คาบแรกตอนบ่าย...ต้องเรียนวิชาพละ..บาสนั่นเอง
ผมเลยไม่อยากกลับห้อง เลยมานั่งแกร่วเล่นที่สนามบาสคนเดียว
ยังไม่คำขอโทษให้มัน
ยังไม่รู้จะเริ่มยังไง
เลยยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้ามันในตอนนี้
เป็นไงครับ...ผมเป็นคนกล้าเอามากเลยใช่มั๊ย?...โธ่ไอ้อ่อนเอ๊ย....
"ไอ้น่ารัก..." ผมอยากรู้จริงๆว่าชื่อผมมันเรียกกันยากมากรึไง ทำไมใครๆถึงชอบตั้งชื่อใหม่ให้ผมอยู่เรื่อยเลย
"จอ..อู...นอ...จูน...สะกดสิมึง...จะได้เรียกชื่อกูถูกซะที....โง่มากเลยใช่มึงถึงเรียกชื่อกูไม่ถูกซักที...ชิส์"
"แสดงว่าไม่เป็นไรมาก...เกณฑ์การกวนบาทายังอยู่ในระดับมาตรฐาน....ใช้ได้ๆ..."
"อะไรของมึง...อีกอย่างกูก็ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย..."
"มึงรู้มั๊ย...ว่ามึงไม่เหมาะกับการโกหกหรอก..."
"ทำไมล่ะ?..." กูดีเกินไปเหรอ...
"เพราะแววตามึงโกหกคนอื่นไม่เป็น...แววตามึงพูดแต่ความจริง..."
"แววตากูบอกความจริงได้เหรอ?..."
"อืม...ปากมึงบอกไม่...แต่ตามึงกำลังบอกใช่...ซึ่งดันไปตรงกับใจมึงไง....กูถึงบอกว่าแววตามึงโกหกไม่เป็น"
"งั้นมึงสอนกูหน่อยซิ"
"เรื่องชั่วๆอย่าไปเรียนรู้มันเลย....มันไม่เหมาะกับคนอย่างมึงหรอก..."
"งั้นมึงก็ไม่เหมาะกับกูล่ะซิ...เพราะมึงมัน............" ผมละไว้ในฐานที่เข้าใจกัน
"กูดีเกินไป...กูรู้...มึงไม่ต้องบอกหรอก..."
"ช่างกล้านะมึง..ไม่อายปากกันเลย...ไม่อายตัวเอง อายกูบ้างก็ได้..." ผมยิ้มจนได้ เพราะมัน....
"ยิ้มได้แล้วนะมึง....น่ารักกว่านั่งทำหน้าแบกโลกไว้ซะอีก..."
"ขอบใจนะ..ที่ยังอยู่เป็นเพื่ออนกู..."
"กูเองก็พยายามเลื่อนฐานะอยู่....แต่มึงก็ไม่ยอมซะที"
"............" มันพูดอย่างนี้ทีไร...ผมพูดไรไม่ออกทุกทีเลย
"กูก็พูดไปงั้นแหละ...อย่าคิดมากเลยมึง....กะช่วงชุลมุนเผื่อฟลุ้ค..."
"ประสาทนะมึง"
"ตกลงมานั่งทำหน้าเศร้านี่เป็นไร...ห้ามบอกว่าไม่นะ เพราะกูไม่เชื่อเด็ดขาด.."
"กูมีปัญหากับ....."
"ไอ้โจ๊ก?..."
"ทำไมมึงถึงคิดว่าเป็นมันล่ะ?"
"ถูกใช่มั๊ยล่ะ?"
"อืม...กูผิดเองแหละ...แต่กูไม่รู้จะทำไงดี ไม่รู้จะเริ่มคำขอโทษยังไงดี?"
"มึงอยู่เฉยๆสิ...เดี๋ยวมึงก็จะเห็นมันอกแตกตายเองแหละ...เชื่อกู..." กูนี่แหละอกจะแตกตายอยู่แล้ว....
"ช่างมันเหอะ...แล้วนี่มึงไม่เข้าเรียนคาบนี้เหรอ?"
"ก็นี่ไง..กำลังจะมาเรียนที่นี่..."
"มั่วแล้วมึง..วันนี้ห้องกูเรียนที่นี่ คาบนี้..."
"ห้องกูก็เหมือนกัน...โน่นไง...เด็กห้องกูมากันแล้ว..."
"นั่นไง..เด็กห้องกูก็มาแล้วเหมือนกัน..."