หัวข้อ: <เรื่องสั้น และ นิยาย> เด็กฝึกงาน

[Little Devil]

น้องพีร์ทำอะไร
อ่านแล้วขัดใจ 
เบรคดีกว่า

[railay]

 

[dahlia]

นี่ถ้า ศิลา รู้เรื่องขึ้นมานะ อี๋ยยยย ไม่อยากจะคิด 

[❝CHŌN❞]

เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน

ศิลาหึงรุนแรงมาก  ถ้ารู้เรื่องนี้มีหวัง   

[surfsurf]

สนุกมากๆเลยครับ

ชอบเจ๊เป้ตลกดี

พีกับศิลาก็น่ารัก 

[น้ำพริกแมงดา]

   ภาคต่อ ตอนที่ 7
     ผลการประกวดได้ออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ในทีมของพีร์เองนั้นได้รางวัลที่ 3 นั้นก็ทำให้ทุกคนในทีมพอใจเป็นอย่างมากโดยเฉพาะพีร์เองที่ไม่ได้คาดหวังรางวัลอะไรจากการประกวดในครั้งนี้ เขาเพียงแต่หวังหาประสบการณ์เพื่อให้ดูดีตอนไปสมัครงานก็เท่านั้น
   เย็นนี้ที่เสร็จสิ้นโครงการประกวดเป็นวันศุกร์ ศิริพจน์พาทุกคนในทีมไปเลี้ยงฉลองกัน ให้สมกับที่ร่วมมือเหนื่อยมาด้วยกัน โดยพวกเขาเลือกไปที่ร้านสุกี้ชื่อดัง ก่อนจะแยกย้ายกันกลับในเวลาสองทุ่ม เพื่อน ๆ ในกลุ่มของพีร์เป็นคนในกรุงเทพฯ ยกเว้นพีร์ที่ต้องกลับรังสิตคนเดียว ดังนั้น ศิริพจน์จึงรับอาสาไปส่งพีร์ด้วยความเต็มใจ
    “พีครับ...” ศิริพจน์เรียกพีร์ก่อนที่หนุ่มน้อยจะลงจากรถ
“คับ..”
“ผมดีใจนะครับที่รู้จักกับคุณ” ใบหน้าหล่อเหลานั้นยิ้มให้พีร์อย่างจริงใจ
“ครับ เหมือนกัน”
“มีอะไรโทรหาผมได้นะครับ ผมยินดี”
“คับ บะบาย ครับพจ ขอบคุณคุณมาก ๆ เลย” พีร์อำลาก่อนจะลงจากรถ
“ครับ”  เขายิ้มให้ร่างอวบก่อนจะขับรถออกไป
  พีร์ค่อยเดินเข้าไปในอาคารด้วยความรู้สึกดี ที่มีคนเป็นห่วงและเอาใจใส่เขา เขารู้สึกสบายใจเมื่ออยู่กับศิริพจน์
  เหมือนศิริพจน์เป็นคนที่เขาไม่ต้องใช้คำพูด แต่เหมือนฝ่ายนั้นก็รู้ว่ารับรู้ความรู้สึกของเขาได้และควรทำอะไร
  “ว่าไงน้องพี…” เสียงคุ้นหูนั้นแว่วมาด้วยความแข็งกร้าว พีร์หันกลับไปมองอย่างอัตโนมัติ ก็พบว่าศิลานั้นยืนมองเขาอยู่ข้างหลัง
“พี่หยก....” พีร์ตกใจไม่คิดว่าคนรักจะติดตามเขาแบบนี้
“ยังจำพี่ได้ด้วยเหรอฮะ....พี่นึกว่าได้ไอ้พจแล้วลืมพี่แล้วซะอีก” ศิลาปราดเข้ามาบีบต้นแขนพีร์แน่น เหมือนความรู้สึกทั้งหมดที่เก็บกดมานานกำลังจะถูกปลดปล่อยในไม่ช้านี้
“พี่หยก!” พีร์ตกใจ ทั้งโกรธ ทั้งอายยามที่เริ่มมองทั้งสองคน
“ไปคุยกันข้างบนให้รู้เรื่อง” เขากระชิบข้างหูพีร์ด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดก่อนจะ ลากตัวพีร์ไปบนห้องพัก
 เมื่อถึงห้องพัก ศิลาปิดประตูล็อกแน่นก่อนจะเหวี่ยงหนุ่มน้อยลงบนที่นอนด้วยความไม่พอใจ
“พี่หยก! ทำไมทำแบบนี้” พีร์ถามด้วยน้ำเสียงสงสัยปนตกใจ
“พี่น่าจะถามเรามากกว่าว่าทำไมทำแบบนี้กับพี่”
“ทำแบบไหน” เขาสงสัย
“ยังจะต้องถามพี่อีกเหรอว่าแบบไหน ใช่สิ...คงจะลืมไปแล้วว่ายังมีพี่อยู่”
“พี่หยก มีอะไรก็พูดกันตรง ๆ พีไม่ชอบ”
“พีต่างหากที่ต้องพูดกับพี่ตรง ๆ!” เขาตวาดคนรักเสียงกร้าว “ที่ไอ้พจมานอนกับเราเนี่ยะ ยังจะให้พี่ต้องพูดอะไรมากอีกไหม”
“พี่หยก...” เขาตกใจ “นี่พี่หยกตามมาดูเหรอ”
“ใช่” ศิลายอมรับ เพราะเขาเองแอบตามมาดูพีร์ช่วงที่หนุ่มน้อยทำโครงการกับเพื่อนและจ้างนักสืบติดตามหลังจากนั้นเพราะไม่มีเวลามาก จึงพบว่าพีร์ปิดบังว่าคนที่มาช่วยทำงานเป็นศิริพจน์ และยังให้ศิริพจน์พักค้างคืนด้วยในบางเวลา
  เขาแทบทนไม่ได้เมื่อรู้อย่างนั้น แต่ก็ต้องปล่อยไป รอวันสะสางทีเดียวเลยจะดีกว่า
“พี่หยก นี่พี่หยกไม่เคยไว้ใจพีเลยใช่ไหม” พีร์ที่ตอนนี้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจากการเริ่มร้องไห้
“ใช่ ก็เพราะเราเป็นแบบนี้ไง ทำไมถึงชอบปิดบังพี่นักหา” ศิลาเข้าไปบีบไหล่ทั้งสองข้างของพีร์พร้อมจ้องหน้าอย่างคาดคั้น
“แล้วพี่หยกล่ะ เคยไว้ใจอะไรพีหรือเปล่า” เขาร้องไห้หนักขึ้น “พี่หยกไม่เคยปล่อยให้พีคิดอะไรและทำอะไรเองมั่งเลย พีก็มีหัวใจ มีความคิดนะ” เขาปล่อยโฮและร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดจากแรงบีบที่ต้นแขน
“เจ็บหนักเหรอ ฮะ! แล้วที่ทำกับพี่ไม่คิดมั่งเหรอว่าพี่เจ็บแค่ไหน” เขาเพิ่มแรงบีบโดยไม่สนใจคนรักร่างอวบอีกต่อไป
“พี่หยก...”
ศิลาเขย่าตัวคนรัก “บอกมา ไอ้พจมันดีกว่าพี่ตรงไหน บอกมาสิ!!!!”
“พี่หยก ไม่นะ....” พีร์ไม่มีโอกาสได้พูดอะไรมาก ศิลาก็ฉีกเสื้อผ้าเขาออกอย่างไม่มีชิ้นดี จนตัวของพีร์เปลือยเปล่าในชั่วพริบตา
   ศิลาซุกไซร้ซอกคอนั้นอย่างหื่นกระหาย เขาพลางใช้ฟันแหลมคมนั้นขบกัดอย่างรุนแรงที่ต้นคอ และหน้าอกอวบอิ่มนั้นจนเป็นรอยห้อเลือด มือแข็งแรงนั้นขยำลงบนเนื้อนุ่มอย่างไม่ปราณี
“พี่หยก..อย่า...” พีร์ขอร้องทั้งน้ำตานองหน้า แต่ดูเหมือนศิลาจะไม่สนใจในเสียงร้องไห้นั้น
“หืม ทำไม..” ศิลาถามก่อนจะตอบมาด้วยน้ำเสียงเจือความหื่นหิว “พี่มีอะไรสู้มันไม่ได้เหรอ หา!”
   เหมือนเสือร้ายที่กำลังขย้ำแกะน้อย  ศิลาลงมือกับเนื้อนิ่มนั้นอย่างไม่สนใจในเสียงร้องเจ็บปวดนั้นเลย เขาพลางค่อยถอดเสื้อผ้าชิ้นล่างของตัวเองออกเพราะอารมณ์ดิบของเขาต้องการปลดปล่อยขั้นสุดแล้ว 
“อ๊า......!!!!!!!!” พีร์ที่ไม่ได้มีอารมณ์ร่วม สะดุ้งเจ็บจากการถูกสอดใส่ น้ำตาที่ไหลพรากอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งไหลออกมาด้วยความเจ็บปวดจากการถูกกระทำ
“อ๊ะ! อ้าห์.....” ศิลาครางออกมาอย่างสะใจในทุกจังหวะการกระแทกกระทั้น เขาบีบคางร่างที่นอนอยู่ข้างใต้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
“ลืมตา!”  เขาสั่งร่างอวบที่ร้องไห้ด้วยความทรมานให้เปิดเปลือกตาขึ้น
“ลืมตาซะ.....มองพี่!” เขาบีบคางพีร์แน่นขึ้น พีร์จึงต้องมองหน้าเขาด้วยน้ำตานองหน้า
“จำไว้นะ น้องพีเป็นของพี่” เขาพูดพร้อมกระแทกกระทั้นแรงขึ้น
“อ๋าหหหหหห์” พีร์ครางออกมาอย่างเจ็บปวดรวดร้าว
“น้องพีเป็นของพี่........ของพี่คนเดียวเท่านั้น” พร้อมยิ่งเสริมแรงเข้าไปอย่างไม่หยุดหย่อน และโลมเลียร่างของพีร์ที่ชุมเหงื่ออย่างหิวโหย พีร์มองศิลาด้วยความปวดร้าวในจิตใจ เขาเบือนหน้าขึ้นกรีดร้องอย่างทรมาน ตลอดการลงโทษอันแสนหนักหน่วงในครั้งนี้
“อะ ฮ้าหหหหหหหหหห์”  ร่างของศิลากระตุกด้วยถึงสุดหมายของความต้องการ ก่อนจะกระแทกเน้น ๆ เข้าไปที่ร่างอวบอย่างรุนแรง และฟุบลงไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาซบลงไปบนตัวคนรักอย่างเคย แต่ครั้งนี้พีร์ตัวสั่นสะท้าน หูของเขาพลันได้ยินเสียงสื้นไห้จากคนรัก เขาจึงค่อยลูบหน้าและจูบซับน้ำตาพีร์ด้วยความอ่อนโยน ก่อนจะค่อย ๆ ถอนกายออกมา
  พีร์ร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะนอนขดตัวตะแคงข้างอย่างรวดร้าว ศิลาลุกขึ้นและก้มลงไปมองที่เตียง ก็พบคราบไคลสีขาวของเขากับเลือดสด ๆ ที่อยู่บนที่นอน
เพียงเท่านั้น สามัญสำนึกของความเป็นคนรักทั้งหมดก็กลับมาสู่ตัวเขา เขาค่อย ๆ ไปลูบหัวพีร์ที่นอนร้องไห้อยู่ช้า ๆ ก่อนจะกระซิบเบา ๆ ข้างหู
“พี่ขอโทษ.....”   พร้อมก้มมองร่างอวบที่สะอื้นหนักขึ้น
“ออกไป....” เสียงสั่น ๆ จากพีร์กล่าวออกมาอย่างเสียใจที่สุด
“น้องพี...”
“ออกไปเถอะครับ....”
“น้องพี จะออกไปได้ไง แล้วเรา....” ศิลาขอร้อง แต่พีร์ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
“ออกไปเถอะครับ ก่อนที่พีจะเกลียดพี่หยกมากกว่านี้” เขากล่าวออกมาอย่างอ่อนแรง
“ก็ได้ ๆๆๆ” ศิลายอมปนขัดใจ “พี่ออกไปก็ได้ พรุ่งนี้พี่มาหาใหม่ก็แล้วกันนะ” เขากล่าวเสียงอ่อนลงพร้อมแต่งตัวออกไปจากห้องพักของคนรัก
 พีร์มองศิลาที่ปิดประตูเดินลับไปอย่างปวดร้าว ร่างกายอันบอบช้ำของเขาคงจะสู้หัวใจที่แหลกสลายจากฝีมือของศิลาไปไม่ได้ เขากอดหมอนข้างแน่น น้ำตาไหลพรากอย่างสุดจะกั้น เขานึกถึงวันเก่า ๆ ที่ศิลากับเขาเคยมีด้วยกัน ความห่วงใย ความอ่อนโยนของศิลา ภาพและความรู้สึกมันถูกทำลายไปหมดแล้วเมื่อครู่นี้
 พีร์ปล่อยเสียงร่ำไห้ออกมาด้วยความร้าวรอนกับเรื่องเหล่านั้น เขาเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดทั้งใจและกายจากการกระทำย่ำยีของคนที่เขารัก

[sodium_lows]

จิ้มก่อนอ่านคับ ขอบคุณคับ

[PEENAT1972]

เพราะไม่เข้าใจกัน มันก็เป็นเช่นนั้นแล 

อีป้าแก่ๆ เริ่มเจ็บตับแล้วนะ +1 จัดไป

[nootoomtam]

Oh!

[bbyuqin]

มันไม่ใช่อย่าที่พี่หยกคิดน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

สงสารน้องพีอ่ะ.... งานนี้พีต้องคงกลัวแล้วก็ไม่อยากเจอพี่หยกอีกแน่ๆ ... ทำไมทำกันอย่างเน้


มาต่อไวๆๆๆนะไรท์เตอร์ สงสารน้องพีอ่ะ

[j4c9y]

โอ้ย

อันนี้ยิ่งน่าอิจฉาาาาาาา

[❝CHŌN❞]

อิพี่หยก 

ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย 

[ANUNTAYA]

 




แล้้วคนคบกัน





จะมีความลับไว้เพื่ออะไร

[น้ำพริกแมงดา]

ภาคต่อ ตอนที่ 8
“พี่แพรวสวัสดีครับ พี่เป้หวัดดีครับ” ศิริพจน์ยกมือไหว้พี่สาวและเพื่อนที่นั่งเมาท์กันอยู่ เพราะเขาจะมาคืนรถให้นลพรรณแต่เธอบอกว่าให้มาคืนที่บ้านปกรณ์เพราะคืนนี้เธอพาลูก ๆ มานอนบ้านปกรณ์ เด็ก ๆ จะได้มีเพื่อนเล่นกับหลาน ๆ ในบ้านของเขา
“จ้ะ ไปกินข้าวกับแม่สาวน้อยมาเป็นไงมั่งคะสามี” ปกรณ์ออกปากแซว
“โหยย ไม่มีอะไรหรอกครับพี่เป้ แค่ทานข้าวกันเฉย ๆ”
“แล้วว่าแต่ไปส่งน้องเค้าเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” นลพรรณถามน้องชายตัวเอง
“ครับ เรียบร้อยครับ” เขาตอบยิ้ม ๆ นลพรรณเองก็ยิ้มเหมือนกัน เพราะเวลาสามทุ่มย่างสี่ทุ่มอย่างนี้ น้องชายเธอก็กลับมาแล้ว
“เออ แล้วนี่ชวนน้องพีเค้าไปงานรับปริญญาหรือเปล่าหน่ะ พจ” ปกรณ์ถาม เพราะวันพฤหัสที่จะถึงนี้เป็นวันที่ศิริพจน์เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรพอดี
“ยังเลยครับ เนี่ยะ ถ้าพี่เป้ไม่พูดผมก็ลืม ขอบคุณมากครับพี่เป้” แล้วพลันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพีร์
“แหม น้องพจเนี่ยะ ดูท่าทางชอบนังหนูนี่จริง ๆ นะแก” เขาสัพยอก
“ไม่หรอกครับ เดี๋ยวผมก็ชวนทุกคนหล่ะ”เขาตอบรับคนข้าง ๆ ขณะที่รอสาย เขาแอบแปลกใจที่พีร์ไม่รับยอมรับโทรศัพท์ของเขาเสียที จนกระทั่ง
“ฮัลโหล ๆๆ พี...” เขากรอกเสียงลงไป ก็พบแต่ความเงียบ
“ฮัลโหล...” เขาตั้งใจฟัง ชั่วอึดใจก็มีเสียงสะอื้นไห้ตอบรับจากปลายสาย
“พี!!!”  ศิริพจน์ตกใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น ทำให้พี่สาวกับเพื่อนกระเทยต่างก็ตกใจไปด้วย
“พจ น้องพีเป็นอะไร” นลพรรณดูท่าจะตกใจกว่าใครด้วยความเป็นผู้หญิง
“พี....พีเป็นอะไรไป!”  ศิริพจน์งงกับเสียงร้องไห้ที่ดังไม่หยุดจากปลายสาย ด้วยความเป็นผู้ชายของเขา จึงคาดเดาว่าเกิดเรื่องเกียวกับพีร์และศิลาแน่ ๆ
“โอเค ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้นะ รอผมนะ” เขารีบเร่ง ก่อนวางสาย และหันไปถามนลพรรณ
“พี่แพรว ๆๆ โทรหาพี่หยกหน่อยสิครับ”
“มีอะไรตาพจ”
“พี ครับ พี” เขาพยายามจับต้นชนปลาย “พีเค้าร้องไห้อย่างเดียวเลย”
“แล้วทำไมอ่ะค่ะ” ปกรณ์สงสัย
“ผมกลัวว่าพี่หยกจะไปหาพีแล้วทะเลาะกันอ่ะครับ”
“โอเค แล้วจะให้พี่ถามว่ายังไงมั่งพจ”
“พี่ก็ถามเรื่อย ๆ ไป แต่ให้ผมรู้ว่าหนึ่งเค้าอยู่ไหน สองเค้าไปหาพีมาหรือเปล่า และสังเกตตอนที่เค้าพูดดี ๆ โอเคไหมครับพี่แพรว”
“อืม ๆๆ พี่จะลองดู” แล้วเธอก็กดโทรศัพท์ไปหาศิลาทันที
“ฮัลโหลหยก”
“ว่าไง” ศิลาตอบรับเป็นปกติ
“อ่อ นี่คุณขับรถอยู่หรือเปล่าคะ”
“ใช่ ๆ มีอะไร”
“คืนนี้คุณไปหาน้องพีหรือเปล่า”
“ทำไม มีอะไรเหรอ..” น้ำเสียงแอบขวางเล็กน้อย
“อ่อ คือ แพรวจะบอกว่า แพรวมานอนบ้านเป้หน่ะ พาลูกมาด้วย ก็ถ้าคุณไม่กลับบ้านแพรวจะได้บอกคุณพ่อคุณแม่ถูกไง”
“อืม ผมกำลังจะกลับบ้าน ตอนนี้ลงทางด่วนแล้ว”
“โอเคค่ะ ขับรถดี ๆ ล่ะหยก”
“ครับ บาย” นลพรรณวางสาย ท่ามกลางอาการลุ้นระทึกของสองคนที่รอฟัง
“ว่าไงครับพี่แพรว” ศิริพจน์ถาม
“พี่ว่าเค้าไปหาน้องพีมาหล่ะ  เค้าดูหงุดหงิดยังไงไม่รู้หน่ะ”
“พี่แพรว จะว่าอะไรผมไหม ถ้าผมจะไปดูพีเค้า” ศิริพจน์พูดกับพี่สาวอย่างจริงจัง
“ไม่หรอก ดูแลเค้าด้วยละกัน”  เธอยิ้มให้น้องชายที่กำลังจะออกไป
“เดี๋ยวค่ะน้องพจ” ปกรณ์ร้องทัก “ถึงแล้วโทรมารายงานพวกพี่ด้วยนะคะ”
“ครับ ขอบคุณครับพี่แพรว พี่เป้”

    ศิริพจน์ขับรถไปด้วยความเร่งรีบ ปกติแค่ความเร็ว 120 เขาก็คิดว่าเร็วพอแล้วกับการขับรถ แต่นี้เขาไปด้วยความเร็วที่ใส่ไปหมดเท่าที่เขาจะทำได้ เพื่อไปให้ทันเวลา เพราะรู้ว่าหอพักของพีร์จะปิดให้เข้าตอนเที่ยงคืน
   เมื่อเขาไปถึงก็จัดการคุยกับรปภ.และขึ้นไปหาพีร์ทันเวลาที่จะปิดหอ เขาเคาะประตูห้องพีร์รัว และสักพักร่างอวบนั้นก็เดินมาเปิดให้ เมื่อเขาเห็นร่างอวบในชุดนอนด้วยสภาพน้ำตานองหน้า เขาก็ออกปากถาม
“พี.....เกิดอะไรขึ้น..” ร่างอวบนั้นไม่ตอบแต่กลับร้องไห้โฮและโผเข้ามาหาศิริพจน์อย่างหาที่พึ่งพิง
“พี....” เขาลูบหัวที่ซบที่อกเขาเบา ๆ อย่างปลอบโยน “ป่ะ เข้าไปในห้องก่อน” เขาเดินโอบพีร์ไป เมื่อพีร์ทำท่าจะก้าวเดินเขาก็พบร่างอวบนั้นมีอาการเจ็บปวดมาก
“พี....คุณเจ็บมากใช่ไหม” เขาก้มลงพูดกับพีร์ ก่อนจะอุ้มพีร์ขึ้นมา
พีร์ถึงแม้จะกำลังร้องไห้ แต่ก็หยุดร้องโดยทันทีเพราะตกใจที่ศิริพจน์อุ้มเขาที่มีรูปร่างอวบอ้วนได้สบาย ๆ
“พจ คุณทำได้ไงอ่ะ” เขาถามขณะอยู่ในอ้อมอกของอีกฝ่าย
“ทำได้สิ คุณไม่ได้ตัวหนักเท่าไหร่หนิ”
“บ้าน่า” เขายิ้มออกมา ศิริพจน์เองก็ยิ้มออกด้วยเมื่อเห็นพีร์หายเศร้า เมื่อเขาอุ้มพีร์ไปถึงที่นอน เขาเองก็ต้องเป็นฝ่ายตกใจ เมื่อเห็นหลักฐานของความเจ็บปวดของพีร์ยังคงอยู่
พีร์เองเมื่อเห็นอย่างนั้นก็หน้าเสีย แล้วทำท่าจะร้องไห้อีกครัง ศิริพจน์เองก็พอเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เขาค่อยวางพีร์ลงบนที่นอน แล้วค่อยลูบหน้าอีกฝ่ายอย่างเป็นห่วง
“พี่หยกเค้าทำคุณเจ็บไหม....” ศิริพจน์ถามด้วยความรู้สึกสะเทือนใจไม่แพ้กัน
“พจ...คุณ...”
“ผมรู้มาตลอดเลยนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ..พี”
พีร์รับฟังด้วยน้ำตาที่ไหลริน แต่อีกฝ่ายก็พูดออกต่อ “ผมขอมาดูแลคุณได้ไหม”
 พีร์เองไม่ได้ตอบรับอะไรนอกจากร้องไห้ออกมา ศิริพจน์ ลุกออกไปหายาให้พีร์กิน และอยู่ดูแลพีร์จนหลับไป เขากรุ่นคิดคิดถึงศิลาที่มีอารมณ์หึงหวงรุนแรง และเหลือบมองร่างอวบที่นอนหลับด้วยสีหน้าทุกข์ใจ
    เขาไม่ยอมให้พีร์ต้องอยู่กับคนเจ้าอารมณ์อีกต่อไป !!

[PEENAT1972]

  ก่อน
กลัวใครแย่งรีนี้ไปก่อน 


ทำไมสองคนนี้ไม่เจอกันก่อนนะ อีป้าแก่ๆ จะเชียร์จนออกนอกหน้าเลย

แต่ พี คะ การทำแบบนี้ มันไม่หมิ่นเหม่ ต่อ จรรยาบรรณ กุลเกย์ เหรอคะ
 
   พักก่อน ค่อยมาคิดต่อ ว่าจะเอายังไงดี หายไวๆนะ อีหนู

+1 ให้คนแต่งค่ะ

[j4c9y]

สรุปใครพระเอกอ่ะครับบ

หรือเหมา

อิอิ

[nootoomtam]

งานเข้าละ

เค้าไม่เอา พจน์เป็นพระเอกน้า

จะเอาๆๆๆพี่หยกอ่า

> แอบเคือง พี่พจน์อ่า <

555

 

[❝CHŌN❞]

พจน์คงเอาจริงแล้วสินะ
ตอนนี้เชียร์พจน์
ยังเคืองอิพี่หยกจากตอนที่แล้ว 

[ANUNTAYA]

งานเข้าละ

เค้าไม่เอา พจน์เป็นพระเอกน้า

จะเอาๆๆๆพี่หยกอ่า

> แอบเคือง พี่พจน์อ่า <

555

 

เถียงกันได้ีอีกว่าใครเป็นพระเอก  อิอิ

นี่ถ้าเราเดาไม่ผิดนะ   พระเอกต้องไม่ใช่สองคนนี้แน่นอน


เพราะพระเอกตัวจริงก็คือ  เราเอง


ตกใจใช่ไหมล้าาา  อิอิอิอิิ   

[PEENAT1972]

  อีรีบน ข้อหา ทำให้อีป้าแก่ๆ หมั่นไส้



ใครจะคู่กับใคร อีป้าแก่ๆ ไม่สน

สนแต่ว่า คุณไร้เตอร์ มาบ่อยๆ ยาวๆ เยอะ ๆ อีป้าแก่ๆ ก็พอใจละคะ



การแสดงความรัก ด้วยการข่มขืน นี่คิดว่าดีแล้วเหรอนายหยก เรซิ่น

ทำไปได้ กว่าจะได้รู้สำนึก แกคงหมดเวลาจะได้แก้ตัวมั้ง

[bbyuqin]

สงสารน้องพีอ่ะ..พี่หยกจะหึงหวงแรงเกินไปนะเนี่ย...

แต่ไม่แน่นะถ้าคุณพจน์เข้ามาดูแลพี่จริงๆ พีอาจจะมีความสุขมากขึ้นก็ได้...

รออ่านต่อไปจ้า

[น้ำพริกแมงดา]

มาต่อแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ คะแนนโหวต และกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ดีใจมากเลยค่ะ ที่ทุกคนรักน้องพี

ภาคต่อ ตอนที่ 9
“ฮัลโหล พี่แพรวครับ” ศิริพจน์ออกไปข้างนอกระเบียงห้องโทรศัพท์หาพี่สาวและเพื่อนหลังจากที่พีร์หลับไปแล้ว
“ว่าไง ตาพจน์ พี่ก็รอโทรศัพท์เราอยู่” นลพรรณรับสายพร้อมเปิดระบบลำโพง
“คือ พีอาการแย่มากเลยครับ ไม่พูดไม่จากับใครเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว ผมเลยให้เค้านอนหลับก่อน ค่อยโทรมาจะดีกว่า”
“เหรอ เค้าแย่ขนาดไหนอ่า” นลพรรณนึกไม่ออก
“ก็ เท่าที่ผมเห็นตอนนี้นะครับ พีช้ำไปหมดทั้งตัว แล้วก็ เอ่อ...มีเลือดออกด้วยครับ”
“หยกเค้าทำร้ายร่างกายน้องพีเหรอพจ”
“มันก็ไม่เชิงอ่ะครับ คือ พี่แพรวลองถามพี่เป้ดูละกัน มันเป็นเลือดที่ออกมาจาก ..เอ่อ..”
“ต๊ายยยย  นังหนูโดนชำเราเหรอคะเนี่ยะ” เสียงแหลม ๆ จากปกรณ์กรีดขึ้นมาอย่างตกใจ
“ก็ทำนองนั้นอ่ะครับพี่เป้” เขาถอนใจพูดออกมา
“เอางี้นะคะ พรุ่งนี้น้องพจไปซื้อยาเหน็บให้นังหนูนะคะ ไม่งั้นคงช้ำในไปอีกหลายวันแน่เลยคะ”
“ยาเหน็บ?” ศิริพจน์สงสัย
“เอ่อ ยาที่ชาวเรามักใช้หลังผ่านศึกหนักอ่ะค่ะ” ปกรณ์อธิบาย
“อ่าครับ....”
“พจ แล้วนี่น้องพีเค้าไม่พูดไม่จาเลยเหรอ” นลพรรณถาม
“ครับพี่แพรว พีเค้าอาการแย่มากเลยครับ ผมก็ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าพี่หยกจะทำกันขนาดนี้”
“เฮ้อออ....” คนทั้งสองถึงกับถอนหายใจ
“ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ มีอะไรผมจะโทรหานะครับ”
“อืมจ้ะ ดูแลน้องพีดี ๆ ละกัน”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“จ้ะ บาย ๆๆ”
“ครับ”  เขากดวางสาย ก่อนจะเข้าไปในห้อง เพื่อดูแลพีร์  เขามองดูพีร์ที่กอดหมอนข้างด้วยความหวาดผวา แล้วถอนใจ ก่อนจะหยิบฝูกผืนบางมาปูนอนข้างล่างเตียง และล้มตัวลงนอนอย่างเป็นห่วงคนข้างบน
   
   พีร์ตื่นนอนมาด้วยอาการอ่อนเพลียและลืมตาอย่างยากลำบากจากการร้องไห้อย่างหนักเมื่อคืน เขาเหลียวมองไปรอบตัวก็ไม่เห็นศิริพจน์ เขาล้มตัวนอนต่อเพราะคิดว่ารายนั้นกลับไปแล้ว แต่ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออกก็เห็นร่างสูงนั้นออกมา
“อ่าว พี ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ” เขาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“เพิ่งตื่นหน่ะคับ”
“อืม อย่าขยับตัวนะ มาแปรงฟันก่อนไหม แล้วหิวยังครับเนี่ยะ”
“คับ”  พีร์ขยับตัวทำท่าจะลุกไปห้องน้ำ ศิริพจน์เลยบอกว่า
“อยู่นิ่ง ๆ ล่ะครับ เดี๋ยวผมไปเอาอ่างน้ำมาให้” แล้วก็รีบไปเอาน้ำใส่กะละมังพร้อมแก้วน้ำกับแปรงสีฟันที่บีบยาแล้วมาให้
“อ่ะ นี่ครับ” เขายื่นแปรงสีฟันให้พีร์ พีร์ยิ้มรับและค่อย ๆ แปรงฟัน พลางมองศิริพจน์ไปด้วย
ศิริพจน์เองก็ยิ้มขำ “มองอะไรค๊าบบ หุหุหุ”
พีร์ที่กำลังแปรงฟันอยู่ก็ยิ้มขำไปด้วย จะไม่ได้มองได้อย่างไรล่ะ ก็ศิริพจน์จ้องเขาตอนแปรงฟันซะขนาดนั้น
“อ่ะ แปรงฟันเสร็จแล้ว ผมเช็ดตัวให้นะ” ศิริพจน์เอาของไปเก็บพร้อมกับเปลี่ยนน้ำใส่กะละมังใหม่พร้อมผ้าขนหนู
  พีร์พยักหน้า ศิริพจน์ค่อยปลดกระดุมชุดนอนอย่างเบามือ ร่องรอยแห่งความทรมานก็พลันปรากฎบนเนื้อตัวของพีร์ที่พยายามเบือนหน้าหนี ศิริพจน์มองหน้าพีร์พร้อมกับมองรอยนั้นอย่างสะเทือนใจ เขาถอดเสื้อของพีร์ออกแล้วค่อยใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำเช็ดตัวให้อย่างเบามือ รอยห้อเลือดที่ซอกคอและหน้าอกเริ่มออกช้ำนิด ต้นแขนที่เต็มไปด้วยเนื้อนุ่มนั้นปรากฏรอยนิ้วมือเป็นจ้ำ ๆ เขาสังเกตุเห็นพีร์เริ่มมีน้ำตาออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
 เขาพอเข้าใจหล่ะ ว่าอาการของคนที่ถูกขืนใจมันเป็นอย่างไร
และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง จากฝีมือคนที่ตัวเองรัก
 เมื่อเช็ดช่วงบนเสร็จ พีร์ขอให้เขาหยุด เพราะช่วงล่างเขาจะเช็ดตัวเอง ศิริพจน์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะส่งห่อยาให้
“ใช้ซะนะครับ”
“อะไรอ่ะ” พีร์สงสัย แต่พอแกะห่อออกมาก็พบว่าเป็นยาเหน็บ เขามองหน้าศิริพจน์อย่างประหลาดใจ “นี่คุณรู้จักยาพวกนี้ด้วยเหรอ”
“อ่อ เปล่าหรอกครับ พี่เป้บอกให้ผมซื้อมาให้” เขายิ้ม ๆ
“พี่เป้?” เขานึกสักพักและนึกออก “อ๋อ ผมจำได้ล่ะ แล้วเค้ารู้ได้ยังไงอ่ะพจ” พีร์เริ่มกังวล
“อ่อ ตอนที่ผมโทรมาหาคุณหน่ะ ผมอยู่กับพี่แพรวและก็พี่เป้ พี่เป้เค้าเดา ๆว่าคุณต้องใช้อ่ะฮะ ก็เลยให้ผมซื้อติดมา”
เขาถามอย่างอาย ๆ “แล้วคุณไม่อายเหรอที่ต้องไปซื้อ..เอ่อ ยานี่อ่ะ”
“ไม่หนิครับ ผมไม่สนใจหรอก” เขายิ้มให้พีร์ พีร์เองก็ยิ้มให้เขาอย่างขอบคุณเช่นกัน
 “อ่ะ ทีนี้หลังจากที่คุณเช็ดตัวก็เหน็บยานะครับพีร์ แล้วมาทานข้าวกัน เดี๋ยวผมเอาผ้าปูที่นอนคุณกับเสื้อผ้าไปซักให้นะ”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับ พจ ขอบคุณจริง ๆ” พีร์ละล่ำละลักขอบคุณด้วยน้ำตาคลอนิด ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” เขาเข้ามาลูบหัวร่างอวบเบา ๆ “ผมจะดูแลคุณเองนะ” แล้วหันไปเปลื้องผ้าปูที่นอนใส่ตระกร้าผ้าก่อนจะหิ้วออกไปจากห้อง

ศิริพจน์เสียงโทรศัพท์ของพีร์ดังขึ้น  เขามองเห็นเจ้าตัวกำลังนอนหลับ เลยเหลือบดูเบอร์ เขาพบว่าเป็นศิลาที่โทรเข้ามา เขาไม่อยากยุ่งเรื่องของพีร์นัก แต่มาถึงตอนนี้แล้ว เขาไม่รอช้าที่จะรับสาย เขาหยิบโทรศัพท์ของพีร์ออกไปรับที่นอกระเบียง
“ฮัลโหล น้องพี”
“ว่าไงครับ พี่หยก” ศิริพจน์กรอกเสียงท้าสายลงไป
“ไอ้พจ...แกไปอยู่นั่นได้ไง” ศิลาก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกร้าวเช่นกัน
“ผมต้องถามสิว่าพี่ทำอย่างนี้กับพีได้ไง”
“ทำไม ชั้นจะทำอะไรน้องพีมันก็เรื่องของชั้น แกยุ่งอะไรด้วย”
“เหรอ...พี่เห็นพีเป็นอะไรเหรอครับ ถึงได้คิดว่าทำอะไรเค้าก็ได้”
“นี่แก...” ศิลาเริ่มมีอารมณ์ปะทุ “แกต่างหากล่ะ ถือดีมายุ่งอะไรกับน้องพีของชั้น หะ! คิดเหรอว่าชั้นไม่รู้ว่าแกเข้าหาน้องพียังไง”
“ดีหนิครับที่รู้แล้ว..” เขากรอกเสียงเย็นเฉียบลงไปด้วยความไม่สนใจ
“ไอ้พจ แกคิดจะแย่งน้องพีไปจากชั้นเหรอ นี่แพรวให้แกทำใช่ไหม”
“เปล่า..” เขาตอบเรียบ ๆ “พี่แพรวไม่เกี่ยวอะไรเรื่องนี้ด้วย เข้าใจซะใหม่นะครับพี่หยก”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นต่อ “ผมจะรักใครชอบใคร พี่แพรวหรือพ่อแม่ก็ไม่มีสิทธิมายุ่ง เรื่องนี้ทุกคนน่าจะรู้ดีนะครับ...หึหึ...ผมไม่ใช่พี่แพรวกับพี่หนิ ที่ได้ถูกจับแต่งงานกันโดยที่ไม่รู้จักคำว่ารัก”
“ไอ้พจ แก!!!.....” ศิลาโกรธจนพูดไม่ออก
“ผมขอร้องล่ะ อย่าเข้าใจพี่สาวผมผิด และที่สำคัญ พี่รู้ตัวไว้ซะด้วย ว่าพีไม่ใช่สิ่งของ พี่จะได้ทำอะไรกับเค้าก็ได้”
“แกจะทำอะไรหะไอ้พจ”
“พี่หยกคงลืมไปสินะครับว่า ตัวเองก็มีลูก มีภรรยาอยู่แล้ว ผมว่าไปดูแลพี่สาวกับหลานผมดีกว่าครับ ผมยังอยากให้หลานผมมีครอบครัวอบอุ่น แค่นี้นะครับ ผมขอตัวไปดูแลพีก่อน”  เขากดวางสายโดยทันที และกลับเข้าไปในห้อง ก็เห็นพีร์มองเขาอยู่ด้วยท่าทีสงสัย
“เอ่อ ผมเสียมารยาทรับโทรศัพท์คุณไปหน่ะครับ” ศิริพจน์ทำหน้าเก้อ ๆ
“พี่หยกโทรมาใช่ไหม” พีร์ถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด
ศิริพจน์พยักหน้ารับ พีร์มีสีหน้ากังวล แต่แววตาฉายออกถึงความดีใจ
“เค้าว่ายังไงมั่ง”
“เค้าก็ด่าผมหน่ะสิ” ศิริพจน์ยิ้ม ๆ “ผมไม่อยากให้เค้าคิดว่าจะทำอะไรกับคุณก็ได้นะ”
“พจ ผมเข้าใจเค้านะ” พูดแล้วพีร์ก็ร้องไห้ออกมา เพราะนึกถึงความเจ็บช้ำที่ลอยเข้ามาในหัว ศิริพจน์จึงโอบกอดร่างอวบนั้นอย่างปลอบโยน

[PEENAT1972]

อีป้าแก่ๆ อ่านแล้วได้แต่  พูดอะไรไม่ออกคะ  อีกทีละกัน

[nootoomtam]

อีป้าแก่ๆ อ่านแล้วได้แต่  พูดอะไรไม่ออกคะ  อีกทีละกัน

เห็นด้วยกะคุณป้าน้า....

อ่านแว้ว

พูดไรไม่ออก

เฉยๆ

ไม่ค่อยสบอารมณ์ > ไม่ค่อยชอบ พจน์ อ่า <

- - ^

[N.T.❁]

หวัดดีค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน...

อ่านจนตอนนี้คือไม่รู้จะอารมณ์ไหนเลย  
ความรู้สึกเราคือ มันก็จริงที่แบบศิลากะพีร์รู้สึกผิดเพราะแบบศิลามีลูกมีเมียแล้ว
แต่เพราะศิลารักพีร์ เหอๆ

(เห็นด้วยกะสองรีบนค่ะ)

แอบเคืองพจน์ที่เหมือนเข้ามาเป็นมือที่สามอะ
จริงๆคงต้องเคืองแพรวมากกว่า ตอนแรกบอกยอมรับแต่ไปๆมาๆไหงกลายเป็นไม่ยอมขึ้นมาซะงั้น?
แต่พจน์ก็คงแบบ เพราะชอบพีร์ เลยไม่อยากให้พีร์ต้องเจอกับอะไรแบบนี้ แต่ไม่รู้ว่าลืมไปหรือเปล่าว่าพีร์เค้ารักศิลา
ศิลาก็รุนแรงจัง   พีร์เลยเสียความรู้สึกเลยอะ
ทีนี้จะหาทางออกกันยังไง? เลิกกันเหรอ? (แล้วศิลาจะยอมเรอะ???)
คบกะพจน์??? (แต่พีร์รักพจน์เหรอ?)  
ให้ศิลาหย่าๆกะแพรวไปซะเลย (แล้วลูกอีก?)

 โอ๊ววววววว~ ปวดตับมากอะค่ะ อ่านแล้วตื้อจนแบบ อธิบายไม่ถูก
ถ้าเราเม้นอะไรไม่ดีไม่งามไป ขอโทษล่วงหน้านะคะ (ตอนนี้แบบ สงสัยต้องไปหาอะไรอ่านให้อารมณ์ดีก่อนแล้ว)
อย่าลืมมาต่ออีกนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ  
 

[j4c9y]

ต่อยกันๆๆๆๆๆ

เอิ้กๆ

[น้ำพริกแมงดา]

ภาคต่อ ตอนที่ 10
“อ่าว หยก” พลกฤษณ์ทักศิลาที่กำลังวิ่งอยู่บนเครื่องออกกำลังกาย
“ไง แจ๊ค”
“อืม วิ่งเสร็จแล้วค่อยคุยกัน”
“ได้ ๆ”
  พลกฤษณ์มองเพื่อนตัวเองที่เหมือนจะระบายอะไรบางอย่างผ่านการออกกำลังกาย ถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับแฟนเด็กของเขาแน่ ๆ ท่าทางเหมือนคนมีอะไรในใจอย่างนั้นฉายออกมาเด่นชัดจากการวิ่งอย่างบ้าคลั่ง เขาเป็นห่วงศิลาจริง ๆ

“เฮ้ย หยก แล้วนี่มาคนเดียวเหรอวะ” เขาถามเพื่อนขณะนั่งดื่มน้ำด้วยกันหลังออกกำลังกายเสร็จ
“อืม...”
“แล้วแกล่ะแจ๊ค เป็นไงมั่ง”
“เป็นไง หมายถึงอะไรวะ”
“แกคบใครเป็น เป็นไงมั่ง” ศิลาอ้อมแอ้ม
พลกฤษณ์แปลกใจเมื่อได้ยินคำถามนี้จากเพื่อน แต่ก็ตอบไป “เรื่อย ๆ ว่ะ”
“อืม เหรอ”
“แกกับน้องคนนั้นล่ะ เป็นไงมั่ง” คราวนี้พลกฤษณ์ถามตรง ๆ ศิลาถึงกับชะงัก แต่ก็ค่อย  เล่าออกไป
“มีปัญหากันว่ะแจ๊ค”
“เหรอวะ”
“ชั้นไม่รู้จะทำไงดีเนี่ยะ”
“ไหน ลองเล่ามาสิเพื่อน เพื่อชั้นจะช่วยอะไรแกได้”
ศิลาได้ยินอย่างนั้น ก็มองหน้าเพื่อนแบบกลัว ๆ พลกฤษณ์เลยตบไหล่เขาเบา ๆ
“เอาน่า อย่าลืมสิวะ ว่าชั้นกับแก ก็เป็นเหมือน ๆ กันแล้ว”
“อืม...” เขาพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเล่าปัญหาที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับพีร์ให้พลกฤษณ์ฟัง
“แกทำเกินไปป่าววะหยก” พลกฤษณ์ทำหน้าตาแหยง ๆ เมื่อได้ยินเพื่อนเล่าว่าไปทำอะไรพีร์
“ชั้นก็ว่าอย่างนั้นหล่ะ แต่ชั้นจะทำไงดีวะแจ๊ค ชั้นไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย”
“แล้วตอนทำทำไมไม่คิดวะ”
ศิลาถอนหายใจอย่างพูดไม่ออก “ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงดี ชั้นรักน้องเค้ามาก และชั้นก็ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเค้า”
พลกฤษณ์พยักหน้ารับรู้ “แล้วไม่ถามน้องเค้าสักคำวะว่าจริงหรือเปล่าที่เค้านอกใจแก”
“หลักฐานมันก็พออยู่แล้วไม่ใช่เหรอวะ ตั้งแต่ ปิดชั้นว่าใครมาช่วยทำโปรเจกต์ แล้วยังเอามันมานอนที่หอด้วยกันอีก”
“มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่แกคิดก็ได้หยก”
“ยังไงวะ”เขานึกไม่ออก พลกฤษณ์เลยบอกให้
“เท่าที่เล่ามา เจ้าพจมันไม่ได้แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของน้องพีเลยนี่หว่า มันแค่ทนไม่ได้ที่เห็นแกไปทำอย่างนั้น ลองคิดดี ๆ สิวะ”
“ถ้ามันกับน้องพีเคยมีอะไรกันจริง น้องพีคงไม่เถียงแกอย่างนั้นหรอกว่ะ” เขาถอนใจ “แกลองย้อนดูตัวเองสิวะ ว่าแกเคยถามน้องเขาหรือเปล่าว่าอยากจะทำตามที่แกบอกหรือเปล่า แกอย่าคิดดิ ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วน้องมันจะต้องทำตามเรา”
ศิลานิ่งเงียบ ทบทวน พลกฤษณ์พูดต่อ “น้องพีเป็นคนทำให้แกรู้ว่าแกชอบอะไร แกเป็นอะไร อีกอย่างน้องเขาก็ไม่ได้อยากให้แกเดือดร้อนเลยนะ แกคิดดูดี ๆ ก็ละกันหยก ว่าแกบังคับจิตใจน้องเขาในบางเรื่องมากไปหรือเปล่า”
“แล้วจะให้ทำไงวะแจ๊ค คบกันไปงั้น ๆ เหรอวะ”
“ไม่ช่ายยย ไม่ช่ายยย” พลกฤษณ์ส่ายหน้า “แกต้องรู้จักเติมเต็มความต้องการให้กัน ไม่ใช่แค่เรื่องอย่างว่าเรื่องเดียวหรอกนะเว้ย”
“แกพูดเหมือนแกเป็นผู้ชายที่ชอบผู้หญิงเลยนะ” เขาสัพยอก
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกว่ะหยก ที่พูดมามันเป็นหน้าที่ของคนรัก ต่างหาก ไม่ว่าจะคบกันแบบไหน”
“อืม ขอบใจมากนะแจ็ค” เขาถอนหายใจสบายใจขึ้น “แล้วแกว่าชั้นควรทำไงต่อไป”
“แกก็ต้องตามไปง้ออย่างเดียวแล้วหล่ะว่ะ แต่คราวนี้ชั้นว่าแกเจอหินแล้วหล่ะ”
“ไอ้พจเหรอ”
“หึ” เขาปฎิเสธ “เจ้าพจอ่ะเรื่องเล็ก แต่ตัวน้องพีเองนี่หล่ะ เรื่องใหญ่ เห็นแกเล่าว่าน้องเขาบอบบางซะขนาดนั้น แกทำอย่างนี้ ใครไม่เกลียดแกก็บ้าแล้วว่ะหยก”
“อืม ...”
“เอาน่า สู้ต่อไป ขอให้คืนดีกันเร็ว ๆ ก็ละกันนะ” พลกฤษณ์อวยพร แล้วก็เดินออกไปปล่อยให้ศิลานั่งคิดเรื่องต่าง ๆ อย่างทบทวน
  พลกฤษณ์เหลียวมองเพื่อนที่นั่งจมอยู่กับความคิดคนเดียว เขาเห็นใจทั้งเพื่อนเขา และคนรักที่อ่อนวัยกว่า แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่า ศิริพจน์ เข้ามาเป็นอีกคนที่หลงรักพีร์จริงอย่างที่เพื่อนเขาบอกหรือเปล่า

    สำหรับศิริพจน์ การดูแลพีร์ในหนึ่งวันที่ผ่านมาผ่านไปด้วยดี พีร์มีอาการแจ่มใสขึ้นมาก อาจจะเป็นเพราะว่า เขาไม่เคยปล่อยให้พีร์ได้อยู่คนเดียวนาน ๆ และตกกลางคืนเขาก็ทนไม่ได้ที่เห็นพีร์ร้องไห้ จากที่นอนอยู่ข้างล่างเตียง เขาก็ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นพีร์จมอยู่กับฝันร้ายอีกครั้ง เขาค่อยขึ้นไปลูบผมและลูบต้นแขนอย่างปลอบโยน พีร์เมื่อรู้ว่าศิริพจน์มาอยู่ข้าง ๆ เขา เขาจึงโผเข้าไปซบอกอุ่นนั้นในทันที
   ศิริพจน์ยิ้มอบอุ่น ตามความเป็นชายที่ต้องปกป้องดูแลคนรัก เขาประคองร่างอวบนั้นให้นอนลง พีร์เองก็ยังไม่หยุดร้องไห้ แต่ก็รู้สึกดีขึ้นที่มีศิริพจน์มาอยู่ข้าง ๆ
“ไม่ต้องกลัวนะ...ผมอยู่กับคุณแล้ว..” ศิริพจน์กระซิบข้างหูพีร์ด้วยเสียงนุ่มนวล
เขากอดร่างสูงสมชายนั้นแน่นขึ้น ราวกับหาที่พักพิงและความอบอุ่นเพื่อที่จะทำให้รู้สึกดีขึ้นมา จนกระทั่งเขาหลับไปในอ้อมอกด้วยความรู้สึกที่อบอุ่นและปลอดภัย

“นังแพรว แกจะเอาไงต่อไปดียะเนี่ยะ” ปกรณ์ถามนลพรรณขณะรับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันสองคน
“เรื่องอะไร เรื่องของพจกับหยกอ่ะเหรอ” เธอตอบรับ เหมือนจะพอเดาใจของเพื่อนได้
“ก็ใช่หน่ะสิคะ น้องแกกับผัวแก ดูท่าจะประกาศสงครามแย่งนังหนูซะขนาดนั้น แกว่าไงหะ”
“ชั้นจะว่าไงได้ล่ะเป้” เธอถอนหายใจ “ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้ชั้นไม่ขอยุ่งด้วยก็แล้วกัน”
ได้ไงหะนังแพรว อีกคนก็น้อง อีกคนก็ผัว แกจะไม่ทำอะไรมั่งเลยเหรอ”
“แล้วแกจะให้ชั้นทำอะไรหะนังเป้ ไหนแกลองบอกมาสิ”
“ก็แบบ เป็นพี่เลี้ยงให้ใครสักคนไงล่ะ อย่างเช่นตอนนี้ แกเป็นพี่เลี้ยงให้น้องชายแก”
“ที่ไหนล่ะ นังเป้ ชั้นเป็นพี่นะ ชั้นไม่ช่วยน้อง ไม่เข้าใจน้อง แล้วชั้นจะเกิดมาเป็นพี่เค้าไปทำไม”
“คร่ะ มันก็ใช่ แต่อีกคน แกก็เห็นดีเห็นงามด้วยไม่ใช่เหรอ ที่จะให้เค้ามีนังหนูนั่น”
“ชั้นไม่อยากให้หยกเค้าเสียใจหน่ะ” นลพรรณพูดเบา ๆ “หยกเค้าน่าเห็นใจนะ ชีวิตเค้ามีแต่คนอื่นเลือกให้มาตั้งแต่เล็กจนโต และก็เรื่องของชั้นอีก น้องพีนี่หล่ะ ทำให้เค้าเจอตัวเองจริง ๆ และก็เป็นสิ่งแรกในชีวิตเขาที่เขาตัดสินใจเลือกเอง”
“เฮ้อออ...” ปรกณ์ถอนใจ “แล้วน้องพจขาล่ะ”
“ชั้นก็ชอบน้องพีนะ และก็รู้สึกดีถ้าน้องเค้าจะมาเป็นแฟนพจ ถึงแม้น้องชั้นจะกลายเป็นเกย์ แต่ชั้นก็รู้สึกดีกว่าถ้าเค้าจะคบผู้หญิงแย่ ๆ”
“เหรอ... ยังไง”
“ชั้นเห็นแต่ละคนที่พ่อแม่พามาดูตัวนะ แล้วก็เพื่อนเค้าบางคนที่คณะนะ ชั้นรู้สึกไม่ชอบเลย ดูแปลก ๆ แรง ๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“แล้วนังหนูนี่ล่ะ”
“ก็ ไม่รู้อ่ะ แต่ชั้นชอบเค้านะ”
“ค่ะ สรุปก็คือ แกไม่อยากเข้าข้างใครทั้งนั้น”
นลพรรณพยกหน้า “ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตาละกัน ชั้นไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว”
“โอเคค่ะ แต่ชั้นก็ไม่อยากเห็นใครเลือกตกยางออกอีกนะคะ สงสารนังหนูนั่นจังเลยนะแก”
“อืม ...แต่ชั้นมั่นใจนะว่า ถ้าพจออกปากดูแลน้องพีขนาดนี้แล้ว เค้าคงจริงจังล่ะ” เธอพูดอย่างรู้นิสัยน้องชายตัวเองดี
“คร่ะ เฮ้ออออ” ปกรณ์ถอนใจ แล้วฉับพลันก็กรี๊ดออกมาเหมือนผีเข้า
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมไม่มีผู้ชายมารุมรักชั้นเหมือนนังหนูพีมั่งยะ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!"

[dahlia]

อิพี่หยก ชั้นเชียร์แกอยู่นะ ตั้งสติหน่อยสิยะ 
แต่น้องพจน์ก็แสนดีนะเนี่ย แอร๊ยยย

[maicy]

นี่ยังมีคนมาชอบน้องพี เพิ่มอีกคน ถ้าเพื่อนพี่หยกชอบน้องพีด้วยล่ะก็ เป็นกำลังให้นะคะ ไม่ค่อยได้เม้นไม่โกรธนะคะ 

[❝CHŌN❞]

 

ไม่รู้จะพูดไง

พี่หยก ตอนนี้ชั้นเชียร์พี่หละกัน