หัวข้อ: ไอ้หนูบีของคุณลุงใหญ่......

[fayala]

หลังจากเก็บเรื่องเก่าๆ ครบ (ละมั้ง) ก็ตามมาอ่านเรื่องนี้ด้วยอีักคนค่ะ

ตอนแรกๆ ก็กำลังจะเป็นเบาหวานดีอยู่หรอกค่ะ แต่ตอนสุดท้ายนี่กลายเป็นโรคหัวใจล้มเหลวเฉียบพลันเลย 

แถมตามมาด้วยอาหารค้างอย่างแรง 

ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายน่ารักๆ นะคะ จะรออ่านตอนต่อไป ขอแบบไม่ดราม่ามากเกินนะคะ เดี๋ยวจะมเครียดจนเส้นเลือดในสมองแตกตายซะก่อน มาต่อไวๆ น๊าา..

ปล. อยากกดบวกให้เหมืิอนกันค่ะ แต่ว่าบารมียังไม่ถึงอ่ะ ติดไว้ก่อนแล้วกันนะคะ แหะๆ

[sadness]

[20]

“น้ำ...ขับรถให้พี่หน่อย”
ผมเดินไปที่ห้องของน้ำ เพื่อให้ขับรถไปส่งผมที่บ้าน เพราะตอนนี้ผมไม่มีแม้แรงจะเดิน น้ำตาไหลลงมาตลอด ผมยอมรับว่าผมอ่อนแอ แต่ผมขาดพี่ใหญ่ไปไม่ได้ เพราะแบบนั้นมันผิดหรือยังไงที่ผมจะเสียใจ
“พี่บีเป็นอะไรไป...ใจเย็นนะพี่ เดี๋ยวผมโทรหาพี่ใหญ่ก่อน”
น้ำดูร้อนรนกับท่าทางของผมมาก แต่ตอนนี้เหลือเพียงผมกับน้ำแค่สองคนเท่านั้น เพราะพี่ดิวเดินทางกลับไปเชียงใหม่วันนี้เอง ถ้ามีพี่ดิวอยู่อะไรมันคงจะดีกว่านี้
“ไม่ต้องโทร พี่ใหญ่ขับรถชน”
ผมพยายามกลั้นใจพูดในสิ่งที่ไม่อยากจะนึกถึง ซึ่งคำพูดนั้นก็ทำเอาน้ำชะงักมือที่จะกดโทรออก แล้วหันมามองหน้าผม
“ว่ายังไงนะครับ” น้ำทำหน้าไม่เชื่อ แต่พอเห็นแววตาเศร้าๆของผมที่ปนไปด้วยน้ำตา น้ำจึงเข้าใจว่าผมไม่ได้ล้อเล่น แล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องเพื่อหยิบกุญแจรถ
“ไปครับพี่บี” น้ำเดินมาจูงมือผมให้เดินตาม ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวในเวลาแบบนี้

ตอนนี้เหมือนน้ำจะเป็นผู้ใหญ่กว่าผมมาก คอยให้กำลังใจผมตลอดทาง
“พี่ใหญ่ต้องไม่เป็นอะไร....เพราะพี่ใหญ่สัญญาว่าจะดูแลพี่บี” รอยยิ้มและกำลังใจของน้ำ ทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง ถึงผมจะรู้ว่าน้ำก็เป็นกังวลอยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่ออีกฝ่ายพยายามทำให้ผมรู้สึกดี แล้วผมจะแกล้งหลอกตัวเองเพื่อให้น้ำสบายใจบ้าง ก็ไม่น่าจะผิดอะไร

นอกจากจะคอยให้กำลังใจผมแล้ว น้ำยังเป็นคนโทรหาพี่เอ๋เพื่อแจ้งข่าวพี่ใหญ่ด้วย และพี่เอ๋บอกจะตามมาสมทบอีกส่วนหนึ่ง.....อย่าเป็นอะไรนะครับพี่ใหญ่ ...... ผมได้แต่ภาวนาในใจ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เมื่อไปถึงที่โรงพยาบาล ผมจึงรีบไปที่ห้องผ่าตัดทันทีตามที่พี่เอบอก ที่นั่นผมพบกับพี่เอ ป๊าและม๊า ผมไม่กล้าสู้หน้าท่านทั้งสองคนเลยจริงๆ เพราะใจยังรู้สึกผิดต่อท่าน แต่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมก็ไม่อยากที่จะเดินหนี เพราะคนที่ผมรักกำลังนอนอยู่ในห้องผ่าตัดนั้น

ผมเดินไปหยุดอยู่หน้าห้องผ่าตัด มองประตูบานที่ปิดสนิทนั้น ทั้งที่รู้ว่าไม่สามารถมองผ่านเข้าไปได้ แต่ผมก็จ้องมันเหมือนว่าจะเปิดออกมาได้
“เค้าเป็นยังไงบ้าง” ผมรู้สึกได้ว่าพี่เอเดินมาข้างๆผม ผมจึงถามถึงพี่ใหญ่ โดยที่ตายังคงจ้องอยู่ที่ประตูเหมือนเดิม
“ตอนนี้กำลังผ่าตัดอยู่ แต่พอบอกว่าไม่มีอะไรน่าห่วง” พี่เอบอกผมอย่างแผ่วเบา เพราะพี่เอก็คงไม่ได้มั่นใจตามที่ตัวเองบอก
“กี่ชั่วโมงแล้วครับ พี่ใหญ่นอนอยู่ในนั้นนานเท่าไหร่แล้ว” น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อนึกถึงคนที่นอนอยู่ข้างในห้องผ่าตัดนั้น พี่ใหญ่จะเจ็บ จะทรมานมากขนาดไหนนะ
“5 ชั่วโมง” พี่เอตอบแบบไม่เต็มเสียง เพราะรู้ดีว่า เวลาผ่านมาถึง 5 ชั่วโมง กับอาการที่ตัวเองบอกว่าไม่น่าห่วง มันดูขัดแย้งกันอย่างเห็นได้ชัด

ผมเดินอย่างอ่อนแรงไปที่ประตูบานนั้น ก่อนจะยกมือขึ้นลูบเบาๆ เหมือนเป็นการให้กำลังกับคนในนั้น และปลอบใจตัวเองว่าพี่ใหญ่ยังอยู่ใกล้ๆผม ให้ผมได้สัมผัสเสมอ

“มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไงครับพี่เอ” ผมหันไปมองหน้าพี่ชายตัวเองผ่านน้ำตา เป็นเวลาเดียวกับที่น้ำเดินเข้ามาพอดี หลังจากส่งผมที่หน้าตึกแล้วตัวเองไปหาที่จอดรถ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“คุณจะมาทำไมที่นี่อีก ที่นี่ไม่มีอะไรที่คุณต้องการแล้ว” หลังจากเหตุการณ์ที่ทำให้บีต้องออกจากบ้าน ผ่านมาสามสัปดาห์แล้วที่บีไม่มีความสุขเลย มันทำให้ผมรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่ทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ ทำให้ผมตัดสินใจที่จะแก้ไขปัญหานี้ด้วยตัวของผมเอง

ผมพาตัวเองมาที่บ้านบีอีกครั้งในเช้าวันเสาร์ เพื่อขอความเห็นใจจากพ่อของบี
“ไม่ครับ ผมมาขอความเห็นใจจากคุณลุง” ผมแสดงความอ่อนน้อมอย่าใจจริงให้พ่อบี
“ผมยอมให้ลูกผมไปอยู่กับคุณแล้ว ยังจะต้องการอะไรอีก”
“ผมต้องการครอบครัวคืนให้บีครับ” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และแววตาที่จริงจัง
“ยังจะต้องการครอบครัวไปทำไม” พ่อบีทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ
“ครอบครัวเป็นสิ่งที่บีผูกพัน และผมสองคนคงจะมีความสุขไม่ได้ถ้าคุณลุงไม่เห็นด้วยกับเรา”
“ถ้ามันรักครอบครัวจริง มันคงไม่ทิ้งไปแบบนี้หรอก” น้ำเสียงไม่พอใจยังคงมีให้ได้ยินจากพ่อบี
“บีไม่ได้ทิ้งครับ แต่เพราะคุณลุงบีบให้เค้าต้องไป”
“นี่แกจะมากไปแล้วนะ” พ่อบีเมื่อได้ยินคำที่ผมบอก ก็ลุกออกมาหาผมทันที
“ผมขอโทษครับ แต่ผมไม่อยากให้คุณลุงตัดสินลูกของคุณลุงด้วยเรื่องแค่นี้ ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณลุงหายโกรธบี เพราะผมเป็นคนผิดเองทั้งหมด” ผมก้มหัวตอบด้วยท่าทางนอบน้อม
“นายแน่ใจในสิ่งที่นายพูดใช่ไหม”
“ผมยืนยันคำพูดของตัวเองครับ”
“ดี............อาตี๋มาหาป๊าสิ” พ่อบีตอบผมแค่คำเดียว ก่อนจะตะโกนเรียกไอ้เอ

“มีอะไรครับป๊า”
“เดี๋ยวเอ็งไปบอกไอ้เหน่งกับไอ้อูนะว่าจะมีคนมาทำงานแทน” พ่อบีบอกไอ้เอ แล้วหันมามองผมตอนท้ายประโยค
“เอาจริงหรือป๊า ผมว่าไม่ไหวหรอก” ไอ้เอมองมาที่ผมอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหันกลับไปคุยกับพ่อตัวเอง
“หรือเอ็งจะมาช่วยเพื่อนเอ็ง”
“ไม่เป็นไรไอ้เอ กูทำได้” ผมบอกไอ้เอเพราะไม่อยากให้มันต้องลำบากใจ
“แต่มันหนักนะเว้ย ขับรถส่งของไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะมึง”
“ผมทำครับ แต่ผมคงมาได้แค่เสาร์อาทิตย์” ผมตบไหล่ไอ้เอเพื่อเป็นการขอบใจมัน แล้วหันไปบอกพ่อไอ้เอว่าผมติดทำงานที่กทม.จะมาช่วยงานได้ก็คือเสาร์ อาทิตย์เท่านั้น
“งั้นก็ตามนั้น” พ่อไอ้เอพูดจบก้หันหลังเดินจากไปทันที และนี่ก็เป็นเหตุผลที่ผมต้องมาที่นี่ทุกสัปดาห์

ที่บ้านของบีเปิดร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้า ซึ่งมีบริการส่งให้กับลูกค้าในตัวอำเภอเดียวกัน จากปกติจะมีคนงานคอยช่วยกันสองคนตามที่ไอ้เอบอก แต่เมื่อผมมาช่วยตรงนี้ จึงเหลือเพียงผมคนเดียวที่ทำงาน โดยเป็นคำสั่งจากพ่อบีโดยตรง ส่วนคนงานเก่าที่เคยทำ พ่อบีก้ให้หยุดพัก แต่ยังคงจ่ายค่าแรงให้เหมือนเดิม ซึ่งผมก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร

ทุกเช้าผมต้องมาเปิดร้านตอน 7 โมง จนเมื่อถึง 8 โมง จึงจะมีพนักงานเฝ้าร้านมาทำงาน ถ้าเป็นเช้าวันเสาร์ ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เพราะกว่าจะเดินทางจากกทม.ในคืนวันศุกร์ เพื่อมาที่บ้านบี มันก็หนักเอาการอยู่ ผมเหนื่อยก็ไม่เท่าไหร่ จะห่วงก็แต่บีที่อยู่คนเดียว ไม่รู้จะเหงาแค่ไหนกัน ยังดีที่น้ำปิดเทอมแล้ว ผมจึงรบกวนมันกับดิวให้มาอยู่เป็นเพื่อนบี ซึ่งทั้งสองคนก็เต็มใจทำให้ แม้มันจะดูหนักหนา แต่ผมก็ไม่คิดจะท้อ เพราะตราบใดที่บียังเป็นแบบนี้ ผมก็ไม่มีความสุขด้วยเช่นกัน

“ถ้าไม่ไหวก็กลับบ้านไปซะ อย่ามาฝืนทนเลย” ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผมมาที่นี่ พ่อของบีจะเอ่ยเปรยมาให้ผมได้ยินอยู่ตลอดด้วยถ้อยคำทำนองเดิม คือให้ผมกลับไป แต่ในเมื่อผมตัดสินใจแล้ว ผมก็ต้องทำให้สำเร็จให้ได้ แม้จะต้องเหนื่อยเท่าไหร่ก็ยอม.......เพื่อบีคนที่ผมรัก

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“ไอ้ใหญ่วันนี้มึงอย่าเพิ่งกลับเลยวะ นอนที่นี่หละ” ไอ้เอมันชวนผมนอนที่บ้านด้วยกัน เพราะวันนี้ลูกค้าเยอะมาก ทำให้ผมต้องขับรถและยกของทั้งวันจนเหนื่อย
“ไม่หละ กูเป็นห่วงเมียกู” ผมหันไปบอกมันด้วยรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงหน้าบี
“แต่มึงจะไหวหรอวะ ขับรถมาทั้งวันแล้ว นี่ยังจะขับรถกลับกทม.อีก”
“ไม่ไหวก็ต้องไหววะ เพราะหัวใจกูอยู่ที่นั่น”
“สัดนี่....มึงจะมาเลี่ยนไรวะ กูถามจริงเหอะ น้องกูมันมีอะไรดีวะ มึงถึงได้หลงขนาดนี้” ไอ้เอทำท่ารำคาญผม พร้อมกับถามในสิ่งที่ผมตอบได้ยาก
“กูไม่รู้วะ รู้แต่ว่ากูรัก รักทั้งหน้าตา นิสัย การแต่งตัว แขน ขา ทั้งหมดของบีนั่นหละที่กูรัก” ผมยิ้มอย่างสุดกำลัง เมื่อใบหน้าของบีลอยมาในความคิดผม
“เฮ้อ...เอาเถอะๆๆ กลับดีๆแล้วกัน เจอกันวันศุกร์เพื่อน” ไอ้เอคงจะหน่ายกับผมเต็มที จึงพุดตัดบท

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“พี่เตือนมันแล้ว ชวนมันให้นอนด้วยกันที่บ้านมันก็ไม่เชื่อพี่” พี่เอพูดออกมาอย่างหัวเสีย ไม่ใช่เพราะอารมณ์โมโห แต่มันเป็นเพราะความห่วง และโทษตัวเอง
“แล้วตำรวจเค้าว่ายังไงครับ” ผมสงบสติอารมณ์ลงได้บ้างแล้ว จึงเริ่มที่จะถามถึงที่มาที่ไป
“เค้าว่าไอ้ใหญ่มันหลับใน ชนเข้ากับเสาไฟอย่างจัง” น้ำเสียงพี่เอค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ
“ถ้าพี่ใหญ่เป็นอะไรไป แล้วผมจะอยู่ยังไงดีหละครับพี่เอ” น้ำตาผมเริ่มไหลลงมา สายตายังคงจ้องอยู่ที่หน้าขาของตัวเอง ผมสับสนไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมไม่รู้ว่าผมจะเหงาแค่ไหน ถ้าพี่ใหญ่ไม่อยู่ข้างๆผม...........พี่เอคว้าผมไปกอดไว้ เป็นการปลอบใจ

“กลับบ้านเรานะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาใหม่
“ป๊าเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ทางฝ่ายนั้นคงไม่ยินดีให้เราไปยุ่งเกี่ยวอีก กลับบ้านเราเถอะนะลูก” ป๊าเดินมาหยุดตรงที่ผมนั่งคุยกับพี่เอ แล้วเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ แววตาของป๊าตอนนี้ ไม่มีความแข็งกระด้างอีกต่อไป มีแต่ความอ่อนโยนส่งมาให้ผม
“ผมจะทำยังไงดีหละป๊า” ผมลุกขึ้นกอดป๊าแล้วร้องไห้อย่างไม่อายใคร
“ไม่เป็นไรนะลูก กลับมาบ้านเรา ป๊าทำผิดต่อเค้าไว้มาก พวกเค้าคงเกลียดบ้านเราไปแล้ว.....ป๊าขอโทษนะ” ป๊ากอดผมไว้แน่น พอๆกับที่ผมกอดป๊า......นั่นสินะ ครอบครัวผมทำผิดจริงๆ แล้วยิ่งไปกว่านั้น ถ้าพี่ใหญ่เป็นอะไรไป ผมจะสู้หน้าคนที่นั่นได้ยังไงกัน.......................

[bakanishi1]

เย้ ๆ ๆ ๆ

มาตามอ่านเป็นคนแรก ...

เฮ้อ ... น่าสงสารลุงจริง ๆ

บีก็ท่าทางจะแย่ ..

แต่ก็นะ .. ป๊าของบีคงเริ่มเห็นใจแล้วแหละ

หายไว ๆ นะลุง ...

[sadness]

ฮื่อบีบีเริ่มใจร้ายแล้วนะ :m15:อย่าทำร้ายใจคนอ่านมากไปกว่านี้เลยเถ๊อะบีบี

จิ๊บ.....ยังเอามาเล่นได้ต่ออีกนะคำนี้นะ 5555

แค่นี้มรสุมชีวิตยังโหมกระหน่ำชีวิตรักของ...พี่ใหญ่กับบี...ให้เศร้าไม่พออีกหรอค่ะ Writer
พี่ใหญ่ อย่าเป็นอะไรไปนะค่ะ

หวานมาเยอะ กลัวมดขึ้นจอ เลยขอมีเรียกคะแนนสงสารเล็กน้อย อิอิ

ไรเตอร์ใจร้ายยยยย  

อย่าให้พี่ใหญ่เค้า(หรอ??)เปนอะไรน้า ฮึกๆๆ  

คนแต่งไม่เคยใจร้ายเลยนะ  

เดี๋ยวคุณลุงว่าเอา
555+

หมายถึงลุงไหนหรอน้องเตอร์.....อิอิ

สวัสดีครับ..พึ่งเข้ามาอ่าน..ดีใจอ่านทันแล้ว..ชอบครับ..น้องบีน่ารักจัง..แต่ทำมัยเศร้าลงเรื่อยๆแล้วล่ะครับ...น้องบีต้องออกจากบ้าน...ตอนนี้พี่ใหญ่ก็รถชน.....ไม่เศร้าได้มั้ยอ่ะ...ได้โปรด...พี่ใหญ่อย่าเป็นอะไรมากน้า...

ปอลอ..เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์คราบ  

เรื่องผมไม่เคยมีเศร้าแน่นอนครับ การันตีได้เลย (แต่อาจจะเริ่มจากเรื่องนี้เรื่องแรกดีไหมเนี่ย อิอิ)

เพิ่งอ่านพี่เคกะน้องจา :-[มาเมื่อกี้
น่ารักม๊ากมากกกกกก
พออ่านตอนนี้จบอยากเอาหัวกระแทกคอม
อึมครึมปนเศร้า ไม่ไหวแล้ววววว
เค้าเชื่อใจบีนะว่าเรื่องนี้จะไม่เศร้า
บีไม่เคยแต่งเรื่องเศร้าๆอยู่แล้วเนาะ  

กระชากอารมณ์ขนาดนั้นเลยหรอ อิอิ

ไหนน้องบีบอกว่านิยายของหนูไม่มีเศร้าไง

แต่นี่มานเศร้าคร่อดๆแล้วน้า T___T

ไม่จริง............ไม่เคยแต่งเรื่องเศร้า ยืนยันๆๆๆๆๆ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ขอบคุณทุกความห่วงใยที่มีให้ลุงใหญ่
และทุกความสงสารที่มีให้หนูบีนะครับ

 


ปล ทำไมตอนนี้คนแต่งโดนดุ โดนขู่เยอะจังอะ  

[Little Devil]

  อย่าเป็นไรนะ
น้องบีจะอยู่กะใคร
  writer ใจร้าย
+1

[railay]

 

[tutu]

 

[Phelyra]

พี่ใหญ่ค่ะ อย่าเป็นอะไรไปนะค่ะ ป๊าของบีท่านอ่อนลงเยอะแล้วนะค่ะ เหมือนจะยอมรับเรื่องพี่ใหญ่กับบีได้แล้วด้วย พี่ใหญ่ทำสำเร็จแล้วนะค่ะ พี่ใหญ่พาครอบครัวกลับมาให้บีได้แล้ว กลับมาดูผลของความจริงใจ ความอดทน ความรัก ที่พี่ใหญ่ทุ่มลงไปเพื่อให้ป๊ากับม๊าบีเห็นและยอมรับ กลับมาดูความสุขของคนที่พี่รักและรักพี่อย่างหมดหัวใจ กลับมารักและดูแลบี กลับมาเป็นชีวิตและลมหายใจของกันและกัน กลับมาเร็ว ๆ อย่างปลอดภัยนะค่ะ

[posshiza]

  สงสารหนูบี
ลุงใหญ่อย่าเป็นอะไรนะ
 

[♥a2k♥]

อย่าเพิ่งคิดอะไรไปเองกันสิคะ ฮือออออ

[jimmyjimmy]

 :monkeysad:สงสารอิลุง อย่าเป็นไรมากนะ นู๋บี เป็นห่วงอยู่นะ

หวังว่าจากเหตุการณ์นี้ผ่านไป ป๊า ม๊า จะเห็นใจลุงนะ ลุงเค้ารักจริงนะ ไม่งั้นไม่ยอมมาทนทำงานแบบนี้หรอก

[manami1155]

ลุงใหญ่ต้องไม่เป็นอะไร
หนุบีห้ามกลับบ้านไปกลับพ่อนะ
อยู่เป็นเพื่อนรอพี่ใหญ่ฟื้นขึ้นมาก่อน

พยายามจะไม่คิดถึงคำที่พี่บีเอาไปโปรยไว้ในเรื่องของเคกับหนูจา
เพราะถ้าคิดขึ้นมาเมื่อไหร่มันจะดูดราม่าขึ้นมาทันทีเลย

ไม่เศร้าๆๆๆๆๆๆ
ฟิคเรื่องนี้มันไม่เศร้าเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
 

[bbyuqin]

ทำไมมันเศร้าอย่างเน้
เพราะป๊านี่เอง....แต่แค่นี้ป๊าก็คงโทษตัวเองไม่น้อยเลยที่เป็นต้นเหตุให้พี่ใหญ่เป็นแบบนี้
ตอนนี้เดาอะไรไม่ได้ นอกจากจะรอคอยจนกว่าประตูห้องผ่าตัดจะเปิด .... เครียด เศร้า...

หลบไปกอดปลอดน้องบี และซับน้ำตาตัวเอง...

[PEENAT1972]

สงสารกันหน่อยได้ไหม ใจมันรับอีกไม่ไหว คนแต่งใจร้ายมาก ชิ... อีป้าแก่ๆเคืองมาก ไม่มี + วันนี้ไม่มี

[jasmin]

ลุงใหญ่จะเป็นอะไรมากป่าวเนี่ย
นี้ก็สงสารหนูบีจะแย่อยู่แล้ว
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ

[K2KARN]

พี่ใหญ่อย่าเป็นอะไรไปนะ
ไม่งั้นบีจะเสียใจมากกว่านี้
โฮว ,, พี่ใหญ่ฟื้นมาซี่ๆ

[hene2526]

สงสารพี่ใหญ่จัง ...คงกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่หล่ะสิ จะรู้มั้ยว่าหนูบีคิดอะไรอยู่...สงสัยหนูบีคงจบเรื่องราวต่างๆไว้ตรงนี้แน่เลย สู้ต่อไปแล้วกันนะ

ปล. ไรเตอร์ครับ ผมได้เตือนไรเตอร์ผ่านเคกับจามาแล้วนะครับ ถ้าพี่ใหญ่เป็นอะไรไป ท่าจะรอดยากนะครับ...ไม่ได้ขู่ ไม่ต้องกลัว  

[ka[ze]na]

(เดินไปลากไม้มากระทุ้งๆๆๆ)  มาต่อเร็วๆนะ รอคอยอย่างใจจดจ่อ......ง

 

[kanda53]

  รอลุ้นต่อไป...ไม่อยากให้เศร้าง่ะ..

[sadness]

สงสารกันหน่อยได้ไหม ใจมันรับอีกไม่ไหว คนแต่งใจร้ายมาก ชิ... อีป้าแก่ๆเคืองมาก ไม่มี + วันนี้ไม่มี

คุณป้าใจร้ายมากมาย

ลุงใหญ่ต้องไม่เป็นอะไร
หนุบีห้ามกลับบ้านไปกลับพ่อนะ
อยู่เป็นเพื่อนรอพี่ใหญ่ฟื้นขึ้นมาก่อน

พยายามจะไม่คิดถึงคำที่พี่บีเอาไปโปรยไว้ในเรื่องของเคกับหนูจา
เพราะถ้าคิดขึ้นมาเมื่อไหร่มันจะดูดราม่าขึ้นมาทันทีเลย

ไม่เศร้าๆๆๆๆๆๆ
ฟิคเรื่องนี้มันไม่เศร้าเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
 

ไม่เศร้าหรอกเรื่องนี้นะ  

หลบไปกอดปลอดน้องบี และซับน้ำตาตัวเอง...

น้องบีกอดตอบ อิอิ

พี่ใหญ่อย่าเป็นอะไรไปนะ
ไม่งั้นบีจะเสียใจมากกว่านี้
โฮว ,, พี่ใหญ่ฟื้นมาซี่ๆ

อันนี้ออกแนวฟูมฟายมากเลย อิอิ

สงสารพี่ใหญ่จัง ...คงกำลังต่อสู้กับตัวเองอยู่หล่ะสิ จะรู้มั้ยว่าหนูบีคิดอะไรอยู่...สงสัยหนูบีคงจบเรื่องราวต่างๆไว้ตรงนี้แน่เลย สู้ต่อไปแล้วกันนะ

ปล. ไรเตอร์ครับ ผมได้เตือนไรเตอร์ผ่านเคกับจามาแล้วนะครับ ถ้าพี่ใหญ่เป็นอะไรไป ท่าจะรอดยากนะครับ...ไม่ได้ขู่ ไม่ต้องกลัว  

ใจร้ายยยยยยยยยยย  

(เดินไปลากไม้มากระทุ้งๆๆๆ)   มาต่อเร็วๆนะ รอคอยอย่างใจจดจ่อ......ง

 

ลากไม้มาเลยทีเดียว

[pooinfinity]

เป็นแบบนี้นี่เอง

  พี่ใหญ่ต้องไม่เป็นอะไรรรรรรร

[SoN]

^^

[fayala]

พออ่านจบปุ๊บ ก็มาลงตอนต่ิอไปให้ทันใจ รักคนเขียนจังค่ะ

แต่ว่า.. ถ้าเลิกทำร้ายจิตใจคนอ่าน จะรักมากกว่านี้นะคะ
ไหนตอนแรกบอกว่า เรื่องนี้จะออกแนวหว๊านน.. หวาน ไม่มีเศร้า
แต่แล้วก็.... จะบีบหัวใจกันไปถึงหนายยยยยย.. 

ไม่ใช่ว่าพอพี่ใหญ่ฟื้นมาแล้วน้องบีจะมาหลบหน้าพี่ใหญ่อีกน้าา..
จะไปเตรียมปี๊บมารองน้ำตา ฮือๆๆ 

[FRODO]

  ขอล่ะ อย่าเป็นดราม่าเลยนะ  

[jara]

จะโกรธ ก็โกรธ ป๊าบีแหละ  หึหึ  ทำให้พี่ใหญ่เป็นแบบนี้แล้วยังจะพรากบีไปจากพี่ใหญ่อีกเหรอ 

ป๊านิสัยไม่ดี  เง้อออออออ

[Huo_To]

   สงสารพี่ใหญ่ ฟื้นมาอย่าเป็นไรนะ สงสารนู๋บี

[aojroonra]

ม่ายยยยยยย

[NUTTYZERO]

แหม่ะ...เศร้ากันแบบต่อเนื่อง 

  หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่เราคิดนะ ในตอนต่อไป 

[kkmm]

ต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

จิ๊บ.....ยังเอามาเล่นได้ต่ออีกนะคำนี้นะ 5555

นี่ก็กะว่าจะเล่นจนกว่าเฮียใหญ่จะฟื้นอ่ะบีบี

เฮียใหญ่รีบฟื้นสิ ไม่สงสารใจหนูบีบ้างรึไง

แต่บีบีอ่ะน่าจะสงสารใจคนอ่านมากกว่านะ