เหมือนจะเห็นมีคนเตรียมผ้านวมรอบทอัศจรรย์ ยังค่ะยังไม่มา
อุเหม่...เพิ่งจะบอกว่าคิดออกว่าจะให้เป็นยังไง แต่ไม่ใช่ว่าคนเขียนคิดออกปุ๊บ พี่อากาศแกจะเผด็จศึกปั๊บเสียหน่อย
มาอ่านตอนต่อไปกันดีกว่าค่ะ
............................
............................
ตอนที่๒๐ การลงโทษ
“คิดถึงจังเลย......”
“อืม....ผมก็เหมือนกัน คิดถึงมากจริงๆ”มือใหญ่ๆอุ่นจัดของพี่อากาศจับมือน้อยๆเย็นชืดจากการอยู่ในน้ำมาเป็นชั่วโมงของไอ้หนูป่วนไว้แน่น
ตอนแรกด้วยความคิดถึงสายตาก็มองแต่หน้าไอ้ตัวเล็กดีอยู่หรอก
แต่กลิ่นคลอรีนมันรบกวนใจให้รับรู้ว่าไอ้สถานที่ที่สบตากันหวานชื่นอยู่นี่น่ะมันข้างสระว่ายน้ำ
แล้วก็.....ตอนนี้ไอ้หนูป่วนมันเพิ่งขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ
คิดได้อย่างนี้ทั้งๆที่ไม่ตั้งใจ แต่สายตาของพี่อากาศที่จับอยู่ที่ใบหน้าที่คิดถึงมากมายก็อดไม่ได้ที่จะเลื่อนต่ำลงอยู่ดี
และก็แทบจะต้องหลับตาเสียเดี๋ยวนั้นเมื่อมองเห็นสภาพตัวแดงๆเป็นกุ้งเพราะถูกแดดเผา
ปกคลุมไปด้วยหยดน้ำที่บางส่วนก็เริ่มแห้งเพราะลมที่พัดเข้ามาตามช่องระบายอากาศ
แถมพอมาอยู่ในระยะใกล้แค่มือเอื้อมแบบนี้ แว่นสายตาของคุณพี่อากาศท่านก็ทำหน้าที่ได้ดีจนเห็นชัดเจนไปถึงรูขุมขนที่แข่งกันลุกชันอยู่ทั่วตัวบางๆตรงหน้า
“พี่ฟ้า....เป็นอะไรน่ะ หน้ามืดรึเปล่า?”
ไอ้นี่ก็ไม่ได้รู้เลยว่าอาการจู่ๆก็หลับตาลงกะทันหันแถมถอยตัวเข้าไปพิงล็อคเกอร์ใหม่อีกครั้งนั่น
ไม่ใช่เพราะความอ่อนแอทางกาย แต่เพราะพี่อากาศแกเกิดหวั่นไหวทางใจขึ้นมาต่างหาก
“เปล่าๆ พี่ไม่ได้เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรทำไมอยู่ๆเหงื่อแตก ไหนดูซิ”
เอาแล้วไง พี่เขาอุตส่าห์ปิดตาจะได้ไม่เห็นภาพ แกก็ดันไปเพิ่มสัมผัสเข้าเสียอีก
ก็ดูมัน ตัวป่วนมันเป็นห่วงว่าที่แฟน ห่วงว่าขับรถมาเหนื่อยๆมานั่งรอในที่อากาศถ่ายเทไม่สะดวกแบบนี้จะหน้ามืดเป็นลม
เลยขยับเข้าไปใกล้แล้วเอาหลังมือเย็นๆทาบไปกับหน้าผากคนที่กำลังระงับอารมณ์บางอย่างอยู่เต็มที่
พี่อากาศถึงกับสะดุ้ง ลืมตามาสิ่งแรกที่อยู่ในลานสายตายังมาเป็นแผ่นอกขาวๆที่แดงเพราะแดดยามบ่าย เบนสายตาหนีขึ้นด้านบนก็ต้องเจอกับแนวไหปลาร้า ซึ่งชักนำสายตาไปสู่ลาดไหล่ที่ประกอบขึ้นจากกล้ามเนื้อน้อยๆบ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนดูแลสุขภาพและออกกำลังกายเป็นประจำ
“พี่ฟ้า ไม่เป็นไรแน่นะ ตัวร้อนๆด้วย”
“พะ....พี่ไม่เป็นไร เอ่อ.....รีบไปอาบน้ำแต่งตัวนะ เดี๋ยวพี่ออกไปรอข้างนอก”
“ครับ”
ตัวป่วนมันรับปาก เดินไปเปิดล็อคเกอร์หยิบของแล้วหันหลังเดินไปห้องอาบน้ำ ปากก็พูดต่อ
“พี่ฟ้าเหนื่อยมากรึเปล่า ถ้าไม่เหนื่อยไปกินมื้อเย็นกับผมนะ” เปิดประตูห้องอาบน้ำแล้วเอี้ยวตัวกลับมาคาดคั้นเอาคำตอบอีก
“....ว่าไงครับ? นะพี่ฟ้า.....”
เล่นเอาพี่ฟ้าของไอ้หนูป่วนถอนสายตาที่จ้องเป๋งไปที่ส่วนที่ถูกห่อหุ้มไว้ด้วยกางเกงว่ายน้ำสีดำที่เคลื่อนไหวไปตามจังหวะก้าวเดินนั่นแทบไม่ทัน
“ครับ ดะ.....เดี๋ยวพี่รอข้างนอกนะ ในนี้อากาศอ้าวเนอะ ร้อนจัง”
“อื้ม ผมอาบแป๊บเดียวแหละ”
พูดเสร็จส่งยิ้มกว้างขวางให้อีกหนึ่งที ไอ้หนูป่วนมันก็ผลุบหายเข้าไปในห้องอาบน้ำ ทิ้งให้พี่อากาศที่เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังกลั้นหายใจอยู่ถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
และก็ได้สำนึกขึ้นมาทันทีว่าการห่างกันทำให้การควบคุมอารมณ์ที่กระเจิดกระเจิงเป็นไปได้ยากกว่าปกติ
คง....ต้องค่อยๆสอนแล้วมั้ง
คนรักกัน จะให้อยู่ใกล้กันโดยไม่มีความสัมพันธ์ทางกายไปเรื่อยๆแบบนี้ สักวันอึดอัดตาย ยิ่งหนูป่วนมันน่ารักเท่าไหร่ และแสดงออกว่ามีใจให้มากแค่ไหน ก็ยิ่งเสี่ยงที่จะทำผิดสัญญา
ถ้าไม่ค่อยๆทำให้ชินกับร่างกายของอีกฝ่ายไว้ สักวันคงได้ผิดสัญญาแล้วทำให้ไอ้ตัวเล็กมันเสียใจแน่ๆ.....................................
.....................................
“พี่ฟ้ารู้ได้ไงว่าผมเรียนว่ายน้ำ?”
ตอนนี้พี่อากาศแกกำลังขับรถ ไอ้หนูป่วนก็ประจำตำแหน่งผู้โดยสารคนพิเศษเหมือนเดิม
“ถามชมพู ตอนแรกพี่โทรเข้าเครื่องป่วน แต่ติดต่อไม่ได้ เลยโทรหาชมพู ถามว่าปีหนึ่งเรียนที่ไหน หึๆๆ”
“ถามว่าเรียนที่ไหนแล้วทำไมต้องขำด้วย?”
“ก็ชมพูมันรู้ทันน่ะสิ มันสวนมาว่า ไม่ต้องมาทำเป็นถามหาน้องทั้งปีหนึ่งหรอก จะถามหาตัวป่วนก็ให้บอกมันไปตรงๆ ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่ดีเลยอ้ะ เรียนว่ายน้ำตอนบ่าย แดดแรงจนแสบตัวไปหมดเลย”
“ไม่อยากเรียนแล้วลงเรียนทำไมล่ะ?”
“โห่พี่ฟ้า ก็นี่วิชาบังคับจะไม่ลงเรียนได้ไงเล่า”
“จริงด้วย พี่ก็ลืมไปว่าภาคป่วนต้องเรียนว่ายน้ำ ถ้าแสบตัวก็ต้องทาครีมกันแดดสิครับ”
“ทาแล้ว ไอ้นุ่นมันบังคับ แถมซื้อมาให้ด้วย มันสั่งยังกะแม่ บอกว่ายิ่งผิวขาวๆน่ะโอกาสเป็นมะเร็งผิวหนังสูง แล้วก็บ้าหัวเราะโฮะๆบอกว่า เห็นมั้ย ดีแค่ไหนที่มันเกิดมาดำ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“เออ น้องนุ่นนี่ตลกดี แล้วน้องนุ่นบังคับน้องแผนด้วยรึเปล่า?”
“ไอ้แผนก็โดนด้วย มีเหรอจะรอด พอไอ้แผนมันบอกมันไม่ต้องทาก็ได้ เพราะมันไม่ใช่คนขาว ไอ้นุ่นมันก็บอกว่าให้ทาๆไปเหอะ อุตส่าห์ซื้อครีมกันแดดหลอดใหญ่มาให้ ผมตัวเล็กใช้คนเดียวทั้งเทอมก็ไม่หมด เสียดายของ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้นุ่นมันบ้า”
“ก็นั่นล่ะมั้งเสน่ห์ของน้องนุ่น ความที่คิดอะไรแปลกๆนี่แหละ ไม่เหมือนใครดี”
“...................”
“อะไรครับ ตัวป่วนจ้องพี่ทำไม?”
ตอนนี้นอกจากไอ้หนูป่วนจะไม่พูดอะไรโต้ตอบแล้ว มันยังหันมาจ้องหน้าพี่อากาศแกเสียเขม็ง
“พี่ฟ้า.......หลงเสน่ห์ไอ้นุ่นรึเปล่า?”
“หา?????”
“พี่ฟ้า....ถ้าชอบไอ้นุ่นมันก็ต้องสู้กับไอ้แผนหน่อยนะ มันเฝ้าของมันอยู่......”
อ้าว แล้วพูดไปทำไมต้องหันหน้าออกไปทางกระจกขนาดนั้นด้วยล่ะ
“ตัวป่วน......คิดอะไรแบบนั้นเล่า เสน่ห์แบบแปลกๆของน้องนุ่นไม่มีผลกับพี่สักนิด เพราะพี่ยกหัวใจให้ตัวป่วนไปหมดแล้ว ตัวป่วนก็รู้ไม่ใช่หรือ?”
รายนี้ก็ร้อนรนสิ คุยกันอยู่ดีๆจะมาเข้าใจผิดเสียแล้ว แต่......ถ้ามองไม่ผิด ไอ้หนูป่วนมันก้มหน้าแอบยิ้มนี่หว่า
“ป่วน......อย่าเงียบแบบนี้สิครับ ที่พี่พูดถึงน้องนุ่นก็พูดในฐานะน้อง ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลยนะครับ”
พอดีขับมาถึงจุดหมาย พี่อากาศที่กำลังร้อนรนก็รีบหักพวงมาลัยเข้าไปจอดรถในลานจอด แต่ยังไม่ดับเครื่อง
แล้วก็หันมาคว้ามือทั้งสองข้างของไอ้ตัวป่วนที่วางประสานกันแน่นอยู่บนตักมันไปกุมไว้
“ตัวป่วน พี่ไม่ชอบแบบนี้เลย หันมาทางนี้หน่อยเร้ว มองพี่หน่อย นะครับ นะ.....”
“ฮะๆๆ แบร่ๆๆๆ เชื่อผมด้วยเหรอ พี่ฟ้านี่เชื่อคนง่ายจริงน้า....ผมแกล้งแค่นี้ก็เชื่อด้วย”
ไอ้หนูป่วนเงยหน้ามายิ้มทะเล้นส่งให้พร้อมกับแววตาซุกซนที่เดี๋ยวนี้เริ่มจะมีให้คนถูกแกล้งบ่อยขึ้น
“เดี๋ยวนี้แกล้งพี่เหรอ หืม...ดีแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กแกล้งผู้ใหญ่อย่างนี้มันต้องทำโทษ”
เอ่อ....น้ำเสียงของพี่จะมุ่งมั่นไปมั้ย ทำไมดูสมใจที่จะได้ทำโทษไอ้หนูป่วนมันขนาดนั้นล่ะพี่
“อะไร ทำโทษอะไรกัน แกล้งนิดแกล้งหน่อยแค่เนี้ย ว่าแต่...พี่ฟ้าพาผมมากินข้าวที่ไหนเนี่ย?”
“คอนโดพี่เอง”
“หืม? คอนโดพี่มีร้านอาหารด้วยเหรอ อร่อยรึเปล่า?”
“ร้านอาหารน่ะมี แต่วันนี้เราจะทำกับข้าวกินกันเอง”
“โห......แกล้งนิดแกล้งหน่อย พี่ฟ้าจะทำโทษด้วยการใช้งานให้ทำกับข้าวเลยเหรอ วันนี้ผมหิวมากด้วยนะ เพิ่งว่ายน้ำมาอ้ะ”
ตัวป่วนมันอ้อนขอความเห็นใจแถมยังเขย่ามือที่ถูกกุมเอาไว้เล่นไปด้วย
“ใครบอกว่าการทำกับข้าวคือการทำโทษล่ะครับ”
“เอ๋? แล้ว........”
ยังไม่ทันได้ถามพี่อากาศจอมเจ้าเล่ห์ก็จัดการทำโทษด้วยการปิดกั้นทางเดินหายใจของตัวป่วนขี้แกล้งเสียแล้ว
และคราวนี้ไม่ใช่แค่เอาปากมาแตะแบบที่ตัวป่วนมันเคยเล่าให้เพื่อนรักฟังเสียด้วย
เพราะพอแตะลงมาแล้วพี่อากาศแกก็ฉวยโอกาสที่ตัวป่วนมันจะโวยวายสอดลิ้นเข้าไปผ่านริมฝีปาก ลึกเข้าไปจนแตะเข้ากับลิ้นของคนที่ตกใจจนตัวแข็งไปแล้ว
ต้องยอมให้คนที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ฉวยโอกาสลงโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เนิ่นนาน.....จนแทบขาดใจ
............................
............................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
หัวข้อ: เรื่องรัก..ไม่กล้าบอก: แจ้งเลขที่พัสดุลงทะเบียนที่หน้า78 ค่ะ ^o^ (อ่าน 775100 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก