หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[pooinfinity]

เหมือนกำลังมองดูบทละครซ้ำๆ แต่เรียกน้ำตาได้ตลอด

แตรู้สึกว่าคนที่จะได้น้ำในภาคนี้ไปจะมีแค่หมู

น้ำไม่น่าจะอะไรกะชดเกินคำว่าเพื่อน

แต่ทำไมคนอย่างหมูต้องสมหวังอ่ะ

แหะๆ พอดีว่าเคียดอึ้นการกระทำของหมูเมื่อตอนภาคที่แล้วอ่ะ เลยรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

ตอนนี้ิอยากรู้ว่าพี่ต้นเป็นไง เพิ่งฟื้นมาแต่ต้องเสียน้ำไปอีก ตอนนี้พี่ต้นจะเป็นไงบ้่างจะรับได้มั้ย หรือต้องทรมานต่อไป

แล้วที่น้ำมาหาหมูเพราะอะไร ยังตัดกังวลไม่ไได้เหรอ แล้วน้ำไปหาพี่ต้นบ้างมั้ย อยากรู้มากเลยค่ะ

[jasmin]

ไม่รู้ว่าพี่หมูห่วงหรือหึงกันแน่
ประสบการณ์จากเรื่องของน้ำหยดน่าจะสอนอะไรมาบ้างนะ
ว่าหึงแบบไร้เหตุผลเป็นจะเกิดผลร้ายยังไง
ปล. คิดถึงน้ำหยดอ่า

[salapaw]

ท่าไม่อ่านเรื่องของภาคืี่แล้ว จะอ่านเรื่องนี้รู้เรื่องไหมคะ

ปล. น้ำ น่ารัก

[Jesale]

เอ่อ กลัวความเศร้า  

ภาค 2 อย่าเศร้าเลยนะ ขอแบบสมหวัง ดังใจมั่งเถอะนะ please please

[sasa]

 

[บุหรง]

ท่าไม่อ่านเรื่องของภาคืี่แล้ว จะอ่านเรื่องนี้รู้เรื่องไหมคะ

ปล. น้ำ น่ารัก

ถ้าไม่อ่านภาค ๑ คงไม่รู้สาเหตุว่าทำไมถึงมีคนเกลียดหมูมากขนาดนี้ 
ส่วนใหญ่แล้ว ภาค ๒ ก็มักเป็นเรื่องที่ต่อเนื่องมาจากภาค ๑
ที่มาของตัวละครหลักหลายๆตัว
สาเหตุของเรื่องราวต่างๆ



... ยกเว้นบางระจัน ๒ ... เป็นมึน ว่ามานอะไรกันแน่ 

[ToeY_@_KP]

น้ำหยดก็ยังคอยดูแลหมูด้วยความห่วงใย..ในความเป็น "เพื่อน"


อยากทราบข่าวคราวของพี่ต้นอ่ะ..

[kikipanda]

เรื่องมันจะซ้ำรอยเดิมเหรอเปล่าค่ะคุณบุหรง

พี่ต้น-น้ำหยด-หมู

หมู-น้ำ-ชต

เนื้อเรื่องสนุกชวนติดตามมาก รออ่านตอนต่อไปค่ะ 

[บุหรง]

บทที่ ๑๔

   “พี่หมู ... มันเลยตึกเรียนมาแล้วนะ” น้ำยื่นหน้าออกไปถาม เพราะหมูถีบรถจักรยานผ่านตึกของคณะที่เป็นจุดหมายไป
   “ยังมีเวลานี่ ขี่รถเล่นกันก่อน” หมูตอบเสียงเรียบ
   จักรยานพาคนทั้งสองผ่านเขตหอหญิง อีกฟากของถนนเป็นบ่อน้ำขนาดใหญ่ มีต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ปลูกเรียงรายอยู่ หมูถีบรถจักรยานผ่านสนามฟุตบอล สระว่ายน้ำ มาจนเกือบถึงโรงยิมขนาดใหญ่ ก็วกรถจักรยานไปจอดใต้ต้นชมพูพันธุ์ทิพย์ที่อยู่อีกฝั่งถนน ร่มเงาจากกิ่งก้านที่แผ่สาขาปกคลุมบริเวณนั้น ทำให้ความร้อนจากแสงแดดเบาบางลงไปมาก ผิวของบึงน้ำที่เป็นระลอกคลื่นน้อยๆ จากลมที่พัดแผ่ว สะท้อนแสงแดดเป็นประกาย น้ำมองดูแล้วรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ความจริงสถานที่นี้น้ำเคยผ่านมาหลายครั้ง เพราะการ ‘วิ่งหอ’ ที่ผ่านมา รุ่นพี่จะพาวิ่งไปรอบบริเวณมหาวิทยาลัย แต่ในเวลานั้น น้ำไม่มีเวลามาชื่นชมกับธรรมชาติรอบตัวเหมือนตอนนี้ น้ำลงจากเบาะนั่งมายืนข้างๆหมู ชอ้นสายตาขึ้นมองดู เสี้ยวหน้าที่แฝงไว้ด้วยความเศร้า แววตาครุ่นคิดเหมือนกำลังนึกถึงสิ่งใดอยู่
   “พี่หมูไม่ชอบที่นี่เหรอ” น้ำถามไปตามที่ตัวเองรู้สึก
   หมูไม่ตอบ แต่หันหน้ามามองน้ำด้วยความสงสัย   
   “ก็พี่หมูทำหน้าเศร้าเชียว” พูดแล้วก็ก้มหน้าลงหลบสายตาของหมู
   “สนิทกับพี่โดมมากเหรอ” หมูถามเบาๆ
   “ทำไมเหรอพี่” น้ำเงยหน้าขึ้นมา เลิกคิ้วด้วยความสงสัย
   “ก็เห็นในโรงอาหารเมื่อกี้ ท่าทางสนิทกันมาก” หมูถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่น้ำเห็นแววไม่พอใจอยู่ในดวงตาของหมู
   “พี่โดมเป็นพี่เถาของน้ำ”
   “แค่นั้น” หมูขมวดคิ้ว น้ำพยักหน้าเหมือนจะยืนยันคำพูดเมื่อครู่ “พี่ว่าพี่โดมคิดอะไรมากกว่านั้นนะ”
   “อ๋อ ... ก็มีนะ” น้ำยิ้มที่มุมปาก
   “แปลว่าพี่โดมเค้าชอบน้ำเหรอ” เสียงของหมูแผ่วเบา สีหน้าหมองลง แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นน้ำยกมือขึ้นปิดปาก กลั้นหัวเราะจนหน้าแดง
   “พี่หมูคิดได้ไงอะ” พูดแล้วก็ต้องก้มหน้าลงหัวเราะเบาๆ
   “ก็เมื่อกี้ น้ำยอมรับนี่ ว่าพี่โดมคิดกับน้ำมากกว่าความเป็นรุ่นพี่” หมูพูดเสียงเครียด
   “ก็ใช่นะพี่” รอยยิ้มของน้ำเจื่อนลง “แต่พี่โดมเค้าไม่ได้คิดแบบที่พี่คิดหรอก” น้ำหยุดพูด ถอนหายใจเบาๆ หันตัวไปทางบึงน้ำ ดวงตาทอดมองเลยออกไปบนบึงกว้าง “ถ้าคนที่ผมชอบ เค้าใจดีกับผม พูดจาหยอกล้อกับผม อ่อนโยนกับผมเหมือนพี่โดม ผมคงจะดีใจมากเลย”
   “แปลว่าโดมเค้าไม่ได้ชอบน้ำแบบนั้นเหรอ” น้ำเสียงของหมูเหมือนจะดีขึ้น
   “ผมเป็นแค่ตัวแทนเท่านั้นแหละพี่ ... ตัวแทนของเพื่อนคนหนึ่งที่เคยสนิทกันมาก” น้ำรู้สึกเหมือนขอบตาร้อนผ่าว หมูยืนอยู่ข้างหลังมองเห็นน้ำยกมือขึ้นแตะบนใบหน้า แต่เขาไม่รู้หรอกว่า น้ำกำลังเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
   “พี่คนนั้นเค้าต้องเป็นคนดีมากแน่ๆเลย พวกพี่ๆถึงได้รักเค้าขนาดนี้ ถึงผมจะเสียใจนิดหน่อยที่ถูกมองว่าเป็นตัวแทนก็เถอะ แต่ผมก็ดีใจนะที่ทำให้พวกพี่ๆเค้ามีความสุขกันได้ แล้วคนคนนั้นก็คงจะดีใจด้วยแหละถ้าได้รู้ว่า คนที่รักและคิดถึงเค้ากำลังมีความสุขกันอยู่” น้ำพูดไปเรื่อยๆ แล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด
   “ไปดีกว่าพี่เดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทัน”
น้ำเดินกลับไปนั่งลงบนเบาะหลังของรถจักรยาน หมูค่อยๆถีบรถจักรยานออกไปอย่างช้าๆ  น้ำไม่ได้กอดเอวหมูไว้เหมือนเมื่อครู่ เพียงแต่จับห่วงใต้เบาะนั่งที่หมูนั่งอยู่เอาไว้หลวมๆ ให้พอทรงตัวได้หากเกิดอะไรขึ้น ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงของล้อรถกับเสียงของสายพานโซ่ ประสานกับเสียงใบไม้เสียดสีกันเมื่อถูกลมพัดเบาๆ

   “อะไรวะ มาลอคตัวกันไว้อย่างนี้ มีอะไร” น้ำพยายามปัดแขนของชตที่โอบไหล่ไว้ไม่ยอมปล่อย ตั้งแต่เดินออกมาจากห้องเรียน
   “หายงอนรึยัง” ชตถามยิ้มๆ
   “ใครงอนเรื่องอะไร” น้ำทำแก้มพอง เลิกปัดแขนของชต เพราะรู้ว่าคงไม่เป็นผล
   “เมื่อกลางวัน ถ้าไม่ได้งอน ทำไมเรียกแล้วไม่ยอมขึ้นรถมา” ชตหยุดเดิน ทำให้น้ำต้องหยุดเดินไปด้วย “แล้วนายพี่หมูนั่นพาไปไหน”
   “ไม่บอก” น้ำเชิดหน้าเล็กน้อย ยักคิ้วข้างหนึ่ง ทำให้ใบหน้านั้นดูกวนประสาทที่สุดในความคิดของชต
   “ไอ้สองคนนั่นเร็วๆหน่อยเว๊ย”
   โรจน์ตะโกนเรียกมาจากบริเวณที่จอดรถจักรยานไว้ ทำให้ทั้งสองคนต้องยุติศึกเล็กๆเอาไว้ก่อน พากันเดินไปยังรถจักรยานที่จอดไว้ ชตไขกุญแจลอคล้อรถจักรยาน จูงออกมาให้น้ำซ้อนท้าย แล้วชตก็ถีบรถจักรยานตามเพื่อนๆไป จุดหมายก็คือร้านไอศรีมที่อยู่บริเวณหน้ามหาวิทยาลัยนั่นเอง

[zandwizz]

อ่า ทำไมสั้นจังอ่ะพี่บุหรงงงงงงงงง

[thaitanoi]

น้ำก็รู้ตัวเหมือนกันนะครับ แต่ตอนนี้มันสั้นจังเลย

[M@nfaNG]

นั่นสิ สั้นจังเลย แล้วอีตาหมูนี่ยังไง พาไปจอดรถตรงนั้น

[kongkilmania]

^
^
จิ้มๆๆ หุๆๆ

ปลื้มใจกะน้ำหยด ที่เพื่อนๆยังรักและคิดถึงอยู่เสมอ
นู๋น้ำก็ไม่ต้องเสียใจนะ
เพราะนู๋ก็เป็นเด็กดีด้วยแหล่ะ พี่ๆเค้าถึงเอ็นดู
ถ้าแค่หน้าเหมือน แต่นิสัยแย่ คงไม่มีใครชอบหรอกจ้า 

[jasmin]

แอบปลื้มที่ทุกคนคิดถึงน้ำหยด
แต่ก็สงสารน้องน้ำด้วย ที่ถูกมองเป็นตัวแทน
เริ่มสับสนในตัวเองแล้ว
ไม่ชอบชตเลยอ่ะ ความรู้สึกเดียวกับที่เคยรู้สึกกับหมูในภาค 1

[Jesale]

กลัวๆ อ่ะ กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

ไม่ ไม่ ไม่  อย่าให้เป็นเช่นนั้นเลย

[pooinfinity]

คือ ชตทำแบบนั้นนี้คือรู้ตัวรึยังไม่รู้ตัวอ่ะค่ะว่าชอบรึไม่ชอบน้องน้ำ
ทำแบบนั้นนี้ถ้าเป็นเพื่อนเรามีได้เตะกันบ้างแหละถึงจะผู้ชายก็เหอะ
สงสารน้ำนะที่โดนมองเป็นตัวแทน หวังว่าทุกคนคงแยกออกได้ในสักวัน

[นัตสึกิ]

อ่านภาคสองมาตั้งนานแต่ว่าเพิ่งจะอ่านภาคแรกจบเมื่อชั่วโมงที่แล้วเองค่ะ

  เคลียดว๊อยยยยยยยยยย

ภาคนี้คงไม่เศร้าใช่มั๊ยคะ 

[ToeY_@_KP]

สั้นจุ๊ดๆ   

[THIP]

 

[sasa]

หมูคงได้สะกิดใจบ้าง คิดอะไรได้บ้างนะ 

[LifeTime]

จะเศร้าไปไย...ยังไงก็น่าจะดีใจที่คนอื่นเค้ารักเราชิมิค๊ะ 

[kongkilmania]

กรี๊ดดดดดดดด........คนแต่งหาย

น้องตั้มหายไปไหนอ่า เค้ารออ่านอยู่นะตัวเอง

งานยุ่้งหรือจ๊ะ สู้ๆน้า 

[บุหรง]

บทที่ ๑๕

   หมูยกมือขึ้นลูบศรีษะของชายหนุ่ม ใบหน้าเหยเก ปลายลิ้นของชายหนุ่มที่นั่งคุกเข่าอยู่ ทำให้เขาเสียวซ่านจนต้องหอบหายใจอย่างแรง สักพักก็ใช้มือดันศรีษะของชายหนุ่มออก ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้ามองด้วยความสงสัย แล้วก็ต้องลุกขึ้นยืนพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อเห็นหมูหยิบถุงยางอนามัยออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ชายหนุ่มจักการร่นกางเกงพร้อมทั้งกางเกงในลงมา หันหน้าไปทางกำแพงห้องน้ำอย่างรู้งาน จึงไม่เห็นรอยยิ้มเหยีดของหมู
   หมูจัดการสวมถุงยางอนามัยเข้ากับแก่นกาย แล้วจ่อเข้ากับช่องทาง ขยับดันเข้าไปช้าๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะสารหล่อลื่นที่อยู่บนถุงยางอนามัย หรือความพร้อมของช่องทาง ที่เจ้าตัวเตรียมมาเพื่อการนี้ล่วงหน้า ท่อนเนื้อขนาดมหึมาจึงค่อยๆจมหายเข้าไปอย่างไม่ยากนัก หมูเริ่มขยับเอวช้าๆเมื่อมันเข้าไปจนสุด ความเสียวซ่านที่เกิดขึ้นทำให้เขาขยับเร็วขึ้น เสียงที่เกิดขึ้นจากการเสียดสีของเนื้อ เริ่มผสานกับเสียงหอบหายใจของเขา และครวญครางอย่างแผ่วเบาของชายหนุ่ม หมูขยับตัวเร็วขึ้น ... เร็วขึ้น ชายหนุ่มถูกดันร่างไปจนชิดฝาผนัง พยายามเอื้อมมือมาไขว่คว้าใบหน้าของหมูแล้วดึงเข้าไป พยายามจูบเคลียทุกส่วน หมูยอมให้ชายหนุ่มใช้ลิ้นไล้เสียไปตามแก้ม คาง แต่พอมาถึงริมฝีปาก หมูกับส่ายหน้าหนีราวกับจะปฏิเสธ ก่อนจะเบียดชิดแผ่นหลังของชายหนุ่ม แล้วกระแทกส่วนสะโพกเข้าออกอย่างรุนแรง
   “อ๊า~~~” หมูร้องครางเสียงไม่เบานัก ร่างกายเกร็งกระตุก ก่อนจะหยุดการเคลื่อนไหว
   ชายหนุ่มดันร่างหมูออกห่าง หันตัวมาแล้วนั่งคุกเข่าลง บรรจงถอดถุงยางอนามัยออก โยนลงไปในถังขยะอย่างไม่ใยดี ก่อนจะเล็มเลียน้ำขุ่นขาวอย่างไม่รังเกียจ ชายหนุ่มใช้ริมฝีปากครอบครองท่อนเนื้ออีกครั้ง ดูดดุนราวกับเป็นไอศครีมแท่งใหญ่ เหมือนหมูจะรู้ว่าชายหนุ่มต้องการปลุกเร้าอารมณ์ของเขาอีกครั้ง จึงผลักศรีษะของชายหนุ่มออก แล้วดึงกางเกงในพร้อมกับกางเกงที่กองอยู่ตรงปลายเท้า ขึ้นมาสวมใส่อย่างรวดเร็ว
   “ไปต่อกันที่ห้องพี่มั๊ย” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ไล้นิ้วไปบนใบหน้าของหมูอย่างเชิญชวน
   “ผมไม่ชอบไปค้างห้องใคร” หมูตอบแล้วขยับตัวจะเปิดประตูห้องน้ำ
   “งั้นไปห้องน้องก็ได้” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะข้อมือของหมู แต่หมูขยับแขนหนี
   “ผมไม่ชอบให้ใครไปค้างที่ห้องผมเหมือนกัน” หมูพูดอย่างไม่ใยดี แล้วเปิดประตูออกจากห้องน้ำ ไม่สนใจกับท่าทางไม่พอใจของชายหนุ่ม
   “งั้นไปโรงแรมก็ได้” ชายหนุ่มเดินมาหาหมูที่กำลังล้างหน้าอยู่ แล้วพูดชวนอีก เขามองดูรูปร่างที่ค่อนข้างสมส่วน และผิวขาวสะอาดของหมูอย่างชื่นชม คิดว่าคงดีทีเดียว หากหนุ่มน้อยคนนี้ยอมเป็น ‘คู่ขา’ ของเขาสักระยะหนึ่ง
   หมูไม่ตอบ แต่เดินออกไปทางประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจกับท่าทางไม่พอใจ และเสียงต่อว่าที่ตามหลังมาของชายหนุ่ม หมูชินเสียแล้วกับเหตุการณ์เช่นนี้ เขามาสถานที่แบบนี้เพียงเพื่อปลดปล่อยความต้องการเท่านั้น เหมือนที่เขาเคยทำก่อนจะพบน้ำหยด ... คนที่ทำให้เขารู้สึกถึงสิ่งที่มากกว่าการระบายความอึดอัดทางร่างกายเท่านั้น ยิ่งในช่วงหลายวันมานี้ เขารู้สึกได้ว่าเขามีความปรารถนามากเป็นพิเศษ และต้องออกมาปลดปล่อยมันเสีย ก่อนที่จะอดใจไม่ไหว จนต้องทำอะไรลงไปกับรูมเมทของเขา เหมือนที่เคยทำกับคนคนนั้น
.....................................................................
..................................
   ก๊อกๆๆ
   “พี่หมู ... ผมเข้าไปนะ”
   สิ้นเสียงประตูห้องก็ถูกเปิดออก เจ้าของเสียงเดินเข้ามาแล้วเลื่อนปิดประตูไว้เหมือนเดิม หมูที่กำลังนั่งทำงานอยู่หันไปมอง ก็พบกับรอยยิ้มกว้าง พร้อมกับเจ้าของรอยยิ้มเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ชะโงกหน้าเข้ามาดูสมุดงานของเขาบนโต๊ะ
   “ทำไรอะพี่” เสียงใสๆ พร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆแปลกไปจากทุกครั้ง ทำให้หมูรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้น
   เหมือนคนถามจะไม่สนใจคำตอบสักเท่าไร เพราะหันกลับไปเปิดกระเป๋าสะพาย ดึงเสื้อกางเกงออกมา เดินไปเปิดตู้แล้ววางเสื้อกางเกงลงไปบนชั้นแล้วเดินกลับมานั่งลงบนเก้าอี้
   “กลับบ้านมาเหรอ ... น้ำ” หมูถามเบาๆ
   “ครับ” น้ำตอบ แล้วหยิบถุงพลาสติกใสยื่นให้หมู “เอาขนมมาฝากพี่หมูด้วย”
   หมูยื่นมือรับมา มองดูในถุงเห็นเป็นข้าวตังแผ่นบาง เป็นสีทองดูน่ากิน ข้างในยังมีถุงเล็กใส่เมี่ยงลาวเม็ดเล็กๆไว้ ดูมีขนาดเล็ก และดูชุ่มฉ่ำกว่าที่เขาเคยซื้อมา
   “ข้าวตังเมี่ยงลาว พี่หมูกินเป็นเปล่า” น้ำถามเมื่อมองเห็นหมูมองดูเมื่ยงลาวในถุงอย่างสนใจ
   “อื้อ” หมูรับคำพลางแกะถุงที่แพคไว้อย่างดีออก หยิบเมี่ยงลาวเข้าปาก ตามด้วยข้าวตังแผ่นเล็กๆ เสียงกรุบดังขึ้นทันที เพราะความบางกรอบของแผ่นข้าวตังทอด “อร่อยนี่ ไปซื้อมาจากไหน”
   “ที่บ้านน้ำทำขายน่ะพี่ บ้านน้ำเป็นร้านขายขนมไทย กับคุ๊กกี้” น้ำตอบยิ้มๆ
   “วันนี้กลับเร็วนะ ทุกทีพี่เห็นกลับเย็นๆ”
   “ที่บ้านไปทำบุญถวายอาหารเพลที่วัดน่ะพี่ น้ำไปด้วย พอเสร็จแล้วก็เลยกลับมาเลย” น้ำตอบพลางมองดูหมูกินเข้าวตังเมี่ยงลาวอย่างเอร็ดอร่อย
   “จะว่าไปพี่ไม่ได้เข้าวัดมานานแล้ว เป็นยังไงบ้างล่ะไปทำบุญ”
   “ก็ดีอะพี่”
   น้ำตอบพลางครุ่นคิดถึงหลวงพี่รูปหนึ่งในวัด ที่จ้องมองเขาจนรูสึกอึดอัด รูปร่างที่สูงใหญ่ ไหล่กว้าง วงหน้ารูปไข่ ริมฝีปากอิ่มราวกระจับ จมูกโด่งเป็นสัน โดยเฉพาะดวงตาคมปลาบคู่นั้น ยามที่จ้องมองมา มันทำให้รู้สึกอึดอัดจนบอกไม่ถูก

[patee]

น้ำเจอต้นไม้แน่ๆเลย

[M@nfaNG]

อะนะ เรื่องชักพัวพัน จะเป็นยังไงต่อนะ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ

รู้สึกว่าจะสั้นลง สั้นลงไปเรื่อยๆนะคะไรท์เตอร์

แต่ยังไงก็ขอบคุณที่มาต่อค่ะ 

[dahlia]

ต้นไม้ ไปบวชเหรอเนี่ย 

[pooinfinity]

เจ๋งเป้ง น้ำไปเจอหลวงพี่
เรื่องราวยิ่งเข้มข้น

[kongkilmania]

ห๊า!!!!!!!!! อย่าบอกว่าหลวงพี่รูปนั้นคือ.....พี่ต้นนะ
                   
บีบคั้นจิตใจอันแสนจะบอบบางของคนอ่านซะจริง T___T

[iNklaNd]

อ๊ากกกก เพิ่งเห็นว่ามีภาค 2
โถๆๆ พลาดไปเยอะเลย นี่มันตั้งตอนที่ 15 ไปแล้ว 
แต่ก็ยังดีกว่ามาเจอเอาตอนคุณบุหรงแต่งภาค 2 จนจบแล้วกันเนอะ

ภาคที่แล้วไม่ชอบหมู แต่ภาคนี้มันน่าสงสาร เรียกคะแนนเห็นใจไป 9เต็ม100 
ไหนจะน้องน้ำอีก หน้าดันไปเมือนน้ำหยดซะงั้น
หวังว่าน้องจะโผล่พ้นออกมาจากเงาน้ำหยดแบบเต็มตัวเร็วๆ
จะได้ไม่ทุกข์มากนัก

+1 ให้คนแต่งที่แต่งได้สนุกมากๆ ติดหนึบหนับเหมือนภาคที่แล้วเลย

[LifeTime]

 
พี่ต้นเป็นหลวงพี่...