หัวข้อ: Running โดย aoikyosuke ภาคพิเศษ ตอน บ่น [01/05/12]

[nanalonely]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวป ไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

♬ กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ ♩ 

ได้รับอนุญาตให้นำมาโพสเรียบร้อยแล้ว

เนื่องจากเรื่องนี้คุณเท็นยังแต่งไม่จบ เอาเป็นว่าง่ายๆเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องล่าสุดที่คุณเท็นกำลังแต่งอยู่แล้วกัน

แนนจะเอามาอัพให้ทันกับที่คุณเท็นแต่งนะคะ ตามอ่านได้เรื่อยๆ วันอัพไม่แน่นอน แล้วแต่ที่คุณเท็นจะอัพเลย ตามนนั้นนะคะ
 

[nanalonely]

ตอน วิ่งเพื่อแรงบันดาลใจ






ห้าโมงเย็น

โหยยยยยยย ห้าโมงเย็น ห้าโมงเย็น ห้าโมงเย็นอีกแล้ว
ใครคนหนึ่งลุกขึ้นจากเตียง อาการง่วงงุ่นยังไม่จางหาย อยากจะรีบ ๆ ทำให้ตัวเองสดชื่น
แต่ก็ไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

อ่า ไม่ไหวแล้ว ง่วงนอนโว้ยยยยยยยยยยยย ง่วง ง่วง ง่วง

อยากจะหลับตาลงอีกครั้ง แต่เมื่อเหลือบมองนาฬิกาแล้วก็ทำได้แค่คิด
ปรือตาตื่นขึ้นและลากสังขารเข้าไปอาบน้ำด้วยความเร่งรีบ



สายอีกแล้ว สายแน่ ๆ

เร่งรีบ รีบเร่ง สวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว หันไปมองที่กระจกหนึ่งครั้งปัดผมไปมาให้มันเข้าที่เข้าทางก่อนจะคว้ากระเป๋า ที่มีรองเท้าและน้ำดื่มหนึ่งขวดแล้วรีบวิ่งออกจากที่พัก

สายแน่ ๆ แบบนี้ สายไปแล้ว ต้องรีบ ต้องรีบ ขืนไปช้าแย่แน่ ๆ

กระโดดขึ้นรถเมล์อย่างรวดเร็ว โชคยังดีที่รถมาจอดเทียบพอดีไม่อย่างนั้นคงจะยิ่งช้า

สิบสองนาทีของการเดินทาง

พาตัวเองมาถึงเก้าอี้ที่นั่งประจำข้างสระน้ำ ที่เก่าเวลาเดิม

บรรยากาศเหมือนเดิม โอโซนเพียบ ต้นไม้เพียบ เด็กเพียบ และ..........

ง่วงนอนอีกแล้ว

ไม่อยากวิ่งเลยว่ะ
สาเหตุเพราะว่าง่วง
สาเหตุเพราะเหนื่อย
สาเหตุเพราะเบื่อ

แต่ที่ต้องมาก็เพราะ........

ห้าโมงครึ่ง เป๊ะ ๆ ตรงต่อเวลามากๆ ใช้ได้นะเนี่ย

มองไปที่ใครบางคนที่ไปยืนอยู่ที่จุดสตาร์ทแล้วก็ต้องรีบคว้าถุงเท้ามาใส่และเตรียมสวมรองเท้า

มองรองเท้าที่ตัวเองซื้อแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

พันสอง กูนี่ก็บ้า ลงทุนเข้าไปได้

เกิดมาไม่เคยซื้อรองเท้าแพงขนาดนี้เลยนะเว้ยเฮ้ย แต่มันนุ่มและสบายเท้า ก็เอาวะ จำใจต้องซื้อ
ขืนยังลากผ้าใบคู่เก่า คงไม่ไหว นี่แหละรองเท้าสำหรับวิ่ง ของแท้แน่นอน ใส่แล้วก็วิ่งได้สบาย
มันจำเป็นนี่หว่า เพราะดูท่ายังต้องวิ่งอีกนาน อาจมากกว่าสองเดือน อาจไปถึงสามเดือน หรืออาจจะเลยไปถึงหนึ่งปี หรือสองปี

ต้องลงทุน ไม่งั้นวิ่งไปแล้วเดี้ยง สงสัยจะไม่คุ้มเท่าไหร่

เหลือบมองคนบางคนที่วันนี้ใส่เสื้อขาว กางเกงน้ำเงินกับรองเท้าสีฟ้าคู่เก่าที่แค่มองก็จำได้ว่าใคร

วันก่อนเสื้อสีส้ม
วันก่อนสีฟ้า
วันก่อนสีแดง
วันก่อนสีน้ำเงิน

มีเสื้อสีขาวตั้งแต่เมื่อไหร่วะ อ่อ สงสัยจะเพิ่งซื้อมาใหม่

ต่อให้ก่อนสองรอบ รอบละ 745 เมตร ถ้าวิ่งครบสองรอบแล้ว เดี๋ยวจะลงไปวิ่งด้วยคนนะจ๊ะ

แอบลอบยิ้มคนเดียวเงียบ ๆ และก้มหน้าก้มตามองเมินไปทางอื่น

นี่แหละว๊า แรงบันดาลใจของแท้

ลมเย็น ๆ พัดสบาย

แรงบันดาลใจวิ่งลิ่วๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาไม่เหนื่อยล้ากับการที่ต้องวิ่งวนสองรอบในระยะทาง 745 เมตร สองรอบ

เป็นกิโลเลยนะนั่น แหม่ เก่ง ๆ ใช้ได้ ไม่มีอาการเหนื่อยหอบให้เห็นเลย

เก่งเจง ๆ เลยเว้ยเฮ้ยยยยยย แต่หน้าก็ยังนิ่งเหมือนเดิม เมื่อไหร่เลิกทำหน้าเฉยวะ ท่าทางจะน่ารักน่าดู แต่ท่าจะยาก

แล้วถ้าเมื่อไหร่วิ่งแล้วเหนื่อยวิ่งแล้วหอบบอกด้วย จะรู้สึกดีมาก ๆ

ยังคงเป็นคนบ้า คิดอะไรเพ้อเจ้อคนเดียวและเปลี่ยนเป็นเสียบหูฟังเข้าที่หู

เพื่อเลือกฟังเพลงที่จะสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้อีกสิบเท่า

“งึกงึก งัก งัก มันเป็นงึกงึก งัก งัก”

เฮ้ยยยยย ไม่ใช่ ไม่ใช่แระ อะไรวะ อะไรเนี่ยมันเพลงอะไร

โธ่พี่ปอยฝ้าย มาทำไมตอนนี้

เสียอารมณ์หมดเลยเว้ยยยยยย

คนกำลังจะบิ๊ว ใครมันช่างฟังวะ

อยากจะบิ๊วให้อารมณ์สุนทรีย์กับการที่จะได้วิ่งไปด้วยกันกับแรงบันดาลใจ แต่ดันมีเสียงเพลงระทึกให้เสียอารมณ์

หน้าหงิก ๆ งอ ๆ แล้วรีบหันขวับไปมองที่มาของเพลง

อ่า

“ฮาโหล ห๊า อะไรนะ เออกูรู้แล้ว ก็บอกว่ารู้แล้วไงวะ เออ ๆ แค่นี้นะ กูวิ่งอยู่”

เอ่อ
อ่า

จังซี่มันต้องถอนใช่มั้ย

ฟังเพลงได้เข้ากับหน้าดีนะ เอ่อ....แบบนี้ก็แปลว่าต้องไปโหลดมาเป็นเสียงเรียกเข้าเวลามีใครโทรมาใช่มั้ย

ได้.....

เพราะแรงบันดาลใจหรอกนะ ถึงจะฟัง เพราะแรงบันดาลใจแท้ ๆ

เริ่มก้าวขาวิ่งเหยาะ ๆ แล้วก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวเข่า

เริ่มจากอาการรองเท้ากัดจนเล็บนิ้วก้อยที่เท้าเป็นแผล
เปลี่ยนเป็นอาการปวดที่ข้อเท้าเพราะการลงน้ำหนักมากเกินไป
แล้วก็มาถึงหน้าแข้งที่จะเจ็บแปลบ ๆ เวลาที่วิ่งเร็วเกินไป
และเวลานี้ไปถึงหัวเข่าด้วยอาการกล้ามเนื้ออักเสบ

ค่ารักษาคุ้มน่าดู

วิ่งเพื่อสุขภาพหรือวิ่งให้แข้งขามันแย่ลงกว่าเดิมกันแน่

เหอ เหอ เหอ

เจ็บมันก็เจ็บอยู่

แต่ที่ต้องมาก็เพราะสาเหตุเดียว.....คนที่วิ่งลิ่วๆ ไม่รู้จักคำว่าเหนื่อยและโน่นวิ่งเสื้อปลิวไปแล้ว
และนั่นคงเป็นรอบที่ห้า

แรงบันดาลใจสุดยอดเลยนะ

สักวันจะทำให้ได้แบบแรงบันดาลใจ

แต่วันนี้ แค่สองรอบให้รอดก่อนเหอะว่ะ

ก่อนจะไปคิดเทียบรุ่น และที่สำคัญกว่านั้น

ต้องรีบกลับไปเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์อย่างเร่งด่วน

“จังซี่มันต้องถอน”

เพลงอะไรวะ คลาสสิคเกินทน คนฟังบ้า คนร้องก็บ้า คนที่จะไปตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าก็ยิ่งบ้ากว่า

งึกงึก งัก งัก มันเป็นงึกงึก งัก งัก

“อ่า ปวดหัวเลย ปวดขาปวดเข่า ปวดโว้ยยยยยยยยยยยยย วิ่งก็ได้วะ จะรีบวิ่งเดี๋ยวนี้แหละ เมื่อไหร่จะหายเจ็บซะที จังซี่มันต้องถอนใช่มั้ย จังซี่มันต้องถอนนนนนนนนน”






TBC...



อัพตอนแรกให้ก่อน เดี๋ยวก่อนออกเดินทางจะอัพให้อีกตอนนะคะ

[Little Devil]

รับเรื่องใหม่   

น้อง nana เรื่องเก่าจะมาต่อมั๊ย
รออ่าน หมอแคนกะนายกระชายอ่ะ

[fOnfOn :D]

แวะมาจิ้มค่ะ


อ่านตอนแรกยังจับอะไรไม่ได้เลย


สงสัยคงต้องรอตอนต่อไป

[nanalonely]

รับเรื่องใหม่   
น้อง nana เรื่องเก่าจะมาต่อมั๊ย
รออ่าน หมอแคนกะนายกระชายอ่ะ

เรื่องหมอแคนกับกระชายแนนไม่ได้โพสนะคะ
รู้สึกว่าจะเป็นพี่คามุยเป็นคนโพส
แต่เรื่องที่แนนยังโพสค้างเอาไว้
แนนจะอัพให้เท่าที่คุณเท็นลงเอาไว้เลยนะคะ

[nanalonely]

ตอน ช้านะ





"มึงวิ่งได้กี่รอบแล้ว"

อ่า ยังเลย ยังไม่ได้ลงสนามเลย เพิ่งจะพันหัวเข่าเสร็จเนี่ยแหละ
ดูเวลาก็ปาเข้าไป ก็ประมาณ เกือบหกโมงครึ่งแล้ว

ป่านนี้แล้วเหรอ ปกติไม่เคยเลทนี่หว่า


จะว่าไป มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ใครมันจะบ้ามาวิ่งได้ทุกวันเหมือนผมล่ะคร้าบบบบ
ถ้ามาทุกวันนี่ถือว่าแปลกมาก เหมือนพวกไม่มีอะไรทำ

พฤติกรรมคุ้น ๆ แฮะ เหมือนคนไม่มีอะไรทำ
มีนะเนี่ย ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรทำ แต่ที่ต้องมาก็เพราะเหตุผลเดียวนั่นแหละ


เอาไงดีว๊า เข่าก็เจ็บ แต่ว่าไหน ๆ ก็มาแล้ว

"เหอะ มึงไม่ต้องวิ่งแล้ว ไปดูหนังเป็นเพื่อนกู เร็ว ๆ เลยวันนี้วันพุธ 60 บาทนะเว้ย"

ก็น่าสนอยู่
แต่แบบว่า ใจมันก็พะว้าพะวงอยู่จะให้ไปทันทีทันใดเลยเหรอ

"เดี๋ยวอีกห้านาทีโทรบอกแล้วกันว่ะ กูพันขาเสร็จแล้ว ขอสักรอบเหอะ"

ก็มาแล้ว ไหน ๆ ก็มาแล้ว จะให้ทำยังไงล่ะ ขาก็พันเสร็จแล้ว ไม่ลงวิ่งมันก็จะยังไงอยู่

อ่า งั้น เอาก็เอาวะ

เดินลงไปในสนาม แล้วก็เริ่มเดินเรื่อยเปื่อย ซ้ายสระน้ำ ขวา ต้นไม้ แล้วแรงบันดาลใจไปไหนหว่า

"เฮ้ย เป็นอะไรอีกล่ะนั่น วันก่อนไม่ได้พันตรงนี้นี่หว่า"

แหม่ แซวกูเจงงงงงงง ก็วันก่อนไม่ได้เจ็บตรงนี้นี่คร้าบบบบบ แต่วันนี้เปลี่ยนที่เจ็บแล้ว

หันไปยิ้มแหย ๆ ให้สมาคมคนชราที่มากันเป็นหมู่คณะที่มีกะใจร้องเพลงระหว่างวิ่งไปด้วยแล้วก็ได้แต่ยิ้มแหย ๆ

อาย........นะเนี่ย ไม่ใช่ไม่อาย

ลุง ๆ น้า ๆ อาอึ้มอาเจ็ก อายุอานามรวมกันปาเข้าไปเกือบพันแล้วมั้งนั่น
นับๆ รวมแล้วก็ได้ประมาณคนละเจ็ดแปดรอบกันเข้าไปแล้ว ตั้งแต่มาก็เห็นวิ่งกันก่อนหน้านั้นแล้ว

จะบอกว่ายอมแพ้คนแก่เหรอ ก็แบบว่า ...............

ก็ผมไม่เคยวิ่งนี่คร้าบบบบบ เข่ามันก็มีทรยศกันบ้าง ไหนจะหน้าแข้งอีกล่ะ เราต้องค่อยๆ เปลี่ยนสถานที่เจ็บไปเรื่อยๆ เด่ะ
จะมาเจ็บซ้ำที่เดิมมันก็ไม่ไหว ต้องเปลี่ยนที่เจ็บบ้าง

แล้วทำไมต้องแซวกันด้วยว๊า บอกตรง ๆ นะ..... อาย.....

"แรงบันดาลใจไม่มาแฮะ ไปไหนหว่า" บ่นพึมพำรำพัน แล้วเตรียมเสียบหูฟัง เปิดเพลงบรรเลงสุดไพเราะ

ตรงไหน

"ซงลงเซงเลง มันเป็นซงลงเซงเลง"

ก็ฟังได้นะ แต่ไม่ถึงขนาดต้องการจะฟังตลอดเวลา ขอเหอะพี่ปอยฝ้าย ขอเปลี่ยนเพลงหน่อยเหอะ
ไม่ไหวจริงๆ

แล้วนี่มันอะไรของมันอีกวะ มึงจะโทรกันเข้ามาทำไมนักหนาวะเนี่ย

"เฮ้ย เลยห้านาทีแล้ว ตกลงว่าไง กูจะได้ซื้อตั๋วเลย เอาไงว๊า น้องปอยของมึงไม่มาหรอก เชื่อกูเหอะ มาดูหนังกับกูเดี๋ยวเน๊ ฮ่า ฮ่า"

ขอบคุณ
สำหรับกำลังใจอันท่วมท้นล้นเหลือ
แต่กูไม่ต้องการเลย เก็บไว้เหอะ เกรงใจ

"เรื่องของกู"

กดตัดสาย แล้วก็จัดการเลือกเพลงที่ชอบ และเริ่มก้าวขาวิ่งเหยาะ ๆ

แรงบันดาลใจไปไหนหว่า มันมืดแล้วนะ สนามเขาก็เปิดไฟแล้วด้วย ไม่มาจริงๆ เหรอเนี่ย ถ้าแรงบันดาลใจไม่มาจะไปดูหนังแล้วนะ
เอาจริง ๆ นะเว้ย ถ้าขืนมาช้า พี่ไม่รอแล้วนะจ๊ะแรงบันดาลใจจ๋า

ละเมอเพ้อพก วิ่งสองสามก้าวด้วยความเร็วต่ำสุด แทบจะกลายเป็นเดิน พร้อมกับที่คณะสมาคมคนชรา ที่วิ่งมาเป็นหมู่คณะและร้องเพลงประสานเสียงกันอย่างพร้อมเพรียง

"สู้ไม่สู้ สู้ สู้ สู้ สู้แค่ไหน สู้ สู้ แค่ตาย"

เดี๋ยวได้ตายจริง ๆ เดี๋ยวก็ได้หามส่งโรงพยาบาลกันหรอกอาเจ็กอาอึ้ม จะมาสู้อะไรกันตอนนี้

ไม่ใช่ว่าไม่สู้นะ แค่เจ็บหัวเข่าแค่นั้นเอง ถึงต้องค่อย ๆ วิ่ง

"เฮ้ย อาตี๋ ลื้ออย่าเดินเกะกะขวางทางเซ่ วัยรุ่นใจร้อนจะรีบไป"

โห่ วัยรุ่น รุ่นไหนว๊า รุ่นไหนล่ะเนี่ย รุ่นแง้มฝาโลงชัด ๆ

ได้แต่ยิ้มแบบเจื่อน ๆ และหลีกทางให้สมาคมคนชรา ที่วิ่งนำหน้าลิ่ว ๆ ไปแล้ว
จะรอดมั้ยเนี่ยกู

เฮ่อ ยังไม่ถึงรอบเลย ได้ไปดูหนังซะล่ะมั้งแบบนี้ เห็นทีจะต้องไปแล้วล่ะ ยอมแพ้จริง ๆ งานนี้
กดโทรศัพท์โทรหาหมายเลขที่เพิ่งโทรเข้ามากวนประสาทเมื่อหลายนาทีก่อนและกรอกเสียงลงไป

ด้วยความรู้สึก โคตรเซ็ง

" เออ วิ่งเสร็จแล้ว เดี๋ยวกูไป....ซื้อตั๋วให้กูด้วย เออ แค่นี้แหละ"

กดวางสายเรียบร้อยและเปลี่ยนจากวิ่งเหยาะ ๆ เป็นเดิน ขืนวิ่งต่อก็คงไม่ไหว กลับไปก็ช้ำ
ยาทาสำหรับกล้ามเนื้อเอาไม่อยู่ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสำหรับเส้นเอ็นและข้อแล้ว

แต่ก็ยังเอาไม่อยู่

พอเปลี่ยนเป็นยากินแค่นั้นแหละ คืนเดียวอยู่ หายเป็นปลิดทิ้ง แต่พอหยุดยาก็จะกลับมาอาการเดิม ๆ อีกครั้ง

แล้ว

คุ้มมั้ยเนี่ย เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันมั้ยว๊า

เดินเรื่อยเปื่อยเพื่อออกจากสนาม เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง และเดินไปหยิบกระเป๋าใส่รองเท้าที่วางเอาไว้ด้วยหัวใจห่อเหี่ยว

ไม่เปลี่ยนมันแล้วรองท้งรองเท้า เอางี้เลยดีกว่าขาก็ขี้เกียจจะถอดผ้าที่พันเอาไว้แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน โรงหนังอากาศเย็นแบบนี้แหละจะได้อุ่น ๆ

ก้าวขาเดินเรื่อย ๆ และต้องรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะเสียงเรียกเข้าชวนบาดใจ

"จังซี่มันต้องถอน จังซี่มันต้องถอน"

ตามกูเจงงงงงง ก็บอกว่ากำลังออกไปแล้วเนี่ย จะโทรตามไปถึงไหนว๊า

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วก็เตรียมกดรับสาย แต่ก็ไม่พบว่ามีใครโทรเข้ามาหา

" ห๊า ซื้อผักคะน้าด้วย ได้ ได้เดี๋ยวอีกพักหนึ่งแหละ"

หือ

ผักคะน้า เอาไปทำอะไร

ซื้อไปทำไม

ซื้อไปเพื่อ

เงยหน้ามองที่มาของเสียง และก็พบว่าใครคนหนึ่งเดินผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็วและไปยืนอยู่ที่จุดสตาร์ท

คุ้น ๆ นะ

วันนี้เสื้อสีส้ม มีเหมือนกันนะเสื้อสีส้มแต่วันนี้ไม่ได้ใส่มาแค่นั้นเอง

แล้วอีกอย่างนะ อยากบอกว่า นี่มันก็เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว จะมาทำไมป่านนี้

รู้มั้ยว่าโทรบอกเพื่อนให้ซื้อตั๋วหนังให้แล้ว ทำไมถึงเพิ่งมา

เห้อ เห้อ เห้อ ทำไมทำแบบนี้ ทำไมเป็นคนแบบเน๊ฟระ อยากจะกระโดดหอมแก้มซะให้หายข้องใจเจง เจงเลยเฟ้ยยย

ทำไมถึงทำกับฉานนนนด้ายยยย

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบและกดค้นหาหมายเลขอย่างเร่งด่วนก่อนจะกระแอมกระไอและกรอกเสียงลงไปด้วยน้ำเสียงเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน

"เออ กูป่วย ไปไม่ได้แล้ว มึงยังไม่ซื้อตั๋วหนังใช่ป่าว เออ แค่ก แค่ก แค่ก เนี่ยเพิ่งป่วยเมื่อกี้เลยสด ๆร้อน ๆ โหตัวร้อนมากเลยจริง ๆ นะเว้ยแค่นี้นะ"

กดตัดสายอย่างรวดเร็ว และมองไปที่แรงบันดาลใจที่วิ่งตัวปลิวแบบไม่มีคำว่าเหนื่อยให้เห็นแล้วก็เลยต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

"สู้ไม่สู้ สู้ไม่สู้ สู้ สู้"

อ่า ครับ ครับ สู้ก็สู้ ก็ได้วะ สู้ก็สู้

"ลีมาก ๆ อาตี๋ ลื้อต้องสู้ ๆ มาวิ่งกะอาม่านี่มา เร็ว ๆ เข้า"

คร้าบบบบบบ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ
วิ่งเหยาะ ๆ ก้าวเท้าตามสมาคมคนชราเข้าไปและรั้งอันดับท้ายสุด โดยมีพี่เลี้ยงเป็นอาม่าวัยใกล้ฝั่งคอยร้องเพลงให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ

"สู้ไม่สู้ ตี๋ สู้ป่าว"

อ่า ก็สู้ครับ สู้อยู่นี่ไหงล่ะม่า

ยิ้มแหย ๆ ให้อาม่าและก็วิ่งตามแบบช้าสุด ๆ ก่อนจะชะเง้อชะแง้มองไปที่แรงบันดาลใจที่วิ่งลิ่ว แบบไม่คิดจะสนใจกันบ้างเลย

"สู้คร้าบบบบ สู้ สู้"

สู้ไม่สู้ สู้สิคร้าบบบบ มาจนถึงขั้นนี้แล้ว จะไม่ให้สู้ได้ยังไง วิ่งต่อไปเพื่อแรงบันดาลใจคนเดียวล่ะก๊าบบบบบบ






TBC...



ตอนสุดท้ายของวันแล้วนะคะ เจอกันคืนพรุ่งนี้ดึกๆนะคะ

[๋JEFF]

กรี๊ดดด

คุณซ้ง  กับ ตี๋ นุชา อาม่ากิม มาลง

ไทยบอยยแล้ววว ...

[alterlyx]

อยากมีน้องแรงบันดาลใจ เป็นของตัวเองบ้างจัง เอริ้กกกก ๆ 

[Junrai_Hyper™]

 

มาต้อนรับเรื่องใหม่คุณเท็นรับ

ขอบคุณ นานา นะคร้าบบบบ

[lazewcielo]

มาเจิมให้ค่า ^^ 

ยังไม่ได้ไปเม้นให้เรื่องก่อนๆเลย แวะมาเม้นเรื่องนี้เป็นการทักทายละกันนะคะ

อยากอ่านเรื่องของพี่เวย์กับน้องสายด้วยนะ คิดถึง~

[cipher]

เย้ เรื่องใหม่
เรื่องเก่าก็รออยู่น๊า

[EoBen]

สู้สู้ อ่า สู้ๆ ไอตี๋สู้ๆ

เหอะๆๆ

แรงบันดาลใจมาช้า งี้ก็แย่ ถ้ากลับไปก่อนทำไงอะ


ขอบคุณนะคะ

[anajulia]

ดีใจเจอนิยายใหม่คุณเท็น ขอบคุณนะคะคุณแนน 

[scouser]

ดีใจจัง
ได้อ่านเรื่องใหม่แล้ว
ว่าแต่ มาต่อเถอะนะ
รออยุจ้า

[๋JEFF]

แวะมาา


รักซ้งงง

รักต๋นุชาา
นุชาสู้ๆๆ


สมาคม ผู้สูงอายุวัยดึกน ่ารักโคตรร

อาม่ากิมน่ารักก

 

[a_tapha]

อยากมีแรงบันดาลใจแบบนี้บ้างจัง 

[-N-]

กร๊ากก ฮาอ่ะ วิ่งกะอาม่า55555555 ความพยายามสูงส่ง
ขอบคุณคุณแนนค่ะ

[nanalonely]

ตอน เด็ก มีปัญหา หา หา





ใส่ถุง เท้าอย่างเซ็ง ๆ
มองไปทั้งซ้ายและขวา ด้วยอาการง่วงเหงาเศร้าซึม
นั่งรอมาครึ่งชั่วโมง

แต่แรงบันดาลใจไม่มา

เลยต้องจำใจเตรียมตัวใส่รองเท้าแล้วรีบพันขาให้เข้าที่เพื่อจะได้วิ่ง
แบบเหงา ๆ

“เฮ้ย อาตี๋อ่ะ มาวิ่งกะม่านี่เร็ว ๆ เข้าช้าแล้วนาลื้อน่ะ”

ครับอาม่า
แทนที่จะได้กิ๊กกะแรงบันดาลใจ สงสัยจะได้กิ๊กกับอาม่าซะล่ะม้างงงง งานนี้

“แป๊บบบบบบบบบบบ นึงครับ เดี๋ยวไปเดี๋ยวไป”

ยิ้มแหย ๆ แล้วก็เริ่มลงมือพันหัวเข่าด้วยความเซ็ง
หน้ามุ่ยงอหงิกแล้วก็เงยหน้าขึ้นอีกรอบ หันซ้ายและขวา
แรงบันดาลใจชอบโผล่มาเวลาที่คิดว่าไม่มาแบบนี้แหละ

พอคิดว่าไม่มาปุ๊บ แรงบันดาลใจจะโผล่มาพร้อมกับเสียงเพลงอันสดใสของพี่ปอยฝ้ายปั๊บเลย

แบบนี้ต้องคิดว่าสงสัยแรงบันดาลใจไม่มาแน่แล้วชัวร์แล้วเดี๋ยวต้องโผล่ มาแน่ ๆ

คิดแล้วก็อมยิ้ม แล้วก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

ปิ๊งป่อง

นั่นไงลิบ ๆ มาแต่ไกลเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า มาแล้วนั่นไงแรงบันดาลใจจ๋า

อ่า

แรงบันดาลใจ

เขาคล้าย
แต่เขาไม่ใช่

ใครคนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าไปแล้ว และไม่ได้หันมามองคนบ้านั่งพันเข่าเลยแม้แต่หางตา

แต่งตัวซะเหมือนแถมหุ่นยังคล้าย ๆ อีก
แบบนี้หมายความว่าไงฟระ ทำร้ายจิตใจกันเกินไปหน่อยแล้ว
เดี๋ยวร้องไห้ฟ้องอาม่าเลย โห่เอ้ย

หน้ายิ้มกลายเป็นหน้างอหงิก
ตั้งหน้าตั้งตาพันเข่าให้เรียบร้อยแล้วก็สวมรองเท้าสำหรับวิ่ง
หมุนเข่าไปมาสองสามทีแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ทำไมถึงทำกันได้น้องแรงบันดาลใจ
ไม่มาแบบนี้รู้มั้ยว่าพี่เสียใจ
พี่ชอกช้ำ
พี่ทนไม่ได้
น้องแรงบันดาลใจทำไมทำกับพี่ได้ถึงขนาดนี้

ถ้าไม่น่ารักขนาดนี้ พี่คงไม่มีใจให้

น้องแรงบันดาลใจเป็นชายหนุ่มร่างสูงไม่มากแค่ 180 ซม. กว่า หน้าใส่กิ๊ง วิ่งลิ่วๆ ด้วยหน้าบูด ๆ เพียงหน้าเดียว

และไม่คิดจะเหลียวแลมองใครเลยสักนิด

น้องแรงบันดาลใจ ตั้งชื่อได้น่ารักแต่หน้าตาคนละเรื่องกับความน่ารักที่ใครคนหนึ่งพร่ำเพ้อ ละเมอหา

แล้วทำไมน้องแรงบันดาลใจไม่ยอมมา
ทำไมวะ ทำมายยยยยยยยยย

อยากจะร้องตะโกนบอกฟ้า ว่าชีวิตรักช่างแสนรันทด
แต่ก็ได้แต่แหงนหน้ามองฟ้าและน้ำตาเริ่มปริ่ม ๆ
ด้วยความเศร้าในโชคชะตาที่ต้องประสบพบเจอ

“เฮ้ย อาตี๋อ่า ลงมาไล่เลี้ยววววววว จะยืนไปทำมายยยย”

ฮือ ฮือ วิ่งก็ได้ ขอบคุณทุกความรู้สึกทุกความรักของอาม่าอาเจ็กอาอึ้ม และบรรดาสมาคมคนชราที่เป็นกำลังใจและติดตามผลงานการวิ่งอย่างทุลักทุเลด้วย ดีเสมอมา

ขอบคุณพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน ๆ ที่ช่วยผลักดันให้ผมได้มีวันนี้

ขอบคุณมาก ๆ

เพ้อรำพัน ยืนนิ่งสงบไว้อาลัยให้กับความช้ำใจของตัวเองอยู่เพียงคนเดียว

พร้อมกับที่อาม่าต้องเดินมาลากแขนให้ลงไปในสนามด้วยกัน

ปลื้มใจในความสามารถขอตัวเอง คามเร็วของกู เร็วได้มากกว่าอาม่าแค่สองก้าวเองหรือนี่

มันน่าช้ำใจยิ่งนัก

“อากิม อาซ้งหลานชายลื้อไม่มาล่วยเหรอวันนี้”

อาม่ามีชื่อว่าอากิม
แหม่ชื่อช่างแสนจะไพเราะเพราะพริ้ง
สมัยก่อนคงจะขาวสวย หมวย เอ๊กซ์ไม่เบา
เพราะขนาดหง่อมได้ที่ขนาดนี้ ยังพอมองเห็นเค้าหน้าและมองรู้ว่าสมัยสาว ๆ อาม่าคงจะสวยไม่แพ้ใครแน่ ๆ

ใส่ถุง เท้าอย่างเซ็ง ๆ
มองไปทั้งซ้ายและขวา ด้วยอาการง่วงเหงาเศร้าซึม
นั่งรอมาครึ่งชั่วโมง

แต่แรงบันดาลใจไม่มา

เลยต้องจำใจเตรียมตัวใส่รองเท้าแล้วรีบพันขาให้เข้าที่เพื่อจะได้วิ่ง
แบบเหงา ๆ

“เฮ้ย อาตี๋อ่ะ มาวิ่งกะม่านี่เร็ว ๆ เข้าช้าแล้วนาลื้อน่ะ”

ครับอาม่า
แทนที่จะได้กิ๊กกะแรงบันดาลใจ สงสัยจะได้กิ๊กกับอาม่าซะล่ะม้างงงง งานนี้

“แป๊บบบบบบบบบบบ นึงครับ เดี๋ยวไปเดี๋ยวไป”

ยิ้มแหย ๆ แล้วก็เริ่มลงมือพันหัวเข่าด้วยความเซ็ง
หน้ามุ่ยงอหงิกแล้วก็เงยหน้าขึ้นอีกรอบ หันซ้ายและขวา
แรงบันดาลใจชอบโผล่มาเวลาที่คิดว่าไม่มาแบบนี้แหละ

พอคิดว่าไม่มาปุ๊บ แรงบันดาลใจจะโผล่มาพร้อมกับเสียงเพลงอันสดใสของพี่ปอยฝ้ายปั๊บเลย

แบบนี้ต้องคิดว่าสงสัยแรงบันดาลใจไม่มาแน่แล้วชัวร์แล้วเดี๋ยวต้องโผล่ มาแน่ ๆ

คิดแล้วก็อมยิ้ม แล้วก็เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว

ปิ๊งป่อง

นั่นไงลิบ ๆ มาแต่ไกลเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า มาแล้วนั่นไงแรงบันดาลใจจ๋า

อ่า

แรงบันดาลใจ

เขาคล้าย
แต่เขาไม่ใช่

ใครคนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าไปแล้ว และไม่ได้หันมามองคนบ้านั่งพันเข่าเลยแม้แต่หางตา

แต่งตัวซะเหมือนแถมหุ่นยังคล้าย ๆ อีก
แบบนี้หมายความว่าไงฟระ ทำร้ายจิตใจกันเกินไปหน่อยแล้ว
เดี๋ยวร้องไห้ฟ้องอาม่าเลย โห่เอ้ย

หน้ายิ้มกลายเป็นหน้างอหงิก
ตั้งหน้าตั้งตาพันเข่าให้เรียบร้อยแล้วก็สวมรองเท้าสำหรับวิ่ง
หมุนเข่าไปมาสองสามทีแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ทำไมถึงทำกันได้น้องแรงบันดาลใจ
ไม่มาแบบนี้รู้มั้ยว่าพี่เสียใจ
พี่ชอกช้ำ
พี่ทนไม่ได้
น้องแรงบันดาลใจทำไมทำกับพี่ได้ถึงขนาดนี้

ถ้าไม่น่ารักขนาดนี้ พี่คงไม่มีใจให้

น้องแรงบันดาลใจเป็นชายหนุ่มร่างสูงไม่มากแค่ 180 ซม. กว่า หน้าใส่กิ๊ง วิ่งลิ่วๆ ด้วยหน้าบูด ๆ เพียงหน้าเดียว

และไม่คิดจะเหลียวแลมองใครเลยสักนิด

น้องแรงบันดาลใจ ตั้งชื่อได้น่ารักแต่หน้าตาคนละเรื่องกับความน่ารักที่ใครคนหนึ่งพร่ำเพ้อ ละเมอหา

แล้วทำไมน้องแรงบันดาลใจไม่ยอมมา
ทำไมวะ ทำมายยยยยยยยยย

อยากจะร้องตะโกนบอกฟ้า ว่าชีวิตรักช่างแสนรันทด
แต่ก็ได้แต่แหงนหน้ามองฟ้าและน้ำตาเริ่มปริ่ม ๆ
ด้วยความเศร้าในโชคชะตาที่ต้องประสบพบเจอ

“เฮ้ย อาตี๋อ่า ลงมาไล่เลี้ยววววววว จะยืนไปทำมายยยย”

ฮือ ฮือ วิ่งก็ได้ ขอบคุณทุกความรู้สึกทุกความรักของอาม่าอาเจ็กอาอึ้ม และบรรดาสมาคมคนชราที่เป็นกำลังใจและติดตามผลงานการวิ่งอย่างทุลักทุเลด้วย ดีเสมอมา

ขอบคุณพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน ๆ ที่ช่วยผลักดันให้ผมได้มีวันนี้

ขอบคุณมาก ๆ

เพ้อรำพัน ยืนนิ่งสงบไว้อาลัยให้กับความช้ำใจของตัวเองอยู่เพียงคนเดียว

พร้อมกับที่อาม่าต้องเดินมาลากแขนให้ลงไปในสนามด้วยกัน

ปลื้มใจในความสามารถขอตัวเอง คามเร็วของกู เร็วได้มากกว่าอาม่าแค่สองก้าวเองหรือนี่

มันน่าช้ำใจยิ่งนัก

“อากิม อาซ้งหลานชายลื้อไม่มาล่วยเหรอวันนี้”

อาม่ามีชื่อว่าอากิม
แหม่ชื่อช่างแสนจะไพเราะเพราะพริ้ง
สมัยก่อนคงจะขาวสวย หมวย เอ๊กซ์ไม่เบา
เพราะขนาดหง่อมได้ที่ขนาดนี้ ยังพอมองเห็นเค้าหน้าและมองรู้ว่าสมัยสาว ๆ อาม่าคงจะสวยไม่แพ้ใครแน่ ๆ

ยิ้ม

และพร่ำเพ้ออยู่ในใจคนเดียว

แค่นี้แหละหนอที่ต้องการ ไม่อยากได้อะไรแล้ว นอกจากได้ชื่นชมน้องแรงบันดาลใจอยู่ไกล ๆ

น้องแรงบันดาลใจ ช่างแสนจะอดทนในการวิ่งอะไรขนาดนี้
อยากมอบพวงมาลัยติดแบงค์ยี่สิบซักสองพวงให้เป็นกำลังใจเหลือเกิน

คนบ้าวิ่งขากระเผลกแต่แทบจะตัวลอย ไม่ได้สนใจฟังอะไรเลยทั้งนั้น

ไม่สนใจแม้กระทั่งบทสนทนาสำคัญที่สุด ที่พลาดไปอย่างน่าเสียดาย

“ม่ายทักกันเหมืองเคย ลื้อนี่ก็แปลก ต่างคนต่างวิ่งม่ายทักทายกันประหลาดคน มิน่าอาซ้งถึงได้เป็นเด็กมีปัญหาขนาดนี้”

“อั๊วม่ายห้ายอีทักหรอก เดี๋ยวเสียสมาธิหมด ลื้อม่ายเข้าจาย เดี๋ยวใคร ๆ รู้ว่าอั๊วมีหลานชายตัวโตขนาดนี้ เดี๋ยวก็ไม่มีใครมาจีบกานพอลี”

ช่างเป็นความคิดที่พิลึกเข้าขั้น

อาม่ายังคงหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ อย่างชอบใจ

แต่ไอ้หนุ่มขาเดี้ยงไม่ได้สนใจจะฟังหรือจะมองเพราะมีบางอย่างที่น่าสนใจ กว่าปัญหาครอบครัวของคนวัยดึก

สายตายังคงจับจ้องไปที่น้องแรงบันดาลไม่วางตา

สำหรับพี่ น้องแรงบันดาลใจเปรียบเสมือนปลากระป๋อง
หมาอย่างพี่ได้แต่มองเพราะถึงอยากกินปลากระป๋อง แต่ก็ได้แต่มองเพราะเปิดไม่ได้

น้องแรงบันดาลใจจ๋า

น้องแรงบันดาลใจ

โอ้ลันล้า น้องแรงบันดาลใจของพี่
น้องจะอยู่ในใจของพี่และเป็นที่หนึ่งในใจพี่ตลอดไป
อื้อหือ เสี่ยวได้อีก ขนาดคิดเองยังอยากจะอ้วกเองเลย


TBC...



พรุ่งนี้บ่ายๆ แนนจะมาอัพให้อีกตอนนะคะ

[wan]

^^
^^
จิ้มน้องสาว มาเป็นกำลังใจให้กับเรื่องใหม่

เรื่องนี้พระเอกรั่วได้ใจจริง ๆ

+1 ให้เป็นน้ำใจอันกว้างใหญ่ 

[nanalonely]

^^
^^
จิ้มน้องสาว มาเป็นกำลังใจให้กับเรื่องใหม่

เรื่องนี้พระเอกรั่วได้ใจจริง ๆ

+1 ให้เป็นน้ำใจอันกว้างใหญ่ 

 

นานๆจะได้จิ้มซะที

ขอจิ้มหน่อยนะคะ

[kunkai]

:กอด1:พี่แนน
เอาเรื่องน่ารักมาลงอีกแล้ว
 :pig4:ค้าบ

[→Yakuza★]

เป็นเอามาก แต่ก็เป็นกำลังใจให้ตี๋

อยากรู้จักเด็กมีปัญหาไวๆ เดี๋ยวพี่เคลียร์ปัญหาให้นะจ๊ะ กิ้วๆ 

[lazewcielo]

อาตี๋เริ่มอาการหนัก...

แล้วเมื่อไหร่ 2 คนนี้จะรู้จักกันหล่ะเนี่ย

[Oo๐FosfoggY๐oO]

สรุป อาตี๋ นี่พระเอกหรือนายเอกกันนะ

ก็น้องแรงบันดาลใจออกจะสูง(180+) แถมยังวิ่งตัวปลิวซะ

แต่อาตี๋ของเราเหมือนต้องการ การดูแลอีกเยอะเลย 

ยังรอเรื่องเก่าๆน้าค้าาา

[nanalonely]

ตอน โคลสอัพใกล้ชิด





“เฮ้ย หลบหน่อยเป็นมั้ย”

หา

หลบหน่อย หลบ หลบ หลบไปไหนอ่า นี่ก็หลบแล้ว จริง ๆ นะหลบแล้ว
หลบแล้วจริง ๆ หลบจนจะตกเลนอยู่แล้ว ให้ทำไงอ่า

รีบกระเด้งหลบเหมือนลูกฟุตบอลจนแทบตกเลน แล้วก็ต้องรีบกระโดดกลับมาอยู่ในเลนวิ่งอย่างรวดเร็ว เมื่อเริ่มตั้งสติได้


ทำไมโหดจังว๊า แค่ลืมตัวแล้วไปวิ่งกลางเลนแบบเต่าคลานแค่เนี้ยะมาทำเสียงดุใส่ได้ไง

ไม่เห็นเหรอว่าคนขาเดี้ยงตั้งใจวิ่งอยู่ แทนที่จะให้กำลังใจ
ทำไมมาทำเสียงดุใส่กันได้ล่ะคร้าบบบบบบบบบ

น่าสงสารจะตาย

หรือว่าน้องแรงบันดาลใจไม่คิดงั้นล่ะจ๊ะ

ให้อภัยครับ

ด่าอีกก็ยิ้มอีก เคลิ้มมมมมมมมมมมม

วิ่งมาอีกสิบรอบไล่ให้หลบอีกสิบรอบก็จะไม่ว่าอะไรเลยจ่ะ น้องแรงบันดาลใจจ๋า

“อาตี๋ ลื้ออย่าไปวิ่งขวางทางอีเดี๋ยวอีจะกัดเอา ยางม่ายล่ายฉีดยา”

ดุ ยังไม่ได้ฉีดยา แต่หล่อและน่ารักมากกกกกกกกก ในสายตาผม

และถึงจะดุแค่ไหนก็เป็นแรงบันดาลใจของผมครับอาม่า

ผมให้อภัย

ตาเยิ้มและหัวเราะแหะ แหะ สองที ด้วยความเพลิดเพลินเจริญหัวใจ
มองหน้าอาม่ากิมแล้วก็ยังอมยิ้มหนักกว่าเดิม

“จิตใจลีเจง ๆ ขนาดหมาจะกัดยังยิ้มล่ายยยย เก่งมั่ก”

แน่ล่ะ ลองเป็นคนอื่นจะกระโดดเตะให้ถึงยอดหน้าและไม่ยอมให้มาว่ากันได้ง่าย ๆ หรอกแต่บังเอิญว่าเป็นคนโน้นนนนนนนนนนนนนนน

ไอ้ตี๋อารมณ์เพ้อ รีบหันขวับไปมองแรงบันดาลใจร่างสูงโย่งที่วิ่งลิ่วเหมือนเพิ่งไปกระชากสร้อย ใครมาแล้วก็ยิ้มจนตาแทบปิด

“เราต้องรักกันไว้ครับอาม่า”

รีบหันกลับมาตอบแล้วก็ยังอยู่ในอารมณ์เพ้อ ยิ้มไม่เลิก วิ่งสโลว ช้าเป็นเต่าคลานรั้งท้ายหมู่คณะสมาคมคนชราโดยมีอาม่ากิมเป็นเทรนเนอร์วัยดึก ให้ ช่างเป็นชีวิตที่น่าภาคภูมิใจ

“อ่า ลี ลี ม่าลูคนม่ายผิดเจงเจง”

ครับ

ไม่ผิด ไม่ผิดเลยสักนิดเดียว คนดี ๆ นิสัยดีแบบผมหายากมาก อาจต้องไปคุ้ยเขี่ยหา
แต่นี่มาปรากฏตัวให้เห็นแบบชัด ๆ กันไปเลย
เยี่ยมใช่มั้ยล่ะ งั้นก็ชื่นชมผมอีกสิ ผมชอบบบบบ


“เหงื่อไหลเลย มา มา ท่าจะเหนื่อย ม่าจะเช็ดหน้าให้”

ครับพ้ม

ถอยไปจนชิดเลนวิ่งและยืนสงบนิ่ง ก้มหน้าลงมาเล็กน้อย เพราะความสูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบห้า สูงกว่าอาม่ากิมไม่เท่าไหร่ ยืนอมยิ้มภาคภูมิใจในความสูงของตัวเองที่ได้สูงกว่าคนแก่ได้ไม่ถึงสองนาที แล้วก็ต้องผงะ เมื่อพบว่ามีใครคนหนึ่งมายืนอยู่ข้างหลังอาม่าและกำลังยืนนิ่งจ้องหน้าอย่าง เอาเป็นเอาตาย

สภาพคนยืนจ้อง หน้าใสกิ๊ง และสูงลิ่วจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง

ระยะสองไม้บรรทัด
ใกล้ไปมั้ย

ชีวิต…..จะหาไม่ เพราะปรับลมหายใจไม่ทัน

น้องแรงบันดาลใจไม่ยิ้ม ไม่ทำหน้ามู่ทู่ แต่น้องแรงบันดาลใจทำหน้านิ่งเย็นชา
ก่อนจะยกนิ้วชี้ขึ้นทำท่าปาดคอให้ดู

และวิ่งจากไปอย่างรวดเร็วแบบไม่รอเอาคำตอบ

แปลว่าไรว๊า

ไม่เข้าใจ

ยืนนิ่งสงบพร้อมกับทำหน้ามึนงง

“อ่า เรียบร้อยเลี้ยว ไป วิ่งกะม่าต่อดีกว่านะ อาตี๋”

ไม่ได้รู้เรื่องอะไรกะเขาเลยเนอะ
เมื่อไม่กี่วินาทีนี้ผมแทบช็อค อาม่ารู้มั้ยครับ

เพราะว่าได้เห็นหน้าน้องแรงบันดาลใจในระยะโคลสอัพ วะ ฮะ ฮะ ฮ่า

อาม่าคงไม่เข้าใจล่ะสิ ว่าการได้เห็นน้องแรงบันดาลใจในระยะใกล้ชิดมันรู้สึกยังไง

มันก็รู้สึกอย่างนี้ไงล่ะครับอาม่า

“ยิ้มล่ายท้างงงวัน ยิ้มเก่งจริง ๆ”

ครับ ครับ ยิ้มเก่ง ยิ้มมาก ยิ้มได้ทั้งวัน ก็เพราะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่.........

เพราะคนโน้นนนนนนน ที่กำลังวิ่งรอบที่หก วิ่งเก่ง ขายาว วิ่งไว วิ่งได้วิ่งดี วิ่งกี่ที ท่าวิ่งก็ดูดีไปหมดเลย ใช่มั้ยครับอาม่า เห็นด้วยกับผมใช่มั้ย

“สักวันผมจะวิ่งให้เร็วกว่าอาม่าให้ได้ สู้ สู้”

หัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน ระหว่างชายหนุ่มขาเดี้ยง กะอาม่าวัยดึก ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกันเสียนี่กระไร

โดยมีสายตาเหี้ยม ๆ ของน้องแรงบันดาลใจที่ลอบมองอยู่อย่างเงียบ ๆ ระหว่างวิ่งวนรอบที่หนึ่งสอง สาม สี่ ห้า หก

ไม่ใช่คนที่ชอบวิ่งเร็ว ๆ แต่ต้องวิ่งให้เร็วก็เพื่อจะมาดูให้เห็นใกล้ ๆ ชัด ๆ ในทุก ๆ รอบว่าไอ้แกร็นขาเดี้ยงมันทำอะไร

“อยากตายนักใช่มั้ย ถ้ายังเจ๊าะแจ๊ะกะอาม่าอั๊วไม่เลิก ลื้อได้ตายสมใจแน่ตี๋ ฮึ่ม”
 


TBC...



พรุ่งนี้บ่ายๆ แนนจะมาอัพให้อีกตอนนะคะ

[ClioNe]

น่ารักมาก ๆ 
แค่โคลสอัพยังขนาดนี้ ..ถ้าได้คุยจะเพ้อขนาดไหนเนี่ย
ขอบคุณสำหรับเรื่อง น่ารัก ๆ นะ..

[Junrai_Hyper™]

รอต่อไป ขอบคุณคร้าบบบ

[namngern]

นี่ๆๆ คุณน้องแรงบันดาลใจของเจ้าตี๋คะ
นี่คิดว่าอาตี๋แกจีบอาม่าจริงๆหรอ
 

โอ๊ยยย ไม่ไหวๆๆ  น่ารักมากกๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆๆน้า 

[cipher]

ตกลงอาตี๋จีบอาม่าหรือน้องแรงบันดาลใจกันแน่

[anajulia]

อาม่ากิมน่ารักมากมาย  :กอด1:อาม่าค่ะ

ว่าแต่...ระยะโคลสอัพแล้ว อีกเดี๋ยวเขาสองคนก็จะได้รู้จักกันและกันแล้วสินะ ตื่นเต้นแทนอาตี๋แกร็นเลย