หัวข้อ: [Novel] สายใยรัก & Love You Only และตอนตัวอย่างของ Love U Andy

[gypsy]

หนูแม็กกี้ ใกล้ความจริงแล้ว

 

สู้ต่อไป นะ

หมั่นไส้จิมกับทอม ไม่เปลี่ยน

[nithiwz]

เริ่มดีขึ้นแล้วอ่ะ รู้สึกเนื้อเรื่องมีให้ชวนคิดมากขึ้น สงสารหนูแม็กกี้อ่ะ
เริ่มใกล้จะรู้ความจริงแล้ว  อ๊ากกกกกกกกกก!!!!

ตื่นเต้นๆๆๆ อยากรู้จริงๆ เลยว่าใช่ลุกหรือเปล่า  ไม่แน่อาจจะไม่ใช่ก็ได้

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 :angry2:เมื่อก่อนหน้ายังไม่มอง

เดี๋ยวนี้นี่ยิ่งกว่าไข่ในหิน

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

เฮ้อ~ ดีนะที่ทัน   


ก็แค่รู้สึกดีขึ้นหน่อยๆอ่ะ อะไรที่ทำลงไปแล้วมันยากที่จะลืมเลือนกันได้นะ ความรู้สึกคนเราก็เหมือนแผลเป็นนั่นแหละ


เอาล่ะ.. จะรอดูวันที่จะทำให้แผลเป็นนี้เจือจางลง

[j-muay]

สายใยรัก บทที่ ..8..
“สัตว์ 2 เท้า ลาภหรือเคราะห์ ? ”
----------------------------

"ถึงบ้านแล้วครับคุณจิม.. ตื่นเถอะครับ"
จิมลืมตาขึ้น เขาไม่ได้หลับแค่พักสายตาเท่านั้น ใครจะหลับเข้าไปลงในภาวะอารมณ์และสถานการณ์แย่ๆ แบบนี้
"กลับไปคอยคุณทอมที่โรงแรมนะ เอ๊ดดี้.. เปิดโทรศัพท์ไว้ด้วย  เผื่อฉันหรือคุณทอมโทรหา" จิมสั่งนายเอ๊ดก่อนก้าวลงจากรถ
"ครับผม"

เขาเดินขึ้นตึกด้วยอารมณ์และความรู้สึกร่อนรุ่มใจไม่เป็นสุข โกรธตัวเองที่ทำใจไม่ได้ซะทีกับเรื่องของทอม ทั้งๆ ที่รู้ว่าทอมไม่ได้มีใจให้เขานอกเหนือไปจากความเป็นเพื่อนและพี่ชายแล้ว ทำไมเขาถึงไม่สามารถหยุดความรู้สึกที่มีต่อทอมไว้เพียงแค่นี้ เขาไม่เคยคิดตัดใจจากทอม แค่คิดว่าจะคงความรู้สึกของตัวเองไม่ให้มากขึ้นและเกินเลยไปกว่านี้ แต่เขาก็ทำไม่ได้.. เหตุการณ์เมื่อตอนหัวค่ำยืนยันความรู้สึกที่เขามีต่อทอมในวันนี้ว่ามันมากขึ้นกว่าเมื่อวานและวันก่อนๆ ที่ผ่านมาจริงๆ เพราะมันทำให้เขารู้สึกเจ็บและร้อนรุ่มในอกจนถึงนาทีนี้

…เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน เวลาที่มีหญิงสาวล้อมรอบทอมหรือแม้แต่เวลาที่เขานัดสาวที่ทอมถูกใจให้ เขาจะส่งเธอขึ้นรถให้ทอมควงไปเดทต่อหน้าต่อตาด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่ง เสมือนหนึ่งเป็นภาระหน้าที่ ที่ได้กระทำลุล่วง..

…การนัดเดทสาวของทอมน้อยครั้งที่ทอมจะนัดด้วยตัวเอง ส่วนใหญ่จะให้เขานัดให้ ยกเว้นเป็นสาวที่เดินแบบด้วยกันและเกิดต้องชะตากันขึ้น ซึ่งมีไม่บ่อยนัก แต่เกือบ 2 เดือนที่ผ่านมานี้ทอมไม่ได้สั่งให้เขานัดเดทสาวให้เลย อาจเพราะเป็นช่วงที่ทอมมีงานมากและเหนื่อยเกือบทุกวัน หัวถึงหมอนก็หลับแล้ว แถมยังมีปัญหาของแม็กกี้เข้ามาสร้างความปั่นป่วนและกังวลใจให้ด้วย

…เขาแน่ใจว่าทอมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับหญิงสาวเลยในช่วง 2 เดือนนี้  เพราะถึงทอมนัดเองเขาก็ต้องรู้  ทอมจะบอกเขาก่อนทุกครั้งว่าจะไปไหนกับใครและกลับเมื่อไร  แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำและคำพูดของทอมก่อนจากกันเมื่อสักครู่ ทำให้เขาตะลึงและอึ้งไปเพราะคาดไม่ถึง…

 

"แคธรีน" นางแบบสาวลูกครึ่งออสซี่ นั่งคลอเคลียทอมไม่ห่างในงานแฟชั่นโชว์แสดงแบบเสื้อของเหล่าดีไซเนอร์ชั้นนำ ทุกการเคลื่อนไหวของทอมอยู่ในสายตาจิมตลอด เขาจะไม่รู้สึกแปลกใจเลยถ้าทอมเอาแต่ยิ้มและหัวเราะเหมือนทุกครั้ง แต่ที่เห็นในคืนนี้ไม่ใช่แคธรีนคลอเคลียทอมแต่เพียงฝ่ายเดียว มือไม้ของทอมก็อยู่ไม่สุขเช่นกัน ไม่โอบไหล่ก็จับมือถือแขนหญิงสาวไว้จนนางแบบคนอื่นๆ ยอมล่าถอยกันไปทีละคนสองคน

จิมรู้สึกแปลกใจเพราะจำได้ว่าไม่เคยนัดแคธรีนให้มาจับคู่เดทกับทอมเลย  นางแบบสาวผู้นี้มีประวัติฉาวพอควร  อยู่ในวงการได้เพราะมี Back ดี   ทอม แม็คกิลล์เป็นนายแบบสุดฮอท เป็นเทพบุตรรูปงามที่สาวๆ หมายปอง  เวทีไหนมีทอมเดินด้วยนายแบบคนอื่นๆ จะตกเป็นรองทั้งบนแคทวอล์คและหลังเวที   แต่เพราะทอมวางตัวดี  ต่อหน้าทีมงานและนายแบบคนอื่นๆ เขาไม่เคยตอบสนองนางแบบสาวที่มาคลอเคลียอยู่ข้างๆ ไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือการกระทำ ทอมวางเฉยกับหญิงสาวต่อหน้ากลุ่มคน   จนนายแบบหนุ่มผลัดกันเดินตบเท้าเข้ามาขอคบด้วย เพราะเข้าใจผิดคิดว่าทอมเป็นเกย์

…การกระทำของทอมในคืนนี้ผิดจากทุกครั้ง นอกจากจะไม่วางเฉยแล้วยังสนองกลับด้วยกิริยาและท่าทีที่ดูเหมือนสนิทสนมกันมาก ทั้งๆ ที่เวทีนี้เป็นเวทีแรกที่ทอมได้ร่วมงานกับเธอ หากเป็นการพบกันครั้งแรกทั้งคู่ไม่น่าจะแสดงความสนิทสนมกันขนาดนี้ หรือเป็นเพราะว่า..ทอมเก็บอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่ เพราะไม่ได้ผ่อนคลายความต้องการของตัวเองกับหญิงสาวเลยเป็นเวลานานมากแล้ว…

…ให้ตายเถอะ ! ... ถึงทอมไม่ได้สั่งเขาก็น่าจะเอ่ยถามสักคำ เป็นเพราะมัวแต่ยุ่งกับปัญหาของเจ้าหนูแม็ก และวุ่นวายใจกับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อทอมจนลืมเรื่องสำคัญสำหรับชายหนุ่มไป…

…แต่แล้ว.. ความสนิทสนมที่แสดงให้เห็นอย่างออกนอกหน้าของทอมและแคธรีนในคืนนี้กลับไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้เพียงอย่างเดียว เหตุผลที่ทอมให้เขาก่อนแยกจากกันทำให้เขาเกือบช็อค พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนอึ้งมองทอมควงเธอเดินหัวร่อต่อกระซิกเข้าลิฟต์ไป..

"จิม.. นายกลับก่อนนะ ฉันจะเข้าไปดื่มต่อ …คืนนี้ฉันมีเดทน่ะ.."

จิมใจหายวาบกับประโยคสุดท้ายที่ทอมขยับเข้ามากระซิบข้างหู ไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องใจหายด้วย ขนาดทำใจไว้แล้วว่ายังไงซะคืนนี้ทอมต้องมีนัด

"อืมม์.. กับเธอเหรอ" จิมชายตามองไปที่กลุ่มนางแบบซึ่งมีแคธรีนยืนรวมกลุ่มอยู่ด้วย เขาไม่ได้เอ่ยชื่อว่าใคร อยากให้ทอมเป็นคนบอกเอง

"ใช่.. แคธรีน.. เธอน่าหม่ำใช่มั้ย จิม.."
ทอมพูดกับจิมขณะสายตาจ้องมองไปที่เธอด้วยความรู้สึกเดียวกับที่พูด ทำให้จิมรู้สึกผิดมากขึ้นที่ละเลยความต้องการของเทพบุตรสุดรักของเขา

"ใช่.. น่าหม่ำมากโดยเฉพาะเวลาที่กำลังหิวโซ.. ถึงรสชาดจะแย่แค่ไหนก็ให้ความรู้สึกว่ามันอร่อยที่สุด เพราะนายกำลังหิว"

ทอมขมวดคิ้วหันมามองหน้าจิมเพราะคำพูดแปลกๆ จิมกล่าวต่อด้วยสีหน้าสำนึกผิด
"ขอโทษนะทอม.. ขอโทษที่ละเลยความต้องการในเรื่องเซ็กซ์ของนาย เกือบ 2  เดือนแล้วที่นายไม่ได้นัดเดทกับสาวเลย ฉันน่าจะถามนายสักคำว่าต้องการหรือเปล่า"
"บ้าน่าจิม.. ไม่ใช่หน้าที่และเรื่องที่นายต้องรับผิดชอบซะหน่อย คืนนี้นายกลับก่อนนะ ไม่ต้องคอยด้วย ฉันคงกลับดึกมากหรือไม่ก็เช้าเลย"
"เดี๋ยวก่อนทอม.." จิมดึงแขนทอมไว้
"ต้องเป็นแคธรีนด้วยเหรอ คนอื่นได้มั้ย ฉันนัดให้นายคืนนี้เลยก็ได้"
ทอมเข้าใจว่าจิมโยกโย้เพราะหวงเขา กัดฟันกระซิบด้วยสีหน้าไม่พอใจ
"จะบ้าหรือจิมมี่.. ฉันไม่ได้ต้องการมีเซ็กซ์แค่เพื่อระบายอารมณ์ใคร่นะ สำหรับคืนนี้และตอนนี้ฉันต้องการแคธรีน เข้าใจมั้ย.. สาวอื่นที่ว่า..นายนัดให้ตัวเองเถอะ นายเองก็ควรจะระบายออกบ้าง ถ้าจะอดกลั้นไว้เพื่อคอยฉันเปลี่ยนใจ นายอาจจะลงแดงก่อนก็ได้นะ จิม.."
จิมหน้าชาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแรงๆ เช่นนี้จากปากทอม
"ฉันขอโทษ .. กู๊ดไนท์ทอม.. เจอกันพรุ่งนี้เช้า"

จิมรีบเอ่ยขอโทษและเดินผละจากมาอย่างรวดเร็ว ไม่อยากสร้างความไม่พอใจให้เทพบุตรของเขามากไปกว่านี้  ทอมหน้าเสียรีบวิ่งตามไปโอบไหล่จิมและกล่าวขอโทษ
"ขอโทษ จิม.. ฉันปากไม่ดี อย่าโกรธนะ เฮ้!.. หยุดก่อนซิ.. จะรีบไปไหน"
ทอมรั้งจิมไว้ไม่ให้เดินต่อ
"บอกซีว่านายไม่โกรธ ถ้าไม่พูดฉันจะกลับบ้านพร้อมนายเดี๋ยวนี้เลยก็ได้ ไม่ปงไม่ไปมันแล้ว"
จิมส่ายหน้าหันมายิ้มหวานให้เทพบุตรสุดรัก
"โกรธเรื่องอะไร ที่ฉันรีบก็เพราะเห็นจริงตามที่นายพูด ฉันจะไปหาที่ระบายของฉันบ้าง"
"จริงเหรอ"
"จริงซี.. รีบไปทอม.. เธอเรียกนายแล้ว ขอให้แฮปปี้นะ อ้อ! อย่าลืมสวมเสื้อกันฝนล่ะ  มีติดตัวหรือเปล่า.."
"NO " ทอมสั่นศีรษะ ระบายยิ้ม
"เดี๋ยวค่อยไปหาซื้อ ไม่ต้องห่วงหรอกจิม..ฉันจะไม่ยอมเสี่ยงแบบครั้งที่แล้วแน่"
จิมใจหายวาบ รีบถามกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มทั้งที่ในใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ครั้งที่แล้ว… กับใคร?…"
"ก็กับเธอไง อ้อ!..จริงซี.. ฉันไม่เคยบอกเรื่องแคธี่กับนาย ฉันเคยมีเดทกับเธอมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว ตอนนั้นนายไม่อยู่ไปติดต่องานที่สิงคโปรค์ คืนนี้ฉันก็เลยอยากสานสัมพันธ์กับเธอต่อ นี่คือเหตุผลว่าทำไมต้องเป็นเธอไงล่ะจิม"

เสียงแคธรีนตะโกนเรียกทอมอยู่ด้านหลัง

"ฉันไปล่ะนะ กู๊ดไนท์จิมมี่.. เจอกันพรุ่งนี้เช้า"


 

[j-muay]

เกือบตีหนึ่งแล้ว.. จิมยังข่มตานอนไม่หลับ เขายอมรับว่าทั้งตกใจและเสียใจกับเรื่องที่ได้ยิน   ไม่อยากเชื่อเลยว่าทอมเคยมีอะไรกับนางแบบสาวผู้นี้มาแล้วโดยที่เขาไม่รู้

…ความจริงการที่ทอมจะนัดเดทหรือมีเซ็กซ์กับใครไม่ใช่เรื่องที่จะต้องบอกให้เขารับรู้  ไม่ใช่สัญญาหรือข้อตกลงในการทำงานร่วมกัน  แต่ที่ผ่านมาทอมจะบอกเขาทุกครั้ง  โดยให้เหตุผลว่าเขาต้องรู้ว่าทอมอยู่ที่ไหนกับใคร  เผื่อมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นจะได้ตามไปปกป้องและช่วยเหลือได้   นับเป็นเหตุผลที่เข้าท่า   และอาจเป็นเพราะเขามั่นใจมาตลอดว่าทอมไม่เคยปิดบังเรื่องนี้กับเขาเลยสักครั้ง การรับรู้เรื่องแคธรีน อย่างไม่คาดฝันในวันนี้จึงทำให้เขาตกใจมาก และไม่แน่ใจว่าความรู้สึกที่ตามมาเป็นความห่วงใยหรือห่วงหวงกันแน่…

จิมพยายามทบทวนความรู้สึกของตัวเองในขณะที่ทอมเดินควงแคธรีนหายเข้าลิฟต์ไป   แล้วเขาก็พบว่าความหวงและห่วงเกิดขึ้นพร้อมๆ กัน

…ใช่.. เขาหวงทอม.. ก่อนหน้านั้นทุกครั้งที่ทอมควงสาวขึ้นรถไปต่อหน้าต่อตา ความรู้สึกของเขาคือยินดีและดีใจเหมือนได้ส่งทอมไปพักผ่อนหาความสุขหลังจากเครียดและเหนื่อยจากงานมาทั้งวัน แต่ความรู้สึกในคืนนี้ไม่ใช่… เป็นเพราะความรักที่เขามีต่อทอมในวันนี้ ลึกซึ้งและพิเศษมากขึ้นกว่าเมื่อ 3 - 4 เดือนก่อน …

…ใช่.. เขารักทอมมากขึ้นทุกๆ วัน จนไม่สามารถยืนนิ่งเฉยมองดูทอมควงสาวออกเดทด้วยความรู้สึกยินดีได้อีกแล้ว…

ทว่า… ในความหวงของเขามีความห่วงใยแฝงอยู่ เขาห่วงเพราะผู้หญิงที่ทอมควงไปเป็นแคธรีน เธอไม่คู่ควรกับทอมเลยสักนิดแม้จะแค่ชั่วครั้งชั่วคราวก็ตาม ไม่ใช่เพราะเธอมีประวัติฉาวนอนกับใครมามากต่อมาก หญิงสาวที่ทอมออกเดทและคบหาส่วนใหญ่ก็เป็นสาวสมัยใหม่ที่เปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าเหมือนกัน

จิมบอกไม่ถูกว่าทำไมเขารู้สึกกังวลอย่างมากเมื่อเป็นแคธรีน สายตาที่เธอแว่บมองและยิ้มทักทายเขาก่อนจะควงทอมเดินจากไป เหมือนกับจะบอกว่า…

… เทพบุตรรูปงามผู้นี้จะต้องเป็นของเธอคนเดียว และเธอจะไม่ยอมปล่อยมือจากเขาเป็นอันขาด..

… โอ!.. ไม่นะ ทอม.. ได้โปรดอย่าไปกับเธอ อย่า…

… จิมลุกพรวดขึ้นนั่ง เมื่อรู้สึกว่าสมองฟุ้งซ่านเกินไปแล้ว….


 


จิมรู้สึกตัวอีกครั้งบรรยากาศรอบตัวยังมืดสลัว ยังไม่สว่างอีกหรือนี่.. เขาเคลิ้มหลับไปก็เกือบจะตี 3 อยู่แล้ว ทำไมช่วงเวลาแค่ 2 - 3 ชั่วโมง มันยาวนานขนาดนี้   เขาหลับๆ ตื่นๆ ตั้งหลายครั้งแล้วก็ยังไม่สว่างซะที   อยากให้เช้าเร็วๆ จะได้โทรตามทอมกลับบ้าน  เขาจะอ้างว่ามีงานด่วนเข้ามาตอนสาย ช่วยไม่ได้… เขาเชื่อลางสังหรณ์ของตัวเอง… ต้องหาทางแยกทอมจากนางแบบสาวคนนั้นให้ได้

จิมพลิกตัวขยับแขนไปชนถูกร่างๆ หนึ่ง เขาสะดุ้งหดแขนกลับนอนนิ่งอยู่อึดใจก่อนจะลุกพรวดขึ้น

…ใครมานอนอยู่ข้างๆ  เขานอนอยู่กับใคร ตั้งแต่เมื่อไรกัน…

แสงสลัวภายในห้องสว่างพอที่จิมจะมองเห็นว่ามีร่างของชายหนุ่มนอนตะแคงหันหลังให้ แถมยังซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มของเขาอีกต่างหาก

…ใครวะ!.. มานอนข้างเขาตั้งแต่เมื่อไร   หลับๆ ตื่นๆ เกือบทั้งคืนทำไมเขาไม่รู้สึกตัวเลย…

จิมเอี้ยวตัวเปิดลิ้นชักข้างเตียงหยิบปืนก่อนจะขยับผ้าห่มออกช้าๆ ไม่แน่ว่าชายผู้นี้อาจเป็นคนร้ายแอบย่องเบาเข้ามาในบ้านแล้วเกิดง่วงนอนหรือเปล่า

"อ๊ะ !.. เฮ้ย !.."

จิมอุทานด้วยความตกใจ ตั้งใจจะดึงผ้าห่มออกเพื่อดูว่าเป็นใคร แต่ร่างนั้นกลับลุกพรวดขึ้นมาสวมกอดและซบลงกับไหล่เขา

…สัมผัสที่ได้รับและกลิ่นกรุ่นจากร่ายกายและเรือนผม ทำเอาจิมนั่งอึ้งด้วยความคาดไม่ถึง รู้สึกตัวก็รีบโยนปืนทิ้งและสวมกอดร่างนั้นกลับด้วยความตกใจ..

"เป็นอะไรทอม.. กลับมาตั้งแต่เมื่อไร.. ทำไม.. เกิดอะไรขึ้น.. บอกฉันซิ.. มีเรื่องอะไร นายบาดเจ็บหรือเปล่า หือ.."
จิมรัวคำถามเป็นชุดด้วยความตื่นตกใจ จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง สัมผัสที่ได้รับจากการสวมกอดจากเทพบุตรสุดรักของเขา คืออาการสะอื้น..
"ช่วยด้วยจิมมี่.. ช่วยฉันด้วย~"

…โอ! พระเจ้า.. จิมใจหายอย่างแรงเมื่อสัมผัสถึงความทุกข์ใจอย่างแสนสาหัสของคนที่เขารัก เกิดอะไรขึ้นกับทอม ทำไมจึงกลับมานอนอยู่ข้างเขาในสภาพเหมือนนกปีกหักเช่นนี้ นี่เขาฝันไปหรือเปล่า…

"ช่วยด้วยจิม.. ฮึก  ฮือ~"
ทอมสะอื้นและปล่อยโฮเหมือนเด็กทำให้จิมไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้   เขาคลายอ้อมกอดและขยับไปเปิดไฟที่หัวเตียง ใจหายวาบกับสภาพของเทพบุตรแสนรัก แม้จะยังอยู่ในชุดหล่อเนี้ยบแต่ผมเผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าหม่นหมอง น้ำตาไหลเป็นทาง

"โอ! พระเจ้า.. เกิดอะไรขึ้น ทอม.. นายบาดเจ็บหรือเปล่า"
จิมจับต้องและสำรวจร่างกายของทอม สิ่งแรกที่เขากังวลก่อนเรื่องอื่นๆ คืออาการบาดเจ็บทางกาย
"ฉันเปล่าบาดเจ็บ" ทอมสั่นศีรษะน้ำเสียงยังสะอื้น
สองมือใหญ่ซุกเรือนผมของทอมและเสยไปมาช้าๆ
"ไม่ต้องกลัวทอม.. ค่อยๆ เล่าให้ฉันฟังว่าเกิดอะไรขึ้น เอนลงนอนซะ จะได้สบายขึ้น"
จิมผลักทอมนอนลงช้าๆ มือหนึ่งนวดศีรษะให้ ในขณะที่อีกมือแก้เข็มขัดและดึงเสื้อออกจากกางเกงให้คลายความอึดอัดลง ปากก็พร่ำปลอบโยน
"ไม่ต้องกลัว..ฉันอยู่นี่ ตราบใดที่มีฉันอยู่เคียงข้าง ฉันไม่มีวันปล่อยให้นายทุกข์ ปัญหาของนายคือปัญหาของฉัน ฉันจะแก้ปัญหาทั้งหมดให้นายเอง"
"ฉันรักนาย จิมมี่.. รักมากกว่าใคร รักที่สุด"
จิมจับมือเทพบุตรแสนรักของเขาขึ้นจูบและยิ้มให้ ไม่อยากเชื่อว่าในภาวะอารมณ์เช่นนี้ ทอมบอกรักเขาหน้าตาเฉย
"ฉันเป็นพี่ชายที่แสนดีของนายไม่ใช่หรือทอม.. ทุกข์ของน้องคือทุกข์ของพี่ด้วย ถ้าฉันรับทุกข์แทนนายได้ทั้งหมด ฉันจะขอรับไว้คนเดียว"

ทอมผวาขึ้นกอดร่างสูงสะอื้นไห้   จิมใจหายวาบ ตระหนักแล้วว่าความทุกข์ของเทพบุตรแสนรักครั้งนี้คงสาหัสแน่ๆ …

 

ทอมกลับถึงบ้านประมาณตี 4 และตรงมาหาจิมที่ห้องในสภาพที่ถ้าจิมได้เห็นต้องตกใจมากกว่าตอนนี้หลายเท่า      ทอมเห็นจิมหลับอยู่อยากจะโผเข้าไปกอดในทันทีแต่กลัวจิมตกใจตื่น จึงซุกตัวลงนอนข้างๆ

ทอมรับถ้วยกาแฟจากจิมดื่มได้ 2 คำก็วางลง เพราะไม่ได้ทำให้ความทุกข์ที่อัดแน่นอยู่ในอกคลายลง
"ฉันไม่รู้จะเริ่มยังไง.. " ทอมกล่าวเสียงอ่อยสีหน้าหม่นหมองลงอีกจนจิมต้องกล่าวปลอบอีกครั้ง
"บอกแล้วไงว่าไม่ต้องกลัว… เริ่มจากจุดไหนก็ได้ที่จะทำให้ฉันรู้ความทุกข์ของนาย ถ้าเริ่มไม่ถูกจริงๆ ฉันถามแล้วนายตอบเอามั้ย หือ.."
"นายรู้เหรอ..ว่าเรื่องอะไร"
"ไม่รู้.. แต่ฉันถามให้นายตอบได้"
"งั้นถามซี.."
"ทุกเรื่องที่ฉันถาม นายต้องไม่ปิดบังคำตอบเพราะเขินหรืออาย โอเค.."
"โอเค"
จิมทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เขาไม่รู้หรอกว่าทอมทุกข์ใจเรื่องอะไร รู้แต่ว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับแคธรีน..นางแบบสาวที่เขาไม่ต้องชะตาด้วยแน่นอน
"เรื่องที่ทำให้นายทุกข์ใจ มาจากแคธรีนใช่มั้ย"
ทอมพยักหน้า สีหน้าสลดลงอีก
"มีคนอื่นเกี่ยวข้องหรือเปล่านอกจากเธอ"
"ไม่"
"แสดงว่าเป็นเรื่องระหว่างนายกับเธอใช่มั้ย"
ทอมพยักหน้าอีก จิมนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะตรงเข้าประเด็นที่เขาจำเป็นต้องรู้แม้จะรู้สึกแสลงใจกับคำตอบที่จะได้รับ
"นายอยู่กับเธอหลายชั่วโมงที่ผ่านมา ได้นอนกับเธอหรือเปล่า"
ทอมเอาแต่พยักหน้ารับ ไม่ยอมตอบด้วยคำพูด
"นายไม่ลืมที่ฉันเตือนใช่มั้ย ได้แวะซื้อหรือเปล่า"
"ฉันไม่ลืม แต่ไม่ได้แวะซื้อ"
จิมใจหายเล็กน้อย หากแต่คำตอบถัดมาของทอมก็ทำให้เขารู้สึกโล่งอก
"เธอมีติดตัวอยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้ซื้อ"
"นายแฮปปี้มั้ย หือ.. เธอทำให้นายมีความสุขหรือเปล่า.."
ทอมเบือนหน้าหนีเหมือนไม่ชอบใจคำถาม
"ฉันไม่อยากเรียกการมีเซ็กซ์กับเธอว่าคือ ความสุข ความสุขที่ตามมาด้วยความทุกข์ นายว่ามันแฮปปี้มั้ย" ทอมย้อนคำถามกลับมาที่จิมและเริ่มบอกเล่าเรื่องราวด้วยตัวเอง
"จำได้มั้ย จิม.. ฉันบอกนายว่าฉันเคยมีอะไรกับเธอเมื่อ 3 เดือนที่แล้วตอนที่นายไม่อยู่"
จิมพยักหน้า เขาปลอบทอมว่าอย่ากลัว แต่ตัวเองกลับตื่นเต้นและกังวลกับเรื่องที่ทอมกำลังจะบอกจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ฉันบอกนายด้วยหรือเปล่า.. ว่า..ฉันไม่ได้ใส่.. ไม่ได้ป้องกัน..."
ทอมกล่าวด้วยน้ำเสียงปนสะอื้นเล่นเอาจิมใจหายวาบ สมองนึกไปถึงผลร้ายที่จะเกิดขึ้นตามมาทันที
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไม่ใส่ คืนนั้นฉันเมาอ่ะ จิม.. แล้วเธอก็ทำท่าโกรธหาว่าเธอยังไว้ใจฉัน ฉันก็ต้องไว้ใจเธอด้วย เธอว่าเธอไม่ใช่โสเภณี เธอใส่ฉันเป็นชุด ฉันจะอธิบายเธอก็ไม่ยอมฟัง เธอขึ้นคร่อมฉันตอนไหนไม่รู้ ฉันมึนมากตั้งตัวไม่ทัน ต้องปล่อยเลยตามเลย.."

…โอ! พระเจ้า.. จิมเดาเรื่องที่ทอมกำลังจะบอกได้แล้ว.. หัวใจเขาแทบหยุดเต้น เขาต้องไม่ให้ทอมรู้ว่าเขาตื่นกลัวแค่ไหน แข็งใจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงปกติ

"เธอบอกอะไรหรือ ทอม.. บอกหลังจากนอนกับนายเมื่อครู่นี้ใช่มั้ย.."
ทอมพยักหน้าหงึก ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับจิม
"เธอเพิ่งไปหาหมอตรวจเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว หมอว่า..เธอ…"
ทอมพูดไม่จบก็ถูกจิมเอามือปิดปากและรั้งศีรษะเขาไปซบอก จิมกอดเขาแน่นจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นเป็นกลองรัว
"ไม่ต้องพูดต่อก็ได้ ฉันรู้ปัญหาของนายแล้ว ทอม.."
"หัวใจเต้นแรงจัง… นายกลัวเหรอ จิม.. "
น้ำเสียงทอมอู้อี้แต่ก็ฟังได้ศัพท์ จิมรั้งศีรษะของทอมแนบกับอกไม่อยากให้เงยขึ้นมาเห็นสีหน้าของเขาตอนนี้
"อย่ากลัวเลย จิมมี่.. แค่นายอยู่ข้างๆ รับฟังฉันระบายทุกข์ก็พอ จริงๆ แล้วปัญหาส่วนตัวของฉันไม่ใช่หน้าที่ของ.."
ทอมถูกจิมเอามือปิดปากไม่ให้พูดอีก จึงพยายามเงยหน้าขึ้นสบตาด้วย ตกใจเมื่อเห็นน้ำใสคลอดวงตาคมเข้ม ทอมรีบผละออกจากอ้อมกอด
"อย่าร้องไห้ซี จิม.. มันเป็นปัญหาที่เกิดจากการกระทำของฉันเอง นายช่วยฉันมาเยอะแล้ว ครั้งนี้ฉันจะหาทางยุติปัญหาทั้งหมดด้วยตัวเองบ้าง"

ทอมไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเข้มแข็งขึ้นมาได้ อาจเป็นเพราะเห็นจิมอยู่ในสภาพที่ตกใจกลัวมากกว่า แทนที่จิมจะปลอบเขา เขากลับเป็นฝ่ายปลอบจิมเสียเอง

 

[j-muay]

จิมรั้งทอมเข้ามาสวมกอดอีก ตกใจที่ได้ยินทอมบอกจะยุติปัญหาด้วยตัวเอง

"ไม่นะ ทอม.. อย่าทำอะไรโง่ๆ บอกแล้วใช่มั้ยว่าตราบใดที่ฉันยังอยู่เคียงข้างนาย ฉันจะไม่ปล่อยให้นายทุกข์ ถ้าปัญหานั้นแก้ไขไม่ได้ ฉันจะอยู่ร่วมทุกข์กับนายด้วย ฉันจะไม่ปล่อยมือจากนาย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่มีวันตัดใจเลิกรักนาย ฉันรักนายหมดหัวใจนะ ทอม.. รักมาก.. มากกว่าชีวิตของฉันเอง ถ้าแลกได้ฉันขอรับความทุกข์ของนายมาไว้ที่ฉันคนเดียว"

"ขอบใจนะ จิมมี่.. แต่ปัญหานี้นายคงรับแทนฉันไม่ได้"

"ฉันรู้.. แต่นายแบ่งปันความทุกข์ของนายมาให้ฉันได้ นายจะได้เชื่อว่าฉันไม่มีวันหนีนายไปไหน เราจะอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน นายเจ็บฉันก็เจ็บด้วย"

จิมผลักทอมนอนลงบนเตียงและตามลงไปประกบร่างกายที่แสนจะงดงามนั้น
"จะทำอะไรอ่ะ จิม.."
"อย่าขัดขืนเลยนะ ทอม.. ฉันรู้ว่านายไม่ชอบ แต่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ครั้งเดียวก็เพียงพอที่ฉันจะเดินร่วมทุกข์ไปกับนายได้แล้ว ได้โปรดเถอะนะ ทอม.. ให้ฉันเดินไปกับนาย ฉันปล่อยให้นายเจ็บคนเดียวไม่ได้.."
จิมประทับริมฝีปากแผ่วเบาที่หน้าผากของเทพบุตรแสนรัก เหมือนที่เคยทำทุกครั้งเวลาปลอบโยน แต่ครั้งนี้ไม่ได้หยุดอยู่แค่หน้าผาก ริมฝีปากร้อนผ่าวของจิมเลื่อนลงมาประกบกับริมฝีปากบางได้รูปสวยโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว
"อ๊ะ… อือ.. อืมม์.."

ทอมนอนนิ่งเพราะกำลังงงและไม่เข้าใจความคิดและการกระทำของจิม พอรู้สึกตัวก็เคลิ้มไปกับรสจูบแล้ว สัมผัสจากปลายลิ้นของจิมทำให้สมองของเขาละความกังวลจากปัญหาต่างๆ ไปชั่วขณะ

จิมประทับจูบบนเรียวปากนุ่มของเทพบุตรทอมอย่างดื่มด่ำและหนักหน่วง ลิ้นอุ่นซอกซอนไปทั่วทุกพื้นผิวภายใน… ลิ้มรสอ่อนหวานด้วยอารมณ์เสน่หาและรักใคร่อย่างจับจิตจับใจ โดยเฉพาะในเวลานี้เขาไม่สามารถปล่อยมือทอมให้เดินไปสู่หนทางของความทุกข์เพียงลำพังได้

"อือ.."
ทอมส่งเสียงครางในลำคอ จิมไม่ยอมถอนริมฝีปากจากเขา ในขณะที่เขาเองก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขัดขืน ฝ่ามือร้อนผ่าวของจิมเริ่มสัมผัสและลูบไล้ร่างกายของเขาจากแผงอก..หน้าท้อง..ไล้เรื่อยลงไปที่… …โอยยย...ไม่ไหวแล้ว…

ทอมสะดุ้งเฮือกตั้งสติดึงอารมณ์ที่เตลิดไปให้กลับคืนมา  ใช้กำลังที่มีอยู่ทั้งหมดผลักร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับเขาออกอย่างแรงจนอีกฝ่ายเกือบตกเตียง  และลุกพรวดขึ้นนั่ง สีหน้าโกรธจัดมองจิมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ทำบ้าอะไรวะ!! จิมมี่.. นายมันบ้าตัณหาไม่เลือกเวลา ชั่วร้ายจริงๆ"
จิมได้สติรีบขยับเข้าไปคุกเข่าขอโทษ
"ขอโทษทอม.. ฉันไม่ได้บ้าตัณหานะ ฉันไม่ได้ทำด้วยอารมณ์ ฉันทำเพราะรักนาย.."
"รัก..รัก..รัก...พูดแต่คำนี้… นี่เป็นเวลาที่นายจะมาทำรักกับฉันหรือไง จิม.. โธ่เว้ย!.. นายไม่รู้หรือว่าฉันกลุ้มใจ จะบ้าตายอยู่แล้ว ฮึก…."

ทอมทึ้งผมตัวเองและซุกหน้าลงกับหมอน              จิมก้มลงสวมกอดเทพบุตรของเขาด้วยความรักและสงสารจับใจ

"ไม่เป็นไรนะ ทอม.. ไม่ต้องกลัว ฉันจะอยู่ข้างๆ ไม่จากไปไหนตลอดชีวิตนี้"
ทอมเงยหน้าขึ้น คิ้วขมวดมุ่น
"มีประโยชน์อะไร แค่อยู่ข้างๆ จะช่วยอะไรได้ ถ้าอยากช่วยก็รับเป็นพ่อเด็กไปเลยซิ ทำได้มั้ยล่ะ จิม.. นายรับเป็นพ่อเด็กแทนฉันได้มั้ย.." ทอมกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและอ้อนวอน น้ำใสเอ่อรื้นดวงตาคู่สวย
จิมนั่งอึ้ง ทอมไม่ได้เป็นห่วงตัวเองแต่เป็นห่วงแม็กกี้หรอกเหรอ…
"เอ่อ.. ให้ฉันรับเป็นพ่อ.. แทนนาย.." จิมทวนคำขอของทอมอย่างไม่แน่ใจ
"ใช่.. ได้มั้ย… "
"เอ่อ.. ก..ก็ได้นะ ทอม.. ฉันไม่มีปัญหาหรอกแต่เด็กจะยอมเหรอ.. เค้ารักนายนะทอม ไม่มีใครแทนที่นายได้หรอก"
ทอมทึ้งผมตัวเองอีก รู้สึกขัดใจและไม่สบอารมณ์กับการกึ่งรับกึ่งปฏิเสธของจิม
"โธ่เว้ย!. . รักบ้ารักบออะไรกัน นายไม่รับก็ไม่ต้องมาโยกโย้ ไม่ต้องมาบอกว่าจะช่วยฉันอีกต่อไป ไม่ต้องมาอยู่ข้างๆ แค่นี้ช่วยไม่ได้ก็ไม่ต้องมาบอกว่ารักฉันอีกด้วย ฉันเกลียดนาย จ…"
จิมปิดปากทอมไว้ทันก่อนที่จะหลุดชื่อเขาออกมา
"โอเค.. ทอม.. โอเค.. ฉันรับเป็นพ่อแม็กกี้เอง ได้โปรดอย่าเกลียดฉันเลย.. นะทอมนะ "
จิมปล่อยมือและคลายอ้อมกอดออกเมื่อทอมนิ่งเงียบไป เสียงทอมพึมพำเบาๆ

"แม็กกี้.. แม็กกี้.. โอ! พระเจ้า…" ทอมหงายหลังตึงลงบนที่นอน
 
"ช่วยด้วย จิมมี่.. ฉันรับไม่ไหวแล้ว ฉันไม่พร้อมจะมีครอบครัว ฉันยังไม่อยากมีเมีย ไม่อยากมีลูก.. ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ทำไมอ่ะ จิม..ทำไม.."
ทอมสะอื้นเหมือนเด็กๆ        จิมเริ่มไม่เข้าใจและคิดว่าทอมอาจเครียดจนคิดมากไปทุกๆ เรื่อง
"อย่าร้องไห้ ทอม.. นายเครียดมากไปแล้ว   พักผ่อนก่อนดีกว่านะ   หลับตาซะ  นายต้องพักผ่อน    ตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะดีขึ้น โอเค.."
จิมกล่าวปลอบอย่างอ่อนโยนและก้มลงจูบซับน้ำตาให้ ในขณะที่ทอมยอมสงบลงอย่างว่าง่าย คงเพราะเครียดและเหนื่อยมากจริงๆ
"จริงเหรอ.. ตื่นขึ้นมาปัญหาจะจบลงมั้ย" ทอมตาปรือเสียงอ่อนลง
"แน่นอน ทอม.."
จิมกระซิบแผ่วเบาสองมือเสยผมสลวยของทอมไปมา อยู่กับเขาเพียงลำพังในเวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจ ทอมจะเหมือนเด็กชายที่ชอบโวยวายงอแงและเอาแต่ใจ
"อย่าไปไหนนะ จิม ฉันมีเรื่องต้องคุยต่อตอนตื่นขึ้นมา.." ทอมสั่งด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ฉันจะไม่ไปไหน นายจะได้เห็นหน้าฉันทันทีที่ลืมตาขึ้น โอเค.."
ทอมพยักหน้า ก่อนจะม่อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียเพราะยังไม่ได้นอนเลยทั้งคืน
"ฉันจะอยู่ข้างๆ นายตลอดไป ไม่มีวันจากไปไหน ความตายเท่านั้นที่จะพรากฉันจากนายได้ ทอม.."

จิมก้มลงประทับจูบแผ่วเบาบนริมฝีปากบางสวยของทอมอีกครั้ง ก่อนจะขยับตัวลงนอนเคียงข้างสวมกอดเทพบุตรแสนรักไว้ด้วยความรู้สึกห่วงหวงจับใจ

จิมสะดุ้งเมื่อโทรศัพท์มือถือของทอมมีสัญญาณเรียกเข้า มันสั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงของทอมและกระทบมาที่ต้นขาเขา เขาสะดุ้งแต่ทอมยังนอนนิ่ง   หลับสนิทไปด้วยความเครียดและเพลียมากขนาดนี้อย่าหวังเลยว่าจะรู้สึกตัว ..

จิมล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงทอมขึ้นมากดรับสาย

"ที่รักคะ.. ทำไมหนีกลับมาก่อนล่ะ.." เสียงใสๆ จากปลายสายโวยเข้ามาก่อนทันที

จิมสะอึกรู้สึกเกลียดชังน้ำเสียงนี้จับใจ เป็นแค่เพื่อนนอนชั่วครั้งคราว ถือดีมาเรียกเทพบุตรของเขาว่า…ที่รัก..

"คุณหนีไม่ได้ตลอดหรอกนะคะ ทอม.. แคธี่ให้เวลาคุณตัดสินใจ 3 วัน ยอมรับเงื่อนไขที่เสนอโดยดีเถอะนะคะ เมื่อคืนคุณเองก็มีความสุขมากไม่ใช่เหรอ.. ถ้ายังไงลองปรึกษาผู้จัดการของคุณดูก่อนก็ได้ ชื่ออะไรนะคะ แคธี่จำไม่ได้แล้ว ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะเคยเป็นนายแบบด้วย รูปร่างหน้าตาก็เพอร์เฟ็ค ได้สังกัดดีๆ ก็อาจจะพอต่ออายุไปได้  ทำไมถึงลดตัวลงมาเป็นผู้จัดคิวให้คุณก็ไม่รู้นะคะ ทอม.. หวังว่าคงไม่ได้แอบชอบคุณหรอกนะคะ ผู้ชายสมัยนี้ดูยาก อยู่ใกล้ชิดกันมากๆ ไม่ค่อยน่าไว้ใจ คุณอย่าเผลอนะคะ ทอม.."

จิมหน้าชา นี่คือเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่ชอบคบหาผู้หญิงเป็นเพื่อน  นิสัยอิจฉาริษยาและนินทาให้ร้ายคนอื่นอย่างสนุกปาก โดยเฉพาะแคธรีนด้วยแล้ว สวยเสียเปล่า.. คำพูดที่ออกจากปากเธอแต่ละคำช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน ทอมไม่น่าไปข้องแวะด้วยเลย

"ผม เจมส์ เมเนนเดส การ์เซีย  ผู้จัดการส่วนตัว  ของ ทอม แม็คกิลล์ ขออภัยด้วยนะครับ ถ้าทำให้คุณรู้สึกว่าผมไม่น่าไว้ใจสำหรับทอม"
จิมกล่าวทักปลายสายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ

"อุ๊ย!.. คุณ.."
หญิงสาวส่งเสียงอุทานและเงียบไป จิมรีบตัดบทก่อนที่เธอจะโวย

"คุณทอมเพลียมากหลับไปเมื่อสักครู่นี้เอง ผมคุยเรื่องของคุณกับทอมค้างไว้ ถ้าไม่รังเกียจที่จะคุยด้วย ผมขอรับทราบปัญหาและเงื่อนไขจากคุณอีกครั้งได้มั้ย แคธรีน.."

 

[j-muay]

เที่ยงวันแล้ว… ทอมยังหลับสนิทอยู่บนเตียงนอนของจิม สีหน้าขณะหลับผ่อนคลายขึ้นเพราะร่างกายได้พักผ่อนนานกว่า 7 ชั่วโมงแล้ว  จิมยืนกอดอกมองเทพบุตรรูปงามที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้าอย่างแสนรัก ตั้งแต่รู้ตัวว่าความรู้สึกพิเศษที่เขามีให้ทอมนั้นคือความรักฉันท์คนรัก จนถึงวันนี้เป็นเวลากว่าครึ่งปีแล้ว

เขาไม่เคยเบื่อที่ต้องคอยแก้ปัญหาให้ทอม ไม่เคยโกรธเวลาที่ทอมโมโหและอารมณ์เสียใส่ ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยที่บางครั้งเขาต้องดูแลปรนนิบัติทอมไม่ต่างจากคนรับใช้ เขาทำทุกอย่างให้ด้วยความรู้สึกรื่นรมย์และยินดี ยกเว้นเรื่องเดียวที่ในระยะหลังเขาไม่อยากทำ ไม่อยากได้ยินคำสั่งนั้น นั่นคือการหาหญิงสาวมาเป็นคู่เดทให้ แต่ถึงยังงั้นก็เถอะ เขายินดีจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองดีกว่าปล่อยให้ทอมเที่ยวไปปิ๊งใครต่อใครและพาไปนอนด้วยโดยที่เขาไม่รู้อย่างรายนางแบบสาวแคธรีน จนเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันและเลวร้ายเกินกว่าที่ความรู้สึกของทอมจะรับได้

ทอมพยายามจะบอกเล่าให้เขาฟัง แต่ด้วยท่าทีและอาการที่ตื่นตระหนกอย่างมากทำให้เขาเข้าใจผิด จนเกือบจะแก้ปัญหาที่เข้าใจผิดนั้นด้วยวิธีการที่ผิดเช่นกัน

…ดิฉันมีเรื่องต้องตกลงกับทอมค่ะ ดิฉันตั้งครรภ์ได้ 3 เดือนแล้ว มันเป็นอุบัติเหตุที่คาดไม่ถึง หมอว่าเพราะยาฉีดคุมกำเนิดหมดฤทธิ์ก่อนกำหนด ดิฉันไม่สามารถตัดสินใจเรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้เพียงลำพัง จำเป็นต้องปรึกษาทอมเพราะทอมเป็นพ่อของเด็กในท้องค่ะ ทอมต้องรับผิดชอบดิฉันและลูกอย่างเปิดเผย เพื่อให้ดิฉันสามารถอยู่ในวงการต่อไปได้หลังจากคลอดเด็กแล้ว…

…เงื่อนไขก็คือ ดิฉันขออยู่ในฐานะภรรยาของทอม 1 ปี และจะขอแยกทางจากไปโดยไม่เรียกร้องทะเบียนสมรส แค่ให้ทอมรับเด็กเป็นลูกตามกฎหมายก็พอ แต่ถ้าทอมปฏิเสธไม่รับผิดชอบ นอกจากดิฉันจะไม่เอาเด็กไว้ ทอมอาจจะได้ขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ทุกฉบับว่าเป็นต้นเหตุให้ดิฉันแท้งลูกเพราะไม่รับผิดชอบ คุณคงเข้าใจดีนะคะว่าข่าวอื้อฉาวแบบนี้จะกระทบกับชื่อเสียงของทอมขนาดไหน สุดยอดนายแบบทอม แม็คกิลล์ ผู้กำลังจะก้าวขึ้นสู่เวทีนายแบบโลก จะสามารถไปถึงจุดสูงสุดที่ฝันไว้หรือเปล่า…

…ดิฉันให้เวลาทอมตัดสินใจ 3 วัน ในฐานะที่คุณเป็นผู้จัดการส่วนตัวของ ทอม ช่วยแนะนำด้วยนะคะว่าเขาควรจะเลือกข้อเสนอไหนดี อ้อ! ดิฉันมีลูกสาวบุญธรรมอายุ 3 ขวบอยู่ 1 คน ถ้าทอมจะกรุณารับเป็นพ่อเด็กด้วยก็จะเป็นพระคุณอย่างสูง แต่ถึงยังไงทอมก็จะต้องอยู่ในฐานะพ่อเลี้ยงแกอยู่แล้ว และถ้าโชคดีกว่านั้น เด็กในท้องดิฉันอาจจะเป็นลูกแฝดก็ได้ เพราะครอบครัวดิฉันเป็นกรรมพันธุ์แฝดค่ะ เท่ากับว่าทอมอาจจะได้เป็นพ่อเด็กถึง 3 คนในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า นับเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากใช่มั้ยคะ คุณการ์เซีย…

จิมระบายยิ้มด้วยความรู้สึกโล่งอก  อย่างน้อยปัญหานี้ก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงและคอขาดบาดตายอย่างที่เขาหลงเข้าใจในตอนแรก เขาใจหายอย่างแรงหัวใจแทบหยุดเต้นเพราะนึกว่าแคธรีนไปตรวจร่างกายแล้วพบว่าตัวเองติดเชื้อเอชไอวี ก็เพราะอาการร้องไห้ตกใจกลัวของทอมนี่แหล่ะ ทำให้เขาเข้าใจผิด…

….เชื่อหรือยังล่ะ ทอม.. ว่าผู้หญิงอย่างเธอไม่ควรเข้าใกล้….

จิมถอนใจเบาๆ เทพบุตรของเขากำลังมีเคราะห์หรือกำลังจะได้ลาภกันแน่ เรื่องของเจ้าหนูแม็กกี้ยังไม่เรียบร้อย ปัญหาใหม่ก็เกิดขึ้นอีก คราวนี้ยกขบวนมาทั้งแม่ทั้งลูกเลย.. …มิน่าล่ะ…

…ช่วยด้วย จิมมี่.. ฉันรับไม่ไหวแล้ว ฉันไม่พร้อมจะมีครอบครัว ฉันยังไม่อยากมีเมีย ไม่อยากมีลูก ทำไมต้องเป็นฉันด้วย ทำไม…

…นั่นซีนะ.. ทำไมต้องเป็นทอมด้วย… เข้าใจเลือกนะแคธรีน.. คิดจะครอบครองเทพบุตรทอมของผมโดยการเอาเด็กมาต่อรองงั้นเหรอ เพ้อฝันเกินไปแล้ว...

จิมทรุดตัวลงนั่ง โน้มตัวลงกระซิบข้างหูเทพบุตรสุดรักของเขา
"นายเป็นดวงใจของฉัน ทอม.. ฉันจะยอมให้ใครมาครอบครองนายได้ยังไง ดวงใจของฉันก็ต้องอยู่กับฉันซี.."

ทอมขยับตัวส่งเสียงงึมงำในลำคอ ดวงตายังปิดสนิท ริมฝีปากบางได้รูปสวยเผยอยิ้มเล็กน้อย ทำเอาหัวใจจิมเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาจ้องมองด้วยความรู้สึกกระหายใคร่อยากจะสัมผัส ช่างยั่วยวนและเชิญชวนเหลือเกิน…จะโกรธก็ยอมแล้ว…

จิมก้มลงประทับจูบบนริมฝีปากบางสวยตรงหน้าด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา แค่ภายนอกยังให้ความรู้สึกหอมหวานขนาดนี้ ถ้าได้สัมผัสถึงภายในจะวิเศษขนาดไหน…

ทอมขยับตัวและเผยอริมฝีปากขึ้นเหมือนกับจะพึมพำอะไร จิมไม่รีรอรีบฉวยโอกาสเข้าไปดื่มด่ำความหอมหวานภายในด้วยลิ้นอุ่นของเขาทันที

"อือ.." ทอมรู้สึกตัวลืมตาขึ้น นอนงงอยู่ชั่วอึดใจก่อนจะใช้มือแตะหน้าอกร่างสูงใหญ่ไว้เพื่อดันออก แต่แขนสองข้างกลับไม่มีแรงเอาดื้อๆ
"อื้อ… อือ…"

ใบหน้าทอมร้อนผ่าวเมื่อรู้ตัวว่าถูกขโมยจูบอีกแล้ว.. ทำไมครั้งนี้ไม่มีแรงปัดป้องยอมนอนนิ่งให้จูบแต่โดยดี ลิ้นอุ่นๆ ของจิม.. ทำไมถึงรู้สึกดียังงี้นะ.. หญิงสาวที่ถูกหมอนี่จูบคงรู้สึกแบบนี้ทุกคนซีนะ แต่… เอ๊ะ !.. เขาไม่ใช่หญิงสาวซะหน่อย ทำไมต้องนอนนิ่งปล่อยให้จิมมี่เจ้าเล่ห์แสดงฝีปากแต่เพียงฝ่ายเดียวด้วย เพื่อไม่ให้ตัวเองตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบและอ่อนแรงลงไปมากกว่านี้ เขาต้องรีบตัดกำลังอีกฝ่ายด้วยการเป็นฝ่ายรุกบ้าง

จิมแอบดีใจอยู่ในส่วนลึกที่วันนี้เขาจูบทอมได้นานกว่าทุกวัน …ไม่อยากเชื่อเลย เป็นครั้งแรกที่ทอมยอมนอนนิ่งให้เขาดื่มด่ำความหวานจากริมฝีปากบางสวยได้เนิ่นนานขนาดนี้ แต่พอแค่นี้ก่อนดีกว่านอนนิ่งแบบนี้ชักไม่ค่อยไว้ใจ…

จิมชะงักเมื่อไม่สามารถถอนริมฝีปากออกมาได้ ใจหายเมื่อทอมคิดจะเอาคืนด้วยการใช้ฟันกัดลิ้นเขาไว้
"อือ…"

จิมเป็นฝ่ายส่งเสียงอึกอักบ้าง สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อทอมงับลิ้นเขาอย่างแรงก่อนจะยอมปล่อย จิมรีบถอนริมฝีปากออกแต่กลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เมื่อลิ้นนุ่มของทอมตามติดเข้ามาพัวพันกับลิ้นของเขา ให้ตายเถอะ.. นี่เขาฝันไปหรือเปล่า ทอมสนองตอบการกระทำของเขา ลิ้นอุ่นๆของทอมกำลังซุกซนอยู่ในปากของเขาอย่างช่ำชองไม่แพ้กัน

หัวใจของจิมพองโตเมื่อเทพบุตรแสนรักยังหลับตาพริ้มเหมือนเคลิบเคลิ้มกับการถูกกระทำ ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นฝ่ายรุกอยู่แท้ๆ
"อือ.. อืมม์.."

จิมส่งเสียงครางเบาๆ เมื่อครู่เขาแค่ต้องการจะหยอกเล่นเท่านั้น แต่การสนองตอบของทอมทำให้อารมณ์ปรารถนาของเขาคุกรุ่นขึ้นจนไม่สามารถอดกลั้นและเลิกลาแต่เพียงเท่านี้ได้แล้ว เขาสนองตอบทอมด้วยการบดจูบอย่างหนักหน่วงและอ่อนโยนสลับกันไป ดูดดื่มความหอมหวานจากปลายลิ้นและเรียวปากนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่า สองมือปลดกระดุมเสื้อนอนของอีกฝ่ายออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสัมผัสและลูบไล้เรือนร่างงดงามปานเทพบุตรด้วยความปรีดา ความคิดเตลิดไปไกล

…วันนี้เขาจะได้มีเซ็กซ์กับทอมแล้วยังงั้นหรือ ฝันไปหรือเปล่า จิมมี่..

ทอมหยุดสนองตอบและนอนนิ่งเหมือนเริ่มรู้สึกตัว จิมไม่ยอมให้เวลาเสียไปแม้เพียงเสี้ยววินาที เขาผละจากริมฝีปากฝังใบหน้าคมเข้มกับซอกคอ ซุกไซ้เลื่อนลงไปตามแนวบ่าและแผ่นอก จูบสัมผัสด้วยปลายลิ้นที่ยอดอกทั้งสองข้างและขบเบาๆ ด้วยฟัน ก่อนจะไซ้เรื่อยลงไปที่หน้าท้องแบนราบซึ่งกำลังอยู่ในอาการเกร็ง

จิมระบายยิ้มเมื่อได้ยินทอมส่งเสียงเครือครางแผ่วเบา ไร้การต่อต้านใดๆอย่างไม่น่าเชื่อ ลิ้นอุ่นของเขาซอกซอนต่ำลงไปเรื่อยๆ ใช่…ทอมกำลังมีอารมณ์.. เขาจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้เสียไป…

ทอมผวาสะท้านไปทั่วร่าง กางเกงนอนของเขาถูกจิมถอดออกไปตอนไหนก็ไม่รู้ ไม่น่าเผลอไปสนองตอบเลย นึกว่าจะทำให้จิมอ่อนแรงลงเพื่อที่เขาจะได้มีแรงผลักไสได้ แต่คนที่อ่อนแรงกลับเป็นตัวเองซะได้…

ทอมสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงการครอบครองด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวที่เบื้องล่าง หมดแรงยับยั้งหรือผลักไสแล้วโดยสิ้นเชิง อารมณ์ปรารถนาที่ถูกปลุกขึ้นลุกโชนเกินหักห้ามแล้ว ยอมนอนนิ่งให้อีกฝ่ายกระทำแต่โดยดีแม้จะรู้สึกโกรธมากมายเพียงใด แต่ตอนนี้เขาต้องให้จิมรับผิดชอบการกระทำของตัวเองก่อน อยากมาปลุกเร้าอารมณ์และความต้องการของเขาทำไม…

ทอมหลับตาปี๋รีบดึงหมอนที่หนุนอยู่ขึ้นมาปิดใบหน้าไว้ เพราะไม่อาจมองดูจิมแสดงบทรักกับตัวเขาซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนกันได้ ถึงเขาจะรู้สึกพึงพอใจจิมบ้างในบางอารมณ์ แต่ก็ยังไม่ถึงขนาดที่จะยอมมีความสัมพันธ์ด้วย
ทอมผวากอดหมอนไว้แน่น ใบหน้าเขาตอนนี้คงแดงเป็นลูกตำลึงแน่เพราะมันร้อนวูบวาบไปมา จะไม่ให้รู้สึกสะท้านได้ยังไง ก็ลิ้นอุ่นๆ ของจิมกำลังปลอบน้องชายของเขาให้หายจากอาการตื่นกลัวด้วยความอ่อนโยนและเร่าร้อนสลับกันไป ไม่อยากเชื่อเลยว่าจิมสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ กับผู้ชายด้วยกันแท้ๆ..

…ให้ตายเถอะ!.. ทำไมร่างกายของเขาถึงว่าง่ายเชื่อฟังจิมขนาดนี้…

"อ๊ะ! … อา… อา... จิมมี่..."
ทอมทั้งโกรธและอายที่เผลอเรียกชื่อจิมในขณะที่อารมณ์ถูกปลดปล่อย ….โชคดีที่เอาหมอนปิดไว้ หมอนั่นคงไม่ได้ยิน…

ทอมนอนหอบอยู่ใต้หมอนใบใหญ่ ไม่สนใจอีกฝ่ายที่ยังอ้อยอิ่งอยู่กับร่างกายส่วนล่างของเขา คิดว่าหากเขาไม่สนใจเดี๋ยวหมอนั่นก็เลิกลาและวิ่งเข้าห้องน้ำไปเอง แต่เขาคิดผิดเพราะจิมไม่หยุดแค่นั้น…

ทอมสะดุ้งเฮือกอีกครั้งเมื่อเรียวขาของตนถูกดันขึ้นสูงด้วยอุ้งมือแกร่ง รู้สึกร้อนวูบที่ใบหน้าทั้งโกรธทั้งอาย อ๊ะ!.. ไอ้บ้าจิมมี่.. อย่าหวังเลยว่าครั้งนี้ฉันจะยอมนอนนิ่งให้นายเล่นสนุกกับร่างกายฉันตามใจชอบอีก ทอมโมโหมากจนระงับอารมณ์ไม่อยู่ยกเท้าสองข้างถีบออกจากตัวอย่างแรง

"โอ๊ะ! " เสียงจิมร้องสั้นๆ เพียงคำเดียว
ทอมดึงหมอนที่ปิดหน้าออกเมื่อรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวเงียบสงบลง ไม่มีใครมาเกาะแกะนัวเนียกับร่างกายเขาแล้ว ทอมนอนยิ้มอย่างสะใจที่จัดการกับจิมมี่เจ้าเล่ห์ได้

เสียงจิมร้องครางเบาๆ อยู่ตรงไหนสักแห่ง ทอมรีบลุกขึ้นคลานมาที่ขอบเตียง ร่างสูงใหญ่นอนหลับตานิ่วหน้าสองมือคลำป้อยอยู่ที่หน้าอกและท้อง รู้สึกเสียใจที่ทำรุนแรงเกินไป แต่พอนึกถึงเรื่องที่ถูกกระทำเมื่อครู่แล้วก็ฉุนกึกและโมโหขึ้นมาอีก

"ไง.. สมน้ำหน้า ไม่ขอโทษหรอก นายทำตัวนายเอง.."

จิมลืมตาขึ้นสบสายตาละห้อยกับเทพบุตรสุดรัก ไม่คิดว่าทอมจะโหดร้ายขนาดนี้ เท้าสองข้างของทอมถีบเข้าที่หน้าอกและท้องเขาอย่างแรงจนจุก อารมณ์ปรารถนาที่คุโชนอยู่เมื่อครู่วูบดับไปในเสี้ยววินาทีนั้น

"โหด… ร้าย… จัง.." น้ำเสียงจิมกระท่อนกระแท่นเพราะยังจุกอยู่

ทอมกัดริมฝีปากด้วยความรู้สึกฉุนที่เป็นฝ่ายถูกต่อว่า
"นายน่ะแหล่ะ ร้าย.."

ทอมกระโดดลงจากเตียงในสภาพเกือบจะเปลือย เพราะสวมแต่เสื้อนอนที่ไม่ได้ติดกระดุมไว้เพียงตัวเดียว แต่เพราะโกรธจึงไม่สนใจกับสภาพของตัวเอง
"นายมันจอมวายร้ายคอยคิดแต่จะลักหลับฉัน ฉันยอมเพราะความรำคาญ นายกลับได้ใจคิดจะเล่นประตูหลังฉัน บอกแล้วใช่มั้ย จิมมี่.. ว่าฉันไม่มีรสนิยมแบบนี้ ฉันไม่ได้รักนายแบบที่นายต้องการ และไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย…"    ทอมตวาดใส่และใช้เท้าเตะที่ลำตัวของอีกฝ่ายด้วยความโมโห

จิมอ้าปากค้างไม่ได้เจ็บเพราะถูกเตะ แต่ตกใจกับอารมณ์โกรธของทอมนึกไม่ถึงเลยว่าจนถึงนาทีนี้ทอมยังไม่มีใจให้เขาฉันท์คนรักเลยแม้เพียงสักนิด ที่ทอมบอกรักเขาอยู่ทุกวันนี้ยังเป็นแค่ความรักแบบพี่ชายจริงๆ เขาคิดว่าทอมอาจจะสับสนกับความรู้สึกของตัวเองและคิดว่ามันอาจจะเปลี่ยนได้ แต่จนถึงวันนี้ความรู้สึกที่ทอมมีต่อเขาก็ยังมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง ทอมรักเขาในฐานะพี่ชายตลอดมา และก็คงตลอดไปด้วย

... ฉันยอมเพราะความรำคาญ แต่นายกลับได้ใจ…

…ทอมยอมเขาเพราะตัดความรำคาญหรอกหรือ นี่เขาทำอะไรลงไป ทอมจำใจให้คนที่ตัวเองรักอย่างพี่ชายแสดงความรักกับร่างกายตัวเอง   เวลานั้นทอมต้องรู้สึกฝืนใจมากขนาดไหน  เขาปล่อยให้อารมณ์และความปรารถนาครอบงำจนไม่สนใจความรู้สึกของทอมเลย   เขาทำผิดเป็นครั้งที่ 2 แล้วซีนะ…

[a_tapha]

กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย (เกี่ยว???)

มาต่อให้หายข้องใจเลย 

[nithiwz]

  เกือบเสร็จแล้วมั้ยล่ะ  เหอะๆๆๆๆ
ตาทอมนี่ก็นะ ชอบขัดอารมณ์อยู่เรื่อย   

[♠DekDoy♠]

เครียดอ่ะ

[a_tapha]

รอ 

[tatum1234]

 :เฮ้อ:เรื่องมาอีกแล้วววว...

 :L2:ขอบคุณครับ..รออ่านตอนต่อไปคร๊าบบบผม

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

อีกนิดเดียวแท้ๆ จิมมี่เอ้ย

[uknowvry]

คู่นี้ออกแนวเอสเอ็มเนอะ 555 พวกเจ็บไม่จำ

[kungyung]

 :เฮ้อ:เสียด๋ายจังงงงงง
เกือบแล้วเชียว

[Junrai_Hyper™]

ขัดใจเจ้หมวย

เสียรมณ์

ชิส์

[taem2love]

อ่านไปก็แช่งไปทาาามมมมายยยจายยยยร้ายจัง
ปวดตับสงสารหนุงแมคกี้มากกกกกกก
กรรมต้องตามสนองแกสองคนแน่จิมกับทอม
รอดูผลกรรมต่ไป

[j-muay]

จิมเจ็บที่หัวใจ  แต่เขากลับห่วงความรู้สึกของทอมโดยไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเอง เขาใช้มือแตะที่สีข้างเพิ่งรู้สึกว่าถูกอีกฝ่ายเตะด้วยกำลังพอเหมาะที่จะทำให้รู้สึกเจ็บได้.. แต่เขากลับไม่รู้สึก เพราะความเจ็บปวดที่หัวใจได้รับขณะนี้มากมายกว่าความเจ็บปวดทางกายหลายเท่า

ทอมหน้าเสีย  ดวงตาฉายแววเจ็บปวดของจิมทำให้เขารู้สึกตัวว่าทำรุนแรงเกินไป แต่แม้จะรู้สึกเสียใจที่ต่อว่าและใช้กำลัง แต่ก็ทำไปแล้วนี่..ทำไงได้..

จิมยันตัวขึ้นนั่งในขณะที่ทอมยังยืนนิ่ง เขาคุกเข่าตรงหน้าทอมและกล่าวขอโทษโดยไม่เงยหน้าขึ้นสบตาด้วย

"ฉันขอโทษ.. และสัญญาว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ฉันจะฝังความรู้สึกที่มีต่อนายให้อยู่ก้นบึ้งของหัวใจ นายจะไม่ได้ยินคำพูดและเจอการกระทำที่ น่ารำคาญ ของฉันอีกต่อไป นับจากนาทีนี้.. นายจะเห็นฉันเป็นเพื่อน.. พี่ชาย.. หรือลูกจ้างก็ได้ แต่สำหรับฉัน… ไม่มีสิทธิเห็นนายเป็นอื่น..นอกจาก "นายจ้าง" ฉันจะทำทุกงานที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จลุล่วง ให้สมกับหน้าที่และค่าจ้างที่ฉันได้รับ"

จิมลุกขึ้นยืนเมื่อกล่าวจบในขณะที่ทอมยังตกอยู่ในอาการตะลึง ทั้งสองยืนเผชิญหน้าด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่ต่างกัน

ทอมใจหายวาบ สีหน้าของจิมเรียบเฉยแฝงไว้ซึ่งความอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง หากแต่ดวงตาที่จ้องประสานมาเย็นชาจนให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ห่างไกลกันมาก ไม่.. มันไม่ใช่แค่ห่างไกล เหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ไม่ใช่จิม…

…นับจากนาทีนี้ไปฉันไม่มีสิทธิเห็นนายเป็นอื่น นอกจาก " นายจ้าง "..
…นี่มันอะไรกัน…เกิดอะไรขึ้น…ล้อเล่นหรือเปล่า จิม.. ทำไมนายมองฉันด้วยสายตาแบบนี้...

"วันนี้ไม่มีงานนะครับ บ๊อส.. ผมขอเลื่อนไปพรุ่งนี้ "   จิมกล่าวด้วยสีหน้าและรอยยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวออกมา
"อาบน้ำที่นี่เลยล่ะกัน เดี๋ยวจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้ อาหารกลางวันมื้อนี้ผมสั่งป้าทิพย์ทำผัดไทยกุ้งสดของโปรดด้วย ทานกลางวันเสร็จแล้วเราจะคุยปัญหาของแคธรีนกันต่อ.."

จิมส่งผ้าเช็ดตัวให้แต่ทอมกลับยืนเฉยไม่ยอมรับ หน้าจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด จิมคลี่ผ้าเช็ดตัวออกและขยับเข้าไปพันท่อนล่างที่ยังอยู่ในสภาพเปลือยให้ จิมคิดว่าทอมคงตกใจเมื่อเขาพูดถึงแคธรีน จึงกล่าวปลอบให้หายจากความกังวล
"อย่ากังวลเลย ทอม.. วางใจเถอะ  ไม่ว่าปัญหาจะหนักหนาแค่ไหน ฉันจัดการให้นายได้ทุกเรื่อง ขอแค่สั่งมาว่าต้องการให้จบแบบไหนเท่านั้น.."
"เจอกันที่โต๊ะอาหารนะ" จิมยิ้มอ่อนโยนก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ทอมยืนอึ้ง เขาไม่ได้เห็นสายตาและรอยยิ้มแบบนี้ของจิมมานานมากแล้ว เป็นรอยยิ้มสมัยที่เพิ่งคบหากันใหม่ๆ แค่ให้ความรู้สึกอ่อนโยนและจริงใจเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกพิเศษใดๆ หลงเหลืออยู่เลย
"..อ.. เอาจริงเหรอ จิมมี่.. จะทำอย่างที่พูดจริงเหรอ.."

ทอมทรุดตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง
…เกิดอะไรขึ้น เราเป็นอะไร ทำไมถึงใจหายแบบนี้ หรือว่าเรายังกลัวและตกใจกับเรื่องแคธรีน.. ไม่..ไม่ใช่…ที่กังวลอยู่ตอนนี้คือรอยยิ้มและความรู้สึกของจิมต่างหาก...

"..ฉันแค่โมโหเหมือนทุกๆ ครั้งที่นายเข้ามาแหย่ เคยว่าแรงๆตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นโกรธ ทำไมวันนี้ต้องโกรธจริงจังขนาดนั้นด้วย.."


 

[j-muay]

..9..
“สูญเสีย..ของรัก”
-----------------

แม็กกี้แอบเฝ้ามองทอมด้วยความเป็นห่วง เพราะเป็นครั้งแรกที่เห็นคุณทอมดื่มเหล้า ส่วนใหญ่จะเห็นตอนเมาไม่ได้สติมาจากข้างนอกแล้ว และทุกครั้งคุณจิมก็จะแบกคุณทอมลงจากรถพาขึ้นไปบนห้องด้วยตัวเอง

….คืนนี้คุณจิมไม่อยู่บ้านออกไปตั้งแต่ตอนเย็น ก่อนไปคุณจิมกระซิบสั่งว่าให้แม็กนั่งเฝ้าคุณทอมไว้ห่างๆ เห็นคอพับไปเมื่อไรก็ให้ไปเรียกลุงแก้วมาพาคุณทอมขึ้นไปนอน คุณจิมบอกว่าคุณทอมดื่มไม่เก่งหรอก ไม่กี่แก้วก็เมาพับแล้ว แต่ที่เห็นอยู่ตอนนี้…คุณทอมดื่มแก้วนี้เป็นแก้วที่ 6 แล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะพับเลย  จะต้องรอให้ดื่มหมดขวดเลยเหรอ.. ถึงจะเมาพับไป แล้วทำไมต้องดื่มด้วย เพราะกลุ้มใจมากถึงต้องดื่มงั้นเหรอ…

เด็กชายนึกถึงปัญหาที่ทอมกลุ้มอยู่แล้วสะท้อนถึงเรื่องตัวเอง
"แม็กกี้.. ฉันจะออกไปข้างนอก ถ้าเห็นคุณทอมดื่มเหล้า ให้นั่งเฝ้าอยู่ห่างๆ ไม่ต้องเข้าไปกวนนะ"
"ทำไมถึงดื่มล่ะครับ เอ่อ.. ผมหมายถึง ทำไมคุณจิมถึงปล่อยให้คุณทอมนั่งดื่มคนเดียวล่ะครับ
จิมจ้องตาเด็กชายเขม็ง
"ไม่รู้จริงหรือ แม็กกี้.. ว่าคุณทอมดื่มเหล้าทำไม"
"เอ่อ.. ผม…"
จิมยิ้มเล็กน้อย เมื่อเด็กชายมีสีหน้าตื่นตระหนก
"เรื่องที่เธอแอบได้ยินเมื่อตอนบ่าย เธอว่ามันน่าสนุกหรือเปล่าสำหรับคุณทอม.."
เด็กชายสะดุ้งใจหายวาบไม่นึกว่าคุณจิมจะรู้.. รู้แล้วยังปล่อยให้แอบฟังอีก
"เอ่อ.. คือ…ผม.. เอ่อ.."
จิมหัวเราะเมื่อเด็กชายหน้าถอดสีและรีบก้มหน้าหลบสายตาเขา ถึงจะตกใจกลัวแต่เจ้าหนูก็ยอมรับผิดโดยดี
"ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟังครับ กำลังจะยกกาแฟเข้าไปแล้วได้ยินพอดี…"
"งั้นเหรอ.. ไหนๆ ได้ยินแล้วก็เลยหยุดฟังให้จบเลยใช่มั้ย"
"เอ่อ.." เด็กชายเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีน้ำทะเลคู่สวยเหลือบขึ้นมองจิมอย่างสำนึกผิด กำลังจะเอ่ยขอโทษก็ถูกร่างสูงใหญ่ตรงหน้าเอามือปิดปากไว้
"ไม่ต้องขอโทษหรอก แม็กกี้.. ดีแล้วที่เธอได้ยินและได้ฟังกับหู เพราะมันเป็นเรื่องที่ฉันต้องการให้เธอรับรู้อยู่แล้ว ทุกข์สุขของคุณทอมเธอควรจะรับรู้ไว้"
จิมปล่อยมือ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อบางเป็นกระจับเผยอยิ้มเล็กน้อยเหมือนโล่งอก จิมตะลึงไปชั่วขณะ เพิ่งสังเกตุเห็นวันนี้เอง.. ถ้าเป็นรูปปั้นก็คงเรียกว่ามาจากพิมพ์เดียวกันซีนะ..
"ทำไมผมต้องรู้ล่ะครับ คุณจิม.."
"ก็.. ในฐานะที่เธออาจจะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของคุณทอมไง"
"แค่อาจจะ.. เท่านั้น จำเป็นต้องรู้ด้วยหรือครับ" เด็กชายกล่าวเสียงอ่อย
จิมลืมตัวหลงจ้องมองริมฝีปากบางน่ารักที่ขยับหมุบหมิบไปมา แล้วแว่บถึงต้นแบบที่เป็นแม่พิมพ์ของเจ้าหนู
"อืมม์.. เธอน่าจะรู้ด้วยตัวเองนะ แม็กกี้.. ว่าจำเป็นหรือเปล่า ถามตัวเองซิว่าหยุดแอบฟังทำไม.."
"ผมได้ยินคุณทอมบอกว่าไม่อยากมีลูก ผมก็เลย…"
"เลยตกใจนึกว่าคุณทอมหมายถึงเธองั้นซี.. "
จิมใช้มือเสยผมที่ปกระลงมาที่หน้าผากเด็กชาย และเชยคางเจ้าหนูขึ้น
"ฟังนะ แม็กกี้.. เรื่องของเธอมันผ่านพ้นภาวะวิกฤติไปแล้ว คุณทอมเป็นฝ่ายขอยอมแพ้และรับปากจะพิสูจน์ความจริงกับเธอแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะฉะนั้นหมดห่วงและเลิกกังวลเรื่องของตัวเองได้"
เด็กชายตาค้างฟังอย่างตั้งใจ สีหน้ายังไม่สบายใจและกังวลอยู่
"ผมเป็นต้นเหตุทำให้คุณทอมไม่อยากรับลูกที่อยู่ในท้องของคุณผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าครับ คุณทอมอาจเบื่อที่อยู่ๆ ก็ต้องมาเป็นพ่อของลูกตั้งหลายคน ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคิดว่า.."
จิมนึกไม่ถึงว่าแม็กกี้จะมีความคิดเช่นนี้ รีบตัดบทไม่ให้พูดต่อ
"ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ปัญหานี้เป็นหน้าที่ของฉันไม่ใช่ของเธอ   หน้าที่ของเธอตอนนี้ก็คือ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ช่วยเฝ้าดูคุณทอมให้หน่อยได้มั้ย.."
"ได้ครับ" แม็กกี้รับคำด้วยความเต็มใจ ดีใจที่ได้ทำประโยชน์ให้บ้าง
ขณะเดินตามไปส่งจิมที่รถ แม็กกี้เริ่มรู้สึกและสัมผัสถึงตัวตนจริงๆ ของชายหนุ่มผู้นี้ว่า จริงๆ แล้วเป็นคนอ่อนโยนและใจดี เข้าใจความรู้สึกของแม็กมากกว่าคุณทอมด้วยซ้ำ ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลคุณจิมดีกับแม็กมากขึ้นทุกวัน แม้แต่คำเรียกแทนตัวก็เปลี่ยนจาก "นาย หรือ ไอ้หนู" เป็น "เธอ" แล้ว

 


"เอ๊ดดี้!!.. อยู่หรือเปล่า มีใครอยู่บ้าง ไปไหนกันหมด.."
แม็กกี้สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงอ้อแอ้ของคุณทอมเรียกหาน้าเอ๊ดดี้ รีบออกจากที่ซ่อนตรงเข้าไปหาก่อนที่คุณทอมจะมีโมโห
"น้าเอ๊ดดี้ออกไปกับคุณจิมครับ คุณทอมต้องการอะไร ใช้ผมได้ครับ"
"ใคร… หือ.. อ้อ! แม้กกี้เหรอ.."
"ครับ"
แม็กนั่งคุกเข่าตรงหน้าคุณทอม เข้ามาใกล้ๆ ถึงรู้ว่าคุณทอมอยู่ในสภาพที่เมามากแล้วจริงๆ ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาสะลึมสะลือใกล้จะปิดอยู่แล้ว เสียงของหล่นเมื่อครู่คงเป็นขวดเหล้าเปล่าที่กลิ้งอยู่บนพื้นพรม โชคดีนะที่ไม่แตก..
"คุณทอมจะขึ้นไปนอนหรือยังครับ ผมจะพาไป"
"หึ! เข้าใจถามนะ ฉันยังไม่นอน ไปหยิบเหล้าที่บาร์มาขวดนึงซิ แม็กกี้.."
"เอ่อ.. คุณทอมเมามากแล้วนะครับ จะดื่มต่ออีกเหรอ.."
"เฮ้ !.. " ทอมส่งเสียงดังด้วยความไม่พอใจจนเด็กชายสะดุ้ง
"ฉันให้ไปหยิบก็ไป!!  ไม่ใช่หน้าที่ของเด็กอย่างเธอจะมาบอกให้ฉันหยุดดื่ม เธอนั่นแหล่ะเดินไปหยิบเหล้ามาเสร็จแล้วก็กลับไปนอนซะ มานั่งเฝ้ามองฉันอยู่ทำไม"

แม็กกี้ใจหายวาบรีบลุกขึ้นไปหยิบเหล้าขวดใหม่มาให้ คุณทอมกระชากขวดเหล้าไปจากมือด้วยความไม่พอใจ แม็กใจเต้นตุ้บตับเป็นครั้งแรกที่เห็นคุณทอมเมา เวลาเมาจะส่งเสียงดังและขี้โมโหแบบนี้หรอกเหรอ…

เด็กชายโล่งใจเมื่อเห็นทอมรินเหล้าแต่น้อย ไม่ถึงครึ่งแก้วด้วยซ้ำ แต่แล้วก็ต้องเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เมื่อน้ำสีอำพันผ่านลำคอทอมภายในอึกเดียว

…ไม่ต้องห่วงนะครับ บ๊อส.. ผมจะจัดการเรื่องแคธรีนให้เรียบร้อย…
คำพูดของจิมยังก้องอยู่ในโสตประสาทของทอม บ๊อส เป็นคำที่จิมชอบใช้เรียกหยอกและกระเซ้าเล่นเท่านั้น แต่การพูดคุยกันระหว่างเขากับจิมเมื่อตอนบ่าย ทั้งน้ำเสียงและท่าทีของจิมเหมือนเขาอยู่ในฐานะแค่..บ๊อส..จริงๆ

จิมนั่งคุยและซักถามเขาเรื่องแคธรีนนานกว่าครึ่งชั่วโมง ด้วยสีหน้าจริงจังและเคร่งเครียด ไม่มีการกระเซ้าเย้าแหย่ ไม่พูดคุยนอกเรื่อง จนทอมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ต้องหาและกำลังถูกสอบปากคำ

…นายนอนกับเธอครั้งแรกเมื่อไร…จำวันเวลาได้มั้ย… กี่ครั้ง… หลังจากนั้นมีติดต่อกันอีกหรือเปล่า ช่วยตอบทุกคำถามเท่าที่จะจำได้เพื่อประโยชน์ของตัวนายเอง

…นี่มันเกิดอะไรขึ้น จิมจะทำเย็นชากับเขาแบบนี้อีกนานมั้ย ไหนจะเรื่องบ้าๆ จากยัยแคธรีนนั่นอีก จู่ๆ ก็มาบอกให้เขารับเป็นพ่อเด็กในท้อง นายแบบสุดฮอทหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวอย่างเขาต้องมาตกที่นั่งเป็นพ่อคน มีลูกพร้อมกันทีเดียว 3 - 4 คน โอ ! พระเจ้า…

ดวงตาหนุ่มน้อยเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจอีกครั้ง รีบคลานเข้าไปประชิดตัวคุณทอมที่ จู่ๆ ก็ปล่อยแก้วร่วงลงจากมือและหงายหลังพิงพนักโซฟาอย่างหมดแรง
"คุณทอมครับ คุณทอม.." เด็กชายร้องเรียกและเขย่าขาทอมด้วยความเป็นห่วง
"อือ… หนวกหู" ทอมปัดมือเด็กชายออก
"บอกให้ไปนอนไง ยังนั่งเกะกะอยู่อีก"
"ผมยังไม่ง่วงครับ ผมจะอยู่รับใช้ ให้ผมนั่งเป็นเพื่อนนะครับ คุณทอม.."
ทอมส่ายหน้าด้วยความรำคาญ
"ตามใจ อยากจะอยู่ก็นั่งเงียบๆ อย่ามาเรียกให้ฉันหนวกหูอีก"
"ครับ"

เด็กชายนั่งก้มหน้านิ่ง ไม่พูดจาให้เป็นที่หนวกหูรำคาญใจอีก นิ่งเงียบไปชั่วครู่ทอมก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังแทบจะไม่รู้เรื่องแล้ว

"อยากมีน้องมั้ย แม็กกี้.."
"หา.. เอ่อ.. อะไรนะครับ" แม็กไม่รู้ว่าตัวเองหูฝาดหรือคุณทอมพูดผิดเพราะเมาจนเกือบจะไม่มีสติแล้ว
ทอมจับศีรษะเด็กชายและก้มลงไปกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้
"อยากมีน้องมั้ย"
แม็กกี้ใจหายวาบ คุณทอมกำลังจะระบายเรื่องที่อยู่ในใจกับแม็กเหรอ จะตอบยังไงดีล่ะ ! ...
"เอ่อ.. น้องเหรอครับ ผมจะมีน้องได้ไง แม่เสียไปแล้วนี่ครับ"
ทอมผละจากเด็กชายเอนหลังพิงพนักโซฟาร์ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ คำตอบของเจ้าหนูไม่เข้าหูเขา
"ตอบไม่ตรงคำถาม ถามว่าอยากมีมั้ย เด็กที่เกิดจากพ่อคนเดียวกัน ถึงจะคนละแม่..ไม่ได้เป็นพี่น้องกันเหรอ แม็กกี้ หือ…"
เด็กชายตะลึง นึกไม่ถึงว่าคุณทอมจะเข้าประเด็นด้วยคำถามตรงๆ แบบนี้มัวแต่นั่งอึ้งตอบคำถามไม่ทันใจ ทอมเลยโมโหไล่เด็กชายไปนอน
"ไปนอนซะ ฉันอยากอยู่คนเดียว"
"ถ้ามีได้ผมก็อยากมีฮะ จะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว จะได้ไม่เหงาด้วย"
แม็กกี้รีบตอบคำถามจากใจจริง พร้อมๆ กับภาวนาขอให้เป็นคำตอบที่ถูกใจคุณทอม
ทอมระบายยิ้มออกมาเหมือนพึงพอใจ ก่อนจะขยับขึ้นจากพนักส่งยิ้มให้เด็กชาย ซึ่งเจ้าหนูก็ยิ้มตอบแม้จะรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นแปลกๆ ชอบกล
"คงไม่มีเด็กที่ไหนอยากเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ซีนะ มันคงจะเหงาเหมือน ที่ฉันเป็นอยู่" ทอมพูดเหมือนรำพึงกับตัวเอง ก่อนจะก้มลงไปกล่าวกับเจ้าหนูที่นั่งยิ้มอยู่
"คนเป็น ลูก ก็อยากมีพี่น้อง แต่ถ้าคนเป็น พ่อ ไม่อยากมีลูกขึ้นมาล่ะ ทุกอย่างก็จบใช่มั้ย"
รอยยิ้มของเด็กชายจางลง ไม่เข้าใจว่าคุณทอมต้องการจะบอกอะไรแน่ จึงถามออกไปตรงๆ
"คนเป็น พ่อ ที่ว่า หมายถึง คุณทอมหรือเปล่าครับ คุณทอมไม่อยากมี ลูก เหรอครับ"

คำถามของเจ้าหนูแทงใจทอมอย่างจังจนไม่อาจระงับอารมณ์ไว้ได้ สีหน้าบึ้งตึงตะคอกใส่จนร่างเล็กบางผงะไป
"ใครอยากจะมีกันล่ะ!.. มันน่าสนุกหรือไง อยู่ๆ ก็มีเด็กเดินเข้ามาในชีวิตฉันและอ้างว่าเป็นลูกโผล่มาวันละคนสองคน มาแต่ลูกไม่พอยังมีแม่เด็กมาอีก เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับฉันหรือไง หา!!!!.."

แม็กกี้สะดุ้งเฮือก เคยถูกคุณทอมตะคอกใส่ตอนที่มาแสดงตัววันแรก แต่ก็ไม่น่ากลัวเท่าวันนี้ ไม่รู้สึกเจ็บที่หัวใจเหมือนวันนี้ด้วย ไหนๆ คุณทอมก็โกรธมากแล้วตัดสินใจถามให้รู้เรื่องไปเลยดีกว่า

"ค..คุณทอม หมายถึงผมด้วยหรือเปล่าครับ"   น้ำเสียงสั่นเครือของเด็กชายไม่ได้ทำให้อารมณ์ของทอมเย็นลง
"ถามโง่ๆ!!.. เธอเป็นเด็กคนแรกที่เดินเข้ามาในชีวิตฉัน ทำให้ฉันช็อคกับคำว่า พ่อ แล้วรู้อะไรมั้ย ฉันกำลังช็อคอีกเป็นครั้งที่ 2 เพราะฉันอาจจะกำลังมีลูกกับนางแบบสาวสวยที่ฉันนอนด้วยแค่ครั้งเดียวเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว ให้ตายเถอะ ! .. นี่ฉันคงกำลังมีโชคซีนะ ได้ลาภเป็นสัตว์สองเท้าตั้งหลายตัว เฮอะ!!.."

ทอมไม่มีสติที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้แล้ว เขาระบายความอัดอั้นออกมาโดยลืมไปว่าผู้รับฟังเป็นเด็กชายที่ตัวเองจะพิสูจน์ความจริงด้วยในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

ทอมละจากใบหน้าซีดเผือดของเด็กชายหันมารินเหล้าใส่แก้วและกระดกขึ้นดื่ม
"ผมเป็นต้นเหตุให้คุณทอมไม่อยากรับลูกที่อยู่ในท้องคุณผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่าครับ"
คิ้วเรียวขมวดมุ่น ไม่พอใจที่เด็กชายยังเซ้าซี้ถามเรื่องที่เขาไม่สบอารมณ์อยู่แทนที่จะรีบกลับไปนอน
"ถ้าฉันบอกว่า ใช่ ล่ะ .."
ทอมเค้นเสียงถามข้างๆ หูเด็กชาย กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งจนหนุ่มน้อยต้องเบือนหน้าหนี

"ผมก็อยากจะบอกว่า คุณทอมไม่ต้องพิสูจน์ความจริงกับผมก็ได้ คุณจะได้ไม่รำคาญใจ เด็กที่เกิดมาต้องการพ่อมากกว่าผม จริงๆ แล้วผมไม่ได้อยากเป็นลูกคุณด้วย "
"วะ.. ว่าไงนะ" ทอมจับแขนเด็กชายเขย่า ประโยคสุดท้ายทำให้เขาโกรธจับใจ
"ไม่อยากแล้วมาทำไม ถ่อมาหาฉันถึงนี่ทำไม"
"ผมเคยบอกคุณแล้วว่าต้องการแค่รู้ความจริงเฉยๆ แต่ตอนนี้ผมไม่อยากรู้แล้ว โอย!…" เด็กชายร้องครางเพราะถูกอุ้งมือใหญ่บีบแก้ม 2 ข้างอย่างแรง
"อวดดี!!.. อยากเป็นผู้เสียสละงั้นเหรอ ต้องการแค่รู้ความจริงเฉยๆ ไม่ได้อยากเป็นลูกฉันงั้นเหรอ… ก็ได้… ไสหัวออกไปให้พ้นจากชีวิตฉันเลย อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก จะมีลูกทั้งทีก็ต้องเลี้ยงดูกันมาตั้งแต่แรกเกิด ไม่ใช่โตมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ ถึงเป็นลูกจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าจะมีความรักให้ได้หรือเปล่า.."

สีหน้าถมึงทึงและดวงตาวาวโรจน์ด้วยอารมณ์โกรธที่รุนแรงของทอม ไม่ได้ทำให้เด็กชายตกใจกลัวเท่าคำพูดที่ออกจากปากเลย

[j-muay]

ทอมปล่อยมือที่บีบแก้มและแขนเด็กชายออกโดยไม่ได้ผลักแม้แต่น้อย แต่ร่างเล็กบางของเจ้าหนูกลับผงะและถดถอยออกอย่างไม่เป็นท่า จนทอมรู้สึกตัวว่าคงจะพูดจารุนแรงจนทำให้เด็กชายหวาดกลัวและตื่นตระหนก อยากจะปลอบอยู่หรอกแต่หัวเริ่มหมุนและตาลายจนนั่งทรงตัวไม่อยู่ ค่อยๆ เอนตัวลงนอนและพยายามเอ่ยกับเด็กชายด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ฟังแทบไม่ได้ศัพท์

"ไปนอน~ ซะ พรุ่งนี้~ค่อยคุยกัน"

คำพูดของทอมนอกจากจะฟังแทบไม่รู้เรื่องแล้ว ยังงึมงำอยู่แค่ในลำคอ ที่เด็กชายได้ยินชัดสองหูมีแค่ 3 คำเท่านั้น

…ไป ซะ พรุ่งนี้…

แม็กกี้ยังคงนั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางความเงียบกริบ ได้ยินเสียงคุณทอมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะสม่ำเสมอ นี่คงเป็นอาการเมาพับอย่างที่คุณจิมว่าแล้วมั้ง ..

…แปลกจัง ทำไมไม่ได้ยินเสียงหายใจของตัวเองเลย คุณทอมนอนอยู่ห่างออกไปกลับได้ยินชัดสองหู หรือว่าเราไม่ได้หายใจ หัวใจเราคงหายไปแล้วมั้ง…

แม็กกี้ค่อยๆ คลานไปข้างหน้า เมื่อรู้แล้วว่าหัวใจตัวเองหายไปอยู่ที่ไหน

แม็กกี้ยกเท้าคุณทอมขึ้นวางบนโซฟาร์และจัดให้นอนในท่าที่สบาย คุณทอมเป็นผู้ชายคนเดียวที่แม็กรักและเทิดทูนมาตั้งแต่เด็ก การได้มีโอกาสมาพักอาศัยอยู่กับคุณทอมนานถึง 2 เดือน เป็นเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ แม้จะต้องทุกข์กายอยู่หลายครั้ง แต่ในใจเปี่ยมล้นด้วยความสุขที่ได้มีโอกาสมาอยู่ใกล้ชิดกับคนที่ตัวเองรักและใฝ่ฝันถึง

เด็กชายจับมือทอมขึ้นมาแนบที่แก้ม
"ผมขอโทษครับ~  ผมไม่น่าเข้ามาในชีวิตคุณเลย~  ผมไม่รู้ว่ามันทำให้คุณทุกข์ใจและกลุ้มใจขนาดนี้ ผมไม่อยากให้เรื่องของผมทำให้คุณไม่ต้องการลูกที่อยู่ในท้องผู้หญิงคนนั้น~ "

แม็กกี้น้ำตาไหลพราก เมื่อนึกถึงคำพูดของทอมเมื่อสักครู่
"ฮึก… ผมรักคุณมาตั้งแต่เด็ก.. ตั้งแต่จำความได้ผมก็รักคุณแล้ว ผมรักคุณข้างเดียวมาตลอด และผมก็จะรักคุณแบบนี้ตลอดไป ผมไม่ได้อยากได้ความรักจากคุณ ผมขอแค่ได้รักคุณก็พอครับ.. ฮือ~~"

เด็กชายผวาเข้าซบอกทอมที่อยู่ในสภาพเมาพับไม่ได้สติ
   "…ฮือ.. การเลี้ยงลูกต้องเลี้ยงตั้งแต่แรกเกิดจริงๆ เหรอครับ~ อีกไม่นานคุณก็จะมีลูกของคุณเองแล้ว~ ผมดีใจด้วย.. ฮึก~ ฮือ~"

"อือ…" ทอมขยับตัวและส่งเสียงครางเบาๆ

เด็กชายรีบผละออกและถอยห่างออกมา นั่งเฝ้ามองอยู่สักพักก็ลุกขึ้นวิ่งไปที่ห้องนอนตัวเองหยิบผ้าห่มออกมาคลุมร่างที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา ก่อนจะทรุดตัวลงสวมกอดทอมอีกครั้ง

…ไปซะ.. ไสหัวออกไปให้พ้นจากชีวิตฉันเลย อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก…ไปซะ..พรุ่งนี้…

เด็กชายจูบลาทอมที่แก้ม 1 ครั้ง และกระซิบบอกลาข้างหู
     "ลาก่อนครับคุณทอม.. ไม่ต้องกลุ้มใจเรื่องของผมอีกแล้วนะครับ ผมสัญญาว่าจะไม่กลับมาให้คุณเห็นหน้าอีก…"


 

[Junrai_Hyper™]

แอรยส

เจ้หมวย ใจร้ายที่สุด

สงสารแม็กกี้

[jasmin]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครั้งแรกอ่ะ

ขอระบายหน่อยยยยยยยยย

โฮ้ๆๆ เรื่องนี้นอกจากจะทำร้ายร่างกายและจิตใจเด็กแล้ว

ยังทำร้ายจิตใจคนอ่านด้วยอ่า

สงสารน้องแม๊กกี้ มาอยู่กะเจ้ดีกว่า มาม่ะ

[j-muay]

   พูห์น้อยค้า~  มัยมาว่าเจ๊หมวยใจร้ายอ่ะ  ไปว่าทอมดิ

น้องๆ อินกันรุนแรงจังเลยเนอะ   เจ๊หมวยไม่กล้าโพสต่อเลย

เนื้อเรื่องมันเป็นอย่างนี้เอง  เจ๊หมวยรู้ว่ามันทำร้ายจิตใจ   นิยายเจ๊หมวยแต่ละเรื่องบีบหัวใจคนอ่าน   แต่ทุกคนต้องอดทน 

... ไม่มีใครต้องร้องไห้ตลอดไป   สักวันก็ต้องยิ้มและหัวเราะได้ ...
... มีกลางคืนก็ต้องมีกลางวัน...   
... มีวันฟ้าหม่น  ก็ต้องมีวันฟ้าใส ...  แหะ ๆ  เกี่ยวกันมั้ย

อ่านนิยายเจ๊หมวย  ต้องเข้มแข็ง อดทน  ใครคิดว่าทนไม่ไหว  เจ๊หมวยขอให้พักยกไปตั้งสติก่อน แล้วค่อยกลับมาอ่านใหม่ 

แต่อย่ายกธงยอมแพ้เป็นอันขาด   

ผ่านเรื่อง fatherhood  กันมาแล้ว  เรื่องนี้ จิ๊บ ๆ น่า ~

อย่ายอมแพ้  สู้ๆ นะ ทุกคน


 

[tatum1234]

 :serius2:ม่ายยยยยยน๊า...ทำไมๆใจร้ายเยี่ยงนี้อ่า


 ::แม็กกี้กกกกก...แง๊งงงงงงงง

[j-muay]

คุณ tatum ค้า~ 
อย่าไปค่า  กลับมาก่อน~~~~

กลับมา ๆ    :เฮ้อ:  ฮู้ว~

เข้มแข็งกันหน่อยพวกเรา 

จะเอาเรื่องนี้มาโพส  เจ๊หมวย คิดแล้วคิดอีก ก็เพราะเหตุนี้แหล่ะ..

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

 

น่าสงสาร

รอตอนต่อไปนะจ๊ะเจ๊หมวย

ต่อเลยนะจ๊ะ

[kungyung]

 

[jasmin]

เจ้หมวยขา พวกหนูจะอดทน

มาต่อเลยค่ะ รับได้ถูกอย่าง

แต่ยังยืนยันคำเดิม แม๊กกี้มาอยู่กะเจ้เถอะ มาม่ะ

[uknowvry]

จริงแฮะ...ผ่าน fatherhood กันมาแล้ว...กะอีแค่นี้...
แต่! แต่! ...มันบีบหัวใจคับเจ๊