หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[บุหรง]

บทที่ ๗

   วันแรกที่น้ำเข้ามาในหอชาย ๙ แห่งนี้ ห้อง ๓๑๕ ที่จะต้องใช้เป็นห้องพัก อย่างน้อยในเทอมแรกของชีวิตนักศึกษา ดูสะอาดสะอ้านผิดจากที่คิดไว้ คงเป็นเพราะรูมเมทรุ่นพี่ ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ ได้ทำความสะอาดไว้ก่อนที่ตนจะมาถึง น้ำไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวรูมเมทคนนี้มากนัก รู้เพียงว่าเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ ๓ คณะวิทยาศาสตร์
   “สวัสดีครับ พี่ ผมเป็นรูมเมทพี่นะครับ” น้ำส่งเสียงทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม เมื่อปิดประตูเรียบร้อยแล้ว
   “อื้อ” คนที่นั่งอยู่ส่งเสียงเหมือนรับรู้ แต่ยังไม่เงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่
   น้ำหน้าเจื่อนลง เมื่อเห็นว่าไม่ได้รับความสนใจ เขาเองก็ไม่ได้คาดหวังอะไรนัก แต่ก็คิดว่าน่าจะได้รับการต้อนรับที่ดีกว่านี้ จากคนที่จะมาอยู่ร่วมห้องพักเดียวกัน ถึงจะอยู่ต่างคณะกันก็ตาม กวาดตาสำรวจไปรอบๆห้อง เตียงนอน ๒ หลัง หลังที่อยู่ติดผนังด้านประตูคงจะถูกจับจองไปแล้ว เพราะคลุมผ้าปูที่นอนไว้อย่างเรียบร้อย น้ำจึงเดินไปยังเตียงหลังติดผนังด้านที่มีหน้าต่าง วางกระเป๋าสะพายลงบนเตียง ส่วนกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ ก็วางไว้ตรงที่ว่างปลายเตียง
   “ผมไปเบิกผ้าปูที่นอนก่อนนะพี่”
   น้ำเดินออกจากห้องไปเบิกผ้าปูเตียงและปลอกหมอนจากพ่อบ้าน ตามที่อาจารย์หอบอกไว้ พอกลับมาที่ห้องก็พบว่ารูมเมทรุ่นพี่ไม่อยู่เสียแล้ว น้ำจึงนำข้าวของจากกระเป๋าใบใหญ่ออกมาจัดเข้าไปในตู้เสื่อผ้า ใบที่ประตูตู้เปิดกว้างอยู่ ส่วนอีกตู้หนึ่งมีกุญแจคล้องไว้ แสดงว่ามีเจ้าของแล้ว น้ำจำได้ว่า ก่อนออกจากห้อง ตู้ทั้งสองปิดสนิท ดูไม่ออกว่าตู้ใบไหนว่าง นอกจากจะต้องเปิดดู พอคิดแล้วก็ต้องอมยิ้ม เขาคิดว่ารูมเมทรุ่นพี่คงจะเป็นคนลอคตู้ของตัวเองไว้ แล้วเปิดประตูตู้อีกใบหนึ่ง เพื่อให้เขารู้นั่นเอง ... ก็ไม่เลวนักหรอก ... น้ำคิด

   เย็นวันอาทิตย์ก่อนจะเปิดเทอมในวันรุ่งขึ้น ‘รวมกันวันพบพี่’ เป็นชื่อของกิจกรรมที่รุ่นน้องปี ๑ จะมารวมตัวกันที่ตึกคณะ เพื่อพบกับรุ่นพี่ปี ๒ กิจกรรมส่วนใหญ่ก็เป็นการทำให้เด็กปี ๑ ได้รู้จักและทำความสนิทสนมกัน จึงออกมาในรูปแบบของเกมส์ที่ต้องใช้ความร่วมมือกันของคนตั้งแต่ ๒ คนขึ้นไป
   “น้ำ”
   “น้ำหยด”
   “ไอ้น้ำ”
   เสียงเรียกดังขึ้น ทำให้น้ำต้องชะงักจากการเล่นเกมส์อย่างสนุกสนาน หันหน้าไปตามเสียงเรียก
   “ครับ” น้ำขานรับ พร้อมกับส่งยิ้มให้รุ่นพี่ทั้งสามคน คนหนึ่งเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆผมยาวประบ่า คนหนึ่งเป็นผู้หญิงร่างใหญ่ ผมซอยสั้น และอีกคนเป็นผู้ชายตัวสูงโปร่งผิวดำแดง แล้วเขาก็ถูกรุ่นพี่ปี ๒ เรียกให้กลับมาสนใจกับเกมส์ที่กำลังดำเนินอยู่
   เมื่อเกมส์จบลง น้องปี ๑ กลุ่มใหม่ก็ถูกเรียกให้ออกไปเล่นเกมส์ใหม่ ระหว่างที่เกมส์ดำเนินไป น้ำก็มองดูด้วยความสนุกสนาน บางทีก็เหลือบมองไปทางรุ่นพี่กลุ่มที่เรียกเขา ในใจก็คิดว่าน่าแปลก ที่รุ่นพี่กลุ่มนั้นมองเขาอย่างไม่วางตา โดยเฉพาะรุ่นพี่ผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น หยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กๆขึ้นมาเช็ดที่ตา พี่ผู้หญิงตัวโตก็ทำท่าเหมือนกำลังปลอบโยนพี่ผู้หญิงตัวเล็กอยู่

   แล้วการรับน้องย่อยของมหาวิทยาลัยก็เริ่มขึ้น ตั้งแต่วันแรกของการเปิดเทอม ด้วยการวิ่งหอ นักศึกษาชายชั้นปีที่ ๑ ที่อยู่หอพักใน ต้องตื่นขึ้นแล้วไปรับกลุ่มนักศึกษาหญิงปี ๑ ที่หอ เพื่อวิ่งออกกำลังกายรอบบริเวณมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ตี ๕ เสร็จเอาประมาณ ๖ โมงเศษๆ หรืออาจจะล่วงเลยไปถึง ๖ โมงครึ่ง โดยมีรุ่นพี่ภายในหอ ผลัดเปลี่ยนกันทำหน้าทีในการควบคุม และดูแลความเรียบร้อย กิจกรรมนี้จะทำควบคู่กันไปกับการ ‘ซ่อมน้อง’ ซึ่งเป็นกิจกรรรมในช่วง ๕ โมงเย็น หรือ ๕ โมงครึ่งโดยประมาณ เป็นกิจกรรมที่โหดร้ายน่าดูในสายตาของน้ำ มันเหมือนการฝึกทหารมากกว่า กิจกรรมทั้งสองอย่างจะจบลง ในวันรับน้องมหาวิทยาลัย
   เพราะกิจกรรมสองอย่างนี้กระมัง ที่ทำให้น้ำต้องเข้านอนตั้งแต่ ๔ ทุ่ม และหลับสนิททันทีเมื่อหัวถึงหมอน และคงเป็นอีกสาเหตุ ที่ทำให้ไม่ค่อยได้พูดคุยกับรุ่นพี่ที่เป็นรูมเมท แต่น้ำก็ยังได้เห็นหน้าของรูมเมททุกเช้า เมื่อเขาแต่งตัวเรียบร้อยเตรียมออกจากห้องไปรับประทานอาหารเช้า ก่อนที่จะต้องเข้าเรียนในคาบแรก น้ำจะมองไปยังคนที่นอนหลับไปอยู่บนเตียงอย่างนึกอิจฉา
   ... มีเรียนสายทุกวัน แล้วยังไม่ต้องตื่นมาวิ่งหออีก ดีชะมัด ...
   น้ำคิดพลางพิจารณาดูใบหน้าค่อนข้างยาว ผิวหน้าขาวละเอียด คิ้วดกหนา ดวงตาเรียวยาวที่ปิดสนิท จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนาสีแดงสดและอิ่มเอิบอย่างคนสุขภาพดี ช่วงไหล่กว้าง ร่างใหญ่หนาภายใต้ผ้าห่มผืนบาง ที่นอนขดอยู่บนเตียงหลังเล็ก ทำให้เขารู้สึกน่าขบขัน
   “ผมไปเรียนก่อนนะพี่”
   น้ำพูดเบาๆ ไม่ใส่ใจว่าจะได้รับคำตอบหรือไม่ กับรูมเมทรุ่นพี่ทียังไม่รู้ชื่อ จนกระทั่งถึงวันรับน้องใหญ่ของมหาวิทยาลัย ในช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดีที่ผ่านมา

[zandwizz]

ภาคน้องน้ำ

หุหุหุ น่ารักอ่ะ.....

[jasmin]

เวอร์ชั่นน้องน้ำ พี่หมูดูเป็นพี่ที่น่ารักดีนะ

อย่างน้อยก็ในความคิดของน้องน้ำ

[บุหรง]

งึมๆๆๆ อ่านรีพลายแล้ว หมูยังคงมีคะแนนนำมากกว่าต้นไม้ ... ทำไมน่ะเหรอครับ
ก็เพราะผมตั้งหัวข้อไว้ว่า ระหว่างหมูกับต้นไม้ คุณเกลีดใครมากที่สุด 

จะพยายามมาอัฟทุกวันแล้วครับ แต่ขอมาแบบสั้นๆ แบบส่วนหนึ่งของร่างกายผม
...........
..........
........
.......
......
....
...
..
.
 สายตาไง ... ผมสายตาสั้น ... หรีอว่าลืมกันไปแล้ว แถมสั้นไม่เท่ากันด้วย 

หลังจากก่อกวนแล้วก็ไปเวลต่อดีกั่ว 

[BeeRY]

น้ำเวอร์ชั่นไหนก็น่าสงสารทั้งนั้นเลยแฮะ

[กิมตี๋หัดขับ]

    เกลียดมาก  รักมากนะค่ะไอ้หมูเนี่ย  

[THIP]

  อ่านภาคน้องน้ำแล้วก็ สงสารน้องล่วงหน้าเลย

[sasa]

สั้นจริง  สั้นและค้างด้วย 

[jannie]

คิดอีกที หมูก็คงสะเทือนใจเรื่องน้ำหยดเหมือนกัน เลยปิดตัวเอง ไม่สนใจชาวบ้าน

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

เอาตามตรงเค้าของเชียร์ต้นไม้ 555+
ไม่ชอบบางอย่างในตัวหมู บางอย่างที่มันมีอิทธิพลของความรุนแรงเคลือบแฝงอยู่
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)

[kongkilmania]

กำลังเคลิ้มกะความน่ารักของน้องน้ำ 

เจอน้องตั้มมาป่วนเรื่องอารายสั้นๆ....ยาวๆเข้าไป     

[dahlia]

รู้สึกว่า หมู เปลี่ยนไปค่อนข้างเยอะนะเนี่ย

[บุหรง]

บทที่ ๘

          “ไอ้น้ำ ประโยคนี้มันหมายความว่ายังไง” ชตเลื่อนตัวจากกลางเตียง เข้าใกล้น้ำที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหัวเตียง
          “ไหน” น้ำหันมาอ่านชีทวิชาภาษาอังกฤษ ที่ชตยื่นให้
          คาบเรียนสุดท้ายของวันนี้ กลุ่มของน้ำไม่มีชั่วโมงเรียน ปรกติก็จะแยกย้ายกันไปทำงาน หรือพักผ่อน แต่วันนี้ชตมาอ่านชีทประกอบการเรียนวิชาภาษาอังกฤษ ที่ห้องของน้ำ โดยให้เหตุผลว่า มีอะไรจะได้ถามได้ทันที
          น้ำอธิบายข้อความที่ชตไม่เข้าใจ เสร็จแล้วก็หันกลับไปทำงานที่ค้างอยู่ต่อ สักพักก็มีเสียงเคาะประตูห้อง แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออก น้ำและชตหันไปมอง เห็นหมูเดินเข้ามาในห้อง แล้วมองดูคนทั้งสองด้วยสีหน้าประหลาดใจ
          “พี่หมูไม่มีเรียนเหรอครับ” น้ำถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
          “อื้อ” หมูตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย เดินตรงไปยังโต๊ะหนังสือของตัวเอง พอเห็นว่ามีหนังสือวางอยู่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
          “เมื่อตอนเที่ยง เจอพี่ต้อยที่โรงอาหาร พี่เค้าฝากมาให้น่ะครับ” น้ำยังคงยิ้มด้วยรอยยิ้มที่สดใสเหมือนเช่นเคย
          หมูเหลือบมองดูน้ำแว่บหนึ่ง ก่อนจะวางหนังสือเล่มนั้นไว้บนโต๊ะ รวมกับหนังสือที่ถือมาก่อนหน้านี้ แล้วหันหลังเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
          “อะไรวะ จะขอบใจสักคำก็ไม่มี” ชตพูดอย่างฉุนเฉียว นึกหมั่นไส้รุ่นพี่คนนี้ขึ้นมา
          “เอาน่า พี่เค้าก็แบบนี้แหละ แต่จริงๆน่ะ พี่เค้าใจดีเชียวนะ” น้ำหันไปมองดูท่าทางของชตอย่างขำๆ
          “เออ...รูมเมทนายน่ะ คนดีที่หนึ่งเลย พอใจยัง”
          พูดแล้วชตก็ล้มตัวลงนอน เอาชีทปิดหน้า น้ำมองดูแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ หันกลับไปทำงานต่อ

          ... เป็นอะไรวะ ขอบใจน่ะพูดเป็นมั๊ย ... เหมือนมีคนตั้งคำถามอยู่ในหัว
          ... เป็น แต่พูดไม่ออก ... หมูตอบคำถามในใจนั้น
          ... ทำไม ก็พูดไปตามปรกติ เหมือนขอบใจคนอื่น ทำไมทำไม่ได้ ... เสียงเดิมถามอีก
          ... ก็จะพูดเหมือนกัน แต่พอเห็นหน้าไอ้คนที่นั่งอยู่บนเตียง แล้วหมั่นไส้ ... หมูตอบพร้อมกับแค่นเสียงออกมาเบาๆ
          ... อ้อ หึงล่ะสิ ... เหมือนเสียงที่ถามจะหัวเราะเยาะเขา
          ... เหอะ ทำไมต้องหึงด้วย ก็รุ่นน้องคนนึงเท่านั้นเอง ... หมูกางแขนออกไปวางบนพนักพิงของเก้าอี้ยาว ใต้ต้นหูกวาง
          ... หึ หึ รุ่นน้องเหรอ แล้วที่นายจูบเค้าวันนั้นล่ะ ยังมีที่นายจะทำอะไรเมื่อวันก่อนอีก ...
          ... เค้าเหมือนน้ำหยด เลยเผลอไป ... หมูกลับตาลง เลื่อนตัวเล็กน้อย เอนตัวหงายศรีษะไปด้านหลัง
          ... แต่เค้าไม่ใช่น้ำหยด น้องเค้าเป็นคนละคนกัน นายอย่าไปยุ่งกับเค้าเลย ...
          “โธ่เว๊ย ... ก็พยายามอยู่นี่ไงวะ” หมูส่งเสียงอย่างอารมณ์เสีย เลื่อนมือข้างหนึ่งมาลูบหน้า
          “พยายามอะไรวะ”
          เสียงถามที่ดังขึ้นข้างตัว ทำให้หมูลืมตาขึ้นมอง ก็เห็นต้อยยืนงงอยู่ข้างๆ
          “ว่าไง พยายามจะทำอะไรอีกล่ะ” ต้อยถามอีก พลางนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้าม ที่มีโต๊ะไม้คั่นอยู่ตรงกลาง วางกล่องที่เหมือนกล่องเค๊กลงบนโต๊ะ
          “เปล่าหว่ะ คิดอะไรเพลินๆ” หมูตอบ ขยับตัวนั่งตรงเป็นปรกติ เอื้อมมือไปที่กล่องเค๊ก
          “เฮ๊ย อย่า...นี่ซื้อมาฝากคนอื่น” ต้อยปัดมือหมูออกไป แล้วพูดยิ้มๆ “แต่ถ้าเอ็งอยากกิน ก็ตามมา” พูดจบต้อยก็หยิบกล่องเค๊ก ลุกขึ้นเดินตรงไปยังหอชาย ๙
          “จะให้กินแล้วยังทำลึกลับอีก ... ไอ้นี่”
          หมูยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วลุกขึ้นเดินตามต้อยเข้าไปในหอชาย ๙ ขึ้นบันไดแล้วเดินไปหยุดอยู่หน้าห้อง ๓๑๕
          “เดี๋ยวไอ้ต้อย” หมูจับไหล่ต้อยที่กำลังยกมือจะเคาะประตูห้อง “เอ็งซื้อเค๊กมาฝากใคร”
          “เออน่า” ต้อยเคาะประตูห้องเป็นจังหวะ “น้องน้ำ อยู่รึเปล่า นี่พี่ต้อยนะ”
          มีเสียงกุกกักดังขึ้นแผ่วๆจากภายในห้อง แล้วบานประตูก็เปิดออก พร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของน้ำ
          “ว่าไงครับพี่” น้ำยิ้มกว้าง
          “พี่ซื้อเค๊กมากินด้วยกัน” ต้อยชูกล่องเค๊กขึ้นในระกับสายตา “พี่เข้าไปในห้องนะ เอ็งก็มากินด้วย” ต้อยหันไปคว้าแขนหมูที่กำลังจะเดินหนี หมูจึงต้องเดินเข้าไปในห้องด้วยอย่างเสียไม่ได้
          “เค๊กร้านนี้อร่อยที่สุดในเมืองเลยนะ” ต้อยบรรยายสรรพคุณ “ไอ้หมู เอาช้อนส้อมมาเร็ว” ต้อยหันไปสั่งมือก็แกะกล่องเค๊กเปิดออก ทำให้มองเห็นเค๊กรูปร่างน่ากินวางอยู่ภายใน
          “โห ดูน่ากินเชียวพี่ ท่าทางจะอร่อย” น้ำมองเค๊กแล้วยกมือขึ่นรับส้อมที่หมูยื่นส่งให้
          “เพื่อนไปไหนแล้วล่ะ” หมูถามแล้วนั่งลงบนเตียง เก้าอี้ตัวหนึ่งต้อยนั่งอยู่ แล้วลากเก้าอี้ของน้ำให้เข้ามานั่งใกล้ๆกัน
          “กลับห้องไปแล้วพี่” น้ำตอบแล้วหันไปสนใจกับเค๊กที่ต้อยชี้ชวนให้ตักชิมทีละชิ้น
          หมูตักเค๊กกินบ้าง สายตาก็เหลือบมองดูน้ำ ใบหน้ายิ้มกว้าง จนดวงตาหยีลงเกือบครึ่ง เริ่มสังเกตเห็นความแตกต่างบางอย่างบนใบหน้าที่มองอยู่ คิ้วที่เรียวยาวแต่บางเบาไม่ดกหนา ริมฝีปากบางสีแดงสดไม่ใช่สีแดงคล้ำ ตรงมุมปากหยักขึ้นเล็กน้อย ทำให้ดูเหมือนกำลังยิ้มอยู่ตลอดเวลา จมูกค่อนข้างโด่งเป็นสัน พวงแก้มเนียน และเสียงใสๆที่พูดเจื้อยแจ้วเหมือนเด็กๆ หมูจ้องมองคนตรงหน้าโดยไม่รู้เลยว่า อาการนั้นตกอยู่สายตาของบุคคลที่สามอยู่ตลอดเวลา

[M@nfaNG]

บุคคลที่3 ต้อยหรือ????

[BeeRY]

ู^
^
^
นั่นสิคะ บุคคลที่สามนี่ต้อยหรือว่า....
+1 ขอบคุณค่ะ คุณบุหรงนี่ชอบทิ้งอะไรไว้ให้คิดเรื่อยเลยเนอะ
อ่านนิยายเหมือนนั่งวิเคราะห์ข้อสอบ แต่ชอบค่ะ
(แอบสารภาพ อ่านชื่อน้ำหยดเป็นหยดน้ำเรื่อยเลย ตั้งแต่ภาคก่อนแระ แก้ไม่หายซะที )

[Poes]

บุคคลที่สามไม่ต้อย ก็น้ำหยด หอชาย ๙ ซะด้วย

ยังงัยก็ยังรักต้นไม้อยู่จ้า  

[กิมตี๋หัดขับ]

  บุคคลที่สาม อาจมาเป็นหมู่คณะ 


อืมน่ะไอ้ลมบ้าหมูยังเป็นโรคซึมเศร้าไม่หาย  น่าสงสารน้องน้ำจริงๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ความรัก ทำให้โลกสวยงาม แต่ความรักก็คือความขัดแย้ง
นิว(ยิ้มๆ)

[THIP]

บุคคลที่ 3 น่าจะเป็นต้อยนะ เพราะถ้าเป็นน้ำหยด ก็เป็นวิญญาณนะซี 

[jasmin]

พี่หมูสงสัยจะสับสนหนัก
ทะเลาะกับตัวเองก็ได้ด้วย
บุคคลที่ 3 ต้อยหรอ หรือว่าจะเป็นน้ำหยด

[jannie]

หมูมีวิญญาณติดตัว?

[LifeTime]

รักนะแต่ไม่แสดงออก 
เป็นกำลังใจให้หมูละกัน...แต่อยากได้ยินข่าวคราวของต้นไม้จัง 

[thaitanoi]

แปลกดีนะครับ แต่ก็จะติดตามต่อไป

[sasa]

ต้อย...ถ้าจะให้ดี ช่วยเป็นพ่อสื่อให้ที ความสัมพันธ์ของน้ำและหมูจะได้คืบหน้า 

[บุหรง]

บทที่ ๙

   หมูยื่นมือไปเช็ดคราบครีมที่เลอะอยู่ตรงมุมปากของน้ำ สัมผัสแผ่วเบาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทำให้น้ำอดมองดูใบหน้าของเจ้าของมือนั้นไม่ได้ สายตาทั้งสองคู่จ้องมองกันนิ่งสนิท แววตาของน้ำบ่งบอกว่าประหลาดใจ และมีความดีใจปนอยู่ แต่สายตาของหมูทอแววเหม่อลอย ราวกับจ้องมองดูคนอื่น ไม่ใช่คนตรงหน้า
   “น้ำ เหลืออีกคำเดียว กินให้หมดนะ”
   เสียงของต้อยทำให้คนทั้งสองรู้สึกตัว หมูดึงมือกลับมาช้าๆ ระหว่างที่น้ำก้มหน้าตักเค๊กคำสุดท้ายเข้าปาก หมูกลับยกมือขึ้นมา เล็มกินครีมที่ติดอยู่บนปลายนิ้ว
   “กินคำสุดท้ายแล้วลองมองหน้าไอ้หมูมัน ว่าหล่อขึ้นมาบ้างรึเปล่า”
น้ำได้ยิน ก็ต้องเลิกคิ้วด้วยความสงสัย หันไปมองหน้าหมูแล้วหันกลับมาที่ต้อย
   “ก็เหมือนเดิมนี่พี่” น้ำส่งสายตาเหมือนจะถามว่า ... ทำไมพี่หมูต้องหล่อขึ้นด้วยล่ะ
   “แล้วพี่ล่ะ” ต้อยถามอีก แล้วก็ต้องหัวเราะเสียงดัง เมื่อน้ำส่ายหน้าแทนคำตอบ แล้วทำหน้าเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าจึงเปลี่ยนเป็นสีแดง ก้มหน้าลงไปทำแก้มพอง “เดี๋ยวพี่เอาช้อนส้อมไปล้างก่อนดีกว่า”
   “ผมไปล้างให้ดีกว่าพี่ พี่ต้อยซื้อเค๊กแล้ว พี่หมูให้ใช้ช้อนส้อม ฉะนั้นผมล้าง ยุติธรรมดี” น้ำยิ้มกว้าง คว้าช้อนส้อมจากมือคนทั้งสอง ลุกไปหยิบขันน้ำและถุงผงซักฟอก เดินออกจากห้องไป
   “เมื่อกี้ก็ลืมตัวรึเปล่าวะ ไอ้หมู” ต้อยหันไปถามคนที่นั่งนิ่งเงียบอยู่บนเตียง
   “แล้วมึงล่ะ” หมูย้อนถาม แต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตา
   “กูยอมรับ ส่วนนึงเพราะความเหมือน แต่กูไม่ได้เผลอ กูจริงใจ”
   ต้อยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แว่บหนึ่งที่หัวคิ้วของหมูขมวดเข้าหากัน แล้วคลายออกเป็นปรกติ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ ห้องจึงตกอยู่ในความเงียบ

   เมื่อน้ำกลับมาที่ห้อง ก็พบว่าหมูและต้อยไม่ได้อยู่ในห้องเสียแล้ว นั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง ดึงกระดาษทิชชู่จากกล่องบนโต๊ะ เช็ดช้อนส้อมทั้ง ๓ คันจนแห้ง แล้วดึงกระดาษทิชชู่มาพันด้านที่เป็นซี่ๆไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนจะวางลงบนโต๊ะของหมู เสร็แล้วก็อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบมุมปาก บริเวณที่หมูเช็ดคราบครีมให้ แล้วอมยิ้ม
........................................................................
..................................
   “น้ำ” เสียงเรียกจากด้านหลัง ทำให้น้ำหันหน้าไปมอง
   “อ้าว พี่นุช พี่เก๋” น้ำยิ้มกว้างแล้วลุกจากเก้าอี้ยาวในโรงอาหารไปหานุชและเก๋ ที่ยืนอยู่ข้างรถจักรยานที่จอดไว้ทางด้านนอก
   “เอ้านี่ แบ่งไปกินนะ พี่เพิ่งออกไปซื้อมาจากหน้ามอ” นุขพูดแล้วหยิบชอคโกแลตจากถุงในตระกร้าหน้ารถจักรยานยื่นให้น้ำ
   “ขอบคุณครับพี่ แล้วพี่ๆกินข้าวกันแล้วยัง” น้ำยกมือไหว้ขอบคุณ แล้วรับมาถือไว้
   “กินแล้ว” เก๋ตอบยิ้มๆ “แล้วนี่ยังกินกันไม่เสร์จเหรอ เจะบ่ายอยู่แล้ว”
   “เพิ่งมากันตอนเที่ยงครึ่งอะครับ”  น้ำตอบ
   “งั้นไปกินต่อเถอะ บ่ายมีเรียนนี่ เดี๋ยวไม่ทัน” พูดแล้วนุชก็ยกมือโบกให้กลุ่มน้องปี ๑ ที่นั่งกินข้าวกันอยู่แล้วพากันถีบรถจักรยานจากไป
   “พี่เค้าให้อะไรมาวะ” ชตหันมาถาม แล้วหยิบห่อชอคโกแลตที่น้ำวางลงบนโต๊ะมาพลิกๆดู
   “ไม้ขัดหม้อมั๊ง” น้ำตอบกวนๆ แล้วตักข้าวในจานกินต่อ
   “กวนเหรอ เดี๋ยวก็ให้เดินไปตึกศึกษาเองซะดีมะ” สิ้นเสียงพูดของชตก็มีเสียงสนับสนุนมาจากจินและเจน
   “โธ่...เดินไปเองก็ได้” น้ำทำไม่รู้ไม่ชี้ ตักข้าวกินต่อ
   “ดีนะแก เดี๋ยวพี่คนนั้นคนนี้ก็เอาขนมมาให้” จินพูดเหมือนไม่ตั้งใจ
   “นั่นดิ น่าอิจฉา ขนาดพี่เถาชั้นนะ ยังไม่เทคแคร์ขนาดนี้เลย” เจนพูดขึ้นบ้าง แต่จากสีหน้าและน้ำเสียงไม่แสดงเลยว่ามีความไม่พอใจ
   “เค้าไม่ได้ให้เราซักหน่อย” น้ำพูดเบาๆ เหมือนจะรำพึงกับตัวเอง
   “อะไรนะ นายพูดว่าไร” ชตขมวดคิ้ว เหมือนจะได้ยินประโยคที่น้ำพูด
   “อ๋อ เราบอกว่า ก็เรามันน่ารักไง” น้ำรวบช้อนเพราะอิ่มพอดี  แล้วกำมือเหลือเฉพาะนิ้วชี้กับนิ้วโป้ง ไปวางไว้ที่คาง “ท่านทั้งหลาย เดือนคณะอยู่ตรงนี้แล้ว”
   “เช๊อะ...ไว้ให้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยก่อนเหอะ แล้วชั้นจะชายตามองแก” จินย่นจมูก
   “โชคดีของชั้นหว่ะ ที่เป็นแค่เดือนคณะ ขืนแกมาสนใจฉันนะ โอ๊ย... แค่คิดก็นรกแตกแล้ว” พูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง หยิบชอคโกแลตกับกระเป๋าสะพายที่วางอยู่ข้างตัว วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว มีจินวิ่งไล่ตีอยู่ข้างหลัง

[jasmin]

  เหมือนน้องน้ำจะรู้เลยว่าเป็นตัวแทนของน้ำหยด
อ่านไปก็สงสารน้งน้ำไป ชีวิตนายเอกของพี่ช่างรันทดเหลือเกิน
น่าสงสารทั้งน้ำหยดและน้องน้ำเลยอ่ะ

[นัตสึกิ]

งื๊อ........หมูอย่าทำน้องน้ำเสียใจนร๊า

[กิมตี๋หัดขับ]

  สงสัยพี่เถาตัวจริง จะมาเทคน้องเอง 

[kongkilmania]

อยากจะดีใจที่พี่ๆให้ความเอ็นดู

แต่เค้าเอ็นดูเราเพราะเห็นเราเป็นเหมือนตัวแทนคนอื่นนี่สิ 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  สาธุ ขอให้เป็นความจริงใจจากใจจริงด้วยเถอะ หุหุ
นิว(ยิ้มๆ)