:fire:หลังจากที่บอกว่าจะมาอัพตอน 4 ก่อนทำงาน
จนถึงตอนนี้พึ่งจะว่างอ่ะ วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้กินข้าวเลย
พอโงหัวขึ้นมาจากคอมและกองเอกสาร
แม่ง....4 โมงเย็น
หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลม
ที่ลงบ่อยๆ ไม่ใช่อะไรครับ
เรื่องแรกนี้ไม่ได้ยาวมากมายสักเท่าไหร่ แค่ไม่กี่ตอน ก็แค่มาดูว่าพอจะมีคนอ่านมั๊ย
พอจะเขียนต่อได้มั๊ย เผื่อจะกล้าเอาเรื่องยาวๆ มาลงกะเค้ามั่งอ่ะครับ - -"
ไปต่อตอนที่ 4 เลยครับ
ตอนที่ 4 แล้วฝันร้ายก็กลายเป็นจริง
ในที่สุดก็ถึงวันจันทร์ จะว่าเป็นวันที่ผมรอคอยมันก็ไม่เชิงอ่ะนะ รู้สึกตื่นเต้นไงไม่รู้สิ หัวใจมันเต้นแปลกๆ แฮะ แต่เมื่อผมเดินออกมาจากหน้าหอพักได้ไม่เท่าไหร่
"กี้ ทางนี้ๆ " เสียงเคนตะโกนเรียกผมจากถนนอีกฝั่งนึง วันนี้เคนมาพร้อมกับพี่เรย์ครับ
"สวัสดีครับพี่เรย์ ไงไอ้เคน ทำไมวันนี้มาพร้อมกันได้ละเนี่ย" ผมทักทายพร้อมกับถามไปในตัว ก็มันแปลกใจอ่ะ ทำไมมาพร้อมกันได้อืม..จะว่าไป หมู่นี้เคนมันมากับพี่เรย์บ่อยมากๆ เลยนะเนี่ย
"อยู่ด้วยกัน ก็ต้องมาด้วยกันสิ มาๆ กี้ วันนี้พี่มารับ ไปพร้อมๆ กัน" พี่เรย์ตอบ พร้อมกับชวนผมขึ้นรถ คำตอบที่ผมได้ยิน ทำเอาผมงงไปชั่วครู่ อยู่ด้วยกันแล้วนี่เอง
"ห๊า...ยะ..อยู่ด้วยกันแล้วหรอ"ผมถามอีกครั้งเมื่อลำดับความเข้าใจของตัวเองได้ และผมก็ได้เห็นเคนหน้าแดงด้วย อ๊า..น่ารักวุ้ย
"อืม.." เคนมันตอบพร้อมกับพยักหน้ายอมรับอย่างเขินๆ ผมงี้ใจเต้นแรงเลย ไมไอ้เคนมันน่ารักงี้วะ
"มาเร็ว อย่ามัวยืนเอ๋ออยู่ ขึ้นรถไปกินข้าวกันก่อนค่อยเข้าบริษัท" พี่เรย์ยังคงเร่งเมื่อเห็นว่าผมยังยืนนิ่งอยู่ ตกใจอ่ะครับ เห็นพี่เรย์เงียบๆ ไวไฟเป็นบ้าเลย แง....ไอ้เคนของผม
"ดะ...เดี๋ยวก่อนนะครับ กินข้าวแค่เรา 3 คนใช่มะ" กลัวอ่ะ ถามก่อนเผื่อมีคนอื่น..ไม่ดีๆ เผื่อมีไอ้พี่คิวมาด้วย ผมจะได้ถอนตัวทัน
"อือฮึ..ทำไมล่ะ กลัวอะไร หรือว่ากลัวจะเจอใคร" พี่เรย์พูดยิ้มๆ พี่ไปแอบรู้อะไรดีๆ มาแล้วไม่บอกผมรึเปล่าเนี่ย ยิ้มอย่างนี้น่าสงสัยชะมัด
"ปล่าวครับ งั้นไปกันเลย รู้สึกหิวๆ อยู่เหมือนกันนะเนี่ย ช่วงนี้พยาธิขยันทำงานจริงๆ " ผมพูดจบเราสามคนก็มองหน้ากันแล้วหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แล้วพวกเราก็มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารที่พี่เรย์บอกว่าอยู่ใกล้ออฟฟิศ เรื่องของเรื่อง ผมยังไม่เคยเห็นสภาพออฟฟิศเลย แล้วเจือกคิดจะมาฝึกงานอีกนะ เอาเข้าไป
เราสั่งอาหารเบาๆ มากินกัน แต่ระหว่างที่รออาหารอยู่เราก็คุยกันเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ของบริษัท พี่เรย์บอกว่า เจ้าของยังหนุ่มอยู่ หล่อด้วย 555 โกหกป่าวเนี่ยพี่ และในขณะนั้นเองก็มีเสียงๆ หนึ่งทักดังขึ้นมาว่า
"อ้าว...มาไงกันเนี่ย" ผมรีบหันขวับไปทางต้นเสียงทันที แล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก พี่อาร์ตครับ ทักมาจากหน้าประตูร้านอาหาร แล้วพี่เค้าก็เดินเข้ามานั่งกับพวกเรา
"สวัสดีครับพี่อาร์ต" ผมและเคนทักขึ้นพร้อมกัน ทำไงได้คนมันใจตรงกันอ่ะ หึหึ
"ทำไมวันนี้มึงมาเช้าได้วะเนี่ย" พี่เรย์ทักเพื่อนที่นั่งลงข้างตนเอง
"จะมาต้อนรับนักศึกษาฝึกงานด้วยอ่ะดิ รู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าวันนี้จะมีเรื่องอะไรสนุกๆ ยังไงก็ไม่รู้" พี่อาร์ตพูดจบก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะสั่งอาหารมาทานบ้าง
เราทานกันไปคุยกันไปอย่างไม่ได้รีบร้อนนัก พอกินเสร็จพี่เรย์ก็อาสาเป็นเจ้ามือ ผมรักพี่จัง ให้ตายสิ
"เจอกันที่บริษัทนะ" พี่อาร์ตยิ้มก่อนจะบอกพวกเราสามคนแล้วเดินออกไปที่รถของตัวเอง
"เราก็ไปกันมั่งเหอะ เดี๋ยวจะมีคนรอแย่" พี่เรย์ชวน วันนี้ชอบพูดอะไรให้สงสัยอยู่เรื่อยนะเนี่ย แต่ผมไม่สงสัยดีกว่า เพราะไม่มีใครมารอผมอยู่แล้ว ผมไม่ได้รู้จักใครที่นั่นนี่นา
"โอ้โฮ.." ผมอดอุทานอย่างตื่นเต้นไม่ได้ ก็บริษัทของพี่เรย์ใหญ่โตมากเลยอ่ะครับ ตึกงี้สูงลิบเชียว แอบสยองนิดนึงอ่ะ พี่ที่นี่จะโหดไหมเนี่ย(ไม่ได้ไม่ได้ จะมาปอดอะไรตอนนี้ล่ะไอ้กี้ สายไปแล้วเว้ย ลุยอย่างเดียว) ผมบอกตัวเองในใจเพื่อเรียกความมั่นใจของตัวเองกลับคืนมาอีกครั้ง
"ใหญ่ดีเนอะกี้เนอะ" เคนบอกผม แหม..ตื่นเต้นเหมือนกันใช่มะล่ะมึง
เมื่อจอดรถเรียบร้อยเราก็ขึ้นลิฟท์ไปยังชั้น 11 ซึ่งเป็นชั้นที่เป็นที่ทำการของนิตยสารการท่องเที่ยวนั่นเอง ที่นี่พวกเราได้เจอกับพี่อาร์ตอีกครั้ง คนเยอะเลยครับ ตื่นเต้นอ่ะ คนมองผมกับเคนใหญ่เลย เอ...กุลืมรูดซิปป่าววะ??
"วันนี้จะแนะนำให้ทุกคนรู้จักน้องๆ ที่จะมาฝึกงานกับพวกเราเป็นเวลา 3 เดือนนะ คนนี้เคน" พี่เรย์บอกพี่ๆ คนอื่นๆ ในออฟฟิศพลางจิ้มมาที่เคนที่ยืนแจกยิ้มหวานหยดให้ทุกคนอยู่ เมื่อพี่เรย์แนะนำเสร็จเคนมันก็ยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม
"คนนี้กี้นะ" ผมก็ไหว้เหมือนกันครับ เราเป็นเด็กสัมมาคารวะต้องมีไว้ก่อน ^ ^
"ใครมีอะไรก็ช่วยแนะนำน้องเค้าได้เลย ซาจิ..มาทางนี้หน่อย" พี่เรย์บอกก่อนที่จะหันไปเรียกคนชื่อ ซาจิ ซึ่งเป็นผู้ชายตัวสูงกว่าเคนนิดหน่อย(ไม่ต้องมาเทียบกับผมนะ เคนมันสูงกว่าผมอยู่แล้วอ่ะ - -") ผิวขาวๆ ยิ้มน่ารักชะมัด ท่าทางจะใจดี ผมยาวพอๆ กับไอ้พี่คิวเลยแฮะแต่เป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ เข้ากับพี่เค้าดีครับ (เย้ย..แล้วผมจะไปนึกถึงไอ้พี่คิวมันทำไม เดี๋ยวมันก็โผล่มาหรอก-*-) ผมด่าตัวเองในใจ พี่ซาจิเดินมาทางพวกเราแล้วยิ้มให้ผมกับเคนอย่างใจดี
"กี้ นี่พี่ซาจินะ จะเป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลเราระหว่างที่ฝึกงานอยู่ที่นี่ สงสัยอะไร ไม่เข้าใจตรงไหน ถามได้เลย"
"ฝากตัวด้วยนะครับ" ผมเนื้อฝากตัวกับพี่ซาจิ
"มาพยายามด้วยกันนะ" พี่ซาจิบอกผม ทำไมพี่ถึงได้น่ารักอย่างเน้ แอบหลงครับ สงสัยอยู่กับไอ้พี่คิวมากไปหน่อย เชื้อเลยกำเริบมาถึงผมด้วย พาลมันครับ 555
"ป่ะ" พี่อาร์ตบอกผมกับเคน เคนมันพยักหน้าแล้วเดินตามไปแต่ผมงงว่ะ ก็ฝึกงานนิตยสารท่องเที่ยวก็ที่นี่ไง แล้วจะไปไหนกันอีกอ่ะ
"เอ้า..กี้ มาสิ" พี่เรย์เรียกผมพลางหัวเราะอย่างขำๆ เมื่อเห็นว่าผมยังยืนงงอยู่
"จะไปไหนอีกอ่ะครับ ก็ไม่ใช่ชั้นนี้หรอ" ผมถามพลางมองหน้าพี่อาร์ตที พี่เรย์ที แม้กระทั่งหน้าเคนก็มอง ทั้งสามคนอมยิ้มแต่ไม่มีใครยอมบอกอะไรผมเลย (เอ๊า..ที่กุถามเนี่ยคือกุสงสัยไง อยากให้ตอบด้วยคำพูด ไม่ใช่ด้วยรอยยิ้มแปลกๆ แบบนี้ เห็นแล้วรู้สึกไม่ดีไงไม่รู้อ่ะ เวร...)
"จะพาไปพบเจ้าของบริษัทไง" พี่อาร์ตตอบเมื่อเห็นว่าผมเริ่มหน้างอ อ่ะนะตอบมาง่ายๆ แค่ก็จบแล้ว ชอบมาทำอมพะนำให้สงสัยกันอยู่ได้ ว่าแต่นักศึกษาฝึกงานมีสิทธิพบเจ้าของบริษัทด้วยวุ้ย สุดยอดไปเลยแฮะ ท่าทางจะใจดี
ระหว่างที่เราขึ้นลิฟท์ไปยังชั้น 20 ที่พี่เรย์บอกว่าเป็นชั้นสำหรับผู้บริหารเราก็คุยกันไปด้วย ผมเลยได้รู้เรื่องสำคัญมาอีกอย่างนึงว่า พี่อาร์ตเองก็เป็นหุ้นส่วนของบริษัทนี้อยู่ด้วย และที่สำคัญยังเป็นที่ปรึกษาทางด้านกฎหมายอีกต่างหาก (มาดไม่ให้เลยนะนั่น) และเมื่อเราเดินมาจนถึงหน้าห้องที่ติดป้ายไว้ว่าประธานบริษัท พี่อาร์ตก็เคาะประตูเบาๆ สองครั้ง ก่อนจะเปิดเข้าไปโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต(เจ๋งแฮะ..ท่าทางจะใหญ่เหมือนกันนะพี่กุ)
เข้ามาภายในห้องผมก็มองเห็นด้านหลังของผู้ชายตัวสูงๆ หุ่นแบบนี้คุ้นตาบอกไม่ถูกอ่ะ ผมยาวๆ สีดำนั่นก็ยิ่งคุ้นเข้าไปใหญ่ ท่าทางจะยังหนุ่มอยู่จริงๆ ด้วย นึกว่าพี่เรย์อำซะอีก และความสงสัยต่างๆ ในตัวผมก็หมดไปทันทีเมื่อท่านประธานหันหน้ากลับมาทางพวกเรา (ช็อตนี้คิดภาพสโลวโมชั่นตามเลยครับ ความรู้สึกผม ณ วินาทีนั้นมันเป็นแบบนี้จริงๆ )
"...." ทุกอย่างในห้องตกอยู่ในความเงียบสงบ ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากผม หรือปากใครทั้งสิ้น เพราะผมได้แต่ อ้าปากค้างไปห้าวินาทีก่อนที่จะรู้สึกตัว แล้วก็ยกมือขึ้นมาขยี้ตาเป็นการใหญ่ (สาธุ ขอให้กุตาฝาด ไม่น่าไปนึกถึงไอ้พี่คิวเลย มันตามมาหลอกหลอนถึงนี่เลย เป็นไงล่ะ)
แต่จนแล้วจนรอด ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมก็ยังเป็นไอ้พี่คิวอยู่ดีอ่ะครับ และสวรรค์ก็ไม่เข้าข้างคนหน้าตาดีอย่างผมเลยวันนี้ พี่เรย์กับพี่อาร์ตก็เอาแต่ยิ้ม กินกัญชากันมารึไงเนี่ยพี่ -*-
"ไง..." โห...ชัดเลยครับ เสียงแบบนี้ ไอ้พี่คิวตัวเป็นๆ มันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย (ม่ายยย..ทำไมกุโชคร้ายอยางนี้ ชีวิตฝึกงาน 3 เดือนของกุจะเป็นไงเนี่ย กุจะฝึกงานผ่านม๊าย TT^TT) ผมยังคงยืนนิ่งอย่างคาดไม่ถึงต่อไป
ไม่รู้ทำไมครับได้เห็นหน้าตาตื่นๆ ของกี้แล้วผมมีความสุขมากเลย มันน่ารักอ่ะ ผมติดพูดบ่อยมากเลยนะไอ้คำว่าน่ารักเนี่ย อยากเลิกพูดเหมือนกันแต่ทำยังไงก็เลิกไม่ได้ครับ กี้ทำหน้าแบบไหนมันก็ยังน่ารักอยู่อีกนั่นแหละ
"เป็นอย่างที่พี่บอกไหมล่ะกี้" ไอ้เรย์ถามขำๆ เมื่อเห็นว่ากี้มันยังไม่เลิกจ้องหน้าผม
"อย่าทำหน้างงอย่างนั้นสิ ก็วันก่อนบอกแล้วไงว่า 'แล้วเจอกัน' ไม่รู้จักจำเล้ย" ผมบอกกี้พลางยิ้มยั่วใส่มันน้อยๆ ได้ผลครับ สุดที่รักผมของขึ้นทันที
"เคน...กุขอฝึกใหม่ปีหน้าละกันนะ" กี้หันไปบอกเคน ก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้องทำงานผม แต่...อย่าคิดว่าเข้ามาแล้วจะได้ออกไปง่ายๆ นะหนูน้อย กว่าจะหลอกล่อนายมาได้นี่มันไม่ใช่ง่ายๆ
"อ้าว...จะหนีซะแล้ว ไหนว่าเก่งไง แค่นี้กลัวแล้วหรอ" เสียงใครคงไม่ต้องบอกนะครับ พอผมพูดจบเท่านั้นแหละ กี้มันก็หันกลับมาจ้องหน้าผมอย่างไม่พอใจ แต่ผมพอใจครับเพราะมันน่ารัก หุหุ
"ไม่ได้กลัว แค่ไม่อยากฝึกที่นี่แล้วก็เท่านั้นเอง" เสียงตอบสูงมาเชียว ท่าทางจะแค้นเคืองผมน่าดูละนั่น แต่เข้าทางครับ
"ถ้าไม่ได้กลัวก็อยู่ต่อสิ แค่ 3 เดือนเอง จิ๊บๆ นอกซะจากว่า กลัวฉัน" เน้นเลยครับ ไอ้คำว่า 'กลัวฉัน'เนี่ย ตอนนี้ไอ้เรย์ ไอ้อาร์ต กระทั่งเคนเพื่อนรักมันก็ยังคงยืนมองพวกผมสองคนเถียงกันอย่างสนุกสนาน หัวเราะกันใหญ่เลย แต่ท่าทางกี้มันคงไม่ขำด้วยเพราะมันสะบัดหน้าหนีสายตาผม แน่ะเขินก็บอกมาเถ๊อะ
"ก็ได้ คอยดูละกัน แค่ 3 เดือนเอง จิ๊บๆ " กี้มันเอาคำพูดมันมาย้อนคืนผมครับ ผมเลยยิ้มหวานหยดให้ว่าที่แฟนในอนาคตก่อนจะบอก
"งั้นก็พยายามเข้านะเด็กดื้อ ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวค่อยเจอกันตอนเย็น" ผมพูดกับผมสุดที่รัก และตอนท้ายบอกกับทุกคน
"แต่กี้ จะอยู่ในนี้ก่อนก็ได้นะ ถ้ายังไม่หายคิดถึงพี่" เปลี่ยนสรรพนามแล้วครับจากฉันเป็นพี่ หยอดวันละนิดจิตแจ่มใสครับ แต่กี้มันคงจะบ้าเอาได้ง่ายๆ นะนั่น ท่าทางโมโหใหญ่เลย แต่ไม่เป็นไรครับผมยอม ชอบคนเอาแต่ใจ ไม่ใช่สิชอบกี้ที่มันเอาแต่ใจน่ะ ปกติถ้ามีผู้หญิงมาเอาแต่ใจกับผมน่ะเหรอ จบครับเลิกเลย ผมไม่ชอบง้อใคร (โว้ยยย ถ้ากรูต่อยประธานบริษัทจะโดนฟ้องร้องสักกี่บาทเนี่ย อารมณ์เสียครับ) แล้วพวกเรา(ผม เคน พี่เรย์) ก็ลงมาทำงานที่ชั้น 11 เหมือนเดิม ส่วนพี่อาร์ตยังคงอยู่ที่ห้องนั้น สงสัยจะคุยงานกันมั้ง
ฝึกงานที่นี่สนุกครับ(ถ้าไม่นับรวมเรื่องที่ไอ้พี่คิวเป็นเจ้าของบริษัทอ่ะนะ) พี่ๆ ทำงานกันเวลามีอะไรสำคัญก็จะเรียกพวกผมสองคนไปดูด้วย บอกให้เราศึกษาไว้ พี่ๆ ใจดีครับโดยเฉพาะพี่เรย์ กับพี่ซาจิที่มารู้ทีหลังว่าพี่เค้าเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ถึงว่าเหอะหน้าตาออกแนวญี่ปุ๊นญี่ปุ่นผิวขาวพอๆ กะผมเลย อ่อ...แต่ผมไม่ได้เป็นลูกครึ่งที่ไหนนะครับ ไทยแท้นี่แหละบังเอิญว่าพ่อแม่หน้าตาผิวพรรณดีเท่านั้นเอง เชื้อมันก็เลยถ่ายทอดมาถึงผมน่ะ ^ ^
"เดี๋ยวจะมีไปถ่ายรูปนอกสถานที่ด้วยนะ จะมีโปรโมทรีสอร์ทใหม่ทางภาคใต้อ่ะ สวยมากๆ เราจะไปทำงานนี้กัน" พี่ซาจิบอกทำเอาผมกับเคนหน้าบาน ทำงาน+เที่ยว ทีเดียวคุ้มครับ ที่สำคัญไปฟรีไอ้กี้ชอบครับ ดีจังเลยที่ได้มาฝึกงานที่นี่ แต่ไม่ดีตรงที่มีไอ้พี่หื่นนั่นเป็นเจ้าของอีกนั่นแหละ ดีอย่างเสียอย่าง แย่เนอะ
ช่วงแรกๆ เลิกงานนี่ผมต้องรีบขอตัวชิ่งอย่างไวครับ กลัวเจอพี่คิวอ่ะ มันชอบบอกเดี๋ยวเจอกัน หลอนๆ ยังไงไม่รู้ วันนี้ก็เช่นกันครับ เย็นวันศุกร์วันที่ทุกคนต่างสดใสเป็นพิเศษ เพราะพรุ่งนี้ก็ได้หยุดพักแล้ว ^ ^ กลับดีกว่า
"พี่เรย์ พี่ซาจิ เลิกงานแล้ว ผมกลับก่อนนะครับ" รีบขอตัวก่อน วันนี้ตาขวากระตุกแปลกๆ แต่เช้าและ
"ไม่ได้ครับ วันนี้คุณคิวจะเลี้ยงรับนักศึกษาฝึกงานนะ กลับไม่ได้" พี่ซาจิบอกแกมบังคับ (แต่เอ..เลี้ยงรับนักศึกษาฝึกงาน กุไม่เคยได้ยินแฮะ เคยได้ยินแต่เลี้ยงส่งอ่ะ - -" ช่างเหอะ เงินมันคงเยอะจัด ผลาญแค่นี้มันคงขำๆ อ่ะ หมั่นไส้มันว่ะ)
"นะกี้ไปด้วยกันนะ ถ้ามึงไม่ไปกุก็ไม่ไปหรอก" นั่น..เสียงงอนมาอีกแล้วครับ ไอ้เคนครับมึงอย่าพึ่งมางอนกุตอนนี้ได้มะเนี่ย และยังไม่ทันที่พวกเราจะได้ว่าอะไรกันต่อ ประตูสำนักงานชั้น 11 ก็ถูกเปิดเข้ามาโดยพี่อาร์ต และพี่คิว
"ไปไหนกันดี" พี่อาร์ตถามหน้าระรื่น ต่างจากผมที่ตอนนี้หน้าตาไร้อารมณ์สุดๆ
"เคนกับกี้ อยากไปที่ไหนล่ะ" พี่เรย์ถาม แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์อยากกินฟรีเลยครับ เซ็งหน้าประธาน
"แล้วแต่เคนละกัน" ผมโยนให้ไอ้เคนรับผิดชอบไปและกัน ไหนๆ ก็มาจนถึงขั้นนี้คงต้องเลยตามเลยละนะ เฮ้อ...
"ไปคาราโอเกะกันไหมครับ หลายๆ คนคงสนุกดี" เคนมันหยุดคิดนิดนึงก่อนจะเสนอออกมา ทำเอาพี่อาร์ตดีดนิ้วอย่างชอบใจ
"ดีเหมือนกันนะ ไม่ได้ไปนานและ ทุกคนว่าไง" หันไปถามทุกคน ไม่มีใครว่าอะไรนอกจากยิ้มก็เลยเป็นอันสรุปว่า เราจะไปฉลองกันที่คาราโอเกะ
"กี้เดี๋ยวไปกับพี่คิวนะ พี่จะคุยงานกับไอ้เรย์ กับซาจิสักหน่อย" พี่อาร์ตครับโยนนรกมาให้กุชัดๆ จะไปถึงร้านไหมล่ะ เดี๋ยวก็ได้ฆ่ากันตายกลางทางหรอก
"งั้นเคน มาด้วยกันนะ" หาตัวช่วยก่อนครับ ไปกับมันสองคนไม่ดีๆ ไม่ปลอดภัย
"รถไอ้คิวนั่งได้แค่ 2 คนนะ เราไปกับมันนั่นแหละดีแล้ว ป่ะๆ " พี่อาร์ตบอกก่อนจะดันหลังผมให้เดินนำออกจากห้อง
เมื่อลงลิฟท์มาจนถึงลานจอดรถชั้นล่าง ผมก็ได้เห็นรถสปอร์ตสีดำคันสวยที่คุ้นตา รู้และครับว่าเคยเห็นที่ไหนบ่อยๆ ก็พี่คิวมันอยู่ที่ตึกไฮโซวนั่นใช่มะ คงขับผ่านหอผมบ่อยๆ นั่นแหละ ถึงว่าเห็นตอนเมาก็ว่ามันคุ้นตา แต่ตอนนี้ชัดเลยครับ
พี่คิวก็สุภาพบุรุษโคตรๆ เปิดประตูรถให้ผมด้วย(ประชดครับ) คิดว่ากุเปิดเองไม่เป็นรึไง กุมีมือว้อย คนอื่นเห็นเค้าจะคิดยังไง เจ้าของบริษัทเปิดประตูรถให้นักศึกษาฝึกงานเนี่ย -*- แต่ผมก็ก้าวขึ้นไปนั่ง(อย่างจำยอม)แต่โดยดีนะครับ
ระหว่างทางที่ขับรถไปกันนั้น ผมพยายามไม่พูดกับมัน เดี๋ยวได้ทะเลาะกันอีกน่ะสิ แอบสงสัยว่าผมทะเลาะกับมันอยู่ฝ่ายเดียวรึเปล่า เพราะเวลามันเถียงกับผมทีไรหน้างี้ระรื่นตลอด ขัดใจครับ ขัดใจ
"นี่เด็กดื้อ... ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรอ" ตั้งแต่ขึ้นรถมาได้ที่รักของผมก็เอาแต่นั่งหันหน้าเข้ากระจกขางรถไม่ยอมพูดยอมจา ข้างนอกมันมีอะไรน่าสนใจมิทราบครับคุณน้องกี้ ในรถมีคนหล่อๆ ให้มองไม่มอง
"ไม่รู้จะพูดอะไร...ครับ" นั่น...ไม่ต้องมาพูดเพราะประชดก็ได้ครับ พี่ชินกับไอ้ท่าทางกวนๆ กับปากจัดๆ ของกี้แล้วล่ะ
"อยู่กันสองคนพูดธรรมดาก็ได้ พี่ชอบกี้แบบนั้นมากกว่า" เท่านั้นแหละครับกี้มันหันมามองหน้าผมด้วยสายตาประมาณว่า ‘ได้ เดี๋ยวจัดให้’ เหอเหอ แต่ช้ากว่าผมครับ ไหนๆ ก็ยอมหันมาคุยแล้ว เอาไปอีกดอกละกันที่รัก
"อยากได้ยินเสียงตอนกี้ร้อง....จัง" ร้องอะไรไม่บอกครับพูดให้คิดเอาเอง หึหึ แต่สงสัยเด็กน้อยของผมคงจะคิดลึกไปหน่อยนะนั่น หลังจากที่หายหน้าแดงก็หันกลับมาจ้องผมตาเขียวเชียว ค้อนอีกแน่ะ มันน่า...น่า...น่ารักครับ (เห็นมีผู้อ่านบางท่านบอกผมเสี่ยว ก็เลยว่าจะเลิกสักทียิงมุขเสี่ยวๆ เนี่ย แต่...เลิกไม่ได้ครับ เอิ๊กส์ ขออภัยครับพี่น้อง ไม่เสี่ยวไม่ใช่ไอ้คิว 555)
"ร้องอะไร" ปากอ่ะถามครับ แต่ดูจากสายตาท่าทางอยากจะขย้ำผมน่าดู แหม..ไม่ดูไซส์เลยนะครับที่รัก
"ร้องเพลงไง หึหึ" แล้วกี้มันก็สะบัดหน้าหนีผมอย่างไม่พอใจครับ งอนเก่งอีกนะนึกว่ามันจะปากเก่งอย่างเดียวนะเนี่ย ผมนั่งหาเรื่องเถียงกับกี้มันไปเรื่อยเปื่อยครับสนุกดี จนมาถึงร้านนั่นแหละก็พากันลงจากรถ กี้มันรีบเดินนำไปไม่สนใจผมเลย แหม...อย่างกับรู้จักแน่ะว่าห้องไหน
ผมดึงข้อมือเล็กๆ นั่นไว้กี้มันหันมาค้อนและพยายามสะบัดข้อมือออก แต่ไม่ปล่อยครับ ผมไม่ได้กำแน่นนะกลัวมันเจ็บอ่ะ แขนเล็กมากเลยครับ หรือไอ้กี้มันจะเป็นทอมวะครับ แต่...มันก็ไม่ได้ใส่เสื้อข้างในนี่หว่า
ผมจูงข้อมือเล็กๆ นั่นไปจนถึงห้องที่พวกเรานัดกันไว้ เห็นไอ้เรย์ เคน กับซาจินั่งกันอยู่สามคน ไอ้อาร์ตสงสัยไปห้องน้ำ รึไม่ก็ไปป้อสาวหน้าร้านนั่นแหละมัน ถ้าไอ้นี่หายไปหาตัวไม่ยากครับ
กี้มันเห็นซาจินั่งอยู่รีบเดินเข้าไปนั่งทันที ขัดใจว่ะครับ ทำไมมันชอบไปนั่งข้างซาจิเรื่อยเลยวะ ยังไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าไปนั่ง เชี่ยอาร์ตครับมาจากไหนไม่รู้เดินไปนั่งหน้าตาเฉย โหย...ไอ้เพื่อนชั่ว
ผมนั่งลงอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ครับ แต่เก็บอาการอยู่ ไม่ได้ๆ ไอ้เชี่ยอาร์ตกับไอ้เรย์มันยิ่งชอบว่าผมอยู่ด้วยช่วงนี้ ถ้ารู้ว่าผมหึงน้องมันที่เป็นผู้ชายละก็ แซวผมเสียหมาแน่ ปกติผมไม่เคยหึงใครอ่ะครับก็เลยไม่รู้ว่าตัวเองขี้หึง มารู้ตัวกับไอ้เด็กนรกนี่แหละ
"สั่งอาหารด้วยนะเรย์" ไอ้อาร์ตบอกก่อนจะยื่นเมนูให้ไอ้เรย์ เอาเหอะครับตามสบายจะสั่งอะไรก็สั่งไปผมไม่ว่าหรอก ไอ้เรย์มันสั่งอาหารมาจนแทบจะไม่มีที่วางครับ คงเอาใจน้องกับแฟนมันอ่ะกินกันยังกับพายุ แต่เครื่องดื่มอ่ะคงสั่งเอาใจผมครับถูกใจครับ เพราะมันไม่พ้นแอลกอฮอล์ พวกผมอ่ะไม่เมาง่ายๆ แต่อยากเห็นคนอื่นเมา 555
พออาหารมาเสิร์ฟนี่กี้มันก็นั่งกินเลยครับ กิน กิน กิน เคนก็กินแต่ไม่มากอย่างว่าที่แฟนผมอ่ะ ผมก็นั่งมองกี้มันกินเพลินดีครับ แต่...มันกินเอาไปไว้ไหนหมดวะผมก็ยังสงสัยอยู่ดี
แต่ตอนนี้เริ่มไม่ค่อยสงสัยและ แต่ไม่พอใจแทน ก็ดูสิครับดู ซาจิกับกี้มันผลัดกันหยิบอันนั้นป้อน หยิบอันนี้ป้อน มันจะรู้ไหมเนี่ยว่าผมไม่พอใจอ่ะ จ้องครับจ้องเผื่อมันจะหันมาเห็นสายตาผมบ้าง แต่ไม่ครับ - -+ เหนื่อยใจกับมันจริงๆ เลย2 B Con...
ความจริงมันยาวกว่านี้ครับ แต่มันเกินดุลหน้ากระดาษอ่ะ 555
มะช่าย มันเกิน 2 หมื่นตัวซะงั้น
เดี๋ยวค่ำๆ มาต่อให้อีกทีละกันฮะ ไปทำงานก่อน จะออกไปซื้้อแฟ้มแล้วก็หาอะไรกินด้วย
จะไม่มีแรงกด.....คีบอร์ดอยู่แล้ว - -" เหนื่อยลาก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
