หัวข้อ: พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย

[aha]

  ชอบก้องงงงงงงงงงงงงง มากกกกกกกกกกกก 

[arm32505]

หนุกมากมายเลยครับ มาจ่อเร็วๆ น้าคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[CorNnE PRiNCeS]

ขอบคุณครับ

ที่มีเรื่องดีๆ มาแบ่งให้อ่าน

แล้วมาต่ออีกนะครับ


 

[lomekung]

ตอนนี้ใครทำร้ายกานอะ...............งงงงงงงง

 

[m_myca]

อ่านทันเระครับ ชอบมากกกกกกก


+1 ครับ

[sadness]

[33]

หลังจากสอบเสร็จผมก็เตรียมตัวไปเชียงใหม่ทันที
ซึ่งผม ก้องและโอ้ ตกลงกันว่าจะขึ้นเครื่องไป
ส่วนพี่กันจะตามมาทีหลัง เพราะยังเหลือสอบอีก 1 วัน
ผมตัดสินใจที่จะไปพักรีสอร์ทของน้าผม
ด้วยที่ว่ามีคนไปกันหลายคน กลัวจะไม่สะดวกถ้าจะไปนอนบ้านยายผม
เพราะที่นั่นญาติๆอยู่กันเยอะ
ผมโทรไปบอกน้าให้จองบ้านพักไว้ให้ 1 หลัง
ซึ่งก็ไม่มีปัญหาอะไร แถมยังมีรถมารับพวกผมตอนที่มาถึงสนามบินด้วย

เมื่อมาถึงที่พัก ก็เกิดเสียงโวยวายของโอ้ทันที
“ทำไมไม่นอนกับโอ้หละครับ”
“ไม่เอาหรอก นายก็นอนคนเดียวสิ”
โอ้พยายามที่จะขอให้ก้องนอนที่ห้องกับตัวเอง
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นก้องทันคน ไม่ยอมหลวมตัวไปนอนห้องดียวกันโอ้
“แต่ว่าเรากลัวนะ นอนคนเดียวต่างที่แบบนี้นะ”
โอ้เริ่มทำหน้าเศร้า ส่วนก้องก็เริ่มพยักหน้า
“ก็ถ้าก้องไปนอนกับโอ้ แล้วใครจะนอนเป็นเพื่อนต้นหละ”
ก้องเริ่มอธิบายเพิ่มเติม
“โถ่ก้อง...ต้นเค้าคุ้นเคยกับที่นี่อยู่แล้ว แต่เราสิเพิ่งเคยมา ไม่รู้จะมีอะไรหรือเปล่า”
โอ้เริ่มหาเหตุผลมาตอบ พร้อมกับทำหน้าหวาดระแวงประกอบด้วย
“มันก็จริงนะ” ก้องเริ่มคล้อยตามคำพูดของโอ้
“ใช่ไหมหละ นะก้องนะ นอนเป็นเพื่อนโอ้หน่อยนะครับ”
โอ้เริ่มอ้อน ซึ่งผมว่าไม่นานก้องก็ต้องใจอ่อน
เฮ้อ....นี่ไม่รู้เลยหรือไงว่าโดนหลอกอยู่เนี่ยก้อง
“พอเลยโอ้...นายนะนอนคนเดียวไปเลย ก้องเอาของมาเก็บในห้องเร็วๆ”
ผมตัดบทพร้อมกับดึงแขนก้องให้ตามผมเข้าไปในห้อง
“ทำไมโหดร้ายอย่างนั้นหละต้น”
เสียงโอ้ยังคงโอดครวญมา แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ เป็นห่วงเพื่อนผมมากกว่า

“จริงๆโอ้ก็น่าสงสารนะต้น คงกลัวน่าดูเลยแบบนั้น”
ก้องเมื่อไหร่นายจะโตวะเนี่ย
“งั้นก้องไปนอนกับโอ้ไหมหละ แต่เราไม่รับประกันความปลอดภัยนะ”
ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ก้อง แต่ก้องกลับทำหน้าหวาดกลัวกลับมา
“ห้องนั้นมี....ผีหรอ”
ก้องถามผมซื่อๆ แล้วอย่างนี้ผมจะบอกก้องยังไงหละว่าโอ้จ้องจะงาบนายนั่นหละ เฮ้อ....
“อืม..ถ้าไม่กลัวก็ไปนอนกับโอ้แล้วกัน”
“ไม่เอาหรอก เราอยู่กับต้นดีกว่า”
ตอนนี้ก้องเดินมาจับแขนผมไว้ พร้อมกับขยับให้ใกล้มากขึ้น
เห็นแบบนี้แล้วก็อดขำไม่ได้

จริงๆที่ผมให้โอ้นอนคนเดียวนอกจากจะห่วงก้องแล้ว
เหตุผลอีกอย่างคือ ถ้าพี่กันมาจะได้นอนห้องเดียวกับโอ้
เพราะผมไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดในตัวผมอีก
ผมไม่ได้แคร์สายตาคนอื่น.....นอกจากพี่ดินเท่านั้น
ถึงผมจะตัดใจจากพี่ดิน แต่ผมไม่อยากให้พี่ดินมองผมไม่ดีมากกว่าที่เป็นอยู่
ผมยอมรับว่าผมยังแคร์ความรู้สึกของพี่ดินเสมอ
และผมไม่คิดที่จะตัดมันออกไป ภายในใจผมยังคงมีพี่ดินในนั้นตลอดเวลา......

ผมพาสองคนนั้นไปปั่นจักรยานรอบรีสอร์ท
ซึ่งแน่นอนว่าผมปั่นไปคนเดียว
ส่วนก้องซ้อนท้ายนายโอ้
ถ้ามองสองคนนี้ คนนึงยิ้มหน้าบาน
ส่วนอีกคนทำหน้าเหมือนโดนขัดใจ
ถ้าให้เดา ก็คงโดนนายโอ้หลอกท้าพนันอะไรมาอีกแน่ๆ
พวกผมปั่นมาจบลงท้ายที่ลำธารด้านหลังรีสอร์ท
ผมชอบที่จะไปนั่งอยู่ริมธาร เพราะอย่างนี้หละมั้ง
ที่บ้านผมถึงตั้งชื่อว่าต้นน้ำ
น้ำที่ทำให้ผมรู้สึกสงบเยือกเย็น
ผมสามารถใช้เวลาทั้งวันในการที่จะนั่งอยู่ที่ลำธารนี้
พร้อมกับหนังสือ 1 เล่ม บรรยากาศเย็นสบาย
ทำให้ไม่รู้สึกว่าต้องรีบร้อน ทำอะไรได้ตามใจที่อยากทำ

ตอนเย็นพวกผมทำอาหารทานกันเอง
จะบอกให้ถูกก็คือ ผมกับก้องนั่งดูโอ้ทำอาหาร
ส่วนพวกผมได้แต่คอยยกออกไปที่โต๊ะหน้าบ้านพัก
“ไม่น่าเชื่อนะว่านายจะทำอาหารเป็น”
ผมพูดเป็นการชื่นชมโอ้
“ก็มีกันสองคนพี่น้องนี่นา เราเป็นพี่ก็เลยต้องดูแลน้อง”
ผมกับก้องพอได้ฟังก็รู้สึกว่าไม่น่าถามไปเลย
โดยเฉพาะก้องที่ตอนนี้หน้าเสียยิ่งกว่าคนถามอย่างผมซะอีก
“เอ้ย...ไม่ต้องคิดมาก คือพ่อกับแม่เราเดินทางบ่อยนะ เลยไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ไม่ได้เสียสักหน่อย”
โอ้พูดยิ้มๆ เหมือนรู้ว่าพวกผมคิดอะไรกัน
ก็นายเล่นพุดมาแบบนี้ ใครจะไม่คิดหละวะ
“อืม...อร่อยจัง”
ตอนนี้เด็กชายก้องดูปลื้มกับของกินตรงหน้ามาก
ตักจานนั้น จานนี้ใส่ปากอร่อยไปเลย
“ก้องชอบหรอ”
นายโอ้ทำตาเจ้าเล่ห์ถามก้อง
“ชอบๆๆ อร่อยทุกอย่างเลย”
ก้องยังคงสนใจแต่ของกิน ไม่ได้มองหน้าโอ้เลยว่าตอนนี้ยิ้มแก้มปริไปแล้ว
“ถ้าชอบจะทำให้กินทุกวันเลยดีไหม”
“เอาๆๆๆ” ก้อง นายพลาดอีกแล้วนะ
“งั้นก้องก็ไปอยู่บ้านโอ้สิ จะทำให้กินทุกวันเลย”
“เดี๋ยวเราถามพี่กันก่อนนะ”
ก้อง...นายตอบแบบนั้นได้ยังไง
นี่เห็นของกินจนไม่คิดอะไรเลยหรอเนี่ย
เพราะตอนที่ตอบโอ้ ก้องก็ยังก้มหน้าก้มตากินลูกเดียว
“จริงหรอก้อง งั้นเดี๋ยวเราช่วยพูดให้”
โอ้จับแขนก้องเขย่า ด้วยสีหน้าแววตามีความสุข
“ช่วยพูดอะไรหรอ”
เหมือนก้องเพิ่งได้สติ
“ก็ก้องบอกจะมาอยู่บ้านโอ้”
“บ้าสิ บ้านเราก็มี ทำไมต้องไปอยู่บ้านนายด้วยหละ ประสาทจริงโอ้นี่”
ก้องโบกไม้บอกมือ เหมือนว่าโอ้พูดเพ้อเจ้อ
แต่จริงๆแล้วนายนั่นหละก้อง ที่ไปรับคำเค้า

เวลาที่ผมมองสองคนนี้
ทำให้ผมรู้สึกอิจฉา
โอ้...ทำทุกอย่างเพื่อตามตื้อก้อง โดยขอเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ๆก็มีความสุข
ก้อง...แม้จะไม่รู้ใจตัวเอง แต่ก็ดูมีชีวิตชีวาทุกครั้งที่มีโอ้อยู่ใกล้ๆ
แล้วเมื่อไหร่ผมจะมีใครสักคนที่ทำให้ผมรู้สึกมีชีวิตชีวาแบบก้องบ้าง
จะมีโอกาสไหมที่คนนั้น คือ.....พี่ดิน

[sadness]

[34]

ไม่รู้เมื่อคืนนึกอะไรกัน เล่นเกมส์กันจนดึก
ผมหละไม่ไหวกับสองคนนี้จริงๆ
ตอนแข่งไม่มีใครยอมใครซะด้วย จะว่าเล่นเก่งก็เก่งอยู่
แต่เรื่องปากนี่สิ ไม่รู้สรรหาคำมาทับถมกันได้เก่งจริงๆ
สุดท้ายคนนั่งดูอย่างผม ก็ต้องหนีเข้านอนก่อน
แต่ก่อนไปผมต้องย้ำกับทั้งคู่ไว้ก่อน
“ก้อง...ห้ามไปพนันอะไรกับโอ้อีก” -------- ส่วนของก้อง
“โอ้.... อย่าคิดอะไรแผลงๆกับก้อง ถ้าก้องมีอะไรบุบสลายหรือไม่ได้เข้าไปนอนในห้องกับเรา นายจะไม่ได้เจอก้องอีก เข้าใจไหม” ------ ส่วนของโอ้ ซึ่งผมพูดด้วยหน้าตาจริงจัง นายโอ้ก้ได้แต่ทำหน้าผิดหวังไปตามระเบียบ
ผมเข้าไปนอนในห้องก็ยังได้ยินเสียงทั้งสองคนดังมาเป็นระยะ เฮ้อ....เอากับเค้าสิคู่นี้

ตอนเช้าตื่นขึ้นมาก็เจอก้องนอนอยู่ข้างๆ นับว่านายโอ้ยังน่าเชื่อถืออยู่นะนี่
ดูท่าแล้วคงอีกนานกว่าก้องจะตื่น ผมจึงเดินออกไปนั่งที่โต๊ะหน้าบ้านพัก
อากาศตอนเช้ามันสดชื่นแบบนี้นี่เอง ไม่เหมือนอากาศในกรุงเทพฯ
ผมนั่งชื่นชมกับบรรยากาศอยู่เพลินๆ ก็มีแก้วนมยื่นมาตรงหน้า
พอผมหันไปดู........คนที่ผมไม่อยากเจอ ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้
“มาทำไม” ผมถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง
“ดื่มนมอุ่นๆตอนเช้าก่อนสิ” พี่ดินยื่นนมมาให้ผม พร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่กิน ..... ผมถามว่าพี่มาทำไม” ผมยังคงจ้องหน้าพี่ดินอย่เหมือนเดิม
“พี่คิดถึงน้ำ ช่วงสอบก็ไม่เจอกัน” พี่ดินยังคงยิ้มเช่นเดิม
“นั่นเป็นช่วงที่ผมมีความสุขที่สุด ที่ไม่ต้องเจอพี่” ผมยังคงพูดแดกดันพี่ดิน
ส่วนพี่ดินนั้น สีหน้าเศร้าลงไปทันที แต่ก็กลับมายิ้มให้ผมอีกครั้ง
“น้ำจะว่ายังไงก็แล้วแต่ ตอนนี้พี่มีความสุขที่ได้เจอน้ำ”
“แต่ผมไม่มีความสุขที่เจอพี่ และใครอนุญาตให้พี่มาที่นี่”
“จะว่าพี่หน้าด้านพี่ก็ไม่เถียง เพราะมันทำให้พี่ได้เจอหน้าคนที่พี่คิดถึง”
ผมไม่รู้จะว่าอะไรต่อ เพราะถึงขนาดยอมรับว่าตัวเองหน้าด้านแบบนี้
แล้วผมจะว่าอะไรต่อได้หละ ผมเริ่มเดินออกมาจากจุดนั้น
“จะไปไหนครับ”
“อย่าตามมานะ”
พี่ดินถามผม แต่ผมได้แค่หันไปมองหน้าและพูดขู่ไว้
ถึงขนาดตามมาที่นี่ ผมว่าแล้วว่าการขู่ของผมไม่ได้ผล
ผมเดินมาที่รถจักรยาน ซึ่งพี่ดินก็มาคว้าอีกคันปั่นตามผมมา

“บอกแล้วไงว่าอย่าตามมา”
ผมเร่งความเร็วมากขึ้น พร้อมกับหันมาตะโกนว่าพี่ดิน
“พี่มันคนหน้าด้านครับ ว่ายังไงก็ไม่รู้สึก”
“กลับกรุงเทพฯไปเลย ผมไม่อยากเจอหน้าพี่”
“แต่พี่อยากเห็นหน้าน้ำนี่ครับ”
“พูดกันไม่รู้เรื่องใช่ไหม......”
ระหว่าง ที่หันไปเถียงกันอยู่นั้น รถของผมก็ไปสะดุดเข้ากับก้อนหินใหญ่ด้านหน้า ทำให้ผมล้มลงข้างทาง ตอนนี้สภาพของผม แขนขาถลอก เป็นรอยแดงเต็มไปหมด เพราะปั่นมาด้วยความเร็ว
พอพี่ดินเห็นดังนั้น ก็รีบจอดรถแล้วเดินมาที่ผม
“อย่าเข้ามานะ”
ผมตะโกนขู่พี่ดิน แต่ก็ไม่ได้ผม พี่ดินยังเดินกึ่งวิ่งเข้ามา ผมเห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้นวิ่งทันที
แต่ความรู้สึกแรกที่ได้รับคือความเจ็บ เจ็บขาเหลือเกิน ผมก็ได้แต่ผืนวิ่งไปแบบนั้น
“น้ำหยุดเดี๋ยวนี้นะ”
พี่ดินวิ่งตามผมมา พร้อมทั้งตะโกนบอกให้ผมหยุด
“ไม่หยุด พี่ดินนั่นหละหยุด”
ผมยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อ โดยไม่สนใจคำพูดของพี่ดิน
“พอเถอะน้ำ เดี๋ยวจะหายใจไม่ทัน”
น้ำเสียงพี่ดินตอนนี้ กลายเป็นน้ำเสียงที่อ่อนลง
“ก็พี่ดินจะตามมาทำไมหละ”
ผมก็เริ่มรู้สึกว่าอากาศมันน้อยลงๆ ทั้งเจบขาอีกต่างหาก
“หยุดเถอะน้ำ พี่ขอร้อง”
ตอนนี้พี่ดินหยุดวิ่งตามผมแล้ว ส่วนผมเมื่อเห็นว่าพี่ดินหยุดผมก็หยุดตาม
“ค่อยๆหายใจนะ หายใจลึกๆ”
พี่ดินเห็นอาการผม ก็ได้แต่ยืนตะโกนบอกให้ผมค่อยๆหายใจ
ส่วนผมตอนนี้ไม่มีแรงจะวิ่งแล้ว ผมรู้สึกหายใจไม่ค่อยทัน
แต่พอพี่ดินเริ่มทำท่าจะเดินเข้ามา ผมก็ตั้งท่าจะวิ่งหนีทันที
“อย่าวิ่งอีกเลยนะน้ำ”
“พี่ดินก็อย่าเข้ามาสิ” ผมพยายามพูดจนจบประโยคได้
“พี่จะเข้าไปช่วย ขอพี่ดูแลน้ำนะครับ”
พี่ดินทำสายตาเว้าวอนมายังผม

“ถ้าผมให้พี่ช่วยครั้งนี้ พี่จะเลิกยุ่งกับผมได้ไหมหละครับ”
ผมยื่นข้อเสนอให้กับพี่ดิน ซึ่งพี่ดินดูท่าจะชะงักไปเล็กน้อย พร้อมกับใช้ความคิด
ส่วนผมก็เหนื่อยและหายใจยากขึ้นเรื่อยๆ จนยืนไม่ไหว ต้องนั่งลงกับพื้น
พอพี่ดินเห็นดังนั้น ก็รีบตอบกลับมาทันที

“ได้...ต่อไปพี่จะไม่มาวุ่นวายกับน้ำอีก ครั้งนี้ให้พี่ช่วยนะ”
พี่ดินพูดจบก็รีบวิ่งเข้ามาหาผมทันที ตอนนี้ผมก็ไม่มีแรงจะเถียงอะไรอีกแล้ว
“หายใจลึกๆนะครับ ค่อยๆ” พี่ดินเข้ามาประคองผมไว้ในอ้อมกอด
ตอนนี้พี่ดินอุ้มผมขึ้นมาแล้ว ความรู้สึกอบอุ่นนี้ที่ผมไม่ได้สัมผัสมานาน
ความรู้สึกห่วงใยที่พี่ดินถ่ายทอดมาให้ผม ทำให้ผมซบลงกับอกพี่ดิน
“อย่าเป็นอะไรนะครับ”
ตลอดทางที่พี่ดินอุ้มผมมา พี่ดินจะคอยพูด คอยปลอบผมตลอด
น้ำเสียงของพี่ดินปนไปด้วยความกังวล ความห่วงใย มันทำให้ผมกลัวใจตัวเอง
ว่ามันจะอ่อนแอไปกับสิ่งที่พี่ดินยื่นให้อีก

สิ่งที่พี่ยื่นให้ผมตอนนี้ มันจะหายไปอีกไหมครับพี่ดิน................................................

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
จิ้มพี่บี
ตอบคำถามองต้น อิอิ หายไปสิครับก็เราเล่นไปตั้งสัญญาว่าถ้าช่วยแล้วเค้าจะต้องเลิกยุ่งกับเรานี่
ระวังเถอะพอเค้าหายไปตัวเองจะอยู่ไม่สุข
2ตอนนี้โดยรวมไม่มีอะไรมากเหมือนเป็นการพักผ่อนอารมณ์เสียมากกว่า
สิ่งที่เก็บรายละเอียดได้ คือ ประเด็นในแง้ของความสัมพันธ์ระหว่าง นายโอ้ กับ นายก้อง
ที่ดูจะมีสีสันมากกว่าตอนแรกๆ อ่านคู่นี้แล้วแอบๆยิ้ม
แล้วจะรออ่านต่อไปน๊า
นิว(แอบๆยิ้ม)

[CaroL]

อย่าหนีอีกเลยครับต้นน้ำหนีใจตัวเอง ไอดินสู้สู้ครับไล่ตามใจตัวเอง
เมื่อไหร่หนอสองคน

เป็นกำลังใจให้ครับ

[nithiwz]

ทำไมมันเศร้ายังงี้คับ  ทำไมน้ำถึงพูดแบบนั้นด้วยอ่ะ
ใจแข็งจังเลย  สงสารพี่ดินอ่ะ โดนทำร้ายหัวใจมากจริงๆ ไม่ไหวแ้ล้ว 

แอบฮาคู่โอ้กับก้อง  ก้องเด็กน้อยมากอ่ะ เมื่อไหร่จะโตสักที
ก้องดูน่ารักอ่ะ ตัวเล็กๆ น่ารักๆ ฮ่าๆๆๆๆ (มั้ง  ไม่ได้อ่านว่าก้องหน้าตาเป็นไง)

[jaylayjay]

 

[εїзป่วงน้อยεїз™]

เป็นกำลังใจให้ค่า 

[Dee^daY]

ไม่มีอะไรทำร้ายเราได้นอกจาก..ใจของเราเอง

[khun_Kling]

ซึ้งจัง  เศร้าๆ

 

[DexTunG]

   เมื่อไหร่จะรู้ใจ จะอ่อนใจนะ ต้นน้ำ

อย่าใจแข็งให้มากนัก เดี๋ยวเค้าหายไปจะวุ่นวายใจป่าว ๆ





 

[pay-it-forward]

ถึงจะสงสารดิน
แต่ดินก็ทำกับน้ำไว้เยอะนะ
เวลาและความจริงใจเท่านั้นแหละ
ที่จะทำให้น้ำยอมทำลายกำแพงใจตัวเองลงได้
 

[thaitanoi]

คู่ของต้นน้ำกับดินคงอีกนานกว่าจะเข้าใจกัน ส่วนคู่ก้องกับโอ้ก็น่ารักดีครับ

[Minus]

จะใจแข็งไปถึงไหนก้อไม่รู้นะน้ำนะ สงสารพี่ดินจัง

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

หึหึหึ

ไล่เค้าไปแล้วอย่ามานั่งร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่าเน้อน้องน้ำ

ทำไม่ทำตามใจตัวเองน้า

พี่ดินสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ไม่ยอมก็จับกดให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย 

[patee]

รักเขาคิดถึงเขาตลอดเวลา
แต่ก็ยังใจแข็งเหลือเกิน
ต้นนะต้น

[zolof26]

น้ำเอ๊ยยย ใจอ่อนเห๊อะ คนอ่านเศร้าอ่ะ

[yochio_shim]

พี่ดินสู้ๆ

น้ำใจอ่อนเร็วๆนะ

 

[sadness]

ตอนนี้ไม่รู้จะเปลี่ยนชื่อเรื่องดีหรือเปล่า

เพราะหลายคนเริ่มสงสารไอดินแล้ว

กลายเป็นว่า --ต้นน้ำทำร้ายไอดินไปแล้ว-- อิอิ

ขอบคุณที่ติดตามกันครับ


ปล. ต้นน้ำน่าสงสาร ไอดินน่าสงสาร คนอ่านน่าสงสาร............งั้นก็หมายความว่าคนแต่งใจร้ายอะสิเนี่ย ไม่.......................ไม่จริงใช่ไหมเน้ออออ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ถ้าไม่อยากให้คนอ่านน่าสงสารต้องมาต่อทุกวันนะ

เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น

แล้วคุณจะทำร้ายกันทำไมในเมื่อใจต่างก็รัก
ดีกว่าไหม

สงสารไอดินอ่ะ ต้นน้ำใจร้ายที่สุด

[Vesi]

อ๊ากกกกก เน็ตเน่าไปหลายวัน มาลงชื่อไว้ก่อน เดี๋ยวอ่านแล้วมาดิท

อ่านแล้ว รู้สึกว่า หยุดทำร้ายใจกันได้แล้ว ทำแบบนี้ต่อไปก็เจ็บกันซะเปล่าๆ คุยเปิดใจกันไปให้รู้เรื่องเลย
ส่วน ด.ช. ก้อง รีบๆ โตได้แล้ว จะโดนงาบอยู่แล้วนั่น

[pooinfinity]

แล้วพี่ดินจะตื้อต่อมั้ยเนี่ย

ไปรับปากเค้าแบบนั้น

[kungyung]

 :เฮ้อ:สงสารพี่ดินอ่ะ

[xenosaga2000]

  อยากอ่านต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Koa-ka]

สวัสดีครับ

คงถึงเวลาที่พี่ดินหายไปจริง แล้วน้ำจะเป็นฝ่ายตามบ้างอีกที (หรือเปล่า)

แต่บทก้องกับโอ้นี่ น่ารักออกนะผมว่า 

อยากมีคนแบบโอ้มาเป็นแฟนจังเลยอ่ะ

ขอบคุณและจะติดตามครับ

[j4c9y]

พี่ดินครับ

นี่คือการลงโทษ ที่เป็นคนใจร้อน ไม่ฟังเหตุผลใคร

เมื่อไหร่พี่ดินเข้าใจ อะไรๆก็จะดีขึ้นเน๊อะ