ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออก ไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ดโดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคล ที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้ โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่ นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0==============================บทที่ ๑ “เฮ๊ย ไม่ไปดูเค้ารับน้องกันเหรอวะ จวนได้เวลาแล้วนะเว๊ยไอ้หมู”
เสียงเรียกดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มผิวขาวสะอาดตา ซึ่งกำลังเหม่อมองดูระลอกน้ำภายในบึงขนาดย่อม หันหน้ามายังคนพูด แล้วหันกลับไปมองกลุ่มบัวที่อยู่ไกลออกไป คนเรียกที่มีสีผิวใกล้เคียงกัน เพราะมีเชื้อสายจีนปนอยู่ทรุดนั่งลงข้างเด็กหนุ่มคนแรก แล้วพูดต่อ
“เรื่องมันก็ผ่านมาเป็นปีแล้ว เอ็งยังไม่ลืมอีกเหรอวะ”
“เป็นเอ็งจะลืมได้เหรอวะ ต้อย” เสียงพูดแสดงความขมขื่น ดวงตาเรียวยาวใต้คิ้วดกหนา ทอแววปวดร้าว
ต้อยได้แต่ถอนหายใจยาว นั่งเหม่อไปอีกคนหนึ่ง
“เมื่อก่อน กูไม่เคยมานั่งตรงนี้เลย” หมูพูดขึ้นหลังจากเงียบไปพักใหญ่ “กูเคยสงสัย ทำไมน้ำถึงได้ชอบตรงนี้นัก แต่กูก็ไม่เคยคิดจะมา จนกระทั่งกูเสียเค้าไป กูถึงลองมา”
ต้อยหันไปมองใบหน้าทางด้านข้างของเพื่อนด้วยความเข้าใจและเห็นใจ หมูที่เคยร่าเริง กลายเป็นคนเงียบขรึม ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น
“ไปกันเหอะวะ” จู่ๆหมูก็พูดแล้วลุกขึ้นยืน ทำเอาต้อยงุนงง แต่ก็ลุกขึ้นยืนตาม
“ไปไหนวะ”
“ไปดูเค้ารับน้องไง”
แล้วทั้งสองคนก็พากันเดินไปยังรถจักรยานที่จอดอยู่ แล้วพากันถีบรถจักรยานไปยังสนามฟุตบอลใกล้ๆนั้นเอง
การรับน้องรวมของมหาวิทยาลัยในปีนี้ ผิดไปจากปีที่ผ่านๆมา แทนที่จะจัดซุ้มแยกไปตามคณะต่างๆ กลับมาจัดรวมกันภายในสนามฟุตบอล ทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย ในยามบ่ายเช่นนี้ทำให้ทุกคนต้องอดทนกับแสงแดดแรงกล้ากันพอดู แต่ถึงกระนั้นกิจกรรมต่างๆก็ดูจะไม่ค่อยแตกต่างไปจากปีก่อนๆนัก ดูเหมือนจะเป็นการ ‘เอาคืน’ ของพวกชั้นปี ๒ ที่เคยโดนมาเมื่อปีที่แล้ว มาทำกับน้องๆปี ๑ ในปีนี้เท่านั้นเอง หมูยืนดูกิจกรรมอยู่บริเวณซุ้มของคณะวิทยาศาสตร์ อย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไรนัก จนกระทั่งมีรุ่นน้องหน้าตามอมแมมไปด้วยสีที่โดนป้าย จนแทบไม่เห็นเค้าหน้าเดิม มานั่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงข้างหน้าเขา
“พี่ครับ พี่ชื่ออะไรครับ” เสียงใสๆเอ่ยถาม พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง จนเห็นฟันขาวเรียงราย กับดวงตาที่หยีลงเกือบจะเหลือเพียงครึ่งเดียว
“พี่ครับ” รุ่นน้องคนนั้นเรียกอีกครั้ง เมื่อเห็นหมูทำเฉย “พี่ชื่ออะไรเหรอครับ”
“หมู” เขาตอบสั้นๆ พลางเหลือบสายตาไปดูน้องปี ๒ ที่คุมกิจกรรมอยู่ ก็เห็นกำลังมองมาทางเขายิ้มๆ พร้อมกับความเงียบในกลุ่มน้องปี ๑
“พวกพี่ว๊ากเค้าให้ผมมาขอความรักพี่หมูอะครับ” เสียงใสๆ กับแววตาที่ดูราวจะยิ้มได้ ทำให้หมูจ้องมองอย่างไม่วางตา ... มันดูคล้ายกับดวงตาของใครบางคน
“จะเอาไปทำอะไร” หมูถามเสียงห้วนๆ
“ใส่กระปุกคร๊าบ” คำตอบทำเอาคนที่อยู่รอบๆหัวเราะร่า แต่หมูกับแค่นเสียงออกมาเหมือนไม่พอใจ “แหมล้อเล่นอะพี่ อย่าโกรธนะครับ ถ้าพี่ให้ความรักผมจริงๆ ผมต้องเก็บไว้ในใจผมสิครับ”
“แล้วจะให้ใจตอบแทนด้วยรึเปล่าน้อง” เสียงแซวมาจาเพื่อนคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก
“ถ้าพี่หมูเค้าจะรับนะครับ” เด็กรุ่นน้องหันไปตอบอย่างอารมณ์ดี
“เสียใจนะ ความรักของพี่น่ะให้คนคนนึงไปหมดแล้ว” หมูตอบเสียงเศร้าๆ ใบหน้าหมองลง “หัวใจน่ะคงไม่ได้แล้วหล่ะ แต่ถ้าอยากได้ตัว ไว้ค่อยมาคุยกันอีกที” พูดจบหมูก็เดินลิ่วออกจากกลุ่มไป
“พี่หมู เดี๋ยวสิ พี่หมู” รุ่นน้องร้องเรียก พร้อมกับวิ่งตามไปดักหน้า “พี่โกรธเหรอครับ ผมขอโทษ”
หมูมองดูคนตรงหน้าอย่างพิจารณา ร่างโปร่งความสูงในระดับคิ้วของเขา ผมหยักศกตัดสั้น สีที่ป้ายอยู่เต็มหน้าและลำคอ และเสื้อเชิตสีเขียวเข้มแขนยาว ทำให้มองไม่เห็นสีผิวที่แท้จริง แต่ริมฝีปากบางกับดวงตากลมโต ที่มองมาอย่างคนที่รู้สึกเหมือนทำอะไรผิด ก็ทำให้เขาใจเย็นลง เมื่อสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นป้ายชื่อ ที่คล้องอยู่บนลำคอของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง ก็ต้องขมวดคิ้ว
“น้ำ” หมูพูดชื่อที่ถูกเขียนอยู่บนป้ายนั้นออกมาอย่างแผ่วเบา
“ครับ” เด็กหนุ่มรับคำ พลางเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“ชื่อน้ำเหรอ” หมูถามเบาๆ
“ครับ”
หมูคว้าข้อมือเด็กหนุ่มที่ชื่อน้ำ พาเดินกลับไปยังกลุ่มน้องปี ๑
“กลับไปเข้าแถวได้แล้ว” หมูบอกเสียงดัง
“เดี๋ยวดิพี่ ให้มันกลับเข้าไปได้ยังไง ทำภารกิจไม่สำเร็จ ต้องโดนลงโทษก่อน” ว๊ากเกอร์ปี ๒ คนหนึ่งพูดเสียงเข้ม
“ใครบอกว่าไม่สำเร็จ” หมูพูดสั้นๆ แต่ก็ดังพอจะได้ยินกันทั่ว พูดจบหมูก็ทำท่าจะเดินออกไปจากกลุ่ม
“สำเร็จเหรอพี่ อย่างนี้ต้องมีรางวัล จริงมั๊ยพวกเรา” เจ้าว๊ากเกอร์หันไปหาแนวร่วม พร้อมกับว๊ากเกอร์อีกคนหนึ่ง ดึงตัวหมูกลับมายืนข้างๆรุ่นน้องที่ชื่อน้ำ
“หอมแก้ม หอมแก้ม” เสียงดังมาจากกลุ่มปี ๓ ที่ยืนอยู่ไม่ไกล แล้วตามมาด้วยเสียงกลุ่มปี ๒ และกลุ่มปี ๑ ที่อยู่รอบๆ ผสมด้วยเสียงปรบมือเชียร์
หมูมองดูคนตรงหน้าที่คิ้วขมวดเข้าหากัน ดวงตาฉายแววลำบากใจ ริมฝีปากบางเม้มแน่น แล้วก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ ก้มหน้าลงไป คิดว่าจะจรดจมูกลงไปบนปอยผมตรงกกหูแค่พอเป็นพิธีก็น่าจะพอ แต่พอมองเห็นแววตาของฝ่ายตรงข้าม ที่เปลี่ยนเป็นแสดงถึงความโล่งใจ ก็ต้องเปลี่ยนจุดหมาย ริมฝีปากหนาของเขาประทับลงไปบนริมฝีปากบางอย่างแผ่วเบา แล้วนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมาแล้วเดินไปจากบริเวณนั้นทันที
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
