หัวข้อ: จังหวะรัก..จังหวะร็อค((My Sexy Darling))~จบseason1~ มาแจ้งข่าวจองFicหน้า56คับ

[Nabee]

ขอชูมือเอาภาค 2 ด้วยคนฮับป๋ม *0*


แต่ ๆๆๆๆๆๆๆๆ...แต่ว่า เค้าขอไม่ต้องดราม่ามากนักได้หรือเปล่าฮะ????

มีบ้างก็ได้เค้าไม่ว่า...แต่ถ้าต้องดราม่าตั้งแต่ต้นจนจบเนี่ย...เค้าก็เกินรับไหวจริง ๆ นะ

แค่ที่ผ่านมา...ตอนที่พี่พีมทะเลาะกะน้ำเชี่ยวทีไร...เค้าอ่านไปใจก็หวิวไปทุกที

ทำเอานอนไม่หลับ กระสับกระส่าย หายใจไม่ทั่วท้อง...ลุ้นซะยิ่งกว่าลุ้นหวย(?)ซะอีก -*-



แล้วยิ่งตอนล่าสุดนี่...ไม่อยากจะบอกเลยนะ ว่าเห็นเค้าลางความวุ่นวายมาแต่ไกลกันเลยทีเดียว

ทั้งจากจีจี้ จอมขวัญ เอ็ม...และคาดว่าถ้าพี่พัดรู้เรื่องขึ้นมา...ความรักของทั้งคู่ คงไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่ผ่าน ๆ มาแน่ ๆ

เฮ้อออออออออออ อ อ อ อ อ อออ...แค่คิดก็ปวดใจพิกล...ขออย่าดราม่ามากนักเลยนะฮะ...หวานบ้าง เศร้าบ้างอย่างที่ผ่านมาก็พอรับได้นะฮะ

พี่บอลคงไม่ใจร้าย...ทำร้ายพี่พีม น้ำเชี่ยว และคนอ่านได้ลงคอหรอก...จริงมั้ยฮะ...*ทำสายตาวิ้ง ๆ* >//////<

[amito]

ถึงพี่พีมจะเข้าใจ แต่ไม่ได้หมายความว่าพอใจนะ  :m16:น้ำเชี่ยวระวังตัวด้วยอย่าเผลอปล่อยให้เกิดอะไรที่กระทบกระเทือนใจพี่พีมอีกน้า

อยากอ่านภาคสองนะคะ จะดราม่า หรือ หวานหยด ก้อแล้วแต่คุณบอลละกัน จะรออ่านนะคะจัดมาเถอะ

[little_munoi]

พี่พีม
อดทนไว้
มารมันเยอะจิงๆ
จีก็แผนสูงอ่ะ
ให้น้ำมาทำงานกับจอมขวัญ
เกลียดผู้หญิงคนนี้ ยัยขวัญ
แย่สุดๆคือเอ็มอ่ะ
คนที่มาถ่ายรูปพีมตอนนั้น
ผู้ชายคนนี้น่ากัว
น้ำอยู่ห่างๆมันไว้ก็ดีนะ

[DraCo_SLa13]

โอเค คร๊า  โอเคสุดๆ 

สนุกอ่ะ  กบน่ารักมากๆ

จีจี้ไม่โปรฯเลยอ่ะ  แยกเรื่องงานกะส่วนตัวให้ออกดิอิหนู

สงสัยกะจับพีมกะน้องกบแยกกัน แล้วให้ชะนีน้องขวัญมาเสียบแทนเพราะเคยเป็นข่าวกะกบแหงเรยอ่ะ

ปล.เห็นกด้วยว่าบอร์ดป่วยอ่ะ  มันรวนๆหลายอย่างอ่ะ

[Dee^daY]

เขียนมาได้เลย..ยังไงก็มีคนตามอ่าน
อย่างน้อยก็คือผม

[anukung]

คนที่จะทำปัญหาน่าจะเป็นเอ็มมากกว่า

[lizzii]

ต่อภาค 1 หรือเรื่องใหม่ อ่านหมด
ขอแต่ไม่ดราม่า น้ำตาท่วมโลกเป็นพอ
ทรมาน ก้อไม่นะ  writer ขอร้อง 

ตามนี้เลยจ้าาา หุหุ

[yayee2]

อะไร แบบไหนก็ได้ค่ะ แล้วแต่ไรเตอร์จะสะดวกล่ะกัน
เพราะยังไงๆ ก็ติดใจฝีมือการปรุงแต่งเรื่องของไรเตอร์อยู่แล้ว
ขออย่าให้กินมาม่าเป็นลังๆก็พอค่ะ
จะรออ่านเช่นเดิม

[takara]

ขอภาค 2 ต่อคร๊าบบบบ อยากรุ้ว่าจาเป็นงายต่อ

[torto]

จะต่อภาค 2 ก็ดีนะ  เราชอบเรื่องนี้มาก ติดตามอ่านตลอด  แต่เราก็อยากได้ความแปลกใหม่นะถ้าจะเป็นภาคต่อแต่ถ้าจะจบจริงๆก็เสียดาย พี่พีมกับน้องน้ำเชี่ยวน่าดู


แต่ถ้าจะแต่งใหม่เราก็จะติดตามอ่านเพราะคนแต่ง  แต่งได้สนุกสนานมาก  มีหลายอารมณ์  รวมทั้งหื่นซ้า

[barbieBot]

อยากอ่านภาค2 อยากอ่านๆๆๆ >///<
  หุหุ

อยากให้ทำเป็นรวมเล่มด้วย อิอิ เอาแบบ2เวอร์ชั่น(พีม+น้ำเชี่ยว,N+T)เลยด้วยยิ่งดีอ่าาาาาา งุงิ

   ขอบคุณคร้าบบบบบบ

[katarena]

ตอบยากนะเจ้าคะ
ก็ตอนนี้เนื้อเรื่องดำเนินไปได้ระดับนึง
(ปมกำลังขมวดเลยทีเดียว มีแต่ปมเพิ่มเข้ามาซับซ้อนยิ่งนัก ยังไม่คลายซักปมด้วย)
แต่.. ถ้ายังไม่รีบจบ หรือต่อภาคสอง ก็ดีนะคะ เพราะชอบพี่พีมกับน้องน้ำเชี่ยวมากๆ
ยังอยากอ่านเรื่องของทั้งสองคนอยู่น่ะค่ะ ไม่อยากให้จบ ^^
  จิ้มให้คุณบอลซักหน่อย เพิ่งมีโอกาสได้จิ้มกับเค้า คิกๆ

[Rafael]

อย่าทรมานจายกันก็พอออออออออ
555+
สู้ๆค่า

[บอลลูนลอยฟ้า]

Chapter 32



       สตูดิโอขนาดกลางของบริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆของประเทศ ห้องโถงกว้างบรรยายกาศเย็นเฉียบถูกเนรมิตให้เป็นเสมือนงานศริสต์มาสขนาดย่อมท่ามกลางสวนสวยที่ประดับประดาไปด้วยละอองหิมะสีขาวโพลน เพื่อเข้าคอนเซ็ปเครื่อดื่มน้ำอัดลมsssกลิ่นมิ้นต์ซ่าส์ แม้งานแถลงข่าวเปิดตัวครั้งนี้จะลื่นไหล ดำเนินไปได้อย่างดี นักข่าวทั้งสายบันเทิงและการตลาดต่างชื่นชมพออกพอใจ แต่ดูเหมือนงานครั้งนี้จะสร้างประเด็นใหญ่ครั้งเดียวได้ถึงสอง เมื่อมีนักข่าวบางกลุ่มที่ติดตามทำข่าวความรักนอกจอของดาราดาวรุ่งสาว และยังคงไม่เลิกถามซักไซ้เข้าประเด็นเดิมๆ ทำให้จอมขวัญจำต้องตอบคำถามไปตามที่น้ำเชี่ยวร้องขอไว้ จนนักข่าวพากันงุนงงกันเป็นแถบๆ และแน่นนอนว่า วันรุ่งขึ้นหน้าเธอจะต้องไปโผ่ลหลาอยู่ในนสพ.ทั้งหน้าบันเทิง การตลาด และคอลัมภ์ซุบซิบเป็นแน่

“โอ้ย!.. ไอ้พวกนักข่าวพวกนี้ มันจะมาทำข่าวอะไรของมันกันแน่ นี่งานเปิดตัวสินค้า แต่ดูพวกมัน..ดูมัน ยิงคำถามแต่พวกข่าวซุบซิบ มันไม่มีข่าวอื่นให้เล่นกันแล้วรึไงห๊ะ” กระทั่งงานจบ เสียงแว็ดของสาวอ้วนน้ำนุ่นโผล่งออกมาทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องเปลี่ยนเสื้อ

“.....” ทว่าไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากดาราสาวตาคมที่ดูเหมือนจะเงียบซึมไปในทันทีที่เดินพ้นมาจากกลุ่มนักข่าว ภายในหัวของจอมขวัญยังคงวนเวียนกลับมาคิดถึงคำพูดและเหตุการณ์เมื่อกลางวันอีกทุกครั้งไป เมื่อเธอเสร็จภาระหน้าที่และไม่ได้ใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับเรื่องงานแล้ว

“นี่! แกจะเงียบเป็นเป่าสากไปอีกนานเท่าไหร่ห๊ะ ชั้นล่ะอยากรู้จริงจริ๊งงง ว่าชั้นกับแกมันเกิดมาจากแม่คนเดียวกันรึป่าว ไม่ได้อย่างใจเล้ยยยย..” เสียงแหวยังคงแว็ดใส่น้องสาวไม่เลิก ตามด้วยสามคำในลำคอ “ โง่ดักดาน” ปิดท้ายประโยค หากแต่หนุ่มตาหวานผู้เพิ่งเดินเข้าพอดีมาทางด้านหลังของเธอบังเอิญได้ยินเต็มชัดทั้งประโยค

“ขวัญ น้ำเชี่ยวขอบใจมากนะที่ขวัญพูดความจริงกับนักข่าว เชื่อน้ำนะขวัญ ข่าวซุบซิบพวกนี้ ไม่นานเค้าก็จะลืมกันไปเอง ทางที่ดีที่สุดที่เราจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกคือเราต้องพูดความจริงเท่านั้น” สองมือหนากุมกระชับไหล่สวยของจอมขวัญไว้ บีบเบาๆเพื่อส่งผ่านกำลังใจไปยังเพื่อนคนสวย.. เขารู้ดีว่าพื้นฐานนิสัยของเพื่อนสาวคนสนิทไม่ใช่คนที่เลวร้ายเลยซักนิด จอมขวัญออกจะเป็นคนซื่อด้วยซ้ำ การจริงใจต่อความรู้สึกเป็นเรื่องดี แต่เธอคงจะโชคร้ายไปหน่อยที่มาหลงรักคนอย่างเขา และดูเหมือนจะโชคร้ายหนักกว่าเดิมเข้าไปอีกที่มีพี่สาวแบบยัยหมูอ้วนนี่

“น้ำเชี่ยว.. ขวัญถามอะไรอย่างสิ” ดวงตาคมสบจ้องลึกเข้าไปในแววตาหวานที่เธอหลงใหล สองมือเรียวค่อยๆเกาะกุมมือหนาของน้ำเชี่ยวออกจากไหล่

“อะไร”

“น้ำเชี่ยวเคยบอกขวัญว่า น้ำเชี่ยวมีแฟนแล้ว จริงเหรอ?” สองมือบีบกระชับมือของชายหนุ่มไว้หลวมๆก่อนจะเอ่อยประโยคที่ค้างคามานาน

“..จริง” ..เวลานี้ คงมีแต่ความจริงเท่านั้นที่จะเยียวยารักษาเพื่อนคนสวยคนนี้ของเขาได้

“ใคร เหรอ น้ำเชี่ยว” เสียงหวานถามออกมาเบาๆ ดวงตาคมหลุบต่ำลงมองมือหนาของน้ำเชี่ยวที่คอยกระชับตอบเธอให้แน่นขึ้น

“.....” แรงกระชับฝ่ามือที่คนตัวสูงส่งมาให้เธอมากเท่าไหร่ มันกลับยิ่งเหมือนจะคอยเค้นเอาหยดน้ำใสๆจากใจของเธอให้เล็ดออกมาทางดวงตาคู่เรียวได้มากเท่านั้น

“ใคร.. น้ำเชี่ยว” ถามออกไปทั้งๆที่ตัวเธอเองก็รู้ว่า ไม่ว่าจะคำตอบแบบไหนก็ทำให้เธอเจ็บได้ทั้งนั้น แต่ก็ยังดื้อรั้นอยากรู้ มันเหมือนกับรู้ว่าสุดทางแต่ก็ยังรั้นจะใช้มือกำเป็นหมัดทุบเพื่อทลายกำแพง รู้ว่าเป็นไปไม่ได้แต่ก็ขอให้ได้ทำ

“ขวัญไม่ต้องรู้หรอก” เสียงห้วนตอบปัดเมื่อเห็นท่าว่าสาวตรงหน้าเริ่มจะโยเย ดวงตาคมฉายแววเกรี้ยวโกรธเล็กน้อย ถ้าต่อความไปมากกว่านี้อาจจะทะเลาะกันขึ้นมาได้ ..สองมือละจากมือของจอมขวัญ คว้ากระเป๋าเก็บของเตรียมออกจากห้อง

“ทำไมขวัญรู้ไม่ได้! ทำไมน้ำเชี่ยวต้องปิด! มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรมีคนรู้หรือไง น้ำเชี่ยวถึงบอกไม่ได้”

“ขวัญ! อย่ามาคาดคั้นกับน้ำแบบนี้นะ น้ำไม่ชอบ! รู้ไว้แค่น้ำมีคนรักแล้ว และน้ำก็รักเค้ามาก ขาดเค้าไม่ได้ รู้ไว้แค่นั้นพอ!” เสียงห้วนรัวตอบดังขึ้นตามอารมณ์มือก็หยิบข้าวของส่วนตัวยัดใส่กระเป๋าไปพลาง

“ใช่ผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า? พี่..คน นั้น ที่มาหาน้ำเชี่ยวเมื่อกลางวันน่ะ ใช่มั้ย?” คำถามสุดท้ายถูกส่งออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปถึงประตู

“ทำไม?.. ถ้าน้ำเชี่ยวบอกว่าใช่ล่ะ จะทำไม แล้วไง แล้วมันทำให้ขวัญรู้สึกดีขึ้น หรือว่าแย่ลงล่ะ.. ขวัญ รู้มั้ย ถึงวันนี้น้ำเชี่ยวไม่มีใคร ไม่มีคนให้รัก ความรู้สึกที่น้ำเชี่ยวจะมีให้ขวัญมันก็จะไม่เปลี่ยน ขวัญเป็นเพื่อนที่น่ารักของน้ำตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ มันไม่เคยเปลี่ยน” ดวงตากลมโตแน่วนิ่งมาที่เธอตามด้วยเสียงทุ้มเอ่ยตอบประโยคออกมาช้าๆ แต่กลับชัดทุกถ้อยคำก่อนที่เจ้าตัวจะเดินพ้นขอบประตูออกไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนจมอยู่กับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสาย ในขณะที่อีกหนึ่งสาวร่างอ้วนนั่งลอบถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆด้วยความเสียดาย หนึ่งเสียดายผู้ชายขวัญใจสาวทั้งประเทศคนนั้น หนึ่งก็เสียดายผู้ชายที่น่าจะมาเป็นแฟนน้องสาวของตน

.
.

ผับหรูย่านกลางเมือง บริเวณโซนด้านในสุดชั้นสองที่ถูกสงวนพื้นที่ไว้สำหรับลูกค้าVIPขาประจำ ซึ่งในราตรีนี้ถูกจับจองโดยกลุ่มวัยรุ่นที่คุ้นหน้าคุ้นตากันในวงการดารานักร้องและคนเบื้องหลังกว่าสิบชีวิต ในขณะที่ทุกคนต่างกำลังสรวญเสเฮฮากันอย่างออกรสออกชาด จะมีก็เพียงแต่หนึ่งหนุ่มหน้าคมตาหวานที่ปลีกตัวออกมาหามุมสงบบริเวณพื้นที่เล็กๆที่เป็นรอยต่อระหว่างห้องน้ำกับห้องเล่นพลู ร่างสูงนั่งพิงพนักเก้าอี้เบาะกำมะหยี่สีแดงเพลิงมือข้างหนึ่งโยนลูกพลูเล่นเพลินๆในขณะที่อีกข้างหนึ่งก็ถือโทรศัพท์เครื่องหรูสนทนากับคนปลายสายด้วยน้ำเสียงหวานหยด

“เฮ้ย! ไอ้กบ มาเที่ยวนะโว้ย ไม่ได้อยู่บ้าน คุยแต่โทรศัพท์อยู่นั่นแหละ ห่วงสามีเองมากก็ไปตามดิฟร่ะ ไอ้ตูดดดด” หนุ่มหน้าละม้ายคล้ายลิงผู้ที่กำลังจะเดินไปปลดปล่อยเอาแอลกอลฮอลสีทองอำพันที่เพิ่งกินเข้าไปออกในห้องน้ำตะโกนแซวเพื่อนซี้อย่างอดไม่ได้

“ไอ้เชี่ยไมค์..เดี๋ยวเหอะมึง ปากดีนัก” ถูกแซวมาก็ด่าสวนกลับไปตามสไตล์ ก่อนจะกลับไปหวานใส่ปลายสายอีกครั้ง

“ที่รัก..ถึงไหนแล้ว อย่าขับรถเร็วน้า ไม่ต้องรีบ น้ำเชี่ยวคุยเป็นเพื่อนพี่จนถึงบ้านอยู่แล้ว นะครับ สุดสะ.. เอ้ย สุด..ที่รักของน้ำเชี่ยว” หุหุ

“ค้าบบบ.. แต่ชวนพี่คุยอย่างนี้ แล้วมันจะปลอดภัยแน่นเหรอเนี่ย” อีกฟากหนึ่ง หนุ่มหน้าหวานที่วันนี้เขาบังคับพวงมาลัยและคันเร่งรถสุดหรูของตัวเองด้วยความเร็วต่ำเป็นประวัติการ ก่อนจะย้อนถามคนรักกลับเป็นเชิงล้อเลียน

“อ่ะๆ งั้นก็ไม่ต้องสนใจน้ำเชี่ยว น้ำพูดคนเดียวได้ พี่ขับรถไปนะ เปิดเพลงฟังก็ได้ เดี๋ยวน้ำฟังด้วยนะ นะ” ที่อีกคนถามกลับมาก็น่าคิดอยู่ หนุ่มหน้ากบขมวดคิ้วมุ่ยงุงงงว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ ตกลงมันจะทำให้คนรักของตนปลอดภัยจริงแน่หรือ .. แต่ยังไงก็ยังดีกว่าปล่อยให้ที่รักขับรถกลับคนเดียวอย่างเหงาๆทั้งที่ทำงานมาเหนื่อยๆ อย่างน้อยมีเขาเจื้อแจ้วอยู่ข้างๆหูก็คงไม่หลับ ไม่ต้องพูดคุยกับเขาก็ได้ อย่างนี้น่าจะวางใจได้กว่า

“ค้าบบบ .. เออ ว่าแต่ เป้ใส่หนังสือเรียนเราอ่ะ ยังอยู่ในรถพี่อยู่เลย เราไม่ต้องใช้เหรอ แล้วหนังสือจะอ่านยังไงล่ะ” เมื่อรถชะลอมาหยุดลงที่แยกไฟแดงซูเปอร์สตาร์หนุ่มก็กวาดสายตาไปเจอกับเป้ใส่หนังสือเรียนของเจ้าตัวดีที่ดูเหมือนจะไม่ทิ้งนิสัยขี้ลืมเสียที กระทั่งกระเป๋าเรียนของตนก็ยังไม่สนใจทิ้งเรี่ยราดไว้ในรถของเขา

“อ๋อ ไม่มีอะไรสำคัญหรอกครับ มีแต่ดินสอปากกาน่ะ หนังสือน้ำเชี่ยวเอาลงไปตั้งนานแล้ว เดี๋ยวเจอกันค่อยเอาก็ได้”

“ค้าบบ .. อืม พี่จะถึงบ้านล่ะ น้ำเชี่ยวไปหาพวกไมค์เถอะ แล้วก็อย่ากินให้มันมากนักล่ะเหล้าน่ะ”

“คั้บ! ที่รักไม่ต้องห่วงน้ำเชี่ยวน๊า เพื่อนน้ำมากันหลายคน เมื่อกี้ไอ้นิกก็บอกว่าเต็มที่ เดี๋ยวมันช่วยขับรถให้ พี่สบายใจได้ พักผ่อนเยอะๆเถอะ เดี๋ยวสายๆน้ำเชี่ยวโทรไปปลุกนะครับ รักพี่พีมนะ บายนะครับ”

“ครับ รักค้าบ รักเหมือนกันค้าบบบบ วางแล้วนะค้าบบบ”

.
.

เปลือกตาบางสลึมสลืมเปิดขึ้นเพราะแสงไฟที่สว่างวาบมาจากคอนโซนรถด้านบน เด็กหนุ่มขยับตัวโคลงเคลงเพราะฤทธิ์ของแอลกอลฮอลที่ดื่มจนเกินสติจะควบคุมได้

“เฮ้ย ไอ้กบ ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วโว้ย แดกแม่งไม่ดูตัวเองเลย เดินไหวป่ะเนี่ย ข้าต้องอุ้มเองขึ้นไปมั้ยว่ะ” นิก หนุ่มผมยาวมาดเซอร์เอ่ยถามพลางดับเครื่องปลดล็อค ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูให้กับน้ำเชี่ยว

“ม่ายยยย~ ม่ายเปนรายยย ข้าไห..วโว้ย ซำ~บายมั่ก เดินขึ้นไป~ แค่นี้ เอง ไปเถอะ ไอ่ไมค์ มาน จะ รอแล่ว~” เด็กหนุ่มตอบพลางพยุงตัวเองออกจากรถ ชีโบ้ชี้เบ้ไปที่รถอีกคันของเพื่อนหน้าลิงที่มาจอดเคียงกันเพื่อส่งเขา

“โอเคๆ งั้นข้าไปนะโว้ย อ่ะนี่กุญแจรถเอง แล้วเจอกันเว้ยเพื่อน”

“เออๆ ขับรถขับ~เรือดีๆ~ล่ะ พวกเองอ่ะ~” น้ำเชี่ยวยืนโงนเงนโบกมือไหวๆส่งเพื่อนของเขาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพาเอาร่างที่ใกล้จะหมดแรงเต็มทีเดินโซซัดโซเซไปที่ลิฟต์ กระทั่งมาถึงโถงรับรองชั้นล่างของอาคารกลับพบหนุ่มหน้าหวานร่างสูงบัดดี้ร่วมชั้นของเขากำลังนั่งสัปปะหงกอยู่ที่โซฟา

“เฮ้! เฮ้~.. เอ็มมมม ..” มือหนาเอื้อมไปตบที่หัวไหล่ของเพื่อนที่นั่งหลับคอพับคอเหวี่ยงอยู่

“อืม น้ำเชี่ยว.. กลับมาแล้วเหรอ”

“ก็เอออ่ะดิ .. ทำมาย~ นายมาอยู่นี่อ่ะ” ร่างสูงยืนโงนเงนตามปริมาณน้อยๆของสติที่มี ถามพลางจ้องหน้าของเพื่อนหนุ่มอย่างสงสัย

“คือเรา เรามาเอาหนังสือไง แล้ว เผอิญเราดันทำกระเป๋าตังค์หาย สงสัยจะลืมไว้บนแท็กซี่ตอนมาน่ะ เราเลย.. เลยไม่รู้จะกลับยังไง” ดวงตาวาวหวานที่หลุบต่ำลงอย่างคนรู้สึกหมดทางกับน้ำเสียงเบาๆหงอยๆที่ท้ายประโยคของเพื่อนหนุ่มทำเอาน้ำเชี่ยวอดที่จะสงสารไม่ได้ นี่คงมานั่งรอเค้าอยู่นานพอดูเลย

“โธ่.. ไอ้เพื่อนซื่อบื้อเอ้ย ไม่โทรหาเราเล่า.. มา~ ดึกแล้ว ขึ้นไปข้างบนก่อน” มือหนาขยี้หัวเพื่อนซื่อบื้อพร้อมกับเสียงทุ้มที่เอ่ยปนหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู ก่อนจะดันหลังเพื่อนให้เดินไปที่ลิฟต์

“นายดูเมาๆนะ ดื่มมาเยอะเหรอ ไหวมั้ย มา เราช่วย” เพราะแรงดันจากลิฟต์ที่กำลังทยานขึ้นสู่ชั้นบนสุดของตึกอย่างเร็วทำเอางร่างที่มีสติหลงเหลืออยู่น้อยนิดของน้ำเชี่ยวต้องยึดหากำแพงสี่เหลี่ยมเพื่อพยุงตัวเอง จนเอ็มอดเอ่ยถามออกมาไม่ได้

“อืม วันเกิดอ้ายยไมค์มันน่ะ เลยเยอะไปหน่อย~ ฮ่าๆๆ” น้ำเชี่ยวตอบออกไป และก็ไม่ได้ขัดอะไรที่เพื่อนหนุ่มเข้ามาช่วยโอบเพื่อพยุงตัวเขาออกจากลิฟต์ ทว่าแว็บนึงในใจลึกๆก็อดคิดไปถึงคนรักตัวเล็กน่ารักของเขาที่ป่านนี้คงกำลังนอนหลับอุตุอยู่ .. นี่ถ้าเจ้าสติ๊ชท์ขี้หึงรู้ว่าเพื่อนคนนี้ของเขาได้อภิสิทธิ์พิเศษโอบกันขึ้นมาบนห้อง แถมอาจจะต้องมาค้างกับเขาสองต่อสองแล้วล่ะก็ มีหวังคงได้บึ่งรถมาถล่มตึกนี้จนพังพินาศเป็นแน่แท้

โฮะๆ~ น่ากลัวอยู่ไม่ใช่น้อย สงสัยพรุ่งนี้ต้องรีบตื่นมาไล่ไอ้เอ็มให้รีบๆกลับบ้านไป ก่อนที่เจ้าพี่ขี้อาละวาดจะตื่นขึ้นมาโทรหาเขาซะก่อน

“หึๆ .. ฮ่าๆ 55+” .. ร่างสูงนึกถึงเหตุการหึงแรลลี่วิบากบนรถคราวก่อนก็อดขำจนกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ จนเอ็มต้องหันมาถามอย่างงงๆ

“นายโอเครึป่าว เป็นไรมั้ยอ่ะ”

“ม่ายย ไม่เป็นรายยย คิดไรเพลินๆน่ะ .. อะ นายจะนอนพักก่อนซักงีบแล้วกลับ หรืออออ จะค้างที่นี่แล้วค่อยกลับตอนเช้าก็ได้น่ะ ถ้าาาจะนอน ก็มี หมอนนนน ผ้าห่มอยู่ที่ตู้ ห้องน้ำทางนู้นนนนน ในห้องก็มี ถ้าหิวก็เปิดตู้เย็นเอา ถ้าจะกลับก็มีเงินอยู่ในกระเป๋าาเรา หยิบเอาล่ะกัน .. เราม่ายยยย ไหวล่ะ ง่วงอ่าาา ขอนอนก่อนน๊าาา ตามสะ บายยยย เว้ยยยเพื่อน” ทันทีที่ไขกุญแจเข้ามาในคอนโด น้ำเชี่ยวก็รัวประโยคออกมาด้วยแรงเฮือกสุดท้ายที่กำลังจะดับหายไปพร้อมกับสติสตังค์ ก่อนจะพาเอาร่างของตัวเองมานอนพับอยู่บนเตียง ทิ้งให้เพื่อนหนุ่มได้แต่ยืนตาค้างกับความโอ่อ่าสวยหรูของห้องอยู่เพียงลำพัง

.
.

รุ่งเช้าในวันที่อากาศสดใส ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเจ้าเสน่ห์นอนขดตัวซุกกายใต้ผ้าห่มอุ่นผืนใหญ่ เสียงปิ๊บๆของนาฬิกาปลุกดิจิตอลดังเตือนแต่กลับไม่ทำให้พีมสะทกสะท้านใดๆ ดวงตาเรียวหลับพริ้ม ริมฝีปากบางยักยิ้มเล็กน้อยให้กับฝันหวานเมื่อคืน แสงสว่างสลัวที่ถูกกรองโดยผ้าม่านเนื้อดีสาดกระทบใบหน้าขาวใสให้ดูนวลเนียนจนน่าจับต้อง ผ่านมาเป็นปีตั้งแต่คบเป็นแฟนกับเจ้าเด็กแก่แดดนั่น คงเป็นความเคยชินไปแล้วที่เสียงนาฬิกาปลุกไม่สามารถทำให้เขาตื่นลุกจากเตียงได้ คงมีแต่เสียงเรียกเข้าของใครคนนึงจากโทรศัพท์มือถือคู่กายเขาเท่านั้น และเช้าวันนี้ก็เช่นกัน

~ หยุดไม่ได้แล้วทุกอย่าง ใจของฉันนั้นรักเธอ ตั้งแต่เราได้พบหน้า สบสายตา กันและกัน ~

“คร๊าบบบบ..ตื่นแล้วค้าบบบ” มือเรียวคว้าโทรศัพท์จากหัวเตียงมา กรอกเสียงหวานไปหาปลายสายทันทีที่กดรับเหมือนเช่นเดิมทุกๆเช้า...

หากแต่เช้าวันนี้กลับดูแปลกๆพิกลเมื่อไม่มีเสียงเจื้อแจ้วของคนรักตอบกลับมาในทันทีเหมือนทุกครั้ง ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเอะใจ งัวเงียลุกขึ้นกึ่งนั่งกึ่งนอน ออกแรงแนบโทรศัพท์ให้ติดกับใบหูของตน พยามเงี่ยงหูฟังเสียงจากปลายสายที่ดูเหมือนจะขาดหายไปอีกครั้ง ..ชั่วอึดใจเสียงสนทนาจากอีกฝั่งที่ลอดออกมาให้พีมได้ยินก็แทบจะทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นไปเสียดื้อๆ


‘น้ำ น้ำเชี่ยว.. ตื่นได้แล้วครับ หิวมั้ย เราทำอาหารเช้าไว้ มาทานกันเถอะครับ’ น้ำเสียงหวานออดอ้อนที่กำลังพูดกับน้ำเชี่ยวทางปลายสาย สำนวนการพูดอย่างนี้ ไม่มีซักครั้งเลยที่เขาจะเคยได้ยินจากเพื่อนในกลุ่มของน้ำเชี่ยวหรือของไมกี้

..หมายถึงอะไร? หมายความว่ายังไง?

‘อืม~ เงอ.. เอ็ม.. โอยยย ไง?..นายซื่อบื้อ เมื่อคืนหลับไม่ตื่นเลยล่ะซิ โอยย~ปวดหัวชะมัดเลยอ่า’ พลันนสิ้นเสียงที่คุ้นเคยของคนรักจากปลายสายที่เล็ดรอดเข้าหู ก็ทำเอาร่างบางสั่นชาไปทั้งตัว จังหวะการรัวของหัวใจแทบจะทะลุออกมาจากอก มันทั้งจุก ทั้งเจ็บแปลบแล่นเข้ามาในคราวเดียว เสียงสนาทนาของคนที่เขาคุ้นเคย หากแต่นั่นไม่ได้กำลังสนทนาอยู่กับเขาเหมือนเช่นทุกๆเช้า น้ำเสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูสนิทชิดเชื้อและเอ็นดูคู่สนทนาอยู่ไม่น้อย ..มันคืออะไร?

‘มาเราช่วย เป็นไงไหวมั้ยครับ อ่ะนี่ ชาร้อน ดื่มก่อนสิ’

--- ตื้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด --- แล้วอยู่ๆเสียงทั้งหมดก็อันตธานหายไป พร้อมกับหยดน้ำที่กำลังเอ่อล้นคลอเบ้าตาทั้งสอง มันอะไรกัน ..หรือว่าเราฝันร้าย ชายหนุ่มร่างบางได้แต่หันซ้ายหันขวามองรอบๆตัว มือขาวซีดที่สั่นเทายกขึ้นลูบหัวลูบหน้าตัวเองสะเปะสะปะไปหมด ดวงตาเรียวหลับลงไล่เอาหยดน้ำใสๆให้ไหลเปรอะผ้าห่ม ตั้งคำถามในหัวว่าเมื่อไหร่จะหลุดจากห้วงความฝันนี้ซักที ..แต่คำตอบก็คือ ภาพของตัวเองที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงมือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์เอาไว้แน่น และประโยคหวานๆของใครคนนั้นที่ยังคงดังก้องวนไปวนมาอยู่ในหู

((ตื่นได้แล้วครับ)) ... มือเรียวสั่น แต่ยังคงกำมือถือเครื่องหรูเอาไว้แน่น ใบหน้าร้อนผ่าวราวกับใครเอาไฟมาสุม ..หมายความว่าไง น้ำเชี่ยวโทรมาเพื่อ ให้พี่ได้ยินประโยคพวกนี้ หมายถึงอะไร?

((เราทำอาหารเช้าไว้ มาทานกันเถอะครับ)) ... น้ำอยากให้พี่รู้อะไรเหรอ น้ำเชี่ยวกำลังจะบอกอะไรพี่หรือเปล่า?

((ไง..นายซื่อบื้อ เมื่อคืนหลับไม่ตื่นเลยล่ะซิ)) ... นายกำลังล้อพี่เล่นใช่มั้ย น้ำเชี่ยวกำลังแกล้งพี่อยู่ใช่มั้ย

((มาเราช่วย เป็นไงไหวมั้ยครับ)) ... น้ำแกล้งพี่แรงไปแล้วนะ พี่เจ็บนะน้ำเชี่ยว มันเจ็บ เจ็บ

มือบางกำแน่นทุบลงตรงกลางหน้าอกหวังให้อาการเจ็บแปลบสะท้านตรงกลางหัวใจได้คลายลง ดวงตาเรียวสั่นระริกส่งน้ำใสๆไหลออกมาไม่ขาดสาย

“ฮึก.. ฮึก.. ฮะ.. ฮึก..   ฮือออออ น้ำเชี่ยว ฮือๆๆๆๆๆ” เมื่อพยามโทรกลับไปยังปลายสายก็ปรากฏว่าเครื่องถูกปิด นั่นทำให้สติสตังและแรงกำลังทั้งหมดของพีมขาดผึง ได้แต่ปล่อยโฮ ร่ำไห้ออกมาไม่หยุด ทั้งเจ็บ ทั้งจุก อึดอัดแน่นไปราวกับเนื้อหนังภายในจะฉีกขาดออกเสียให้ได้ ไม่เข้าใจว่าคนรักกำลังจะสื่อสารอะไรกับตนกันแน่
.
.
.

ทางด้านของน้ำเชี่ยวที่ดูเหมือนจะไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ ไม่ได้เอะใจในประโยคคำพูดของเพื่อนที่ดูเหมือนจะหวานกว่าทุกครั้งในเช้าวันนี้ คงเพราะความงัวเงียและยังคงแฮงค์จากการเมาค้างอย่างหนักมาเมื่อคืน

“อืมๆ นายหิวก็กินไปก่อนเถอะเรา ยังปวดหัวอยู่เลยขอนอนต่อซักแป๊บ” จบประโยคงัวเงียหนุ่มร่างสูงก็รั้งผ้าห่มขึ้นมาคลุมปรกตัวเองจนมิดไปทั้งตัวและกลับเข้าสู่ห้วงนิทราตามเดิม ปล่อยให้เพื่อนหน้าหวานยืนยิ้มกระหยิ่มให้กับภาพตรงหน้า นึกสะใจใครบางคนที่ถูกตัดสายไปเมื่อสักครู่ ก่อนที่เขาจะนำมือถือเครื่องหรูที่ถูกปิดสนิทกลับไปซุกไว้ในกางเกงยีนส์ตัวเก่งที่เขาแอบถอดมันออกมาจากตัวของน้ำเชี่ยวเมื่อคืน จากนั้นเอ็มก็เที่ยวเดินสำรวจไปทั่วห้องนอน ข้าวของเครื่องใช้ของตกแต่งต่างๆ ไปจนถึงห้องน้ำ ไม่เว้นแม้แต่ตู้เสื้อผ้า เสื้อยืด เสื้อเชิ้ต และกางเกงบางตัว ที่ดูเหมือนจะเล็กจนเกินกว่าที่น้ำเชี่ยวจะใส่ได้

..คงเป็นของไอ้นักร้องคนนั้น หึ..ยิ่งดูยิ่งเห็น ก็ยิ่งทำให้ไม่สบอารมณ์

ตลอดสองปีที่ผ่านมาที่เขาเฝ้าติดตามข่าวคราวเรื่องราวต่างๆของน้ำเชี่ยว มันทำให้เขาทั้งรัก ทั้งหลงใหล คลั่งไคล้ในตัวนักร้องหนุ่มคนนี้ ชนิดที่ยอมลงทุนเสียเวลาหนึ่งปีเพื่อจะได้เข้าคณะและชั้นเรียนเดียวกับน้ำเชี่ยว และกลับยิ่งทำให้เขาหลงใหลในตัวของน้ำเชี่ยวมากขึ้นไปอีกเมื่อเค้าได้ใช้เวลาหนึ่งปีนั้นด้วยการติดตามไปเก็บรูปทุกๆอิริยาบถของศิลปินคนนี้แทบจะทุกๆที่ ทุกๆครั้งที่น้ำเชี่ยวมีงาน ไม่เว้นแม้แต่ช่วงเวลาส่วนตัวของน้ำเชี่ยวที่เขาก็จะพยามๆแอบติดตามไปทุกที่เท่าที่จะสามารถทำได้โดยไม่ให้เจ้าตัวรู้ แต่มาระยะหลังภาพอิริยาบถต่างๆในช่วงเวลาส่วนตัวแบบนั้นแทบจะหาภาพเดี่ยวไม่ได้เลย เพราะทุกๆที่ ทุกๆเวลาจะต้องมีนายนั่นอยู่ข้างกายน้ำเชี่ยวแทบตลอด ไม่ว่าจะเป็นที่ร้านอาหาร ในโรงหนัง ที่ห้างหรูๆ หรือที่มหาวิทยาลัย ทั้งคู่จะแอบพบกันทุกครั้งที่มีวันว่าง บางครั้งเขาก็รู้สึกโมโหถึงขั้นอยากจะเอารูปพวกนั้นออกมาขายประจานคนทั้งคู่ซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่สุดท้ายก็ไม่เคยทำได้เสียที นั่นคงเป็นเพราะความรักและความปรารถนาดีที่เขามีให้ผู้ชายคนนี้อย่างเต็มหัวใจ

“ออกไปทำซุบอีกซักอย่างเป็นอาหารเช้าดีกว่า เผื่อจะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาร่วมโต๊ะด้วย หิหิ” หนุ่มหน้าหวานพึมพรำเบาๆกับตัวเองแล้วเดินเฉิดฉายออกนอนห้องไป
.
.

ไม่นานซุบร้อนๆก็ถูกจัดวางลงบนโต๊ะอาหารที่มีทั้งผัดผัก ไข่ตุ๋นและกุ้งชุบแป้งทอด อาหารทุกจานถูกตกแต่งสวยงามวางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะ เอ็มยืนมองผลงานของตัวเองอย่างภาคภูมิใจแล้วเดินไปล้างมือที่ซิงค์ กะว่าจะเข้าไปปลุกน้ำเชี่ยวอีกครั้ง.. แต่ยังไม่ทันที่สองเท้าจะก้าวพ้นเคาท์เตอร์ห้องครัว ประตูคอนโดที่ถูกปลดล็อกจากข้างนอกเปิดออกพร้อมร่างของใครคนนึง




((ต่อข้างล่างคับ T_T))

[Little Devil]

ดราม่าอีกแล้ว

[บอลลูนลอยฟ้า]

((ไปต่อกันเล้ยยย))
v
v

เอ็มยืนมองผลงานของตัวเองอย่างภาคภูมิใจแล้วเดินไปล้างมือที่ซิงค์ กะว่าจะเข้าไปปลุกน้ำเชี่ยวอีกครั้ง.. แต่ยังไม่ทันที่สองเท้าจะก้าวพ้นเคาท์เตอร์ห้องครัว ประตูคอนโดที่ถูกปลดล็อกจากข้างนอกเปิดออกพร้อมร่างของใครคนนึง

“นายเป็นใคร? มาอยู่ที่นี่ได้ไง” พีมตะวาดเสียงแข็งถามออกมาทันทีที่เปิดประตูเข้ามาพบกับคนแปลกหน้าที่เขาคาดว่าคงเป็นเจ้าของเสียงในมือถือที่โทรมาเมื่อเช้าแน่นนอน

“....” มาเร็วกว่าที่คิดแฮะ..

ทว่าไม่มีเสียงตอบจากอีกฝ่าย มีแต่รอยยิ้มส่งกลับมา รอยยิ้มที่เขาคิดว่ามันดูเจ้าเล่ห์และกวนบาทาที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น โดยเฉพาะแววตายียวนท้าทายนั่น .. ความโกรธทำให้ร่างของพีมสั่นเกร็ง สองมือกำแน่นจนเส้นเลือดปูด เนื้อตัวร้อนผ่าวไปหมดโดยเฉพาะใบหน้า รู้สึกได้ถึงลมร้อนที่พ่นออกมาจากหู

“ชั้นถามว่าแกเป็นใคร! เข้ามาในนี้ได้ยังไง หูแตกรึไง ห๊ะ!!” เสียงแข็งตะวาดกร้าวออกมาอีกครั้ง ดวงตาเรียวกวาดมองไปรอบๆ ประตูห้องนอนที่ถูกปิดอยู่ และบนโต๊ะอาหารที่เรียงรายไปด้วยอาหารร้อนกรุ่น ยิ่งทำให้เพลิงลาวาในอกของพีมใกล้ระเบิดออกมาเต็มที

“เป็น ใคร น่ะ เหรอ ก็เป็น...” ดวงตาเรียวเข็มงมองเอ็มตั้งแต่หัวจรดเท้า ฟังจากน้ำเสียงที่มันพูดก็รู้ทันทีว่าไม่ธรรมดา

“เป็น เพื่อน ของ น้ำเชี่ยว ไงครับ ..เพื่อน ส นิ ท” น้ำเสียงยียวนและท่าทางกวนๆที่ตอบกลับมาทำให้พีมกำลังจะคลั่งหนัก หนำซ้ำเสื้อที่นายนี่ใส่อยู่ก็เป็นเสื้อที่เขาซื้อให้น้ำเชี่ยวเมื่อคราวที่ไปเที่ยวด้วยกันอีกด้วย ดวงตาโตหวานเชื่อมของมันที่ส่งกลับมาราวกับจะเยาะเย้ย หยันเหยียดเขาว่าเป็นผู้แพ้ก็ไม่ปาน ..ถ้ายืนอยู่อย่างนี้ต่อไปนายนี่อาจจะกลายเป็นศพเหลือแต่วิญญาณแน่ พีมจึงก้าวยาวตรงไปยังห้องนอนเพื่อจัดการรีบเคลียร์เรื่องบ้านี่กับเจ้าตัวต้นเหตุทันที

“น้ำเชี่ยว! น้ำเชี่ยว!!!” ซูเปอร์สตาร์หนุ่มเดินปรี่ไปที่เตียง กรอกเสียงกร้าวใส่น้ำเชี่ยวที่กำลังหลับใหลไม่รู้เรื่อง ตามด้วยสองมือเข้ากระชากผ้าห่มออกอย่างไม่ปรานี

แต่ภาพที่เห็นก็ทำเอาแล้วเขาแทบล้มทั้งยืนลงตรงนั้น เมื่อสภาพของคนที่เขารักตรงหน้ากำลังนอนล่อนจ้อนมีเพียงกางเกงบอกเซอร์ตัวเดียวอยู่บนเตียง ..

“อืม..” จากเสียงกร้าวที่ตะวาดเข้าหูพร้อมกับแรงกระชากผ้าห่มผืนหนาออกไปจากตัว ทำให้หนุ่มร่างสูงหลุดออกจากโลกนิทรา งัวเงียลุกขึ้นมาทันที

“พี่พีม .. พะ พี่ พีม” เด็กหนุ่มเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างตะกุกตะกัก ทั้งอึ้งและงง ไม่ใช่เพราะกลัวหรือตกใจอะไร แต่เพราะสภาพของคนรักที่กำลังยืนมองเขาอย่างไม่วางตานั่นตะหาก ดวงตาเรียวแดงกล่ำ เริ่มบวมช้ำ หยดน้ำใสที่กำลังเอ่อล้นคลอเบ้าเริ่มจะทะลักใหลออกมาเป็นสาย ร่างกายสั่นสะอื้น มือและสองแขนกำเกร็งแน่นจนดูน่ากลัว ทำเอาน้ำเชี่ยวพูดอะไรต่อไม่ออก ทำอะไรแทบไม่ถูก กระทั่งก้มดูสภาพของตัวเองที่อยู่ในชุดเกือบเปลือย พอหันมองไปรอบๆห้องก็พบเอ็มที่กำลังยืนหน้าเหรอหราอยู่ไม่ไกล จึงเข้าใจทุกสิ่ทุกอย่าง เด็กหนุ่มรู้สึกเสียววูบในใจขึ้นมาทันที

..พี่พีมต้องเข้าใจผิดแน่นๆ

“พะ พี่พีม พี่พีม ยะ..อย่าเพิ่...ง”

“ผลั่วะ!!!” กำปั้นหลุนๆปะทะลงที่ใบหน้าของคนตอแหลปลิ้นปล่อนเต็มแรง ..ไม่ต้องพูด ไม่ได้อยากฟังคำแก้ตัวบ้าๆอีกต่อไปแล้ว เพราะสียงในโทรศัพท์เมื่อเช้าและภาพตรงหน้ามันก็ฟ้องทุกอย่างชัดเจนดี

“นี่ใช่มั้ย ..ที่น้ำเชี่ยวโทรหาพี่ ก็เพื่อที่จะให้พี่มารับรู้เรื่องนี้ใช่มั้ย” สองมือปาดน้ำตาให้กับตัวเองลวกๆก่อนจะเอ่ยประโยครวดร้าวทิ่มแทงจิตใจออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นสะอื้น

“อะไร? น้ำไม่ได้โทรหาพี่นะ พี่พีมฟังน้ำเชี่ยวก่อนนะ น้ำรักพี่ มันไม่มีอะไรนะ เชื่อน้ำเชี่ยวสิ” ทั้งอึ้งทั้งงงและไม่เข้าใจ ทำไมเขามานอนอยู่ในสภาพนี้ได้ เมื่อคืนเขาเมาขนาดนั้นเชียวหรือ ทำไมจำอะไรไม่ได้ ว่าถอดเสื้อผ้าออกไปเมื่อไหร่

“เชื่อเหรอ? หึ ..มันเป็นใคร ห๊ะน้ำเชี่ยว! มันเป็นใคร?!!” ร่างบางสะท้าน พยามกลั่นสะอื้นเต็มแรง ได่แต่ตะวาดกร้าวถามคนตรงหน้าออกมาเต็มเสียง

“พะ เพื่อน เพื่อของน้ำเชี่ยว ฮึก..ฮึก เชื่อน้ำนะพี่” เมื่อเห็นสภาพของพีมที่กำลังยืนกลั่นหยดน้ำตาด้วยแรงสะอื้นจนตัวโยน แน่นอนว่าในหัวสมองนั้นจะต้องคิดเตลิดไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ดวงตาเรียวที่เคยสดใส ตอนนี้แดงกล่ำ แววตาที่ดูปวดร้าวเศร้าหมองและเปลือกตาที่บวมช้ำไปหมด ทำเอาน้ำเชี่ยวรู้สึกสลดหดหู่ได้แต่สะอื้นตอบออกไป รู้สึกผิดต่อตัวเองและคนรักจับใจจนไม่รู้จะเริ่มพูดอธิบายออกมาอย่างไร จับต้นชนปลายไม่ถูกสักอย่าง

“แล้วเมื่อคืนนี้ มันนอนที่นี่ รึเปล่า หือน้ำเชี่ยว? เมื่อคืนนี้นายนอนกับมันรึเปล่า!!” เมื่ออารมณ์และความโกรธ โมโหเข้าครอบงำสติสัมประชัญญะก็ดูเหมือนจะถูกตัดขาด ท่าทางอึกอักและอาการสะอื้นไห้ของของน้ำเชี่ยวกลับทำให้พีมยิ่งปักใจเชื่อว่า เมื่อคืนน้ำเชี่ยวได้ทำผิดไปต่อเขาจริงๆ

.. ร้องไห้เหรอ ร้องทำไมน้ำเชี่ยว พี่ตั่งหากที่ควรจะเป็นคนที่เสียน้ำตากับเรื่องแบบนี้ ไอ้คนเลว!

“น่ะ นอน ..เอ่อ เมื่อคืนเอ็มค้างที่นี่ ฮึกๆ ตะ..แต่ มะ..มัน ไม่มีอะไร ไม่มี ฮึก ฮึก พี่พีม เชื่อน้ำเชี่ยวนะ นะ” ยิ่งมองคนตัวบางที่กำลังสั่นสะอื้นจนตัวไหวไปหมด น้ำตาของพีมที่ไหลออกมาเป็นทางจนหน้า คอ หูแดงไปหมด เสียงที่ตวาดกร้าวกลับมา ก็ทำให้น้ำเชี่ยวอยากจะเข้าไปกอดปลอบคนรักยิ่งนัก แต่..

“อย่า!! ไม่ต้องมาถูกตัวพี่ ไป!! เอามือสกปรกของนายออกไป!!” ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะเข้าถึงตัว ก็ถูกมือเล็กของพีมก็สะบัดปัดป้องอย่างเต็มแรงราวกับว่าเขาเป็นเหมือนตัวน่ารังเกียจ

“ฮึก ฮึก พี่พีม ฮือออออ.. อย่าทำอย่างนี้สิ น้ำขอร้องเถอะนะพี่ น้ำรักพี่นะ ฮือๆๆ” ยิ่งเจอกับท่าทีขยะแขยงไม่อยากให้เขาแตะต้องกระทั่งเนื้อตัว เด็กหนุ่มก็ถึงกับปล่อยโฮออกมาทันที ..ทำอย่างไรพี่ถึงจะเชื่อน้ำเชี่ยว น้ำไม่เคยคิดจะทำให้พี่เจ็บช้ำเลยสักครั้ง ดวงใจเหมือนถูกคนที่ตัวเองรักบดขยี้ไม่มีชิ้นดี ..พี่อย่ารังเกียจน้ำเชี่ยวเลย น้ำเชี่ยวรักพี่นะ น้ำรักพี่พีม

“เพื่อนเหรอ เพื่อนแบบไหนเขานอนด้วยกันสภาพแบบนี้ ห๊ะ น้ำเชี่ยว เพื่อนแบบไหน!!” สองเท้าล่าถอยออกไปทุกครั้งเมื่อร่างสูงกระเถิบใกล้เขามา ..

“หึ แล้วเพื่อนแบบไหนของนาย ถึงมีสิทธิ์มาใส่เสื้อของพี่ตัวนั้นห๊ะ น้ำเชี่ยว!!!” จะให้เขาเชื่อคนตรงหน้าได้อย่างไร ก็ดูสภาพข้างหน้านี่สิ กางเกงตัวเดียวนี่น่ะเหรอ นายนั่นที่กำลังใส่เสื้อที่เขาเป็นคนซื้อมันกับมืออย่างนั้นเหรอ ..คบกันมาเกือบปี น้ำเชี่ยวที่พี่รู้จักหวงเนื้อหวงตัวแค่ไหน ทำไมพี่จะไม่รู้ ถ้าเราไม่ได้มีอะไรกัน ไม่มีทางเลยที่นายจะถอดเสื้อถอดกางเกงนอน ..แล้วอย่างนี้จะให้พี่เชื่องั้นเหรอ

ตอแหล!

“ฮึก ..พี่พีม~ ฮือๆ ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ฮึก.. เอ็ม บอกพี่พีมสิ ไม่มีอะไร บอกพี่พีมสิเอ็ม ฮือๆ” ..

.. เอ็ม? นายคนนี้นะเหรอ อ๋อ.. นายเอง เจ้าของคำเลี่ยนๆข้างหลังรูปพวกนั้น..
ดวงตาเรียวเสไปจ้องหนุ่มหน้าหวานร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลทันทีที่จบประโยคอึกอักจากปากน้ำเชี่ยว

“เอ่อ..คือน้ำเชี่ยว ..คือพี่พีม คือ .. มัน มัน...” เสียงเบาๆ อ่อยๆ และสีหน้าเศร้าสลดของเอ็มที่ต่างกันโดยสิ้นเชิงกับท่าทีที่มีต่อเขาตอนที่อยู่ข้างนอกเมื่อครู่ ทำให้พีมแทบจะสำลักมารยาเน่าๆออกมา คงเพราะความตลบตะแลงอย่างนี้นั่นสิ ไอ้น้ำเชี่ยวหน้าโง่นี่มันถึงได้พลาดท่านายจนได้ ยิ่งเห็นยิ่งมองใบหน้าที่มันปั้นแต่งขึ้นมา ก็ยิ่งทำให้อารมณ์โกรธปะทุระเบิด สองมือที่เกร็งกำไว้จนแน่นอยากจะซัดไปที่หน้าสาวๆแบบลิเกนั่นสักเปรี้ยงให้หนำใจนัก

ทางด้านน้ำเชี่ยว เมื่อหมดปัญญาที่จะเกลี้ยกล่อมคนรักที่ได้แต่ยืนโวยวายไม่ฟังเหตุผลไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แถมยังไม่ยอมให้เขาแม้แต่จะให้เขาเข้าใกล้ เด็กหนุ่มจึงต้องเบนเป้าหมายมาหาเพื่อนให้ช่วยอีกแรง หวังว่าเอ็มคงจะช่วยคลี่คลายบางอย่างของเรื่องนี้ให้พีมเข้าใจได้บ้าง

“ฮึก..พูดออกมาสิเอ็ม เงียบทำไมเล่า ฮือ.. เอ็ม บอกไปสิ ไม่มีอะไรใช่มั้ยเอ็ม” ร่างสูงพุ่งถลาไปคว้าเอาตัวของเอ็มมา ทว่าภาพที่พีมเห็นตรงหน้ากลับยิ่งเหมือนถ่านร้อนที่เติมมาในเตาเพลิง ภาพของสองคนยืนเคียงกัน ทั้งๆที่น้ำเชี่ยวยังอยู่ในสภาพอย่างนั้น ภาพของคนทั้งคู่ที่ยืนอยู่ต่อหน้าของเขา

“ไม่ต้องให้มันพูดหรอก! นายคิดเหรอว่าคนอย่างมันจะพูดน่ะ ดูไม่ออกเหรอไงว่ามันมีสองหน้าน่ะห๊ะ! แล้วเสื้อนี่อีก นายให้มันใส่รึเปล่า นี่มันเสื้อของใคร ไม่รู้รึไง ห๊ะ!!”

เหมือนฟันเฟืองตัวหลักที่เป็นฐานสำคัญของคำว่าอดทนแตกหัก เพราะกับชั่วแว๊บนึงในดวงตาวาวหวานของหนุ่มแปลกหน้าที่ส่งมาให้พีมด้วยแววเยาะเย้ยหยามหยัน

“มึง! ถอดออกมานะ! ถอดมันออกมา!! ไอ้..!” สองมือบางจึงพุ่งหลาเข้ากระชากคอเสื้อยืดตัวสวยที่เขาเป็นเจ้าของทันที  

“พี่! จะทำอะไรน่ะ! ไม่เอาพี่พีม! ปล่อยเถอะ ปล่อย เค้าไม่รู้เรื่อง อย่าทำอย่างนี้สิ พี่!” เมื่อเห็นว่าท่าทีของคนตัวอารมณ์ร้ายตรงหน้าไม่ต่างอะไรจากหมาบ้าที่กำลังพุ่งกระโดดเข้าขย้ำคอของเพื่อนสนิท น้ำเชี่ยวจึงโถมทั้งตัวเข้าไปบังไว้ สองมือเกี่ยวรั้งทั้งแขนทั้งตัวของพีมให้หยุดเป็นพัลวัน

“ไม่! ปล่อยชั้นนะ นายกล้าเอาตัวเข้ามาปกป้องมันเลยงั้นเหรอห๊ะ? นายจะลองดีกับชั้นใช่มั้ย ห๊ะ? ไอ้น้ำเชี่ยวหน้าโง่ ปล่อยยย” ตอนนี้เป้าหมายของเขาไม่ใช่แค่จะเอาเสื้อกลับมาคืน แต่ขอแค่ได้ซัดหน้าของไอ้ลิเกน้ำเน่านี่ซักเปรี้ยง คงพอทำให้เปลวเพลิงวอดลงไปจากใจเขาได้บ้าง

“แต่เค้าไม่ได้ผิดอะไรนะพี่ เค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก ไม่เอาน่าพี่พีม โอ้ย! โอ้ย! น้ำเชี่ยวเจ็บนะ พี่ โอ้ย!!” ร่างเล็กแต่แรงใหญ่ทั้งผลัก ทั้งตี ดึงทึ้งเนื้อตัวของน้ำเชี่ยวอย่างสุดแรงเพื่อระบายอารมณ์ ..สองร่างยื้อยุดฉุดปล้ำกันอยู่นานโดยมีเอ็มคอยกอดเกี่ยวอยู่จากข้างหลังของน้ำเชี่ยวไม่ห่าง

“นายมาขวางพี่กับมันขนาดนี้ แสดงว่าเมื่อคืนมันคงปรนเปรอนายอย่างดีเลยสิห๊ะ มันพานายไปขึ้นสวรรค์ชั้นไหนล่ะ หืน้ำเชี่ยว” ทั้งเจ็บใจ น้อยใจ หึง หวง และโกรธยิ่งนัก เมื่อเห็นน้ำเชี่ยวพยามที่จะปกป้องมันเท่าไหร่ พีมก็ยิ่งเดือดดาลมากขึ้นเท่านั้น ในเมื่อกำลังที่มีใช้ไม่ได้ผล.. ก็คงมีแต่ถ้อยคำจากปากนี้เท่านั้นที่พอจะฟาดฟันคนตรงหน้าให้รู้สึกเจ็บแสบอย่างที่เขากำลังเป็นอยู่ได้บ้าง

“พี่พีม! อย่าพูดอย่างนี้นะ น้ำไม่ชอบ!!” ขณะที่เด็กหนุ่มเหมือนโดนฟาดแสกลงกลางอกอย่างจัง ประโยคเชือดเฉือนที่เขาไม่เคยคิดว่าชาตินี้มันจะออกมาจากปากคนๆนี้ ประโยคที่เหมือนกับดูถูกความรักที่เขามอบให้กับคนรัก ทั้งที่เขาไม่เคยแม้แต่คิดที่จะทำมันด้วยซ้ำ

..สองมือแกร่งยึดข้อมือบางทั้งสองข้างของคนตัวเล็กเอาไว้แน่ แผดเสียงลั่นใส่คนตรงหน้าอย่าเหลืออด

“ทำไม! ชั้นอยากจะพูด จะทำไม .. ที่นายเคยบอกว่า ต่อให้ผู้หญิงมาแก้ผ้าตรงหน้าก็ไม่สน ..เหอะ ชั้นเข้าใจแล้ว ..เพิ่งเข้าใจวันนี้เอง” ดวงตาเรียวจ้องเข็มงมองน้ำเชี่ยวอย่างโกรธเคือง

“เพราะสำหรับนายมันต้องผู้ชายใช่มั้ย? มันต้องตัวผู้ใช่มั้ย มันถึงจะเข้าทางน่ะห๊ะ?”

“เพี้ยะ!!” มือหนาฟาดลงไปที่หน้าของคนตัวเล็กเต็มแรงหวังว่ามันคงจะเรียกสติที่กำลังคุ้มคลั่งให้กลับมาได้

“.. น้ำเตือนแล้วนะ อย่าพูดอย่างนี้อีก อย่าพูดอีก!” พี่พีมทำไม? ทำไมยังพูดอยู่อีก คำพูดของพี่มันทำร้ายใจของผม รู้บ้างหรือเปล่า น้ำรักพี่พีมนะ.. ถ้าการกระทำของน้ำไม่ทำให้พี่เชื่อได้ ก็ขอให้เชื่อหัวใจดวงนี้เถอะ..นะพี่

“หึ.. สนุกหรือเปล่าล่ะ? นายกับมันน่ะ” ใบหน้าขาวใสที่เบือนหันเพราะแรงตบ ผิวเนื้อละเอียดแดงขึ้นริ้ว เป็นรอยนิ้วสีแดงทั้งแถบ แต่กลับไม่ทำให้พีมรู้สึกเจ็บแต่อย่างใด คงเพราะไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ในอกข้างนั้น มันกำลังเผาผลาญความรู้สึกต่างๆในตัวให้เจ็บแสบกว่าแรงตบหลายเท่า

“นายนอนให้มันทำ หรือว่านายขี่มันขึ้นสวรรค์ล่ะ หือ?”

“พี่พีม!! ..เพี้ยะ!!!” ยิ่งคนตัวตรงหน้าทำเหมือนเย็นชา ไม่ฟังแม้แต่คำเตือนของเขา ซ้ำยังพร่ำแต่คำหยาบคายทำร้ายจิตใจกันอยู่อย่างนี้ ก็ทำเอาเส้นเชือกที่ยึดคำว่าอดทนของน้ำเชี่ยวขาดลงได้เช่นกัน มือหนาข้างเดิมฟาดลงอีกครั้ง แรงขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า หากแต่แรงฟาดครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อเตือนสติ แต่ฟาดลงไปเพราะแรงอารมณ์ของคนทำ จนร่างเล็กหน้าหันถลาเซไปแทบจะล้ม

“จะพูดอีกมั้ย! ยังจะพูดอีกมั้ย!! อยากโดนอีกมั้ย ห๊ะ!!!”

“จะพูดอีก! จะทำไม.. มันกับพี่ ใครทำให้นายสนุกมากกว่ากันล่ะ ชอบเปลี่ยนคู่นอนทำไมไม่บอก วันหลังชั้นจะได้หามาประเคนให้..” ด้านชาไปหมดแล้ว ทั้งตัว ทั้งหัวใจ นี่น่ะหรือสิ่งที่คนรักเขากระทำต่อกัน นี่น่ะเหรอสิ่งที่ได้ตอบแทนจากคน ที่พร่ำบอกว่ารักกัน

“ผลั่วะ!!!.. ยังจะพูดอีก อย่างงั้นใช่มั้ย!!!” หลังมือหนาข้างเดิมฟาดสวนกลับไปที่ใบหน้าของพีมอีกข้างตามแรงอารมณ์ที่พุ่งพล่านจากการถูกยั่วโมโหด้วยคำพูดหยาบคายท้าทายของคนรัก ทำเอาร่างเล็กถึงกับกระเด็นล้มลงไปกองฟุบที่ปลายเตียงอย่างจัง

“เอาอีกเซ่!! ถ้าพูดอีก ปากดีอีก จะโดนอีกแน่!!!”

..น้ำกล้าตบพี่ ตีพี่ต่อหน้ามันเลยใช่มั้ย รึว่าพี่หมดค่าสำหรับน้ำเชี่ยวแล้ว พี่ไม่น่าทะนุถนอม ไม่มีค่าพอที่จะให้รัก ไม่ดีพอที่น้ำเชี่ยวจะทำดีๆด้วยอีกแล้วใช่มั้ย ..ดวงตาเรียวที่กำลังวูบไหวหลุบขึ้นมองคนที่รัก รักอย่างไรนั้นหรือ? พีมจ้องหาคำตอบไปที่มือหนาที่เพิ่งออกแรงตบมาที่ใบหน้าของเขาอย่างแรงถึงสามสี่ครั้งติด ราวกับปฏิกิริยาอัตโนมัติ ยิ่งเห็นมือข้างนั้นของน้ำเชี่ยวแดงกล่ำและสั่นจะเพราะแรงอารมณ์อย่างไร ก็ยิ่งทำให้น้ำใสๆไหลลงจากดวงตาเรียวของพีมเท่านั้น ..เจ็บรวดร้าวไปหมด โดยเฉพาะใบหน้าที่หนักชาและความรู้สึกปวดแสบที่รุนแรงขึ้นที่มุมปาก

“ฮึก ฮึก.. จะพูด นายชอบแบบไหนล่ะ ฮึก.. วันหลังพี่จะหามาให้ ฮึก.. ฮือออ ..ชอบแบบไหนห๊ะ.. ชอบแบบไหน.. ฮือๆๆ” แม้ตัวจะไม่รู้สึกเจ็บแต่ก็เกินกำลังกว่าที่ร่างกายจะทานทนรับไหว หมดเรี่ยวแรงจนต้องปล่อยให้ตัวเองฟุบหมอบอยู่ที่เดิม ใบหน้าที่เคยขาวใสบัดนี้แดงกล่ำไปด้วยรอยนิ้วครบสิบทั้งสองข้าง ข้อมือเล็กปรากฏรอยนิ้วมือใหญ่ประทับไว้ให้เห็นชัดเจน ..กระนั้นเสียงแหบสะอื้นก็ยังคงไม่หยุดคำพูดถากถางท้าทายอีกฝ่ายเล็ดลอดออกมาไม่หยุด แม้ริมฝีปากบางที่เริ่มจะบวมเจ่อจะส่งหยดเลือดเหนียวเนอะไหลลงมาเป็นทางก็ตาม

ในขณะที่น้ำเชี่ยวที่ได้แต่ยืนมือไม้สั่น เมื่อร่างที่นอนกองอยู่บนเตียงเบือนใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดเลือดที่กำลังไหลออกมากลบปากหันกลับมาพยามที่จะท้าทายเขาอย่างไม่ลดละ ...

“พะ..พี่พีม ..น้ำขอโทษ เจ็บมั้ย.. พี่ ฮือๆๆ อย่าพูดอีกเลยนะ อย่าพูดเลย มันทำให้น้ำเจ็บ ยิ่งพี่พูด น้ำเชี่ยวยิ่งเจ็บ นะ พี่พีม ฮือๆๆ น้ำขอร้องนะพี่ ฮือออ~” เมื่อเห็นใบหน้าของคนรักเต็มตา ผลงานจากอารมณ์ที่เขาพลั้งไป ก็ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับสะอื้นโฮออกมา ผวาลงไปตะกองกอดตัวพีมเอาไว้แล้วพร่ำเพ้อ เอ่ยคำขอโทษและของร้องคนรักออกมาไม่หยุดปาก


..ภาพการกระทำ น้ำตา เสียงสะอื้น อ้อมกอด และคำพูดของร้องอ้อนวอนที่น้ำเชี่ยวแสดงต่อพีม แม้พีมจะพยามฝืนพลัก ดันตัวของน้ำเชี่ยวออกไปให้ห่างเท่าไร แต่สุดท้ายก็ถูกอีกฝ่ายดึงรั้งรวบเอาคนตัวเล็กมาไว้แนบอกจนได้ ทำให้เอ็มถึงกับต้องกัดฟันเบือนหน้าหนี แล้วเดินออกไปข้างนอกอย่างช่วยไม่ได้

สิ่งนึงในความเป็นน้ำเชี่ยวที่เอ็มคาดคิดไม่ถึง ก็คือ.. ดูเหมือนน้ำเชี่ยวจะรักนายคนนี้มาก มากเกินกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้เยอะนัก

“ฮึก..เอามือโสโครกๆออกไป! อย่ามาโดนตัวกู! ฮึก ฮึก ปล่อย!! กูจะกลับบ้าน ปล่อย!!” เสียงแหบสะอื้นตะวาดลั่น ร่างกายพยามดิ้นปัดป่ายมือของน้ำเชี่ยวออกเต็มแรง ดวงตาเรียวรีที่นองไปด้วยน้ำตาฉายแววโกรธกร้าวใส่คนตรงหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ไม่ปล่อย ไม่ พี่พีม น้ำขอโทษ ฮืออออ อย่าเกลียดน้ำเชี่ยวนะพี่ ฮือๆๆ อย่าเกลียดน้ำนะ ที่รัก ฮือๆๆ” ด้วยประโยคแทนตัวที่เริ่มเปลี่ยนไป ด้วยการกระทำที่ดึงรั้นต่อต้านทุกสิ่งทุกอย่างของพีม ทำให้ชั่วเสี้ยวหนึ่งในความรู้สึก เด็กหนุ่มแทบอยากจะทึ้งผิวเนื้อของตัวเอง อยากจะกรีดหน้าอกแล้วควักหัวใจของตนที่มันรักที่สุดออกมาให้คนในอ้อมกอดดูนัก    

“ปล่อย.. กูบอกให้ปล่อย ฮึก อย่าเอามือเน่าๆของมึงมาถูกตัวกู ปล่อยยย! ..ถ้าไม่ปล่อย กูจะพูดอีก” ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งถูกคนตัวใหญ่กว่าสวมรัดเข้ามาแน่นกว่าเดิม รู้สึกได้แรงเต้นของหัวใจอีกคนที่เหมือนจะกำลังทะลุออกมาพร้อมกับจังหวะการกระเพื่อมของหน้าอกแกร่งที่ใบหน้าเขาถูกกดแนบสัมผัสอยู่

“อยากจะฟังอีกใช่มั้ย? จะได้จะตบกู ตีกูอีกใช่มั้ย? หรือจะฆ่าให้กูตายคามือให้มันสะใจมึงไปเลยอย่างนั้นใช่มั้ย?!! ถึงไม่ปล่อยน่ะห๊ะ!!”

“พี่พีม~ น้ำเชี่ยวขอโทษ ฮืออออ อย่าพูดอย่างนั้น อย่า.. อย่าเกลียดน้ำเชี่ยวเลยนะ ฮือๆๆ น้ำรักพี่พีม ฮึก.. พี่ไม่รักน้ำแล้วเหรอ ฮึก..ที่รัก ฮือๆๆ” คำขอโทษผ่านมากับเสียงสะอื้นราวกับเด็กๆที่น้ำเชี่ยวพร่ำบอกออกมาพร้อมแรงกอดที่กระชับตัวเขาไว้ไม่คลาย ทำให้หัวใจของพีมสั่นไหวจนเกือบจะใจอ่อน

ทว่าเมื่อแลไปเห็นคราบเลือดจากบาดแผลที่ริมฝีปากของเขาเปรอะเปื้อนติดอยู่เต็มหน้าอกของเด็กหนุ่ม ทุกอย่างก็มลายหายไปสิ้น ยิ่งความรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณริมฝีปากด้านขวากับใบหน้าด้านซ้ายที่กำลังปวดแสบปวดร้อนปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่แล่นวูบขึ้นมาอีก

..นี่น่ะหรือสิ่งที่คนที่ปากบอกว่ารัก รัก เขาทำให้กัน

“ถ้าไม่ปล่อย กูจะเล่าเรื่องของกูกับผู้ชายคนอื่นให้มึงฟังแถมด้วย เอามั้ย?” วูบหนึ่งที่พูดคำนี้ออกไป ก็ทำให้พีมนึกถึงเหตุการณ์คล้ายๆอย่างนี้ที่เขาถูกอดีตคนรักคนก่อนทำให้เจ็บช้ำ แต่ทำไมคราวนี้มันถึงได้เจ็บปวดกว่าหลายเท่านัก  

“ฮืออออ ไม่ปล่อย ฮือๆ พี่กำลังเข้าใจผิด น้ำเชี่ยวไม่ปล่อย ฮือๆๆ” .. หึ เข้าใจผิดเหรอ ..ตอนนี้จะเข้าใจผิดหรือถูกมันก็ไม่สำคัญแล้วล่ะน้ำเชี่ยว.. เพราะสิ่งที่นายทำมันก็แจ่มชัดทุกอย่างอยู่แล้ว นายกล้าตีพี่ต่อหน้าไอ้เลวนั่น นายโง่ถึงขนาดดูมันไม่ออก

“ถ้ามึงไม่ปล่อย กูจะไปมั่วกับผู้ชายคนอื่น กูจะไปซื้อแมงดามานอนด้วย กูจะทำอย่างที่มึงทำกับกู มึงอยากให้มันเป็นอย่างนั้นใช่มั้ย!!” ทันทีที่ประโยคโกรธเกรี้ยวออกมาจากปากของพีม สองแขนของเด็กหนุ่มก็แทบจะหมดแรงหล่นเปะปะ ต้องยอมปล่อยคนในอ้อมกอดของตนออกแต่โดยดี

“พี่พีม ฮึก.. พี่พีมเข้าใจผิด น้ำ.. น้ำเชี่ยวไม่ได้ทำ ฮึกๆ น้ำรักพี่ ฮือออ” ภาพของเด็กน้อยตัวโตที่กำลังคุกเข่าร้องไห้จนตาปิดตรงหน้านี้ทำให้ในหัวใจสั่นไหว แต่ทว่ายังคงมีอีกสิ่งนึงที่เขาเพิ่งนึกได้ สิ่งนึงที่พีมเองก็เพิ่งค้นพบเมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่จะมาถึง

มือบางหยิบเอาซองกระดาษที่บรรจุรูปจำนวนมากปึกหนึ่ง ที่เขาค้นเจอในกระเป๋าเป้ของน้ำเชี่ยวที่ลืมไว้ในรถออกมา

“ขอโทษด้วยนะที่กูบังเอิญเก็บจดหมายรักของไอ้ชั่วนั่นได้ หึ..ทีหลังของสำคัญอย่างนี้ก็อย่างทิ้งเรี่ยดราดไว้ในรถคนอื่นแล้วกัน” ซองกระดาษสีน้ำตาลที่บรรจุภาพถ่ายมากมายของน้ำเชี่ยวถูกโยนลงตรงหน้าของเด็กหนุ่มก่อนที่พีมจะเดินพ้นประตูออกไปอย่างไม่ใยดี




**************************************
To be con..

ปล. ผมเข้าใจความรู้สึกคนอ่านทุกคนนะครับ มีสุข ก็ต้องมีเศร้านะครับ พรุ่งนี้ฟ้าก็จะสว่างแล้ว ไม่นานหรอกครับ
แต่ว่าถ้าคุณผู้อ่านยังทำใจไม่ได้ ผมอนุญาติให้มาลงที่ผม ด่าผมได้เต็มที่เลยครับ T_T  

[TanyaPuech]

น่าเบื่อดราม่าอิกแระ

[bbyuqin]

เฮ้อ.......ไม่รู้จะสงสารไอ้กบดีมั้ย...

พีมคงจะฟิวส์ขาดก็จริงแต่สิ่งที่น้ำเชี่ยวตบพีมไปหลายทีเนี่ย..ทำใจไม่ได้อ่ะ
แค่ทีเดียว หรือสองทีก็คงพอแล้ว แต่นี่มันมากเกินไป โกรธไอ้กบ เซ็งไอ้เอ็ม

[thisispom]

นํ้าตานองหน้าแล้วคะ สงสารทั้งสองคน 

[JJHJJH]

ขอถีบอิกบคืน 19 ที มาทำพี่พีมของช้านนนนนน

[YELLOWSTAR]

ไอ้เอ็ม   ไอ้เชี่ยเอ็ม   มึง

กรุอยากจะฆ่ามึงให้ตายคามือจิงๆ   

มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย  มึงเห็นมั๊ยว่ามันเป็นยังไง??

แล้วมีความสุขหรอกับการคนคนที่ตัวเองรักต้องเจ็บปวดอ่ะ

ถึงแกจะทำดีให้ตายยังไงเค้าก็ไม่เอาแกหรอก  เข้าใจมั๊ยว่าแกมันได้แค่ "เพื่อน"

[DraCo_SLa13]

คำแรก...อีเอ็มอีร่าน

คำที่สอง ไอ้เชี่ยกบ ไอ้เลว  เมิงตบพี่พีมของกรุ

[Nabee]

จะเม้ันอะไรดีล่ะ...มันอึ้งกะเหตุการณ์จนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยอ่ะ -*-


งานนี้เค้า่ว่าผิดด้วยกันทั้งคู่...ทั้งพี่พีม และ น้ำเชี่ยวเลย...และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง เอ็ม...

เป็นไงล่ะเอ็ม สะใจพอมั้ย ที่เห็นน้ำเชี่ยวจะเป็นจะตายแบบนี้หน่ะ...คงสาแก่ใจแล้วสินะ

หรือต้องรอให้น้ำเชี่ยวขาดใจตายไปต่อหน้าต่อตากันก่อน...ถึงจะหยุด และพูดความจริงสักที

คนเราอ่ะนะ...ถ้าเรารักเค้าจริง เราก็ต้องอยากเห็นเค้ามีความสุขสิ...ไม่ใช่ทำอย่างนี้



ส่วนพี่พีมเอง...เค้าก็เข้าใจนะว่าพี่พีมหน่ะ ทั้งหึง ทั้งหวงน้ำเชี่ยว...ก็เพราะรักมาก จึงรู้สึกมาก

แต่พี่พีมก็น่าจะมีสติมากกว่านี้...น้ำเชี่ยวกำลังโดนมารยาของเอ็ม ทำให้เห็นว่าเอ็มเป็นเพื่อนที่ดี

เลยทำให้น้ำเชี่ยวไม่ได้เห็นในมุมที่พี่พีมเห็น...แต่ก็นะ...เป็นใคร ใครก็อาละวาดแหล่ะ

ก็ของของเรานี่นา...จะปล่อยให้คนอื่นมาทำลอยหน้าลอยตาแย่งไปได้ยังไง - -????


น้ำเชี่ยวเอง...ถ้าใจเย็นกว่านี้สักนิด...และที่สำคัญไม่ลงไม้ลงมือกับพี่พีม...เค้าว่าเรื่องมันคงไม่บานปลายไปมากมายขนาดนี้หรอก

จะด้วยเหตุผลกลใดก็ช่าง...น้ำเชี่ยวไม่น่าจะทำอย่างนี้เลย...เพราะนอกจากจะเป็นการทำร้ายทั้งร่างกาย และจิตใจของพี่พีมแล้ว

เค้า่ว่ามันยังทำลายความเชื่อใจทั้งหมดที่พี่พีมมีต่อน้ำเชี่ยวด้วย...จากเรื่องเล็ก ก็กลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้สิน่า

เฮ้ออออออออออ อ อ อ อ อ อ อ อออออ...ไม่อยากให้พี่พีมต้องทำอะไร เพราะต้องการประชดน้ำเชี่ยวเลยนะ

จะทำอะำไรก็คิดให้ดีก่อนก็แล้วกันนะพี่พีม...ไม่ง้านอาจจะต้องมานั่งเสียใจทีหลังเมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ได้นะ T^T



โธ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...พี่บอล...ใครจะกล้าด่าพี่บอลได้ล่ะฮะ...แต่ถ้าพี่บอลรู้สึกผิดจริง ๆ

รีบเอาตอนต่อไปมาลง และมาเคลียร์ให้ทั้งคู่เค้าเข้าใจกันเร็ว ๆ ก็จะดีกว่านี้มากเลยนะฮะ...

นี่คนอ่านยังทำใจอยู่ว่า...คืนนี้ตูจะนอนหลับมั้ยว่ะ????....เจอมาม่าไปซะเต็มสตรีมแบบนี้

ทั้งอึ้ง ทั้งชอค...ปวดหัวใจอย่างกะตัวเองเป็นพี่พีมซะเอง (- -ll) กร๊ากกกกกกกกก ก ก ก  กกกกส์

โอ้วละหนอความรัก...มีสุขก็ต้องมีทุกข์เป็นคู่กัน...แต่ก็ยังทำใจไม่ได้กะความทุกข์สักกะที...งุงิงุงิ~*

[Little Devil]

เบื่อดราม่าเหมือนกัน
หยุดอ่าน ง่ายดี

[ณยฎา]

แทบจะร้องไห้ตามพีมอ่ะ เอ็มร้ายมาก ถ้ารักก็ไม่น่าทำแบบนี้
ต้องเอาคืนนะพีมอย่ายอมง่ายๆเด็ดขาด ทำกับเราขนาดนี้แท้ๆ
 

[Yunatsu]

 




 
 


แง้ๆๆๆๆ เกลียดมัน ไอ้เอ็มมมม ไอ้ชาติชั่ววว

สันดารรรรรร  เปนไรมากปะเนี่ยยยย เลวววววววววววว

คนเค้ารักกัน แม่งก้มาทำแบบนี้ เปนชะนีหรือไง มาใช้วิธีแบบนี้อะ

มีความสุขนักใช่ไม ที่เห็นคนที่ตัวเองรัก ร้องไห้อะ เห็นเค้าเจ็บเค้าเสียใจอะ


ไอ้เลวววววว ชาติชั่่ววววววววว

ขอให้น้องเชี่ยวเกลียดด ไม่มองหน้าอีกเลยยยยยย
 

[Dee^daY]

+1 ให้ก่อนกับความดราม่า ขั้นสูงสุด
..ถ้าความรักทำให้คนเราระแวง
เรายังควรจะเก็บมันไว้อีกหรือป่าว..

[annis204]

ขอโทษนะแต่ตอนนี้รับไม่ด้ายยยยยยยยยยยย
ทำไมมันต้องมาม่าน้ำข้นคลั่กขนาดนี้ด้วยห่ะ หัวใจฉันมันเจ็บปวดเหลือเกิน
อินยังกะเป็นพี่พีมเองขนาดนั้น สงสารจับใจ โทษใครไม่ได้ก้อโทษ"คนเขียน"ล่ะหว้า ใจร้ายมากกกกกกกกกกกก ชิส์

[EunJin]

ดราม่าที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ตอนนี้ เค้าสงสารพี่พีมมากกกกกกกกกก
หมั่นไส้เอ็มที่สุดอ่ะ ชิๆๆๆๆ

[jimmyjimmy]

   แรงงงง์ 

ใจเย็นๆ นะ พี่พีม น้ำเชี่ยว