มาแล้วค่ะ มาแปะตอนต่อไปแล้ว
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะคะ แบบว่า....เริ่มกลัวจะเลี่ยนเกิน
แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ เราอยู่ได้ด้วยความหวานนี่นา
.....................
.....................
ตอนที่๒๗ แกล้งคนแก่....บาป
10.40 น.“ป่วน ตัวป่วน....”
“งืม......ตื่นแล้วเหรอพี่ฟ้า ดีขึ้นรึยัง?”
ลืมตามาเจอหน้าคนป่วยก้มลงมองในระยะประชิดไอ้หนูป่วนมันก็รีบเรียกสติแล้วลุกพรวดขึ้นนั่งทันที
ก็....ตอนแรกมันก็นั่งเฝ้าไข้คนป่วยดีๆอยู่หรอกแต่แอร์เย็นๆแถมม่านสีเข้มที่รูดปิดกั้นแสงอย่างดีนั่นอีก คนขี้เซาโดยธรรมชาติอย่างไอ้หนูป่วนมีหรือจะทนลืมตาต่อไปไหว
แล้วยิ่งเมื่อคืนเป็นห่วงพี่อากาศแกจนนอนไม่ค่อยหลับ แถมตื่นมาดูอาการคนป่วยตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างอีก เก้าอี้ยาวปลายเตียงพี่อากาศแกก็นุ้มนุ่ม มันก็เลย ค่อยๆเลื้อยแล้วก็เลยหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้
“ดีแล้วครับ หายแล้ว”
“ไหนๆวัดไข้ก่อน” ตัวป่วนมันหยิบปรอทวัดไข้ใส่ปากคนป่วย แล้วบิดขี้เกียจ ก่อนจะเดินไปรินน้ำที่เอามาตั้งไว้หัวเตียงใส่แก้ว
“หิวรึยัง? เมื่อเช้าก็กินไปได้นิดเดียวเอง”
คนป่วยที่อมปรอทวัดไข้อยู่ได้แต่มองตามการเคลื่อนไหวของไอ้ตัวเล็กๆที่พอตื่นเต็มตาก็ทำท่าทางกระปรี้กระเปร่าได้อย่างน่ารักน่าชัง
ตัวป่วนมันเดินกลับมาหยิบปรอทวัดไข้ออกจากปากพร้อมทั้งส่งแก้วน้ำให้คนป่วยตัวโต ที่ไม่ว่ามันจะขยับไปทางไหนก็เอาแต่มองตามแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เขินก็เขิน แต่ไม่รู้จะทำยังไง
“อืม ไข้ลดแล้วจริงๆแหละพี่ฟ้า แต่ก็ยังไม่ปกติ เบื่อข้าวต้มแล้วยัง?”
“........ขอบคุณนะครับ”พี่ฟ้าที่มีสถานะเป็นคนป่วยชั่วคราวเอื้อมมือมาจับมือที่ไอ้หนูป่วนมันเริ่มไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหนดีแล้วเอาไปกุมไว้
“พี่ขอบคุณที่ดูแลพี่อย่างดี แล้วก็ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง......”
“...งั้นก็ กินข้าวต้มอีกมื้อละกันเนอะ ผมลงไปละลายกุ้งในช่องแข็งก่อนนะ”
ตัวป่วนมันหันตัวจะก้าวไปทางประตูห้อง ถึงได้รู้ว่ามือยังถูกพี่อากาศตัวโตเกาะกุมไม่ยอมปล่อย
“พี่ฟ้า?”
“ขอกอดหน่อยนะ”
ตัวป่วนมันมองลูกกะตาหมาหงอยที่มองมาแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ ต้องพยักหน้าให้ พี่อากาศแกก็คงกลัวมันโกรธแหละ ค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเข้าไปกอดมันไว้หลวมๆ
“แค่กอดนะ.......”
“ว้า.......รู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปเลย”
“ดีแล้ว จะได้จำไว้ว่าถ้าผมบอกว่าไม่ พี่ก็ต้องไม่บังคับขืนใจ ไม่งั้นจะถูกหักคะแนนแบบนี้แหละ”
พอพี่อากาศแกกอดแน่นเข้า ตัวป่วนมันก็ซบหน้าลงกับอกพี่เขาเสียเลย
“อืม....ทราบแล้วครับ แล้ว วันนี้คุณแฟนจะอยู่กับพี่ฟ้าทั้งวันเลยรึเปล่า?”
“เดี๋ยวดูพฤติกรรมก่อน.... ปล่อยได้แล้วพี่ฟ้า แล้วก็ไปอาบน้ำซะ ผมจะลงไปข้างล่าง”
ตัวป่วนมันยันตัวออกจากพี่อากาศตัวโต พี่อากาศแกก็ปฏิบัติตามคำสั่งโดยดี ไม่กล้าหือให้ขัดใจสักนิด
“เดี๋ยวพี่ลงไปช่วยนะ”
พี่อากาศส่งเสียงบอกตามหลัง ไอ้หนูป่วนก็หันกลับมาพยักหน้าหนึ่งหงึกแล้วส่งยิ้มให้
.................................
.................................
“กินเยอะๆนะพี่ฟ้า เป็นไง วันนี้รู้รสรึยัง?”
สองคนนั่งตรงข้ามกันบนโต๊ะขนาดสี่คนนั่งตัวเดิม ตรงหน้ามีชามใส่ข้าวต้มกุ้งคนละชาม ของพี่อากาศพิเศษหน่อยตรงมีแก้วน้ำพร้อมยาลดไข้วางไว้เรียบร้อย
“อร่อย”
“ดีๆ งั้นกินให้หมดชามนะ เดี๋ยวมื้อเย็นทำอย่างอื่นกินกันเนอะ”
“ตัวป่วน มาทำอะไรแบบนี้ให้พี่ เหนื่อยรึเปล่า?”
“ไม่หรอก สนุกดี อยู่บ้านกะไอ้แผนไม่ค่อยได้ทำเพราะขี้เกียจแวะตลาดซื้อของสดกันทั้งคู่ เลยไม่ค่อยมีอะไรตุนไว้ในตู้เย็น ตกลงมื้อเย็นพี่ฟ้าอยากกินอะไรล่ะ? แต่บอกไว้ก่อนนะ ผมทำได้แต่อาหารง่ายๆ แล้วก็ ถ้าทำให้กินแล้วต้องกินให้หมดด้วย ไม่งั้นคราวหลังอดแน่”
“.................”
พี่อากาศคนป่วยไม่ได้ตอบ แต่มองตามปากที่ขยับขึ้นลงต่อเนื่องนั่นแล้วก็เอาแต่ยิ้ม จนไอ้หนูป่วนที่รอคำตอบอยู่ต้องย้ำถาม
“อะไรพี่ฟ้า ทำไมไม่ตอบ?”
“พอดีว่า.......มองเพลิน”
“..........”
เขินเลยสิ เขินมาก ตัวป่วนมันเขินแล้วเลยกินเอาๆ แถมยังมีอาการข้างเคียงคือเป็นใบ้ไปเลย
.............................
.............................
“พี่ฟ้าไม่ต้องมาช่วยล้างหรอก ไปนั่งเถอะ หรือถ้าง่วงอีกก็นอนไปเลยก็ได้”
“พี่อยากช่วยนี่ ไม่มีไข้แล้ว หายแล้วจริงๆนะ”
“งั้นมาเช็ดจานมา”
พี่อากาศคนป่วยกับตัวป่วนคนไม่ป่วยยืนข้างกัน
คนหนึ่งล้างจานเสร็จก็ยื่นส่งให้ อีกคนรับไปแล้วจัดการเช็ด ชามแค่สองใบเดี๋ยวเดียวก็เสร็จ
“กินยาเรียบร้อยรึยังน่ะ?”
“เรียบร้อยครับ”
“งั้น......ถ้าพี่ฟ้าไม่ง่วง เราดูหนังกันดีกว่า มั้ย?”
“อาฮะ ตัวป่วนเลือกได้เลยนะ”
“พี่ภพจะไม่ดุใช่มั้ย?”
“ชมพูมันจะมาดุอะไรล่ะ อีกอย่างทั้งชั้นนั่นของพี่หมดแหละ ชมพูมันไม่เคยซื้อพวก DVD เข้าบ้านหรอก”
“โห....เป็นร้อยแผ่นเลยนะเนี่ย พี่ฟ้าอยากดูเรื่องอะไร?”
“ตัวป่วนอยากดูเรื่องไหนก็หยิบมาเถอะ พี่ชอบทุกเรื่องแหละ มีแค่สี่ห้าแผ่นข้างล่างที่ใช้ตอนเรียน”
“อ๋อๆ พวกหนังที่พี่เอาไปให้ดูในห้องเรียนอ้ะเหรอ?”
“อืม....พวกแอนิเมชั่นก็อยู่ล่างๆนะ”
พอได้ยินคำนี้ ไอ้หนูป่วนมันหันขวับมามองหน้าพี่อากาศที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาทันที
“ทำไมคิดว่าผมจะอยากดูการ์ตูนล่ะ?”
“ก็.....เห็นว่าดูหนังกันครั้งแรกก็ชวนพี่ไปดูเชร็ค พี่เลยคิดว่าตัวป่วนชอบการ์ตูน”
“......................”
“เอ่อ....ป่วน พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะครับ”
“.........อย่างไหน?”
“ก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกว่าเป็นเด็ก.....”
“..............”
“โกรธพี่เหรอ?”
อยู่ไม่ติดที่แล้ว พี่อากาศถึงกับแล่นจากโซฟามาทรุดลงนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆไอ้ตัวเป็นใบ้กะทันหัน
เอื้อมมือจะไปแตะก็ไม่กล้าเพราะทำคดีไว้
เลยแค่ส่งนิ้วชี้ไปจิ้มๆที่หลังมือข้างซ้ายของไอ้หนูป่วนที่เจ้าตัวมันวางเท้าพื้นอยู่ในขณะนั่งยงโย่ยงหยกไล่หาแผ่นDVDที่ต้องการ
“.................”
“พี่ฟ้าขอโทษนะครับ ตัวป่วนอย่าเงียบอย่างนี้สิ หายโกรธพี่นะ....”
“หึๆๆ ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ๋....... ผมล้อเล่น พี่ฟ้ากลัวอะไรเนี่ย กลัวผมโกรธขนาดนั้นเชียว?”
ไอ้หนูป่วนหัวเราะจนตัวโยน ก็จะไม่ให้ขำได้ยังไงก็แค่ไม่พูดตอบ ไม่ได้บอกว่าไม่พอใจสักนิด พี่อากาศกลับร้อนรนจนต้องมาง้อถึงที่
ง้อคนไม่โกรธ.....แล้วจะให้หายโกรธได้ยังไง
“แกล้งคนแก่.......บาป” ปากว่าบาป แต่สีหน้าของพี่อากาศกลับยิ้มละไม แถมยอมรับว่าตัวเองแก่ได้อย่างหน้าชื่นตาบาน
ก็คนที่รักหัวเราะสดใสได้ขนาดนี้ทั้งที จะมามัวอารมณ์ไม่ดีอยู่ทำไมล่ะ
“แกล้งคนแก่.....บาป แต่แกล้งแฟนตัวเอง......ผมว่าไม่บาปนะ พี่ฟ้าว่ามั้ย?”...............................
...............................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
หัวข้อ: เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก: แจ้งเลขที่พัสดุลงทะเบียนที่หน้า78 ค่ะ ^o^ (อ่าน 855145 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก