หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[ToRMoR]

พอได้รู้ว่าหลวงพี่สบายใจก็รู้สึกโล่งใจ ขึ้นเยอะ  แต่ว่าน้ำฝนจะลงเอยกับใครหนอ ทศ หรือ หมู แอบกลัวว่าหมูจะเสียใจเหมือนกันแฮะ

[M@nfaNG]

ถ้าหมูโอเคกับน้ำฝน น้ำหยดคงสบายใจได้เนอะ

[THIP]

กลับไปอ่านตอนจบภาคแรกแล้ว ยิ่งเศร้าหนัก

[dahlia]

หลวงพี่ต้นไม้จริงๆ ด้วย 
เมื่อไรหมูจะเริ่มเปิดใจซะที

[บุหรง]

บทที่ ๒๒

   ติ๊กก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว ถึงแม้จะถูกห้ามปราม แต่ก็ยังมีความต้องการที่จะพูดคุยกับเด็กหนุ่มคนนั้นสักครั้ง  เมื่อมาถึงหน้าวัดมองไปก็เห็นแม่ของเด็กหนุ่มกำลังก้าวขึ้นรถแทกซี่ ด้วยความตกใจจึงสาวเท้าอย่างรวดเร็วจนเกือบเป็นวิ่ง แต่ก็ต้องผ่อนฝีเท้าลง เมื่อเห็นเด็กหนุ่มปิดประตูรถแทกซี่ลง แทนที่จะขึ้นรถไปด้วย แล้วรถแทกซี่ก็แล่นออกไป
   “น้องครับ พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้มั๊ย” ติ๊กเดินเข้าไปประชิดตัวเด็กหนุ่ม ถามอย่างรวดเร็ว
   “ผมเหรอครับ” น้ำเหลี่ยวมองไปรอบๆ ก่อนจะตอบพลางเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
   “ครับ น้องน้ำฝนน่ะแหละ คือจะว่ายังไงดี” ติ๊กถูมือไปมา ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร “น้องเหมือนคนที่พี่รู้จักน่ะ”
   น้ำทำหน้าเหว๋อ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหัวเราะคิกคัก
   “โหย มุขโบราณอะพี่” น้ำหยุดหัวเราะ จ้องหน้าติ๊กแล้วยิ้มอย่างยียวน “จะจีบผมเหรอพี่”
   “หา ...” คราวนี้กลายเป็นติ๊กที่ทำหน้าเหว๋อ “เปล่าๆ พี่พูดจริงๆนะ น้ำฝนเหมือนเพื่อนพี่คนนึงจริงๆ” ติ๊กพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
   “เพื่อนพี่คนไหนล่ะ” น้ำยิ้มที่มุมปาก
   “เพื่อนพี่ชื่อน้ำหยด”
   รอยยิ้มของน้ำชะงักค้างเมื่อได้ยินชื่อนี้ จ้องมองใบหน้าที่มีแววเศร้าของติ๊ก
   “ที่แท้ก็เพื่อนพี่น้ำหยด” น้ำพูดเบาๆ หลังจากที่เงียบกันไปครู่ใหญ่
   “ใช่ครับ แต่เอ๊ะ...” ติ๊กชะงักไปครู่หนึ่ง “น้องพูดเหมือนรู้จักน้ำหยดอย่างนั้นแหละ”
   “ผมเรียนคณะเดียวกับพี่น้ำหยดครับ ก็เลยรู้เรื่องพี่เค้าจากพวกพี่ๆปี๔” น้ำยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ความยียวนหายไป เหลือเพียงยิ้มที่สุภาพ อ่อนโยน แต่มันดูไม่สดชื่นเหมือนเมื่อครู่นี้ ในความรู้สึกของติ๊ก “แล้วหลวงพี่คนนั้นล่ะครับ เป็นเพื่อนพี่น้ำหยดด้วยรึเปล่า”
   “อื้อ ทำนองนั้นแหละ”
   “มิน่า ถึงได้มองผมแปลกๆตั้งแต่มาวัดคราวที่แล้ว อ้อ ... แล้วหลวงปู่ล่ะครับ” คราวนี้สีหน้าของน้ำเปลี่ยนเป็นอยากรู้เหมือนเด็กๆ
   “ท่านเป็นปู่แท้ๆของน้ำหยด” ติ๊กตอบพลางคิดว่าเด็กหนุ่มคนนี้เปลี่ยนสีหน้าได้รวดเร็วเหลือเกิน
   “มิน่า” น้ำลากเสียงยาว ก้มหน้าลงเล็กน้อย
   “พี่ขอเบอร์น้องไว้ได้หรือเปล่าครับ”
   “คงไม่ได้หรอกพี่ ผมไม่มีเบอร์” น้ำเงยหน้าขึ้น แววตาฉายแววซุกซน พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆตรงมุมปาก เมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังของติ๊ก “แต่ถ้าเบอร์โทรศัพท์มือถือของผมละก็ พอจะให้ได้ครับ”
   ติ๊กขมวดคิ้ว ก่อนจะคลายมันออกพร้อมกับรอยยิ้ม ทั้งสองแลกเบอร์โทรศัพท์กัน ก่อนติ๊กจะแยกตัวเดินกลับเข้าไปในวัด ส่วนน้ำก็เดินไปรอรถประจำทางที่ป้ายรถเมล์ ห่างออกไปเล็กน้อย
............................................................................
...................................
   ชายหนุ่มทั้งสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่บนม้านั่งยาวในท่ารถ ระหว่างที่รอรถปรับอากาศ เพื่อเดินทางกลับไปยังมหาวิทยาลัย
   “พี่หมู พี่ต้อย” เสียงใสๆทำให้ทั้งสองหันมามอง ก็พบกับรอยยิ้มกว้าง และดวงตากลมโตที่หยีลงเกือบครึ่ง “นึกไงอาทิตย์นี้กลับบ้านพร้อมกันได้เนี่ย”
   “แล้วเราล่ะกลับบ้านทำไมกันทุกอาทิตย์” ต้อยย้อนถาม แกล้งทำหน้าดุ
   “ก็กลับบ้านทำหน้าที่ลูกที่ดีไงล่ะพี่” พูดแล้วน้ำก็หัวเราะคิกคัก หย่อนตัวนั่งลงตรงที่ว่างข้างต้อย
   “อย่างเราอยู่บ้าน มีแต่ซนซะมากกว่า” ต้อยยังไม่เลิกแกล้ง
   “โหพี่ต้อย ดูถูกกันชะมัด” น้ำทำแก้มพอง “ผมอยู่บ้านตื่นเช้ามาช่วยทำขนม จัดร้าน ขายของ วันนี้ยังไปวัดเป็นเพื่อนแม่ด้วย”
   “จ๊าๆๆ พ่อเด็กขยัน” ต้อยหัวเราะ อดไม่ได้ที่จะยกมื้อขึ้นขยี้ปอยผมหยักศกนั้นเล่นอย่างเอ็นดู
   “จริงสิ” น้ำพูดแล้วเปิดกระเป๋าสะพาย หยิบถุงพลาสติกใบย่อมออกมา “มีขนมตาลมาฝากด้วย นี่ของพี่ต้อย” แล้วน้ำก็ยื่นถุงที่บรรจุขนมตาลสีเหลืองอ่อน แซมด้วยสีขาวของมะพร้าวส่งให้ต้อย
   “แล้วนี่ของพี่หมู” น้ำหยิบถุงพลาสติกบรรจุขนมตาลออกมาอีกใบ ยื่นผ่านหน้าต้อยเพื่อส่งให้หมู แต่หมูยังคงนิ่ง ไม่ได้ยื่นมือออกมารับ ทำให้น้ำมองอย่างงุนงง ต้อยจึงรับถุงขนมจากน้ำแทน
   “ไอ้หมูมันไม่เอาไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กินเอง สองถุงนี่สบายมาก” ต้อยพูดกลั้วหัวเราะ
   “ผมไปซื้อน้ำก่อนนะพี่” พูดแล้วน้ำก็ลุกเดินไปยังร้านขายของใกล้ๆ ซึ่งมีทั้งเครื่องดื่ม และขนมขบเคี้ยววางขายอยู่
   ต้อยมองตามแผ่นหลังของน้ำไปอย่างรู้สึกเป็นห่วง เพราะเขามองเห็นแววตาที่ฉายแววเสียใจของเด็กหนุ่ม
   “ของกู เอามานี่”
   เสียงเบาๆของคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำให้ต้อยหันกลับมา ถุงขนมตาลในมือถูกหมูหยิบไป แล้วใส่ลงไปในเป้ที่วางอยู่บนตัก จากนั้นหมูก็นั่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเอาต้อยจ้องมองหน้าหมู่นีง  แต่สักครู่ก็หัวเราะออกมา
   “เป็นไรของมึง อยู่ๆก็หัวเราะ” หมูหันมาถาม
   “หัวเราะมึงนั่นแหละ บางทีกูล่ะเซ็งมึงจริงๆไอ้ขี้หึง แถมยังขี้งอนอีก” ต้อยพูดพลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

[iforgive]

ติ๊กคิดจะทำอะไร  ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติดีกว่ามั๊ย
ไม่อยากให้หลวงพี่ต้นมารับรู้หรือเศร้าอีกแล้วนะ
สงสารหลวงพี่อ่ะ

[IIMisssoMII]

งิด

อ่านไปนิด ๆ ก็....จบตอนล่ะ  

เหลืือแค่หมูที่ใจยังยึดติด

[THIP]

ทำไมตาหมูเล่นตัวจัง  แหม๋ยังกะเลือกได้นี่เนอะ ช่ายสิ พ่อพระเอก

ปล.ออกแนวจิกกัดหมูเต็มที่

[บุหรง]

นายหมู ยังเรทติ้งกระฉูดเหมือนเดิม 








กระฉูดลงนะ 

[BeeRY]

นายหมู ยังเรทติ้งกระฉูดเหมือนเดิม 
กระฉูดลงนะ 

แหม...จะไม่ให้กระฉูด(ลง)ได้ไงคะ...ก็พี่ท่านเล่นทำตัวแบบเน้
หมั่นไส้ค่ะหมั่นไส้ 

[Killua]

นายหมูเนี่ยะ จะภาคนี้หรือว่าภาคที่แล้ว ก็น่าหมั่นไส้จริงๆเลย
สงสารน้ำอ่ะ เดี๋ยวก็โดนแย่งหร๊อก

[บุหรง]

เปลี่ยนโครงเรื่องดีมะ แบบ...
ตาิอินกะตานา หาปลามาบานตะไท
คนนึงแย่งหัวคนนึงแย่งหาง
ตาอยู่มาเดี๋ยวเดียวคว้าพุงเพียวๆไปกิน   

มาดัดแปลงเป็น
หมูกับชตแ่ย่งน้ำกันไปมา
คนนึงจะรวบหัว คนนึงจะรวบหาง
ตาแว่นมาเดี๋ยวเดียว (เดี๋ยวเดียวจริงๆ ไม่กี่ประโยค ยังจำกันได้ไหม)
คว้าน้ำไปกิน 

Gone With the Wind แปลเป็นไทยประมาณว่า ม๋าคาบไปแดร๊กกกกก .... 

[zandwizz]

จิ้มมมมมมม

ง่ะ ไม่เอาได้ม่ะอ่ะ คุณบุหรงงงงงงงง

[jannie]

น้ำมุขเยอะจริงๆ ส่วนหมูจะเล่นตัวไปถึงไหน....ไม่แปลกใจที่เรทติ้งจะกระฉูด....ลง

[aojroonra]

น้ำยังน่ารักเหมือนเดิม อิอิ

[iNklaNd]

แว๊กกกกกกกกกกกกก...ไม่เอานะคุณบุหรง  
ตาแว่นนั้นนิสัยยังไงก็ไม่รู้ หัวนอนปลายเท้าเป็นยังไงคนอ่านยังไม่ได้สืบประวัติเลย
(เหมือนเป็นพ่อเป็นแม่ของหนูน้ำฝนเลยแหะ)
เอาน่ะๆ เอาเป็นว่าเป็นห่วงน้ำแล้วกัน

อิหมูนี่จริงๆ เลย มีหึง มีงอนที่น้องน้ำไม่ให้ขนมตาลมันคนเดียว
คำว่า 'เผื่อแผ่' สงสัยมันจะไม่รู้จัก!
แต่ชอบนะที่น้องน้ำยื่นขนมให้ต้อยก่อนให้อิหมู สะใจคนอ่านดีแท้  

[Isuru]

หมู โคตรฟอร์มเลย เดี๋ยวก็โดนพี่ต้อยเอาไปกินหรอก

เหอะๆๆ  น้ำน่าสงสารโดนหมูเมิน

พอจะเสียเค้าไปแล้วจะรู้สึก

[LifeTime]

ติ๊กนี่จำไม่ผิดพี่ต้อยรึเปล่า...ละเป็นแฟนเก่าน้ำหยด ???
ละมารู้จักมักจี่กะหลวงพี่ต้นตอนไหน ???
ชักงง...ต้องย้อนกลับไปอ่านภาคแรกอีกรอบหว่าเรา 

[บุหรง]

แว๊กกกกกกกกกกกกก...ไม่เอานะคุณบุหรง 
ตาแว่นนั้นนิสัยยังไงก็ไม่รู้ หัวนอนปลายเท้าเป็นยังไงคนอ่านยังไม่ได้สืบประวัติเลย
(เหมือนเป็นพ่อเป็นแม่ของหนูน้ำฝนเลยแหะ)
เอาน่ะๆ เอาเป็นว่าเป็นห่วงน้ำแล้วกัน

อิหมูนี่จริงๆ เลย มีหึง มีงอนที่น้องน้ำไม่ให้ขนมตาลมันคนเดียว
คำว่า 'เผื่อแผ่' สงสัยมันจะไม่รู้จัก!
แต่ชอบนะที่น้องน้ำยื่นขนมให้ต้อยก่อนให้อิหมู สะใจคนอ่านดีแท้ 

ประการแรก ถ้าอยากให้นัยแว่นเป็นพระเอก เดี่ยวจะค่อยๆเปิดประวัติให้ชม
ประการที่สอง หมูคงน้อยใจตั้งแต่น้ำไปนั่งข้างต้อยแล้วมั๊งงงงง อิ อิ 

ติ๊กนี่จำไม่ผิดพี่ต้อยรึเปล่า...ละเป็นแฟนเก่าน้ำหยด ???
ละมารู้จักมักจี่กะหลวงพี่ต้นตอนไหน ???
ชักงง...ต้องย้อนกลับไปอ่านภาคแรกอีกรอบหว่าเรา 

แฟนเก่าน้ำหยดชื่อตั๊ก เป้นพี่ติ๊ก
ส่วนต้อยเป็นเพื่อนสนิทของหมู เรียนปีเดียวกัน คณะเดียวกานนนน 
จะกลับไปอ่านภาคแรก ก็เตรียมผ้าปูที่นอนไว้ซับน้ำตาด้วยเน้อ เหมือนผ้าเช็ดตัวมานจะเล็กปายย 

[dahlia]

แบบนี้มันน่าให้กินขนมดีมั้ยเนี่ย นิสัย!!!!

Gone with the wind ท่าทางจะไม่เวิร์คนะคะ คนอ่านเจ็บปวด 

[jasmin]

^
^
เห็นด้วยกับรีบนอย่างแรง
นายแว่นอะไร ไม่อ้าวววววววว
แต่ก็แอบหมั่นไส้นายหมูนะ เล่นตัวอยู่ได้ ชิชิ
ถ้าน้ำฝนเมินมั้งแล้วจะเสียใจ!!!!!

[kongkilmania]

เปลี่ยนโครงเรื่องดีมะ แบบ...
ตาิอินกะตานา หาปลามาบานตะไท
คนนึงแย่งหัวคนนึงแย่งหาง
ตาอยู่มาเดี๋ยวเดียวคว้าพุงเพียวๆไปกิน   

มาดัดแปลงเป็น
หมูกับชตแ่ย่งน้ำกันไปมา
คนนึงจะรวบหัว คนนึงจะรวบหาง
ตาแว่นมาเดี๋ยวเดียว (เดี๋ยวเดียวจริงๆ ไม่กี่ประโยค ยังจำกันได้ไหม)
คว้าน้ำไปกิน 

Gone With the Wind แปลเป็นไทยประมาณว่า ม๋าคาบไปแดร๊กกกกก .... 

พล๊อตตาอยู่ก็workอยู่นะน้องตั้ม
แต่เจ๊ขอเรื่องมากหน่อยได้มะ ????
ขอเปลี่ยนจากน้องแว่น เป็นพี่โดม(เพื่อนน้ำหยด)ได้ป่าว  แอร๊ยยยยยย......


ส่วนอิหมู ก็ให้นั่งซดน้ำใบบัวบกแบบหยิ่งๆ เชิดๆต่อไปละกัน

[นัตสึกิ]

พี่บุหรงคะ

เมื่อไหร่เรื่องราวมันจะทำให้ชุ่มชื้นหัวใจซะที

ตอนนี้มันแบบอ่านแล้ว อึดอัดยังไงไม่รู้

[Poes]

ใครจะคาบใครไปไม่สน แต่ขอให้ที่ให้พี่ต้นไม้สมหวังสักนิดนึงได้มั้ย
แบบว่า สงสารพี่แกมากกกกกก  ไหนว่าน้ำหยดเค้าคู่กะต้นไม้

[บุหรง]

บทที่ ๒๓

   รถปรับอากาศจอดอยู่ที่บริเวณสี่แยก เพื่อรอรับผู้โดยสารเพิ่มเติมให้มากที่สุด หรือจนเต็มที่นั่งที่ว่างอยู่ เวลาผ่านไปนานพอสมควร ที่นั่งตรงนั้นก็ยังว่างอยู่ หมูกำลังตัดสินใจว่าจะย้ายไปนั่งตรงนั้นดีหรือไม่ แต่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งเดินขึ้นรถมา ก็นั่งลงไปเสียแล้ว พอหมูหันไปมองเพื่อดูให้ชัดตา ชายหนุ่มคนนั้นก็ยักคิ้วพร้อมกันส่งยิ้มให้หมู
   “พี่โดมนี่หว่า” เสียงของต้อยทำให้หมูหันกลับมา ทำเป็นไม่สนใจกับเสียงทักทายกันที่ดังแว่วมา “เสียใจด้วยนะเว๊ย น้องน้ำมีเพื่อนนั่งด้วยแล้ว” ต้อยพูดหน้าระรื่น หมูหลับตาลงเหมือนไม่สนใจ ต้อยยักไหล่ แล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ พริ้มตาลงอีกคนหนึ่ง

   “น้ำ ... ไอ้น้ำ”
   เสียงตะโกนเรียก ทำให้น้ำที่เพิ่งลงจากรถสองแถวพร้อมกับโดม ต้อยและหมู หันกลับไปมอง โรจน์ยืนอยู่บนทางเท้าฝั่งตรงข้าม ทำไม้ทำมือเป็นสัญญาณบอกว่าให้ตามไปยังร้านขายไอศครีมเจ้าประจำ น้ำจึงหันไปยิ้มให้เพื่อนร่วมทางทั้งสาม แล้วเดินลงจากทางเท้าเพื่อข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้าม
   ปี๊น ~~~~~~
   เสียงแตรจากรถที่แล่นมาด้วยความเร็ว ทำให้น้ำสะดุ้งตกใจ แต่ก็ต้องตกใจมากขึ้นเมื่อตัวถูกดึงไปด้านหลัง แล้วถูกรวบอยู่ในวงแขนที่แน่นหนา
   “พี่หมู ผมไม่เป็นไรแล้ว” น้ำพูดเบาๆ ใบหน้าแดงเรื่อเมื่อรู้ตัวว่าอยู่ในวงแขนของหมู
   แต่หมูยังไม่ยอมคลายวงแขน น้ำเหลียวหน้าไปดูก็เห็นใบหน้าของหมูซีดเผือด หอบหายใจแรง ราวกับตกใจเป็นอย่างมาก แต่วงแขนที่รวบตัวน้ำหยดไว้ก็ไม่ยอมคลายลง กลับดูเหมือนจะยิ่งรัดแน่นมากขึ้น
   “ไอ้หมู ปล่อยได้แล้ว น้องเค้าไม่เป็นอะไรซะหน่อย” ต้อยพูดเสียงไม่เบานัก แต่เหมือนหมูจะไม่รับรู้
   “หมู ปล่อยได้แล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว” โดมพูดพลางพยายามแกะวงแขนที่รัดแน่นของหมูออก แต่ก็ไม่เป็นผล
   น้ำมองดูหมูอีกครั้ง ใบหน้าหมูซีดเซียว ริมฝีปากสั่น ดวงตาเลื่อนลอย
   “พี่หมู ... พี่หมูครับ” น้ำเรียกเบาๆ “น้ำไม่เป็นอะไรแล้ว” น้ำพูดพลางลูบแขนของหมูเบาๆ “น้ำไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องตกใจ”
   เหมือนเสียงเรียกของน้ำจะได้ผล สายตาที่เลื่อนลอยของหมู ค่อยๆมองมายังคนพูด น้ำมองเห็นดวงตาของหมูเริ่มเป็นสีแดง หยดน้ำเริ่มก่อตัวขึ้นในดวงตา
   “น้ำ” หมูเรียกด้วยเสียงสั่นเครือ “น้ำ ... อย่าเป็นอะไรนะ”
   หมูซุกหน้าลงไปบนปอยผมหยักศกอันอ่อนนุ่ม น้ำตาเริ่มไหลริน
   น้ำรู้สึกงุนงงในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หันหน้าไปมองดูต้อยที่กำลังลูบไหล่หมูอยู่ แล้วหันไปมองโดมราวกับจะขอคำอธิบายในเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็ต้องเงียบไว้ เมื่อเห็นแววตาที่โดมมองดูหมู เต็มไปด้วยความสงสารและเห็นใจ
.............................................................................
................................
   น้ำอ้าปากหาว มองดูนาฬิกาที่บอกเวลาสี่ทุ่มกว่า หันไปมองดูเตียงนอนที่ว่างเปล่า แล้วถอนหายใจเบาๆ ตั้งแต่ตอนที่แยกกันแล้วโดมพาเขาข้ามถนนไปหาเพื่อนๆ ส่วนต้อยก็พาหมูซึ่งมีทีท่าเซื่องซึมกลับหอพัก จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เจอหน้าผู้เป็นเพื่อนร่วมห้องอีกเลย น้ำยกแขนขึ้นสูง ยืดตัวบิดขี้เกียจ ลุกขึ้นไปปิดไฟ แล้วเดินไปล้มตัวลงไปบนเตียงนอน ไม่นานนักก็หลับไหล
   มารู้สึกตัวอีกทีกลับเห็นว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนถนนสายหนึ่ง คงยังเป็นเวลากลางคืนอยู่เพราะมีเพียงแสงสลัวจากไฟทาง ทางด้านหน้ามีเก้าอี้ยาว นั่งไว้ด้วยคน ๒คน คนหนึ่งนั่งหันหลังให้ทำให้ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่อีกที่นั่งหันข้างนั้น น้ำเห็นก็รู้ว่าเป็นหมูนั่นเอง
   
   “ถ้านายไม่ให้โอกาสเรา อย่างน้อยคืนนี้อยู่กับเรานะ” น้ำมองเห็นหมูเอื้อมมือไปจับมือของคนที่นั่งอยู่ในแสงสลัวอย่างแนบแน่น   “เราจะกลับบ้าน” เสียงของคนคนนั้นสั่นเครือ
   “อย่าเข้าใจผิด คืนนี้เราไปเดินเที่ยวกัน นั่งคุยกัน เราขอแค่นี้”
   “ไม่” คนคนนั้นลุกขึ้นยืน “ปล่อยมือเราเถอะ เราจะกลับแล้ว”
   “งั้นเราไปส่งนะ” หมูลุกขึ้นยืนตาม แต่ไม่ยอมปล่อยมือ กลับบีบมือคนคนนั้นแรงขึ้นอีก
   “ปล่อยนะหมู เราเจ็บ” เสียงสั่นเครือ ทำให้หมูปล่อยมือคนคนนั้นไปอย่างเสียไม่ได้ ทันทีที่หมูปล่อยมือออก คนคนนั้นก็หมุนตัวเดินข้ามถนนไปอย่างรวดเร็ว
   เอี๊ยดดดดดดดดดดดด............
   โครม !!! …………… ตุ๊บ
   รถสปอร์ตที่เร่งเครื่องอยู่ขณะติดไฟแดงอีกด้านหนึ่ง พุ่งหาน้ำหยดอย่างเร่งร้อน ทันทีที่สัญญาณไฟด้านนั้นเปลี่ยนเป็นสีเขียว คนที่อยู่บนถนนกระเด็นไปไกล กระแทกกับพื้นเสียงดัง หมูได้แต่ยืนตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
   “ไม่...” หมูตะโกนเสียงดัง พลางวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนนิ่งสนิทอยู่บนพื้น

[Killua]

ตอนนี้หมูน่าสงสารจัง คนอ่านนั่งน้ำตาไหลเลยออ่ะ
เมื่อไรหมูจะหายเศร้าสักทีอ่ะ อยากให้หมูหวานกะน้ำเร็ว สงสาร
รอไรเตอร์มาอัพเร็วๆนะ

[IIMisssoMII]

ใจดี
มาต่อแล้ว

เอ๊ะ นี่มัน ใจร้ายนี่หว่า ปล่อยให้ค้างงง

ตอนนี้เอาใจช่วยหมูล่ะ

ใจคนเรามันโลเล

[Kusano ~~ Kawaii]

อ่านแล้วสงสารหมูมากมาย

หมูยังคงช๊อคเรื่องน้ำหยดไม่หาย

เอาใจช่วยหมูน้าาา

[iforgive]

คุณบุหรงมันสั้นไปม้ายยยยยยยยยยยยยย
หยุดตรงไหนไม่หยุด  มาหยุดอะไรตรงเน้
มันค้างงงงงงงงค่ะ  ค้างมากกกกกกกกก
โอยยยยยย  แกล้งคนอ่านหรือเปล่าเนี่ยะ   

[BeeRY]

หมูฝันร้ายมาตลอดสินะ โอ๋ๆ
เห็นใจจ้ะ เห็นใจ (แค่ตอนนี้นะ 55+)
ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา