-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn หรือคบหาพูดคุยกันในเล้า
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
----------------------------------------------------------------------------------
เมื่อรักแล้วทำไมต้องทุกข์ เมื่อรักแล้วทำไมต้องทน.....ที่ทนก็เพราะรัก แล้วถ้าคนที่เรารักไม่รักเรา แล้วเราจะทนต่อไปอีกไหม
[1]
ทำไม ผมต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทั้งที่ผมตั้งใจไว้แล้วว่าผมจะเรียนต่อม.ปลายที่โรงเรียนเดิมกับเพื่อนๆของ ผม แต่ไหงกลายเป็นว่าผมต้องมาเรียนที่นี่ด้วยนะ
เรื่องมันเริ่มตั้งแต่วันที่พ่อผมมาถามผมว่า
“ลอง ไปสอบที่โรงเรียน......ดูไหม” น้ำเสียงราบเรียบ แต่สำหรับผมที่ชินกับการพูดแบบนี้ ก็สามารถถรับรู้ได้ถึงความหมายของมัน – แกต้องไปสอบ – นั่นหละครับ พ่อผมจะพูดเสมอว่าไม่เคยบังคับอะไรลูก แต่แกก็หาเหตุผลมาพูดให้เราทำตามได้เสมอ หนักเข้าถ้าคุยด้วยเหตุผลแล้วผมไม่คล้อยตาม สิ่งที่ตามมาคือ “จะเชื่อฟังพ่อบ้างไม่ได้หรือไง” นั่นหละเป็นอันจบ
จริงๆโรงเรียนที่ พ่อผมให้มาสอบ มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมยังจะเป็นโรงเรียนที่ดีทางด้านวิชาการซะด้วย ผมสอบเข้ามาเรียนในสายวิทย์ จะไม่ให้เรียนสายวิทย์ได้ยังไงหละครับ ก็ที่นี่ไม่มีอย่างอื่นให้เรียน นอกจากวิทยาศาสตร์ล้วนๆ ซึ่งก็หนักเอาการเหมือนกัน สำหรับเด็กที่ตั้งใจเรียนน้อยแบบผม แต่เมื่อสอบเข้ามาได้แล้วก็ต้องตั้งใจกันสักหน่อย อีกอย่างที่ผมไม่อยากมาเรียนที่นี่ก็เพราะ มันเป็นโรงเรียนประจำนั่นสิครับ ต้องจากเพื่อนเก่ามาอยู่ที่ใหม่ ที่ไม่คุ้นเคย เป็นใครก็ไม่อยากมาหรอกจริงไหมครับ (อันนี้เป็นความรู้สึกจริงของผู้แต่งนะครับ มันเหงานะที่ต้องไปอยู่หอในคนเดียว)
ทุกอย่างมันดูวุ่นวายไปหมด สำหรับผม เริ่มตั้งแต่วันรายงานตัวผมต้องขับรถไปรายงานตัวคนเดียว ด้วยเหตุผลของพ่อที่ว่าผมโตแล้วต้องรับผิดชอบตัวเองได้ เด็กม.4 ที่เพิ่งสอบติด ให้ผมขับรถข้ามจังหวัดไปรายงานตัวคนเดียว ไม่รู้พ่อผมคิดยังไงกัน โรงเรียนที่ผมสอบได้ไม่ได้อยู่จังหวัดเดียวกับที่ผมเกิดครับ เลยต้องขับรถมาเอง ไม่ไกลมากครับ แค่ 100 กิโลเอง เชื่อเขาเลยพ่อผมเนี่ย
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ระหว่างที่ผมยังยืนหันซ้าย หันขวาเพื่อหาว่าต้องไปทางไหน ก็มีเสียงสวรรค์ประทานพรมาให้
“เอ่อ...” เมื่อผมหันไปทางต้นเสียงก็พบกับเทวดา 555 ไม่ใช่คนนี่หละ ใส่ชุดนักเรียน ท่าทางจะเป็นนักเรียนที่นี่ ทำไมมันขาวแบบนี้นะ ผิวขาว ปากแดงๆ เห็นแล้วหน้าฟัดเหลือเกิน ยิ่งบวกกับความสูงและช่วงไหล่ที่กว้างยิ่งทำให้ดูเท่ห์เข้าไปใหญ่ ทำเอาผมพูดอะไรไม่ออกเลย
“น้องครับ” สุดหล่อตรงหน้าเริ่มเรียกสติผมกลับมา
“อ๋อ ... เอ่อ... คือ ผมมารายงานตัวนะครับ” ผมรีบตอบ เพราะรู้สึกเขินที่มัวแต่ตะลึง
“นักเรียนใหม่หรือครับ งั้นไปกับพี่เดี๋ยวพี่พาไปส่ง” โอ๊ย จะยิ้มทำไมเนี่ย แค่นี้ก็จะละลายแล้ว
“อ้าว ไม่ไปหรือครับ” ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิม แต่พี่สุดหล่อเดินนำไปแล้ว สักพักคงรู้ตัวเลยหันมาถามผมที่ยืนตะลึงอยู่
“ไปครับ ขอบคุณครับ” ผมเลยเดินกึ่งวิ่งตามพี่เค้าไป
“เดี๋ยวน้องขึ้นไปที่ชั้นสองนะครับ ไปเองได้ใช่ไหม” ถามเหมือนผมแป็นเด็กเลย
“สบาย มากครับ ไม่ต้องห่วงหรอกพี่ ขนาดมานี่พ่อผมยังให้ขับรถมาเองเลย แค่ขึ้นชั้นสอง จิ๊บๆ” ผมโฆษณาตัวเองซะยิ่งใหญ่ ก็ไม่อยากให้พี่เขามองว่าผมเป็นเด็กเล็กๆนี่นา
“เอาเถอะๆ พี่ไปก่อนนะครับ แล้วไว้เจอกันตอนเปิดเรียนครับ” พอพูดจบก็หันหลังกลับ
“ขอบคุณมากครับที่ช่วย” ผมบอกขอบคุรก่อนจะจากกัน พี่สุดหล่อก็หันมายิ้มพร้อมกับพูดส่งท้ายก่อนจะจากกัน “ไม่เป็นไรครับ”
อย่างน้อยโรงเรียนนี้ก็ไม่น่าเบื่ออย่างที่คิดซะแล้ว ว่าแต่พี่เค้าชื่ออะไรหละเนี่ย มัวแต่ยืนงง เลยไม่ได้ถามชื่อเลย เฮ้อ..........
-
[2]
ก่อน เปิดเรียน 1 สัปดาห์ ทางโรงเรียนให้เข้าหอพักเพื่อปรับสภาพก่อนเปิดเทอม เฮ้อ...ต้องไปใช้ชีวิตในหอโรงเรียนมันก็เหมือนพาตัวเองเข้าไปอยู่ในคุกนั่น หละนะ ผมมาถึงหอนอนหลังจากรายงานตัวเข้าหอเรียบร้อย ก็เริ่มเดินหาเตียงและล็อกเกอร์ของตัวเอง
ลักษณะของเตียง จะเป็นเตียงชั้นเดียววางเรียงกันเป็นแถวตอนลึก 2 แถว มีประมาณ 50 เตียง ซึ่งกว่าผมจะหาชื่อผมเจอก็เหนื่อยเหมือนกันเตียงของผมอยู่เกือบจะสุดปลาย ห้องครับ ระหว่างที่ผมกำลังจัดของเข้าล็อกเกอร์บนหัวนอน เจ้าของเตียงสุดท้ายก็เดินเข้ามายืนมองผมอยู่
“สวัสดี เราชื่อก้องนะ นายชื่ออะไรครับ” แทบจะทันทีที่ผมหันไปสบตา เจ้าคนมาใหม่ก็พูดไม่ยั้ง
“ดี เราชื่อต้นน้ำ เรียกว่าต้นก็ได้” ผมชื่อจริงคือนายต้นน้ำ ชื่อเล่นพ่อตั้งไว้ชื่อน้ำ แต่ผมชอบชื่อต้น้นมากกว่า มันดูแข็งแรงกว่าน้ำที่หลอมเหลวเป็นไหนๆ เวลาที่เจอเพื่อนใหม่ผมจึงแนะนำว่าชื่อต้นเสมอ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” นายก้องยิ้มหน้าบานเชียว
“เช่น กัน” ผมตอบกลับไปแค่นั้น แล้วหันมาจัดของเข้าล็อกเกอร์ต่อ ตลอดเวลาที่ผมจัดของอยู่มีความรู้สึกว่ามีคนจ้องผมอยู่ พอหันไปก็ยังเห็นนายก้องยืนมองผมอยู่ที่เดิม
“มีอะไรหรือเปล่า” ผมถามด้วยความสงสัย
“คือ....นายจะว่าอะไรเรามั๊ย” ก้องเริ่มพูดออกมาด้วยอาการประหม่า ผมได้แต่มองด้วยความสงสัย
“นายจะว่าเราไหม ถ้าจะขอให้ช่วยปูผ้าปูที่นอนให้หน่อยนะ!!!” นายก้องพูดเร็วจี๋ พร้อมกับมองมาที่ผมแบบเขินอาย
“นายจะให้เราปูผ้าให้นายเนี่ยนะ” ผมถามอย่างสงสัย พร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ ก็คนเพิ่งเจอกัน กลับมาใช้ให้ปูผ้าให้เนี่ยนะ
“นายอย่า เพิ่งโมโหเรานะ คือเราทำไม่เป็นนะ เราไม่เคยทำมาก่อน นายแค่สอนเราครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” ก้องเริ่มอธิบาย พร้อมกับขอร้องผมอีกครั้ง
“ทำไม่เป็น?” ผมถามเพื่อทวนความเข้าใจอีกครั้ง ส่วนนายก้องก็ได้แต่พยักหน้าอายๆ
“งั้นก็ดูไว้หละ” ผมไม่รู้จะพูดยังไง ปูผ้าปูที่นอนไม่เป็นเนี่ยนะ ท่าทางจะเป็นลูกคุณหนูแน่นอนแบบนี้
“อ๊ะ เสร็จแล้ว” ผมจัดการอย่างรวดเร็ว เพื่อจะได้มาจัดของของผมต่อ
“ขอบ คุณมาก” ตอนนี้นายก้องยกมือสองข้างมาไว้ที่หน้าอก ทำเหมือนท่าไหว้เจ้าซะอย่างนั้น แถมรอยยิ้มแบบนี้มันช่างทำให้เค้าดูเป็นเด็กประถมซะมากกว่าจะเป็นนักเรียน ม.ปลาย
ระหว่างที่ผมกำลังยิ้มให้กับท่าทีของเด็กน้อยตรงหน้า ก้มีเสียงพูดแทรกขึ้นมา
“ก้อง มีอะไรให้พี่ช่วยไหม” ผมหันไปที่ต้นเสียงพร้อมๆกับก้อง อีกแล้ว.....เจอกันอีกแล้ว เทวดาสุดหล่อของผม หน้าเค้าเวลายิ้มมันช่างชวนมองอะไรแบบนี้
“ไม่ทันแล้วครับพี่กัน เพื่อนผมช่วยผมเสร็จแล้วครับ เออพี่กัน นี่ต้นเพื่อนผมครับ ต้นนี่พี่กันพี่ชายเรา” ก้องหันมาเขย่าตัวผม ชื่อพี่กัน เป็นพี่ชายก้องอย่างนั้นหรือ เอ๊ะ!! ว่าไงนะ เป็นพี่ชายก้องงั้นหรอ ถ้าผมเป็นเพื่อนกับก้อง ก็มีโอกาสเจอพี่ชายมันบ่อยๆนะสิ ฮึๆๆๆๆ
“อ้าว ไหงน้องก้องลืมพี่เลยหละครับ” ได้ยินเสียงแปลกปลอมแทรกขึ้นมา เออพี่กันไม่ได้มาคนเดียวนี่หว่า มีราหูตามติดมาด้วย 5555
“อ้าวพี่ดินมาด้วยหรือครับ น้องก้องขอโทษๆๆๆ” คราวนี้เด็กชายก้องยกมือท่วมหัวพร้อมเขย่าไปมา
“555 ยังเด็กไม่เปลี่ยนเลยนะเรานะ” คนที่มากับพี่กันแซวนายก้อง
“ผม ไม่เด็กแล้วนะ ขึ้นม.ปลายแล้ว มีแต่พี่ดินนี่หละ หาว่าผมยังเป็นเด็กตลอด จริงไหมพี่กัน” ก้องทำท่าเคืองเพื่อนของพี่ชาย แล้วหันไปขอความเห็นจากพี่
“เด็ก!!” พี่กันหันมาพูดคำเดียว หน้านายก้องงอขึ้นมาทันที หันมาทางผมเหมือนจะหาตัวช่วย
“เด็กจริงๆ”ผมพูดกลับไป
“อะไร เนี่ย แม้แต่นายยังว่าเราเป็นเด็กเลยหรอ” ก้องทำท่างอน เดินไปนั่งที่เตียงตัวเอง หันหน้าหนีพวกผม อืม แบบนี้จะว่าไม่เด็กได้ไงเนี่ย
“ขอบใจนะครับที่ช่วยน้องชายพี่” หลังจากหัวเราะกับท่าทีของก้องแล้ว พี่กันก็เอ่ยขึ้นกับผม
“ไม่เป็นไรครับ เพื่อนกัน”
“แต่ยังไงก็ขอบใจนะ อ้อ...เกือบลืม นี่เพื่อนพี่ชื่อ –ไอ้ดิน- เรียนชั้นเดียวกับพี่เอง” พี่กันลากราหูที่อยู่ด้านหลังมาแนะนำ
“กูชื่อไอดิน เรียกให้ถูกๆหน่อยสิวะ” พี่ราหู เอ้ย พี่ดินเริ่มโวยวาย
“เอาน่า คือๆกันหละมึง” พี่กันนี่อารมณ์ขันใช่เล่นนะ
“กูละเบื่อ แล้วนี่น้องจะขำอีกนานไหมครับ” อ้าวไหงงั้นหละวะ พอลงกับเพื่อนไม่ได้ก็มาลงกับรุ่นน้อง ผมก็ได้แต่หุบยิ้มทันที
“เซ็งละ กูไปก่อนดีกว่า ก้องครับพี่ไปก่อนนะ” พี่ดินพูดกับพี่กันแล้วก็ก้องเสร็จก็เดินไปเลยไม่สนใจว่ายังมีผมยืนอยู่ด้วย
“เฮ้ย ไปด้วยๆๆ น้องต้นพี่ไปก่อนนะครับ ก้อง!! เลิกงอนได้แล้วพี่ไปแล้วนะ” พูดกับเพื่อนเสร็จก็หันมาบอกผมแล้วยังตะโกนลาน้องชายตัวเองอีก
“ครับพี่กัน”
คนบ้าอะไรวะ ขำนิดขำหน่อยก็ต้องเอามาโกรธ
ถ้า จะเทียบพี่กันกับพี่ดินแล้ว 2 คนนี้หล่อไม่แพ้กันเลย เพียงแต่พี่กันจะหล่อ ขาว ตี๋ แต่พี่ดินจะหล่อเข้ม ถึงผิวจะคล้ำแต่มันกลับเนียนเรียบละเอียด ปากเล็กๆที่น่ากัดเวลาทำปากเชิดเพราะไม่พอใจ ส่วนสูงที่ไม่ได้แพ้พี่กันเลย เอาเป็นว่าถ้ายืนคู่กันแล้วให้สาวๆเลือก คงจะแบ่งกันไปคนละครึ่งแน่นอน แต่สำหรับผมแล้ว ผมไม่ชอบของดำนะสิ เพราะงั้นขอเลือกพี่กันแล้วกันนะ 555555555555
-
ต้องขอบอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้ยังแต่งไม่จบนะครับ
เพราะงั้นอาจจะไม่ได้ลงให้เยอะเหมือนเรื่องก่อนๆ
ขอบคุณหลายคนที่ให้กำลังตลอดมา
ผมไม่ได้โกรธใครนะครับ
แต่มันน้อยใจ นึกว่าเรื่องของผมไม่มีคนสนใจนะครับ
-
:man1: คุณบีแล้ว สวัสดีครับ
ดีใจครับ อย่าหายไปอีกนะครับ
ไม่เป็นไรครับ รอได้เสมอครับ
ค่อยๆมาลง ทีละหน่อยก็ได้ครับ
เดี๋ยวขอไปอ่านก่อนผมดีใจเลยมาทักทาย
อ่านเสร็จแล้วครับ
ต้น หรือ ต้นน้ำ ชื่อ เพราะดีครับ
รอและเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ฝันดีครับ:man1:
-
มาให้กำลังใจ :L2:
ประทับใจคนชื่อ ต้นน้ำ :impress2:
จากเรื่องอื่น บอร์ดอื่นนะ
มาเจอเรื่องนี้อีก
-
let start
-
มาตามๆๆๆ
น่าสนใจ อีกเช่นเคย
ใครหนอจะเป็นพระเอกก
อยากรู้เร็วๆจัง
:กอด1: :กอด1:
-
:mc4:เจิมเรื่องใหม่พยายามเข้านะค้า :z2:
-
:mc4: :mc4: :mc4
:ไม่ใช่ที่ 1
อยู่หน้า 1ก็ยังดี
อิอิ
รออ่านอยู่นะครับ :L2:
-
เข้ามาตามอ่านครับและขอบอกว่าดีใจครับที่ได้อ่านเรื่องใหม่อีก :pig2:
เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่น่าสนใจ
ต้นน้ำ,ไอดิน เป็นชื่อที่เพราะนะครับ :n1:
-
ไม่ชอบของดำ งั้นผมขอของดำละกันนะครับ ผมชอบ :oni2:
-
:impress2: :impress2:
-
ชายล้วนหมดโรงเรียนเลยใช่มั้ยนั่น 555 :haun4:
-
เข้ามาเจิม อยากบอกว่าชอบทุกเรื่องที่แต่งเลยค่ะ o13
-
(http://fwmail.teenee.com/etc/imr2/707845.jpg)
:z1: :z1:
-
[3]
คืนแรก ของการอยู่หอหลังจากทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว พวกเด็กใหม่ ม.1 และ ม.4 ก็ต้องมายืนเข้าแถวเพื่อขึ้นหอประชุม จริงๆมันก็ไม่ได้มีประชุมอะไรหรอกครับ เพียงแต่รุ่นพี่ทั้งหลายอยากทำกิจกรรมรับน้องอะไรประมาณนั้น ระหว่างรอสักพักก็มีรุ่นพี่ผู้หญิง 3 คน ถือผ้าสีดำเล็กๆมายื่นให้น้องแต่ละคน
“เค้าจะให้เราทำอะไรเนี่ย” ดูท่าคนที่ตื่นเต้นนี่ก็ไม่พ้นเด็กชายก้อง ดุทำหน้าตื่นๆแล้วมันน่าขำเหลือเกิน
“ทุกคนได้ผ้าครบแล้วนะคะ ต่อไปให้เอาผ้าปิดตาตัวเองไว้นะ อย่าลืมมันให้แน่นๆด้วยหละ” พี่คนสวยพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“เราต้องปิดตาจริงๆหรอ” ผมก็ได้แต่มองท่าทางตื่นของก้องแบบเอือมๆ
“ต้น...ต้นอยู่ไหน” หลังจากที่ก้องผูกผ้าเสร็จผมก็ต้องดูแลลูกชายผมทันที เพราะตอนนี้มือของก้องไขว่คว้าหาผมอยู่
“อยู่นี่” แล้วผมก็คว้าแขนของก้องไว้
“อ้าว ทำไมต้นคว้ามือเราได้ถูกหละ”
“ก็เรายังไม่ได้มัดนี่นา นายนะยืนนิ่งๆได้แล้ว เราจะได้ผุกผ้าสักที” ผมพุดออกไปแบบไม่ใส่ใจมากนัก
ระหว่าง ทางที่เดินขึ้นหอประชุม รุ่นพี่จะให้จับมือต่อกันเป็นแถว โดยมีรุ่นพี่เป็นคนพาไปทีละแถว ซึ่งจะคอยบอกรุ่นน้องให้ยกขา ให้ก้มไปเรื่อยๆ แล้วรุ่นน้องก็จะบอกเพื่อนๆต่อๆกันมา แต่ตอนนี้แขนผมนะสิมันเริ่มล้าแล้วหละครับ ก้เพราะปลิงที่มันเกาะผมนี่หละ ทั้งเกาะแน่น กระตุกแขน บางทีถึงขั้นบีบกันเลยทีเดียว เฮ้อ...อะไรจะกลัวขนาดนั้น
“ตอนนี้ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ” เสียงหนึ่งดังขึ้นในความมืด บอกให้รุ่นน้องที่จ๊อกแจ๊กเงียบเสียงลง
“น้องๆ ทุกคนจะมีรุ่นพี่คอยดูแลตลอดเทอมนี้ หรือเรียกง่ายๆว่า พี่เทค ขอให้น้องใหม่ทุกคนนั่งลง” เสียงนั้นยังคงดังก้อง บ่งบอกถึงความมีพลังเสียงของผู้พูด
“น้องทุกคนจะมีรุ่นพี่เป็นคนเปิด ตาออก คนที่อยู่ตรงหน้าคือพี่เทคของแต่ละคน ขอให้ทำความรู้จักกันไว้นะครับ” ยังไม่ทันที่จะมีการเปิดผ้าก็มีเสียงเพลงจากเสียงร้องของรุ่นพี่ดังขึ้นภาย ในหอประชุมนั้น
โอ โอ๊ โอ ละเน้อ เออ เอ่อ ละ น้องเอย
ลา ล้า ลา ล้า ลา ลา ล้า ลา ลา ล้า ลา ลา
โอ้ละน้องเอย พี่จะขอชื่นเชย จะไม่เลยแรมไกล
รักเจ้าดั่งดวงใจ มิคลายหน่ายนา
ล้า ลา ล้า ลา ลา.........................................
พี่รับขวัญเจ้า เอามาเข้าเป็นขวัญจิต
จะรักดังชีวิต ใจคิดกรุณา
ล้า ลา ล้า ลา ลา........................................
ขอให้เจ้าหายโศก พ้นภัยหายโรค ให้มีโชคนะน้องยา
จะเอาด้ายยาว ขาวบริสุทธิ์
ลา ลา ล้า ลา ลา ลา
พัน มัด ผูกไว้ ที่ข้อมือของเจ้า
ลา ลา ล้า ลา ลา ลา
เหมือนดังใจพี่ ผูกพันเจ้าไว้ ไม่หน่ายหนี
เออ เอ๊อ เออ เออ เอ่ย
ใจผูกพัน
ใน ท่อนก่อนสุดท้าย ความรู้สึกเหมือนมีคนขยับตัวเข้าใกล้ พร้อมกับก้มหน้าลงมาหา แขนที่อ้อมตัวผมไปเพื่อคลายผ้าที่มัดตาไว้ เสียงลมหายใจที่ใกล้กับหู พร้อมทั้งกลิ่นที่ผมได้รับ มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย มันทำให้ผมรุ้สึกผ่อนคลาย ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวในการมาเรียนที่นี่อีกต่อไป คนข้างหน้าเป็นผู้ชาย...... ผมรับรุ้ได้จากสัมผัส แล้วเค้าเป็นใครกันหละ ผมขอให้เป็นพี่กัน มันคงจะดีไม่ใช่น้อย เหมือนจะเป็นการจงใจหรือไม่อันนี้ผมไม่รู้ ท่อนสุดท้าย คำว่า “ใจผูกพัน” รุ่นพี่ตรงหน้าผมเหมือนตั้งใจพูดใส่หูผมเบาๆ ก่อนที่ผ้าจะคลายลงมา
ทันทีที่ผ้าหลุดไป ผมก็จ้องกับคนตรงหน้า และแล้วความจริงก็ช่างโหดร้าย
“พี่ดิน!!” ใครก้ได้ที่ไม่ใช่ไอ้พี่ราหูนี่ ใครก้ได้ ทำไมต้องเป็นคนนี้ด้วย
“ผิดหวังหรือครับที่เป็นพี่” “แทนที่จะเป็นไอ้กัน” ประโยคหลังนี่พี่ดินก้มหน้ามากระซิบ
“เปล่าสักหน่อย...” ผมพูดแก้เขิน พี่ดินรู้ได้ไงว่าผมชอบพี่กัน
“ไม่ ต้องเขินหรอก ในเมื่อชะตาเราต้องกันเราจะแนะนำตัวเองให้พี่รู้จักได้ไหม” พี่ดินยิ้มให้ผม จะว่าไปพี่ดินก็ยิ้มสวยใช่ย่อยนะนี่ ระหว่างบทสนทนาเหล่านี้ พี่ดินกำลังผูกข้อมือให้ผมอยู่ด้วย
“ผมชื่อต้นน้ำครับ เรียกว่าต้นก็ได้ เพราะเพื่อนๆก้เรียกแบบนั้น”
“งั้นพี่เรียกเราว่าน้ำแล้วกัน ไม่อยากเหมือนคนอื่น” ผมได้แต่งง
“ก้แล้วแต่พี่สิครับ” ผมหันหน้าหนี จะว่าไม่พอใจก็ใช่ ก็ผมไม่ชอบให้ใครเรียกว่าน้ำนี่นา
“แล้วไม่ถามพี่บ้างหรือครับ”
“ก็ ผมรู้อยู่แล้วนี่ว่าพี่ชื่อดิน”ผมหันมาพูดใส่หน้าพี่ดิน และผมก็ต้องตกใจ ก็พี่ดินผูกเสร้จแล้วพร้อมกับยกเทียนไขขึ้นมา เหมือนจะเอามาจี้ที่ข้อมือผม
“เอ้ยพี่”
“อยู่เฉยๆน่า” พี่ดินว่า พร้อมกับยึดแขนผมไว้
พี่ ดินใช้นิ้วชี้ของตัวเองจับที่ปมสายสิญจน์ พร้อมกับหยดน้ำตาเทียนลงมาที่ปม จะเรียกให้ถูกก็บนนิ้วพี่เค้านั่นหละ พร้อมกับใช้นิ้วคลึงที่ปมด้ายนั้น
“จะได้แน่นๆ” พี่ดินพูดแค่นั้น แล้วปล่อยมือผมออกมา
คืนนั้นกลับมาที่หอนอนลูกชายผมก็บ่นระงม
“ต้นนายดูดิ” ก้องพูดพร้อมกับชูแขนมาให้ผมดู
“เป็น รอยหมดเลย ไอ้รุ่นพี่โหด ดูดิบอกว่าเป็นธรรมเนียมต้องใช้น้ำตาเทียนให้ปมมันอยู่นานๆ พูดดเสร็จก็หยดเอาหยดเอา” เฮ้อบ่นเป็นเด็กไปได้ จะว่าไปแล้วข้อมือของหลายคนก็จะมีรอยแดงๆ เหมือนถูกน้ำตาเทียนกันทั้งนั้น จริงๆพี่ดินจะหยดลงมาที่แขนผมเลยก็ได้ แต่พี่แกเลือกที่จะเอานิ้วมารองให้ผม นับว่าเป็นคนใจดีเหมือนกันนะนี่
“อ้าว เห็นเราโดนแกล้งนายยังยิ้มได้อีกหรือเนี่ย โห...เพื่อนนะเพื่อน” นี่ผมยิ้มอยู่หรอเนี่ย ไม่รู้ตัวเลยนะ ว่าแต่ผมจะไปยิ้มทำไมตอนนึกถึงพี่ดินเนี่ย บ้าไปแล้วเรา
-
โรงเรียนที่ผมเรียนเป็นโรงเรียนประจำครับ แต่ไม่ใช่ชายล้วน
เป็นโรงเรียนชาย - หญิง น่าจะเดาได้นะครับว่าโรงเรียนอะไร
เพราะไม่น่าจะมีหลายโรงเรียนที่เป็นแบบนี้
-
[4]
ผมว่าผม ต้องคิดผิดจริงๆที่ย้ายมาโรงเรียนนี้ เพราะอะไรนะหรือ..... ตื่นตี 5 ครึ่งมาออกกำลังกาย กินข้าวเช้าตอน 7 โมง เรียนตั้งแต่ 8 โมงครึ่งถึง 5 โมงเย็น ทุ่มนึงยังต้องมานั่งเรียนเพิ่ม ผมจะบ้าตาย..... อยู่บ้านไม่เคยจะต้องตื่นเช้า ข้าวเช้าไม่เคยได้กิน (เพราะตื่นไม่ทัน) เรียนก็ไม่ค่อยจะเข้า แต่นี่โรงเรียนประจำหนีไปไหนก็ไม่ได้ นี่แค่เทอมแรก ต่อไปจะขนาดไหนเนี่ย โอ๊ย.........เซ็ง
“ก้อง คาบนี้เราไม่เรียนนะ” หลังจากหมดความอดทน ผมคิดว่าจะหนีไปหลับสักงีบ
“อ้าว เป็นอะไร ไม่สบายหรือเปล่า” ก้องถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร แค่ง่วงจะไปหาที่นอน” ผมตอบแบบไม่ใส่ใจ กำลังจะเดินออกจากห้องเรียน
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวอาจารย์ว่าเอา” ก้องยังพยายามรั้งแขนผมไว้
“ก็อย่าให้รู้ดิ อาจารย์ถามก็บอกว่าเราไม่สบาย ไปแล้วง่วง” ผมแกะมือก้องออกแล้วเดินหนีออกมา
จริงๆ ผมก็ไม่ได้หนีไปไหนไกลหรอกครับ ก็อยู่แถวตึกเรียนนี่หละ ห้องเรียนส่วนใหญ่จะเป็นโต๊ะขนาดใหญ่ที่ใช้สำหรับทำแลบ เพราะงั้นมันจึงเป็นตัวกำบังได้อย่างดี ผมเดินเข้ามาในห้องๆหนึ่ง แล้วล้มตัวลงนั่งเอาหลังพิงโต๊ะ แล้วหนังตาก็เริ่มปิดลง
ผมหลับไปนานพอสมควร แต่แล้วสวรรค์ก็ลงโทษผม โอ้วววววว
“เดี๋ยว ให้ทุกคนเข้าห้องเรียน แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาเตรียมไว้” เสียงอาจารย์วิชาชีวะดังขึ้น พร้อมกับเสียงนักเรียนที่ค่อยๆทยอยเข้ามาในห้อง ทำให้ผมได้สติ ซวยละสิเรา แล้วแบบนี้จะหลบยังไงหละ
แต่เหมือนสวรรค์จะยังมีความเมตตาอยู่บ้าง เพราะนักเรียนห้องนี้ส่วนใหญ่จะนั่งกันที่โต๊ะด้านหน้าๆ จึงไม่มีใครสังเกตุว่าผมนั่งอยู่ที่พื้นหลังห้อง ผมกำลังจะคลานออกไป แต่ประตูก็อยู่ไกลเหลือเกิน ก็ผมนั่งอยู่ริมหน้าต่างนี่นา เฮ้อ....
“ขออนุญาตครับ”
“ไปไหนมานายไอดิน” อะไรนะ นี่มันห้องม. 5 หรือเนี่ย ไม่นะ พี่กันจะมองผมเป็นคนยังไงเนี่ย
“ไปห้องน้ำมาครับ” เสียงพี่ดินตอบกลับ
“เอาเถอะ เข้าห้องได้แล้ว หยิบหนังสือขึ้นมา”
“ขอบคุณครับ”
ผม หยุดชะงักอยู่ที่เดิมหลังจากได้ยินว่าเป็นห้องม.5 ทำให้ผมต้องนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่นั่นก็ไม่เลวร้ายเท่าที่ว่า ไอ้พี่ราหูนั่นนะสิ มันเดินมาเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะที่ผมซ่อนอยู่ และแล้วสายตาของเราก็สบกัน ผมสังเกตุว่าพี่ดินมีอาการตกใจเล็กน้อยที่เห็นผม แต่สีหน้าก้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มได้ในทันที แทนทีว่าจะหยิบหนังสือแล้วไปนั่งด้านหน้า ไอ้พี่ดินดันนั่งลงที่โต๊ะตัวนั้น พร้อมทั้งหันมายิ้มเยาะใส่ผม ฮึ่ม...คนอะไรน่าหมั่นไส้ขนาดนี้
หลายครั้งที่ผมทำท่าจะคลานออกไป แต่พี่ดินก็รั้งเสื้อผมไว้ทุกครั้ง ผมหละไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเค้าจะแกล้งอะไรผมนักหนา
“แอบโดดเรียนหรอเรา” พี่ดินก้มลงมากระซิบ
“ก็เห็นอยู่!!” ผมตอบไปแบบไม่พอใจ
“ฮึๆๆ เด็กดื้อ” พี่ดินพูดแค่นั้นแล้วเงยหน้าขึ้นไปเรียนต่อ
ผมคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆแล้ว เพราะมันกำลังจะหมดคาบเรียนพอดี แต่ผมก็คิดผิด ผมไม่น่าไว้ใจไอ้พี่ราหูเลยจริงๆ
“อาจารย์ ครับ มีเด็กแอบโดดเรียนมานั่งหลับในห้องเราครับ” อยู่ๆไอ้พี่ดินก็ตะโกนบอกอาจารย์ ผมจะทำอะไรได้ ก็ตอนนั้นหน้าผมเหวอไปเลยหละ นึกว่าไอ้พี่ราหูจะช่วยผมซะอีก
“ไหน...ใคร.....นายต้นน้ำ!!!” เสียงอาจารย์เปลี่ยนเป็นเสียงแข็งทันทีที่เรียกชื่อผม
“แฮ่ๆๆ สวัสดีครับอาจารย์”
“ไม่ ต้องมาไหว้ฉันเลยนะ เย็นนี้ไปพบชั้นที่ห้องพักครูด้วย” การไปพบที่ห้องพักครูนั่นหมายถึงหูผมชาแน่ๆ เพราะเวลาอาจารย์แกเรียกอบรมทีไร ไม่ต่ำกว่าชั่วโมงทุกครั้ง เฮ้อ...จำไว้นะไอ้พี่ดิน
หลังจากรับฟังคำอบรมมาจนเอียน ผมก้เดินขึ้นหอนอนเลย ไม่อยากกินข้าวแล้ว จำไว้นะพี่ดิน ที่ใครทีมัน จะปล่อยไปหน่อยก็ไม่ได้ ซวยจริงๆเลย ทำไมต้องมาเจอด้วยวะเนี่ย
คืนนั้นผมขึ้นไปนั่งเล่นที่ดาดฟ้าของหอพัก ลมเย็นๆที่มากระทบร่างกาย คงทำให้ผมสงบลงได้บ้าง
“ยังไม่นอนอีก” ระหว่างที่ปล่อยความคิดไปเรื่อยๆ ก็มีเสียงพูดดังขึ้น เสียงของคนที่ผมไม่อยากเจอนั่นเอง
“ยังไม่ง่วง” ผมตอบแต่ไม่หันกลับไปมอง
“นั่งด้วยนะ” ผมยังไม่ได้บอกอะไร พี่ดินก็มานั่งข้างๆผมซะแล้ว
“กินซะพี่เอามาฝาก” พี่ดินยื่นขนมปังและนมอีกกล่องมาให้ผม
“ผมไม่หิว”
“ไม่หิวก็ต้องกิน”
“เรื่องอะไรของพี่ด้วย”
“ข้าวเย็นก็ไม่กิน กินขนมปังนี่หละ เอ๊า!”
“ก็ผมบอกว่าไม่หิว” ผมยังไม่ทันจะพูดจบ ขนมปังก็ถูกยัดเข้ามาในปากผม ตอนที่กำลังพูด
“ทำไมพี่ต้องแกล้งผม”
“ก็นายไม่ยอมกินดีๆ”
“ผมไม่ได้ถามเรื่องนี้ ทำไมพี่ต้องบอกอาจารย์”
“แล้วทำไมเราต้องโดดเรียน”
“เรื่องของผม” พูดจบก็หันหน้าหนีไปอีกทาง
“เฮ้อ” อยู่ๆพี่ดินก็เอามือมาจับที่หัวของผม
“น้ำ การเรียนนะมันไม่ได้ง่ายเหมือนตอนที่เราอยู่ม.ต้นนะ ยิ่งการเรียนที่นี่ด้วยแล้ว มันไม่ง่ายเลย ถ้าเรายังเป็นแบบนี้ การเรียนมันจะแย่เอา แล้วอนาคตของตัวเองเคยคิดถึงบ้างไหม ถึงมันจะเป็นการเรียนชั้นม.ปลาย แต่มันก็สามารถทำให้เราเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีๆได้ ถ้าเราเตรียมพร้อม” ระหว่างที่พูด พี่ดินก็ลูบหัวผมไปมา
“จริงๆวันนี้พี่ไม่บอกอาจารย์ก็ได้ ว่าเราอยู่ตรงนั้น แต่ถ้าพี่ปล่อยไป เราก็จะทำอีก อาจจะดูว่าพี่ใจร้าย แต่พี่เป็นห่วงเรานะ”
“ผม....” ผมไม่รู้จะพูดยังไง คือตอนนี้มันสับสนนะครับ ก็เข้าใจนะว่าเป็นห่วง แต่ตรูโดนอาจารย์อบรมเนี่ย มันทำให้โมโหนะ เลยไม่รู้จะขอบคุณหรือโกรธดี
“ช่างเถอะ ขนมนะกินด้วยนะ พี่ตั้งใจเอามาให้ เห็นเราไม่กินข้าวเย็น เลยกลัวว่าจะหิว”
“พี่ไปก่อนนะ แล้วก็รีบนอนหละ”พี่ดินลูบหัวผมเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็เดินจากไป
เอา อีกแล้ว ความสับสนเกิดขึ้นอีกแล้ว เป็นห่วงงั้นหรอ ตั้งใจเอาขนมมาให้งั้นหรอ กลัวจะหิวงั้นหรอ ทำไมคำพูดแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ผมก้มลงมองที่กล่องนมและขนมปังในมือ แล้วรอยยิ้มก็เกิดขึ้น
“ขอบคุณครับ” ผมกล่าวขอบคุณพี่ดินกับของในมือ เพราะตอนนี้พี่ดินได้เดินลงไปนานแล้ว
-
ขออย่างเดียว..
มาให้อ่านแบบจบ ๆ นะ..อย่าหาย
ขอร้อง..ชอบ
:call:
-
ดิน น้ำ :man1:
-
o18 o18 o18
น่ารัก อิอิอิ ชอบ ๆๆๆๆ
-
พระเอกเป็นใครหว่า ลุ้น ๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับบ :3123:
-
:laugh:
เย้ ในที่สุด คุณบีก้อกลับมาโพสเรื่องใหม่
ยังไม่ได้อ่านเรยนะคับเนี่ย รีบมาเมนท์ก่อน
เป็นกะลังจัยให้ไรท์เตอร์คร้าบบบบ ปายแระ ขอตัวปายอ่านก่อนน บายย
:กอด1:
-
น่ารักดีครับ มาติดตามด้วยคน
-
ไม่ชอบของดำ แต่ก็ได้ของดำ :laugh:
น่ารักจังเลยอ่า เรื่องนี้
-
[5]
“ก้อง อ่านอะไรวะ”
“อ่านชีวะอยู่” ก้องตอบ แต่ก็ยังก้มหน้าอยู่กับหนังสือของตัวเอง
“วิน มึงอ่านอะไรวะ” ผมหันไปหาเพื่อนอีกคน ที่ท่าทางมุ่งมั่นเหมือนกับก้อง
“อย่ามายุ่งกับกู กูกำลังใช้สมาธิ!!” อ้าวไอ้เวรนี่ ดูมันไม่สนใจไม่ว่า ดันมาด่ากันอีก
“เออ กูไม่ยุ่งกับพวกมึงก็ได้วะ กูไปหาพวกไอ้เจ๋งก็ได้” คือตอนนี้ผมกำลังจะบ้าตายกับการอ่านหนังสือสอบนะครับ วิชาที่ทำให้ผทเป็นแบบนี้ได้ก็มีอยู่วิชาเดียวนี่หละ มันคือ......ฟิสิกส์ สูตรคำนวณอะไรนักหนาก็ไม่รู้ขี้เกียจจะดูแล้ว จะหาคนสอนให้ เพื่อนเวรก็อ่านกันแต่วิชาอื่น เฮ้อ......
“ไปไหนครับน้องต้น” ผมกำลังจะเดินขึ้นหอนอนไปหาพวกไอ้เจ๋งก็พอดีมีคนมาทักเสียก่อน
“กำลัง จะไปหาเจ๋งมันนะครับ แล้วพี่กันจะไปไหนหรือครับ” พี่กันสุดหล่อของผมนั่นเอง วันนี้ใส่ชุดกีฬาซะด้วย มันยิ่งทำให้ผิวพี่กันขาวเด่นเข้าไปใหญ่เวลาใส่เสื้อกีฬาของโรงเรียน
“พี่ว่าจะไปหาไอ้ดินมันนะครับ ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง”
“อ้าวพี่ดินเป็นอะไรหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ไอ้ดินมันไม่สบายนะครับ ตอนนี้นอนอยู่ห้องพยาบาล” พี่กันพูดเรียบๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร
“จริงหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมไปด้วยครับ” ผมไม่รู้ว่าผมจะไปทำไมเหมือนกัน พอได้ยินว่าพี่ดินไม่สบายผมก็นึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที
“ไงมึง ตายหรือยังวะ” เฮ้ย ไหงพี่กันไปแช่งพี่ดินแบบนั้นหละ
“เออ ยังไม่ตาย แต่เดี๋ยวมึงจะตายแทนกู” นั่นหละพี่ดิน ไม่เคยจะยอมใครง่ายๆ
“สมควรแล้วหละมึง รู้ว่าเป็นโรคกระเพาะยังไม่ยอมกินข้าวอีก” พี่กันเริ่มเถียงบ้าง
“ก็กูไม่หิวนี่หว่า น่าเบื่อวะ” ท่าทางจะหาคำแก้ตัวไม่ได้ เลยทำเป็นหันหน้าหนีซะอย่างนั้น
“ช่างเหอะ เรื่องของมึง ท้องก็ท้องมึง ถ้ามันจะปวดก็เรื่องของมึง”
“ก็ไม่เห็นต้องยุ่งกับกูนี่” ดูพี่ดิน คนเค้าเป็นห่วงแล้วยังจะมาพูดแบบนี้อีก
“ทำไมพี่พูดแบบนั้นหละครับ” ผมแอบอยู่หลังพี่กันมาตั้งนาน แต่พอเจอพี่ดินพาลไปทั่วแบบนี้ก้อดไม่ไหวที่จะพูด
พี่ดินหันมามองที่ผม คงจะแปลกใจที่ผมมาพร้อมกับพี่กัน “แล้วเราเกี่ยวอะไรด้วยละน้ำ”
“ผมนะไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่ที่พี่กันพูดนะ เพราะพี่เค้าเป็นห่วงพี่ดิน แล้วพี่ยังพูดแบบนี้อีก” ผมเริ่มดุคนป่วย
“ไม่เป็นไรๆๆ พี่ไม่ถือหรอก รู้ว่าไอ้ดินมันไม่ได้คิดอะไร” พี่กันเริ่มออกตัวแทนเพื่อน
“ไม่ถือไม่ได้หรอกครับ ถึงจะเป็นเพื่อนกันก็ไม่ควรพูดแบบไม่รักษาน้ำใจกันครับ” ผมหันไปบอกพี่กัน
“ถ้า จะมาเพื่อต่อว่า ก็ไม่ต้องมา กลับไปซะ!!” ผมกำลังจะหันมาพูดกับพี่ดินอีกครั้ง แต่พี่ดินกับทำเสียงแข็งไล่ผมซะก่อน แถมหน้าตาตอนนี้ดูโกรธจัดมากๆ
“เฮ้ย ใจเย็นสิ” พี่กันเริ่มปรามเพื่อนเบาๆ
“มึงก็ด้วยไอ้กัน ถ้ากูมันนิสัยแย่ขนาดนั้น ก็ไม่ต้องมายุ่งกับกู” พี่ดินพูดกับพี่กัน แต่สายตากลับส่งมาที่ผม
“พี่ดินอย่าพาลสิ” ผมเริ่มแย้งบ้าง
“เกิด มาก็เป็นแบบนี้ ไม่พอใจก็อย่ามายุ่ง” ทำไมเพราะคำนี้มันถึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บยังไงบอกไม่ถูก อย่ามายุ่งอย่างนั้นหรอ ผมไม่ยุ่งกับพี่ก็ได้ แต่ทำไมพอคิดว่าจะเลิกยุ่งกับพี่ดิน มันถึงทำให้ผมอึดอัดใจได้ขนาดนี้ ผมไม่ได้เถียงอะไรต่อไปอีก เริ่มหันตัวกลับแล้วเดินออกมาจากห้องพยาบาลทันที
“แรงไปแล้วนะมึง” เสียงพี่กันบอกพี่ดิน
“เรื่องของกู!!” พี่ดินตอบกลับมาด้วยอารมณ์ไม่พอใจ
ตอน นี้ผมนั่งอยู่บนดาดฟ้าของหอพัก ทุกครั้งที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจ คิดถึงเพื่อน คิดถึงบ้าน ที่ตรงนี้จะเป็นที่ของผมเสมอ อากาศตอนกลางคืนมันช่างเย็นสดชื่น บวกกับลมที่พัดผ่าน มันทำให้ใจผมสงบลงได้
อัน ที่จริงผมก็คงจะผิดด้วยที่ไปต่อว่าพี่ดินแบบนั้น แต่มันเพราะอะไรหละที่ผมต้องไปต่อว่าพี่ดินด้วย หรือเพราะผมทนไม่ได้ที่เห็นพี่กันถูกว่า อันนี้มันกก็ไม่น่าเกี่ยว หรือเป็นเพราะ.......ผมไม่อยากคิดเลยว่าที่ผมต่อว่าพี่ดินเพราะผมเป็นห่วง พี่เค้า เห็นพี่เค้าไม่สบายก็ใจคอไม่ดี ไม่อยากให้ใครมองว่าพี่ดินเป็นคนไม่ดี จึงต้องบอกเตือน หรือว่าผมไม่ได้ชอบพี่กัน แต่คนที่ผมชอบกลับเป็น........
“ไงเรา” ระหว่างที่ผมกำลังนั่งคิดอยู่นั้น กล่องนมเย็นๆก็สัมผัสเข้ากับแก้มของผม พร้อมกับคนที่ผมกำลังนึกถึงก็มานั่งข้างๆ
“............” ผมได้แต่มองหน้าพี่ดิน ไม่พูดอะไร ความรู้สึกหลายอย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกัน รู้สึกตกใจ รู้สึกโกรธ รู้สึกเป็นห่วง จะไม่ให้ผมรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง ก็เมื่อตอนกลางวันคนนี้ไม่ใช่หรือที่บอกว่าไม่ให้ผมยุ่งกับเค้า แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ยังโกรธพี่อยู่หรอ” พี่ดินเจาะกล่องนมแล้วยื่นมาให้ผม ผมก็ได้แต่ยื่นมือไปรับไว้
“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ทันคิด ยกโทษให้พี่ได้ไหม”
“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษพี่ ผมไม่น่าไปยุ่งเรื่องของพี่เลย”
“แบบนี้แสดงว่ายังโกรธอยู่หละสิ” พี่ดินยิ้มให้ผม
“พี่... นายไอดิน เป็นคนโผงผาง พูดหวานๆไม่เป็น ขี้โมโห ไม่ชอบใครมากวนใจ เอาใจใครไม่เป็น สิ่งนี้มันเป็นนิสัยแย่ๆของพี่ แต่ครั้งนี้พี่ยอมรับผิด พี่ขอโทษนะ ด.ช.ต้นน้ำ” พี่ดินลูบหัวผมตลอดเวลาที่พูด แต่สายตามองไกลออกไปที่ท้องฟ้าสีดำ
“ทำไมผมต้องเป็นด.ช.”
“ก็น้ำเด็กกว่าพี่”
“ทำไมพี่ต้องให้ผมกินนมตลอด”
“ก็น้ำยังไม่โต”
“ผมโตแล้วนะ”
“โตแล้วแต่ไม่ยอมกินข้าวเย็น ก็ต้องกินนม”
“ว่าแต่ผม แล้วตัวเองก้ไม่ยอมกินเหมือนกัน”
“รู้ได้ไงว่าพี่ไม่กิน”
“กินแล้วจะปวดท้องกระเพาะหรือไง”
“เออจริงด้วย งั้นพี่กินนมด้วย”
“ไม่เอา อันนี้มันของผม”
“แต่พี่เอามานะ”
“ก็พี่ให้ผมแล้ว”
“เด็กงก”
“คนโตดื้อ”
และ แล้วมันก็กลายเป็นการเถียงที่ไม่มีจุดสิ้นสุด แต่การเถียงครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากความไม่พอใจ แต่มันคือความเข้าในกันและกันมากขึ้นต่างหาก เฮ้อ....พี่ดินผมนะ.......ชอบพี่นะครับ
-
[6]
ทุกวัน ของการอยู่ที่นี่ ไม่เคยเลยที่ผมจะรู้สึกเหงาอีกต่อไป เพราะพี่ดินอยู่กับผมที่นี่ ทุกวันการคุยกันที่ดาดฟ้าจะเป็นเรื่องปกติของเราสองคนเสมอ สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ทำให้ผมแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่ดินก็มีใจให้ผมเช่น กัน แต่มันจะเป็นแบบนั้นจริงๆนะหรือ
และแล้วเวลาแห่งความสุขของผมก้ต ้องถูกคั่นด้วยความทุกข์จากการสอบ ผมหละเบื่อช่วงเวลาแบบนี้เป็นที่สุด หนังสือที่มีมันเหมือนจะขยายตัวทับลงมาบนหัวผมจนหายใจไม่ออก เฮ้อ......
“ต้นพูดครับ” ผมรับสายพ่อที่โทรเข้ามา ทันทีที่ผมรับสายก้องมันก็ทำท่าทางอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาทันที
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบลูกชายผมอยู่ไหมครับ” พ่อผมครับ เล่นมุขไหนอีกหละเนี่ย
“ผมเองลูกชายพ่อ” ผมผลักหัวไอ้ก้องออกไปจากมือถือผม
“ไม่ใช่ๆๆ ลูกชายผมชื่อน้ำ คุณเป็นใครครับ” เอาแล้วไง ทุกทีหละพ่อผม
“ครับๆๆ น้ำพูดครับ พอใจหรือยังครับ” ผมหละเบื่อจริงๆ ชื่อต้นเท่ห์กว่าตั้งเยอะ
“อืม....น้ำเราสอบเสร็จเมื่อไหร่”
“อาทิตย์หน้านะครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คุณ ยายเค้าอยากเจอเรานะ พ่อก็เลยว่าจะพาเราไปเจอท่านสักหน่อย งั้นเดี๋ยวอาทิตย์หน้าพ่อส่งคนไปรับเรานะ” คุณยายอยากเจอผมหรอ มันก็ไม่แปลกอะไรหรอกครับ เพราะตอนเด็กๆคนที่เลี้ยงผมมาก็คือยายของผมนี่หละ แม่ผมเสียไปตั้งแต่ผมยังไม่รู้ความด้วยโรคหัวใจ ส่วนพ่อผมก็มัวแต่ทำงาน ผมจึงเป็นเด็กที่โตมากับยาย
“สอบเสร็จจะกลับบ้านเลยหรอ” ก้องครับ มันถามผม นี่มันแอบฟังจนจบเลยหรือเนี่ย
“อืม ก็จะไปหาคุณยายนะ คิดถึงท่านเหมือนกัน”
“แล้วไม่อยู่งานเลี้ยงปิดเทอมก่อนหรอ”
“ไม่หละ กลับเลยดีกว่า เบื่ออะไรวุ่นวาย”
“งั้นไม่เป็นไร แต่อย่าลืมของฝากตอนเปิดเทอมนะ” ยิ้มซะหน้าบานเลยเชียว เฮ้อเมื่อไหร่มันจะโตเนี่ย
พอ ทราบวันปิดเทอมที่แน่นอนแล้วผมก้โทรไปบอกพ่อผมทันที เพราะผมอยากจะรีบไปหายายผมให้เร็วๆ คืนก่อนสอบวันสุดท้ายผมกำลังนั่งเก็บของอยู่ เพราะพรุ่งนี้ผมจะเดินทางกลับบ้าน
“เก้บของวันนี้เลยหรือ” พี่ดินเดินเข้ามาถามผมครับ
“ครับ พรุ่งนี้สอบเสร็จก็กลับบ้านเลย”
“อ้าวทำไมเร็วแบบนั้นหละ ไม่รออีกวันค่อยกลับหละ” พี่ดินคงหมายถึงให้ผมอยู่ร่วมงานเลี้ยงก่อนค่อยกลับ
“ไม่ดีกว่าครับ นัดกับที่บ้านไว้แล้ว” ระหว่างที่ตอบ ผมก็ยังคงก้มหน้าจัดของเหมือนเดิม
“หรอ ไม่เป็นไร งั้นพี่ไปก่อนนะ” พี่ดินบอกลาผม แต่ผมสังเกตุแล้ว ทำไมมันดูอ่อยลงไปแบบนั้นละ แต่กว่าที่ผมจะเงยหน้าขึ้นมา พี่ดินก็เดินไปแล้ว
วันสอบวันสุดท้ายมันเหมือนกับชีวิตผมโล่งขึ้น ทันที การสอบมีเฉพาะช่วงเช้าเท่านั้น ซึ่งผมนัดกับที่บ้านไว้ตอนบ่าย 2 ผมจะได้ไปเจอโลกกว้างบ้างสักที เฮ้อ....เปิดเทอมปีหน้า ผมก็จะได้ขึ้นเป็นพี่ม.5 แล้ว ส่วนพี่ดินก็อยู่ ม.6 งั้นก็หมายความว่า พี่ดินจะอยู่เป็นปีสุดท้ายแล้วสิที่โรงเรียนนี้ ผมจะทำยังไงดีให้พี่เค้ารุ้ว่าผมชอบเค้า จะเดินไปบอกตรงๆก้ไม่กล้า มันก้คงจะต้องเก็บไว้ในใจแบบนี้ต่อไปหละนะ
“ต้น วันนี้มาเชียร์ไอ้ดินมันด้วยนะ” หลังจากทานข้าวเสร้จ ผมกำลังจะเดินขึ้นหอพัก แต่เจอพี่กันเสียก่อน
“เชียร์?? เชียร์ทำไมครับ” ผมหละงง
“อ้าวเมื่อวานไอ้ดินมันไม่ได้บอกเราหรือไง ว่าวันนี้มันจะขึ้นร้องเพลงกับวง” พี่กันทำสีหน้าแปลกใจที่ผมไม่รู้เรื่อง
“ไม่เห็นบอกนี่ครับ แล้วร้องวันไหนครับ”
“วันนี้ ...ก็งานเลี้ยงปิดเทอมนั่นหละ” อ๋อ ที่เมื่อวานพี่ดินมาถามผมก็หมายความว่ากำลังจะมาชวนผมให้ดูพี่ดินร้องเพลง นั่นเอง แต่ผมพลาดเองที่ไม่ถามอะไรพี่ดินก่อน
“แล้วตอนนี้พี่ดินอยู่ไหนครับพี่กัน”
“คงซ้อมอยู่กับวงหละ ลองไปหาสิ” พี่กันพูดยิ้มๆ เหมือนรู้ใจผมว่าผมต้องการไปหาพี่ดิน
ผม วิ่งไปหาพี่ดินทันที ตอนนี้เที่ยงครึ่ง ผมมีเวลาเจอพี่ดินถึงบ่าย 2 ก่อนที่จะมีคนมารับ พอไปถึงพวกพี่ๆรวมทั้งพี่ดินกำลังเตรียมการแสดงกันอยู่
“ขอคั่นเวลานิดนึงครับ” ผมเดินเข้าไปบอก ทำให้ทุกคนงง
“น้ำมีอะไรหรือเปล่า” พี่ดินถามผม เพราะผมดุเหนื่อยมากเมื่อมาถึง
“คืนนี้ผมอยู่ดุพี่เล่นดนตรีไม่ได้ เพราะงั้นผมขอมาดูตอนนี้ได้ไหมครับ”
“ได้สิ...เดี๋ยวพี่จัดให้” พี่ดินนิ่งไปนิดนึง แล้วเริ่มยิ้มให้กับผม
เวลา พี่ดินร้องเพลง ทำไมมันเหมือนผมโดนสะกดให้อยู่นิ่งแบบนี้ ผมแทบจะไม่ได้ยินเสียงที่ผ่านเข้ามา เพราะผมมัวแต่สนใจนักร้องที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า สายตาที่พี่ดินมองมาที่ผม มันเหมือนกับบอกว่าผมเป็นคนพิเศษในสายตาเค้าเสมอ รอยยิ้มที่มีให้มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด พี่ดินอย่าทำให้ผมชอบพี่มากไปกว่านี้เลย เพราะแค่นี้มันก็มากเกินพื้นที่ในใจผมแล้ว
-
^
^
" อย่าทำให้ผมชอบพี่มากไปกว่านี้เลย เพราะแค่นี้มันก็มากเกินพื้นที่ในใจผมแล้ว "
.. รัก + ชอบ ประโยคนี้ ..
-
:man1: โอ๊ยยย
-
นายไอดินนี่ นิสัย.....
ต้องปรับตัวเข้าหาน้องด้วยเซ่ ความรู้สึกถ้ามันเสียไปแล้ว มันซ่อมไม่ได้ คิดถึงใจคนอื่นหน่อย
ตอนที่ ๖ แอบหวานนะ เขินอ่ะเขิน
ปล. จนถึงบัดนี้ก็ยังนึก รร ไม่ออก นึกออกแต่ รร ประจำชายล้วน รร นึง ที่มีข้าวต้มแผ่นเป็นอาหารขึ้นชื่อ :laugh:
-
หวานซะ
o11
น้องน้ำขอมา พี่ดินจัดไป
:m22: :m32: :m7:
-
นายไอดินนี่ นิสัย.....
ต้องปรับตัวเข้าหาน้องด้วยเซ่ ความรู้สึกถ้ามันเสียไปแล้ว มันซ่อมไม่ได้ คิดถึงใจคนอื่นหน่อย
ตอนที่ ๖ แอบหวานนะ เขินอ่ะเขิน
ปล. จนถึงบัดนี้ก็ยังนึก รร ไม่ออก นึกออกแต่ รร ประจำชายล้วน รร นึง ที่มีข้าวต้มแผ่นเป็นอาหารขึ้นชื่อ :laugh:
โรงเรียนประจำที่เป็น สห แล้วก็มีแต่สายวิทย์นะครับ ลองคิดเล่นๆดูนะครับ
-
คุณบี คุณ Vesi คร้าบบบ ขอเดาบ้างนะคร้าบ
ไม่ มหิดลวิทย์ ก้อ จภ. มั้งคับ
:confuse:
ว่าแต่ สมาชิกชาวเล้า เดะวิทย์เยอะนะเนี่ย อิอิ
:m22: :m32: :m7:
-
คุณบี คุณ Vesi คร้าบบบ ขอเดาบ้างนะคร้าบ
ไม่ มหิดลวิทย์ ก้อ จภ. มั้งคับ
:confuse:
ว่าแต่ สมาชิกชาวเล้า เดะวิทย์เยอะนะเนี่ย อิอิ
:m22: :m32: :m7:
ถูกต้องนะคร้าบบบบบบ
1 ใน 2 นี่หละครับ เป็นโรงเรียนของผม
ที่ผมโดดหอประจำ อิอิ
-
ขอบคุณคร้าบบบ คุณบี
:pig4:
อ่านฟิก คิดตาม ยิ่งถ้ามองเห็นภาพ โคดอิน สุดยอดอ่าคับบ
:t2:
รักเล้าเป็ดคร้าบบ
:m22: :m32: :m7:
-
มหิดลแน่ๆเลยอะ......555++.......
เพราะมีแต่สายวิทย์......ชัวๆ...........
:กอด1: :กอด1:
-
ชอบอ่ะ
ต่อเลยได้ป่ะ :กอด1:
-
[7]
“จะไปไหนเนี่ย” ผมกำลังจะก้าวขาออกจากบ้านพ่อผมก็ขวางไว้เสียก่อน
“มี ธุระนิดหน่อย เดี๋ยวมานะพ่อ” ผมตอบเลี่ยงๆ เพราะจริงๆแล้วผมจะไปหาพี่ดินต่างหาก ตั้งแต่ผมไปอยู่ที่บ้านยายผม ก็แทบจะไม่ได้ติดต่อพี่ดินเลย เมื่อวานนี้กลับมาถึงบ้านผมก้แทบจะพุ่งตัวไปหาพี่ดินทันที แต่ติดที่มันเย็นมากแล้ว กว่าจะขับรถไป กว่าจะกลับอีก ท่าทางคงจะดึกน่าดู ผมเลยเปลี่ยนมาเป็นเช้านี้แทน
“ธุระอะไร แล้วที่ไหน”
“ที่โรงเรียน!!!” ผมตอบแค่นั้นแล้วรีบวิ่งออกมาที่รถทันที
“เฮ้ย ไอ้โรงเรียนที่ว่านี่มันโรงเรียนเก่าหรือที่ปัจจุบันวะ!!! เฮ้ย เฮ้ยยยยยยย” พ่อผมยังตะโกนถามไม่เลิก เอาเป็นว่าพ่ออยากคิดว่าโรงเรียนไหนก็เอาเถอะครับ 5555
“ฮัลโหลก้อง...” ระหว่างทางที่ขับไป ผมก็โทรหาก้องไปด้วย เพราะผมไม่รู้ว่าบ้านพี่ดินอยู่ที่ไหนนะสิครับ
“มีอะไรหรือเปล่าต้น” ก้องถามผมกลับมาด้วยน้ำเสียงเพลียๆ
“นายรู้จักบ้านพี่ดินไหม บอกเราหน่อยสิ” ผมรวบรัดความทันที เพราะดูแล้วเพื่อนที่แสนดีของผมคงเพิ่งตื่นเพราะผมโทรไปปลุกแน่นอน
“นายจะไปหาพี่ดินทำไมหรอ ให้เราไปด้วยไหม”
“คือ เรามีอะไรจะถามพี่ดินหน่อยนะ เลยว่าจะไปหา นายไม่ต้องไปเป็นเพื่อนก้ได้” เอาหละสิ นายก้อง....นายจะมาอยากไปด้วยทำไมเนี่ย ผมอยากอยู่กับพี่ดินสองคนมากกว่า
“มีอะไรจะถาม......ทำไมนายไม่โทรไปถามหละ ง่ายกว่าตั้งเยอะ” ก้องทวนคำพูดของผม แล้วถามกลับมา ทำให้ผมอึดอัดใจจริงๆ
“โทร ไปแล้ว แต่พี่ดินไม่รับ เลยว่าจะไปหาเลยดีกว่า” ผมโกหกครับ เพราะผมตั้งใจจะไปทำให้พี่ดินตกใจเล่นๆที่ผมไปหา ถ้าผมโทรไปถามก่อน มันก็ไม่ตื่นเต้นนะสิครับ
“เอาเบอร์บ้านไหม เดี๋ยวเราไปถามพี่กันให้” โอ๊ย........จะมาเซ้าซี้อะไรเนี่ยไอ้ก้อง
“เฮ้อ...... เอาเป็นว่า เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเราจะถึงบ้านนาย ช่วยไปเป็นเพื่อนเราหาพี่ดินหน่อยแล้วกัน” ผมไม่มีทางเลือกแล้วครับ นอกจากจะต้องพาก้องมันไปด้วย
“สวัสดีครับพี่กัน” พอมาถึงบ้านไอ้ก้อง ก้เจอพี่กันกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่พอดี
“อ้าว มาได้ไงเนี่ยเรา มาหาก้องมันหรอ” พี่กันยิ้มทักทายผม
“ครับ พอดีจะให้ก้องไปเป็นเพื่อนหาพี่ดินนะครับ” หน้าพี่กันจากที่มีรอยยิ้มอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งยิ้มบานมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
“แล้วจะพาก้องไปด้วยทำไมหละ” พี่กันถามผมแบบยิ้มๆ เหมือนรู้ทัน
“ก็ผมไม่รู้จักบ้านพี่ดินนี่ครับ ก็เลยว่าจะให้ก้องพาไป” ผมตอบแบบเสียไม่ได้
“เอา งี้ไหม เดี๋ยวพี่บอกเราเอง ส่วนก้องนะเดี๋ยวพี่จัดการให้” พี่กันมากระซิบที่ข้างหูผม แล้วผมก็ไม่รู้ว่าผมเผลอพยักหน้าตอบพี่กันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้สึกตัวก้ตอนที่พี่กันยิ้มหน้าบานอยู่ตรงหน้านี่หละ
ระหว่างที่ผมรอก้องลงมาจากบ้าน พี่กันก็บอกที่อยู่ของพี่ดินมาเรียบร้อยแล้ว รอแต่เจ้าตัวดีลงมานี่หละ
“ไปกันยังต้น” ก้องร้องทักเมื่อเจอผม
“จะไปไหน...”พี่กันถามก้องขึ้นมา
“ผมจะไปเพื่อนต้นหาพี่ดินนะครับพี่กัน เดี๋ยวผมกลับมานะครับ”ก้องส่งยิ้มหวานให้พี่ชายตัวเอง
“ไม่ต้องมายิ้มเลย อาบน้ำเจ้าบิ๊กแล้วหรือไง” บิ๊กนี่ก็คือหมาโกลเด้นของบ้านนี้หละครับ
“เดี๋ยวกลับมาก่อนค่อยอาบก็ได้นะพี่กัน” ก้องเริ่มต่อรอง
“ไม่มีทาง ต้นไปคนเดียวได้นะ” พี่กันหันมาพูดกับผม พร้อมขยิบตาให้
“ต้นไม่รู้จักบ้านพี่ดินหรอกครับ ผมต้องไปเป็นเพื่อน” ก้องรีบพูดก่อนผมเสียอีก
“งั้นเดี๋ยวพี่บอกทางเอง ส่วนเรานะก้อง ไปอาบน้ำให้เจ้าบิ๊กเลยไป”
“พี่กันอะ......อดเที่ยวเลย โป้งแล้วด้วย” งอนไปแล้วครับเพื่อนผม
“ทางสะดวกแล้วนะ โชคดีนะครับ” พี่กันหันมาพูดกับผม
“ขอบคุณครับ” ผมรีบลาพี่กันออกมา ก่อนที่ก้องจะอาบน้ำให้เจ้าบิ๊กเสร็จ
ผม ขับรถมาถึงบ้านที่พี่กันบอก บ้านหลังนี้ตามความคิดผมแล้ว มันใหญ่จริงๆ หน้าบ้านบอกชื่อนายตำรวจยศนายพล ส่วนนามสกุลนี่มันนามสกุลพี่ดินแน่นอนไม่ผิดแน่
“ขอโทษครับ ผมมาพบพี่ดินครับ” ผมบอกพี่ที่เดินผ่านมาที่หน้าประตูพอดี
“คุณดินหรือคะ เดี๋ยวสักครู่นะคะ พี่จะไปเรียนคุณดินให้” พี่สาวคนนี้เดินไปแล้ว สักครู่หนึ่งพี่สาวคนเดิมก็รีบวิ่งมาหาผมอีกครั้ง
“ขอโทษนะคะ คุณชื่ออะไรคะ” ท่าทางและน้ำเสียงของพี่สาวคนนี้ดูรีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด นี่ท่าทางจะโดนพี่ดินโวยมาแน่
“ผมชื่อต้นน้ำครับ รบกวนพี่ช่วยบอกพี่ดินด้วยนะครับ” แล้วพี่สาวก็วิ่งไปอีกครั้ง
ผมยืนรอไม่นานเท่าไหร่ คราวนี้เป็นพี่ดินเดินมาทางผมแทน
“มา ได้ยังไงเนี่ย เข้ามาก่อนสิ” วันนี้พี่ดินดูน่ารักมากในสายตาผม เสื้อยืด กางเกงขาสั้น แค่นี้ทำไมผมต้องเห็นว่าน่ารักด้วยนะ คงเป็นเพราะคนใส่ชื่อไอดินสินะ อิอิ....ใส่อะไรก็ดูดีหมดหละ พี่ดินของผม
“ผมซื้อของมาฝาก” ผมยื่นถุงของที่ผมซื้อมาให้พี่ดิน
“แล้ว.......” ระหว่างยื่มมือมารับ พี่ดินมองหน้าผมอย่าสงสัย พร้อมกับถามเหมือนต้องการคำขยายเพิ่มเติม
“เรียบร้อย ผมกลับหละ” ก้ผมแค่ต้องการมาเห็นหน้าพี่ดินนี่นา หลังจากนั้นก็จบแล้ว
“เดี๋ยวสิ...มาแค่นี้นะหรอ” พี่ดินรั้งผมไว้ก่อนที่ผมจะหันหลังกลับ
“แค่ นี้หละครับ เอาของมาให้ ผมก็จะกลับแล้ว” จริงๆผมนะตั้งใจมาหาพี่ดินมากไป จนลืมของฝากที่จะให้ก้องกับพี่กัน อย่างนี้คงต้องย้อนกลับไปอีกรอบ
“จะรีบไปไหนหละ อยู่คุยกับพี่ก่อนสิ”
“ผมจะเอาของฝากไปให้ก้องกับพี่กันด้วยนะครับ” ผมตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
“อย่างนั้นเองหรอ.....งั้นก็ไปเถอะ แล้วเจอกันที่โรงเรียนตอนเปิดเทอม” น้ำเสียงพี่ดินอ่อยลงไปทันที พร้อมกับสายตาที่ก้มมองพื้น
“ครับ แล้วเจอกันครับ” ผมไม่เข้าใจพี่ดินจริงๆ คิดจะไปก้เดินไปเลย ไม่สนใจผมที่ยืนอยู่ที่เดิม ไม่มีตอบรับผมด้วย โกรธอะไรผมอีกหรือเปล่าหละเนี่ย
-
[8]
ผม รู้สึกแปลกใจในท่าทีของพี่ดิน ตั้งแต่วันที่ผมเอาของฝากไปให้ ก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย ผมโทรไปหาก็ไม่รับ ไม่มีการโทรกลับ หรือถ้ารับก็คุยกันสองสามคำก็วาง เป็นอะไรของเค้ากันแน่นะ จนเมื่อเปิดเทอม พี่ดินเหมือนจะหลบหน้าผมเสียด้วยซ้ำ บนดาดฟ้าของหอพัก ที่ประจำของผมกับพี่ดิน ตอนนี้ก้เหลือผมเพียงคนเดียว ไม่มีพี่ดินมาคอยอยู่ข้างๆเหมือนปีที่แล้ว....
“พี่กัน ..........” ก้องลากผมมาหาพี่ชายตัวเอง หลังจากเรียนวิชาพละเสร็จ ผมนะสนใจคนที่อยู่ข้างพี่กันมากกว่า แต่เค้าไม่หันมามองผมเลย
“อะไรอีกหละเรานะ” พี่กันถามกลับมาแบบไม่ใส่ใจกับคำตอบที่จะได้รับ
“อาจารย์โหดมากเลยพี่ ช่วยก้องด้วย...” เริ่มอ้อนพี่ชายแล้วครับเพื่อนผม
“วิชาอะไรหละคราวนี้”
“พละ!!” ก้องตอบกลับทันทีที่พี่กันถามเสร็จ
“อืม วิ่ง 1 กิโลในเวลา 4 นาทีใช่ไหมหละ” พี่กันหันไปยิ้มให้พี่ดิน แล้วหันมาพูดกับน้องชายตัวเอง
“ใช่ๆๆๆ พี่กันดูดิ โหดมากเลย” ตอนนี้ก้องมันเริ่มลงไปนั่งข้างๆพี่ชาย พร้อมกับเอาแขนตัวเองเกาะแขนพี่ชายไว้
“มันก็แบบนี้หละ ปีที่แล้วพี่ก็สอบเหมือนกัน” พี่กันได้แต่ยิ้มให้กับท่าทางของน้องชายตัวเอง
“แล้วสอบเมื่อไหร่หละ” พี่กันหันมาถามผม
“สอบอาทิตย์หน้าครับ”
“งั้น เดี๋ยวพี่ไปให้กำลังใจนะ”พี่กันปลอบน้องชาย ดูท่าแล้วพี่กันกับก้องไม่น่าจะห่างกันแค่ปีเดียวเลย เพราะก้องมันทำตัวเหมือนลูกแง่ของพี่กันเสียมากกว่าจะเป็นน้อง
“ก่อนอื่นไปซื้อขนมกินกันก่อนดีไหม” แน้....เอาขนมมาล่อ พี่กันนี่ก็คงเห็นก้องมันเป็นเด็กจริงๆเสียด้วยสิ
“เอาคร้าบบบบ เอาเยอะๆเลยนะ” ก้องตอบ พร้อมกับยิ้มแก้มปริ เอาเข้าไป หลอกง่ายจังวะก้อง
“งั้นเดี๋ยวพี่มานะครับต้น อยู่เป็นเพื่อนดินมันก่อน เดี๋ยวพี่พาลิงไปซื้อขนมก่อน” พี่กันบอกผม พร้อมกับตบบ่าผมเบาๆ
“ผมไม่ใช่ลิงนะพี่กัน” ก้องเริ่มเถียง
“ไม่ใช่ได้ไง...หน้าเหมือนขนาดนี้” พี่กันก็ไม่ยอมน้อง
เสียงเถียงกันของสองพี่น้องยังลอยมาให้ได้ยินเป็นระยะตอนเดินจากไป แต่คนที่นั่งเป็นใบ้ตลอดนี่สิ ไม่เห็นจะพูดอะไรออกมาบ้างเลย
“เป็นไงบ้างครับพี่ดิน” ผมทนกับความอึดอัดแบบนี้ไม่ไหว เลยต้องเป็นฝ่ายหาเรื่องชวนคุยก่อน
“อะไร....เป็นไง” พี่ดินตอบ พร้อมกับมองหน้าผม
“พี่ดินสบายดีไหม” ถามอะไรวะเนี่ย โอ๊ย....เรื่องที่จะให้ถามมีตั้งเยอะ ถามไปได้ไงวะเนี่ย
“อืม” สั้นๆ ง่ายๆแบบนี้เลยหรือพี่ดิน
“อาทิตย์หน้าพี่จะไปดุผมสอบไหม” ผมลองหยั่งเชิงถามพี่ดิน
“พี่ไม่ว่าง ขอตัวก่อนนะพี่จะไปห้องสมุด”พี่ดินลุกขึ้นยืน พร้อมกับตั้งท่าจะเดินจากไป
“แต่ผมอยากให้พี่ไปดูผมสอบ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับจับที่ข้อมือของพี่ดินไว้
“มี ไอ้กันไปดุแล้ว พี่คงไม่มีความหมายอะไรหรอก” พี่ดินพูดโดยที่ไม่หันมามองหน้าผม พร้อมกับใช้มืออีกข้างของตัวเอง แกะมือของผมออกไป ผมได้แต่มองตามหลังพี่ดิน เป็นอะไรของเค้ากันแน่นะ โกรธอะไรก้ไม่ยอมบอกเหตุผล รู้ไหมผมจะเป็นบ้าเพราะพี่แล้วนะ
พอ ถึงวันสอบ พี่ดินก็ไม่มาจริงๆ มีแต่พี่กันมาให้กำลังใจน้องชายเพียงลำพัง การสอบวันนี้พวกผมต้องวิ่งรอบสนาม สองรอบครึ่ง รวมแล้วก็ 1 กิโลพอดิบพอดี ผู้ชายให้เวลา 4 นาที ส่วนผู้หญิง 6 นาที แบ่งกันสอบคนละรอบ โดยให้ผู้ชายเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ระหว่างที่เดินไปเข้าที่เตรียมวิ่ง ผมยังหวังให้พี่ดินมาดูผม แต่มันก็เป็นแค่ความหวัง เพราะถึงเวลาแล้วพี่ดินก็ไม่มา
ผมเริ่มออกสตาร์ทโดยทันทีที่ได้ยิน เสียงสัญญาณ ในหัวของผมมันว่างเปล่าไปหมด รู้แต่เพียงว่าผมกำลังวิ่ง วิ่งไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจคนรอบข้างว่าเป็นอย่างไร แต่พอเรื่องของพี่ดินกลับมาที่หัวผมอีกครั้ง มันทำให้ผมยิ่งสับสนกับท่าทางของพี่ดิน พี่ดินทำเหมือนไม่พอใจผม เหมือนผมไปทำเรื่องอะไรไว้ แต่ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกสักทีว่าผมทำผิดอะไร เมื่อเกิดความหงุดหงิดที่คิดไม่ออก ผมจึงต้องหาทางออก โดยการออกวิ่งให้เร็วที่สุด วิ่งแบบไม่สนใจใคร ยิ่งหงุดหงิดก็ยิ่งวิ่ง
สิ่ง ที่ผมกำลังทำอยู่นั้น ส่งผลกลับมาที่ตัวผมอย่างหนัก เพราะตอนนี้ร่างกายของผมเริ่มมีอาการเปลี่ยนไป ผมเริ่มรู้สึกเจ็บหน้าอก หายใจลำบาก แต่ผมก้ไม่ได้ใส่ใจมัน กลับก้มหน้าก้มตาวิ่งต่อไปเรื่อยๆ สิ่งที่ผมคิดในตอนนั้น คือผมต้องสอบผ่านให้ได้ ผมไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอของตัวเอง.....
เมื่อมาถึงที่หมาย เหมือนสิ่งที่ผมตั้งใจทำได้สำเร็จลงแล้ว ผมก็คงไม่ต้องฝืนอะไรอีกต่อไป ภาพด้านหน้ามันเลือนลางเหลือเกิน ตาของผมกำลังค่อยๆปิดลงช้าๆ ขาของผมเริ่มหมดแรงแล้วค่อยๆล้มลงเรื่อยๆ ผมกำลังจะหมดสติ..........อีกไม่นานผมคงล้มกระแทกพื้นแน่ๆ แต่มันไม่เป็นแบบนั้น ผมรับรู้ได้ว่ามีคนมารับตัวผมไว้ พร้อมกับเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อผม “น้ำ.....” พี่ดินแน่ๆ เพราะคนที่เรียกผมว่าน้ำ มีแค่พ่อของผมกับพี่ดินเท่านั้น ในที่สุด พี่ก็มาหาผมจนได้นะครับพี่ดิน.....
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าตัวเองอยู่ในห้องพยาบาลแล้ว ผมกวาดตามองรอบห้องก็พบกับสายตาดุๆของพี่ดิน
“ทำไมทำแบบนี้” พี่ดินถามผมท่าทางโมโหมาก พร้อมกับจ้องหน้าผม
“ทำอะไรหละครับ ผมแค่สอบแล้วเป็นลมเท่านั้นเอง” ผมหันหน้าหนี แล้วตอบแบบเลี่ยงๆ
“อย่ามาโกหกพี่!!” พี่ดินจับแขนผมเขย่า พร้อมกับตะโกนใส่ผม
“ผมไปโกหกพี่เมื่อไหร่”
“อย่ามาคิดว่าพี่โง่นะ แค่เห็นอาการของเราพี่ก็รู้แล้ว ว่าเรานะ......”
“ผม ไม่ได้เป็นง่อยนะ ผมไม่ต้องการให้ใครมาสงสาร...!” ก่อนที่พี่ดินจะพูดจบประโยค ผมก็สวนกลับไปก่อนด้วยการตะโกนเช่นกัน เพราะผมก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว ทำไมละ การที่ร่างกายผมไม่เหมือนคนอื่น มันทำให้ผมต้องนั่งอยู่เฉยๆ ห้ามวิ่งหรือทำกิจกรรมอย่างอื่นที่เหมือนคนอื่นด้วยหรือไง ผมเกลียดที่สุดกับการที่ต้องเป็นแบบนี้ และยิ่งเกลียดที่สุด ที่มีคนมองผมด้วยสายตาสงสาร ผมไม่ชอบ ไม่ชอบเอามากๆ
ร่างกายของผมไม่ แข็งแรงมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ภายนอกมองแล้วเหมือนคนปกติ แต่ด้วยอาการเหนื่อยง่าย หายใจไม่ทันของผม ทำให้ผมไม่สามารถที่ออกกำลังกายหนักๆ หรือทำอะไรที่ต้องใช้กำลังได้ เพราะผมมีอาการของกล้ามเนื้อหัวใจและปอดขยายตัวได้ไม่มาก ทำให้ร่างกายขาดออกซิเจนที่จะมาใช้ในการหายใจ ผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลยจริงๆ อยากเป็นเหมือนเด็กคนอื่นที่สามารถทำอะไรก้ได้ตามใจตัวเอง....
หลัง จากที่ผมตะโกนออกไปแบบนั้น ทั้งห้องก้อยู่ในความเงียบ ก่อนจะมีเสียงเปิดประตู........พี่ดินเดินออกไปแล้ว เฮ้อจบแล้วกับความรักของผม ต่อไปนี้พี่ดินคงไม่มาสนใจผมอีกต่อไปแล้ว ระหว่างที่ผมคิดอยู่นั่น ความรู้สึกเย็นก็เกิดขึ้นที่บริเวณแก้มผม ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมอง
“กินซะเด็กชายต้นน้ำ” พี่ดินยื่นนมกล่องมาให้ผม พร้อมกับรอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานานแล้ว
“แต่ว่า...” ผมกำลังจะถามพี่ดิน แต่ก้ถูกพี่ดินขัดเสียก่อน
“อย่า พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย เอาเป็นว่า ถ้าน้ำอยากจะวิ่ง อยากจะทำอะไรที่มากกว่านั้น พี่ก็จะไม่ขวาง แต่พี่จะคอยดูแลเรา หลังจากที่เราสนุกกับสิ่งที่ทำแล้ว” รอยยิ้มที่มี พร้อมกับคำมั่นสัญญาที่ให้ ทำให้ผมต้องยิ้มให้กับพี่ดิน สิ่งที่พี่พูดวันนี้ ผมจะถือเป็นสัญญาผูกมัดพี่ไว้กับผมแล้วนะพี่ดิน.....ยังไงผมไม่ปล่อยพี่ไป แน่
-
วู้น่ารัก :man1:
-
เหอๆ
ต้นน้ำสู้ๆน้า
-
ฮิ้ววววววววววววว
พี่ดินอยู่ดุนักสิ
ชอบเค้าก็บอกเค้าไปสิ
งอนอย่างนี้ใครเค้าจะรู้ :เฮ้อ:
-
คู่นี้น่ารักเกินไปแล้ว :-[
พี่ดินขี้งอน+ขี้น้อยใจไปนิดแต่ก้ออบอุ่นดี
น้องน้ำห้ามทำหลุดมือเป็นอันขาด
ชอบพี่กันอ่ะ เป็นผู้ช่วยนายเอกประจำเรื่อง 555
รออ่านเรื่องนี้อยู่น๊า
-
พี่ไอดิน ต้องเข้าใจ ต้นน้ำ ผิดแน่ๆ
-
พี่ดินน่ารักมากๆอ่ะ
เหลือเวลาอีกน้อยนิดใช้ใหคุ้มนะน้ำและพี่ดิน
^^
:3123: :3123:
-
:man1:
-
พี่ดินน่าร้ากๆๆ
ชอบค่ะๆ
o13
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
ซึ้งอ่ะ อ่านไป ฟังเพลง ไป
เข้ากันกับเพลงสากลดีน่ะ
อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกก เรื่องใหม่
เด็กชายต้นน้ำ กับ นายไอดิน เหอะๆๆๆๆ
น่ารักจังเลย ทำไมต้นน้ำไม่แข็งแรง กลัวจะจบแบบหนังเกาหลีจัง o22 o22 o22
รออ่านต่อนะครับ
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาเลย โปรเจคเยอะฮิบหาย เหอะๆๆๆๆ
-
5 stars
-
นั่นสินะ จะทำร้ายใจกันไปทำไม รักเค้าก็บอกเค้าไปซิ
ปล. ไม่เคยไปมหิดล แต่มีเพื่อนที่จบมหิดลวิทย์
-
พี่ดินน่ารักจัง
:L2:
-
ดินแม้จะดูแข็งและหยาบกระด้างแต่พอโดนน้ำเข้าไป
มันก็สามารถอ่อนนุ่มลงมาได้
ต้นน้ำ ไอดิน น่ารักมากมาย :man1:
พี่กันด้วยอบอุ่นเข้าใจเพื่อนและน้องเป็นอย่างดี o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ความรักทำให้คนเราเป็นได้ทุกอย่าง
แม้กระทั่ง..ทาสผู้รับใช้..
-
ไอ้พี่ดินนี่ก็น้อยใจเก่งเนาะ น้องต้นน้ำก็เหมือนไม่รู้ประสา
เรื่องนี้น่ารักดีครับ แต่เริ่มได้กลิ่นความเศร้า ขออย่าจบเศร้านะคนแต่ง :monkeysad:
-
ขอบคุณครับ น่ารักกันดีนะครับ
-
เหอะๆๆ เพิ่งสังเกตบรรยากาศเหมือนมหิดลวิทย์ เหอะๆๆๆๆ
แต่แอบเดาว่าจุฬาภรณ์มากกว่า (มหิดลวิทย์ มันแปลกๆ อ่ะ อารมณ์แบบในบรรยากาศมันดีเกินกว่าจะเป็นมหิดลวิทย์)
-
อิอิ~ ยังไม่ได้อ่านนนน :impress2:
แต่จะมาถามไรหน่อย..ใส่ชุดแบบไหนคะ? แล้วที่หอพักเป็นแบบไหน? นอนห้องละกี่คน?
ตอนม.ปลายไอจบจากจภ.ชลฯ ที่นั่นนะ 4 วันเป็นชุดพละหมด มีวันจันทร์วันเดียวที่ใส่ชุดนักเรียน
ทำเอาเอางงกันได้ว่านี่โรงเรียนกีฬาหรือว่าโรงเรียนวิทย์กันแน่แวะ ถ้าวันๆมันไม่เอาแต่เรียนและไม่มีภาษาที่ 3 ด้วย :laugh:
ถ้าบอกละเอียดๆหน่อยเด๋วก็รู้~~ :interest:
-
[9]
โรงเรียน ของผมกลับมาสนุกอีกครั้ง เพราะตอนนี้พี่ดินกลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีของผมแล้ว ผมไม่เคยเบื่อเลยที่จะนั่งคุยกับพี่ดิน ทุกครั้งที่ได้มองหน้า มันทำให้ผมยิ้มได้เสมอ
“ปีหน้าพี่ดินจะเรียนต่อที่ไหนครับ” วันนี้ก้เป็นเหมือนเช่นเคย ผมคุยกับพี่ดินในที่ของเราสองคน คือดาดฟ้านั่นเอง และที่ขาดไม่ได้ก็คือนมในมือผมนี่หละ เฮ้อ บังคับให้ผมกินนมทุกวัน เหมือนไม่เป็นเด็กยังไงอย่างงั้นเลย
“พี่จะไปเรียนที่กรุงเทพฯ”
“ทำไมต้องกรุงเทพฯหละ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะผมอยากให้พี่ดินเรียนที่นี่มากกว่า
“ก็ บ้านพี่อยู่กรุงเทพฯนี่นา” พี่ดินหันมาตอบผม เหมือนเป็นเรื่องปกติ และผมก้เพิ่งรู้เหมือนกันว่าพี่ดินมีบ้านอยู่ที่กรุงเทพฯ ก่อนหน้านี้ครอบครัวพี่ดินอยู่ที่กรุงเทพฯ แต่ด้วยความที่พ่อของพี่ดินต้องมารับราชการที่นี่ จึงมีบ้าน 2 แห่ง ทั้งที่กรุงเทพฯและที่จังหวัดนี้ด้วย
“งั้นผมก็ไม่ได้เจอพี่แล้วสิปีหน้า” ผมทำหน้าเศร้าๆ ก็อารมณ์ตอนนี้มันใจหายนี่ครับ อีกปีเดียวเท่านั้นเองหรอ
“พี่ยังไม่ตายนะ” พอผมได้ยินคำนี้ก็หันไปมองหน้าพี่ดินอย่างตกใจ เพราะผมไม่ได้แช่งพี่นี่ แต่พี่ดินกับส่งรอยยิ้มกลับมาให้ผม
“พี่ไม่หายไปเลยหรอก จะมากวนเราตลอดเลยดีไหม”
“ให้มันจริงนะพี่ดิน กลัวแต่จะมีสาวแล้วลืมน้อง” ผมทำเป็นพูดแก้เขินไปอย่างนั้น
“5555 ก็ต้องดุก่อนว่าสาวน่าสนใจกว่าน้องไหม” พี่ดินยิ้ม ทำหน้ายียวนใส่ผม
“โห ไรเนี่ย พี่อะไรไม่รักน้อง” ผมทำเป็นงอนพี่ดิน กอดอกหันหน้าหนี
“55555 น่ารักเชียว” พี่ดินหัวเราะกับท่าทางของผม พร้อมกับลูบหัวผมไปมา
“แล้วพี่ดินอยากเรียนอะไรครับ” หลังจากการเถียงไร้สาระของเราสองคน ผมก็เริ่มเข้าเรื่องสาระอีกครั้ง
“เรียนคณะวิทย์” พี่ดินตอบผมด้วยถ้อยคำที่ชัดเจน
“ทำไมพี่ไม่เรียนแพทย์หละ เก่งๆอย่างพี่สอบได้สบายอยู่แล้ว”
“พี่ว่าไม่หละ เรียนหมอช่วยเหลือได้แต่คนไข้ แต่เป็นนักวิจัยช่วยคนอื่นได้มากกว่า” ผมหละอึ้งกับคำตอบของพี่ดิน
“งั้นผมเรียนด้วย”
“แน่ใจนะ....”พี่ดินถามผมเหมือนไม่เชื่อ
“แน่สิครับ ผมก้อยากช่วยเหลือคนอื่นเหมือนกัน” แต่ถ้าถามความคิดของผมจริงๆละก้..... ผมอยากอยู่กับพี่ดินต่างหากละ อิอิ
“แล้วจะสอบเข้าได้หรอ” อ้าวพี่ดิน ไหงถามงั้นหละ
“อย่ามาดูถูกกันนะ ผมก็มีความสามารถนะพี่” ผมยืดตัว บ่งบอกว่าตัวเองก็เจ๋งนะคร้าบ
“เอาจริง.......”
“พูดงี้ต่อยปากกันเลยดีกว่า” ผมทำท่ากวนใส่พี่ดิน
“ตัวแค่นี้จะทำอะไรใครได้” พี่ดินเอามือทั้งสองข้าง มาจับที่แก้มของผม พร้อมกับขยับมือไปมา ทำให้หน้าผมหันตามแรงมือของพี่ดิน
“โอ๊ย..พี่ดิน ผมไม่ใช่เด้กแล้วนะ”ผมเริ่มประท้วง พร้อมกับเอามือมาจับที่แขนพี่ดิน เพื่อให้พี่ดินเอามือออกจากแก้มผม
“ก็น่ารักดีนี่นา” พี่ดินยังไม่เลิก แถมยังยิ่งสะบัดเร็วกว่าเดิมอีก
“เล่นอะไรเป็นเด็ก ไม่ไหวๆๆ” ผมกับพี่ดินหันไปมองที่ต้นเสียง พร้อมกับมือของพี่ดินที่ดึงกลับไป
“อ้าวก้อง มีอะไรหรือเปล่า” ผมหันกลับไปก้เจอเจ้าของเสียงทัก
“เปล่า เราแค่จะขึ้นมาคุยเล่นกับต้น ไม่คิดว่าจะเล่นอะไรเด็กๆกับพี่ดินอยู่” ก้องตอบพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆบนหน้า
“คราวนี้พี่ก็ว่าผมเด็กไม่แล้วนะ เพราะพี่ก้เล่นอะไรเป็นเด็กเหมือนกัน” ก้องมันเดินไปบอกพี่ดิน อ๋ออย่างนี้เองหรอ ความคิดของก้อง
“ยังไงเราก็เด็กวันยังค่ำหละก้องเอ้ย” พี่ดินตอบกลับก้อง
“ไม่เอาอะ ผมไม่เด็กแล้วนะ ถ้าผมเด็กต้นก็เด็กเหมือนกัน” อ้าวอย่างนี้เค้าเรียกพาลนะก้อง
“ก็ ใครว่าน้ำไม่เด็กหละ เด็กทั้งคู่นั่นหละ” พี่ดินไหงพูดงั้นหละ ผมหันไปมองหน้าพี่ดินอย่างเคืองๆ แต่พี่ดินไม่ได้รู้สึกอะไรกับการมองของผมเลย สาวนนายก้องได้แต่ยิ้มพอใจกับคำพูดของพี่ดิน
“คุยไรกันอะ ขอก้องคุยด้วยคนสิ” ว่าเสร็จก้องมันก็นั่งลงข้างๆผม โดยไม่รอคำอนุญาตจากผมเลย เฮ้อ.........ผมหละอยากอยู่แบบสองต่อสองมากกว่านะ
-
[10]
"ต้นๆๆๆ ตื่นดิวะ"
"ไม่เอาขี้เกียจ"
"ไม่ตื่นเดี๋ยวหอก็ปิดก่อนหรอก"
"ปิดก้ดี จะได้ไม่ต้องไปเรียน"
"เดี๋ยวโดนอาจารย์ตีเอานะ ต้น........."
"ไม่สน!!!"ผมกับก้องเถียงกันอยู่พักใหญ่ๆของเช้าวันหนึ่ง ก้ผมขี้เกียจตื่นเช้านี่นา
เมื่อคืนคุยกับพี่ดินดึกไปหน่อย เช้านี้เลยไม่อยากตื่น ก้องมันก็มาปลุกมาดึงผ้าห่มผมแต่เช้า
ส่วนผมนะหรอ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาคอยหลบมือของก้อง แต่ตายังปิดสนิท พร้อมกับปากที่เถียงไปด้วย
"โดนตีแล้วอย่ามาโวยนะ"ก้องคงเห็นว่าผมไม่ตื่นแน่ๆ เลยทิ้งไปเลย ผมก้ได้ทีนอนต่อสิคร้าบ
ผมมาสะดุ้งตื่นตอนประมาณ 7 โมงเกือบจะ 8 โมง
"ซวยละสิ"ผมบ่นกับตัวเอง ก็จะไม่ให้ววยได้ไงหละครับ เพราะเวลาประมาณนี้คนอื่นกำลังทานเข้า แล้วเตรียมเข้าแถวกันแล้ว
แต่ผมเพิ่งจะตื่น เดี๋ยวสักพักอาจารย์ก็คงขึ้นมาตรวจหอแล้ว ทำไงดีวะเนี่ย
คิดได้แล้วผมก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที อาบน้ำคงไม่ทัน แปรงฟันอย่างเดียวพอ
หลังจากที่ผมแปรงฟันเสร็จแล้ว ก็รีบแต่งตัวทันที ดีที่วันนี้มีวิชาพละ เลยใส่ง่ายหน่อย
ระหว่างที่ผมกำลังใส่เสื้อผ้าก็เริ่มได้ยินเสียงไม้กระทบข้างฝา
มาแล้วสินะอาจารย์ หลบไงดีวะเนี่ย
เสียงมันเริ่มใกล้เข้ามาทุกทีๆๆๆ ผมจึงหลบไปที่ระเบียงด้านหลังหอพัก หลบอยู่ด้านหลังบานประตู
ไอ้การเจออาจารย์นะผมไม่กลัวหรอกครับ แต่ผมกลัวไม้เรียวของแกมากกว่า คนอะไรตีเจ็บเป็นบ้าเลย
"อาจารย์ครับ เดี๋ยวชั้นนี้ผมตรวจให้ครับ"
"เออดี ช่วยๆกัน"เสียงนี้นี่มัน พี่ดินนี่นา เอาแล้วไหมหละ โดนอาจารย์ตีเสียดีกว่าโดนพี่ดินเจอ
เพราะถ้าพี่ดินเจอผมจะรู้สึกผิดอีก แถมหลังจากนั้นผมก็คงจะดดนอาจารย์ตีอีก เพราะพี่ดินไม่ช่วยแน่ๆ
เมื่อเป็นแบบนั้น ผมก็ยังหลบอยู่ที่เดิม เพื่อไม่ให้พี่ดินเห็นตัว
"ออกมาได้แล้วเด็กชายต้นน้ำ" พี่ดินเดินออกมายืนที่ระเบียงบริเวณที่ผมซ่อนตัวอยู่
"พี่บอกให้ออกมาไง"พี่ดินพูดซ้ำอีกครั้ง เพราะผมยังไม่ขยับตัวออกมา
"แฮ่ๆๆๆ พี่ดินมาได้ไงครับ"
"ไม่มีอะไรจะพูดที่มันดีกว่านี้แล้วหรือไง"พี่ดินหันมาทำตาดุใส่ผม
"ขอโทษคร้าบบบบบบบบ"ผมทำเป็นยกมือไหว้ท่วมหัว หวังให้พี่ดินหัวเราะ
"แค่นั้นหรอ" ไม่ขำแหะ
"ก็ผมผิดไปแล้วนี่นา ขอโทษแล้วกันนะพี่ดิน"ผมส่งสายตาเว้าวอน เผื่อจะลดโทษให้
"ทำไมไม่ลงไปตามเวลา"
"ก็มันตื่นไม่ไหวนี่นา"
"แล้วทำไมตื่นไม่ไหว"
"ก็มัวแต่คุยกับพี่นั่นหละ เลยนอนไม่พอ"ผมเริ่มหาตัวหารความผิด
"งั้นต่อไปพี่ไม่ขึ้นไปคุยกับเราบนดาดฟ้าแล้วดีไหม จะได้มีเวลานอนเยอะๆ"
"โห ล้อเล่นนิดเดียว ทำโกรธไปได้"
"แล้วคราวนี้จะทำยังไง"
"พี่ดินปล่อยผมไปครั้งนึงไม่ได้หรอ" ผมเริ่มอ้อนอีกครั้ง
"ไม่ได้ ก็เห้นอยู่ว่าเรายืนอยู่นี่ ถ้าไม่บอกอาจารย์แล้วเราเดินลงไป พี่ไม่กลายเป็นคนโกหกหรอถ้าช่วยเรานะ"
"งั้นถ้าผมลงไปโดนไม่ผ่านทางประตู พี่จะไม่บอกอาจารย์ใช่ไหม" ผมเริ่มมีความหวังขึ้นมา
"ก้ถ้าทำได้นะ" พี่ดินทำยักไหล่ เหมือนจะบอกว่า ถ้าแกหาทางอื่นไปได้ก็เชิญ
แต่สำหรับนายต้นน้ำ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ 5555
ผมเริ่มปีนออกจากกำแพงระเบียง แล้วเริ่มโหนตัวลงมา พี่ดินได้แต่มองในสิ่งที่ผมทำ
เอา เท้ายันกับขอบกำแพงระเบียง เมื่อได้จังหวะผมก็ใช้ขาถีบตัว แล้วปล่อยมือ ลงมายืนอย่างสวยงามที่ชั้นล่างเรียบร้อย ดีนะที่นี่แค่ชั้น 2 จึงพอทำได้ ชั้นอื่นมีหวังคอหักตายก่อนแน่
(แทรกนิดนึง......ตอนม.ปลาย โดนหอประจำครับ เพราะตื่นไม่เคยทันสักที อิอิ ไม่ดีๆๆๆ อย่าทำตามนะครับ....จากคนเขียน)
พอผมลงมาได้แล้ว ก็มองขึ้นไปหาพี่ดินอีกครั้ง เพราะตอนนี้พี่ดินชะโงกหน้ามาดูผมที่ชั้นล่าง
เมื่อตาผมสบเข้ากับตาพี่ดิน ผมก็ยิ้มกว้างส่งกับไป พร้อมกับทำไม้ทำมือส่งจูบให้พี่ดินเป็นการใหญ่
เป็นการบอกเป็นเชิงว่า ผมลงมาได้แล้ว คงไม่โดนตีนะคราวนี้ 5555
ผมหันหลังเดินไป เตรียมจะเข้าแถว ก้ได้ยินพี่ดินพูดลอยมา
"ไอ้เด็กบ้า" ผมได้แต่ยิ้ม พร้อมกับยกมือขึ้นโบกลาพี่ดิน ทั้งทีไม่ได้หันกลับไปมอง
คราวนี้ผมชนะพี่นะครับพี่ดิน 555555
"อย่าทำแบบนั้นอีกนะ"ตอนพักกลางวันพี่ดินเดินมาหาผม
"อ้าว ก้มันเป็นทางออกของผมนี่ครับ"
"อย่าทำแบบนั้นอีก มันอันตราย"
"พี่ดินห่วงผมหรอ"ผมพูดกระเซ้าพี่ดิน
"ไม่ห่วงจะมาเตือนหรือไง"อึ้งครับ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ ตั้งตัวไม่ทัน
ผมนึกว่าพี่ดินจะทำเป็นปฏิเสธ แต่ไหงมาบอกงี้หละเนี่ย ผมนิ่งไปพักใหญ่ๆ
"แล้วพี่ขึ้นไปได้ไงพี่ดิน ปกติก็ไม่เห็นจะเคยไปตรวจหอ"
"ก็ก้องนะสิ บอกว่าเราไม่ยอมตื่น กลัวเราจะโดนตีเลยให้พี่ขึ้นมาช่วย"
"นี่พี่ดินตั้งใจมาช่วยหรอ"อ้าว ไหนบอกว่าจะไปบอกอาจารย์ไง
"อืม"
"แล้วทำไมไม่บอกผมหละ ให้ผมโดดลงมาทำไม"
"ก็แค่จะแกล้งเล่น ดูว่าเราจะทำยังไง ใครจะไปคิดว่าจะบ้าแบบนั้น"
"พี่ดินนนนนนนนนนนนนนน"ผมตะโกนพร้อมกับกระโดดเกาะคอพี่ดิน หึ มาหลอกกันงี้ได้ไง
"พี่ดินรู้ไหมกระโดดลงมาแบบนั้น ถ้ากระดูกผมหักขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ"
"555 อ้าว ไหนเมื่อกี้ยังเก่งอยุ่เลย"พี่ดินพูดไป ขำไป แต่ผมก็ยังโหนคอแกอยู่แบบนั้น
"ไม่ตลกนะพี่ดิน"
"โอ่ๆๆๆๆ พี่ขอโทษ 555"
"ขอโทษก็หยุดขำดิ" คคนอะไร ปากบอกขอโทษ แต่ยังขำไม่หยุด
"อะๆๆๆๆ พี่ให้หอมแก้มทีนึงเป็นการไถ่โทษ" พี่ดินเอียงแก้มมาทางหน้าผม ผมหละอายหน้าแดงเลย ใจเต้นแปลกๆด้วย
แต่ก็ต้องทำฝืนเฉไฉไปแบบอื่น ทั้งที่ใจจริงอยากหอมสักฟอดใหญ่ๆ
"แหวะ ใครจะไปอยากหอม"ผมปล่อยมือจากคอพี่ดิน พร้อมทั้งกระโดดออกมาห่างๆ
"อ้าวหรอ นึกว่าจะมีแต่คนชอบวะอีก"พี่ดินยังยิ้มไม่ยอมหุบ
"คนอะไรหลงตัวเอง ไม่คุยด้วยแล้ว"เขินๆๆๆๆ ทำไงดีวะเนี่ย ชิ่งเลยดีกว่า
ผมเดินออกมาแล้ว แต่ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะของพี่ดินเหมือนเดิม
-
บอกให้ว่าผมไม่ใช่เด็กมหิดลวิทย์ครับ
แต่เป็นเด็กวิทย์มหิดลต่างหาก
ก็เหลือโรงเรียนเดียวแล้วสิ แต่จังหวัดไหน ไม่บอกนะครับ
ส่วนเรื่องนี้ขอสัญญาว่าทั้งต้นน้ำและไอดินไม่มีใครตายแน่นอนครับ
เพราะการพลัดพรากที่เกิดจากความตาย มันเป็นอะไรที่เรียกกลับมาไม่ได้
มันเศร้าเกินไป ผมไม่ชอบแต่งนิยายเศร้าครับ
อีกอย่างนะครับ ตอนนี้เพิ่งเกริ่นเรื่องอยู่
ยังไม่เข้าเนื้อเรื่องจริงครับ มันยังไม่สมกับชื่อเรื่อง อิอิ
แล้วรอติดตามกันต่อนะครับ
-
:jul3:
-
ครับยังไงก็จะติดตามและเป็นกำลังใจให้ต่อไปครับ :กอด1:
-
น่ารักดีครับ
ฝันดีครับ
:man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ดีดี
เค้าไม่ชอบเรื่องเศร้าเหมือนกัน
แต่ก็อย่าใจร้ายมากนะ
รอตอนต่อไปอยู่หนา o13
-
:mc4:
รอติดตามค่ะๆ
-
กลัวจัง เกริ่นเรื่องไว้ซะน่ารัก สดใส
ถ้าเข้าเนื้อเรื่องแล้วเป็นแบบชื่อเรื่องจะทำไงอ่า
อ่านไปปวดใจไปไม่เอาน๊า อย่าใจร้ายกะรีดเดอร์ตาดำๆเลยน๊า
-
ไม่ชอบเรื่องเศร้าเช่นกัน
ทั้ง writer ทั้งชื่อเรื่อง
ไอเศร้ามาก่อนแล้ว
-
มาต่อเร็วๆนะ :-[ :-[ :-[
-
โห ยังไม่เข้าชื่อเรื่อง
งั้นก็เรื่องเศร้าอ่ะสิ ไม่นะ :serius2:
-
ดีแล้วหละไม่ชอบเรื่องเศร้าเหมือนกัน ขอบคุณค่ะ o13
-
กลัว..ฮาร์ดคอร์..
เดี๋ยวจะเศร้าไปใหญ่
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เมื่อไรจะมา ต่อ อ่ะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
[11]
“สอบเสร็จกลับบ้านเลยไหมเรา”
“ก็ น่าจะเป็นแบบนั้นนะครับ ขี้เกียจอยู่หอ” แล้วเวลาของผมก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ เพราะตอนนี้พี่ดินก็กำลังจะจบม.6 แล้ว ผมจะต้องแยกจากพี่ดินแล้วหรือนี่
“อย่าเพิ่งกลับได้ไหม สอบเสร็จพวกพี่จะไปฉลองจบมัธยมกัน พี่อยากให้น้ำไปด้วย”
“แล้วผมจะสนุกไหมหละครับ มีแต่รุ่นพี่” ผมเริ่มบ่ายเบี่ยง จริงๆผมก็อยากไปกับพี่ดินนะครับ แต่ขอเล่นตัวหน่อย
“ถ้าอย่างงั้น ไปกันแค่พี่ น้ำ ไอ้กัน แล้วก็ก้องก็ได้ ไปกับพี่เถอะนะ” หลังจากนิ่งคิดไปปพักหนึ่ง พี่ดินก็เสนอทางออกมาให้
“แล้วผมจะนอนที่ไหนหละครับ” ไปกินเหล้ากัน แล้วผมจะกลับเข้าหอไดด้ยังไงหละครับ โดนอาจารย์อัดแน่
“นอนบ้านพี่ก็ได้ ถ้าน้ำไม่รังเกียจพี่” พี่ดินตอบกลับมาทันที
“พี่ดินอยากให้ผมไปจริงๆหรอครับ”
“จริงสิ เรามันน้องชายพี่นี่นา เดี่ยวพี่ก็จะไปเรียนที่อื่นแล้ว ไม่คิดถงพี่บ้างหรือไง”
“ไม่คิดถึงหรอก เพื่อนผมมีตั้งเยอะ” ผมก็ตอบแก้เขินไปแบบนั้นเองหละ
“แต่พี่คิดถึงน้ำนะ” สายตาพี่ดินที่มองมามันบ่งบอกว่าพี่ดินไม่ได้พูดเล่นเลย ผมก็อดใจสั่นไม่ได้
“ผมง่วงแล้ว ไปนอนก่อนนะ” ผมต้องไปจากตรงนี้ ก่อนที่ผมจะเขินไปกับสายตาพี่ดิน
“เดี๋ยวสิ บอกพี่ก่อน”
“ของ ฟรี ผมไปอยู่แล้วหละครับ พี่ดินเตรียมจ่ายได้เลย” ผมเดินออกมาแล้ว ไม่อยากจะหันกลับไป เพราะตอนนี้หน้าผมมันแดงจนไม่อยากให้พี่ดินเห็น
ร้าน ที่พวกผมไปกันเป็นร้านบรรยากาศสบายๆ เปิดโล่ง เพราะผมไม่ชอบร้านที่ปิดทึบ มันรู้สึกอึดอัด ซึ่งพี่ดินก้ให้อิสระกับผมในการตัดสินใจ
“ทำไมพี่ดินไม่ มีแฟนหละครับ” อยู่ๆก้องก้ถามคำถามนี้ขึ้นมาด้วยความเมา เพราะตั้งแต่มาก้องก็ดื่มเอาๆ พอผมถามว่าทำไมถึงกินขนาดนั้น ก้องก็บอกว่าเพิ่งเคยได้กิน ปกติพี่กันไม่เคยให้มาแบบนี้ คราวนี้ได้โอกาสเลยเอาใหญ่เลย ผมหละก็ตั้งใจฟังคำตอบของพี่ดินเหมือนกัน
“ก้องอยากรู้ทำไมหละ” พี่ดินก้มหน้าลงมาที่โต๊ะ ถามก้องกลับเหมือนกัน
“ผมสงสัยนี่นา พี่กันยังมีแฟนเลย แล้วทำไมพี่ดินไม่มีบ้างหละ”
“อย่า เอาพี่ไปพ่วงดิวะ อีกอย่างพี่ยังไม่มีแฟน” พี่กันหันมาหาเรื่องน้องชายตัวเอง ส่วนก้องเมื่อเห็นพี่ชายตอบแบบนั้นก็หันไปมอง พร้อมกับมองแบบจ้องจับผิด
“ไม่ใช่แฟน แต่ไปไหนด้วยกันตลอดนี่นะพี่กัน”
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ อย่าถามมากได้ไหม”
“งั้นก้องจะบอกพี่เก๋ว่าพี่กันไม่ชอบพี่เค้า”
“อย่าทะลึ่งนะ!!” พี่กันร้อนตัวรีบห้ามก้องเป็นการใหญ่
“แน้ๆๆๆๆ ไหนบอกไม่คิดไรไง กลัวทำไม”
“เออๆๆๆ ชอบ....มีปัญหาอะไรไหม”
พี่ เก๋ที่ว่านี่ก้เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับพี่กันนั่นหละครับ ตอนอยู่ที่โรงเรียนก็เห็นเดินด้วยกัน อ่านหนังสือก็อ่านด้วยกัน แถมยังสอบเข้ามหาลัยที่เดียวกันอีก ไม่เรียกว่าแฟนกันก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วครับ
ตอนนี้พี่กันปฏิเสธไม่ออก ก็เลยหันไปกินเหล้าต่อ ทำเป็นไม่สนใจก้องอีก
ส่วนก้องพอจับไต่พี่ชายได้แล้ว คราวนี้ก็หันมาที่พี่ดินอีกรอบ
“ว่าไงหละพี่ดิน น้องก้องอยากรู้”
“ยังไม่มีครับ พ่อนักสืบ”พี่ดินตอบกลับก้องแบบอารมณ์ดี
“แล้วพี่ดินแอบชอบใครอยู่ป่าว”
“อยากรู้จริงอะ” พี่ดินยื่นหน้าไปทำเหมือนจะกระซิบบอกก้อง
“จริงดิพี่” ก้องก็ยื่นหน้ามาฟังแบบตั้งใจ
“โอ๊ย!!!” เสียงก้องร้องดังออกมา
“เล่น อะไรเนี่ยพี่ดิน ก้องเจ็บนะ”ก้องบ่นพร้อมกับเอามือลูบหน้าผากตัวเอง ก็ไอ้พี่ดินนี่สิครับ เห็นก้องตั้งใจฟังหน่อย แกก้เอานิ้วดีดหน้าผากก้อง หึหึหึ อยากไปหลงกลพี่ดินเองนะก้อง ช่วยไม่ได้วะ
“อย่ามาหลอกถามซะให้ยากเลย ไม่บอก...”
“บอกกันดีๆก็ได้ เจ็บนะ” ก้องยังบ่นต่อ พร้อมกับทำหน้างอใส่พี่ดิน
ผมนั่งกันอยู่พอสมควร ตอนนี้ผมก็เริ่มรู้สึกมึนๆ เพราะก้องเริ่มเมาไม่รู้เรื่อง ขอชนแก้วกับผมตลอด ผมหละเริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
แล้วอยู่ๆ ความรู้สึกอบอุ่นที่มือก็เกิดขึ้น ผมมองลงไปที่มือของผมฝั่งที่ว่างอยู่ ก็พบกับมืออีกข้างที่จับมือผมไว้ พอผมไล่ตามแนวของแขนขึ้นไปก็เจอกับหน้าของคนที่ผมแอบชอบ....พี่ดิน แต่สายตาของพี่ดินไม่ได้มองมาที่มือผมหรือว่าหน้าผม ยังคงคุยกับพี่กันเหมือนไม่ได้ทำอะไรกับมือผมใต้โต๊ะเลย สักพักมือของพี่ดินเริ่มขยับ นิ้วทั้งห้าของพี่ดินเริ่มสอดผ่านร่องนิ้วของผม มันทำให้ตอนนี้มือของเราทั้งสองประสานกันอยู่ พี่ดินกระชับกุมมือผมให้แน่นขึ้น
ผมจะเข้าข้างตัวเองได้ไหมครับแบบนี้ พี่ดินจับมือผมทำไม........พี่ดินชอบผมเหมือนที่ผมชอบพี่ใช่ไหม
ผม ได้แต่ยิ้มแล้วก้หันมากินเหล้าต่อ พี่ดินพี่ทำแบบนี้ คิดว่าผมจะปล่อยพี่ไปง่ายๆหรอครับ....ผมนะจะต้องทำให้พี่มาเป็นแฟนผมให้ได้ อยากมาทำให้ผมหลงเองนี่นา
-
[12]
"ครับ ว่าไงครับ" ระหว่างที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน โทรศัพท์ของพี่ดินก็ดังขึ้น พอจะจับใจความว่ามีปัญหาเกิดขึ้น
ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แต่เพียงว่าพี่ดินต้องรีบกลับบ้านก่อน
"น้ำ เดี๋ยววันนี้นอนที่บ้านก้องก่อนนะครับ พี่ต้องกลับบ้านก่อน พอดีที่บ้านเกิดเรื่องนิดหน่อย" พี่ดินพูดอย่างรีบร้อน
"ไม่ เป็นไรครับพี่ดิน พี่รีบไปทำธุระเถอะครับ" ผมตอบไปแบบนั้นเพื่อให้พี่ดินไม่ต้องห่วง แต่เอาเข้าจริงแล้วผมก็อยากให้พี่ดินอยู่ข้างๆผมต่อ
"กัน กูฝากน้องด้วยนะ"
"เออ ไม่เป็นไร มึงรีบไปเหอะ"
พอ พี่ดินลุกไปแล้ว ผมก็เอาแต่ดื่ม ดื่ม แล้วก็ดื่ม ผมไม่อยากให้พี่ดินไม่สบายใจ แต่ผมนะน้อยใจนิดหน่อย ชวนเรามาเอง แล้วไหงทิ้งไปหละเนี่ย
ผมดื่มจนเริ่มเมาไม่รู้เรื่อง คนที่รับกรรมก็คงจะเป็นพี่กันนี่หละครับ เพราะก้องตอนนี้ก็เมาพับไปแล้ว ส่วนผมก็เมาได้ที่เหมือนกัน
อย่าทิ้งพวกผมนอนข้างทางนะครับพี่กันนนนนนน
------------------------------------------------------------------------------------------------------
เฮ้อ...ทำไมผมต้องมาดูแลไอ้สองขี้เมาด้วยนะเนี่ย
ก้อง!! อย่าหวังว่าพี่จะให้กินอีกเลยนะ พอใจดีเข้าหน่อยก็เอาซะสภาพย่ำแย่เชียว
หลังจากที่ไอ้ดินมันกลับไปแล้ว น้องต้นก้ดื่มเอา ดื่มเอา สงสัยจะงอนแน่ๆ
เฮ้อ เมื่อไหร่คู่นี้จะยอมรับเสียทีนะเนี่ยว่ามีใจให้กัน
ผมขับรถกลับมาที่บ้าน โดยที่จับน้องชายสุดที่รักยัดไว้ที่เบาะหลัง เพราะสภาพไม่น่าจะนั่งไหว
ส่วนต้น ถึงจะพอเดินได้ด้วยตัวเอง แต่ก็เซซะจนน่าเป็นห่วง
พอขึ้นรถได้ ต้นก็หลับทันที เฮ้อ.....ต้องมาดูแลคนเมานี่มันลำบากจริงๆ
"เฮ้ยๆๆ ก้อง อย่าเพิ่งอ้วกนะ" พอผมขับรถมาถึงบ้าน เมื่อจอดรถเสร็จก็หันไปดูน้องชายสุดที่รัก
ซึ่งตอนนี้ทำหน้าพะอืดพะอมเต็มที ผมเลยต้องรีบวิ่งลงจากรถแล้วเปิดประตู จับหน้าเจ้าก้องให้ยื่นออกมานอกรถ
ถ้ามันอ้วกในรถได้ล้างกันสนุกแน่
"พี่ ดาวครับ ช่วยผมดูเจ้าก้องหน่อยสิครับ" พอดีกันกับพี่ดาวเปิดประตูออกมาพอดี ผมเลยเรียกให้พี่ดาวมาช่วยพยุงเจ้าก้องเข้าบ้านหลังจากอ้วกเสร็จ
พี่ดาวนี่เป็นลูกของป้านุ่ม ซึ่งเลี้ยงผมกับเจ้าก้องมา พี่ดาวเลยเหมือนพี่สาวผมไปด้วยอีกคน เพราะโตมาด้วยกัน
ตอนนี้พี่ดาวเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปี 3 ซึ่งพ่อกับแม่ผมเอ็นดู เลยส่งเสียให้เรียน ส่วนผมกับนับถือพี่ดาวเหมือนพี่สาวเช่นกัน
"ตายแล้ว ทำไมกันพาน้องไปเมาแบบนี้หละ" พี่ดาวเข้ามาพยุงก้อง พร้อมกันต่อว่าผมเล็กน้อย
"ผมขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าก้องมันจะกินจนหมดสภาพแบบนี้" ผมบอกพี่ดาวด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ
"เอาเถอะ คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ" พี่ดาวเห็นผมสำนึกผิด เลยไม่ว่าอะไรต่อ
พอพี่ดาวพาก้องเข้าบ้านไปแล้ว ก็ยังเหลือตัวปัญหาอีกหนึ่ง
"ต้นครับเข้าบ้านก่อนนะ" ผมเดินไปสะกิดน้องต้น ได้ยินแต่เสียงอือ อือ แต่ไม่มีการตอบสนองใดๆ
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมจึงใช้มือช้อนเอวต้น เพื่อจะพยุงเข้าบ้าน
"พี่ดิน.......น้ำปวดหัว" พูดเสร็จคนเมาก็ทำตัวอ่อน หัวอ่อนมาพิงกับไหล่ผม
นี่คิดว่าผมเป็นไอ้ดินหรอนี่ ปล่อยให้คิดไปเถอะ........
ผมกำลังจะพาต้นไปนอนที่ห้องเจ้าก้อง
แต่เจ้าของห้องตอนนี้นอนดิ้น แผ่เต็มเตียงไปซะแล้ว
ผมเลยเปลี่ยนใจ พาต้นไปนอนที่ห้องผมแทน
ผมปล่อยต้นลงนอนแล้วกำลังจะไปอาบน้ำ
อยุ่ๆต้นก็ลุกขึ้นนั่ง ผมก็ได้แต่มองว่าจะทำอะไร
"เฮ้ย.....ทำอะไรนะต้น" ก็ไอ้น้องต้นนะสิครับ กำลังถอดเสื้อตัวเองอยู่ พอถอดเสร็จก็โยนทิ้งทันทีแล้วล้มต้วลงนอน
อะไรของเค้าวะเนี่ย ผมก็ไม่ได้สนใจเดินเข้าไปอาบน้ำ
พอผมกลับมานอน ยังดีที่ต้นนอนไม่ดิ้นเหมือนก้อง เว้นที่ให้ผมได้นอนด้วย
แต่พอผมล้มตัวลงนอน ก็มีมือมากอดตัวผมไว้
พอหันไปมอง เจ้าตัวก็ยังหลับสนิทเหมือนเดิม
แต่ข้อความที่ผมได้ยินจากเสียงละเมอนี่สิ ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ มันเป็นแบบนี้นี่เอง
-------พี่ดิน น้ำรักพี่ดินนะครับ---------
แล้วถ้าเจ้าตัวมาได้ยินมันจะดีใจแค่ไหนเนี่ย
-
[13]
อืมมมมม ทำไมรู้สึกหัวมันหนักๆเนี่ย อ๋อ...เมื่อคืนไปกินเหล้ากับพี่ดินมานี่นา
แล้วอะไรนุ่มๆมือหละเนี่ย อ๋อ....ตัวพี่ดินแน่นอน
มีความสุขจัง ไม่อยากตื่นเลย พี่ดินครับ ผมขอกอดให้หลับฝันดีหน่อยนะครับ
ผมเอาแขนกอดร่างที่อยู่ในอ้อมแขนให้แน่นขึ้นไปอีก
"ต้น....พี่อึดอัดนะ!!!" เสียงใครวะ ไม่ใช่เสียงพี่ดิน อีกอย่างพี่ดินไม่เรียกผมว่าต้นนี่นา
"เฮ้ย!! พี่กัน" ----โครม----- ทันทีที่ผมลืมตา แขนของผมก็ถูกดึงกลับมาทันที พร้อมกับอาการตกใจ กระเด้งถอยหลังของผม
"เป็นไรหรือเปล่าต้น"
"เจ็บดิพี่ ถามได้"ก็ไอ้ความตกใจของผมนี่หละครับ กระเด้งจนตกเตียง พี่กันได้แต่ชะโงกหน้ามาถาม
"พี่กันผมมาอยู่นี่ได้ไง" ผมทำหน้างงๆ ถามพี่กัน
"ก็เมาซะขนาดนั้น จะจำอะไรได้ไหมนี่" พี่กันตอบโดยไม่หันมามองผม พร้อมกับลุกจากเตียง
---ตุ๊บ---- "ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว ไอ้ขี้เมา" พี่กันโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ผม พร้อมกับสั่งผม
ส่วนผมก็ลุกไปเข้าห้องน้ำแบบมึนๆ
ระหว่างล้างหน้าผมก้งงตัวเอง เกิดอะไรขึ้นบ้างไหมวะเมื่อคืนนี้
ไม่น่ามีอะไรนะ ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยนี่นา
แล้วทำไมเราถอดเสื้อ......สงสัยคงร้อนหละมั้ง พี่กันไม่น่าทำอะไร
โอ๊ย.......คิดมากปวดหัวโว้ย
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทีแปลกๆ
จะไม่ให้แปลกได้ไงหละครับ ก็ผมระแวงพี่กันนี่นา
ผมจ้องเพื่อดูท่าทีของแก พร้อมกับคิดไปด้วย
-----มีอะไรหรือเปล่าน้าาาาาาา----
"พี่ไม่ได้ทำอะไรเราทั้งนั้นหละ สบายใจได้" อยู่ๆพี่กันก็พูดขึ้นมา พร้อมกับรอยยิ้ม
"ผมไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ"
"ไม่ได้ว่า แต่แอบคิดใช่ไหม"
พี่กันมองหน้าผมอยู่สักพัก คงเห็นว่าผมไม่คลายความสงสัย
"เรานะอยู่ๆก็ลุกมาถอดเสื้อตัวเองโยนทิ้ง บ่นว่าร้อนๆๆ"
"แล้วทำไมผมถึง.....เอ่อ...กออ...เอ่อ"จะถามไปได้ยังไงหละอายนะเนี่ย ก็ผมไปกอดพี่กันได้ยังไงหละเนี่ย
"อยากรู้จริงอะ"พี่กันทำท่าหยอกผม
"จริงสิครับ"
"เอาก้ได้....."พี่กันเว้นวรรคไประยะหนึ่ง
ผมก้ได้แต่ตั้งใจฟัง
"พี่ดินครับ น้ำรักพี่ดินนะครับ" อยู่ๆคำพูดที่หลุดออกมาจากปากพี่กัน มันก็ทำให้ผมหน้าแดงขึ้นมาทันที
"คิดว่าพี่เป็นไอ้ดินหละสิ ถึงกอดแน่นขนาดนั้น" พี่กันเห็นผมเขิน ก็ยิ่งแซว
"ผมไปข้างล่างก่อนนะครบ"
"อาย อาย......5555" ผมไม่รู้จะตอบยังไง จะปฏิเสธก็ไม่ได้ นี่ผมทำเรื่องน่าอายต่อหน้าพี่กันขนาดนี้เลยหรือนี่
"โอวัลตินหน่อยไหม จะได้รู้สึกดีขึ้น" ผมเดินลงมาด้านล่างก็เจอกับพี่ดาว ที่ถือแก้วกาแฟเดินออกมา
"ก็ดีครับพี่ ขอบคุณครับ" พี่ดาวหลังจากได้ยินผมตอบ แกก้เดินกลับไปชงโอวัลตินมาให้ผม
"ทำไมเมื่อคืนเมากันขนาดนั้น" พี่ดาวถามพร้อมกับนั่งลงตรงข้ามผม
"ไม่เคยนะครับพี่ เลยเมาง่าย" ผมโกหกพี่ดาวครับ จะให้บอกหรอครับว่างอนพี่ดิน เลยกินใหญ่เลย
"ยังเด็กยังเล็กอย่ากินบ่อยหละ เดี๋ยวก่อนเถอะ ตื่นมาเมื่อไหร่พี่จะจัดการเลย กันนะกัน พาน้องไปเมา" พี่ดาวพูดแบบหัวเสีย
มีคนแก้แค้นให้ผมแล้วหละครับงานนี้ อิอิ
"พี่ไม่กวนละ เดี๋ยวพี่ไปอ่านหนังสือก่อนนะ"พี่ดาวพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน ส่วนผมได้แต่พยักหน้าและยิ้มให้พี่ดาว
"เอ้อ...เมื่อกี้ดินมา ไปไหนแล้วหละ" พี่ดาวถามผม
"พี่ดินมาหรอครับ ไม่เห็นเจอนะครับ" ผมได้แต่งงกับตัวเอง
"ก็ตอนมาเจอพี่ พี่เลยบอกว่าพวกเรายังไม่ตื่น ให้ดินขึ้นไปปลุก........ไม่เจอกันหรอ" พี่ดาวถามอย่างสงสัย
เอาแล้วไง อย่าบอกว่าพี่ดินเห็นผมถอดเสื้อนอนกอดพี่กันอยู่นะ
ไม่อยากจะคิดเลย เมื่อคืนผมว่าใจผมกับพี่ดินตรงกันนะ จากท่าทีมราพี่ดินแสดงออก
แต่ถ้ากลับไปก่อนโดยไม่รอนี่ สงสัยว่าเข้าใจผิดเต็มๆแน่
ผมลุกจากที่นั่งพร้อมทั้งวิ่งตะโกนเรียกก้อง
"ก้องงงงงง ก้องงงงงงงง ก้องโว้ยยยยย ไอ้ก้องงงงงงงง" ผมตะดกนเรียกก้องตลอดทางที่วิ่งไป
พอผมเปิดประตูห้องก้องเข้าไป ก้องมันก็ทำหน้าตื่นเมื่อเจอผม
"มีอะไรต้น"ก้องถามผมอย่างร้อนรน
"ขอยืมกุญแจรถหน่อย"ผมรีบตอบกลับไป
"แค่นี้นะ ทำไมต้องเรียกซะตกใจด้วย"
"อยู่ไหน เอามาก่อน เรามีเรื่องด่วน"
"เรามีแต่กุญแจรถมอเตอร์ไซนะ ไปยืมรถยนต์พี่กันสิ"
"เอามาเถอะน่า!!!" ผมตะโกนบอกก้อง
"แค่นี้ต้องดุด้วย"ก้องพูดพร้อมกับยื่นกุญแจมาให้ผม
"ขอโทษนะ เรารีบจริงๆ" ผมขอโทษก้อง ก่อนที่จะวิ่งลงมาด้านล่าง
ผมบิดเครื่องด้วยความเร็ว เพื่อที่จะไปให้ถึงบ้านพี่ดิน
พี่ดิน พี่กำลังเข้าใจผิดนะครับ
ผมไม่มีอะไรกับพี่กัน ผมรักพี่ดินคนเดียวนะครับ
พี่ดิน...................................
"พี่ดิน หยุดก่อนพี่ดิน"ผมบิดมาจนถึงสวนสาธารณะก่อนถึงบ้านพี่ดิน
ตอนนี้คนที่ผมต้องการเจอตัว กำลังเดินจากสวนมาที่รถ
ผมรีบจอดรถแล้ววิ่งไปขวาไว้ก่อน
"มีอะไรครับน้องต้น" พี่ดินถามผม แต่ใบหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ
แล้วทำไมต้องเรียกผมว่าต้น ทุกครั้งพี่เรียกผมว่าน้ำนี่นา
"พี่ดินเข้าใจผิดนะครับ" ที่เป็นแบบนี้คงเพราะกำลังโกรธผมอยู่แน่ๆ
"มีอะไรที่พี่ต้องเข้าใจผิด" พี่ดินจ้องหน้าผม ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย
"เรื่องผมกับพี่กัน"
"จะมาบอกพี่แค่นี้ใช่ไหมครับ.....น้องต้น"ทำไมต้องเน้นที่คำว่าน้องต้นด้วยหละ
"พี่ดินฟังผมอธิบายก่อน"ผมดึงแขนพี่ดินไว้ เพราะตอนนี้พี่ดินกำลังจะเปิดประตูรถ
"กรุณาปล่อย"พี่ดินมองมือผมที่จับแขนเค้าไว้
"เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนะครับน้องต้น คราวหลังอย่ามาจับตัวพี่อีก" พี่ดินพูดทิ้งไว้แค่นั้นก็เปิดประตูรถ แล้วขับรถออกไปทันที
ทิ้งผมไว้กับความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ทำไมไม่ฟังผมก่อนหละ ผมทำผิดขนาดนั้นเลยหรือครับ พี่ทิ้งผมไปง่ายขนาดนี้เลยหรอครับพี่ดิน
-
จบในส่วนของการเกริ่นนำนะครับ
ต่อไปจะเข้าเนื้อเรื่องจริงๆแล้ว อิอิ
เอาใจช่วยต้นน้ำด้วยนะครับ
-
คิดเอง เออเองอีกแล้ว
หาใหม่เลยๆ :laugh:
แต่ก็สงสารนะ สถานการณ์และภาพที่เห็นมันเป็นใจซะขนาดนั้น
-
ทำไมดินไม่ยอมฟังต้นอธิบายเลย
เฮ้อๆ เข้าใจผิดไปเต็มๆ :เฮ้อ:
-
กำลังจะเสียแน่เลย :sad4:
เป็นกำลังใจให้ครับ
:man1:
-
เฮ้อ ต้นน้ำ งานเข้าซะแระ
:o11:
จะเคลียร์กันยังงัยหล่ะเนี่ย เด๋วไอเพ่ดินก้อต้องเข้ามหาลัย
เพ่กันช่วยได้ป่าวอ่ะ เคียดเรย
:m22: :m32: :m7:
-
ดินอ่ะ
หัดฟังอะไรบ้างสิ
-
ขยันลงจริงเลยค่ะ
มาให้กำลังใจน้องต้นน้ำ และมาเกลี่ยดพี่ดิน
แต่ขอบอกว่าเรื่องนี้ ชอบน้องก้องที่สุด น่ารักจริงๆ
เชียร์เขียนผลงานดีๆแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :L2:
-
ขอบคุณครับคุณ sNow
ตอนนี้ก็หายปวดแล้วครับ
แต่ต้องกินของจืดๆ เศร้าเลย
ส่วนเรื่องที่มาบอกไว้ก็ต้องขอบคุณเช่นกัน
ผมลองส่งไปแล้วครับ
แล้วก็มีนักอ่านจากอีกเวปตามไปช่วยด้วย อิอิ
-
:m31: :m31: :m31: :m31:
ไอ้ ดิน ไม่ฟังไรเลยว่ะ
น้องต้นน้ำจะเป็นไงอ่ะ
:m31: :m31: :m31: :m31:
-
:เฮ้อ:ดินเอ้ย หัดฟังคนอื่นบ้างสิว้า
แต่เป็นใครเห็นภาพแบบนั้นกต้อง o22เป็นธรรมดาอ่ะ
-
[14]
ทุกๆวัน ผมโทรหาพี่ดินตลอด อย่างน้อยก็ไม่ต่ำกว่า 5 รอบต่อวัน
ทุกครั้งก็ยังเหมือนเดิม --ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลยที่ท่านเรียก--
แต่ทำไม.....ผมยังโทรไปอีก
ผมหวังแค่เพียงว่าสักครั้งหนึ่งเท่านั้น แค่ครั้งเดียวที่พี่ดินจะเปิดเครื่อง แล้วรับสายผม
มันจึงทำให้ผมมีกำลังใจที่จะโทรไปหาพี่ดิน
"พ่อ เดี๋ยวผมมานะ" ทุกๆเช้าผมจะตื่นขึ้นมาแล้วขับรถไปที่บ้านพี่ดินตลอด
ซึ่งก็เหมือนเดิม ไม่มีใครออกมาเจอผม ส่วนผมก็ได้แต่นั่งรอเท่านั้น
จนเย็น ผมถึงกลับบ้านตัวเอง
วันนี้มาไม่เจอ วันหลังมาก็ต้องได้เจอสักครั้งหละน่า
"ต้น....กลับบ้านเถอะ" ระหว่างที่ผมนั่งรออยู่หน้าบ้านพี่ดิน พี่กันก็ขับรถมากับก้อง
"ผมไม่กลับครับ จนกว่าจะได้เจอพี่ดิน"
"ตอนนี้กลับบ้านก่อนนะ ต้นมาทุกวันแบบนี้ ขับรถกลับมันจะอันตราย" พี่กันยังโน้มน้าวผม
"ผมไม่เป็นไรครับ ขอแค่ได้คุยกับพี่ดินเท่านั้น" ผมฝืนยิ้มให้กับคู่สนทนา
"ได้!!! ในเมื่อต้นไม่กลับ ก้องก็จะนั่งอยู่เป็นเพื่อนด้วย" ก้องพูดจบก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม พร้อมทั้งกอดอก ทำท่าอย่างมุ่งมั่น
"อย่าลำบากเลยก้อง กลับบ้านไปเหอะ" ผมบอกก้อง ส่วนก้องก็ได้แต่หันมามองหน้าผม
"แล้วต้นไม่ลำบากหรือไง"ก้องถามผมกลับ
"ก็เราเต็มใจที่จะทำ"
"เราก็เต็มใจเหมือนกัน" ก้องตอบผม พร้อมกับหันหน้าไปมองตรง
"ขอบใจนะก้อง แต่ว่า...กลับบ้านกันเถอะ" ผมลุกขึ้นยืน พร้อมกับยื่นมือให้ก้อง
มันจะมีประโยชนือะไรที่ผมจะมานั่งรออย่างไร้จุดหมายแบบนี้
แล้วยังต้องทำให้เพื่อนที่หวังดีกับผมต้องมาลำบากไปด้วย
ใบหน้าผมหมองเศร้าลงทันทีที่มองไปที่ก้อง
"ต้นนน....ต้นอย่ารอ..รอ...ร้องไห้นะ" คนที่บอกผมว่าอย่าร้องไห้ ตอนนี้ปล่อยน้ำตาไหลอาบหน้าไปแล้ว
"เราไม่ร้องหรอกก้อง ก้องนั่นหละร้องทำไม"
"เราสงสารต้นนี่นา"
"เราไม่เป็นไรก้อง....เรายังไหวอยู่"ผมส่งยิ้มไปให้ก้อง ยิ้มให้กับมิตรภาพของเพื่อนผม
หลังจากที่ผมกับพี่กันช่วยกันปลอบก้องจบสงบได้แล้ว
ผมก็ขอแยกตัวกลับมาที่บ้าน
ผมบ้ากับเรื่องไร้สาระนี่มานานเท่าไหร่แล้ว
ตั้งแต่วันที่พี่ดินจากผมไป ผมทำให้คนที่รักผมต้องเศร้าไปกี่คนแล้ว
ผมทำให้ตัวเองดูไร้ค่า ไปขนาดไหนกัน
ผมต้องเปลี่ยนตัวเอง ไม่ได้เปลี่ยนเพื่อตัวผม แต่เปลี่ยนเพื่อคนอื่นที่รักผม
ผมไม่มีทางปล่อยให้พี่ดินเข้าใจผมผิดแบบนี้
ผมไม่มีทางปล่อยให้พี่ดินจากผมไปไหน
แต่ผมทำตัวแบบเดิมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
ผมจึงเปลี่ยนทางใหม่ ทางที่ผมจะได้พบกับพี่ดินอีกครั้ง
นั่นก็คือ......ความเป็นรุ่นพี่ - รุ่นน้องกันอีกครั้ง
ใช่แล้วครับ ผมจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยคณะเดียวกับพี่ดินนั่นเอง!!!!!
-
[15]
เมื่อผมตั้งใจที่จะสอบเข้าไปเป็นรุ่นน้องพี่ดินอีกครั้ง ผมก็ต้องพยายามอย่างมากในการเรียน
เพราะก่อนหน้านี้ผมไม่ตั้งใจเรียนเอาเท่าไหร่ แถมโดดเรียนประจำอีกต่างหาก
หลังจากการเปลี่ยนแปลงของผมทำให้เพื่อนและอาจารย์หลายท่านแปลกใจ
ก็เพราะนายต้นน้ำที่ไม่ค่อยจะเข้าเรียน ไม่เคยขาดเรียนสักครั้ง
นายต้นน้ำที่ชอบเอาแต่เล่น กลับตั้งใจฟังและจดแลคเชอร์อย่างตั้งใจ
นายต้นน้ำที่คะแนนอยู่ในกลุ่มกลางๆ กลับมาอยู่แถวต้นๆเมื่อสอบกลางภาคเทอมแรกผ่านไป
และที่สำคัญคือรอยยิ้มมันได้หายไปจากใบหน้าของนายต้นน้ำเสียแล้ว......
“ต้น...คิดดีแล้วหรอ” อยู่ๆก้องก็ถามคำถามนี้กับผม ระหว่างที่ผมนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบอยู่
“เรื่องอะไรหละ” ผมไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ เพียงแค่ถามเพื่อเลี่ยงคำตอบเท่านั้น
“ต้นจะไปเรียนที่เดียวกับพี่ดินจริงๆหรือไง” ก้องเริ่มเขย่าแขนผม
“แล้วมันแปลกตรงไหน” ผมยังคงพลิกหน้าหนังสือต่อไป ไม่ได้สนใจจะมองหน้าคนที่พูดด้วย
“ต้นคิดว่าจะทำใจได้หรอ ที่เห็น.....เอ่อ.....” ก้องเริ่มอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมา
“เห็น...............?” ผมทวนคำพูดก้อง พร้อมกับมองหน้าด้วยความสงสัย รอฟังคำพูดต่อไป
“ต้นต้องสัญญานะว่าจะไม่เสียใจ” ก้องยื่นมือมาตรงหน้าผม
“เสียใจทำไม”ผมก็ยังงงกับคำพูดของก้อง
“ก็เพราะว่า .... เพราะ... โอ๊ย!! พี่กันห้ามไม่ให้เราบอกเรื่องนี้นะ” อยู่ๆก้องก้หัวเสีย หันหน้าไปอีกทาง
ผมพอจะเดาออกว่าต้องเกี่ยวกับพี่ดิน แต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
“ถ้าไม่บอก งั้นก็อย่ามากวนเรา ถอยไปไกลๆ” ผมเริ่มไล่ก้องออกห่างจากที่ผมอ่านหนังสือ
“ต้นอย่าเพิ่งโกรธสิ” ก้องหันมาทำหน้าตาเหรอหรา
“ไม่ได้โกรธ แต่ไม่อยากคุยด้วย ก็เท่านั้น”ผมได้แต่ก้มหน้าอ่านหนังสือ ไม่สนใจก้องอีก
“ถ้าเราบอกต้น ต้นจะหายโกรธเราไหม” เฮ้อ หลอกง่ายจริงๆเลยนะก้อง
“..............................................” ผมก็ยังทำเป็นไม่สนใจต่อไป
“พี่ดินนะเปลี่ยนไปเยอะเลยหละ ควงสาวเป็นว่าเล่นเลย เปลี่ยนแฟนบ่อยมาก” ก้องก้มหน้ามากระซิบข้างๆหูผม
“อย่างงั้นหรอ” หลังจากอึ้งไปสักพัก ผมก็หาคำพูดมาได้แค่นั้น แล้วก็ลุกเดินหนีออกมา
แล้วอย่างนี้มันจะมีประโยชน์อะไรที่ผมจะตามไป
ตอนนี้พี่ดินคงลืมน้ำไปแล้วใช่ไหมครับ
ผมคิดว่าพี่ดินกับผมใจตรงกัน ที่จริงๆแล้ว ผมคิดไปคนเดียว
เพราะถ้าพี่ดินมีใจให้กับผมบ้าง คงไม่เดินหนีผมไปโดยไม่รับฟังคำอธิบายจากผม
แต่ถึงพี่ดินจะไม่มีใจให้กับผม ขอแค่ผมได้อยู่ใกล้ๆพี่ดินก็พอแล้ว
ขอแค่พี่ดินฟังคำอธิบายของผม
ขอแค่พี่ดินกลับมาเป็นพี่ชายของผม....ก็พอ
...............
.............
.......
....
...
.
ในที่สุดความพยายามของผมก็สำเร็จ
ผมสอบเข้าคณะเดียวกับพี่ดินได้แล้ว
แต่เมื่อผมได้เจอกับพี่ดินอีกครั้ง พี่ดินจะยังอยากเจอผมอยู่หรือเปล่านะ
ระหว่างที่ผมนั่งใจลอยอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเอง
ก็มีรถมาจอดที่หน้าบ้านของผม เมื่อเห็นรถขาผมก้เริ่มเดินออกไปทางประตูทันที
“ดีใจด้วยนะต้น”
“ขอบคุณครับพี่กัน” พี่กันมาพร้อมกับน้องชายของตัวเอง
“มาเป็นรุ่นน้องพี่แล้ว ตั้งใจเต็มที่นะ” ผมมองหน้าพี่กันก็พอจะเข้าใจความหมาย ให้ผมพยายามปรับความเข้าใจกับพี่ดินใช่ไหมครับ
“และที่สำคัญ ฝากดูแลน้องชายพี่ต่อด้วยนะ” พอได้ยินพี่กันพูดแบบนั้น ผมก็หันไปมองที่ก้องทันที
เจ้าตัวได้แต่ยิ้มให้ผม เป็นยิ้มที่สดใสสมกับก้องจริงๆ
“หมายความว่าไงครับ...?” ผมเริ่มงงกับคำพูดนั้น
“ก็เราจะปล่อยต้นไปคนเดียวได้ยังไงหละ ไม่มีเราแล้วใครจะดูแลต้น” ก้องพูด พร้อมกับเอามือมาตบบ่าผม พร้อมกับรอยยิ้มที่มากกว่าเดิม
“แน่ใจนะว่าก้องจะดูแลเรา”ผมได้แต่ถามแบบไม่เชื่อหูตัวเอง
“อืม แน่ใจสิ”
นี่ใครจะดูแลใครกันแน่นะ เฮ้อ.......................
-
o13
เป็นกำลังใจให้ต้นน้ำ ง้อพี่ดินให้ได้น๊า
ขอบคุณคนเเต่งด้วยค่ะ สนุกมากๆ เป็นกำลังใจให้เช่นกัน
:mc4:
-
สวัสดีค่ะคุณบี
มาติดตามเรื่องนี้อีกเรื่องหนึ่งค่ะ
บวก 1 แต้มเป็นกำลังใจให้คนแต่งก่อน
อ่านมาถึงตอนนี้ มีความรู้สึกว่า ไอดินผีเข้าผีออกบ่อยครั้ง อารมณ์ไม่มั่นคง แถมไม่ยอมรับฟังคนอื่นอีก
แต่ถ้าต้นน้ำรักไปแล้ว ก็คงต้องช่วยเชียร์ ช่วยลุ้นกันหละ
สู้ๆนะต้นน้ำ
รออ่านต่อนะคะ สนุกค่ะ และก็ยังคงถ่ายทอดได้น่าอ่าน น่าติดตามเช่นเคย o13
-
ดินไม่ฟังต้นน้ำอธิบายเลย สงสารต้นน้ำอะ
ยังไงก็จะติดตามเรื่องตอนต่อไปนะครับ :กอด1:
-
จะได้ลงเอยกันมั้ยเนี่ย :m31:
-
ใจดีมากมายจังครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชอบๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปน้าคร้าบบบ
แล้วตอนจบจะปี้ เอ้ย แฮปปี้ไหมอ่ะ
:a5:
-
ก้อง เพื่อนแสนดีจริงๆ
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
มีแต่เด็กคณะวิทย์ เหอะๆๆๆๆ
ผมก็เด็กวิดนะ (วิดวะ -*-)
สงสารต้นน้ำอ่ะ พี่ดินก็เปลี่ยนไปแล้ว ต้นจะเอาหัวใจพี่ดินกลับมาได้หรือเปล่าเนี่ยะ
เศร้าอ่ะ สงสาร...ทรมานหัวใจที่สุด
รักร้าวที่ ศาลายา หรือ พญาไท ดีหว่า เหอะๆๆๆๆๆ :mc4:
ป.ล. เด็ก SC น่ารักอ่ะ เนิร์ดดี ชอบๆๆๆๆ
ป.ล.2 พี่บี ศาลายารุ่นไหนอ่ะ เหอะๆๆๆๆๆ (ระราบระล้วงมั้ยอ่ะคับ ขอโทษที เหมือนหลอกถามอายุ)
ป.ล.3 ผมชื่อบอสอ่ะคับ เรียนวิดวะ ศาลายา สาขาแปลกๆ (คิดว่าพี่น่าจะไม่รู้จักสาขานี้ เหอะๆๆๆ)
ป.ล.4 รอลุ้นต่อ อิอิ
-
เป็นกำลังใจหานะ
-
ก้อง...รักนายหว่ะ
-
สงสารต้นน้ำ สู้ ๆ เพื่อรักแท้ :monkeysad:
-
พี่ดินเปลี่ยนสาวเป็นว่าเล่น ท่าทางจะยังไม่ลืมต้นน้ำหรอก
อย่าเพิ่งยอมแพ้ท้อแท้นะต้นน้ำ สู้สู้ เป็นกำลังใจให้จ๊ะ
-
โอ้ยๆ ไม่ชอบอิพี่ดินอ่ะ
ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย ไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรเลย
+1 ให้คนแต่งจ้า
-
~อิอิ แอบตามมาอ่านในนี้ด้วย คิกคิก~ :z1: :z1:
-
^
^
จิ้มเด็กใหม่..ยินดีต้อนรับ
-
อ่านทันแล้ว
จะเป็นยังไงต่อน้า พี่ดิน ใจแข็งโคตรๆ
ต้นน้ำสู้ๆ
-
เป็นกำลังใจให้ต้นน้ำ และคนแต่ง สู้ๆ
:bye2:
-
ทำไมต้นน้ำถึงรัก'คนอื่น'มากกว่าตัวเอง
-
รักครั้งนี้ของต้นน้ำคงลำบากหน่อยนะ ขอบคุณครับ
-
[16]
วันนี้เป็นวันตรวจร่างกายของคณะ ต้องไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลของคณะแพทย์
ซึ่งนักศึกษาใหม่ทุกคนต้องไปตรวจร่างกายพร้อมกัน
โดยจะแบ่งเป็นคณะซึ่งจะมีรุ่นพี่ของแต่ละคณะมาคอยดูแล
ผมกับก้องมาพร้อมกันเพราะผมไปนอนที่คอนโดพี่กัน ก้ผมมันเด็กต่างจังหวัดนี่ครับ
ตอน พี่กันมาเรียนปีแรกต้องไปอยู่หอใน เพราะเป็นอันทราบกันดีว่ามหาวิทยาลัยนี้ เด็กปี 1 ทั้งหมดต้องไปเรียนที่แถบปริมณฑล พอขึ้นปี 2 ส่วนใหญ่ก็จะย้ายกลับเข้าตัวเมืองกัน แยกไปตามคณะใครคณะมัน ทำให้พ่อพี่กันซื้อคอนโดให้พี่กันอยู่ระหว่างที่เรียน ผมก็เลยไปอาศัยอยู่ด้วยและให้พี่กันขับรถมาส่งตรวจร่างกายเลย
ระหว่างที่ผมยืนเข้าแถวเพื่อรอตรวจร่างกายนั้น
สายตาของผมก็เห้นคนที่ผมคิดถึงและอยากคุยด้วยมาตลอด
แต่เค้าคนนั้นไม่มองมาที่ผมเลย เพราะมีคนที่น่าสนใจกว่าผมอยู่เคียงข้างตลอด
พี่ดินเดินมานั่งรวมกับกลุ่มรุ่นพี่คณะผม พร้อมกับผู้หญิงสาวแสนสวย ที่คล้องแขนพี่ดินตลอดเวลา
อีกทั้งพี่ดินยังคอยดูแลเป็นอย่างดี นี่ผมคิดถูกจริงๆใช่ไหมที่ตามพี่ดินมาที่นี่
ผมยังคงจ้องอยู่ที่จุดเดิม คือคนคนนั้นอย่างไม่มีความรู้สึกอยากละสายตาไป
จนเมื่อเค้าคนนั้นหันมามองผม ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับสาวสวยข้างกาย เปลี่ยนเป็นใบหน้าบึ้งตึงทันทีที่เห็นผม
และแทบจะพร้อมกัน พี่ดินก็ได้ลุกเดินหนีไป ไม่สนใจใครแม้กระทั่งสาวสวยที่ก่อนหน้านี้ยังเอาใจกันอยู่
ผมอยากที่จะวิ่งตามพี่ดินไปทันที แต่ติดที่ผมต้องทำหน้าที่ของตัวเองก่อน
หลังจากที่ตรวจร่างกายแล้ว รุ่นพี่เรียกรวมกลุ่มเพื่อทำกิจกรรม
แต่ผมไม่มีจิตใจที่จะทำแบบนั้น จึงของแยกตัวออกมา โดยให้เหตุผลว่าไม่สบาย
ซึ่งพี่กันก็ช่วยพูดให้ ผมจึงสามารถมานั่งรอพี่กันกับก้องที่รถได้
ระหว่างทางที่จะไปรถพี่กัน ผมเดินเข้าห้องน้ำก่อน
แต่เมื่อผมก้าวเข้าประตุห้องน้ำ ก็มีมือของใครบางคนจับแขนผมไว้ แล้วลากมาที่มุมตึก
“นายมาที่นี่ได้ยังไง” น้ำเสียงของพี่ดินแสดงความไม่พอใจอย่างมาก
“ผมมาเรียนที่นี่ครับพี่ดิน” ผมได้แต่ตอบความจริง
“แล้วทำไมต้องที่นี่ คณะนี้ด้วย!!” พี่ดินยังคงบีบแขนของผมอยู่
“อ๋อ...นี่คงคิดถึงมันมากใช่ไหม ถึงได้ตามมาเรียนกับมันนะ คิดถึงมากหละสิ” พี่ดินจับแขนผมทั้งสองข้างเขย่า
“พี่ดินหมายถึงใคร...”
“ก็ไอ้กันไงหละ ทำไม...รักมันมากเลยหรือไง ถึงได้ห่างกันไม่ได้นะ” สายตาที่พี่ดินมองผม มันเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม
“ผมมาเรียนที่นี่เพราะพี่ดิน ไม่เกี่ยวกับคนอื่น”ผมบอกความตั้งใจของผมให้พี่ดินรู้
“น่าเชื่อนักนี่.....”พี่ดินพูดพร้อมกับปล่อยมืออกจากแขนผม ก่อนจะเดินหันหลัง
“แล้วถ้าบังเอิญเจอกันที่คณะ ก้อย่าลืมหละ ว่าเราไม่รู้จักกัน” ก่อนเดินจากไป พี่ดินทิ้งคำพูดที่ทำร้ายจิตใจผมไว้แค่นั้น
ไม่รู้จักกัน แล้วพี่มาทำแบบนี้กับผมทำไม
มาว่าผม มาโมโหใส่ผม มาทำให้ผมเจ็บแบบนี้ทำไม
“ผมคิดถึงพี่ดินของผม” ผมได้แต่พูดอย่างอ่อนแรง ผมหมดแรงที่จะยืนแล้วจริงๆ
ผมไม่รู้ว่าคำพูดของผม พี่ดินจะได้ยินไหม เพราะพี่ดินเดินจากไปนานแล้ว......
-
[17]
วันนี้เป็นวันที่ผมต้องเข้าหอในของมหาวิทยาลัย ซึ่งพ่อของผมก็ขับรถมาส่ง เพราะต้องขนของหลายอย่างเลยทีเดียว
ห้องของผมอยู่ชั้น 2 ส่วนก้องจะอยู่ชั้น 4 เมื่อผมมาถึงที่ห้องพักก็เริ่มจัดของเข้าที่ และได้พบกับเพื่อนร่วมห้องคนอื่น
เพื่อนร่วมห้องของผม 3 คนอยู่คณะแพทย์ ทันตแพทย์ และเทคนิคการแพทย์ ซึ่งดุๆไปแล้วก้น่าจะเป็นเด็กเรียนกันทั้งนั้น
"ต้นไปกินข้าวกัน" ผมกำลังนั่งคุยกับเพื่อนในห้องผม ก้องก้เปิดประตูเข้ามา
"ก้องไปกินก่อนเลย เรายังไม่หิว" เดี๋ยวนี้ผมเริ่มเป็นโรคเบื่ออาหาร ไม่อยากทานอะไร ตั้งแต่วันที่เจอพี่ดิน....
"ไม่เอา ต้นไปด้วยกันสิ"
"ไม่กล้าไปคนเดียวหละสิ"ผมจ้องหน้าก้อง แปลกที่แปลกทางไม่กล้าไปคนเดียวหละสินายก้อง 555
"ไม่ใช่อย่างนั้น เราก้แค่เป็นห่วงต้น ไม่ยอมกินอะไรเดี๋ยวจะไม่สบาย"ก้องเริ่มอธิบายเพิ่ม แต่สายตาไม่ได้นิ่งเลย
"เอาความจริงซิก้อง....อ๊ะๆๆๆ อย่าโกหกนะ ไม่งั้นไม่ไปด้วย" ผมคาดคั้นนายก้อง
"โหต้นอะ รู้ก็รู้ยังจะมาแกล้งอีก ตกลงไปเป็นเพื่อนกันนะ" ก้องทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ แต่ก็ยอมบอกความจริงจนได้
ระหว่างที่ผมกับก้องเดินไปที่โรงอาหาร
ด้วยความซุ่มซ่าม ไม่ระวังของก้อง เพราะมัวแต่หันหลังคุยเวลาเดินทำให้ก้องเดินไปชนผู้หญิงคนหนึ่ง
"ใครวะ !!" เสียงสาวน้อยที่ถูกชนตะโกนทันทีที่หันกลับมา
"เราขอโทษ....เราไม่ได้ตั้งใจ" ตอนนี้นายก้องหน้าหดเหลืออยู่นิดเดียว
"เดินดีๆไม่เป็นหรือไง" สาวหน้าหวาน แต่ดุเป็นบ้า
"เราขอโทษ..." ต้นยังขอโทษต่อ
"ขอโทษแล้วมันหายเจ็บไหม" สาวน้อยยังตะโกนใส่ก้องไม่เลิก
"พอแล้วน่าอิง เค้าก็ขอโทษแล้วจะอะไรอีกหละ" เหมือนสวรรค์มาโปรดก้อง เพราะมีผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาห้ามสาวโหดเอาไว้
"โอ้มาว่าอะไรอิงหละ ก็หมอนี่มาชนอิงนะ" สาวดุหันไปหาชายผู้มาใหม่
"พี่บอกให้พอไง" อ้าว หนุ่มโอ้เป็นพี่ของสาวอิงหรอเนี่ย แล้วไหงสาวดุไม่เรียกว่าพี่หละ
"ฝากไว้ก่อนนะ" สาวดุหันมาฝากคำอาฆาตไว้ที่ก้อง ก่อนจะเดินจากไป ไม่ต้องสงสัย ก้องมันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ไปแล้วหละครับ
"ขอโทษแทนน้องสาวเราด้วยนะครับ" หนุ่มโอ้หันมาบอกก้องและผม
"ไม่เป็นไรครับ เพราะเพื่อนผมก็ไปชนเค้าจริงๆ" ผมบอกปัดไป
"นายชื่ออะไรครับ ผมโอ้ครับ" นายโอ้ถามผมพร้อมกับรอยยิ้ม
"อ๋อ..เราชื่อต้น แล้วเอ่อ...." ผมบอกชื่อผม พร้อมกับยิ้มตอบไปเล็กน้อย พร้อมทั้งจะถามต่อถึงเรื่องโอ้กับอิง
"เรากับอิงเป็นฝาแฝดกัน แฝดชาย - หญิงนะ" อืม ผมก็ว่าแล้ว ทำไมถึงดูท่าจะเป็นเด็กปี 1 เหมือนกัน ทำไมเป็นพี่น้องกันได้
"แล้วเพื่อนนายหละ ชื่ออะไร" โอ้หันไปมองก้อง ที่ตอนนี้เหมือนสติหลุดไปแล้ว เพราะโดนขู่เมื่อกี้
"คนนี้ชื่อก้อง" ผมเอามือไปจับบ่านายก้อง แต่ก็ยังไม่มีการตอบรับจากเพื่อนผม
"ชื่อก้องงั้นหรอ น่ารักจังเด็กคนนี้"นายโอ้หันไปเอามือจับแก้มก้องทั้งสองข้าง พร้อมกับส่งยิ้มให้นายก้อง
"ไปก่อนนะ เจอกันก็ทักกันบ้างนะต้น"
"อืม"
"ไปก่อนนะเด็กน้อยแก้มแดง" นายโอ้หันไปบอกลาก้อง พร้อมทั้งเอามือลูบแก้มก่อนจากไป ดูท่านายโอ้จะชอบก้องแน่ๆหละงานนี้
"เมื่อกี้เค้าว่าอะไรนะ" พอสติกลับมาก้องก้เริ่มถามผม
"ไม่มีอะไร เค้าแค่บอกลา" ผมตอบไปนิ่งๆ
"แล้วทำไมเค้าต้องจับแก้มเราด้วยหละ" ก้องยังทำหน้าสงสัย
"ไม่รู้สิ แก้มนายเลอะมั้ง" ผมตอบผ่านๆ
"งั้นก็ต้องขอบคุณเค้าหละสิที่เช็ดแก้มให้เรา" ผมหละอยากจะขำ เฮ้อนี่ก้องมันเชื่อคนง่ายขนาดนี้เลยหรอ
ผมกับก้องนั่งทานข้าวกันที่โรงอาหาร เสียงข้อความจากมือถือก้องก็ดังขึ้น
"ต้น เดี๋ยวเรามานะ พี่กันให้ไปหาที่ใต้หอนะ" ก้องบอกผมก่อนละลุกขึ้น
"อืมไปเถอะ เรารออยู่นี่หละ"
นายก้องรีบวิ่งไปหาพี่กันที่ใต้หอพัก ส่วนผมก้ก้มหน้าทานข้าวต่อไป
"กับใครก็ได้หรือไง!!" ผมเงยหน้าเพราะเสียงที่ถามผม
"หมายความว่ายังไงพี่ดิน" ผมไม่เข้าใจคำถามของคนๆนี้จริงๆ
"รู้จักกับมันหรือไง ไอ้หน้าอ่อนนั่นนะ" พี่ดินไม่ตอบคำถามผม แต่ถามคำถามใหม่มาแทน
"หมายถึงใคร นายโอ้หรอ"
"ไอ้กันมันไม่ว่าหรือไง ที่ไปคุยเจาะแจะกับผู้ชายคนอื่นแบบนั้น" น้ำเสียงและคำพูดมันบ่งบอกว่าพี่ดินกำลังดูถูกผมอยู่
"ผมกับโอ้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน"ผมเริ่มอธิบาย
"ตอนนี้ยังไม่มี แต่ต่อไปก็ไม่แน่ใช่ไหม" พี่ดินจ้องหน้าผม สายตาดูดุกว่าทุกครั้ง
"ทำอะไรคิดถึงใจไอ้กันมันบ้าง อย่ามั่วไม่เลิก" พี่ดินพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะเดินจากไป
"อะไรของพี่กันไม่รู้ ส่งข้อความมาให้ไปหา แต่ตัวเองไม่รู้ไปอยู่ไหน" ก้องเดินกลับมาด้วยท่าทางหงุดหงิด
"ต้นเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบ" เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบจากผม ก้องก็เริ่มถามผม
"เปล่า ไม่มีอะไร เราขึ้นหอก่อนนะ ปวดหัววะ" ผมลุกเดินจากมา โดยไม่สนใจก้องที่นั่งอยู่ข้างหลัง
ผมทำอะไรผิดต่อพี่มากเลยหรือครับพี่ดิน
พี่ถึงเกลียดผมขนาดนี้................
-
~อิอิ แอบตามมาอ่านในนี้ด้วย คิกคิก~ :z1: :z1:
กำลังใจเหลือล้นเลยแบบนี้ ตามกันมาถึงบอร์ดนี้เลย อิอิ
-
เจอกันอีกครั้ง
ต้องไว้ฟอร์มแข่งกัน
อยากจะรู้ใครจะหลุดก่อน
-
ชักอยากจะเตะพี่ดินซะแล้ว ไม่รับฟังอะไรเลย จ้องจะหาเรื่องอย่างเดียว :z6:
ก้องน่าร๊ากกกกกกกกกก
-
รักแบบแปลกๆไม่เป็นผู้ใหญ่เลย งงกับการแสดงออก ไม่พอใจไม่พูดดีประชดประชัน ได้ดังใจถึงมาอี๋อ๋อด้วย
ยังงี้ก็มีด้วยหนักกว่าผู้หญิงอีก เฮ้อ..... อยาก :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: พี่ดิน
-
อยากอ่านต่อแล้วววว :mc4:
-
:sad4:
-
ต่อด่วนๆๆๆ :o8:
-
ดินกรุณามีเหตุผลด้วย ชิ :angry2:
น้องต้นน้ำอย่ารักแต่ดินมาก รักตัวเองบ้าง มันไม่ฟังเราก็ชั่งมัน :a14:
-
แปลกนะมีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่า ดินโกรธต้น แล้วยังเป็นเพื่อนกับกัน
เหมือนเดิมหรือเปล่า กันเองก็รู้เห็นเป็นใจช่วยส่งเสริมสองคนนี้ ทำไมเกิดเรื่อง
แล้วไม่เคลียร์กันให้เข้าใจทั้งที่เป็นเพื่อนรักกันแท้ๆ :confuse:
อ่านมาหลายวันแล้วเพิ่งได้โอกาสมาทักทาย+๑ เป็นแรงใจจ๊ะ :L1:
-
อ่านแล้วรู้สึกอยากเตะคนฟ่ะ
-
:a5:
ต่อด่วนค่ะๆๆๆๆๆ
พี่ดินพาลตลอดหง่ะ
สงสารต้นน้ำจังค่ะ
-
แบบนี้แหล่ะดีแล้ว ชอบแบบ เจ็บแค้นเคืองโกรธโทษชั้นใย :-[อ่ะค่ะ :laugh:
-
อยากกระโดถีบพี่ดินขาคู่ เหอะๆๆๆ อ๊อดเกิน ตลอดเว
น้องก้องน่ารักอ่ะตอนนี้ ชอบหนูก้องจังเลย จะเสร็จนายโอ้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เหอะๆๆๆๆ :-[
สงสารต้นน้ำมากมาย TT-TT
-
:z1: ชอบครับบบ ฮ่า ๆ ๆ
:o12: ถึงจะสงสาร แต่ก็ชอบค้าบ ฮ่า ๆ ๆ เชียร์คู่โอ้กะก้องง โย่ววว
-
ราตรีสวัสดิ์ครับ :man1:
-
เรื่องมันใหญ่ข้ามปีกันขนาดนี้เลยหรือ
ทำไมดินไม่ยอมรับฟังอะไรเลย ถ้าโกรธต้นน้ำ ก็ต้องโกรธกันด้วยสิ
ดินหึงจนหน้ามืด หรือยังไงกันแน่
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณค่ะ
-
อ่านทันแล้ว
อยาก :beat:อีพี่ดินจัง
-
ดินขี้หึงจังเลย
-
ก็เพราะแบบนี้ไง เขาถึงได้เรียกว่าความรัก
-
ใครว่าง ๆ ไปตบหัวพี่ดิน ให้หน่อยดิครับ
:z6:
-
นายดินนี่ก็ไม่ยอมฟังอะไรเลย มันน่านักนะคนแบบนี้ :beat:
สงสารต้นน้ำจังเลย
-
พี่ดินนี่ไร้เหตุผลสิ้นดีเลย ไม่ฟังอะไรแบบนี้จะรู้เรื่องได้ไง :z6:
ต้นน้ำ อดทนหน่อยนะคะ คิดว่าเดี๋ยวพี่เค้าคงจะยอมฟังและเข้าใจในที่สุด ที่พี่ดินเค้ายังตามมาวอแวกับน้ำคงยังพอมีใจให้กันอยู่บ้าง อดทนนะคะ
-
อีพี่ดิ๊นนนน :beat: :beat:
-
:angry2: :angry2: :angry2: ไม่ฟังเหตุผล
-
[18]
ทุกครั้งที่มีการซ้อมกิจกรรมคณะ ผมจะหายตัวไปทันที
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเข้าร่วม แต่เพราะในตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพี่ดิน
เมื่อเป็นแบบนั้น ผมจึงเลี่ยงที่จะไปเข้ากิจกรรม
คณะผมไม่มีการเข้าห้องเชียร์หรือระบบว้าก จึงไม่มีปัญหา
อาจจะเป็นความโชคดีของผมอีกอย่าง
ก็คือปี 2 ไม่ได้เรียนที่เดียวกับปี 1 จึงทำให้ระหว่างเรียนไม่เจอกัน
จะมีก้แต่กิจกรรมคณะที่รุ่นพี่จะเข้ามาหารุ่นน้องและทุกครั้งผมก็จะเห็นพี่ดินกับพี่กันเสมอ
เมื่อเป็นแบบนั้น ผมก็เลยหายตัวตลอด
"ต้นนนนน...." นายก้องเกาะแขนผมพร้อมกับเรียกด้วยเสียงยานคาง
"อะไรอีกหละคราวนี้"
"ต้นไปรับน้องกับเรานะ" ก้องเริ่มเกาะแน่นกว่าเดิม
"ไม่ไปหรอก ขี้เกียจ นอนอยู่หอสบายกว่า" ผมไม่อยากไปนี่ครับ เห็นว่าจะพาไปรับน้องที่ต่างจังหวัด
"เราไม่อยู่แล้วใครจะดูแลต้นหละ"
"ไม่เป็นไร ก้องไปเถอะไม่ต้องห่วงเรา" ผมเริ่มแกะมือของก้องออก
"ต้นนนนนนนนน ไปเหอะนะ"
"ไม่ไป" ผมตอบแล้วขยับหนีมือของก้อง
"ถ้าต้นไม่ไปแล้วเราจะมีเพื่อนได้ไงหละ" นั่นไง ความจริงหลุดมาแล้ว
"ไม่ได้ยิน อะไรนะเมื่อกี้นะ" ผมเริ่มแกล้งยั่วก้อง
"เราอยากให้ต้นไปเป็นเพื่อนเรา พอใจยัง" ตอนนี้นายก้องนั่งหน้ามุ่ย กอดอกตัวเองไปแล้ว
"อะๆๆๆ โอเคไปก็ไป" ผมหละอดขำไม่ได้
"จริงนะ เย้ๆๆ" ตอนนี้นายก้องวิ่งขึ้นห้องไปแล้วหละครับ ท่าทางจะดีใจไม่น้อย
ตอนนี้พวกผมกำลังนั่งรถบัสไปที่รีสอร์ทที่รุ่นพี่เตรียมไว้ ออกเดินทางตั้งแต่ช่วงเย็น ใช้เวลาไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึง
ในการไปครั้งนี้ผมไม่เห็นพี่ดิน นั่นก็หมายความว่าพี่ดินอาจจะไม่ได้ไปด้วย จึงทำให้ผมสบายใจขึ้น
หลังจากนั้นรุ่นพี่ก็แบ่งกลุ่มเพื่อเข้าพักตามบ้าน แต่ละบ้านจะนอนประมาณ 15 คน
แน่นอนนายก้องไม่ยอมปล่อยผม ขอพี่กันให้ผมกับก้องนอนด้วยกัน
เมื่อจัดของเสร้จก็มีกิจกรรมหลังทานข้าวเล็กน้อย เลิกประมาณ 4 ทุ่ม รุ่นพี่จึงให้รุ่นน้องแยกย้ายเข้าที่พัก
ผม สะดุ้งตื่นหลังจากนอนไปได้พักใหญ่ๆ เพราะเสียงที่ดังโวยวาย พร้อมกับเสียงประทัด มันทำให้ผมเริ่มเจ็บที่หัวใจ เพราะอาการตกใจแบบไม่ตั้งตัว
"อ้าว...จะนอนอะไรกันนักหนา ตื่นๆๆๆ" เสียงตะโกนดังๆ ปลุกเด็กปี 1 ทุกคนให้ตื่น
"ผมให้เวลาพวกคุณ 3 นาที ไปรวมกันที่สนามหน้าที่พัก" เสียงตะโกนสั่งยังมีมาต่อ พร้อมกับรุ่นน้องปี 1 ที่รีบลุกกันอย่างวุ่นวาย
..................
.........
"อ้าวๆๆ ระเบียบของพวกคุณมีไหม จัดแถวให้เรียบร้อย!!" เสียงที่ดังทำให้ปี 1 หลายคนรนราน รวมทั้งก้องด้วย
"ห่วย!!!" เสียงตะโกนจากคนแรกดังขึ้น พร้อมกับอีกหลายเสียงที่ตะโกนคำเดียวกันจากปากของรุ่นพี่
"ก้มหน้าลงไป นอนราบกับพื้น" ต้นเสียงยังสั่งการไม่เลิก พร้อมกับเสียงลูกคู่ที่เร่งให้น้องๆนอนราบก้มหน้ากับพื้น
"ผม... ประธานรุ่นของปี 3 น้องของผมปี 2 บอกว่าพวกคุณหลายคน ไม่ให้เกียรติคณะผม" หลังจากที่พวกผมก้มหน้าลงพื้นกันครบทุกคนแล้ว เจ้าของต้นเสียงก็เริ่มพูด
"ในที่นี้ ใครบ้างที่ไม่เข้าซ้อมร้องเพลงมหาวิทยาลัย เพลงคณะบ้าง ยกมือขึ้น" เจ้าของเสียงเดิมยังตะโกนถามต่อ
"อ้าวๆๆ...กล้าทำก็กล้ารับสิ" เสียงลูกคู่ดังมาเป็นระยะ
ผมเลยตัดสินใจยกมือขึ้น ซึ่งมันยากลำบากมากเพราะตอนนี้ผมนอนราบกับพื้น อีกทั้งหน้ายังก้มอยู่กับหญ้าอีกต่างหาก
"ลุกขึ้นสิ" มีมือมาสะกิดที่บ่าผม และบอกให้ยกขึ้นยืน
"ทำไมคุณถึงไม่เข้าร่วมกิจกรรม"
"ผมไม่ค่อยสบายครับ" ผมตอบไปเพราะไม่รู้จะหาเหตุผลไหนมาตอบ
"คุณไม่สบายทุกครั้งที่มีกิจกรรมหรือไง" รุ่นพี่ยังจ้องหน้าผมไม่เลิก
"ก็ไม่ทุกครั้งครับ"
"คุณเอาเปรียบเพื่อนคุณ มีความสุขใช่ไหมที่เพื่อนคุณต้องมาร้องเพลงคณะ แต่คุณกลับหอนอนสบาย"
"ไม่ใช่ครับ"
"ไม่ใช่แต่คุณก็ทำ.....น้องปี 2 ของผมบอกว่าคุณขาดไป 11 ครั้ง" โหนี่มันจดกันขนาดนั้นเลยหรือเนี่ย
"เพื่อเป็นการทดแทนส่วนที่คุณเอาเปรียบเพื่อน วิ่งรอบสนาม 11 รอบ ปฏิบัติ!!"
ผมเริ่มออกวิ่งหลังจากโดนรุ่นพี่หลายคนเร่งให้ทำตาม
ใจผมอยากวิ่งให้ครบตามที่รุ่นพี่สั่ง เพราะผมก็เอาเปรียบเพื่อนจริงๆ
แต่ร่างกายของผมมันไม่ร่วมมือด้วยเลยจริงๆ
ผมวิ่งมาได้ 2 รอบแล้ว ใจผมก็เจ็บขึ้นเรื่อยๆ ดูเหมือนอากาศมันจะค่อยๆหายไปจากบริเวณนั้น เพราะผมเริ่มหายใจไม่ออก
"หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้!!" เสียงที่ดังกว่ารุ่นพี่ปี 3 คนนั้น ตะโกนขึ้น
"ผมไม่อนุญาตให้หยุด" รุ่นพี่ปี 3 หันไปบอกพี่ดิน
"ต้น พี่บอกให้หยุดไง!!" พี่ดินไม่สนใจปี 3 ยังคงตะโกนบอกให้ผมหยุด
"ผมกำลังทำโทษอยู่ คุณอย่ามาทำให้ระเบียบเสีย"
"น้องกูจะตายอยู่แล้ว มึงยังจะให้วิ่งอีกหรือไง" พี่ดินหันไปตะโกนใส่พี่ปี 3 อืม.....พี่ดิน นั่นรุ่นพี่นะครับ
"น้ำพอได้แล้ว" พี่ดินวิ่งมาหาผม พร้อมกับจับตัวผมให้หยุด แต่คราวนี้ ผมรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนในน้ำเสียงพี่ดิน
มันทำให้ผมค่อยๆทิ้งตัวลง เพราะไม่มีแรงที่จะฝืนร่างกายอีกต่อไป
"ค่อยๆหายใจนะ ใจเย็นๆ......."พี่ดินจับผมนอนหนุนตัก พร้อมกับบอกผมให้ค่อยๆหายใจ
พี่ดิน พี่ดินของผม
"เป็นไงดีขึ้นไหมน้ำ" พี่ดินลูบหน้า ลูบหัวของผม สักพัก ผมรู้สึกว่าตัวลอยขึ้น พี่ดินกำลังอุ้มผมอยู่
"ก้อง พี่จะพาน้ำไปส่งโรงพยาบาลนะ" พี่ดินบอกก้อง ที่ตอนนี้หน้าตารนรานกับอาการของผม
"พี่ครับผมขอโทษ แต่น้องผมเป็นโรคหัวใจ ผมต้องให้หยุด" พี่ดินเดินไปขอโทษรุ่นพี่
"เออๆๆ ไปเถอะ พาน้องไปหาหมอก่อน" พี่ดินได้แต่น้อมหัวแล้วเดินอุ้มผมไปที่รถ
ผมรู้สึกปลอดภัยแล้วตอนนี้ ผมนอนหลับบนออกของพี่ดิน มันทำให้ผมไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย
อยากอยู่แบบนี้นานๆ...................................
-
[19]
ผมเริ่มรู้สึกว่ามือของผมไม่เป็นอิสระ เหมือนมีใครมาจับรั้งเอาไว้
ทำให้ผมต้องลืมตาตื่นขึ้นมาดู
อืม.....นี่ผมคงอยู่ที่โรงพยาบาลสินะ
ทั้งบรรยากาศรอบข้างและเตียงที่ผมนอนอยู่ อีกทั้งยังมีสายน้ำเกลือที่ห้อยอยู่ด้านข้าง
ดูยังไงๆ ก็โรงพยาบาลอยู่ดี
เมือผมหันไปที่มือของผม ก็พบกับศีรษะของใครบางคนที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียง
มือของเค้าคนนั้น กำลังกุมมือผมอยู่ด้วย
ผมอดที่จะมองด้วยรอยยิ้มไม่ได้
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่คนๆนี้ ไม่แสดงความห่วงใยให้ผม
แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์เมื่อวานขึ้น ทำให้ผมรู้สึกว่า พี่ดินของผมยังไม่หายไปไหน
ผมมองพี่ดินด้วยความรู้สึกคิดถึงและปลอดภัย ภายใต้มือของพี่ดินที่กุมมือผมไว้
แต่แล้วผมก็เห็นพี่ดินขยับตัว ผมทำอะไรไม่ถูก ทำให้ผมหลับตาลงอีกครั้ง
ผมกลัวจริงๆ กลัวว่าถ้าผมตื่น พี่ดินจะทิ้งผมไปอีก
ผมกำลังนอนคิดกลัวอยู่ในใจ สัมผัสแผ่วเบาจากมือของพี่ดินลูบหัวผมเบาๆ
พร้อมกับแรงที่บีบมือผมมากขึ้น
"ตื่นสักทีสิครับน้ำ ทำแบบนี้พี่ดินใจคอไม่ดีนะครับ" เสียงแผ่วเบาที่ผมได้ยิน
น้ำเสียงของคนพูดผสมไปด้วยความกังวล ความห่วงหา
นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม พี่ดินยังเรียกผมว่า -น้ำ- นั่นก็หมายความว่าผมยังสำคัญกับพี่ดินใช่ไหม
ผมปล่อยเวลาให้ผ่านไปสักพัก จึงค่อยๆลืมตา
แต่เมื่อผมเริ่มขยับตัว ลืมตาขึ้นมา มือที่เคยจับผมไว้ก็ปล่อยออกทันที
แต่ผมก็คว้าแล้วก็ยึดเอาไว้ได้ ก่อนที่พี่ดินจะหนีหายไปอีก
"พี่ดิน ฟังผมก่อนนะครับ"
"ปล่อย......บอกแล้วไงว่าเราไม่ได้สนิทกัน" สายตาของพี่ดินดูจริงจังกับคำพูด
"ผมแค่อยากให้พี่รับฟังผม" ผมยังไม่ยอมปล่อยพี่ดิน
"ไม่มีอะไรต้องฟัง ถ้านายหายดีแล้ว พี่จะกลับ" พี่ดินดึงมือของตัวเองกลับ แต่ผมก็ยังยึดไว้
ถ้าผมคิดเข้าข้างตัวเอง ผมก็คงจะคิดว่าพี่ดินอยากอยู่กับผม
เพราะแรงของผมตอนนี้คงไม่มีทางสู้พี่ดินได้แน่ ถ้าพี่ดินตั้งใจจะไปจริงๆ
แต่ในตอนนี้ มือของพี่ดินก็ยังถูกผมจับไว้อยู่เหมือนเดิม
"ผมกับพี่กันไม่มีอะไรกัน ที่พี่เห็นมันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด" ผมไม่รออะไรทั้งนั้น รีบบอกสิ่งที่ผมต้องการออกไป
"บอกพี่แล้วจะมีประโยชน์อะไรหละ" พี่ดินยังทำหน้าจริงจัง
"มีสิ....เพราะผมรักพี่ ผมไม่อยากให้พี่ทิ้งผมไป" ผมสารภาพออกไปทันที เผื่อว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้พูด
"ฮึ......รักงั้นหรอ พี่จะเชื่อคำพูดนายได้มากขนาดไหนหละ นายต้นน้ำ" พี่ดินทำเสียงเย้ยหยัน แต่ผมก็ไม่ละความพยายาม
"ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้พี่เชื่อ แต่ที่แน่ๆ คือผมรักพี่ รักพี่ดินมาตั้งแต่ม.ปลายแล้ว" ผมมองหน้าพี่ดินกลับ ด้วยสายตาที่แน่วแน่
"นายมั่นใจหรือเปล่าว่ารักพี่" พี่ดินถามผมกลับ
"ผมมั่นใจ!" ผมด้วยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน
"งั้น........ นายจะมาเป็นแฟนพี่ไหมหละ" พี่ดินพูดพร้อมกับรอยยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้แสดงความดีใจ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่แฝงความดูแคลนอยู่ในนั้น
ก่อนที่ผมจะได้ตอบออกไป ประตูห้องก็ถูกเปิดออก ผมรีบปล่อยมือพี่ดินออก แล้วมองไปที่ประตู
"อ้าวแอน มีอะไรจ๊ะ" พี่ดินหันไปพูดกับสาวน้อยที่เดินเข้ามาในห้อง
"ก็ แอนคิดถึงพี่ดินนี่คะ มาอยู่ที่นี่ทำไมก็ไม่รู้ อ้าว..นี่คนป่วยก็ตื่นแล้ว พี่ดินกลับกับแอนเถอะนะคะ" สาวที่มาใหม่ชะโงกหน้ามาดูผม แล้วหันไปดึงแขนพี่ดิน เพื่อชวนกลับ
"ได้สิจ๊ะ พี่ก็ไม่มีธุระที่นี่แล้วด้วย แต่พี่ยังไม่อยากกลับบ้านเลยนะ" พี่ดินหันไปยิ้มให้กับสาวคนที่มาใหม่
"งั้นเราไปดูหนังกันก่อนดีไหมคะ"
"ดีสิจ๊ะ พี่นะอยากอยู่กับแอนนานๆ"
"ให้จริงนะพี่ดิน"
"จริงสิ ก็แอนน่ารักขนาดนี้ แต่เดี๋ยวแอนไปรอข้างนอกก่อนนะ พี่คุยธุระอีกนิดนึงจะรีบตามออกไปเลย"
"ได้คะ แต่ว่าเร็วๆนะคะ แอนเหงา" จะเหงาอะไรวะ ห่างกันแปลบเดียวนี่นะ
"จ๊ะ..."
ทันทีที่สาวน้อยปิดประตูลง พี่ดินก็หันมาพูดกับผม
"ก็ อย่างที่เห็น พี่มีแฟนแล้ว และก็เป็นผู้หญิง แต่ถ้านายบอกว่ารักพี่ นายจะยอมมาเป็นแฟน.....ลับๆของพี่ไหมหละ เพราะพี่ก็คงอายคนอื่นอยู่นะ กับการที่จะต้องมีแฟนเป็นผู้ชาย"
"ว่าไง ไหนบอกว่ารักพี่ไม่ใช่หรือไง หรือต้องการให้พี่ประกาศว่านายเป็นแฟน หึหึหึ.....นายคิดแบบนั้นหรอ" พี่ดินเห็นผมเงียบจึงเร่งเร้าเอาคำตอบ
"ผมยอม" ผมก้มหน้าตอบพี่ดิน
"ว่าไงนะ"
"ผมยอมเป็นแฟนลับๆของพี่ เพียงแค่ผมได้อยู่ข้างๆพี่บ้างก็พอแล้ว"
"ดี....................นายเป็นคนเลือกเองนะ ตอนนี้ขอไปดูแลแฟนตัวจริงก่อนแล้วสำหรับนายถ้ามีเวลาจะแวะมาหา"
พี่ดินเดินออกไปแล้ว นี่ผมคิดถูกหรือเปล่าที่บอกไปแบบนั้น
แต่สำหรับผมแล้ว ขอแค่ได้อยู่กับพี่ดิน
ไม่ว่าจะในฐานะไหนก็ตาม ผมก็ยอม...............................................
-
ดูท่าแล้วพี่ดินจะโดนหมั่นไส้จริงๆนะนี่
ก็เรื่องนี้พี่ดินตรงข้ามกับพี่อาร์มอย่างสุดๆเลยนี่นะ อิอิ
แต่ก็ขอบคุณหลายๆข้อความที่เข้ามาให้กำลังใจ
ติดตามต่อเรื่อยๆนะครับ อย่าเพิ่งทิ้งกันไป
-
:sad4:
น้ำสู้สู้ครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับคุณบี :man1:
-
เฮ้ย...เศร้าอ่ะ
สงสารน้ำ เจ็บมาจนเกือบจะตาย
ยังต้องมาโดนทำร้ายจิตใจอีก
ดินก้อนะ ชอบเค้าก้อบอกไปเลย
ต่างคน...ต่างเจ็บ
แล้วจะทำให้มันเจ็บ...ทำไม?
-
อะไรของเค้าหว่า
ตอนป่วยทำห่วงใยอย่างงั้นอย่างงี้
พอตื่นมา ก็ไม่ยอมฟังน้องบ้างเลย เพื่อนตัวเองมีทำไมไม่ถาม ไม่เคลียร์ให้จบๆ ทำไมปล่อยให้ยืดเยื้อมานานข้ามปีขนาดนี้
แถมยังดูถูกน้องซะขนาดนั้นอีก หาใหม่ไปเลย นายต้นน้ำ อย่าไปง้อมัน มันมีได้เราก็มีได้ซิ
-
พี่ดินใจร้ายมากอ่ะ :angry2:
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
-
เริ่มแล้ว กระบวนการ กักขังชั้นเถิดกักขังไปขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า :o12: :o12:
-
ไอดินจิตใจทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้
เหมือนดินที่ไร้ราคาเลย :angry2:
คิดจะใช้แผนนี้มาทดสอบใจของต้นน้ำหรือ
แล้วแบบนี้น้ำจะต้องใช้ความอดทนไปจนถึงเมื่อไหร่ล่ะ :เฮ้อ:
-
ทำไมพี่ดินโหดยังงี้อ่ะ ชอบพี่อาร์มมากกว่า (พี่อาร์มเป็นของน้องนัทไปแล้วหนิหว่า ฮ่าๆๆๆๆ จากอีกเรื่อง -*-)
แต่แบบว่าหมั่นไส้ อยากกระโดดถีบขาคู่สุดฤทธิ์ เหอะๆๆๆ ค่อนข้างจะ get ภาพพจน์ว่าพี่ดินออกแนวอยากลองเชิงประมาณนั้น (มั้ย?)
ป.ล.เพิ่งรู้คณะวิทย์มรว๊ากด้วย แอร๊ยยยยยยย :-[ เถื่อนดี
-
น้ำเอ้ย ตัวก้อเจ็บแถมใจยังมาโดนพี่ดินแกล้งอีก สู้ สู้นะน้ำ :mc4:
-
ทำไมพี่ดินโหดยังงี้อ่ะ ชอบพี่อาร์มมากกว่า (พี่อาร์มเป็นของน้องนัทไปแล้วหนิหว่า ฮ่าๆๆๆๆ จากอีกเรื่อง -*-)
แต่แบบว่าหมั่นไส้ อยากกระโดดถีบขาคู่สุดฤทธิ์ เหอะๆๆๆ ค่อนข้างจะ get ภาพพจน์ว่าพี่ดินออกแนวอยากลองเชิงประมาณนั้น (มั้ย?)
ป.ล.เพิ่งรู้คณะวิทย์มรว๊ากด้วย แอร๊ยยยยยยย :-[ เถื่อนดี
SC ไม่มีว้ากหรอกครับ
แต่ไม่รู้ตอนอยู่ปี 1 ซวยอะไร
ถึงโดนรุ่นพี่แกล้งตอนไปรับน้องที่รีสอร์ท
เรียกมาว้าก 2 ชั่วโมง
แล้วค่อยเฉลย เซ็งเลยตอนนั้น
อีกอย่างครับ ผมศาลายารุ่น 19 แก่ไปไหมนี่ อิอิ
-
น้านน เอาเข้าไป ไปยอมเค้าทำม้ายยยยย :angry2:
ดูท่าคนที่จะทำร้ายใจต้นน้ำมากที่สุด ก็คงจะเป็นตัวเองแหล่ะ เฮ้อ !!
-
มาตามอ่านจนทันแล้ววว
พี่ดินรักน้ำทำไม ไม่เชื่อน้ำ ฟังน้ำบ้างล่ะ
รักแบบนี้ไม่เรียกว่ารักที่ทำร้ายกันทั้งสองฝ่ายหรอ??
ไหวแน่หรอนายน้ำ...
:3123: :3123:
-
:laugh: สงสารน้องผู้หญิงค้าบบ กลายเปนเครื่องมือซะงั้น ฮ่า ๆ
-
หมั่นไส้ และเคืองไอ้พี่ดินสุดๆ
ตกลงไอ้พี่ดินมันเป็นอะไรกันแน่ รักแต่โกรธต้นน้ำ
ยังไม่รู้ความจริง หรือว่าทิฐิเยอะ
ขอเวลาให้ต้นน้ำได้เอาคืนบ้างนะ
บวก 1 แต้มให้ค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
ปล. อยากทราบว่า กัน ไม่ได้อธิบายให้ ดิน รู้เรื่องนี้เลยเหรอ
เพื่อนกันก็น่าจะคุยกันได้นิ อยู่คณะเดียวรุ่นเดียวกันแท้ ๆ เน้อ
-
ทำไมพี่ดินโหดยังงี้อ่ะ ชอบพี่อาร์มมากกว่า (พี่อาร์มเป็นของน้องนัทไปแล้วหนิหว่า ฮ่าๆๆๆๆ จากอีกเรื่อง -*-)
แต่แบบว่าหมั่นไส้ อยากกระโดดถีบขาคู่สุดฤทธิ์ เหอะๆๆๆ ค่อนข้างจะ get ภาพพจน์ว่าพี่ดินออกแนวอยากลองเชิงประมาณนั้น (มั้ย?)
ป.ล.เพิ่งรู้คณะวิทย์มรว๊ากด้วย แอร๊ยยยยยยย :-[ เถื่อนดี
SC ไม่มีว้ากหรอกครับ
แต่ไม่รู้ตอนอยู่ปี 1 ซวยอะไร
ถึงโดนรุ่นพี่แกล้งตอนไปรับน้องที่รีสอร์ท
เรียกมาว้าก 2 ชั่วโมง
แล้วค่อยเฉลย เซ็งเลยตอนนั้น
อีกอย่างครับ ผมศาลายารุ่น 19 แก่ไปไหมนี่ อิอิ
อ๋องับๆ นึกว่ามีว๊ากด้วย SC ออกจะน่ารัก พี่ๆ ก็ใจดี เหอะๆๆๆ
ไม่เหมือนคณะผม :m15: โหดร้ายที่สุด เรายิ่งเป็นปู้จายบอบบางอยู่
:o พี่ท่านศาลายารุ่น 19 หรือเนี่ยะ อ๊ากกกกกกกก!!!
สวัสดีครับศิษย์พี่ เหอะๆๆๆๆ ตอนนี้ศาลายากำลังเปลี่ยนแปลง
ว่างๆ แวะมาเที่ยวดูนะครับผม
ป.ล. วันที่ 25 - 27 มกราคมนี้
มหาลัยจัดงานคืนถนนให้คนเดิม เติมหัวใจให้สังคม
จะมีเด็กนักศึกษามาออกบูธตั้งแต่หน้า IC จนถึง SS ว่างๆ
แวะมาเที่ยวได้นะพี่ บรรยากาศแนวๆ งานวัด :m23:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ ฝันดีครับ :man1:
-
เป็นแฟนลับๆ งั้นหรอ น้ำยอมทำไม :m31:
หมั่นไส้ดินมากๆเลยตอนนี้ รอคอนค่อไปครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :กอด1:
-
เคืองไอเพ่ดิน โคดไม่มีเหตุผล
:z6:
น้ำ ยอมมันมัยฟระ
ลุ้นก้องกะโอ้ดีกว่า
:m22: :m32: :m7:
ขอบคุงคุณบีคร้าบบบ
-
ว้าววววว
ชอบๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้ฟันฝ่าอุปสรรคนะครับ
ผมเดะวิดยา ม.ช. คร้าบบบบบบ
:o8:
-
คำว่ารักมันลมๆแล้งเหมือนชื่อคนมั้งนายดิน สงสารคนป่วยนะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
เจ็บ อ่ะ เจ็บแทน นายต้นน้ำ
:o12: :o12: :o12:
-
[20]
ผมนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอีกหนึ่งคืนเพื่อดูอาการ
และพี่ดินก็ไม่กลับมา ตอนเช้าหลังจากที่หมอบอกว่าให้กลับบ้านได้
ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวกลับทันที เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรอพี่ดิน
เรื่องค่าใช้จ่าย ผมไม่ทราบว่าใครเป็นคนจัดการให้
เพราะพี่พยาบาลบอกแต่ว่ามีคนจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่บอกว่าเค้าคือใคร
ผมเดินลงมาจากตึก เตรียมจะเรียกรถแท็กซี่เพื่อกลับหอพัก
ก็พอดีกับที่รถยนต์คันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าผม
"ขึ้นรถ" เจ้าของรถบอกผมเพียงเท่านั้น โดยที่ไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ
ผมได้แต่เดินไปอีกฝั่งเพื่อนั่งไปกับเขา
ตลอดเส้นทาง ไม่มีคำพูด ไม่มีสายตาที่มองมายังผม
มีแต่ความเงียบและสายตาที่จ้องมองไปข้างหน้า
--ผมคิดถูกแล้วหรือที่ยอมแบบนี้--
เส้นทางบ่งบอกว่าเป็นทางกลับหอผม ผมจึงคิดว่าพี่ดินจะไปส่งผมที่หอพัก
แต่ที่ไหนได้ พี่ดินกลับขับมาทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย
จอดที่คอนโดแห่งหนึ่ง โดยไม่มีการบอกอะไรใดๆ
ดังนั้นผมจึงยังนั่งอยู่บนรถ ทั้งที่พี่ดินเปิดประตูออกไปแล้ว
"ลงมาสิ หรือว่าต้องให้อุ้ม" พี่ดินบอกผม
ผมได้แต่เปิดประตูเดินตามพี่ดินเข้าไปในคอนโดนั้น
พี่ดินพาผมมาที่ห้องๆหนึ่งบนชั้น 5
ผมได้แต่แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
"ต่อไปนี้ มานอนที่นี่ เข้าใจไหม" หลังจากที่เข้ามาในห้องนี้แล้ว พี่ดินก็พูดกึ่งออกคำสั่ง
ผมได้แต่พยักหน้าอย่างงงๆ
กุญแจและการ์ด ถูกยื่นมาตรงหน้าผม
"อีกอย่าง เอาโทรศัพท์ของนายมาสิ" พี่ดินขอ จะบอกให้ถูกก็คือ สั่งให้ผมเอาโทรศัพท์ให้พี่ดิน
เมื่อมือถือของผมอยู่ในมือพี่ดิน
ก็มีมือถืออีกเครื่องส่งกลับมาที่่ผม
"ต่อไปนี้ใช้เบอร์นี้ แล้วห้ามบอกเบอร์กับใคร เครื่องนี้มีเบอร์พี่ เบอร์บ้าน เบอร์พ่อ และเบอร์ก้องได้เท่านั้น เข้าใจไหม"
"แล้วโทรศัพท์ผมหละ" เป็นครั้งแรกที่ผมเปิดปากถาม
"มัน เสียแล้ว" ทันทีที่พูดจบ มือถือของผมก็ลอยข้ามห้องไปกระทบกับกำแพงอย่างจัง ไม่ต้องสงสัยว่ามันจะยังใช้ได้อยู่อีกไหม เพราะชิ้นส่วนต่างๆมันแยกออกจากกันจนไม่สามารถระบุว่ามันอยู่ส่วนไหนของ เครื่อง
ผมได้แต่ยืนมองมือถือของตัวเอง ที่ตอนนี้มันเป็นแค่เศษอะไรสักอย่างเท่านั้น
"กลับไปเก็บของได้แล้ว หรืออยากเดินกลับเอง" พี่ดินพูด เมื่อเห็นผมยังมองมือถือ
"ผมต้องอยู่นี่ตลอดเลยหรอ"
"นาย จะไปไหนก็ได้ไม่ได้ห้าม แต่ต้องกลับมานอนที่นี่ อ้อ......อย่าเที่ยวไปชวนคนอื่นมานอนที่ห้องของพี่หละ พี่ -ไม่ - ชอบ" พี่ดินพูดเน้นคำตรงประโยคสุดท้าย
พี่ดินขับรถมาส่งผมที่หอ ผมได้แต่เก็บของใช้ส่วนตัว พร้อมกับเสื้อผ้าบางชุด
ซึ่งพี่ดินก็รอที่จะมาส่งผมที่คอนโด ก่อนที่ตัวเองจะขับรถออกไป หลังจากผมลงจากรถแล้ว
ส่วนผมหลังจากขึ้นมาที่ห้องแล้ว ก็รีบตรงไปที่ซากมือถือของผม
ผมพยายามรวบรุมชิ้นส่วนต่างๆ และไม่ลืมที่จะเก็บซิมของผมไว้
ต่อไปนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ผมไม่มีทางรู้เลย.....................
-
[21]
“หายไปไหนมาต้น” เมื่อผมเดินเข้าห้องเรียน ก้องก็ถามคำถามผมทันที พร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงมาให้
“ไม่ได้หายนี่นา” ผมตอบแต่ไม่กล้าสบตาก้อง
“แล้วทำไมไม่อยู่ที่ห้องหละ กลับมาถึงเราไปที่โรงพยาบาลก็ไม่เจอ กลับมาที่ห้องก็ไม่เห็น”
“เราไปนอนบ้านญาตินะ ไม่มีไรหรอก”
“ไปไหนก็บอกกันบ้างสิ โทรไปก็ไม่ติด รู้ไหมว่าเป็นห่วง”
“ครับๆๆๆ พ่อก้อง ผมจะรายงานตลอดเลยครับ พอใจยัง”
“ไม่ ได้พูดเล่นนะต้น” เมื่อผมหันไปเจอสายตาของก้องคราวนี้ มันทำให้ผมรู้สึกผิดที่แกล้งหยอกก้องไป สายตาของก้องไม่มีแววของความขี้เล่นเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้มันดูจริงจัง
“เราไม่เป็นไรหรอกก้อง” ผมได้แต่ก้มหน้า
“มีอะไรจะเล่าให้เราฟังไหม” หลังจากเงียบกันไปนาน ก้องก็ถามขึ้น
“หลายเรื่องนะ นายอยากฟังจริงหรือเปล่าหละ” ผมก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาอยู่ดี
“อาจารย์ครับ ต้นน้ำโรคหัวใจกำเริบครับ ผมขออนุญาตพาไปหาหมอครับ” อยู่ๆก้องก็ตะโกนบอกอาจารย์ อะไรของเค้าเนี่ย
“ได้ๆๆ รีบพาไปเลยเดี๋ยวจะเป็นหนักกว่าเก่า” เมื่อผมมองอาจารย์และหันไปมองเพื่อนคนอื่น ทุกคนก็ส่งสายตาเป็นห่วงมายังผม นี่คงจะติดภาพตอนรับน้องกันอยู่แน่ๆ เฮ้อนี่ผมกลายเป็นคนบอบบางไปแล้วหรือนี่ แต่ที่แน่ๆ ก้อง..นายโดนดีแน่งานนี้ ทำอะไรไม่ได้ดูเวลาเลย
“เอาหละ มีอะไรจะเล่าบ้าง ตอนนี้เราพร้อมแล้ว” ก้องพาผมมาที่ร้านกาแฟแถวมหาวิทยาลัย ผมชอบบรรยากาศของร้านนี้ตรงที่มีมุมอ่านหนังสือใต้ต้นไม้ ด้านข้างมีสวนหย่อมขนาดย่อม พร้อมกับน้ำตกเล็กๆ มันทำให้ใจผมสงบ
“แล้วจะฟังเรื่องไหนดีหละ” ผมยังคงทำเป็นยิ้ม เพื่อให้คนตรงหน้าลดอาการหน้างอลง
“ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับต้นที่เราสมควรรู้”
ผม เล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม ตั้งแต่วันตรวจร่างกาย จนถึงวันเมื่อวานนี้ ที่ผมต้องย้ายไปอยู่ที่คอนโด อีกทั้งเรื่องมือถือที่ว่าทำไมก้องถึงโทรไม่ติด ซึ่งตลอดเวลาที่ผมเล่า ก้องก้ได้แต่นั่งฟังเงียบๆ ส่วนผมเหมือนกับพอได้เริ่มก็ไม่มีทางจะจบลงง่ายๆ เพราะมันเหมือนเราได้ระบายบางอย่างที่อัดอั้นมานาน
“ต้นทำไมต้องทำตามพี่ดิน” ก้องก็ยังทำหน้าเครียดอยู่เหมือนเดิม
“ไม่ รู้สิ” ผมรับรู้มันมาตลอดว่าทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ ตราบใดที่ผมยังสามารถรู้สึกถึงความห่วงใยที่พี่ดินมีให้ผม ตราบนั้นผมก็จะยอมทนแบบนี้ตลอดไป แม้มันจะรับรู้ได้อย่างเบาบางก็ตาม
“แล้วนี่ ต้นจะมาเรียนยังไง ไกลอยู่นะจากคอนโดนะ”
“เสาร์นี้เราว่าจะกลับไปเอารถที่บ้าน”
“เรื่องโทรศัพท์หละ”
“เดี๋ยวเราค่อยบอกเบอร์ใหม่กับที่บ้าน อ้อ....กับนายด้วย”
“ตัดสินใจดีแล้วหรอต้น”
“อืม” ระหว่างที่ผมนั่งอึดอัดอยู่นั้น ก็เหมือนมีตัวช่วยเข้ามา
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” เมื่อผมหันไปก็เจอกับนายโอ้ แต่วันนี้มาคนเดียว ไม่มีแฝดสาวจอมโวยวายมาด้วย
“เชิญครับ” ผมบอกนายโอ้
“ใครอะต้น” ก้องหันมากระซิบถามผม
“ก็คนที่ช่วยเช็ดแก้มให้นาย ตอนที่นายเดินชนผู้หญิงคนนั้นไง”
“อ๋อๆๆ สวัสดีครับ ผมก้องครับ” พอรู้เรื่อง นายก้องก็หันไปยิ้มให้นายโอ้ พร้อมกับกล่าวแนะนำตัว
“ผมโอ้ครับ ขอนั่งด้วยนะครับ” ก้องได้แต่พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม
“งั้นเดี๋ยวโอ้นั่งคุยเป็นเพื่อนก้องก่อนนะ เราไปห้องน้ำก่อน”
“ต้นนนนน” พอผมกลับมาที่โต๊ะ ก้องก้แทบจะกระโดดมาเกาะผม พร้อมทั้งยืนหลบอยู่ด้านหลัง
“เกิดอะไรขึ้น” ผมหันไปมองโอ้ ก้ได้แต่ยิ้ม
“ก็นายนั่น มันบอกว่าเราน่ารัก แล้วยังบอกว่าชอบเราด้วยอะ” เฮ้อเด็กจริงๆก้อง นี่นายจริงจังได้นานขนาดไหนเนี่ยก้อง
“แล้วยังไงหละ” ผมหันไปถามก้อง
“ก็มันน่ากลัวไม่ใช่หรือไง ที่อยู่ๆก็มีผู้ชายมาบอกว่าชอบเนี่ย” ก้องทำหน้าเหมือนโลกจะแตก พร้อมทั้งทำหน้างอนผม
“โอเคๆๆ งั้นกลับกันเลยแล้วกัน กลับก่อนนะโอ้” ผมลากนายก้องออกมาจากร้าน ซึ่งตอนนี้เหมือนลูกแหง่ติดผมหนึบ
“แล้วเจอกันใหม่นะ หนูก้องแก้มแดง” ก่อนออกจากร้าน นายโอ้ยังตะโกนมาพร้อมกับโบกมือและส่งรอยยิ้มมาไม่หยุด
“ต้นดูสิ” ตอนนี้ก้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เฮ้อ....สรุปนายก็ยังเด็กไม่เปลี่ยนนะก้อง
-
[22]
หลังจากที่กลับมาจากร้านกาแฟ ผมก็ยังอยู่กับก้องที่หอ
เพราะไม่รู้จะรีบกลับไปที่คอนโดเพื่ออะไร ในเมื่อกลับไปก็ต้องอยู่คนเดียว
"ไปไหนมา" เมื่อเปิดประตูห้องไป ผมก็พบกับพี่ดิน ที่นั่งรออยู่แล้ว
ผมไม่คิดว่าพี่ดินจะมา เพราะปี 2 ไม่ได้เรียนที่เดียวกับผม
"ไปทานข้าวกับก้อง"
ผมตอบกลับไป แต่พี่ดินก็แค่ทำท่ายักไหล่ เป็นอันรับรู้
หลังจากนั้นก็ทำท่าจะเดินเข้าห้องนอน
"พี่ดินครับ"ผมเรียกพี่ดินไว้ก่อนที่จะเดินไป
"มีอะไรอีก" พี่ดินหันมาทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม
"วันศุกร์นี้ผมจะกลับบ้านนะครับ"
"กลับทำไม แล้วจะกลับยังไง" พี่ดินเดินมามองหน้าผมใกล้ๆ
"ผมจะขึ้นรถทัวร์กลับครับ ผมจะกลับไปเอารถมาใช้"
"ทำไมต้องใช้รถ" เหมือนพี่ดินจะมีคำถามทุกครั้งที่ผมตอบไป
"จากคอนโดไปอาคารเรียนมันไกลนะครับ ผมเลยว่าจะไปเอารถมาใช้"
"ถ้ามันลำบากมากนัก นายก็กลับไปอยู่หอในก้ได้นะ" ผมยังพูดไม่ทันจะจบประโยคดี พี่ดินก็สวนกลับมา
"แล้วเราก็เลิกกัน" ประโยคหลังจากปากพี่ดิน ทำให้ผมได้แต่ยืนนิ่ง
"ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นครับ ผมไม่เคยคิดว่าลำบากเลยที่จะอยู่ที่นี่" ผมบอกออกไปอย่างอ่อนใจ
จะมีความหมายอะไรที่ผมจะดึงดันต่อ เพราะสรุปลงท้ายก็จะกลายเป็นการทะเลาะที่ผมต้องยอม
"งั้นก็ดี" พี่ดินพูดแค่นั้น แล้วเจ้าตัวก็เดินเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง
ผมยืนมองประตูห้องพี่ดินสักพัก จึงเดินเข้าห้องของตัวเอง
ผมออกมายืนมองท้องฟ้าที่ด้านนอกระเบียง
ความคิด ความรู้สึกหลายอย่างหลั่งไหลเข้ามาในหัวผม
กลัว - กลัวว่าจะเสียพี่ดินไป
น้อยใจ - ที่พี่ดินทำเฉยชาและทำตัวร้ายๆใส่ผม
เหงา - ที่ไม่มีใครคอยปลอบเวลาที่เศร้า
อึดอัด - ที่ไม่สามารถทำตามความรู้สึกของตัวเองได้
เกลียด - เกลียดตัวเองที่ต้องยอม แต่ไม่เคยคิดเกลียดพี่ดินเลย
ผมทรุดลงนั่งกับพื้น หลังของผมพิงกับผนัง
ความเย็นจากผนัง ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรได้อีก
เพราะตอนนี้ความรู้สึกของผมมันชาไปหมดแล้ว
ความอบอุ่น ความห่วงใยจากพี่ดิน
เมื่อไหร่กันที่ผมจะสามารถรับรู้ได้ชัดเจนมากกว่านี้
หรือมันไม่มีวันนั้น อาจจะมีเพียงแค่วันที่ผมไม่สามารถรับรู้มันได้อีกเลย
ทำให้ผมต้องปล่อยมือจากฟางเส้นสุดท้ายนี้แล้วจากไป
ความเย็นชาของพี่ดิน หรือ ความอดทนของผม อะไรมันจะหมดลงก่อนกันแน่
ผมก็ได้แต่หวังว่า ความเย็นชาของพี่จะหายไปสักที.......
ตอนเช้าผมแต่งตัวเพื่อไปเรียน
แต่พี่ดินได้ออกไปก่อนหน้าที่ผมจะตื่นเสียอีก
เมื่อผมเดินมาที่ประตูห้อง ก็พบกับพวกกุญแจห้อยอยู่พร้อมกับข้อความสั้นๆ
--เอาไปใช้--
กุญแจที่แขวนอยู่ คือกุญแจรถพี่ดินไม่ผิดแน่
ถ้าพี่ดินเอารถให้ผมใช้ แล้วพี่ดินหละจะไปเรียนยังไง
ถึงมันจะเป็นข้อความสั้นๆ ที่เหมือนจะเป็นการสั่งเสียมากกว่า
แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ ในรอยหลายวันที่ผ่านมา
เพราะมันแสดงถึงความใจดีของพี่ดิน ที่ผมยังรับรู้ได้........
-
:sad4:
สู้สู้นะครับต้นน้ำ
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
จำกัดอิสระภาพกันจังเลยนะ ไม่น่าไปยอมมันเลย
สู้ๆ นะเด็กชายต้นน้ำ
ส่วนน้องก้อง หนูจะใส ซื่อ บริสุทธิ์ น่ารัก แสนดีไปไหนนักหนาเนี่ยยยยย
ปล. ทิฐิ ถ้ามันมากเกินไป เราจะเสียอะไรที่ไม่อยากเสียนะ
-
รักน้องก้องจังเลย อาโนเนะ อินโนเซ็นต์ ใสซื่อบริสุทธิ์จริงอะไรจริง
ชอบอ่ะครับ รักมากมาย :o8:
แอบเซ็งพี่ดิน + ต้นน้ำ ทำไมต้องทน
-
เกลี้ยอีไอดิน
อยากกระทืบมัน แฮ่
:m31:
น้องก้องก็นะใส่เรื๊อเกินนน
:-[
-
สักวันท้องฟ้าจะสดใส.....
น้ำสู้ๆๆ
-
ต้นน้ำสู้ๆๆนะครับ ถ้าทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน :m31:
ดินทำไมเผด็จการแบบนี้อะ รู้ว่ายังรักน้องอยู่ ทำแบบนี้ดินต้งการพิสูจน์อะไรนะ
ไม่สงสารน้องบ้างเลย :beat:
-
อ่านแล้วเศร้าอ่ะ :o12:
กดดันด้วย เครียดด้วย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :m31:
-
สนุกมากค่ะ สงสัยเราเป็นมาโซคิส เชิญคุณลงฑัณบัญชา:z1: :o8:
แต่พี่ดิน อย่าทรมานน้ำนานเลยนะ สงสารน้ำอ่ะ อยากใหมีฉากสวีทกันบ้าง :monkeysad:
แล้วก็น้องก้อง กะโอ้ด้วย o18 น้องก้องผู้ใสซื่อ อิอิ
-
ไอดินโรคจิต :beat:
รักเค้าแล้วไปทำร้ายจิตใจเค้าทำไม :z6:
ต้นน้ำสู้ๆๆนะ :impress3:
-
ดิน
คนเราทำอะไรที่มันสวนกับความรู้สึกอ่ะ
มันจะเจ็บเองนะ
-
อ่านทันแล้ว
ชอบๆๆ(แอบโรคจิตแฮะเรา)
ลุ้นต้นน้ำให้สมหวังจ้า
มาต่อเร็วๆน้า
-
โอ๊ย...เศร้าจัง :o12: ขอเรื่องน้องก้องเยอะๆ หน่อยก็ดีนะคะ จะเอามาช่วยซับน้ำตา น้องก้องน่าร๊ากกกก :impress2:
-
ดินประหลาดแท้ๆ เรื่องเยอะไปแล้ว น่ารำคาญแทนต้นน้ำ
อดทนไป เขาจะเห็นใจมั้ยนั่น
เพราะต้นน้ำก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลยตั้งแต่แรกนี่นา
บวก 1 แต้ม เอาใจช่วยต้นน้ำจ้า
-
เหนื่อยแทนต้นน้ำเลยยยย
พี่ดินนี้อยากจะเก็บคนที่รักไว้อย่างนี้จิงหรอ??
รักมากชนาดนี้... หาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้เลยหรือไงนะ ก่อนที่จะไม่ได้น้ำคนที่พี่รักกลับมาอีกนะ
:เฮ้อ:
:3123: :3123:
-
ความอดทนของต้นน้ำกับความเย็นชาของพี่ดิน อะไรจะอยู่นานกว่ากัน
เราเชื่อว่า "ตราบใดมีรักก้อย่อมมีหวัง" นะคะต้นน้ำ
ถ้าใจของเรายังเป็นของเขาความอดทนก้อยังมีอยู่เสมอค่ะ แต่ถ้าไม่มีแล้ว ก้อเป็นอีกเรื่องหนึ่งค่ะ
-
เศร้าจัง TT o TT
-
[23]
เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วที่ผมมาอยู่ที่คอนโดนี้
และเป็นทุกวันที่พี่ดินจะมานอนที่นี่เสมอ
แต่ไม่ได้มีการสนทนาที่มากเกินกว่า 2 นาที
ส่วนใหญ่แล้วพี่ดินจะใช้เวลาอยู่ในห้องของตัวเอง
และผมก็ไม่กล้าที่จะไปกวนใจ
ตอนนี้พี่ดินใช้รถอีกคันของที่บ้าน
ส่วนรถของพี่ดินก็ทิ้งไว้ให้ผมใช้
ทุกๆสัปดาห์ พี่ดินจะวางเงินค่าน้ำมันรถไว้ให้
ผมก็ได้แต่รับไว้ แล้วเก็บ แต่ไม่เคยได้นำมาใช้สักครั้ง
ที่ต้องรับ เพราะป่วยการที่จะเถียง
---รถของพี่ พี่มีเงินพอที่จะเติม ไม่ต้องให้ใครมาเติมให้---
นั่นเป็นคำพูดประกาศิต ที่ผมต้องปิดปากเงียบ ห้ามโต้เถียงอีก
ความรู้สึกลึกๆของผมคือ ผมเป็นคนขับ ผมจึงสมควรที่จะเป็นคนเติม
เพราะงั้นผมจะใช้เงินตัวเอง แล้วเก็บส่วนที่พี่ดินให้มา
ส่วนเรื่องความเจ้าชู้ของพี่ดิน
ผมก็สามารถรับรู้ได้ตลอด เพราะน้องรหัสของพี่ดิน
--นายริว-- ดูนายคนนี้จะปลื้มพี่รหัสมากกว่าปกติ
ยิ่งพอรู้ว่าผมเป็นน้องโรงเรียนที่สนิทกับพี่ดิน
ก็ยิ่งเข้ามาถาม มาเล่าเรื่องราวของพี่ดินให้ฟังประจำ
เรื่องราวที่ผมรู้คือตอนนี้สาวที่ชื่อแอนก็หายไปจากพี่ดินแล้ว
แต่มีสาวคนใหม่มาเรื่อยๆ เท่าที่ฟังแล้วไม่มีใครที่อยู่เกิน 2 สัปดาห์
ผมอยากที่จะหยุดรับรู้เรื่องแบบนี้ แต่ผมก็ทำได้แค่นั่งฟังอย่างเงียบๆ
คืนนี้เป็นเรื่องแปลกที่ดึกแล้วพี่ดินยังไม่กลับ
ผมไม่ได้คาดหวังว่าพี่ดินจะมาทุกวัน
แต่มันก็ทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้
จะให้ผมนอน ผมก็ไม่นอนไม่หลับ
ได้แต่นั่งรอพี่ดินที่ห้องนั่งเล่น จนเวลาผ่านไปเกือบตี 2
เสียงเปิดประตู ก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ
"อ้าวมีคนอยู่นี่" ผมได้แต่ยืนงงกับคำพูดของคนที่ผมไม่รู้จัก
ตอนนี้พี่ดินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง
สภาพของพี่ดินดูเมามาย จนต้องให้สาวคนนี้พยุงเข้ามา
"เธอเป็นใครเนี่ย" สายตาที่มองอย่างหาเรื่อง พร้อมทั้งคำพูดอย่างหงุดหงิดถามมายังผม
"ผมเป็นน้องพี่ดินครับ"
"อะไรเนี่ย เห็นบอกไม่อยากกลับบ้าน อยากมาที่นี่ เราก็นึกว่าจะได้อยู่กันสองต่อสอง" เธอบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
"เอาเถอะ เธอจะไปไหนก็ไป ชั้นจะพาดินไปนอนเอง ห้องดินอยู่ไหนหละ" ผมได้แต่ชี้นิ้วไปที่ห้องพี่ดิน
ตลอดเวลาที่รับรู้ว่าพี่ดินมีผู้หญิงหลายคน
แต่ผมไม่เคยได้เห็นภาพแบบนี้ชัดๆสักครั้ง
และผมไม่กล้าจินตนาการต่อว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมื่อทั้งสองคนเข้าห้องไปด้วยกันแล้ว
ผมกลับเข้าไปในหห้องของตัวเอง ล้มตัวลงนอนบนเตียง
พี่ดิน พี่ทำแบบนี้ต้องการให้ผมรับรู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย......ไม่ได้ชอบผม
ผมได้แต่นอนคิดอย่างปวดใจ แต่ทำไมผมไม่มีน้ำตาสักหยด
ผมไม่แคร์พี่ดินหรือไงนะ....ไม่สิ ผมแคร์มาก แต่ทำไมผมไม่มีน้ำตาที่เจอเรื่องแบบนี้
หรือผมยังคงคิดว่าผมยังมีความหวัง ทำให้ผมยังสู้ต่อไปได้ ไม่สิ้นแรงร้องไห้ฟูมฟาย
ระหว่างที่ผมนอนคิดอยู่นั้น ประตูห้องของผมก็เปิดออก
เมื่อผมลุกขึ้นมองก็เจอกับพี่ดิน ที่เดินเซๆเข้ามา
ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆผม มือของพี่ดินโอบมาที่ตัวผม เหมือนจะบอกให้นอนลง
"น้ำครับ พี่ดินขอกอดหน่อยนะครับ" เมื่อผมนอนลง เสียงแผ่วเบาของพี่ดินกระซิบที่ข้างหุของผม
ผมขยับตัวเอาหน้าซุกกับอกของพี่ดิน พร้อมกับแรงกระชับของมือพี่ดินที่เพิ่มขึ้น
ผมรู้สึกอบอุ่นอีกครั้งในอ้อมกอดของคนนี้ มันทำให้ผมนอนหลับได้อย่างสบายใจ
และเมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้า......พี่ดินก็ไม่อยู่แล้ว
จากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ผมยังเชื่อมั่นในตัวพี่ได้อยู่ใช่ไหมครับพี่ดิน
-
[24]
“ต้น วันนี้ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ”
“จะไปไหนหละก้อง” ระหว่างที่เก็บของหลังเลิกเรียน ก้องก็บอกผมด้วยท่าทางอึดอัดใจ
“ไปกินข้าว”
“อ้าว ก็กินด้วยกันอยู่ทุกวัน ทำไมต้องชวนด้วยหละ”
“ก็วันนี้มันไม่เหมือนทุกวันนี่นา” ตอนนี้ก้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“มีอะไรหรือเปล่า”
“คือเมื่อวานนี้เราไปเล่นเกมส์ที่หลังม. แล้วก็ไปเจอนายโอ้ที่แถวร้าน”
“แล้ว....”ผมเห็นว่าก้องไม่เล่าต่อ จึงได้ถามออกไป
“แล้วนายโอ้ก็เข้ามา แบบว่า....คือ....แบบเจ๊าะแจะเรานะ”
“เราก็เลยท้านายโอ้แข่งเกมส์กัน”
“แล้วนายก็แพ้ เลยต้องไปกินข้าวกับโอ้ อย่างงั้นใช่ไหม” ผมพอจะเดาเหตุการณ์ได้แล้วหละครับว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ทำไมนายถึงรู้หละ” ก้องทำหน้าแปลกใจกับสิ่งที่ผมพูด
“นัดไว้กี่โมงละ”
“มาแล้วนั่นไงหละ” ก้องชี้ไปที่ตัวปัญหา ที่ตอนนี้ยืนโบกมือพร้อมกับรอยยิ้มมาให้ก้อง
ผมทั้งสามคนมาถึงร้านที่หน้าม. เป็นร้านอาหารที่บรรยากาศดีใช้ได้
ร้านกว้าง และแสงสว่างที่มากพอควร ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะผมไม่ชอบบรรยากาศทึบ
จึงทำให้ผมชอบร้านนี้ อีกทั้งพนักงานที่สุภาพ ทำให้รู้สึกดี
“นายนั่งนั่นหละ” ก้องจัดแจงที่นั่งให้โอ้ เพราะตอนแรกโอ้จะเดินมานั่งข้างก้อง แต่เจ้าตัวชี้ที่นั่งฝั่งตรงข้ามให้แทน
“ได้ครับ” นายโอ้ได้แต่ยิ้มกับท่าทางหวาดกลัวของก้อง
ระหว่างที่ทานอาหารกันอยู่ นายก้องก้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
ซึ่งเหมือนนายโอ้จะรอจังหวะนี้ เพื่อที่จะถามผมถึงเรื่องก้อง
นายโอ้ก้มหน้ามาถามผมเบาๆ ทำให้ผมต้องก้มหน้าไปหา
“ก้องมีแฟนหรือยัง”
“ยังไม่มีนะ”
“จริงหรอ แล้วเค้าชอบกินอะไรหละ จะได้สั่งเพิ่มให้”
“อะไรก้องก็ชอบทั้งนั้นหละ โดยเฉพาะปลาหมึกนะ”
“อืมๆๆๆ งั้นขนมหวานหละ”
“นายจะสั่งเลยหรือไง”
“เปล่า ก็แค่ตอนสั่งจะได้สั่งให้เหมือนกัน จะได้ดูว่าใจตรงกันไง” ยิ้มแป้นเชียว
ก้องเอ้ย จะรอดจากนายโอ้หรือเปล่าเนี่ย อีกคนก็เด็ก อีกคนก็เจ้าเล่ห์
“ต้นมาทานข้าวกับใครหรอ” ระหว่างที่ผมกำลังจะตอบ ก็มีคนเดินเข้ามาขัดเสียก่อน
“เพื่อนนะ แล้วริวหละ”
“เรามากับพี่รหัสนะ” อะไรนะ พี่รหัสงั้นหรอ งั้นก็พี่ดินนะสิ
ผมหันไปมองที่ทางเข้าร้าน พี่ดินกำลังเดินมาทางผม สายตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“สวัสดีครับพี่ดิน นั่งทานด้วยกันไหมครับ” ผมพยายามฝืนพูดออกไป
“คงไม่ดีกว่า ไม่อยากขัดจังหวะใคร แล้วอีกอย่างพี่อยากจะอยู่กับริวสองต่อสองมากกว่า”
พี่ดินพูดพร้อมกับเอามือโอบเอวริว เพื่อเดินไปอีกโต๊ะที่ติดกัน
ส่วนริวก็ได้แต่โบกมือเพื่อลาผม และทั้งสองคนก็นั่งลงข้างๆกัน
ทำไมมันทำให้ผมชาไปทั้งตัวได้แบบนี้นะ
“พี่ยังไม่อยากทานข้าวเลยหละริว เราไปดูหนังกันก่อนดีไหมครับ”
เสียงพี่ดินลอยมาเข้าหูผม
“แล้วหลังจากนั้น ไปนอนเล่นที่คอนโดพี่นะครับ” น้ำเสียงของพี่ดินเป็นน้ำเสียงแบบออดอ้อน
ซึ่งมีหรือที่คนอย่างริว ที่แอบปลื้มพี่รหัสอยู่จะไม่ตกลง
ผมรับรู้ทุกคำพูดและท่าทางออดอ้อนเหล่านั้น
ความรู้สึกของผมมันอัดอั้นเต็มที่ และระหว่างที่พี่ดินและริวกำลังจะเดินผ่านโต๊ะของผมไปนั้น
“ถ้าพี่ดินไป ผมจะไม่อยู่รอพี่ดินอีก” ผมลุกขึ้นขวางพี่ดินไว้ พร้อมกับพูดด้วยความจริงจัง
ทำให้ทั้งโอ้และริวตกใจกับท่าทีของผม
“ก็เรื่องของนายสิ” แล้วพี่ดินก็เดินจากไป
สิ่งที่ผมรับรู้ได้ตอนนี้คือ หยดน้ำตา ผมมองภาพพี่ดินเดินจากไปพร้อมกับหยดน้ำตาของผมที่ร่วงลงมา
“ต้นเป็นอะไรครับ” ตอนนี้โอ้ตกใจกับการที่ผมร้องไห้
“ไม่เป็นอะไรโอ้ ฝากบอกก้องด้วยนะ เราจะไปรอที่หอก้อง”
ผมบอกแค่นั้นแล้วเดินออกมาจากร้าน
มือทั้งสองข้างของผมปาดหยดน้ำตาที่ไหล
หมดแล้วสินะความอดทนของผม แล้วทุกอย่างก็คงจะจบลงแล้ว
ถึงพี่ดินจะเจ้าชู้กับผู้หญิงมากขนาดไหน ผมก็ไม่เคยต่อว่าอะไรพี่เลย
เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมยอมรับ
แต่การที่พี่ดินจะมีใครสักคนที่เป็นผู้ชายนอกจากผม
สิ่งนี้ผมยอมรับไม่ได้ เพราะพี่ดินบอกว่าอายที่จะมีผมเป็นแฟน
แต่ที่พี่ทำอยู่ตอนนี้ ทำกับริวตอนนี้ มันไม่น่าอายหรืออย่างไร
ผมเคยคิดว่าผมอาจจะมีความสำคัญกับพี่บ้าง
แต่เมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็คงไม่ต้องหวังที่จะเห็นมันอีกต่อไปแล้ว
-
มันร้ายจริงๆ
ลุกขึ้นมาเหวี่ยงใส่ซะบ้าง แก้เครียด :laugh:
ทิฐิจัด ระวังจะเสียอะไรที่ไม่อยากเสียล่ะ
-
ปวดใจ :sad4:
-
ดีมากต้นน้ำ
จะไปทนให้ดินทำร้ายจิตใจทำไม
มันต้องเอาคืนบ้าง
o13
-
นะ ต้นน้ำ ไม่แรงพอเลย 555 ไปว่าเค้าแต่ก็เจ็บเองอ่าเนอะ
ลุ้นๆจะมีต่ออีกป่าวหว่า วันนี้ อิอิ
-
เข้ามาบวกให้ทุกคนในหน้านี้ :m31:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:น้องน้ำ
:m16: :m16: :m16: นายดิน :m31:
-
เหมือนเรื่องดำเนินเร็วขึ้นเลยเนอะ
เฮ้ออออ น้ำทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทนน
ถือว่าทำทุกอย่างที่ดแล้ว แม้คนที่รักจะไม่เห็นค่า ไม่เข้าใจก็ตาม
พี่ต้นรีบมาง้อน้ำนะ ตอนนี้น้ำยังมีใจ ก่อนที่จะสาย......
:3123: :3123:
-
TT-TT
หญิงอื่นต้นน้ำไม่สน แต่ถ้ามีชายอื่นนี่ ร้าวววววววว
ชอบหนูก้อง โดนจับกดแน่แก :-[
-
เลิกเลยคับ
จบ
หาใหม่
เจ็บสั้น ดีกว่าปวดนาน
!!! ^^
-
หาใหม่เลยต้นน้ำ
:angry2:
-
สะเทือนใจอีกแล้วววววว
-
ดีใจจังตามอ่านทันแล้ว อ่านแล้วปวดใจ จี๊ดไปถึงตับไตไส้พุงเลย ต้นน้ำอย่าไปยอมถึงเวลาลุกขึ้นสู้ได้แล้วเน้อ
-
:sad4: :sad4: สงสารน้ำ
แอบลุ้นก้องกะโอ้ อิอิ :mc4:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
อยากอ่านต่ออีกอ่า มาลงต่ออีกน้าๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
อย่าสนใจ
อย่าไปยุ่งกะมันอีก
ไอพวกไม่รู้จักฟังอะไรเลยเนี่ย
ปล่อยให้มันเหลวแหลกไปนั่นแหละ
แง่ง ก๊าซซซซซ
:m31: :m31:
-
ต้นน้ำอย่าได้แคร์ ทนมามากแล้วหนู
อยากให้ดินได้รับบทเรียนซะบ้าง น้ำไม่ได้ทำไรผิด
เรื่องทั้งหมดเกิดจากการไม่ยอมฟังอะไร แล้วคิดไปเองของนายดินฝ่ายเดียว
:m31:
-
เหวี่ยงใส่ซะบ้างก็ดี ต้นน้ำ :beat:
อย่ามัวแต่ยอมโดนไอ่พี่ดินข่มขู่
-
น้ำอย่ามัวเศร้าอยู่เลย หาทางแก้เผ็ดพี่ดินดีกว่า
เหวี่ยงไปเรื่อยแบบนี้ มันน่าจะโดนซะมั่ง :z6:
-
..เลิก...คำเดียวสั้น ๆ ไม่ต้องทนมันแล้ว :m16:
-
ปวดใจ..หว่ะ
-
55 :laugh:อยากเห็นฉากพี่ดินหน้าหงายอ่ะ แบบว่า ฉันก็ไม่เอาแกแล้ว :jul3:
-
ป่วย
-
ไม่ได้อ่านซะหลายวัน โห้มาไกลเลยนะเนี่ย
อ่านๆไปเกิดอาการเซงนายดินขึ้นมา
ต้นน้ำจะยอมอะไรนัก :serius2:
ปวดตับกะคู่นี้จริงๆ
-
ใครอยากตืบไอดินบ้างยกมือขึ้น :angry2:
-
:m31: :m31: :m31:
นู๋ต้นน้ำ ทน มันได้ไงอ่ะ
-
มาคอยลุ้นและใก้กำลังใจคนเขียนจ้า
ชอบๆๆ
อยากเห็นพี่ดินตามง้อต้นน้ำ
อิอิอิ
(เค้าชอบคนซาดิส >//<)
อัพต่อเร็วๆน้า :impress2:
-
ปกติไม่เคยสนับสนุนให้พระ-นายเลิกกัน แม้จะงี่เง่าแค่ไหน
แต่งานนี้ อยากให้ต้นน้ำทำใจ แล้วเลิกเด็ดขาดไปเลย
อึมครึม ปวดใจ โดนทำร้ายจิตใจแบบนี้ เปิดใจกับคนใหม่ๆดีกว่า
ปวดตับกับไอ้พี่ดินจริงๆ
คนแต่งมีพระเอกขี่ม้าขาวคนใหม่มั้ยจ๊ะ :laugh:
-
นั่นแหล่ะ อย่าทนต่อไปอีกเลย
ดันทุรังก็ทำให้เรามีแต่จบปวดนะ
ลองถอยห่างออกมาดูก็ดีแล้ว
ต้นน้ำ สู้ๆ
อิพี่ดิน ไปตายซะ :fire:
-
เลิกไปเหอะน้ำ รักไปก็แค่นั้นคนไม่มีตับ รอให้สูญเสียจริงๆแล้วนั่นแหละถึงจะรู้สึก หัวใจสั่วๆอย่างงี้ทนรักทำไม อยาก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: พี่ดินแทนน้ำ
-
:serius2: :serius2: :serius2:
รอตอนต่อไปอ่ะอยากอ่านต่ออะต้นน้ำ o13
-
น้องต้นน้ำอย่าลืมพาพี่ดินไปส่งโรงบาลด้วยนะครับ
พี่ดินป่วยมากแบบไม่ไหวละ แย่มากอ่ะ
ขอหมอให้สั่งยาลดทิฐิให้พี่แกด้วยจะดีมาก
-
[25] (Part:ไอดิน)
"ลงไป" ผมขับรถมาส่งริวที่หอ
"ไหนพี่ดินว่าจะไปดูหนังกันไม่ใช่หรือครับ" ตอนนี้ริวเอามือมาจับที่แขนของผม
"พี่บอกให้ลงไป" น้ำเสียงของผมเริ่มดังขึ้น
"แต่พี่บอกว่า...." ริวยังคงลูบที่แขนของผมต่อ
"บอกให้ลงไปไง" ผมหันไปตะโกนใส่หน้าริว ทำให้เจ้าตัวสีหน้าเปลี่ยนไปทันที
ผมไม่อยากทำเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากทำอะไรโหดร้ายกับน้ำ
แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นน้ำสนิทสนมกับคนอื่น
ผมถึงทำตัวแย่ๆแบบนั้นออกไป
แล้วไหนบอกว่าไม่มีอะไรกับไอ้หน้าอ่อนนั่น
แต่กลับมานั่งทานข้าวกับมัน แถมยังทำตัวสนิทสนมกันอีก
มันทำให้ผมยิ่งหงุดหงิด ปากบอกว่ารักผม
แต่ทำไมต้องไปทำตัวสนิทกับคนอื่นแบบนั้นด้วย
คืนนี้ผมไม่คิดที่จะกลับคอนโด
เพราะผมทำร้ายใจของน้ำมากกว่าทุกครั้ง
ทุกครั้งน้ำจะไม่บ่นไม่ว่าหรือไม่เคยจะห้ามผม
คราวนี้น้ำออกปากห้าม แต่ผมก็พูดจาร้ายๆออกไป
ผมผลักไสน้ำมาตลอด แต่กลับเป็นผมเสียเองที่เข้าไปพัวพันกับน้ำ
แล้วตอนนี้ ด.ช.ต้นน้ำจะเป็นยังไงบ้างนะ
วันรุ่งขึ้นหลังจากเรียนเสร็จ
ผมรีบขับรถไปที่คอนโดทันที
ผมตั้งใจจะไปรอน้ำ ขอแค่เห็นหน้าทุกวันผมก็พอใจแล้ว
เพราะนั่นหมายความว่าน้ำยังอยู่ใกล้ๆผมเสมอ
เมื่อผมเปิดประตูห้องเข้าไป ความรู้สึกแปลกๆก็รับรู้ได้
ห้องดูสะอาด และโล่งตา.....
ผมเดินไปที่ห้องของน้ำ ของใช้ในห้อง หายไป......
เสื้อผ้าในตู้......ว่างเปล่า
ในห้องน้ำ....ไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออีก
ทุกอย่างที่บ่งบอกว่าน้ำยังอยู่ที่นี่........ไม่มีแล้ว
--ผมจะไม่อยู่รอพี่ดินอีก--
หมายความว่ายังไง
นี่น้ำหมายถึงจะออกจากชีวิตพี่ไปเลยหรือไง
ทำไมหละ น้ำก็รู้มาตลอดนี่ว่าพี่คบใครมาหลายคน
ทำไมไม่โวยวายหรือว่าอะไร
แต่กับคนเพียงคนเดียว ทำไมถึงทิ้งพี่ไปหละ
ผมสับสนกับสิ่งที่รับรู้ตอนนี้
เมื่อหันหลังเดินออกมานอกห้องของน้ำ
ผมมองเห็นบางอย่างวางไว้หลังทีวี
--กุญแจห้อง กุญแจรถ--
นี่น้ำทิ้งพี่ไปแล้วจริงๆใช่ไหมนี่
ทุกอย่างที่เป็นของพี่ น้ำคืนมันกลับมาทั้งหมด
ไม่เว้นแม้แต่มือถือที่วางอยู่ข้างกุญแจ............
-
[26]
ผมรีบขับรถไปที่หอในทันที
ไม่ต้องใช้เวลามากในการหาห้องของน้ำ
เพราะทุกเรื่องที่เกี่ยวกับน้ำ ผมทราบเป็นอย่างดี
แต่เมื่อผมไปที่ห้องนั้น ผมไม่สามารถที่จะเข้าไปคุยกับน้ำได้
เพราะเมื่อผมเปิดประตูเข้าไป ก้องก็รีบลุกขึ้นมาขวางผมไว้
ก่อนที่จะดันให้ผมออกมาจากห้อง
ตาผมมองเห็นว่าน้ำนั่งอยู่ตรงนั้น แต่ผมไม่สามารถไขว่คว้ามาได้
“พี่ขอคุยกับน้ำหน่อย” ผมเริ่มขอร้องก้อง
“พี่ดินครับ ถึงก้องจะเป็นคนไม่ค่อยจริงจังเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมคงไม่ยอมให้พี่ทำร้ายเพื่อนผมอีกแล้วครับ”
ก้องพูดด้วยหน้าตาจริงจัง ไม่เหมือนทุกครั้งที่เป็น
“พี่อยากอธิบาย”
“แล้วพี่เคยให้เพื่อนผมอธิบายอะไรไหม ผมว่าพี่กลับไปซะดีกว่า”
“น้ำ ออกมาคุยกับพี่ก่อน”
“พี่อย่าทำให้เพื่อนผมเจ็บอีกเลยครับ” ก้องขวางตัวผมไว้ เพราะตอนนี้ผมพุ่งเข้าหาประตู เพื่อจะเปิดไปหาน้ำ
“ผมบอกให้พี่กลับไปไง” ก้องเริ่มตะโกน
“ไม่ก้อง พี่จะคุยกับน้ำก่อน ปล่อยพี่!!”
ระหว่างที่ทั้งผมและก้องกำลังยื้อกันอยู่
น้ำก้เปิดประตูออกมา
“น้ำครับ ฟังพี่ก่อน”
“ออกมาทำไมต้น กลับเข้าไป” ก้องหันไปบอกน้ำ
“พอเถอะก้อง เดี๋ยวเราจัดการเอง” น้ำพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“แต่ว่านะต้น”
“เราจัดการเอง” ก้องพยายามจะบอก แต่น้ำยังยืนยันคำเดิม
“ก็แล้วแต่ต้นแล้วกัน ผมหวังว่าพี่ดินจะไม่ทำอะไรเพื่อนผมอีกนะ” ก้องหันมาคาดโทษผมไว้ ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องไป
“น้ำครับ” ผมกำลังจะก้าวเข้าไปหาน้ำ แต่ก็ต้องชะงัก
“หยุดอยู่ตรงนั้นหละครับ แล้วขอให้พี่ฟังผมบ้าง” น้ำเสียงยังคงนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ให้รู้
“ผม รักพี่ดิน รักมาตลอดด้วย ผมไม่เคยมีอะไรกับพี่กันเกินเลยไปกว่าคำว่าพี่น้อง และผมก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใคร” น้ำเริ่มพูดสิ่งที่ค้างในใจออกมา แต่พอผมกำลังจะอ้าปากพูด น้ำก็แทรกขึ้นมาต่อ
“ผมตั้งใจเรียน เพื่อสอบเข้ามาเรียนที่เดียวกับพี่ดิน ไม่ใช่ว่าผมจะหวังให้พี่ยกโทษให้ในสิ่งที่ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำผิดอะไร แต่เพราะผมต้องการอยู่ใกล้ๆพี่ แค่นั้นก็พอ พี่รู้ไหมถึงพี่จะเจ้าชู้กับผู้หญิงคนไหน ผมไม่เคยว่า เพราะผมไม่อยากให้พี่ต้องอาย เนื่องจากพี่ผมเป็นแฟน”
“แต่การที่พี่จะมี ผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผม และพี่สามารถแสดงออกต่อหน้าคนอื่นได้ นั่นมันหมายความว่า.....ผมไม่มีความหมายอะไรสำหรับพี่ ถ้าเป็นแบบนั้น ผมจะขังตัวเองอยู่กับความทุกข์ไปเพื่ออะไร”
เหมือนมีเข็มนับร้อยพุ่งเข้า ใส่ตัวผม ทุกๆอย่างที่ผมทำไปก่อนหน้านี้ ผมไม่คิดเลยว่าน้ำจะทรมานแค่ไหน ผมรู้แต่เพียงว่า ผมไม่ชอบให้น้ำสนิทชิดเชื้อกับใคร เพราะงั้นผมจึงต้องหาตัวช่วยเพื่อมาทำให้น้ำหึง ให้น้ำรู้สึกไม่พอใจเหมือนผมบ้าง
“แต่พี่ไม่เคยมีอะไรกับคนพวกนั้น” ผมเริ่มอธิบาย เพราะผมไม่เคยมีอะไรกับใครเลย คนพวกนั้นเข้ามาแค่เพียงชั่วคราว และผมไม่เคยนอนกับใครทั้งนั้น
“ผมจะ เชื่อคำพูดพี่ได้มากแค่ไหนครับพี่ดิน” คำถามที่น้ำสวนกลับมา มันทำให้ผมเจ็บลึกลงไปอีก เพราะมันเหมือนย้อนกลับมาที่ผม เหมือนที่ผมเคยถามน้ำ ตอนที่น้ำมาอธิบายให้ผมฟังหรือตอนที่บอกรักผม
“ต่างคนต่างอยู่ ดีกว่าไหมครับ” น้ำพูดก่อนจะเดินเข้าห้องไป
“ไม่นะน้ำ พี่รักน้ำนะ”
“ผมบอกพี่แล้ว ว่าผมจะไม่อยู่รอพี่อีก และผมก็จะทำตามนั้น” น้ำหันมาพูดเป็นสิ่งสุดท้าย ก่อนจะปิดประตูลง
ผมทุบประตูเพื่อให้น้ำเปิดออกมาคุยกับผม แต่ก็ไม่มีการเปิดรับใดๆ สุดท้ายกลายเป็นผมที่ต้องยอมแพ้
เพราะไอ้กันมันมาลากผมลงมาจากหอพัก แน่นอนว่าคนที่โทรตามไอ้กันมา น่าจะเป็นก้อง
-- ทำไมหละน้ำ จะทิ้งพี่ไปแบบนี้นะหรือน้ำ --
-
ถึงตาต้นน้ำแล้วสินะ
o13
สู้ๆจ้า
-
ต้องให้มันยังงี้สิดีหน่อย สงสัยกินข้าวไม่ได้นอนไม่หลับแน่ ดีจะได้หยุดกินหญ้าซะที ปราบให้อยู่หมัดเลยน้ำ ตีเหล็กต้องตีตอนเหล็กร้อนๆจะได้ดูเหล็กมัเนื้อดีขนาดไหน มีสตินะต้นน้ำ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:sad4: ไอดินครับ สู้สู้ครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
โห แบบนี้แหละน้ำ รู้ค่าเมื่อสายไปเนอะ
พี่ดินจะทำไงน้า
-
จะทนกับคนที่เค้าไม่เห็นค่าของเราไปทำไม
-
คนเราก็งี้ล่ะนะ กว่าจะรู้คุณค่าของสิ่งนั้น ก็ต่อเมื่อสูญเสียสิ่งนั้นไปแล้ว
-
o13 o13 o13 o13
นู้ต้นน้ำใจแข็ง สุดยอด
:bye2: :bye2:
-
น้ำพลิกกลับมาคุมเกมแล้ว หุหุ
ดินจะทำยังไงนะ
-
พึ่งอ่านบทเกริ่นนำจบ แต่อยากเม้นท์ อิอิ
อยากบอกว่า writer ไม่ต้องน้อยใจนะ เราตามอ่านอยู่จ้า
เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ
:L2: :L2:
-
:laugh: บวก 1 แต้มให้คุณบีก่อนเลยจ้า
ตอนนี้ถูกใจ สะใจที่สุด
ดินก็รักต้นน้ำเหรอ ที่ทำไปเพื่อใ้ห้ต้นน้ำหึงว่างั้น อุตส่าห์คิดวิธีแบบนี้ได้
ถ้าต้นน้ำยังตัดใจจริงๆไม่ได้ ก็ขอให้ใจแข็งไปนานๆนะ อย่าไปยอมง่ายๆ
โฮะๆๆๆ อ่านแล้วอิน
-
สม
-
o13
ถึงทีต้นน้ำบ้างแหละทีนี้
-
หวัดดีฮับพี่บี..
เด่กเก่า จภ.เหมือนกันเลย
ตอนนี้ก็เป็นเด่ก SC เหมือนกันอีก..แต่อยู่ปีหนึ่ง
เหอๆๆ...
ชอบมากเลยฮับ
อ่านแล้วนึกบรรยากาศออกเลยอ่ะ
สู้ๆนะฮับรุ่นพี่
รักษาสุขภาพด้วยฮับป๋ม
o13
-
อยากบอกว่าพี่ดินใจร้ายมากกกกกกกกกก :fire:
จากพี่ที่แสนดีเป็นน่าตบมากๆอ่ะไม่เคยฟังน้ำอธิบายแล้วยังมาประชดอีก
ขอบอกว่าสมน้ำหน้าอ่ะ
แต่ถ้าพี่ยังรักน้องต้นน้ำอยู่ก็สู้ๆเด้อ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊าสู้ๆ! :a2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่า
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
สวัสดีคะ
อยากบอกว่า แต่งมาได้สนุกมากคะ ขอบคุณที่แต่งออกมาให้อ่านนะคะ :pig4:
อ่านแล้วอินตาม จนบ้างครั้งอยากเข้าไปเขย่าไอดินเพื่อน๊อตบางตัวในสมองของไอดินจะเข้าที่เข้าทาง ลดทิฐิฟังต้นน้ำบ้าง
-
^
จิ้มไข่เป็ดครับ ^^
เรื่องนี้โดนสุด ๆ :m15:
ขนาดอ่านแค่ต้นเรื่องก็ร้องไห้ไปหลายรอบละ T-T
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ
แล้วจะเข้ามาติดตามบ่อย ๆ ^^
..
-
รักต้นน้ำจังเลย เหอะๆๆๆ อย่างงี้แหละลูก ให้มันรู้ซะมั้งว่าใครเป็นใคร
อย่าไปแคร์ กะอีแค่ผู้ชายห่วยๆ คนหนึ่งที่ไม่เคยใส่ใจอะไรเรา
:laugh5: ซะใจ นายไอดิน...ตายแน่ อิอิ ให้มันรู้ซะมั่ง ว่าใครเป็นใคร
ป.ล. :m15: แอบสงสารไอดินเหมือนกันนะ
ป.ล.2 :z13: จิ้มน้อง porpeppe เด็ก SC เหอะๆๆๆๆ
-
สั้นๆ ง่ายๆ
ส ม ค ว ร
แง่งงง
ขอบคุณที่มาต่องับ
-
โอยสะใจ อ่านตอนนี้แล้วทำไมไม่รู้สึกสงสารดินเลยนะ
ดีมากน้ำดินจะได้รู้ซะบ้างว่าที่ผ่านมาเราทรมานแค่ไหนกับการกระทำแย่ๆๆของเค้า
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ :กอด1:
-
เยี่ยมมากหนูน้ำ o13
ต้องเป็นฝ่ายคุมเกมแบบนี้ล่ะ
o18 พี่ดินจะได้รู้ว่าถูกเมินมันเจ็บ จะได้เลิกทำตัวเป็นเด็กซะที
เป็นกำลังใจให้ไรทเตอร์น๊า :L2:
-
yes!!
สมควรแล้ว
-
o13
-
ความรัก.ก็เหมือนกับ..เข็มเย็บผ้า
ถ้าใช้อย่างถูกวิธีมันก็จะช่วยซ่อมแซมส่วนที่ขาดหาย
แต่ถ้าใช้อย่างไม่ระวัง..มันก็จะทิ่มแทงร่างกายของเรา
..ให้เจ็บ..
-
o13 ต้นน้ำเยี่ยมมากจ๊ะ ต้องเด็ดขาดแบบนี้ไปเลย สะใจจริงๆ
พี่ดินเหวี่ยงมาเยอะแล้ว คราวนี้ตาน้ำเอาคืนบ้าง :laugh3:
-
เข้ามารอสมน้ำหน้าไอดิน :jul3:
-
[27]
“มึงใจเย็นสิวะ”
“กูไม่เย็น กูจะคุยกับน้ำให้รู้เรื่อง”
หลังจากที่ไอ้ดินลากผมลงมาที่รถได้แล้ว ผมก็ยังโวยวายต่อไม่หยุด
“คุยกันตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกวะ”
“แล้วไม่คุยตอนนี้ น้ำจะกลับมาหากูไหมหละ”
“เรื่องนี้มึงก่อเองนะไอ้ดิน โทษใครไม่ได้หรอก”
ผมหันไปมองหน้าไอ้กัน ก็ที่กูต้องเป็นคนบ้าแบบนี้เพราะใครหละ
“ไอ้กันมึงก็รู้ว่ากูชอบน้ำ แต่มึงยังแอบมีอะไรกัน แบบนี้มึงยังเป็นเพื่อนกูหรือเปล่า”
“น้ำก็ด้วย ปากก็บอกว่ารักกู แต่ทำไมถึงยอมมีอะไรกับมึงง่ายๆ”
“มึงจะให้กูรู้สึกยังไง ทั้งเพื่อนทั้งคนที่ชอบหักหลังกู”
ผมเริ่มพูดถึงความรู้สึกของผมหลังจากเห็นภาพวันนั้น
“ทีมึงยังมีอะไรกับคนอื่นไปทั่ว ไม่คิดว่ามึงหักหลังต้นบ้างหรือไง”
“กูไม่เคยมีอะไรกับคนพวกนั้น มันก็แค่คู่ควงชั่วคราว”
“แล้วกูจะเชื่อมึงได้ยังไง”
ผมเริ่มหงุดหงิดกับท่าทางเรียบเฉยของไอ้กัน
“มันคือความจริง!!!” ผมตะโกนออกไป ใส่หน้าไอ้กัน
“มึงบอกว่ามึงไม่เคยมีอะไรกับใคร แต่สิ่งที่คนอื่นเห็น มันไม่ใช่แบบนั้น” ไอ้กันเริ่มพูด หลังจากพวกผมเงียบกันไปสักพัก
“ใครจะคิดไงก็เรื่องของพวกนั้น ความจริงก้คือกูไม่เคยมีอะไรกับใคร”
“ทีมึงพูดกูกับต้นต้องเชื่อ แต่พอกูหรือต้นอธิบายว่าพวกกูไม่เคยเป็นอะไรกันมากกว่าพี่น้อง ทำไมมึงไม่เชื่อบ้าง”
ผมกำลังจะอ้าปากพูด แต่ก็ถูกไอ้กันขัดไว้ก่อน
“คืนนั้นต้นนอนกอดกูก็จริง แต่มันไม่มีอะไรมากกว่านั้น”
“และที่สำคัญที่สุด ต้นคิดว่ากูเป็นมึง ต้นถึงกอดกู ไม่ใช่เพราะต้นอยากมีอะไรกับกู”
ผมเริ่มนิ่งฟังเรื่องของน้ำ ก่อนหน้านี้ผมยอมรับว่าผมวู่วามเกินไป
ผมยืนยันว่าผมไม่มีอะไรกับผู้หญิงเหล่านั้น เพราะมันคือความจริง
แต่ทำไมพอน้ำมาอธิบายว่าไม่มีอะไรกับไอ้กัน ผมถึงไม่เชื่อหละ
พอเจอเหตุการณ์เข้าใจผิดกับตัวเอง ถึงได้เข้าใจน้ำ
น้ำไม่เคยมีอะไรกับไอ้กัน............ผมมันบ้าไปเองคนเดียว
“แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่าน้ำคิดว่ามึงเป็นกู”
ผมเริ่มถามด้วยเสียงอ่อยๆ
“พี่ดิน น้ำรักพี่ดินนะครับ” คำพูดของไอ้กันที่มันกระซิบบอกผม
ทำให้ผมรู้สึกชาไปทั้งตัว นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย
ผมไม่ไว้ใจน้ำ ถึงขั้นใช้คำพูดร้ายๆว่ากล่าวน้ำตลอด
เพราะความคิดไปเองของผมงั้นหรอ
เมื่อมาเข้าใจตอนนี้ มันยังทันอยู่ไหมน้ำ
ยังทันที่พี่ดินจะกลับมาให้น้ำรักอีกไหม
---น้ำครับ พี่ดินขอโทษ....................---
-
[28]
หลังจากที่ผมฟังเรื่องราวที่ผมปิดกั้นมาตลอดจากไอ้กัน
ผมก็กลับมานั่งคิด ผมไม่ไว้ใจน้ำ ผมสงสัยในความรักของน้ำ
ผมทำเรื่องราวร้ายๆกับน้ำ มันทำให้ตอนนี้ผมกำลังจะเสียน้ำไป
“พี่... นายไอดิน เป็นคนโผงผาง พูดหวานๆไม่เป็น ขี้โมโห ไม่ชอบใครมากวนใจ เอาใจใครไม่เป็น สิ่งนี้มันเป็นนิสัยแย่ๆของพี่ แต่ครั้งนี้พี่ยอมรับผิด พี่ขอโทษนะ ด.ช.ต้นน้ำ”
คำพูดนี้ที่ผมเคยบอกน้ำ มันกลับย้อนมาที่ผมอีกครั้ง
ถ้าผมจะบอกคำนี้กับน้ำอีกครั้ง
น้ำจะรับฟังผมหรือไม่............
วันรุ่งขึ้น ผมไม่ไปเรียน แต่กลับมาที่หอของน้ำแทน
ผมนั่งรอจนเห็นน้ำลงมาจากหอพัก
“น้ำครับ พี่ขอคุยด้วยหน่อย”
“ขอโทษนะครับ รบกวนช่วยเรียกผมว่าต้นด้วย เพราะเราไม่รู้จักกัน”
ผมเดินไปขวางหน้าน้ำไว้ และพูดขอร้องให้น้ำคุยกับผม
แต่น้ำแค่มองหน้าผมนิ่งๆ และตอบกลับมาทำให้ผมรู้สึกเจ็บ
“จะให้พี่เรียกว่าอะไรก็ได้ แต่ขอให้เราคุยกับพี่ก่อนได้ไหม”
ผมยังคงอ้อนวอนต่อไป โดยที่น้ำได้แต่นิ่ง
“ผมคิดว่าเราไม่จำเป็นต้องคุยกันอีก เพราะทุกอย่างเราคุยกันจบแล้ว”
น้ำเริ่มที่จะเดินหนีผมไป แต่ผมก็คว้าแขนเอาไว้ก่อน
“ไม่นะน้ำ ฟังพี่ก่อน พี่ขอเวลาอธิบายก่อน”
“ตอนที่ผมขอร้องพี่ พี่ฟังผมหรือเปล่าครับ”
น้ำหันมาตอบเรียบๆ พร้อมกับแกะมือของผมออกจากแขน
ทำไมแรงของผมมันน้อยแบบนี้ มันไม่มีแรงฝืนใดๆ
ทำให้น้ำสามารถแกะมือผมออกได้อย่างง่ายดาย
ก่อนที่เจ้าตัว จะเดินจากไป.........
เมื่อผมเริ่มได้สติ ผมรีบเดินตามไปที่ห้องเรียน
ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนรวมของเด็กปี 1 โดยไม่ได้สนใจใครรอบข้าง
สายตาของเด็กปี 1 บางคนมองผมแปลกๆ
เหมือนกับว่า อยากรู้คำตอบว่าทำไมปี 2 อย่างผม ถึงเข้ามาในห้องนี้
ผมเดินมานั่งลงข้างๆน้ำ แต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจการมาของผมเลย
ไม่มีการลุกหนี และไม่มีการสนใจผม
นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกเจ็บ
บางที ถ้าน้ำลุกหนีผม ผมคงจะรู้สึกดีมากกว่านี้
เพราะนั่นมันหมายความว่า ผมยังมีอิทธิพลในจิตใจของน้ำ
แต่นี่ น้ำไม่แสดงอาการใดๆให้ผมรู้สึกว่า น้ำยังแคร์ผมอยู่
“น้ำ พี่ขอโทษ”
“น้ำครับ พี่รู้ตัวว่าผิดไปแล้วครับ”
ผมพูดออกไป แต่น้ำก็ไม่สนใจอะไรผมเลย
ได้แต่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือบนโต๊ะของตัวเอง
จนเมื่ออาจารย์เข้ามา น้ำก็เงยหน้ามองไปด้านหน้าเท่านั้น
“น้ำครับ ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะครับ”
“พี่อาจจะเป็นคนนิสัยแย่ แต่พี่รักน้ำจริงๆนะครับ”
เมื่อได้ยินคำว่ารัก ทำให้น้ำหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วหันมามองหน้าผม
“อาจารย์ครับ พี่ปี 2 คนนี้ เข้ามาก่อกวนทำให้ผมไม่มีสมาธิเรียนครับ”
อยู่ๆน้ำก็ลุกขึ้นยืน และตะโกนบอกอาจารย์
ทำให้ทุกคนตอนนี้หันมามองที่ผมกับน้ำเป็นตาเดียว
“คุณเรียนคาร์สนี้หรือเปล่า”
อาจารย์มองลอดแว่น พร้อมทั้งประกาศออกไมค์ ถามผม
“เปล่าครับ”
“ถ้างั้น เชิญออกนอกห้องไป”
อาจารย์กล่าวนิ่งๆ
“อย่าพูดคำว่ารักกับผมอีก เพราะมันยากที่ผมจะเชื่อพี่”
ก่อนที่ผมจะเดินออกมา น้ำบอกผมทิ้งท้ายไว้ โดยไม่มองหน้าผม.............
-
ท่าทางจะไม่มีใครเป็นแฟนคลับพี่ดินสักคนเลยนะนี่
มีแต่คนสมน้ำหน้า พี่ดินก็น่าสงสารนะสิแบบนี้ 55555
-
:z13:
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ
แต่ขอเพิ่มอีกสองสามตอนได้ไหมคะ :impress2:
-
สงสารพี่ดินอยู่นิดนึงนะคับ ฮ่า ๆ นิดนึงจริง ๆ แต่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้น้ำคิดยังไง
ยังไงก็ถ้ายังรักพี่ดินอยู่ ก็ขอให้เข้าใจกันไว ๆ
กลัวจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นอีก
ทำตามหัวใจนะครับ
:)
:กอด1: ไรเตอร์คับ
-
ตอนนี้เริ่มสงสารดินขึ้นมานิดนึงและ
แต่ก็ต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตนเองนะ
-
ดินเอย ทำตัวเองทั้งนั้น
แต่แค่นี้น้อยไป น้ำเจ็บกว่านายหลายเท่า
ถ้ารักหรืออยากคืนดีกับน้ำจริง ๆ ก็พิสูจน์ตัวเองให้น้ำเห็นสิ ว่าน้ำสำคัญ (แต่ที่อ่านผ่านมาตอนที่ดินทำกับน้ำ คนอ่านอยากเข้าไปจับดินตีเข่ายังไงไม่รู้)
-
ถึงจะสงสารพี่ดินแต่พี่ดินเป็นตนเริ่มเรื่องนี้ก่อนนะ
ถ้ารักกันจริงก้อต้องแสดงความจริงใจให้มากว่านี้สิ
ให้สมกับที่น้องน้ำอดทนเพื่อพี่ดินมาโดยตลอด
ขอบคุณไรทเตอร์ที่มาต่อนะ :กอด1:
-
หึ ไอเพ่ดินต้องมันโดนแบบนี้ซะบ้าง
:z6:
ว่าแต่ อย่ามีคัยมาคาบน้องน้ำไปอีกละกานนน
:m22: :m32: :m7:
ขอบคุณคร้าบบบไรท์เตอร์
-
ทำเขาเอาไว้มากถึงเวลาเรียนวิชา อดทนและทนทนแล้ว เป็นกำลังใจให้ดินนะแต่ก็สมน้ำหน้าด้วย
-
งานนี้กรรมตามสนองคร้าบพี่น้อง
ไอพี่ดิน โดนแค่นี้ยังน้อยไป คุณคนแต่งขอจัดไปชุดใหญ่ๆ เลยนะคร้าบ
-
ไม่รู้จะบอกว่าอะไรดี
แต่ว่า ขอวันละ4ตอนได้มั้ยคับ
จะว่าไปก็สงสารพี่ดินนะ
-
มาเชียร์ค่า
ลงเรื่องเร็วมาก
น้องน้ำ เจ็บแล้วจำ จะคืนดีง่ายๆได้ไงกัน
พี่ดินก็ต้องทำให้เชื่อใจให้ได้สิ
ป.ล. แอบลุ้นคู่น้องก้อง อิอิ
-
:sad4:
สู้สู้ครับไอดิน :man1:
-
ไม่รู้จะบอกว่าอะไรดี
แต่ว่า ขอวันละ4ตอนได้มั้ยคับ
จะว่าไปก็สงสารพี่ดินนะ
วันละ 4 ตอนเห็นทีจะยากละครับ
เพราะผมไม่ได้แต่งเก็บไว้เลยนะสิ
ใช้การแต่งแบบวันต่อวัน
ถ้ายังไงก็ติดตามให้กำลังใจไอดินกับต้นน้ำด้วยนะครับ
-
รับทราบครับ อย่าหักโหมครับ
รักษาสุขภาพด้วย :man1:
-
แอบสงสารดินนิดนึงนะ นิดนึงจริงๆ
แต่สะใจมากกว่าจนมันกลบความรู้สึกสงสารหยดเล็กๆ ไปจนหมด
น้องทนกับความทุกข์ ความเจ็บปวดมามากกว่าคุณ น้องทนกับมันนานเป็นปีๆ และยังต้องมาทนกับการกระทำแย่ๆ ของคุณอีก
อีกอย่างเรื่องนี้ถ้าคุณไม่คิดไปเอง ลดทิฐิ เปิดใจฟังคนอื่นและเชื่อใจน้อง เรื่องพวกนี้มันจะไม่เกิดเลย
เรื่องพวกนี้คุรผูกมันขึ้นมาเอง ก็ต้องเรียนรู้ที่จะแก้มันด้วยตัวคุณเอง
ปล. แต่ก็อยากให้เข้าใจกันไวๆ นะ ทำตามหัวใจตัวเอง ชีวิตคนเรามันสั้น
-
เม้นเเรกของผมเม้นไห้พี่คนเเต่งเรยนะครับ :-[
สู้ สู้ นะครับ มารอครับบ.. :z1:
^^
-
ตบๆๆๆๆอิพี่ดินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ได้ใจเลย :m20: :m20: :m20:
เปงกำลังใจให้น้า...ต่อเร็วเร็วละ
-
ลั้นลันลา
สมน้ำหน้าไอดิน :laugh:
-
โฮฮฮฮฮ เสณ็าอีกแล้ว...เศร้าตลอดอ่ะเรื่องนี้
-
น้องต้นนำดีมาก อย่าเพิ่งใจอ่อนนะ
เอาคืนให้รู้ซะมั่ง ว่าเราเคยเจ็บมากขนาดใหน
ชอบเรื่องนี้จริงจริง
ชอบมาต่อนะครับ
ขอสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะ
+1ให้คนแต่งนะครับ เศร้าได้ใจ
:L2:
-
โถ มีแต่คนสมน้ำหน้าไอดิน
แต่ ก็สมควรแล้วแหละ อิ อิ
-
ได้เวลาเอาคืนแล้วสินะต้นน้ำ ดินก็สมควรได้รับบทเรียนแบบนี้บ้างแล้ว
จะได้รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาตัวเองทำไม่ดีกับน้ำไว้แค่ไหน :fire:
รอติดตามตอนต่อไปครับ
-
ท่าทางจะไม่มีใครเป็นแฟนคลับพี่ดินสักคนเลยนะนี่
มีแต่คนสมน้ำหน้า พี่ดินก็น่าสงสารนะสิแบบนี้ 55555
พี่ดินน่าสงสารตรงไหนเนี่ย
รอบนี้ถึงคราวน้องต้นน้ำเอาคืน สะใจๆ :laugh:
จัดโหดๆให้คุณพี่ไอดินอีกหน่อยนะจ๊ะ คุณบีจ๋า o13
-
มาเป็นกำลังใจด้วยคนค้าๆๆ :L2:
-
เพิ่งมาอ่าน
อ่านแล้วชอบนะ
+1 ให้กำลังใจค่ะ
-
หึหึหึ
สมควร โดนซะบ้าง
งุงุงุ คิคิคิ (ตรูเปงไรมากมะ)
ปล.ขอบคุณครับที่มาต่อเน้อ
-
ทรมานทั้งตัวเองทั้งคนที่รัก
จะทรมานไปเพื่อ? สุดท้ายคนที่เจ็บก็คือตัวเราเอง
คงต้องรอให้ตายจากกัน ไม่มีโอกาศได้ทำร้ายกัน
ไม่มีโอกาศได้เห็นหน้ามั้งถึงจะได้หายทรมาน(รึเปล่า)
ทั้งๆที่ยังมีโอกาศได้เห็นหน้า ได้รับรู้ว่าเค้ายังอยู่ใกล้ ยังมีตัวตน
ทำไมไม่ทำให้ดีที่สุด
หากเค้าหายไปจากโลกนี้่ล่ะ จะทำอย่างไร
-
เจ็บแล้วจำ อย่ายอมคืนดีง่ายๆเน้อต้นน้ำ
พี่ดินง้อกันนานอ่ะคราวนี้ หุหุ
:pig4: :pig4: :pig4: writer ค่ะ
-
ยอดมากเลยหนูน้ำ o13
ไอ้พี่ดินจะได้รู้สึกซะมั่ง :laugh:
-
:m15: สงสารพี่ดิน ทำไมน้ำใจแข็งจังอ่ะ เย็นชามากมาย ฮือๆๆๆๆๆ
สงสารพี่ดินแล้วนะ บางทีก็ต้องให้อภัยคนผิดบางซีครับ จะร้องไห้
รอคู่น้องก้องอ่ะ ก้องน้อยๆๆๆๆ
-
สงสารทั้งสองคน จริงๆ ฮ่า ๆ ๆ เอ๊า เชียร์ดินให้ง้อสำเร็จค้าบบบ สู้ ๆ ๆ
อยากอ่านคู่ โอ้ ก้อง ขำ ๆ บ้างอ่ะค้าบ ฮ่า ๆ ๆ
-
ราตรีสวัสดิ์ :man1:
-
เปนกำลังจายให้ตลอดไป
ราตรีสวัสดิ์ฮับป๋ม
:pig4:
-
ก็รู้สึกเห็นใจไอดินนะ
แต่ที่ผ่านมาทำกับต้นน้ำไว้เยอะ
โดนเอาคืนซะบ้างจะได้รู้ว่าน้ำรู้สึกยังไง
แต่อย่างอนกันนานเลยนะ......รักกัน รักกัน :กอด1:
-
ทุกสิ่งที่เราทำ..จะมีผลกับสิ่งที่เราทำทุกสิ่ง
-
+1 ให้คนแต่ง โทษฐานที่แต่งได้ถูกใจ
-
สมน้ำหน้าอิพี่ดิน :m14:
-
งานเขียนเรื่องนี้ยังคงรักษาเอกลักษณ์ความตรงไปตรงมาของผู้เขียนจากเรื่องก่อนหน้าไว้ได้อย่างมีพลัง
อ่านถึงตอนล่า บอกได้แค่ว่า "เสียดแทง บาดลึก แต่ละมุนด้วยไออุ่น บางๆ"
นิว(ยิ้มเศร้าๆ บางครั้งการเชื่อใจใครสักคนที่เราคิดว่าคู่ควร มันกลับเป็นไปไม่ได้เลยแม้สักนิด)
-
ไม่รู้ทำไมสะดุดใจกับชื่อเรื่องมากเลยค่ะ
กำลังตามอ่านอยู่เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
แหะๆ แอบสะใจอ่ะครับ :laugh:
-
เข้ามาติดตามผลงานของคุณ sadness อีกเรื่องครับผม
ชอบมากๆเลย ในส่วนตัวผมแอบชอบพี่ดินนะ เข้าใจความรู้สึกอะ
เพราะผมเองก็มีนิสัยคล้ายๆกันเลย ชอบเอาคืนแบบนี้อะ หรือไม่ก็ชอบทำให้เค้าหึงให้มาง้อเป็นเรื่องเป็นราวจนอีกคนทนไม่ไหว
เห้อ....อ่านไปก็คล้ายๆกับตัวเองเลยวุ้ย ฮุฮุ อยากกดบวกให้จังแต่ยังไม่มีสิทธิ์ อิอิ
มาต่อเรื่อยๆนะครับ ชอบนิยายทุกเรื่องที่คุณแต่งเลย.... :กอด1:คนแต่งครับ
ปล. แอบอยากรู้ชื่อ อิอิ วันหลังจะได้ทักถูก
(Q)
-
:call:
-
วันนี้ไม่มาต่อหรอคับ ?
-
ถึงเวลาที่พี่ดินควรจะได้รับการกระทำของตัวเองบ้างแล้วค่ะ จะได้รู้ว่าต้นน้ำเจ็บแค่ไหนที่พี่ดินไม่เหมือนไม่แคร์กันเลย
ปล. เวลามาอัพช่วยเปลี่ยนหัวข้อหรือลงวันที่ๆอัพได้มั้ยคะ จะได้รู้ว่ามาเขียนต่อแล้ว
-
ราตรีสวัสดิ์ :man1:
-
รอตอนใหม่ครับพี่บี ฮ่าๆๆๆๆ
สู้ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ๆ :bye2:
-
ตามทันแล้ว เย้เย้
คิดว่า ถ้าตัวเองเห็นแฟนนอนกอดกะคนอื่นก็คงไม่ฟังอะไรเหมือนกัน
พี่ดินก็คงเจ็บกับการกระทำของตัวเอง เฮ้อ
เป็นกำลังใจให้พี่คนเขียนค่ะ
ปล.เชียร์คู่น้องก้อง อิอิ
-
อยากอ่านอีกอ่ะคับ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน o7
สงสารต้นน้ำมากกกกกก พี่ดินใจร้ายอ่ะ
ถึงจะมาเฉลยว่าที่ทำไปก็เพราะหึง เพราะเข้าใจผิด
แต่มันก็ยังดูใจร้ายกับต้นน้ำมากเกินไปอยู่ดีอะ
แล้วเป็นงัยละทีนี้
พอต้นน้ำจากไปละมาทำเป็นตามง้อ
แล้วใครเค้าจะใจอ่อนให้ละนั่น
ตัวเองทำเค้าไว้ซะขนาดนั้นอ่ะ
แต่งัยก็ยังแอบเชียร์พี่ดินอยู่ลึกๆ
สู้ๆเน้อ ทำให้ต้นน้ำกลับมารักอีกครั้งให้ได้นะคะ
-
อ่านทันแล้ว
ถึงเวลาน้ำเอาคืนแล้ว
เอาซะให้เข็ด
-
ผลัดกันงอนวุ้ย :laugh:
-
มาอัพซักทีเหอะ
อยากอ่านจะแย่ละ
:call:
-
:m15: :m15: :m15:
วันนี้ก็ไม่มาเหรอ
รอนะรอนะรอนะรอ :-[
-
ดีคร้าบทำกันไว้มาก
เอาให้กระอักเลือดไปเลยนะคร้าบ
แต่มันรู้สึกเศร้าแบบหวานๆนะคร้าบ
:oni2: :oni2: :oni2:
-
:z2:อ่านทันแย้ว
รอตอนต่อไปค้าบ
-
รอ ร๊อ รอค่ะ :t3:
-
ลงชื่อกดดันด้วยคนครับ
เอ๊ย ล้อเล่น ลงชื่อรอครับ
-
ลงชื่อกดดันด้วยคนครับ
เอ๊ย ล้อเล่น ลงชื่อรอครับ
ร่วมด้วยครับ พี่บีครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากกว่านี้เลยครับ :o12:
รีบมาลงต่อเถอะ
-
:man1:
-
พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจ"คนอ่าน"กันมากไปกว่านี้เลย
-
งานเขียนของพี่คนนี้อะดีทุกเรื่องเลยอะ.....ติดตามมาสักพักนึงแล้ว.....
ชอบทุกเรื่องเลย.....
มีหลากหลายรสชาติ.....
:กอด1: :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2: :z2:
เข้ามาเต้นรอ
-
รอรอรอรอรอรอรอ.....จ๊ะ
-
ก็สงสารดินเหมือนกันนะแต่ไม่น่าลองใจกันด้วยวิธีนี้เลยมันทำร้ายจิตใจกันเกินไป ขอบคุณครับ
-
แวะมาลงชื่อรอด้วยอีกคนค่า
:z2:
-
เข้ามารอด้วยอีกคน
-
อ่านแล้วเรียกน้ำตาดีจริงๆเลยอ่ะ น่าสงสาร
-
ฝันดีครับ :man1:
-
เข้ามารออจ๊าาาาาาาาาาา...........
อิอิ.....
:z2: :z2:
-
ดันๆๆ :z2:
-
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วคะ รอ ๆ ๆ
-
:call:
-
รอนะรอนะรอนะรอ
กรุณาอย่าทำร้ายใจคนอ่านไปมากกว่านี้เลย :m15:
-
รอรอรอรอรอ....การรอคอยมานนานจริงจริง
พี่ครับ....มีใครบอกพี่ไหมว่าคนอ่านทรมานมาก
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
มาลงชื่อกดดันอีกรอบ :laugh:
อยากจะบอกว่า
"พี่ครับ อย่าทำร้ายใจคนอ่านไปมากกว่านี้เลยครับ"
แง้ อยากอ่านต่อ :serius2:
-
มาลงชื่อกดดันอีกรอบ :laugh:
อยากจะบอกว่า
"พี่ครับ อย่าทำร้ายใจคนอ่านไปมากกว่านี้เลยครับ"
แง้ อยากอ่านต่อ :serius2:
^
^
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยค่ะ
-
^
^
^
^
^
สมทบอีกคนนะครับ กดดันๆๆๆๆ :m16:
ไห้รอเก้อเรยนะค้าบบ :m15:
^^
-
:z3:
-
เพิ่งมาอ่านนนนนนนน
มาต่อเถอะค้าบบบบบบบ
-
เราว่ามันเจ็บน่ะเห็นคนที่รักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนี้มันเจ็บ :z3:
สงสารน้ำ จะบอกว่าสมน้ำหน้าดินมั้ยตอนแรกก็สมน้ำหน้าเหมือนกัน
แต่
ที่ต้นน้ำทำแบบนี้น้ำก็ไม่มีความสุขนักหรอกรู้น่ะเพราะน้ำรักดินนี้
-
สนุกมากอ่ะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วด้วย :z2:
-
เพิ่งมาอ่าน....
ร่วมกดดันด้วย.....
มาต่อเหอะ.....
:call: :call: :call:
-
รอเธอได้เสมอ ถ้าเพียงเธอไม่ทำให้ฉันรอเก้อ
จะรอวันที่เธอหวนคืนมา เหมือนที่เธอให้คำสัญญา
รอเธอได้เสมอถ้าเป็นเธอ ขอให้เธอได้รู้ว่า
แม้ว่ามันจะนานเท่าไหร่ ก็จะรอ
/me ร้องเพลงพี่แหม่ม พัชริดา รอ
-
ให้มารออีกละ
เซงจริงๆ :t3:
-
คุณคะ
<<<อย่าทำร้ายใจคนอ่านกันมากไปกว่านี้เลย>>>
:o12: :o12:
-
ช่วย............ :z10: :z10:
-
สวัสดีครับ
เพิ่งเข้ามาอ่าน :call:
และกว่าจะตามทัน
ว่าแต่ จากตอนล่าสุดถึงอตนนี้ มันผ่านไป สามหน้า แล้ว ทำไมยังไม่มาต่อสักทีนะ :m15:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
ก็ยังจะรออยู่ มาต่อเร็วๆนะค่ะ ได้โปรด!!!!!!!!!!! :z2:
-
หืออออออออ.......... :monkeysad: :monkeysad:
มาต่อเร็วๆนะงับ รออยู่นะงับ
-
[29]
หลังจากที่ผมถูกเชิญออกจากห้องเรียนน้ำแล้ว
ผมก็มานั่งรอที่หน้าห้องเรียน แต่ผมก็นั่งอยู่ได้ไม่นาน
“ไอ้ดิน มึงอยู่ไหน”
“หน้าห้องเรียนน้ำ มีอะไร ถ้าไม่มีอะไรกูวางสายก่อนนะ”
ไอ้กันโทรมาหาผม ส่วนผมไม่มีจิตใจจะคุยกับใครทั้งนั้น
เพราะผมอยากเข้าไปคุยกับน้ำมากกว่า
“มึงอย่าวางนะ แล้วก็รีบมาที่คณะด้วย มึงลืมหรือไงวันนี้ต้องสรุปการทดลองกับอาจารย์ที่ปรึกษา”
ไอ้กันโวยวายเสียงดังผ่านมาตามสาย
“กูไม่ไป บอกอาจารย์แล้วกันว่ากูไม่สบาย แค่นี้นะ”
“มึงฟังกูนะไอ้ดิน!!” เสียงไอ้กันตะโกนมา ทำให้ผมยังไม่กดวางสาย
“มึง นั่งรอไปเพื่ออะไร ตอนนี้ต้นก็ไม่ฟังมึงอยู่ดี อีกอย่างมึงทำอะไรไว้กับเค้าบ้าง จะให้เค้าให้อภัยมึงในทันที มันเป็นไปไม่ได้ แล้วมึงจะเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ มึงคิดว่าการที่มึงโดดเรียนไปนั่งรอต้น ต้นจะเห็นใจมึงหรือไง มีแต่จะทำให้เค้าเกลียดมึงมากขึ้นไปอีก”
ผมไม่มีอะไรจะเถียง เพราะที่ไอ้กันพูดมันก็ถูก
การที่ผมจะมานั่งรอ โดยทิ้งการเรียนมาแบบนี้
มันยิ่งทำให้ผมกลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ และน้ำก็คงจะยิ่งไม่ชอบผมเข้าไปใหญ่
“อืม....เดี๋ยวกูไป ขอบใจนะเพื่อน” ผมขอบใจไอ้กันด้วยใจจริง
“ไอ้กัน คราวนี้มึงต้องช่วยกูนะ”
ก่อนที่ผมจะออกจากคณะ หลังเรียนเสร็จ ผมร้องขอให้ไอ้กันช่วย
“จะให้กูช่วยอะไร”
“มึงโทรไปถามก้องให้หน่อย ว่าน้ำอยู่ที่ไหน กูจะไปหา”
ผมเห็นสีหน้าไม่สบายใจของไอ้กัน ผมก็พอเดาได้
เพราะมันกลัวว่าผมจะทำอะไรผลีผลามอีก เลยไม่ค่อยอยากจะให้ผมไปเจอกับน้ำ
“ตอนนี้กูเรียนเสร็จแล้วนะ กูขอหละ กูอยากไปเจอน้ำ”
“เออ เอาก็เอา”
.....................................
.................................
............................
................................
“กำลังจะไปสระว่ายน้ำในม. ใจเย็นๆหน่อยนะมึง”
หลังจากที่ไอ้กันคุยอยู่สักพัก ก็หันมาบอกผม พร้อมทั้งพูดเตือนผมด้วย
ผมขับรถไปที่หาน้ำทันที แต่ระยะทางไม่ได้ใกล้เลย
ทำให้ผมต้องใช้เวลาอยู่นานพอสมควร
ทำไมต้องให้ปี 1 มาเรียนไกลแบบนี้ด้วยก็ไม่เข้าใจ..........
เมื่อผมไปถึงก็เห็นน้ำนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างสระน้ำ
ในชุดนักศึกษาแสดงว่าคนที่อยากมาว่ายน้ำน่าจะเป็นก้องมากกว่า
เมื่อผมมองไปที่สระว่ายน้ำ ก็พบกับก้องใส่ห่วงยาง เหมือนกำลังฝึกว่ายน้ำอยู่
โดยมีอีกคนหนึ่งคอยจับแขนของก้องไว้ตลอด
-----ผู้ชายคนนั้น------
คนที่ผมคิดว่าเข้ามาเกี่ยวข้องกับน้ำ
แต่ถ้าผมมองไม่ผิด คนที่นายคนนั้นสนใจ ก็คือ ก้อง
เพราะสายตาที่ใช้มองก้องนั้น มันเป็นแววตาที่อบอุ่น
ยิ้มให้กับท่าทางของก้องตลอดเวลา
นี่ผมเข้าใจผิดมาตลอดเลยใช่ไหม....
“น้ำครับ” ผมเดินเข้าไปหาน้ำ และจับแขนน้ำไว้
“ปล่อยผม” น้ำมองที่มือของผม และพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ฟังพี่นิดนึงนะครับ”
“ปล่อยมือออกจากแขนผม” สายตาของน้ำยังคงจับจ้องอยู่ที่เดิม พร้อมทั้งพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้น
ทำให้ผมต้องปล่อยมือออกจากแขนน้ำ
ทันทีที่ผมปล่อย น้ำก็ลุกขึ้นเดินไปที่ข้างสระน้ำ ผมจึงรีบเดินตามไป
“ก้อง...........กลับ” น้ำตะโกนบอกก้อง
ทำให้ทั้งก้องและหนุ่มคนที่สอนว่ายน้ำมองมาทันที
และเมื่อก้องเห็นผม ก็รีบขึ้นจากน้ำ
เมื่อเห็นว่าก้องขึ้นจากน้ำมาแล้ว น้ำก็กำลังจะเดินไป
“ขอเวลาพี่หน่อยได้ไหมครับ”
“พี่ทำไปเพราะว่าพี่รักน้ำนะครับ รักมากจนทำให้หึงไม่มีเหตุผล”
ความรู้สึกที่ผมรับรู้ได้ตอนนี้ คือความเย็น..........
น้ำผลักผมตกลงมาในสระน้ำ
“เจอน้ำเย็นบ้างเผื่อสมองพี่จะได้แล่นดีกว่านี้นะครับ ผมบอกพี่แล้วใช่ไหมว่าอย่าพูดคำนี้อีก เพราะมันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”
เมื่อพูดจบน้ำก็หันหลังทันที
ตอนนี้ก้องทำหน้าตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมทั้งยื่นมือมาให้ผม
“ก้อง!!.........กลับ” เสียงน้ำตะโกนอีกครั้ง ทำให้ก้องต้องชักมือกลับ
“แต่ว่าพี่ดินเค้า.....”
“ถ้านายไม่กลับ เรากลับคนเดียวก็ได้” น้ำพูดจบก็เดินจากไปทันที
“ขอโทษนะครับพี่ดิน” ก้องขอโทษผม หน้าบ่งบอกว่ารู้สึกผิด พร้อมกับวิ่งเข้าไปเปลี่ยนชุด
ส่วนผมได้แต่ตีน้ำเพื่อระบายความอัดอั้นที่เกิดขึ้น
ผมไม่โทษนำที่ทำแบบนั้น แต่ผมโทษตัวเองที่งี่เง่าไม่เข้าท่า
แล้วเมื่อไหร่น้ำจะใจอ่อนให้กับผม
แต่ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าน้ำจะทำให้ผมเจ็บมากแค่ไหน
ผมก็จะไม่ไปจากน้ำเด็ดขาด
เพราะผมทำให้น้ำต้องเจ็บ โดยที่เจ้าตัวไม่มีความผิดอะไร
คนที่ผิดมีเพียงผมคนเดียวเท่านั้น
เพราะงั้น ผมต้องชดใช้ความผิดนี้..........................
-
[30] (Part: ต้นน้ำ)
“ต้นโกรธหรอ” ก้องเดินตามผมมาอย่างช้าๆ
“เปล่า ทำไมเราต้องโกรธนายด้วยหละ”
“ไม่ได้หมายถึงเรา ต้นโกรธพี่ดินหรอ” ผมหันไปมองหน้าก้อง
เพราะผมไม่เข้าใจในคำถาม ทั้งที่ก้องก็รับรู้มาตลอด
ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ทำไมสายตาและใบหน้ามันบ่งบอกว่าก้องสงสารพี่ดิน
“ทำไมหละก้อง เราโกรธพี่ดินไม่ได้หรือไง” ผมถามออกไปด้วยความรู้สึกเจ็บ
เพราะจริงๆแล้ว ผมไม่เคยโกรธพี่ดินเลย
แต่ในเมื่อพี่ดินเลือกที่จะไปจากผม และอายที่จะคบกับผม
มันจะมีประโยชน์อะไรที่ผมจะอยู่รออย่างไม่มีหวัง
“มันก็ไม่ใช่ว่าโกรธไม่ได้ เพียงแต่ว่า......เราสงสารพี่ดินนะ”
ก้องตอบพร้อมกับหลบสายตาผม
“งั้นเราสมควรกลับไปเจ็บแบบเดิมดีไหมก้อง เราควรจะกลับไปให้พี่ดินทำร้ายจิตใจอีกดีไหมก้อง”
ผมถามก้องด้วยสายตาและน้ำเสียงตัดพ้อ
“ไม่เอาหรอก ถ้าแบบนั้นเราก็สงสารต้นสิ” ก้องเงยหน้ามาตอบผม
ก่อนที่มันจะเป็นการเถียงกันของผมและก้อง โอ้ก็ยุติมันก่อน
“พอเถอะก้อง ให้เวลาต้นหน่อยนะ”
โอ้จับแขนก้อง บอกให้ก้องหยุด พร้อมทั้งส่งสายตาเป็นห่วงมาที่ผม
“เราขอขึ้นห้องก่อนนะ” ผมบอกก้องกับโอ้
“งั้น เราไปด้วย” ก้องจะเดินมาพร้อมผม แต่ก็ถูกโอ้ดึงไว้ก่อน โอ้ส่ายหน้าเป็นการเตือนก้องว่าปล่อยผมไปก่อน ซึ่งนั่นคือสิ่งที่ผมต้องการในตอนนี้
ผมอยากขอเวลาเพื่อคิดทบทวนเรื่องราวของผมและพี่ดิน
ที่ผ่านมาผมพยายามแล้วที่จะขอให้พี่ดินอภัย
แต่ตอนนี้ผมจำเป็นต้องตัดใจเสียที ไม่ใช่ว่าผมหมดรักพี่ดิน
แต่เพราะผมทำร้ายตัวเองมามากพอแล้ว
และผมก็ไม่สามารถเจ็บไปมากกว่านี้ได้แล้วเช่นกัน
ผมเลือกที่จะทำเย็นชากับพี่ดิน
ดีกว่าที่ผมจะแสดงออกมาให้พี่ดินรู้ว่าผมยังคงต้องการความรักของพี่ดิน
เพราะถ้าในสักวันหนึ่งทุกอย่างกลับมาเป็นแบบก่อนหน้านี้
ผมคงทนกับความข้ำอีกไม่ได้
เมื่อไม่รู้อนาคตว่าจะเป็นเช่นไร
ผมจึงเลือกที่จะตัดใจในตอนนี้มันคงจะดีกว่า ต้องช้ำมากกว่าเดิมในอนาคต
“น้ำพี่ขอโทษ” เป็นประจำทุกเช้าที่พี่ดินจะมารอผมหน้าหอ
และเป็นทุกครั้งเช่นกันที่ผมไม่สนใจพี่ดิน
จริงๆควรจะต้องพุดว่าผมทำเป็นไม่สนใจพี่ดิน
เพราะผมไม่พร้อมที่จะรับฟังใดๆจากปากพี่ดิน
ผมกลัวใจตัวเองจะอ่อนแอ..........
แตสำหรับวันนี้ พี่ดินไม่ยอมให้ผมเดินหนีออกมา
“พี่ขอโทษครับ”
พี่ดินเดินมาปิดทางเดินของผม ไม่ยอมให้ผมเดิน
“รบกวนขอทางด้วยครับ” ผมพูดโดยไม่มองหน้าพี่ดิน
“พี่อยากให้น้ำยกโทษให้พี่ มันพอจะมีทางบ้างไหม”
“พี่ดินครับ ผมเป็นคนนะครับ” ผมมองหน้าพี่ดิน อย่างเอาเรื่อง
“พี่ขอโทษครับ” พี่ดินกล่าวขอโทษพร้อมกับก้มหน้า
“ผมเจ็บ.......ผมจำ และคนที่ทำให้ผมเจ็บ คือพี่ไม่ใช่หรือครับ”
“พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหมครับ”
“โอกาสของพี่มันหมดตั้งแต่พี่เดินจากผมไปพร้อมริวแล้วครับ”
พูดจบผมก็ผลักพี่ดินออกจากทางเดินผม
“แต่พี่ไม่เคยคิดอะไรกับริว น้ำจะไม่ให้อภัยพี่เลยหรอครับ”
พี่ดินยังคงเดินมาดึงแขนผมไว้
“ผมก็ไม่เคยคิดอะไรกับพี่กัน พี่ดินให้อภัยผมไหมหละครับ”
ผมตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม รอยยิ้มที่แสดงความสมเพช
ไม่....ผมไม่ได้สมเพชพี่ดิน
แต่สมเพชตัวเองที่ไขว่คว้าความเจ็บปวดมาใส่ตัว
ตอนนี้พี่ดินไม่ได้รั้งผมไว้อีก
ผมจึงรีบเดินจากมา ก่อนที่ความอดทนผมจะหมด แล้วจะแสดงความอ่อนแอออกมาให้พี่ดินเห็น
“ไม่ว่าน้ำจะเกลียดพี่ยังไง พี่ก็จะรักน้ำเหมือนเดิม”
พี่ดินตะโกนตามหลังผม
“พูดง่ายจังนะครับ คำว่ารักของพี่นะ”
ผมไม่อยากอ่อนไหวไปกับคำนี้อีกแล้ว........................
-
หายไปนานต้องขอโทษด้วยครับ
ไปสอบที่ต่างจังหวัดมา
พอกลับมาเปิดดู ข้อความมาเยอะมาก
ไม่คิดว่าจะมีคนรออ่านเยอะขนาดนี้
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
-
พี่คร้าบบบบ
<<<อย่าทำร้ายใจคนอ่านกันมากไปกว่านี้เลย>>>
-
:mc4: คุณบีกลับมาต่อแล้ว ขอบคุณนะคะ
การสอบเป็นเช่นไรบ้าง
ถ้ายังไม่ทราบผล ก็ขอให้ได้ผลสำเร็จตามต้องการนะคะ
น้องน้ำเยี่ยมมาก แข็งใจ ใจแข็งเข้าไว้
แม้ว่าจะต้องเจ็บด้วย แต่ต้องดัดนิสัยไอ้พี่ดินเสียบ้าง
ถ้าเค้าทนไม่ได้ ก็แสดงว่ายังรักน้องน้ำไม่พอ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
-
เร่มมันส์แล้วสิ
มาต่ออีกนะ....
ฮ่าๆ
-
:m15: ดีกันเร็ว ๆ ค้าบบบบ T^T
คนอ่านเศร้าแทนนนน :(
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์คับ มาต่อไวๆ เน้ออออ ...
-
น้ำ....เอาคืนให้พี่ดินเจ็บซะบ้างก็ดีนะ แต่อย่านานนัก มันทำร้ายคนอ่าน :sad11:
พี่ดิน....สู้ต่อไปค่ะ ตื้อไปให้ถึงที่สุดค่ะ fighting!!!!!
-
...อ่านไปอ่านมา....
เหมือนไอดินกับต้นน้ำ...กำลังทรมารคนอ่านเลย
-
ก่อนอ่านขอโพสต์อันนี้ก่อน
คือมีคนเอาเรื่องไปโพสต์ที่อื่นน่ะครับ โดยที่ไม่ได้ให้เครดิตเจ้าของเรื่อง
http://gboysiam.com/story/index_gboy.php?storyid=31585&page=2
จากเซนส์คิดว่าคงไม่ใช่พี่ไม่โพสต์อ่ะครับ
เลยเอามาบอกกล่าวไว้
ปล. ถ้าเป็นพี่เอาไปโพสต์เอง ก็ขออภัยด้วยครับ
-
ตั้งแต่ถูกน้องน้ำเมิน พี่ดินดูเข้าใจอะไรๆง่ายขึ้น
อยากให้น้องน้ำใจแข็ง แล้วเผชิญหน้ากับพี่ดินซักที
อย่าทรมานคนอ่านเลยน๊า
คนแต่งหายไปตั้งนาน คิดถึง :กอด1:
-
สนุกคร้าบบบบ
แต่อยากรู้จัง ว่าอยู่ดีๆ ก้องไปว่ายน้ำกับโอ้ได้ไงอ่ะครับ
มีตอนของโอ้กับก้องไหมครับ
-
รอมานานเอาคืนซะมั่งนะ :m20: :m20: :m20:
-
ก่อนอ่านขอโพสต์อันนี้ก่อน
คือมีคนเอาเรื่องไปโพสต์ที่อื่นน่ะครับ โดยที่ไม่ได้ให้เครดิตเจ้าของเรื่อง
http://gboysiam.com/story/index_gboy.php?storyid=31585&page=2
จากเซนส์คิดว่าคงไม่ใช่พี่ไม่โพสต์อ่ะครับ
เลยเอามาบอกกล่าวไว้
ปล. ถ้าเป็นพี่เอาไปโพสต์เอง ก็ขออภัยด้วยครับ
ขอบคุณที่เข้ามาบอกครับ
เพราะผมไม่เคยเอาไปลงไว้ที่เวปนั้นเลย
เรื่องนี้ผมลงไว้แค่ 2 เวปเท่านั้นครับ
ก่อนหน้านี้ก็มีคนเอาไปลงที่เวปเด็กดี
ตอนนี้ก็ลบออกไปแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าคนนี้จะลบออกให้หรือเปล่านะครับ
ตอนนี้รู้สึกไม่อยากแต่งให้พวกที่ชอบก็อบเลยครับ เซ็ง
ประมาณว่า ถ้าอยากได้เป็นของตัวเองนัก ก็แต่งต่อเองแล้วกัน ฮึ
-
^
^ จิ้มคนแต่ง
อ่านตอนนี้แล้วปวดใจ คู่นี้จะลงเอยกันแบบไหน
ยังติดตามและเป็นกำลังใจให้นะครับ อย่าเพิ่งเลิกแต่งนะครับ
สำหรับคนที่ชอบ coppy นิยายของคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาติ คุณไม่ต่างอะไรกับการเป็น โจร
-
สงสารดิน
แต่สะใจมากกว่า 55 =="
อยากให้คืนดีกันเร็วๆๆๆ
จะได้ไม่เจ็บทั้ง 2 ฝ่าย
อ่านไป เศร้าไป T^T :เฮ้อ:
-
น้ำใจแข็งจัง...............
สงสารดินอะ :m15: :m15:
-
เศร้าจัง :o12:
-
เย้ๆมาต่อเเล้ว
ว่าแต่น้ำจะใจเเข็งนานไปป่ะคะ เริ่มสงสารพี่ดินอ่ะ :monkeysad:
-
เข้าใจนะ ว่า เจ็บแล้วต้องรู้จักจำ รู้สึกเข็ดไม่อยากที่จะต้องมาเจ็บอีก
แต่เมื่อสิ่งที่เราทำไปมันสวนทางกับความรู้สึกเราขนาดนี้
บางทีทำตามเสียงหัวใจมันก็ดีเหมือนกันนะ
ทำแบบนี้ต่อไปต่างคนต่างทุกข์ แต่ก็ควรจะให้บทเรียนแก่ดินซักหน่อย เพื่อไม่ให้ได้ใจ และรู้จักเปิดหูเปิดตาฟังคนอื่นและรู้จักการเชื่อใจคนที่ตัวเองรัก ไม่ใช่แค่แฟนแต่เป็นเพื่อนและคนอื่นๆด้วย
-
สนุกดีอ่ะคับ ตอนนี้แรงมาก
น้ำใจแข็งจริงๆ เลย ชอบๆๆๆๆ
แอบสงสารพี่ดินเหมือนกัน แต่ใจแข็งไว้ เพราะเหตุผลที่น้ำไม่อยากเจ็บอีก ดูจะมีน้ำหนักกว่า
ชอบนายโอ้ กับ นายก้องจัง
สวีวี่วี กันจริงๆๆๆ ไปเล่นน้ำที่สระ SS ด้วย เหอะๆๆๆ น่ารักอ่ะ
-
ไอดิน :sad4:
-
สวัสดีครับ
กำลังคิด ว่าถ้าเป็นเรา จะทำอย่างไรนะ
คำตอบ คงทำเหมือนต้นน้ำล่ะมัง
แล้วต่อไปคงอ่อนไหวได้มากกว่านี้เป็นแน่
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
น่าสงสารทั้งคู่จัง ขอบคุณครับ
-
สงสารพี่ดิน
แต่สงสารน้ำมากกว่า
ต้องทำเป็นไม่รัก ไม่สนใจ
ทั้งๆที่ความเป็นจริงยังรักจนหมดใจ
:o12:
ได้แต่ภาวนาว่าขอให้พี่ดินอย่าหมดหวัง
พยายามต่อไป ทำให้น้ำเห็นให้ได้นะพี่
ว่าจริงๆแล้วพี่ดินยก็รักน้ำไม่แพ้กัน
จะได้เลิกเสียใจกันทั้งสองคน
+1ให้กับไรเตอร์ค่า
สองตอนล่าสุดนี้บีบอารมณ์ได้อีก
-
เย่ๆๆ คนโพสมาเเร่วว :impress2:
^^
-
o13 พอกันเลยคู่นี้ แล้วตอนนี้ น้ำไม่ได้ทำร้ายตัวเองหรอกเหรอ ฮ่า ๆ ๆ
สงสารดิน ฮ่า ๆ ๆ
-
พี่ครับทำไมมันเศร้าอย่างนี้ :monkeysad:
กลับมาคืนดีกันซักทีเถอะครับ
ทำร้ายใจคนอ่านมากมาย
แต่ก็นะ กรรมใดใครก่อกรรมนั้นตามสนอง
ทำเค้าก่อน ก็ต้องโดนเอาคืนซะบ้าง o13
-
ต้นน้ำภายนอกถึงจะดูแ็ข็งแต่ภายในจิตใจกับอ่อนไหว
อย่าปล่อยให้ไฟสุมทรวงนานเกินไปเลยครับเจ็บทั้งสองคน
เมื่ออยู่อย่างมีความรักจงอยู่อย่างมีความสุข..........
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับสู้ สู้ ครับ
-
ฝันดีครับ :man1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารเขา..เราเจ็บเอง
-
แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที
ถ้ายังเป็นอยู่อย่างนี้ก็เจ็บทั้งสองคน
หรือจะต้องให้ใครสักคนมาลาจาก ถึงจะรู้และเข้าใจกัน
นึก ๆ แล้วสงสารทั้ง 2 คน มาก ๆ เลย ที่ มานั่งทรมานกับความรู้สึกของตัวเอง :m15: :m15:
:undecided: :undecided:
-
มารออ่านนะครับ
-
เซ็งน้ำกับดินแย้ว เชียร์นายโอ้ดีกว่า เอิ้กๆ
-
รีบมาต่อนะคะ :angry2:
รออยู่
แต่อย่านอนนะคะ :z3:
-
น้ำใจแข็งม๊ากกก
ดีแล้วแหล่ะ อย่าเพิ่งใจอ่อน อิพี่ดินจะได้สำนึกมากๆ 55 o18
-
:o12: :o12: :o12:
ในที่สุดก็ถึงโหมดน่าสงสารของพี่ดิน
แบบว่าน่าสงสารอ่ะ
-
รอตอนต่อไปคร๊าบ
เป็นกำลังให้นะคับ
-
วันนี้ไม่มาต่อเหรอคะ
:impress3:
-
+1 ไว้ก่อนนะคุณบี ยังตามเรื่องนี้ไม่ทัน งานเยอะจัด :sad4: อ่านได้วันละหน่อย
ได้แค่ตอนต้นๆ เรื่องเอง ทีแรกนึกว่าเป็นเป็นโรงเรียนที่อยู่ใกล้กทม. ซะอีก จิ้นผิดที่ซะงั้น :m20:
ตอนปัจจุบันยังไม่ได้อ่านแต่ท่าทางจะมาคุเนอะ :z3:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
:z3:เหอะๆๆๆ
มาต่ออีกนะครับ
สู้ๆๆ
-
พี่คร้าบ อย่าทำให้เราค้างกันไปมากกว่านี้เลย
มาต่อเถอะน้า อยากอ่านต่อๆ :call:
-
:man1:
-
ฝันดีนะงับ :L1: :3123:
-
พอกันเลยทั้งคู่ ขิงก็รา ข่าก็แรง
แต่ทำไมรู้สึกว่าน้ำยังทรมานเพราะพี่ดินน้อยไป
พี่ดินก็ยังทรมานไม่ถึงที่สุด เอ๊ะ !!! หรือว่าเราซาดิสต์ :laugh:
ความทรมานเพราะความรักที่มีให้กัน
งั้นรอตอนต่อไปนะค๊าบบบบ
-
:man1:
-
สลับกันไปสลับกันมา
o16 o16
+๑ ให้เป็นกำลังใจนะครับ
-
รักคือการให้อภัย หรือ เจ็บแล้วต้องจำ ดีน้อ :serius2: ต้นน้ำนี่ใจแข็งจริงๆ ทั้งกับพี่ดินและตัวเอง
-
พี่ครับ :m15:
:angry2:เริ่มทำร้ายจิตใจคนอ่านมากไปแล้วนะ
-
[31]
“อะ..ซื้อมาฝาก”
ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือ ก้องก็ยื่นนมมาให้ผม
“ไม่เอา...ไม่ชอบกิน”
“ไม่ได้ๆๆๆ ต้นต้องกินนะ”
ก้องยังคงยื่นมาให้ผมอีกด้วยความร้อนรน
ผมจึงรับนมกล่องนั้นมา ทำให้ก้องยิ้มออกมา
ก่อนที่ผมจะกล้มหน้าอ่านหนังสือต่อ ก้องก็ยื่นสมุดมาให้เล่มหนึ่ง
“อะไรอีกหละ”
“เลคเชอร์....ของพี่รหัสเรา ต้นลองอ่านดูนะ จดได้ละเอียดเลยหละ”
“ไม่ต้องก็ได้ นายเก็บไว้อ่านเองเถอะ”
ผมตอบก้องพร้อมกับรอยยิ้ม
“แต่เราอยากให้ต้นลองอ่านดูนะ”
ก้องทำหน้าเศร้าที่ผมไม่รับความหวังดีจากก้อง
“ก็ได้......” ผมตอบพร้อมกับยื่นมือไปรับสมุดมาจากก้อง ทำให้เด็กอย่างก้องยิ้มได้
ผมหยิบมาเปิดดูสักพัก ก็ปิดสมุดอย่างเดิม
“อยู่ไหน....”
“อะไรอยู่ไหนหละต้น”
“เราถามว่าเค้าอยู่ไหน...”
ผมหันไปคาดคั้นก้อง
“เราไม่รู้เรื่อง อะไรอยู่ไหนหละต้น”
ก้องหลบตาผม
“เราไม่ได้โง่นะก้อง ลายมือแบบนี้มันของใคร เราจำได้”
ผมยังคงจ้องหน้าก้อง ใช้น้ำเสียงคาดคั้นอยู่เหมือนเดิม
เพราะลายมือในสมุด มันเป็นลายมือของพี่ดินไม่ผิดแน่
“บอกเรามาเดี๋ยวนะก้อง” ผมเริ่มขึ้นเสียง
“อยู่......ข้างล่างหอ” ก้องตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ซึ่งก็ยังไม่กล้าสบตาผมเหมือนเดิม
ผมหยิบสมุดเล่มนั้น พร้อมกับลุกขึ้นทันที
“นมนี่ด้วยใช่ไหม”
สายตาของผมมองไปที่นมกล่องนั้น และก้องพยักหน้าตอบเป็นการบอกว่าผมคิดถูก
ผมคว้ากล่องนมแล้วเดินออกจากห้องทันที
“ต้น...อย่าเลยนะต้น”
ก้องวิ่งมาห้ามผม ส่วนผมก็ได้แต่หันไปมองหน้าก้องด้วยความไม่พอใจ
ซึ่งมันก็ทำให้ก้องไม่กล้าห้ามผมอีก
“เอาของของพี่คืนไป”
ผมเดินลงจากหอก็พบกับรถของพี่ดินจอดอยู่
ซึ่งคนในรถไม่ได้สังเกตุเห็นว่าผมเดินเข้าไปหา พร้อมกับเปิดประตูรถแล้วโยนของกลับไปในรถ
“เดี๋ยวก่อนสิน้ำ” พี่ดินคว้ามือผมไว้ก่อนที่ผมจะเดินออกมา
“พี่หวังดีนะครับ” พี่ดินอธิบายเพิ่ม
“แต่ผมไม่ต้องการ....”
“พี่เต็มใจให้ครับ” พี่ดินมองหน้าผมด้วยความมุ่งมั่น
“ผม สามารถสอบได้โดยไม่ต้องให้พี่มาช่วย ผมสามารถหาอะไรรองท้องได้โดยที่ไม่ต้องรับของจากพี่ และที่สำคัญ ผมมีชีวิตอยู่ได้ โดยไม่ต้องรอความหวังจากพี่...”
“น้ำจะด่าจะว่าพี่ยังไงก้ได้ พี่ไม่เถียง แต่น้ำให้อภัยพี่เถอะนะ”
“มันคงไม่มีวันหรอกครับ ใจผมมันโดนทำร้ายซะจนมันจำไม่ได้แล้วครับ ว่ามันเคยรักใคร”
“พี่อยู่ไม่ได้นะครับถ้าไม่มีน้ำ”
“พี่ ดิน...ชีวิตของพี่อยู่มาได้ตั้งนาน ช่วงที่ผมพยายามเข้ามาหาพี่ แต่พี่ผลักไสผมออกมา ช่วงนั้นทำไมพี่ยังอยู่ได้หละครับ เพราะงั้นต่อไป ก็ช่วยต่างคนต่างอยู่นะครับ สวัสดีครับ.....”
เจ็บเหลือเกินความรู้สึกนี้
ผมไม่อยากให้ตัวเองดูไร้ค่าอีกต่อไป
แต่นั่นมันก็ต้องแลกมาด้วยการโกหกใจตัวเอง
ผมต้องไม่รักพี่ดิน ต้องไม่รัก ผมต้องเตือนตัวเองไว้
---จำไว้นะต้นน้ำ ถ้าไม่อยากเจ็บซ้ำอีก ก็ต้องลืมคนนี้ให้ได้---
-
[32]
“ปิดเทอมไปเที่ยวทะเลกันไหมต้น”
“ไม่ไปหละ”
“ทำไมหละต้น ไปด้วยกันเถอะนะ”
ก้องยังคงเซ้าซี้ผมไม่เลิก อยากจะให้ผมไปเที่ยวทะเลด้วย
แต่ผมไม่อยากไป ผมไม่ชอบทะเล
เวลามองทะเล มันทำให้ผมเศร้า
มันเหมือน ผมอยู่คนเดียว ท่ามกลางเสียงคลื่น
มันทำให้ใจผมเหงา...
“เราจะขึ้นเหนือ”
ผมตอบก้องไปเท่านั้น
“เชียงใหม่หรอ..”
“ใช่ เราจะไปหายาย”
บรรยากาศของเชียงใหม่ ทำให้ใจผมสงบ
และผมก็อยากให้ใจผมสงบที่สุดในตอนนี้
เพราะผมไม่อยากคิดถึงเรื่องพี่ดินอีกต่อไป
“งั้นให้ก้องไปด้วยสิ”
ก้องยังคงทำหน้ายิ้มแย้ม
“ไม่ให้ไป” ผมหันมามองหน้าก้อง และพูดนิ่งๆ
“ทำไมไม่ได้หละ”ตอนนี้ก้องหน้าเศร้าลงไปทันที
“ถ้านายไป เดี๋ยวก็จะมีคนตามมาด้วย จริงไหม”
หน้าตาและน้ำเสียงผม ถามเป็นเชิงกดดันก้อง
เพราะผมต้องการที่จะหนีความคิดของผมที่มีต่อพี่ดิน
แล้วถ้าก้องไปบอกพี่ดินให้ตามผมมา
อย่างนั้นผมจะสงบใจได้ยังไงหละ
“ใครจะตามมาหละ ไม่มีหรอก” ก้องพยายามตอบ โดยไม่กล้าสบตาผม
“ก็อย่าง......พี่ดินไง”
“ไม่มีหรอกต้น เราไม่บอกพี่ดินแน่นอน” ก้องยกมือขึ้นทำท่าเหมือนจะสาบาน
“ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้” ผมพูดเป็นอันยุติเรื่องราว
“ถ้างั้นเราก็ต้องไปกับโอ้สองคนนะสิ”
ก้องจับแขนเสื้อผมกระตุกไปมา พร้อมกับทำหน้าเศร้า
“คราวนี้ไปแพ้อะไรมาอีกหละ”
ผมหละเหนื่อยใจกับเพื่อนคนนี้จริงๆ
“ไม่ได้แพ้สักหน่อย ก็แค่.....เราให้โอ้ทายว่าเราชอบกินอะไรที่สุด ก็เท่านั้นเอง”
“แล้ว...โอ้ก็ทายถูก”
ผมถามเรื่องราวต่อ โดยที่ก้องได้แต่พยักหน้า
“แต่เรามีตัวเลือกให้ตั้ง 5 อย่างนะ ทำไมเดาถูกก็ไม่รู้”
ก้องรีบพูดต่อ พร้อมกับทำหน้าคิดหนัก
ผมหนักใจกับก้องจริงๆ เล่นอะไรเด็กๆ
แล้วอีกอย่าง ถ้าไม่อยากไปเที่ยวกับโอ้
ถึงจะทายถูก ก็ไม่น่าไปบอกความจริงนี่นา
แกล้งบอกว่าชอบอย่างอื่นก้ได้
นี่หละนะ เด็กๆแบบก้อง จะไปตามคนเจ้าเล่ห์แบบโอ้ได้ยังไง
“แล้วถ้าชวนโอ้ไปเที่ยวเชียงใหม่แทนหละก้อง”
ผมถามก้องด้วยรอยยิ้ม เพราะผมก็ไม่อยากให้ก้องไปกับโอ้สองคน
แต่ผมก้ไม่ชอบที่จะไปทะเล
“ต้นให้เราไปเชียงใหม่ด้วยหรอ”
“อืม...ไปไหมหละ”
“ไปสิ เราอยากไปกับต้นอยู่แล้ว”
“แล้วโอ้จะยอมหรือเปล่า”
“ยอมอยู่แล้วหละ เดี๋ยวเราจัดการเอง”
ก้องตอบผมด้วยหน้าตามุ่งมั่น
“อย่าไปท้าพนันกับโอ้อีกหละ ไปบอกโอ้ตรงๆว่าอยากไปเชียงใหม่”
ผมเหล่ตามองก้อง
“ทำไมต้นรู้หละ”
นั่นไงหละ ผมว่าแล้ว นี่คงหวังจะไปท้าพนัน ถ้าชนะก็จะให้เปลี่ยนไปเชียงใหม่แทน
แล้วนายจะชนะเค้าไหมหละก้อง.....
“ทำไมจะไม่รู้ คบกันมานานเท่าไหร่แล้ว”
ไปเที่ยวกับก้องคราวนี้ก็ดีเหมือนกัน
ผมจะได้ไม่ต้องคิดมากเรื่องพี่ดิน
อย่างน้อยก็มีคนให้ผมรู้สึกดีอยู่ใกล้ๆ
-
"คนแต่งครับ...อย่าทรมานคนอ่านไปกว่านี้เลย" (เริ่มตั้งชื่อให้ใหม่แล้ว)
เหอ ๆ อ่านช่วงแรก ๆ อืม..สงสารน้ำที่โดนดินเข้าใจผิดอยากให้เลิก ๆ กันไปเลย
อ่านช่วงต่อ ๆ มา...เริ่มสงสารดิน (แต่ยังแอบสมน้ำหน้าอยู่ทำตัวเองทั้งนั้น)
อ่านช่วงหลัง ๆ...เริ่มสงสารตัวเองแระ...กลัวจะจบเศร้า :m15:
-
:ped149: เชียร์พี่ดินหน่อย จะชดใช้ยังไงดีหนอออออ :ปวด:
-
เอ่อแบบว่า :m16:
เปลี่ยนเป็น
น้องน้ำครับ.....อย่าทำร้ายใจกันไปมากกว่านี้เลย
ดีกว่าไหม :o12:
-
ก้องเริ่มเห็็นใจพี่ดินแล้วหรือ ถึงได้ช่วยแบบนี้
ต้นน้ำต้องใจแข็งเยอะๆ ถ้าเค้ารักเราจริงก็ต้องพยายาม อดทน และก็รอได้
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคุณบีจ้า
-
เฮ้อ!!!! น้ำใจแข็งจริงๆ
ตอนนี้ขอมาเชียร์คู่ โอ้กับก้อง แทนได้ปะ
-
"คนแต่งครับ...อย่าทรมานคนอ่านไปกว่านี้เลย" (เริ่มตั้งชื่อให้ใหม่แล้ว)
เหอ ๆ อ่านช่วงแรก ๆ อืม..สงสารน้ำที่โดนดินเข้าใจผิดอยากให้เลิก ๆ กันไปเลย
อ่านช่วงต่อ ๆ มา...เริ่มสงสารดิน (แต่ยังแอบสมน้ำหน้าอยู่ทำตัวเองทั้งนั้น)
อ่านช่วงหลัง ๆ...เริ่มสงสารตัวเองแระ...กลัวจะจบเศร้า :m15:
คิดเหมือนกันเลย
บวกไปอย่าให้เสีย :-[
-
พี่ครับ มันค้างอ่ะ อย่าทำร้ายคนอ่านไปมากกว่านี้เลย
กร๊ากกกก
ชอบๆๆๆๆ
-
:m15: สงสารทั้งสองคน
เห้ออ ทำแบบนี้ก็เสียความรู้สึกกันทั้งสองฝ่ายนะคับ
ขอให้คืนดีกันไว ๆ นะครับ เวรย่อมระงับด้วยไม่จองเวร และการให้อภัยเป็นทานอย่างยิ่ง ถ้าคิดได้แบบนี้ คง Happy ไปแล้ว
(แต่มันก็ไม่สนุกหน่ะสิ) ฮ่า ๆ แต่ยังไงก็อย่าให้เกิดอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับทั้งสองคนแล้วกันนะครับ
อยากให้รักกัน ๆ :L2:
เป็นกำลังใจให้คับ ^^
-
o13 ไม่ไหว น้ำใจแข็งเกินไปแระ ฮ่า ๆ ๆ
-
ได้เวลาน้ำเอาคืน ต้องกอบโกยเต็มที่
เอาเลยน้ำ จนกว่าจะแน่ใจในความรู้สึกของดิน
อยากอ่านคู้โอ้ก้องบ้างอ่ะ
ขอบคุณที่มาต่อน๊า :L2:
-
แอบมีคู่ก้องคอยกุ๊กกิ๊กช่วยเบรคอารมณ์ซีเรียส :-[ ก้องน่ารักจัง ไร้เดียงมาก o18
-
+1 รออ่านต่อนะ
นิว(รอๆ)
-
:a5:
ค้างๆหง่ะค่ะ
อย่าทรมานคนอ่านเลยค่ะ :serius2:
รอติดตามๆนะคะ
-
สวัสดีครับ
มาสั้นๆ แบบสองตินติด :pig4:
ยังอ่านไม่จุใจเลยครับ
หากว่าสงสารใครหรือ สงสารตัวเองน่ะครับ ยังไม่มีคนรัก(แบบแฟน)เลย :m15:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
หายไปไหนมาคับผม
-
เข้าใจต้นน้ำน้า....แต่ก็สงสารพี่ดิน
คบกานเร็วเร็วเหอะ
คนแต่งก็อย่าทรมานคนอ่านนานนักเลยครับ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:รอจนเหนื่อย
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เห้อ จะเป็นยังไงต่อไปนะ ต้นน้ำก็ใจแข็งเหลือเกิน
ยังไม่จุใจเลยอะครับคนแต่ง มาตอนหน้าขอยาวๆๆเลยนะครับ
เป็นกำลังใจให้และจะติดตามผลงานต่อไปครับ :กอด1:
-
พี่ดินคงจะตามไปอีก
ใช่มั้ย ? ? ?
-
:sad4: สู้สู้ครับดิน
-
มาต่อเร็วๆนะ
กำลังมันส์เลย
-
อ่านตอนแรกๆสงสารต้นน้ำ (ตาดิน เลวได้ที่เลย) ไปๆมาๆสงสารแต่แอบสมน้ำหน้าดินยังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้ พี่่คนแต่งค้า ขอจบ Happy นะค้าาาาา
เป็นกำลังใจให้ค่า o13
-
++++แจ้งข่าวกันเล็กน้อย++++
ที่ลงเรื่องได้ทีละน้อยเพราะว่าเรื่องนี้ไม่ได้แต่งเก็บไว้เหมือนเรื่องอื่นๆครับ
อย่างที่เคยบอกไว้ครับว่าเรื่องนี้ไม่จบเศร้าแน่นอน
เพราะผมไม่ชอบเรื่องเศร้า
อีกอย่างใครที่เป็นห่วงต้นน้ำ รับรองได้ว่าต้นน้ำไม่ตายแน่นอน
สบายใจได้เลยครับ อิอิ
-
:กอด1:รีบน
ถ้านู๋โดนทำแบบนี้
ก็โกรธเหมือนกัน
เราทนทุกอย่าง
เค้ากลับไม่ใส่ใจ :o12:
พอเราหยุดทน
กลับมาขอให้ยกโทษ
มันจาเอาแต่ใจไปไม๊พี่
แบบนี้ต้องเอาคืน :angry2:
-
ยังไงชีวิตก็ต้องดำเนินกันต่อไป
ไม่ว่าตอนนั้นมันจะอยู่ในช่วงที่..ใจเจ็บ..แค่ไหน
(อยากอ่านเรื่องของ..โอ้-ก้อง..ตอนพิเศษก็ยังดี)
-
น้ำสู้ๆ
ก้องน่าร้ากกกกก
อยากอ่าน เรื่องก้องกับโอ้จางเลยยย
-
เชียร์พี่ดินให้ลากน้ำไปปล้ำซะ :laugh:
โกรธกันไป โกรธกันมา จะรู้เรื่องกันมั้ยเนี่ยย
-
วันที่เธอเดินไปจากฉัน อาจเป็นเหมือนวันแห่งความเสียใจ แต่ที่ทำให้ใจยิ่งช้ำเกินไป คือวันนี้ที่เธอกลับมา :o12:
ต้นน้ำเอ้ย แรงนักมันจะหักนะคะ ถ้าทำแล้วใจเราเจ็บแล้วทำทำไม
-
ทำร้ายกันไปก็ทำร้ายกันมา
เฮ้อออออออออออ :impress3: :monkeysad:
-
คงต้องรอให้ต้นน้ำเย็นลงมากกว่านี้ รอต่อไปครับ
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักทีนะ
สงสารทั้ง 2 คน เลย
:undecided: :undecided:
-
อ่านทักแล้วในที่สุดก้อทันซะที
อ่านแล้วใจสั่นจัง ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ง่ะ เห็นใจทั้งคู่เลย :sad4: :sad4: :sad4:
มาต่อไว ๆๆๆ นะคับ
-
เริ่มจะสงสารพี่ดินแล้วล่ะ
นายแน่มากต้น ดีกันเหอะ
อ่านเรื่องนี้ทีไรนำตาใหลทุกที
ไปเที่ยวเชียงใหม่ให้สนุกนะ
มารออัพต่อ ชอบมากมาก
ถึงอ่านแล้วปวดใจก็เหอะ
-
เชียร์พี่ดินให้ลากน้ำไปปล้ำซะ :laugh:
โกรธกันไป โกรธกันมา จะรู้เรื่องกันมั้ยเนี่ยย
เห็นด้วยกับ คห.นี้อ่ะ งืมๆๆๆ
ใจแข็งจริงๆ อย่างงี้ต้องตบจูบๆๆๆๆๆๆ
-
อ่านทันแระ
ตอนแรกๆก็เกลียดไอ้พี่ดินมันอ่ะ
สักพักก็เริ่มสมน้ำหน้ามันอ่ะ
แต่ตอนนี้เริ่มสงสารไอ้พี่ดินมันแล้วแหละ :เฮ้อ:
-
:impress2: :impress2: :impress2: ชอบก้องงงงงงงงงงงงงง มากกกกกกกกกกกก :3123: :3123:
-
หนุกมากมายเลยครับ มาจ่อเร็วๆ น้าคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o13 o13
-
ขอบคุณครับ
ที่มีเรื่องดีๆ มาแบ่งให้อ่าน
แล้วมาต่ออีกนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนนี้ใครทำร้ายกานอะ...............งงงงงงงง
:a5:
-
อ่านทันเระครับ ชอบมากกกกกกก
+1 ครับ
-
[33]
หลังจากสอบเสร็จผมก็เตรียมตัวไปเชียงใหม่ทันที
ซึ่งผม ก้องและโอ้ ตกลงกันว่าจะขึ้นเครื่องไป
ส่วนพี่กันจะตามมาทีหลัง เพราะยังเหลือสอบอีก 1 วัน
ผมตัดสินใจที่จะไปพักรีสอร์ทของน้าผม
ด้วยที่ว่ามีคนไปกันหลายคน กลัวจะไม่สะดวกถ้าจะไปนอนบ้านยายผม
เพราะที่นั่นญาติๆอยู่กันเยอะ
ผมโทรไปบอกน้าให้จองบ้านพักไว้ให้ 1 หลัง
ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร แถมยังมีรถมารับพวกผมตอนที่มาถึงสนามบินด้วย
เมื่อมาถึงที่พัก ก็เกิดเสียงโวยวายของโอ้ทันที
“ทำไมไม่นอนกับโอ้หละครับ”
“ไม่เอาหรอก นายก็นอนคนเดียวสิ”
โอ้พยายามที่จะขอให้ก้องนอนที่ห้องกับตัวเอง
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นก้องทันคน ไม่ยอมหลวมตัวไปนอนห้องดียวกันโอ้
“แต่ว่าเรากลัวนะ นอนคนเดียวต่างที่แบบนี้นะ”
โอ้เริ่มทำหน้าเศร้า ส่วนก้องก็เริ่มพยักหน้า
“ก็ถ้าก้องไปนอนกับโอ้ แล้วใครจะนอนเป็นเพื่อนต้นหละ”
ก้องเริ่มอธิบายเพิ่มเติม
“โถ่ก้อง...ต้นเค้าคุ้นเคยกับที่นี่อยู่แล้ว แต่เราสิเพิ่งเคยมา ไม่รู้จะมีอะไรหรือเปล่า”
โอ้เริ่มหาเหตุผลมาตอบ พร้อมกับทำหน้าหวาดระแวงประกอบด้วย
“มันก็จริงนะ” ก้องเริ่มคล้อยตามคำพูดของโอ้
“ใช่ไหมหละ นะก้องนะ นอนเป็นเพื่อนโอ้หน่อยนะครับ”
โอ้เริ่มอ้อน ซึ่งผมว่าไม่นานก้องก็ต้องใจอ่อน
เฮ้อ....นี่ไม่รู้เลยหรือไงว่าโดนหลอกอยู่เนี่ยก้อง
“พอเลยโอ้...นายนะนอนคนเดียวไปเลย ก้องเอาของมาเก็บในห้องเร็วๆ”
ผมตัดบทพร้อมกับดึงแขนก้องให้ตามผมเข้าไปในห้อง
“ทำไมโหดร้ายอย่างนั้นหละต้น”
เสียงโอ้ยังคงโอดครวญมา แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ เป็นห่วงเพื่อนผมมากกว่า
“จริงๆโอ้ก็น่าสงสารนะต้น คงกลัวน่าดูเลยแบบนั้น”
ก้องเมื่อไหร่นายจะโตวะเนี่ย
“งั้นก้องไปนอนกับโอ้ไหมหละ แต่เราไม่รับประกันความปลอดภัยนะ”
ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ก้อง แต่ก้องกลับทำหน้าหวาดกลัวกลับมา
“ห้องนั้นมี....ผีหรอ”
ก้องถามผมซื่อๆ แล้วอย่างนี้ผมจะบอกก้องยังไงหละว่าโอ้จ้องจะงาบนายนั่นหละ เฮ้อ....
“อืม..ถ้าไม่กลัวก็ไปนอนกับโอ้แล้วกัน”
“ไม่เอาหรอก เราอยู่กับต้นดีกว่า”
ตอนนี้ก้องเดินมาจับแขนผมไว้ พร้อมกับขยับให้ใกล้มากขึ้น
เห็นแบบนี้แล้วก็อดขำไม่ได้
จริงๆที่ผมให้โอ้นอนคนเดียวนอกจากจะห่วงก้องแล้ว
เหตุผลอีกอย่างคือ ถ้าพี่กันมาจะได้นอนห้องเดียวกับโอ้
เพราะผมไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดในตัวผมอีก
ผมไม่ได้แคร์สายตาคนอื่น.....นอกจากพี่ดินเท่านั้น
ถึงผมจะตัดใจจากพี่ดิน แต่ผมไม่อยากให้พี่ดินมองผมไม่ดีมากกว่าที่เป็นอยู่
ผมยอมรับว่าผมยังแคร์ความรู้สึกของพี่ดินเสมอ
และผมไม่คิดที่จะตัดมันออกไป ภายในใจผมยังคงมีพี่ดินในนั้นตลอดเวลา......
ผมพาสองคนนั้นไปปั่นจักรยานรอบรีสอร์ท
ซึ่งแน่นอนว่าผมปั่นไปคนเดียว
ส่วนก้องซ้อนท้ายนายโอ้
ถ้ามองสองคนนี้ คนนึงยิ้มหน้าบาน
ส่วนอีกคนทำหน้าเหมือนโดนขัดใจ
ถ้าให้เดา ก็คงโดนนายโอ้หลอกท้าพนันอะไรมาอีกแน่ๆ
พวกผมปั่นมาจบลงท้ายที่ลำธารด้านหลังรีสอร์ท
ผมชอบที่จะไปนั่งอยู่ริมธาร เพราะอย่างนี้หละมั้ง
ที่บ้านผมถึงตั้งชื่อว่าต้นน้ำ
น้ำที่ทำให้ผมรู้สึกสงบเยือกเย็น
ผมสามารถใช้เวลาทั้งวันในการที่จะนั่งอยู่ที่ลำธารนี้
พร้อมกับหนังสือ 1 เล่ม บรรยากาศเย็นสบาย
ทำให้ไม่รู้สึกว่าต้องรีบร้อน ทำอะไรได้ตามใจที่อยากทำ
ตอนเย็นพวกผมทำอาหารทานกันเอง
จะบอกให้ถูกก็คือ ผมกับก้องนั่งดูโอ้ทำอาหาร
ส่วนพวกผมได้แต่คอยยกออกไปที่โต๊ะหน้าบ้านพัก
“ไม่น่าเชื่อนะว่านายจะทำอาหารเป็น”
ผมพูดเป็นการชื่นชมโอ้
“ก็มีกันสองคนพี่น้องนี่นา เราเป็นพี่ก็เลยต้องดูแลน้อง”
ผมกับก้องพอได้ฟังก็รู้สึกว่าไม่น่าถามไปเลย
โดยเฉพาะก้องที่ตอนนี้หน้าเสียยิ่งกว่าคนถามอย่างผมซะอีก
“เอ้ย...ไม่ต้องคิดมาก คือพ่อกับแม่เราเดินทางบ่อยนะ เลยไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ไม่ได้เสียสักหน่อย”
โอ้พูดยิ้มๆ เหมือนรู้ว่าพวกผมคิดอะไรกัน
ก็นายเล่นพุดมาแบบนี้ ใครจะไม่คิดหละวะ
“อืม...อร่อยจัง”
ตอนนี้เด็กชายก้องดูปลื้มกับของกินตรงหน้ามาก
ตักจานนั้น จานนี้ใส่ปากอร่อยไปเลย
“ก้องชอบหรอ”
นายโอ้ทำตาเจ้าเล่ห์ถามก้อง
“ชอบๆๆ อร่อยทุกอย่างเลย”
ก้องยังคงสนใจแต่ของกิน ไม่ได้มองหน้าโอ้เลยว่าตอนนี้ยิ้มแก้มปริไปแล้ว
“ถ้าชอบจะทำให้กินทุกวันเลยดีไหม”
“เอาๆๆๆ” ก้อง นายพลาดอีกแล้วนะ
“งั้นก้องก็ไปอยู่บ้านโอ้สิ จะทำให้กินทุกวันเลย”
“เดี๋ยวเราถามพี่กันก่อนนะ”
ก้อง...นายตอบแบบนั้นได้ยังไง
นี่เห็นของกินจนไม่คิดอะไรเลยหรอเนี่ย
เพราะตอนที่ตอบโอ้ ก้องก็ยังก้มหน้าก้มตากินลูกเดียว
“จริงหรอก้อง งั้นเดี๋ยวเราช่วยพูดให้”
โอ้จับแขนก้องเขย่า ด้วยสีหน้าแววตามีความสุข
“ช่วยพูดอะไรหรอ”
เหมือนก้องเพิ่งได้สติ
“ก็ก้องบอกจะมาอยู่บ้านโอ้”
“บ้าสิ บ้านเราก็มี ทำไมต้องไปอยู่บ้านนายด้วยหละ ประสาทจริงโอ้นี่”
ก้องโบกไม้บอกมือ เหมือนว่าโอ้พูดเพ้อเจ้อ
แต่จริงๆแล้วนายนั่นหละก้อง ที่ไปรับคำเค้า
เวลาที่ผมมองสองคนนี้
ทำให้ผมรู้สึกอิจฉา
โอ้...ทำทุกอย่างเพื่อตามตื้อก้อง โดยขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆก็มีความสุข
ก้อง...แม้จะไม่รู้ใจตัวเอง แต่ก็ดูมีชีวิตชีวาทุกครั้งที่มีโอ้อยู่ใกล้ๆ
แล้วเมื่อไหร่ผมจะมีใครสักคนที่ทำให้ผมรู้สึกมีชีวิตชีวาแบบก้องบ้าง
จะมีโอกาสไหมที่คนนั้น คือ.....พี่ดิน
-
[34]
ไม่รู้เมื่อคืนนึกอะไรกัน เล่นเกมส์กันจนดึก
ผมหละไม่ไหวกับสองคนนี้จริงๆ
ตอนแข่งไม่มีใครยอมใครซะด้วย จะว่าเล่นเก่งก็เก่งอยู่
แต่เรื่องปากนี่สิ ไม่รู้สรรหาคำมาทับถมกันได้เก่งจริงๆ
สุดท้ายคนนั่งดูอย่างผม ก็ต้องหนีเข้านอนก่อน
แต่ก่อนไปผมต้องย้ำกับทั้งคู่ไว้ก่อน
“ก้อง...ห้ามไปพนันอะไรกับโอ้อีก” -------- ส่วนของก้อง
“โอ้.... อย่าคิดอะไรแผลงๆกับก้อง ถ้าก้องมีอะไรบุบสลายหรือไม่ได้เข้าไปนอนในห้องกับเรา นายจะไม่ได้เจอก้องอีก เข้าใจไหม” ------ ส่วนของโอ้ ซึ่งผมพูดด้วยหน้าตาจริงจัง นายโอ้ก้ได้แต่ทำหน้าผิดหวังไปตามระเบียบ
ผมเข้าไปนอนในห้องก็ยังได้ยินเสียงทั้งสองคนดังมาเป็นระยะ เฮ้อ....เอากับเค้าสิคู่นี้
ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็เจอก้องนอนอยู่ข้างๆ นับว่านายโอ้ยังน่าเชื่อถืออยู่นะนี่
ดูท่าแล้วคงอีกนานกว่าก้องจะตื่น ผมจึงเดินออกไปนั่งที่โต๊ะหน้าบ้านพัก
อากาศตอนเช้ามันสดชื่นแบบนี้นี่เอง ไม่เหมือนอากาศในกรุงเทพฯ
ผมนั่งชื่นชมกับบรรยากาศอยู่เพลินๆ ก็มีแก้วนมยื่นมาตรงหน้า
พอผมหันไปดู........คนที่ผมไม่อยากเจอ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้
“มาทำไม” ผมถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
“ดื่มนมอุ่นๆตอนเช้าก่อนสิ” พี่ดินยื่นนมมาให้ผม พร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่กิน ..... ผมถามว่าพี่มาทำไม” ผมยังคงจ้องหน้าพี่ดินอย่เหมือนเดิม
“พี่คิดถึงน้ำ ช่วงสอบก็ไม่เจอกัน” พี่ดินยังคงยิ้มเช่นเดิม
“นั่นเป็นช่วงที่ผมมีความสุขที่สุด ที่ไม่ต้องเจอพี่” ผมยังคงพูดแดกดันพี่ดิน
ส่วนพี่ดินนั้น สีหน้าเศร้าลงไปทันที แต่ก็กลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
“น้ำจะว่ายังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้พี่มีความสุขที่ได้เจอน้ำ”
“แต่ผมไม่มีความสุขที่เจอพี่ และใครอนุญาตให้พี่มาที่นี่”
“จะว่าพี่หน้าด้านพี่ก็ไม่เถียง เพราะมันทำให้พี่ได้เจอหน้าคนที่พี่คิดถึง”
ผมไม่รู้จะว่าอะไรต่อ เพราะถึงขนาดยอมรับว่าตัวเองหน้าด้านแบบนี้
แล้วผมจะว่าอะไรต่อได้หละ ผมเริ่มเดินออกมาจากจุดนั้น
“จะไปไหนครับ”
“อย่าตามมานะ”
พี่ดินถามผม แต่ผมได้แค่หันไปมองหน้าและพูดขู่ไว้
ถึงขนาดตามมาที่นี่ ผมว่าแล้วว่าการขู่ของผมไม่ได้ผล
ผมเดินมาที่รถจักรยาน ซึ่งพี่ดินก็มาคว้าอีกคันปั่นตามผมมา
“บอกแล้วไงว่าอย่าตามมา”
ผมเร่งความเร็วมากขึ้น พร้อมกับหันมาตะโกนว่าพี่ดิน
“พี่มันคนหน้าด้านครับ ว่ายังไงก็ไม่รู้สึก”
“กลับกรุงเทพฯไปเลย ผมไม่อยากเจอหน้าพี่”
“แต่พี่อยากเห็นหน้าน้ำนี่ครับ”
“พูดกันไม่รู้เรื่องใช่ไหม......”
ระหว่าง ที่หันไปเถียงกันอยู่นั้น รถของผมก็ไปสะดุดเข้ากับก้อนหินใหญ่ด้านหน้า ทำให้ผมล้มลงข้างทาง ตอนนี้สภาพของผม แขนขาถลอก เป็นรอยแดงเต็มไปหมด เพราะปั่นมาด้วยความเร็ว
พอพี่ดินเห็นดังนั้น ก็รีบจอดรถแล้วเดินมาที่ผม
“อย่าเข้ามานะ”
ผมตะโกนขู่พี่ดิน แต่ก็ไม่ได้ผม พี่ดินยังเดินกึ่งวิ่งเข้ามา ผมเห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นวิ่งทันที
แต่ความรู้สึกแรกที่ได้รับคือความเจ็บ เจ็บขาเหลือเกิน ผมก็ได้แต่ผืนวิ่งไปแบบนั้น
“น้ำหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
พี่ดินวิ่งตามผมมา พร้อมทั้งตะโกนบอกให้ผมหยุด
“ไม่หยุด พี่ดินนั่นหละหยุด”
ผมยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อ โดยไม่สนใจคำพูดของพี่ดิน
“พอเถอะน้ำ เดี๋ยวจะหายใจไม่ทัน”
น้ำเสียงพี่ดินตอนนี้ กลายเป็นน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ก็พี่ดินจะตามมาทำไมหละ”
ผมก็เริ่มรู้สึกว่าอากาศมันน้อยลงๆ ทั้งเจบขาอีกต่างหาก
“หยุดเถอะน้ำ พี่ขอร้อง”
ตอนนี้พี่ดินหยุดวิ่งตามผมแล้ว ส่วนผมเมื่อเห็นว่าพี่ดินหยุดผมก็หยุดตาม
“ค่อยๆหายใจนะ หายใจลึกๆ”
พี่ดินเห็นอาการผม ก็ได้แต่ยืนตะโกนบอกให้ผมค่อยๆหายใจ
ส่วนผมตอนนี้ไม่มีแรงจะวิ่งแล้ว ผมรู้สึกหายใจไม่ค่อยทัน
แต่พอพี่ดินเริ่มทำท่าจะเดินเข้ามา ผมก็ตั้งท่าจะวิ่งหนีทันที
“อย่าวิ่งอีกเลยนะน้ำ”
“พี่ดินก็อย่าเข้ามาสิ” ผมพยายามพูดจนจบประโยคได้
“พี่จะเข้าไปช่วย ขอพี่ดูแลน้ำนะครับ”
พี่ดินทำสายตาเว้าวอนมายังผม
“ถ้าผมให้พี่ช่วยครั้งนี้ พี่จะเลิกยุ่งกับผมได้ไหมหละครับ”
ผมยื่นข้อเสนอให้กับพี่ดิน ซึ่งพี่ดินดูท่าจะชะงักไปเล็กน้อย พร้อมกับใช้ความคิด
ส่วนผมก็เหนื่อยและหายใจยากขึ้นเรื่อยๆ จนยืนไม่ไหว ต้องนั่งลงกับพื้น
พอพี่ดินเห็นดังนั้น ก็รีบตอบกลับมาทันที
“ได้...ต่อไปพี่จะไม่มาวุ่นวายกับน้ำอีก ครั้งนี้ให้พี่ช่วยนะ”
พี่ดินพูดจบก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมทันที ตอนนี้ผมก็ไม่มีแรงจะเถียงอะไรอีกแล้ว
“หายใจลึกๆนะครับ ค่อยๆ” พี่ดินเข้ามาประคองผมไว้ในอ้อมกอด
ตอนนี้พี่ดินอุ้มผมขึ้นมาแล้ว ความรู้สึกอบอุ่นนี้ที่ผมไม่ได้สัมผัสมานาน
ความรู้สึกห่วงใยที่พี่ดินถ่ายทอดมาให้ผม ทำให้ผมซบลงกับอกพี่ดิน
“อย่าเป็นอะไรนะครับ”
ตลอดทางที่พี่ดินอุ้มผมมา พี่ดินจะคอยพูด คอยปลอบผมตลอด
น้ำเสียงของพี่ดินปนไปด้วยความกังวล ความห่วงใย มันทำให้ผมกลัวใจตัวเอง
ว่ามันจะอ่อนแอไปกับสิ่งที่พี่ดินยื่นให้อีก
สิ่งที่พี่ยื่นให้ผมตอนนี้ มันจะหายไปอีกไหมครับพี่ดิน................................................
-
:z13:
จิ้มพี่บี
ตอบคำถามองต้น อิอิ หายไปสิครับก็เราเล่นไปตั้งสัญญาว่าถ้าช่วยแล้วเค้าจะต้องเลิกยุ่งกับเรานี่
ระวังเถอะพอเค้าหายไปตัวเองจะอยู่ไม่สุข
2ตอนนี้โดยรวมไม่มีอะไรมากเหมือนเป็นการพักผ่อนอารมณ์เสียมากกว่า
สิ่งที่เก็บรายละเอียดได้ คือ ประเด็นในแง้ของความสัมพันธ์ระหว่าง นายโอ้ กับ นายก้อง
ที่ดูจะมีสีสันมากกว่าตอนแรกๆ อ่านคู่นี้แล้วแอบๆยิ้ม
แล้วจะรออ่านต่อไปน๊า
นิว(แอบๆยิ้ม)
-
อย่าหนีอีกเลยครับต้นน้ำหนีใจตัวเอง ไอดินสู้สู้ครับไล่ตามใจตัวเอง
เมื่อไหร่หนอสองคน :sad4:
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
ทำไมมันเศร้ายังงี้คับ ทำไมน้ำถึงพูดแบบนั้นด้วยอ่ะ
ใจแข็งจังเลย สงสารพี่ดินอ่ะ โดนทำร้ายหัวใจมากจริงๆ ไม่ไหวแ้ล้ว :m15:
แอบฮาคู่โอ้กับก้อง ก้องเด็กน้อยมากอ่ะ เมื่อไหร่จะโตสักที
ก้องดูน่ารักอ่ะ ตัวเล็กๆ น่ารักๆ ฮ่าๆๆๆๆ (มั้ง ไม่ได้อ่านว่าก้องหน้าตาเป็นไง)
-
o13 o13 o13
-
เป็นกำลังใจให้ค่า :mc4:
-
ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้นอกจาก..ใจของเราเอง
-
ซึ้งจัง เศร้าๆ
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: เมื่อไหร่จะรู้ใจ จะอ่อนใจนะ ต้นน้ำ
อย่าใจแข็งให้มากนัก เดี๋ยวเค้าหายไปจะวุ่นวายใจป่าว ๆ
:undecided: :undecided:
-
ถึงจะสงสารดิน
แต่ดินก็ทำกับน้ำไว้เยอะนะ
เวลาและความจริงใจเท่านั้นแหละ
ที่จะทำให้น้ำยอมทำลายกำแพงใจตัวเองลงได้
:L2:
-
คู่ของต้นน้ำกับดินคงอีกนานกว่าจะเข้าใจกัน ส่วนคู่ก้องกับโอ้ก็น่ารักดีครับ
-
จะใจแข็งไปถึงไหนก้อไม่รู้นะน้ำนะ สงสารพี่ดินจัง
-
:o12: :o12: :o12:
หึหึหึ
ไล่เค้าไปแล้วอย่ามานั่งร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าเน้อน้องน้ำ
ทำไม่ทำตามใจตัวเองน้า :z2:
พี่ดินสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ยอมก็จับกดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย :oo1:
-
รักเขาคิดถึงเขาตลอดเวลา
แต่ก็ยังใจแข็งเหลือเกิน
ต้นนะต้น :เฮ้อ:
-
น้ำเอ๊ยยย ใจอ่อนเห๊อะ คนอ่านเศร้าอ่ะ
-
พี่ดินสู้ๆ
น้ำใจอ่อนเร็วๆนะ
:L2:
-
ตอนนี้ไม่รู้จะเปลี่ยนชื่อเรื่องดีหรือเปล่า
เพราะหลายคนเริ่มสงสารไอดินแล้ว
กลายเป็นว่า --ต้นน้ำทำร้ายไอดินไปแล้ว-- อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามกันครับ
ปล. ต้นน้ำน่าสงสาร ไอดินน่าสงสาร คนอ่านน่าสงสาร............งั้นก็หมายความว่าคนแต่งใจร้ายอะสิเนี่ย ไม่.......................ไม่จริงใช่ไหมเน้ออออ :o12:
-
ถ้าไม่อยากให้คนอ่านน่าสงสารต้องมาต่อทุกวันนะ :กอด1:
เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น :-[
แล้วคุณจะทำร้ายกันทำไมในเมื่อใจต่างก็รัก
ดีกว่าไหม
สงสารไอดินอ่ะ :o12: ต้นน้ำใจร้ายที่สุด :angry2:
-
อ๊ากกกกก เน็ตเน่าไปหลายวัน มาลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวอ่านแล้วมาดิท
อ่านแล้ว รู้สึกว่า หยุดทำร้ายใจกันได้แล้ว ทำแบบนี้ต่อไปก็เจ็บกันซะเปล่าๆ คุยเปิดใจกันไปให้รู้เรื่องเลย
ส่วน ด.ช. ก้อง รีบๆ โตได้แล้ว จะโดนงาบอยู่แล้วนั่น
-
แล้วพี่ดินจะตื้อต่อมั้ยเนี่ย
ไปรับปากเค้าแบบนั้น
-
:เฮ้อ:สงสารพี่ดินอ่ะ
-
:serius2: อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สวัสดีครับ
คงถึงเวลาที่พี่ดินหายไปจริง แล้วน้ำจะเป็นฝ่ายตามบ้างอีกที (หรือเปล่า)
แต่บทก้องกับโอ้นี่ น่ารักออกนะผมว่า :-[
อยากมีคนแบบโอ้มาเป็นแฟนจังเลยอ่ะ :m31:
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
พี่ดินครับ
นี่คือการลงโทษ ที่เป็นคนใจร้อน ไม่ฟังเหตุผลใคร
เมื่อไหร่พี่ดินเข้าใจ อะไรๆก็จะดีขึ้นเน๊อะ
-
เศร้า... :o12:
ไม่รู้จะสงสารใครดีเลยทั้งพี่ดินทั้งน้ำ
ทั้งๆที่รักแต่เพราะทิฐิคำเดียวแท้ๆ
แล้วดูน้ำไปยื่นข้อเสนอแบบนั้น
พี่ดินไม่อยากรับก็ต้องรับ
ดูท่ารักของทั้งสองคนจะเกินเยียวยาซะแล้ว
แต่ก็หวังว่าความจริงใจของพี่ดินจะทำให้น้ำใจอ่อนอีกครั้ง
โอ้กะก้องนี้ก็น่ารักอ่า
ต่างจากคู่น้ำกะพี่ดินมากมาย เหอะๆ
-
ดินสู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆ
:L2: :L2:
-
อยากอ่านเรื่องของ ด.ช.ก้อง กับ นายโอ้
-
เข้ามาอ่านคราบ หึหึ
ทรมานทั้งต้น ทั้งดิน และคนอ่าน 555
-
อยากอ่านเรื่องของ ด.ช.ก้อง กับ นายโอ้
สำหรับคนที่อยากอ่านเรื่องของก้องกับโอ้
อันนี้ยังไม่ขอยืนยันนะครับว่าจะมีหรือเปล่า
เพราะเรื่องหวานๆมันแต่งไม่ค่อยเป็นอะคร้าบ
แต่สำหรับไอดินกับต้นน้ำ...ก็คงเศร้าอีกไม่นานแล้วหละครับ
สัญญาๆๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ดินสู้ๆ
-
ระวังเหอะขับไล่เขาไปตัวเองจะปวดใจตายก่อน นี่ล่ะดินเอ้ยทำเขาไว้เยอะก้มหน้าก้มตารับกรรมไป
-
o13
-
ฝากข่าวนิดนึง.......
สำหรับคนที่อ่านเรื่อง คนที่รักกับคนที่ดีมันต่างกัน
ตอนนี้ผมเอามาเพิ่มให้อ่านกันอีกนิด
เพราะที่จบไว้มันเศร้าเกินไป ประมาณว่างานเขียนผมต้องไม่เศร้า อิอิ
เลยมีตอนพิเศษ เอกถึงบอย มาให้อ่านกัน
แต่มีไม่กี่ตอนครับ อยากให้เนื้อเรื่องจบสมบูรณ์กว่านี้นะครับ
ฝากติดตามด้วยนะครับ
-
คิดถึงพี่กัน รอตอนของพี่กันนะครับ
-
อันนี้เป็นส่วนของไอดินนะครับ
อาจจะคล้ายๆกับตอนก่อนหน้า
แต่ก็เป็นอีกมุมมองนึงครับ
[35] (Part: ไอดิน)
ช่วงใกล้สอบผมไม่พบหน้าน้ำเลย เพราะอะไรนะหรือครับ ก็เพราะคำพูดของไอ้กันนะสิ
“มึงจะไปไหน” ไอ้กันมันถามผม
“ก็ไปหาน้ำนะสิ กูก็ไปอยู่ทุกวัน มึงจะถามทำไม” ผมตอบแบบรำคาญ พร้อมกับจะเดินหนีมา
“ไปไม่ได้วะ มึงห้ามเจอต้นสักพัก” ไอ้กันดึงแขนผมไว้ พร้อมกับทำหน้าจริงจัง
“ไม่มีทาง ทำไมกูต้องเชื่อมึง” ผมสะบัดแขนออกจากมือไอ้กัน
“มึงไม่ห่วงต้นหรือไงวะ” คราวนี้มันไม่ดึงแขนผมไว้ แต่ก็ทำให้ผมหยุดได้ เพราะคำพูดนี้
“ห่วงสิ ทำไมจะไม่ห่วง แล้วมันเกี่ยวกันตรงไหนวะ”
“ต้นอยากเจอหน้ามึงหรือเปล่า” ไอ้กันกอดอกถามผม
ซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าเท่านั้น
“แล้วมึงโผล่หน้าไปแบบนั้น ต้นจะรู้สึกยังไง”
“มึงอยากให้ต้นไม่มีจิตใจจะอ่านหนังสือหรอ”
“ช่วงนี้กูขอหละ รอให้น้องสอบเสร็จก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง”
เมื่อมันพูดมาแบบนี้ ผมจะมีหน้าไปเจอน้ำได้ยังไงหละ
ที่ไอ้กันพูดเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยคิดถึงมาก่อนเลย
ผมคิดเพียงแต่ว่าอยากเจอน้ำ อยากปรับความใจกับน้ำ
แต่ทุกครั้งที่ผมไป ก็ทำให้น้ำคิดมากตลอด
ยิ่งช่วงใกล้สอบ ถ้ามัวแต่มานั่งคิดเรื่องของผม คงไม่มีใจจะอ่านหนังสือแน่นอน
เฮ้อ...ผมหละเบื่อกับความมุทะลุของผมจริงๆ มองอะไรแค่ด้านเดียวตลอด
เมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็เลยต้องยั้งใจตัวเองไว้
“มีข่าวดีวะไอ้ดิน”
ผมกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ อยู่ๆไอ้กันก็พูดขึ้นมาหลังจากวางสายแล้ว
“อะไรของมึง เกี่ยวกับน้ำหรือเปล่า”
ผมมองหน้ามันแบบหงุดหงิด เพราะถ้าไม่เกี่ยวกับน้ำ ก้ไม่มีอะไรที่เรียกว่าข่าวดี
“เมื่อกี้ก้องโทรมาชวนไปเที่ยวเชียงใหม่ สนใจอยากไปด้วยไหม”
ไอ้กันถามผมด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์ ผมเห็นแบบนั้นก็รู้สึกหมั่นไส้จริงๆ
“ไม่ไปหรอกวะ กูจะไปหาน้ำที่บ้าน”
ผมก้มหน้าอ่านหนังสืออีกครั้ง
“มึงจะไปทำไมวะที่บ้านต้นนะ ไปเที่ยว –เชียงใหม่-กับกูดีกว่า”
ไอ้กันมันเน้นตรงคำว่าเชียงใหม่ ซึ่งผมก็ไม่สนใจอยู่ดี
“ไม่ไป” ผมบอกมันเพื่อตัดรำคาญ
“เชียงใหม่นะมึง” ไอ้กันยังย้ำอีกครั้ง ทำให้ผมต้องเงยหน้ามาหามัน
“เชียงใหม่” มันมองหน้าผมแล้วพูดซ้ำ
ผมเพิ่งจะเข้าใจในสิ่งที่มันต้องการสื่อ เชียงใหม่มันก็บ้านยายของน้องน้ำนี่หว่า
ถ้าไอ้กันมันเน้นขนาดนี้ นั่นก็หมายความว่าน้ำต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน
“กูเข้าใจถูกใช่ไหม” ผมยิ้มให้กับไอ้กัน แล้วถามย้อนกลับไป
ซึ่งก็ไม่ผิดหวัง เพราะไอ้กันพยักหน้าเป็นอันรู้กัน
เย็นวันที่สอบเสร็จ ผมก็ชวนไอ้กันขับรถไปเชียงใหม่ทันที
ผมอยากไปเจอหน้าน้ำไวๆ แต่ไอ้กันมันไม่ยอมไปด้วย
เพราะอยากมีเวลาให้กับ-เพื่อนสนิท-ของมันบ้าง
ช่วงสอบมันก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย พอสอบเสร็จมันก็รีบแจ้นไปหาทันที
นี่นะหรือบอกว่าไม่ใช่แฟน แค่เพื่อนธรรมดา
เห็นคบกันตั้งแต่อยู่ม.ปลาย สอบมาเรียนที่เดียวกันแต่คนละคณะ
พอสอบเสร็จก็หายหัวทันที เฮ้อ....แล้วอย่างนี้ผมก็ต้องไปคนเดียวนะสิ
แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม เพราะคนที่ผมอยากเจอที่สุด อยู่ที่นั่นแล้ว
ผมขับรถมาถึงเชียงใหม่ก็เกือบตี 3 แล้ว
พอมาถึงผมก้โทรหาก้องเพื่อถามทางไปที่รีสอร์ท
ดูท่าทางก้องตกใจมากที่ผมโทรไปถามทาง คงเพราะไอ้กันไม่ได้บอกว่าผมจะมาด้วย
แต่ผมว่าผมคิดผิดจริงๆที่ถามก้อง เพราะก้องจำทางไม่ได้เลย
ระหว่างที่ผมกำลังจะหมดหวัง ก้องก้เริ่มโอดครวญ
“โอ้....ช่วยก้องหน่อยสิ” น้ำเสียงออดอ้อนแบบนั้น นี่ก้องอย่กับใครนะ
แล้วก็มีคนมารับสายผมต่อจากก้อง
พร้อมทั้งอธิบายเส้นทางให้ผมอย่างละเอียด ถ้าผมเดาไม่ผิด คงจะเป็นคนที่ผมเจอที่สระว่ายน้ำแน่ๆ
เมื่อผมขับมาถึงที่รีสอร์ท น้ำก้ได้หลับไปแล้ว
เหลือแต่ก้องกับนายคนนั้นที่ยังรอผมอยู่
“โอ้ง่วงแล้ว แยกย้ายกันไปนอนดีกว่านะ”
ทันทีที่ผมเข้ามาในบ้าน นายคนนั้นก็บอกก้องให้แยกย้ายกันไปนอน
“ส่วนพี่ นอนห้องเดียวกับผมนะครับ”
นายคนนั้นชี้ไปที่บานประตูห้องหนึ่ง เป็นเชิงบอกว่า –นอนที่ห้องนั้นนะครับ—
แล้วตัวเองก็เดินไปหาก้อง ที่กำลังจะไปนอน
“ฝันดีนะครับก้อง ฝันถึงโอ้บ้างนะ”
บอกเสร็จก็เดินตามผมเข้ามาที่ห้องนอน
คืนนั้นผมได้รู้อะไรหลายอย่างจากปากนายคนนี้ นายโอ้.....
“พี่เลวนะ”
นั่นเป็นคำแรกที่นายโอ้เริ่มพูดหลังจากล้มตัวลงนอนทั้งคู่
“พี่รู้ไหมว่าต้นรักพี่แค่ไหน ถึงผมจะเพิ่งรู้จักต้น แต่ผมว่าผมดูไม่ผิด”
“อืม...” ผมไม่มีคำพูดอะไรจะเถียง
“เป็นผมนะ ผมไม่มีทางยอมแบบต้นแน่ๆ กับเรื่องแย่ๆที่พี่ทำไว้”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน.....คงเพราะหึงมั้ง” ผมเริ่มหาเหตุผลมาพูด
“รักตัวเองนะสิไม่ว่า อยากให้ต้นอยู่กับตัวเองตลอด ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับของตัวเอง....บ้าอำนาจ”
นี่เด็กปี 1 กล้าด่าผมขนาดนี้เลยหรือนี่
แต่ผมก็ไม่สามารถเถียงอะไรได้ เพราะสิ่งที่โอ้พูด มันคือความจริงทั้งนั้น
“ก็คงอย่างนั้น....น้ำคงเกลียดพี่มาก”
“ผมว่าไม่ใช่......ต้นยังรักพี่มากต่างหาก”
ผมมองหน้าโอ้ เพราะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“ถ้าต้นไม่รักพี่ คงไม่พยายามหนีพี่หรอกครับ ที่เหลือก็ช่วยพยายามเองนะครับ ผมบอกพี่ได้แค่นี้”
แล้วนายโอ้ก็หันหลังนอนตะแคงข้างให้ผม
นายจะบอกให้พี่พยายามอย่างนั้นหรอ
..............
.............
ถึงนายไม่บอก พี่ก็ไม่เลิกล้มเด็ดขาด
เพราะผมต้องเอาน้ำคนเดิมของผมกลับมาให้ได้
-
[36] (Part: ไอดิน)
ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาเช้ากว่าปกติ คงเพราะผมคิดเรื่องของผมกับน้ำ ทำให้นอนไม่ค่อยหลับ
แต่เมื่อผมกำลังจะเดินไปที่ด้านหน้าบ้านพัก ผมก็พบกับน้ำ
คนที่ผมคิดถึง....แต่ทำไมสายตาของน้ำ มันช่างเศร้าแบบนั้น
ผมยืนมองน้ำอยู่สักพัก จึงเดินกลับเข้าไปอุ่นนมมาให้น้ำ
“มาทำไม” นี่เป็นคำถามแรกที่น้ำเห็นหน้าผม
“ดื่มนมอุ่นๆตอนเช้าก่อนสิ” ผมยังคงทำเป็นไม่สนใจในท่าทางของน้ำ
“ไม่กิน ..... ผมถามว่าพี่มาทำไม” และน้ำก็ยังไม่สนใจในสิ่งที่ผมให้อยู่ดี
“พี่คิดถึงน้ำ ช่วงสอบก็ไม่เจอกัน” ผมทำได้แค่ตอบในสิ่งที่ผมรู้สึก
“นั่นเป็นช่วงที่ผมมีความสุขที่สุด ที่ไม่ต้องเจอพี่” คำพูดของน้ำ ทำให้ผมรู้สึกว่าน้ำเกลียดผมมาก
แต่เพราะคำพูดของโอ้ และความพยายามที่จะลบล้างความผิด มันทำให้ผมฮึดอีกครั้ง
“น้ำจะว่ายังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้พี่มีความสุขที่ได้เจอน้ำ”
“แต่ผมไม่มีความสุขที่เจอพี่ และใครอนุญาตให้พี่มาที่นี่”
“จะว่าพี่หน้าด้านพี่ก็ไม่เถียง เพราะมันทำให้พี่ได้เจอหน้าคนที่พี่คิดถึง”
ผมบอกกับน้ำตามความสัตย์จริง เพราะผมคิดถึงน้ำ
จนไม่สนใจว่าน้ำยินดีหรือต้องการจะเจอผมหรือไม่
“จะไปไหนครับ”
“อย่าตามมานะ”
ผมเห็นน้ำเริ่มเดินหันหลัง ทำให้ผมรีบตะโกนถาม
แต่สายตาและคำพูดที่ส่งกลับมา มันบ่งบอกว่าไม่อยากให้ผมยุ่งสักเท่าไหร่
แค่นั้นไม่ทำให้ความตั้งใจของผมหมดลงหรอกครับ
เมื่อเห็นว่าน้ำคว้าจักรยานขึ้นปั่น ผมจึงรีบใช้อีกคันปั่นตามทันที
“บอกแล้วไงว่าอย่าตามมา”
น้ำยังคงหันมาตะโกนว่าผม
“พี่มันคนหน้าด้านครับ ว่ายังไงก็ไม่รู้สึก”
“กลับกรุงเทพฯไปเลย ผมไม่อยากเจอหน้าพี่”
“แต่พี่อยากเห็นหน้าน้ำนี่ครับ”
“พูดกันไม่รู้เรื่องใช่ไหม......”
พอน้ำพูดจบ สิ่งที่ทำให้ผมตกใจก็คือ ตอนนี้ทั้งน้ำและรถ ล้มอยู่ข้างทาง
ผมรีบจอดรถของตัวเองแล้วตั้งท่าจะวิ่งเข้าไปหาน้ำ
“อย่าเข้ามานะ”
แต่เจ้าตัวไม่ได้ให้ความร่วมมือกับผมเลย
แถมตอนนี้ยังวิ่งหนีผมอีก ทั้งที่ตัวเองก็เจ็บขนาดนั้น
“น้ำหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
ผมตะโกนสั่งน้ำด้วยความเป็นห่วง
“ไม่หยุด พี่ดินนั่นหละหยุด”
“พอเถอะน้ำ เดี๋ยวจะหายใจไม่ทัน”
ผมรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก เพราะกลัวว่าน้ำจะมีอาการกำเริบอีก
“ก็พี่ดินจะตามมาทำไมหละ”
“หยุดเถอะน้ำ พี่ขอร้อง”
ผมไม่อยากให้น้ำวิ่งอีก จึงเป็นผมเองที่หยุดวิ่งไล่
“ค่อยๆหายใจนะ หายใจลึกๆ”
ผมเห็นท่าทางของน้ำแล้วก็ยิ่งห่วง แต่พอผมจะก้าวเข้าไปหา น้ำก็ทำท่าจะวิ่งอีก
“อย่าวิ่งอีกเลยนะน้ำ”
“พี่ดินก็อย่าเข้ามาสิ”
“พี่จะเข้าไปช่วย ขอพี่ดูแลน้ำนะครับ”
“ถ้าผมให้พี่ช่วยครั้งนี้ พี่จะเลิกยุ่งกับผมได้ไหมหละครับ”
น้ำยื่นข้อตกลงที่ทำให้ผมคิดไม่ตก
ถ้าผมเข้าไปหาน้ำครั้งนี้ นั่นหมายความว่าผมต้องปล่อยน้ำไปตลอดใช่ไหม
แล้วถ้าผมไม่เข้าไปช่วยหละ ผมจะทนเห็นน้ำเป็นแบบนี้ได้หรอ
ระหว่างที่ผมกำลังสับสนกับข้อตกลงของน้ำ ก็เหมือนจะมีตัวเร่งเข้ามาทำให้ผมคิดได้
“ได้...ต่อไปพี่จะไม่มาวุ่นวายกับน้ำอีก ครั้งนี้ให้พี่ช่วยนะ”
ผมพูดออกไปพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาน้ำ เพราะตอนนี้น้ำไม่ได้ยืนอยู่เหมือนเดิมแล้ว
แต่กำลังนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง พร้อมกับกุมหน้าอกของตัวเอง
ผมทนไม่ได้หรอกที่จะให้น้ำเป็นอะไรไป เพราะอย่างนั้น ผมจึงยอมจากไปดีกว่า
“หายใจลึกๆนะครับ ค่อยๆ” ผมรีบเข้าไปกอดน้ำไว้ทันที
พร้อมกับเริ่มอุ้มคนที่ผมรักไว้ในอ้อมแขน
เวลานี้ไม่มีความรู้สึกอื่นใด นอกจากความรู้สึกเป็นห่วง
ผมรีบเดินกึ่งวิ่งไปที่บ้านพักทันที เพราะผมคงทนไม่ได้ ถ้าน้ำเป็นอะไรขึ้นมา
ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรทั้งนั้น
ไม่ได้คิดว่าจะไม่ได้เจอน้ำอีก
ผมคิดเพียงแต่ว่า --- น้ำต้องไม่เป็นอะไร ---
เมื่อผมส่งน้ำไว้ในที่ที่ปลอดภัยและเห็นว่าน้ำไม่เป็นอะไรแล้ว
...................ผมก็จะไป...................................................................
-
:z2: :z2: :z2:
ยิ้มๆ ได้อีกมุมมอง แอบๆปลื้มกับคำพูดของ โอ้
(มึงพูดจาโดนว่ะ 555+)
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(แอบกลัว)
-
:o7:
-
:sad4: จะไปไหนอีกครับไอดิน :sad4:
-
พี่ดินจะพระเอกไปไหนเนี่ย :serius2:
เมื่อน้องน้ำหายจะไป โอ๊ยคู่นี้เมื่อไรจะเข้าใจกันล่ะเนี่ย
ชอบคู่โอ้กับก้องจัง ก้องแบ๊วได้ใจอ่ะ
รอลุ้นคู่นี้ต่อไปนะ
-
รักแม้รักยังไงก็รักได้เพียงหัวใจ
สุดท้ายต้องยอมเป็นคนที่ปวดร้าว :m15:
-
:เฮ้อ: เมื่อไหร่นะจะดีกัน T^T
น้ำก็ใจร้ายมากเลยนะคับที่พูดแบบนั้น
..
เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป รอติดตามนะคับ
-
เมื่อไหร่น้ำจะใจอ่อนสักที :เฮ้อ:
สงสารพี่ดินจัง :sad4:
o13
-
โอเค
สรุปว่า
ชอบโอ้
จบ
:laugh: :laugh:
-
ดีกันซักทีน้า ดช ต้นน้ำ :impress3:
-
สู้ต่อไป ดินเคชิ!!
-
คนที่รักกันบางที ทำไมต้องทำจิตใขกันด้วยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ
รู้ๆ ทั้งรู้ว่ารักแทบตาย แต่ก็ยังทำร้ายจิตใจกันไม่เลิกไม่ลา :seng2ped:
รออ่านต่อไป สงสารดินนะ แต่อย่างว่า ต่างฝ่ายต่างทำร้ายจิตใจกันเอว เหอะๆๆๆ
รอดูต่อๆ ไป :o12:
-
เมือไรจะรักกันนะ o13 o13 o13
-
โหย..คู่นี้เค้าจะได้รักกันมั้ยเนี่ย = = "
-
พี่เลวนะ...
ประโยค + 1 ไปเลย
-
เออ....บีบคั้นดีจัง จะติดตามอ่านจนกว่าทั้งคู่จะกลับมาดีกันคะ (แต่ก่อนจะดีกันได้นี่เล่นเอาคนอ่านลุ้นกันตัวโก่ง)
-
เข้ามา +1 ให้ครับ แล้วรีบมาลงต่อนะ
ไม่รู้ว่า ต้นน้ำจะใจอ่อนเมื่อไหร่นะ :เฮ้อ:
พี่ดินสู้ ๆ นะ
:undecided: :undecided:
-
คิดถึงเพลงนี้
*ก่อนที่มันจะสาย. . . . . . . . . . เกินไปกว่านี้
ไม่เอาอีกแล้ว. . . . . .เราไม่ทะเลาะกันได้ไหม
เมื่อต่างคนก็รัก และต่างคนก็หวง
แล้วเรา. . จะเถียงกันเพื่อใคร?
เมื่อผลสุดท้าย. . . . . ก็ดีแต่ต้องเสียใจกันไป
เมื่อมันไม่ไปไหน ทำไมต้องทนทุกข์
ให้เรา. . .ได้รักกันดีกว่า........
รักกันเถอะ ๆ :กอด1:
-
จะเศร้าไปหรือเปล่า แต่ก็ยังติดตามอยู่นะครับ
-
อ่านกี่ทีๆ ก็ชอบ แอบหวังว่าเมื่อไหร่สองคนนี้จะเข้าใจกันสักทีนะ....
ถ้าเข้าใจกันดีล้วก็ขอตอนหวานๆเลี่ยนๆมาให้คนอ่านได้หัวใจพองโตกันด้วยนะครับ พี่บี.... o13
-
:เฮ้อ: ทันจนได้ อ่านแล้วชอบจังเลยครับ
ขอสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
:o12: :o12:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พึ่งได้เข้าอ่านค่ะ
แรกๆเรื่องทำให้คิดว่า เรื่องนี้จะเปนเรื่องเศร้าได้ยังไง
แต่พออ่านไปอ่านมาก็รู้ว่าไอ่พี่ดินมันใจแคบนิเอง แล้วก็เจ็บ(สม)
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปกับข้อเสนอของน้ำที่พี่ดินไม่ได้เจอกับน้ำอีกต่อไป
มาต่อไวๆนะค่ะ
รออยู่ o13 :L2:
-
ต้นน้ำสับสนมากมายเลยนะเนี่ย
แบบนี้เหมือนลงโทษตัวเองไปพร้อมๆกับสั่งสอนพี่ดินเลยสิ
บวก 1 แต้ม ขอบคุณคุณบีสำหรับตอนนี้ค่ะ
-
สวัสดีครับ
มาต่อเร็วจัง :กอด1:
อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ ว่าที่เดาไว้นั้นจะถูกไหม
หึหึ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด
พี่ดินจะไปไหน
กลับมาก่อน :dont2:
แต่ก็นะน้ำดันยืนข้อเสนอมาแบบนั้น
มันก็มีแค่ทางเลือกเดียวให้พี่ดินจำใจต้องเลือก
แต่พี่ดินคะ
อย่าพึ่งหายไปเลยนะ
ตื้อมาขนาดนี้แล้ว
ก็ด้านๆตื้อไปอีกสักนิดเถอะนะ
เอาใจช่วยความรักของพี่ดินกะต้นน้ำค่า
:L2:
-
อ่านคู่ ก้อง โอ้ แล้ว น่ารัก มีความสุขดีจัง :impress2:
-
So sadddddddd :m15: :m15:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
ชื่อตัวละครน่ารัก แต่เนื้อเรื่องโหดร้าย :sad4:
ปล. โอ้นอนตะแคง แล้วหันข้างให้ดินได้ไงน่ะ
-
หยุดทำร้ายความรู้สึกกันได้แล้ววววว
ชีวิตคนเรามันไม่ยืนยาวเลยนะ อะไรที่ตักตวงได้ก็คว้าไว้เถอะ ก่อนที่จะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้เราได้เห็นกัน :sad11:
-
สงสารพี่ดิน คิดถึงพี่กัน
-
รอ ร๊อ รอ :t3:
-
:serius2: อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆ
-
ตามมาให้กำลังใจค่ะ o15 o15 o15
-
งั้นสิ่งที่ต้นหวังคงจะไม่มีทางได้แล้วล่ะ
-
[37] (Part: ไอดิน)
ผมพาน้ำมาที่บ้านพัก ทันทีที่มาถึงผมรีบตะโกนเรียกก้องทันที
“ก้อง....ตื่นสิก้อง”
ผมทั้งวิ่ง ทั้งตะโกนไปพร้อมกัน
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
ก้องหน้าตาตื่นวิ่งออกมา แต่ผมยังไม่มีเวลาอธิบายอะไร
“เปิดประตูก่อน!” ผมบอกก้องด้วยความร้อนใจ
เมื่อผมเข้ามาที่ห้องนอนของน้ำแล้ว ก็วางน้ำลงบนที่นอนทันที
ตอนนี้น้ำสงบลงแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สติ
ผมได้แต่นั่งกุมมือของน้ำไว้ ด้วยความรู้สึกกังวล
“เกิดอะไรขึ้นครับพี่ดิน”
ก้องเดินตามเข้ามาถามผม
“น้ำ........เหนื่อยนะ เลยหายใจไม่ทัน”
ผมตอบออกไปด้วยความอ่อนแรง
“แล้วทำไมต้นถึงเหนื่อยละครับ”
ตอนนี้ก้องจ้องหน้าผม คงโกรธหรือไม่พอใจผมอยู่เป็นแน่ เพราะสีหน้าที่แสดงออก มันบอกได้แบบนั้น
“น้ำปั่นจักรยานหนีพี่....ก็เลย............”
ผมไม่อยากพูดถึงมันอีก เพราะมันทำให้ผมนึกถึงข้อตกลงของน้ำ
----“ถ้าผมให้พี่ช่วยครั้งนี้ พี่จะเลิกยุ่งกับผมได้ไหมหละครับ”-----
“พี่ดินก็รู้ว่าต้นออกแรงมากไม่ได้ แล้วทำไมยังให้ออกแรงอีก”
“พี่ขอโทษ...”
“แล้วทำไมถึงเป็นแผลถลอกแบบนี้หละ”
ก้องไม่ได้สนใจคำขอโทษของผม ยังคงเดินสำรวจตัวน้ำอยุ่เหมือนเดิม
“จักรยานน้ำล้ม”
ตอนนี้ก้องหันมาหาผมแล้ว พร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจใส่
“ปล่อยเพื่อนผมเดี๋ยวนี้นะ”
ก้องเดินมากระชากแขนผม ให้ออกจากมือน้ำ
“พี่ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเพื่อนผมอีก ถึงผมจะรักและเคารพพี่ แต่ผมรักเพื่อนมากกว่า”
ก้องยังคงกระชากแขนผม แต่ผมก้ไม่ยอมปล่อยมือออกจากน้ำ
“พอเถอะก้อง ให้ต้นพักผ่อนนะ”
ตอนนี้โอ้เดินเข้ามาหาก้อง และพูดเตือน
เพราะมือผมไม่ปล่อยออกจากมือน้ำ เมื่อก้องกระชากแขนผม น้ำก็เลยเหมือนโดนกระชากไปด้วย
ก้องยืนจ้องหน้าผม พร้อมกับลดมือตัวเองลง
“ต้นทำผิดอะไรนักหนา พี่ถึงไม่ให้อภัย พี่ทำอะไรกับต้นไว้อย่าคิดว่าผมไม่รู้ แล้วทำไมหละ พี่ไม่อยากให้ต้นไปยุ่งกับพี่ ตอนนี้ต้นก็ทำให้แล้วไง ทำไมพี่ต้องมาตามกวนต้นอีก เพื่อนผมยังเจ็บไม่พอหรือไง”
ก้องพูดออกมาพร้อมกับน้ำตา โดยมีโอ้คอยยืนอยู่ข้างๆ
“ผมไม่อยากให้พี่มายุ่งกับต้นอีก ถึงผมจะดูเป็นเด็กไม่ค่อยคิดอะไร ไม่ใส่ใจอะไร แต่ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ว่าเพื่อนผมเจ็บขนาดไหนจากการกระทำของพี่....................ผมไม่อยากเกลียดพี่ เพราะอย่างนั้น อย่ามายุ่งกับต้นอีก”
ก้องพูดไปก็ปาดน้ำตาไป นอกจากผมจะทำร้ายใจน้ำแล้ว
นี่ผมยังทำลายความนับถือที่ก้องมีต่อผมด้วยงั้นหรือ
“ขอพี่อยู่จนน้ำตื่นได้ไหม”
ผมพูดขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้หันไปมองหน้าก้อง สายตาของผม ยังคงจับจ้องอยู่ที่น้ำเหมือนเดิม
“พี่ขอแค่นั้น..........แล้วพี่จะไม่ทำร้ายน้ำอีกต่อไป”
ผมพูดอีกครั้ง เพราะก้องไม่ตอบอะไรผม
“อืม.....”
เมื่อก้องตอบเสร็จ ก็เดินออกจากห้องไป พร้อมกับโอ้
---น้ำครับ พี่ดินคนนี้คงเลวมากเลยใช่ไหมครับ พี่มันนิสัยแย่ นิสัยไม่ดี ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่น ไม่เคยทำสิ่งที่ถูกต้อง ตลอดเวลาที่มีน้ำอยุ่ใกล้ๆ พี่รู้สึกดีจนไม่อยากให้เราต้องจากกัน แต่เพราะทิฐิบ้าๆของพี่ ทำให้การกระทำกับความรู้สึกสวนทางกันแบบนั้น แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นว่า น้ำต้องมาเจ็บเพราะพี่ซ้ำแล้วซ้ำอีก............................คราวนี้ พี่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง เมื่อน้ำตื่นมา นั่นจะเป็นการเจอหน้ากันครั้งสุดท้าย แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น พี่ขออยู่กับน้ำแบบนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ---
น้ำตาของผมไหลหยดลงมา เพียงเพราะคิดว่า หลังจากที่น้ำตื่น
ผมกับน้ำจะกลายเป็นแค่คนที่ไม่รู้จักกันอีกต่อไป
ผมไม่ได้หมดรักน้ำ แต่ผมก็ไม่อยากเห็นน้ำต้องทรมานเพราะผมอีก
อีกทั้ง ผมทำลายความเคารพของก้องไม่ได้ด้วยเช่นกัน
ผมอิงแอบแก้มของตัวเองเข้ากับมือของน้ำเบาๆ
เป็นการปลอบใจตัวเอง ว่ามือเล็กๆของน้ำ จะคอยยื่นมาเสมอ เมื่อผมอ่อนแอ
“น้ำครับ......พี่ดินรักน้ำเสมอครับ” ผมพูดพร้อมกับจูบลงที่หน้าผากของน้ำ
นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้บอก
แต่มันจะไม่ใช่ความรู้สึกสุดท้าย ที่จะจางหายไป...............................
-
เย้เย้เย้ 5555 :mc4: :mc4: :mc4:
คนแรกที่เข้ามาเม้นในรอบนี้
ดีใจมากมายเลยอะ
มาต่อเร็วๆน้า....เปงกำลังใจให้ครับ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:o12: :o12: :o12:
-
ดูท่าแล้วกว่าจะเข้าใจกัน คงอีกยาวเลย
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เข้าใจด.ช.ต้นน้ำ....แต่
สงสารนายไอดินแหะ
:sad4: :sad4: :sad4:
-
จะทำร้ายใจคนอ่านไปถึงไหน
สงสารพี่ดิน :m15: :m15: :m15:
-
โอยยย นี่แหละ นิยายดราม่าแห่งปี....
อ่านแล้วน้ำตาท่วมจอกันเลยทีเดียว ขอเหอะนะ...
ดีกันเร็วๆ
แต่ก็นะ อย่างนี้ก็หนุกดี..
ฮ่าๆ มันส์ๆ ชอบๆๆๆ
-
พี่ดินครับ
สู้ต่อน้าาา
-
รออ่านต่อคับ
อยากรู้ว่าน้ำจะคิดยังไง??
-
สวัสดีครับ
พิมพ์อะไรไม่ออก...
แต่ตั้งหน้าตั้งตาติดตามอย่างไม่ลดละ
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
:เฮ้อ: เหนื่อยใจ ถึงจะเคยหมั่นไส้ดินมาก่อน
แต่ตอนนี้สงสารดินแล้วอ่ะ
รอต้นตื่น จะว่าไงเนี่ย พี่ดินจะไปแล้วน๊ะ :m15:
-
สงสารพี่ดินจังเลย
แล้วก้องคิดดีแล้วหรอกที่ผลักไสพี่ดินให้ไปไกลๆตัวเอง
ทำไมไม่ทำตามหัวใจตัวเองซะบ้าง
:o12: :o12: :o12:
-
:dont2: :dont2: พี่ดินนนนนนนนนนน
บทจะเศร้าก็เศร้าขนาด
อยากให้น้ำตื่นมาได้ยินพี่ดินพูดว่ารักจังเลย
น้ำอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้
แต่ถ้าเกิดน้ำตื่นขึ้นมา
ก็จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าพี่ดินสินะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
มันเศร้าค่า
:o12:
-
:monkeysad:
-
มันจะยุ่งตุงนังไปถุงไหนนะ ความรักกับฐิถินี่น่ากลัวจัง ชอบทำร้ายจิตใจตัวเองเหมือนกันทั้งคู่
-
:o12: ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ววว
อ่านเรื่องนี้ เสียน้ำตาตามเลยตอนทีเดียว
ทำไมเรื่องมันเศร้าแบบนี้อะ :m15:
รออ่านตอนต่อไป ให้น้ำตากลายเป็นสายเลือดกันเลยทีเดียว
บวก1 ให้คนแต่งนะคับ o13
-
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคับ
ที่บรรยายความรู้สึกของพี่ดินออกมาดีมาก[โดยเฉพาะตอนนี้]
ความรู้สึกของคนที่รักมากแต่ทำได้แค่นี้
มันอธิบายยากจริงๆ
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคับ
-
พี่ดินจะยอมปล่อยมือจากต้นน้ำจริงๆเหรอ :o12:ขอให้ต้นน้ำเปลี่ยนใจเมื่อตื่นขึ้นมานะคะ
-
ต้นน้ำ จะทำอย่างไรนะ
พี่ดิน จะไปแล้ว จะยอมให้พี่ดินไปจริง ๆ หรอ :m15: :m15:
:undecided: :undecided:
-
เง้ออออออออออออออออ
เศร้าได้อีก :o12:
-
และแล้วความรักก็หลุดลอยไป
็ก็ดีเหมือนกัน เจ็บแม่งทั้งคู่
แล้วใครจะทุรนทุรายกว่ากัน
-
:impress3: :impress3:
-
:o12:
It's sad, so sad, it's such a sad situation. :monkeysad:
-
สงสารพี่ดินนะ สงสารมากๆ ก้องทำไมโหดแบบนี้ เหอะๆๆๆๆ หนูก้อง :o12:
-
:เฮ้อ: เครียด กดดัน เหนื่อยใจ
นิว(ยิ้มเศร้าๆ)
-
การที่คนเรามีความรักควรจะมีความสุขไม่ใช่หรือ
แล้วทำไมต่างคนต่างทำให้ตัวเองเจ็บแบบนี้ล่ะ
:เฮ้อ:ไม่เข้าใจความรักเลยจริงๆ
คนที่จะทำให้เราหยุดร้องไห้ได้ก็คือคนที่ทำให้เราร้องไห้
คนที่จะทำให้เราหยุดฟูมฟายก็คือคนที่ทำให้เราฟูมฟาย
คนที่จะทำให้เราหยุดโหยหาความรักได้ก็คือคนที่เรารัก :กอด1:
-
:sad4: :sad4: :sad4: ไอดิน
-
:sad4: เศร้าาาาา T^T
-
อยู่ที่การตัดสินใจ ของคน 2 คน
ไม่มีใครรู้ดีเท่ากับใจของเราเอง..
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านยังตามไม่ทันเลย
ไม่ค่อยมีเวลา
แต่ชอบเด็กชายต้นน้ำมากๆ
น่ารัก :กอด1: :กอด1:
ขอแบบนี้สักคนได้ป่าว
:3123: :L2:
-
ดินคงทรมาณใจแย่เลย
-
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย
ดินก็เจ็บ
น้ำก็ปวด
จะมีทางไหนไหมที่จะทำให้ทั้ง 2 คนเข้าใจกัน แล้วมีความสุขซะที
-
:mc4:
เย้ๆๆๆๆๆ ได้อ่านและ
เริ่มสงสารพี่ดินแล้วอ่ะ
อิจฉาก้องจัง ชิชิ
-
:o12:
-
:o12: :o12: :o12:
-
:z13: จิ้มน้องเพียว
ไม่หลับไม่นอน :z1:
แวะเข้ามารออ่านนิยาย อย่างมีความหวัง :z3:
-
ดินอุ้มน้ำ น้ำให้ความชุ่มชื่นกับดิน
เมื่อไหร่จะเข้าใจกันอึดอัดแทน :o12:
-
ทำไมต้องทำร้ายกันไปอย่างนี้ เฮ้อ!!!!
:o12:
-
:call: :call:
-
ฺVery Tragedy :o12:
ไงก็สู้ๆต่อไปนะ
ทั้งคู่เลย ดิน กะต้น
แล้วก็จะได้ว่า กินคู่กับน้ำ ไม่ใช่คู่กับฟ้า :laugh:
-
เย้ๆในที่สุดก็อ่านตามทัน
SaD มากๆน่าสงสารดินอ่า
รีบมาลงต่อนะ
รอยุนะ
+1
ชอบมากเลย
สนุกมากๆ
บะบาย
:mc4:
-
วันศุกร์แล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ
อยากอ่านต่อแล้วคร้าบบบ
-
รออ่านต่อไป รีบๆ มาลงนะครับ พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย ใกล้จะสอบแล้ว...ฮือๆๆๆ
ถ้าพี่ท่านมาอีพช่วงสอบนี่ o22
-
เศร้าจังเลย เมือ่ไรจะสมหวังกันนะ :sad4: :sad4: :sad4:
-
[38] (Part: ไอดิน)
มือผมยังคงจับมือน้ำไม่ปล่อย นานเท่าไหร่ผมไม่อาจจะรู้ แต่เท่าที่เป็นอยู่ มันก็ทำให้ผมรู้สึกดี เพราะมือของน้ำยังไม่หายไปไหน ยังคงอยู่ภายในมือของผมเสมอ เพราะไม่รู้ว่า ถ้าน้ำตื่นขึ้นมาแล้ว ผมจะสามารถทำแบบนี้ได้อีกหรือไม่ ใบหน้าซีดขาวของคนตรงหน้า มันทำให้ใจผมปวดร้าว ............ ปวดร้าวที่ทำให้น้ำต้องเป็นแบบนี้ ปวดร้าวที่ไม่สามารถแก้ไขอะไรให้ดีขึ้นได้ และที่ปวดร้าวที่สุด คือ ผมต้องจากคนๆนี้ไป........................
ระหว่างที่ผมนั่งคิดอยู่นั้น มือที่ผมกุมอยู่เริ่มขยับ และตาของคนที่ผมเป็นห่วงค่อยๆลืมขึ้นมา
“น้ำเป็นยังไงบ้าง รู้สึกยังไงบ้าง”
ผมลุกขึ้นลูบหน้าลูบหัวของน้ำ ด้วยความเป็นห่วง
และก้องเหมือนจะได้ยินเสียงผม ตอนนี้จึงเข้ามาในห้องแล้ว
“พี่ดิน....ต้นเป็นอะไร”
เมื่อโผล่พ้นประตูห้องเข้ามา ก้องก็ถามผมทันที ทั้งที่ยังไม่เห็นน้ำด้วยซ้ำ
“น้ำฟื้นแล้วก้อง” ผมค่อยๆพยุงน้ำให้ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับขยับหมอนมารองด้านหลัง
“รู้สึกดีขึ้นหรือยังครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วง
“เมื่อไหร่พี่ดินจะไป!!” เป็นก้องที่ถามผม หลังจากเดินมายืนอีกข้างของน้ำ
เมื่อได้ยินคำพูดของก้อง ทำให้ผมคิดได้ ว่าหมดเวลาสำหรับผมแล้วตอนนี้
“ครับ....พี่กำลังจะไป” ผมส่งสายตามาให้น้ำ ที่ตอนนี้ได้แต่มองหน้าผมนิ่ง สายตาของผมที่มีให้ มันต่างไปจากทุกครั้ง ความเป็นห่วงและความรักยังมีให้เสมอ แต่ที่เพิ่มเข้าไปคือความปวดร้าวที่ต้องจากกัน แต่นั่นคือสิ่งที่ผมเป็นคนเลือกเอง..........เพื่อคนที่ผมรัก
ผมกำลังจะลุกเดินจากมา แต่มือของน้ำก็ยื่นมาจับมือผมไว้
“เดี๋ยวก่อนสิ ขอผมคุยกับพี่ก่อน” นั่นทำให้ผมยิ่งสับสน น้ำมีอะไรจะพูดกับผมอีก หรือต้องการจะย้ำให้ผมเลิกยุ่งกับน้ำตลอดไป
“ไม่เห็นต้องคุยอะไรเลยต้น” ก้องยืนกอดอกพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ดูไม่พอใจ
“เราขอเวลาไม่นานหรอกก้อง ขอคุยกับพี่ดินก่อนนะ” น้ำหันไปมองก้องด้วยความอ่อนเพลีย
“งั้นก็คุยไปสิ” แต่ก้องก็ยังยืนอยู่ที่เดิม น้ำก็ได้ส่ายหน้ากับอาการของก้อง
“โอ้....รบกวนหน่อยนะ” ตอนนี้น้ำหันไปขอความช่วยเหลือจากโอ้
และไม่ผิดหวัง เพราะตอนนี้โอ้เดินเข้ามาอุ้มก้องไปแล้ว
“ปล่อยเดี๋ยวนะโอ้ เดี๋ยวพี่ดินทำร้ายต้นอีกจะว่ายังไง ปล่อยดิ ปล่อยยยยย.....” เสียงก้องยังโวยวายไม่เลิก แต่โอ้ก็ไม่มีทีท่าจะปล่อยลงมา
“เหลือกันสองคนแล้วครับ” น้ำบอกผม
“ครับ” แต่ผมก็ตอบได้แค่นั้น เพราะไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ
“ทำไมพี่ดินยังอยู่ที่นี่หละครับ” นั่นคือคำที่แทงใจผมอย่างมาก แต่คนที่พูดไม่แสดงอารมณ์ใดๆให้เห็นมากไปกว่าคำพูดที่บ่งบอกว่าผมไม่ควรอยู่ตรงนี้
“พี่กำลังจะไปครับ พี่ขอโทษ” ผมกำลังจะไปจริงๆ ไปจากที่นี่ ไปจากคนคนนี้ ต่อไปผมไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้คนที่ผมรักได้อีก ผมขอโทษ.....ขอโทษที่ผมไม่ทำตามข้อตกลง ขอโทษกับสิ่งที่เคยทำตลอดมา และขอโทษที่ผมเลิกรักคนนี้ไม่ได้
“แล้วยังยืนอยู่ทำไมหละครับ” เหลือจากทั้งผมและน้ำเงียบกันไปพักหนึ่ง น้ำก็พูดในสิ่งที่ผมไม่อยากได้ยิน
“ได้ครับ ต่อไปพี่จะไม่ทำให้น้ำลำบากใจอีก” ผมพูดก่อนที่จะหันตัวกลับ แต่น้ำดึงมือของผมไว้อีกครั้ง
“อะไรที่ทำให้ผมต้องลำบากใจ” คำถามง่ายๆ แต่มันทำร้ายคนตอบอย่างผมเอามากๆ
“ต่อไปพี่จะไม่มาเจอน้ำอีก ไม่วุ่นวายกับชีวิตน้ำ ไม่ทำให้น้ำต้องอึดอัดใจเมื่อเจอหน้ากัน .........”
“พี่ดินทนได้หรือครับ” จะถามทำไมหละน้ำ ในเมื่อน้ำก็น่าจะรู้คำตอบของมันดีอยู่แล้ว
แต่ผมก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่ได้ตอบอะไรออกไป
“แสดงว่าพี่ดินจะผิดสัญญา” น้ำเห็นผมส่ายหน้า คงคิดว่าผมคงไม่เลิกตามตื้ออีกแน่นอน จึงถามขึ้นมา
“เปล่าครับ....พี่ทนไม่ได้ที่ต้องห่างจากน้ำ พี่ทนไม่ได้ที่จะไม่ได้ใกล้ชิดน้ำ พี่ทนไม่ได้ถ้าไม่ได้เห็นหน้าน้ำ และยิ่งทนไม่ได้ ที่จะไม่ได้รักน้ำ.............แต่พี่จะพยายามข่มใจตัวเอง ให้ยอมรับว่าน้ำเกลียดพี่....” ผมอยากจะกลืนคำว่าเกลียดลงไปอีกครั้ง เพราะมันยิ่งตอกย้ำให้ผมรู้ว่าก่อนหน้านี้ผมทำอะไรไว้กับน้ำบ้าง แต่ผมก็ได้แต่พูดต่อ
“พี่จะไม่ตัดใจจากน้ำ พี่จะรักน้ำในมุมของพี่ โดยไม่วุ่นวายกับน้ำ ขอแค่นี้ได้ไหมครับ”
“ถ้าผมบอกว่าไม่ได้หละ” น้ำยังคงถามผมนิ่งๆ
“ถึงน้ำไม่อนุญาต ก็ห้ามใจพี่ไม่ได้หรอกครับ” ผมมองหน้าน้ำด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
“อย่างงั้นผมก็คงทำอะไรพี่ไม่ได้”
“พี่ควรต้องไปสักที ดูแลตัวเองด้วยนะครับ ถึงเราจะเป็นแค่คนเคยรู้จักกันในสาตาน้ำ แต่น้ำยังเป็นคนที่พี่รักเสมอ” ตอนนี้น้ำปล่อยมือผมแล้ว และผมก็ได้แต่ก้มหน้าเดินออกมา ผมคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา มันทำให้ตาของผมเริ่มร้อน และรอบขอบตามีน้ำมาเอ่ออยู่ เตรียมพร้อมจะไหลลงมาได้ทุกเมื่อ
“แล้วใครกันที่เคยบอกจะดูแลผม” เสียงน้ำเอ่ยออกมา เมื่อผมหันกลับไปมอง เจ้าของคำถามก็ไม่ได้มองมาที่ผม แต่มองออกไปด้านนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย
“พี่คงไม่สามารถทำแบบนั้นได้แล้วหละครับ” ผมพยายามไม่มองคนที่อยู่บนเตียง เพราะมันยิ่งทำให้ผมอ่อนแอลงเรื่อยๆ
“ถ้าทำไม่ได้ แล้วจะพูดมาเพื่ออะไร” เสียงน้ำตะโกนบอกด้วยความโมโห
“น้ำจะให้พี่ทำยังไงหละครับ ตอนนี้แม้แต่จะเข้าใกล้น้ำ พี่ยังทำไม่ได้เพราะน้ำไม่ต้องการเจอหน้าพี่อีก พี่อยากดูแลน้ำ อยากทำให้น้ำทุกๆอย่าง แต่พี่จะทำมันได้ยังไงหละครับ น้ำบอกพี่สิ” ผมบอกกับน้ำด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง สิ่งที่ผมอยากทำให้น้ำไม่เคยจางหายไป แต่ผมจะทำได้อย่างไรหละ ผมคิดไม่ออกจริงๆ
“เกลียดบ้างหละ ไม่อยากเจอหน้าบ้างหละ........เคยถามผมไหมว่ารู้สึกยังไง” ตอนนี้น้ำเดินมาหาผม พร้อมกับคว้าคอเสื้อผมกระชากเข้าหาตัวเอง
“ก็มันควรจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือครับ” ผมหันมองไปทางอื่น
“โถ่โว้ย.......นี่จะต้องให้พูดยังไงอีกวะ ถ้าโง่นักก็ไม่ต้องมายุ่งกัน คนเค้าง้อเนี่ยรู้หรือเปล่าวะ” น้ำตะคอกใส่ผม ซึ่งผมก็ได้แต่ยืนฟังเงียบๆ
---อะไรนะ.............ใครง้อ........ไม่ต้องมายุ่ง...ถ้าโง่นัก---
น้ำง้อผมหรอ มันจริงหรอ เมื่อผมทวนคำพูดน้ำ ก็หันกลับไปมองหน้าน้ำอีกครั้ง
“นี่น้ำง้อพี่หรอ น้ำไม่โกรธพี่แล้วหรอ.......”ผมยิ้มพร้อมกับเอื้อมมือไปกอดเอวคนตรงหน้า
“ไม่รู้เว้ย แค่นี้คิดเองสิ ถ้าคิดไม่ได้ก็ไม่ต้องมายุ่ง....ไม่อยากมีแฟนโง่” น้ำปัดแขนผมออก พร้อมกับเดินไปที่เตียง
“คิดได้สิครับ น้องน้ำของพี่ดิน” ผมเดินไปกอดเอวน้ำทางด้านหลัง เอ่ยคำพูดกระซิบข้างหูน้ำเบาๆ
น้ำหันมายิ้มให้ผม พร้อมกับพูดออกมาว่า
“ก้อง!!!!” มันเป็นเสียงตะโกนของน้ำ และทันทีที่พูดจบ ก้องก็รีบโผล่หน้ามาทันที
“ปล่อยเพื่อนผมเดี๋ยวนี้นะพี่ดิน” ก้องพูด พร้อมกับวิ่งมากระโดดเกาะหลังผม กระชากออกจากน้ำ มือเล็กๆของก้องทั้งทุบทั้งชกตัวผมมั่วไปหมด อะไรกันอีกวะเนี่ย ผมโดนก้องทุบจนล้มลงไปนอนกับพื้น แต่ก้องก็ยังไม่เลิกตามมาจัดการผม
“พอได้แล้วก้อง” เสียงของน้ำบอกก้องให้หยุด พร้อมกับก้องที่ลุกออกจากตัวผม
“จำไว้นะครับพี่ดิน.....เป็นแฟนผมต้องอดทน นี่เป็นการเอาคืนกับเรื่องที่ผ่านมาครับ” น้ำบอกผม ที่ตอนนี้ได้แต่งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“หมายความว่าไงอะต้น” ก้องก็งงเหมือนกัน
“ไม่มีอะไรหรอกก้อง เราแค่อยากเอาคืนนิดหน่อย แต่เราทำพี่ดินไม่ลง เลยยืมมือนายนะ ขอบใจนะ”
“แล้วใครเป็นแฟนใคร” ก้องยังถามต่อ
“ก็เรากับพี่ดินไง ไม่มีไรแล้วก้องกับโอ้ออกไปก่อนเถอะ” น้ำยิ้มให้ก้อง พร้อมกับโอ้ที่ลากมือก้องออกไป แต่ก้องก็ยังงกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“ลุกไหวไหมครับพี่ดิน” น้ำส่งมือมาให้ผมจับ พร้อมกับฉุดให้ผมลุกขึ้น
“เจ็บไหมครับ” น้ำถามพร้อมกับลูบหน้าของผมไปด้วย
“ร้ายนะเรา” ผมบอกน้ำพร้อมรอยยิ้ม
“เปลี่ยนใจยังทันนะครับพี่ดิน” น้ำตอบกลับมา
“เปลี่ยนไม่ทันแล้วหละ รักไปหมดใจแล้วนี่ เจ็บกว่านี้ก็ทนได้” ผมยืนยิ้มให้กับน้ำ
“พี่ดินรักน้ำนะครับ” ผมพูดพร้อมกับก้มลงไปหอมแก้มน้ำ
“ได้ยินตั้งแต่ตอนนอนแล้วหละครับ” น้ำตอบกลับมา พร้อมกับหอมแก้มผมคืน
คงไม่ต้องเอ่ยคำพูดอื่นใดมากไปกว่านี้อีกแล้ว แค่ดินและน้ำอยู่คู่กับ อะไรทุกอย่างก็เพียงพอแล้วสำหรับดินอย่างผม............................พี่ดินรักน้ำเสมอครับ
.....................................................จบ.....................................................................
-
จิ้ม
แอร้ก จบแล้ววววว
แงๆๆอยากดูตอนต่อไปอะ - -
-
กรีีดดดดดดดดดดดดดดด
ดีใจจจจจจจจจจจ
รักกันแล้ววววววววววววววววววววววววววววววว
:pig4:
ขอรีเควสหวานๆด้วยน้าอิอิ
-
ขอบคุณคร่า เข้าใจกันในที่สุดหลังจากลุ้นมายาวนาน 55 :laugh:
ขอตอนพิเศษอีกได้มั้ยค้า คนเขียน :impress2:
-
หลังจากทำร้ายต้นน้ำ ทำร้ายไอดิน ทำร้ายคนอ่าน
ไอ้คนเขียนบ้าก็กลัวจะโดนรุม
เลยให้ทั้งคู่สมหวังกันสักที
ส่วนเรื่องหวานๆนี่ ยากนะนี่
เพราะคนแต่งไม่ถนัด =.=!
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับความรักนะครับ
และขอบคุณที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้
ขอบคุณครับ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
บทจะดีกัน ก็ดีกันง่ายดี
ทำเอาเราตามไม่ทันเลย บรรยากาศตอนก่อนๆยังมาคุอยู่เลย
ปล. ไม่มีตอนพิเศษเหรอครับ
-
ในที่สุดก็รักกัน รักกัน :-[ :-[
-
กาม
จบละ
ยังไม่มีฉากรักๆเลย
มีแต่โหดๆ
จบละ
SAD
:mc4:
-
:mc4: จบแล้ว ในที่สุดก็เข้าใจกันแล้ววว
ลุ้นซะตัวโก่งเลย ยาวนานมากๆ
มีตอนพิเศษไหมอ่า อยากอ่านๆๆๆ
-
:man1: ในที่สุด น้ำกับดินก็อยู่คู่กัน ร้ายเหมือนกันนะน้องน้ำ
อยากให้มีตอนพิเศษจังค่า
o13
-
จบแล้วอ่า ขอบคุณค่า มีโหดส่งท้ายอีกนะเนี่ย
แต่ก็ยังได้กลับมารักกันเนอะ :L1:
-
:bye2: o13
-
ในที่สุดก็รักกัน :L1:
:pig4:
-
เย้...รักกันแล้ววว
-
เข้าใจกันซะที
:mc4: :mc4:
-
ไรอ่า มาจบซะแล้ว แบบนี้จะมีตอนพิเศษป่าว คับ
-
กรรม จบง่ายๆจริงๆ
ยังไงก็ดีกว่าโกรธกันอ่ะนะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆด้วยน้า
o13 o13 :bye2: :bye2:
-
:กอด1: o13ขอบคุณครับ สำหรับความสุขที่มอบให้
-
น้ำนี่ก็ร้ายเงียบๆเน๊อะ ดีพี่ดินไปช้ำในตายเพราะมือก้องไปซะก่อน
ก้องก็นะ ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเค้าเลย ยังดีจบแบบสวย
:mc4: :mc4: :mc4:
-
อร๊ายยยยยย
รักกันๆๆๆ
แล้วมันจะตีกันอีกมะเนี่ยยย
-
:a5: จบแล้วหรอคับเนี่ย
งั้นขอฉากหวานๆ รักกันๆๆ
เป็นตอนพิเศษ หน่อยนะคับ :กอด1:
-
ที่ไม่มาหลายวันเพราะตั้งใจจะให้จบวันนี้รึป่าวครับ
ยังๆไงขอบคุณมากนะครับ
ยอตินพิเศษด้วยหละ :z13: :z13: :z13: :z13: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
หลังจากเครียดกันมาพอหอมปากหอมคอ ตอนนี้ก็เข้าใจกันซะที
สุขสันต์วันแห่งความรักกันเลยต้นน้ำกับไอดิน
สุขสันต์วันแห่งความรักด้วยค่ะคุณบี :L1:
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณนะคะ
-
ที่ไม่มาหลายวันเพราะตั้งใจจะให้จบวันนี้รึป่าวครับ
ยังๆไงขอบคุณมากนะครับ
ยอตินพิเศษด้วยหละ :z13: :z13: :z13: :z13: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ตอนแรกไม่ได้ตั้งใจครับ
มานึกได้ตอนที่แต่งตอนจบเมื่อวานนี้ เข้ากับวันพอดี อิอิ
อาจจะดูว่าจบเร็วไปนิดนะครับ
แต่ผมว่ามันไม่น่าจะต่อให้ยาวไปกว่านี้แล้ว
เพราะใจของคนสองคนที่มีให้กัน
มันจึงไม่ยากอะไรที่จะปรับให้เข้าใจกัน
แล้วอีกอย่าง ถ้าจะยิ่งยื้อต่อไป
มันก็เป็นการลากให้ตัวละครน่าเบื่อนะครับ
จบตอนนี้ ในตอนที่ดินรับรู้ว่าขาดต้นน้ำไม่ได้
และต้นน้ำก็รับรู้ว่าดินพร้อมจะทำตามที่ตัวเองบอกทุกอย่าง แต่ไม่เคยหมดรักต้นน้ำ
ดีกว่าจะดึงดันให้เรื่องเศร้าไปกว่านี้นะครับ
ขอบคุรที่ติดตามมาจนจบนะครับ
เจอกันอีกทีเรื่องหน้า แต่ไม่รู้เมื่อไหร่นะครับ เพราะยังไม่ได้แต่งเลย อิอิ
-
ได้ค้าบบบ จะรอน้า
-
จบแล้ววววววววววววววว :serius2:
ยังไม่อยากให้จบเลยค่า
แต่พออ่านเหตุของไรเตอร์ก็เข้าใจ
เอาเป็นว่าถึงเรื่องจะจบ
แต่ขออ่านตอนพิเศษต่อสักตอนสองตอนก็พอใจแล้วคะ อิอิ
ในที่สุดพี่ดินกะน้ำก็เข้าใจกันสักทีเนอะ
แต่พี่ดินนี้น้า ถ้าน้ำไม่เป็นฝ่ายยอมลดทิฐิมาง้อเนี้ย
ป่านนี้พี่ดินคงยอมจากไปง่ายๆแล้วใช่มะ
ไม่ใจเลยพี่ดินอะ
ก้องน่ารักเสมอต้นเสมอปลายมากๆๆ
พูดแล้วก็อยากอ่านสเปของก้องกะโอ้มั้งจังคะ
ขอบคุณไรเตอร์สำหรับฟิคดีๆซึ้งๆนะคะ :pig4:
-
:serius2: จบแบบงง ๆ
T^T
:L2: Happy Valentine's Day kab ^^
-
:-[ :o8: :impress2:
-
o22
จะจบระหรอ ง๊ากะลังหนุกๆ
-
จบแล้วหรอ
ในที่สุดก็ดีกันแล้ว
:pig4:
จะมีตอนพิเศษมั้ยน้า
:z1:
-
:pig3:
-
(http://photos4.hi5.com/0118/508/943/cWob8N508943-02.jpg)
-
เฮ้อจบไปแล้ว คนอ่านค่อยหายใจโล่งหน่อย แต่แหม อยากอ่านอีกคู่อะ คู่ของก้องอะ ขอเควสตอนพิเศษคู่นี้ได้ไหมอะคะ
-
สวัสดีครับ
อ้าว จบเสียแล้วเหรอ??
มันเหมือนยังค้างๆ คาๆ อะไรอยู่นะ??
หรือเราคิดมากไปเอง??
เอาน่า รอตอนพิเศษต่อดีกว่า
เรื่องนี้เสน่ห์อยู่ตั้งแต่ต้นเรื่องเด็กกับคนที่อายุมากกว่า ตอนปลายมีความรู้สึกเรื่องเริ่มอ่อนไปอีกนิด สงสัยมันดราม่ามานานมั้ง
แต่สุดยอดครับ น่ารักมาก
ความรัก อย่างไรมันไม่มีความตายตัว ทั้งรูปแบบ และลักษณะ อยู่ที่คน สอง คน ที่จะสร้างมันขึ้นมาด้วยตัวเอง เหมือนคู่ของต้นน้ำและไอดิน เขาเองก็มีความรักในรูปแบบของเขา การปฏิบัติต่อกัน การง้องอน เพราะชีวิต คือนิยายเรื่องหนึ่ง ที่เราจะเป็นผู้เขียนขึ้นเอง ร่วมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบตัว
เรื่องนี้ดี ตรงที่สอนเราให้รู้ถึงอีกรูปแบบหนึ่งในความรัก หากสักวันเราเจอเหตุการณ์เหมือนดั่งนิยายที่อ่าน แล้วเราจะทำอย่างไร คำตอบอาจมีแตกต่าง แต่ผลของในเรื่องก็เป็นอีกรูปแบบหนึ่งที่สามารถเป็นไปได้
ขอบคุณครับ ที่เสนอนิยายดีๆ ให้เราได้อ่าน ได้สนุก ได้ศึกษาอีกรูปแบบหนึ่งของความรัก
ปล. ยาวๆ ตามแบบฉบับตอนจบของเรื่อง
-
:pig4:
ขอบคุณมากค่ะ
น้ำน่ารักจริงๆ o18
-
ในที่สุดการรู้จักลืมและให้อภัยกันและกันบ้างก้อเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการที่เราจะเดินเคียงข้างกันอย่างมีความสุข ยินดีด้วยนะคะที่เข้าใจกันได้
Happy Valentine day
-
จบแล้วหรอ
จบแบบไม่รู้เรื่องเยย
-
เขาต้องฉลองวันวาเลนไทน์ด้วยความสุขดิ
ไม่ใช่มาจบตอนกันในวันวาเลนไทน์..อยากอ่านอีก
-
เอ้า!!! จบซะงั้น โกรธกันมาตั้งนาน คืนดีกันง่ายๆซะงั้น คนอ่านทำตัวเองไม่ถูก เอ๋อๆไปพร้อมๆกับก้อง
แต่ก็ Happy ending อะเนาะ
อยากอ่านในมุมของน้ำมั่งอ่ะ
-
ไมมันยอมกันง่ายจังหว่า เซ็งเลย อิอิ (แต่ก็ดี ลงเอยเสียที)
อยากอ่านคู่โอ้-ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง โอ้ก้อง
:m20: :laugh: o18 :serius2: :o8: :o12: :กอด1: :sad4:
-
[After That…..1]
ช่วงบ่ายของวันนั้นพี่กันก็มาถึงเชียงใหม่เรียบร้อย ซึ่งผมก็ให้คนที่รีสอร์ทไปรับพี่กันมาที่ที่พัก แต่ที่น่าแปลกใจคือคราวนี้ข้างกายของพี่กันมีสาวสวยมาด้วยอีกคน.........พี่เก๋
“ไหนบอกไม่ใช่แฟนกันไง” พี่ดินถามพี่กันทันทีที่เห็นคนด้านข้าง
“ก็เพื่อนสนิท” พี่กันตอบเหมือนดาราเชียว
“สนิทมากจนห่างกันไม่ได้เลยหรอ...” พี่ดินทำน้ำเสียงและหน้าตาล้อเลียน
“หยุดเลยนะดิน!!” คราวนี้กลายเป็นพี่เก๋ครับที่ดุพี่ดิน
“ดุไม่เปลี่ยนเลยนะ อย่างนี้มึงจะรับมือไหวหรอวะไอ้กัน” พี่ดินหันไปหาพี่กัน พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง แต่จริงๆแล้วถ้าใครได้ยินน้ำเสียงและเห็นหน้าพี่ดินแล้ว ต้องบอกว่าพี่ดิน......กวนนนนน
“ทำไงได้หละ....” พี่กันพูดไปพร้อมกับส่ายหน้า ทำให้พี่เก๋หันไปจ้องทันที
“ก็คนมันรักไปแล้วนี่หว่า ดุไงก็ต้องยอม” พี่กันเสี่ยวได้ใจมาก พูดไปก็ยิ้มไป ตอนนี้พี่เก๋หน้าแดงเลยครับ
ก่อนที่พี่เก๋จะอายเขินไปมากกว่านี้ ผมเลยต้องรีบตัดบท
“พี่กัน พี่เก๋ เข้าบ้านก่อนเถอะพี่ ปล่อยพี่ดินเพ้อเจ้อไปคนเดียวเหอะ” ผมพูดแล้วก็หันไปแขวะพี่ดิน
“เป็นไงหละแฟนกู ดุไม่แพ้ของมึงหรอก” พี่ดินเดินเข้าไปกระซิบกับพี่กัน แต่นั่นมันก็พอจะทำให้ผมได้ยิน ก็ไม่รู้จะกระซิบทำไม
“หาคนใหม่ยังทันนะพี่ดิน” ผมพูดทิ้งไว้แค่นั้น แล้วเดินไปเลย จริงๆไม่ได้โมโหอะไรนะครับ แค่เขิน..พูดไปได้เต็มปากเชียว ว่าผมเป็นแฟน
“โห...น้ำ.....พี่ขอโทษ.........ไอ้กันมึงขนของเองนะ” ผมได้ยินเสียงพี่ดินตะโกนตามมา พร้อมกับมือที่กุมมือผมไว้ ..... วิ่งเร็วเหมือนกันนะนี่
“5555 ไอ้ดินกลัวแฟน 55555” เสียงหัวเราะของพี่กันทำเอาพี่เก๋ยิ้ม ขำตามไปด้วย
“เออ..กลัวแล้วผิดไหมวะ” พี่ดินหันไปตะคอกใส่พี่กัน อืม...กลัวให้ได้ตลอดนะพี่ดิน
พอผมเดินเข้ามาก็เจอกับสองคนที่ไม่เคยรับรู้อะไรรอบข้างนั่งเล่นเกมส์กันอยู่ แต่ที่น่าแปลกคือ ก้องไปหนุนตักโอ้อยู่นี่สิ ส่วนมือก็เล่นเกมส์ ตาจ้องอยู่หน้าจอทีวีไม่สนใจใครรอบข้าง
“ก้อง..พี่กันมา” ผมเรียกก้องให้สนใจคนที่มาใหม่
“............................” แต่ไม่มีเสียงตอบกลับหรือคิดจะสนใจ
“ก้อง” ยังไม่อะไรเปลี่ยนแปลง
แต่ก่อนที่ผมจะเรียกซ้ำอีกครั้ง พี่กันก็เดินไปปิดหน้าจอทันที
“อ้าว.....” ทั้งก้องและโอ้ร้องออกมาพร้อมกัน
“มานี่ดิ” พี่กันกวักมือเรียกก้องให้มายืนข้างๆ
ส่วนก้องก็ได้แต่เดินไปหาแบบงงๆ
“พี่กันมาเมื่อไหร่ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย” ก้องเดินมาถึงกถามทันที
แต่แทนที่พี่กันจะตอบ กลับเป็นนิ้วที่ดีดเข้าที่หูก้องทันที
“โอ๊ย......พี่กันทำก้องไมเนี่ย” ตอนนี้ก้องยกมือขึ้นลูบหูของตัวเอง
“ก็พี่มาตั้งนานแล้ว ไม่ยอมสนใจ เล่นแต่เกมส์เป็นเด็กๆนะเรา อีกอย่างหมอนก็มีทำไมไม่หนุน ไปหนุนทำไมตักคนอื่น” ดูพี่กันจะเน้นคำว่าคนอื่นให้โอ้ได้ยิน นี่พี่กันหวงน้องหรอเนี่ย
“มันมีที่มา5555” ก้องยิ้มและตอบพี่กัน
“เกมส์เมื่อกี้เราแข่งกันว่าถ้าใครชนะจะได้หนุนตักอีกฝ่าย แล้วผมก็ชนะ 555 เก่งไหมหละพี่กัน.....เป็นไงหละโอ้ บอกแล้วอย่ามาท้า เหมื่อยขาเลยดิ” ก้องยังคงสะใจกับความคิดของตัวเอง แต่สีหน้าพี่กันที่มองมาที่โอ้ มันเป็นสายตาที่จ้องจับผิด และใบหน้าของก้องเจื่อนลงเล็กน้อย ซึ่งในความคิดผม โอ้ไม่ได้แพ้เพราะก้องเก่งกว่า แต่ตั้งใจยอมแพ้เองมากกว่า ก้องนะก้อง โดนหลอกอีกแล้วเพื่อนผม
ตอนนี้พี่กันเดินไปนั่งข้างๆโอ้ พร้อมกับหยิบจอยขึ้นมา
“พี่ว่าน้องมาแข่งกับพี่ดีไหม ถ้าพี่ชนะ...นายก็กลับกรุงเทพไปซะ” พี่กันพูดนิ่งๆ แต่ตาจ้องที่หน้าโอ้ตลอด
“แต่ถ้าผมชนะ คืนนี้....ผมนอนห้องเดียวกับก้องนะครับ” โอ้ยิ้มรับคำท้า ส่วนพี่กันไม่ได้ตอบ แต่หันไปที่หน้าจอ
“ก้อง..เปิดทีวี” เสียงพี่กันตะโกนสั่งก้อง และนั่นเป็นอันว่าพี่กันยอมรับข้อตกลง
.............
...............
..............
...........
ผลการแข่งขันนะหรือครับ เอาเป็นว่าตอนนี้หน้าของพี่กันงอยิ่งกว่าเดิม ส่วนนายโอ้ก็ยังไม่กลับกรุงเทพ เท่ากับว่าคืนนี้ เด็กชายก้องต้องนอนห้องเดียวกับนายโอ้นะสิครับ...................
“ไหงเป็นงี้หละครับพี่” เสียงโอ้ยังโวยวาย
“เป็นยังไง” ส่วนพี่กันก็ไม่สนใจ ยังนั่งดูก้องกับพี่เก๋เล่นเกมส์อยู่
“ก็ไหนว่าจะให้ผมนอนห้องเดียวกับก้องไง” โอ้เริ่มทบทวนความจำให้พี่กัน
“ก็แล้วนายไม่ได้นอนห้องเดียวกับก้องหรือไง”
“มันก็ถูก แต่พี่ทำไมไม่ไปนอนห้องอื่นหละ”
“แล้วบอกหรือไงว่าจะให้นายนอนกับก้องสองต่อสอง แค่ให้นอนห้องเดียวกันเฉยๆ” คราวนี้พี่กันหันมายิ้มทำหน้ากวนใส่โอ้ เอาแล้วไงโหมดหวงน้องเริ่มทำงานซะแล้ว
“ไรเนี่ย” โอ้ได้แต่หัวเสีย ที่แพ้ทางพี่กัน
“เอางี้ไอ้น้อง.....”พี่กันหันไปมองหน้าโอ้พร้อมกับตบบ่าเบาๆ
“ก้อง....จะนอนกับพี่หรือกับโอ้” พี่กัน
“นอนกับพี่กัน” ก้องตอบกลับมา แต่ตาก็ยังสนใจเกมส์ในจออยู่ดี
และรอยยิ้มบนหน้าของพี่กันก้ผุดขึ้น
“เอาไง จะนอนห้องเดียวกับก้อง หรือจะไปนอนห้องอื่น” พี่กันหันไปยียวนใส่โอ้
“นอนก็นอนดิ” โอ้ตอบแค่นั้นแล้วก็สะบัดตัวหนีมานั่งอีกฝาก
“พี่ดินไม่เล่นหรือครับ” ผมหันไปถามคนข้างตัว
“ไม่หละปล่อยคนอื่นเล่นไปเถอะ” พี่ดินมองหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้ม
“งั้นผมไปเล่นนะ” ผมกำลังจะลุกไปแทนที่ก้อง เฮ้อ แม้แต่พี่เก๋นายยังแพ้ เราว่าที่โอ้แพ้นายนี่คงไม่ใช่ฝีมือนายแล้วหละก้อง แต่ก่อนที่จะลุกพี่ดินก็ดึงมือผมไว้
“อย่าเลย นั่งอยู่แบบนี้หละ พี่อยากอยู่ใกล้ๆน้ำ” สายตาที่พี่ดินส่งมา พร้อมกับความอุ่นที่สัมผัสได้จากมือที่กุมกันไว้ ทำให้ผมรู้สึกวูบที่ใบหน้า ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ก่อนที่จะหันไปกระซิบข้างหูพี่ดิน
..............
..............
.............
เมื่อผมพูดจบ พี่ดินก็ได้แต่อึ้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มขึ้นมาแทน
“เฮ้ยถอย....มือเทพมาแล้ว ใครเจ๋งเข้ามาเลย” หลังจากนั้นพี่ดินลุกไปนั่งเล่นเกมส์ทันที พร้อมกับท้าคนอื่นไปทั่ว
“อะไรของมึงวะไอ้ดิน” พี่กันถามด้วยความสงสัย
“เริ่มจากมึงก่อนเลยไอ้กัน มึงมานั่ง กูไม่อยากทำร้ายแฟนมึง” พี่ดินหันไปเรียกพี่กัน พร้อมกับหันไปข่มพี่เก๋
“ปากดีนะเรา.........แพ้ผู้หญิงแล้วอย่าร้องไห้ไปฟ้องแฟนหละ” พี่เก๋ก็ใช่จะยอม
“มาเลยดีกว่าคุณเก๋ อย่าร้องไห้ไปซบอกไอ้กันหละ” พี่ดินเริ่มยั่วฝ่ายตรงข้าม
“เอาให้ชนะนะเว้ยไอ้ดิน กูรอปลอบอยู่” พี่กันบอกพี่ดินพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์ แต่พอเห็นสายตาพี่เก๋ก็ต้องเงียบไป
“ใครหน้าไหนกูก็ไม่กลัวเว้ย...จะเอาให้น็อคหมดทุกคนเลยคอยดู” พี่ดินหันมายักคิ้วให้ผม ก่อนจะมุ่งมั่นกับเกมส์ตรงหน้า
“ทำไมมึงครึกงั้นวะ” พี่กันถามพี่ดิน แต่พี่ดินก็แค่ยักไหล่ไม่ตอบอะไร
---ถ้าพี่ชนะคนอื่นได้หมด คืนนี้ค่อยมานอนคุยกับผมแบบใกล้ชิดก็ยังไม่สาย---
ข้อความที่มีเพียงผมกับพี่ดินสองคนเท่านั้นที่รู้........................อิอิ
-
:z13: จิ้มคนแต่งง
ดีใจจังที่มี After that 1 และคงจะมี 2 3 ตามมาอีกเรื่อยๆนะค้าบ
งานนี้ลุ้นกันว่า พี่ดินจะได้คุยแนบชิดสองต่อสองกะน้องน้ำหรือเปล่า
:z1:
-
ง่ะ = [] =
ดีกันปุ๊บ ส่อแวว NC ปั๊บเยย
งุงุงุงุง เคี้ยกๆ (ใกล้บ้าละ ขอไปเช็คประสาทก่อน)
5 5 5+
ขอบคุณคร้าบบบบ
-
นึกว่าจบแล้วอ่ะ
แต่ก็ดีละ
อยากอ่านเรื่องของ โอ้+ก้องอ่ะ
มาต่ออีกนะ :bye2: :bye2:
-
แหม แหม แหม มีรางวัลล่อใจอย่างนี้นี่เอง พี่ดินถึงท้าลุยเค้าไปทั่ว ระวังโดนต้นน้ำเฉไฉผิดคำพูดหล่ะ
ขำโอ้ แพ้ทางพี่กันแบบหมดรูป เคยแต่หลอกคนอ่อนๆอย่างก้องจนชินอะดิ
-
เอ้า...พี่ดินสู้ๆ พี่ดินสู้ตาย
น้ำพูดซะขนาดนี้แล้ว
ถ้าไม่ชนะก็ให้มันรู้ไปสิเนอะ
พี่กันหวงน้อง กิ้วๆ
แต่ก็นะก้องน่ารัก แสนซื่อซะขนาดนั้นใครจะไม่หวงเนอะ
ดีใจจังค่าที่มีอาฟเตอร์เเดธ1
หวังว่า2 3 และ 4 จะตามมาในโอกาสต่อๆไปนะคะ
+1ให้ไรเตอร์ค่า
-
นะ นะ น้ำ รู้สึกว่าจะเจ้าเล่ห์กว่าโอ้หรือเปล่าละนั่น
ว่าแต่พี่กันคะ มาหวงน้องตอนนี้มันไม่สายไปหน่อยเหรอ สองคนนี้เขาพนัน (รัก) กันมานานแล้วน๊า อย่าไปขัดเขาเลยพี่...
-
:m20: :m20:ไอ้น้องก้องนี่น่ารักดีอ่ะ
อยากอ่านเรื่องของก้องกะโอ้บ้างอ่ะ
-
น่ารักอ่ะ :o8:
-
น้ำตั้งแต่มีแฟนเนี่ย ร้ายขึ้นเยอะนะ
ไม่รู้ว่าจะแกล้งพี่ดินเฉยๆหรือแอบยั่วกันแน่เนี่ย
เด็กชายก้องไร้เดียงสาไปไหม น่ารักอ่ะ
-
น่ารักอ่ะ ชอบๆๆๆ
สรุปก้องนี่ ไม่โตกว่านี้แล้วใช่ไหม
หมายถึง ความคิดนะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มีตอนพิเศษแบบนี้แสดงว่าหลายยกแน่เรย
อิอิ
-
กิ๊ส มีตอนพิเศษ :man1:
บอกตรงๆนะ เชียร์โอ้สุดใจเลย :laugh: ในฐานะที่หมั่นเขี้ยวก้องมาก คนอารายเด็กได้อีก o18
-
สวัสดีครับ
ก็ว่า ต้องมีต่ออีกนิด
เพราะมันห้วนไปหน่อย
หรือว่าจะมีภาค 2 ???
ขอบคุณและจะติดตามครับ (ว่าแต่จะมีต่อให้ตามไหมนะ)
-
ต้นน้ำร้ายนะเนี่ย พูดแบบนี้พี่ดินก็ทุ่มสุดตัวสิ
ขอบคุณคุณบีสำหรับตอนพิเศษนะคะ
รอตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมากครับ
หนูก้องรีบๆโตได้ละนะลูก พี่ชายเขาหวงแย่แล้ว
-
รอออ่านภาค2จ๊ะ :pig4:
-
สงสารโอ้
โดนพี่กัน กันซะสมชื่อ :เฮ้อ:
:pig4:
-
:m31:
จบแล้วเหรอเนี่ย
ขอตอนพิเศษก้องกะโอ้ได้มั้ย
นะนะ
-
ตอนพิเศษน่ารักจังเยย
:z1: :z1:
-
:laugh: :laugh: 555+ ชอบเรื่องนี้อ่า อ่านจนจบ สุดท้ายนายเอกก็วัดใจพระเอกนี่เอง :laugh: :laugh:
:m15:หวังว่าคงมีตอนต่อๆไปนะครับ^^
-
ก้องเอ้ยยยยไม่ทันเค้าเลยอะ เง้ออออjavascript:void(0);
เสียเหลี่ยมโอ้กันเลยทีเดียวฮ่าๆๆๆ
พี่กันโหมดหวงน้องก็น่ารักอ๊าาา
เอาใจช่วยขอให้พี่ดินชนะทุกคนนะ เอิ้กกกก :z1:
-
หวานๆๆ
55+
ต้นแอบร้ายนะเนี่ย
แล้วเข้ามาต่ออีกนะค๊าบ
:pig4:
-
:ped149: :ped149: :ped149:
สู้ สู้ นะพี่ดิน
:undecided: :undecided:
-
:o8:
พี่ดินสู้สุดใจอ่ะงานนี้ หุหุหุ
:pig4: :pig4:
-
:110011: ฮูเล ฮูลา ฮูลา ฮาเฮ พี่ดินสู้สุดใจขาดดิ้น :z7:
-
o13 o13 o13
-
โอ้วววววววววว
สุดยอดดดดดด
หุุหุ
-
เรื่องนี้มีแต่คนเจ้าเล่ห์ อิอิ
-
:กอด1:รักโอ้ งอลพี่กัน แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)
-
สู้โว้ย..
-
สุขสันต์วันแห่งความรักครับคุณบี :man1:
ย้อนหลัง
หายไปหลายวัน
ไปรับรองนานเพื่อน
พลาดไปหายอย่าง
แต่ก็นะ
คู่กันแล้ว
ไอดินต้นน้ำ
ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆ :man1:
-
จบอย่างไม่รู้ตัว :sad4:
แล้วคืนนี้เค้าจะได้นอนด้วยกานมั้ยยยยยยยย
-
จบด้วยรอยยิ้ม
รอเรื่องต่อไป นะคับ
-
ก้องนี่มัน
...
ได้ใจจริงๆ
ห้าๆๆๆๆๆ
-
เข้าใจหาวิธีล่อนะ ชักจะเป็นนักการตลาดที่น่ารักใหญ่แล้ว
-
:haun4:
-
^^
-
[After That…..2]
เย็นวันนั้นหลังจากทานอาหารเย็นฝีมือโอ้เป็นที่เรียบร้อย ก็เริ่มล้อมวงสังสรรค์กันนิดหน่อยหลังจากผ่านเรื่องราวอะไรมามากมาย สุดท้ายความสุขก็กลับมาอีกครั้ง ซึ่งพวกเราเลือกที่จะนั่งบนเสื่อมากกว่าจะนั่งบนโต๊ะ ข้างกายผมยังมีน้ำอยู่ข้างๆ ส่วนข้างกายเพื่อนรักอย่างไอ้กันก็มีเก๋อยู่ด้วยเสมอ แต่สำหรับนายโอ้ โดนจับแยกมานั่งข้างผมแทน โดยมีผมและน้ำขวางโอ้กับก้องไว้.......
“พอแล้วน่าพี่ดิน” น้ำกระซิบผมเบาๆ ตอนที่ผมยกแก้วขึ้นดื่ม
“นานๆทีน่า ไม่เป็นไรหรอก” ส่วนผมก็ได้แต่บอกเลี่ยง ก็ผมไม่ได้กินเหล้ากับเพื่อนกับน้ำมานานแล้วนี่นา
“งั้นผมดื่มบ้างนะ” น้ำบอกผม พร้อมกับยกแก้วตัวเองขึ้นดื่ม
“แล้วคืนนี้ผมก็จะไปนอนกับพี่กัน......” เมื่อดื่มหมดแก้ว น้ำก็หันมาบอกประโยคเด็ดกับผม
ไม่มีทางซะหละ ใครจะยอมปล่อยไปเหมือนคราวที่แล้ว ถ้ารู้ว่าเมาแล้วจะถอดเสื้อผ้าไปเรื่อยแบบนั้น ผมไม่มีทางยอมให้ไปนอนกับใครหรอก
“งั้นพี่เบาๆลงก็ได้” ผมได้แต่พูดเสียงอ่อย ก็คนมันหวงนี่นา
“แป๊ยะ........”
“โอ๊ย...พี่กัน” ผมหันไปมองทางต้นเสียง ตอนนี้ก้องเอามือลูบหลังมืออีกข้างของตัวเอง พร้อมกับส่งสายตาเศร้าๆไปยังพี่ชาย
“ห้ามดื่ม..!!” เสียงไอ้กันบอกขึ้นแบบดุๆ
“นิดเดียวก็ไม่ได้หรอ” ก้องยังคงต่อรอง
ซึ่งไอ้กันก็แค่หันไปมองหน้าก้อง จ้องไว้สักพัก แล้วก็พูดว่า....
“ไม่.....แม้แต่แก้วเดียว” จบคำพูด ก็หันไปดื่มของตัวเองต่อ
“ทำไมก้องถึงดื่มไม่ได้หละครับ” คราวนี้เป็นเสียงของโอ้ที่ถามด้วยความสงสัย
“ถ้าไม่อยากเช็ดอ้วก หรือคอยดูแลคนเมาหละก็ อย่ายื่นให้ก้องเป็นอันขาด” พี่กันบอกแบบไม่ค่อยสนใจคนถาม
“อ๋อ.......เมาแล้วเป็นภาระนี่เองนะเรา” โอ้หันไปชะโงกหน้าล้อเลียนก้อง
ก้องก็ได้แต่จ้องหน้าแบบไม่พอใจ แต่ก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้นมากไปกว่านั้น โอ้ก็พูดต่อว่า
“ถ้าพี่กันไม่อยากดูแล ผมขอนะพี่” ทั้งผม น้ำ และโดยเฉพาะไอ้กันแทบจะสำลักเหล้าที่ดื่ม
นี่มันมาขอน้องชายเค้าง่ายๆแบบนี้เลยหรอวะ ... เก๋ก็เอาแต่ขำ ส่วนก้องก็งงว่าเป็นอะไรกัน
“ว่า....ว่า...ไงนะ”ไอ้กันแทบจะแยกเขี้ยวเข้าใส่โอ้
“เอาน่าๆ ใจเย็นๆ” เก๋ปลอบไอ้กันให้ใจเย็น ก่อนจะหันไปหาโอ้
“ดูแลเฉพาะตอนเมาหรอ”
“ไม่ครับ......ดูแลตลอดเวลาที่ผมอยู่กับก้อง” โอ้ตอบกลับเก๋ด้วยสายตาที่แน่วแน่
“หึหึ......การดูแลของนายมีได้แค่นั้นเองหรอ” ไอ้กันยิ้มแบบเหยียดให้กับคำตอบของโอ้
“ครับ...........เพราะเวลาไหนที่ผมไม่ได้อยู่กับก้อง.....นั่นหมายถึงผมไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป” โอ้บอกไอ้กัน เหมือนจะแสดงความจริงใจให้รับรู้ ปฏิกิริยาของแต่ละคน เก๋ยิ้มให้กับโอ้ ผมและน้ำได้แต่อึ้งในคำตอบ ไอ้กันได้แต่พยักหน้า ส่วนก้อง.......
“โอ้ไม่สบายหรอ” ก้องถามด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“ทำไมถามแบบนั้นหละ” โอ้หันไปถามกลับ
“ก็......เมื่อกี๊.......โอ้บอกจะไม่มีชีวิตอยู่......โอ้ไม่สบายตรงไหนหรอ” ตอนนี้สายตาก้องที่จ้องโอ้ มันมีน้ำตามากั้นอยู่
“มันไม่ใช่อย่างนั้น”โอ้เริ่มจะอธิบายในความเข้าใจผิดของก้อง
“ไม่เอานะ โอ้ไปหาหมอกัน โอ้ต้องไม่เป็นอะไรสิ” ตอนนี้ก้องลุกมาดึงแขนโอ้ให้ลุกตาม แต่โอ้ก็ได้แต่ดึงก้องให้ลงมานั่งที่ตักตัวเองพร้อมกับกอดไว้
“โอ้ไม่เป็นอะไรทั้งนั้นหละ โอ้ไม่ทิ้งให้ก้องอยู่คนเดียวหรอก” โอ้เอาคางเกยไหล่ของก้อง พร้อมกับพูดบอกไป
“จริงๆนะ” ก้องหันมายิ้มให้กับโอ้
“อืม” ก้องตอบออกมาพร้อมรอบยิ้ม แต่มันก็เป็นความสุขอันแสนสั้นของโอ้ ก่อนที่มือของไอ้กันจะฟาดลงบนหัวของโอ้
“ปล่อยเลย อย่ามาทำเนียน” ไอ้กันกระชากแขนโอ้ให้ปล่อยน้องชายตัวเอง พร้อมทั้งดึงก้องให้มานั่งกับตนด้านข้าง
“นิดนึงไม่ได้หรอพี่” โอ้ยังทำหน้าทะเล้นใส่ไอ้กัน
“ไม่ได้เว้ย” ไอ้กันบอกโดยไม่ยอมปล่อยมือออกจากก้อง
แล้วเสียงเฮฮาก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มจ๋อยๆของโอ้
“พี่ดินน้ำง่วงแล้ว” ผมนั่งคุยกับไอ้กันอยู่ น้ำก็กระซิบบอกผม
“น้ำไปนอนก่อนก็ได้”
“ไม่อยากไปนอนพร้อมผมหรอ” แค่ประโยคนี้ ผมแทบจะวางแก้วเหล้าแล้วลากน้ำเข้าห้องทันที
“อืมๆๆๆ”
“เฮ้ย....กูกับน้ำไปนอนก่อนนะ” ผมหันไปบอกไอ้กัน พร้อมทั้งลุกจับมือน้ำไว้ ก่อนจะจากไป ผมส่งสายตากวนๆไปให้ไอ้กัน –ไงหละ แฟนกูชวนไปนอนด้วยกัน 55555—
“มึงทิ้งเพื่อนหรอวะ” ไอ้กันเริ่มโวยวาย
“เออสิวะ ไปเถอะน้ำ พี่ง่วง” ผมหันไปยิ้มให้น้ำแล้วเดินจับมือเข้าห้องไป
----ตุ๊บ.....----
“อะไรครับน้ำ” อยู่ๆเมื่อเข้าห้องมาแล้ว น้ำก็โยนหมอนลงมาที่พื้นใบหนึ่ง
“ที่นอนของพี่ดินไงครับ” นอนยิ้มตอบผม
“ไม่เอานะ เตียงออกจะกว้าง”
“เตียงกว้าง แต่พี่ดินก็ต้องนอนพื้น”
“ทำไมอย่างนั้นหละ”
“ข้อแรก....เล่นเกมส์แพ้ ข้อที่สอง...ไม่เชื่อฟังคำสั่ง ดื่มเหล้าเยอะ”
“แพ้แค่คนเดียวเองนะ ที่เหลือก็ชนะหมด” คนเดียวที่ผมแพ้ก็น้ำนั่นหละครับ อะไรเนี่ยนับตัวเองด้วยหรือไง พอเห็นผมชนะหมดก็ลงมานั่งเล่นด้วย ไอ้เราก็อ่อยให้ ไม่คิดว่าจะมาหักหลังกันแบบนี้
“ไม่มีข้อแก้ตัวครับ” รอยยิ้มที่ไม่แยแสผม เฮ้อ...
“อย่านะพี่ดิน.....” ผมก้มตัวลงไปหยิบหมอน พร้อมกับจะเอามาวางลงด้านบนเตียง แต่ก็ถูกน้ำพูดขัดขึ้นมาก่อน
“ถ้าพี่ดินไม่เชื่อผม ผมโกรธจริงๆนะครับ”
“โห.......” ผมจะทำอะไรได้หละครับ ถ้าน้ำโกรธ ผมจะง้อได้ไหมหละนี่ คนอะไรใจแข็งชะมัด คิดได้แบบนั้นก็โยนหมอนลงไว้ที่เดิม แล้วก็ล้มตัวลงนอน
สักพักแขนของน้ำก็หย่อนลงมาที่ข้างเตียง ผมได้แต่มองมือข้างนั้น
“พี่ดินขอมือหน่อย” น้ำบอกผม ซึ่งผมก็ได้แต่ยื่นมือไปจับมือน้ำไว้
“นอนฝันดีนะครับ” ทันทีที่ผมจับมือน้ำ แรงกุมจากมือน้ำก็มากขึ้น
รอยยิ้มของผมเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ
---- เอาวะ แค่นอนจับมือทั้งคืนก็ยังดี ----
-
นอนจับมือเฉย ๆ ได้ยังงัย ไม่ยอมมมม :-[
-
น้องก้องอินโนฯจริงๆ
พี่กันต้องเทรนด์น้องหน่อยแล้วมั้ง หรือจะให้โอ้เทรนด์ให้ดี
ส่วนพี่ดินก็กลายเป็นแมวเชื่องๆของต้นน้ำไปแล้ว :laugh:
บวกอีก 1 แต้ม ขอบคุณคุณบีค่ะ
-
:z1: :z1: เอาว่ะ...แค่นอนจับมือก็ยังดี
อีกไม่นานน้ำคงใจอ่อนแน่เลยพี่ดิน สู้ๆ :z1: :z1:
-
แหม่ๆๆ พี่ดินคะ
เดี๋ยวนี้น้ำชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้เลยนะคะ
สงสัยต้องส่งพี่ดินเข้าชมรมเกลียมัวอีกคนซะละ อิอิ
นู่ก้องผู้น่ารักก็ยังคงไร้เดียงสาอย่างต่อเนื่อง
ณ จุดนี้สงสัยต้องให้โอ้ช่วยเทรนให้ซะละ
ว่าแต่ก่อนจะได้เทรนสงสัยต้องผ่านด่านพี่กันไปก่อน
คืนนี้แค่น้อยจับมือ
แต่เดี๋ยวคืนต่อๆไปก็พัฒนาไปเรื่อยเองละพี่ดิน
อดทนเข้าไว้
:z1:
-
พี่ดินครับ
เอาให้มันมั่นคงเหมือนแผ่นดินเน้อ
อย่าให้เป็นแค่ช่วงโปรโมชั่นหล่ะครับ
-
o7 อดทนเข้าไว้นะพี่ดิน
คาดว่าไม่เกิน After that 10
คงได้ป่ามป้าม น้องน้ำที่น่ารักแล้วล่ะ :z1:
-
พี่ดิน :a5: แค่นอนจับมือแค่นี้ โหย ไม่เอาอะ ได้นอนกอดซักนิ๊ดก้อยังดี ทำอะไรสักอย่างดิ คิดดิคิดเร็วเดี๋ยวน้ำหลับก่อน พื้นมันทั้งแข็งทั้งเย็นใช่มะ :L3:น้ำเค้าไม่ใจร้ายหรอก
-
หวานอ่ะ...โอ้กับก้องน่ารักมากมาย ก้องเด็กน้อยมากๆ น่ารักจริงๆ เลยครับ
พี่ดินกับน้ำก็นะหวานเชียวเลย อิอิ
-
น้ำเอาคืนให้เต็มที่เลย ช่วงนี้พี่ดินว่านอนสอนง่าย :jul3:
ก้องน่ารักอ่ะ แบ๊วมากมาย
โอ้จริงจังนะเนี่ย แต่เล่นขอก้องกลางวงเหล้าแบบนี้ไม่ไหวนะ 5555
-
:laugh: นอนจับมือก้อยังดีเน้อพี่ดิน
:impress2: ก้องน่ารักอ่ะ รู้รัยกะเค้ามั่งมั๊ยเนี่ย หุหุ
-
:impress2: :impress2:
-
:o8: :o8: :o8:
-
โหพี่ดิน อยู่ในโอวาท(ว่าที่)เมียน่าดูเลยนะเนี่ย
:laugh:
-
o18 เหอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จับมือไปก่อน..อย่างอื่นจับทีหลัง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบคู่ก้องกับโอ้มากๆ น่ารักดี
-
คู่ก้องกับโอ้น่ารักจัง ก้องเอ้ย ซื่อเหลือเกิน
เอาใจช่วยพี่ดินพิชิตน้องน้ำให้ได้สำเร็จในเร็ววัน :z2:
-
พี่ดินสู้เว้ย
555555+
-
อดเปรี้ยวไว้กินหวานนาพี่ดิน
ค่อยทบต้นทบดอกก็ไม่สาย :haun4:
-
ใต่อไวๆๆๆนะค้าบบบบ
:o8:
-
ตอนแรกอ่านแล้วสงสาร น้ำ :sad4:
อ่านต่อมาสงสาร ดิน :o12:
ตอนนี้สงสารตัวเองคับ มัวแต่นั่งลุ้นตอนต่อไปอยู่
มาเดี๋ยวนี้นะ :z13:
-
เห่อๆๆๆ...."แค่จับมือทั้งคืนก้อยังดี" :a5:
แค่นี้ก้อโรแมนติกแล้วอะ :o8:
-
น้องน้ำครับอย่าทำร้ายพี่ดินไปมากกว่านี้เลยครับ
ดินนี่น่าสงสารสุดชีวิตอ่ะ :o12:
ได้เค้าเมื่อไหร่จัดไปอย่าให้เสียดิน เอาให้หนัก :oo1:
ก้องน่ารักได้อีก โอ้แบบว่าเกรงใจพี่เค้าบ้าง เดี๋ยวก็อกหรอก :เฮ้อ:
-
สวัสดีครับ
คิดได้ไงนะ โอ้นี่.... :-[
ก้องก็นะ ซื่อเสียจนเกือบบื้อไปแล้ว
ผมว่ามันเป็นภาคสองแล้วล่ะ ไม่ใช่ตอนพิเศษแต่ประการใด
ขอบคุณและจะติดตามครับ
-
:m20: :m20: :m20:
ชอบไอ้น้องก้องอย่างแรงงงงงงงงง
อะไรมันจะซื่อได้ซะขนาดนั้นนนนนนนนนน
-
จับมือกัน จับมือกัน :z2:
ช้าๆทีละก้าวชิมิ พี่ดิน
:pig4:ค้าบ
รอตอนพิเศษ ๓ค้าบ :impress2:
-
^^
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานหยดย้อยเลยนายโอ้ ชอบโอ้สุดๆ ก้องก็บ๋องๆน่ารักดี
แล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)
-
แค่จับมือเองเหรอ น้องน้ำใจร้ายยยยยย :serius2:
-
ข่มขืนเลยพี่ดิน
:oo1:
-
นอนจับมือ....
หุหุ
เชื่อมะ??
ตื่นมาพี่ดินต้องอยู่บนเตียง
เอิ๊กส์ๆ
-
ไม่เชื่อเพราะคิดว่าน้ำจะมานอนข้างล่างกับพี่ดินมากกว่า
อิอิ
-
o13
ก้องแบ๊วเกินไปละ 555
-
:m20: :man1: :man1: :man1: :man1:
มักน้อยจัง แค่จับมือก็พอ
:pigha2: :pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
แค่นี้ก็พอเนอะ เพิ่งจะดีกันเอง.......... :z2: :n1:
-
:man1:
-
555
อ่านจบละ
ชอบมากมากเลย
จับมือกันทั้งคืนเลย
เราว่าพี่ดินอยากจับที่อื่นมากกว่า
ใช่ป่าวล่ะ
ขอถามคุณ
m_myca หน่อย
ชื่อจริงๆคุณชื่อเบียร์รึป่าว
เราว่าคุณคล้ายพี่เบียร์ที่เรารู้จักน่ะ
-
จับมือกันนานไปแล้วนะ..
ปล่อยมือมาเขียนต่อได้แล้ว
-
มาดันรอไรเตอร์ด้วยคนค่า
ไรเตอร์หายไปไหนหว่า
กลับมาไวๆนะคะ คนอ่านคิดถึง
:กอด1:
-
ตอนนี้กำลังเขียนบทสรุปอยู่ครับ รอสักเล็กน้อยนะ อย่าเพิ่งทิ้งกัน อิอิ
อีกอย่างฝากเรื่องใหม่ด้วยนะครับ
สำหรับเรื่องใหม่ออกมาแนวไหนไม่สามารถบอกได้
เพราะคนแต่งตอนนี้ได้แต่โครงเรื่อง
แล้วก็เพิ่งแต่งได้แค่ตอนเดียว ฝากด้วยนะครับ
-
เพื่อบีรอได้เสมอ :-[
ขอแบบเต็มๆนะ :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1: :impress2:เต็มที่ นานแค่ไหนก็จะรอ
รอวันฝันเป็นจริงของไอดิน :-[
-
น่ารักดี เอาคืนบางก้อดีนะ
-
มาเร้วๆๆๆๆ :call:
-
เดี๋ยวต้องอ่านเรื่อยๆ
-
:angry2: บทจะร้องไห้ก็ทำเอาซะ
บทจะหวานก็อืม........นะ
คุณพี่กันนี่ก็หวงน้องเอาเรื่องเหมือนกันนะ :เฮ้อ:
-
[After That…..3]
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้า ก็รับรู้ได้ถึงแรงบีบที่มือ รอยยิ้มของผมเกิดขึ้นมาทันที เมื่อก้มลงมาข้างเตียง คนที่ผมรักและคิดถึงมาตลอด ในตอนนี้นอนอยู่โดยกุมมือผมตลอด เมื่อเห็นแบบนั้น ผมจึงขยับตัวลงมานอนด้านล่างคู่กับพี่ดิน นิ้วของผมไล้ไปตามใบหน้าของคนที่นอนหลับ ทำให้ใบหน้าเข้มๆของพี่ดินขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับขยับหน้าหนี ยิ่งอาการย่นจมูกแบบนั้นทำให้ผมอดใจไม่ไหว ใช้สองนิ้วบีบเบาๆ เสียงหัวเราะของผมดังขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อพี่ดินสบัดหน้าหนีพร้อมกับลืมตา
“แกล้งพี่หรอ” ตอนนี้พี่ดินปล่อยมือจากผมแล้ว แต่เปลี่ยนมาใช้สองแขนโอบเอวผมไว้ ส่วนผมได้แต่ยิ้มและมองหน้าพี่ดิน
“ขอพี่นอนอีกหน่อยนะ ยังไม่หายง่วงเลย” พี่ดินหลับตาพร้อมกับกอดผมกระชับกว่าเดิม แกทั้งยังก้มหน้าซุกกับอกผม
“พี่ดินชอบผมตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมเอามือลูบหลังพี่ดิน แล้วถามในสิ่งที่ผมอยากรู้ ซึ่งก็ทำให้พี่ดินเงยหน้าขึ้นมามอง
“แล้วน้ำคิดว่าทำไมวันบายศรีรับน้อง พี่ถึงอยู่ตรงหน้าตอนเปิดผ้าหละ” พี่ดินถามผมกลับ
“จริงสิ ทำไมเร็วจัง” ผมทำหน้าแบบไม่เชื่อ แต่ในใจกลับพองจนแทบจะแตก
พี่ดินเมื่อได้ยินผมพูดก็เอาแต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
“ตั้งแต่วันรายงานตัวแล้ว พี่ให้ไอ้กันไปช่วยน้ำเองหละ” พี่ดินกระซิบที่ข้างหูผม พอจบประโยคก้หอมเข้าที่แก้มผม แล้วผมจะทำอะไรได้หละ ก็ได้แต่เขินจนทำอะไรไม่ถูก
“แล้วน้ำหละชอบพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” พี่ดินถามผมบ้าง
“ไม่รู้สิ” ผมตอบเอื่อยๆ ทำให้พี่ดินปล่อยมือจากผมแล้วลุกนั่งจ้องหน้าผม
“ทำไมไม่รู้หละ พี่ยังตอบได้เลย” น้ำเสียงดุเล็กน้อย พร้อมกับจ้องหน้าผมแบบจะกินเนื้อทั้งตัว
“ก็มันไม่รู้จริงๆนี่ รู้ตัวอีกทีมันก็รักไปแล้ว” ผมก็เริ่มหมั่นไส้คนใจร้อนเหลือเกิน อะไรเรื่องแค่นี้ต้องมาฉุนด้วย
“รักจริงอะ” พี่ดินคว้าตัวผมไปกอด พร้อมกับยิ้มแบบเจ้าเล่ห์
“อืม” ผมก็ได้แต่ตอบแบบขอไปที คราวนี้พี่ดินเริ่มหอมแก้มผมหนักขึ้น
“พี่ดินพอแล้ว”
“บอกให้พอไง”
“ถ้ายังไม่เลิกจะหนีอีกนะ” แค่ผมพูดว่าจะหนี พี่ดินก็ปล่อยผมทันที
“อย่าขู่แบบนั้นสิ” พี่ดินทำตาเศร้าๆ
“ไม่ได้ขู่ ถ้าบอกไม่เชื่อก็จะทำจริงๆ” ผมพูดด้วยแววตาจริงจัง
“คิดว่าพี่จะกลัวหรือเปล่าหละ” พี่ดินทำหน้าท้าทาย
“งั้นลองดูสักทีไหมหละครับ” ผมก็ยังทำหน้าเอาเรื่องต่อ
“ใครจะไปกล้าหละ ไม่กลัวแฟนแล้วจะให้ไปกลัวใคร” ว่าเสร็จก็คว้าตัวผมไปกอดต่อ
“ออกไปข้างนอกดีกว่า ป่านนี้คนอื่นคงตื่นหมดแล้ว” ผมชวนพี่ดิน แล้วก้ได้การพยักหน้าตอบเป็นการเห็นด้วย
แต่เมื่อเดินออกมาก็ต้องเห็นสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น......พี่กันอยู่อีกทาง......ก้องอยู่อีกทาง....พร้อมทั้งบรรยากาศตึกเครียด ที่ทั้งพี่เก๋และโอ้ได้แต่ยืนมองทั้งคู่
“เกิดอะไรขึ้นหรอ” ผมค่อยๆกระซิบถามโอ้
“ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นมาก้เป็นแบบนี้”
“เป็นอะไรวะไอ้กัน” พี่ดินคงทนไม่ได้กับความอึดอัดแบบนี้ เลยเดินไปถามพี่กัน
“มึงถามก้องดูเองสิ ชักเอาแต่ใจใหญ่แล้ว”
“พี่กันนั่นหละ บ้าอำนาจ” เสียงก้องตะโกนสวนขึ้นมา
“บ้าอำนาจที่ไหน คนเค้าเป็นห่วงต่างหาก”
“พี่ดินดูสิ มีอย่างที่ไหนให้โอ้มานอนที่โซฟาหน้าทีวี ทั้งที่ตัวเองแพ้พนัน” ก้องหันมาฟ้องพี่ดิน
“ไม่รู้หรือไงว่าโอ้มันชอบตัวเองนะหะ” พี่กันกันยังโวยวายสวนก้อง
“แล้วมันผิดตรงไหนหละที่โอ้จะชอบก้อง ก้ก้องเองก็ชอบโอ้เหมือนกันนี่” ก้องตะโกนออกมาเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ แต่ในคำพูดนั้นทำให้พี่กันอึ้ง พี่ดินกับผมยิ้มรวมทั้งพี่เก๋ ส่วนโอ้ตอนนี้แทบจะกระโดด
“จริงหรอก้อง” โอ้เข้าไปกอดก้อง พร้อมกับกระโดดดีใจ
“ปล่อยนะเว้ย นั่นน้องกู” พี่กันชี้นิ้วโวยวายมาที่ก้อง ก่อนที่จะโดนหมอนอิงปาเข้าที่หลัง
“เมื่อไหร่จะหยุดบ้าสักที” พี่เก๋ดุพี่กันเสียงดัง
“ก็เก๋ดูสิ”พร้อมกับชี้ไปที่ก้องกับโอ้
“แล้วยังไง คนรักกันไปห้ามทำไม”
“แต่ก้องยังเด็กอยู่นะ” พี่กันที่เคยสงบนิ่ง กลับต้องโดนพี่เก๋กำราบให้หงอ
“ถ้าก้องเด็ก งั้นเราก็เลิกกันดีไหม เราก็แก่กว่าก้องแค่ปีเดียวเอง”
“ไม่เห็นจะเกี่ยว” พี่กันตอบอ้อมแอ้ม ไม่เต็มเสียง
“กัน...ก้องนะโตแล้ว ปล่อยน้องให้ทำอะไรเองบ้าง ถ้าอะไรที่มันไม่เสียหายมากก็ปล่อยวางซะเถอะ หรือถ้าก้องตัดสินใจพลาดจริงๆ ก้องจะได้เรียนรู้ประสบการณ์เอง ส่วนเราที่เป็นพี่ก็รอปลอบใจน้องแล้วกันนะ” พี่เก๋บอกพี่กันพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ ดูท่าแล้วพี่กันก็คงจะยอมพี่เก๋แล้วหละ
“ตกลงจะเลิกกับเก๋ไหม” พี่เก๋บอกตอนท้าย ส่วนพี่กันก็ทำหน้าตกใจกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของพี่เก๋
และในที่สุด พี่กันก็ไม่ยอมเลิกกับพี่เก๋ โอ้ก็ยังกอดก้องอยู่เหมือนเดิม เพียงแต่ตอนนี้ทั้งโอ้และก้องมีรอยยิ้มที่สดใสให้กัน ภายใต้สายตาของพี่กันที่ยังหวงน้องไม่ห่าง
“ผมจะดูแลก้องเองครับ” นั่นเป็นคำสัญญาที่โอ้ให้ไว้กับพี่กัน
ส่วนผมกับพี่ดินตอนนี้ ทุกอย่างรอบตัวเราดูสดใสและน่าอยู่เหลือเกิน ในส่วนของผม แค่มีพี่ดินอยู่ด้วยใกล้ๆ ไม่ว่าที่ไหนก็น่าอยู่ทั้งนั้น และมันจะเป็นแบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่ แต่ผมไม่สนใจหรอก แค่ได้รับรู้ถึงความรักของพี่ดินในวันนี้ มันก็ทำให้ผมพอใจเป็นอย่างมากแล้ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - ต้นน้ำรักพี่ไอดินครับ
- - - - - - - - - - - -และพี่ไอดินก็รักต้นน้ำเช่นกันครับ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -จบแบบสิ้นสุด- - - - - - - - - - - - -
-
happy ending :m2:
แอบปลื้มพี่เก๋ เด็ดขาดมาก
ก้องน่ารักได้อีกอ่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
จบแบบสิ้นสุดเลยหรอครับ
เฮ้อออออออ
น่ารักจัง
ชักจะอยากรู้เรื่องโอ้กับก้องแล้วอ่ะดิ
แต่ไม่เป็นไร
เรื่องใหม่ก็น่าอ่านเอาการอยู่
ปอลอ ตามอ่านทุกเรื่องเลยครับ
เพราะมีคนบอกว่าของคุณ Sadness อ่านได้ทุกเรื่อง
ไม่มีผิดหวัง o13
-
หวานซะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
หวานๆๆ :-[
-
:L1: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
หวานมากมาย อยากอ่านความรู้สึกในส่วนของก้องบ้างจังอะดู
เป็นตัวละครที่ไม่ได้แสดงออกด้านคึวามรักสักเท่าไหร่ ยกเว้นตอนนี้ อิอิแล้วจะรออ่านต่อ
นิว(ยิ้มๆ)
-
ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง อู้ล่าล้ากันสักทีเนอะ :a1:
ขอบคุณไรเตอร์มากๆนะคะ
ที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้มาให้อ่าน
:pig4:
-
นารักเกิ๊นนนนน
ทุกคู่อ่ะ
ไม่ลงก้องกับโอ้อีกสักคู่เหรอจ๊ะบีจ๋า :pig4:
-
นารักเกิ๊นนนนน
ทุกคู่อ่ะ
ไม่ลงก้องกับโอ้อีกสักคู่เหรอจ๊ะบีจ๋า :pig4:
อันนี้ขอสารภาพ ไม่กล้าแต่งครับ
เพราะแนวหวานนะไม่ค่อยถนัด
คู่ก้องกับโอ้ตามที่วางโครงไว้ต้องออกฮาๆหวานๆ
แต่คนแต่งมิสามารถอะครับ :sad4:
-
จบแบบ happy ด้วยกันทุกคู่เลย :pig4:
-
:impress2: จบได้แบบเพอเฟมากเลยครับ
ลุ้นตั้งนานว่าก้องจะได้คู่กับโอ้มั้ย สุดท้ายก็ได้คู่กันจนได้ :laugh:
น่าจะมีตอนพิเศษ เอาแบบหวานๆฮาๆ หน่อย หวานเกินชักเลี้ยน - -*
-
น่ารัก
ขอบคุณมากครับ :man1:
-
จบอย่างมีความสุข พร้อมกับรอยยิ้มที่ยังไม่หุบ
ขอบคุณมากๆ ค่ะ :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
น่ารักอ่า
ทุกคู่เลย
-
:L2: ขอบคุณคุณบีมากค่ะ
จบแบบมีความสุขสนุกสนานไปอีกเรื่องแล้ว
อ่านเรื่องของคุณบีแล้วมีความสุขจริงๆ :pig4:
-
ไอ่หมาก้อง ทำไมมันรับว่ารักจังหว่า :serius2: ทำไมไม่ซึนเลยอ่ะ
แต่น่ารักอ่ะ ชอบหนูก้องจังเลย เด็กน้อยจริงๆ
-
ชอบคุ่โอ้กะก้องอ่ะ
น่ารักดี
-
^^
-
น่ารัก :-[ :-[ :-[
-
หวานกำลังดี น่ารักมากมาย
ทั้งสองคู่เลย :กอด1:
นึกไม่ถึงว่าก้องจะชอบโอ้เหมือนกัน
-
จบจริงๆอ่ะ :L1: :L1: :L1:
-
อร๊ายยยยย....จบซะเเล้ว.....
ยังม่ะทันดั้ยเริ่มอ่านเลย.....มัวปัยทำรัยอยู่ว๊าเรา.....
ม่ะดั้ยการล่ะ...ขอเวลาแปลงร่าง...เป็นเซเลอร์มูน....ปัยอ่านก่อนน่ะ...ค่ะ
( ว่าแต่ทำมัยต้องแปลงร่าง....งง )
-
:-[
:L2:
-
แวะมามอบ :L2: เพื่อ :pig4: ที่นำเรื่องมาลง แถม+1 ครับ
:undecided: :undecided:
-
น่ารักจาง :L1:
มีความสุกกกก :L2: :L2: :3123: :3123:
-
หวานจนน้ำตาลขึ้นเลยหุๆ
จบซะแล้วววว :bye2:
หวังว่าจะได้อ่านนิยายของคุณ sadness ต่อนะครับ
-
:o8: :o8: :o8:
-
:z13: :z13: :z13: :z13: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
:o12: จบแล้วเหรอ
บทจะทำเค้าร้องไห้ก็ซะนะ
จะหวานก็ระดับน้ำตาลในเลือดสูงปรีดเลย
ขอบคุณนะครับ จะให้ดีขอตอนพิเศษหน่อยนะ
-
จบแบบสิ้นสุดเลยหรอคับเนี่ย
แต่ก็มีความสุขสมหวังกันทุกคู่
Happy ending นะค้าบบ :L1:
แต่ว่า ติดอยู่นิ๊ดนึง นิดเดียวจริงๆนะคับ
คือ ก็ตรงไม่มีฉาก NC เท่านั้นเองอะคับ :z1:
-
เพิ่งอ่านจบค่ะ สนุกดี ออกแนวดราม่านิดๆ
ทำไมเราอ่านแล้วไม่ได้รู้สึกสงสารดินเลย สงสารแต่ต้นน้ำ 55
ตอนที่ต้นเอาคืน แอบสะใจอยู่ 555
แต่่อ่านไปก็ลุ้นไป เดาเอาว่าสุดท้ายแล้วต้นก็คงไม่ปล่อยดินไปหรอก
น่าจะแค่เอาคืน ให้สำนึก
แล้วก็ .. จริงๆด้วย 55
ยังบวกไม่ได้ เอาดอกไม้ไปแทนก่อนละกันนะคะคุณผู้แต่ง :L2:
-
เพิ่งเริ่มอ่าน เมื่อกี้เองหน้าแรก 55
เอ่อ...คือว่า เห็นเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่ไม่กล้าอ่าน
ก็ ชื่อเรื่อง พี่ครับ อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย :monkeysad: มันเศร้าแล้วอะ
แถมผู้แต่งsadnessอีก เง้อ
ยอมรับว่าเป็นคนที่ดูแต่รูปภายนอก(เกี่ยวกันมั้ย) คือว่า อ่านเรื่องเศร้าไม่ค่อยได้ เพราะส่วนใหญ่เรื่องเศร้าๆเนี่ยจะสนุกแล้วทำให้เราอินตามมาก(เหมือนหนังเกาหลีเรื่องi am sorry i love youน่ะ) แล้วเป็นงัยล่ะซึมเศร้าไปหลายวัน จึงเป็นเหตุให้ไม่ได้อ่านเรื่องนี้
เมื่อกี้เปิดมาเจออีกครั้ง ทำใจอยู่พัก ลองอ่านก่อนก็ดีนะ พอเริ่มอ่านก็สนุกละ ทีนี้ทำไงไม่อยากเศร้า แหะ แหะ เปิดอ่านตอนจบก่อนเลย สบายใจไม่จบเศร้า :laugh:(เป็นนักอ่านนิสัยไม่ดีเนอะ)
เดี๋ยวไปอ่านก่อนนะ แล้วมาเม้นใหม่
:pig4:คนแต่งด้วยนะ
-
ทุกอย่างต้องอยู่ที่ความเข้าใจ..อย่างลงตัว
-
จบแล้วเหรอ???
ขอบคุณครับ
-
happy ending
น้ารักที่สุด o13
-
:pig4:ค้าบ
จามีพิเศษสี่ไม๊เนี่ย :impress2:
-
ขอบคุณมากมายคร้าบบบบ
^^
-
น่าจะมีตอนก้องกับโอ้แบบพิเศษอ่ะ
ชอบจัง น่ารัก :o8:
-
ลืมไปเลย ว่ารออ่านเรื่องนี้อยู่
-
อ่านรวดเดียวจบเลยคร่า
ตอนแรกเกลียดไอ้พี่ดินมากมาย
ทำไมทำก่ะน้ำหยั่งงี้ :angry2: :z6:
ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย
พอตอนหลัง สงสารพี่ดิน น้ำใจแข็งเว่อๆ :m15:
ตอนไรเตอร์บรรยายทีเรียน
คิดถึงศาลายาขึ้นมาทันทีเลยหล่ะ
พออ่านซักพักถึงรู้
โอววววววว ไรเตอร์เป็นรุ่นพี่เราเองหนิ่
แต่ รุ่นพี่กี่ปีหว่า 5555555+ :laugh:
-
ลืมไปเลย ว่ารออ่านเรื่องนี้อยู่
แต่เรื่องนี้จบแล้ว
ฝากติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะครับ
เรื่องลุงใหญ่กับหนูบี :really2:
ตอนไรเตอร์บรรยายทีเรียน
คิดถึงศาลายาขึ้นมาทันทีเลยหล่ะ
พออ่านซักพักถึงรู้
โอววววววว ไรเตอร์เป็นรุ่นพี่เราเองหนิ่
แต่ รุ่นพี่กี่ปีหว่า 5555555+ :laugh:
อันนี้ต้องลองอ่านเรื่องเริ่มต้นด้วย.....แต่ลงท้ายด้วยรักนะครับ
แล้วจะได้คำตอบ อิอิอิ แอบโปรโมท
แต่จะว่าไปตอนนี้ก็คิดถึงศาลายานะครับ อยากกลับไปเที่ยวจัง
-
ตามเก็บสแปร์ เอ๊ยยยย...มะช่ายแระ
ตามเก็บผลงานของน้องบีไปอีก 1 เรื่อง
ช่วงแรกๆ น่ารักกันจริงๆ วัยมัธยมกรุบกริบแบบนี้ ชอบบบบบบ อิๆๆ
พอกลางเรื่อง ดราม่าน้ำตาท่วมกันเลย :m15:
บีบคั้น รันทด ทำร้ายจิตใจคนอ่านกันเข้าไป แต่เราก็ชอบอ่าน 555 //ตรูมาโซนี่หว่า เง้อ!!!!!
ตอนจบห้วนไปนี๊ดดดด ดีที่มี 3 part พิเศษ ค่อยมีไรให้ชุ่มฉ่ำหัวใจหน่อย
:pig4: น้องบีที่เขียนเรื่องสนุกๆแบบนี้ค่ะ
-
หวานมากๆค่า
แต่กว่าจะจบได้หวานแบบนี้
เล่นเอาทรมาน+เรียดตามไปเยอะเลย 55+
-
ตอนเข้าใจผิดกัน
เสียน้ำตาไปเยอะเลย
:monkeysad:
พอดีกันที
เบาหวานขึ้นกันเลยทีเดียว
:-[
-
:-[ :-[
เรื่อง น่ารักมากกกเลย
เอิ้กๆ สนุกทุกตอน
-
น่ารักมากมายก่ายกอง
ชอบทั้งดินน้ำและโอ้ก้องเลย หุหุ
นึกว่าจะเศร้าซะแล้ว แต่ในที่สุดก็หวานแหววววแฮปปี้ :D
ขอบคุณไรเตอร์นะคะ เป็นกำลังใจให้
:L2:
-
เอิ๊กๆๆ แล้วอย่างนี้ ไอดิน กับ ต้นน้ำ จะมีอุปสรรคทางบ้านหรือเปล่าหนอ? o18
ก้องใสซื่อมาก +1 ให้เลย
อิอิอิ
-
น่ารักดี คับ
-
หวา นน น
-
ตอนเริ่มอ่านเรื่องนี้แอบหวั่นเกรงชื่อเรื่อง
- - กูจะเสียน้ำตามั้ยว้า~ - -
แต่ก็อ่านอะนะ พออ่านแล้วชอบเรื่องนี้
แม้อ่านไปมันจะบีบเค้นหัวใจสุดๆก็ตาม
เรื่องยืดเยื้อยาวนานเพียงเพราะ ไอดินไม่ฟังเหตุผล
ใช้เพียงสายตามอง เชื่อกับสิ่งที่เห็น ถ้าใช้ใจมองคงจะดีกว่านี้
แม้ว่าไอดินจะหวาดระแวงอยู่ก่อนว่า ต้นน้ำชอบกันอยู่ก็ตาม
ถึงยังไงก็ไม่น่าจะหนี น่าจะถามให้เคลียร์กันไปเลย(นิสัยหวานเองแหละ555+)
หากจะต้องจบจะได้จบไปเลยไม่มีการค้างคาใจ
แหม๋ เป็นหวานหน่อยไม่ได้
แม้การถามอาจจะเป็นการตอกย้ำความจริง กูก็จะถาม เพื่อไม่ให้คลุมเครือ ขอรู้จากปากอย่างชัดเจน
ไม่มีทางหนีไปช้ำรักเหมือนไอดินแน่ๆ
คนนึงก็เพื่อนรัก อีกคนก็คนที่รัก ให้มันรู้กันไปเลยสิวะ
เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก ถ้ารักกันใครจะไปห้ามได้ใช่มั้ย จะปล่อยให้มันรักกันโดยดีด้วยซ้ำ
ไม่เลิกคบด้วย(เพื่อนน่ะ) ถ้ามึงรักกัน กูไม่ห้ามอยู่แล้ว
…..รู้สึกหวานจะอินเกินไปแระ 555+
แต่ก็สะใจดีที่ต้นน้ำเอาคืน^^
:laugh:
-
ในที่สุดก็จบแบบแฮปปี้ซะที
หลังจากผ่านอุปสรรคมามากมาย
คู่ดินน้ำ น้ำดิน นี่
อ่านทีแทบจะร้องไห้ตามซะให้ได้
บทจะยอมก็ยอมซะงั้น
อิอิ
พี่กันก็น้าห่วงน้องรุนแรงจังเลย
แต่พี่เก๋ก็เอาซะอยู่หมัดเลย
อิอิ สุดยอดมาก
โอ้ก้อง คู่นี่ไม่มีอะไรให้กลุ้มใจเลย
อิอิ
น่ารัก หวานแว๋วเชียว
อิอิ
-
ขอบคุณคับที่นำเรื่องดี ๆ มาให้อ่านคับ
อ่านรวดเดียวจบเลย เหอ ๆ ชอบน้องก้องมากเลยคับ ไร้เดียงสาดี
แต่เรื่องนี้ก็ได้สอนอ่ะไรหลาย ๆ อย่างเลยน่ะคับ ดูได้จากคอมเม้นที่แต่ละคนเม้นให้
เพื่อน ๆ ลองตามอ่านคอมเม้นของแต่ละคนดูสิ มีแต่ข้อคิดดี ๆ ทั้งนั้นเลย
แต่ว่าตอนนี้ไม่ไหนแล้ว จะตีสี่แล้ว ขอตัวไปนอนก่อนดีกว่าคับ
-
โรแมนติกจัง
รักแท้ที่สมหวัง (แต่ก็คงเป็นในนิยายสินะ...???)
:L1: :L1: :L1:
-
วู้..................
ขอบคุณครับผม................. :pig4:
-
ในที่สุดก็อ่านจบแล้ว
:pig4:
ที่นำเรื่องดีๆ มาให้อ่าน
ชอบพี่กันอ่ะ
พี่แกน่ารักดี
-
สารภาพตามความเป็นจริง............. :monkeysad:
ตัดสินใจอยู่นานเหมือนกันว่าจะจิ้มมาอ่านดีไหม
เห็นชื่อเรื่องกับนามปากกาแล้ว รู้สึกใจไม่ดี
กลัวอ่านไปแล้วน้ำตาจะท่วมจอ ช่วงนี้จิตตกอยู่แล้วเลยไม่อยากเพิ่มระดับความรันทดในชีวิต
แต่
แต่
แต่
สุดท้ายก็ทนความเย้ายวนไม่ไหว....จิ้มเข้ามาจนได้
และก็พบว่า.....ไม่นานปล่อยเรื่องนี้ให้ลอยนวลอยู่เลย
แม้จะมีช่วงเศร้าอยู่บ้าง แต่ก็เป็นรสชาติที่ลงตัว สุข เศร้า เหงา น่ารัก และก็ happy ending โอเคค่ะ
แอบประทับน้องก้องเป็นพิเศษ น่ารักน่าหยิกได้ทุกตอนจริงๆ :-[
ขอบคุณค่ะที่มีเรื่องดีๆ มาให้อ่านอีกเรื่องหนึ่ง
ปล.ไม่กลัวแล้ว เดี๋ยวจะตามไปเก็บเรื่องอื่นๆ ต่อไปค่ะ :กอด1:
-
สวัสดีค่ะ เพิ่งมาวันนี้วันแรกค่ะ
อ่านทีเดียวจบเลย^^
น่ารักมากๆเลยนะคะ ดินกับน้ำ
ยังรู้สึกว่าไม่อยากให้จบเลยแฮะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆนี้ค่ะ :o8:
-
อ๊าง น่ารักน่ารักมากๆ
อ่านแต่แรกก็ชอบก้อง ฮ่าๆ
จริงๆดินกับน้ำก็น่ารัก แต่ก้องนี่โดนนะ!
แล้วพี่กันหวงน้องไปไหนคะ
หยวนๆหน่อยน้อ อิอิ
ขอบคุณค่ะ ติดนิยายของคุณบีซะแล้ว
-
เพิ่งอ่านถึงตอนที่ 22 อ่ะค่ะ แต่ไม่ไหวแระ ขอแปะก่อนเหอะ
ไอ้พี่ดิน ทำไมไร้เหตุผลแบบนี้หา.. :angry2: ไม่มีความมั่นคงเลยอ่ะ เพิ่งเคยเห็นเรืิ่องที่ฝ่ายเคะต้องตามง้อเมะขนาดนี้ (เอ่อ.. หรือว่าไอ้พี่ดินมันจะเป็นเคะ??)
เรายิ่งมีความหลังฝังใจกะของดำอยู่อ่ะนะ (ที่จริงไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็ลากมาเกี่ยวกันเอง ฮ่าๆ) ยิ่งไอ้พี่ดินมาทำแบบนี้ยิ่งบอกได้คำเดียวว่า โกรธๆๆๆๆๆ :beat:
โชคดีที่มีน้องก้องมาช่วยเบรกความเครียดไม่งั้นเราคงเอาปลากระป๋ิองอะยัมปาหัวไอ้พี่ดินด้วยความเคืองเป็นแน่แท้ (ช่วงนี้งดออกจากบ้านค่ะ เลยต้องกินแต่ปลากระป๋อง เห็นอะไร นึกอะไรก็เป็นปลากระป๋องไปหมด)
ว่าแล้วก็.. ไปกินปลากระป๋ิองก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยมาอ่านต่อค่ะ
-
อ่านจบแล้ว เย้ๆ
จะเป็นไรมั้ยถ้าจะบอกว่า ไม่ชอบคู่เอกเท่าไหร่แต่ชอบคู่โอ้-ก้องมากกว่า
แบบว่า โอ้แมนได้ใจ ก้องก็เอ๋อได้ใจ ร๊ากทั้งคู่เลย
ปล. มีเรื่องอยากถามค่ะ น้องต้นน้ำมีปัญหาเรื่องระบบการหายใจและออกกำลังหนักไม่ได้ แบบนี้ตอน ... ไม่หัวใจวายเหรอคะเนี่ย?? ฮ่าๆๆ (รู้ว่าคุณ sadness ไม่เขียน NC แต่ก็ยังแอบหื่นค่ะ ฮ่าๆ)
-
:กอด1: น่ารักมากมายอ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดด
แต่กว่าจะเข้าใจกันนี่ เล่นเอาลุ้นจนเหนื่อยเลยนะคะ อิอิ
ขอบคุณนะคะ สำหรับเรื่องดีๆ :impress2:
-
:mc4: จบแบบแฮปปี้
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วน่าติดตามทุกตอนเลย และก็รอลุ้นให้ทุกคนมีคู่ด้วย o13
-
ชอบตอนที่น้ำโดนเข้าใจผิดอะ
ช่วงนั้นอ่านแล้ว ทรมาน ดี :m15:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ จบด้วย เด็ด ๆ
อ่านชื่อแล้วแอบปวดจิต แต่ก็นะ
น่ารักมาก
ขอบคุณเจ้าค่ะ
มีภาค สอง ชิมิ เห็น รีบน ((มาก ๆ )) แอบแสดงปฏิกริยา ๕๕๕๕
เอาเรื่องใหม่ก็ได้ รออ่านเจ้าค่ะ เอิ๊กๆ
-
เรื่องนี้สนุกมาก ๆ เลยฮะ
แม้ว่าจะบีบหัวใจบ้างอะไรบ้างในช่วงกลาง ๆ เรื่อง
แต่สุดท้ายก็จบลงด้วยดีอ่ะ...ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ เรื่องนี้นะฮะ ^^'
-
:mc4: :mc4: :mc4: :bye2: :bye2:
-
อ่านรวดเดียว
กลางๆเรื่องอึดอัดน่าดู
สนุกดีค้าบ o13
-
:-[ นุกมากมายเลยคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ o13
-
ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ อ่านทันจนได้..เอ๊ย...ไม่ใช่...จบจนได้...เพลินไปหน่อย ตามอ่านหลายเรื่อง...แหะ ๆ ๆ ๆ ๆ
น่ารักมากจิง ๆๆ ถูกใจ อย่างพี่ดินต้องโดนต้นน้ำเอาคืนแบบนี้แหละ สม ฮ่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ
ก้องไร้เดียงสาได้ถูกใจมากกกก เหมาะกับนายโอ้แสนเจ้าเล่ห์พอดี...
พี่กันเป็นคนกลางที่ดี ขวางบ้าง เชียร์บ้าง ช่วยบ้าง ดีจัง
แนวกุ๊กกิ๊ก แบบปวดตับ...ชอบบบบบบ.... o13 สะใจดี...
บี เราอ่านครบหมดแล้ว อย่าลืมนินจาสุดเลิฟนะ ต่อด้วย รออ่านอยู่..... :m9:
-
เออหนอ...กว่าจะรักกันได้ ทิฐิกันไปมาจนแทบจะตายจาก
ลุ้นซะเหนื่อยเลย แต่ก้องดูใสๆ เอ๋อๆ ที่สุดแล้วเรื่องนี้
-
เข้ามาลงชื่อว่าตามอ่านงานของคุณบีอยู่นะคะ
น่ารักทุกเรื่องเลย...
ต้องมีแกล้งคนอ่านให้บีบๆหัวใจก่อนจะยิ้มออกด้วยนะเนี่ย อิอิ
ขอบคุณมากค่าา
-
ในที่สุดก็เข้าใจกันซะทีนะ
อ่านไปร้องไป เศร้ามากเลย :monkeysad:
บอกตรงเกลียดพี่ดินมาก :z6:
ตอนหลังนี้สงสารพี่ดินแล้ว
จะร้องไห้กับคำพูดพี่ดิน :o12:
ที่บอกว่า อายที่มีแฟนเป็นผู้ชายอะ :o12: :o12:
ทำไมเลวอย่างนี้ อยากให้พี่ดินเจ็บมากว่านี้ด้วยซะ :m31: :fire: :angry2:
ที่เรื่องจบแบบHappy ดีแล้ว ไม่อยากเศร้า
อิอิอิอิอิ :L2: :L1:
-
น่ารัก แบบ เจ็บๆ
o13
-
อ่าสนุกดี อ่านรวดเดียวจบเลย หุหุ
อย่างนี้ดีแล้วแหละมันต้องมีการเอาคืนกันบ้าง
การที่ไม่ยอมฟังเหตุผลผู้อื่นเลยเนี้ยย จึงนำพาความเข้าใจผิดมาสู่ตัวเอง 555
-
ปวดตับ ปวดใส้ ปวดพุงไปหมด กว่าจะลงเอยกันได้
แล้วกลับมาหวานกันอีกเนี่ย แต่แอบสะจายยยยย
ที่นายดินโดนหนูน้ำย้อนรอยซะถึงพริกถึงขิง
นับถือความใจแข็งของหนูจริงๆค่ะ
-
ตามเก็บคะ
-
:m15:ตอนที่ดินเข้าใจน้ำผิด ทำเอาเสียน้ำตาไปหลายปี๊ป
สะเทือนตับเป็นที่สุด
แต่สุดท้ายก็เข้าใจกัน
บทเรียนครั้งนี้ดินคงจำไปอีกนาน
ตอนสุดท้าย ได้อ่านบทหวานๆ ให้พอยิ้มได้
-
สนุกมากค่า
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า :pig4:
-
มาตามอ่านเรื่องที่โพสต์จบแล้ว
มาเจอเรื่องนี้ สนุกมากๆ
จะตามไปอ่านเรื่องอื่นๆของ sadness ต่อนะคับ
-
ตอนดูชื่อเรื่องนี่คิดหนักมากเลยว่าเข้ามานี่ร้องแน่ๆ
พออ่านแรกๆก็น่ารักดี กลางๆเริ่มไม่ค่อยจะดีแล้ว
สุดท้ายก็ร้องT^T
จบแบบพลิกล็อคมาก
ตอนพิเศษก็......น่ารักดี 55+
ต้นน้ำเจ้าเล่ห์กว่าคนอื่นในเรื่องเลยอ่ะเราว่า 55+
-
รีเควสภาคสอง!!!!!!!!!!!!!
สนุกมากเลย
อ่านตอนแรกๆ ปวดใจมาก หายาก เรื่องแบบนี้
เพราะคนอ่านมัีนซาดิสต์555
เกลียดที่สุดที่มีคนเข้าใจผิด
โกรธที่สุดที่ไม่ฟังกันบ้าง
แรงที่สุดคือ ทิฐฐิ
ชอบมากที่สุด ที่ "พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย ภาค2"
เอิ้กๆ รอ รอ นะ ไรท์เตอร์^^
-
อ่านง่ายกระชับและกระชากใจ
บรรยายความรู้สึกสะเทือนใจได้ดีไม่ยืดเยื้อ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หานิยายเศร้าๆรันทดๆแล้วสมหวังตอนจับมานานแล้วอ่านเรื่องนี้แล้วซะใจ
อยากอ่านตอนเศร้าๆอีกเยอะๆเลย ขอบคุณมากๆนะครับชอบมากจริงๆจะติดตามผลงานเรื่อยๆครับ
-
อ่านไม่เครียดดีครับ สนุกมากกก
o13
o13
o13
-
อ่านแล้วไม่เครียดจริงๆด้วย
อยากอ่านโอ้กับก้องแบบ Full Option อะคับ
จริงๆน่ะ
อยากอ่านจริงๆ
-
มาอ่านรวดเดียวจบเลยค่า
แหมน้องต้นน้ำไม่น่ารีบคืนดีเลย น่าจะงอนสักปีนึงแลกกัน ฮ่าๆๆ :laugh:
ทั้งนี้ทั้งนั้นชอบคาแรกเตอร์น้องก้องมากเลยอ่ะ น่าร้ากกกกก :m1: :m1:
อยากให้มีสเปคู่โอ้-ก้องอีกจังเลย
ขอบคุณมกาๆ นะคะสำหรับนิยายดีๆ o13 o13
-
จบครับ
รวดเดียวจบ
สุดยอดมากครับ
นายน้ำนี่ สุดยอดจริง ๆ ๆ
-
:mc4:จบแล้วววววว :mc4:
สงสารต้นน้ำอยู่หลายตอนเลยนะเนี่ย
ไอดินก้อน่าสงสารแต่น้อยกว่าต้นน้ำ
อ่านไปเศร้าไป (http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b5.gif)
แต่สุดท้ายก้อสมหวังทุกคู่(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/b1.gif)
-
น่าร้ากกกกกกกกก
สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี
ดีใจด้วย
ทิฐิ วางลงบ้าง
เปิดใจออกหน่อย
ก็จะเห็นความรัก
ง่ายๆ แค่นั้นเอง
^-^
-
จบ ๆ
ดินไม่เห็นร้ายอย่างที่คิดเลยอ่ะ ผิดหวังนิดหน่อย
แต่ก็ ติดตามคะ
-
:pig4: o13 :bye2:
-
เพิ่งมาอ่านๆ คับ
ไม่มีอะไรจะบอกนองจาก
สุดยอดมากคับ o13
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคับ
จะติดต่ามอ่านเรื่องของคุณ
sadness
ต่อไปนะคับ
ป.ล. ไอดิน+ต้นน้ำ จะอยู่ในใจผมตลอดไป
และขอให้คู่นี้รักกันนิรัดร์ :m1:
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ติดไม่สามารถลุกไปไหนได้
น่ารักทุกคู่จริงๆ สุดยอด
-
อ่านรวดเดียว ชอบเรื่องนี้จังชอบคนแต่งมากอ่านทุกเรื่องเลย ช๊อบชอบ
-
อ่านไปลุ้นไป อิอิ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ครับ
-
ขอบคุณครับ
-
เฮ้อออ ลุ้นจนเหนื่อยยย
=D
-
ลุ้นแทบตาย รักกันได้ซะทีนะ ด.ช ต้นน้ำ-นาย ไอดิน :L2:
:pig4:
-
ปลื้มมากอะเรื่องนี้ o13
ต้นน้ำโคตรใจแข็งอะ กว่าจะลงเอยกันได้ ลุ้นแทบตาย
แล้วก้อชอบคู่ของก้อง-โอ้อะ น่ารักได้อีกอะคู่นี้
:L2: :L1:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลยคร้า :L2:
สนุกมากรุย o13
:bye2: :bye2:
-
อ่านเรื่องนี้แล้ว ได้อารมณ์ครบจริงๆ สุข เศร้า เหงา ซึ้ง น้ำตารื้น... 555+ ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆมาให้อ่านกันนะคะ ^_^
-
อ๊ากกจบแบบแอบหวานอ่าาา
แอบอารมเสียตอนอีพี่ดินมานงอลไม่ฟังบ้าฟังบออารายเลยนั้นนะ
แต่ว่านู๋น้ำก็เอาคืนได้แปะอยู่ แอบหวังๆว่าจะแรงกว่านี้อีกน่ะที่แรกอ่า เบาๆไปหน่อย..
ขอบคุงมากๆเลยจ้าสำหรับเรื่องดีๆ
-
:L2:อ่านจบแบบรวดเดียวเลย นี่แหละคำว่าทิฐิ ทำร้ายทั้งตัวเราและคนที่เรารัก กว่าจะเข้าใจกันได้ก็เกือบสูญเสียกันไป :L2:
-
ชอบมากเลยคับ อ่านเพลินดี สนุกดีคับ ช๊อบชอบ ห้าๆ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เอาใจไปเต็มเลยค่ะ^^
-
น่ารักดีฮับ....
ตอนแรกอยากให้พี่ไอดินทำกับน้องน้ำแซบบไปเลยอะ... น้ำจะได้ยกโทษให้ยากๆๆอะ...
แต่ดูไปดูมาก็สงสารน้องน้ำอะ.. ยังไม่ได้ทำไรผิดเลยนะ แต่โดนด่าตลอดดด...
แอบเซงตอนพี่ดินมาว่าน้ำกับพี่กันอะ....
ชิๆๆๆๆ
แต่ก็ชอบฮับ... ยิ่งคู่โอ้- ก้องเนี้ย.. เจ๋งมากๆๆ...
โอ๋เจ้าเล่ห์อะ.. ก้องก็ innocent มากมายอะ..
-
สนุกแม่ก
-
น่ารักดีค่ะ
ชอบมากเลยอ่ะ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
สนุกจังค่ะ สุดท้ายทุกคู่ก็จบอย่างมีความสุข
นี่ถ้าดินเชื่อใจน้ำซักหน่อยคงมีความสุขไปตั้งนานแล้ว น้ำก็ไม่ต้องเสียใจด้วย
-
สนุกมากๆๆๆ เลยค่า สุดท้ายก็แฮปปี้จนได้
ชอบคู่โอ้กับก้อง น่ารักที่สู๊ดดดดด
-
อ๊ายยยยยยยยยยยย ชอบอ่ะ :L2:
-
สนุกมากๆเลยค่า
อ่านไปใจหายไป
นึกว่าน้ำจะปล่อยให้ดินไป แล้วค่อยไปตามทีหลังซะแล้ว
ดีนะรั้งไว้ก่อนจะไป ไม่งั้นอิชั้นน้ำตาท่วมจอแน่ๆ
เหอ เหอ
-
น่ารักมากๆๆๆอ่าครับ
ชอบทุกคู่เลย
นีว่าพี่ดินกับน้ำจะไม่ได้รักกันซแล้ว
สุดท้ายก้อแฮปปี้จนได้
ยิ่งคู่โอ้- ก้องเนี้ย.. ชอบมากๆๆๆๆ
.
โอ๋เจ้าเล่ห์อะ.. ก้องก็ innocent มาก
-
สนุกจังเลย อิอิ
เรามาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบเลยอ่ะ
จะร้องไห้ตั้งหลายครั้ง
เดี๋ยวสงสารน้ำ เดี๋ยวสงสารดิน 5555555555+
ดีใตที่ดินน้ำปรับความเข้าใจกันได้ ^^
แล้วโอ้ก้องดูแบบ..น่ารักดีอ่ะ ออกฮาๆๆๆ
ส่วนหญิงสาวหนึ่งเดียว...
พี่เก๋ ชอบจัง ดุดี พี่กันเงียบเลย 55555+
-
:a5:อ่านไปยุงกัดไป
โอยยย อ่านต่อพรุ่งนี้นะคะ
ว่าแต่ รร. คนเขียนชื่ออะไรหนอ?
สะดุดประโยคหนึ่ง ถ้าตั้งใจเรียนก็ได้มหาวิทยาลัยดีๆ เฮ้อ~...ม.6
-
:impress2: อ่านจบแล้ว
ประทับใจมากกกกก
เป็นความรักที่เริ่มจากสมัยมัธยมเลยยยย ^___________^
อยากมีบ้างจังแฮะ
กว่าทั้งสองจะเข้าใจกัน คนอ่านก็สาปส่งพี่ดินไปต่างๆ นานา แล้วค่ะ
แต่พี่ดินมันโมโหร้ายจริงๆ บ้าอำนาจด้วย ถ้าไม่ได้บทเรียนคงไม่จำหรอกแบบนี้ หึๆ.
มีดินก็ีมีน้ำ โอยยยยยยย~ แค่ชื่อก็กินขาด
ชอบที่สุด ประทับใจมากกก แง่งงงงงงงงง คิดถึงสมัยมัธยมชะมัด เพิ่งจบไม่นานเอง TT,, อยากกลับไปเรียนอีกสักรอบ
-
:pig4: ขอขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะจร้า
อ่านตอนแรก :o12: :sad4: :sad4:แบบสุด ๆ เรยอะ
พอถึงตอนจบค่อยดีขึ้นหน่อย :L1:
ปล. รักคนแต่ง รักต้นน้ำ รักพี่ดิน และตัวละครทุกตัวที่ทำให้เรื่องนี้สมบูรณ์แบบ
o13
-
อ่านจบแล้ววววววว :mc4:
สนุกมากเลยล่ะค่ะ :-[
ขอ :กอด1: :กอด1: :กอด1: เรื่องนี้หน่อย
-
ตามอ่านเรื่องพี่บีค่ะ คือเข้ามาอ่านก่อนที่จะเป็นสมาชิก
ชอบการเดินเรื่องของพี่ เรื่องนี้อ่านหลายรอบทีเดียว
เจ็บถึงขั้วหัวใจเลย ร้องไห้จนหายใจไม่ทันเลยค่ะ 555
ขอบคุณค่า :pig4:
-
สนุกมากๆ บีบจิตนิดๆ แต่สุดท้ายก็แฮปปี้
ชอบทุกคู่เลย คู่น้ำก็น่ารัก คู่ก้องก็น่ารัก คู่กันก็ฮาดีกลัวเมียซะงั้น อิอิ
ขอบคุณมากๆ
-
ดราม่าตั้งแต่กลางเรื่องจนจบ
โคตรจะบิ้วอารมณ์คนอ่าน คนอ่านก็ดีเหลือเกิน ร้องไห้ซะเป็นวรรคเป็นเวร
ตอนแรกตกใจมาก นึกว่าน้ำจะไม่ให้โอกาสดินแล้ว
เฮ้อออออออ โล่ง :เฮ้อ:
^^ ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆค่ะ
-
จบแบบHappy
:L2:
นายต้นน้ำนี่มีความอดทนสูงจัง
เรื่องสนุกมากๆๆๆๆ ครับ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะครับ o13
-
โหลดเก็บไว้ดูออฟไลน์เรียบร้อย ขอบคุณนะ
อ่านจบจะตามมาเม้นท์ให้จ๊ะ
-
อ่านอีกครั้งก็ยังรู้สึกดีจริงๆนะคับ
-
อ่านแล้วรู้สึกว่า เจ๋งอ่ะ
แบบดึงเอาจิตวิญญาณของแต่ละคนออกมาได้ดี คนจะรักกันมันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ
แต่การจะยอมเจ็บเพื่อสิ่งที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ เป็นสิ่งที่ใช้กำลังใจเยอะ
ทุกคนค่อนข้างเป็นคนดีมาก ถ้าผมได้อยู่ในกลุ่มคนเหล่านี้คงมีความสุขนะ
-
นิยาย สนุกมากๆๆเลยครับ ทั้้งต้นน้ำ แล้วก็ ดิน น่ารักทั้งคู่
แล้วก็ ชอบคู่ ก้อง โอ้ด้วยๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ะครับ :pig4:
-
ชอบน้องก้อง....เด็กอะไรใสซื่อขนาดนี้ :laugh: :laugh: :laugh:
-
กลับมาอ่านกี่ครั้งก็เจ็บตับเสมอ
บาดลึก กินใจ ได้อารมณ์
พอดีเมื่อวานมาเยี่ยมน้องนินจา เลยแวะมาหา พี่ดิน น้องน้ำด้วย
ไหนๆก็ไหนๆ แวะไปหาทุกคนเลยดีกว่า ^^
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆค่ะ
ปล.เรื่องคุณบีไม่เคยเศร้า!!!!! เนาะ
ขวัญคนนึงล่ะที่ ร้องทุกเรื่อง
บางเรื่องร้องจนปวดตาก็มี
ดีนะที่แฮปปี้ไม่งั้นคงซึมจัด
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4:
-
ดีที่ไม่ชอบผู้ชาย ทั้งพี่ ทั้งน้อง
น่าจะมีตอนของ โอ้ ก้อง อีกตอนน่ะ ภาค สอง งัย ว่าม่ะ
:mc4:
-
เย้ ในที่สุด ไอดินก็ต้องอยู่คู่กับต้นน้ำ อ่านไปลุ้นไป เสียน้ำตาอีกต่างหาก
กลัวว่าจิจบแบบเศร้า 555 คนแต่งก็บอกแล้วแท้ๆว่าไม่เศร้า แต่แบบไม่ไหวอะ ยิ่งตอนจบนะ
เศร้าอะ น้ำตาไหลเลย
อีก 2 คู่ก็น่ารักนะ โดยเฉพาะโอ้กะก้องอะ หวานปนเปรี้ยวอะ ชอบชอบ
สุดท้าย ชอบคนแต่งที่สุดอะ อิอิ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องน้ำ น่ารัก :-[ พี่ดินอดทนน้า อิอิ :oo1:ทำเค้าไว้เยอะนี่ 555 :laugh:
-
เฮ่อทำไมฉันมาเจอเรื่องน่าอ่าน ตอนเป็นเรื่องจบแล้ววะ
-
ง่า น่ารักคะ เรื่องนี้
ชอบ ก้อง ช่างไม่รุ็อะไรบ้างเลย
ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกกว่านั้น
555+
-
น่าสนุกจังเลย
-
:impress2: :o12: :o12: :o12:
น่ารักกันดีนะ สู้ๆๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สุขสมหวังซะที ลุ้นแทบตาย
-
อารมณ์เบื่อๆ
แอนด์ไม่ทำการบ้าน
เลยเข้ามาอ่าน สร้าง 'รมณ์
-
อ่านจบแล้ว...... อยากบอกว่าพี่ดินน่ารักมาก กัวน้ำจิงๆ
แต่น้ำพักหลังดูเจ้าเลห์อ่ะ แต่ก้อดีพี่ดินจะได้อยู่ในโอวาท
ตอนแรกเกลียดไอ้พี่ดินมากถึงมากที่สุด ไม่ฟังเหตุผล เอาแต่ได้
แต่ตอนหลังน่าสงสาร เห็นใจ จนต้องแอบเอาใจช่วย กว่าจะลงเอยกันได้
น้ำตาจะหมดตัวววว
-
พี่ดิน *3*
-
:o12: ทำเราร้องไห้ไปหลายก๊อกเลย ฮือ ๆ ๆ ๆ
-
สนุกมากค่ะ แอบเกลียด พี่ดินไปหลายตอน
ขอบคุณ ที่แต่งเรื่องน่ารักๆ มาให้อ่าน :pig4: :pig4:
-
ดินก็ไม่ยอมฟัีงเหตุผลอะไร น้ำก็ใจแข็งนะนั่น กันไม่ค่อยหวงน้องเลยนะ ก้องใสซื่อมาก ๆ โอ้เจ้าเล่ห์ น่ารักดี
-
ขอบคุณที่ชอบกันนะครับ
ฝากความน่ารักของน้องนินจาไว้ด้วยนะครับ สำหรับคนที่เพิ่งอ่านเรื่องของ sadness ครับ
เจอความไร้เหตุผลของพี่ดินแล้ว มาเจอความน่ารักของน้องนินจากันด้วยนะครับ ^^
เรื่อง ถ้าจะรัก....ก็บอกมา ครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14616.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14616.0)
-
เรื่องนี้มีครบทุกรสเลย แต่จะไม่ฮาเท่าไร่ o13
ชอบก้อง กับน้ำอ่ะ ก้องเด็กค่อดๆ
:pig4: :pig4: :bye2:
-
ชอบเรื่องนี้จัง อ่านแล้วบีบหัวใจดี :sad4:
-
หงุดหงิดกับพี่ดินมาก ๆ เลยนะเนี่ย
-
:L2: :L1: สนุกมากๆเลย :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ
ลุ้นแทบแย่ นึกว่าน้องน้ำจะไม่ใจอ่อนกับพี่ดิน อิอิ
-
อ่านจบเลย รวดเดียวจบ
ขอบคุณมากๆนะค๊าบบบบ
ชอบมากๆเลย ^^
-
ช่วงตรงที่ทะเลาะกันนี้ น้ำตาซึมทุกตอนเลยอ่ะ โดยเฉพาะตรงพาร์ทของน้ำ TTOTT :sad4: :sad4:
แอบงงตรงฝั่งดินนิดหน่อย= = แบบแลดูไม่มีเหตุผลมากก
คู่โอ้ก้องก็หวานมากก
แอบชอบพี่เก๋5555 ถ้าจะมาสถิตอยู่เล้าบ่อยยยยย
-
ชอบเรื่องนี้มากค่ะ อ่านทีเดียวรวดเดียวเลย 555
ชอบเรื่องที่ไม่มีใครที่ต้องโดนเอาเปรียบมากเกินไป
เรื่องนี้พอดีมาก แบบนํ้าก็ไม่ได้โดนทำร้ายอย่างเดียว มีตอนที่พี่ดินก็ต้องโดนบ้าง
แต่ชอบคู่ก้องโอ้สุดแล้ว น่ารักมากๆๆๆ ชอบโอ้5555
-
ยังอ่านไม่จบแต่มาขอเม้นไว้ก่อนว่า
สนุกมากๆๆค่ะ แอบหน่วงตรงที่น้ำรอพี่ดินอ่า o13
-
เห้อ...............เรื่องราวของรุ่นพี่รุ่น้อง................ :z3:
-
รู้สึกตื้อ และ ทรมานใจมาก ในพาร์ทที่ ดินทำร้ายจิตใจ ต้นน้ำ
น้ำตาเต็มตื้นขึ้นมาในหน่วยตาทุกครั้งเลย
แทบอยากจะ :z6: ไอดิน ให้สามสมกับสิ่งที่ทำ จริง ๆ
จบเร็วไปหน่อยนะคะ น่าจะให้ ต้นน้ำหนีดินไปให้ไกล ๆ
ให้หาไม่เจอ แล้วแทบคลั่งกันไปเลย สะใจดี
:laugh:
(เราเป็นพวกซาดิสต์รึป่าวหว่า :laugh:)
-
หวานๆทุกคู่เลย :pig4:
-
นึกว่าหนังอินเดีย อิอิ
วิ่งหนีกันไป วิ่งหนีกันมา วนรอบต้นไม้หนึ่งรอบ หุหุ
แซวเล่นเน้อ เค้าแอบเศร้าด้วยหล่ะตัวเอง
-
:กอด1: narak mak mak
-
อยากอ่านตอนของโอ้ กับ ก้อง อะ > <//
-
ปล่อยให้เศร้าได้ไม่นาน สุดท้ายน้องยอมคืนดี
After that น่ารักดี แฮปปี้ทุกคู่
-
ขอบคุณคุณแต่งมากครับ
น่ารักดีชอบ ถึงจะเศร้าๆบ้าง
-
อ่านแล้วโคตรชอบอ่ะ ชอบตอนไปนั่งคุยกันที่ดาดฟ้าม๊ากๆ โรแมนติกโคตรๆ o18
-
ความรักของน้องต้นน้ำ กับไอดิน กว่าจะลงเอยกันได้ ลุ้นมาก
สงสารทั้งคู่เลย เพียงเชื่อใจกันก็ได้มีความสุขกันตั้งนานแล้วเนอะ :L1:
-
:กอด1: ชอบมากเลยค่ะ ลุ้นซะเหงื่อตกเลย
จะตามอ่านเรื่องใหม่ๆนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ :L2:
-
สนุกๆมากๆๆๆเลยจ้าา ลุ้นตั้งนานแหนะ o13
-
สงสารทางนู้นที ทางนี้ที่ แอบเศร้านิดนึ่งครับ เนื้อเื่รื่องอ่านง่ายน่าติดตามดีครับ ขอบคุณครับ...
-
พี่เก๋เด็ดขาดมากเลย o13
-
เฮ เราอ่านทันแล้ววว////มาตอนเค้าจบ
ทั้งหมั่นใส้ในทิฐิของทั้งคู่และความเด้ดของต้นน้ำจริงๆคะ
และถูกที่สุดคนเราจะเห็นค่า และคิดได้เมื่อของที่สำคัญได้หลุดหายออกไปจากชีวิตแล้ว
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยนะคะที่แบ่งปันเรื่องรักดี(ที่บอกไม่ดราม่าแต่คนอ่านนั่งน้ำตาไหล)มาสู่กันและกันคะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณมากครับ สำหรับเรื่องราวดีๆ o13
:pig4: :pig4: :L1: :L1: :pig4: :pig4:
-
น่ารักจังเลยค่ะ
ขอบคุณนะคะ สนุกมาก ๆ
แต่มาม่าซะอืดเลยนะตัวเอง
-
สนุกมากเลยครับ
-
อ่านรอบที่สอแล้วก็ยังกินใจเหมือนเดิม ทำให้นึกถึงชีวิตนักศึกษาอีกครั้งเลยยยย ขอบคุณนะครับ
-
โถถถ นึกว่าจะจบไม่หวานเสียแล้ว
o13 o13 o13 :bye2:
-
มาอ่านรวดเดียวจบ
น่ารักมากค่ะ :o8: :o8:
-
เรื่องนี้ สนุก ปวดตับ ซึ้ง อ่านรวดเดียวจบ
ขอบคุณมากครับ
-
อั๊ยยยยๆๆๆ
บอกได้คำเดียวว่าน่ารักสำหรับคู่รองอย่างก้องกับโอ้ บอกตรงๆ ว่าชอบนายเอกแนวนี้
ส่วนคู่ของต้นน้ำกับไอดินก็รู้สึกหน่วงมาตั้งแต่ต้นจนเกิอบถึงบทสุดท้าย ค่อยยังชั่วที่ในที่สุดก็มีความสุขกันทุกคู่ ฮุฮุ
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: สนุกจุง
-
โอยยยย กว่าจะหวานได้ อึดอัดจริงอะไรจริง
ขอบคุณมากค่า
-
อ่านตอนทะเลาะกันแล้วแบบว่า
:sad4: :sad4: :o12: :o12:
แต่ชอบคู่โอ้ก้องนะ น่ารักมากๆเลย
:-[ :-[ :-[ :-[
-
โฮๆๆๆๆ T_T
เป็นเรื่องที่เศร้าที่สุดตั้งแต่อ่านเรื่องของคุณบีมาเลย
ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้วเนี่ย กระซิกๆ
ขอบคุณนะสำหรับเรื่องดีๆอีกเรื่อง ^^
-
เศร้าในตอนแรก สุขในตอนท้าย การให้อภัย ความเชื่อใจ เป็นสิ่งที่ช่วยให้ความสัมพันธ์ยั่งยืนและมีความสุข คู่ดินน้ำ ถ้าดินยอมรับฟังและเชื่อใจน้ำ คงไม่ต้องทำร้ายจิตใจน้ำ
ยังดีที่น้ำให้อภัย คู่โอ้ก้อง น่ารัก ส่วนตัวชอบนิสัยก้องมาก ใสซื่อ จริงใจ ดูออกง่าย บุคลิคเหมือนเด็ก อยู่ด้วยแล้วคงนั่งยิ้มเอ็นดูทั้งวัน โอ้ก็ช่างเอาใจ แอบเจ้าเล่ห์ด้วยนะ พี่เก๋ ใจเด็ดดมาก ขอเลิกเลยทีเดียว พี่กันหงอไปเลย โฮะๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
อ่านรวดเดียวเลย จบแบบนี้ก็ดีนะยาวไปน่าเบื้อ :z1:
-
ก้องเอ๋อมาก อยากได้
-
ต้นน้ำ-ไอดิน เสียน้ำตาไปเยอะเลย
ก้อง-โอ้ น่ารักใสๆ อยากได้ก้องอ่ะ
-
เรื่องราวน่ารักมากมายค่า
ทั้งความรักทางด้านคนรัก ครอบครัว และเพื่อน
ค้นน้ำกับพี่ดินนี่เพราะพี่เข้าใจผิดและยังไม่ยอมที่จะฟังเลยถึงได้เจอกับการเอาคืนแบบนั้นของต้นน้ำ
แต่สุดท้ายก็คือรักนี่เนอะ รักกัน ทุกอย่างคือที่สุดท่ทำให้ยอมลดทิฐิกันลง
พี่กันนี่รักน้องก้องมากๆเลยน้า
เค้าก็รักน้องก้องอ่า น้องก้องน่ารัก โอ้ก้องน่ารัก แอบอยากอ่านคู่นี้อีกแล้วค่า 555
ขอบคุณนะคะ สนุกมากๆเลยค่า
-
:L1: :a5:
-
น่ารักมากมาย น่ารักเกินไปแล้ว ชอบทั้ง 3 คู่เลยอ่ะ :impress2: :impress2: :impress2:
ชอบก้องมากเลย โคตรฮาเลยหล่ะ เป็นมนุษย์ที่มึนได้ใจจริงๆ :m20: :m20: :m20:
-
อ่านหลายรอบแล้วนะเนี่ย
-
ดินใจร้อนคิดเองจากที่เห็นโดยไม่ให้แม้แต่โอกาสที่ต้นน้ำจะอธิบายอะไรเลย :seng2ped: :เฮ้อ:
-
เป็นเรานะต้นน้ำเราไม่อยู่ให้หัวใจตัวเองเจ็บปวดหรอก ไปนานแล้วค๊าาา :katai1:
-
สรุปเรื่องนี้ ก้องน่ารักน่าเอ็นดูน่าเป็นห่วงที่สุด :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รำคาญทิฐิของทั้งคู่ ถ้าไม่มัวประชดกันไปประชดกันมาคงได้เป็นแฟนกันไปนานแล้ว
:katai1: :katai1: :katai1:
-
น่ารักมาก ๆ ทั้งสองคู่เลยครับ แต่ช่วงดราม่าก็หนักเอาการอยู่
ขอบคุณครับ
-
ก็รักไปแล้ว
หน่วงบ้าง....
แต่ก็สนุกขอรับ
-
อยากตบกะบาลไอ้ดินละ
-
เป็นเรื่องใสๆดีนะคะ ไม่มีฉากเรทซึ่งชอบค่ะ คืออ่านเรทๆมาก็เอียนอยากได้อะไรแบบนี้บ้าง ถึงพระเอกจะสายซึนสายเบียวแต่ก็ไม่ใช่กำลังดี นายเอกก็น่ารักดีแต่คนที่ชอบที่สุดคือน้องก้อง รู้สึกเหมือนหนูแฮมสเตอร์มากๆ น่ารักก
-
“ตั้งแต่วันรายงานตัวแล้ว พี่ให้ไอ้กันไปช่วยน้ำเองหละ” พี่ดินกระซิบที่ข้างหูผม
อ้าว แบบนี้ดินก็เลวมากสิ รู้อยู้แล้วว่าน้ำไม่ได้มีอะไรกับกันยังสร้างเรื่องราวขึ้นมาอีก
-
"เธอเป็นใครเนี่ย" สายตาที่มองอย่างหาเรื่อง พร้อมทั้งคำพูดอย่างหงุดหงิดถามมายังผม
"ผมเป็นน้องพี่ดินครับ"
"อะไรเนี่ย เห็นบอกไม่อยากกลับบ้าน อยากมาที่นี่ เราก็นึกว่าจะได้อยู่กันสองต่อสอง" เธอบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
"เอาเถอะ เธอจะไปไหนก็ไป ชั้นจะพาดินไปนอนเอง ห้องดินอยู่ไหนหละ" ผมได้แต่ชี้นิ้วไปที่ห้องพี่ดิน
ปากเหรอนั่น
-
:-[