ขอบคุณสำหรับการติดตามนะครับ
"เอาไป....แก้วนี่สุด้ทายแล้ว...."
"จริงนะ"
"ทำไมต้องทำหน้าดีใจซะขนาดนั้น" ถ้าผมไม่คิดมากไปเอง ผมว่าเหมือนมันจะงอนนะ
"เปล่าซะหน่อย แค่ถามเฉยๆ...."
"งั้นก็ไม่ต้องชิมแล้ว" มันงอนจริงๆด้วย
"เอ๊ย....เอามากูอยากชิม..." ผมคว้มมือมันไว้ครับ
มันก้มมองมือตัวเองที่ผมจับอยู่
ผมรีบปล่อยทันที
ทำไมมันร้อนในอกว่ะ
"ตกลงมือจะชิมใช่มั๊ย"
"อืม" มันส่งแก้วให้ผม แต่พอผมยื่นมือไปรับ มันกลับดึงแก้วกลับซะงั้น....
"เรื่องมาก...ไม่ชิมแล้วก็ได้"
"เปล่า....แต่กูจะป้อน" คราวนี้มันใช้คำว่าป้อนครับ แก้วคงหนักมาก เพราะผมเห็นมือมันสั่น
"อืม...." มันค่อยๆจ่อแก้วมาที่ปากผม ผมค่อยๆดูด จนเงยหน้ามองมัน
"อร่อยมั๊ย"
"อืม" ผมตอบไรมากไม่ได้ เพราะกลัวว่าเสียงที่ออกไปมันจะสั่น
"ทำไมแค่ อืม"
"งั้น อร่อยที่สุดเลยครับผม" มันยิ้มเหมือนเด็กเลยครับทีนี้
"ดีมาก.......เอ๊ย เลือดมึงซึมอีกแล้ว...ไปทำแผลเดี๋ยวนี้"
"แล้วทางนี้ล่ะ"
"หน้าที่เราเสร็จแล้ว ที่เหลือเค้าจัดการกันเองแหละ"
"รอให้เค้ายกให้เสร็จก่อนไม่ได้เหรอ"
"รู้จักห่วงตัวเองก่อนที่จะห่วงคนอื่นบ้าง...."
"แล้วที่มึงทำทุกอย่าง มึงห่วงกูงั้นเหรอ"
".................." มันเงียบไปเลยครับ
"คำถามกูยากเหรอ"
"ไปทำแผลกัน" แล้วมันก็เดินนำหน้าผมไปเลย
คราวนี้ครูห้องพยาบาลอยู่ครับ
สงสัยคงกลัวผมไล่ออก
"เป็นอะไรมาค่ะ...."
"มีดบาดครับ"
"งั้นทางนี้เลยค่ะ...เดี๋ยวครูทำแผลให้"
"ขอบคุณครับ....เดี๋ยวผมทำแผลให้เค้าเองก็ได้ครับ" ผมหันไปมองหน้ามัน
"อะ...ห๊า....อ๋อ ได้ค่ะ งั้นห้องทำแผลด้านนี้ค่ะ..." ครูดูจะงงๆกับคำพูดของมัน อย่าว่าแต่ครูเลยครับ ขนาดผมยังงง
"ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ"
"โจ๊ก?" ผมเรียกมัน ขณะที่มันกำลังเตรียมอุปกรณ์สำหรับการทำแผล
"ไร...." กูเกลียดคำนี้
"ทำไมไม่ให้ครูทำให้ล่ะ"
"ก็มึงบอกว่ากูมือเบา.....ทำแล้วไม่เจ็บ...." มันใส่ใจกับคำพูดของผมขนาดนี้เลยเหรอ
มันพูดพลางนั่งลงตรงข้ามผมเพื่อจัดการทำแผล
"โจ๊ก?" ผมเรียกมันบ่อยเกินไปรึเปล่า
ผมเรียกมันเบาๆ ในขณะที่มันกำลังตั้งใจทำแผลให้ผมอยู่
"ทำไม....รู้สึกผิดเหรอ" ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง.......แต่มันทำให้ผมประหม่าที่จะบอกว่า ขอโทษ
"เปล่าซะหน่อย...ทำไมกูต้องรู้สึกแบบนั้น....ก็ในเมื่อกูไม่เคยทำไรผิด" เป็นไง ผมปากเก่งดีมั๊ยครับ
"ก็ดีแล้ว...." มันเงยหน้ามองผมนิดหนึ่ง แล้วกลับไปสนใจแผลผมต่อ
"ทำไม....มึงถึงคิดว่ากูต้องรู้สึกผิดด้วยล่ะ" ผมถามเสียงเบาๆ
"มั่วเอามั้ง....เอาเสร็จแล้ว....อย่าให้แผลโดนน้ำละ...วันสองวันก็หายสนิทแล้ว"
"ขอบใจ..."
"อืม..." มันหันกลับไปเก็บอุปกรณ์เข้าที่เดิม
"มึง...คือว่า...มึง...มึง" ทำไมพูดไม่ออกว่ะ
"จะมึงอีกนานมะ มีไรก็พูดมา" มันขยับมานั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับผมพอดี ซึ่งผมนั่งอยู่บนเตียง...มันเงยมองหน้าผม เพราะผมอยู่สูงกว่ามัน.....ใกล้เกินไปรึเปล่ามึง
"ขยับออกไปหน่อยได้มั๊ย....ไม่ต้องชิดมากขนาดนี้ก็ได้.....กูอึดอัด..."
"............" มันไม่ตอบ แต่กลับจ้องหน้าผมอยู่อย่างนั้น
"แล้วมานั่งจ้องหน้ากูทำไม" ผมจ้องมันกลับ แต่ไม่นานก็หันหน้าหนี ผมสู้สายตามันไม่ได้หรอกครับ สายตานี้เหมือนกำลังต้องการจะบอกอะไรซักอย่าง
"ก็ไม่ได้มองตั้งหลายวัน....คิดถึง......ดูหน้ามึงไม่ค่อยสดชื่นเลย...เป็นไรรึเปล่า" มันไม่สนใจที่ผมให้มันขยับออกห่าง....ตามใจ
"ไม่ได้เป็นไร...."
"นอนดึกเหรอ..." ผมนอนดึกแทบทุกคืนตั้งแต่มีปัญหากับมัน
"อืม..."
"ทำไม"
"ไม่รู้เหมือนกัน"
"ทานข้าวทุกมื้อรึเปล่า"
"อืม"
ผมก้มหน้าหลบตามัน ก็มันเล่นจ้องซะขนาดนั้น...ว่าแล้วยังไม่ยอมฟังอีก
"อ่อน....." ผมได้ยินคำนี้แล้วรู้สึกดีจัง
"หืม...ว่าไง" ผมสบตามันนิดหนึ่ง
"กูเกลียดมึง" อะไรของมึง แล้วมันก็เดินออกไปเลยครับ
ช่วงบ่ายก็เข้าเรียนตามปกติ
ผมคิดว่าผมกับมันจะกลับมาดีกันเหมือนเดิมแล้ว...(ว่าแต่เราเคยดีกันด้วยเหรอ)
แต่เปล่าเลยครับ พอเข้ามาในห้อง มันก็ยังคงเงียบกับผมเหมือนเดิม
ผมพยายามชวนมันคุยตั้งหลายครั้ง
แต่มันก็กลับหันไปคุยกับคนอื่นซะทุกครั้ง
และแล้วความพยายามครั้งสุดท้ายของผมก็หมดไป
ช่างมัน....นี่อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว...
ตอนเลิกเรียน...ผมสี่คนเดินออกจากหน้าประตูโรงเรียนด้วยกัน
"นี่มึงสองคนยังโกรธกันอยู่อีกเหรอว่ะ....คนเป็นแฟนกัน....งอนกันนานๆมันไม่ดีนะมึง"
"น่านดิ....เกิดระหว่างนี้มีการแทรกแซงจากมือที่สาม....ความรักมัรจะล่มเอาง่ายๆนะเว้ย"
ผมฟังแล้วก็ไม่ได้คิดไรหรอกครับ เพราะรู้ว่าสองคนนี้มันอยากให้บรรยาศไม่เงียบแบบนี้
แต่สำหรับมัน....ไม่
"พวกมึงสองคนพล่ามบ้าไรกัน....มึงนะไอ้เสกยังไม่สำนึกอีก....." มันหันไปคาดโทษกับเสก
"มึงก็นะ....จริงจังกันไปได้...ตอนนี้ข่าวก็เงียบแล้วนี่หว่า...ไม่เห็นจะมีใครสนใจ มันก็น่าจะไม่มีอะไรแล้ว...นอกจากว่ามึง...." มันมองไอ้โจ๊กแบบใช้ความคิด
"นอกจากว่าไรมึง....บอกกูมา..."
"ป๊าว....กูกับไอ้ปาล์มก็แหย่เล่นเฉยๆ....เห็นโกรธกัน....พวกกูก็ไม่สบายใจ"
"พวกมึงสองคนดีกันได้แล้ว...กูอึดอัด...."
"พวกกูไม่ได้โกรธกันซะหน่อย" มันพูดเบาๆ
"เหรอ" เสกกับปาล์มถามออกมาพร้อมกัน ขำเลยครับผม
"แค่ไม่รู้จะพูดไรกันแค่นั้นเอง"
"หาเรื่องคุยกันเร็วๆแล้วกัน...แต่ตอนนี้กูชิ่งก่อนนะ" แล้วไอ้ปาล์มมันก็วิงปร๋อไปเลยครับ
ส่วนไอ้เสกพอเห็นเจนแค่นั้นแหละ.....ทิ้งเพื่อนเลยครับ
ตอนนี้ก็เลยเหลือผมกับมัน
ผมกำลังจะรีบเดินไปขึ้นรถหน้าโรงเรียนและไปให้พ้นหน้ามัน
"จะดีกันได้ยัง" จู่ๆมันก็โพล่งขึ้นมา ผมหยุดกึกเลยครับ มันเดินมาเทียบข้างๆผม
"............" ผมกำลังจะเดินต่อ....มันน่าโมโหมั๊ยครับ ผมพยายามง้อมันมาตั้งหลายวัน แต่มันกลับเล่นตัว พอวันนี้ผมตัดใจ แต่มันกลับมาทำแบบนี้...แกล้งกันชัดๆ
"จะไปไหน....อยู่คุยกับกูให้รู้เรื่องก่อน" มันคว้ามือผมไว้... ผมก้มมองไปที่มือมันกับผม แต่มันไม่สำนึกครับ...เพราะมันไม่ยอมปล่อย
"ปล่อยมือกูเดี๋ยวนี้" ผมพยายามบิดข้อมือให้หลุด....แต่ไม่สำเร็จ
"ใช้ความฉลาดบวกกับความอวดเก่งของมึงสิ...เผื่อจะหลุดก็ได้..."
"ไอ้โจ๊ก!" ผมเผลอตะคอกมันเสียงดัง
"เกิดไรขึ้นเหรอจูน" สองครับวิ่งหน้าตื่นมาเลย และก้มเลยไปมองมือมารที่จับผมอยู่ และหันไปมองหน้าไอ้โจ๊ก
"สอง...." ผมเรียกสองเบาๆ
"เกิดไรขึ้นเหรอ....โจ๊ก..."
"จำเป็นต้องตอบมั๊ย"
"สอง....ไม่มีไรหรอก...นายจะกลับบ้านแล้วเหรอ งั้นกลับดีดีนะ" พูดพลางผมก็พยายามบิดข้อมือให้หลุด แต่มันกลับจับแน่นขึ้นครับ สองยืนมองมือผมกับมือมันนิ่งเลย
"อยู่นิ่งๆได้มั๊ย...."
"ก็ปล่อยมือกูสิ...."
"โจ๊ก...ปล่อยจูนเถอะ...ข้อมือแดงหมดแล้ว"
"อย่ายุ่ง...กูทำให้มันเจ็บ....กูก็มีวิธีทำให้มันหายเจ็บได้..."
"โจ๊ก!" ผมเห็นแววตาของสองสั่นไหว
"ไอ้โจ๊ก...ปล่อยกูเดี๋ยวนี้" ครางนี้ผมบิดข้อมือตัวเองแรงกว่าทุกครั้ง ทำให้มันต้องออกแรงมากเหมือนกัน....จน
"โอ๊ย!....." เจ็บครับ
"เป็นไรอ่อน...." ดูท่าทางมันตกใจมากครับ มึงจะตกใจทำไมกูเจ็บ มึงไม่ได้เจ็บซะหน่อย มันดึงมือผมขึ้นไปดู
ผมหันไปมองสอง แววตาของสองตอนนี้มีหลากหลายความรู้สึกทีเดียว
"เจ็บตรงไหน....เจ็บมากมั๊ย" มันถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้ว อื้ม....รู้สึกดีว่ะ
ผมหันมองสอง ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมรู้สึกสงสารสองขึ้นมา
"มึงนั่นแหละ...ทำกูเจ็บ..ปล่อยมือกูเดี๋ยวนี้เลย" ผมบิดมือเบาๆ เพราะเจ็บอยู่
"โอเคๆ..กูผิด...กูขอโทษ....แต่ตอนนี้อยู่เฉยๆก่อน...เลือดซึมออกมาอีกแล้ว"
ผมเงียบ.....มันเงียบเพราะ ตั้งใจอยุ่กับการดูแผลของผม
สอง ผมไม่รู้ว่าเค้าคิดไรอยู่...แต่สายตาสั่นระริก
"เห็นมั๊ย...อวดดีไม่เข้าเรื่อง.....ดีขึ้นยัง..." ไม่รู้มันเอาอะไรเย็นมาทาให้เบาๆ
"อืม...ปล่อยมือกูได้ยัง..."
"อยากจับตายล่ะ..." แล้วมันก็ปล่อยครับ แต่ค่อยๆปล่อยนะ คงกลับผมเจ็บแผลอีก
"จูน...งั้นเราไปก่อนนะ..."
"อืม..กลับดีดีนะ"
สองหันมามองมันนิดหนึ่ง แต่มันเสมองไปทางอื่น
"ทำไมพูดกับสองแบบนั้น" พอสองไป ผมใส่มันเลย
"พูดไร...."
"ทำไมต้องพูดไม่ดีกับสองทุกครั้ง"
"ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องพูดดีด้วยนิ"
"นิสัยจริงๆ"
"เออ..กูมันไม่ได้นิสัยดีอย่างใครๆที่มึงชอบนิ...ยังไงกูก็ชั่ววันยังค่ำ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น.....กูแค่อยากรู้ว่าทำไมมึงต้องพูดหรือทำกับสองอย่างนั้น...ทั้งที่กับคนอื่นมึงไม่เคย..."
"แค่ความพอใจ...."
"งั้นแค่นี้สำหรับวันนี้...กลับล่ะ"
"เดี๋ยว" มันจับมือผมอีกแล้ว
"จับมือบ่อยเกินไปรึเปล่ามึง" ผมแซวมันเล่นเฉยๆ
"......." มันไม่พูดครับ แต่กลับลากผมไปทางด้านที่กำแพงที่ต้องปีนทุกเช้า
"ปล่อยนะมึง "
"ตามมาดีดี...อย่าเสียงดัง...เดี๋ยวข่าวก็ได้ดังอีกรอบหรอก. " จริงของมัน
พอถึงที่หมาย มันก็ปล่อยมือผมทันที
"เรื่องกระเป๋ากับไดอารีมึงกูไม่ได้ทำ มึงจะเชื่อกูมั๊ย"
"........." ผมไม่ตอบ เพราะ ผมเชื่อมันมาตั้งนานแล้วแค่อยากแกล้งคนเล่นเฉยๆ
"สรุป...มึงก็ยังไม่เชื่อกูอยู่ดี....เอ้อ...ตอนนี้กูเลยกลายเป็นคนเลวในสายตามึงสมบูรณ์แบบไปแล้วใช่มั๊ย"
"พรุ่งนี้ให้คำตอบได้มั๊ย...." ผมตอบโดยไม่มองหน้ามัน
"แล้วผลมันจะต่างจากวันนี้รึป่าว"
"ไม่รู้...พรุ่งนี้ถึงจะรู้"
"มันก็ตามนั้นแหละ...กูไม่มีทางเลือกนิ...."
"รู้รึยังล่ะว่าความรู้สึกของคนที่ไม่มีทางเลือกมันเป็นยังไง" ผมถือโอกาสสั่งสอนมันไปในตัว
"รู้ตั้งนานแล้ว....แล้วมึงล่ะเคยรู้ความรู้สึกกูบ้างมั๊ย"
"หืม....?"
"มึงรู้มั๊ย...หลายวันที่กูไม่ได้คุยกับมึง....กูรู้สึกแย่เอามากๆเลยว่ะ"
"........." ใจผมกระตุกขึ้นมาวูบหนึ่ง...มันรู้สึกเย็นตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ทำไม"
"ไม่รู้สิ...กูก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมกูต้องรู้สึกแบบนั้นด้วย...อาจเป็นเพราะกูไม่ได้กวนประสาทมึงมั้ง"
"โจ๊ก....มึงกับอ้อยยังคบกันดีอยู่ใช่มั๊ย....มึงไม่ได้ทะเลาะกับอ้อย....เรื่องข่าวนั่นใช่มั๊ย"
"สนใจเรื่องกูด้วยเหรอมึง....อ้อยเข้าใจ....ไอ้เสกอธิบายให้ฟังหมดแล้ว"
"อืม...ดีแล้ว....งั้นกูกลับล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน"
"ให้กูไปส่งมั๊ย"
"ทำไม...อยากทำคะแนนเพื่อคำตัดสินพรุ่งนี้เหรอ"
"ถ้ามันจะทำให้มึงเชื่อกูบ้าง...กูก็จะทำ"
"กูกลับเองได้....สำหรับคำตอบ...กูคิดว่ากูรูแล้ว....ไปล่ะ..."
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112663 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก