"ดีนี่...สงบสติอารมณ์กันได้แล้ว...แต่ครูว่าน่าจะไปสงบต่อที่สนามบอลนะ..."
"โห...." เสียงระงมเลยครับทีนี้....
"เดี๋ยวนี้...ถ้ายังมีเสียงกันอีก จะเพิ่มวิ่งด้วย...เรียนด้วยกันยังจะมามีเรื่องกันอีก..."
สรุปทุกคนต้องไปยืนกลางแดดกันที่สนามบอลครับ โทษฐานไม่มีนำ้ใจนักกีฬา
ในสนามบาสจึงเหลือผมกับ...ไอ้โจ๊กเท่านั้น
เพราะผมเจ็บข้อเท้า
ส่วนมันต้องพาผมไปห้องพยาบาล...แต่ต้องรับโทษชดเชยวันหลัง
ผมพยายามลุกขึ้นหลายครั้ง...แต่ไม่สำเร็จเพราะเริ่มปวดที่ข้อเท้ามากขึ้น
"ไม่ไหวก็บอกสิ...อย่าฝืน อย่าอวดดี..." มันเข้าประคองผม
"ปล่อยนะ...กูยืนเองได้" ผมพยายามผลักมัน
"เจ็บขนาดนี้ยังปากดีอีกนะ...มันน่าจะโดนหนักกว่านี้นะ..."
"นี่...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้..." ผมเสียงแข็งเลยครับทีนี้...
"อยู่นิ่งๆสิ...."
"ก็กูบอกว่าอย่ามายุ่งไง...."
"มึงจะเดินไปดีดีโดยมีกูช่วยพยุง หรือจะให้กูอุ้มไปเลย..."
"ไม่เอาอะไรทั้งนั้น...กูไปเองได้..."
"ได้....."แล้วมันก็ปล่อยมือผมทันทีเลย
"โอ๊ย!!!!!. " เจ็บหนักกว่าเดิมอีก...ปล่อยลงมาได้นะไอ้บ้า
"เป็นไงละผลของคนอวดดี"
"ไอ้บ้า...ปล่อยลงมาได้นะมึง...เจ็บนะเว้ย"
"ก็ใครละแหกปากว่าให้ปล่อยๆอยู่ได้...พอไม่ปล่อยก็ทำตาเขียวใส่...ก็ปล่อยแล้วไง..."
"ไอ้คนใจร้าย...ไอ้คน...ไอ้คน...ฮึก...ฮึก..." มันมีก้อนแข็งๆมาจุกที่คอผมแล้วครับตอนนี้
"เอ๊ย..อ่อน กูขอโทษ...กูไม่คิดว่ามึงจะเจ็บขนาดนี้...อย่าร้องสิ...กูขอโทษ..." มันวิ่งมาดูทันทีเลยครับ
"ไม่ต้องมายุ่งเลย...."
"ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ..."
"คนใจร้าย...ใจร้ายที่สุด..."
"ครับ..ใจร้าย...ใจร้ายที่สุดเลย...เลวด้วย...งั้นมาขี่หลังคนใจร้ายนะ...คงเดินไม่ไหวหรอก..."
มันจะให้ผมขี่หลัง..ฮิฮิฮิ...สำเร็จ...มารยาผมยังใช้ได้อยู่...มึงหนีกูไม่พ้นหรอกไอ้โจ๊กเอ๊ย!!!!!!!!!!
ผมขี่หลังมันอย่างกะลิูกลิงเกาะหลังพ่อลิงงั้นแหละ
โชคดีหน่อยครับที่นักเรียนไม่เพ่นพ่านเท่าไร ผมเลยไม่อายมาก
"ทำไมถึงยอมใหู้ขี่หลัง?"
"หืม?"
"กูถามว่าทำไมถึงยอมให้กูขี่หลัง?"
"ก็แล้วทำไมกูต้องไม่ยอมให้มึงขี่ด้วยล่ะ?" กูถามมึง แต่มึงกลับถามกูซะงั้น
"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ...ก็เมื่อกี้มึงพูดอย่างกะกูเป็นคนผิดงั้นแหละ..." ผมทำเสียงขึ้นจมูก...เพราะแอบไม่พอใจมันนิดหนึ่ง
"โกรธกูเหรอที่กูไม่เข้าข้างมึง...?" รู้ทันอีก
"เปล่าซะหน่อย...แค่คิดว่ามึงจะไม่...ห่วงกูแล้ว..." คำสุดท้ายผมพูดแผ่วลงนิดหนึ่ง..คิดแค่นั้นผมก็ใจหายแล้วครับ
"ห่วงสิ...ห่วงมากด้วย...แต่กูแค่อยากจะทำอะไรให้สองเป็นครั้งสุดท้ายในความเป็นเพื่อนของเราเท่านั้นเอง...มันจะได้ไม่ต้องมีไรติดค้างกันอีก..."
"อยากจะทำไรก็ทำไปสิ...ไม่เห็นจะอยากรู้เลย...ชิส์.." แล้วไหนมึงอยากจะขอโทษเค้าไม่ใช่เหรอ นี่เห็นเอาแต่ทำบ้าไรอยู่ก็ไม่รู้
"เจ็บมากรึเปล่าที่......ขาอ่ะ" เจ็บที่ใจมากกว่า
"เจ็บจะตายอยู่แล้ว...รีบเดินให้มันเร็วๆหน่อยซิ..."
"กูคิดว่ามึงจะไม่ยอมคุยกับกูซะแล้ว..." กูก็คิดว่ามึงจะไม่ยอมอยู่ข้างๆกูอีกแล้ว...มันพูดจบแล้วก็เงียบไปเลยครับ
.
.
.
.
"หลังมึงอุ่นดีนะ...วันหลังให้กูขี่อีกนะ..กูชอบ..."
"หึหึหึ....." ไม่ยากจริงๆด้วยครับ....มันยอมคุยกับผมแล้ว
แต่เมื่อผมทำผิด...ยังไงผมก็ต้องพูดคำว่า 'ขอโทษ' ไม่ว่ามันจะร้องขอหรือไม่
"มึงเคยเหงามั๊ย?..."
"กูเหงาทุกครั้งที่ไม่ได้อยู่ใกล้มึง...เหงาทุกทีเวลาไม่ได้ยินเสียงมึง และเหงาทุกเวลาที่ไม่เห็นหน้ามึง...เป็นไง กูเหงาเก่งมั๊ย?... " ชิส์...กูเขิน
"กูเพิ่งรู้เมื่อคืนเองว่า...ความเหงาสามารถฆ่าเราให้ตายได้...."
"นี่ตกลงกูกำลังแบกผีอยู่บนหลังใช่มั๊ย?...." วอนซะแล้วมึง
"โจ๊ก...มึงอยากตายแล้วใช่มั๊ย?"
"วันนี้กูไม่ว่าง...ไว้อีก80ปีแล้วกัน...แล้วเราค่อยไปพร้อมกัันนะ..." ชิส์...แต่ได้...หึหึหึ
มาถึงห้องพยาบาล
ครูพยาบาลตกใจกันใหญ่เลยครับว่าผมเป็นอะไรมากรึเปล่าถึงกับต้องขี่หลังกันมา
ไอ้โจ๊กเลยต้องรีบอธิบายกันยกใหญ่ จึงกลับเข้าสู่สภาวะปกติไได้
"ไม่เป็นไรครับครู...เดี๋ยวผมพันขาให้มันเองได้..." มันขออุปกรณ์จากครูและเครื่องมือต่างสำหรับการปฐมพยาบาล
"ได้จ๊ะ...งั้นนวดขาเสร็จแล้วก็พันด้วยผ้านี่นะ...แล้วอย่าลืมให้เพื่อนทานยานี่ด้วยล่ะ มันจะช่วยบรรเทาอาการปวด..."
"ครับ..ครูมีธุระอไรรึเปล่าครับ..ผมเห็นมองไปข้างนอกบ่อยจัง"
"ครูต้องไปถ่ายเอกสารนะจ๊ะ...แต่ครูเวรต่อจากครูยังไม่มาเลย..."
"งั้นครูไปเถอะครับ...พวกผมดูแลตัวเองได้..อีกอย่างผมก็ปฐมพยาบาลบ่อยจนชำนาญแล้วครับ....เชื่อใจได้"
"เอางั้นเหรอ?...พวกเธอแน่ใจนะว่าทำกันเองได้..."
"ครับ" มันรับคำแข็งขัน...แต่กูไม่มั่นใจกับมึงเลยไอ้โจ๊ก...ก็กลัวมันจะแกล้งอ่ะ
มันจัดการท่านั่งให้ผม
โดยผมนั่งบนเตียงและห้อยขาลงมา
ส่วนมันนั่งบนพื้น..แล้วก้มนวดขาให้ผมเบาๆ
ผมนั่งมองแผ่นหลังของมัน...
"โจ๊ก..."
"หืม?" มันขานรับ โดยที่มือและตากำลังสาวะวนกับข้อเท้าผมอยู่
"กูเคยบอกมึงรึยังว่า...กูไม่ชอบเห็นแผ่นหลังมึง..."
"หืม?.." คราวนี้มันเงยหน้าขึ้นมาและสบตากับผมซึ่งนั่งมองมันอยู่แล้ว
"เวลามึงเดินไปข้างหน้า...โดยที่มีกูอยู่ข้างหลัง...กูไม่ชอบมองภาพนั้นเอามากๆเลยนะ... มันเหงา มันน่ากลัว...กลัวว่ามึงจะไม่อยู่...กลัวว่ามึงจะไม่กลับมามองกูอีก..." อะไรดนใจให้กูพูดไปอย่างนั้นว่ะ
"รักกูขนาดนั้นเชียว!!!!!!!!" มันทำเสียงล้อๆ
"ไม่ได้รักมากซะหน่อย....แค่ค่อยๆรักต่างหาก..." พูดเองเขินเองเว้ย
"หืม?...เมื่อกี้มึงว่าไงนะ..." พูดอีกครั้งสิ...กูอยากฟังแบบชัดๆ
"สมน้ำหน้าไม่ตั้งใจฟังดีนัก...ไม่พูดแล้ว...ชิส์"
""งั้นถ้ามึงไม่พูด..กูพูดเอง"
"หืม?"
"กูเป็นคนขี้หึงนะ...ยิ่งถ้ากูรักมาก...กูก็ยิ่งหึงมาก..."
"แล้วมึงหึงกูมากมั๊ย?..."
"มากขึ้นๆทุกวันเลย..."
"........" ยิ้มเลยกู
"ยิ้มทำไมมึง...ไม่ต้องมาชวนกูคุยแล้วนะ...เดี๋ยวข้อเท้ามึงจะบวมมากกว่านี้อีก.."
.
.
.
.
.
"แล้วเมื่อกี้ไปนั่งคุยกับไอ้บ้านั่นทำไม?..." ก็ไหนบอกให้กูเงียบไง แล้วมึงจะมาชวนกูคุยอีกทำไม...
"ก็มานั่งรอเรียนบาสนั่นแหละ...มันก็เหมือนกัน"
"ตกลงมันจะจีบมึงแน่แล้วใช่มั๊ย?"
"ไม่ใช่ซะหน่อย...เป็นเพื่อนกันเฉยๆหรอก...."
"เหรอ!!!!!มันอ่ะเพื่อนมึง...แล้วมึงอ่ะเพื่อนมันรึเปล่า?..." กูตอบได้เลยว่าไม่ใช่
"แต่กูคิดกับมันแค่เพื่อนจริงๆนะ...มันเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเชียวแหละ..มึงน่าจะลองเป็นเพื่อนกับมันดูนะ...."
"มึงจะให้กูเป็นเพื่อนกับคนที่คิดจะมาจีบว่าที่แฟนตัวเองนี่นะ......กูไม่ฆ่ามันที่เข้ามายุ่งกับมึงก็บุญหัวมันเท่าไรแล้ว..." มันเริ่มยัวะครับ...ก็แค่อยากให้ลองเป็นเพื่อนกันดูเท่านั้นเอง
"ไม่ก็ไม่สิ....ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ..."
"ขอโทษ...." อ้าว มันผิดซะงั้น
"แล้วไม่คิดจะห้ามกูเรื่องไอ้ชีนบ้างเหรอ?"
"ห้ามแล้วจะฟังมั๊ยล่ะ...ห้ามไปมึงก็ไม่ฟังกูอยู่ดี" ถูก
"แล้วมึงไม่กลัวกูหันไป..เออ..ประมาณว่า....สนใจไอ้ชีนบ้างเหรอ?..."
"กูมั่นใจ...."
"มั่นใจตัวเองขนาดนั้นเชียว...คิดว่าตัวเองหล่อ ดูดี...นิสัยเยี่ยม..ขนาดนั้นเลยเหรอ.?"
"มั่นใจในตัวมึงต่างหาก....มั่นใจว่ามึงไม่ใช่คนที่จะรักใครได้ง่ายๆ....มั่นใจว่ามึงไม่ใช่คนโลเล...มั่นใจว่ามึงเป็นคนที่กูสามารถไว้ใจและเชื่อใจได้ต่างหากละ"
"เหรอ....อืมอืม..." เขินตายไปเลยกู
"แล้วมึงล่ะเคยมั่นใจในตัวกูบ้างมั๊ย?"
"........" ถึงกับจุกกับคำถามนี้
"หึหึหึ...."
"อย่ามาหัวเราะแบบคนโรคจิตแบบั้นนะ...ไม่ได้ไม่เชื่อ...แค่รู้สึกไม่ชอบที่......."
"ไม่ชอบที่อะไร?"
"ไม่ชอบที่มึงคุยสนิทมากๆๆๆกับคนอื่นแค่นั้นเอง..."
"ก็เลยโวยวาย...ไม่ยอมฟังไรงั้นสิ..." นั่นไงครับ เรื่องมันเริ่มจะเข้าตัวผมแล้ว
"ก็...ก็...."
"เอ้า...เสร็จแล้ว...ไหนลองขยับดูซิ..."
"อืม..." ผมลองขยับดู
"เป็นไงบ้าง?"
"เจ็บอีกหน่อยหนึ่ง..."
"เอานี่น้ำกับยา...กินซะ...พรุ่งนี้จะได้ไม่ป่วย..."
"กูป่วยไม่ได้เพราะพรุ่งนี้กูต้องไปดูมึงเตะบอลไง..."
"ครับ...งั้นกินยานะครับ อย่ามัวแต่พูดอยู่..."
"ชิส์...."
ครูพยาบาลขอแรงให้ผมกับมันอยู่ห้องพยาบาลต่ออีกหน่อย
เพราะธุระของครูยังไม่เสร็จ
ผมกับมันเลยอยู่ต่อให้ เพราะยังไงก็ไม่ได้เรียนอยู่ดี
เพราะพละเรียนสองคาบ แต่เราได้เรียนไปยังไม่ครบคาบเลย...ก็เป็นแบบนี้กันซะแล้ว
พูดยังไงดีหว่าที่จะขอโทษมัน
แล้วผมจะง้อมันยังไงดี
มีแต่มันเคยง้อผม
แต่ผมไม่เคยจะง้อมันเลย
เอาไงดีล่ะกู?
"โจ๊ก....." ผมค่อยๆเรียกมัน
"หืม?...มีไร?..."
"ถ้ากูเหยียบเท้ามึง...มึงจะเหยียบกูคืนมั๊ย?..."
"เหยียบคืนแต่จะเบากว่าที่มึงทำกู...เพราะมึงจะไรู้ว่าการที่มึงทำอย่างนั้น...คนอื่นเค้าเจ็บ" จริงของมัน
"แล้วถ้ากูแย่งขนมมึง...มึงจะแย่งขนมนั้นคืนมั๊ย?"
"อาจจะแย่งคืนถ้ากูชอบ...แต่ถ้ามึงก็ชอบมากเหมือนกัน...กูให้มึงก็ได้..."...งั้นถ้ามึงชอบมากเหมือนกัน...กูจะแบ่งคืนมึงอีกครึ่งหนึ่ง
"แล้วถ้า...กูด่ามึง...มึงจะด่ากูคืนมั๊ย?..."
"กูไม่ชอบด่าใคร...ซัดกันไปซักหมัดสองหมัดน่าจะโอเคกว่า..." โหดว่ะ...
"แล้วถ้ากูทำให้มึงโกรธ...มึงจะทำไง?..."
"กูก็จะเกลียดมึง..."
"เหรอ...แล้วมึงจะให้กูทำไงล่ะ?...มึงถึงจะหายโกรธกู..."
"ไม่รู้..."
"แล้วถ้า...กูขอโทษมึง...มึงจะรับคำขอโทษกูมั๊ย?..."
"มึงจะขอโทษกูงั้นเหรอ?.....แล้วมึงไปทำไรผิดไว้ล่ะ...ถึงต้องมาขอโทษกู.." อย่ามาแกล้งกันซิมึง...กูเต็มที่แล้วนะเว้ย...
"ตกลงว่าไง...มึงจะหายโกรธกูมั๊ย?....กูขอโทษ...ที่กูไม่ไว้ใจมึง ไม่ฟังมึง ไม่เชื่อมึง...โวยวายใส่มึง..หาว่ามึงโกหก...ทั้งหมดทั้งมวลนี้แหละ...ที่อยากขอโทษ..."
"ทำไมถึงไม่ไว้ใจ?..."
"หวง..." พูดไปได้ไงว่ะกู
"ทำไมถึงไม่ฟัง?..."
"ก็ตอนนั้นมันคิดอย่างที่เห็นอ่ะ...อิจฉามั้ง...มึงไปกับเค้าได้...แต่ไปกับกูไม่ได้...."
"ทำไมถึงไม่เชื่อ?..."
"ยิ่งเรารู้สึกดีดีกับใครมากเท่าไร...ความระแวงมันก็มากเท่านั้น..."
"ทำไมถึงโวยวาย?..."
"แค่อยากให้มึงฟังกูบ้าง..."
"ทำไมถึงหาว่ากูโกหก..?"
".........." คำถามนี้ผมไม่มีคำตอบให้มัน...แต่สำหรับตัวผมเอง...คือ ....เพราะผมแคร์มันมาก...ไว้ใจมันมาก...แต่พอสิ่งที่ผมเห็นมันขัดกับสิ่งที่ผมเคยคิดมาตลอด...ผมก็เลยเหมาเอาเองว่ามันโกหก...โดยที่ไม่ยอมฟังอะไรมันเลย...ซึ่งผมก็รู้แล้วว่าตัวเองทำผิด
"กูเข้าใจว่าความเชื่อใจ ความไว้ใจ...มันต้องใช้เวลา...คนสองคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน...ไม่เคยกินข้าวด้วยกัน..ไม่เคยเที่ยวด้วยกัน...ไม่เคยอยู่ด้วยกัน...แล้วต้องมาใช้เวลาร่วมกัน....มันต้องใช้เวลาในการสร้างสิ่งเหล่านั้น....แต่ในระหว่างการสร้างนั้น....อย่าเผลอไปทำลายมันด้วยความคิดเพียงชั่ววูบ...ด้วยสิ่งที่ตาเห็นแต่ไม่ยอมฟัง....ด้วยทิฐิ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น...ไม่ว่าเราจะสร้างกันตลอดชีวิต...แต่เชื่อได้เลยว่า...มันจะไม่หนักแน่น...มันจะไม่เต็ม...มันจะคอยมีช่องโหว่..ช่องรั่วตลอด.....และในที่สุดการอำลาก็จะเกิดขึ้น"
"เข้าใจแล้วครับ...หายโกรธนะ...ขอโทษ...ต่อไปจะฟังให้มากขึ้น...จะเชื่อใจให้มากขึ้น"
"ไม่ได้โกรธหรอก....แค่อยากให้เข้าใจกัน อยากให้ฟังกัน...ถ้าไม่เข้าใจหรือข้องใจอะไรให้ถามกันมาเลย...อย่าเก็บไว้ เพราะถ้าเมื่อไรที่มันมีมาก...มันจะทำลายความสัมพันธ์ของเรา...เข้าใจมั๊ย..."
"เข้าใจแล้วครับ..." ผมเข้าใจที่มันพูดและเห็นด้วย...ผมใจร้อนเกินไปและผมแทบจะไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างมันจะละเอียดอ่อนในเรื่องความรู้สึกขนาดนี้
"ตอนนี้กูมีมึงคนเดียว...มองมึงคนเดียว...ในหัวกูมีมึงคนเดียว..."
"ครับ...กูเองก็เหมือนกันครับ..."
"ขอบใจนะ...ที่ให้โอกาสกู..."
"ขอบคุณเหมือนกันครับ....ที่รักคนอย่างผม..."
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112337 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก