กลับมาแล้วครับ ออกไปตอนเที่ยงกว่า พึ่งถึงห้อง เหนื่อยโคตรๆ ครับ
และก็มีเค้าว่าคืนนี้จะเหนื่อยทั้งคืน....
แบบว่า งานมันเร๊งเร่ง สงสาร Printer แทบขาดใจ เอาเถอะขาดอีก 200 แผ่นก็ครบ 1,000 พอดี
สู้ๆ บอกตัวเองครับ
มาลงตอนที่ 7 เพื่อหลอกล่อหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนคืนนี้ ใครจะเห็นใจ กระซิกๆ
ตอนที่ 7 (กี้)มรสุมชีวิต (คิว)ผิดเพราะขี้หึง
ผมมัวแต่มีความสุขกับชีวิตการฝึกงานในบริษัท จนลืมนึกไปว่าการทำงานและชีวิตคนเรามันไม่ได้มีอะไรราบรื่นไปซะทุกอย่างหรอก มันต้องมีอุปสรรคให้เราต้องฝ่าฟันเสมอ และผมก็ไม่ได้รู้ล่วงหน้าเลยว่าปัญหากำลังจะเข้ามาทักทายชีวิตที่มีความสุขของผมในไม่ช้านี้
"น้องกี้ น้องกี้คะมานี่หน่อยสิจ๊ะ" เสียงพี่แจนเรียกผมตั้งแต่เช้าเชียวครับ สงสัยมีอะไรจะให้ช่วยแน่ๆ แต่คนสวยเรียกทั้งทีครับเต็มใจช่วยอยู่แล้ว555 พี่แจนเป็นหนึ่งในกองบรรณาธิการฝีมือดี งานเขียนของเธอจัดจ้านทีเดียวครับ ผมชื่นชมพี่เค้ามากๆ เพราะทั้งเก่งและก็สวยอีกต่างหาก มีโอกาสผมก็แอบหม้ออยู่เผื่อฟลุค อิอิ
"มีอะไรให้ผมช่วยหรือครับ" ผมเดินเข้าไปหาพี่แจนที่ยิ้มหวานรอ
"พอดีว่า พี่กำลังทำโปรเจ็คโปรโมทร้าน Lovely ช่วงคริสต์มาสที่จะถึงนี้อ่ะจ้ะแล้วทางร้านเค้าจองหน้าหนังสือเรายาวไปจนถึงวาเลนไทน์ปีหน้าเลย พอดีวันก่อนเค้าเห็นรูปถ่ายฝีมือของน้องกี้แล้วเกิดติดใจขึ้นมาน่ะ เลยอยากให้ทางเราจัดการให้ ทางด้านงานเขียนและการจัดหน้าน่ะให้เป็นหน้าที่ของพี่แจนเอง แต่เรื่องของรูปถ่ายทางร้านเค้าเจาะจงมาว่าต้องเป็นน้องกี้เท่านั้น พอจะช่วยพี่ได้มั๊ยเอ่ย หนุ่มน้อย" พี่แจนแจกแจงรายละเอียดให้ผมฟังครับ ซึ่งก็แน่นอนได้เรียนรู้งานแบบนี้ใครล่ะจะไม่ชอบ และที่สำคัญเรื่องถ่ายรูปน่ะงานถนัดเลยครับ ^ ^
"ไม่มีปัญหาครับ พี่แจนอยากได้รูปแบบไหน รูปแบบการโฆษณาเป็นอย่างไรอ่ะครับ" แล้วพี่แจนก็บอกเกี่ยวกับรายละเอียดของงานชิ้นนี้มาให้ผมฟังครับ เรานั่งคุยกันอยู่นานพอสมควรผมก็เข้าใจเนื้อหาทั้งหมด
"ต้องการรูปเมื่อไหร่ครับ ผมจะเตรียมไว้ให้" ผมถามเมื่อหมดความสงสัยในเนื้องานแล้ว
"ก็...สักวันพฤหัสบดีได้ไหม พี่จะได้มีเวลาจัดด้วย เพราะวันศุกร์ต้องส่งให้ลูกค้าดูช่วงบ่ายๆ น่ะ"
"โอเคเลยครับ" ผมรับคำพี่แจนคนสวย ก่อนจะเดินกลับมายังโต๊ะที่ตัวเองนั่งประจำปกติไม่ค่อยได้นั่งหรอกครับ เดินไปนู่นมานี่ตลอด ในหัวกำลังคิดเรื่องรูปถ่าย นอกจากร้านนั้นแล้วจะไปถ่ายที่ไหนอีกดีน้า...ที่บรรยากาศดีๆ อืม....
"กี้....กี้....ไอ้กี้เว้ย...คิดอะไรอยู่" ไอ้เคนครับทักซะดังเลย ตกใจหมด
"ง่า...ไอ้เคน กุตกใจหมดเลย ทำไมวันนี้มาสายจังวะ" ผมถามเมื่อเห็นว่าสิบโมงกว่าแล้ว เคนมันพึ่งจะมาถึง
"ก็พี่เรย์มึงอ่ะแหละ เมื่อคืนบอกว่าอย่าแกล้งๆ ตื่นเช้ามาปวดหัวเลย ดีนะเนี่ยที่มาไหว"
"อ้าว..ไม่สบายทำไมนายไม่หยุดพักล่ะ"
"ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกไม่อยากอยู่คนเดียวด้วยอ่ะ ว่าแต่มึงทำอะไรอยู่น่ะ" เคนถามเมื่อเห็นว่าผมกำลังนั่งขีดๆ เขียนๆ อะไรสักอย่างอยู่บนโต๊ะ
"อ๋อ...กำลังวางแผนเรื่องถ่ายรูปอ่ะ พอดีพี่แจนเค้าให้มาช่วยงานนิดหน่อย"
"หรอ..ดีจังเลย พยายามเข้านะ มึงทำได้อยู่แล้ว" เคนบอกก่อนจะยิ้มให้ผมอย่างจริงใจ เพื่อน..กุรักมึงจังเลย
"ฉันสิ เดี๋ยวจะทำคอลัมน์ส่งพี่เรย์ ทักอยู่นั่นบอกว่าไม่ผ่านๆ เฮ้อ...เคี่ยวชะมัดเลย" ผมฟังเคนบ่นแฟนมันเสร็จก็หัวเราะออกมาเบาๆ ทำเอาเคนพลอยยิ้มตามไปด้วย ก่อนที่เราจะแยกย้ายกันทำงานของตัวเอง ดีนะที่เราสองคนนั่งด้วยกัน มีไรก็คุยกันได้เลย สบายๆ แอบนึกเสียใจเหมือนกันนะ ถ้าวันนั้นพี่คิวไม่รั้งผมไว้ละก็คงเสียดายน่าดูที่พลาดโอกาสดีๆ แบบนี้
"กี้...จะรีบไปไหน เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันก่อนสิ" พี่เรย์ชวนเมื่อเห็นว่าผมสะพายกระเป๋าเตรียมตัวออกจากออฟฟิศตั้งแต่บ่ายสองโมงกว่าๆ บริษัทเค้าไม่ฟิคเรื่องเวลาเข้า-ออกงานอ่ะครับ ถ้าใครนัดลูกค้า หรือจะออกนอกสถานที่ก็เขียนบันทึกไว้แล้วก็ออกไปได้เลยแถมเสาร์-อาทิตย์ก็หยุดสองวัน ยกเว้นใครมีงานก็ลงเป็นโอทีไป เจ๋งใช่มั๊ยล่ะ
"เห็นจะไม่ได้ละครับ พอดีผมกำลังช่วยงานพี่แจนคนสวยอยู่อ่ะ จะออกไปถ่ายรูปให้พี่เค้าสักหน่อย ยังไงเอาไว้คราวหน้าผมค่อยไปถล่มพี่ดีกว่า 555" ผมบอกพี่เรย์ก่อนที่ทั้งผมพี่เรย์และเคนจะพากันหัวเราะในความงกของผม
"หรอ..งานอะไรอ่ะ" พี่เรย์ยังถามต่อ
"ก็...พี่เค้าให้ช่วยถ่ายรูปสำหรับคอลัมน์โฆษณาร้าน Lovely ช่วงคริสต์มาสอ่ะครับ เลยว่าจะออกไปหาที่สวยๆ โรแมนติคๆ หน่อยอ่ะ แต่มันไกลคงต้องรีบไปน่ะครับ" เมื่อผมรายงานเรียบร้อยพี่เรตะก็พยักหน้าหงึกๆ
"เดินทางดีๆ นะ" พี่เรตะบอกก่อนที่ผมจะโบกมือลาแล้วเดินออกจากบริษัทมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่หมายตาเอาไว้
ผมถ่ายรูปมาเยอะแยะเลยครับ ต้องมาคัดเลือกกันอีกทีว่าภาพไหนน่าจะใช้ได้บ้าง แต่ชอบจังวิวจากตรงนี้มองเห็นท้องฟ้าชัดจริงๆ รอเย็นกว่านี้อีกหน่อยท้องฟ้าก็จะเปลี่ยนสี ดึงดูดใจผมมากๆ ทำพื้นหลังหน้าโฆษณาท่าจะเวิร์คแฮะ
ผมถ่ายรูปอยู่จนถึงค่ำกันเลยทีเดียว กว่าจะกลับถึงห้องน่าจะสักสองทุ่มได้มั้งเนี่ย ผมเก็บอุปกรณ์ทั้งหลายแหล่ที่ขนมาด้วยเข้ากระเป๋าก่อนจะเดินไปรอขึ้นรถกลับหอพักของตัวเองครับ (ฮู๊ยยย..ลมพัดมาทีทำเอาหนาววูบวาบขึ้นมาเชียว) ผมกระชับเสื้อคลุมตัวยาวเข้ากับตัว ไม่ได้การพรุ่งนี้ต้องพกผ้าพันคอด้วยซะแล้วเรา คือผมเป็นพวกอะไรก็สุดๆ อ่ะครับ หนาวเกินก็ไม่ได้ ร้อนเกินก็ไม่ได้ ไม่รู้ชีวิตมันจะเอายังไงกันแน่
เมื่อมาถึงห้องผมก็รีบเปิดประตูเข้าไปก่อนเลยครับ ข้าวก็ยังไม่ได้กินหนาวอ่ะ เดี๋ยวค่อยออกไปหากินแล้วกันนะ แต่เมื่อวางข้าวของลงได้ก็แทบจะหมดแรงซะดื้อๆ เลยครับ สงสัยต้องโทรสั่งที่ป้าข้างล่างแฮะ ไวเท่าความคิด ผมกดเบอร์โทรที่ร้านป้าข้างล่างเพื่อสั่งอาหาร ซึ่งก็ไม่พ้นสปาเก็ตตี้ที่คิดว่าทั้งร้านมีไอ้นี่อร่อยสุดและ สักพักลูกสาวของป้าก็ยกขึ้นมาให้ เฟิร์นเป็นเพื่อนรุ่นน้องที่ค่อนข้างสนิทกันกับผมครับ เป็นเพื่อนเล่นมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
"ไงพี่กี้ ไม่สบายหรอ หน้าซีดจัง" เฟิร์นถามเมื่อเห็นว่าผมนอนหมดสภาพอยู่บนเตียง
"อือ..หนาวๆ ร้อนๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ ไม่มีแรงเลย" ผมตอบเบาๆ ไม่มีแรงจะลุกเลยครับ รู้สึกคอแห้งไปหมด
"เฟิร์นเช็ดตัวให้ไหม จะได้สบายขึ้น พี่มียารึเปล่า" เฟิร์นอาสา น่ารักครับน้องสาวผมคนนี้
"ยาอ่ะหรอ อยู่ในชั้นข้างหัวเตียง ว่าแต่ไม่ต้องเช็ดตัวก็ได้เฟิร์น พี่เกรงใจ" ผมบอกเบาๆ อย่างเกรงใจ อีกอย่างน้องเค้าก็เป็นผู้หญิงอ่ะ ใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี แล้วใครจะมาเห็น มึงเช็ดตัวในห้องไม่ใช่หรอไอ้กี้ (เออก็จริงว่ะ...) ผมเถียงกับตัวเองในใจ
"ไม่เป็นไร พี่น้องกันต้องดูแลกันสิ พี่กินข้าวก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะเย็นซะหมด เสร็จแล้วค่อยเช็ดตัวละกันเนอะ" แล้วเฟิร์นก็เดินไปเอาอ่างน้ำและผ้าขนหนูมาเตรียมเช็ดตัวให้ผม ปล่อยให้ผมนั่งม้วนสปาเกตตี้เข้าปากไปเรื่อยๆ พอผมกินข้าวเสร็จเฟิร์นก็เข้ามาเช็ดตัวให้ เมื่อเห็นว่าผมพยายามจะถอดเสื้อ แล้วใส่เสื้อตัวใหม่ที่น้องสาวหยิบมาให้เปลี่ยนเธอก็รีบเข้ามาช่วย
"มาๆ เฟิร์นทำให้" แล้วเฟิร์นก็ใส่เสื้อให้ผมดีนะที่เฟิร์นตัวใหญ่พอๆ กับผมเลยช่วยผมไหว แต่พอไปเดินกับคนอื่นก็ตัวนิดเดียวนี่หว่า หรือผมตัวเล็กเท่าไอ้เฟิร์นมันวะ
ระหว่างที่เช็ดตัวให้ผม เฟิร์นมันก็บ่นนั่นบ่นนี่ไปตามประสาผู้หญิงอ่ะครับ โดยที่เราสองคนไม่ได้ยินเลยว่ามีเสียงเปิดประตู..และสักพักมันก็ถูกปิดลงอย่างเงียบๆ ตามเดิม
“มาทำไรที่นี่ได้เนี่ยมึง” ไอ้เรย์มันทักผมครับ ปกติผมไม่ค่อยได้เดินลงมาที่ชั้น 11 เท่าไหร่ แต่วันนี้อยากเห็นหน้า (ว่าที่)แฟนครับ ยังไม่เจอตั้งแต่เช้า คิดถึงอ่ะ
“ก็..ว่าจะมาชวนไปกินข้าว” ไม่บอกดีกว่าว่าจะมาหากี้มัน ตอนนี้ไอ้เรย์มันมองผมที่ทำท่าอ้ำอึ้ง เตรียมจับผิดผมนั่นแหละมันจะไปมีอะไร
“แล้วกี้ กับไอ้อาร์ตไปไหนวะ” ผมถามหาเมื่อเห็นว่ากี้มันไม่ได้อยู่ในห้อง ไอ้อาร์ตก็หายหัวไปตั้งแต่กลางวัน
“ไอ้อาร์ตมันไปธุระให้มึงใช่เหรอ” เออว่ะ...ผมให้มันไปธนาคารนี่หว่า ไปเชี่ยไรนานชาติจะเลิกงานอยู่และยังไม่กลับอีก สงสัยไปจีบสาวช่อง 2 อีกแน่ๆ อ่อ...มีสาวธนาคารคนนึงครับเธอนั่งประจำที่ช่องที่ 2 น่ารักดีไอ้อาร์ตมันชอบไปมองเค้านี่แหละ บางทีถึงคิวมันถ้าไม่ตรงกับช่อง 2 มันก็ไม่ไปนะครับ เดินไปกดบัตรคิวใหม่ซะชิบ ไอ้เพื่อนบ้า สมควรหักเงินเดือนมันไหมเนี่ย
“แล้วกี้อ่ะ” ยอมเสียฟอร์มหน่อยครับ รู้ว่าไอ้เรย์มันแกล้งผม ไม่ถามตรงๆ มันก็ไม่ตอบซะงั้นอ่ะ ไอ้เพื่อนเลวนี่
“น้องกุกลับไปตั้งแต่บ่ายๆ แล้ว เห็นว่าทำงานให้แจนอยู่ ก็เลยออกไปข้างนอก ไม่กลับเข้ามาแล้ว”
“เหรอ...งั้นกุกลับละ” ผมบอกและหันหลังออกเดินทันทีครับ
“อ้าว...ไหนมะกี้บอกมาชวนพวกกุไปกินข้าวไง” ไอ้เรย์มันถามผมเอ๋อๆ
“ก็...กุไม่ไปแล้วไง” กี้ไม่อยู่นี่ครับ จะไปทำไม ผมไปหาที่รักผมดีกว่า ชวนกี้ไปกินข้าวสองคนดีกว่าครับ ตอนนี้เพื่อนหมดประโยชน์ละ 555 ชั่วแน่นะผมเนี่ย
จอดรถได้ข้างหอก็รีบเดินขึ้นไปเลยครับ กะว่าจะเคาะประตูแต่ไม่เอาดีกว่า ผมชอบเซอร์ไพรส์ ลองบิดลูกบิดดูครับ เออแน่ะ...ไม่ล็อคห้องอีก เดี๋ยวก็ย่องเข้าไป ..... ซะเลย
ผมค่อยๆ เปิดอย่างเบามือครับ แต่ภาพที่ผมเห็นทำให้ตัวผมเย็นเฉียบเลย จากที่ตั้งใจว่าจะเดินเข้าไปกอดให้มันตกใจเล่นขาผมกลับก้าวไม่ออกซะงั้น
กี้มันอยู่กับผู้หญิงที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน และกำลังถอดเสื้อให้กันด้วย....เรื่องอะไรผมจะต้องอยู่ดูต่อล่ะครับว่าสองคนนั้นกำลังจะทำอะไรกัน
ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้มันเป็นยังไงครับ ใจมันสั่นไปหมด มือไม้ผมแทบจะไม่มีแรง กว่าผมจะพาตัวเองเดินลงมาถึงรถได้ก็เกือบแย่เหมือนกัน ผมมานั่งสงบสติอารมณ์ในรถนานพอดู ไม่อยากจะนึกภาพที่กำลังจะเกิดขึ้นในห้องกี้ แต่สมองผมไม่ยอมเชื่อฟังเลยครับ เจ็บเหลือเกินหัวใจผมตอนนี้ เจ็บจริงๆ
สงสัยกรรมตามทันผมแล้ว ไอ้เรย์มันเคยว่าผมเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยเป็นว่าเล่น ระวังสักวันจะโดนผู้หญิงทิ้งบ้าง แต่มันพูดผิดครับ ผิดนิดเดียวตรงที่ผมไม่ได้โดนผู้หญิงทิ้ง แต่จะโดนผู้ชายทิ้งต่างหาก นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันอย่างเป็นทางการ ผมเห็นแค่นี้ยังจะตายอยู่แล้ว ถ้าเป็นแฟนกันผมคงต้องบ้าแน่ๆ เลย
หลังจากที่ผมกินยาเข้าไปก็หลับเป็นตายเลยครับ มาตื่นอีกทีก็ช่วงสายๆ (ตายละวันนี้ต้องเข้าไปถ่ายรูปที่ร้านLovely นี่หว่า) ผมคิดดังนั้นก็พยายามฝืนตัวลุกขึ้น และก็จัดการตัวเองก่อนที่จะแบกกล้องคู่ใจมุ่งหน้าไปยังร้าน Lovely
เมื่อติดต่อกับผู้จัดการร้านเสร็จผมก็เลือกถ่ายรูปเอาตามความพอใจครับ พอจะเข้าใจคอนเซ็ปต์ของงาน และก็รูปที่ผู้จัดการเค้าต้องการแล้วอย่างนี้ไม่ยากเท่าไหร่ จัดการถ่ายรูปเสร็จผมก็เตรียมจะเข้าออฟฟิศ แต่วันนี้คิดว่าไม่ไหวจริงๆ ครับ เพลียมากๆ คงต้องกลับไปพัก แต่โทรบอกพี่เรย์กับพี่ซาจิสักหน่อยละกันนะ เมื่อผมกลับถึงห้องก็โทรหาพี่เรย์ทันทีครับ
"ไม่เป็นไร พักผ่อนเยอะๆ ล่ะ เอาไว้ตอนเย็นพี่กับเคนจะเข้าไปเยี่ยมนะ" พี่เรย์บอกผมอย่างห่วงใย
"ไม่เป็นไรครับพี่เรย์ ผมแค่ปวดหัวเท่านั้นเอง" ผมบอกเบาๆ อย่างเกรงใจ ไม่อยากให้คนอื่นมาเดือดร้อนด้วยน่ะ
"ไม่ได้..เป็นน้องพี่ก็ต้องห่วงสิ แต่ถึงพี่ไม่เข้าไปเคนก็ต้องไปจนได้นั่นแหละ อยากกินอะไรไหม" พี่เรย์ยังถามอย่างเอาใจ เวลาไม่สบายนี่มีแต่คนเอาใจแฮะผมละช้อบชอบ
"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณฮะ" ปกติถ้าสบายดีนี่ผมสั่งไม่ยั้งเลยนะเนี่ย แต่นี่ไม่ไหว ไม่อยากกินอะไรเลย
"งั้นเดี๋ยวเย็นๆ เจอกันนะ" พี่เรย์บอกก่อนที่ผมจะวางสาย
"ไงวะกี้...เป็นไงบ้าง" เคนถามเบาๆ อย่างห่วงใย มีเพื่อนดีก็แบบนี้แหละครับ รู้สึกมีความสุขจัง ตอนที่พ่อกับแม่เสียไปใหม่ๆ เพราะเกิดอุบัติเหตุระหว่างไปฮันนีมูนรอบที่สองผมก็มีไอ้เคนนี่แหละที่คอยอยู่เป็นเพื่อน ผมถึงกลับมาเข้มแข็งได้เร็วขึ้น
"ไม่เป็นอะไรมากแล้ว แค่เป็นหวัดน่ะ สงสัยเมื่อวานตากแดดมากไปหน่อย กลางคืนก็โดนลมเข้าไปอีก เลย..อย่างที่เห็นเนี่ย" ผมบอก
"ไอ้คิวมันก็อารมณ์เสียทั้งวันไม่รู้มันเป็นอะไรของมัน ชวนมาก็ไม่มา บอกว่าคงมีคนดูแลกี้อยู่แล้ว -*- " พี่อาร์ตที่ตามมาด้วยเอ่ยถึงบุคคลที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วยอย่างขัดใจนิดๆ
"เขาจะมาทำไมล่ะครับ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อย" นั่นสินะ ผมไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย..(แต่มึงจะมาดูกุสักนิดไม่ได้รึไง) ไม่รู้เป็นอะไรครับ อยู่ๆ ผมก็รู้สึกน้อยใจมันขึ้นมานิดๆ ผมบ้าไปแล้วแน่ๆไม่ต้องไปคิดถึงมัน
"อ่ะๆ พี่ซื้อโจ๊กมาฝาก ทานสิกำลังร้อนๆ เลย" พี่เรย์รีบเปลี่ยนเรื่อง เมื่อเห็นว่าสีหน้าผมเริ่มเปลี่ยนไปหลังจากที่ได้คุยเรื่องพี่คิว เคนรีบคว้าถุงโจ๊กไปเทใส่ถ้วยมาให้ผม พร้อมกับหยิบยาที่ซื้อติดมือเข้ามาเอามาวางให้ด้วย
"กินเยอะๆ นะมึง เดี๋ยวเสร็จแล้วจะเช็ดตัวให้ อย่าพึ่งอาบน้ำเลย" เคนบอกผมก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆ ผม
"อืม..." ผมรับคำเบาๆ ก่อนจะเริ่มจัดการโจ๊กตรงหน้า
เมื่อเคน พี่เรย์และพี่อาร์ตกลับไปแล้วผมก็หยิบเจ้าโน๊ตบุ๊คมาเปิดก่อนจัดการเลือกรูปภาพที่จะใช้ในงานของพี่แจนมาไรท์ใส่แผ่นไว้ พรุ่งนี้จะได้เอาเข้าไปไว้ให้ก่อน พี่เค้าจะได้มีเวลาทำงานเยอะขึ้นน่ะครับ เมื่อจัดการเรียบร้อยผมก็ปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนหลับไปแทบจะทันที
ตอนเช้าของวันพุธผมรีบเข้าออฟฟิศแต่เช้า เพื่อจะเอาแผ่นที่บรรจุรูปไว้มาให้พี่แจน แต่พี่เค้ายังไม่มา ผมเลยเอาวางไว้บนโต๊ะ พร้อมกับเขียนโน๊ตวางไว้ด้วย กำลังจะกลับพอดีแต่ก็เจอพี่ซาจิซะก่อน
"ไงครับน้องกี้ มาแต่เช้าเชียวนะ หน้าซีดๆ ยังไม่หายอีกหรอ" พี่ซาจิทักทายก่อนจะเดินตรงมาทางผม
"เอารูปเข้ามาให้พี่แจนน่ะครับ พี่เค้าจะได้มีเวลาทำงานเยอะขึ้น นี่ก็ว่าจะลาด้วยไม่ไหวครับ เหนื่อยๆ มากเลย หนาวด้วย" พี่ซาจิเดินเข้ามาอังหลังมือกับหน้าผากผมเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงดังจนผมตกใจ
"เฮ๊ย...ตัวร้อนจี๋เลยครับ ไม่ต้องกลับห้องนะ ไปโรงพยาบาลเลย มาๆ พี่พาไปเอง" พี่ซาจิอาสา
"ผมไปเองดีกว่าครับ เกรงใจน่ะ พี่จะได้ทำงาน"
"เอางั้นหรอ แต่กี้ต้องไปโรงพยาบาลนะ ไม่งั้นไม่หายแน่ๆ ใกล้คริสต์มาสแล้วด้วยมานอนป่วยอยู่ก็อดสนุกกันพอดี" พี่ซาจิบอกผม ก่อนจะเดินออกมาส่งที่หน้าห้อง เค้าจะเดินลงไปเรียกแท็กซี่ให้ด้วยซ้ำแต่ผมเกรงใจอ่ะ
"ขอบคุณนะครับพี่ซาจิ" ผมไปโรงพยาบาลตามที่พี่ซาจิบอก ก็ดีเหมือนกันครับ เผื่อจะได้หายไวๆ นอนอยู่แต่ห้องเบื่อจะแย่แล้ว อยากกลับมาทำงานอ่ะ
เย็นวันพฤหัสห้องของผมก็มีโอกาสได้ต้อนรับสาวสวยหนึ่งในกองบรรณาธิการฝีมือดี ที่วันนี้หน้าเธอดูซีดๆ ผิดปกติ
"คุณคิว ว่างไหมคะ" แจนถามผมเบาๆ อย่างเกรงใจที่มารบกวน เธอน่ารักดีครับ น่าจะสวยที่สุดในบรรดาสาวๆ กองบรรณาธิการแล้วนะ เหมือนเธอก็เคยจะมีใจให้ผมมั่งเหมือนกันนะ แต่ผมไม่กินไก่วัดอ่ะครับ(ยกเว้นกี้นะครับ 555) ลูกน้องก็เป็นลูกน้องดีกว่า ขี้เกียจปวดหัวทีหลัง แบบว่าเคยมีประสบการณ์มาแล้วน่ะ หุหุ
"มีอะไรรึเปล่าครับแจน" ผมถามกลับไป สงสัยคงจะมีธุระด่วนไม่งั้นคงไม่เข้ามาแบบนี้หรอก
"ก็..จะมาถามเรื่องน้องกี้นะค่ะ เค้าบอกรึเปล่าว่าหายไปไหน เนี่ยเค้าช่วยงานโฆษณาร้าน Lovely ของแจนอยู่ บอกจะเอารูปมาให้เช้าวันนี้ก็ไม่เห็นเอามาเลย นี่ก็เย็นแล้วด้วย แล้วแจนจะทำยังไงทันล่ะคะ พรุ่งนี้ต้องเอาไปให้ลูกค้าดูแบบแล้วด้วย จะไปไหนก็ไม่บอกก่อน ไม่เต็มใจช่วยก็ไม่เห็นต้องรับปากส่งเดชเลย อย่างนี้งานเสียหมดพอดี" แจนบอกผมยาวเหยียด
ผมเห็นหน้าเธอเศร้ามากเลย (แล้วกี้มันทำไมทำแบบนี้ล่ะ ใช้ไม่ได้เลย มัวไปอี๋อ๋อกับสาวๆ อยู่ละสิ ไม่ได้ใส่ร้ายนะครับ ผมเห็นมากับตา รับงานไว้ก็ไม่ทำให้เสร็จมันน่านัก) ผมนึกในใจอย่างไม่พอใจ ผมไม่ชอบคนไม่มีความรับผิดชอบ ทำงานไม่รับผิดชอบแบบนี้ผลกระทบมันมีถึงส่วนรวมด้วยนี่ครับ
"สงสัยคิดว่าเป็นคนโปรดของคุณคิวเลยจะทำอย่างไรก็ได้มั้งคะ ช่างเค้าเถอะ แจนออกไปถ่ายรูปเองก็ได้ แค่นี้เอง" แจนบอกผมก่อนจะขอตัวออกจากห้อง แต่..ผมยอมไม่ได้หรอก ไม่ใช่ความผิดของแจน หน้าที่ใครคนนั้นก็ต้องรับผิดชอบ
"ไม่ต้องแจน พรุ่งนี้รีบเข้ามาแต่เช้าหน่อยแล้วกันคงทำทันนะ เดี๋ยวจะให้กี้เอารูปมาให้เอง"
"ค่ะ" แจนรับคำผมเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
"หึหึ แค่นี้ก็เรียบร้อย งานน่ะฉันทำเสร็จตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วย่ะ แต่หมั่นไส้ เห็นอะไรๆ คุณคิวก็เรียกหาแต่เด็กนี่อ่ะ ไปกินข้าวก็ต้องไปกับมัน เปิดประตูรถให้มันนั่ง มันเป็นใครแล้วคุคิวเป็นใคร แกล้งมันสักหน่อย ให้โดนยกเลิกการฝึกงานไปเลยยิ่งดี คิดหรอว่าจะได้คุณคิวไปครองง่ายๆ คุณคิวเค้าไม่เหมาะสมกับนายนั่นหรอก ถ้าไม่มีมันสักคน....คริคริ" เสียงแจนคุยโทรศัพท์กับใครสักคนอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง หลังจากที่ออกจากห้องของไอ้คิวมาจนถึงโต๊ะทำงานของตัวเองเรียบร้อย โดยคิดว่าในห้องนั้นไม่มีใครอยู่แล้วนอกจากตัวเอง แจนคว้ากระเป๋าสะพายก่อนจะเดินออกไปด้วยความสะใจ
แต่...ผมได้ยินบทสนทนาประโยคนั้นเข้าพอดีอย่างชัดเจน เพราะวิ่งกลับมาเอาของให้เคนที่ลืมเอาไว้ คงเพราะผมมัวแต่ก้มลงไปหาของที่ลิ้นชักด้านล่างแจนคงไม่ทันได้สังเกตหลังจากที่คุยกับแจนเสร็จ ผมก็รีบลงไปยังลานจอดรถแล้วก็ขับรถมุ่งหน้าไปยังหอพักของตัวปัญหาด้วยความเร็ว เมื่อไปถึงก็พบสาวน้อยคนเดิมที่เคยเห็นครั้งที่แล้วเดินออกมาจากห้องของกี้ เธอส่งยิ้มให้ผมด้วยครับ แต่ผมไม่ได้สนใจจะยิ้มตอบไปสักเท่าไหร่ ศัตรูหัวใจนี่นา
"ท่าทางจะมีความสุขดีนะ" ผมถามเมื่อเปิดประตูเข้าไปได้ กี้มันไม่เคยให้กุญแจห้องผมหรอก แต่อย่าสงสัยเลยครับว่าผมเอากุญแจห้องมันมาจากไหน ก็บอกแล้วว่าผมชั่วแน่ ผมถือคติรักแท้คือแย่งชิงครับ ท่าทางมันดูงงๆ ครับที่ผมเข้ามาในห้องได้
"มีสาวๆ เข้ามาหาถึงห้องแบบนี้ถึงไม่ยอมไปทำงานสินะ" ยอมรับครับว่าพาล ผมไม่พอใจมากอ่ะ สาวเดินออกจากห้องไปต่อหน้าต่อตา แถมกี้มันดูท่าทางหมดแรงไงก็ไม่รู้
"นายรู้ไหมว่าการขาดความรับผิดชอบของนายมันสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น" ผมเปลี่ยนสรรพนามครับ ตอนนี้โมโหหึงอย่างแรงไม่มีอารมณ์พูดเพราะเอาใจมันหรอกก็โดนสวมเขานี่ (เค้าไปเป็นแฟนมึงตอนไหนเนี่ยไอ้คิว)
"พี่พูดอะไรของพี่ ผมไม่เห็นจะเข้าใจ" กี้มันเถียงเบาๆ ครับ ทำตาปรือหลับมิหลับแหล่ยั่วผมอีก จับกดมันซะเลยดีไหมเนี่ย
"ไม่เข้าใจหรอ ไม่เข้าใจใช่มั๊ย" ผมบอกก่อนจะเดินเข้ามาหามันบนเตียงพร้อมกับจับตัวกี้เขย่าก็ไม่เบาหรอกครับ แต่ก็ไม่ได้เต็มแรงนัก รู้ตัวครับเวลาโมโหหึงผมค่อนข้างโหดอยู่สักหน่อย ไม่รู้เรี่ยวแรงมาจากไหนเยอะแยะ
"นายรู้ไหมงานที่แจนทำน่ะสำคัญแค่ไหน ไม่อยากทำทีหลังก็ไม่ต้องไปรับปากสิ อย่าคิดนะว่าเพราะพี่ชอบนายแล้วนายจะไปแกล้งใครก็ได้ ทำแบบนี้ถ้างานเสร็จไม่ทันบริษัทจะเสียหายขนาดไหน นายรู้บ้างมั๊ย" หึงมันแต่ก็พูดไม่ได้เลยหาข้ออ้างเรื่องงานมาต่อว่ามันแทนครับ เลวแน่อ่ะผมนี่(เออกุเห็นด้วย/ผมเอง)
กี้มันมองหน้าผมเหมือนน้อยใจ ตาแดงขึ้นมาเชียวครับเหมือนจะร้องไห้ น่าสงสารอ่ะ แต่...ไม่เอาหรอก อย่าใจอ่อนนะมึงไอ้คิว ขืนใจอ่อนก็แย่สิ
"ผมรับผิดชอบงานของผมเสมอ รูปนั่นผมก็เอาไปให้พี่แจนตั้งแต่วันพุธตอนเช้าแล้วด้วย ไปถามพี่ซาจิดูก็ได้" พอเอ่ยถึงซาจิ สติผมแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วครับตอนนี้ กับผู้หญิงผมก็หึงกับซาจิผมก็ยิ่งหึง อยากฆ่าทิ้งทั้งคู่เลยครับ
"อะไรๆ ก็ซาจิ แล้วพี่ล่ะ" ผมพูดแค่นั้นแหละ และก็ใช้กำลังอีกแล้ว ผมกดมันลงกับเตียงอย่างแรง แถมนอนทับลงไปอีกต่างหาก ไม่มีแรงแบบนี้จะมาสู้ผมยังไงไหวล่ะ ก่อนจะก้มลงมาจูบปากมันสั่งสอนซะหน่อย ทำให้ผมหึงดีนัก แกะกระดุมเสื้อมันและลากลิ้นไล้ลงมาซุกไซร้ตามคอ หน้าอก ดูดให้เป็นรอยด้วย คนอื่นจะได้รู้ว่ามันน่ะมีเจ้าของแล้ว ผมจองแล้ว แต่รู้สึกเหมือนตัวมันร้อนๆ เกินปกติไปหน่อยมั้งนี่ แต่วินาทีนั้นไม่ได้สนใจครับ คนกำลังหึงหน้ามืด กี้มันดิ้นหนีครับ แต่มันคงไม่รู้ตัวว่านั่นยิ่งทำให้ผมอยากเอาชนะ 2 B Con....งับ แบบว่าแต่ละตอนของผมมันย๊าวยาว ไม่จบตอนอิกแระ
ต้องตัดออกเกือบครึ่งนึงอ่ะ
พรุ่งนี้ถ้ายังไม่ตายคาที่นอนซะก่อน กลับมาจากพบแลนด์จะลงต่อให้ครับ
รักทุกคน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
