ขอโต้ดค้าบ...ครั้งทีแล้วบอกไว้ว่าตอนนี้ NC แต่พอแต่งๆ ไปแล้ว
มันยัง NC ไ่ม่ได้อ่ะ ต้องรอวลาด้วยประการทั้งปวง
แต่ตอนหน้ารับรองครับ NC ชัวร์ๆ ๆ ๆ
ผมขอโต้ด ผิดไปแย้ว
แต่งจบแล้ว 555 แต่รอดูโพสต์ก่อน ถ้ามีคนอ่านก็จะลงตอนที่ 16 ให้
กันแบบไวๆ ถ้าไม่ค่อยมีก็รอไปก่อน
โดน
แต่ NC ของผมไม่ค่อยหื่นหรอกนะ เพราะผมเป็นคนเรียบร้อยครับ เอาแค่ชีวิตพอมีสีสันเท่านั้น
ใครที่คาดหวังมากอาจจะผิดหวังได้ครับ ดังนั้นอย่าคาดหวังนะครับกลัวจะผิดหวังกัน
เป็นห่วงทุกคน
ตอนที่ 15 บรรยากาศดีๆ ช่วย(ให้เปิดใจ)ได้มากไม่น่าเชื่อเลยว่าตอนนี้ผมฝึกงานมาเกือบ 2 เดือนแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะเข้าเดือนกุมภาพันธ์เดือนสุดท้ายที่พวกผมกับเคนจะฝึกงานจบ เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหกจริงๆ (ก็โกหกอ่ะเด่) มาอยู่ที่นี่ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะมากมาย และตอนนี้ก็ได้เวลาจับงานใหญ่กันแล้วหละครับ
งานที่ว่านี้ก็คือ คอลัมน์แนะนำรีสอร์ทเปิดใหม่ ถือเป็นการเปิดตัวครั้งแรกเลยละครับ ผมกับเคนต้องไปทำคอลัมน์เปิดตัวรีสอร์ทแห่งนี้ทางภาคใต้ตามที่พี่ซาจิเคยบอกไว้ช่วงแรกๆ ที่เข้ามาฝึกงาน ตอนนี้ฝันของผมเป็นจริงแล้ว (ไม่ใช่ฝันที่ว่าจะได้ทำงานใหญ่นะครับ ฝันว่าจะได้ไปเที่ยวฟรีน่ะ555 งกไม่เปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ กุแม้ใกล้จบ) ทั้งผมและเคนตื่นเต้นมากๆ ครับ งานนี้เราต้องช่วยกันทั้งถ่ายรูปแล้วก็เขียนคอลัมน์ด้วย
รีสอร์ทนี้ชื่อ "วาเลนไทน์" ก็เลยจะเปิดตัวในช่วงวาเลนไทน์ที่จะถึงอีกสองสัปดาห์ข้างหน้านี้ แค่ชื่อก็หวานซะ อยากเห็นหน้าตาเจ้าของรีสอร์ทซะจริงเชียวให้ตายสิ ว่าแต่...ชื่อนี้มันคุ้นๆ ไงไม่รู้แฮะ
"ไง...น้องชาย นั่งยิ้มหน้าบานทั้งวันเชียวนะ ช่วงนี้ไอ้คิวไม่ได้แกล้งละสิ" พี่เรย์ทัก ทำให้ผมเริ่มจะหน้ามุ่ยขึ้นมา
"อะไรล่ะ ไม่เกี่ยวซะหน่อย ผมแค่ตื่นเต้นที่จะได้ไปทำงานข้างนอกต่างหาก ว่าแต่พี่เหอะจะได้ไปสวีตหวานกับไอ้เคนที่เกาะเชียวนะ เตรียมอะไรไปเซอร์ไพรส์บ้างรึเปล่าอ่ะ" ผมกระซิบกระซาบกับพี่เรย์ แล้วหัวเราะกันสองคน
"ขำอะไรกันน่ะ" เคนมันออกมาจากห้องน้ำพอดีครับ แหม...เหมือนนกรู้เลยเนอะ
"เปล่าหรอก แค่กำลังคุยกันเรื่องที่เกาะน่ะ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ จังเลย" ผมบอกไอ้เคน
"คิดรึยังว่าจะเอาอะไรไปบ้างอ่ะ" เคนมันถามผมบ้าง เออ...ผมมัวแต่ตื่นเต้น ยังไม่ได้คิดเลยว่าจะเอาอะไรไปบ้าง เวรแล้วไง จะเตรียมทันไหมล่ะเนี่ย
"เออ...ยังเลยว่ะ มึงอ่ะ"
"ก็คิดแล้ว เดี๋ยวกลับถึงห้องก็เก็บได้เลย แต่ยังไงอย่าลืมเอาชุดไปใส่เล่นน้ำด้วยกันนะเว้ย"
"เรื่องนั้นน่ะไม่พลาดอยู่แล้วล่ะ 555 เพราะกุก็ไปเพื่อสิ่งนั้นแหละ" แล้วเราสามคนก็หัวเราะกันสนุกสนาน
เลิกงานผมเตรียมตัวจะรีบกลับห้องเป็นการใหญ่ ออกเดินทางพรุ่งนี้แล้วนี่ครับยังไม่ได้เตรียมอะไรเลย เดี๋ยวจะเก็บไม่ทันอ่ะ ไม่รู้วันนี้พี่คิวมันจะมาชวนกลับด้วยรึเปล่า ถ้าวันไหนมันยุ่งผมก็กลับเองบ้างกลับกับพี่เรย์กับเคนบ้าง แต่ถ้าวันไหนมันไม่ยุ่งต้องเสนอหน้ามารับทุกวันแหละครับ แรกๆ ผมก็อายเค้าอยู่หรอก คนมองกันทั้งบริษัท มันเป็นเจ้าของนะอย่าลืม แต่เดี๋ยวนี้อายจนชินชากลายเป็นด้านไปและ - -"
"กี้ พี่ไปส่งดีกว่ามั้งจะได้ไม่ต้องรีบขนาดนั้น" พี่เรย์บอกก่อนที่เคนจะพยักหน้าเห็นด้วย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบว่ายังไง ประตูสำนักงานก็ถูกผลักเข้ามาซะก่อนโดยพี่คิว
"เสร็จยังครับ" มันถามผมครับ
"ว้า...อย่างนี้เราคงชวนเก้อแล้วหละครับพี่เรย์ กลับกันดีกว่า ไปก่อนนะครับพี่คิว" ไอ้เคนมันแซวผมด้วยการส่งสายตากวนๆ แถมยักคิ้วแบบน่าเตะส่งมาให้ ก่อนจะหันไปยิ้มกับพี่เรย์และพี่คิว พี่เรย์พยักหน้าให้พี่คิวเล็กน้อย แล้วสองคนนั้นก็พากันเดินออกไป
"จะไปไหนอีก วันนี้ไม่ไปไหนนะ ผมจะกลับห้องเลย ยังไม่ได้เตรียมของอะไรสักอย่าง ต้องไปซื้อของด้วย"
"ก็จะมารับไปซื้อของไง ไปเหอะๆ เร็ว...ช้าเดี๋ยวไม่ทันนะ" พี่คิวบอกก่อนจะเดินมาหยิบกระเป๋ากล้องไปถือให้ผม พลางจูงมือให้เดินตามออกนอกห้อง ก็เพราะมันชอบจับมือผมนี่แหละครับเค้าถึงมองกันทั้งบริษัทอ่ะ ผมละเครียด ดึงไม่ออกซะด้วยนะ เมื่อมาถึงรถผมมีหน้าที่เข้าไปนั่งเชิดหน้าอย่างเดียวครับ ประตูมันก็เปิดให้ รู้สึกตัวเองจะเป็นคุณนาย???เข้าไปทุกวันแล้ว เฮ้อ.....
เราสองคนมาเดินซื้อของที่จำเป็นต้องใช้ ส่วนมากจะเป็นของผมนั่นแหละ พี่คิวมีหน้าที่เดินถือของ
จะว่าไปเดี๋ยวนี้ผมเริ่มมองเห็นความน่ารักของมันมากขึ้นนะเนี่ย เริ่มรู้สึกโชคดีนิดๆ ที่มีมันอยู่ด้วย แต่ในขณะเดียวกันก็หมั่นไส้อยากหวี่ยงมันสักหมัด ดูเอาเถอะเดินไปทางไหนสาวเล็กสาวใหญ่(หมายถึงสาววัยรุ่น และก็สาวมีอายุนะครับ ไม่ใช่อวัยวะในร่างกายที่เล็กหรือใหญ่)มองตามกันซะคอแทบเคร็ด ถึงมันจะไม่ได้สนใจแต่ผมไม่ค่อยชอบนี่สิ เดี๋ยวนี้เริ่มนิสัยเสียและผม
"ได้ครบรึยังครับ" พี่คิวถามผม เมื่อเห็นว่าไม่น่าจะมีอะไรขาดแล้ว
"ก็....คิดว่าครบนะ จะกลับเลยไหมครับ" ผมหันไปถาม พลางแบ่งของในมือพี่คิวมาช่วยถือบ้าง
"เอาสิ ...ว่าแต่ ไม่หิวหรอ"
"นิดนึง เดี๋ยวกลับไปกินที่หอดีกว่า กินไปเก็บของไป"
"เอางั้นก็ได้ ป่ะๆ กลับกัน" แล้วเราสองคนก็เดินมายังลานจอดรถครับ ก็ของเรียบร้อยก็ตรงกลับหอกันทันที พี่คิวถือของขึ้นไปส่งบนห้อง แต่....มันก็ยังไม่ยอมกลับสักที
"ไหนพี่บอกหิวไง ก็ไปกินข้าวดิ หรือจะให้สั่งมาไหม พี่จะกินอะไร" ผมถามแต่พี่คิวไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มปากแทบฉีก พี่คิวครับมึงบ้าไปแล้วใช่มะเนี่ย -*- กุกลัวนะเว้ย
"ยิ้มอะไรล่ะ เป็นบ้าไปแล้วรึไง หรือว่าหิวจนเพี้ยน" ผมถามอย่างหวาดระแวงเล็กๆ
"ก็ดีใจที่กี้เป็นห่วงอ่ะ ยังไม่หิวหรอก ที่ถามตอนนั้นก็เพราะกลัวกี้จะหิวนั่นแหละ รีบเก็บของเหอะจะได้ไปกันสักที" พี่คิวบอก และเดินมานั่งลงข้างๆ ผม ช่วยเก็บของเข้ากระเป๋าอย่างเรียบร้อย แต่...มึงจะไปไหนอีกครับ
"อะไรอ่ะ จะไปไหนอีก ผมไม่ไปแล้วอยากนอน เดี๋ยวไม่มีแรงทำงานให้อย่ามาว่านะ"
"ไปนอนห้องพี่นะสิ เดี๋ยวกี้ก็ตื่นสาย ไม่เอาหรอกที่สำคัญวันนี้อุตส่าห์รีบมาหาเพราะอยากกินข้าวด้วยกัน ไปกินด้วยกันนะ" พี่คิวบอกผม ทำเสียงออดอ้อนตอนท้าย เด็กโข่งเอ๊ย!!!
"อืม....เอางั้นก็ได้ ดี...ไม่เปลืองเงินผม555" ผมตอบพี่คิวพลางยิ้มกว้าง พี่คิวมันได้แต่ส่ายหน้าแบบขำๆ
"ก็บอกแล้วให้ไปอยู่ด้วยกัน ยินดีเลี้ยงตลอดชีวิตเลย" อ่ะนะ มาแบบนี้อีกและ (กุบอกว่ายังไม่พร้อมเข้าใจบ้างไหมเนี่ย) คือพี่คิวมันชวนให้ผมไปอยู่ด้วยกันหลายครั้งแล้วหละ แต่ทุกครั้งผมก็ปฏิเสธมาโดยตลอด ไม่รู้สิยังไม่ค่อยแน่ใจอ่ะ เกิดมันไม่ได้รักผมขึ้นมาจริงๆ ล่ะ ถ้าเกิดวันหนึ่งเลิกกันล่ะ ไม่ดีกว่าคบกันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว
"รอไปก่อนสิ ถ้าพี่รอได้อีกหน่อยค่อยมาพูดกัน"
"อีกหน่อยของนายเป็นเดือนแล้วนะเนี่ย" พี่คิวท้วงผมเบาๆ
"ก็อีกสักเดือนจะเป็นอะไรไปล่ะ น่า...เร็วๆ ผมหิวแล้ว" ผมเร่งเมื่อเห็นว่าพี่คิวมันทำหน้ายุ่ง
เมื่อผมเก็บของเสร็จเราสองคนก็ยกกระเป๋าของผมเพื่อไปยังห้องพี่คิว ก่อนที่เราจะสั่งข้าวขึ้นไปกินกันบนห้องแล้วผมก็ลงมือช่วยมันเก็บของด้วย ก็อุตส่าห์ไปช่วยผมนี่นา คอยเดินตามถือของให้ด้วย ไม่ช่วยเค้าบ้างก็แย่ละ(ปากแข็งจังนะ)
"ขาดอะไรรึเปล่าอ่ะ พี่อย่าลืมเอาชุดไปใส่เล่นน้ำกันด้วยนะ" ผมบอกพี่คิวเมื่อจัดของเสร็จแล้ว ต้องเตือนหน่อยเดี๋ยวมันจะคิดว่าไปทำงานอย่างเดียว นานๆ ได้ไปไหนสักทีก็ต้องพักผ่อนกันบ้าง
"ครับผม" ดูมันตอบ กุไม่ได้สั่งครับกุแค่ชวนมึงเฉยๆ สั่งข้าวไปได้สักพักก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมหยิบการ์ดไปเปิดประตูให้เค้าเข้ามาส่งข้าวครับ พี่คิวนี่มันรู้ใจสั่งมาแต่ของที่ผมชอบอ่ะ ชอบมันเพิ่มขึ้นมาอีกนิดนึง รอหน่อยนะอีกไม่นานผมจะรักมันแล้วหละ ^ ^
"มากี้ กินข้าวกัน เดี๋ยวจะได้อาบน้ำนอน" พี่คิวเรียกผม ก่อนที่เราสองคนจะนั่งกินข้าวกันไป ดูทีวีกันไป เถียงกันไปด้วย
กินข้าวเสร็จพี่คิวมันก็อาบน้ำก่อนครับ ผมก็ยกจานไปคืนเค้าไว้นอกห้อง เดี๋ยวเค้าก็มาเก็บไปเอง สักพักผมก็เข้าไปอาบบ้าง น้ำอุ่นๆ แบบนี้มันสบายดีจังเลยน้า....ผมอาบน้ำเสร็จยังไม่ทันจะได้เช็ดผมให้แห้งดี อยู่ๆ พี่คิวมันก็เอ่ยปากชวน
"ป่ะ" อะไรเนี่ย อาบน้ำแล้วมึงจะให้กุไปไหนอีก ไม่ไปแล้วว้อย
"พี่จะไปไหนอีก ไม่ไปแล้วผมจะนอน เดี๋ยวเวลานอนไม่พอ ปลุกไม่ตื่นอย่ามาโทษกันนะ"
"จะพาไปดูอะไรดีๆ มาเถอะน่า แป้บเดียว" แล้วพี่คิวมันก็คว้าเสื้อคลุมของเราสองคนก่อนจะลากผมมาจนได้ เราขึ้นลิฟท์ไปจนถึงชั้นดาดฟ้าของตึกที่มันอยู่ แต่เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกร่างกายก็ไปปะทะกับความเย็นของอากาศยามค่ำคืน ยังไม่ทันที่ผมจะก้าวออกมาจากลิฟท์พี่คิวก็เอามือมาปิดตาผมไว้ซะก่อน ก่อนจะพาให้เดินไป
"พี่เล่นอะไรเนี่ย" กลัวมันจับโยนตึกครับ สูงนะครับไม่ใช่แค่ชั้นสองชั้น น่ากลัวอ่ะ
"เหอะน่า..มาๆ มาทางนี้" เมื่อเราหยุดเดินพี่คิวก็คลายมือออก
"โอ้โห....สวยจังเลยครับ" เพราะว่าตึกมันสูงครับ เลยมองให้ท้องฟ้าค่อนข้างมืด พอจะมองเห็นดวงดาวแข่งกันกระพริบแสง แถมพอมองลงไปข้างล่าง ยังเห็นตึกสวยๆ ที่ประดับด้วยแสงไฟระยิบระยับ เป็นทิวทัศน์กลางคืนที่สวยซะจนบรรยายกันไม่ถูกเลยทีเดียว แต่บอกถูกอย่างเดียว ตอนนี้อากาศเย็นมากครับคงเพราะผมพึ่งสระผมมาด้วยแถมลมก็พัดซะ พี่คิวก็เอาเสื้อที่หยิบติดมือมาสวมให้ผม
"แล้วก็ไม่บอกก่อน ผมจะได้เอากล้องมาด้วย น่าถ่ายรูปจังเลย" ผมพูดพลางส่งยิ้มอย่างน่ารักให้พี่คิว มันยิ้มรับก่อนจะตอบ
"วันหลังก็ได้ ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกันจนกว่าจะตายจากกันไปข้างอยู่แล้วหละ" พี่คิวพูดจบเราสองก็เอามือมาเกี่ยวกันไว้
"ไม่น่าเชื่อเนอะ ตอนเจอกันครั้งแรกก็ไม่น่าประทับใจ ครั้งที่สองยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ แต่ไหงตอนนี้เป็นแบบนี้ได้ก็ไม่รู้" ผมพูดพลางนึกถึงเมื่อตอนเราสองคนเจอกันที่ชิงช้าอย่างขำๆ
"เหรอ...พี่อุตส่าห์วางแผนแทบตาย ให้ได้ครอบครองคนปากร้ายอย่างกี้นะเนี่ย ไม่คิดจะให้รางวัลมั่งเลยรึไง"
"ไม่คิด ไม่รู้จะให้อะไรผมจน อีกอย่างเรื่องวางแผนพี่ถนัดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ คงไม่ลำบากเท่าไหร่หรอกมั้ง" ผมตอบกวนมันไปเบาๆ
"แต่กี้มีสิ่งที่พี่อยากได้นะ" มันพูดพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ผมอีกทีแล้วก็รวบตัวผมไปกอดไว้ซะแน่นเลย
"ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์เลยนะ ปล่อย....ไปนอนเหอะ ผมง่วงแล้ว" รีบหันเหความสนใจมันก่อนครับ ไม่ได้ๆ เดี๋ยวผมซวย
"ทำไมกี้ใจร้ายกับพี่คิวจังเลยครับ น้า...ขอแค่จูบก็ได้ ถ้ายอมให้ดีๆ แค่ทีเดียวจบเลย" ผมว่าและมันต้องมาไม้นี้ แต่อ่ะ....หยวนๆ เพราะลงได้ถึงขนาดนี้แล้วถึงไม่ยอมมันคงต้องเอาจนได้นั่นแหละ ไอ้คนเอาแต่ใจ
"แค่ทีเดียวนะ" ผมบอกเบาๆ เขินนะเว้ย จะให้ตะโกนดังๆ รึไงเล่า-*- ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงเมื่อพี่คิวมันก้มหน้าลงมาเพียงริมฝีปากเราสัมผัสกันหัวใจผมก็เต้นรัวอย่างประหลาด ความรู้สึกในครั้งนี้มันแปลกๆ ไงไม่รู้แฮะ(หรือเพราะยอมมันดีๆ เป็นครั้งแรกหว่า) แต่ผมก็แกล้งมันเล่นนิดๆ ครับไม่ยอมเปิดปากให้มันง่ายๆ อยากเจ้าเล่ห์ดีนักแต่พี่คิวมันก็สามารถจริงๆ นะยังจะจูบจนได้อ่ะ ความจริงจูบนี่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรสักเท่าไหร่หรอกที่ผ่านมาทำไมผมถึงไม่ค่อยจะยอมมันวะ ไม่เข้าใจตัวเองเล้ย พี่คิวมันครางในลำคอเบาๆ อย่างพอใจเมื่อผมยอมจูบตอบมันดีๆ เป็นครั้งแรก แต่...ทำไมยิ่งนานเข้ามันยิ่งจูบหนักหน่วงเรียกร้องขึ้นเรื่อยๆ ไม่ไหวแล้ว หายใจไม่ทัน ผมพยายามดันมันออก แต่พี่คิวกลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
"อื้อ...อื้อ...."ผมครางประท้วง พยายามเอามือมาดันหน้ามันออกครับ แต่มันกดแขนผมลงไปไว้ข้างลำตัวก่อนจะกอดผมแน่นกว่าเดิมแล้วกุจะผลักมึงยังไงล่ะทีนี้ ไอ้หื่นเอ๊ย ส่วนมืออีกข้างมันรั้งท้ายทอยไว้ไม่ให้ผมหันหน้าหนีมันได้ครับ มันจูบจนผมแทบจะยืนอยู่ไม่ไหวต้องเอนตัวไปพิงมัน แข้งขาสั่นไปหมดเมื่อมันแกล้งจนพอใจมันก็ยอมถอนริมฝีปากนุ่มๆ ของมันออก แล้วก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ
"อยากแกล้งพี่ก่อนดีนัก เป็นไงล่ะ" ตอนนี้ไม่มีแรงจะเถียงมัน ไม่ดีๆ อยู่ในช่วงเสียเปรียบ ไอ้พี่คิวมันจูบน่ากลัวจริงๆ ให้ตายสิ ผมดันตัวมันออกก่อนจะหันหลังเตรียมเดินกลับมาที่ห้องครับ ได้ยินเสียงมันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินมาให้ทันผมแล้วก็รั้งมือผมไปกุมไว้ เราสองคนประสานนิ้วกันก่อนจะลงลิฟท์ไปยังห้องพักของพี่คิว เมื่อเดินเข้ามาในห้องมันก็พูดขึ้นมาว่า
"จะนอนเลยไหม หรือว่าจะต่อจากเมื่อกี้ดี" ผมเลยหยิบหมอนบนเตียงปาใส่หน้ามัน ก่อนจะโดดขึ้นเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวทันที สักพักก็มีความรู้สึกว่าที่นอนข้างผมยุบตัวลง และถ้ามันนอนดีๆ ก็คงไม่ว่านะแต่มันดันมานอนเบียดแย่งหมอนผมอีก
"อะไรล่ะ ไม่เอาแล้ว" ผมหันไปดุ
"ก็จะนอนด้วย หมอนใบนั้นมันไม่นิ่มเลย สู้ใบนี้ก็ไม่ได้"
"งั้นก็เอาไปเลย" ผมดันหมอนที่ตัวเองหนุนอยู่ไปให้มัน ก่อนจะคว้าใบที่ปาใส่หน้ามันมาหนุนแทน แต่มันไม่ยอมให้ครับ ไอ้นี่งกจริง มึงจะหนุน 2 ใบเลยรึไง
"ไม่เอา นอนด้วยกันแหละดีแล้ว" แล้วมันก็ดึงผมลงไปนอนกอด ตลอดแหละครับมันอ่ะ
เกาะที่เราไปนั้นสวยงามครับ ทรายขาว น้ำทะเลก็ใสสะอาด รีสอร์ทวาเลนไทน์ที่เราจะไปทำงานกันก็สวยงาม ชวนให้น่าพักสักหลายๆ วันเลยทีเดียว เมื่อมาถึงผมก็เตรียมกล้องออกเดินสำรวจรีสอร์ทแทบจะทันที
"ไม่พักก่อนหรือกี้ ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ ไม่เหนื่อยบ้างรึไง" พี่คิวถาม เมื่อเห็นว่าพอเก็บของเสร็จผมก็เตรียมตัวออกจากห้อง
"ไม่เหนื่อยหรอกครับ ตอนนี้ไฟกำลังแรง ต้องรีบก่อนมันจะมอดน่ะ555" ผมบอกพี่คิวก่อนจะออกจากห้อง ผมถ่ายรูปไปด้วย เก็บข้อมูลไปด้วยจนกระทั่งเกือบเที่ยงก็เดินกลับมายังห้องพัก ไม่ใช่อะไรครับ หิวแล้วง่ะ เปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นพี่คิวยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง
"พี่คิว พี่คิว เที่ยงแล้วไปทานข้าวกันเหอะ" ผมสะกิดแล้วเรียกเบาๆ เกรงใจอ่ะปลุกคนหลับ โบราณเค้าว่าบาปกรรม พี่คิวขยับตัวยุกยิกแต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาผมเลยแกล้งเอาหมอนปิดหน้ามันไว้แล้วกดเบาๆ เดี๋ยวหายใจไม่ออกมันก็ตื่นเองแหละ แป้บเดียวได้ผลครับ พี่คิวมันดิ้นดันหมอนออกก่อนจะดึงผมไปนอนด้านล่างแทนมัน
"แกล้งเหรอ" ไอ้พี่คิวมันถามเสียงเจ้าเล่ห์เชียว
"อะไรล่ะ เปล่าสักหน่อย ก็ปลุกดีๆ ไม่ยอมตื่นนี่นา" ผมแก้ตัวก่อนจะดันมันออก พี่คิวมันทำท่าจะก้มลงมา แต่ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นซะก่อน มันทำหน้าเซงจัดเลยครับก่อนจะก้มลงมากระซิบ
"ฝากไว้ก่อนเหอะ" แล้วก็ลุกออกไปครับ555 พี่เรย์มาเคาะเรียกได้ถูกจังหวะจริงๆ
"ที่นี่สวยจังเลยเนอะกี้เนอะ" เคนคุยกับผมระหว่างที่เรา 6 คนมานั่งทานอาหารกัน
"อือ....สวยมากเลย กุชอบบ่อน้ำร้อนกลางรีสอร์ทจัง เจ๋งมากมาย ท่าทางเจ้าของจะรวยเนอะ แต่งซะหรูเชียว" ผมบอกเคนก่อนจะเห็นว่าพี่คิว พี่อาร์ต พี่ซาจิและพี่เรย์อมยิ้มกันอย่างผิดสังเกต
"อะไรครับ" ผมถามออกไป ก็ว่าไม่ได้พูดอะไรผิดนะ
"ชอบไหมล่ะ ถ้าชอบจะพามาบ่อยๆ " พี่คิวถามผม
"ไม่เอาหรอกท่าทางจะแพงน่าดู ได้มาแค่นี้ก็ดีใจแล้ว" ผมตอบก่อนจะยิ้มน้อยๆ แล้วส่ายหน้าไปมาเบาๆ
"ไอ้คิวมันไม่เก็บเงินกับน้องกี้หรอก555" พี่อาร์ตพูดจบก็หัวเราะอย่างสะใจ อย่าบอกนะว่า....ผมหันไปมองหน้าพี่คิวอย่างตกใจเล็กน้อยโดยอัตโนมัติ มันยิ้มให้ผม กุว่าแล้ว ถึงว่าชื่อมันถึงได้คุ้นๆ ว่าแต่..มึงหมดชื่อจะตั้งแล้วหรือไงครับไอ้พี่คิว ร้านอาหารก็วาเลนไทน์ รีสอร์ทก็วาเลนไทน์ ถามจริงถ้ามีลูกมึงจะตั้งว่า วาเลนไทน์ไหมเนี่ย
"งั้นงานนี้ต้องเต็มที่สุดๆ ถ้ากินข้าวเสร็จแล้ว ผมออกไปลุยบ้างดีกว่า" เคนบอกกับทุกคนอย่างมุ่งมั่น
"ไม่ต้องรีบก็ได้ มีเวลาอีกตั้งหลายวัน" พี่คิวบอกเราสองคนพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ไม่ค่อยได้เห็นมันหัวเราะแบบนี้บ่อยๆ ซะด้วยสิ ปกติถ้าไม่ดุก็ดีแต่ทำหน้าหื่นใส่ผมอ่ะ
"รีบๆ อ่ะดีแล้ว งานเสร็จไวจะได้มีเวลาพักผ่อนเยอะๆ อยากเล่นน้ำทะเลจะแย่แล้ว น้ำทะเลใสแจ๋วกวักมือเรียกอยู่รำไร" ผมสนับสนุนเคนด้วย ทำเอาพวกพี่ๆ ฮากันครืน
แล้วบ่ายนั้นทั้งผมและไคก็ลุยงานกันเต็มที่จนถึงค่ำ เราช่วยกันออกความคิดเห็น เลือกรูป ตลอดจนเขียนคอลัมน์ หลังจากที่ทานมื้อค่ำแล้วก็อาไปให้พี่ซาจิ กับพี่เรย์ดู ยังมีส่วนที่ต้องแก้ไขอยู่บ้างเล็กน้อยเท่านั้น ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ไม่น่าจะเกินเที่ยงต้องเสร็จแน่ๆ เลย ผมกับเคนต่างยิ้มให้กันและกันก่อนจะแยกกันไปพัก เมื่อเข้าไปในห้องเห็นพี่คิวนอนดูทีวีอยู่ ผมจัดการอาบน้ำเสร็จก็มาล้มตัวลงนอนทันที ไม่ไหวแล้วครับ เหนื่อยมาก ต้องเก็บแรงไว้ลุยงานพรุ่งนี้
"เหนื่อยเหรอ"พี่คิวถามเบาๆ อย่างห่วงใย ผมชอบเสียงแบบนี้จัง
"อือ ผมนอนก่อนนะ" ผมบอกแล้วพี่คิวก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก หยิบรีโมทลดเสียงทีวีลงหน่อยเพื่อไม่ให้รบกวนผม เวลามันน่ารักก็น่ารักสุดๆ ไปเลยแฮะ
สายๆ ของวันที่สอง ผมและเคนนัดกันทำงานต่อที่หน้าล็อบบี้ ตรงจุดรับรองแขกของรีสอร์ท เรานั่งแก้งานตามที่พี่เรย์กับพี่ซาจิแนะนำมา กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเที่ยงกว่าๆ เมื่อเห็นว่างานเรียบร้อยแล้วเราสองคนก็ยิ้มให้กันอย่างยินดี
"กุหิวจังเลยว่ะกี้" ไอ้เคนบอกผม มือมันก็ลูบๆ คลำท้องแบนๆ ของมันไปด้วย
"อือ...กุก็หิวอ่ะ ไปกินข้าวกันมะ เห็นข้างๆ รีสอร์ทมีร้านเล็กๆ อยู่ไปดูกันเหอะ" เมื่อเคนพยักหน้ารับ ผมสองคนก็เดินเอางานไปเก็บไว้ที่ห้องพักของเคน ก่อนที่เราจะพากันเดินไปยังร้านอาหารเล็กๆ ข้างรีสอร์ทสั่งอาหารมานั่งกินกันสองคน
"วันนี้พวกพี่ๆ เค้าหายไปไหนกันหมดวะ" ผมคุยกับเคน ก็วันนี้ตั้งแต่ออกมานั่งทำงานผมยังไม่เห็นใครสักคนนอกจากไอ้เคนเนี่ย
"เอ...ไม่รู้สิ เค้าคงไปธุระที่ไหนกันละมั้ง ช่างเค้าเหอะ ว่าแต่...ตอนบ่ายเราเล่นน้ำกันมะมึง งานเสร็จแล้ว สบายใจแล้ว"
"เอาดิ ดีเหมือนกันเหนื่อยมาทั้งวันและ" เมื่อกินข้าวเสร็จผมสองคนก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพร้อมรบและมุ่งหน้าไปยังชายหาด ผมกับเคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
"กี้ น้ำใสมากเลยมึง อยากลองไปไกลๆ อ่ะ ลองไปกันดูมะ" เคนชวนผมว่ายออกทะเลครับ น่าสนใจดีเหมือนกันนะ
"เอาดิๆ น่าสนุก ว่าแต่มึงว่ายน้ำแข็งรึเปล่าอ่ะ กุยังไม่ค่อยเก่งเลยนะ"
"อืม...กุก็พอได้นะ แต่เพื่อความชัวร์ มึงรออยู่นี่แป้บ เดี๋ยวกุมา" เคนบอกผมก่อนจะวิ่งขึ้นจากน้ำไปทางที่มีห่วงยางซ้อนกันอยู่เป็นตั้งเลย และระหว่างที่รอเคนก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาหาผม
"นี่....เล่นคนเดียวไม่เหงาเหรอ ฉันเล่นเป็นเพื่อนมั๊ย" จะมายุ่งอะไรกับกุเนี่ย
"ผมมากับเพื่อน เค้าไปเอาของเดี๋ยวมา" ผมตอบก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น มันเดินมาดักหน้าก่อนจะถามอีกว่า
"แล้วชื่ออะไรล่ะ พักอยู่โรงแรมไหนเหรอ" (เกี่ยวอะไรกับมึงเนี่ย) ผมไม่ตอบอะไรแต่เดินหนีเลยครับ ไอ้หมอนั่นมันคว้าข้อมือผมไว้ ผมหันไปมองอย่างจะเอาเรื่องมันครับแต่ยังไม่ทันจะได้ด่าหรือโวยวายอะไร พี่คิวที่ไม่รู้มันโผล่มาจากทางไหนก็มาดึงตัวผมออก ก่อนจะบอกไอ้หมอนั่นไปว่า
"เค้าพักอยู่กับฉันเอง มีปัญหาอะไรไหม" เมื่อเห็นอย่างนั้นไอ้หมอนั่นมันก็เดินหนีไปครับ เฮ้อ...รอดไปที
"ไปคุยกับมันทำไม" เอ๊า....นี่กุหนีเสือปะจรเข้ใช่ไหมเนี่ย มึงไม่เห็นรึไงว่ากุเดินหนีมันน่ะ -*-
"ก็เค้าถามอ่ะ" ผมตอบกลับอย่างไม่ค่อยพอใจ ไม่ผิดนี่หว่า
"ทีหลังจะมาล่นน้ำก็บอกก่อนสิ จะพามาเล่นเอง เดี๋ยวก็โดนลากไปทางไหนหรอก" มันดุเบาๆ (กุไม่ใช่เด็กนะเนี่ย) พอดีกับที่เคนที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่กำลังยืนเถียงกัน 3 คนมะกี้ เดินมาถึงพอดี
"ไอ้กี้ มึงเป็นอะไรรึเปล่า รู้งี้พามึงไปด้วยกันก็ดีหรอก" เคนเอ่ยเบาๆ อย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรหรอกเคน แต่กุไม่อยากเล่นแล้วอ่ะ มึงจะเล่นต่อไหม"
"ไม่แล้วหละ ขึ้นเลยก็ดีเล่นมานานแล้วเหนื่อยเหมือนกัน" แล้วเราก็เดินกลับไปยังรีสอร์ทแล้วก็แยกย้ายเข้าห้องพักของตัวเอง ผมกลับมาถึงห้องก็อาบน้ำแล้วนอนพักโดยไม่ได้พูดอะไรกับพี่คิวอีก งอนมันครับ หาเรื่องซะจริง
2 B Con.....
ตอนหน้าจบนะครับ ฉลองจบด้วย NC แน่นอนครับ
ถ้าไม่ลงกลัวตายคา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
