พึ่งเสร็จครับ ปั่นยิกๆ ปั่นไปด้วยทำงานไปด้วย 2 in 1 น่าดูเลยผม
จะกลับบ้านนอก 2 - 3 วันเน้อ(เอ๊ะ!!~ บอกไปยังหว่า)
เลยมาลงตอนที่ 9 ไว้ให้อ่านกันแก้เหงา
อย่าลืมคิดถึงผมนะครับ
ตอนที่ 9 (แน่ใจนะว่า)พระเอกตามง้อ??
เฮ้อ...วันจันทร์อีกแล้วครับต้องไปทำงานๆ ยิ่งใกล้คริสมาสต์บรรยากาศแห่งคู่รักลอยอบอวลไม่แพ้ช่วงวาเลนไทน์เลยนะเนี่ย เดินไปทางไหนก็มีแต่แฟนพากันออกมาเดิน น้ำค้างลงด้วยครับตอนเช้าๆ สวยงามมากมาย แต่อื๋อ...หนาวชะมัด ผมกระชับเสื้อคลุมให้เข้ากับตัวมากขึ้น เมื่อคืนนอนคุยกับไอ้แจ็คซะดึก แต่ก็ตื่นสายหน่อยไม่เป็นไรเข้าสายวันเดียวจะไม่ให้ฝึกก็ให้มันรู้ไปสิ ต้องเอาแรงไว้เยอะๆ ด้วยเผื่อวันนี้มีฉลอง ยังจำที่พี่เรย์บอกได้อ่ะ เรื่องกินนี่ลืมไม่ลง อิอิ ผมเดินเข้าออฟฟิศอย่างไม่รีบร้อนนัก และก็เจอเข้ากับพี่เรย์และเคนพอดี
"ไอ้กี้ ไอ้กี้ โหยยยยมึง หายไปไหนมา กุเป็นห่วงแทบแย่" ไอ้คุณเคนครับวิ่งเข้ามาหาผมแล้วเขย่าแขนหลายๆ ครั้ง จนแขนผมจะหลุดติดมือมันไปอยู่แล้วเนี่ย สาดเคนเบาๆ ครับ
"กุไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย" ก็ผมไม่ได้ไปไหนจริงๆ นี่นา
"แต่พี่คิวบอกว่ามึงไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง โทรไปหาก็ปิดเครื่องนะมึง" นั่นไงล่ะกุว่าและ ว่าต้องไอ้พี่คิว
"ก็..เห็นเค้าอยากนอนเลยให้เค้านอนไปไง กุออกจะใจดีนะเนี่ย 555" ผมพูดจบก็หัวเราะอย่างสะใจ ทำเอาพี่เรย์ได้แต่มองยิ้มๆ
จากนั้นเราก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ผมเดินผ่านโต๊ะของพี่หลายๆ คนรวมถึงโต๊ะของพี่แจนด้วยเพื่อเข้าไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองที่อยู่ด้านในติดทางกระจก
“อ้าว....ยังฝึกงานต่ออีกเหรอคะน้องกี้ เห็นหายไป 2 – 3 วัน พี่นึกว่าจะไม่มาแล้วซะอีก” พี่แจนถามผม จากน้ำเสียงพี่แจนถ้าฟังดูดีๆ นี่มันไม่ใช่อาการเป็นห่วง แต่เป็นอาการเยาะเย้ยชัดๆ
“ผมแค่ป่วยน่ะครับพี่แจน ยังไม่ได้ตายทำไมจะมาไม่ได้” ผมตอบกลับไป ไม่ได้ตั้งใจจะประชดนะครับแต่ปากมันไปเอง จะว่าไปผมเองก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่พี่เค้าบอกว่าไม่ได้รับรูปของผม ผมรู้ว่าผมอาจจะผิดที่ไม่ได้ส่งรูปให้กับพี่แจนด้วยมือของตัวเองทำให้งานของผมหายไปและก็โดนไอ้พี่คิวมาโวยวาย แต่เมื่อเห็นว่ารูปที่ลงในหน้างานเป็นรูปที่ผมถ่ายก็ทำเอาผมโมโหเหมือนกัน ผมไม่ได้โง่หรือขี้ลืมซะจนจำไม่ได้ว่าตัวเองถ่ายภาพอะไรมุมไหนมาบ้าง
พี่แจนดูอึ้งๆ ที่ผมเถียงเธอแต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามาโดยคนที่คุณก็รู้ว่าใครครับ เห็นผมมันก็รีบเดินตรงดิ่งเขามาหาเลยครับ ดูมันจะยิ้มก็ไม่ยิ้มจะบึ้งก็ไม่บึ้งยังไงของมันก็ไม่รู้
“คุณคิวคะ คุณเอกร้าน Lovely ค้าฝากชมผลงานของเรามาด้วยนะคะว่ายอดเยี่ยม แบบนี้จะมีรางวัลให้แจนเหมือยอย่างเคยรึเปล่าเอ่ย” พี่แจนรีบเดินเข้าไปดักหน้าไอ้พี่คิว แล้วชวนคุยเสียงใสถึงคำชื่นชมที่ได้รับ แอบขัดใจนิดๆ ครับรางวัลอย่างเคยมันคืออะไรวะ ก็ดูพี่แจนเค้าทำหน้าหื่นๆ อ่ะ(ความจริงเค้าแค่ทำหน้าเซ็กซ์ซี่ใส่ไอ้พี่คิวแค่นั้นเอง)
“ชื่อชมฝีมือรูปถ่ายของกี้ หรือหน้างานล่ะ” โห....ไอ้พี่นี่มันโหดว่ะ เอาซะตรงเชียว พี่แจนหน้าเสียไปเลย คงคิดไม่ถึงว่าเจ้านายจะรู้ว่ารูปที่เธอเอาไปลงโฆษณาหน้านั้นเป็นฝีมือของผม
“ขอตัวก่อนนะครับแจน มีเรื่องจะต้องรีบเคลียร์” ไอ้พี่คิวมันขอตัวอย่างสุภาพขณะที่พี่แจนยังยืนนิ่งอึ้งอยู่
“หายไปไหนมา” เอ้า...มาถึงก็ชวนทะเลาะเลยครับไอ้นี่ คราวนี้ไม่ใช่แค่พี่แจนที่มองผม ทุกคนต่างมองมาที่เราสองคนเป็นตาเดียว ไม่ได้ๆ ต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเดี๋ยวคนอื่นสงสัย
“ผมไม่สบายเลยหยุดนอนพักไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย” ผมรีบอ้าง
“แล้วทำไมวันนั้นตื่นก็ไม่ปลุก หายไปไหนก็ไม่ยอมบอก แถมกลางคืนไม่กลับมานอนที่ห้องอีก พี่นอนรอทั้งคืนเลยนะ” เอาแล้วครับอายสิผม อย่างนี้เค้าก็คิดว่ากุอยู่กับมึงสิไอ้บ้า คราวนี้ทุกคนเอาแต่จ้องจนผมพูดไม่ออก เชี่ยเอ๊ย..โกหกไม่เก่งด้วยสิกุ แม่นะแม่ไม่น่าสอนว่าอย่าพูดโกหกเลย
“ยังไม่หายงอนอีกหรือครับ หืม...” ไอ้พี่คิวมันเดินเข้ามาใกล้ๆ ผมก่อนจะถามเสียงเบา แต่คนเค้าก็ได้ยินกันทั้งออฟฟิศ คราวนี้หลายๆ คนยิ้มให้ผมอย่างล้อเลียน บางคนก็ผิวปากแซวมันซึ่งๆ หน้า หาได้มีความเกรงใจเจ้านายไม่ ช่วยรู้หน่อยไอ้ที่พี่แซวกันน่ะครับ เจ้าของบริษัทพวกมึงนะ ผมก็หน้าแดงแล้วครับ ไม่ได้เขินนะครับผมร้อน ไม่เอาๆ เหตุผลนี้ฟังไม่ขึ้น แอร์เย็นจนผมจะแข็งตายแล้ว ผมโมโหมันน่ะ ใช่ๆ ผมโมโห
“ไอ้คิว ปัญหาครอบครัวมึงก็เอาไปเคลียร์ที่บ้านสิ นี่มันที่ทำงานเว้ย” เหมือนพี่เรย์จะพยายามช่วยผมนะครับ แต่ถ้าฟังแล้วคิดตามดีๆ ผมว่าไม่ใช่ว่ะ เพราะเมื่อพี่เรย์พูดจบเสียงแซวยิ่งดังหนักกว่าเดิมอีก
“ก็ไม่ยอมกลับมาให้กุง้อที่หว่า ปล่อยให้นอนคนเดียวทั้งคืน เหงาจะแย่ คนอะไรก็ไม่รู้น่ารักซะเปล่า ใจร้ายชะมัด” โหยไอ้สาด.....มึงก็ประกาศขึ้นป้ายโฆษณาข้างทางด่วนซะเลยสิว่ากุเป็นแฟนมึงน่ะ ประชดครับประชด ก็ดูมันพูดส่อซะขนาดนั้น
“คุณชานนท์ออกไปเลย ผมจะทำงาน” ผมไล่มันครับ เขิน เอ๊ย!! โมโห จนไม่อยากจะมองหน้าใครแล้ว ผมหันหน้าเตรียมเดินหนีแล้วครับ แต่มันรั้งแขนผมไว้ ไอ้นี่มันแรงเยอะครับผมยังยืนยันคำเดิม ไอ้แรงควาย
“งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกัน ถ้าไม่ตกลงก็ยืนมันอยู่ตรงนี้แหละ งานการไม่ต้องทำมันละ” ผมบอกเบาๆ ดูซิจะแข็งไปได้ซะขนาดไหน ท่าทางกี้มันเขินมากอ่ะครับ หน้างี้แดงเป็นกุ้งต้มเชียว แต่ผมเฉยๆ ไม่ได้อาย ไม่ได้แคร์ใคร ผมรักของผมซะอย่าง ถึงวันนี้คนอื่นไม่รู้ อีกหน่อยก็ต้องรู้ ยังไงผมก็ต้องประกาศอยู่แล้วล่ะ ไม่ได้หรอก เดี๋ยวคนอื่นจ้องจะงาบ ผมคงไม่กล้ามาเปิดตัวเร็วขนาดนี้ถ้าวันก่อนไม่ได้ยินไอ้ก้อง เด็กฝ่ายศิลป์มันคุยกับเพื่อนมันถึงว่าที่แฟนผม
“ไอ้ต้น กุว่ากุกำลังตกหลุมรักว่ะ”
“อะไรของมึงไอ้ก้อง กุเห็นมึงพึ่งเลิกกับน้องมะเหมี่ยวไปไม่กี่วันเอง จะมารักใครอีก”
“มึงว่าน้องกี้น่ารักป่าวล่ะ” ผมที่กำลังจะลุกเดินออกจากห้องกาแฟชะงักเลยครับ พอดีวันนั้นเลขาผมลาหยุด ผมเลยระเห็จตัวเองไปยังห้องกาแฟ เพราะขี้เกียจเรียกแม่บ้าน
“น่ารักดี ตัวเล็กๆ ปากแดงๆ เหมือนผู้หญิงเป็นบ้าเลย อย่าบอกนะว่าเนี่ยรักใหม่มึง” เสียงต้นถามเพื่อนมัน
“อืม...กุว่าจะจีบ จีบไม่ได้ก็จับกดแม่งซะเลย 555” อ้าว...ไอ้เด็กเปรตนี่ เลวซะแล้วของใครรู้ซะบ้าง เดี๋ยวเหอะเดี๋ยวมีตกงาน
“กุว่ามึงอย่าไปยุ่งกับน้องเค้าเลย เดี๋ยวจะตกงานเอา” เออเพื่อนมึงพูดถูกแล้ว
“ทำไมวะ”
“น้องกี้ของมึงอ่ะเส้นใหญ่นะเว้ย น้องพี่เรย์เชียวนะ และอีกอย่างกุว่าดูบอสเค้าชอบมาหาบ่อยๆ บางทีก็มานั่งมองหน้าแล้วก็กลับ ชวนไปกินข้าวบ้างอะไรบ้าง ขึ้นรถยังเปิดประตูให้กี้นั่งเลยนะ เค้าอาจจะเป็นแฟนกันก็ได้มึง” แกเข้าใจถูกแล้วเจ้าต้น
“มึงตลกและได้ต้น มึงไม่เห็นบอสมึงควงหญิงไม่ซ้ำเหรอ ถึงกี้มันจะน่ารักน่าฟัดแค่ไหนก็เหอะเค้าจะมาชอบอะไรผู้ชายวะ หล่อเลือกได้ขนาดนั้น” แต่กุชอบของกุไปแล้ว สั่งไอ้โอยประกาศรับสมัครฝ่ายศิลป์ใหม่ซะดีไหมเนี่ย
“เรื่องของมึง แต่กุว่าดูเวลาบอสมองน้องกี้แล้ว มากกว่าพี่น้องแหง กุชอบมันกุยังไม่คิดจะจีบเลย” อ้าว...ไอ้นี่ก็เลวหลบในอีกคน
“เชี่ย...ไม่กล้าจีบแล้วกันท่ากุ เดี๋ยวถีบเลย” แล้วมันสองคนก็พากันขำ และเดินออกไปจากห้องกาแฟก่อนผม มันอาจจะไม่เห็นก็ได้ว่าผมนั่งอยู่ตรงโซฟาที่หันหน้าออกนอกตึก ก็แน่ละเรานั่งหันหลังให้กัน อยากจะเพิ่มเงินเดือนให้คุณอร(เลขา)จริงๆ ลาหยุดได้จังหวะพอดี
แล้วอย่างนี้ผมสมควรรีบเปิดตัวไหมล่ะครับคุณผู้อ่าน ถ้าทุกคนเข้าใจว่ามันเป็นอะไรกับผมใครจะกล้ามายุ่ง จะว่าใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่ผิดก็ยอมครับ หุหุ กี้มันมองผมอย่างไม่พอใจตามปกติมันนั่นแหละ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา แต่ยังยืนยันครับว่า น่ารัก
“พี่ๆ ทุกคนครับ วันนี้ไปทานข้าวเย็นด้วยกันหมดเลยนะครับ เจ้านายเค้าอุตส่าห์ใจดีจะเลี้ยงข้าว ไปกันทั้งออฟฟิศนี่แหละ โอเคไหมครับคุณชานนท์” มันหันมาถามผมและยิ้มยั่วโมโห อ่ะนะแค่นี้เด็กๆ จะกินกันสักเท่าไหร่ ตอนนี้อะไรก็ยอมครับ แต่...อย่าให้ถึงเวลาเอาคืนนะครับน้องกี้ โดนหนักแน่
“เย้....ฮิ้ว...” เสียงแทบจะทุกคนโห่ร้องอย่างสะใจ และดีใจ บางคนถึงกับบอกรุกิว่าสุดยอดไปเลยไอ้น้อง แหม...พวกมันได้เถ้าแก่เนี๊ยะใจดีนะเนี่ย แค่เปิดตัววันแรกก็พาเลี้ยงฉลองทั้งออฟฟิศแล้ว
ตอนเย็นหลังเลิกงานเราก็นัดกันว่าเจอกันที่ร้าน.....แถวๆ เรียบทางด่วนครับ ร้านนี้บรรยากาศดี ผมไปนั่งกินกับเพื่อนๆ บ่อยพอสมควร ร้านโล่งๆ มีต้นไม้เยอะมีโคมไฟสลัวๆ แขวนบนต้นไม้ตั้งแต่ลานจอดรถตามทางเดินไปจนถึงบริเวณร้าน ตกแต่งแบบธรรมชาติ ดูสบายๆ ดีครับ อีกอย่างคนที่อาศัยอยู่ในเมืองอย่างพวกเราโอกาสสัมผัสธรรมชาติมันน้อยครับ ร้านค่อนขว้างใหญ่โตดีด้วย
ดีที่ตอนกลางวันผมให้ไอ้อา์ร์ตโทรมาจองไว้ล่วงหน้า ไม่งั้นเราอาจจะมีที่ไม่พอนั่ง เพราะวันนี้มากันเกือบทั้งออฟฟิศชั้น 11 ก็ร่วมๆ 20 กว่าคนได้ ดีนะครับที่มากันไม่หมดบริษัท ไม่งั้นต้องปิดร้านเลี้ยงกันมั่งแหละ
“คุณชานนท์ ผมขอชวนเพื่อนมาคนนึงได้รึเปล่า พอดีวันนี้นัดเค้าไว้ก่อนแล้ว” กี้มันบอกผม หน้าตามันดูแปลกๆ แฮะ กี้แบบนี้ผมไม่เคยเห็น
“ได้สิ จะเป็นอะไรไป เพื่อนกี้ก็เหมือนเพื่อนพี่นั่นแหละ” เท่านั้นแหละครับกี้มันก็ยิ้มและเดินออกไปโทรศัพท์
ตลอดเวลาที่นั่งกินข้าวกันผมพยายามตามง้องอนขอคืนดีกี้มันตลอดอ่ะครับ แต่...ไอ้ตัวแสบมันก็เดินหนีผมไปชนแก้วตามโต๊ะนั้นโต๊ะนี้ หนอยกลับถึงห้องก่อนเหอะ แล้วดูนะครับ ชอบไปจังแถวโต๊ะแจนน่ะ คิดว่าผมไม่กล้าตามไปรึไง
“คุณคิวจะมานั่งด้วยกันหรือคะ เชิญค่ะ” แจนรีบขยับที่ และเอาเก้าอี้เข้ามาเพิ่มอีกตัว กี้มันยิ้มอย่างสะใจใส่หน้าผม แต่คิดเหรอว่าผมจะปล่อยให้มันรอด
“เปล่าครับแจน มาตามง้อแฟน” กี้มันยืนอ้างปากค้าง ก่อนจะเดินหนีไปเลยครับ แจนก็อึ้งๆ ไป ส่วนคนอื่นๆ ที่นั่งโต๊ะนั้นก็พากันแซวผมใหญ่ เอาเหอะครับวันนี้ใครจะแซวอะไรไม่มีหักเงินเดือน ได้เห็นกี้มันอายแล้วผมอารมณ์ดี จะว่าไปผมนี่ก็ออกแนวโรคจิตเหมือนกันแฮะ
เพียงไม่นานหลังจากโทรศัพท์ก็มีผู้ชายหน้าตาดีคนนึงเข้ามาในร้าน กี้มันรีบเดินไปรับเลยครับ เด็กหนุ่มคนนั้นตัวสูงกว่ากี้หน่อย น่าจะพอๆ กับเคน หน้าตากวนๆ หน่อย แต่ก็หล่อดีครับ
กี้มันจูงมือเข้ามานั่งข้างๆ ไคกับไอ้เรย์ โต๊ะที่ผมพึ่งลุกเดินออกมานั่นแหละ ผมรีบเดินตามไปครับ เดินจูงมือกันซะสนิทสนมเชียว ไม่ปลื้มครับ“พี่ๆ ครับ นี่ไอ้...เอ๊ย...นี่แจ็ค เพื่อนสนิทผมครับ แบบว่าแฟนอ่ะครับ อ๊า...เขินๆ ” ผมบอกกับทุกคนพร้อมพยายามแอ๊บเขินอย่างกระแดะสุดชีวิต ทั้งไอ้แจ็คและไอ้เคนหันมามองหน้าผมเอ๋อๆ ประมาณว่ากุไปเป็นแฟนกับมึงตอนไหนวะไอ้กี้
“ใช่มะครับแจ็ค” ผมหันไปถามมัน พร้อมทำตาดุ เชี่ยนี่ก็มาสงสัยอะไรก็ไม่รู้ บอกในโทรศัพท์แล้วว่าเวลามาถึงนี่กุพูดอะไรก็ให้เออๆ ไปเถอะ เสือกทำหน้าสงสัยอีก
“ใช่ไหมครับ ตอบไปสิ ไม่ต้องเขิน คนกันเองทั้งนั้น” ผมว่าเบาๆ และตบที่หลังมันแรงๆ ตรงข้ามกับเสียงหวานๆ ของผมโดยสิ้นเชิง
“เอ่อ...ครับๆ ” แจ็คมันตอบและก็หันไปมองสบตากับไอ้เคนประมาณว่า ‘เออ...กุก็งงเหมือนมึงนั่นแหละ’ แต่คนที่ไม่งงกับมันสองคนด้วยเห็นจะเป็นพี่เรย์นี่แหละครับ พี่แกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลย แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมานะ ก็ทำไมพี่เค้าจะไม่รู้ล่ะครับว่าพวกผมสามคนเคยสนิทกันมาตอน ม.ปลายน่ะ ตอนนั้นก็ได้ผมกับไอ้แจ็คนี่แหละช่วยถึงได้เคนมาเป็นแฟน 555
“แหม...รีบเปิดตัวเลยนะคะน้องกี้ เดี๋ยวก็มีคนแถวนี้อกหักกันแย่” พี่แจนครับ รีบแซวผมเสียงดังเชียว เอ..ประชดใครป่าววะ
“ไม่ชอบรึไงล่ะแจน หมดก้างไปเลยนะ” โห...พี่ชายผม แอบแรงอ่ะ อ่อพี่อาร์ตนะครับไม่ใช่พี่เรย์ ทำให้พี่แจนมองอย่างไม่พอใจ และก็เงียบไปพูดคุยกับกลุ่มของตัวเอง ส่วนไอ้พี่คิวน่ะเรอะ มายืนตีหน้ายักษ์อยู่หลังผมนี่ กลัวตายละ ชิ
“ไอ้เรย์ จ่ายไปก่อน แล้วไปเบิกที่กุ” มันพูดกับพี่เรย์ครับแต่ผมไม่รู้ว่าสายตามันอ่ะมองที่พี่เรย์รึเปล่า อยู่ดีๆ ผมก็ต้องตกใจเมื่อไอ้พี่คิวมันฉุดข้อมือผมรั้งให้เดินตามออกนอกร้าน ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนหน้าตามันงี้น่ากลัวโคตรๆ ใครไปเหยียบเล็บขบมันเข้าเนี่ย
“คุณชานนท์ ปล่อยผมนะ ผมจะไปดื่มกับแฟนผม” ผมพยายามแกะมือมันออก ตอนนี้เราสองคนเด่นมากครับมีแต่คนมองทั้งร้าน ก็นะผู้ชายหน้าตาดีสองคน(อิอิ)มาฉุดกระชากลากถูกันในร้าน ได้ยินเสียงพี่เรย์ตะโกนดังตามหลังมาเบาๆ
“อย่างรุนแรงกับน้องกุนะเว้ย” เออ...จะลุกมาช่วยกันเนี่ยไม่มี เดี๋ยวน้องมึงจะสิ้นชีพก็วันนี้แหละครับพี่เรย์ แต่ดูเหมือนไอ้พี่คิวมันจะไม่ได้สนใจอะไรสักเท่าไหร่ลากผมเดินลิ่วๆ เลยครับ ผมแทบจะต้องวิ่งตาม กุรู้ว่าขามึงยาวแต่ช้าหน่อยได้มั๊ยล่ะ
“บอกให้ปล่อยไงล่ะ” ผมเริ่มโมโหบ้างและครับ ไอ้นี่มันโกรธใครมาจากชาติปางไหนเนี่ย
“อยากกินไม่ใช่เหรอเหล้านะ มาสิจะให้กินให้สะใจเลย” แล้วมันก็ลากผมไปที่รถมันครับ วันนี้มันเปลี่ยนมาขับเฟอร์รารี่สีขาวแฮะ อ่านะจะตายอยู่และยังมีอารมณ์นอกเรื่องอีกกุ
มันผลักผมเข้าไปนั่งตรงที่คนขับก่อนจะตามเข้ามานั่ง ทำให้ผมต้องรีบขยับตัวไปนั่งอีกฝั่งทันที ขืนนั่งอยู่ตรงนั้นก็แบนเป็นกล้วยปิ้งสิครับ ตัวมันไม่ใช่เล็กๆ มันขับรถออกไปอย่างรวดเร็วครับ แง...ผมยังไม่อยากตายอ่ะ
“นี่...ขับช้าๆ ก็ได้ ผมไม่อยากตายพร้อมกับคุณหรอกนะ”
“ทำไมล่ะ อยากตายพร้อมไอ้ชู้นั่นรึไง” เอ้า....งงสิครับผม กุไปมีชู้ตอนไหนอีกวะยังไม่มีเมียสักคน
“พูดอะไรของคุณ หยุดรถนะผมจะลง” ผมโวยวายให้มันจอดรถครับ ยังไม่เมาเลย กุค้างกลางคันแบบนี้จะนอนหลับไหมเนี่ย
“จะกลับไปหาหมอนั่นรึไง” อยู่ดีๆ มันก็หันพูดกับผมซะน่ากลัวเลย มันไม่ได้ตะคอกนะครับ แต่....มันน่ากลัวกว่านั้นอีกอ่ะ ตายละกุ ไม่น่าเล่นงี้เลย จะตายคามือมันไหมเนี่ย แต่...ผมจะเป็นแฟนใครไม่เกี่ยวอะไรกับมันสักหน่อย ชิ
“แล้วจะทำไมล่ะ” ผมถามมันเหมือนท้าทายโดยไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวก็รู้ว่าจะทำไม” มันพูดเสียงงี้ฟังแล้วขนลุกไงไม่รู้ครับ ผมขี้เกียจเถียงกับมันเลยนั่งเงียบๆ มาจนถึงคอนโดมันนั่นแหละ พอจอดรถผมรีบพุ่งเลยครับ อยู่ก็ตายสิ
แต่....คิดว่าผมจะรอดไหมครับ ถ้าคิดว่าไม่รอด
.
.
.
.
.
.
คุณคิดถูกต้องแล้วครับ แง...มันวิ่งตามมารั้งแขนผมไว้อย่างไว และก็อุ้มตัวลอยเลยครับ ผมดิ้นสุดชีวิตทุบมันด้วย ถ้าเกิดมันปล่อยจริงๆ ผมก็เจ็บดิวะ สูงอ่ะ แต่ถ้าขึ้นไปถึงห้อง มีสิทธิเจ็บมากกว่านี้ เอาวะตกเป็นตก แต่ไม่ตกครับมันวางผมลงและก็รั้งผมไปกอดไว้ ออกแรงบีบรัดจนเจ็บไปหมด ไม่รู้กระดูกกระเดี้ยวจะหักมั่งป่าวเนี่ย
“โอ๊ย!!~ ผมเจ็บนะ ปล่อยเซ่” ผมพยายามโวยวาย แต่มันกลับยิ่งรัดแน่นขึ้นจนผมแทบร้องไม่ออก หมดแรงดิ้นไปเลยครับเจ็บไปทั้งตัวน้ำตาเล็ดเลย เมื่อเห็นว่าผมเลิกต่อต้านมันก็อุ้มผมอย่างเดิม พามาขึ้นลิฟท์คงไม่ต้องบอกนะว่ามันจะพาไปไหน
ถึงหน้าห้องมันก็ทาบนิ้วมือลงไปและกดรหัสอะไรก็เห็นไม่ชัด พอประตูเปิดมันก็แทบกระชากผมเข้าไปเลยครับ ก่อนจะรีบปิดประตูเหมือนกลัวผมจะหนี แต่ความจริงผมก็จะหนีมันนั่นแหละแต่ไม่ทันอ่ะ
“มีอะไรก็พูดกันดีๆ สิ ทำไมคุณต้องใช้กำลังด้วย”
“พูดกับเด็กดื้อพูดดีๆ ไม่รู้เรื่องหรอก” ผมตอบครับ ตอนนี้โมโหมาก มันก็รู้ว่าผมชอบมันยังจะพาคนอื่นมาและยังประกาศว่าเป็นแฟนอีก ไอ้เราก็คิดว่ายังไร้เดียงสา เดี๋ยวได้รู้แน่คืนนี้ ผมเดินไปหยิบขวดเหล้าที่บาร์เล็กๆ ข้างครัวครับ แก้วอ่ะไม่ต้อง อยากรู้เหรอว่าผมจะกินยังไง
เปล่านะ ผมไม่ได้กินเองจะให้คนอื่นกิน ทำโทษจำเลยข้อหาหมั่นไส้และทำให้หึงจนขาดสติครับ เมื่อได้ขวดเหล้ามาไว้ในมือผมก็คว้าแขนไอ้ตัวแสบเดินเข้าห้องนอนทันทีครับ เหวี่ยงกี้ลงบนเตียงมันก็หันมาด่าเอา เดี๋ยวก่อนปากดีนัก จะจูบให้พูดไม่ออกเลย แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเสียงโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น ไอ้เรย์ครับ สงสัยมันจะห่วงน้องมัน ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าผมหึงโหดยังจะยั่วกันอีก
ผมไม่รับครับ เดินไปที่เตียงและก็เปิดเหล้าทันที อยากกินนักใช่ไหมเดี๋ยวจัดให้มันหน่อยครับ เมื่อจัดการขวดเหล้าเสร็จผมก็ยกขึ้นดื่มเลยครับล่อมันเพียวๆ นี่แหละ บอกแล้วครับว่าไม่ได้กินเอง ผมจับคนตัวเล็กกว่าที่โดนผมนั่งทับอยู่บนที่ตอนให้หันหน้ามาหา แต่กี้มันดิ้นเอามือมาดันผมออกผมเลยรวมสองมือไปไว้ด้านบนด้วยมือเดียวของผม แค่นี้มันก็หมดทางรอดแล้ว
“จะทำอะไร ปล่อยผม อื้อ...” มันร้องโวยวายและก็โดนผมบังคับให้มันเงยหน้าให้มันกินเหล้านี่แหละ กี้มันรู้ครับรีบก้มหน้างุดๆ แต่ไม่มีทางรอดหรอก
ผมรั้งหน้าหวานๆ ขึ้นมาและบีบแก้มมันคิดว่าค่อนข้างแรงจนมันยอมอ้าปากนั่นแหละแล้วก็ก้มลงไปจูบก่อนจะส่งเหล้าเข้าปากมันครับ ผมมองอีกฝ่ายสำลักอย่างสะใจนิดๆ หน้างี้แดงเชียว
“แค่กๆ ฮือ...ไอ้บ้า ฉันเจ็บนะ” กี้มันด่าผม ยังไม่เข็ดใช่ไหมเอาไปอีก ผมยกขวดเหล้าขึ้นกระดกอีกครั้ง กี้มันรีบโวยวาย
“ไม่เอานะ อื้อ...” ไม่เอาต้องเอาละครับผมบังคับ จากนั้นก็ยกขวดเหล้าขึ้นอีกครั้ง กี้มันตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้แล้วครับ สงสารนะแต่....ผมหึง
“พอแล้วนะ” กี้มันบอกผมเสียงเบาครับ หน้าเริ่มแดงแล้ว ขนาดผมไม่ได้เป็นคนกินเองโดยตรง แค่อมๆ ไว้ในปากยังรู้สึกถึงรสฝาดเฝื่อนเจอขมของเหล้าและยี่ห้อนี้ดีกรีแรงมากครับ ตอนนี้กี้มันหมดแรงดิ้นแล้วครับ ผมค่อยๆไล้ปลายนิ้วมือไปยังผิวแก้มนุ่มๆ ที่ตอนนี้เป็นรอยแดงเพราะมือของผมเอง ท่าทางจะเจ็บน่าดูเหมือนกันนะครับ น้ำตาคลอเชียว
ยังครับขนาดนี้ยังอยู่นิ่งไม่เป็น ผมยกเหล้าขึ้นอีกครั้งดื่มเข้าปากก่อนจะปิดขวดเรียบร้อย และก็ทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ผมป้อนจนเหล้าปากแต่ก็ยังไม่ยอมถอนริมฝีปากออกมา สอดลิ้นเข้าไปไล้เรียวลิ้นของอีกฝ่าย เหมือนกี้มันยังมีสติอยู่ครับ พยายามจะหันหน้านี้ทั้งที่ตอนนี้น่าจะเมาแล้ว
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไรต่อเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก ไอ้เรย์มันจะอะไรนักวะ
“อะไรของมึง” ผมกรอกเสียงลงไปอย่าหงุดหงิด
“มึงอย่าทำอะไรรุนแรงกับน้องกุนะ มันแกล้งแค่นี้ก็หึงหน้ามืดตามัว” เสียงไอ้เรย์มันหัวเราะมาตามสายครับ
“พาแฟนมาแนะนำต่อหน้าต่อตากุเนี่ยนะแกล้ง น้องมึงแกล้งกุแรงจังนะ กุจะเอาคืนแรงมั่งแปลกตรงไหน”
“ก็ถ้ามึงไม่อยากโดนโกรธตลอดชีวิตก็อย่าทำละกัน แจ็คมันแฟนกี้ซะที่ไหนล่ะ มันเพื่อนก๊วนเดียวกัน นี่แจ็คมันก็ยังไม่หายเอ๋อเลยที่อยู่ดีๆ กี้ก็บอกว่าเป็นแฟนมันน่ะ” เสียงไอ้เรย์บอกผมและหัวเราะมาตามสายอีกครั้ง
“ขอคุยกับมันหน่อยเด๊” ผมบอกไอ้เรย์ เริ่มใจเย็นขึ้นมาหน่อย
“กับแจ็คอ่ะนะ”
“เออ”
“แป้บๆ “ ได้ยินเสียงไอ้เรย์มันเรียกแจ็คให้มารับโทรศัพท์ เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงมาตามสาย
“แจ็คพูดครับ”
“นายเป็นอะไรกับว่าที่ภรรยาฉัน” กางปีกกันไว้ก่อนเลยผมอ่ะ
“เมื่อวานเป็นเพื่อนสนิทครับ ยังให้มันนอนที่บ้านอยู่เลย ไหงวันนี้เป็นแฟนมันได้ผมก็งงเหมือนกัน” คำตอบของแจ็คทำให้ผมยิ้มออกมาได้หน่อยนึง พลางหันไปมองคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง
“แน่ใจนะว่าไม่ใช่แฟน”
“ขอโทษนะครับ ผมคงไม่นิยมของแปลกเหมือนพี่หรอก ไอ้กี้มันปากหมาจะตายไม่รู้ชอบเข้าไปได้ยังไง” แจ็คตอบผมพลางหัวเราะ อ่ะนะขนาดแจ็คมันยังรู้ว่าผมชอบเพื่อนมัน แต่ไอ้เจ้าตัวนี่มันไม่พยายามรับรู้มั่งเลยวะ
“งั้นก็แค่นี้แหละ ไม่มีอะไรแล้ว” ผมจะวางสาย
“พี่คิว พี่เรย์เค้าจะคุยอ่ะครับ” แจ็คบอกผมยังไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธเสียงไอ้เรย์ก็ดังขึ้น
“จะทำอะไรก็ใจเย็นๆ นะมึง ตอนมึงรู้ว่าน้องเชอร์รี่มีกิ๊กนอกจากมึงกุไม่เห็นมึงจะหึงอะไรบ้าบอขนาดนี้เลย”
“กุไม่รู้โว๊ย” ผมโวยวายกลับไป มันจับได้เขินอ่ะ
“ยังไม่ได้ทำอะไรน้องกุใช่ป่ะเนี่ย”
“ถึงยังไม่ทำก็ไม่แน่ว่าจะรอดนี่ ทำให้กุหึงดีนัก” ผมตอบกวนๆ กลับไป
“ไอ้เชี่ย...อย่ามาให้กุช่วยง้อนะมึง แค่นี้แหละ”
“อ้าว มึงจะไม่ห้ามกุหน่อยเหรอ”
“โตเป็นควายแล้วมึงก็คิดเอาเองสิ” แล้วไอ้เรย์มันก็วางสายเฉย ไอ้เพื่อนเลว แล้วผมจะทำยังไงกับคนที่นอนพับอยู่บนเตียงนี่ดีล่ะ กดซะเลยดีไหมเนี่ย หมั่นไส้นัก แต่มาคิดดูอีกทีทำตอนที่มันไม่มีสติไม่ดีๆ ไม่สนุก
ไว้ดูมันทำตัวตอนตื่นมาก่อน ถ้าทำตัวน่ารักก็รอด ถ้ากวนนักละก็จะสำเร็จโทษมันซะให้เข็ด
2 B Con...นะครับ
เดี๋ยวกลับมาจะมาต่อให้นะครับ
ว่าแต่ กี้ตื่นขึ้นมาจะน่ารัก หรือจะโวยวายดีครับเนี่ย เหอเหอ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
