ตอน แต่ฉัน ฉัน ฉัน
“แต่ฉัน ฉัน ฉัน ฉันอยากเห็นเธอทุกวัน เช้าสายบ่ายค่ำ”
ตาเหล่ เหล่ตา มองหน้าคนที่กำลังขับรถแล้วก็เริ่มร้องเพลงพึมพำเสียงเบา
เห็นน้องแรงบันดาลใจซ้งหันมามองหน้าแล้วก็ทำสายตาดูถูกใส่เล็กน้อย
ตั้งใจฟังหน่อยไม่ได้เหรอ คนอุตส่าห์ตั้งใจร้อง ทำเป็นไม่ชอบไปได้
“แต่ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉันอยากเห็นเธอทุกวัน เช้าสายบ่ายค่ำ”
เน้นเสียงหนัก ๆ อีกนิด แหม่ได้ผลเว้ย คราวนี้จากทำสายตาดูถูกใส่ คราวนี้ยังถลึงตาใส่ด้วย เออนะ เป็นนิมิตรหมายอันดีแท้ ๆ
น้องแรงบันดาลใจซ้งของแท้ ต้องมีตรายี่ห้อหน้าบึ้ง ขมวดคิ้วมุ่นเป็นโลโก้
นี่แหละของแท้ ถ้าหน้ายิ้ม นี่ไม่ใช่ อันนั้นของปลอม
“ปากก็หมา ระรานไม่หยุด แต่ฉัน ฉัน ฉัน ฉัน ฉันอยากเห็นเธอทุกวันเช้าสายบ่ายค่ำ”
อุตส่าห์ร้องเพลงให้ฟัง ทำไมต้องทำหน้าโหดใส่ด้วย กลัวววววววววววววว
ด่าให้เสียจริตไปนิดหน่อย แล้วยังมาทำหน้าดุใส่อีก เสียใจมากนะ
เดี๋ยวป้อนหนมจีบเลย เผื่ออารมณ์ดีนะ เอามั้ย คุณซ้ง
แล้วนั่นเป็นอะไร
“สิวก็ขึ้นที่คางไม่หยุด แต่ฉัน ฉัน ฉัน”
จากที่เงียบเมื่อหลายนาทีก่อน ในเวลานี้ นุชาผู้แกล้งมุ่งมั่นกับการฟังเพลง
แล้วก็แกล้งร้องเพลงให้เจ้าของรถที่อาศัยมาด้วยฟัง กำลังแอบลอบยิ้มเล็กน้อย
แกล้งซะหน่อย
นิดเดียวเอง
อย่าเพิ่งโกรธเลยน่า คนไม่ได้อยากอยู่ในโลกเงียบซะหน่อย
ไม่งั้นจะเอาหูฟังมาเสียบฟังเพลงทำไมล่ะ อยู่ในบรรยากาศอึมครึมแบบนั้น
ตายกันพอดี เดี๋ยวก็ชักตาตั้งเป็นลมช็อคสลบไปจะว่ายังไง
น้องแรงบันดาลใจซ้ง ช่างสรรหาวิธีการมาสร้างความกดดันได้ตลอดเวลา
เรื่องอะไรต้องตามใจ
มันต้องร่าเริงแจ่มใสแบบนี้สิ หล่อขนาดนี้ ยิ้มให้ดูสองทีเป็นขวัญตาก่อนไม่ได้หรือไง เวลายิ้มนิด ๆ ยิ่งทำให้ประทับใจนะ ทำหน่อยเหอะน่า
จะหวงรอยยิ้มไปไหนครับ นิดเดียวไม่ได้หรือไง
“ติดตีดีติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด”
กำลังได้ฟิล แอบโยกหัวเล็กน้อย ซาบซึ้งกับบทเพลงที่ฟัง แล้วก็มีอันต้องหันไปมองคนที่ดึงหูฟังออก
อ้าว
ทำไมทำแบบนี้อ่ะ
ชอบอยู่เงียบ ๆ หรือไง อยู่ไปคนเดียวสิ แต่ทางนี้ไม่ชอบ เพราะฉะนั้นจะฟัง
เข้าใจเปล่า
นุชาดึงหูฟังกลับคืนและเริ่มการฟังเพลงอีกครั้ง
แต่ก็ถูกดึงหูฟังกลับคืน
อะไรของเขาวะ เนี่ย กำลังจีบอยู่ กำลังพยายามทำให้ยิ้ม
นอกจากไม่ยิ้มแล้วยังจะยิ่งทำหน้าบึ้งเข้าไปอีก อะไรมันจะเครียดได้ขนาดนั้น
“รำคาญ”
ก็รู้แล้วว่ารำคาญ ถ้าทำแล้วไม่รำคาญ จะทำไปทำไม ทำให้รำคาญ
เพื่อจะได้พูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อยแค่นั้นแหละ
“อ้าว พูดได้ นึกว่าเป็นใบ้”
ได้ผลเว้ย จากหน้าบึ้งคราวนี้มีทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอด้วย เออมีพัฒนาการดีนะ
“รำคาญไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ไม่อยู่ให้รำคาญแล้ว กำลังจะย้ายไปทำงานที่อื่น
เพราะฉะนั้นแล้ว ฉัน ฉัน ฉัน ก็เลยอยากเห็นเธอทุกวัน เช้า สายบ่ายค่ำ”
พูดแค่นั้น แล้วนุชาก็ดึงหูฟังกลับคืนมา
ร้องเพลงให้คนหน้าบึ้งฟังอีกรอบ แล้วก็ส่งยิ้มให้
ไม่นาน ไม่นาน
เดี๋ยวก็ไปแล้ว
ทนหน่อยน่า อยู่กันไปถึงไหนถึงกันไม่ได้ ก็อยู่ด้วยกันตอนนี้ไปก่อน
นะ นะ
เอ้า แล้วนั่นเป็นอะไรอีก
ยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ ก็นี่ไง ก็จะได้ไม่มากวนประสาทอีก ไม่ดีใจเหรอ
ทำไมต้องทำตาค้างด้วย เป็นอะไร อย่าบอกนะว่าอาลัยอาวรณ์ ดีใจนะเนี่ย
“ดี”
เอ้อ ก็แค่เนี้ยะ
เซ็ง
นึกว่าจะอาลัยอาวรณ์บอกว่าอย่าไปเลยนะ
ที่ไหนได้ พูดซะ
ดูสิ กำลังใจถดถอยเลย ร้องไห้โชว์ซะดีมั้ง
“ดีอยู่แล้วแหละ เด็กติดอาม่า เด็กยังไงมันก็เด็กอยู่วันยังค่ำล่ะว๊า”
ไอ้ตี๋นี่มันมีปัญหาที่ช่องปากหรือไง
ทำไมถึงได้ปากหมา พูดจากวนตีนได้ตลอดเวลา
แม่งหาเรื่องกูได้ตลอด มายุ่งกะอาม่ากูแล้ว ยังจะมาพูดจากวนตีนอีก
ถ้าไม่ติดว่าเกรงใจอาม่า ที่เอาแต่พูดถึงเรื่องมึงตลอดเวลา แถมยังชมอย่างนั้นอย่างนี้ล่ะก็ ได้เตะลงจากรถไปแล้ว ไม่ให้มาพูดจาพร่ำเพ้อแบบนี้ได้หรอก
ตั้งแต่มันหิ้วกระปุกหนมจีบขึ้นรถมาด้วยแล้ว
เอาของที่อาม่าทำมาด้วย แบบนี้หมายความว่าไง
ตีสนิทกับอาม่าจนได้ของมากินด้วย แค่ทุกวันนี้ ยังทำให้อาม่าพูดเรื่องมึงไม่พอหรือไง อยากย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านแล้วเป็นหลานอีกคนเลยมั๊ย
เอาเลยมั้ย
โคตรโล่งใจที่มันจะไม่อยู่ ทำไมไม่รีบไปตั้งแต่วันนี้เลยวะ
ถ้าไปวันนี้เลย จะได้รีบขับรถไปส่งถึงที่
มันจะได้ไม่ต้องกลับมาอีก ด่าไปก็ไม่รู้สึกยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้
“นิสัย”
หิอ...นิสัยอะไรอ่ะ นิสัยดีเหรอ
นิสัยดีล่ะสิ ถูกใจป่าวล่ะ ดีขนาดนี้
ถูกใจก็รีบ ๆ มาเป็นแฟนสิ จะได้ทำอะไรให้ถูกใจมากกว่านี้ไง
เดี๋ยวทำความดีทุกวันเลย ให้ทำอะไรก็จะทำนะเนี่ย ยอมตามใจทุกอย่างเลย
“อดทนคิดถึงผมหน่อยนะคุณซ้ง แล้วจะมาหาบ่อย ๆ อย่ากอดหมอนนอนร้องไห้แล้วเรียกหาแต่นุชา นุชาล่ะ เดี๋ยวคนเขารู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ยังไม่อยากเปิดตัวตอนนี้”
เป็นไงล่ะ อึ้งกิมกี่เลย หันมาทำตาขวางใสอีกรอบด้วย
โหหหหหหหหห เท่ห์จริง ๆ เลยเว้ยยยยยยยยย กระชากใจที่สุด
ขอเก็บใบหน้าบึ้งตึงของเธอไว้ในใจตลอดเวลาได้ป่าว
นุชาร่าเริ่ง กำลังยิ้ม ยิ้มจนตาหยี แล้วก็หัวเราะขำที่เห็นอีกฝ่ายทำอะไรไม่ได้
นอกจากทำท่าทางฮึดฮัดโมโหใส่
โกรธมาก ๆ โมโหมาก ๆ เดี๋ยวก็เส้นเลือดในสมองแตกตายหรอก
จะโกรธกันทำไม มารักกันเถอะน่า ได้ประโยชน์กว่าตั้งเยอะ
“คุณซ้ง อ่า เดี๋ยวแป๊บนึงนะ ใครโทรมาวะ”
เพราะอยู่ ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นุชาก็เลยรีบหยิบขึ้นมาดู
เห็นหมายเลขที่โทรเข้ามา แล้วก็ขมวดคิ้ว
กดวาง แล้วก็กดปิดเครื่องแบบทันทีทันใด
เงยหน้าขึ้นมามองน้องแรงบันดาลใจซ้งที่หันมามองเป็นระยะ ระยะ
สนใจล่ะสิ
อย่าสนใจเลยน่า เรื่องไร้สาระ ไม่มีอะไรหรอก
“มาจีบกันต่อ”
จากที่ทำคิ้วขมวดมุ่น พอเงยหน้าขึ้นมา นุชาก็ปั้นหน้ายิ้มอีกรอบแล้วก็พยายามจะหาเรื่องชวนคุย
“นี่นะคุณซ้ง ถ้าผมไม่อยู่นะคุณซ้งห้ามไปทำหน้าหล่อใส่ใครรู้เปล่า
เพราะถ้าคุณซ้งทำแบบนั้นผมต้องเสียใจมาก อีกอย่างนะ ต้องดูแลรักษาตัวเองดี ๆ อย่าไปทำหน้าโหดใส่ใครเขา แบบนั้นไม่ดีภาพพจน์เสียหมด”
ใครสนวะ
มึงพูดเองเออเองอยู่คนเดียว
“เฮ้ย เมื่อไหร่จะหุบปากมั่งเนี่ย พูดจาเพ้อเจ้ออยู่ได้น่ารำคาญ ผีเจาะปากมาพูดหรือไงวะ”
อ่า
นี่โกรธของจริงนี่หว่า ก็ได้ ก็ได้ จะหุบปากเดี๋ยวนี้แหละ
“จอดข้างทางก็ได้ครับ เดี๋ยวเดินต่อไปเอง”
เอ่ยบอกออกไป แล้วก็เตรียมตัวลงจากรถ เก็บโทรศัพท์เก็บหูฟังเรียบร้อย
แล้วก็หันมามองหน้าน้องแรงบันดาลใจซ้งอีกครั้ง
และสงสัยว่า ครั้งนี้จะได้มองเป็นครั้งสุดท้าย
ผมคิดไม่ซื่อกับคุณซ้งนะ คิดมาได้พักใหญ่แล้ว แล้วผมไม่ได้มาจีบอาม่าคุณซ้งด้วย อะไรทำให้เข้าใจผิดไปได้ขนาดนั้น ทั้งที่เวลามองหน้าคุณซ้งแล้วผมก็ทำตาเยิ้มใส่อยู่คนเดียว ไม่คิดว่าผมชอบคุณซ้งบ้างหรือไง
แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ
ก็
ไม่เป็นไรหรอก
“ฉันอยากเห็นเธอทุกวัน เช้าสาย บ่ายค่ำ”
ยังมีอารมณ์มาร้องเพลง ร้องแล้วก็หันไปยิ้มให้กับน้องแรงบันดาลใจซ้งอีกครั้ง
ถึงที่หมายแล้ว
ไปก่อนนะ
“ขนมจีบอร่อยมาก ฝากขอบคุณอาม่าด้วยนะครับ ดูแลตัวเองดี ๆ นะคุณซ้ง
เป็นห่วงจริง ๆ นี่พูดจากใจจริง ๆ ไม่ได้แกล้งล้อเล่นหรอก คราวนี้เชื่อได้”
นุชาหันมาเอ่ยบอกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะก้าวเท้าลงจากรถ
ลงมาแล้ว ก็มายืนสงบนิ่งและหันไปมองรถที่กำลังแล่นจากไปอย่างช้า ๆ โดยมีน้องแรงบันดาลใจซ้งเป็นคนขับ
โคตรเจ็บเลยว่ะ
มาไกลกว่าที่คิดเยอะเลย
จากมองอยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ
ถึงตอนนี้ได้พูดได้บอกลาซะด้วย แบบนี้มันมาไกลจริง ๆ กว่าที่คิดเยอะ
ในขณะที่นุชากำลังนึกถึงเรื่องเหลือเชื่อที่เกิดขึ้น
แต่ซ้งกำลังยิ้ม
โคตรโล่งใจเลย ไปซะได้ก็ดี จะได้ไม่ต้องหาทางไล่
ถ้าขืนไอ้ตี๋มันอยู่ต่อ อาม่าคงยิ่งรักยิ่งหลงมันมากกว่านี้แน่ ๆ
ดีนะที่จะได้ไม่ต้องเจอมันอีก
ไม่เจอมันอีก
คนเคยเจอกันบ่อยๆ ทะเลาะกันบ้าง หาเรื่องกันบ้าง แต่พอเวลาจะไม่ได้เจอ
มันก็รู้สึกใจหาย
ใจหาย
รู้สึกเหมือนใจหายยังไงชอบกล ดี ๆ ร้าย ๆ ก็ยังเห็นหน้ามันลอยไปลอยมาอยู่บ่อย ๆ งั้นถ้าไปสนามคราวนี้
คงไม่ต้องทนเห็นหน้ามันอีก
แบบนี้ก็โล่งใจสุด ๆ เลยว่ะ
โคตรจะโล่งใจเลย
แต่.....ทำไมในใจมันรู้สึกหนัก ๆ เหมือนมีอะไรมากด แล้วก็...ทำไมในอกมันรู้สึกหวิว ๆ ชอบกล
มันคงไม่เกี่ยวกับเรื่องไอ้ตี๋นุชาไม่อยู่หรอกมั๊ง เพราะถ้าใช่ คงจะหัวเราะแทบไม่ออกเลยล่ะ
TBC...
หัวข้อ: Running โดย aoikyosuke ภาคพิเศษ ตอน บ่น [01/05/12] (อ่าน 148577 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก