ดีครับ
หายไปหลายวันเรย
เที่ยวสงกรานต์จนชุ่มปอด
แล้วมาชุ่มใจกับการอัพนิยายให้เพื่อนๆได้ติดตามกัน
วันนี้มันมาโรงเรียนสาย เลยต้องปีนกำปพงกันตามระเบียบ
แต่พอดีวันนี้ต่อมขี้เกียจของผมมันกำเริบ
ก็เลยไม่อยากปีนกำแพง
แต่ต้องหาเหตุผลที่ทำให้ตัวเองดูน่าสงสารซักหน่อย....อืมๆๆๆๆ
มันมาโน่นแล้วครับ
"หวัดดีอ่อน....วันนี้หน้าตาน่ารักนะมึง"
"อะไรของมึง?" ผมถามแบบงง ไม่เข้าใจที่มันพูด ก็มันพูดแบบไม่ได้ตั้งใจอ่ะครับ พูดแบบผ่านๆเท่านั้น
"ป่าว ไม่มีไรหรอก วันนี้กูแค่รมณ์ดี"
"อืม..."
แล้วมันก็ตั้งหน้าตั้งตาปีนกำแพงลูกเดียวเลยครับ ชั่ววินาทีมันก็ปีนสำเร็จ
"อ้าว!.....แล้วมึงมัวแต่ยืนบื้ออยู่ทำไม.....ขึ้นมาเร็ว" นี่ล่ะครับ ถึงจะเป็นมันตัวจริง
"กู....กู......" ผมพูดเสียงอ่อยๆ เรียกคะแนนความสงสารจากมึง...จะได้ผลมั๊ยวะ
"อะไร....มึงเป็นอะไรอีก....."
"วันนี้กูปีนไม่ได้"
"ทำไม?"
"กูเจ็บมือ.....ก็ที่โดนมีดบาดเมื่อวันก่อนไง"
"แล้วปีนไม่ไหวเลยเหรอ"
"......." ผมส่ายหัวแทนคำตอบ....โดนมันด่าแน่กู ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลย
"ฟุบ!" มันกระโดดลงมาจากกำแพงมายืนหน้าผม....
"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก.....เอ้าเร็ว ขึ้นมาเหยียบบ่ากูก็ได้" ทำไมง่ายจัง
"......" ผมมองหน้ามันงงๆ
"มองทำไม เร็วๆเข้า" มันว่าพลางลงไปนั่งข้างกำแพงและตบบ่าตัวเองเพื่อเร่งผม
"มึงไม่ด่ากูเหรอ?"
" ด่าไม?"
"ก็ที่กูทำให้มึงเดือดร้อน ทำให้มึงเสียเวลา....แล้วไหนกูจะต้องมาเหยียบบ่ามึงอีก"
"โห...นี่ในสายตามึงกูเลวเต็มขั้นไปแล้วใช่มั๊ย"
"ถ้ากูตอบว่าใ่ช่....มึงจะกระทืบกูมั๊ยล่ะ" ผมเริ่มแหย่มัน เพราะมันรมณ์ดี
"กูกระทืบมึงแน่....ถ้าขืนมึงยังช้าอยู่แบบนี้" แป่ว
" โอเคเลยมึง"
ผมขึ้นเหยียบบ่ามัน
ตอนมันค่อยๆลุกขึ้นยืน
" โอ๊ย....!"
"เป็นไรโจ๊ก?"
.."ป่าว...มดกัด....เร็วหน่อยมึง"
"อืม..."
คริๆๆๆๆ...วันนี้ผมเข้าเรียนได้โดยไม่ต้องปีนกำแพง
เข้ามาในห้องปุ๊บ
โดนยิงคำถามจากไอ้เสกทันทีทันใด
"จูน...เมื่อวานมึงไมสบายเหรอ?"
"ป่าวนิ....ทำไมเหรอ..มีไรรึป่าว"
"แล้วทำไมเมื่อวานมึงไม่มาเรียน?" อ้อ...ใช่ผมลืมไปเลย ....ผมหันไปมองทางมัน....มันทำหน้าประมาณว่า 'มึงพูดของมึงเอง กูไม่เกี่ยว'
" อ๋อ.....พอดีเมื่อวานกูต้องไปทำธุระส่วนตัวกับที่บ้านนะ......."
"วันเดียวกันเลยนะ"
"อะไร วันเดียวกัน"
"ก็เมื่อวานไอ้โจ๊กมันก็ไม่สบายเหมือนกัน....มันไม่ได้มาเรียน"
"อะไรมึงไอ้เสก....กูเกี่ยวไรด้วย"
"แล้วมึงจะเดือดร้อนไปทำไมไอ้โจ๊ก....มันไม่ใช่เรื่องสำคัญไม่ใช่เหรอ....หรือว่าที่จริงแล้วมันมีอะไรมากกว่านั้นที่กูยังไม่รู้" ไอ้เสกมันน่ากลัวจริงๆครับ....ไอ้เสกมันมองหน้าผมที หน้าไอ้โจ๊กที
"เลิกเล่นกันได้แล้วพวกมึง....เมื่อวานมีงานไรบ้างล่ะ" ผมพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย.....อึดอัดครับ แต่ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
" มีงานคุ่...แต่ส่งไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน แต่พวกมึงสองคนต้องส่งภายในวันนี้เที่ยง.....วิชา....วิชาไรวะไอ้ปาล์ม"
"วิชาศิลปะ....เรื่องสุนทรียศาสตร์....ครูให้หาบทความที่เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้แหละ...หาข้อมูลได้จากห้องสมุด" ไอ้ปาล์มมันตื่นขึ้นมาบอก....เพราะเมื่อกี้มันยังหลับฟุบคาโต๊ะอยู่เลย
"อืม...ขอบใจ" แล้วผมก็หันไปที่มมัน
" เป็นไงมึงต้องมานั่งทำงานชดกันตอนเที่ยง"
"ทำก็ทำสิ....ไม่เห็นยาก" ดูมันครับ ไม่สำนึกเอาซะเลย
ครูเข้ามาสอนพอดี
" สวัสดีค่ะนักเรียน.....วันนี้เราจะเรียนเรื่อง...บลาๆๆๆๆๆ"
แล้วครูก็พูดของเค้าไปเรื่อยๆ
"อ่อน...." มันเรียกผมเบาๆ
"ไรอีก....เมื่อวานชวนกูโดดเรียน.....นี่ยังชวนกูคุยในคาบอีก....."
"ตอนเที่ยงเราต้องไปห้องสมุดกันใช่ป่ะ"
"แหงสิ"
"มึงกับกูเหรอ?"
"ใช่....งานมึงกับกู..แล้วจะมีใครไปอีกล่ะ"
แล้วมันก็หันกลับไปตั้งใจเรียนต่อ
ซักครู่มันเอามอีกแล้วครับ
"อ่อน....ไปห้องสมุดกันสองคนใช่มั๊ย?"
"กูตอบคำถามนี้ไปแล้ว"
"กูคิดว่าถ้ามึงตอบคำถามกู....คำพูดมึงจะสั้นกว่านี้"
"หุบปาก แล้วตั้งใจเรียนซะมึง"
แล้วมันก็ยอมหุบปากจริงๆครับ
แต่...อีกแล้ว ....มึงจะไรกะกูนักหนา
" อ่อน....มือเมื่อเช้า....หายเจ็บรึยัง?"
"หืม?" ผมงงกับคำถามมัน แต่แวบหนึ่งก็คิดได้ว่า กูโกหกมันไว้นี่หว่า
"ก็.....มือมึงอ่ะ" มันชี้มาที่มือผม "หายเจ็บรึยัง?"
"อ๋อ.....ดีขึ้นแล้ว...." มันถามผมแบบนี้เล่นเอาผมรู้สึกผิดไปเลย
"จริงนะ?"
"ไม?....ห่วงกูเหรอ?" ผมลองแหย่มันเล่น
"กูบอกมึงซักคำรึยังว่าห่วง...มั่ว"
"ไม่ห่วงแล้วจะถามทำไม.....รึว่าแค่อยากสมน้ำหน้า" ผมยังไม่เลิกแกล้งมัน...แต่
"รู้ก็ดีแล้วว่ามีคนคอยเป็นห่วง....งั้นมึงก็ต้องดูแลตัวเองดีดี..ให้สมกับที่คนอื่นเค้าเป็นห่วง"
"หืม?...." ผมมองหน้ามันงง.....ไม่คิดว่ามันจะพูดคำแบบนี้กับผม
"สองคนนั้นจะเรียนหรือจะคุยกันค่ะ......" อ้าว ซวยแล้ว
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มมันหันมาทำหน้าประมาณว่า งานนี้พวกมึงรอดยาก เพราะครูคนนี้เนียบมากๆๆๆๆ
"ว่าไงค่ะ...ทำไใพอครูให้พูดไม่มีใครพูด....หรือว่าไม่อยากคุยกับครู"
ผมเงียบ มันเงียบ ครูก็เลยยิ่งเพิ่มความเดือด
"คุยไรกันค่ะ?....พอจะมีใครซักคนตอบคำถามครูได้บ้าง"
"ป่าวครับ" ไอ้โจ๊กมันลุกขึ้นตอบ
"ป่าวได้ไงค่ะ....ก้ครูเห็นว่าพวกเธอสองคนคุยกันอยู่"
"ผมชวนจูนคุยเองครับ" มันพูดพลางกดบ่าผมไว้ เพราะผมกำลังจะลุกขึ้น
"สรุปเธอชวนเพื่อนคุยในห้องอีกแล้วเหรอ?....."
"ครับ...." แมนมากมึง จนกูรู้สึกงว่ากูเห็นแก่ตัวไปเลย
"ดี... กล้าทำต้องกล้ารับ......" ครูเงียบไปพักหนึ่ง คงคิดว่าจะทำไงกับมันดี
ผมพยายามจะยืนขึ้น
เพื่อรับผิดกับเรื่องนี้ด้วย ดพราะจริงๆแล้วผมก้คุยด้วยเหมือนกัน
แต่ไอ้บ้านี่....ก็กดให้ผมนั่งลงอีกแล้ว
พอผมจะพูด....มันก็ห้ามอีก
"อยู่นิ่งๆไปเหอะมึง..."
"แต่กูก็คุยด้วยนี่หว่า"
"งั้นเอาเป็นว่าคราวนี้กุรับ....คราวหน้าไว้เป็นตามึงล่ะกัน"
"นี่มึคิดว่ามันต้องมีคราวหย้าอีกเหรอ"
" คิดว่างั้นนะ"
"กูละเชื่อมึงจริงๆ" ผมส่ายหน้ากับความ......ของมันจริงๆ
"อ้าวๆๆ....ยังจะคุยกันอีกเหรอค่ะ"
"เปล่าครับ"
"นายโจ๊ก....งั้นครูให้เธอ...."
"ครุครับ.....ผมมมีคำถามที่ไม่เข้าใจตรงนี้หน่อยครับ...ช่วยอธิบายหน่อยครับ" จู่ๆสองก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
สองถามครุอยู่หลายคำถาม
จนครูลืมไปเลยว่าจะต้องมีสะสางบัญชีกับไอ้โจ๊ก...จนหมดาบ
สรุปมันรอดครับ
"ไอ้โจ๊ก...มึงว่าไอ้สองมันจงใจป่าวว่ะ" ไอ้เสกถามขณะเดินไปกินข้าวเที่ยงกัน
"จงใจไร?"
"ฏ้เรื่องที่ชวนครูคุย....จนลืมจัดการกับมึงไง"
"ไม่เกี่ยวกับกู...งั้นกูก็ไม่จำเป็นต้องรู้"
แล้วมันก็เดินเนียนมากิดคอผมเฉยเลย
ผมนะครับ สะดุ้งเลย ก็จู่ๆเล่นมาถึงเนื้อถึงตัวกันขนาดนี้
ผมเองก็นะพยายามแกะมือมันออก....แต่มันไม่ยอม
"ปล่อยเลยมึง...กูอายคนอื่นเค้า"
"ยิ่งมึงดิ้นนั่นแหละ....คนก็จะยิิ่งมอง..ไม่รู้รึไง"
"งั้นมึงก็ปล่อยสิ....ก็จะได้ไม่ต้องดิ้น"
"กูปวดหัว...นะนะนะนะนะนะ....."
ผมอยู่นิ่งๆให้มันลากไปโรงอาหาร.....กรรมมันคงตามทันที่ไปหลอกมันเมื่อเช้านะครับ
วันนี้ผมไม่หิว
ก็เลยกะว่าจะหาหนมกับนมมากินก็พอ
ส่วนไอ้สามตนนั่น....กำลังหาไรใส่ท้องกันอยู่
ไอ้เสกได้ข้าวราดแกง
ไอ่ปาลืมได้บะหมี่
ส่วนมันได้ข้าวผัดพริกกุ้ง ไข่ดาว
พวกมันสามตนมานั่งพร้อมหน้ากันที่โต๊ะ
"จูน....แล้วไหนข้าวมึงล่ะ...." ไอ้ปาล์มถาม...แต่ดูคนที่จะสนใจกับคำถามนี้เอามากๆ คือ ไอ้โจ๊ก
"กูไม่ค่อยหิว....กะว่าแค่ขนมกับนมก็พอแล้ว"
"ไปซื้อข้าวมากินเดี๋ยวนี้" มันพูดเสียงแข็งเลยครับ
"ก้คนมันไม่หิว...จะให้กินลงได้ไง" ผมก็ยังแถไปเรื่อยๆ
"นี่มันเวลาต้องกินข้าว....ไม่ใช่นมกับขนม....ลุกไปซื้อข้าวเดี๋ยวนี้เลยมึง"
"เอ๊ย...ไอ้โจ๊ก....มึงจะไปไรกับมันนักหนา....ก็มันไม่หิว....จะให้มันกระเดือกลงได้ไง..." ไอ้ปาล์มช่วยพูดให้
"ใช่ๆๆๆ....ก็กูไม่หิว...จะให้กินลงได้ไง"
"มึงจะลุกไปซื้อเองดีดี....หร่อจะให้กูพาไปซื้อ?"
"ไม่เอาทางไหน..แล้วกูก็จะไม่กินด้วย" ผมก้เริ่มโมโหครับ...นี่มันเรื่องส่วนตัวของผมนะ
"ตกลงมึงจะลองใช่มั๊ย?....ว่ากูจะทำให้มึงกินข้าวเที่ยงได้หรือไม่"
มันลุกขึ้นจะเดินมาที่ผมนั่ง แต่ด้วยคำพูดของไอ้เสก....
"พวกมึงสองคนกำลังเล่นไรกันอยู่?" แค่คำพูดเรียบๆ ธรรมดาๆ น้ำเสียงเย็นๆของมัน แต่เล่นเอาผมสะอึกเลยครับ ส่วนมันก็กลับไปลงไปนั่งที่เดิมของมัน
" อ่อน...ไปซื้อข้าวมากินเดี๋ยวนี้....เร็ว.....เดี๋ยวต้องไปห้องสมุดกันอีก"
"ก้คนมมันไม่หิว....อย่ามาบังคับกันได้มั๊ยมึง" ผมไม่ชอบให้ใครมาบังคับครับ...ยิ่งบังคับผมจะยิ่งต่อต้าน
"มึงรู้ใช่มั๊ย?.....ว่าทำไมกุต้องบอกให้มึงกินข้าว"
คราวนี้มันเสียงอ่อนครับ
ผมนึกถึงคำพูดมันเมื่อเช้า
'มันห่วงผม'
"อืม..." แล้วผมก็ลุกไปซื้อข้าวกิน
จริงๆแล้วก็ไม่อยากทะเลาะกับมันด้วยแหละ..อะไรยอมได้ก็ยอมครับ
มันยังห่วงผมได้เลย แล้วทำไมผมจะห่วงตัวเองบ้างไม่ได้
"ผักอ่ะ..กินเข้าไปเหอะ...มันไม่ไปงอกในท้องมึงหรอก" มันยังไม่เลิกครับ ก็ผมเขี่ยผักไว้ข้างจาน
"ก้กูไม่ชอบกินผัก"
"หลับหูหลับตากินเข้าไป.....เดี๋ยวมันก็ลงไปนอนกลิ่งในท้องมึงแล้ว"
"ตกลงนี่มึงจะมาเป้นพ่อกูแล้วใช่มั๊ย?"
"นั่นดิ/เออใช่..." ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มพูดพร้อมกันเลยครับ
"ถ้ามึงไมว่าไร ...กูก็โอเคนะ...." เวรจริงๆ
ตามคาดครับ
ผมกับมันต้องไปห้องสมุดกันแค่สองคน
ไอ้ปาลืมกับไอ้เสกบอกว่า.....เข้าห้องสมุดทีไร เหมือนกับเข้าห้องดับจิต
"จูน!"
"อ้าวสอง....มีไรรึป่าว"
"จะไปไหนกันเหรอ?"
"อืม..คือ...กำลังจะไปห้องสมุด.....ไปทำงานที่ค้างส่งเมื่อวานนะ"
"อ๋อ...งานเมื่อวาน....งั้นเดี๋ยวเราไปช่วยค้นนะ"
ผมหันไปมองหน้าไอ้โจ๊กแวบหนึ่ง...มันยังเฉยอยู่ครับ....แต่ผมคิดว่าผมรู้ว่ามันกำลังคิดไรอยู่
"ไม่เป้นไรดีกว่าสอง.....ไม่อยากรบกวนนาย...เรากับดจ๊กทำกันเองได้"
"ไม่เป้นไร.....เราว่าง..." สองเองก็หันไปมองมันแวบหนึ่ง....
ผมก็หันไปมองมันอีกครั้ง...เพื่อขอความเห็น....มันคงเข้าใจผมคิด
" อ่อน....กูอยากทำงานกับมึงแค่สองคนเท่านั้น....." มันพูดได้เท่านั้นกฦ้เดินนำผมไปก่อนเลย
ผมเองก็ทำได้แค่ยิ้มเจื่อนๆให้สองก่อนที่จะวิ่งตามมันไป
"ไหนบอก....ว่าจะมาช่วยกันหาข้อมูล...กูเห้นมึงเอาแต่นอนตลอด"
ผมพูดในขฯะที่วางหนังสทอกองโตบนโต๊ะตรงหน้ามัน..ผมนะครับ...ขนหนังสือกันตั้งหลายรอบแล้ว...แต่ไอ้นี่ตั้งแต่เข้ามา..นอนฟุบโต๊ะตลอดเลย
"ก็ช่วยอยู่นี่ไง....ช่วยเป้นแรงใจให้มึงไง"
"ตอนนี้กูแรงใจกูไม่ต้องการ...กูต้องการแรงงานที่จะช่วยกูหาข้อมูล"
"หาไปเหอะมุง....เดี๋ยวหากันหลายคนข้อมูลมันจะตีกันเปล่าๆ"
"รู้งี้...กูให้สองมาช่วยก็ดี" เท่านั้นแหละครับ....มันดีดตัวจากเก้าอี้ทันที......ดูชื่อนี้จะมีอิทธิพลกับมันเอามากๆเลย
และมันก้กลับมาพร้อมกับหนังสือกองโตมาก....มากจริงๆ
"ไม่ใช่แค่มัน...กูก็ทำได้...ถ้ากูคิดจะทำ...." ผมแอบขำกับท่าทางของมัน
จริงครับมันทำไ้ด้อย่างที่มันพูดจริงๆ
ไม่ถึง20 นาที มันหาข้อมูลได้ครลทุกหัวข้อเลย....มันทำได้จริงๆ
"เก่งนี่มึง...." ผมชมมันขณะกำลังทะยอยเก็บหนังสือ
"กุไม่ชอบให้เอากูไปเปรียบเทียบกับใคร..โดยเฉพาะกับ...."
"สอง?"
"ไม่ว่ากับใครทั้งนั้นแหละ......กูก็คือกู....ไม่ใช่กู...ที่ต้องไปเหมือนใคร...."
"อืมๆๆ....กูก็แค่แหย่มึงเล่นเฉยๆ"
"เออไม่เป้นไร....ห๊า...นั่งก่อนเลยมึง....กูเจอเกมส์ให้มึงเล่น"
"ไรอีก?"
"นั่งดิ....นะนะนะ"
"อืม...ว่ามา" ผมว่าผมต้องเป้นโรคแพ้คำนี้แน่เลยครับ มันพูดที่ไร ต้องยอมมันทุกที
"มึงตอบคำถามที่กูถามนะ....แล้วตอนสุดท้ายมันจะมีคำทำนาย...."
"กูไม่ชอบแบบนี้...."
"นะนะนะ....ลองดูหน่อยนะมึง" อีกแระมึง
"เออๆๆๆ....ว่ามาก็ได้"
"1. คุณมีแฟนรึยัง?"
"ยัง" ตอบโดยไม่ต้องคิดครับ ผมเห้นว่ามันแอบยิ้มนิดหนึ่ง มันคงแอบสมน้ำหน้าผมแหงๆ
"2. แล้วคุณเคยมีแฟนมาแล้วกี่คน?"
"กูไม่เคยเรียกใครว่าแฟน....มีแต่เพื่อนสนิทที่คุยกันก่อนนอน...และบอกว่า...หลับฝันดีนะ"
"อ๋อ..อืมอืม...3. ตอนนี้คุณกำลังสนใจใครอยู่รึเปล่า?"
"อืม..เออเออ....." ทำไมคำถามนี้ผมถึงลังเลนะ
"ว่าไง?"
"ยังมั้ง"
"หมายความว่าไง?"
"ยัง" ผมตอบอย่างเด็ดขาดในน้ำเสียง
"งั้นข้อต่อไป 4. คุณชอบสีอะไร?"
"ดำ...ขาว"
"5. คุณชอบผลไม้อะไร?"
"หลายอย่างได้มั๊ย?"
"กี่อย่างก็ได้...แต่ต้องเป้นที่มึงชอบจริง"
"ทุเรียน....องุ่น...เงาะ"
"6. แล้วคุณไม่ชอบผลไม้อะไรบ้าง?"
"สับปะรด....ลำไย"
"7.คุณชอบทานอาหารไร"
"ทุกอย่างที่อร่อยและเป้นของที่กูกินได้....แต่ไม่ชอบกินผัก"
"8. คุณแพ้อะไรบ้าง?"
"แพ้เหรอ.....แพ้เกสรดอกไม้.....อากาศ...แล้วก็ฝุ่น"
"คุณ?"
"เอ๊ย....มึง....เกมส์ไรวะ...กูเห็นมึงถามกูไรก็ไม่รู้..แล้วไหนล่ะคำทำนาย"
"ก็นี่ไง....เดี๋ยวพอมึงตอบครบทุกข้อ....กูก็จะอ่านคำทำนายให้"
"อีกเยอะป่าว?"
"ขึ้นอยู่กับกู...มึงมีหน้าที่แค่ตอบ....ส่วนถาม...กุจัดการเอง.....9. คุณชอบอะไรในตัวเองที่สุด"
"เอ้อ....มีคนบอกว่ากุตาสวย.....แต่กุชอบแก้มยุ้ยๆของกูที่สุดเลย"
"10. คุณชอบดอกไม้อะไร"
"กูแพ้เกสรทุกชนิด...."
"แล้วพอจะมีดอกไรมั๊ย...ที่ชอบบ้าง"
"ชอบดอกมะลิ...."
"เพราะ?"
"มันมีสีขาวและหอมดี"
"11. เวลาว่างคุณชอบทำอะไร?"
"อยู่บ้าน ฟังเพลง อ่านหนังสือ ปลูกต้นไม้"
"12. กิจกรรมที่คุณชอบทำที่สุด"
"นอน"
"นอน?"
"ผิดเหรอที่กุชอบนอน" ก้มันนะสิครับทำหน้าประมาณว่า...คิดได้แค่นี้เองเหรอ
"13. หนังที่ชอบดู?"
"หนังวิทยาสาสตร์.....หรือพวกต่อสู้กำลังภายใน"
"14. แล้วหนังที่ไม่ชอบล่ะ?"
"หนังรักหรือไม่ก็สยองขวัญ"
"มึงกลัวผีเหรอ?"
"นี่เป้นหนึ่งในคำถามด้วยรึเปล่า?"
"อันนี้จากกูเอง"
"งั้นไม่ตอบ"
"มึงกลัวชัวร์....15.แนวเพลงที่ชอบ?"
"ชอบฟังเพลงที่ฟังสบายๆ.....แต่มันก้ขึ้นอยู่่กับอารมณ์ ณ เวลานั้นด้วย.....ก็ฟังได้ทุกแนวแหละ"
ผมเห็นมันนั่งจดไรยิกๆตลอดเลย
"16. อะไรที่มึงกลัวที่สุด?"
"หมายถึงไรล่ะ"
"อะไรก็ได้ที่มึงรู้สึกว่ากลัว"
"กุกลัวการสูญเสียคนที่กุรัก...และคนที่รักกู" แล้วมันก้จ้องหน้าผมนิ่งเลย
จนผมรู้สึกว่า...ผมกำลังจะละลายกับสายตาคุ่นี้
สายตาคู่นี้สามารถทำมห้ผมประหม่าได้ทุกครั้งทีเจ้าของมันจ้องมาที่ตัวผม
"คำถามหมดแล้วเหรอ...ทำไมไม่ถามต่อล่ะมึง" ผมอึดอัดกับสายตาของมันจึงหาเรื่องชวนมันคุย
."อ๋อ...มีอีก....แล้วอะไรที่มึงกลัวทีมีเป็นรูปเป็นร่างอ่ะ"
"กูกลัวหนู..และสัตว์เลื้อยคลาานทุกชนิด โดยเฉพาะงู"
"17. คนที่มึงรักที่สุด?......"
""
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1114325 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก