<เรื่องสั้น และ นิยาย> เด็กฝึกงาน
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: <เรื่องสั้น และ นิยาย> เด็กฝึกงาน  (อ่าน 159318 ครั้ง)

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #180 เมื่อ30-04-2010 14:32:36 »

งานนี้ต้องหน้าด้านอย่างเดียวอ่ะพี่หยก ตามง้อ ตามตื้อ จนกว่าพีจะไว้ใจอีกครั้ง...


andy_kwan

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #181 เมื่อ30-04-2010 15:12:06 »

ตื๊อเท่านั้นที่จะครองโลก   พี่หยกพยายามเข้านะ   อิอิ

ออฟไลน์ •ผั๑`|nกุ้va’ด•

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1278
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-69
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #182 เมื่อ30-04-2010 15:39:02 »

ให้กำลังใจคนแต่ง 1 ช่อจ้า~  :L2:

ออฟไลน์ mean_spy1

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 8
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #183 เมื่อ30-04-2010 16:33:27 »

 :เฮ้อ: :เฮ้อ:

ash

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #184 เมื่อ01-05-2010 10:14:32 »

เป้น่ารักอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ้า
 :L2: :L2:

ออฟไลน์ น้ำพริกแมงดา

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 316
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +272/-0
    • เข้ามาเป็นคุยกันกับ "น้ำพริกแมงดา" ใน facebook page นะคะ
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #185 เมื่อ01-05-2010 19:28:05 »

ภาคต่อ ตอนที่ 11
“พีครับ ผมรับปริญญาวันพฤหัสนี้นะ” ศิริพจน์บอกกำพีร์ขณะที่ทายาตามเนื้อตัวให้อย่างเบามือ “ตอนแรกผมจะชวนคุณไปด้วยนะ แต่เห็นอย่างนี้แล้ว คุณพักผ่อนดีกว่า”
“อืม ใช่ พีก็ว่างั้นหล่ะ” พีร์ยิ้ม ๆ ดีใจที่ศิริพจน์นึกถึงเขาและยังเป็นห่วงเขา
“แล้วนี่คุณไปเรียนไหวไหมเนี่ยะ”
“ก็ต้องไหวล่ะพจ แต่วันจันทร์ผมไม่มีเรียนนะ พักอีกวันก็คงไปเรียนไหว”
“งั้นผมลางานมาอยู่กับคุณดีไหม”
“อย่าเลยพจ” เขาพูดเสียงอ่อน “อย่าให้ต้องเดือดร้อนเพราะพีเลย แค่นี้พีก็รู้สึกแย่มากแล้ว”
“หืม..แย่ยังไงอ่ะครับ”ศิริพจน์หน้าเสียลงนิดนึง
“พีทำให้พจต้องเดือดร้อนมาดูแลพีเนี่ยะ พีเกรงใจ”
ศิริพจน์ค่อยหยิบสองมือนุ่มมาจับไว้ “อย่าคิดมากนะครับ ผมเต็มใจมาดูแลคุณ”
พีร์เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็มองศิริพจน์อย่างซาบซึ้ง ศิริพจน์ยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่นเช่นเคย เขาพลางลูบไปที่รอยช้ำเบา ๆ
“อืม ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วนี่นา”
“ก็ใช่ แต่มันคงทิ้งรอยแดงอีกหลายวันเลยหล่ะ เพราะพีตัวช้ำง่าย” พีร์พูดเศร้า ๆ
“น่า เดี๋ยวมันก็ลบไปเองนะครับ” เขาค่อยสวมเสื้อผ้าให้ร่างอวบและหยิบอุปกรณ์ยาไปเก็บ
“เย็นนี้ลงไปกินข้าวกันข้างล่างนะคับพจ” พีร์ชวน
“เฮ้ยยย คุณไหวเหรอพี”
“นะ พีเบื่ออยู่แต่ในห้องจะแย่อยู่แล้ว ให้พีลงไปเดินแป๊บนึงก็ดีนะ”
“ตามใจสิครับ แต่ถ้าคุณเดินไม่ไหวผมไม่อุ้มคุณนะ” เขาพูดล้อ ๆพีร์ที่ร่างกายอวบอ้วน
“ไม่ได้บอกให้อุ้มหนิ”  พีร์พูดงอน ๆ “มาอุ้มเค้าเองทำม่ะ”
   ศิริพจน์ได้ยินอย่างนั้น ก็มองพีร์อย่างยิ้มยั่ว เขาตรงมาที่บนเตียงแล้วตรงเข้าไปจักกะจี๊เอวหนานั้นอย่างมันเขี้ยว ทันใดนั้นเสียงหัวเราะสดใสของพีร์ก็ดังขึ้นมาอย่างอัตโนมัติศิริพจน์ที่เป็นคนทำก็หัวเราะไปกับร่างอวบที่บิดงอบนเตียง พีร์ได้แต่ปัดป้องและหัวเราะอย่างสุดเสียง จนศิริพจน์หยุดเพราะเห็นร่างอวบออกอาการเหนื่อยแล้ว แต่พีร์ยังหัวเราะเบา ๆ ต่อจนสักพัก เขาก็ซบลงบนอกหนาของศิริพจน์อย่างผ่อนคลาย
  พีร์รู้สึกอบอุ่น เมื่อได้ฟังเสียงหัวใจของศิริพจน์เต้น เนื้อตัวอบอุ่นและแขนแข็งแรงที่โอบตัวเขามาของอีกฝ่ายทำให้พีร์รู้สึกว่าตัวเองทำลังอยู่ในการปกป้องของเขา พีร์แหงนขึ้นมองดวงหน้าหล่อเหลานั้นอย่างมีความหมาย และซุกตัวเข้าไปกอดร่างนั้นแน่นขึ้น เหมือนจะบอกอีกฝ่ายว่าอย่าเพิ่งทิ้งเขาไปในเวลานี้
   ศิริพจน์เองก็เหมือนจะรู้ว่าพีร์รู้สึกยังไง เขาจึงจูบเบา ๆ บนหน้าผากร่างอวบอย่างปลอบโยน พีร์เองไม่ได้รู้สึกแย่ที่ศิริพจน์ทำอย่างนั้น แต่กลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นกว่าเดิม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน เขาถึงได้รู้สึกแบบนี้กับศิริพจน์
แต่ก็ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเขาชอบที่ศิริพจน์มาดูแลเขาแบบนี้ก็แล้วกัน เขาคิดอย่างนั้น

และวันจันทร์ที่ศิริพจน์ไม่อยู่ก็มาถึง พีร์รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน ที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้  ถึงแม้เขาจะบอกศิริพจน์ว่าไม่ต้องเป็นห่วงและไม่ต้องมาดูแลเขาอีก แต่ลึก ๆ แล้วเขาก็กลัวอยู่เหมือนกัน
เหมือนเขาหลับตาลงทีไร ก็พบเจอแต่ฝันร้ายที่ศิลาย่ำยีเขา ตามมาหลอกหลอน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก็พบว่าเป็นศิลาที่โทรมา เขามองเบอร์นั้นแล้วกดสายทิ้ง  แต่สักครู่ก็ได้ยินเสียงเคาะห้องรัว เมื่อเขามองผ่านตาแมวไป ก็พบว่าเป็นศิลาที่อยู่หน้าห้องเขา
“น้องพี เปิดประตูให้พี่หน่อย....น้องพี ๆๆๆๆๆ”
พีร์ตกใจ และเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหวาดกลัว เสียงเคาะประตูนั้นยังดังระรัว เขากอดตัวเองด้วยความหวาดผวาและร้องไห้ออกมาโดยไม่ฟังเสียงเรียกนั้น ตอนนี้เขานึกถึงอ้อมแขนปลอดภัยของศิริพจน์เหลือเกิน
“น้องพี เปิดประตูห้องมาคุยกันเถอะครับ” ศิลาเรียกร้อง
พีร์สูดหายใจก่อนจะกลั้นสะอื้นตอบไป “พอเถอะครับพี่หยก ในเมื่อพี่หยกไม่ไว้ใจพีอีกแล้ว พี่หยกก็ไม่น่าจะทำอย่างนี้กับพีได้”
“น้องพี พี่ขอโทษ ๆๆๆ จะให้พี่ทำอะไรก็ได้อ่ะ น้องพี...”
“เลิกตามพีซะทีเถอะครับ พีขอร้อง ขอให้พีได้อยู่คนเดียวบ้าง”
ศิลาอารมณ์เดือดขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น  “อยู่คนเดียวหรืออยู่กับไอ้พจกันแน่หา!”
“พจเค้าไม่เกี่ยวเรื่องนี้ พี่หยกครับ พีว่าพี่หยกกลับไปเถอะครับ พีไม่อยากเจอพี่หยกตอนนี้ พีขอล่ะครับ” เขาพูดออกมาอย่างยากเย็นพร้อมทั้งร้องไห้ออกมา
ศิลาเองก็ได้ยินเสียงคนรักว่าร้องไห้อยู่ เขาก็ใจหายเหมือนกันที่พีร์เป็นอย่างนั้น  “น้องพี...น้องพีจะไม่ให้โอกาสพี่เลยใช่ไหม น้องพีลืมเรื่องของเราไปหมดแล้วเหรอ”
“พีไม่เคยลืม แต่พี่หยกหล่ะครับที่ทำลายเรื่องของเราไปหมดแล้ว ฮือ ๆๆๆ…”
ศิลาเองก็ชะงัก รู้สึกผิดชอบชั่วดีก็แล่นเข้ามาในหัว “น้องพี...”
เสียงสั่นๆ จากในห้องตอบมาว่า “ไปเถอะครับ อย่าให้พีต้องออกปากไล่เลย พีขอร้องล่ะ พีไม่อยากเจอพี่หยกตอนนี้จริง ๆ”
  ศิลาเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีอย่างนั้นก็รู้สึกแย่ แต่ก็ไม่อยากจะให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปกว่านี้ จึงจำต้องกลับไปตามที่พีร์ร้องขอ

“ฮัลโหล พี ว่าไงครับ” ศิริพจน์รับสายด้วยเสียงแจ่มใส ถึงแม้จะงานยุ่งแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็ละออกมารับสายได้
“พจ พีขอโทษนะที่โทรมาหาพจตอนนี้ พีรู้นะว่าพจยุ่งอยู่” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทำให้ศิริพจน์รู้เลยว่าปลายสายกำลังร้องไห้พูดกับตนอยู่
“พี ... พีเป็นอะไรไปอ่ะ”
“เมื่อกี๊อ่ะพจ พี่หยกเค้ามาหาพี พี..ฮือ ๆๆๆ” ปลายสายเล่าได้แค่นี้และร้องไห้ต่อ ทำให้ศิริพจน์ เองก็รู้สึกวูบลงไปด้วย
“พี แล้วตอนนี้พี่หยกเค้ากลับไปหรือยัง”
“คงจะกลับไปแล้วหล่ะพจ” เขาพยายามสูดหายใจ และหยุดร้องไห้ เพราะเขารู้สึกดีขึ้นตามลำดับ จากการพูดคุยกับศิริพจน์ไม่กี่คำ “พจทำงานต่อไปเถอะ พีรู้สึกดีขึ้นแล้วหล่ะ”
“แน่ใจนะครับว่าไม่เป็นไร” ศิริพจน์กังวล
“ไม่เป็นไรหรอกพจ” พีร์ตอบด้วยน้ำเสียงแจ่มใสกว่าเดิม “ไปทำงานเถอะคับ เดี๋ยวหุ้นลงนะ”
“โอเค ๆ ครับ งั้นเย็นนี้ผมไปหาเอามั๊ย”
“ไม่ต้องหรอกพจ ไกลก็ไกล เดี๋ยวพีฝากเพื่อนซื้อข้าวขึ้นมาให้ก็ได้”
“ครับ  ตอนกลางคืนออนนะ เดี๋ยวคุยกัน บะบายครับ”
“ครับ บาย ๆ ขอบคุณมากนะพจ” 
พีร์วางสายไปด้วยความรู้สึกใจชื้น เมื่อกี๊ที่ศิลามาหาเขา เขารู้สึกราวกับว่ากำลังเผชิญหน้าอยู่กับสิ่งที่เขาหวาดกลัว เขานึกถึงอ้อมแขนแข็งแรงของศิริพจน์ที่เคยโอบกอดเขาเหลือเกิน
นี่เขาไม่ได้เผลอใจไปให้ศิริพจน์ใช่ไหม? พีร์คิดอย่างนั้น

“หวัดดีครับพี” ศิริพจน์ทักพีในโปรแกรม MSN “เป็นไงมั่ง กินข้าวยังคับ”
“เรียบร้อยแล้วคับ…พจล่ะไปซ้อมใหญ่มาเป็นไงมั่ง”
“เรื่อย ๆ หน่ะ ก็ ถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ” เขาพิมพ์ต่อ “เสียดายจังเลยที่คุณไม่ได้มาด้วย”
“ขอโทษจริง ๆ คับ….ถ้าผมไม่มีเรียนล่ะก็ไปแน่” เขาหมายถึงในวันพฤหัสที่จะถึง
“พจ ครับ” เขาพิมพ์ต่อ “พีไม่รู้จะขอบคุณพจยังไงดีอ่ะ พจดีกับพีมากเลยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ....ผมเต็มใจ”
“ทำไมอ่ะคับ” พีร์ลองถามฝ่ายนั้นไป
“ไม่รู้สิ บอกไม่ถูกเหมือนกัน คุณกับผมก็สนิทกันระดับนึงนี่นา”
“แล้วพจคิดยังไงกับผมเหรอ” คราวนี้พีร์ถามจริงจัง ทำให้ศิริพจน์ที่นั่งหน้าจอถึงกับเริ่มคิดตาม
“ยังไงเหรอ....” เขาพิมพ์เว้นเพื่อลองซื้อเวลา
“ก็แบบ คิดว่าผมเป็นแบบไหนอ่ะ”
“แบบไหนคืออะไรเหรอฮะ”
“ก็แบบ พจก็รู้ใช่ไหมว่าพีเป็นเกย์....พจรู้มาก่อนใช่ไหม”
“อ่าครับ”
“แล้วทำไมพจถึงกล้าเข้ามาใกล้ชิดพี เข้ามาดูแลพี เข้ามานอนกอดพีแบบนี้ล่ะ” เขาถามด้วยความสับสน เพราะถ้าศิริพจน์ไม่คิดอะไรกับเขาจริง ๆ เขาจะได้บอกตัวเองถูก เพราะจากการอยู่ใกล้ชิด และตอนที่เจอกันครั้งแรก เขาไม่เคยสัมผัสอะไรบางอย่างตามสัญชาติญาณเกย์จากตัวศิริพจน์เลย
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะพี ผมไม่เคยชอบผู้ชายมาก่อนซะด้วย”
พีร์ลุ้นตัวอักษรที่กำลังพิมพ์อยู่ที่ทยอยขึ้นสู่หน้าจอ
“แต่กับคุณผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมผมถึงได้อยากดูแลคุณนัก”
“ผมคงเป็นเกย์ไปแล้วมั๊ง 5555” เขาพิมพ์มาอย่างสบาย ๆ แต่พีร์นี่สิ ลุ้นยิ่งนัก จึงนิ่งเงียบไป
“พีเป็นอะไรไปเหรอครับ” เขาทักมาเนื่องจากเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป
“เปล่าคับ ไม่มีอะไร”
“เหรอคับ”
“พจครับ พรุ่งนี้พีมีเรียนเช้าอ่ะ พีขอตัวก่อนนะ”
“ครับ ตามสบายครับ…ฝันดีนะคับพี แล้วอย่าลืมฝันถึงผมล่ะ 555”
“อ่าคับ บาย ๆๆ” พีร์ออกจากโปรแกรมไปด้วยหัวใจเต้นระรัว นี่แสดงว่า เขาไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมว่าศิริพจน์เหมือนจะบอกเขากลาย ๆ ว่าคิดยังไงกับเขา เขาหน้าร้อนผ่าวด้วยความรู้สึกสับสนกับบรรดาชายหนุ่มที่เข้ามาในชีวิต
อีกคนหนึ่ง ชายที่เขารัก แต่เขาก็หวาดกลัวและไม่อยากเข้าใกล้ในตอนนี้
ส่วนอีกคน ก็เป็นผู้ชายที่เข้าใจเขาเป็นอย่างดี และให้ความอบอุ่นและปกป้องเขาจากความรู้สึกเลวร้าย
 ถ้าความสัมพันธ์ของศิริพจน์กับเขาก้าวหน้าเหมือนที่เคยเป็นกับศิลา เขาก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเสียเลยทีเดียวเพราะในใจเขายังมีศิลาอยู่ ถึงแม้เขาจะหวาดกลัวกับฝันร้ายครั้งนั้นแค่ไหนก็ตาม
  แต่เขาก็ยอมรับว่า เขาคุ้นชินและโหยหากับอ้อมอกอบอุ่นของศิริพจน์ไปซะแล้ว เขากอดหมอนข้าง พลางนึกถึงอกอุ่นที่เคยซุกอิงนั้นเหลือเกิน
“เขาจะทำอย่างไรกับเรื่องของเขาดี”  พีร์คิดเช่นนั้น

nootoomtam

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #186 เมื่อ01-05-2010 19:35:45 »

ต่อตอนต่อไปจ้า

เงียบ

^^

 :bye2:

ออฟไลน์ railay

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 983
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +117/-0
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #187 เมื่อ01-05-2010 19:58:45 »

 :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ LalaBam

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2864
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-2
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #188 เมื่อ01-05-2010 20:49:40 »

รอ ร๊อ รอ
ตอนต่อไปจร้า

ออฟไลน์ j4c9y

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2820
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +178/-7
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #189 เมื่อ03-05-2010 14:39:52 »

น้องพีร์ไปเปลี่ยนนามสกุลเป็น เหมา สิ อะไรๆก็จะได้ง่ายขึ้น

อิอิ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
« ตอบ #189 เมื่อ: 03-05-2010 14:39:52 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #190 เมื่อ03-05-2010 14:46:35 »

น้องพีร์ ถ้าจะมีคนใหม่ หาคนอื่นที่ไม่ใช่คนใกล้ตัวพัวพันแบบนี้ดีกว่ามั้ยค่ะ   :seng2ped:

ash

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #191 เมื่อ03-05-2010 16:43:01 »

น้องพีร์มันใกล้ตัวไปอย่าเลย :เฮ้อ:

ANUNTAYA

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #192 เมื่อ03-05-2010 16:58:24 »

ไม่รู้จะพูดไง

พี่หยก ตอนนี้ชั้นเชียร์พี่หละกัน




ขอแจมด้วยคนครับ

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #193 เมื่อ03-05-2010 17:06:48 »

ถ้าคนที่พีร์เลือกเป็นพจน์เรื่องมันจบไม่สวยแน่ๆเลย...

รออ่านต่อจ้า

ออฟไลน์ น้ำพริกแมงดา

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 316
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +272/-0
    • เข้ามาเป็นคุยกันกับ "น้ำพริกแมงดา" ใน facebook page นะคะ
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #194 เมื่อ03-05-2010 21:03:16 »

ภาคต่อ ตอนที่ 11
“พีคับ คิดอะไรอยู่เหรอ” ศิริพจน์หันไปถามพีที่กำลังเหม่อมองอย่างคนใช้ความคิด ขณะที่อยู่ด้วยกันในสวนสาธารณะใจกลางเมืองแห่งหนึ่งในยามตะวันยอแสง
“เปล่าหน่ะ พีกำลังคิดว่า พีจะอยู่หอไหนดี” เขาตอบไป เพราะวันนี้พีจะมาดูที่พักใหม่ที่อยู่ในเมืองเนื่องจากตอนนี้อีกไม่ถึงเดือนเขาก็จะจบการศึกษาแล้ว และก็ได้ยื่นไปสมัครงานไปหลายบริษัทอยู่
“จริงเหรอ...” ศิริพจน์ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เพราะเขาคิดว่าพีร์คงไม่ได้คิดเรื่องนี้ในหัวแน่ ๆ
“ก็ จิงสิพจ...”
“พีมีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามเสียงจริงจัง เพราะจากการที่รู้จักกับพีร์มานานหลายเดือน เขาค้นพบว่าร่างอวบข้าง ๆ เป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว และเปราะบางทางความรู้สึกมาก ที่สำคัญยังชอบเก็บเรื่องต่าง ๆ ไว้กับตัวเองอีกด้วย
“พจ เราเป็นอะไรกันอ่ะ” พีตัดสินใจพูดออกไปทันที
“พี......”
“เราอยู่ด้วยกันมาหลายเดือนแบบนี้ และคุณก็ดีกับผมมาก” เขาหันสบตาศิริพจน์ “ผมสับสนมากนะ ที่คุณกับผมนอนกอดกันทุกครั้ง”
“มันก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้วหล่ะพี  ว่าคุณอยากให้ผมเป็นอะไร” เขาตอบนิ่ง ๆ ตามประสาคนพูดน้อยแต่จริงจัง
เขาสังเกตว่า พีร์เองยังไม่ลืมศิลา แต่เขาก็ไม่สนใจเรื่องนี้เท่าไหร่ ถ้าพีร์ยังให้เขาดูแล เขาก็พอใจแล้ว
“พจ....”
“ผมไม่ได้ทำอย่างนี้เพราะอยากแยกคุณจากใครนะ” เขาถอนหายใจ “ผมแค่ทนเห็นคุณร้องไห้ไม่ได้หน่ะ”
พีร์มองเขาเหมือนอยากจะร้องไห้ด้วยหลายความรู้สึกในใจ แต่ศิริพจน์ก็เปลี่ยนเรื่องพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
“เออ นี่วันศุกร์หน้าวันเกิดคุณแล้วหนิพี”
“อืม ใช่ ๆๆ คุณจำได้ด้วยเหรอ”
“จำได้สิ....” เขายิ้มใจดี “คุณอยากได้อะไรดีล่ะ”
“อยากได้อะไรอ่ะเหรอ...” พีร์ทำหน้าแสนกล บ๊องแบ๊ว “ก็แล้วแต่คนแถวนี้จะเมตตาก็ละกัน..อิอิ”
“โอเค ๆ ฮ่ะๆๆๆ” ศิริพจน์หัวเราะกับความแสนกลของคนข้าง ๆ ก่อนจะชี้ให้พีร์ดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน เขาโอบร่างนั้นที่ซบลงบนบ่าแข็งแรงของเขาแล้วหันไปอมยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น

“ฮึ้ยยยย!!!!!!” ศิลาปารูปศิริพจน์เดินเคียงข้างพีร์อย่างหงุดหงิด เพราะถึงแม้เขาจะไม่ได้ตามพีร์เองด้วยงานยุ่ง และไม่รู้จะไปง้ออีกฝ่ายด้วยวิธีไหน เขาจึงทำได้แค่จ้างนักสืบติดตามความเคลื่อนไหวของพีร์ ซึ่งเขาก็พบว่าศิริพจน์เองก็ไม่ค่อยได้อยู่ห่างจากพีร์เลย ถึงแม้จะงานยุ่งแค่ไหนก็ตาม
“พ่อแม่มันไม่รู้ไงวะว่าลูกชอบผู้ชาย” เขาคร้ามในใจ แต่ดูท่าทางของพ่อแม่ศิริพจน์แล้ว จะไม่ค่อยสนใจลูกชายคนนี้ซะเท่าไหร่ เพราะเท่าที่รู้จักเด็กคนนี้มา ศิลาก็เคยนับถือในความเด็ดเดี่ยวและไม่ยอมใครของเขาเหมือนกัน เพราะเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจการเข้ามาจัดแจงของพ่อแม่ แถมพ่อแม่เองก็ทำอะไรเขาไม่ค่อยได้เสียด้วย
เขากุมขมับอย่างกรุ่นคิด ด้วยตันไปหมดทุกเรื่อง แต่เขาพลันได้สติด้วยเสียงเคาะประตู จึงหันไปมอง
“คุณพ่อ.....” ลูกสาวคนโตของเขาวิ่งเข้ามาหาอย่างสดใสร่าเริง
“มีอะไรเหรอคะน้องเพชร”
“คุณพ่อขา คุณพ่ออย่าลืมไปงานปิดเทอมของโรงเรียนน้องเพชรนะคะ” เด็กน้อยอ้อนพ่อ
“งานปิดเทอมเหรอคะ” เขาตกใจ เพราะเหมือนตัวเองละเลยหน้าที่ความเป็นพ่อไปมากมาย
“ได้สิคะ” เขาลูบผมลูกสาวอย่างใจดี
“เย้ ๆๆๆๆ น้องเพชรรักคุณพ่อที่สุดเลยย” เด็กหญิงกอดผู้เป็นพ่อ ทำให้ศิลารู้สึกผิดที่เหมือนหมกหมุ่นกับเรื่องของตัวเองมากเกินไป
“พ่อขอโทษนะคะ” เขารำพึงในใจเบา ๆ

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเกิดของพีร์ซึ่งอาทิตย์หน้าก็เป็นวันสอบปลายภาคของเขา ศิริพจน์เองก็ไม่อยากมากวน แต่วันนี้เขาเองก็มาหาพีร์ที่หอพักเช่นเคย
“ฮ่ะ ๆๆๆๆๆๆๆ” เขาหัวเราะออกมาอย่างขบขัน เมื่อเห็นรูปถ่ายของพีร์สมัยมัธยมในคอมพิวเตอร์
พีร์หน้าตึง ไม่ชอบใจ “ขำอะไร มันตลกนักเหรอฮะ” น้ำเสียงห้วน ๆ แสดงอาการเริ่มไม่พอใจ
“ก็เปล่าหรอก แต่หัวเราะไม่ได้เหรอ” เขาตอบแต่ยังไม่หยุดที่จะหัวเราะ  “ก็ตอนม.ปลายอ่ะ คุณจัดฟันด้วย ฮ่ะ ๆๆๆๆ”
“ผมไม่ใช่ตัวตลกนะ ขำอยู่ได้ แค่จัดฟันนี่มันตลกนักเหรอ” ร่างอวบเริ่มงอน
“ฮ่ะ ๆๆๆๆ” เขาขำไม่หยุด ทำให้พีร์สะบัดลุกขึ้นออกไป
ศิริพจน์เห็นอย่างนั้นก็เริ่มสงสัย และก็รีบตามร่างอวบนั้นไปนอกระเบียง
“ตามมาทำไม ไม่นั่งหัวเราะต่อล่ะ” เขาพูดห้วน ๆ อย่างแสนงอน
“หืม....ไม่ล่ะ อยู่กับตัวจริงดีกว่า” ศิริพจน์เขาไปกอดจากข้างหลัง พร้อมกับกดปลายคางลงบนกระหม่อมร่างอวบเบา ๆ
พีร์ที่อยู่ในอ้อมแขนยังหน้าบึ้งตึง “ไม่ต้องมาพูดเลย ผมมันน่าเกลียดนักก็ไม่ต้องมายุ่ง”
ศิริพจน์เห็นว่างานนี้ไม่จบแน่ ๆ เลยบอกไปว่า “น่า ผมขอโทษ นะครับนะ...”
พีร์แอบยิ้มเล็ก ๆ แต่ก็ยังนิ่ง “นะ คุณหน่ะน่ารักที่ซู๊ดดเลยย” เขาพยายามง้อคนแสนงอน
“พอแล้ว ๆๆๆ ไปในห้องกันดีกว่า ยุงกัด” พีร์ขอตัวเข้าไปในห้องปล่อยให้ศิริพจน์มองตามยิ้ม ๆ กับความแสนงอนของพีร์ ซึ่งเขาก็มองว่าก็น่ารักไปอีกแบบ อีกไม่กี่นาทีก็เที่ยงคืนแล้ว เขาจึงเดินเข้าห้องและตั้งใจจะออกไปข้างนอก
 “เออ พี เดี๋ยวผมมานะ”  
“หืมม จะไปไหนเหรอพจ” พีร์มองตามขณะนั่งทำการบ้านอยู่
“ผมไปหาอะไรกินอ่ะ หิว”
“ได้ไง หอจะปิดแล้วนะ”
“อ่อ ซื้อมาแช่ไว้ในตู้เย็นตรงส่วนกลางหน่ะ เดี๋ยวผมมานะ”
“อืม ๆๆ” พีร์ตอบรับ สักพักก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นและศิริพจน์ก็ไขกุญแจเข้ามา
“ซื้ออะไรมากินเหรอพจ” เขาถามแต่ไม่ได้หันหน้าไปดูฝ่ายตรงข้าม ศิริพจน์ตรงไปที่สวิสไฟและกดปิดลงทันที พีร์ทำท่าจะออกปากต่อว่าแต่พอหันไปก็พบว่าศิริพจน์ถือเค้กขนาดหนึ่งปอนด์พร้อมปักเทียนที่ตอนนี้สองแสงนวลตายิ่งนัก
“แฮ๊ปปี้เบริทเดย์ทู้ยู.....” เขาร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้ร่างอวบที่กำลังยืนงงอยู่ ศิริพจน์ค่อยเดินไปใกล้ ๆ พีร์ และเมื่อเขาร้องจบ
“เป่าเทียนสิครับ..” เสียงนุ่ม ๆ บอกคนตรงหน้าอย่างใจดีเช่นเคย
พีร์มองหน้าหล่อเหลานั้นด้วยความตื้นตันใจ และเป่าเทียนนั้นดับหมด
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ”  ศิริพจน์พูดกับพีร์อีกครั้ง พร้อมวางเค้กบนโต๊ะ เขาทำท่าจะไปเปิดไฟ แต่พีร์..
“อย่าเพิ่งเปิดไฟเลยพจ อย่างนี้อ่ะดีแล้ว” บรรยากาศในห้องช่างอบอุ่น ถึงแม้จะปิดไฟ แต่แสงไฟจากห้างนอกก็สาดเข้ามาให้ดูชวนฝัน
“อืม...กินเค้กกันเถอะ” เขายิ้ม ๆ “ผมรู้นะว่าคุณกลัวอ้วนไม่อยากกินมื้อดึก แต่ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่านี้แล้วอ่ะ” ศิริพจน์ตอบตรง ๆ อย่างเขิน ๆ
“ขอบคุณมากนะพจ” เขาตอบรับ กับศิริพจน์กี่ใช้ช้อนตักเค้กให้อยู่
“อ่ะ ..กิน ๆ” เขาป้อนขนมเค้กรสชอกโกแลตนั้นให้พีร์ พีร์ก็กินอย่างมีความสุข และป้อนให้ฝ่ายนั้นบ้าง ต่างคนต่างช่วยกันกินและหมดอย่างรวดเร็ว
  ศิริพจน์มองพีร์ที่มีครีมติดรมฝีปากอย่างเอ็นดู พีร์เองก็รู้สึกได้เหมือนกันกับสายตาแบบนั้น เขารู้สึกว่าศิริพจน์ทำอะไรต่าง ๆ เพื่อเขามามากมาย และก็วันนี้อีกก็เช่นกัน ร่างสูงนั้นก็ยังมองเขามาอย่างมีความหมาย พีร์ก็ตัดสินใจจะขอบคุณศิริพจน์เช่นกัน
 พีร์เขย่งตัวหอมแก้มร่างสูงตรงหน้า ศิริพจน์เองก็อึ้งไปอย่างบอกไม่ถูก ไม่คาดคิดว่าจะได้รับท่าทีที่เปิดรับจากพีร์เช่นนี้ เขามองร่างอวบตรงหน้าที่ด้วยความดีใจปนตกใจ
“พี....” เขาเอามือลูบแก้มเบา ๆ
“ขอบคุณมากนะพจ” เขาเว้นวรรค “ผมขอบคุณคุณมากจริง ๆ เลยนะที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้อีกต่อไป”
ศิริพจน์ตั้งใจฟังร่างนั้นพูด “จริง ๆนะ” พีร์เน้นย้ำ เพราะเขาย้อนนึกไป ศิริพจน์เป็นคนที่เขาสามารถเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังได้โดยไม่มีอคติ และก็ดูแลเขาเป็นอย่างดีในยามที่เขาทุกข์ใจ
ศิริพจน์เองลอบยิ้ม และหอมแก้มนุ่มของอีกฝ่ายเช่นกัน “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมดีใจนะที่ได้อยู่ดูแลคุณ”
พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็สวมกอดร่างสูงอย่างอบอุ่น ศิริพจน์เองก็กอดตอบเช่นกันด้วยความรัก
พีร์ได้คำตอบกับตัวเองแล้วว่าเขากับศิริพจน์รู้สึกต่อกันและกันแบบไหน
ถึงแม้เขาจะยังลืมศิลาไม่ได้ แต่กับศิริพจน์นี่เขาก็ตอบตัวเองได้ว่า เขาก็ขาดอีกฝ่ายไม่ได้เช่นกัน
เขากอดศิริพจน์แน่นขึ้น เหมือนกับว่ายอมรับรักครั้งใหม่ที่เกิดขึ้นมาของเขาแล้ว
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-05-2010 21:23:34 โดย น้ำพริกแมงดา »

ออฟไลน์ น้ำพริกแมงดา

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 316
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +272/-0
    • เข้ามาเป็นคุยกันกับ "น้ำพริกแมงดา" ใน facebook page นะคะ
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #195 เมื่อ03-05-2010 21:13:36 »

 :pig4: :pig4: :pig4:ลืมขอบคุณผู้อ่านค่ะ  :L2: :L2: :3123:

อย่าเพิ่งหมดหวังและผิดหวังกับนายเอกของเราและตัวละคอนอื่น ๆ นะคะ อยากให้ผู้อ่านติดตามไปเรื่อย ๆ ค่ะ

คือ อยากเขียนให้ผู้อ่านสัมผัสว่าทุกตัวก็เป็นตัวละคอนตัวกลมอ่ะค่ะ คือมีทั้งด้านดีและเสียในคนเดียว

และก็มีการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ ตามเนื้อเรื่องที่วางไว้อ่ะค่ะ

ขอบคุณทุกคนมากนะคะ สำหรับการติดตาม ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ

ปล.อยากคุยกับผู้อ่านทุกคนมากขึ้นอ่ะค่ะ คิดว่าจะไปตั้งกระทู้คุยกันดีไหมเอ่ย? ขอความคิดเห็นด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #196 เมื่อ03-05-2010 22:04:38 »

นั่นแสดงว่าหลายเดือนที่ผ่านมา พจดูแลพีมาตลอด o22 แล้วอิพี่หยกมันไปไหน ไม่มาตามง้อฟระ.....


ถ้าพจเป็นคนดีแบบนี้ตลอดคงดีไม่น้อย แต่ก็ไม่แน่ทางบ้านอาจไม่รับ..เฮ้อ...สงสารแต่พีนี่แหล่ะ ...
รออ่านต่อจ้า o13

YourSister

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #197 เมื่อ03-05-2010 23:43:03 »

เป็นกำลังให้นะจ้า  :L2:


ออฟไลน์ patee

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +276/-3
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #198 เมื่อ04-05-2010 11:32:49 »

มันอะไรเนี่ยน้องพี  :เฮ้อ:

ไม่เข้าใจเลยจริงๆๆๆๆ

ออฟไลน์ Tifa

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1474
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +417/-2
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #199 เมื่อ04-05-2010 12:28:10 »

กี๊ดดดด

พี่หยกคะ ดั้นยังว่างอยู่ค่ะ มามะ มาซบอกดั้นซะดีๆ

ปล. เเล้วพีจะเลือกใครล่ะนี่ พี่หยกก็รีบๆมาง้อสักที

อะไรกันไล่นิดไล่หน่อยก็ไป สู้ๆหน่อยค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
« ตอบ #199 เมื่อ: 04-05-2010 12:28:10 »





ออฟไลน์ ❝CHŌN❞

  • เหงา เหงา :(
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1924
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-3
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #200 เมื่อ04-05-2010 12:55:02 »

ตอนนี้ดูท่าพจจะคะแนนนำพี่หยกขาดลอย

ถ้าพี่หยกยังไม่กลับมาง้อพีเร็วๆนี้  พี่หยกคงต้องเสียพีให้พจแน่ๆ

ตอนนี้ขอไม่เชียร์ใครดีกว่า  รอดูต่อไป


ออฟไลน์ kitty

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3289
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +258/-7
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #201 เมื่อ04-05-2010 16:05:42 »

 :เฮ้อ:จะบอกว่าเกียจพีร์จะผิดไหมอะ พีหลายใจจจจจม่ายชอบบบบบบบบ  o13

ออฟไลน์ j4c9y

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2820
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +178/-7
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #202 เมื่อ06-05-2010 00:12:30 »

กีสสสสสสสสสสสสสสสส

ไม่มีคำบรรยาย

อิอิ


ANUNTAYA

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #203 เมื่อ06-05-2010 10:17:35 »

อย่าอายทำกิน อย่าหมิ่นเงินน้อย อย่าคอยวาสนา อย่าเสวนาคนชั่ว อย่ามั่วอบายมุข อย่าสุขจนลืมตัว อย่ามีผัวเป็นตัวตนนนน


ขำสโลเเกน  ข้างบนอ่ะคับ



อิอิ

ออฟไลน์ N.T.❁

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +324/-8
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #204 เมื่อ06-05-2010 13:38:38 »

 :o12: :o12: :o12:

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #205 เมื่อ06-05-2010 14:46:50 »

ไม่ให้โอกาสหยกแก้ไขอะไรเลยเหรอ อุตส่าห์ฝ่าฟันอุปสรรคมาด้วยกัน ทำไมเป็นแบบนี้ละ พีร์

ออฟไลน์ น้ำพริกแมงดา

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 316
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +272/-0
    • เข้ามาเป็นคุยกันกับ "น้ำพริกแมงดา" ใน facebook page นะคะ
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #206 เมื่อ06-05-2010 17:26:48 »

ภาคต่อ ตอนที่ 12



“หะ พี่พจกับพีเนี่ยะนะ......คบกัน..” บรรดากลุ่มเพื่อนสาวของพีร์ตะลึงเมื่อนั่งกินข้าวเย็นกับคนทั้งสองในร้านข้าวแถว ๆ มหาวิทยาลัย
“อืม...” พีร์ตอบรับนิ่ง ๆ แต่เขินอาย ศิริพจน์เองก็มองพีร์เช่นกันว่าจะตอบเพื่อน ๆ ที่เคยไปทำโครงการด้วยกันมาที่ตอนนี้นั่งอยู่รายล้อมยังไง
“อ๊ายยยยยยยยย” เสียงกรี๊ดอย่างตกใจดังขึ้นด้วยความประหลาดใจที่สุด เพราะแสดงว่าทั้งสองแอบสานรักกันตอนทำงานใช่ไหมนี่ พวกเธอคิดอย่างนั้น
“พี่พจ....” เพื่อนสาวหลายคนทำเสียงเสียดาย เพราะศิริพจน์เองก็เป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมคนหนึ่งเช่นกัน ซึ่งตอนนี้พวกหล่อนก็คงหมดสิทธิ์กันถ้วนหน้าแล้ว
“ช่วยไม่ได้ พวกแกไม่สวยเอง” พีร์ยิ้มเยาะเพื่อน ๆ ตามนิสัยสนุกสนานของตน
“อี๊....” เพื่อน ๆ พร้อมใจกันอุทาน แต่จู่ ๆ ก็มีเพื่อนคนนึงคิดอะไรได้ “นี่แสดงว่า รอยแดง ๆ ที่ชั้นเคยเห็นที่คอแกนี่ก็คงเป็น..ฝีมือพี่พจใช่ไหม” เธอกล่าวออกมาอย่างไม่อยากจะคิดถึงที่มา ใครจะเชื่อ ผู้ชายท่าทางสุภาพบุรุษอย่างศิริพจน์จะทำแบบนั้น
พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็วูบในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา ศิริพจน์เองก็มองพีร์อย่างเป็นห่วงความรู้สึกเช่นกัน พีร์แกล้งทำเขินอายพร้อม ๆ กับศิริพจน์ที่ทำหน้าตาเหมือนจะยอมรับกับข้อหานั้น
“อ๊ายยยยยยยย” บรรดาหญิงสาวต่างก็กรี๊ดออกมาด้วยความอิจฉาคู่รักคู่ใหม่ที่พวกหล่อนเพิ่งรับรู้ แต่ก็ยินดีกับพีร์ที่ก็มีแฟนดี ๆ อย่างศิริพจน์
แต่ก็อดเสียดายไม่ได้ ที่เห็นผู้ชายหล่อ ๆ ดี ๆ หมดไปแล้วอีกหนึ่งคน

“หวัดดีครับ พี่แพรว พี่เป้” ศิริพจน์ทักทายทั้งสองคนขณะที่นัดมาเจอกันตามปกติ แต่ครั้งนี้เป็นที่ร้านกาแฟสุดหรูแห่งหนึ่งแถวสุขุมวิท
“เป็นไงมั่งคะ สามี กับนังหนูนั่นเดี๋ยวนี้ได้ข่าวคืบหน้าไปใหญ่แล้วนะคะ”
“อ่อ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับพี่เป้” ศิริพจน์ตอบยิ้ม ๆ
“แต่ก็โอเคใช่ไหมพจ”
“ครับ โอเคเลยพี่แพรว”
“อืม ดีแล้วหล่ะ พี่ก็ดีใจนะว่าสิ่งที่เราเลือกมันโอเค”
“เออ ว่าแต่พี่หยกเป็นไงมั่งฮะ” เขาเลียบเคียง
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะพจ ว่าลึก ๆ แล้วหยกคิดยังไง แต่รวม ๆ แล้วเค้าก็ใส่ใจครอบครัวมากขึ้นนะช่วงนี้ เค้าก็คุยกับพี่ปกติ ไม่มีอะไร แต่พี่ไม่เห็นห่วงนี้เค้าออกไปไหนเท่าไหร่เลยอ่ะ กลับบ้านดึกทุกครั้งก็จริงนะ แต่พี่มั่นใจว่าเพราะงานแน่ ๆ”
“อืม ครับ”
“ทำไมเหรอพจ”
“อ่อ ไม่มีอะไรพี่ ผมนึกว่าพี่หยกจะตามมาทวงทีหลังไง ฮ่ะ ๆๆ”
“ต๊ายย แรงนะคะ น้องแกเนี่ยะ” ปกรณ์กรีดเสียงตกใจและทำให้ทั้งสองคนหัวเราะตามจนได้
“พจ พี่ว่าเราต้องมีรถเป็นของตัวเองแล้วนะ” นลพรรณพูดขึ้นมา
“รถเหรอฮะ ก็คันนี้ไง” เขาพูดถึงรถที่เขาให้นลพรรณไปขับ
“ได้ไง มันสี่ปีมาแล้วนะพจ อีกอย่างเราเองก็ไม่ค่อยได้ขับด้วย เหมือนมันเป็นรถพี่ไปซะแล้วอ่ะ”
“อืม...”
“เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่นะ ห้ามปฎิเสธ”
“โอเคครับ”
“พจอยากได้แบบไหนล่ะ ยี่ห้อไหนดี”
“รถญี่ปุ่นก็พอมั๊งครับ ขอประหยัดน้ำมันหน่อยก็ดี  อ่อ ไม่เอาเล็กซัสนะ ผมขอ…ไม่งั้นมันก็ไม่ต่างอะไรจากรถเยอรมันหรอกผมว่า”
“อ่าจ้ะๆๆ” เธอรับคำ “น้องพี่จะได้ขับรถจริงจังซะที คันนี้พี่ซื้อให้นะ อย่าไปยกให้ตาพลขับล่ะ” เธอพูดถึงน้องชายคนเล็กที่เรียนอยู่อังกฤษ
“ขอบคุณครับพี่แพรว”
“เออ คุณน้องพจคะ ว่าแต่มีโครงการจะไปฮันนีมูนกับนังหนูที่ไหนหรือเปล่าคะเนี่ยะ”
“คิด ๆ อยู่ครับ พี่เป้”
“อู๊ยยย เก๋เนอะ”  ร่างยักษ์เอามือทาบอก แล้วพูดต่อ “คราวนี้ล่ะค่ะ น้องพจกับนังหนูจะได้เป็นผัวเมียกันจริง ๆ ซะที”
ศิริพจน์เขินหน้าแดง แต่นลพรรณตีแขนเพื่อนด้วยความหมั่นไส้ “อิจฉาเค้าล่ะสิ”
“มากค่ะ”
“เป็นไงอย่าลืมมาเล่าให้พี่ฟังมั่งนะคะ คริ คริ”
“อ่าคับ ได้เลย เดี๋ยวมีอะไรผมจะรายงานพวกพี่นะครับ” เขายิ้ม ๆ

 หลังจากสอบเสร็จ ศิริพจน์กับพีร์ก็มีโครงการจะไปเที่ยวทะเลหัวหินด้วยกัน งานนี้ศิริพจน์เองก็เกือบจะไปตรงกับครอบครัวของศิลา เขาจึงปรึกษานลพรรณ และขอร้องให้พี่สาวโน้มน้าวครอบครัวหล่อนให้ไปเที่ยวเขาใหญ่แทน
ไม่งั้นละก็ ทะเลเดือดแน่ เขาคิดอย่างนั้น
พีร์เองตอนแรกเหมือนจะลังเล เพราะว่าในใจแล้ว เขาก็ไม่อยากให้เรื่องของเขากับศิริพจน์ไปไกลกว่านี้ เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น เขาก็ได้จัดการเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ เพราะไม่อยากที่จะติดต่อกับอีกฝ่าย ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับศิริพจน์รุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว
เขายอมรับว่า เขาเองก็มีใจให้ศิริพจน์
แต่เขายังรักศิลาอยู่ แต่ก็ไม่อาจที่จะทำใจได้กับเรื่องที่ศิลาทำลงไป
คืนใดที่เขาไม่ได้ศิริพจน์มานอนด้วย ฝันร้ายที่เกิดขึ้นจริงก็มาเยือนไปเสียทุกที
หรือถ้าเรื่องของเขากับศิลามันจบลง ณ จุดนี้ เขาก็พอรับได้
พีร์รู้สึกเหมือนศิลากำลังทำอะไรสักอย่างอยู่กับเรื่องของเขา แต่ก็ไม่ทราบแน่ชัดว่าเป็นอะไร
เพราะคนอย่างศิลา ถ้าวิธีไหนไม่ได้ผล ก็จะไม่ทำอีก เรื่องนี้เขารู้ดี
แต่เขาเองก็เดาไม่ถูกเหมือนกันว่าชายหนุ่มจะทำอะไรกันแน่?
 ตอนแรกที่พีร์กะจะไม่ไป แต่เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของศิริพจน์แล้วทำให้เขาอดที่จะใจอ่อนไม่ได้ อีกอย่าง เขาเองก็อยากจะใช้เวลากับศิริพจน์ อันนี้เขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไม
  แต่สุดท้าย ศิริพจน์ก็ได้ไปหัวหินกับพีร์อย่างราบรื่น ศิริพจน์พลางมองคนข้าง ๆ ที่ผลอยหลับซบไหล่เขาขณะอยู่บนรถไฟด้วยกัน เขากุมมือนิ่มนั้นอย่างแสนรักเช่นเคย
เขางงเหมือนกันที่อยู่ดี ๆ จะได้อยู่เคียงข้างคนที่เขาประทับใจจากการเจอกันครั้งแรกแบบนี้ ศิริพจน์คิดไม่ถึงกับโชคชะตาของตัวเอง และก็ลอบมองพีร์ด้วยความรู้สึกรักจากใจของเขา
นี่เป็นครั้งแรกของเขาจริง ๆ ที่ได้มาเที่ยวทะเลกับคนที่เขารัก
  คนทั้งสองถึงหัวหินในเวลาเกือบเที่ยง จึงไปตระเวนหาอะไรกินกัน ซึ่งพีร์ก็ไม่พลาดที่จะตระเวนชิมของอร่อยในร้านต่าง ๆ ตกบ่ายทั้งสองก็ได้เข้าพักที่ห้องเกสเฮาส์ขนาดเล็กที่อยู่ริมชายหาด จนตกเย็นศิริพจน์กับพีร์ก็ออกมาเดินรับลมทะเลด้วยกัน
มือของคนทั้งสองประสานกันอย่างหลวม ๆ เข้ากับบรรยากาศสบาย ๆ
เท้าของทั้งสองเปลือยเปล่า เพื่อรับสัมผัสจากผืนทรายและฟองคลื่นที่กระทบฝั่ง
ทั้งสองคนไม่อยากจะเอ่ยอะไรออกมา ด้วยบรรยากาศพลบค่ำอย่างนี้ ทำให้ความรู้สึกและใจของทั้งสองสื่อสารกันได้มากขึ้น
ศิริพจน์หยุดเดินและหันมามองพีร์ที่ก็มองเขาอยู่เหมือนกัน
“พีครับ..”
“หืม...” ร่างอวบนั้นมองร่างสูงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายเช่นกัน ศิริพจน์พลางกดอะไรสักอย่างในกระเป๋ากางเกง และเสียงเพลงก็ออกมา
“ชั้นไม่ใช่ผู้วิเศษ....ที่จะเสกปราสาทงามให้เธอ...ไม่มีฤทธิ์เดช ไม่มีราชรถเลิศเลอ...แต่ชั้นมีใจพิเศษที่จะพาเธอผ่านคืนนี้ไป ชั้นเป็น เพียงผู้ชาย คนนี้ที่มีใจมั่นรักเธอ...”
ศิริพจน์ยิ้มให้ร่างอวบที่กำลังประหลาดใจแกมซาบซึ้งอย่างอบอุ่น พีร์นั้นเหมือนจะร้องไห้ออกมาด้วยความซึ้งใจ ศิริพจน์จึงสวมกอดร่างอวบนั้นคลอไปกับเพลงที่เขาตั้งไว้จากโทรศัพท์มือถือ เขาก้มมองดูพีร์ที่ส่งเสียงอู้อี้ในลำคออย่างคนที่มีความสุข แล้วยิ้มออกมา


เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ - เพชร โอสถานุเคราะห์
http://www.youtube.com/v/lpJR-8M52ZQ


“พีครับ ...”
“ผม รักพี นะครับ” เขาก้มลงบอกร่างอวบที่มองเขาอยู่ ทำให้พีร์ยิ่งร้องไห้ออกมาด้วยความซาบซึ้ง
ศิริพจน์ค่อยจูบซับน้ำตานั้นอย่างอ่อนโยน ถึงแม้จะเป็นน้ำตาแห่งความสุขก็ตาม พีร์เองเห็นอย่างนั้น จึงเขย่งตัวขึ้นไปสัมผัสริมฝีปากของศิริพจน์ทันทีเพื่อตอบแทนความรักจากชายหนุ่ม
ศิริพจน์เองก็ตกใจเหมือนกัน แต่ก็รู้สึกดีที่ได้รับสัมผัสลึกซึ้งแรกนี้จากคนที่เขารัก ศิริพจน์ค่อย ๆ ตอบรับสัมผัสนั้นด้วยริมฝีปากอย่างอ่อนโยน เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในโลกอีกใบ ที่ซึ่งมีแต่เขาและพีร์เพียงสองคน
เมื่อถอนริมฝีปากออก เขาก็หอมแก้มนุ่มของพีร์อย่างแสนรักอีกครั้ง และเปลี่ยนเป็นลากจูงร่างอวบนั้นไปเล่นน้ำทะเลด้วยกันอย่างสนุกสนาน
ศิริพจน์หวังว่า การมาเที่ยวทะเลครั้งนี้ คลื่นน้ำจะช่วยพัดพาความเศร้าใจของพีร์ไปได้บ้าง ไม่มากก็น้อย

“พจ วันนี้ผมมีความสุขมากเลยนะ” พีร์พูดขณะที่นอนกอดกับร่างสูงบนเตียงนุ่ม “ขอบคุณมากนะที่ชวนผมมาเที่ยว”
“ไม่เป็นไรหรอก” เขายิ้มรับ และมองใบหน้าของพีร์ที่อยู่ตรงหน้าเขาในระยะปลายจมูกแทบชิดกัน ในตอนนี้ที่ต่างคนต่างโอบกอดกันอยู่ ก็รู้สึกว่าเหมือนมีกระแสไฟอ่อน ๆ ไหลผ่านสัมผัสจากกันและกัน
ริมฝีปากพลันประกบเข้าหากันอย่างอ่อนโยน แต่ทว่าดูดดื่ม เหมือนจะเป็นสัญญาญแรกที่จะนำพาทั้งสองคนให้ไปสู่โลกของพวกเขาอย่างแท้จริง....

“พี....ผมเป็นไงมั่งอ่ะ”  เขาถามร่างอวบที่หนุนแขนของเขาต่างหมอนถึงบทรักของตัวเขาเมื่อครู่นี้
“ก็..ดีนะ” พีร์ยิ้ม ๆ
“เหรอ....” เขาโล่งอก “รู้มั๊ย นี่เป็นครั้งแรกของผมเลยนะ”
พีร์ตกใจเล็กน้อย “ครั้งแรกเลยเหรอ...” เขานึกถึงสิ่งที่เคยได้ยินได้ฟังมาของคู่รักแบบเขา ว่าครั้งแรกของคนนำ มักจะทำได้ไม่เต็มที่ หรือไม่กล้าที่จะรุกเร้าคนตาม แต่นี่..
“หื่นอ่ะ.....” พีร์ล้อเลียนอีกฝ่าย เพราะศิริพจน์สามารถทำให้ภารกิจนี้สำเร็จลุล่วงทั้ง ๆ ที่ยังไม่เคยมีประสบการณ์
ศิริพจน์อมยิ้ม นึกขอบคุณปกรณ์ที่เป็นเหมือนพี่เลี้ยงของเขาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ ความจริงเขาก็ไม่เรียกร้องให้ฝ่ายนั้น สอนให้เลย แต่ปกรณ์ก็คะยั้นคะยอบอกเรื่องนี้ให้เขาทุกครั้ง
“แล้วพีไม่ชอบเหรอ...”
“ก็...ชอบสิ” พีร์ตอบเสียงเบา ๆ พลางย้อนนึกถึงครั้งแรกของตัวเองกับศิลาเหมือนกัน
 บทรักของชายหนุ่มสองคนนี้ช่างต่างกันเป็นอย่างมาก พีร์คิดว่าของศิลานั้นเหมือนเหล้าคอกเทลที่หวานหอม แต่ก็เจือไปด้วยความร้อนแรงและบางครั้งก็ทำให้เขาแทบคลั่ง ส่วนของศิริพจน์นั้นก็เหมือนชีสเค้กหวานนุ่ม อบอุ่นและสนุกสนาน และที่สำคัญความอบอุ่นนี้ก็ทำให้เขาลืมความเข็ดขยาดจากการผ่านศึกหนักมาได้
แต่เขาก็เลือกไม่ได้ว่าชอบแบบไหนมากกว่ากัน ณ จุดนี้
“พีคับ ผมก็มีความสุขมากนะ”
“อืมๆ” พีร์หยักหน้าและพูดต่อ “ผมก็เหมือนกันนะ”
“แล้วคุณรักผมมั่งไหม”
“ก็....ซะขนาดนี้แล้ว ไม่รักก็คงไม่ยอมหรอก” พีร์ยิ้มเขิน ศิริพจน์ได้ยินอย่างนั้นจึงหอมสองแก้มอย่างมันเขี้ยว

เวลานี้เขากับพีร์ได้มีชีวิตร่วมกันแล้วอย่างแท้จริง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-10-2010 14:37:03 โดย น้ำพริกแมงดา »

non~animé

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #207 เมื่อ06-05-2010 18:18:39 »

 :z13:
^
^
เข้ามาจิ้มไรเตอร์....


ขออ่านก่อนนะ ยังตามไม่ทันเรยย  หุหุ

:z2:

bakanishi1

  • บุคคลทั่วไป
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #208 เมื่อ06-05-2010 18:19:41 »

พี่หยกหายไปไหน

ทำไมยอมกันง่าย ๆ แบบนี้อะ

โห้ .. เชียร์พี่หยก

ออฟไลน์ ❝CHŌN❞

  • เหงา เหงา :(
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1924
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-3
Re: <เรื่องสั้น> เด็กฝึกงาน
«ตอบ #209 เมื่อ06-05-2010 18:40:45 »

พี่หยกจะยอมลามือง่ายๆจริงหรอ

ยังไม่ขอเชียร์ใคร

รอดูต่อไปจ้า

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด