มาแล้วๆ ครับ หึหึ...ตอนนี้กี้เป็นฝ่ายได้เปรียบ
ใครอยากให้กี้เอาคืนแบบไหน ลองเควสมาได้นะครับ เผื่อเข้าทางผมจะได้สนองให้
แต่ให้กี้กดไอ้คิว
อย่าเควสมานะ อันนี้เป็นไปไม่ได้
ต่อกับตอนที่ 8 ถึงคราวนายเอกเล่นตัว
ตกเย็นผมก็ไปหากี้ที่ห้องมันครับ มามันตัวเปล่านี่แหละง้อผู้ชายไม่เป็นอ่ะ ที่สำคัญยังไม่เคยง้อผู้ชายคนไหนเลย มาหลงรักเด็กปาดจัดนี่ได้ไงก็ไม่รู้ งงตัวเอง จะซื้อดอกไม้มาก็กลัวกี้มันไม่ชอบ ซื้อตุ๊กตามาก็เดี๋ยวจะหาว่าผมว่าเป็นเด็กอีก อยากได้อะไรค่อยพาไปซื้อเองละกัน แค่หายโกรธเป็นพอครับตอนนี้
เมื่อมาถึงห้องผมก็เคาะประตูเบาๆ สองสามครั้ง แต่ก็เงียบ เอ....หรือว่าจะหลับนะ แล้วผมก็ไขกุญแจเข้าไปเองเลยครับ อ้าว..ยังไม่หายสงสัยอีกเหรอว่าผมเอามาจากไหน ก็วันที่มานอนห้องมันอ่ะ ผมตื่นมาก่อนกี้ก็เลยไปหาซื้อของใช้มาทิ้งไว้ที่นี่ แล้วก็เลยแอบปั๊มกุญแจมาด้วยน่ะ555 อย่าไปบอกมันนะครับ เดี๋ยวผมโดนวีนยิ่งปากร้ายๆ อยู่ด้วย
แต่พอเข้าไปห้องนั้นว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของไอ้ตัวเล็กเลย หายไปไหนของมันนะ ผมก็เลยถือวิสาสะเข้าไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวสักหน่อยดีกว่า เดี๋ยวค่อยมานอนรอ (สรุปห้องแกหรือห้องกี้วะคิว/คนเขียน) ผมนอนรอกี้บนเตียง หยิบหนังสือข้างเตียงมาอ่าน แต่พอเห็นชื่อเรื่องเท่านั้นแหละครับ
'108 วิธี....ฆ่า' โหย...อ่านอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย น่ากลัวๆ แต่ผมไม่กลัวนะกี้มันสู้ผมไม่ไหวหรอกตัวแค่นั้น ทีแรกเห็นไกลๆ ก็ไม่คิดว่าจะเล็กขนาดนั้นหรอกครับ แต่พอเห็นใกล้ๆ ตัวเล็กกว่าพี่สาวผมอีก สูงกว่าไหล่ผมมานิดเดียวเองกำลังพอดีครับ ว่าแล้วก็ปิดไฟแล้วมานอนรอดีกว่าหลังจากที่ไปเดินยืดเส้นยืดสายที่สวนมา ขากลับผมก็เจอกับไอ้เฟิร์นและแฟนมันข้างล่าง เลยนั่งคุยกันต่อนานไปหน่อยครับ ดูเวลาก็จะสองทุ่มแล้วนี่นา ถึงว่ารู้สึกง่วงๆ ไงพิกล ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่งั้นไปนอนเล่นก่อนดีกว่า หิวเดี๋ยวค่อยเดินออกไปมินิมาร์ทแถวนี้ก็ได้ ช่วงนี้เทศกาลไฟสว่างทั้งคืนอยู่แล้ว และผมก็เปิดประตูเข้ามาในห้องโดยที่ไม่ได้เปิดไฟครับ แขวนเสื้อคลุมได้ก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที
"เฮ๊ย!!!" ผมแหกปากเบาๆ ไม่ใช่อะไรยังเจ็บคออยู่อ่ะ พร้อมๆ กับที่มีอีกเสียงหนึ่งร้อง'โอ๊ย!!!' ขึ้นมา (ใครมาทำอะไรบนเตียงกุวะเนี่ย หรือว่าขโมย) ผมรีบยันตัวลุกขึ้นแล้วพยายามจะเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง แต่โดนกอดไว้ซะแน่นเลยครับ และไอ้คนที่กอดผมมันก็เป็นคนเปิดไฟซะเอง
"พี่คิ....คุณชานนท์" ผมเรียกชื่อจริงมันเลยครับ ไม่เอา ไม่ต้องไปเรียกมันพี่ ไม่ใช่น้องมัน ชิ...ว่าแต่ มันเข้ามาได้ไงอ่ะ
"กลับมาแล้วเหรอ" ไอ้พี่คิวมันยิ้มสวยให้ผม ก่อนจะลุกขึ้นขยับตัวไปนั่งพิงหัวเตียง โดยรั้งผมตามเข้าไปด้วย ปล่อยกุนะเฟ้ย
"มาทำไม แล้วเข้ามาได้ไง" ผมถามมันเบาๆ อย่างไม่มีหางเสียง แล้วก็พยายามรั้งตัวออกมาจากมัน ไม่อยากจะพูดดีกับมัน ถ้าไม่ติดว่าไม่สบายยังไม่หายดีนะ จะโวยให้ลั่นห้องเลย เบื่อเวลาเป็นหวัดมากเลยว่ะ เจ็บคอวีนไม่ได้อารมณ์เสีย
"ไม่สบายเป็นไงบ้างครับ" มันถามผมเสียงเบาอย่างอ่อนโยน ปกติเวลามันพูดเสียงมันก็เพราะอยู่แล้วอ่ะครับ แต่พอมันมาพูดหวานๆ เอาใจแบบนี้ผมแทบเคลิ้มใจอ่อนกับมันเลย แต่...ไม่มีท๊าง
"ยังไม่ตาย" ผมตอบอย่างกระแทกกระทั้น
"ขอโทษนะครับ ก็ตอนนั้นพี่โมโห(หึง)อ่ะ เรย์มันบอกหมดแล้วว่าความจริงเป็นยังไง ยกโทษให้พี่ได้ไหมครับ" มันขอโทษพลางใช้นิ้วมือมาลูบไล้แก้มผมไปมาเบาๆ (กุไม่ใช่แมวนะ) ผมดันมือมันออกครับ (ทีงี้ละมาทำเอาใจ ทีทำกุเจ็บละไม่คิด)
"ผมจะไปมีสิทธิโกรธอะไรได้ล่ะ ก็คนมันผิดนี่" ผมบอกประชดมันแล้วก็หันหน้าหนี ไม่อยากเห็นหน้ามันอ่ะ เห็นแล้วโมโห แต่มันกลับรั้งผมไปกอดไว้จนแน่น (กุอึดอัดนะโว้ย)
"คุณชานนท์ ผมอึดอัด ปล่อยนะ" ผมออกแรงผลักมันสุดชีวิตอ่ะครับ แต่...ไม่ได้ช่วยอะไรเล้ย ปกติก็ไม่เคยจะสู้มันได้ นี่ไม่สบายยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ เซงตัวเองว่ะ
"ทำไมเรียกแบบนี้ ทำไมไม่เรียกพี่คิวเหมือนเดิม" มันทำเสียงดุนิดๆ ครับ เออ..ก็ลองมาดุกุมากสิ มึงเป็นคนมาง้อนะเว้ย อย่าลืม
"ก็ไม่ใช่น้องคุณ แค่เจ้านายกับลูกน้อง ผมสมควรเรียกอย่างนี้แต่แรกแล้วต่างหาก" ผมบอกมัน ตอนนี้เลิกดิ้นแล้วครับ หมดแรง เหนื่อยชะมัด ถามจริงครับพี่คิว มึงกินอะไรมาวะกุจะได้ไปหามากินมั่ง ‘ดีควาย’ รึเปล่า แรงโคตรเยอะเลย
"กี้ก็รู้นี่ครับว่าระหว่างเรามันไม่ใช่แค่นั้น" มันยังบอกผมพร้อมกับจับหน้าผมให้หันกลับไปมองหน้ามันอีกด้วย แต่...ไม่มองเว้ย ผมหลุบตาลงมองข้างล่างแทน ก็บอกแล้วว่าไม่อยากเห็นหน้ามัน
"มองตาพี่สิ" มึงเป็นพ่อกุเหรอครับมาสั่งกุอ่ะ -*- ไม่มองครับ สั่งได้ก็สั่งไป
"จะมองหรือไม่มอง นี่ถามดีๆ แล้วนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนกันก่อน" ใครก็ได้บอกที นี่มันมาง้อใช่ไหมเนี่ย นี่มึงกำลังจะทำให้กุเกลียดมึงหนักเข้าไปอีกนะรู้รึเปล่าไอ้บ้า
ผมก็ไม่มองมันอยู่ดี ไม่กลัวแล้วหละ อยากทำอะไรก็ทำไปเลย จะได้เกลียดมันให้สุดๆ ไปเลยอีกเหมือนกัน มันก็ยังเฉยอยู่อย่างนั้นผมก็ไม่ยอมมอง นานทีเดียวครับ...พี่คิวมันก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วกอดผมไว้หลวมๆ ค่อยยังชั่ว..แอบกลัวอยู่เหมือนกันอ่ะ แต่ทำปากดีไปงั้นแหละ555
"ขอโทษนะครับ ต่อไปพี่คิวจะฟังกี้ก่อนนะครับ จะเชื่อใจไม่หึงงี่เง่าแบบนี้อีกแล้ว หายโกรธนะ" อ๋อ...รู้ตัวเหมือนกันเหรอว่าเวลาหึงแล้วมึงงี่เง่าน่ะ
หึง...หึง....หึง เฮ๊ย!!! มันหึงจริงๆ ด้วยอ่ะ หรือชีวิตนี้กุจะไม่รอดเงื้อมมือพี่คิวมันจริงๆ วะเนี่ย จะว่าไปก็น่าสงสารมันเหมือนกันนะผู้บริหารก็ต้องรับผิดชอบอะไรหลายอย่างอ่ะเนอะ คงเครียดอ่ะแหละ แต่มันก็น่าจะฟังผมบ้างนี่นา (เอาไงดีวะ เริ่มใจอ่อนอีกแล้วกุ สงสารมันอ่ะ / มึงอย่าไปใจอ่อนง่ายๆ เจ็บแล้วจำสิ งอนๆ มันไปก่อน ค่อยยกโทษให้มันทีหลัง) เทวดากับปีศาจกี้เถียงกันเอง เอาเหอะ ของอนสักสองสามวันละกันนะ ถ้ามันทำตัวถูกใจค่อยว่ากันอีกที อิอิ ผมก็หล่อเลือกได้เหมือนกันนี่นา
"คุณชานนท์ปล่อยก่อนได้มั๊ย ผมอึดอัด" ผมบอกเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พี่คิวมันก็คลายอ้อมกอดลง ผมเลยดันออกแล้วขยับออกมานั่งห่างๆ มัน กลัวมันบ้าขึ้นมาอีก ยิ่งไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้านชาวเมืองเค้าอยู่ด้วย
"ผมเหนื่อยแล้ว อยากนอนพัก คุณกลับไปก่อนได้มั๊ย" พูดเบาๆ ไม่ได้มองหน้ามันนะ
"กี้ก็บอกก่อนสิครับว่าหายโกรธพี่น่ะ" มันทำเสียงออดอ้อนอย่างน่าสงสาร ยังตื้อไม่เลิกจริงๆ นะมันเนี่ย - -" ผมละเห็นใจในความพยายาม แต่...
"บางที คนเรามันก็ต้องใช้เวลาในการลืมเรื่องต่างๆ บ้างไม่ใช่หรือครับ" เจอผมสวนเข้าไปมันก็นิ่ง พลางมองหน้าผมอย่างขอความเห็นใจ กุเห็นใจมึงแน่ครับแต่ยังไม่ใช่วันนี้ชัวร์ ว่าแต่นานๆ ทีก็พูดมีสาระเป็นเหมือนกันนะเนี่ยผม ^ ^
"งั้น...กี้นอนพักก่อนก็ได้ครับ" พี่คิวมันบอก ก่อนจะขยับแบ่งที่ให้ผมนอน แล้วมันก็จัดการดึงผมให้ลงมานอนข้างๆ มัน (แล้วทำไมมึงไม่ลุกไปล่ะ มานอนขวางกุทำไมเนี่ย เตียงกุนะว้อย -*-)
"กลับไปได้แล้ว ผมอยากนอนพัก" ผมไล่มัน อยู่กับมันสองต่อสองปลอดภัยซะที่ไหน
"ไม่เอา คืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อนนะ" ใครขอร้องมึงครับ
"ไม่..." ผมตอบแทบจะทันที จะบ้าเรอะ แทนที่ผมจะนอนให้สบายๆ จะต้องมาคอยระแวงมันอีกเนี่ยนะ ไม่เอาหรอก
"ไม่ทำอะไรจริงๆ ครับพี่คิวสัญญา แต่ถ้ากี้ยังดื้อก็ไม่แน่" แล้วผมก็นอนทันทีครับ หันหลังให้มันด้วย ไม่ได้กลัวนะ แต่ง่วงอ่ะ พี่คิวมันหัวเราะก่อนจะปิดไฟแล้วก็จูบแก้มผมเบาๆ และกระซิบที่ข้างหูว่า
"หายโกรธเร็วๆ นะครับเด็กดื้อของพี่คิว" ขยับเข้ามานอนกอดผมเอาไว้ อย่างนี้ก็อุ่นดีเหมือนกัน ว่าแต่....ผมเชื่อใจมันได้แน่ใช่มั๊ย
ผมยังไม่ได้หลับเลยนะครับ นอนคิดอยู่ว่าพรุ่งนี้จะทำยังไง เจอมันตื้ออย่างนี้ทุกวันต้องใจอ่อนก่อนเวลาอันสมควรแน่ๆ เลยทีเดียว ไม่ได้ๆ ยกโทษให้ง่ายๆ เดี๋ยวมันจะได้ใจ ทำอะไรผิดคิดว่าจะมาขอโทษแป้บเดียวก็จบ ไม่มีทางหรอกท่านประธาน
ตอนเช้าผมรีบตื่นเช้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิตเลยครับ ปกติขี้เซาตลอดแผ่นดินไหวยังไม่สะทกสะท้าน ต้องขอบคุณพี่คิวมันไหมเนี่ยที่ทำให้ผมสามารถตื่นขึ้นมาได้ ทุกครั้งตื่นมาก็ต้องขอต่อเวลาอยู่ร่ำไป
แต่วันนี้ไม่มีอิดออด ผมรีบลุกเข้าไปอาบน้ำแล้วเก็บของเล็กน้อย หันไปดูมันบ้างเป็นระยะๆ ครับ กลัวมันตื่นน่ะ แล้วผมก็ย่องออกไปจากห้องอยากเงียบเชียบ (อยากนอนนักใช่ไหมห้องกุ คืนนี้ยกให้อีกคืนละกัน555)
จุดหมายปลายทางของผมคือ บ้านไอ้แจ็คครับ เพื่อนสมัย ม.ปลายน่ะ สนิทกันแต่ว่าแยกกันเรียนมหาวิทยาลัยคนละที่ ไปขอนอนกับมันสักคืนสองคืนคงไม่เป็นไร แม่มันใจดีครับทำกับข้าวอร่อยด้วย ^ ^ ผมกดออดหน้าบ้านเพียงไม่นานแจ็คมันก็วิ่งมาเปิดประตู พอเห็นว่าเป็นผมก็ยิ้มหน้าบานทีเดียว
"มาไงเนี่ยมึง" มันถามผมเหมือนประชดแต่แววตามันอ่ะดีใจผมรู้ทันหรอก
"ก็...คิดถึงอ่ะ กุมานอนด้วยสักคืนได้มะ" ไม่ได้อ้างนะครับ ความจริงก็คิดถึงเพื่อนอยู่ แต่ไม่ค่อยว่าง พอดีวันนี้มีโอกาสเลยมาซะ
"หลายๆ คืนก็ได้ มาๆ เข้าบ้านก่อน" แจ็คบอกผมก่อนจะจูงมือให้เดินเข้าบ้าน เรานั่งคุยกันอยู่นานเลยทีเดียวก่อนที่ผมจะนอนพักเพราะยังง่วงๆ อยู่เลย แจ็คมันก็เล่นเกมของมันไปครับ
"เอาไว้เย็นๆ ออกไปเดินเล่นกันมะ ไปเดินแถวโรงเรียนก็ได้ ไม่ได้ไปมาซะหลายปีจะเป็นไงมั่งก็ไม่รู้" แจ็คบอกผมที่กำลังเคลิ้มๆ อยู่บนโซฟา
"เออ..เอาดิ ดีเหมือนกัน คิดถึงโรงเรียน" แล้วผมก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปในบัดดล
อย่าลืมนะครับ ใครสนใจจะเอาคืนแบบไหน
ผมคงแต่งต่อตอนบ่าย 3 ตอนนี้ขอเอา Printer ไปซ่อมก่อน สงสารมัน
ปล...คุณ andyus1 ขอบคุณนะครับ ถ้าให้ช่วยปริ๊นได้จริง ผมไปหาแล้วนะเนี่ย 555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
