กลับมาแล้วคร้าบ....
ชีวิตมีปัญหาอย่างแรงครับ
ตอนนี้ยังแก้ไม่ได้ แต่....หื่นเอ๊ย!! สุขกันเถอะเรา เศร้าไปทำไม
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะครับ งานก็ยุ่ง ชีวิตก็เครียด จะโดนเด็กกินอีก จะบ้าตายครับ
เพื่อเป็นการขอโทษเอาไปลยครับ
ตอนที่ 14 ฤกษ์เปิดตัว 
ออกแนวหวาน
วันถัดมาผมยังคงไปทำงานตามปกติ ในที่สุดก็ถึงวันอีฟแล้วครับ เมื่อคืนหลังจากที่เคลียร์กับไอ้พี่คิวผมก็หลับยาวเลยครับออกแนวหมดแรง ก็นะทะเลาะกับมันทีไรเป็นต้องลงไม้ลงมือกันตลอด(แถมส่วนใหญ่จะเป็นผมที่โดนลงมือนะ ไม่เค๊ยไม่เคยจะได้เอาคืน) เดินเข้ามาถึงออฟฟิศก็เจอพี่เรย์กับไอ้เคนยิ้มหน้าบานเดินหน้าระรื่นเข้ามาหา
"วันนี้ไอ้คิวมันจัดเลี้ยงคริสมาสต์และก็ล่วงหน้าปีใหม่ไปกินข้าวด้วยกันนะกี้ ห้ามปฏิเสธ และก็ห้ามหนีกลับบ้านก่อนด้วย" พี่เรย์บอกผมเป็นเชิงบังคับเล็กน้อย
"คร้าบบบบบ ดีจัง คิดถึงของฟรีจะแย่... ^ ^ ผมไปอยู่แล้วหละครับ พี่เคยเห็นผมปฏิเสธของฟรีหรอ 555" ผมตอบรับและถามพี่เรย์หน้าระรื่น ถึงไอ้พี่คิวมันจะไปก็ช่างหัวมัน วันนี้ผมไม่สนใจหรอก หมั่นไส้มันดัดนิสัยมันซะบ้าง
"กี้ พี่ไม่ได้เข้าข้างไอ้คิวนะ แต่อย่าโกรธมันนานแล้วกันนะครับ พี่สงสารมันอ่ะ" อ่ะนะรู้อะไรมาเนี่ย ถึงต้องมาออกรับแทนกันซะขนาดนี้ ไม่เคยจะมีความลับกันเลยนะพวกมึง มีกันบ้างก็ได้กุอาย
"ผมไม่ได้โกรธอะไรสักหน่อย ไปทำงานดีกว่า" ผมบอกพี่เรย์แล้วรีบเดินหนีมาที่โต๊ะของผมทันทีเลยครับ ว่าแต่ใครเอาเตารีดมานาบหน้าผมป่ะวะเนี่ยผมรู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองมันทั้งร้อนทั้งแดงเลยอ่า โอย...ว่านหางจระเข้อยู่หนายยยย 
:
:พี่เรย์มองหน้าเคนแล้วพากันหัวเราะทั้งคู่ ขำมากใช่มะ เดี๋ยวก็งอนมันต่ออีกสักเดือนนึงเลยนี่
ตกเย็นพอได้เวลาเลิกงานพวกเราก็เตรียมตัวเก็บของกันครับ แต่ไม่ต้องรีบอะไรนัก วันนี้นัดกันไว้ตอน 6 โมงเย็นที่ร้านริมทางด่วนที่เราเคยไปกัน พนักงานคนอื่นๆ ทะยอยไปกันเองก่อนหน้าแล้ว ส่วนผมก็ต้องไปกับพี่ชายผมอยู่แล้ว หลังจากนั่งคุยเล่นรอกันอยู่สักพัก พี่อาร์ตก็เดินเข้ามาครับ แล้วไอ้พี่คิวมันหายหัวไปไหนของมันเนี่ย
"ไปๆ พร้อมแล้ว" พี่อาร์ตบอกพวกเราสี่คน (ผม เคน พี่เรย์และพี่ซาจิ)
"ไอ้คิวล่ะ" พี่เรย์ถาม เออ...นั่นดิ แล้วไอ้พี่คิวอ่ะ แบบว่าสงสัยนานละแต่ไม่กล้าถาม
"มันมีธุระ เดี๋ยวมันตามไปทีหลัง ไม่ต้องห่วงหรอกกี้ เดี๋ยวก็ได้เจอ" อ่ะนะ กุไม่ได้ห่วงมันเลยครับพี่อาร์ต แค่สงสัยว่ามันหายหัวไปไหน
"ไม่ใช่ซะหน่อย" ผมบอกพี่อาร์ตก่อนจะเดินนำออกจากห้อง ไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะตามหลัง วันนี้พี่อาร์ตเอารถไปเองแฮะ ถึงว่าเมื่อเช้าหนาวจัดเชียวกรุงเทพ ดีนะที่หิมะไม่ตก
วันนี้ร้านอาหารที่เราไปนั่งตกแต่งอย่างเลิศหรูอลังการสุดๆ ไปเลย ดีที่พี่อาร์ตโทรมาจองไว้ล่วงหน้าแล้ว เพราะว่าคนค่อนข้างแน่นร้านเลยทีเดียว จำนวนโต๊ะและพื้นที่กว่าครึ่งร้านเป็นของพนักงานบริษัทของพี่คิวที่ได้โทรมาจองไว้ก่อนล่วงหน้า
เรานั่งทานข้าวกันไปคุยกันไป ผมมองออกไปบริเวณรอบๆ ร้าน แม้ไฟจะไม่สว่างมากแต่ก็พอมองเห็นว่ามีน้ำค้างหยดตามยอดหญ้า อากาศหนาวกำลังดี ผู้คนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นต่างมีแต่รอยยิ้มให้แก่กัน ลานกว้างๆ ข้างร้านมีต้นสนต้นใหญ่ตั้งอยู่ มันถูกประดับประดาด้วยไฟสีทองระยิบระยับ หยดน้ำค้างที่ตกลงมาปรกคลุมช่วยเสริมให้ต้นไม้นั้นดูสวยงามเข้าไปอีกทวีคูณ ดีจังที่คืนนี้ผมไม่ได้เลือกที่จะอยู่คนเดียวในห้อง
หลังจากที่พวกเราเข้านั่งประจำที่กันเรียบร้อยแล้ว สั่งอาหารไปไม่นานพี่คิวก็เดินเข้ามาที่ประตูท่ามกลางเสียงแซวที่ดังไปทั่วทุกโต๊ะของบริษัทพวกเรา อะไรก็คงจะดีถ้าข้างกายพี่คิวไม่มีผู้หญิงคนนั้น คนที่ผมเห็นเมื่อวานนี้เดินเข้ามาพร้อมกันด้วยท่าทางสนิทสนมซะเหลือเกิน ทั้งสองคนเดินมาที่โต๊ะที่พวกผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะเรย์ อาร์ตด้วย สบายดีนะคะ ไม่ได้เจอกันนานยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ” พี่ฟ้า(จำได้ว่าพี่คิวมันบอกว่าชื่อนั้น) ทักทายพี่อาร์ตกับพี่เรย์อย่างคุ้นเคย ก่อนที่ทั้งสองคนจะนั่งลงกับพวกเรา ไอ้พี่คิวมันยิ้มให้ผมด้วย กวนนักนะมึง โฮ่ย....เกลียดมันว่ะครับ 
“ก็สบายดีครับ ไม่เจ็บไม่ป่วย แถมหล่อขึ้นด้วยอ่ะ” พี่อาร์ตตอบอย่างอารมณ์ดี พี่เรย์เพียงแต่ยิ้มให้อีกฝ่ายน้อยๆ และก็พูดประโยคที่ไม่คิดว่าพี่เรย์จะเป็นคนพูด “ทำไมถึงมาด้วยกันกับไอ้คิวได้ล่ะครับวันนี้” โห...ไอ้เรย์ครับ ท่าทางจะห่วงน้องเกินพิกัดนะมัน ยิงซะตรงเผงเลย แต่เข้าทางผมครับ หุหุ
“ก็จะพามาให้ได้รู้จักกันไว้น่ะ วันนี้นอกจากจะเลี้ยงฉลองคริสมาสต์และปีใหม่ไปในตัวแล้วยังมีข่าวดีอีกอย่าง กุจะเปิดตัวแฟนน่ะ ก็เลยต้องชวนฟ้าเค้ามาด้วย” ผมบอกกับทุกคนพลางยิ้มหน้าบานพอๆ กับฟ้า ส่วนคนอื่นๆ พากันอึ้งกับคำพูดของผม แม้กระทั่งสุดที่รักของผมที่ตอนนี้กี้มันทำหน้าแบบว่า ไม่พอใจ เสียใจ น้อยใจ แน่ะ...แสดงว่าแอบมีใจให้ผมนะเนี่ย หุหุ 
ระหว่างที่พวกเรานั่งกินข้าวกัน ผมก็ลุกเดินไปตามโต๊ะของพวกน้องๆ โต๊ะนั้นบ้าง โต๊ะนี้บ้างอย่างทั่วถึง กว่าจะกลับมานั่งที่ได้ก็เล่นเอาความสามารถในการขับขี่ยานพาหนะลดลง 10% เลยครับ โต๊ะไหนๆ ก็พากันยกชนแก้วทุกโต๊ะ ดีที่ว่าผมคอแข็งทองแดงเรียกพี่ แค่นี้ชิวๆ ครับ เอิ๊กส์
พอผมวนกลับมาที่โต๊ะอีกทีอารมณ์สุนทรีที่มีก็เป็นอันต้องสะดุดลงเพราะหน้าตากวนส้น...คุ้นๆ ของคนบางคนมันมานั่งที่โต๊ะของพวกผมและเพื่อน อะไรไม่เลวเท่ามันยกเก้าอี้มาคั่นกลางเก้าอี้ผมกับกี้ นั่งข้างแฟนผมนี่มันคงเตรียมใจมาดีแล้ว ดูนะตักกุ้งให้แฟนผม กี้มันก็ระรื่นยิ้มรับไปด้วยอีก โอย.....โมโหเฟ๊ย 
ผมรีบเดินเข้าไปแต่ยังไม่ทันได้นั่งนะครับ ผมสะกิดด้านหลังไอ้คุณเอก มันหันมายิ้มให้ผมนิดนึง และทักทาย
“อ้าว...สวัสดีครับคุณชานนท์ คงจะไม่ว่านะครับ ถ้าผมจะมาร่วมโต๊ะด้วย พอดีคุณพ่อคุณแม่ผมกลับไปก่อนแล้วน่ะครับ ผมเห็นแจนและก็น้องๆ อยู่ที่นี่ก็เลยเข้ามานั่งด้วย” มันบอกยาวเหยียด กุอ่ะไม่รังเกียจหรอกครับ แต่กุจะเกลียดก็เพราะมึงมานั่งข้างแฟนกุนี่แหละ เห็นแจนมึงก็ไปนั่งกับแจนสิโว๊ย ไอ้ฟาย 
“ไม่รังเกียจหรอกครับ แต่ตรงนั้นน่ะที่ผม” ผมบอกมันและก็เอาปลายนิ้วชี้เคาะๆ ไปที่เก้าอี้ตัวที่มันนั่งและทำสายตาประมาณว่า ‘มึงลุกออกจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้นะครับ’ ไอ้อาร์ต ไอ้เรย์ ซาจิและเคนมันมองผมแล้วก็อมยิ้มกันใหญ่ ส่วนกี้อ่ะมันอึ้งไปนิดๆ อาจจะอึ้งในความใจกล้า(หน้าด้านแต่หล่อ)ของผมน่ะครับ ส่วนฟ้าก็มองเหมือนไม่พอใจนิดๆ ที่ผมไปแย่งเก้าอี้ที่ติดกับที่นั่งของกี้แทนที่จะเป็นตัวที่ติดกับเธอ
ไอ้คุณเอกมันชะงักไปและก็มองจ้องมาที่ตาของผมก่อนที่จะลุกขยับออกอย่างขัดใจนิดๆ ก็ลองไม่ลุกสิครับ มันตายวันนี้แหละ ผมหันไปคุยกับฟ้าแต่ก็ยังไม่ยอมนั่งลงตรงเก้าอี้ที่พึ่งจะกลับคืนมาเป็นของผม
“ฟ้าครับ” ผมเรียกฟ้าและส่งยิ้มหวานให้เธอ ฟ้าทำท่าเอียงอายอย่างเห็นได้ชัด
“คะ?”
“ฟ้าคงไม่รังเกียจนะครับที่ผมจะแนะนำแฟนผมอย่างเป็นทางการในวันนี้” คราวนี้ฟ้ายิ้มใหญ่เลยครับ แต่สุดที่รักผมจะลุกเดินหนีแล้วครับ ผมรีบคว้าข้อมือกี้มันไว้ก่อนจะดึงตัวเข้ามากอด
“จะรีบไปไหนล่ะครับที่รัก” ผมก้มลงไปกระซิบพอได้ยินกันสองคนและก็ลากข้อมือกี้มันให้เดินตามไปที่เวทีใหญ่ด้านในที่มีวงดนตรีเล่นเพลงอยู่ เพียงแค่ผมดินเข้าไปต้าร์ที่เป็นนักร้องนำและหลานรหัสของผมตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ยิ้มให้ผมและก็ประกาศออกไมค์ทันที
“วันนี้ร้าน....ของเราได้มีโอกาสต้อนรับคณะผู้บริหารและพนักงานทุกท่านจากบริษัท.......ครับ ขอบคุณมากนะครับ” ต้าร์พูดจบเสียงปรบมือและเสียงโห่แซวของน้องๆ บริษัทผมก็ดังขึ้นลั่นร้าน ลูกค้าโต๊ะอื่นๆ ก็เลยลอยหันมาสนใจพวกเราไปด้วย
“วันนี้พี่คิวบอสสุดหล่อก็มีเรื่องจะประกาศนิดหน่อย ขอเรียนเชิญพี่คิวบนเวทีเลยครับ” จบคำของต้าร์เสียงปรบมือต้อนรับก็ดังขึ้น ผมเดินขึ้นเวทีและก็ลากแขนไอ้ตัวแสบให้มันตามขึ้นไปด้วยครับ มันก็ทำท่าไม่พอใจใส่ผมนั่นแหละครับแต่ก็ต้องก้าวตามขึ้นมา เพราะผมขู่มันไปว่าถ้าไม่ขึ้นมาดีๆ ผมจะอุ้มมันขึ้นมาเอง
“ขอบใจนะต้าร์” ผมหันไปบอกต้าร์และยิ้มให้ ก่อนจะจับไมค์มาพูด
“ก่อนอื่นผมก็ต้องขอบคุณพนักงานทุกท่าน น้องๆ ทุกคนที่เหน็ดเหนื่อยกันมาตลอดทั้งปี และก็รับรองว่าจะไม่เหนื่อยเปล่าแน่นอนครับ นอกจากวันนี้เราจะมีเลี้ยงปีใหม่ล่วงหน้าแล้ว อีก 3 วันก็เตรียมรับโบนัสสิ้นไปไปฉลองกันต่อที่บ้านคนละ 3 เท่าไปเลย” ผมูดจบเสียงโห่ร้องอย่างยินดีก็ดังลั่นไปทั่วร้านอาหาร
“แต่ก่อนที่เราจะสนุกสนานกับเพลงเพราะๆ ของน้องต้าร์กันต่อวันนี้ผมมีเรื่องจะประกาศอีกอย่าง” ผมพูดขึ้นมาและเอามือไปสอดประสานกับกี้ไว้ มันก็จะดึงหนีท่าเดียวเลยครับไอ้เด็กบ้านี่ ไม่ได้มีความโรแมนติกซะมั่งเลย
“ผมไม่คิดจะปิดบัง และก็ไม่แคร์ด้วยว่าใครจะคิดยังไง แต่บอกอย่างเดียวว่าถ้าใครมายุ่งกับแฟนผม มันต้องเจอดีแน่” ผมพูดและหันไปมองหน้ากี้เล็กน้อย มันหน้าแดงและพยายามดึงมือออกใหญ่เลยครับ ส่วนฟ้าที่นั่งรออยู่แล้วก็เหมือนจะงงที่ผมลากเอาไอ้เด็กผู้ชายหน้าหวานตัวเล็กๆ นี่ขึ้นเวทีมาแทนที่จะเป็นเธอ ส่วนคนที่ผมอยากให้มันได้ยินที่สุดมันมองอย่างคาดไม่ถึงเลยทีเดียว
ผมเปลี่ยนจากจับมือกับกี้มาโอบกอดมันไว้แทนและก็พูดอีกครั้ง
“ผมจะบอกว่ากี้เป็นแฟนผม เป็นคนที่ผมรัก และก็เป็นคนที่ผมจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต ดังนั้นใครมายุ่งกับแฟนผมละก็...อาจจะศพไม่สวยหน่อยก็อย่าว่ากันนะครับ” ผมหยอดตอนท้ายขำๆ แต่ความจริงไม่ขำนะครับ ไม่ได้พูดเล่นจะทำจริงๆ
ผมประกาศและยิ่งกอดกี้มันแน่นเข้าไปอีก ไอ้ตัวแสบของผมยืนอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะดิ้นดันผมออกใหญ่เลย สงสัยจะอายครับ จะอายทำไมแค่คนมองทั้งร้านเอง ผมยังไม่เห็นจะอายเลยครับ ใครบางคนอาจจะว่าผมหน้าด้าน แต่ถึงด้านผมก็หล่ออ่ะครับ ภูมิใจ 555
“อะไรกัน ไม่จริง!!~” ฟ้าลุกขึ้นโวยวาย และหันมาจ้องหน้าผมแฟนผมใหญ่ ก่อนที่เธอจะลุกสะบัดก้นเดินออกนอกร้านไป ส่วนไอ้คุณเอกนั่งเอ๋อรับประทานไปตามระเบียบ ให้มันรู้ซะบ้างว่าของใคร ถ้าต่อไปยังกล้ามาวุ่นวายอีกละก็....หึหึ 
พนักงานบริษัทผมบางคนก็แซวกันเสียงดัง บางคนก็นั่งอึ้งๆ กันไปบ้าง แต่แล้วทุกคนก็นั่งกินกันต่อเหมือนเดิม เหมือนกับว่าที่ผมประกาศออกไปว่ารักผู้ชายนั้นเป็นรื่องปกติธรรมดาซะเหลือเกิน อ๊ะ! หรือเดี๋ยวนี้มันปกติแล้ววะ
ที่แอบสะใจนอกจากไอ้คุณเอกแล้ว ผมยังสะใจไอ้เด็กฝ่ายศิลป์ 2 คนนั่นอีกด้วย ไงล่ะมึงอกหักกันเลยสิ หุหุ ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวชั่วแน่นะผมเนี่ย นอกจากความหล่อวันนี้ผมภูมิใจในความชั่วของตัวเองเป็นครั้งแรกเลยครับ เอิ๊กส์ๆ ผมยืนเอ๋อหน้าแดงไปเลยครับ แถมตอนนี้ก้มหน้างุดๆ ไม่อยากจะมองหน้าใครเลยอ่ะ อายโคตรๆ ครับ ทำไมตอนเกิดมาสวรรค์เค้าไม่ให้ความอายไอ้พี่คิวมันติดตัวมาบ้างเนี่ยเปิดตัวแรงแบบไม่แคร์สื่อเลยนะมึง และดูนะครับ....ยังจะเที่ยวหันไปยิ้มให้คนนั้นคนนี้อีก
มันเดินลงจากเวทีและก็ยังคงจูงมือผมต่อไปโดยไม่คิดจะปล่อย แอบเห็นสาวๆ ที่นั่งโต๊ะหน้าๆ ที่มองพี่คิวตั้งแต่มันเข้ามาในร้านทำท่าผิดหวังเสียดายกันเป็นแถว 555 จะเอาไหมล่ะ มาขอจิ...แต่ยกให้ป่าวอีกเรื่องนะ เง้ย....แล้วทำไมผมต้องหวงไอ้พี่คิวมันด้วยเนี่ยยย
จากนั้นพี่นักร้องที่ร้านก็ขึ้นมานั่งร้องเพลงต่อครับ ผมก็เดินตามมันต้อยๆ กลับไปนั่งที่โต๊ะ(เปล่านะไม่ได้ยอม มันก็จูงมืออ่ะ) พวกพี่ๆ ที่นั่งอยู่ก็ยิ้มแซวกันใหญ่เลย จะอะไรกันนักเนี่ยพอได้แล้ว อายนะเว้ย...
ผมนั่งลงและพี่คิวมันก็นั่งลงข้างผมทันที พี่เอกนี่เงียบไปเลยครับ เอ...พี่เค้าเป็นอะไรรึเปล่านะดูแปลกๆ มะกี้ยังรื่นเริงอยู่เลยอ่ะ
“พี่เอก ไม่สบายรึปล่าครับ เงียบจัง” ผมหันไปถามพี่เอก เล่นเอาไอ้พี่คิวมันบีบมือผมอย่างแรงจนเจ็บ ผมหันไปจ้องหน้ามันและก็ดุเบาๆ
“พี่คิว..เจ็บนะ”
“หึงนะ” เออ...ขอบใจที่บอกกุนะ เงียบเลยครับผมไปต่อไม่เป็น ผมลุกขึ้นยืนทันที
“จะไปไหน” เสียงดุมาเชียวนะมึง
“ส้วม...จะไปด้วยมะ” ผมบอกมันเน้นๆ จนพี่ๆ ที่นั่งร่วมโต๊ะฮากระจายครับโดยเฉพาะพี่อาร์ต ไม่มีสงวนท่าทีเล้ย ไม่มีมาดทนายความจริงๆ ให้ตายเหอะ ถ้ามีเรื่องผมไม่จ้างทำคดีให้หรอก กลัวจะแพ้ความตั้งแต่ยังไม่เริ่มอ่ะ ว่าแต่...ไอ้พี่คิวครับ มันลุกตามผมขึ้นมาทำไมเนี่ย
“เดินไปสิ” เฮ๊ย!!! มันจะไปห้องน้ำกับผมจริงด้วยอ่ะ ไม่น่าไปท้ามันเลยกุ แล้วดูนะครับเดินผ่านใคร เค้าก็มอง บางคนยิ้มแซวอีก จะเดินไม่เป็นแล้วครับขาแทบพัน พอเข้าไปในห้องน้ำชายก็มีผู้ชายน่าจะรุ่นๆ เดียวกับผมมั้งนะ แต่ดูท่าจะเป็นชาวต่างชาติแฮะ ตาสีเทาๆ ฟ้าๆ สวยดีครับ ที่สำคัญตัวสู๊งสูงอ่า มีลักยิ้มด้วย ทำไมรู้น่ะเหรอ ก็เค้ายิ้มให้ผมกับพี่คิวอ่ะ
นั่นๆ ไอ้พี่คิวไปจ้องเค้าตาขวางเชียว เค้าแค่มองเฉยๆ เองนะ ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาแล้วครับ โหย...สูงกว่าพี่คิวอีกง่ะ
“พี่ครับ เมื่อกี้พี่พูดได้ดีมากเลย” เอ้า...ไปคุยกับพี่คิวเดี๋ยวมันก็งับหัวเอาหรอก ดูตามันดิโหดซะ
“ไว้ผมจะไปบอกไอ้เตี้ยของผมบ้าง” แค่นั้นแหละพี่คิวมันก็ส่งยิ้มให้ทันที เหอะๆ ที่แท้กะพวกเดียวกันนี่เอง ถ้ากุเป็นผู้หญิงมาได้ยินผู้ชายหน้าตาดีโคตรๆ สองคนมายินคุยกันแบบนี้ กุร้องไห้ตายแหง เสียดายแทนว่ะครับ ว่าแต่...ไมหมอนี่มันพูดไทยชัดแจ๋วเลยวะ
“พี่เอาใจช่วยนะไอ้น้อง...ชื่อไรล่ะเรา” พี่คิวตบบ่าหมอนั่นเบาๆ สองที ก่อนจะถามชื่อเป็นการเป็นงาน มึงไม่ฉี่แล้วมาส้วมทำเพื่อ???
“ชื่อโซลเมทครับ” โห....ใครตั้งชื่อให้มันวะ แต่ก็...แปลกดี แต่ถ้าผมมีลูกคงไม่กล้าตั้งอ่ะ แต่หมอนี่มันหล่อครับหน้าตาก็อินเตอร์ เอ้า...เหมาะก็เหมาะวะ ผมก็วิจารณ์(ในใจ)ก่อนจะเดินไปตั้งท่าแล้วครับ อยู่ดีๆ ไอ้พี่คิวมันก็ลากแขนซะตกใจ
“อะไร” ผมหันไปถามมันอย่างหาเรื่องนิดๆ
“เข้าไปในห้องน้ำนู่น” โห...กุมะใช่ผู้หญิงนะมึง แต่ก็ต้องเดินไปครับก็มันดุด้วยสายตาอ่ะ
ผมเดินเข้าไปด้านในก็สวนกับผู้ชายวัยรุ่นหน้าสวยมากอีกคน สวยพอๆ กะพี่คิวเลยไม่แน่จะสวยกว่าพี่คิวด้วยซ้ำถ้าน้องมันทำหน้าตาให้เป็นมิตรกว่านี้ หน้าดุชะมัด ตัวบางๆ อ่ะ มีไส้ป่าววะนั่นเอวเล็กมาก ตัวสูงพอๆ กะผมแหละแต่ตัวเล็กกว่าผมอีก ดูหน้าหมอนั่นดิอย่างกับจะไปฆ่าใครตาย สวยโหดวุ้ย ผมหันไปมองตามนิดหน่อย และก็เห็นนายเนื้อคู่(ไอ้คุณโซลเมท)ยิ้มให้น้องหน้าสวยที่เดินสวนออกไป
“เลิฟเสร็จแล้วเหรอ” โหย...ชื่อเลิฟ แม่งเนื้อคู่กันแหง เลิฟกะโซลเมท อย่าบอกนะว่าไอ้เตี้ยของหมอนั่นคือไอ้น้องสวยโหดนี่
“เออสิ..ไม่เสร็จจะออกมารึไง” เออ...มันโหดจริงๆ ครับ เค้าถามมามันแทบกัดเค้ากลับแน่ะ ไม่เคยจะเกรงกลัวตัวก็นิดเดียวเก่งเหมือนผมจริงๆ แต่ดูนายโซลเมทเค้าก็ยิ้มๆ ไม่เห็นจะกลัวเลยแฮะ สงสัยจะชิน ก๊ากส์ ผมนี่กะเนาะโรคจิตนินทาเค้าไปทั่ว สบายใจแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำครับเพราะขืนชักช้าจะไม่สบายตัวเอาได้ พี่คิวมันจ้องตาขวางอีกแล้ว
ออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจอพี่เอกแล้วครับ สงสัยจะกลับไปแล้วมั้ง เรานั่งดื่มกันต่ออย่างสนุกสนาน หมดเรื่องเครียดแล้วก็เฮฮากันเต็มที่เลยอ่ะ พนักงานคนอื่นๆ ก็นั่งกินกันไปคุยกันไป ใครที่กลับก่อนก็ไม่ว่ากัน จนกระทั้งใกล้เที่ยงคืนพนักงานต่างแยกย้ายกันกลับหมดแล้ว พวกเรา 6 คนก็แยกย้ายกันหลังจากพี่คิวเคลียร์ค่าใช้จ่ายทั้งหมด
โห...หกคน รถสามคัน ครบคู่มาก ไม่ต้องบอกก็คงรู้นะครับว่าใครไปกับใคร ผมก็ต้องกลับกับพี่คิวเหมือนเดิมห้องใกล้กันนี่นา แต่แค่นั้นจริงเหรอวะ??
"กี้ครับเดินไหวไหม" พี่คิวถามเมื่อเรากำลังจะเดินออกจากร้านไปยังลานจอดรถ
"ไหว..คราวนี้ไหวจนถึงห้องแน่ๆ ไม่ต้องห่วง" ผมบอกมัน วันนี้ผมไม่ค่อยเมาเท่าไหร่อ่ะ ไม่รู้ว่าทำไมแต่ความรู้สึกตัวเองมันบอกว่าวันนี้ห้ามเมา ทำเอาพี่คิวหัวเราะหึหึ เราเดินจูงมือกันออกจากร้านจนถึงรถ แล้วมันก็เปิดประตูให้ผมนั่งอีกตามเคย ปลงครับเรื่องนี้ อยากเปิดก็ช่างมัน
"วันนี้ไปนอนห้องพี่คิวนะครับ" มาโหมดอ้อนนี่ผมจะละลายครับ พี่คิวมันสวยมากจริงๆ อ่ะ ถ้าไปประกวดมิสทิฟฟานี่ พี่ปอย ตรีชฎา มีหนาวกันมั่งละงานนี้
"ไม่เอา" แต่ผมก็ปฏิเสธทันทีทันควัน อยู่กับมันอัตราความเสี่ยงที่จะเกิดอันตรายกับร่างกายยิ่งกว่าทำงานกับเครื่องจักรอันตรายหรือวัตถุไวไฟเป็นร้อยเท่า
"น้า...ทีบ้านเพื่อนยังไปได้เลย ไม่รู้ล่ะ นอนคนเดียวหนาวจะตาย"
"ห้ามทำอะไรนะ ถ้าตกลงก็โอเค" ไม่ได้หรอก มันยิ่งหื่นๆ อยู่ด้วย ไม่อยากเสียตัวในคืนอีฟ
"จะให้ทำอะไรล่ะ งั้นเป็นอันว่านอนห้องพี่คิว...จบ" แล้วมันก็ขับรถอย่างอารมณ์ดีไปตลอดทาง แถมยังมีอารมณ์เปิดเพลงฟังด้วยนะเออ ไอ้พี่นี่มันผีบ้าผีบอจริงๆ นะเนี่ย
"ไปเอาของที่ห้องก่อนแล้วกัน" ผมบอกมัน
"ไม่ต้องหรอก ถ้าเป็นของใช้พี่เตรียมไว้ให้หมดแล้ว" พร้อมตลอด สามารถทุกสถานการณ์จริงๆ ให้ตาย ถ้าไปติดเกาะกับมันนี่ผมมั่นใจว่า รอดชีวิตกลับมาแน่ๆ อ่ะ
เมื่อถึงห้อง(ของมัน) ผมก็จัดการอาบน้ำเรียบร้อยครับ ใส่ชุดนอนของผม(มันซื้อมาให้อ่ะครับ) ก่อนจะมาทิ้งลงที่ฝั่งซ้ายของเตียงแล้วก็หลับไปโดยไม่ได้หวาดระแวงสักเท่าไหร่ อีกอย่างทั้งง่วงทั้งมึนไม่ไหวแล้วขอเสียมารยาท(ที่ไม่ค่อยจะมี) นอนก่อนเจ้าของห้องแล้วกันนะ
ผมหลับไปนานรึเปล่าไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้อึดอัดหายใจไม่ออก (อะไรวะเนี่ย) ผมปรือตาขึ้นมามองอย่างงงๆ ทำไมมันถึงหายใจไม่ออกวะ หรือจะโดนผีอำ (ผีคิวอ่ะดิ) แต่ก็เห็นหน้าของพี่คิวอยู่ตรงหน้า ไอ้บ้านี่มาขโมยจูบ ไหนบอกว่าไม่ทำอะไรไง ไอ้โกหกเอ๊ย
"จะทำอะไร ปล่อยเลยนะ ไหนบอกไม่ทำอะไรไง" ผมแว้ดมันเบาๆ ก็มันดึกแล้วนี่นา
"ก็ไม่ได้ทำอะไร แค่จูบ" ดูมันตอบ คือพี่คิวครับไอ้ที่กุบอกว่าอะไร มันก็รวมทั้งหมดนั่นแหละ มึงอย่ามาทำใสซื่อได้มั๊ย หน้าไม่ให้แล้ว
"นะครับ..กี้ นิดเดียวเอง เมื่อไหร่กี้จะใจอ่อนกับพี่สักที"
"จะบ้าเรอะ รู้จักกันไม่กี่วัน แค่มานอนด้วยนี่ก็สุดๆ แล้วนะ" ผมหมายถึงใจง่ายสุดๆ อ่ะครับ
"ใครบอกว่าไม่กี่วัน พี่รู้จักกี้มาตั้งนานแล้วนะ ไม่งั้นจะมาซื้อห้องอยู่แถวนี้เรอะ คิดว่ามันบังเอิญรึไง"
"ไม่จริงอ่ะ" ผมพยายามเถียง ถ้ามันมาซื้อคอนโดนี่เพราะผมจริงๆ มันคงเสียสติไปแล้วแน่ๆ มันแพงนะเฟ้ย
"ตอนเช้าๆ กี้จะขึ้นไปถ่ายรูปที่ดาดฟ้าตึกกี้บ่อยๆ ใช่มั๊ยล่ะ แล้วปกติสี่ทุ่มถ้าไม่ไปไหน กี้ก็จะปิดไฟนอนเสมอ กี้ชอบไปซื้อของที่ร้านมินิมาร์ทตรงหัวมุมถนน ชอบเดินเล่นจากสวนไปมหาวิทยาลัย แต่ถ้าวันไหนนายขึ้นรถเมล์จนถึงหน้ามหาวิทยาลัยก็แสดงว่าเด็กน้อยของพี่ตื่นสายชัวร์ เพราะกี้ขี้เซา" พี่คิวบอกทำเอาผมอึ้ง มันรู้ได้ไงอ่ะ โรคจิตชอบแอบมองชาวบ้านรึเปล่าเนี่ย
"แล้วไม่สงสัยบ้างเหรอว่าทำไม เคนกับไอ้เรย์ถึงพยายามชวนเรามาฝึกงานที่บริษัทให้ได้น่ะ" โห...กระจ่างเลยครับ แหม...ตัวช่วยเพียบเชียวนะ
"ถึงกี้จะรู้จักพี่ไม่นาน แต่พี่รู้จักเรามานานมากแล้ว ไม่ต้องห่วง อีกอย่างพี่ก็ไม่เห็นว่าเวลามันจะสำคัญตรงไหนเลย สำคัญแค่ว่าพี่คิวรักกี้ก็พอ" ฮิ้วววววววววว ผมก็เขินนนนนนนนนนสิคร้าบ
"รักพี่คิวบ้างรึยังครับ" พี่คิวมันกอดผม พลางถามเสียงนุ่ม จะบอกไงดีวะ จะว่ารักผมว่าผมยังไม่ได้รักมันนะ แต่ก็ไม่ได้เกลียดอ่ะ แค่คิดถึงนิดๆ เวลามันหายหัวไป ไม่พอใจที่มันยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่น น้อยใจเล็กน้อยเวลามันไม่สนใจผมก็แค่นั้นเอง อย่างนี้เค้าเรียกว่าอะไรล่ะ
"ว่าไงล่ะครับ" พี่คิวยังถาม เมื่อเห็นผมเงียบไป พร้อมเขย่าตัวเบาๆ กุไม่ได้หลับว้อย กุกำลังคิดอยู่
"ไม่รู้" ผมตอบมันได้แค่นี้แหละ ก็ไม่รู้จริงๆ นี่หว่า
"ไม่รู้เหรอ ไม่รู้ต้องแบบนี้ เดี๋ยวแป้บเดียวรู้เรื่อง" มันพูดก่อนจะก้มลงมาจูบผม ดีพคิสครับ จะหายใจไม่ออกตาย
"รู้รึยัง" มันถามหลังจากที่ถอนริมฝีปากออก ผมรีบหันหน้าหนีเลย อายมันอ่ะครับ
"ก็ไม่รู้จะบอกยังไงอ่ะ" ผมรีบตอบ กลัวมันจะช่วยให้รู้เรื่องอีกทีน่ะ ช่วยบ่อยๆ ไม่ดี เดี๋ยวติดใจขึ้นมาแล้วจะยาวมากกว่าจูบ 555
"รู้สึกยังไงก็บอกมาอย่างนั้นแหละ" มันยังเร่งเร้าจะเอาคำตอบให้ได้ เหมือนเด็กไม่มีผิดเลย ถ้ามีใครมาเห็นมันตอนนี้นะบอกให้ตายก็ไม่มีใครเชื่อว่าเป็นผู้บริหารใหญ่โต เด็กชะมัด
"ก็แค่คิดถึงนิดๆ เวลาพี่ไม่อยู่ ไม่ชอบวลาพี่ยิ้มให้ผู้หญิงคนอื่น น้อยใจเล็กน้อยเวลาพี่ไม่สนใจก็แค่นั้น" จบคำผมมันก็ยิ้มหน้าบานเลยครับ คือพี่คิวครับมึงเข้าใจอะไรผิดป่ะครับ กุไม่ได้บอกว่ารักมึงเลยนะนั่น ทำไมจะต้องดีใจเว่อร์ขนาดนั้น
"แบบนี้แหละ เค้าเรียกว่า ..ความรัก.." มันบอกผมก่อนจะกอดซะแน่นเลย (กระดูกกุกรอบหมดพอดี จบฉากนี้ส่งกุเข้าโรงงานปลากรอบได้เลย)
"ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง เอาแค่ ..ชอบ..ก็พอและ รักมันมากไป" ผมรีบยั้งมันไว้ก่อน
"ถ้างั้นคืนนี้ก็......." มันพูดก่อนจะสบตาผมยิ้มๆ อย่างมีความหมาย ผมยิ้มหวานหยดให้มันหนึ่งทีก่อนจะตอบอย่างยินดีและเต็มใจว่า
.
.
.
.
.
.
.
.
"ไม่" และผมก็หันหลังให้มันทันที เสียเวลานอนจริงๆ
"ใจร้ายชะมัด" มันบ่นอุบอิบ แล้วก็ขยับเข้ามากอดผม ก่อนที่เราสองคนจะหลับไปด้วยรอยยิ้ม ผมยิ้มนะแต่มันยิ้มรึเปล่าผมไม่รู้หรอกไม่กล้าหันไปมองด้วย กลัวคืนนี้จะไม่ได้นอน
เฮ้อ....ในที่สุด ผมก็ไม่พ้นมือมันจนได้สิน่า อุตส่าห์ป้องกันตัวเองสุดชีวิตแล้วนะเนี่ย แล้วไปชอบมันตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ตัวเลย เวรกรรมของไอ้กี้ พ่อแม่ที่อยู่บนสวรรค์ ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ
2 B Con.....
ตอนหน้า ใครที่รอ NC มิควรพลาดด้วยประการทั้งปวง
ปล....ใกล้จบแล้วคร้าบบบบบ
แอบมีพระ กะ นาย เรื่องต่อไปแพลมๆ ออกมานิดหน่อย
โซลเมท กะ ไอรัก(ไอ้เลิฟนั่นแหละครับ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
