แบบว่าเมื่อคืนบอกว่าจะมาลงตอน 11 ให้ แต่ว่าเมื่อวานผมโดนเรียกตัวเข้าอยุธยาด่วนอ่ะครับ
แล้วก็ได้งานกลับมาท่วมเลย โต๊ะทำงาน 3 ตัวไม่อวางเอกสารอ่ะ น่าสงสารเนาะ
ความจริงตอนนี้ยังไม่ค่อยมีอะไรมาก แต่เอาไปอ่านก่อนละกันครับ โทษฐานที่ผมผิดนัดเมื่อคืน
ตอนที่ 11 ความรักกับความสงสาร
“ไง...วันนี้มาพร้อมกันเชียวนะ มึงยังไม่ได้มาสู่ของน้องกุเลยนะไอ้คิว พาย้ายเข้าบ้านโดยพละการได้ไง” ไอ้เรย์ครับ แซวผมแต่เช้าเลย แต่ช่างมันครับวันนี้ผมอารมณ์ดี
ก็หลังจากที่คืนวันศุกร์ลากกี้มันกลับไปกก เอ๊ย!!~ ไปกอดที่ห้อง วันเสาร์กี้มันก็ไม่สบายอีกก็เลยนอนอยู่ห้องผมตลอด (ความจริงมันโวยวายจะกลับแหละ แต่ผมไม่ยอม และก็ขู่ว่าจะ ‘กด’ ถ้ามันยังไม่เชื่อฟัง มันก็เลยหน้างอเป็นม้าหมากรุก แต่ก็ยอมฟังผม) จนถึงเมื่อวานนี้ด้วย ตอนมันหลับผมก็ลวนลามเต็มที่เลย ทั้งกอด ทั้งจูบ แต่ลูบคลำนี่ไม่ค่อยกล้า ใครจะว่ากลัวก็เอาเหอะ ผมกลัวจริงๆ นะ กลัวอดใจไม่ไหวอ่ะ อีกอย่างกลัวกี้มันเจ็บด้วย ตัวมันก็เล็กแค่นั้นเองยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย
“จะขอก็รีบๆ มาขอนะมึง คนอื่นมาขอก่อนกุยกให้ไม่รู้ด้วยนะ” ไอ้เรย์มันยังไม่เลิกแซวผมครับ ว่าแต่ทำไมผมต้องมาสู่ขอกี้กับเคนและไอ้เรย์มันด้วยวะ
“กุไปขอกับพ่อแม่ภรรยากุดีกว่า ทำไมต้องมาขอมึงกับเคนไอ้เรย์” ผมพูดจบกี้มันก็อึ้งๆ และก็เดินเข้าห้องทำงานไปเลยครับ งอนอะไรผมอีกล่ะ
“ไม่น่าเล่นเลยพี่เรย์อ่ะ เป็นไงล่ะ” เคนมันหันไปดุแฟนมันเบาๆ และก็เดินตามแฟนผมเข้าไปครับ (ตอนนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำและว่าแฟน 555) ผมมองตามสองคนนั้นงงๆ ไอ้เรย์มันก็เลยชวนผมขึ้นห้องทำงานผมชั้น 20
“มึงมีไรป่ะเนี่ย ทำเป็นมีความลับ” ผมถามมัน เมื่อมันพาผมเข้ามาในห้อง
“พ่อแม่กี้เค้าเสียไป 3 ปีกว่าแล้ว อุบัติเหตุทางเครื่องบินน่ะ กี้มันอยู่คนเดียวมานานแล้ว พ่อแม่เคนชวนมันไปอยู่ด้วยมันก็ไม่ไป มันบอกแต่ว่าอยู่คนเดียวได้ แต่กุรู้ว่ามันยังคิดถึงพ่อกับแม่ บางวันมันไปนอนกับเคนก็ละเมอร้องไห้ด้วย” ไอ้เรย์พูดจบก็ทำให้ผมนึกถึงคืนนั้นขึ้นมา (คงรู้กันนะครับว่าคืนไหน)
“ถึงว่าเหอะ ดีนะที่ละเมอก่อน เกือบโดนไปแล้วล่ะ” ผมพูดเบาๆ
“เชี่ยคิว จะทำไรน้องกุ” ไอ้เรย์ด่าสวนขึ้นมาเสียงดังเชียว
“ก็ได้ยินว่าคิดถึงๆ กุนึกว่าคิดถึงผู้ชายคนอื่นเลยฟิวส์ขาด เกือบปล้ำมันแล้ว ดีมันพูดถึงพ่อแม่มันซะก่อน หมดอารมณ์เลยกุอ่ะ” ผมสารภาพกับเพื่อน
“โหย...ไอ้ชั่ว” ไอ้เรย์มันก็ด่าไปขำไป สรุปมันโกรธจริงป่ะวะครับ
“แล้วกุจะทำไงวะ ไมไม่เห็นมึงเล่าเรื่องนี้ให้กุฟังเลย”
“กุไม่อยากให้มึงสงสารมัน”
“ทำไมล่ะ กุสงสารคนที่กุรักมันไม่เห็นจะผิดตรงไหนเลย” ผมเถียงไอ้เรย์อย่างไม่พอใจนิดๆ
“ก็ตอนนั้นกุไม่คิดว่ามึงจะจริงจังกับน้องกุ ฟันผู้หญิงทิ้งไม่เลือกอย่างมึง จะไว้ใจได้ง่ายๆ รึไง หลอกน้องกุขึ้นมาจะทำไง ขนาดผู้หญิงมึงยังทิ้งได้ง่ายๆ นี่น้องกุเป็นผู้ชายนะเว้ยถึงมันจะสวย จะบอบบางเกินมาตรฐานหญิงไปนิดก็เถอะ” สรุปมึงหลอกด่ากุก็บอกมาตรงๆ เลยครับไอ้เชี่ยเรย์
“ตอนนี้มึงก็รู้แล้วนี่ว่ากุจริงจัง” ผมบอกอย่างมั่นใจ
“เออ...รู้ เข้าใจชัดเจน เล่นหึงกันซะจนออกนอกหน้าขนาดนั้น ไม่ใช่กุคนเดียวหรอกที่รู้อ่ะ เค้ารู้กันทั้งบริษัทแล้ว” มันประชดผมครับ ไอ้เพื่อนเลว
“กุไม่เล่าให้มึงฟังหรอก ตอนนี้มันก็เป็นแฟนมึงแล้วไม่ใช่เหรอ มึงก็ถามมันเอาเองละกัน กุก็รู้นะว่ามึงรักมัน หวงมัน และก็อย่าทิ้งมันเพราะมันไม่มีใคร เข้าใจรึเปล่า อันนี้กุบอกในฐานะเพื่อนมึง และก็ถ้าทิ้งน้องกุ มึงตาย...อันนี้บอกในฐานะพี่ชายมัน” โห...ขู่กุพร้อม
“ไม่ต้องมาบอกกุหรอก ระวังแต่น้องมึงจะทิ้งกุดีกว่า เดินไปไหนทั้งผู้หญิง ผู้ชายมองกันตาละห้อย กุละอยากจะเดินไปถีบหน้าพวกมันจริงๆ ” ผมพูดอย่างแค้นในใจ
“อย่างกับเวลามึงเดินไปไหนแล้วผู้หญิงเค้าไม่มองมึงนี่”
“แต่กุก็ไม่ได้สนใจนี่”
“เออ...อย่าเสือกสนขึ้นมาละกัน เดี๋ยวโดนตรีนน้องกุเสร็จก็จะมาโดนตรีนกุต่อ” ไอ้เชี่ยนี่มันจะห่วงกันเกินไปละ
“มึงแค่พี่น้องกับแฟนกุจริงป่ะเนี่ย ห่วงกันเว่อร์เลยนะ กุไม่ชอบ” ผมบอกไอ้เรย์
“สัดคิว ไม่ต้องมาหึงกุเลย เดี๋ยวพ่อถีบหมดสวย ไปละกุไปทำงานก่อน เดี๋ยวเจอกัน” ไอ้เรย์มันด่าผมเสร็จก็ขอตัวไปทำงาน ว่าแต่ ‘ถีบหมดสวย’ ไอ้เพื่อนเลว อย่างกุเค้าเรียกหล่อเลิศเว้ยไม่งั้นจะเป็นสามีน้องมึงได้รึไง
“บอกแฟนกุด้วย กลางวันจะลงไปรับไปกินข้าว” ผมตะโกนไล่หลังไอ้เรย์ไปครับ
“เออ” มันตอบผม และก็เดินหายไปเลยผมก็นั่งทำงานของตัวเองไปครับ “น้องชาย วันนี้ตอนกลางวันคิวมันฝากมาบอกว่าจะมารับไปกินข้าวด้วยกันนะ” พี่เรย์บอกผมแล้วยิ้มอย่างล้อเลียนครับ และหลังจากที่ผมตกเป็นหัวข้อข่าวให้พี่อาร์ต พี่เรย์ พี่ซาจิ และไอ้เคนเม้าท์กันไม่นานนัก พี่อาร์ตก็ขอตัวออกไปคุยงานกับพี่คิว แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะชวนทุกคนไปกินข้าวกลางวันฟรีด้วยกันก่อนที่พี่อาร์ตจะออกไปครับ โดยกำชับว่าห้ามบอกพี่คิว เพราะว่าจะเซอร์ไพรส์มัน 555
ช่วงที่พี่อาร์ตเดินออกไป พี่แจนก็เดินสวนเข้ามาและมีผู้ชายหน้าตาดีอีกคนเดินตามเข้ามาด้วย จะว่าไปคนที่เดินเข้ามาใหม่นั้นหล่อเลยแหละครับแต่ผมว่าหน้าพี่แกคุ้นๆ อยู่นะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนวะ ดูเตี้ยกว่าพี่คิวแต่น่าจะสูงพอๆ กับพี่อาร์ตหรือพี่เรย์ได้
“คุณเอกคะ เดี๋ยวนั่งรอสักครู่นะคะ แจนให้พี่แก้ว(แม่บ้าน)ยกกาแฟมาให้” เสียงพี่แจนพูดกับผู้ชายคนนั้นก่อนจะลุกเดินออกไปด้านนอก จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงผู้ชายคนนั้นคุยอะไรกับพี่ๆ คนอื่นในออฟฟิศแต่ผมไม่ได้สนใจจะฟังสักเท่าไหร่ครับ กระทั่งได้ยินเสียงที่ไม่ค่อยคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังนั่นแหละ
“น้องกี้ครับ” ผมหันไปตามเสียงเรียกก็พบผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ จะไม่ยิ้มตอบรึเดี๋ยวเค้าก็จะหาว่าไม่มีมารยาทเอาได้ ผมเลยยิ้มตอบพี่เค้าไปน้อยๆ
“ครับ”
“จำพี่ได้มั๊ยครับ พี่เอกไง พี่ชอบฝีมือการถ่ายรูปของน้องกี้มากเลยนะครับ โปรโมตร้านเล่มที่ผ่านมาพวกน้องๆ ที่ร้านก็ชมกันใหญ่ว่ารูปในหนังสือสวยมาก” คำชมใครๆ ก็ชอบครับ ผมเกือบจะหน้าบานถ้าไม่ไปสะดุดเข้ากับคำว่า ‘น้องกี้’ แสลงหูจริงๆ ครับคำนี้
“เรียกผมว่า กี้ หรือไอ้กี้ดีกว่าครับ อย่าเรียกน้องกี้เลย มันแหม่งๆ อ่ะครับ” ผมตอบพร้อมส่งยิ้มแบบรันทดไปให้ พี่เอกหัวเราะจนตาหยี แต่ก็ยังหล่อครับ
“เอาไว้วันไหนพี่จะโปรโมตร้านอีกพี่เรียกน้องกี้เข้าไปถ่ายรูปให้อีกได้รึเปล่าครับ”
“ไม่มีปัญหาครับ อย่าให้รู้ว่าไม่เรียกผมละกัน มีงอน 55+” หยอดซะเลยครับ อิอิ เงินทองจะได้ไหลมาเทมาเข้าบริษัทไอ้พี่คิว มันจะได้มีตังค์ให้ผมไปถล่มเยอะๆ
“คุณเอกคะ แหม...แจนหายไปแป้บเดียวเองน้า แอบมาจีบน้องชายแจนรึไง” พี่แจนพูดกับพี่เอก และก็หันมามองหน้าผมไปด้วย แม้จะอดคิดไม่ได้ว่ามันแปลกๆ แต่ในเมื่อเค้าดีมาเราก็ไม่ควรร้ายตอบนี่ครับจริงไหม
“ก็น้องชายแจนน่ารักนี่ครับ” โห...ซึ่งๆ หน้าครับ แต่จะดีใจดีไหมวะเนี่ย กุผู้ชายถูกชมว่า น่ารัก -*- จากนั้นพี่เอกก็ถูกพี่แจนลากตัวกลับไปคุยงานกันที่โต๊ะของพี่แจน คุยงานอะไรผมไม่ได้สนใจหรอกครับ แต่รู้สึกตัวเหมือนถูกใครจ้องอยู่ และเมื่อผมหันไปทางโต๊ะพี่แจน จริงด้วยครับพี่เอกนั่งมองผมอยู่ จะว่าบังเอิญก็คงไม่ใช่ เพราะว่าผมหันไปทีไรเค้าก็มองอยู่ทุกที อะไรของพี่แกวะ
ไอ้อาร์ตมาก็คุยงานกับผมจนเที่ยงผมก็ลงไปหาแฟนที่ชั้น 11 เปิดประตูเข้าไปก็พบว่าทุกคน(ไอ้เรย์ ซาจิ เคน และสุดที่รักของผม) หันมาจ้องผมเป็นตาเดียวรวมถึงไอ้อาร์ตที่เดินตามหลังผมเข้ามาด้วย
“กุนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว หิวชิบ” ไอ้เชี่ยเรย์มันบ่นครับ แต่เอ...ได้ข่าวว่ากุจะมารับแฟนกุคนเดียวนี่นา อ่ะนะไอ้พวกนี้แม่งรู้ทันขนกันไปถล่มผมอีกตามเคย แต่พอหันไปเห็นไอ้ตัวแสบมันยักคิ้วให้ผมสองที ไม่ใช่เพื่อนผมและที่สมควรโดนลงโทษ ไอ้ตัวเล็กนี่ต่างหากที่วอนโดน....ต้องเป็นมันแน่ๆ ที่ชวนคนอื่นไปถล่มผม
เราทั้ง 6 คนไปกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากสักเท่าไหร่นัก คนอื่นๆ ผมเฉดหัวไปนั่งรถไอ้อาร์ตแม้ว่าวันนี้ผมจะไม่ได้เอาเฟอร์รารี่มาก็เหอะ อ่านะอยากสวีทกับแฟนมั่งสิคร้าบ กี้มันเลยค้อนให้เสียยกใหญ่ เพราะมันจะคุยกับพี่เรย์ของมัน ใช่สิตอนนี้ผมก็แค่แฟนกี้แค่ว่าที่น้องเขยไอ้เรย์มัน แต่คอยดูเถอะวันไหนที่ผมเลื่อนขั้นตัวเองจากแฟนมาเป็นสามีน้องมันได้ละก็ จะสั่งมันสองคนห้ามคุยกันสัก 3 เดือน คุยกันเมื่อไหร่จะเล่นงานให้หนักทั้ง(เตะ)เพื่อนทั้ง(กด)เมียเลยคอยดูนะ
เข้าไปนั่งร้านได้เราก็สั่งอาหารกันแบบไม่มียั้งโดยเฉพาะคู่ดูโอเคนกี้ สองคนนั้นสั่งอาหารกันอย่างสนุกสนานโดยเฉพาะกี้ กะถล่มผมยับเลยสิท่า ตอนนี้ยอมครับแต่อย่าให้ถึงทีผมละกันผมจะเอาคืนมันบ้าง แต่ไม่ต้องห่วงนะครับผมจะไม่รุนแรง หุหุ
“ผักน่ะกินบ้างสิ” ผมดุนิดๆ เมื่อเห็นว่ากี้มันไม่ค่อยแตะต้องอะไรที่เป็นจานผักเลยครับ ผมเลยตักผักคะน้าจากจานผัดผักรวมมิตรใส่จานให้มัน กี้มันหันมาจ้องหน้าผมอย่างไม่พอใจนิดๆ และก็เขี่ยคะน้าออกไปไว้ที่ขอบจานเฉยเลยเด็กบ้านี่
ไอ้เรย์กับเคนมันมองมาที่พวกผมสองคนและก็หันไปยิ้มแบบมีเลศนัยให้กัน พอผมหันไปจ้องแทนที่จะสำนึกหามีไม่ครับ มันยิ้มกวนตรีนใส่ผมอีก เอากับเพื่อนผมสิ นั่น...ทีไอ้เรย์ตักข้าวโพดอ่อนให้ละมันกินตุ้ยๆ เชียว ผมเริ่มไม่พอใจละนะ
“อ่ะ จะได้โตไวๆ ” คราวนี้ผมตักเนื้อแดดเดียวให้มันครับ ชิ้นใหญ่สุดเลยนะ ทีนี้แหละกี้มันรวบช้อนเลย เป็นอะไรของมันอีก จะโกรธจะงอนอะไรกันนักวะ ตอนนี้บรรยากาศบนโต๊ะเริ่มมาคุแล้วครับ กี้มันเงียบ ผมยิ่งเงียบกว่า ทุกคนมองหน้ากันไปมา ไอ้เชี่ยเรย์แม่งก็เอาแต่ยิ้ม จะยิ้มหาพ่องหรือครับ เห็นกุทะเลาะกับแฟนนี่มึงมีความสุขมากรึไงไอ้เพื่อนชั่วนี่
“กี้ กินไอศกรีมไหม” ไอ้อาร์ตมันถามแฟนผม กี้มันก็ส่ายหน้าน้อยๆ และบอกว่าจะออกไปเดินเล่นที่หน้าร้าน และมันก็ขอตัวกับทุกคนและลุกออกไปโดยไม่มองหน้าผมสักนิด“ไอ้คนชอบบังคับ บังคับไม่ดูตาม้าตาเรือเลย” ผมออกมาด้านนอกได้ก็บ่นเป็นชุดเลยครับ ก็ดูมันดิ มาตักผักคะน้าให้ผมงี้ ผมถูกกับผักคะน้าซะที่ไหนล่ะ เหม็นๆ ขมๆ แหวะ แต่นั่นไม่เท่าไหร่ ตักเนื้อแดดเดียวมาให้อีก ผมไม่กินเนื้อครับ เห็นเนื้อในจานปุ๊บอิ่มทันทีอารมณ์เสียชะมัดเลย ทำไมก่อนตักมันไม่รู้จักถามก่อนวะว่าอะไรชอบกิน อะไรไม่ชอบกิน และอะไรที่ไม่กินเลย เซ็งครับ
ที่ได้ยินเค้าคุยกันว่าเมื่อก่อน(ที่มันจะวางแผนมาหลอกล่อผม) มันทิ้งหญิงเป็นว่าเล่น ผมว่าคนเค้าต้องเข้าใจผิดกันแน่ๆ เลยครับ ผมว่าพี่คิวมันน่าจะโดนผู้หญิงทิ้งมากกว่านะ ทั้งโหด ทั้งดุ เผด็จการ ขี้หึงก็ที่หนึ่ง นอกจากหน้าตากับฐานะแล้วมันมีอะไรดีบ้างเนี่ย
ผมนั่งเล่นหน้าร้านตรงใต้ต้นลีลาวดี หยิบดอกสีขาวที่ร่วงหล่นอยู่บนโต๊ะขึ้นมามองดู มันก็สวยดีนะครับ ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีเลย น่าจะเอากล้องมาด้วยนะเนี่ยเสียดายจัง นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น เอ...เบอร์ใครหว่าไม่คุ้นเลย
“สวัสดีครับ”
‘ใช่เบอร์น้องกี้รึเปล่าครับ’
“ครับกี้พูดครับ” ผมตอบกลับไป
‘นี่พี่เอกนะครับ เย็นนี้กี้ว่างรึเปล่าครับ พี่จะชวนไปกินข้าว และก็คุยงานใหม่ด้วยครับ’ คุยงานไมมึงไม่คุยเวลางานครับพี่ เลิกงานกุจะนอนเว้ย
“เอ่อ....” แม่งเอาไงดีวะ อยากกลับบ้านก็อยาก แต่ก็งานอีก ปวดหัวเว้ย
“ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวเลิกงานแล้วผมไปหาที่ร้านแล้วกันครับ”
‘ครับ พี่จะรอนะ’ เออเนาะ พูดเหมือนแฟนรอกลับบ้านเลยนะครับมึง
ขากลับเลิกงานผมก็ตรงไปที่ร้านเลิฟลี่เลยครับ นั่งคุยกับพี่เอกอยู่นานเลยทีเดียว พี่เค้าบอกอยากได้ไอเดียเด็ดๆ และก็ภาพหวานๆ มาโปรโมตร้านช่วงวาเลนไทน์ โหย...งานข้ามปีเชียวครับ รีบคุยไปไหน นี่พึ่งธันวาคมเองนะครับพี่
แต่น่าแปลกเหมือนกันนะครับ พี่เค้าคุยงานแต่ก็ชอบนั่งจ้องหน้าผมจังจนบางครับผมก็ยกมือขึ้นมาลูบตามหน้าตัวเองบ้างว่ามันมีอะไรติดรึเปล่า พี่เค้าถึงชอบมองแถมไม่มองเปล่าตางี้หวานเชียว ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะครับพี่ นี่ถ้าจ้องตากันแล้วท้องได้ผมคงท้องไปแล้วล่ะ
กว่าจะฝ่ารถติดกลับมาจนถึงห้องตัวเองได้ก็แทบยืนไม่อยู่ครับ เพราะร้านของพี่เอกรถไฟใต้ดินมันไม่ผ่านอ่ะ ต้องโหนรถเมล์ที่โหนก็ไม่ค่อยจะถึง ก็นะผมสูงเลย 160 มาแค่ 2 เซนติเมตรเองโดนเบียดยังพออภัยแต่โดนลูบก้นบนรถเมล์นี่ไอ้กี้รับไม่ได้อย่างแรงจริงๆ จะหันไปมองว่าใครก็หันไม่ได้โดนเบียดซะขนาดนั้น อยากจะรู้จริงๆ ว่าถ้าไอ้คนที่มาจับมันรู้ว่าผมเป็นผู้ชายมันจะคิดยังไง แต่เอ...กุก็ใส่กางเกงยีนส์เสื้อเชิร์ตนี่หว่าครับ แถมรองเท้าผ้าใบ มึงจะรู้หน่อยไม่ได้เหรอว่ากุน่ะผู้ชาย ถึงจะไซส์เล็กผิดมาตรฐานไปเยอะหน่อยก็เถอะ
เปิดประตูห้องได้ผมก็เปิดไฟและก็ก้มหน้าก้มตาถอดรองเท้าตัวเองครับ และเมื่อเงยหน้าขึ้นก็ตกใจเล็กๆ เพราะไอ้พี่คิวมันมานั่งอยู่บนเตียงผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย
“ไปไหนมา” วางอำนาจมาเลยครับเสียงมัน มึงเป็นพ่อกุอีกคนรึไงครับไอ้พี่คิว ได้ข่าวว่าวันก่อนกุตกลงเป็นแฟนมึงนะครับไม่ใช่เป็นลูกมึง
กี้มันเดินเข้ามาในห้องและมองผมน้อยๆ แต่ก็ไม่ยอมตอบอะไรแค่เดินเข้ามาวางกระเป๋าไว้บนเตียง โมโหสิครับ มันจะรู้บ้างไหมเนี่ยว่าผมเป็นห่วง(และหวง)มันแค่ไหน
“ถามว่าไปไหนมา” ผมดุ และดึงตัวมันลงมานั่งบนเตียง มันก็เซมาตามแรงผมนั่นแหละครับ ตัวเล็กๆ แบบนั้นจะไปรอดได้ไง
“เจ็บนะ พูดดีๆ ไม่เป็นรึไง ทำไมชอบใช้กำลัง” ดูมันว่าผมสิครับ ก็ใครล่ะพูดดีๆ ไม่ยอมตอบน่ะ ผมบีบแขนมันแรงขึ้นอีกนิด
“บอกว่าเจ็บ” มันหันมาดุผมและสะบัดข้อมืออย่างแรง แต่ไม่หลุดครับ มันเลยจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“ไปไหนมา” ผมพยายามพูดดีๆ กับมันครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ตอบจะไม่พูดแล้ว จะทำอย่างอื่นแทน
“ไปคุยงานโปรเจ็คหน้ากับพี่เอกที่ร้านเลิฟลี่มา” กี้มันตอบเสียงอ่อนลง แล้วทำไมต้องไปกับหมอนั่นด้วยวะ ไม่รู้ครับผมรู้สึกไม่ถูกชะตานิดๆ ทั้งที่เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรให้ผมหรอก แต่วันที่มาลงหนังสือและบอกว่าขอคนถ่ายรูปเป็นแฟนผมนั่นแหละจี๊ดเลย จะต้องเจาะจงแฟนผมทำไมวะทั้งออฟฟิศคนแม่งเยอะแยะ
“ทำไมต้องไปกลางค่ำกลางคืน กลางวันเวลางานทำไมไม่คุย” ผมดุทั้งดวงตาและเสียงครับ ดูกี้มันตกใจที่เห็นผมโกรธขนาดนั้น
“ก็เค้านัดตอนเย็นนี่ อีกอย่างงานก็ของบริษัทพี่นะ จะบ่นทำไม”
“พี่ไม่ชอบให้เราไปกับคนอื่นสองต่อสองไม่ว่าจะผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตาม” ผมบอกอย่างจริงจังจนกี้มันหันมาค้อน
“หึงผมรึไง” ดูมันลอยหน้าลอยตาประชด น่า.....
“หึง” ผมพูดเน้นเสียงหนักแน่นจนคนฟังหน้าแดงและรีบชักมือหนี กี้มันคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาดบ่าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนผมน่ะเหรออาบเสร็จจนนอนดูหนังรอมันจบไปเรื่องนึงแล้วครับ แต่ลืมไปว่ายังเคืองมันอยู่อีกเรื่องครับ รอมันอาบน้ำเสร็จก่อนผมจะเคลียร์ หึหึ2 B Con...
อาจจะไม่สนุก แต่ก็ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านกัน เดี๋ยวผมปั่นตอนต่อไปให้เลยครับคืนนี้จะเสร็จป่าวมะัรับปากนะ
แต่พรุ่งนี้ต้องกลับบ้านอีกครั้ง ก่อนกลับผมจะมาลงให้แน่นอน ถ้าไม่ลงจะเข้ามาแจกเบอร์ให้โทรด่าเลยเอ้า(ใครจะเอาของมึงครับ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
