กฏเล้าประกาศ 22/9/2019 จะลบนิยายที่ไม่มาต่อจนจบทิ้งทั้งหมดเล้าเป็ดรณรงค์ ให้ใช้เรียกนักเขียน นักอ่านแทน ไรท์เตอร์ รีดเดอร์ เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเว็บเรากันนะคะ
สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ
[21]“ดิ – ฉัน ไม่อนุญาตคะ” เสียงที่หนักแน่นดังมาจากด้านหลังป๊า ทำให้ผมที่กอดป๊าอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง“เอ๋...ไปพาน้องมา” แม่ของพี่ใหญ่เดินมาพร้อมกับพี่เอ๋ บอกด้วยความจริงจัง และเมื่อผมปล่อยมือที่กอดป๊าอยู่ พี่เอ๋ก็เดินมาจูงมือผมแม่ของพี่ใหญ่สวมกอดผมทันทีที่ผมเดินเข้าไปใกล้ อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยความรัก......“บีจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ในเมื่อคุณยกบีให้ลูกชายชั้นแล้ว ยังไงบีก็ต้องอยู่กับใหญ่ ไม่ว่าใหญ่จะอยู่หรือเป็นอะไรไปก็แล้วแต่ บีก็ต้องอยู่ที่บ้านสามี!” แม่ของพี่ใหญ่คลายกอดผม พร้อมกับหันไปหาป๊า น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเด้ดเดี่ยวในตัว“แม่ครับ!!” ผมร้องเรียกแม่พี่ใหญ่ เพราะมันสะดุดตรงคำว่า - - - ไม่ว่าใหญ่จะอยู่หรือเป็นอะไรไป“แม่ขอโทษนะลูกบี แต่นั่นคือความรู้สึกจริงๆที่แม่อยากบอก” แม่พี่ใหญ่ลูบหน้าผมด้วยความอ่อนโยน เหมือนเป็นการปลอบที่ต้องตกใจเพราะคำพูดนั้น“มันจะไม่ง่ายกว่าหรือครับ ถ้าจะให้บีกลับมาอยู่กับพวกผม” ป๊ายังเอ่ยต่อ“แล้วมันจะยากอะไร ถ้าบีจะอยู่กับเรา” แม่พี่ใหญ่หันไปจ้องหน้าป๊า“แต่ผมทำผิดกับพวกคุณ” ป๊าผมพูดออกมาอย่างสำนึกผิด“แต่บีเป็นลูกสะใภ้ดิฉัน และเราก็รักบีเหมือนเป็นคนในครอบครัวทุกคน” แม่พี่ใหญ่สวนกลับป๊าผมทันที ก่อนจะหันไปหาพี่เอ๋เหมือนขอแรงสนับสนุน ซึ่งพี่เอ๋ก็ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้าเป็นการตอบรับ“คุณไม่อายหรือไง ที่ลูกชายมาคบกับผู้ชายด้วยกัน” อยู่ๆป๊าก็ถามขึ้นมา ป๊าถามโดยไม่มองหน้าใคร เหมือนว่าตัวเองยังยอมรับไม่ได้ในเรื่องนี้“ดิฉันไม่อาย” แม่พี่ใหญ่ตอบมาทันทีโดยไม่ต้องคิด เมื่อพูดจบก็หันไปหาพี่เอ๋ให้มารับตัวผมไว้ ก่อนจะเดินไปยืนตรงหน้าป๊า“ถ้าคุณถามว่าเสียใจไหม ดิฉันก็จะตอบว่าเสียใจ แต่ถ้าถามว่าอายไหม ดิฉันไม่อาย” แม่พี่ใหญ่เอามือมาวางที่บ่าป๊าผม“ถ้าเสียใจแล้วทำไมยังสนับสนุนอีกละครับ” ป๊าผมถาม“ลูกชายสองคนมีแฟนเป็นผู้ชายทั้งคู่ คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ต้องเสียใจทั้งนั้น แต่อยากจะถามว่าคุณรักตัวเองหรือลูกมากกว่ากัน.....ถ้าดิฉันรักตัวเอง ดิฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องเสียใจเด็ดขาด แต่ว่าดิฉันรักลูกของตัวเองมากกว่า ในเมื่อนี่คือคนที่เค้ารัก ดิฉันก็เต็มใจที่จะรักด้วย”“พ่อแม่นะรักลูกได้ แต่อย่าบงการชีวิตลูก” แม่ของพี่ใหญ่ยังพูดต่อ เพราะป๊าผมนิ่งไปนาน“แม่ครับ พี่บี คุณหมอออกมาแล้วครับ” เสียงของน้ำดังมาจากด้านหน้าห้องผ่าตัด ทำให้ทุกสายตาหันกลับไปมองทางเดียวกัน ส่วนผมไม่รู้มีแรงอะไรผลักให้ถลาไปที่หน้าประตูทันทีที่ได้ยิน“เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ” ผมรีบสอบถามอาการพี่ใหญ่ทันที ซึ่งคุณหมอก็จ้องหน้าผมกลับมาการรอคอยคำตอบจากคุณหมอมันแทบจะทำให้หัวใจผมหยุดเต้น มันเหมือนเวลาหยุดนิ่งลงและดูจะยาวนานเหลือเกินกับคำตอบที่จะได้ฟัง แต่ก่อนจะได้ยินเสียงอะไรกลับมา โลกของผมมันกลับมืดลงกระทันหัน...................+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ผมลืมตาตื่นมาอีกครั้งซึ่งตอนนี้แสงที่ส่องเข้ามาในห้อง บอกได้ว่าเป็นเวลาสายมากแล้ว ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงสีขาว ผนังสีขาวที่เห็นบอกได้ว่านี่ไม่ใช่ที่บ้าน สายน้ำเกลือที่ห้อย ทำให้ผมรู้ว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาล“ตื่นแล้วหรอเรา” พี่เอเปิดประตูเข้ามาในห้อง เดินมาหาผมที่นอนอยู่ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ครับ....แล้วคนอื่นไปไหนกันครับ” คนอื่นในความหมายของผมรวมถึงพี่ใหญ่ด้วย เพราะผมกลัวคำตอบที่จะได้รับจึงเลี่ยงที่จะถามตรงๆ“ทุกคนอยู่ที่วัด” พี่เอลูบหัวผมเบาๆทุกคนอยู่ที่วัด.......................นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม เรื่องนี้ไม่จริงใช่ไหม แค่ได้ยินว่าทุกคนอยู่ที่วัด มันก้แทบจะทำให้ใจผมสลาย ทำไมกันพี่ใหญ่เป็นคนดี ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ แล้วผมจะอยู่ยังไงต่อไป น้ำตาของผมไหลออกมาทันทีโดยไม่มีการสะอื้น เพราะตอนนี้หัวใจผมแตกสลายเกินกว่าจะมีเสียงสะอื้นแล้ว มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะร่างกายและจิตใจสั่งเท่านั้น ผมยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น“เฮ้ย....เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” พี่เอดูจะตกใจกับการร้องไห้ของผม“พี่ใหญ่...ทำไมต้องทิ้งผมไป” ผมพูดออกมา โดยที่น้ำตายังคงไหลอยู่เหมือนเดิม“อะไรใครทิ้ง ไอ้ใหญ่มันทิ้งไปไหน” พี่เอถามผมอย่างร้อนรน ทำให้ผมเอะใจ“ก็พี่เอบอกทุกคนอยู่ที่วัด งั้นก็หมายความว่าพี่ใหญ่.....” ผมไม่กล้าพูดต่อ เพราะมันทำใจไม่ได้“ไอ้ใหญ่นอนอยู่ห้องข้างๆ” พี่เอเสริมให้จบประโยค ทำให้ผมต้องจ้องพี่เอ“แล้วเมื่อกี้พี่เอบอกทุกคนอยู่วัด แล้วถ้าพี่ใหญ่ไม่เป็นอะไรแล้วจะไปกันทำไม” ผมสับสนกับเรื่องทั้งหมด“เค้าไปทำบุญกัน ทำบุญให้ไอ้ใหญ่กับเรานั่นหละ อุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร” พี่เอยิ้มเมื่อเห็นว่าผมเข้าใจเรื่องผิดๆ แล้วตีโพยตีพายเป็นเด็กๆ“ส่วนไอ้ใหญ่ปลอดภัยดี” พูดเอยังขยายความต่อ คราวนี้น้ำตาของผมหยุดไหลทันที“ผมไปหาได้ไหม” ผมอ้อนพี่เอให้พาไปหาพี่ใหญ่ ทำให้พี่เอหัวเราะเสียงดังขึ้นมา+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++“เป็นห่วงพี่จนเป็นลมเลยหรอ” พี่ใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงยิ้มให้ผม พร้อมกับเอ่ยทักเมื่อผมเปิดประตูเข้าไป สภาพพี่ใหญ่ตอนนี้ที่ขาเข้าเฝือก พร้อมกับสายคล้องขา แขนอีกข้างก็เข้าเฝือกมีสายคล้องคอไว้ ส่าวนใบหน้ามีรอยถลอกอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ทำให้หน้าหล่อๆเสียโฉม“เจ็บมากไหม” ผมลูบที่เฝือกขาของพี่ใหญ่“ไกลหัวใจครับ แค่นี้ไม่เจ็บหรอก....แต่หัวใจของพี่สิ ดันมาเป็นลม ทำให้พี่ต้องเป็นห่วง” พี่ใหญ่ส่งยิ้มหวานมาให้ผม ทำให้ผมต้องยิ้มตอบ“มึงอย่ามาเว่อร์ไอ้ใหญ่....มึงก็เพิ่งตื่นก่อนน้องกูไม่เท่าไหร่หรอก” พี่เอขัดขึ้นด้วยความหมั่นไส้“ถึงกูหลับกูก็เป็นห่วงแฟนกูอยู่ดีหละ” พี่ใหญ่ยังคงเถียงพี่เอเหมือนเดิม“พี่ใหญ่อย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมเป็นห่วง มีอะไรอย่าปิดบังผมอีก” ผมบอกด้วยความเป็นห่วงจริงๆ“ขอพี่กอดหน่อยนะครับ” พี่ใหญ่ยื่นแขนอีกข้างที่ไม่ได้ใส่เฝือกมาด้านหน้า ส่วนผมก็โผเข้ากอดพี่ใหญ่ด้วยความเป็นห่วงและคิดถึง“รู้ไหมพี่คิดว่าตัวเองจะไม่รอด แต่พอนึกถึงบี พี่ก็มีแรงสู้ เพราะพี่ไม่อยากปล่อยให้บีเหงาคนเดียว” พี่ใหญ่ก้มหน้ามาหอมที่ผมของผม พร้อมกับพูดในสิ่งที่ทำให้ผมยิ้มได้ แต่มันเป็นยิ้มทั้งน้ำตาจริงๆ“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งบีไปไหน”“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็ไม่ทิ้งพี่ใหญ่ไปเหมือนกัน” ผมกอดพี่ใหญ่แน่นขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับให้คำสัญญาที่ผมจะไม่มีวันละทิ้งมันไป“มึงร้องไห้ทำไมวะไอ้เอ” ระหว่างที่ผมสองคนกอดกัน เสียงร้องไห้ของพี่เอก็ดังขึ้น พี่ใหญ่เลยตะโกนถามพี่เอ“กูซึ้งใจวะ น้องกูกับเพื่อนกูมีความสุขกันเสียที” “กูต้องเรียกมึงว่าพี่หรือเปล่าวะไอ้เอ” พี่ใหญ่ถามพี่เอ“เรียกทำไมวะ” พี่เอตอบกลับด้วยความมึน“อ้าว ก็ตอนนี้กูเป็นน้องเขยมึงแล้วยังไงหละ” พี่ใหญ่หันมายิ้ม และหอมแก้มผมต่อหน้าพี่เอ“ไอ้เหี้ยใหญ่ มึงอย่ามาทำรุ่มร่ามกับน้องกู” พี่เอเริ่มโวยวาย“มึงจะหวงทำไม นี่แฟนกูนะเว้ย” ผมใหญ่ยังคงแกล้งพี่เอ โดยหอมแก้มผมอีกรอบ“เออกูรู้ แต่มึงให้เวลากูทำใจหน่อยไม่ได้หรือไงวะ” พี่เอยอมจำนน แต่ก็ขอโวยวายหน่อย“ก็น้องมึงน่ารักนี่หว่า ใครจะอดใจไหว” พี่ใหญ่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงมีความสุขและเมื่อเป็นแบบนี้ ผมทั้งสามคนก็ต้องหัวเราะกับความสุขที่มีร่วมกัน ขออย่าให้ความสุขมันจบลงไปเลย.....+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++แอบตกใจกันไหม คงไม่หรอกเน้อ อิอิคนแต่งกลัวโดนมีดกระซวกเลยต้องวกกลับมาทันใดกลัวว่าถ้าลุงใหญ่ตายคนแต่งจะต้องตายตามไปด้วย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
