Chapter 34JEHNA ADVERTISING Co.,Ltd. ภายในห้องทำงานที่ถูกตกแต่งเก๋ไก๋ตามสไตล์บริษัทโฆษณาอันดับต้นๆของเมืองไทยโดยมีหุ้นส่วนรายใหญ่เป็นบริษัทการเงินการลงทุนชื่อดังที่มีสาขามากมายทั้งในเอเชีย ยุโรป และอเมริกา เป็นที่รู้กันในวงการโฆษณาว่าบริษัทแห่งนี้ถูกซื้อมาเพื่อเป็นของขวัญต้อนรับการเรียนจบของลูกสาวคนเดียวของอดีตท่านทูตไทยในอเมริกาที่สามารถสอบเข้าและคว้าใบปริญญาเกรียตินิยมจากมหาวิทยาลัยดังอย่างฮาร์เวิรด์ได้เมื่อสี่ปีก่อน ทว่าแท้จริงแล้วบริษัทนี้สามารถอยู่มาได้ด้วยบุคลากรที่มากความสามารถและเงินทุนมหาศาลต่างหาก เพราะสาวไฮโซอารมณ์ติสลูกสาวผู้ถือหุ้นรายใหญ่นั้นแทบนับครั้งได้ที่เธอจะเหยีบย่างเข้าบริษัทถ้าไม่จำเป็น
“ไงจ๊ะ ยัยเอ๋ ADน้ำอัดลมซาบซ่าที่เธอดูอยู่ ลูกค้าเขารายงานยอดขายมาว่าไงย่ะ” กระเทยแปลงเพศหน้าม้าฝ่ายประสานงานเอ่ยทักเพื่อนสาวที่เพิ่งเดินหน้ามุ่ยกอดแฟ้มเอกสารออกจากห้องประชุมมา
“ก็โอเค ได้ตามเป้าพอดีน่ะสิ ..
เฮ้อ! นี่เป็นงานตัวแรกของชั้นเลยนะที่ได้แค่ตามเป้าของลูกค้าน่ะ เซง.. เสียชื่อครีเอทีฟสมองเพชรเจ๊จัดทะลุเป้าหมด ถ้าไม่เปลี่ยนตัวพรีเซนเตอร์เป็นยัยจอมขวัญ ใช้น้องพีมตามที่ชั้นวางคอนเซ็ปไว้ตั้งแต่แรกล่ะก็ รับรองคืนนี้ชั้นปิดผับฉลองยอดขายทะลุเป้าชัวร์ รมเสีย” ครีเอทีฟสาวหน้าง้ำตอบเพื่อนอย่างเซงๆ
“แหมๆ ทำหน้ามุ่ยมุ้ยไปได้ ถึงยอดเขาก็เอาแล้วน่าเพื่อน หุหุ อย่าคิดว่าชั้นไม่ทันเธอนะย่ะนังชะนี ชั้นรู้น่ะเธอเซงเพราะไม่ได้ร่วมงานกับน้องพีมขวัญใจกระทิงกระเทยกระเทียมอย่างพวกชั้นใช่มั้ยล่า”
“
นี่! อย่ามาปากเสียแถวนี้น่ะ เดี๋ยวคุณจีจี้ เธอออกมาได้ยินเอา นั่นน่ะกิ๊กเก่าฮีเชียวนะย่ะ ชั้นก็แค่อยากโลมเลียทางสายตาเท่านั้นแหละ หุหุ .. แต่นี่เธอ ชั้นแว่วๆข่าวมาจากวงในนะ ว่าน้องพีมเนี่ย เค้า.. เค้าน่าจะเป็นประเภทเก้งกวาง อะไรแบบนั้นอ่ะ แกว่าเพราะอย่างนี้หรือเปล่าเค้าถึงเลิกกันน่ะห๊ะ” ครีเอทีฟสาวปากไวป้องปากกระซิบกระซาบพลางลากเพื่อนกระเทียมหน้าหวานเดินเม้าท์ไปตามทางอย่างออกรสออกชาด
“มันก็ไม่แน่เนอะแก ชีอาจจะแค้นก็ได้นะ อุตส่าคั่วกันมาตั้งแต่สมัยอยู่เมืองนอก ที่ไหนได้มาชอบประตูหลังซะนี่ ชั้นว่าชีอาจจะแกล้งก็ได้ ไม่งั้นชีไม่มาสั่งเปลี่ยนตัวพรีเซนเตอร์เอากลางอากาศอย่างนี้หรอกเน้อออ”
“อืมๆ ชั้นก็คิดเหมือนแกเลยแหละ ..อึ้ย ชั้นเลยอดทำยอดทะลุเป้า รับโบนัสจากลูกค้าเลย พูดอีกก็เสียดายชะมัด”
สองสาวแท้สาวเทียมยังคงเดินซุบซิบจี๊จ๊ะสนุกสนานไปจนลับทางในขณะที่เจ้านายสาวไฮโซเองก็กำลังคุยโทรศัพท์กับอดีตว่าที่พี่สะใภ้คนเก่งอย่างร่าเริงไม่แพ้กัน
“ว่าไงจ๊ะ ไหนๆวันนี้ก็ฟ้าฝนแปรปวนพัดเอาสาวน้อยจีจี้เข้าออฟฟิศได้แล้ว ก็มากินข้าวบ้านพี่ด้วยเป็นไง เนี่ยเห็นหนูมาลีบอกว่าพีมเค้าอยู่บ้านด้วยนะ มาเถอะจะได้ไปตามตานั่นมากินข้าวกับพี่บ้าง อะไรก็ไม่รู้ อยู่รั้วบ้านก็เดียวกันแต่กลับไม่เคยเดินมากินข้าวกับพี่มันบ้างเลย ไม่เห็นหน้ากันมาเป็นเดือนแล้วมั้ง”
“ค่าาา..ได้ค่ะ แหมพี่พัดพูดอย่างนี้จีจะปฏิเสธยังไงล่ะคะ งั้นเดี๋ยวค่ำๆจีจะเข้าไปนะคะ พี่พัดอยากทานอะไรพิเศษมั้ย เดี๋ยวจีซื้อเข้าไปฝาก”
“โอ้ย ไม่ต้องเลย พี่บอกให้แม่บ้านทำอาหารเยอะแล้ว จีมาแต่ตัวก็พอแล้วจ้า”
.
.
บ่ายคล้อยไปพร้อมกับแสงแดดและไอร้อนที่กำลังจะเลือนหาย แทนที่ด้วยเฆมครึ้มรำไรเป็นสัญญาณบอกว่าอีกไม่นานท้องฟ้าคงจะส่งน้ำตาลงมาเป็นเพื่อนเด็กหนุ่มร่างสูงที่กำลังคุกเข่าท้าแดดท้าลมอยู่ตรงชานระเบียงติดกับห้องนอนของพีมตอนนี้..
เมื่อสายของวัน หลังจากที่พีมตัดทุกอย่างจากน้ำเชี่ยวแล้วเข้าห้องไป ไม่นานหนูมาลีที่อยู่อีกบ้านก็ได้รับโทรศัพท์ให้มาพาน้ำเชี่ยวออกไป เพราะเสียงของน้ำเชี่ยวกำลังจะทำให้พีมคลั่ง จึงทำให้เด็กหนุ่มต้องมานั่งคุกเข่าจุมปุ๊กอยู่ตรงริมระเบียงข้างนอกบ้านอย่างนี้ ด้วยหวังว่าเขาจะยังสามารถมองเล็ดรอดผ่านผ้าม่านเข้าไปข้างในให้พอได้มองเห็นเจ้าของห้องนอนคนนั้นได้บ้าง
“น้องน้ำค่ะ .. ฝนทำท่าจะตกแล้วนะค่ะ กลับบ้านไปเถอะค่ะ คุณพีมกินยานอนหลับคงนอนยาว ไม่ตื่นง่ายๆหรอกคะ” สาวใช้เสียงแหลมพูดอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจเมื่อเดินมาตรงนี้กี่ครั้งก็ยังคงพบร่างของน้ำเชี่ยวแหมะอยู่กับพื้นอย่างไม่มีทีท่าว่าจะขยับไปไหนตั้งแต่เช้ายันเย็น จนเธอหวั่นว่าจะเป็นลมเป็นไข้แดดไปซะก่อน
“ไม่ครับ..”
“คุณน้ำเชี่ยว.. ไม่ร้อน ไม่หิว ไม่ปวดเข้าห้องน้ำบ้างหรือไง ไว้ถึงบ้านแล้วค่อยโทรมาก็ได้นะค่ะ”
“พี่หนูมาลีก็โกรธน้ำเชี่ยวด้วยเหรอ ถึงอยากให้น้ำเชี่ยวไป.. ฮึกๆ น้ำรักพี่พีม ฮึก น้ำไม่ไปไหนหรอก น้ำรู้ พี่พีมเป็นอย่างนี้พี่พีมไม่ยอมรับโทรศัพท์น้ำหรอก ฮึกๆ พี่พีมอยากให้น้ำเชี่ยวไป อยากเลิกกับน้ำเชี่ยว แต่น้ำทำไม่ได้ ฮึก.. ถ้าน้ำไปก็เท่ากับน้ำยอมรับว่าเราเลิกกัน พอนานไปพี่พีมก็จะลืมน้ำเชี่ยว ฮึก ไม่เอาหรอก น้ำเชี่ยวไม่ยอม น้ำไม่เลิก น้ำจะอยู่ตรงนี้แหละ จะทำให้พี่พีมเห็นว่าน้ำไม่เลิก
พี่พีมอยากจะทำอะไรก็ทำไป แต่น้ำเชี่ยวไม่เลิก น้ำเชี่ยวไม่ยอมรับ!”
สาวใช้ร่างเล็กได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสะท้อนในใจ ตลอดมาที่น้ำเชี่ยววนเข้าวนออกบ้านหลังนี้ เธอก็รับรู้มาตลอดว่าเด็กหนุ่มคนนี้รักเจ้านายของเธอมากแค่ไหน ทุกอย่างแสดงออกมาจนชัดเจนทั้งการกระทำ คำพูด และแววตา น้ำเชี่ยวไม่เคยอายและไม่มีปิดบัง
แต่มาเหตุการณ์ครั้งนี้ กลับมีบางอย่างที่ทำให้หนูมาลีเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
“..ถ้าน้องน้ำเชี่ยวรักคุณพีม แล้วทำไมทำอย่างนี้ล่ะคะ ทำไมน้องน้ำต้องทำให้คุณพีมของหนูมาลีเจ็บตัวด้วย หน้าก็เป็นแผล มือก็เจ็บ ฮึกๆ หนูมาลีเห็นนะ คุณพีมร้องไห้แล้วก็ขับรถออกไปเมื่อเช้า พอกลับมาก็มีแต่แผลที่หน้าที่แขนเต็มไปหมด คุณพีมร้องไห้จนตาบวมเลย ฮือๆ~ คุณน้ำเชี่ยวไม่สงสารคุณพีมบ้างเหรอคะ ตั้งแต่หนูมาลีมาอยู่กะคุณพีม คุณพีมไม่เคยโดนใครตี ไม่เคยร้องไห้เยอะขนาดนี้เลย ฮึกๆ คุณพ่อคุณแม่ พี่พัดก็ไม่เคยตีคุณพีมเลย
แต่น้องน้ำเชี่ยวที่บอกว่ารักคุณพีม แล้วทำไมถึงทำกับคุณพีมของหนูมาลีอย่างนี้ล่ะคะ ฮืออ~” พูดไปพูดมาเด็กสาวก็ร้องไห้ออกมาอีกคน
สำหรับสาวใช้ตัวเล็กที่อยู่เป็นเหมือนเพื่อนกับพีมมาตั้งแต่เด็ก เธอเข้าใจจิตใจของเจ้านายหนุ่มดีเสียยิ่งกว่าใคร ว่าอันที่จริงแล้วพีมเป็นคนน่าสงสารมาตั้งแต่เล็ก พ่อกับแม่ก็มาเสียไปเร็วเกินกว่าที่จะได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวได้เต็มที่ ฉะนั้นพีมจึงเป็นคนที่แสวงหาความอบอุ่นความห่วงใยดูแลจากคนรอบข้างอยู่ลึกๆ ถึงแม้ภายนอกจะดูเหมือนถูกฉาบไว้ด้วยความเข็มแข็งสมบูรณ์แบบก็ตาม ครั้นเมื่อมาเจอเรื่องแบบนี้จากคนที่บอกว่ารักกันหนักหนา จึงเป็นอะไรที่เจ้าตัวคงจะรับได้ยาก
“
ฮืออออ น้ำเชี่ยวไม่ตั้งใจ พี่หนูมาลี
ฮือๆ น้ำเชี่ยวทำไปแล้วอ่ะพี่หนูมาลี น้ำเชี่ยวไม่รู้ว่าจะแก้ไขมันยังไง
น้ำมันคนไม่ดี น้ำมันเลวเอง น้ำเชี่ยวผิดเอง น้ำเชี่ยวมันเป็นคนเลว เป็นคนไม่ดี ฮือๆ แต่น้ำเชี่ยวก็รักพี่พีมนะ รักมาก รักจนเลิกไม่ได้ จะให้น้ำทำยังไงอ่า ฮืออออออ~ พี่หนูมาลีก็จะโกรธน้ำเชี่ยวอีกคนเหรอ
ฮือๆ น้ำเชี่ยวไม่มีใครเลย น้ำเชี่ยวเข้าใจพี่พีมนะ แต่ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจน้ำเชี่ยวเลยสักคน
ฮือออ จะให้น้ำเชี่ยวทำยังไง ต้องให้น้ำเชี่ยวเลิกให้ได้ใช่มั้ยถึงจะพอใจกันน่ะ หื.. อือๆๆๆ~”
ได้ยินประโยคตัดพ้อจากสาวใช้ร่างเล็กก็ทำเอาเด็กหนุ่มปี่แตกปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง สำนึกผิดในความผิดที่ตัวเองทำจนต้องร่ำร้องกอดเข่าสะอื้นอ้อนวอนขอความเห็นใจจากหนูมาลีเหมือนเด็กๆ .. โดยที่ทั้งคู่เองก็ไม่ทันสังเกตุเห็นพีมที่ยืนแง้มม่านเฝ้ามองอยู่ได้สักพักแล้ว
ริมฝีปากบางยกยิ้มเจื่อนๆแล้วค่อยปิดม่านลง อดนึกสมเพชให้กับตัวเองไม่ได้ ขนาดอัดยานอนหลับขนานแรงเข้าไปขนาดนั้น เสียงร้องสะอึกสะอื้นของเจ้าเด็กบ้าสมองอึ่งนั่นยังตามมาหลอกหลอนเขาได้ไม่จบไม่สิ้น
.
.
เวลาผ่านไปวันเต็ม จนเย็นย่ำ หนูมาลีก็เดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับถาดขนมและนมให้เด็กหนุ่มที่เริ่มจะหน้าซีดเพราะว่านั่งตากแดดมาตั้งแต่เช้า ในระหว่างที่กำลังคะยั้นคะยอให้น้ำเชี่ยวที่นั่งหน้าคว่ำอยู่ได้ทานอะไรเข้าไปบ้าง เพราะดูเหมือนเหงื่อที่เริ่มผุดตามหน้าตาจนเสื้อเปียกชุ่ม ดูท่าอาการจะไม่ดี.. ไม่นานจีจี้สาวก็เดินเข้ามาและเจอะทั้งคู่เข้าพอดี ทีแรกเธอก็ชะงักไป ไม่คิดว่าจะมาเจอกับน้ำเชี่ยวในเวลานี้ แต่เมื่อมองเข้าไปในตัวบ้านอีกทีก็เห็นพีมนั่งดูทีวีอยู่เหมือนกับไม่รับรู้อะไร ในขณะที่เด็กหนุ่มอยู่ในท่าทีอย่างนั้น เธอก็รู้ได้ทันทีว่าคงต้องเกิดอะไรบางอย่างระหว่างทั้งคู่แน่ๆ หญิงสาวพยามสูดหายใจเข้าปอดลึกๆปรับสีหน้าให้ดูเป็นธรรมชาติ คิดคำพูดดีๆให้ได้มากที่สุดก่อนจะเดินเข้าไปร่วมวงเสวนากับทั้งสองคนตรงชานระเบียง
“ไงหนูมาลี มาทำอะไรตรงนี้ละ.. อ้าว!น้ำเชี่ยว ว่าไงคะ มาหาพีมเหรอ ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะคะ มีอะไรกันเหรอจ๊ะ” สาวผมยาวตากลมแสร้งถามหน้าตาย ยิ่งเห็นท่าทางหงอยๆของเด็กหนุ่มเมื่อหันมาเจอะเธอ ดวงตากลมโตฉ่ำนั่นก็สลดลงอย่างชัดเจน ยิ่งทำให้สาวบาร์บี้ร่างเล็กมั่นใจมากขึ้นไปอีกว่าสิ่งที่เธอคาดเดาเอาไว้ต้องใช่แน่ๆ
.. แม้หลายครั้งที่พีมทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ว่าอย่างไรเธอและพีมคงจะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว เพราะพีมไม่เคยให้ความหวังเธอเลยตั้งแต่วันนั้น โทรศัพท์ก็น้อยครั้งที่จะรับ บางครั้งก็เลี่ยงที่จะพูดเรื่องส่วนตัวกับเธอ ทำให้นับวันเธอและพีมก็ยิ่งห่างกันมากขึ้น คราวนี้พอได้มาเห็นคนที่พีมรักมานั่งหน้าซีดเซียวอย่างหงอยๆ ได้รับรู้ว่าทั้งสองต้องมีเรื่องผิดใจกัน มันก็ทำให้เธอรู้สึกสะใจได้อยู่ลึกๆเหมือนกัน
“.............” พี่จีจี้มาได้ยังไง ทำไมต้องมาตอนนี้ หรือว่าพี่พีมเรียกให้มา พี่พีม พี่กำลังทำอะไร ..
ด้วยสภาวะจิตใจที่กำลังว้าวุ่น เมื่อเห็นท่าทีของจีจี้ ก็ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าหงอยคิดเตลิดเปิดเปิงไปใหญ่ กลัวแสนกลัวว่าพีมกำลังจะทำอะไรเพื่อประชดหรือเพื่อจะเลิกกับเขาให้ได้อย่างที่ลั่นวาจาไว้
“อะ..
อ๋อ น้องน้ำเชี่ยว เอ่อ..
น้องน้ำเชี่ยวกำลังจะกลับแล้วล่ะคะ ไม่มีอะไรหรอกคะ เอ่อ..คุณจีจี้มาหาคุณพีมเหรอคะ ให้.. ให้หนูมาลีเข้าไปตามให้มั้ยคะ?” หนูมาลีทำลายความเงียบขึ้นมาก่อนเมื่อเห็นน้ำเชี่ยวได้แต่นั่งนิ่งก้มหน้าง้ำงุดไม่ยอมตอบหรือพูดอะไรกับสาวสวยตรงหน้า บวกกับแววตาแปลกๆของหญิงสาวที่ไม่รู้จะมาไม้ไหนและจะยิ่งทำอะไรให้เรื่องมันเลวร้ายไปอีกหรือไม่ก็ไม่รู้ เธอจึงเลยรีบออกตัวปัดๆให้ทั้งคู่ไม่ต้องมีเรื่องอะไรที่จะต้องเสวนากันอีก
“อ๊ะ..ไม่ต้องหรอมาลี เดี๋ยวเราเข้าไปเอง เรามาถึงนี่แล้วจะไปตามทำไมกัน เราก็มาออกบ่อย นี่พีมเค้าก็รู้อยู่แล้ว ถ้าน้ำเชี่ยวจะกลับมาลีก็ไปส่งน้ำเชี่ยวเค้าเถอะ เราไม่กวนแล้วนะ เรากับพีมจะไปทานข้าวกับพี่พัดที่บ้านนู้น ไปล่ะนะคะน้องน้ำเชี่ยว ขับรถดีๆนะคะ” ประโยคสุดท้ายไม่รอให้ทั้งสองได้พูดอะไรตอบ คนสวยก็เดินฉาดไปที่ประตูทันที ทิ้งให้หนูมาลีได้แต่พะว้าพะวงมองน้ำเชี่ยวทีมองที่จีจี้ที จนสุดท้ายก็ต้องมานั่งลูบหลังลูบไหล่ปลอบเด็กตัวโตที่ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา แต่ดูจากหยดน้ำที่หล่นแหมะๆสองสามหยดทั้งที่ฝนยังไม่ได้ตกสักนิดก็พอจะรู้ว่าอารมณ์ของน้ำเชี่ยวนั้นเป็นอย่างไร
เสียงร่ำร้องของท้องฟ้าที่กำลังแผดสีส้มอมดำไปจนทั่วบริเวณ ดูท่าอีกไม่นานพายุฝนคงจะกระหน่ำลงมาทั่วกรุงเทพฯแน่นอน ก็ทำเอาพีมที่เดินตามจีจี้เข้ามายังตัวบ้านต้องละล้าละลังในหัวยังคิดวนเวียนถึงใบหน้าสลดๆและดวงตาที่บวมช่ำที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักของน้ำเชี่ยวว่าจะโดนฝนจนเปียกหรือเปล่า.. ทีแรกเขาคิดว่าหลังจากตื่นขึ้นมาน้ำเชี่ยวก็คงจะเหนื่อยและล่าถอยกลับไปเอง อย่างดีก็คงจะโทรมาเซ้าซี้ตามนิสัย แต่ก็ผิดคาด เพราะน้ำเชี่ยวดื้อดึงกว่าที่เขาคาดการณ์ไว้เยอะนัก ตอนที่เห็นน้ำเชี่ยวร้องไห้กับหนูมาลีเขาเองก็นึกสงสาร แต่จะทำอย่างไรได้เขาพูดมันออกไปแล้ว จะด้วยอารมณ์หรือความกลัวอะไรก็ตาม ตอนนี้เขายังสับสน คิดอะไรไม่ออก และไม่พร้อมที่จะมองหน้าน้ำเชี่ยวได้อย่างสบายใจโดยไม่คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดได้
“หน้านายไปโดนอะไรมา?!” พัดแว้ดเสียงแข็งขึ้นทันทีที่เห็นแผลบวมช้ำของน้องชายที่เพิ่งเดินเข้ามา ทำไมนะน้องคนนี้ถึงไม่เคยทำอะไรให้เธอสบายใจได้เลย นานๆทีเธอจะมีเวลาได้กลับบ้านมาเร็วเพราะสะสางงานที่บริษัทได้เกือบหมด หวังว่าจะได้ทานอาหารร่วมกับน้องชายและน้องสะใภ้อย่างครอบครัวอื่นเขาบ้าง แต่ดูหน้าพ่อเจ้าประคุณซะก่อน อย่างกับเพิ่งไปฟัดกับหมามาซะอย่างนั้น
“ผิดคิวที่กองถ่ายน่ะ อุบัติเหตุ ไม่มีไรหรอก” ถูกเสียงแข็งถามมา ชายหนุ่มก็เสียงแข็งตอบส่งๆไปอย่างบ้าง ถ้าเป็นห่วงกันนักแล้วทำไมไม่พูดดีๆมาล่ะ ไม่น่ามาที่นี่เลยให้ตายซิ
“นี่น่ะเหรองานของนาย..”
“อะ..เอ่อจีหิวแล้ว! เราทานกันเลยดีกว่าคะ อย่างเพิ่งคุยอะไรกันเลยนะ นะคะพี่พัด นะพีม มานั่งสิ กับข้าวน่าทานทั้งนั้นเลย ท้องจีร้องดังกว่าท้องฟ้าข้างนอกอีกแน่ะพีม มานั่งเถอะ” จีจี้เห็นพี่น้องกำลังเริ่มจะฟาดฝีปากกันจึงรีบขัดขึ้นมาก่อนที่กับข้าวมื้อนี้จะเป็นหมันไปซะ ส่วนเรื่องอุบัติเหตุของพีมนั้นเธอเองก็ไม่เชื่อหรอกว่ามันจะจริงอย่างที่พีมอ้าง เธอมั่นใจว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเด็กนั่นแน่ๆ แต่ก็ป่วยการอะไรที่จะไปคาดคั้นเอาคำตอบจากพีม เธอรู้นิสัยของเขาดี ลองถ้าพีมจะไม่พูดไม่บอก ใครหน้าไหนมาหว่านล้อมก็ไม่สำเร็จอยู่ดี
“พีมคะ นี่คะ ซุปกำลังร้อนๆเลย ทานเยอะๆนะคะ พักนี้เหมือนพีมผอมไปนะ .. พี่พัดคะ นี่คะจีตักให้นะคะ จะได้ไม่ต้องเอื้อม” จีจี้พยามสร้างบรรยากาศบนโต๊ะอาหารให้คึกคักที่สุด ทว่าถ้วยซุปที่เธอยื่นส่งให้พีมกลับสะท้อนลึกลงไปในใจเขาให้กลับนึกไปถึงซุปชามใหญ่และอาหารเต็มโต๊ะที่เจ้าหมอนั่นทำให้น้ำเชี่ยวเมื่อเช้า สุดท้ายของพวกนั้นก็ถูกเขากวาดทิ้งซะเกลี้ยงโต๊ะ แถมยังแตกทิ้งบาดแผลไว้ที่มือของเขาด้วย มันเป็นใครกันบังอาจมาทำกับข้าวมากมายรอให้น้ำเชี่ยวตื่นขึ้นมากินอย่างนั้นเหรอ ขนาดเขาที่คบกันมาเป็นปียังไม่เคยได้ทำอะไรให้น้ำเชี่ยวกินเลย คิดอย่างนั้นก็พาลให้ไม่อยากจะแตะเจ้าอาหารถ้วยนี้เลยด้วยซ้ำ
---
ครึ้นนนนน !! ---
เสียงร้องครืนของท้องฟ้าดังมาพร้อมกับเสียงปอะแปะของเม็ดฝนที่ค่อยๆสาดลงมาข้างนอกพลอยทำให้พีมแทบไม่รู้รสชาติของอาหารที่ตักเข้าปาก ได้แต่นั่งถอนหายใจลุกลี้ลุกรน ในใจนั้นลอยไปถึงเจ้าเด็กโข่งที่นั่งหน้าหงอยง้อเขาอยู่หน้าระเบียนนั่นตั้งแต่เมื่อสาย
“เป็นอะไรล่ะ? ไม่อร่อยหรือไง” เห็นท่าทางของน้องชายพัดจึงอดไม่ได้ที่จะถาม
“อ๋อ..ไม่ฮะ คือ..คือพีมเหนื่อยๆน่ะครับ เลยกินอะไรไม่ค่อยลง” ไอ้เด็กโง่นั่นมันจะฉลาดพอที่จะเข้าไปหลบฝนในบ้านมั้ยน๊า กุญแจมันก็มีหนิ
เฮ้อออ“ถ้างานมันเหนื่อยนัก ก็หาเวลาไปพักผ่อนบ้างสิ จีก็น่าจะชวนพีมไปเที่ยวบ้างนะ เราน่ะชอบเที่ยวไม่ใช่เหรอ พี่ไม่เห็นเราชวนกันไปเที่ยวเหมือนก่อนเลย”
---
ครึ้นนนนนนน! ---
“ถ้าหากพีมเหนื่อย พีมก็หาเวลาไปพักผ่อนเองได้ ไม่ต้องลำบากจีหรอกพี่” ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมต้องหงุดหงิดกับอีแค่ฟังสิ่งที่พี่พัดพูดออกมา ยิ่งไอ้เสียงฟ้ามหาปะลัยข้างนอกนั่นมันยิ่งร้องดังเท่าไหร่ ก็ทำเอาพีมอยากจะลุกไปจากตรงนี้มากเท่านั้น
“แล้วชั้นจะไปรู้กับนายเหรอ
ชั้นก็เห็นว่าคนเป็นแฟนกันจะหาเวลาไปเที่ยวไปพักผ่อนด้วยกันมันผิดตรงไหนล่ะห๊ะ”
“
พีมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะพี่ พีมก็แค่บอกว่า ถ้าพีมจะไปไหนพีมไปเองได้ ไม่เห็นจำเป็นจะต้องให้จีมาลำบากด้วยหรอกพี่!”
“นายรู้ได้ยังไงว่าเค้าจะลำบาก
แล้วทำไมนายจะต้องทำหน้าเหมือนอมระเพ็ดมาแล้วขึ้นเสียงใส่ชั้นด้วยห๊ะ! ชั้นเป็นพี่นายนะ ไม่ใช่เด็กในกองถ่ายของนาย!”
--- ครึ้นนนนนนน! ซ่าาาาาาาาาาาา!! ---“ไม่ใช่อย่างนั้น พีมก็แค่ไม่ชอบที่พี่เอะอะเรื่องอะไร ก็ลากจีเข้ามาด้วยทุกที!”
“แล้วมันแปลกตรงไหน.. ก็ในเมื่อเธอสองคนเป็นแฟ..”
“
พีมกับจีเราเลิกคบกันตั้งนานแล้วพี่! เราไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว เลิกพูดแบบนี้ซักทีเถอะ -
-แกร๊ง!!--- พีมอิ่มแล้วฮะ ขอโทษนะครับ พีมขอตัวก่อนแล้วกัน” เหมือนอะไรบางอย่างในหัวสมองขาดผึงเมื่อได้ยินประโยคที่ออกจากปากของพัด ซูเปอร์สตาร์หนุ่มจึงผุดลุกออกจากโต๊ะไปก่อนที่จะได้ประทะกับพี่สาวคนเดียวไปมากกว่านี้
“
พีม! ว่าอะไรนะ? พีม!.. นี่! กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องนะ พีม!!” เสียงแว้ดของพัดแหวกอากาศไป ตามร่างบางที่ลุกพรวดออกจากบ้านท่ามกลางพายุฝนที่กระหน่ำอยู่ภายนอก ตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่วันที่คนรักของเธอเสียไป ก็ดูเหมือนพัดจะฝากทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงอนาคตทางความรักของเธอไว้ที่พีมตั่งแต่วันนั้น สิ่งที่พัดหวังและต้องการไม่ใช่เพียงแค่ให้พีมเลิกจากงานในวงการเพื่อมาทำงานที่บริษัทที่เมื่อก่อนเธอจะมีคนรักและครอบครัวตระกลูเกียรติพัฒนาวัตรคอยช่วยเหลือและให้คำปรึกษา หากแต่อีกความต้องการหนึ่งซึ่งไม่ได้น้อยไปกว่าอย่างแรกเลยก็คือ เธออยากให้พีมแต่งงานดูแลกันและกัน และมีทายาทกับจีจี้น้องสาวคนเดียวของคนที่เธอรักคนนั้น เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เธอทำไม่ได้ และไม่มีโอกาสที่จะทำมันได้อีก
.
.
.
ทันทีที่ออกจากบ้านใหญ่มาพีมก็สาวเท้าก้าวแทบจะวิ่งฝ่าห่าฝนไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่อีกฝากหนึ่งของสนามหญ้าถัดไป จนลืมแม้กระทั่งร่ม ด้วยความกลัวว่าเจ้าเด็กโง่จนบ้านั่น จะนั่งตากฝนรอตนกลับมาอยู่ที่เดิมตรงนั้นไม่ยอมไปไหน
.. แต่เขาเมื่อมาถึง กลับพบแต่ความว่างเปล่า ..
พีมได้แต่ยืนแค่นยิ้มเยาะให้กับตัวเอง เมื่อพาร่างเปียกโชกของตนมาถึงชานหน้าระเบียง สุดท้ายกลับไม่พบแม้แต่งเงาของไอ้เด็กบ้าที่ทำให้เขากระวนกระวายใจจนกินข้าวแทบไม่ลงมาตลอดตั้งแต่ฝนเริ่มตั้งเค้า หันไปยังที่จอดรถก็ไม่พบรถของน้ำเชี่ยวที่เคยจอดออยู่..
หึ ชั้นมันโง่เองที่หลงคิดว่านายจะเอาจริง ที่ไหนได้ แค่เจอฝนแค่นี้ก็เผ่นแนบซะแล้ว ก็ดีเหมือนกันชั้นจะได้ไม่ต้องคอยแต่โผล่ออกมาดูนายจนไม่เป็นอันทำอะไรอีก ไปซะก็ดีเหมือนกัน
ชายหนุ่มร่างบางปาดน้ำรวมถึงหยดน้ำตาที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่ามันไหลลงมาปนกับน้ำฝนบนใบหน้าตนมากซักเท่าไหร่ ได้แต่บอกตัวเองว่า ดีแล้วที่เด็กนั่นไปได้สักที.. แต่ทว่าข้างในอกมันกลับเจ็บแปลบยิ่งกว่าเหตุการณ์ตอนเช้าที่เดินไปเจอเจ้านั่นนอนตัวเปลือยอยู่บนเตียงเมื่อเช้าซะอีก
มือเล็กปาดน้ำบนหน้าตัวเองป้อยอีกครั้ง ทำไมนะไอ้ฝนบ้ามันยังตามมาตกถึงในบ้านของเขาได้อีก
.
.
.
รุ่งสายของวันใหม่ ฟ้าดูจะสว่างและสดใสและแดดจัดกว่าทุกวันคงเพราะพายุฝนเมื่อคืนหอบพัดเอาเมฆหม่นไปจนหมดเหลือไว้เพียงหยดน้ำค้างเกาะตามใบและยอดหญ้า เสียงนกกระจิบจอกร้องทักทายแสงแรกของวันใหม่ เปลือกตาบางที่ถูกประดับด้วยแพขนตายาวเรียงเส้นสวยกระตุกเล็กน้อยเนื่องจากแสงแดดที่รอดมาตามช่องของม่านขาว รอยช้ำและแผลดูจะอ่อนลงไปบ้างแต่ก็ยังแต้มสีเป็นระเรื่อไว้รอวันที่จะจางหาย ร่างบางค่อยลุกยันตัวขึ้นพิงพนักเตียงโยกคอบิดตัวไปมาจากการนอนมาราธอนมาทั้งคืนกับอีกค่อนวันเมื่อวานเพราะฤทธิ์ของยานอนหลับและยาแก้ปวดลดไข้ที่เขาทานกันไว้หลังจากตากฝนเมื่อคืน อีก2วันก็ต้องกลับไปทำงานเหมือนเดิมหลังจากที่ขอลาไว้ถึง4วัน อย่างไรก็ต้องพยามรักษาสุขภาพร่างกายของตัวเองไว้ไม่อย่างนั้นงานถ่ายละครที่ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาเพียงคนเดียวคงมีอันต้องล่มเป็นแน่ นึกถึงเรื่องงานขึ้นมาสมองก็พาลนึกไปถึงใบหน้าเศร้าๆหางตาตกๆของใครบางคนที่ก็คงงานเยอะไม่แพ้กัน วันนี้เจ้าโง่นั่นจะเข้าออฟฟิศหรือเปล่านะ จะมีเรียนมั้ย จะไม่สบายหรือเปล่าและจะลืมเขาไปหรือยัง มือบางเอื้อมไปหยิบมือถือขึ้นมาดู หน้าจอว่างเปล่าไม่มีมิสคอลหรือแม้กระทั่งเมสเสจส่งมาสักข้อความ
หรือว่าเรื่องของเรามันจะจบแล้วจริงๆ
..นายเป็นคนเอ่ยมันออกมาก่อนเองหนิ ไล่เขา เขาก็ไปอย่างที่ต้องการแล้วไง อยากให้มันเป็นอย่างนี้เองไม่ใช่เหรอ.. แต่ ทำไมยังรู้สึกเจ็บ ยังเสียใจอยู่อีก
*********************************
เจอกันตอนหน้าค้าบบบบบ
หัวข้อ: จังหวะรัก..จังหวะร็อค((My Sexy Darling))~จบseason1~ มาแจ้งข่าวจองFicหน้า56คับ (อ่าน 435222 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก