[37] (Part: ไอดิน)
ผมพาน้ำมาที่บ้านพัก ทันทีที่มาถึงผมรีบตะโกนเรียกก้องทันที
“ก้อง....ตื่นสิก้อง”
ผมทั้งวิ่ง ทั้งตะโกนไปพร้อมกัน
“เกิดอะไรขึ้นครับ”
ก้องหน้าตาตื่นวิ่งออกมา แต่ผมยังไม่มีเวลาอธิบายอะไร
“เปิดประตูก่อน!” ผมบอกก้องด้วยความร้อนใจ
เมื่อผมเข้ามาที่ห้องนอนของน้ำแล้ว ก็วางน้ำลงบนที่นอนทันที
ตอนนี้น้ำสงบลงแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สติ
ผมได้แต่นั่งกุมมือของน้ำไว้ ด้วยความรู้สึกกังวล
“เกิดอะไรขึ้นครับพี่ดิน”
ก้องเดินตามเข้ามาถามผม
“น้ำ........เหนื่อยนะ เลยหายใจไม่ทัน”
ผมตอบออกไปด้วยความอ่อนแรง
“แล้วทำไมต้นถึงเหนื่อยละครับ”
ตอนนี้ก้องจ้องหน้าผม คงโกรธหรือไม่พอใจผมอยู่เป็นแน่ เพราะสีหน้าที่แสดงออก มันบอกได้แบบนั้น
“น้ำปั่นจักรยานหนีพี่....ก็เลย............”
ผมไม่อยากพูดถึงมันอีก เพราะมันทำให้ผมนึกถึงข้อตกลงของน้ำ
----“ถ้าผมให้พี่ช่วยครั้งนี้ พี่จะเลิกยุ่งกับผมได้ไหมหละครับ”-----
“พี่ดินก็รู้ว่าต้นออกแรงมากไม่ได้ แล้วทำไมยังให้ออกแรงอีก”
“พี่ขอโทษ...”
“แล้วทำไมถึงเป็นแผลถลอกแบบนี้หละ”
ก้องไม่ได้สนใจคำขอโทษของผม ยังคงเดินสำรวจตัวน้ำอยุ่เหมือนเดิม
“จักรยานน้ำล้ม”
ตอนนี้ก้องหันมาหาผมแล้ว พร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจใส่
“ปล่อยเพื่อนผมเดี๋ยวนี้นะ”
ก้องเดินมากระชากแขนผม ให้ออกจากมือน้ำ
“พี่ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายเพื่อนผมอีก ถึงผมจะรักและเคารพพี่ แต่ผมรักเพื่อนมากกว่า”
ก้องยังคงกระชากแขนผม แต่ผมก้ไม่ยอมปล่อยมือออกจากน้ำ
“พอเถอะก้อง ให้ต้นพักผ่อนนะ”
ตอนนี้โอ้เดินเข้ามาหาก้อง และพูดเตือน
เพราะมือผมไม่ปล่อยออกจากมือน้ำ เมื่อก้องกระชากแขนผม น้ำก็เลยเหมือนโดนกระชากไปด้วย
ก้องยืนจ้องหน้าผม พร้อมกับลดมือตัวเองลง
“ต้นทำผิดอะไรนักหนา พี่ถึงไม่ให้อภัย พี่ทำอะไรกับต้นไว้อย่าคิดว่าผมไม่รู้ แล้วทำไมหละ พี่ไม่อยากให้ต้นไปยุ่งกับพี่ ตอนนี้ต้นก็ทำให้แล้วไง ทำไมพี่ต้องมาตามกวนต้นอีก เพื่อนผมยังเจ็บไม่พอหรือไง”
ก้องพูดออกมาพร้อมกับน้ำตา โดยมีโอ้คอยยืนอยู่ข้างๆ
“ผมไม่อยากให้พี่มายุ่งกับต้นอีก ถึงผมจะดูเป็นเด็กไม่ค่อยคิดอะไร ไม่ใส่ใจอะไร แต่ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดไม่รู้ว่าเพื่อนผมเจ็บขนาดไหนจากการกระทำของพี่....................ผมไม่อยากเกลียดพี่ เพราะอย่างนั้น อย่ามายุ่งกับต้นอีก”
ก้องพูดไปก็ปาดน้ำตาไป นอกจากผมจะทำร้ายใจน้ำแล้ว
นี่ผมยังทำลายความนับถือที่ก้องมีต่อผมด้วยงั้นหรือ
“ขอพี่อยู่จนน้ำตื่นได้ไหม”
ผมพูดขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้หันไปมองหน้าก้อง สายตาของผม ยังคงจับจ้องอยู่ที่น้ำเหมือนเดิม
“พี่ขอแค่นั้น..........แล้วพี่จะไม่ทำร้ายน้ำอีกต่อไป”
ผมพูดอีกครั้ง เพราะก้องไม่ตอบอะไรผม
“อืม.....”
เมื่อก้องตอบเสร็จ ก็เดินออกจากห้องไป พร้อมกับโอ้
---น้ำครับ พี่ดินคนนี้คงเลวมากเลยใช่ไหมครับ พี่มันนิสัยแย่ นิสัยไม่ดี ไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่น ไม่เคยทำสิ่งที่ถูกต้อง ตลอดเวลาที่มีน้ำอยุ่ใกล้ๆ พี่รู้สึกดีจนไม่อยากให้เราต้องจากกัน แต่เพราะทิฐิบ้าๆของพี่ ทำให้การกระทำกับความรู้สึกสวนทางกันแบบนั้น แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นว่า น้ำต้องมาเจ็บเพราะพี่ซ้ำแล้วซ้ำอีก............................คราวนี้ พี่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง เมื่อน้ำตื่นมา นั่นจะเป็นการเจอหน้ากันครั้งสุดท้าย แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น พี่ขออยู่กับน้ำแบบนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ---
น้ำตาของผมไหลหยดลงมา เพียงเพราะคิดว่า หลังจากที่น้ำตื่น
ผมกับน้ำจะกลายเป็นแค่คนที่ไม่รู้จักกันอีกต่อไป
ผมไม่ได้หมดรักน้ำ แต่ผมก็ไม่อยากเห็นน้ำต้องทรมานเพราะผมอีก
อีกทั้ง ผมทำลายความเคารพของก้องไม่ได้ด้วยเช่นกัน
ผมอิงแอบแก้มของตัวเองเข้ากับมือของน้ำเบาๆ
เป็นการปลอบใจตัวเอง ว่ามือเล็กๆของน้ำ จะคอยยื่นมาเสมอ เมื่อผมอ่อนแอ
“น้ำครับ......พี่ดินรักน้ำเสมอครับ” ผมพูดพร้อมกับจูบลงที่หน้าผากของน้ำ
นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้บอก
แต่มันจะไม่ใช่ความรู้สึกสุดท้าย ที่จะจางหายไป...............................
หัวข้อ: พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย (อ่าน 321961 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก