หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[iRo]

ความรักไม่เคยทำร้ายใคร

มีแต่คนที่ทำร้ายกันเอง

 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

โจ๊กมันเจ้าเล่ห์
คำถามนี่คือน่าจะตัวเองอยากรู้แน่ๆ
แต่ก้อดี
ไม่งั้นวันๆ เอาแต่ทะเลาะกัน
ไม่ต้องรู้เรื่องอะไรกันพอดี
ส่วนเรื่องนายสอง
ก็ยังคงไม่รู้ต่อไป
เฮ้อออออ

[xiiiNG]

แหม มพูดอย่างนี้ถ้าจู น นฮึด ดบอกรักแกขึ้นมาหล่ะโจ๊ก ก ก อิบ้า า
แกจะรับรักมันมั้ยย หล่ะ  !!

[namngern]

ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ
ถูกเขาทำร้ายเพราะใจเธอรับไว้เอง

อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาเลยอะ
โจ๊กโคตรเจ๋งตอนเฉลยคำทำนาย
เฮ้ออ 
แล้วที่ถามเนี่ยะ เป็นเพราะสนใจจูนใช่ไหม
แล้วตัวแกเองละโจ๊ด รักจูนมันรึป่าว

[due]

พอมันบอกคำทำนายผมเสร็จ
มันก้จัดการเก็บหนังสือทั้งหมดไปวางที่ชั้นเหมือนเดิม
โดยที่ผมยังยืนงงกับคำทำนายที่เพิ่งได้ฟังจากมันเมื่อกี้
อะไรของมัน คำถามทั้งมากมาย คำทำนายมีแค่เนียะ

" ยืนเอ๋อทำไม.....ไปส่งงานกันได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทัน"
"คือ....คือ...."
"เป้นไร?....ไม่สบายตรงไหนรึป่าว?"
"คือ..มึงไปส่งงานคนเดียวได้มั๊ย...คือว่ากู...ปวดห้องน้ำ"
"เรื่องมากเป้นที่หนึ่งเลยมึงนิ....เอๆๆรีบแล้วกัน....เดี๋ยวจะเข้าเรียนสาย"

ผมเดินกลับมากจากห้องน้ำในห้องสมุด
ช่วงระหว่างทางเดินกลับ....ผมต้องเดินผ่านชั้นวางหนังสือที่มันเพิ่งเอาหนังสือไปเก็บเมื่อกี้
ด้วยอะไรไม่รู้....ตาผมเหลือบไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งเป้นเล่มเดียวกับที่มันเพิ่งทำนายให้ผมเมื่อสักครูนี้เอง
และผมก้หยิบมันลงมา
"ภัยพิบัติในอดีต" ผมอ่านชื่อหนังสือ
หนังสือจำพวกนี้มันมีเกมส์ทำนายแบบนี้ด้วยเหรอ?
ผมเปิดดูหน้าสารบัญ.....ไม่มี
เปิดดูเนื้อหาด้านใน...ก็ไม่มีอีก
แล้วคำถามที่มันถามผมทั้งหมดล่ะ?
แล้วไหนจะคำทำนายนั้นอีก?
มันเอามาจากไหน?
หรือว่าจริงๆแล้ว......ไอ้โจ๊ก............

















เป็นหมอดู
...บ้าไปแล้วกู....




ชริบแล้ว!
เลยเวลาเข้าเรียนมาแล้ว 10 นาที
ผมรีบแจ้นมาที่ตึกเรียนทันที
ผมกำลังจะขึ้นบันได....
"กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง....สายแล้วเห็นมั๊ย"
"นี่มันบ่ายแล้วมึง...ไม่ได้สายซะหน่อย" ยังมีหน้าแถไปอีกนะครับผม
"ยังไม่สำนึกอีกนะ.....กูเลยต้องสายด้ววยเลย...."
" แล้วใครขอให้มึงรอกูไม่ทราบ " เริ่มโมโหครับ....
"งั้นกูมันคงบ้าไปเองมั้ง.....ก้เลยมายืนแกร่วทำบ้าอยู่ตรงนี้ไง" มันก็หน้าเครียดขึ้นมาเหมือนกัน
"งั้นก้ยืนบ้าต่อไปล่ะกัน....แต่กุจะไปเรียนแล้ว...."
"ไม่ต้องรีบแล้วมึง...ยังไงก็สายไปแล้ว" มันดึงมือผมไว้....ผมมอง...มันก็ยอมปล่อยครับ
"ขอบใจนะที่รอกู...." ผมพูดเบาๆ
"แค่นี้แหละที่อยากได้ยิน..." มันก็พูดเบากว่าผมอีกนะ
"มึงว่าไรนะ?"
"เปล่า..."
"รีบไปเหอะ....จะได้ไม่ต้องสายไปกว่านี้....เอ๊ะแล้วนั้นมือมึงไปโดนไรมาล่ะ" ผมเพิ่งสังเกตว่าข้อมือมันพันผ้าก็อซอยู่
" เท่ดี...เลยพันไว้"
"เอาดีดี"
"ก้วิธีที่จะทำให้มึงกับกูไม่โดนครูสวดไงที่เข้าสาย"
"ยังไง?"
"เดี๋ยวก็รู้"



เข้ามาในห้องปุ๊บ
 ..."พวกเธอสองคนเข้าสายไปตั้ง 15 นาทีเลยนะ"
"ขอโทษครับครู" ผมรีบขอโทาก่อนครับ
"คืองี้ครับ....ผมกับจูน...ไปห้องพยาบาลกันมา...พอดีผมเจ็บข้อมือ...เลยไปพันข้อมือกันมาครับ...นี่ไงครับ" มันว่าพลางชูข้อมือมันที่พันไว้ให้ครูดู....ฉลาดจริงๆมึง...กูยอมซูฮก
" อืม...ไปนั่งที่กันได้แล้ว"
 "ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ"



หลังหมดคาบนี้
ต่อไปฏ้เป็นคาบสุดท้ายที่จะมีการเรียนการสอน
เพราะคาบสุดท้ายจริงๆ.......ว่าง......
 "พวกมึงทำงานส่งกันทันรึเปล่า" ไอ้เสกหันมาถาม
"เรียบร้อย" ผมตอบ
"มึงจะถามเพื่อ?"
"มึงอย่ามองหน้ากูอย่างนั้นดไอ้โจ๊ก....กูว่ากูไม่ไปด้ว มันน่าจะดีสำหรับมึงไม่่ใช่เหรอ?"
 "มึงหมายความว่าไงไอ้เสก?"
"เปล๊า....กูก็แค่หมายความว่า..ไปกันหลายคนก็มัวแต่จะคุยกันเล่นเปล่าๆ...งานไม่เสร็จกันพอดี....ก็แค่ั้น หรือมึงคิดว่ากูหมายความว่าไงล่ะ?"
"ตามนั้นก็ตามนั้นสิ....ทำไมกูต้องคิดไรด้วย" ไอ้โจ๊กเองก็ตอบไปตามธรรมดา แต่ที่ไม่ธรรมดาา คือไอ้เสกครับ


คาบเรียนหมดไป
แล้วคาบที่ผมชอบที่สุดก็มาถึงครับ
คาบว่างไง ฮิฮิ

"โจ๊ก...ฉลาดนี่มึง"
"เรื่องไรล่ะ....แต่อย่างว่าคนอย่างกูมันฉลาดไปทุกเรื่อง"
"โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไร. " จริงๆแล้วอบากจะฑุดว่า เรื่องชั่วๆด้วยซ้ำ แต่แรงเกินไปครับ
"กูจะถือว่าเป้นคำชมล่ะกัน"
"แต่กุก็ชมมึงนะ..จากก้นบึ้งสุดใจกุเลย"
 "เหรอ?"
"ตามงั้น"
"แล้วมึงชมกูเรืองเรื่องไรล่ะ" มันคงฉลาดหลสยเรื่องจริงครับ ถึงจำไม่ได้
"ก้นี่ไง" ผมใช้ปากกาเคาะไปที่ข้อมือมัน
"โอ๊ย...." มันร้องซะดังเลยครับ เพื่อนหันมามองกัน กูป่าวทำไรมันนะ
ผมแปลกใจนิดหนึ่ง
"นี่ตกลงมึงเจ็บจริงๆใช่มั๊ย?....มึงไม่ได้แกล้งเจ็บ?" ผมถามมันจริงจังทันที
"เปล่า...."
ผมคิดไปถึงเรื่องเมื่อเช้า
 "เมื่อเช้า...มึงไม่ได้โดนมดกัดใช่มั๊ย ตอนที่มึงเผลอร้องโอ๊ยอ่ะ"
"คิดไปถึงไหนแล้วมึงเนียะ....บอกว่าเปล่าก็เปล่าสิ..." มันจะลุกขึ้น...
ผมเลยกระชากข้อมือมันเลยครับ ดูซิจะปากแข็งได้อีกมั๊ย
เท่านั้นแหละครับ ได้เรื่อง
 " โอ๊ย...ทำเหี้ยไรมึงนี่....กูเจ็บนะโว้ย" มันหันมาตะคอกใส่หน้าผม
 "มึงเจ็บจริงๆด้วย....แล้วทำไมไม่บอกกู"
"แล้วทำไมกูต้องมึงด้วย..." เท่านั้นแหละครับ
"ไอ้โจ๊ก" ผมเรียกมันอยา่งเหลืออดจริงๆ
"คุยเรื่องไรกันพวกมึง เสียงดีงเชียว..อย่าบอกนะว่าพวกมึงทะเลาะกันอีกแล้ว" ไอ้ปาล์มเดินเข้ามาพอดี
"ดี..เจ็บให้ตายไปเลย.....กูจะสมน้ำหน้าให้" ผมด่ามันแล้ว ก็กระชากกระเป๋าตัวเองออกจากห้องเรียนไปเลย
ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ ทั้งที่ผมพยายามจะเข้าใจมันแล้ว
คาบสุดท้ายแทนที่จะมีความสุข
เพราะมึงเลยไอ้โจ๊ก ทำให้กูต้องหงุดหงิดอีกแล้ว



"จูน"
 "อืม..ว่าไงมึง....นั่งก่อนดิ" เสกเองครับ
 "เป็นไร....ทะเลาะกับไอ้โจ๊กอีกแล้วเหรอ?"
"หืม?" ผมงงครับ ทำไมเสกมันต้องคิดว่าผมต้องทะเลาะกับไอ้โจ๊กด้วย เพราะตอนที่เกิดเรื่อง ไอ้เสกมันเอาหนังสือไปส่งให้อาจารย์ที่ห้องกับเจน
"ก็ในดรงเรียนนี่จะมีใครที่ทำให้มึงมานั่งหน้าบูดอยู่อย่างนี้ได้ล่ะ...นอกจากไอ้โจ๊ก" จริงของมัน
"กูไม่เข้าใจมันจริงๆ...."
 "เรื่องไรล่ะ"
"กูแค่ถามมันว่าเจ็บข้อมือใช่มั๊ย?.....แล้วทำไมมึงไม่บอกกู?...กูถามมันแค่นี้...แต่มึงรู้มั๊ยว่ามันตอบกูมาว่าไง"
"ว่าไงล่ะ?"
"มันตอบว่า.....'แล้วทำไมกุต้องบอกมึง'...."
"ฮึฮึฮึ....นั่นล่ะมัน ไอ้โจ๊ก"
 "หืม? ยังไง?"
 ."ไอ้โจ๊กอ่ะ....มันไม่ชอบให้ใครเห็นหรือรู้ว่ามันเจ็บ....เสียใจ....หรือไม่สบายใจ....ถ้าความเจ็บของมัน...มันพร้อมที่จะเก็บไว้คนเดียว..."
"......." ผมตั้งใจฟังที่เสกพูด..มันคงเหห็นว่าผมตั้งใจฟัง เลยพูดต่อ
"แต่ถ้าความเจ็บหรือความทุกขฺของคนอื่น...มันพร้อมที่จะรับรู้.....และช่วยเหลือเสมอ....แต่ถ้าเป็นความสุขของมัน...มันพร้อมที่จะแบ่งปันให้คนรอบข้างทุกครั้ง"
 "......." ผมไม่คำพูดจริงๆครับ
"มันไม่ชอบให้ใครสงสารหร่อแสดงอะไรที่ทำให้ทันรู้สึกว่ามันอ่อนแอหรอก....นี่ละไอ้โจ๊ก"
"อืม...." ผมพูดได้แค่นี้จริงๆ
ผมได้รู้จักมันเพิ่มขึ้นอีกมุมหนึ่ง

[pearleye]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาแล้วๆๆๆๆ

[Shelter]

คลุมเคลือๆๆๆๆๆ
อ่านเเล้วรู้สึกอย่างงี้จริงๆ

*

สองไม่โผล่มาบรรยากาศดีมากมายๆๆ

[naiin]

เข้าใจยากแฮะหนุ่มคนนี้ คงต้องเรียนรู้นิสัยกันไปอีกนานเลย เหนื่อยใจแทนทั้งคู่

[iRo]

มาให้กำลังใจ ดิว อีกรอบคับ

เหอๆ

 

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มุมของพระเอกก็ยังเงี้ย 5555...

 

[kanunsak]

    ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน 


เฮ้อ.. คู่นี้ลุ้นจนเหนื่อยอ่ะ  คนนึงปากแข็ง อีกคนก็ ไม่รู้อะไรซะลย 

รอตอนต่อไปแล้วกันเรา 

ปล.  เฉลยได้มั้ยอ่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายสองและตาโจ๊ก  แล้วที่บอกว่าจริงๆแล้วสองก็น่าสงสารน่ะมันยังไงเหรอ 

[Jesale]

แหม โจ๊ก นี่เท่ได้อีก ช่างเป็นความคิดของพระเอกจริงๆ   
น้องจูนเริ่มเห็นใจโจ๊กมั่งหรือยังจ้ะ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ดีครับ
เริ่มเรียนรู้กันบ้างแล้วเนอะ
ไม่มีเพื่อนนี่สองคนนี้มันจะได้กันมั้ยเนี่ย
 
รออ่านต่อครับ

[kaporzung]

โจ๊ก คงกัวเสียฟอร์มที่จะให้คนอื่นมาสงสารอ่ะ

อิอิ แต่จูนก้น่ารักอยู่ดี

ส่วนสองคงตายไปแล้วใช่ป่ะ ดีแระ 555+

[SpaTa]

อ่านแล้ว งงๆ ...

พิมผิดพอมถูก 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[NUTTYZERO]

จะว่าไป...โจ๊กก็นิสัยดีอยู่นี่หว่า 555+

[hotladyanyavee]

 อ่านแล้ว รู้สึกเหมือนโจ๊กมีไรหลายอย่างที่เป็นความลับ
แต่ยิ่งได้รู้จักโจ๊กมากขึ้นนะเนี่ย ที่แท้ก็แอบน่ารัก
แต่เรื่องจูน ยังจะปากแข็งอยู่นั่น แล้วเมื่อไหรจูนจะรู้ซักที
แต่จูนก็ปากแข็งเหมือนกัน
เฮ่อ คู่นี้รอลุ้นอีกนาน
แต่ขอบคุณที่มาลงให้ไวๆๆ ไม่ต้อรอนาน

[kp]

มาต่อเร็วนะครับ
อยากรู้เรื่องของสอง
 

[igaga]

 
ชอบเรื่องนี้จังเลยคราบป๋ม
 

[beambeam]

  ระวังโดนเบื่อนะวุยยย นายโจ๊ก ไม่มีใครจะคอยมาใส่ใจ นายทุกเวลาหรอกนะ หากรักกันจริงก็ควรจะบอกความรู้สึกกับคนที่เราแคร์บ้าง เพราะไม่อย่างนั้นความไม่เข้าใจกันจะสะสมแล้วสุดท้ายก็คือ "ทางใครก็ทางมัน"   

[xiiiNG]

พระเอกเว่อร์ ๆ โจ๊กอ่ะ โอ้ยยหลงรักแล้ว ว
แต่เด๋ว ทามไมเสกพูดงี้ กูส่ากูไม่ไปด้วย มันน่าจะดีสำหรับมึงไม่ใช่หรอ??
อะไรยังไง แซวเล่นหรือรู้อารายจริงๆ ๆกันแน่เนี้ย ย ย อ๊า ยย โจ๊กชอบจูนหรอเนี้ย ย

[TaNWa]

มาต่อ ไวๆเด้อ

[due]

อย่าเพิ่งใจร้อนกันนะครับเพื่อนๆ
ชีวิตของแต่ละคนอาจจะไม่ได้ราบเรียบเสมอไป
อะไรที่ได้มายาก มันจะมีคุณค่าเสมอ
ผมเขียนเรื่องนี้
ผมมีคำคำหนึ่งที่เป้นนิยามของเรื่องนี้
"การที่เราจะมีรักนั้นว่ายากแล้ว แต่การที่เราจะรักษามันไว้นั้นยากกว่า"
เพื่อนๆเห้นด้วยมัียครับ
อาจจะมีประโยคนี้ปรากฏในเนื้อเรื่อง
เพื่อนๆลองติดตามกันนะครับ







"มึง?"
"เออกูเอง...ทำไม"
"ไม่ทำไม....แล้วจะมาขวางทางกูทำไม...หลีกกูจะเดิน"
"ถ้ากูไม่หลีกล่ะ..."
"อะไรของมึงนิ...อย่ามาปีนเกลียว...ม.5นะ...กู ม.6"
"เด็กกว่าแล้วไงคร้าบ?"
"หลีก....คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่" จำกันได้ทั๊ยครับ ไอ้คนที่ผมคุยอยู่เนี่ยะ ก็ไอ้คนๆเดียวกับที่ชนผมที่ราวบันไดเมื่อวันก่อน ที่หวิดจะมีเรื่องกับไอ้โจ๊กนั้นแหละครับ
"ใครทำให้อารมณ์ล่ะ...บอกได้มั๊ย?"
"ไม่เห็นความจำเป็น"
"เหรอ?....แล้วถ้ากูบอกว่ามันจำเป็นล่ะ"
"งั้นมันก็เรื่องของมึง....หลีก..." ผมเดินกระแทกมันออกไป
"หยิ่งไปเหอะมึง....ซักวันจะเจอดี"
"เรืองของกู....." ผมไม่วายหันมาตะโกนด่าใส่มันอีกครั้ง ได้ยินมันหัวเราะด้วย คนบ้าไรว่ะ โดนด่าแล้วยังหัวเราะอีก



"โอ๊ย!...ขอโทษครับ!" ผมมัวแต่เดินหันหลังด่าไอ้บ้านั่นอยู่....โน่นมันวิ่งไปโน่นแล้วครับ...หันกลับมาชนใครเข้าก็ไม่รู้....ชนเค้า แต่กลับล้มซะเอง กรรม
"เป็นไรรึป่าว" เสียงคุ้นๆ....เงยหน้ามอง
"........" ไม่อยากคุย
"จะนั่งอยู่อีกนานมั๊ย....เดี๋ยวหญ้าเหี่ยวกันพอดี" แทนที่จะห่วงกู ไม่เลย
"........" ผมนั่งตอ ไม่สนใจมัน
"ลืมปากไว้ที่ไหน?"
"........"
"ลุกขึ้นเร็วมึง.....กลับบ้านกันได้แล้ว"
"กูจะนั่งเรื่องของกู...มึงจะกลับเรื่องของมึง....ไม่เกี่ยวกันซะหน่อย"
"เอ้อ...." มันถอนหายใจ แล้วนั่งลงข้างๆผม
ผมเลยขยับห่างจากมัน
"......" ผมก็ยังคงเงียบต่อ ผมว่าไปรึป่าวที่ยังโมโหมันอยู่...
"มันทำไรมึงรึป่าว?"
"หืม...ใคร?" ลืมไปเลยครับว่าโกรธมันอยู่..พอได้ยินน้ำเสียงนุ่มๆของมัน...ใจง่ายจังเลยกู
"ไอ้บ้านั่นอ่ะ.....ที่เข้ามาคุยกับมึงเมื่อกี้อ่ะ"
"อ๋อ...เปล่านิ...."
"ถ้ามันทำไรมึง...บอกกู" มันสั่งมากกว่าแจ้งเพื่อทราบนะครับ ผมว่า
"ทำไมกูต้องบอกมึง?" ผมย้อนมันด้วยคำพูดของมันเอง
มันหันมาจ้องหน้าผมเลย
"มองไร?...แล้วมองไม?" มันยิ้มในตา...ผมเจอคนบ้าอีกคนแล้ว โดนด่า แต่กลับยิ้ม
"มึงโกรธกู?"
"เปล๊า....
"เอ้า..โอเค...ไม่ก็ไม่....กลับบ้านกัน"










"โจ๊ก...."
"ว่าไงค่ะอ้อย" ผมกับมันกำลังจะเดินออกจากสนาม ก็เจอกับอ้อยซะก่อน
"สวัสดีค่ะพี่จูน"
"ดีครับ....โจ๊ก...งั้นกูล่วงหน้าไปก่อนนะ"
"ไม่ต้อง....ว่าแต่อ้อยมีไรกับโจ๊กค่ะ?"
"นี่ถ้าอ้อยไม่มีเรื่องคุยด้วย...ก็ไม่โอกาสคุยกันเลยใช่มั๊ย?" งานเข้าแล้วมึง
"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ....อ้อยคิดมากนะ"
"ก็โจ๊กนั่นแหละที่มำให้อ้อยคิดมาก....พี่จูนดูสิค่ะ....โจ๊กไม่สนใจอ้อยเลย" อ้าว กูเกี่ยวไรด้วย
"...." ผมก็ได้แต่ยิ้มๆ่ะครับ มันเรื่องของเค้านิ
"อ้อยอย่าคิดมากสิค่ะ....ก้อ้อยบอกว่าช่วงนี้ต้องซ้อมหนัก...โจ๊กเลยไม่อยากกวน..."
"แล้วไมโจ๊กไม่คิดในต่างกลับกัน ว่าอ้อยต้องการกำลังใจบ้างล่ะ.." ผมว่าเธอน้อยใจมากนะครับ
"......." ไอ้โจ๊กมันถึงกับเงียบครับ
"หึ...แย่จังนะค่ะ....ต้องมาทะเลาะกันให้พี่จูนเห็นด้วย"
"โจ๊ก...งั้นกูไปรอมึงฝั่งโน้นนะ..."
"บอกว่าไม่ต้องไง..." แล้วมึงจะมาขึ้นเสียงกับกูทำไม
"โจ๊ก...ทำไมต้องขึ้นเสียงกับพี่จูนด้วย โกรธอ้อย....ก็ว่าอ้อยสิ...ไปพาลพี่จูนทำไม."
ผมว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วครับ
จริงๆแล้วผมไม่ได้รู้สึกไรหรอก...ที่มันตะคอกผมเมื่อกี้....ชินครับ
แต่อ้อยเค้าอาจจะห่ววงความรู้สึกผม
หรือไม่ก็อาจจะไม่รู้ว่าผมกับมันกัดกันทุกแทบวินาทีอยู่แล้ว
เอาไงดีล่ะกูทีนี้
"โจ๊กไม่ได้พาล....ก้มันคุยไม่รู้เรื่อง" อ้าว...คราวนี้เริ่มเคืองครับ
"งั้นก็หมายความว่า โจ๊กก็รำคาญอ้อยด้วยซิ....ที่อ้อยคุยไม่รู้เรื่อง" โจ๊กมันรำคาญผมเหรอ?
"อ้อย...โจ๊กยังไม่ได้พูดซักคำเลยว่ารำคาญ...ทั้งกับอ้อยและกับ..." มันหันมาทางผม
"งั้นโจ๊กก็หาว่าอ้อยหาเรื่องล่ะซิ...."
"อ้อยมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว"
"ใช่สิ.....อ้อยมันชอบพาล ชอบหาเรื่อง ชอบสร้างความลำบากใจให้โจ๊ก..." อ้าวๆๆๆๆเริ่มมีน้ำตาครับ
"โจ๊กขอโทษค่ะ....อ้อยอย่าร้องนะ..." มันจะเข้าไปจัมืออ้อยเพื่อขอโทษ แต่...
 "ปล่อย..." เธอสะบัดแล้วเดินออกไปเลยครับ
"อ้อย...รอโจ๊กก่อน...อ่อนวันนี้แยกกันกลับนะ....เจอกันพรุ่งนี้" แล้วมันก็วิ่งตามอ้อยไปเลยครับ


ตกลงสองคนนี่มาทะเลาะโชว์ผมใช่มัียครับ
แสดงจบก็จากไป
อะไรกันนี่






"จูน...."
"อ้าวสอง?"
"กลับคนเดียวเหรอ?"
"อืม..." ผมกำลังจะเดินพ้นจากตึกเรียนพอดีครับ เห็นสองเดินลงมาจากบนตึก
"แล้ว....โจ๊ก...ไปไหนล่ะ?"
"ไม่รู้..." ไม่อยากเอาเรื่องมันมาพูด
 "งั้นเมื่อกี้เราคงตาไม่ฝาดหรอก...."
"หืม?"
"ตอนเราอยู่บนตึก....เราเห็นเหมือนโจ๊กกับ.......แฟนของเค้าเหมือนกำลังจะ........มีเรื่องไม่เข้าใจกัน" สองจ้องผมแบบแปลกๆครับ
"ไม่รู้สิ...."
"เราเห็นโจ๊กโดนอ้อยตบหน้า..."
"ว่างไนะ?" ผมเผลอเสียงดังกับสองครับ
"ทำไมต้องตกใจด้วย.....โจ๊กที่โดนตบ....ไม่ใช่จูนซะหน่อย" สองตอบแบบยิ้มๆ เหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไร
"โจ๊กโดนตบงั้นเหรอ?"
"เราคิดว่าจูนจะทราบซะอีกว่าสองคนนั้นมีเรื่องไรกัน...เห็นอยู่ด้วยกันกับโจ๊กตลอดนิ..."
"หมายความว่าไง?" ผมเกือยจะหมดความอดทนกับน้ำเสียงและท่าทางของสองเวลาพูดเรื่องของผมกับโจ๊กแล้วนะครับ
"อย่าทำหน้าดุสิ.....ก็เราเห็นโจ๊กกับนายเป็นเพื่อนสนิทกัน ก็นึกว่าโจ๊กจะเล่าอะไรให้ฟัง.....บ้าง....ก้แค่นั้น" สองตบไหล่ผมเบาๆ เพื่อเรียกสติผมมั้ง
"โทษที...." ผมขอโทษสองเบาๆ...
"ไม่เป็นไร...รถบ้านเรามาพอดี งั้นไปก่อนนะ...พรุ่งนี้เจอกัน"
"อืม...บาย"



ผมกำลังจะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมเท้าผมมันถึงกลับวิ่งเข้ามาในโรงเรียนอีกล่ะ
และตอนนี้มันก็กำลังพาผมวิ่งไปที่ม้านั่งข้างสนามบอล
ที่เห็นใครบางคนกำลังนั่งก้มหหน้าอยู่



มันเงยหน้าขึ้นมองผม
"ยังไม่กลับอีกเหรอ?"
"เอ่อ....พอดีลืม...."
"ลืมไร?" มันหลีกให้ผมนั่งด้วย
"ลืมคนกลับบ้านด้วยกันทุกวันไว้ที่นี่...เลยลองมาตามดู" ผมว่าพลางนั่ง
"หึหึหึ...."
ผมแอบมองแก้มมัน เห็นรอยนิ้วจริงด้วย ถึงมันจะลางแล้วก็เหอะ
"ขำไร?"
"แล้วเจอยังล่ะ...ที่กำลังหาอยู่นะ?"
"เจอแล้ว....นั่งหน้าตูมอยู่ด้วย...ไม่กล้าถามมันด้วยว่าเป้นอะไร...เดี๋ยวจะย้อนมาอีกว่า 'แล้วทำไมกูต้องบอกมึง' "
"หึ...ยังไม่ลืมอีกนะมึง"
"ยาก...แล้ว......ตกลงเป็นไร"
"ก็แค่โดนสาวตบหน้า...นี่ไง ห้านิ้วหราอยู่บนหน้ากูเนี่ยะ" มันหันแก้มมาให้ผมดู


ด้วยอะไรก็ไม่รู้
ผมเผลอจับแก้มมันเบาๆ
มันเองก็ดูจะแปลกใจใช่ย่อย



ผมรู้สึกตัวรีบดึงมือกลับ
"เจ็บป่าว..."
"โดนหมัดมึงเจ็บกว่าเยอะ"
"ยังไม่วายกัดกูอีกนะมึง"
"อ้อยเค้าไม่เข้าใจกูว่ะ"
"แล้วมึงล่ะเข้าใจเค้าบ้างรึป่าว"
"ก็กูทำดีที่สุดแล้วไง"
"ดีที่สุดสำหรับมึง....แต่อาจจะยังไม่ที่สุดสำหรับเค้า"
"แล้วให้กูทำไง?"
"ทำให้ดีที่สุดในแบบที่เค้าพอใจไง"
"กูต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ได้สิ....ก็ในเมื่อมึงรักเค้่า"
"รักเหรอ?...."
"กู....ว่าเราสามารถทำอะไรเพื่อคนที่เรารักได้นะ....เอาเข้าจริงๆ...กูก็ไม่รู้หรอก....เพราะกูไม่เคยรักใคร......จริงๆซักที"
"แล้วมึงไม่คิดจะลองดูบ้างเหรอ"
"เห็นแบบนี้แล้ว.....เอาไว้ก่อนดีกว่าว่ะ...ไม่อยากปวดหัว"
"อ้าว...งั้นคนที่ชอบมึงก็ต้องแห้วดิ"
"ก้ไม่เห็นจะมีใครที่ว่านั่นนิ"
"เหรอ?"
"แล้วตกลงมึงกับอ้อยทะเลาะไรกัน?"
"เอาเข้าจริงๆ กุก็ไม่รู้หรอกว่าทะเลาะกันเรื่องไร....ลืมตั้งชื่อว่ะ"
"ขำนะมึง....เดี๋ยวจะขำไม่ออก"
"ก็คนมันไม่รู้จริงๆนี่หว่า"
"แล้วมึงไปทำไรไว้บ้างล่ะ"
"ก็ป่าว"
"หรือว่ามึงไม่ทำอะไรเลย?"
"ไม่รู้....เค้าว่ากูเปลี่ยนไป"
"แล้วมึงเปลี่ยนจริงเปล่าล่ะ"
"ถ้ารู้....กูจะโดนตบมั๊ยล่ะ....ถามไม่คิดนะมึง"
"อ้อยน่าจะตบมึงที่ปากนะ...เผื่อจะพูดไรดีดีขึ้นบ้าง"
"เอ้อ....เอาไงดีว่ะกู"
"เป็นเหมือนเดิม....มึงเคยทำยังไง...มึงก้ทำอย่างนั้น...คนรักกันเค้าต้องการความสม่ำเสมอ"
"พูอย่างกะเคยมี"
"ความรักทุกรูปแบบ....ต้องการความสม่ำเสมอ....ไม่รู้เหรอเรื่องแค่นี้....โง่..."
"งั้น....ที่กูแกล้งมึงสม่ำเสมอ...แปลว่า....กูรักมึงงั้นสิ"
"งั้นมึงคงรักกูมากกกกก.....เพราะกูเห็นมึงแล้งกูจัง"
"อ้าว...มึงรู้ตัวแล้วเหรอว่ากุรักมึง"
"เอ้อ....เบื่อ....กลับบ้านดีกว่า" กวนประสาทอยู่ได้

[pearleye]

 :-[ชอบเรื่องนี้มากเลย อ๊า

แบบว่าแต่ไรเตอร์มาตัดฉับแบบนี้ไดยังไง
เขาบอกรักกันด้วย 

บอกเลิกอ้อยเลยโจ้ก จะได้กุ๊กกิ๊กกันสักที

อย่าพูดชวนให้ใจเสียสิค่า
พูดเหมือน โจ๊กก่ะจูน ตอนจบจะลงเอยไม่ดีเลย 
ไม่เอานะไรเตอร์

ตอนจบมันต้อง Happy  น๊า

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ชอบ
โจ๊ก
มาก
แต่เก็บความรู้สึกมากไปก้อไม่ดีนะคับน้อง
ส่วนน้องจูนนี่
ช่วยรู้ประสีประสาอะไรกับเค้าบ้างได้มั้ยเนี่ย??

[hotladyanyavee]

เรื่องนี้ต่อไวมาก อ่านแล้วไม่เบื่อรอ แต่ที่เจ็บใจทำไมสั้นจัง
แต่ก็ชอบๆ สั้นจะได้ลุ้น
รักคนเขียนนะ
แต่โจ๊กจ๋าช่วยบอกตรงซักทีนะ อย่าเป็นเล่น
แต่ไอ้นายสองอยากบอก :fire:เกลียดแกมากมาย
ไอ้เด็กที่มาชนจูนอาจมาสร้างความยุ่งยากให้จูนได้
อ่าๆๆรักจูนนะ
บ้าอีกแล้วตรู

[สุขาพาเพลิน]

เหมือนจะแอบค้าง 55+
ขอบคุณไรต์เตอร์ครับ

"อ้าว...มึงรู้ตัวแล้วเหรอว่ากุรักมึง"  โจ๊กมันพูดจริง หรือว่ามุขตลกว่ะ?????

แต่ถ้าเราเป็นอ้อยเนี่ย เห็นแฟนทำตัวห่างแบบนี้ ก็คงรู้สึกแบบอ้อยอ่ะแหล่ะ

สงสัยเรื่องนี้คงอีกยาวไกลแน่ๆ ดูจากเนื้อเรื่อง และจากไรตืเตอร์สปอยไว้

[iiดาวพระสุขლii]

มาถึงตรงนี้ ความสัมพันธ์ คงจะค่อยๆพัฒนาไปแหละ ถ้ายังไม่มีตัวแปรมาเร่ง หรือ มาทำให้แตกแยกนะ..

โจ๊กราว่า คงเริ่มรู้ตัวเองแหละ ว่าอยู่กับอีกคนสบายใจกว่า รู้สึกหวงมากกว่าคนที่คบอยู่ แต่ก็ไม่สามารถหาเหตุผลได้ว่าทำไมถึงทำ ทำไมถึงรู้สึกแบบนั้น การกระทำบางอย่างมันเลย ค้างๆ คาๆ แบบนี้นะ เราว่า...  เอาใจช่วยให้ความรัก และ ความไว้ใจ ในความรู้สึกของอีกฝ่าย เอาชนะอุปสรรคทั้งหมดได้จ้า



   ให้คนแต่งจ้า

[Jesale]

"งั้น....ที่กูแกล้งมึงสม่ำเสมอ...แปลว่า....กูรักมึงงั้นสิ"
"งั้นมึงคงรักกูมากกกกก.....เพราะกูเห็นมึงแล้งกูจัง"
"อ้าว...มึงรู้ตัวแล้วเหรอว่ากุรักมึง"
"เอ้อ....เบื่อ....กลับบ้านดีกว่า" กวนประสาทอยู่ได้

  รู้ตัวไหมเนี่ย ว่าโดนสารภาพรัก 
เชียร์โจ๊ก ให้ได้ใจจูนนะ