ครึี่งหลังของการแข่งขัน
สองกับมันผลัดกันรุกผลัดกันรับตลอด
พวกเค้าทั้งสองคนเป้นตัวทำแต้มให้กับทีม
"จูน...ชู๊ตเลย" สองส่งบอลให้ผม ที่ตอนนี้มีมันอยู่ใกล้ผม
แล้วกูจะหาจังหวะชู้ดได้ไง มันกันซะขนาดนี้...แล้วจู่ๆมันก็
"จะชู๊ตก็ชู๊ตสิ...." อะไรของมัน...... แต่มันทำอย่างนั้นจริงๆครับ จู่ๆมันก็ไม่กันผมซะงั้น...แต่ผมก็ไม่ยอมชู๊ตหรอก...ส่งบอลให้ปาล์มมันต่อเลย
ทุกคนคงจะงงกันว่าทำไมผมไม่ชู๊ตทั้งที่มีโอกาส
เกมส์กลับมาเข้มข้นอีกครั้ง
แต่ดูท่าทางมันกับสองจะแข่งกันจริงจังเกินไป
เกิดการปะทะระหว่างที่มีการแย่งลูกกันหลายครั้ง
แต่ทุกอย่างก็ยังเล่นกันอยู่ในเกมส์
เหมือนครั้งนี้
เกิดการปะทะระหว่างการแย่งลูกกลางอากาศ
ไอ้โจ๊กมันเสียหลักล้มลงไป
สองเองก็รีบวิ่งไปดูทันที......พลางส่งมือฉุดมันขึนมา
แต่ไอ้โจ๊กกลับปัดมือของสองออกอย่างไม่ใยดี
ผมเห้นสองหน้าเสียแวบหนึ่ง แต่แคาแวบเดียวเท่านั้น
"หลีกไป........." เสกนั่นเองครับ เข้าไปกระแทกสองจนเซ
""เป็นไงมึง...ลุกไหวป่าว
"ไม่เป้นไร....มึงไปเล่นต่อเหอะ" ผมเห็นมันเหมือนจะหันมามองผมนิดหนึ่ง หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่รู้
"อืม...."
การแข่งเริ่มดุเือดขึ้นอีกครั้ง
ผมเริ่มมีส่วนร่วมในเกมส์มากขึ้น
เพราะดูสองจะส่งบอลให้ผมมากขึ้น
ซึ่งนั่นก็หมายความว่าผมกับไอ้โจ๊กต้องมรการปะทะกันมากขึ้น
"จูน....ทางนี้.." สองส่งสัญญาณให้ผมส่งบอลให้เค้าที่ตอนนี้ยืนตรงตำแหน่งสามแต้ม
ผมมองหาลู่ทาง และกำลังจะส่ง
"ฟืด........" บอลหลุดจากมือผม
"ปี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงเป่านกหวีดยาวจากกรมการ ซึ่งเป็นสัญญาณของการทำฟาล์ว
มันตีบอลจากมือผมครับ
และเดินกระแทกไหล่ผมด้วย
ผมกำลังจะ..............แต่เสกมาดึงผมไว้ก่อน....
ผมทำหน้าที่สังหารลูกโทษลงแป้น และก็ทำคะแนนให้กับทีมได้ทั้งสองแต้ม
ตอนนี้คะแนนทีมผมตามคะแนนทีมมันอยู่แปดแต้มกับเวลาที่กำลังจะหมดในไม่กี่นาที
ในเวลาที่เหลือดุสองจะจงใจส่งบอลให้ผมตลอด....
ผมกับมันจึงปะทะกันมากขึ้น
แต่ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองรึเปล่า ผมรู้สึกว่ามันลดการปะทะและเล่นอย่างระวังมากขึ้น
สองส่งบอลให้ผมอีกครั้ง....เวลาเหลือประมาณหนึ่งนาทีกับการทำแต้มในครั้งเพื่อเสมอ
ผมกำลังจะขึ้นชู๊ต....แต่ข้อมือของผมเกิดพลิกซะก่อนอย่างกะทันหัน
ทำให้บังคับลูกบอลยากครับ.....
แล้วจู่ๆ.....ลูกบอลก็หลุดจากมือผมกลางอากาศเลยครับ
"ปี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ....." เสียงสัญญาณนกหวีดฟาล์วอีกแล้ว
และคนที่ทำฟาล์วผมก็คือมันอีกแล้ว
ผมได้ชู๊ตลูกโทษอีกครั้งสองลูก
ลูกแรกลงไป
ลูกที่สอง....ลงไป
"แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ.........ปี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงนกหวีดหมดเวลา
จบเกมสืผมหันไปมองหามันโดยอัตโนมัติ....ผมเห็นมมันเดินออกจากยิมไปโน่นแล้ว
แล้วครูก็ปล่อยให้พวกเราไปพักก่อรสิบนาที เพื่อเตรียมตัวเรียนวิชาต่อไป...ซึ่งเป็นชั่วโมงสุดท้ายแล้วของวันนี้
ตอนแข่งกันเจนล้มลงขาเจ็บ ไอเสกเลยอาสาพาไปห้องพยาบาลเพื่อหวังทำคะแนนมั้ง
แต่เพื่อนผู้หญิงทั้งหลายไปด้วยเพราะจะไปเอาผ้าเย็นที่ห้องพยาบาล ผมเห็นไอ้เสกมันทำหน้าเซ็งนิดหนึ่งครับ
ส่วนไอ้ปาล์มมันไปคุยโทรศัพท์ครับ
เลยตกลงกันว่าไปเจอกันที่ห้องเลยล่ะกัน
"สอง...นายเล่นบาสเก่งใช้ได้เลยนะ....เป็นนักกีฬาของโรงเรียนได้สบาย"
"เหรอ....เมื่อก่อนเราเล่นแทบทุกวัน....แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้เล่นแล้ว ฝีมือตกไปเยอะ.....ไม่มีคนเล่นด้วย...ว่าแต่นายก็เล่นไม่เลวนิ....."
"ฮ่าๆๆๆ....เราจับลูกเป้นก็ถือว่าดีแล้ว..."
"ที่ทีมเราไม่แพ้ก็เพราะนายนะ" สองมองผมแบบยังไงก็ไม่รู้...
"แต่ก็ไม่ชนะนิ..ที่ทีมเราเสมอกับทีมโน้นเพระสองต่างหาก สองทำแต้มให้ทีมตลอดเลย..."
"จูนคิดงั้นเหรอ..."
"อืม....."
ผมเห็นใครไม่รู้เรียกสองอยู่อีกฝั่งของตึก
"จูนเราไปหาเพื่อนก่อนนะ......เจอกันที่ห้องนะ......"
ผมเดินไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ
เลยล้างมือ ล้างขา ล้างแขน นี่ถ้าอาบน้ำได้ผมคงอาบน้ำไปแล้วแน่ๆ
อื้อ....สดชื่นจริงๆๆๆ
เอ้อ....ผมไม่ได้ยินคำว่า 'อ่อน' มากี่วันแล้วหว่า
ผมเดินมาถึงห้องเรียน
ทำไมห้องเงียบจังหว่า นี่ยังไม่ถึงเวลาเรียนซะหน่อย
ผมยืนหน้าห้องไปเรื่อยๆ
จนไปสะดุดกับรองเท้านักเรียน
ไอ้โจ๊กยังไม่มา....เพราะยังไม่รองเท้าของมัน....
ผมแปลกใจตัวเองที่คิดมาถึงตรงนี้
นี่ผมจำได้ถึงขนาดรองเท้ามันเลยเหรอ....
มันเข้ามาอยู่ในความคิดของผมตั้งแต่เมื่อไรกัน
แล้วตอนนี้มันเกิดไรขึ้นระหว่างผใกับมัน
หรือว่าผมควรจะพูดกับมันซะที
หรือไม่ผมก็ต้องทำตัวให้เหมือนเดิม เหมือนกับวันแรกที่มาอยู่ที่นี่.....
ผมเข้าห้องเรียนปุ๊บ............
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1112362 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก