"แม็กกี้.. พักก่อนเถอะ น้าเอาข้าวกลางวันมาให้" สาวใช้แววพยายามเรียกเด็กชายเป็นครั้งที่ 3
"ขอบคุณครับ ผมยังไม่หิว"
เด็กชายกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ อุปกรณ์ขุดดินหลายชนิดวางกองอยู่
….ขุดด้วยเครื่องมืออะไรก็ได้ที่นายถนัดให้ได้ขนาดเท่าที่ฉันมาร์คไว้ ความลึก 60 ซม. ต้องเผื่อเทปูนด้วย พรุ่งนี้ฉันจะให้ช่างปูนมาทำงานต่อจากนาย อีก 2 วันคุณทอมก็จะได้อ่างปลาคราฟไว้นั่งดูเล่นคลายเครียด ครั้งนี้ฉันไม่กำหนดเวลา แต่งานต้องเสร็จเมื่อฉันและคุณทอมกลับมา ไม่เร็วกว่า 5 โมงเย็นหรอก บางทีอาจจะช้ากว่านั้นด้วยซ้ำ และด้วยสัญญาของลูกผู้ชาย นี่เป็นงานของนายเพียงคนเดียวนะแม็กกี้.. คนอื่นไม่เกี่ยว…
เด็กชายตักดินใส่ถังเพื่อขนออกไปเทไว้ข้างๆ อ่างปลารูปวงกลมเส้นผ่าศูนย์กลางขนาด 2.5 เมตร มันก็ไม่ใหญ่มากนักหรอกแต่มันก็ไม่เล็ก และที่สำคัญต้องให้ได้ความลึกถึง 60 ซม.นี่ซิ ! มันทำให้แม็กต้องขุดดินออกไปกองไว้ข้างๆ ผ่านไป 3 ชั่วโมงแล้วยังขุดได้ไม่ถึงครึ่งเลย เหลือเวลาอีก 5 ชั่วโมง… ไม่รู้ว่าจะขุดทันหรือเปล่า.. เรี่ยวแรงก็ชักจะหมดลงแล้ว…
"แม็กกี้.. ขึ้นมาพักกินข้าวก่อนเถอะ จะบ่ายอยู่แล้ว"
แม่บ้านทิพย์นั่งยองๆ อยู่ข้างหลุมที่เด็กชายกำลังขุด เมื่อสาวใช้แววไม่สามารถเรียกแม็กกี้ขึ้นมาจัดการอาหารกลางวันได้ จึงเดือดร้อนถึงแม่บ้านต้องมาช่วยเรียกแทน
แม็กกี้เงยหน้าขึ้นส่งยิ้มอ่อนระโหยให้ ถึงจะเหนื่อยแค่ไหนแต่ก็มีกำลังใจที่จะสู้เพราะคนที่นี่ดีกับแม็กทุกคน แม้แต่คุณจิมเองนอกเหนือจากเกมทดสอบแล้ว บางครั้งคุณจิมก็เข้ามาพูดคุยหยอกล้อด้วยความเอ็นดู ส่วนคุณทอมถึงจะพูดคุยด้วยนับคำได้ แต่แม็กก็เชื่อว่าจริงๆ แล้วคุณทอมเป็นคนใจดี และคงไม่เย็นชาแบบนี้ถ้าแม็กไม่ได้เข้ามาในบ้านเพื่อต้องการพิสูจน์ความจริงในเรื่องที่ร้ายแรงและรับไม่ได้สำหรับคุณทอม
"ผมยังไม่หิวครับป้า ผมต้องรีบขุดด้วย เดี๋ยวไม่ทัน"
"โถ! พ่อคุณ มันไม่ได้เสียเวลาเท่าไรหรอก ขึ้นมาก่อนเถอะ พักดื่มน้ำก่อนก็ยังดี.."
แม็กกี้วางจอบในมือและลุกขึ้นยืนจะปีนขึ้นจากหลุม แต่หน้ามืดเสียหลักล้มลงเพราะลุกขึ้นเร็วเกินไป
"ผมไม่เป็นไรครับป้า หน้ามืดนิดเดียว"
แม่บ้านทิพย์ร้องเรียกสาวใช้แววให้เอายาดมออกมา และช่วยฉุดเด็กชายขึ้นจากหลุมพาไปหลบแดดใต้ร่มไม้
"เดี๋ยวให้แววออกมาช่วยนะ แม็กกี้.. จะได้เสร็จทันเวลา" แม่บ้านส่งน้ำให้เด็กชายดื่ม
"ไม่ได้หรอกครับ ผมต้องทำเอง"
"โธ่เอ๊ย! แม็กกี้.. ให้แววช่วยจะได้เสร็จเร็วขึ้น ไม่มีใครรู้หรอก ป้าจะไม่บอกใคร"
"ไม่ได้ครับ ผมขี้โกงไม่ได้ คำสั่งของคุณทอมผมต้องทำให้เสร็จครับ"
เด็กชายทานข้าวเพียงครึ่งจานก็วางช้อนลง และลุกขึ้นกระโดดลงไปทำงานต่อ แม็กกี้ไม่สามารถพูดอะไรให้ป้าทิพย์หรือน้าแววเข้าใจได้มากกว่านี้ เพราะเรื่องระหว่างแม็กกับคุณทอม คุณจิมสั่งห้ามไม่ให้พูดหรือบอกใคร ยกเว้นน้าเอ๊ดดี้เท่านั้นที่รู้…
"เฮ้อ! คุณทอมกับคุณจิมทำไมถึงใจร้ายอย่างนี้นะ ใช้งานเด็กอย่างกับทาส ผิดวิสัยจริงๆ"
แม่บ้านรำพึงด้วยความเวทนา…
อีก 15 นาทีจะ 5 โมงเย็น…
ร่างเล็กปวดระบมและล้าไปหมดทั้งตัว ไม่มีแรงลุกขึ้นยืนหรือแม้แต่จะยกแขนขึ้น อ่างปลาของคุณทอมถูกขุดเป็นวงได้ขนาดตามที่คุณจิมต้องการแล้ว เหลือแต่ความลึกที่ยังขุดได้ไม่ทั่วทั้งวง ฝ่ามือทั้งสองข้างของเด็กชายบวมช้ำจนไม่สามารถจับเครื่องมือใดๆ ได้แล้ว แต่ตราบเท่าที่ยังมีแรงอยู่แม็กก็จะไม่หยุด ที่ยังพอทำได้ขณะนี้คือใช้เท้ากระแทกดินให้ร่อนออก แล้วใช้ขันพลาสติคตักดินใส่กระป๋อง
แม็กกี้รู้ดีว่าความหวังที่จะผ่านการทดสอบครั้งนี้หมดลงแล้ว ถึงคุณทอมและคุณจิมจะกลับมาช้ากว่านี้ แม็กก็ไม่สามารถทำงานนี้สำเร็จเพราะแม็กกำลังจะหมดแรงแล้ว…..
…แม่จ๋า.. ผมไม่ได้พิสูจน์ความจริงแล้ว… ผมคงต้องไปจากที่นี่…
ไปจากคุณทอม.. ผมไม่ไหว… ผมแพ้….แล้ว…
ในที่สุดเด็กชายก็หมดสติไปเพราะความเหนื่อยและเพลียที่สุดเท่าที่ร่างกายเคยได้รับ..
"แวว.. เอ็งออกไปดูซิ แม็กกี้เป็นยังไงบ้าง"
"อุ๊ย! ไม่เอาหรอกป้า คุณจิมโทรมากำชับว่าไม่ให้เข้าไปช่วยเด็กทำงาน ฉันไม่อยากขัดคำสั่ง เดี๋ยวถูกไล่ออก"
"ข้าให้เอ็งออกไปดูเฉยๆ ให้มันรู้ไปซีวะ ว่าแค่ยืนดูจะถูกไล่ออก เจ้านายของพวกเราน่ะ คุณทอมนะไม่ใช่คุณจิม"
"โธ่.. ป้า คุณจิมก็อ้างคำสั่งคุณทอมน่ะแหล่ะ เอาเถอะ ! เดี๋ยวฉันจะออกไปดูให้ ป้าเร่งมืออาหารเย็นด้วยก็แล้วกัน คุณจิมว่ากลับมาถึงก็ให้เตรียมตั้งโต๊ะเลย คืนนี้คุณทอมต้องพักผ่อนเร็วหน่อย เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ามืดเดินทางไปถ่าย โลเคชั่นที่เมืองกาญจน์ "
"เฮ้อ! ทำไมรับงานเยอะเหลือเกิน คุณทอม.. มรดกทรัพย์สินของตระกูลก็มีมากมาย ไม่รู้จะทำงานให้เหน็ดเหนื่อยไปทำไม"
เสียงแตรรถดัง!!!
สาวใช้แววแสดงอาการยินดีรีบวิ่งออกไปเปิดประตูรับ แม่บ้านค้อนให้ด้วยความหมั่นไส้ รู้ว่าอาการดีใจของแววไม่ใช่เพราะเจ้านายกลับ แต่เพราะสามีของเธอกลับมาแล้วต่างหาก
"โอ้โฮเฮะ !… อะไรกันเนี่ย… นายเห็นอย่างที่ฉันเห็นหรือเปล่า ทอม.."
จิมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เด็กชายวัย 12 ปีคนนี้เอาเรี่ยวแรงมากมายมาจากไหน ถึงสามารถขุดหลุมขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 2.5 เมตรขึ้นมาจนได้ เศษดินกองเป็นแนวรอบปากหลุม สูงพอประมาณจนทำให้ไม่สามารถมองเห็นร่างเด็กชายได้ (ถ้าเจ้าหนูยังอยู่ในนั้น)
จิมก้าวลงจากรถตรงดิ่งไปที่หมายทันที ทอมวิ่งหน้าตื่นตามมาติดๆ ตกตะลึงและทึ่งกับผลงานของเด็กชายเช่นกัน
"กลับมาแล้วเหรอพี่เอ๊ดดี้ อ้าว! นั่นคุณทอมกับคุณจิมวิ่งไปไหนกันน่ะ"
นายเอ๊ดคว้าแขนเมียรักเข้ามาถาม
"นี่ แวว.. เธออยู่บ้านทั้งวัน ได้เข้าไปช่วยเจ้าหนูแม็กขุดดินหรือเปล่า"
"อุ๊ย! ใครจะกล้าช่วย คุณจิมเธอสั่งไว้ไม่ให้เข้าไปยุ่ง"
"อย่าบอกนะว่าหลุมขนาดนั้น แม็กกี้ขุดคนเดียว" นายเอ๊ดเขย่าแขนเมียด้วยความตกใจ
"จะบ้าเหรอ พี่เอ๊ดดี้.. ทำไมต้องตื่นเต้นด้วย" แววสะบัดแขนออกค้อนสามี
"ก็เล่นขุดตั้งแต่เช้าจนป่านนี้ยังไม่ยอมพักเลย ข้าวกลางวันกินไปได้แค่ไม่กี่คำ นี่ฉันกำลังจะออกไปดูพอดี พี่ก็พาคุณๆ กลับมา"
นายเอ๊ดหายจากอาการตกตะลึงก็หันมาเอ็ดเมียต่อ
"ทำไมไม่เข้าไปช่วยเด็กล่ะ แวว.. ไม่มีน้ำใจเลย"
"เอ๊ะ! อย่ามาหาเรื่องนะ พี่เอ๊ดดี้ เด็กนั่นยอมให้ช่วยซะที่ไหน พูดแต่ว่าเป็นงานของตัวเอง ต้องรับผิดชอบเอง แพ้ไม่ได้ แพ้ชนะเรื่องอะไร พี่รู้มั้ย.."
นายเอ๊ดไม่พูดอะไรอีก ผละจากเมียวิ่งไปหาเจ้านายที่สนาม สังหรณ์ว่าจะต้องเกิดเรื่องอะไรอีกแน่..
"โอ! พระเจ้า.."
จิมและทอมร้องครางด้วยคำอุทานเดียวกัน เมื่อเห็นสภาพของเด็กชายเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยขี้ดิน นอนหงายเหยียดยาวไม่ได้สติอยู่ในหลุมที่ตัวเองขุด
จิมกระโดดลงไปทรุดตัวลงช้อนร่างเด็กชายไว้ในวงแขน ในขณะที่ทอมทรุดตัวลงนั่งข้างกองดิน หน้าเสียด้วยความตกใจ
"แม็กกี้.. แม็กกี้.. เฮ้!.. ตื่นได้แล้ว ไอ้หนู… อย่าอู้งานซี"
จิมแสร้งทำใจเย็นปลุกเด็กชาย ทั้งๆ ที่กำลังรู้สึกตกใจและเสียใจกับการกระทำของตัวเอง แต่เขาต้องซ่อนความรู้สึกไว้ไม่อาจแสดงความใจอ่อนให้ทอมเห็นได้
แม็กกี้รู้สึกเหมือนมีคนกำลังเรียก อยากจะขยับตัวแต่ขยับไม่ไหว ทำได้แค่เพียงพยายามลืมตาขึ้น
"แม็กกี้ เฮ้! ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรใช่มั้ย.."
จิมลอบถอนใจด้วยความโล่งอกเมื่อเด็กชายลืมตา มือช่วยบีบนวดแขนขาที่ไร้เรี่ยวแรงของเจ้าหนูเพื่อให้รู้สึกสบายขึ้น
"คุณ.. จิม.."
เด็กชายเอ่ยเรียกจิมเสียงแผ่วเบา สีหน้าแสดงความกังวลก่อนจะรายงานผลงานที่ตัวเองทำด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น
"ผมขุด.. อ่างปลา.. เกือบเสร็จแล้ว.. แต่.. ขุดได้ลึกแค่.. ฟุตเดียว… ผมทำไม่ไหว..แล้ว.. มือผม… เจ็บ.. ผม… ไม่มีแรงแล้ว ผมยอมแพ้… ผมทำไม่ได้… พรุ่งนี้.. ผมจะไปจากที่นี่…"
"เฮ้! เฮ้!… เดี๋ยวก่อนซี.." จิมเสยผมเด็กชายไปมา
"ใครบอกว่าแพ้ หือ…นายชนะพวกเราอีกแล้วต่างหาก คุณทอมเปลี่ยนใจอยากได้อ่างตื้นๆ จะจัดเป็นสวนน้ำตกแทน ที่นายขุดไว้ลึกเกินพอแล้ว แม็กกี้.."
จิมไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป รู้แต่ว่าพูดตามอารมณ์และความรู้สึก หากทอมเป็นเขาก็ต้องพูดแบบเดียวกัน ดีไม่ดีอาจเอ่ยขอโทษเด็กชายด้วยก็ได้
"จริง… เหรอครับ"
"จริงซี ไม่เชื่อถามคุณทอมดูก็ได้" จิมหันหน้าเด็กชายไปหาคู่กรณี
"ใช่มั้ย ทอม.. ความลึกแค่นี้ใช้ได้แล้วใช่มั้ย"
"ใช่"
ทอมพยักหน้าและส่งยิ้มให้ด้วย รอยยิ้มของทอมทำให้หัวใจของหนุ่มน้อยพองโตด้วยความยินดีและเป็นสุข จนแทบจะหายจากอาการปวดล้าที่เป็นอยู่ เพราะกว่าหนึ่งเดือนที่พักอยู่ที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณทอมยิ้มให้แม็ก…
"งั้นผมก็.. ยังไม่ต้องไป.. จากที่นี่ใช่มั้ยครับ"
"ใช่" จิมและทอมตอบรับพร้อมๆ กัน
"ขอบคุณครับ.. ขอบคุณคุณทอม.. ขอบคุณคุณจิม.."
เด็กชายยิ้มอย่างอ่อนระโหย รู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง แต่ก็เป็นเพียงความรู้สึกทางใจเท่านั้น ครั้งนี้หนุ่มน้อยไม่สามารถใช้กำลังใจบังคับร่างกายให้ลุกขึ้นได้ เพราะเรี่ยวแรงทั้งหมดถูกใช้ไปเพื่อขุดอ่างปลาให้คุณทอมหมดแล้ว
แม็กกี้คอพับไปในอ้อมแขนของจิมอีกครั้งด้วยสีหน้าเป็นสุข ทอมตกใจทำท่าจะโวยแต่จิมรีบขัดขึ้นก่อน
"หลับน่ะ ทอม.. ไม่เป็นไร เกมนี้เขาเหนื่อยมาก เหนื่อยมากจริงๆ"
จิมสวมกอดเด็กชายด้วยความลืมตัว บอกความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าดีใจหรือเสียใจที่เกมทดสอบครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายขอแพ้
นายเอ๊ดวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาดูสถานการณ์
"เอ๊ดดี้.. ช่วยคุณจิมพาเด็กไปพักผ่อนหน่อย เช็ดตัวทำความสะอาดให้ด้วย"
"ครับ เจ้านาย"
นายเอ๊ดเข้าไปช่วยรับเด็กชายจากจิมเพื่อพากลับไปพักผ่อนที่ห้อง เสียงจิมตะโกนไล่หลังให้ดูแผลที่มือเด็กด้วย
"ไม่ว่าใช่มั้ย ทอม.. ที่ครั้งนี้เราเป็นฝ่ายขอยอมแพ้…"
ทอมยิ้ม ส่งมือให้จิมและฉุดขึ้นจากหลุม
"ทุกเรื่องที่นายทำมีเหตุผลเสมอไม่ใช่หรือ จิม.. แล้วนายจะว่ามั้ยถ้าฉันจะขอให้ครั้งนี้เป็นการทดสอบครั้งสุดท้าย... ที่เราจะใช้วิธีทารุณเด็ก.. "
จิมอึ้งไปก่อนจะพยักหน้ารับ
…..ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายตอนเจ้าหนูแม็กไม่สบายเพราะออกไปตากฝนแล้ว เราสองคนนี่มันมือสมัครเล่นจริงๆ ไอ้พวกเดนมนุษย์ที่มันชอบรังแกและทำทารุณกับเด็ก จิตใจทำด้วยอะไรนะ…..
TBC>>>>>>
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
