หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[Poes]

หวังว่าประวัติศาสตร์คงไม่ซ้ำรอยนะ ไม่งั้นนายหมู ตายทั้งเป็นแน่ๆ และคงไม่มีน้ำคนที่สาม 555+ ให้หมูได้แก้ตัวอีก

[Isuru]

สงสารหมู  คงเป็นฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนมาตลอดสินะ
ภาพคงติดตา  ที่เห็นคนที่รักตายต่อหน้าต่อตา
อ๊ากกกก  สั้นจังเลยค่ะ
มาต่อเร็วๆนะคะ

[Jesale]

เศร้ามากอ่ะ แงๆๆ สงสารหมู 

[นัตสึกิ]

พี่บุหรงอะ


ตอนนี้ค้างจังเลย

[sasa]

น้องน้ำฝนกะน้ำหยด เหมือนกันแต่ไม่ใช่คนเดียวกัน
น้ำฝนดูสดใส ร่าเริง คงจะช่วยให้หมูลืมอดีตได้บ้างหล่ะน่า

รออ่านตอนต่อไป...

[jannie]

หมูมาให้หมั่นไส้ตอน แล้วก็มาทำให้เห็นใจอีกตอน...น้ำคงสับสนกะพี่แกมากพอดู

[iNklaNd]

ขอเปลี่ยนจากน้องแว่น เป็นพี่โดม(เพื่อนน้ำหยด)ได้ป่าว   แอร๊ยยยยยย......

นั่น! ไม่น่าพูดถึงเลยท่าน พูดปุ๊ป โดมมาปั๊บ 

ใครจะคาบใครไปไม่สน แต่ขอให้ที่ให้พี่ต้นไม้สมหวังสักนิดนึงได้มั้ย
แบบว่า สงสารพี่แกมากกกกกก  ไหนว่าน้ำหยดเค้าคู่กะต้นไม้ [/color]

นั่นสิเค๊อะ...สงสารต้นไม้สุดๆ นอนเป็นผักมาตั้งนาน กว่าจะเจอคนที่รักจริง
ไฉนถึงมีอันต้องจากลากันตลอดชีวิตก็ไม่รู้ 
คาดว่าทั้งคู่คงเป็นคู่กันแน่ แต่ต้องรอชาติหน้าที่ไม่มีมาร(หมู)มาผจญ

ตอนนี้ความผิดในอดีตก็ตามมาหลอกหลอนอิหมูพระเอกของเราซะแล้ว
เห็นใจมันนิดๆ นะ แต่ก็แค่นิดเดียวเท่านั้นล่ะ!!!

[V_we]

เข้ามาลงชื่อว่าตามอ่านค่ะ
กลับไปอ่านภาคแรกมาแล้ว สยอง หื่น เศร้า แง้ๆ ที่ว่าสยองเพราะอ่านตอนกลางคืน อ่านไปก็เสียวสันหลังไป ใครน้อ ใครกันมาในยามวิกาล แถมมาทีไรหื่นทุกที ผีหล่อแถมยังหื่นอีกต่างหาก ไม่คิดว่าตอนจบจะเศร้าอย่างนั้น แบบว่าอ่านจบ แล้วต้องถอนหายใจ สมกับชื่อของนายเอกจริงๆ "หยดน้ำ" น้ำหนึ่งหยดสำหรับพี่ต้นไม้ สารภาพว่าอ่านแล้วไม่ชอบหมูเลยให้ตายสิ

แต่พอมาอ่านภาคสองแล้ว อืม...น่าช่างน่าสงสารจริงๆ นั่นแหละ ผิดบาปในใจที่ติดตัวอยู่คงทำหมูทรมานมากเลยทีเดียว ยิ่งตอนล่าสุดนี่ แง้ๆ สงสารหมู

รอตอนต่อไปและเป็นกำลังใจให้นะคะ
+1 จ้า

[dahlia]

หวาดเสียวแทนน้ำ หายจากอาการช็อคหวังว่าหมูคงเปิดใจมากขึ้นนะ เหตุการณ์มันย้อนกลับมาเตือนสติแบบนี้แล้ว

[kongkilmania]

ม่าย.....เจงงงงงงง
ทำไมมีแต่คนเห็นใจหมู 

 
อ่านตอนนี้แล้วยิ่งสงสารน้ำหยด
ถ้าไม่เป็นเพราะหมูพยายามรั้งไว้ น้ำหยดก็ไม่กลัวจนอยากจะหนี
แล้วก็ไม่โดนรถชน   จน...... 


ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดอิหมู ไม่สงสารมันจนนิดเดียว
ซ๊าาาาาธุ  ขอให้มันไม่สมหวังทีเถิ๊ด
ขอให้มีหนุ่มหล่อล่ำคนใหม่มาแย่งน้องน้ำฝนไปที เพี๊ยง!!!!!!!!! // โค่ดจะอินอ่ะคนเรา 555

[LifeTime]

บอกไม่ถูกว่าจะสงสารใครดี...แต่ที่แน่ๆ คนแต่งเก่งที่ทำให้ น้ำหยด
ติดตรึงอยู่ในความทรงจำคนอ่านได้...แค่คิดถึงน้ำหยด น้ำตาก็คลอ 

[อิสระ]

เมื่อไหร่หมูจะยอมให้อดีตกลายเป็นอดีตจริงๆซะที

แบบนี้น้ำหยดก็ไม่สงบซะทีเซ่
(แอบเคืองเล็กๆ)

[aojroonra]

คิดถึงน้ำหยดอีกครั้ง อีกครั้ง และ อีกครั้ง ชีวิตหมูจะก้าวต่อไปข้างหน้าได้เมื่อปล่อยวางเรื่องในอดีตเห็นหน้าน้ำทีไรก้อคิดถึงน้ำหยดเมื่อนั้น ยิ่งสงสารน้ำที่หลงรักหมู

[autthawat]

  `9k,,kvjko4k8 2 8iy[ 

[jasmin]

คิดถึงน้ำหยดอีกแล้ว ภาคแรกอ่านตอนนี้แล้วเกลียดหมูมาก
แต่ภาคนี้กลับสงสารหมูซะงั้น 
เมื่อไรหมูจะปล่อยน้ำหยดซักที

[fuku]

ค้างพร้อมกับน้ำตาไหลบ่าท่วมคีย์บอร์ด TT__TT

สงสารหมดทุกคนเลยอ่ะ ภาคนี้เหมือนการแก้ไขเรื่องที่ตกค้าง
อยากให้น้ำหยดหมดห่วงซะที

[ToeY_@_KP]

เป็นกำลังใจให้นะครับ

[kongkilmania]

มารอน้องตั้ม   

[zandwizz]

เศร้าได้อีก!!!!

[บุหรง]

บทที่ ๒๔

   “เป็นอะไรไปวะ ซึมๆมาตั้งแต่เช้าแล้ว” ชตพูดแล้วยกมือขึ้นแตะหน้าผากคนที่เดินอยู่ข้างๆ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่หว่า”
   “นั่นดิ ทุกทีไม่เคยเห็นเป็นอย่างนี้ เป็นอะไรวะ” โรจน์ที่เดินอยู่ด้วยถามขึ้นอีกคน
   “อย่าหัวเราะนะ”
   น้ำพูดแล้วหยุดเดิน ทำให้คนทั้งสองต้องหยุดเดินด้วย ต่างก็หันตัวมาทางน้ำเพื่อรอฟังว่าน้ำจะพูดอะไร จินกับเจนที่เดินอยู่ข้างหน้าพลอยหยุดเดินไปด้วย แล้วหันมามอง
   “เราฝันร้าย” น้ำพูดแล้วก้มหน้ามองพื้น
   “ไม่ใช่ฝันหวานเหรอ เมื่อวานโดนกอดซะแนบแน่นกลางถนน” เจนยื่นหน้าเข้ามาพูดแล้วหัวเราะคิกคัก
   “พี่เค้าไม่ได้ทำเพราะพิศวาสเราหรอกนะ” น้ำพูดเสียงเบาทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่
   “แล้วเค้าจะทำแบบนั้นทำไมวะ” ชตพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ
   “เราก็อยากรู้” น้ำเงยหน้าขึ้นมามองชต “นายว่าเราจะถามดีมั๊ย” แววตาของน้ำเหมือนคนที่กำลังอยู่ในความลังเล
   “นายจะถามเหรอ นั่นไงมาพอดี” จินพูดแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว “พี่หมู ... พี่หมูคะ”
   เสียงของจินทำให้กลุ่มคนทั้ง ๕ ชะงักเท้า แล้วหันมามองอย่างสงสัย
   “ดีค่ะ พี่หมู” จินไปหยุดตรงหน้าหมู แล้วยิ้มกว้าง “หนูชื่อจินนะคะ เป็นเพื่อนกับนายน้ำ” แล้วจินก็หันไปยิ้มหวานให้ต้อย มิตร อ้วนและชมพู่
   “เพื่อนน้ำเหรอ” ชมพู่เบิกตากว้าง มองจินตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้ววกสายตามาที่ใบหน้าใสๆของจิน  “เพื่อนที่ไหนอีกล่ะ”
   “อ้าว ก็ต้องเพื่อนคณะเดียวกันสิคะ” จินหันไปตอบ แล้วหันหน้ากลับมาหาหมู “น้ำเค้ามีอะไรจะถามพี่แน่ะ มาเร็วสิน้ำ”
   จินหันไปเรียกน้ำ ที่เดินตามมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ แต่หยุดยืนอยู่ห่างๆ แต่น้ำยังคงยืนนิ่ง โรจน์จึงแกล้งผลักไหล่ของน้ำเบาๆ ให้เดินไป แต่น้ำก็ยังเฉย จนจินรู้สึกรำคาญ จึงเดินมาคว้าข้อมือน้ำแล้วดึงตัวไป โดยไม่สนใจสายตาและท่าทางที่ห้ามปรามอย่างไม่พอใจของชต
   “เอ้า ... จะถามอะไรก็ถามเร็ว น้ำ” จินพูดแล้วหันไปจ้องหน้าหมู
   “นี่มันเด็กคนนั้นนี่” ชมพูดคราง “ชื่อน้ำเหรอ”
   “ครับ” น้ำตอบแล้วก็ต้องก้มหน้า เมื่อเห็นสายตาที่ว่างเปล่าของหมู
   “น้องน้ำมีอะไรเหรอ” ต้อยอดถามไม่ได้
   “เปล่าครับ” น้ำพูดอ้อมแอ้ม เงยหน้าขึ้นมองหมูด้วยความห่วงใย “ผมเห็นพี่หมูไม่กลับห้องตั้งแต่เมื่อเย็นวาน พี่ไม่เป็นอะไรนะครับ”
   หมูยังคงยืนนิ่ง จนต้อยอดไม่ได้อีกเช่นเคย
   “น้ำไม่ต้องเป็นห่วง หมูมันไม่เป็นอะไรหรอก”
   “ก็พี่หมูเอาแต่เงียบแบบนี้ประจำ มีอะไรก็บอกกันหน่อยสิครับ ผมเป็นห่วงนะ” ปลายเสียงเริ่มสั่น น้ำตาเริ่มไหลรินออกมา โดยที่เจ้าตัวไม่อาจบังคับได้
   “เฮ๊ย ไอ้น้ำ เป็นอะไรวะ” ชตที่เดินตามมายืนอยู่ข้างๆน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ โอบไหล่น้ำไว้ ยกมืออีกข้างปาดเช็ดน้ำตาให้น้ำ
   ภาพนั้นทำให้แววตาของหมูเปลี่ยนไปหลากหลาย ... ตกใจ ไม่พอใจ เสียใจ ... แต่ไม่มีใครเห็น แล้วหมูก็หันตัวก้าวเท้าเดินไป ท่ามกลางความงุนงงของทุกคน
   “เดี๋ยวมีเรียนกันต่อใช่รึเปล่า รีบๆไปกันก่อน เดี๋ยวจะเข้าเรียนไม่ทัน มีอะไรไว้ค่อยคุยกันที่หลังแล้วกัน” ชมพู่พูดแล้วชักชวนคนที่เหลือเดินตามหมูไป โดยไม่สนใจกลุ่มของน้ำ
...........................................................................
....................................
   หมดคาบวิชาเรียน ชมพู่เดินออกจากห้องเรียน สาวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อตามให้ทันต้อย
   “นี่ ... ตกลงเด็กคนนั้นชื่อน้ำเหรอ”  ชมพู่เดินเข้าไปใกล้ต้อย แล้วถามเบาๆ
   “อื้อ” ต้อยตอบ ฝีเท้าเริ่มช้าลง
   “แล้วทำไมมาสนิทกับหมูมันได้ ... เฮ้อ ... เวรกรรมจริงๆ”
   “เค้าเป็นรูมเมทกัน”
   “อะไรนะ เดี๋ยวๆ” ชมพู่คว้าแขนต้อยไว้ให้หยุดเดิน “นายบอกว่าเป็นรูมเมทกัน ก็อยู่ห้องเดียวกันน่ะสิ”
   “อื้อ”
   “โอ๊ย ... ชั้นล่ะปวดหัว มิน่าหมูมันถึงมีท่าทางแปลกๆ”
   “จำวันรับน้องรวมได้ป่ะ ที่ไอ้หมูมมันทำวีรกรรมไว้” ต้อยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ถามเบาราวกระซิบ
   “จำได้สิ ชั้นยังตกใจเลย แปลกใจด้วย ว่ามันกล้าทำแบบนั้นได้ยังไง”
   “เด็กปี ๑ คนนั้นน่ะ น้องน้ำคนนี้แหละ” ต้อยพูดแล้วจ้องหน้าชมพู่ “หายแปลกใจรึยัง”
   “คุณพระช่วย” ชมพู่อุทาน ยกมือขึ้นปิดปาก สักครู่ก็เปลี่ยนมาใช้นิ้วโป้งขยี้ตรงขมับเบาๆ “ชั้นล่ะปวดหัวแทนเลย”
   “มีเรื่องน่าปวดหัวกว่านี้อีกหว่ะ” ต้อยพูดแล้วถอนหายใจ
   ชมพู่นิ่งเงียบ จ้องหน้าต้อยอย่างรอคอยว่าต้อยจะพูดต่อหรือเปล่า
   “สองคนนี้น่ะ ... รักกัน”
   “อะไรนะ” ชมพู่ส่งเสียงดัง จนต้อยต้องยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปาก เป็นสัญญาณว่าให้เบาเสียงลง “แกรู้ได้ยังไง” คราวนี้ชมพู่ส่งเสียงเบาราวกระซิบ
   “หรือแกไม่เห็นว่าเมื่อกี้น้องเค้ามองไอ้หมูมันยังไง แล้วท่าทางแบบนั้นน่ะ มันอาการคนมีความรักชัดๆ”
   “แล้วหมูล่ะ มันรักน้องคนนั้นจริงๆเหรอ ไม่ใช่ว่าเห็นเป็นน้ำหยดหรอกนะ”
   “นั่นแหละ ที่ชั้นว่าน่าปวดหัว ไม่รู้มันคิดอะไรกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย น้องน้ำของชั้นคงสับสนน่าดู ... เฮ้อ” ต้อยถอนหายใจ
   “เช๊อะ ... หมั่นไส้จริง รักนักทำไมไม่คว้าไว้เองย่ะ” ชมพู่พูดอย่างหมั่นไส้
   “ช่วยไม่ได้ น้องเค้ารักคนอื่นนี่หว่า ขอทำหน้าที่เป็นพี่ที่แสนดีก็พอแล้ว” ต้อยยักไหล่แล้วเดินจากไป ชมพู่ถอนหายใจมองตามอย่างเข้าใจ
   ทำตัวเป็นน้องที่ดี เป็นพี่ที่ดี หรือเป็นเพื่อนที่ดี มันดีกว่าไปแย่งชิงกันให้เกิดความบาดหมางกันเป็นไหนๆ

[iNklaNd]

'น้องน้ำของชั้น' โหต้อยช่างกล้านะ
วันหลังพูดประโยคนี้ต่อหน้าอิหมูมันบ้างนะ พูดบ่อยๆ มันจะได้สำเหนียงความรู้สึกตัวเองไวๆ
ว่าจะรักหรือไม่รัก เห็นเป็นแค่ตัวแทนหรือตัวจริง

สงสารน้องน้ำ...มีคนมารุมรักตั้งมากมาย
ดันมาตกหลุมรักอิพี่หมูซะได้ 

[Jesale]

อ่ะ
เรื่องราวจะเป็นไงอีกเนี่ย ขอเเค่ไม่เป็นวงเวียนซ้ำซ้อนก็พอ
ไม่งั้นจะเศร้า กว่าเดิม

[lune]

จะน้ำหยด  น้ำฝน
ก็เรียกน้ำตา ได้เหมือนเดิม 

[LifeTime]

ยัยชมพู่พัฒนาขึ้น 
แต่หมูพัฒนาลง 

[Kusano ~~ Kawaii]

หมูคงยังสับสน
ว่าจริงๆแล้วรักน้ำจริงๆหรือเห็นน้ำเป้นตัวแทนน้ำหยด
หมูคงไม่อยากเอาน้ำมาเป็นตัวแทนน้ำหยดสินะ
เพราะถ้าน้ำรู้น้ำคงเสียใจแย่

[iforgive]

หมูยังคงทำให้ให้ลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับน้ำหยดไม่ได้น่ะ
เพราะการจากกันในลักษณะนั้น  เป็นใครก็ต้องฝังใจทั้งนั้น
และมันคงไม่แฟร์สำหรับน้ำที่ต้องเหมือนมีเงาของน้ำหยดทาบทับอยู่ตลอดเวลา
ตอนนี้สงสารทั้งหมูและน้ำ
เฮ้อ..

[zandwizz]

เออ อีตาหมูนี่แปลก

เดี๋ยวจับมาแกงซะเลย

[jasmin]

  พี่ต้อยเป็นเพื่อนที่ดีจังเลย
ชมพูก็เหมือนจะดีขึ้นแล้ว
มีแต่หมูเนี่ย หยุดอยู่กับที่ ไม่ก้าวหน้าไปไหนซักที
กลับมาหมั่นไส้หมูเหมือนเดิม เลิกสงสารแล้วววว

[bakanishi1]

เหมือนคนรอบข้างจะเข้าใจในตัวหมู

แต่ ... ทำไม .. หมูถึงเป็นแบบนี้

ไม่พูด ... ไม่บอก .. ทนอยู่แบบนี้

เศร้าใจจริง ๆ

[นัตสึกิ]

บีบหัวใจอีกแล้วอะ