หัวข้อ: พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย

[manami1155]

เศร้า...
ไม่รู้จะสงสารใครดีเลยทั้งพี่ดินทั้งน้ำ
ทั้งๆที่รักแต่เพราะทิฐิคำเดียวแท้ๆ

แล้วดูน้ำไปยื่นข้อเสนอแบบนั้น
พี่ดินไม่อยากรับก็ต้องรับ
ดูท่ารักของทั้งสองคนจะเกินเยียวยาซะแล้ว
แต่ก็หวังว่าความจริงใจของพี่ดินจะทำให้น้ำใจอ่อนอีกครั้ง

โอ้กะก้องนี้ก็น่ารักอ่า
ต่างจากคู่น้ำกะพี่ดินมากมาย เหอะๆ

[lomekung]

ดินสู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

[nithiwz]

อยากอ่านเรื่องของ ด.ช.ก้อง กับ นายโอ้

[LingNERD*]

เข้ามาอ่านคราบ หึหึ

ทรมานทั้งต้น ทั้งดิน และคนอ่าน 555

[sadness]

อยากอ่านเรื่องของ ด.ช.ก้อง กับ นายโอ้

สำหรับคนที่อยากอ่านเรื่องของก้องกับโอ้
อันนี้ยังไม่ขอยืนยันนะครับว่าจะมีหรือเปล่า
เพราะเรื่องหวานๆมันแต่งไม่ค่อยเป็นอะคร้าบ

แต่สำหรับไอดินกับต้นน้ำ...ก็คงเศร้าอีกไม่นานแล้วหละครับ
สัญญาๆๆๆๆๆๆๆ

[*SparklinG*]

พี่ดินสู้ๆ

[naiin]

ระวังเหอะขับไล่เขาไปตัวเองจะปวดใจตายก่อน นี่ล่ะดินเอ้ยทำเขาไว้เยอะก้มหน้าก้มตารับกรรมไป

[vvivy]

 

[sadness]

ฝากข่าวนิดนึง.......

สำหรับคนที่อ่านเรื่อง คนที่รักกับคนที่ดีมันต่างกัน
ตอนนี้ผมเอามาเพิ่มให้อ่านกันอีกนิด
เพราะที่จบไว้มันเศร้าเกินไป ประมาณว่างานเขียนผมต้องไม่เศร้า อิอิ
เลยมีตอนพิเศษ เอกถึงบอย มาให้อ่านกัน
แต่มีไม่กี่ตอนครับ อยากให้เนื้อเรื่องจบสมบูรณ์กว่านี้นะครับ

ฝากติดตามด้วยนะครับ

[m_myca]

คิดถึงพี่กัน  รอตอนของพี่กันนะครับ

[sadness]

อันนี้เป็นส่วนของไอดินนะครับ
อาจจะคล้ายๆกับตอนก่อนหน้า
แต่ก็เป็นอีกมุมมองนึงครับ

[35] (Part: ไอดิน)

ช่วงใกล้สอบผมไม่พบหน้าน้ำเลย เพราะอะไรนะหรือครับ ก็เพราะคำพูดของไอ้กันนะสิ
“มึงจะไปไหน” ไอ้กันมันถามผม
“ก็ไปหาน้ำนะสิ กูก็ไปอยู่ทุกวัน มึงจะถามทำไม” ผมตอบแบบรำคาญ พร้อมกับจะเดินหนีมา
“ไปไม่ได้วะ มึงห้ามเจอต้นสักพัก” ไอ้กันดึงแขนผมไว้ พร้อมกับทำหน้าจริงจัง
“ไม่มีทาง ทำไมกูต้องเชื่อมึง” ผมสะบัดแขนออกจากมือไอ้กัน
“มึงไม่ห่วงต้นหรือไงวะ” คราวนี้มันไม่ดึงแขนผมไว้ แต่ก็ทำให้ผมหยุดได้ เพราะคำพูดนี้
“ห่วงสิ ทำไมจะไม่ห่วง แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนวะ”
“ต้นอยากเจอหน้ามึงหรือเปล่า” ไอ้กันกอดอกถามผม
ซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าเท่านั้น
“แล้วมึงโผล่หน้าไปแบบนั้น ต้นจะรู้สึกยังไง”
“มึงอยากให้ต้นไม่มีจิตใจจะอ่านหนังสือหรอ”
“ช่วงนี้กูขอหละ รอให้น้องสอบเสร็จก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง”
เมื่อมันพูดมาแบบนี้ ผมจะมีหน้าไปเจอน้ำได้ยังไงหละ
ที่ไอ้กันพูดเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดถึงมาก่อนเลย
ผมคิดเพียงแต่ว่าอยากเจอน้ำ อยากปรับความใจกับน้ำ
แต่ทุกครั้งที่ผมไป ก็ทำให้น้ำคิดมากตลอด
ยิ่งช่วงใกล้สอบ ถ้ามัวแต่มานั่งคิดเรื่องของผม คงไม่มีใจจะอ่านหนังสือแน่นอน
เฮ้อ...ผมหละเบื่อกับความมุทะลุของผมจริงๆ มองอะไรแค่ด้านเดียวตลอด
เมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็เลยต้องยั้งใจตัวเองไว้

“มีข่าวดีวะไอ้ดิน”
ผมกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ อยู่ๆไอ้กันก็พูดขึ้นมาหลังจากวางสายแล้ว
“อะไรของมึง เกี่ยวกับน้ำหรือเปล่า”
ผมมองหน้ามันแบบหงุดหงิด เพราะถ้าไม่เกี่ยวกับน้ำ ก้ไม่มีอะไรที่เรียกว่าข่าวดี
“เมื่อกี้ก้องโทรมาชวนไปเที่ยวเชียงใหม่ สนใจอยากไปด้วยไหม”
ไอ้กันถามผมด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์ ผมเห็นแบบนั้นก็รู้สึกหมั่นไส้จริงๆ
“ไม่ไปหรอกวะ กูจะไปหาน้ำที่บ้าน”
ผมก้มหน้าอ่านหนังสืออีกครั้ง
“มึงจะไปทำไมวะที่บ้านต้นนะ ไปเที่ยว –เชียงใหม่-กับกูดีกว่า”
ไอ้กันมันเน้นตรงคำว่าเชียงใหม่ ซึ่งผมก็ไม่สนใจอยู่ดี
“ไม่ไป” ผมบอกมันเพื่อตัดรำคาญ
“เชียงใหม่นะมึง” ไอ้กันยังย้ำอีกครั้ง ทำให้ผมต้องเงยหน้ามาหามัน
“เชียงใหม่” มันมองหน้าผมแล้วพูดซ้ำ
ผมเพิ่งจะเข้าใจในสิ่งที่มันต้องการสื่อ เชียงใหม่มันก็บ้านยายของน้องน้ำนี่หว่า
ถ้าไอ้กันมันเน้นขนาดนี้ นั่นก็หมายความว่าน้ำต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน
“กูเข้าใจถูกใช่ไหม” ผมยิ้มให้กับไอ้กัน แล้วถามย้อนกลับไป
ซึ่งก็ไม่ผิดหวัง เพราะไอ้กันพยักหน้าเป็นอันรู้กัน

เย็นวันที่สอบเสร็จ ผมก็ชวนไอ้กันขับรถไปเชียงใหม่ทันที
ผมอยากไปเจอหน้าน้ำไวๆ แต่ไอ้กันมันไม่ยอมไปด้วย
เพราะอยากมีเวลาให้กับ-เพื่อนสนิท-ของมันบ้าง
ช่วงสอบมันก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย พอสอบเสร็จมันก็รีบแจ้นไปหาทันที
นี่นะหรือบอกว่าไม่ใช่แฟน แค่เพื่อนธรรมดา
เห็นคบกันตั้งแต่อยู่ม.ปลาย สอบมาเรียนที่เดียวกันแต่คนละคณะ
พอสอบเสร็จก็หายหัวทันที เฮ้อ....แล้วอย่างนี้ผมก็ต้องไปคนเดียวนะสิ
แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม เพราะคนที่ผมอยากเจอที่สุด อยู่ที่นั่นแล้ว

ผมขับรถมาถึงเชียงใหม่ก็เกือบตี 3 แล้ว
พอมาถึงผมก้โทรหาก้องเพื่อถามทางไปที่รีสอร์ท
ดูท่าทางก้องตกใจมากที่ผมโทรไปถามทาง คงเพราะไอ้กันไม่ได้บอกว่าผมจะมาด้วย
แต่ผมว่าผมคิดผิดจริงๆที่ถามก้อง เพราะก้องจำทางไม่ได้เลย
ระหว่างที่ผมกำลังจะหมดหวัง ก้องก้เริ่มโอดครวญ
“โอ้....ช่วยก้องหน่อยสิ” น้ำเสียงออดอ้อนแบบนั้น นี่ก้องอย่กับใครนะ
แล้วก็มีคนมารับสายผมต่อจากก้อง
พร้อมทั้งอธิบายเส้นทางให้ผมอย่างละเอียด ถ้าผมเดาไม่ผิด คงจะเป็นคนที่ผมเจอที่สระว่ายน้ำแน่ๆ

เมื่อผมขับมาถึงที่รีสอร์ท น้ำก้ได้หลับไปแล้ว
เหลือแต่ก้องกับนายคนนั้นที่ยังรอผมอยู่
“โอ้ง่วงแล้ว แยกย้ายกันไปนอนดีกว่านะ”
ทันทีที่ผมเข้ามาในบ้าน นายคนนั้นก็บอกก้องให้แยกย้ายกันไปนอน
“ส่วนพี่ นอนห้องเดียวกับผมนะครับ”
นายคนนั้นชี้ไปที่บานประตูห้องหนึ่ง เป็นเชิงบอกว่า –นอนที่ห้องนั้นนะครับ—
แล้วตัวเองก็เดินไปหาก้อง ที่กำลังจะไปนอน
“ฝันดีนะครับก้อง ฝันถึงโอ้บ้างนะ”
บอกเสร็จก็เดินตามผมเข้ามาที่ห้องนอน

คืนนั้นผมได้รู้อะไรหลายอย่างจากปากนายคนนี้ นายโอ้.....
“พี่เลวนะ”
นั่นเป็นคำแรกที่นายโอ้เริ่มพูดหลังจากล้มตัวลงนอนทั้งคู่
“พี่รู้ไหมว่าต้นรักพี่แค่ไหน ถึงผมจะเพิ่งรู้จักต้น แต่ผมว่าผมดูไม่ผิด”
“อืม...” ผมไม่มีคำพูดอะไรจะเถียง
“เป็นผมนะ ผมไม่มีทางยอมแบบต้นแน่ๆ กับเรื่องแย่ๆที่พี่ทำไว้”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน.....คงเพราะหึงมั้ง” ผมเริ่มหาเหตุผลมาพูด
“รักตัวเองนะสิไม่ว่า อยากให้ต้นอยู่กับตัวเองตลอด ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของตัวเอง....บ้าอำนาจ”
นี่เด็กปี 1 กล้าด่าผมขนาดนี้เลยหรือนี่
แต่ผมก็ไม่สามารถเถียงอะไรได้ เพราะสิ่งที่โอ้พูด มันคือความจริงทั้งนั้น
“ก็คงอย่างนั้น....น้ำคงเกลียดพี่มาก”
“ผมว่าไม่ใช่......ต้นยังรักพี่มากต่างหาก”
ผมมองหน้าโอ้ เพราะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ถ้าต้นไม่รักพี่ คงไม่พยายามหนีพี่หรอกครับ ที่เหลือก็ช่วยพยายามเองนะครับ ผมบอกพี่ได้แค่นี้”
แล้วนายโอ้ก็หันหลังนอนตะแคงข้างให้ผม

นายจะบอกให้พี่พยายามอย่างนั้นหรอ
..............
.............
ถึงนายไม่บอก พี่ก็ไม่เลิกล้มเด็ดขาด
เพราะผมต้องเอาน้ำคนเดิมของผมกลับมาให้ได้

[sadness]

[36] (Part: ไอดิน)

ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาเช้ากว่าปกติ คงเพราะผมคิดเรื่องของผมกับน้ำ ทำให้นอนไม่ค่อยหลับ
แต่เมื่อผมกำลังจะเดินไปที่ด้านหน้าบ้านพัก ผมก็พบกับน้ำ
คนที่ผมคิดถึง....แต่ทำไมสายตาของน้ำ มันช่างเศร้าแบบนั้น
ผมยืนมองน้ำอยู่สักพัก จึงเดินกลับเข้าไปอุ่นนมมาให้น้ำ

“มาทำไม” นี่เป็นคำถามแรกที่น้ำเห็นหน้าผม
“ดื่มนมอุ่นๆตอนเช้าก่อนสิ” ผมยังคงทำเป็นไม่สนใจในท่าทางของน้ำ
“ไม่กิน ..... ผมถามว่าพี่มาทำไม” และน้ำก็ยังไม่สนใจในสิ่งที่ผมให้อยู่ดี
“พี่คิดถึงน้ำ ช่วงสอบก็ไม่เจอกัน” ผมทำได้แค่ตอบในสิ่งที่ผมรู้สึก
“นั่นเป็นช่วงที่ผมมีความสุขที่สุด ที่ไม่ต้องเจอพี่” คำพูดของน้ำ ทำให้ผมรู้สึกว่าน้ำเกลียดผมมาก
แต่เพราะคำพูดของโอ้ และความพยายามที่จะลบล้างความผิด มันทำให้ผมฮึดอีกครั้ง
“น้ำจะว่ายังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้พี่มีความสุขที่ได้เจอน้ำ”
“แต่ผมไม่มีความสุขที่เจอพี่ และใครอนุญาตให้พี่มาที่นี่”
“จะว่าพี่หน้าด้านพี่ก็ไม่เถียง เพราะมันทำให้พี่ได้เจอหน้าคนที่พี่คิดถึง”
ผมบอกกับน้ำตามความสัตย์จริง เพราะผมคิดถึงน้ำ
จนไม่สนใจว่าน้ำยินดีหรือต้องการจะเจอผมหรือไม่
“จะไปไหนครับ”
“อย่าตามมานะ”
ผมเห็นน้ำเริ่มเดินหันหลัง ทำให้ผมรีบตะโกนถาม
แต่สายตาและคำพูดที่ส่งกลับมา มันบ่งบอกว่าไม่อยากให้ผมยุ่งสักเท่าไหร่
แค่นั้นไม่ทำให้ความตั้งใจของผมหมดลงหรอกครับ
เมื่อเห็นว่าน้ำคว้าจักรยานขึ้นปั่น ผมจึงรีบใช้อีกคันปั่นตามทันที

“บอกแล้วไงว่าอย่าตามมา”
น้ำยังคงหันมาตะโกนว่าผม
“พี่มันคนหน้าด้านครับ ว่ายังไงก็ไม่รู้สึก”
“กลับกรุงเทพฯไปเลย ผมไม่อยากเจอหน้าพี่”
“แต่พี่อยากเห็นหน้าน้ำนี่ครับ”
“พูดกันไม่รู้เรื่องใช่ไหม......”
พอน้ำพูดจบ สิ่งที่ทำให้ผมตกใจก็คือ ตอนนี้ทั้งน้ำและรถ ล้มอยู่ข้างทาง
ผมรีบจอดรถของตัวเองแล้วตั้งท่าจะวิ่งเข้าไปหาน้ำ
“อย่าเข้ามานะ”
แต่เจ้าตัวไม่ได้ให้ความร่วมมือกับผมเลย
แถมตอนนี้ยังวิ่งหนีผมอีก ทั้งที่ตัวเองก็เจ็บขนาดนั้น
“น้ำหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ผมตะโกนสั่งน้ำด้วยความเป็นห่วง
“ไม่หยุด พี่ดินนั่นหละหยุด”
 “พอเถอะน้ำ เดี๋ยวจะหายใจไม่ทัน”
ผมรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก เพราะกลัวว่าน้ำจะมีอาการกำเริบอีก
“ก็พี่ดินจะตามมาทำไมหละ”
 “หยุดเถอะน้ำ พี่ขอร้อง”
ผมไม่อยากให้น้ำวิ่งอีก จึงเป็นผมเองที่หยุดวิ่งไล่
“ค่อยๆหายใจนะ หายใจลึกๆ”
ผมเห็นท่าทางของน้ำแล้วก็ยิ่งห่วง แต่พอผมจะก้าวเข้าไปหา น้ำก็ทำท่าจะวิ่งอีก
“อย่าวิ่งอีกเลยนะน้ำ”
“พี่ดินก็อย่าเข้ามาสิ”
“พี่จะเข้าไปช่วย ขอพี่ดูแลน้ำนะครับ”

“ถ้าผมให้พี่ช่วยครั้งนี้ พี่จะเลิกยุ่งกับผมได้ไหมหละครับ”
น้ำยื่นข้อตกลงที่ทำให้ผมคิดไม่ตก
ถ้าผมเข้าไปหาน้ำครั้งนี้ นั่นหมายความว่าผมต้องปล่อยน้ำไปตลอดใช่ไหม
แล้วถ้าผมไม่เข้าไปช่วยหละ ผมจะทนเห็นน้ำเป็นแบบนี้ได้หรอ
ระหว่างที่ผมกำลังสับสนกับข้อตกลงของน้ำ ก็เหมือนจะมีตัวเร่งเข้ามาทำให้ผมคิดได้

“ได้...ต่อไปพี่จะไม่มาวุ่นวายกับน้ำอีก ครั้งนี้ให้พี่ช่วยนะ”
ผมพูดออกไปพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาน้ำ เพราะตอนนี้น้ำไม่ได้ยืนอยู่เหมือนเดิมแล้ว
แต่กำลังนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง พร้อมกับกุมหน้าอกของตัวเอง
ผมทนไม่ได้หรอกที่จะให้น้ำเป็นอะไรไป เพราะอย่างนั้น ผมจึงยอมจากไปดีกว่า
“หายใจลึกๆนะครับ ค่อยๆ” ผมรีบเข้าไปกอดน้ำไว้ทันที
พร้อมกับเริ่มอุ้มคนที่ผมรักไว้ในอ้อมแขน
เวลานี้ไม่มีความรู้สึกอื่นใด นอกจากความรู้สึกเป็นห่วง
ผมรีบเดินกึ่งวิ่งไปที่บ้านพักทันที เพราะผมคงทนไม่ได้ ถ้าน้ำเป็นอะไรขึ้นมา

ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรทั้งนั้น
ไม่ได้คิดว่าจะไม่ได้เจอน้ำอีก
ผมคิดเพียงแต่ว่า --- น้ำต้องไม่เป็นอะไร ---
เมื่อผมส่งน้ำไว้ในที่ที่ปลอดภัยและเห็นว่าน้ำไม่เป็นอะไรแล้ว

...................ผมก็จะไป...................................................................

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ยิ้มๆ ได้อีกมุมมอง แอบๆปลื้มกับคำพูดของ โอ้
(มึงพูดจาโดนว่ะ 555+)
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(แอบกลัว)

[vvivy]

 

[CaroL]

  จะไปไหนอีกครับไอดิน 

[jasmin]

พี่ดินจะพระเอกไปไหนเนี่ย 
เมื่อน้องน้ำหายจะไป โอ๊ยคู่นี้เมื่อไรจะเข้าใจกันล่ะเนี่ย
ชอบคู่โอ้กับก้องจัง ก้องแบ๊วได้ใจอ่ะ
รอลุ้นคู่นี้ต่อไปนะ

[silverspoon]

รักแม้รักยังไงก็รักได้เพียงหัวใจ

สุดท้ายต้องยอมเป็นคนที่ปวดร้าว  

[diedfoxx]

  เมื่อไหร่นะจะดีกัน T^T
น้ำก็ใจร้ายมากเลยนะคับที่พูดแบบนั้น
..
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป รอติดตามนะคับ

[Safina_safe]

เมื่อไหร่น้ำจะใจอ่อนสักที

สงสารพี่ดินจัง

 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

โอเค
สรุปว่า
ชอบโอ้
จบ
 

[-N-]

ดีกันซักทีน้า ดช ต้นน้ำ

[j4c9y]

สู้ต่อไป ดินเคชิ!!

[nithiwz]

คนที่รักกันบางที  ทำไมต้องทำจิตใขกันด้วยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ
รู้ๆ ทั้งรู้ว่ารักแทบตาย  แต่ก็ยังทำร้ายจิตใจกันไม่เลิกไม่ลา 

รออ่านต่อไป สงสารดินนะ  แต่อย่างว่า ต่างฝ่ายต่างทำร้ายจิตใจกันเอว เหอะๆๆๆ
รอดูต่อๆ ไป 

[jaylayjay]

เมือไรจะรักกันนะ   

[*SparklinG*]

โหย..คู่นี้เค้าจะได้รักกันมั้ยเนี่ย = = "

[Dee^daY]

พี่เลวนะ...
ประโยค + 1 ไปเลย

[numtan]

เออ....บีบคั้นดีจัง จะติดตามอ่านจนกว่าทั้งคู่จะกลับมาดีกันคะ (แต่ก่อนจะดีกันได้นี่เล่นเอาคนอ่านลุ้นกันตัวโก่ง)

[DexTunG]

เข้ามา +1 ให้ครับ  แล้วรีบมาลงต่อนะ

ไม่รู้ว่า ต้นน้ำจะใจอ่อนเมื่อไหร่นะ

พี่ดินสู้ ๆ นะ





 

[CanonDNattari]

คิดถึงเพลงนี้

*ก่อนที่มันจะสาย. . . . . . . . . . เกินไปกว่านี้
ไม่เอาอีกแล้ว. . . . . .เราไม่ทะเลาะกันได้ไหม
เมื่อต่างคนก็รัก  และต่างคนก็หวง
แล้วเรา. . จะเถียงกันเพื่อใคร?
เมื่อผลสุดท้าย. . . . . ก็ดีแต่ต้องเสียใจกันไป
เมื่อมันไม่ไปไหน   ทำไมต้องทนทุกข์
ให้เรา. . .ได้รักกันดีกว่า........

รักกันเถอะ ๆ 

[thaitanoi]

จะเศร้าไปหรือเปล่า แต่ก็ยังติดตามอยู่นะครับ