คืนนี้
ระหว่างที่ผมกำลังตั้งใจอ่านหนังสือ
แต่วูบหนึ่ง
ผมกลับคิดถึงมันขึ้นมา
และสมาธิของผมก็หลุดจากหนังสือทันที
ผมยอมแพ้ตัวเอง
และหันมานั่งคิดเรื่องของมึง
ผมนั่งทบทวนเรื่องที่ผ่านมา
ตั้งแต่ผมเรียนที่นี่วันแรก จนถึงนาทีนี้
ผมยอมรับว่า
คนที่ชื่อโจ๊ก......ได้กลายมาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวันของผม
กลายมาเป็นคนที่ผมมักจะ...โกรธ โมโห ยิ้ม บ้า หัวเราะ....ด้วย
ผมกับมันผ่านเรื่องราวหลายอย่างมาด้วยกัน ทั้งดีและไม่ดี....หัวเราะ...และ ทะเลาะ....
ผมนั่งทบทวนตั้งแต่ครั้งแรกๆที่มันกับผมมีเรื่องกัน
ทุกครั้งหลังจากที่ผมมีเรื่องกับมัน
ผมจะโกรธมันแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยง ประมารฆ่าได้ กูฆ่ามึงแน่
แต่ก็ในทุกครั้งอีกเหมือนกัน เมื่อผมมีเวลาอยู่กับตัวเอง...ผมว่าผมเข้าใจมัน
ผมอยากรู้ว่า เหตุใดผมจึงเขวได้ง่ายขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นอย่างนี้
ผมโกรธมันแทบตาย สุดท้ายกลับเชื่อใจมันซะงั้น
มีคนเคยบอกผมว่า......
ถ้าเมื่อไรที่เราให้ความสนใจกับคนๆนั้นมากเท่าไร
เราก็จะระแวงเค้ามากเท่านั้น
และตอนสุดท้าย.....เราจะเชื่อใจเค้า....
ผมกำลังเป็นแบบนั้นเหรอ...
ไม่นะ
ผมมั่นใจว่า....ผมไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันมากจนเกินไป
แต่ที่ผมต้องระแวงมันและเชื่อใจมันในที่สุด
เพราะชีวิตผมในตอนนี้ต้องผูกติดกับมัน
แต่ยังไงผมก็ยังโง่อยู่ดี...บ้า ...เป็นควายมากขึ้น...
เพราะลึกๆผมเชื่อเสมอว่า มันไม่เคยทำร้ายผมหรือแม้แต่จะคิดทำร้ายผม
แต่ความจริงที่ผมกำลังเผชิญอยู่....มันกำลังสวนทางกับความเชื่อใจที่ผมมีให้มัน
แต่ผมก็แปลกใจว่า....ว่าทำไมผมไม่ตัดสินความมันไปเลย
ว่ามันทำหรือไม่ได้ทำ
ทำไมต้องมานั่งลังเลใจอยู่แบบนี้
ตอนแรกผมมั่นในว่า มันต้องเป็นคนทำแน่ๆ
แต่กับเวลาเพียงชั่วข้ามคืน.....คนอย่างไอ้โจ๊กทำให้ผมสับสน ลังเล
ไม่แน่ใจกับความคิดของตัวเอง
ผมเริ่มมีความว่ามันเป็นคนทำจริงเหรอ....มึงทำได้จริงๆเหรอโจ๊ก....
สุดท้ายผมก็ยอมโง่ (อีกแล้วครับ)
นอนเหอะ....พรุ่นี้ก็เช้าแล้ว
"มึง...."
"....." มันมาตั้งแต่ตอนไหนว่ะ...วันนี้มันมาเช้าหน่อยครับ
ดี...ไม่ต้องปีนกำแพงแล้ววันนี้กู
ผมแหงนขึ้นมองหน้ามัน
หน้าตามันยังงัวเงียอยู่เลย
"มองไร?....อยากต่อยกูอีกหมัดรึไง"
-"......" ผมยังไม่อยากพูดกับมัน เลยเดินนำมันไปที่ประตูใหญ่....เบื่อไม่อยากทะเลาะกับมัน
"มานี่...." มันเดินมาลากผมกลับไปที่เดิม
"ไรมึงอีก...กูจะเข้าโรงเรียน"
"กูมาเร็ว....แต่ไม่ได้หมายความว่า....กูจะเข้าโรงเรียนเร็วด้วยซะหน่อย...."
"......" ผมทำหน้าแบบเอือมระอามันสุดๆ...แต่มันกลับยักคิ้วให้ซะงั้น
จะอะไรของมึงนักหนาไอ้โจ๊ก...
มันนั่งลงที่ริมฟุตบาธ...ไม่นั่งเปล่า ดึงผมลงไปนั่งด้วย
ผมมองซ้าย มองขวา...ไม่มีใครผ่านมา
"ไม่ได้เอาปากมารึไงมึงวันนี้...." ผมทำหน้าแบบว่า มึงจะพูดแค่นี้ใช่มั๊ย...กูจะได้ไป แต่มันดึงผมลงไปนั่งที่เดิม
"ไรอีก?..."
"ให้คำตอบกูได้ยังไง..."
"คำตอบไร...." ผมรู้...แต่ผมเลวไงครับ
"อย่ามาเฉไฉมึง...บอกกูมา....นี่กูอุตส่าห์แถมาแต่เช้า....เพราะมึงเลยนะเนี่ยะ...."
"กูรู้สึกเป็นบุญคุณมากๆ"
"บอกมา....."
"กูถามหน่อย....มันสำคัญกับมึงมากนักเหรอ....ว่ากูจะคิดยังไง...เชื่อหรือไม่เชื่อมึง"
...."มันจะไม่สำคัญอะไรกับกูเลย....ถ้ามึงกับกูไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกัน"
"เกี่ยวข้อง?"
"ก็วันทั้งวันของการอยู่ที่นี่....กูกับมึงแทบจะรู้จังหวะการหายใจของกันและกันอยู่แล้ว...เพราะมึงกับกูต้องทำอะไรด้วยกัน ต้องนั่งด้วยกัน....ต้องกินด้วยกัน ต้องทำกิจกรรมร่วมกัน...."
"แล้วไงอีก?"
"สำหรับมึงกูไม่รู้....แต่สำหรับกู....มึงคือส่วนหนึ่งของชีวิตกูในปัจจุบัน...และกูก็ไม่อยากให้ส่วนหนึ่งของชีวิตกู....ไม่ไว้ใจกู...อยู่กันด้วยความหวาดระแวง"
"ไงต่อ"
"กูไม่อยากอยู่ด้วยความระแวง กูอยากอยู่ด้วยความไว้ใจและเชื่อใจ....มึงไม่จำเป็นต้องเชื่อกู...แค่มึงไว้ใจกู...ได้มั๊ย" มันพูดแผ่วในตอนท้าย
"แล้วมึงเคยทำอะไรให้กูเชื่อได้บ้างล่ะ"
"กูรู้...ว่ากูไม่ใช่คนดีอะไร....แต่ถ้ากูบอกว่า มันก็คือ ไม่ ตามนั้น...."
"อืม...ฟังนะ" ผมตัดสินใจที่จะบอกคำตัดสินมัน
"อือ..."
"แล้วถ้ากูบอก....ว่ากูไม่เชื่อมึงล่ะ....มึงจะทำไง"
"ไม่ทำไง...ก็แค่คิดว่า....มึงมันโง่จริงๆด้วย...." ดูมันพูดครับ....มันน่านัก
"แล้วถ้ากูบอกว่ากูเชื่อมึงล่ะ"
"หืม?" มันหันมามองหน้่าผม
"กูถามว่า ถ้า กูเชื่อมึงล่ะ"
"วันหนึ่งมึงกับกูอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้....มากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้" มันหันมายิ้มผมล้อๆ...กูเชื่อตายล่ะมึง
"แล้วตอนนี้มึงพอจะเดาคำตอบกูได้ยัง ว่า เยส หรืิ โน?"
"โง่ๆอย่างมึงต้อง....." มันพูดไม่ทันจบ ผมก็แทรกขึ้นมาซะก่อน.....ไม่อยากฟังมันด่าผมว่าโง่อีก....
"กูเชื่อมึง.....!"
.."............."........ดูมันจะไม่แปลกใจกับคำตอบของผมเลย มันแค่ยิ้มเท่านั้น
"ยิ้มไร?"
"ทำไม?"
"ทำไมอะไร"
"ทำไมมึงถึงเชื่อกู"
"กูมันโง่มั้ง....เลยเชื่อคำพูดมึงง่ายๆ"
"หึๆๆๆๆ.....มึงโง่จริงๆด้วย"
"คร้าบพ่อคนฉลาด....จะเข้าโรงเรียนกันได้รึยัง....มาเช้าแค่ไหน ก็ยังต้องปีนกำแพงจนได้กู"
"วันนี้ไม่ต้องปีนกำแพง" ผมเริ่มไม่ไว้ใจมัน.....เพราะตามันกำลังคิดชั่ว
"มึงกำลังคืดชั่วๆอีกแล้วใช่มั๊ย"
"ป๊าว...แค่คิดไรหนุกๆ"
"กูไม่อยากหนุกกับมึง"
"ไปเที่ยวกัน....." กูว่าแล้ว
"มึงกำลังชวนกูโดดเรียน"
"ป่าว...กุกำลังชวนมึงเที่ยว"
"เหมือนกัน"
"ไม่เหมือน"
"ยังไง?"
"เราขาดเรียน ไม่ได้โดดเรียน เพราะเรายังไม่ได้เข้าเรียนซะหน่อย"
"กูไม่เอา"
"เหอะน่ามึง....หน้ามึง....กูรู้ว่าไม่ได้เด็กหน้าห้องซะขนาดนั้น"
"....." ผมมองมันตาเขียวเลยครับ
"น่ามึง....เที่ยวกัน" น่าน ยังไม่สำนึกอีก
"มึงว่ากูเกเรเหรอ?"
"ป่าว....กูแค่คิดว่ามึงไม่ใช่คนเคร่งแก่เรียนซะขนาดนั้น....รีแล็กซ์บ้าง"
"รอดไปนะมึง"
"ฟู่......." มันเป่าลมจากปาก "ตกลงเอาไง....ไปก็ไปนะมึง" ฟังแล้วทะแม่งๆ
"แหงสิ....กูไม่เคยปฏิเสธมึงสำเร็จเลย"
"ก็รู้อยู่แล้วว่าไม่เคยสำเร็จ....แล้วจะมาลีลาทำเหวไร"
มันพูดไปก็ยิ้มไปครับ
แต่ผมนี่สิ....ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน ใจง่ายจังแล้วกู
ผมคิดว่ามันจะพาผมไปเที่ยวที่ไหนซะอีก
.."มึงพากูมาที่นี่ทำไม?"
"ก็กูอยากมา"
"เอาดีดีมึง ไม่งั้นกูกลับ"
"เออๆๆๆ..นั่งก่อน" มันฉุดให้ผมนั่งลง
"ว่ามา"
...."ก็กูไม่ได้ตั้งใจะเที่ยว....แต่จู่ๆก็ไม่อยากเรียนขึ้นมา....นึกไม่ออกว่าจะไปไหน เลยนึกถึงที่นี่เป็นที่แรก...ก็อย่างที่เคยบอก กูชอบที่นี่"
" แล้ววันนี้มึงนี่ด้วยความรู้สึกยังไง"
"กูมึความสุข ก็เลยอยากมา"
"อืม..." ลมพัดปรอยๆตลอดเวลา เสียงนกร้อง บรรยากาศน่านอนมาก
เวลานี้คนไม่พลุกพล่าน เพราะอยู่ที่ทำงานหรือไม่ก็ที่โรงเรียนกัน แล้วกูมาโผล่ที่นี่ได้ไง
"อ่อน...มึงว่าเราทำไรกันดี"
"กูง่วง..จะนอน"
"เอ๊ยมึง ไม่ได้ ห้ามนอน กูไม่อยากนั่งเงียบคนเดียว"
"งั้นมึงก็นอนด้วยสิ"
"กูไม่ง่วง"
"เรื่องของมึง"
"มึงห้ามนอนนะ
"เรื่องของกู"
จริงๆผมก็ไม่ได้ง่วงไรมากมายหรอกครับ แค่ ไม่อยากพูดกับมัน
เพราะวันนี้ไม่รู้เป็นไง....
ตั้งแต่เห็นหน้ามัน ใจผมมันก็หวิวๆ ....คล้ายกับเด็กที่ทำผิด แล้วไม่กล้าบอกผู้ใหญ่
" อ่อน...กูชวนมาเที่ยว ไม่ได้ชวนมึงให้มานอนโชว์กูอย่างนี้" มันพยายามปลุกผม
"ไรนักหนา คนจะนอน"
"อ่อนๆๆๆๆๆๆๆๆ" มันเรียกผมซะดังและยาว หมดกันความพยายาม
"ไม่นงไม่นอนแล้วก็ได้ มีไรว่ามา" ผมทำท่าขึงขัง
อ้าว มันกลับก้มหน้าเงียบครับ
ไรมึงนึกหนา
แล้วจู่ๆ
"ทำไมถึงเชื่อใจกู....ทั้งที่กูแกล้งมึงมาตลอด"
"ยอมรับแล้วเหรอว่าแกล้งกู.."
"เอาจริงๆ"
"กูก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงเชื่อมึง.....อย่างที่มึงบอกกุบ่อยๆมั้ง....เพราะกูโง่"
"แต่กูดีใจนะ....ไม่สิ....ดีใจมาก...ที่มึงเชื่อกู...กูก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องดีใจไรนักหนา...."
" ประสาท"
"มึงรู้มั๊ย...ว่าเมื่อคืนกูนอนไม่หลับ"
"เล่นเกมส์ หรือดูหนังโป๊ล่ะมึง"
"นั่งคิดถึงมึงทั้งคืนต่างหาก"
" หืม?" ผมหูฝาดใช่มั๊ย
" หมายถึงคำตอบของมึงอ่ะ"
"อืม..."
"กูว่ามึงเป็นคนแปลก เข้าใจยากดีว่ะ"
"อ่อน....ไม่ใช่แค่มึงหรอก....ใครๆก็บอกว่ากูเข้าใจยาก...แต่กูคิดว่า...เพราะเค้าไม่พยายามมองกูในแบบที่กูเป็น แต่มองกูในแบบที่เค้าอยากให้กูเป็น....เค้าไม่พยายามที่จะเข้าใจกูต่างหาก...คนอย่างกูเข้าใจไม่ยากหรอก....เข้าใจจากสิ่งที่กูทำไง"
"ซักวันกูอาจจะเข้าใจมึง" มันมองหน้าผม จนผมต้องเสมองไปทางอื่น
ผมว่างช่วงนี้ ผมมีอาการประหลาดหลายอย่าง มันยังไงก็ไม่รู้
" เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำให้กิน.....มึงจะเอาไรเพิ่มรึป่าว"
"ทำไมมึงไม่ถามเลยล่ะว่า.....รับขนมจีบ ซาลาเปา เพิ่มมั๊ยครับ"
" ถ้ากูคิจะขายขนมจีบขึ้นมาจริงๆ....มึงจะซื้อรึป่าวล่ะ"
"เออ.....หมูทอดกับแตงโมล่ะกัน"
"หึหึหึ....เป็นไงหาเรื่องใส่ตัวดีนัก"
" ไปซื้อซะทีสิ...กูหิว" มันเดินลิ่วไปเลยครับ
ผมควรจะขอโทษมันรึป่าว
เพราะผมก็ก่อเรื่องให้มันน้อยซะที่ไหนล่ะ
มันกล้าที่บอกว่า ขอโทษ ถ้ามันผิด
แต่ผม ไม่กล้าเหมือนมัน
หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58 (อ่าน 1114296 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก