หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[Monkizzz]

ชอบมาก ๆ ขอบคุณที่ให้ความสนุก

[bosszukung]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่แต่งมาให้อ่านนะครับ สนุกมากเลย

[killer prince]

ถ้ามีเรื่องใหม่ไงก็บอก้วยนะคะ

ชอบมากเรื่องนี้ ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่มีให้กันคะ

คิกคิก

[toou]

ยังรอให้สองคนนี้ผ่านวิกฤตินี้อยู่น๊าาาาาาาาาาาาาาาา  อยากอ่านต่อจังเลยคร่า

[info001]

ไม่เป็นไรครับ ถึงจะจบแบบนี้ก็ตาม ที่เหลือผู้อ่านคงต้องใช้จินตนาการกันเอาเอง 
ซึ่งที่จริงก็ไม่ต่างไปจากชีวิตจริง เพราะชีวิตของเรายังไม่จบ ยังคงต้องดำเนินต่อไป...จนกว่าจะถึงวันนั้น 

[kingphai]

1ปีที่รอ มันนานแสนนาน
แต่สามปีที่ไม่มีกัน
ทำไมมันเหมือนแป๊บเดียวเองล่ะ..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์นั้นมาสิบปีแล้วนะ

[due]

คิดถึงเพื่อนๆจังครับ
คิดถึงโจ๊กและจูนด้วย
คิดถึงเวลาที่ต้องมานั่งปั่นพิมพ์ให้เสร็จเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆรอนาน
คิดถึงเวลามานั่งอ่านเม้นท์แล้วยิ้มหน้าบาน
คิดถึงเวลาได้ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดที่มีผ่านตัวละคร
คิดถึงเวลาดีดีที่อยู่คู่กับเรื่องนี้
คิดถึงจริงๆนะเนี่ยะ
.

.
.
.
.
ทำไงดี
.
.
.
.
ที่ต้องมานั่งเพ้ออย่างนี้
เพราะกำลังฟังเพลง "เบาเบา..." อยู่นะครับ
เพลงนุ่มมากกกกกกก....เพราะจุจุจุ
เลยพาลทำให้นึกถึงโจ๊กกะจูน
เพราะมันช่างตรงกับเรื่องราวของโจ๊กกะจูนอะไรเช่นนี้
รักกันเบาเบา....ค่อยๆรัก...ไม่ต้องเร่งไม่ต้องร้อน....
บางเวลาที่ไกลกันก็ไท่เป็นไร...เพราะต้องมีสักวันที่ได้ใกล้กันอยู่แล้ว....ตอนนี้ก็เจอกันในฝันก่อนละกัน
หลงลืมกันได้บ้างในบางเลา....เข้าใจ...แต่พออยู่คนเดียวก็อย่างลืมคิดถึงกัน


โอ๊ย.....จะบ้าตาย...เพลงอะไรจะเพราะเวอร์ซะขนาดนี้

พร่ำเพ้อเสร็จแล้วครับ
ไปล่ะ

[Smirnoff]

    คู่นี้น่ารากกกกกกกกก    อ่านไปยิ้มไปตลอดทั้งเรื่องเลย   

[hardened-boy]

 
จบแบบนี้ก็ดีครับน้องดิว
ขอบคุณน้องดิวมากที่มาแต่งเรื่องดีๆให้อ่าน แบบยาวเหยียด

เรื่องหน้ามาเร็วๆนะครับ  รออ่านอยู่

 

[bbbb]

  อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆๆๆ จัง รู้สึกมีความสุขกับการได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้

จะเป็นกำลังใจให้ต่อไปเรื่อยๆๆน่ะ  และแอบหวังเล็กๆๆว่าอาจจะมีการเดินเรื่องต่อไปอีก


ขอบคุณมากกกกก

[sicrobara]

ว้าววววว สนุกมากกก ชอบๆมากๆๆๆ อยากกลับไปใช้ชีวิต ม ปลายมั่ง บังเอิญเรียน ปวช 5555 ไรต์เตอร์เก่งมากๆ เลยครับ

เป็นกำลังใจให้นะครับ สุดยอดจิงๆ ตัวดิว อิอิ

[due]

คนเราอยู่ไม่ได้ตลอดชีวิตกับความทรงจำเก่าๆหรอกครับ
เพราะความทรงจำของเราจะเพิ่มขึ้นทุกวินาทีที่เรายังหายใจอยู่....
เมื่อมีความทรงจำใหม่เพิ่มเข้ามา....ความทรงจำเก่าก็จะถูกลบออกไปโดยที่เราเองก็ไม่ทันรู้ตัวหรอก...
แต่กฏทุกข้อในโลกมันก็ต่างก็มีข้อยกเว้นด้วยกันทั้งนั้นใช่มั๊ยละครับ....(ตกลงกฎมีไว้เพื่อยกเว้นใช่มั๊ย...หึหึหึ)
เหมือนกับผมตอนนี้ไง....ผมไม่รู้ว่าชีวิตผมที่ผ่านมา 19 เกือบจะ 20 ปีที่ผ่านมา....ความทรงจำของผมเพิ่มเข้ามาเท่าไร...และถูกลบไปมากเท่าไรแล้ว...ผมไม่เคยรู้เลย...และไม่เคยคิดอยากจะรู้ด้วย
ทุกอย่างมันเพิ่มเข้ามาโดยอัตโนมัติและก็ถูกลบออกไปโดยอัตโนมัติเหมือนกัน....
ในช่วงเกือบ 2 ปีนี้...ความทรงจำของผมถูกเพิ่มเข้ามามากเหลือเกิน...และก็ถูกลบออกไปมากเหมือนกัน



แต่มีความทรงจำอยู่อย่างหนึ่งที่มันไม่เคยลบออกไปจากใจและความทรงจำของผมได้เลย....กลับตรงกันข้าม มันกลับติดแน่นฝังตรึงอยู่ทุกอณูในตัวของผม...ที่คอยหล่อเลี้ยงผมให้รอได้
จะว่าไป...ตลอด 10 เดือนที่ผ่านมา ผมยืนอยู่ได้ ยิ้มอยู่ได้ หัวเราะอยู่ได้ และรออยู่เพื่อวันนั้นได้ก็ด้วยความทรงจำทั้งหมด....ความทรงจำเกี่ยวกับคนๆนั้น....ความทรงจำที่กำลังจะเป็นปัจจุบัน...ความทรงจำที่สามารถสัมผัสได้....ความทรงจำที่ผมสามารถกอด และบอกว่า "รัก"ได้...ไม่ใช่ความทรงจำที่เป็นแค่ความทรงจำเท่านั้นอีกต่อไป


ผมสอบไฟนอลเสร็จเร็วเลยกลับบ้านได้เร็ว....ผมจบปีหนึ่งแล้วนะครับ...ผมกำลังจะได้เป็นรุ่นพี่...และกำลังจะได้อยู่กับคนที่ผมรัก...
วันก่อนผมโทรไปถามเสก...เสกมันบอกว่ามันยังสอบไม่เสร็จ...อีกประมาณ 2-3 อาทิตย์โน่นแหละกว่าจะได้กลับบ้าน
ส่วนคนๆนั้น...ผมไม่ได้ถามถึงและไม่เคยถามถึงด้วย...เพราะผมอยากซื่อสัตย์กับตัวเองให้ได้....
ไอ้ปาล์มก็ยังไม่กลับเหมือนกัน...ผมเลยต้องนอนแกร่วอยู่ที่บ้านคนเดียว...
อีกสองเดือน...เราจะได้เจอกันแล้วนะ...เจ้าความรักของข้า


"นั่นพ่อกับแม่เก็บกระเป๋าเสื้อผ้าจะไปไหนกันเหรอครับ?...." ผมถามแบบงง..ก็พวกท่านเล่นแพ็คกระเป๋าอย่างกะจะย้ายบ้านนั้นแหละ
"พ่อกับแม่กะว่าจะไปเที่ยวพักร้อนกันซะหน่อยนะลูก....แม่เก็บของครบแล้วแน่นะจ๊ะ..." ตอนท้ายพ่อหันไปถามแม่
"แม่ไม่ใช่คนขี้ลืมนะ....ถ้างั้นแม่คงลืมไปแล้วแหละว่าแม่รักพ่อมากแค่ไหน...." ดูครับบุพกาารีของผม หวานไม่เกรงใจลูกเลย
"แต่พ่อว่าแม่ลืมบางอย่างหรือแกล้งลืมกันแน่น้า...."
"อ๋อ....ถ้าเรื่องนั้น...แม่ไม่ได้ลืมหรอก...แค่ยืดหยุ่นให้...เห็นว่าทำตัวดี...ก็เลยมีรางวัลให้หน่อยนะ..." ยิ่งพูดกัน ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่....
"แล้วผมละครับ พ่อ...แม่...ผมเพิ่งกลับมาบ้านแค่อาทิตย์เดียวเองนะครับ...แล้วนี่พ่อกับแม่จะทิ้งผมแล้วไปเที่ยวกันแค่สองคนเท่านั้นเหรอครับ....ไม่ใจร้ายกับลูกชายคนนี้ไปหน่อยเหรอครับ...." ผมพูดแบบงอนๆ...
"ก็...ตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน...ตอนนี้ลูกอยู่แล้ว...พ่อกับแม่เลยไปเที่ยวกันได้ไง....หรือว่าจูนไม่อยากให้แม่ไปพักผ่อนบ้าง...งั้นแม่ไม่ไปก็ได้นะ....พ่อไปคนเดียวนะ...แม่จะอยู่กับลูก" ดูครับ...ดูแม่ผม...ผมรู้ว่าแม่แหย่ผมหรอก...เพราะพูดไปท่านก็อมยิ้มไป....แกล้งกันได้นะแม่เรา
"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย...จูนแค่ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว..."ผมพูดเสียงอ่อยๆตามประสา
"ทำไมลูกจะอยู่คนเดียวไม่ได้....ลูกโตแล้ว...โตมากขึ้นกว่าเดิมมาก...โตมากพอที่จะรักใครได้แล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ...กะอีแค่อยู่คนเดียวมันไม่ใช่เรื่องยากหรอก..." ฮึ...พูดอย่างนี้ผมจะไปเถียงไรได้ละครับ
"แล้วพ่อกับแม่ไม่ห่วงผมเหรอครับ....?"
"ทั้งหวงทั้งห่วงเลยแหละ....แต่แม่เคยกล้าให้ลูกรักกับใครบางคนแล้ว....ทำไมกะเรื่องแค่นี้แม่จะไม่กล้าให้ลูกอยู่คนเดียวแหละ...ใช่มั๊ยจ๊ะ..." ผมไม่เถียงแล้ว...ดูนั่นพ่อก็พลอยเออออไปกับแม่ด้วย
"ผมไม่เถียงแล้วครับ ยิ่งเถียงเหมือนยิ่งเข้าตัวไงไม่รู้...ขอให้เที่ยวให้สนุกนะครับพ่อแม่....เดินทางปลอดภัยนะครับ...ผมรักพ่อแม่นะครับ...."
"พ่อก็รักลูกนะ...ดูแลตัวเองอด้วยละ...แล้วพ่อจะโทรหาบ่อยๆ..."
"แม่ก็รักลูกนะ....การที่พ่อแม่ไม่อยู่คราวนี้...อาจจะมีเรื่องดีดีเกิดกับลูกก็ได้นะ....ดูและตัวเองดีดีนะ...."
"ครับผม......"
ผมเดินไปส่งพวกท่านขึ้นรถ.....รักของผมจะเป็นเหมือนของพ่อกับแม่มั๊ยนะ....
แต่รักของใครมันก็เป็นแบบของคนนั้น...นำมาเปรียบเทียบกันไม่ได้หรอก



นี่ผมนั่งๆนอนๆมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ...หลังจากที่โดนทิ้งให้อยู่คนเดียว
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา...พ่อแม่โทรหาผมวันละ 3 ครั้ง คือ เช้า เที่ยง เย็น  
พวกท่านก็จะเล่าว่า วันนี้ไปไหนมาบ้าง ทานอะไรบ้าง ทำอะไรกันบ้าง
ดูพวกท่านมีความสุขมาก
แล้วสุดท้าย...ท่านจะบอกผมเหมือนกันทุกครั้งว่า...."ความสุขจะเป็นของลูก"



สุขเหรอครับ...สุขกับการอยู่คนเดียว
สุขกับการต้องทะเลาะกับตัวเองในห้องครัวทุกวัน....หนักเข้าเลยไปหาซื้อกินดีกว่า....เอ้อ....


วันนี้อากาศร้อนมากกกกกกกกกกกกกก
เลยไม่อยากไปหาไรกินข้างนอก....ก็เลยเข้าครัวทำกินเอง....แค่พอประทังชีวิตก็พอมั้ง...เบอร์โทรรถพยาบาลอะไรนะ.....อาจจำเป็นต้องใช้

ว่าแล้วผมก็ค้นหาของในตู้เย็นมาเตรียมไว้
ที่หาได้คือ หมู ผักคะน้า ไข่...แล้วนี่จะทำอะไรด้บ้างละ...เอาวะ

ว่าแล้วผมก็หันมาหยิบมีดเริ่มหันผัก.....หั่นแบบเงอะๆงะ...นี่ถ้าเป็นมัน...คงไม่ลำบากแบบผมหรอก...เอ้อ...คิดถึงมันอีกแล้ว
แต่ถ้ามันอยู่ ผมคงไม่ต้องมาลำบากแบบนี้หรอก แค่นั่งเฉยๆ เดี๋ยวมันก็ทำให้กิน....
หั่นผักเสร็จ ผมก็หันมาหั่นเนื้อต่อ
แล้วทำไมเนื้อมันแข็งอย่างละ....โธ่เว้ย...ทำไมยากอย่างนะวะ!!!!!!!!
โจ๊ก....เมื่อไรจะกลับมาทำอาหารให้กูกินซะที....กูคิดถึงมึงจะตายแล้วนะ....!!!!!!!!!!!


"ฉึก....โอ๊ย!!!!!......ให้ตายสิ...."
เลือดผมไหลหยดลงบนโต๊ะ....เจ็บชะมัด...

แล้วจู่ๆก็มีมือที่ไหนไม่รู้โผล่มาจับมือผม...
ผมหันไปมองแล้วก็....................










เห็นใครคนหนึ่งกำลังดูดเลือดจากนิ้วมือของผมอยู่....
ดูดอยู่ไม่นาน....เค้าก็เอานิ้วผมออกจากปากเค้า...เลือดหยุดไหลแล้ว.... แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือผม
ส่วนผมนะเหรอ....อึ้งรับประทานไปนานแล้ว


"ทำไมไม่รู้จักระวังบ้างนะ...แล้วเจ็บมากมั๊ย....ดูสิแผลไม่ใช่เล็กเลย....บอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าให้ดูแลตัวเองดีดี..."











หึหึหึ....
ไม่ได้มีใครเรียกร้องหรอกครับ สำหรับตอนพิเศษ
แต่ใจผมมันเรียกร้องเอง....
ก็คนมันคิดถึงอะ....ช่วยไม่ได้จริงๆ
กรรมเลยตกอยู่ที่เพื่อนๆ...ที่อาจจจะต้องมาอ่านเรื่องนี้อีก....
หรือว่าไม่มีใครอยากอ่านเรื่องนี้แล้ว...ชิส์
ไม่อยากอ่านแต่อยากเขียน....นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ

ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆครับ

[lasom]

คุณดิวย่องมาต่อแบบเงียนๆเลยนะ :a5:อิอิ คิดถึงจังเลยยยยยย
โอ้ยยย โจ๊กมาแบบพระเอกมากมาย :-[แต่คงต้องจูบปลุกแล้วล่ะ
เพราะนู๋อ่อนเราช๊อคไปแล้ว (แอบสั้นนะคุณดิว)

[yeyong]

สั้นไปค่ะ
แก้ความคิดถึงไม่หาย

[WhatLoveIs]

คุณดิวย่องมาต่อแบบเงียนๆเลยนะ :a5:อิอิ คิดถึงจังเลยยยยยย
โอ้ยยย โจ๊กมาแบบพระเอกมากมาย :-[แต่คงต้องจูบปลุกแล้วล่ะ
เพราะนู๋อ่อนเราช๊อคไปแล้ว (แอบสั้นนะคุณดิว)

เงียนๆ อ่านแล้วสะดุดกึก แบบว่าแอบคิดลามกเลยอ่ะค่ะ (เค้าแซวเล่นน้า)

ขอบคุณน้องดิวมากนะคะ พี่ก็คิดถึงโจ๊กกับจูน
ดีใจที่เค้าได้กลับมาเจอกัน มีความสุขอ่ะ ดีใจที่ยังคงรักและคิดถึงกัน

จะดีใจกว่านี้อีกมากๆ ถ้าน้องดิวช่วยมาต่ออีกนะจ้ะ

ขอบคุณมากๆ จ้า -3-

[SPSJ]

 
ขอบคุณน้องดิวที่กลับมาเขียน ยังไงก็ต้องอ่าน

[win200]

มาสั้นๆ ไม่หายคิดถึงเรย ก็ตอนพิเศษอีกๆๆๆ รอคร๊าบ

[DeJavu~ ★]

มาสั้นๆๆอ่าพี่ดิว

ยังไม่ให้คิดถึงเลย

ถ้าอยากให้หายต้องยาวกว่านี้

คิดถึงเรื่องนี้มากๆๆๆแบบว่าไม่อยากให้จบเลย

คิดถึงมากๆๆๆๆ

แต่ว่าจะมาแต่งต่ออีกปะ

เค้าจะรอน๊าาาาาาาาา

[beambeam]

  มีมาแค่นี้เองเหรอ...ไม่ยอมนะ รีบมาต่อเร็วๆนะครับ ขอเป็นภาค 2 ก็ได้ นะครับ จะรอนะครับผม 

[TaM_ZA]

เป็นกำลังใจให้ครับ ^^(สำหรับเรื่องราวความรักดีๆ)

[Bi-toey]

ถึงสั่นแต่ก็ชอบบบบบ ><'
หายคิดถึงได้หน่อยๆ มาต่อตอนพิเศษอีกกกกก

[kihaezzzzzz]

เเอบสั้นนะ

อยากอ่านต่ออ่าา  รีบมาต่อนะ

[qq_oo]

อยากอ่านต่ออีกอ่ะ

มันสั้นไป

[Killua]

คนเขียนมาปลุกระดมคนอ่านให้อยากอ่านอีกอ่ะ อยากอ่านตอนต่อๆๆๆๆๆๆไปอีกอ่ะ

[Bejae]

คิดถึงคุณดิวววววววววววววว
คิดถึงมากกกกกกกกกก คิดถึง สอง จอ

รออยู่น๊า า

[NUTTYZERO]

อ๊ากกกกกกกกกกกก....มาได้สั้นมาก

แต่ก็ประทับใจ ^^!

[yakusa]

พออ่านจบ ก็มีตอนพิเศษมาเลย ดีจัง  ชอบ 

รอตอนพิเศษ ของพิเศษ ของพิเศษ  ต่อไป

[due]

"เอ๊ย!!!!อ่อน...มองนานเกินไปรึเปล่า.....อ่อน..."
"............" ทำไมแมงหวี่มันถึงได้บินวนในหัวผมเต็มไปหมดอย่างนี้ละ
"อ่อน.....เอ๊ย....."
"............." แผ่นดินไหวเหรอ....ทำไมตัวผมมันถึงโยกไปโยกมาอย่างนี้ละ.....อ๋อ...ไอ้คนตรงหน้ามันกำลังเขย่าตัวผมอยู่นี่เอง
"เสียเลือดมาก...ถึงกับช็อคไปเลยเหรอ...หึหึหึ..."
"........"สงสัยจะเป็นจริงอย่างที่มันว่า เพราะตอนนี้ผมยืนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว...หน้ามืดคล้ายจะเป็นลม
"สงสัยคงต้องผายปอดเพื่อเพิ่มออกซิเจนซะหน่อยแล้ว....."
"........" ดีดีดี....อยากได้ออกซิเจน....


เอ๊ย.......เปลืองตัวอีกแล้วกู...

ไหนบอกจะเอาออกซิเจนให้ผม แต่กลับดูดปากผมเอาๆ...ออกซิเจนของผมมีแต่จะออกนะซิไม่ว่า...
แต่มีความสุขจังแฮะ

"อื้อ...อื้ม...." ผมเริ่มทุบหลังมัน เพราะลมจะใส่เอาจริงๆแล้ว หายใจไม่ทัน
"อะไรครับ...." ยังจะมาพูดอีก....ปากมันพูดแต่ยังไม่ยอมห่างจากปากผมเลย
"พอก่อน....หายใจ.....ไม่......ทะ...ทัน...."
"ก็กำลังให้ออกซิเจนอยู่นี่ไง......" มันผละออกจากหน้าผม......และจูบที่หน้าผากแทน....ผมเลยอาศัยช่วงจังหวะนั้นโกยอากาศเข้าปอด



มันยืนส่งยิ้มนิ่งๆให้ผม.....
ผมค่อยเอื้อมมือไปสัมผัสหน้ามัน...มือมันเองก็วางทาบทับบนมือของผมอีกที
"โจ๊ก...จริงๆ...ฮึ....จริงๆ...ใช่ฮึ.....มั๊ย...."  มึงจะมาสะอื้นอะไรตอนนี้ห๊าไอ้จูน
"แล้วยังมีใครที่รักจูนมากกว่าโจ๊กอีกมั๊ยละ....หึ๊...?"
"ฮือๆๆๆๆๆ....ไอ้บ้าโจ๊ก...ไอ้โจ๊กบ้า....รู้มั๊ยว่าคนเค้าคิดถึงมากแค่ไหน..." ผมโผกอดมันจนมันเซไปพิงกับขอบโต๊ะ.....ผมกอดมันแน่น...แน่นมาก....แต่มันก็ไม่มากเท่ากับความคิดถึงที่ผมมีให้มันมาตลอดหรอกครับ
"มันก็คงมากพอกับที่โจ๊กก็คิดถึงจูนนั่นแหละครับ...." มันลูบหัวผมเบาๆเหมือนที่เคยทำมาตลอด...สัมผัสนี้ไงที่ผมโหยหา...สัมผัสนี้ไงที่ผมเฝ้าคอย...สัมผัสนี้ไงที่ผมไม่เคยลืมแม้จะผ่านมานานแล้วแค่ไหนก็ตาม
"ฮือๆๆๆ....ฮึๆๆ....อย่าไปไหน....ฮึฮึ...อีกนะ....ฮึฮึ...ยะอยู่ด้วยกัน...ตลอดไปนะ..."
"รักมากขนาดนี้ไง...จะไปไหนได้อีกละครับ....ฟืด..." มันหอมผมของผม....คำพูดนี้ไง...นำ้เสียงนี้ไงที่ผมอยากได้ยินทุกวินาที...น้ำเสียงนี้ไงที่ทำให้ผมยิ้มได้ คำพูดนี้ไงที่ทำให้ผมสามารถผ่านวันเวลาเหล่านั้น...รอเพื่อที่จะฟังคำนี้จากน้ำเสียงนี้...จากคนตรงหน้าผมในตอนนี้
"ฮึฮึ....ถึงอยากจะไปก็ไม่ให้....ฮึๆๆๆไปไหนแล้วทั้งนั้น..."
"ถึงจะไล่....ก็ไปไหนแล้วครับ...."มันลดมือลงมากอดเอวผมไว้หลวมๆแล้วโยกตัวผมไปมาเบาๆ

เรายืนกอดกันอยู่อย่างนั้นนานเท่าไรไม่รู้...แต่ที่รู้คือ...ผมยังไม่หายคิดถึงมันเลย ยังอยากกอดมันอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ...ยังอยากอยู่ในอ้อมของมันแบบนี้ไปเรื่อยๆ...ยังอยากได้ยินคำว่ารัก...คำว่าคิดถึงจากมันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ...
"ไหน...ขอโจ๊กดูหน้าความรักของโจ๊กให้ชัดๆหน่อยสิ.....ว่ามีไรเปลี่ยนไปบ้าง...."  มันผลักผมออกจากอกมันเบาๆ...แต่มีหรือผมจะยอม...ก็บอกแล้วไงว่าผมยังอยากกอดมันอยู่...อีกอย่างสภาพหน้าผมตอนนี้คงแย่เอามากๆ...ทั้งน้ำมูกน้ำตาผสมปนเปกันไปหมด....ผมอยากให้มันเห็นผมในสภาพที่ดีกว่านี้
"ไม่เอา...จะกอด....ก็บอกว่าจะกอดไง...."
"อย่าดื้อสิครับ....ขอดูหน้าหน่อย....เดี๋ยวคืนนี้ยอมให้กอดทั้งคืนเลยเอ้า....ขอดูหน้าคนที่โจ๊กรักหน่อยนนะครับ....นะนะนะ..." แล้วพอมันอ้อนอย่างนี้...ผมเคยขัดใจมันได้มั๊ยละ....
เดี๋ยวมันคงจะหัวเราะเยาะผมจนท้องแข็งตายไปเลยก็ได้ที่เห็นสภาพหน้าตาของผมในตอนนี้
........
.
.
.
.
.
.
.
.
"คนที่โจ๊กรักยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลยนะครับ.....ยังน่ารัก"
"........" ไม่ยักล้อแฮะ....แถมยังมอบสัมผัสที่แสนจะเบาแต่อบอุ่นให้กับใบหน้าผมอีก
"จูนรู้มั๊ย....โจ๊กคิดถึงคนๆนี้มากมายแค่ไหน....อยากมองตาคู่นี้มากแค่ไหน....อยากสัมผัสแก้มป่องๆนี้แทบขาดใจ....อยาก....ปากนี้จนเกือบทนไม่ไหว.....จูนยังน่ารักเหมือนวันแรกที่โจ๊กรักจูนเลยรู้มั๊ย...." น้ำเสียงมันเริ่มสั่น ตามันเริ่มแดง แต่ไม่ไม่อะไรที่ไหลหยดลงมาจากตาของมัน
"โจ๊กก็เหมือนกันนะ......ยังหล่อเหมือนเดิมหรือมากขึ้นก็ไม่รู้....ยังน่ารัก ยังอบอุ่น...เหมือนเดิม...."
มันดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง....มันช่างคุ้มค่ากับสิ่งที่ผมรอคอยมาตลอดจริงๆครับ.......
คนที่ผมรักและรักผม....เค้ายืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว...เรากำลังอยู่ในอ้อมกอดกันและกัน
เวลาที่ทรมานมันจบลงไปแล้วใช่มั๊ยครับ.....

[qq_oo]

เย้ๆๆ  happyๆๆๆๆ

[DeJavu~ ★]

โห พี่ดิวมาตามคำเรียกร้องจริงๆๆๆ

มาเร็ว เคลมเร็วแบบนี้แฟนพันธุ์เเท้แบบผมรักตายเลย

ในที่สุดโจ๊กกับจูนก้อกลับมาอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน

้แฮปปี้เลยอ่า แต่ถ้าให้ดีนะพี่ิดิวเค้าอยากได้ฉาก nc อ่าถึงว่าเป็น

ของแถมให้หายคิดถึงกัีน ยังไงก็จะรอพี่ดิวนะคร๊าบบผม

สู้ๆๆครับพี่ดิว