกันนะตัวเล็ก เดี๋ยวน้องพี่จะเป็นม่าย ฮ่าๆๆๆ//
“บ้าแล้ว ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน”
//จริงอ้ะ?//
“จริง”
//เอาเหอะๆ พี่ไปนอนก่อน เราโทรมาตอนออกเวรพอดี//
###ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดดด###
ไอ้หนูป่วนเดินไปนั่งลงข้างเตียง
เอื้อมมือไปปัดเส้นผมที่ลงมาปรกหน้าคนป่วยตัวโตที่กำลังหลับแล้วก็ค่อยๆเผยยิ้มออกมาบางๆ
คิดในใจโดยที่อีกฝ่ายไม่มีโอกาสรู้
‘พี่ฟ้า......ครอบครัวของผม ยินดีต้อนรับพี่แล้วนะ รอให้ผมพร้อมอีกนิด เราไปบ้านผมด้วยกันนะพี่ฟ้า.....’ ..............................
..............................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
หัวข้อ: เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก: แจ้งเลขที่พัสดุลงทะเบียนที่หน้า78 ค่ะ ^o^ (อ่าน 854343 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก