หัวข้อ: "ตกลงเราเป็นอะไรกัน" (ถ้ารู้แล้วกูจะบอกมึงเอง) ตอนพิเศษ ครับ 31/5/58

[Phawaii]

อ๊า ย ยย ย
ขนาดโจ๊กยัง งชมอ่อน(จูน) เลยหรอเนี้ย ย ย ย
หุหุ แล้วเมื่อไหร่จะรู้ว่าตัวเองหลงชอบ อ่อนเนี้ย ย ย
ขอให้รักกันเร็วๆ นะก๊าบ บบ  เด๋วจะมาเขิล ล ให้ ^^
น่ารักดีครับ ช๊อบ ชอบบ 

[สุขาพาเพลิน]

อ๊ากๆๆๆๆๆ   ต่อนะๆๆๆๆๆๆ

รักไรต์เตอร์ที่สุด

[YANIZAxx™]

สมัครเป็นแฟนคลับบ บ บ!!!

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย พี่โจ๊กปากร้ายกว่าผู้หญิงอีกอ่ะ = =

ชอบค่ะๆๆ >////<

[Nichdia]

เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้

สนุกมากกกกกก


มาต่อบ่อยๆนะ รออ่านอยุ่คับ อิอิ

[tutu]

รักนะ.......แต่ไม่แสดงออก...กิ๊วววววววว

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
แวะมากางมุ้งรอ ช่วงนี้ยุงเยอะระวังด้วยน๊า อิอิ
นิว(ยิ้มๆ)

[jantaro]

 

[due]

โจ๊กอยากบอก (ต่อ)

ผมเห็นมันเดินหน้ามุ่ยมาแต่ไกลเลยครับ
ไม่รู้ใครไปทำอะไรให้มันรมณ์เสียอีกล่ะซิ
เอาแต่ใจจริงๆ คนอะไรก็ไม่รู้


"เป็นไรจูน....หน้ามุ่ยมาเชียวมึง"  ไอ้เสกช่วยถามเสร็จสรรพเลยครับ
มันเงียบไม่ตอบครับ ไอ้ปาล์มเลยตอบแทนซะเอง
"ก็มีไอ้บ้าที่ไหนไมรู้อ่ะดิ.....ฝากข้อความมากับน้องมอต้นมาให้มัน"
"แล้วรู้ได้ไงว่าเป้นไอ้บ้า หรือ....บ้า"
"ก็มันจบด้วย.......ด้วยไรว่ะจูน...."
"อย่าไปพูดถึงเลย...ไร้สาระหว่ะ..." ดูมันจะรมณ์เสียใช่ย่อยครับ
ผมก็ได้แต่นั่งพวกมันคุยกัน โดยไม่แสดงความคิดเห้นใดๆทั้งสิน ประมาณนั่งเก้บข้อมูลอ่ะครับ
"แล้วมึงอ่ะโจ๊กเป็นไร...นั่งเงียบเชียว "  ไอ้ปาล์มมันถามครับ อ่อนมันเลยหันมามองแวบหนึ่งแล้วก็ไม่สนใจผมเลย
"ป่าว..."
"เป็นไรกันไปหมดว่ะเพื่อนกู" ไอ้เสกครับ มันรำพึงกับตัวมันเองมั้ง
"ไอ้เสก....งั้นมึงไปเตะบอลกะกูป่าว...."
"เอาดิ...."
"เอ๊ย...กูไปด้วย...." อ่อนครับ มันอยากไปเตะบอลกะเค้าด้วย เดี๋ยวกระดูกก็หลุดหรอกมึง...

"ตามมาล่ะกัน"

มันกำลังจะลุกขึ้นแต่.....
"ทำไม....มีคนมาแกล้งมึงเหรอ?"
"......." มันมองหน้าผมแบบงงๆก่อนจะนั่งลงที่เดิม
"ก็ไหนเมื่อกี้มึงบอกว่ามีคนส่งข้อความบ้าๆมาไม่ใช่เหรอ..."
"อืม...ไร้สาระอย่าไปพูดถึงมันเลย..."
"มันเขียนมาว่าไงบ้าง"
"ก็กูบอกว่าไม่อยากพูดถึงไง..." มันขึ้นเสียงนิดหนึ่งครับ
"มึงจะตายใช่มั๊ย....ถ้ามึงบอกกู.."
" อย่ามากวนตอนนี้ได้มั๊ย....ไม่มีรมณ์"
"ก็กูถามดีดี....มึงเสือกกวนโมโหกูเอง.."
"แล้วมึงจะรู้ไปเพื่อไรล่ะ....ไว้ล้อกูรึไง"
"อันนั้นมันเรื่องของกู"

[Nichdia]

โจ๊กขึ้นแระ

อารมณ์เสียง่ายจิงพ่อคุณ

หุหุ

แต่ในจดหมายนั้นมันคืออาไรอ่ะ ชักอยากรู้

[NUTTYZERO]

เหมือนจะต้องเคลียร์กันอีกยาว!!!


แต่โจ๊กก็รีบทำคะแนนบ้างนะ 

[due]

โจ๊กอยากบอก (ต่อ)

"แล้วมึงจะรู้ไปเพื่อไรล่ะ....ไว้ล้อกูรึไง"
"อันนั้นมันเรื่องของกู"
"งั้นมันก็สิทธิ์ของกูเหมือนกันที่กูจะไม่บอกมึง...."
"มึงเนี่ยะ......." ผมหยุดคำพูดไว้แค่นั้น เพราะผมรู้ว่าถ้าผมพูดต่อไป เรื่องมันคงไม่จบแค่นี้แน่
"หมดเรื่องที่มึงจะพูดแล้วใช่ไหม....กูจะได้ไปเตะบอล"
"อ่อน....บอกกูไม่ได้จริงเหรอว่ามันเขียนไรมา...."
"......." มันมองหน้าผมแบบงงๆ
"มึงจะให้กูพูดให้ได้เลยใช่ไหมว่า...ทำไมมึงต้องบอกกู....หรือทำไมกูต้องอยากรู้"
"มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ..."
"คือ.....เอาเป็นว่ากูไม่ได้หวังร้ายกับมึงล่ะกัน"
"หึ...มึงกำลังจะบอกว่ามึงเป็นห่วงกูเหรอ...."
"ถ้าใช่....มันแปลกเหรอ..."
"ไม่แปลกหรอก....แค่ดูมันจะเชื่อยากไปหน่อย"
"อะไรทำให้มึงคิดอย่างนั้น"
"จากทุกอย่างที่มึงเคยทำกับกูไง"
"เอ้อ.....เอาเป็นว่าคราวนี้กูหวังดีกับมึงจริงๆ....ยังไงมึงกับกูก็ยังต้องโดนจับคู่กันไปอีกนาน"
"แล้วไง..."
"ทำไมมึงเข้าใจยากจังว่ะ...."
"เอาเป็นว่า....กูดูแลตัวเองได้....ยังไงก็ขอบใจมึงล่ะกันที่อุตส่าห์หวังดีกับกู....อย่างน้อยกูก็ไดีรู้ว่ามึงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่กูคิดทั้งหมด..."
"นี่มึงคิดว่ากูเลวร้ายขนาดนั้นเชียว"
"หึๆๆๆ....พอตัวอยู่....อีกอย่างขอบคุณเรื่องเมื่อวันเสาร์ด้วยล่ะกัน"
"เรื่องเล็ก..."
"อีกอย่างเลิกเรียกกูว่าอ่อนได้มั๊ย.....กูขอร้อง"
"ไม...น่ารักดีออกมึง"
"น่ารักบ้านอามึงสิ.....เตะบอลดีกว่า"   แล้วมันก็วิ่งไปเตะบอลครับ


ผมก็นั่งคิดไรเรื่อยเปื่อย ก็เรื่องผมกับมันนั่นแหละครับ
มันก็เเป็นเพื่อนผมคนหนึ่งเหมือนกัน เหมือนไอ้เสก ไอ้ปาล์ม ถึงมันจะไม่คิดว่าผมเป็นเพื่อนมันก็ตาม
ผมแค่รู้สึกเป็นห่วงมัน  ไม่อยากให้มันโดนแกล้ง
อีกอย่างมันเป็นเด็กใหม่ เด็กโรงเรียนนี้ร้ายกาจกันทั้งนั้น



คิดมากไปทำไม ไปหาอ้อยดีกว่า

[NUTTYZERO]

  ลุ้นจนตัวโก้ง...เมื่อไหร่จะมีข่าวดีเนี้ย คู่นี้ 

[leogemini]

 

เวลาผุู้ชายจะเทิร์นโปร เป็นเกย์


สับสนอย่างนี้ทุกคนรึป่าว

[due]

เอ้อ....ขี้เกียจไปโรงเรียนจริงๆ
ไปก็เจอแต่เรื่องประหลาดๆ
วันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเจอไรอีก

วันนี้แปลกครับ
มาถึงที่หน้าประตูโรงเรียน
ไอ้โจ๊กยืนรอผมอยู่แล้ว
พอมันเห็นผม มันก็เดินเข้าโรงเรียนไปเลย
เป็นไรของมัน



มาถึงห้อง
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็นั่งคุยกันเสียงดังอยู่แล้ว
ผมกับไอ้โจ๊กไปนั่งที่
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มดี๊ด๊ามานั่งหน้าเจ๋อเลยครับ
สรุปผมต้องอยู่กลุ่มพวกนี้ไปแล้วเหรอ
"หลับไม่สนิทหรือไอ้โจ๊ก มาหน้ายับเชียวมึง"
"เดี๋ยวปากมึงจะยับไอ้ปาล์ม...." ดูมันพูดกับเพื่อนมันครับ
"กูถามดีดี...ไอ้นี่....."
"เป็นไรโจ๊ก....กูเห็นมึงเป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะ" คราวนี้ไอ้เสกถามบ้างครับ
"เปล่า...แค่เซ็งๆ เบื่อๆ"
"อะไรที่ไม่ควรคิด.....ก็ปล่อยๆมันไป.....ถ้าจะคิดก็คิด อย่าไปฝืนมัน...แล้วทุกอย่างจะดีเอง"
"สาธุ/สาธุ" ไอ้โจ๊กกับไอ้ปาล์มว่าพร้อมกัน
"พวกมึงนี่สาระได้ไม่เกินนาทีจริงๆ......"
"กูก็ไม่ได้คิดไรหรอก....แค่เบื่อๆนิดหน่อย...ฟังมึงเทศน์กูก็หายแล้ว"
"มึงอ่ะจูน...เป็นไงบ้างอยู่ที่นี่มาเป็นเดือนแล้ว" ไอ้ปาล์ถามครับ ไอ้โจ๊กเลยหันมามองด้วย
"ก็เรื่อยๆ.....ก็ดี..."
"มีไร..บอกได้ทุกเรื่อง.....ยกเว้นเรื่องหญิง เพราะกูก็ยังเอาตัวไม่รอด" ไอ้ปาล์มพูดได้ฮากันทั้งวงเลยครับ
"เรื่องหญิงปรึกษาไอ้โจ๊กได้....แต่มีไรให้ช่วยหรืออัดอัดใจบอกกูทั้งสามคนได้.....พวกกูยินดีช่วย...."
"ขอบใจ..."
"ขอบใจไม....เพื่อนกันทั้งนั้น" ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มพูดอย่างนี้ ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลยครับ
แต่ไอ้โจ๊กนั่งเงียบไม่พูดไม่จา...สงสัยมันคงไม่พอใจผมอีกแหงเลย มันจะคิดว่าผมไปแย่งเพื่อนมันรึเปล่าว่ะ


พวกผมก็นั่งคุยกันสักพัก
ก็ส่วนมากพวกมันสามคนนั้นแหละครับที่คุยกัน
ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะฮา เวลาพวกมันทะเลาะกันเอง
น่ารักดีครับ


"โครม-!" พวกผมสี่คนหันไปมองพร้อมกันถึงที่มาของเสียงดัง
ที่แท้เสียงมาจากสองที่วางกระเป๋าเสียงดังนั้นเอง
"ไม่มีมารยาท...ไม่เห็นรึไงคนอื่นนั่งอยู่...ทำเสียงดัง" ทันทีเลยครับไอ้เสก
"เห็น...ก็จะทำ แล้วมึงจะทำไม...."
"มึงอยากกินทีนกูแต่เช้าใช่มั๊ยไอ้สอง"
"พอเลยมึงไอ้เสก...." ไอ้โจ๊กดึงมันไว้ก่อนที่มันจะลุกออกไป
แล้วโจ๊กมันก็หันไปมองที่สอง สองเงียบเลยครับ
ไอ้เสกก็พลอยเงียบไปด้วย
"เดี๋ยวกูไปชั้นสามนะ"
"ไปชั้นสามทำไมไอ้โจ๊ก"
"ไปออกกำลังกายมั้งไอ้ปาล์ม"
"กูรู้มึงไปหาอ้อย......"
"รู้แล้วมึงจะเจ๋อถามให้กูด่าทำไม..."
"อยากแกล้งคนปากแข็ง"
"กูเกลียดคนรู้ทัน" แล้วมันก็เดินออกไป แต่ก็หันมาตะโกนอีกครั้งก่อนพ้นหน้าห้อง

"รอกูไปเข้าแถวด้วย....เดี๋ยวกูขึ้นมา" ผมไม่รู้ว่ามันบอกใคร
แต่ตาของมันกำลังประสานกับตาของผม
ผมเลยบ้าจี้พยักหน้ารับมัน
ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมว่าไอ้โจ๊กมันยิ้มให้ผมด้วย
ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงละลายกับยิ้มมันเมื่อกี้ไปแล้ว
มันยิ้มได้สุดยอดจริงๆครับ มันไม่ได้ยิ้มแค่ปาก แต่ตามันยังยิ้มด้วย
แล้วผมจะมานั่งเพ้อทำไมเนี่ยะ


ถึงเวลาเข้าแถว
ไอ้ปาล์มต้องลงไปก่อนเพราะมันต้องเช็คแถว
ส่วนเสกมันไปห้องน้ำแล้วจะเลยไปเข้าแถวเลย
ส่วนคนอื่นก็ลงไปหมดแล้ว
"จูน...ลงไปเข้าแถวกัน"
"นายไปก่อนเลยสอง.....เดี๋ยวเราลงไป"
"รอโจ๊กเหรอ"
"อืม..."
ถ้าผมตาไม่ฝาดอีกแล้ว....ผมเห็นสายตาไม่พอใจของสองครับ แต่แค่แวบเดียวเท่านั้น
ผมคงคิดมากไปเอง





แยกย้ายกันเข้าห้องเรียน
ผมเดินออกจากแถวไปห้องน้ำก่อน
เพราะอากาศร้อนมากอยากไปล้างหน้าก่อน

ล้างหน้าเสร็จ...โห สดชื่นโคตร
ไหนๆก็มาแล้ว ขอเข้าห้องน้ำหน่อยเถอะ


ผมทำธุระเสร็จ...เปิดประตู
ชริบแล้วกู...ประตูเปิดไม่ออก.
ใครแกล้งกู....
ผมพยายามเขย่าก็แล้ว ผลักก็แล้ว ถีบก็แล้ว ไม่ออกครับ
ตะโกนให้เพื่อนช่วย ก็ไม่มีใครได้ยิน สงสัยเข้าเรียนกันหมดแล้ว
แล้วผมจะทำไงล่ะเนี่ย

แต่โชคดีหน่อยครับ ห้องน้ำกว้าง ผมเลยหายใจสะดวกหน่อย
ไปนั่งที่ฝาชักโครก
นั่งไปนั่งมา เริ่มหน้ามืด
เหมือนมันจะอ้วกนะครับ

ผมรู้สึกว่าตาผมเริ่มร้อนๆ....ผมกำลังจะร้องไห้เหรอ....ครับ ผมกลัวกับการอยู่คนเดียวในที่แคบๆ
"ช่วยด้วยครับ มีคนติดอยู่ในห้องน้ำ" ผมเริ่มตะโกนให้คนช่วยอีกครั้ง
ตะโกนจนเจ็บคอ.....น้ำตาผมเริ่มรื้น
"โจ๊ก...ช่วยกูด้วย...." ผมยังแปลกใจตัวเองเลยครับ ทำไมชื่อแรกที่ผมคิดถึงต้องเป็นมัน
"โจ๊ก...กูกลัว...." ผมพูดกับตัวเอง แต่มันจะมาสนใจผมทำไม ป่านนี้มันนั่งเรียนไม่สนใจหรอกว่าผมจะหายไปไหน

ผมก้มหน้ากับขาตัวเอง
คราวนี้น้ำตาไหลเป็นทางเลยครับ
ไม่อั้นมันแล้ว ก็คนมันกลัวอ่ะ


"โครม....."
ผมเงยหน้าขึ้นดู








"อ่อน....มึงไม่เป็นไรนะ..."
"......." ผมได้แต่ส่ายหน้า ไปมาๆ

ผมเห็นมันยืนหอบที่หน้าประตู เหงื่อแตกโซกจนเสื้อเปียกเลยครับ
สงสัยคงวิ่งมาเยอะ หน้านี้แดงเถือกเลยครับ

"ไม่เป็นไร...ก็ลุกขึ้นสิ...จะได้ไปเรียนกัน..."
"อืม..." ผมค่อยๆลุกขึ้น
มันเดินนำหน้าผมไปนิดหนึ่ง
"โจ๊ก....ขอบใจนะ"
"กลัวมั๊ย?"
"ไม่...."
"แล้วร้องทำไม?"
"ตกใจ..."
"ไปห้องพยาบาลก่อนมั๊ย"
"ไปเรียนดีกว่า...."
"ไอ้ปาล์มกับไอ้เสกก็กำลังหามึงอยู่เหมือนกัน...."
"อืม....."



เข้ามาในห้องปุ๊บ แป๊ปเดียวเสกกับปาล์มก็ตามเข้ามา
สรุปคาบแรกพวกผมสี่คนไม่มีใครได้เรียนกันเลย
ระหว่างเปลี่ยนคาบ พวกผมก็คุยกัน

"มึงรู้มั๊ยจูน...ใครแกล้งมึง...."
"ไมรู้"
"อย่าให้กูรู้ว่าใครนะ...แมร่งกูจะทืบให้จมดินเลย" ไอ้เสกครับ นึกจะน่ากลัวก็น่ากลัวนะ
แต่ไอ้โจ๊กไม่ถามเลยครับว่าใครเป็นคนทำ


ตอนเที่ยงพวกมันสามคนไปทานข้าวกันก่อน
ผมขอตัวไปล้างหน้าที่ห้องน้ำก่อน

"จูน...เมื่อเช้าเกิดเรื่องไรเหรอ"
"เปล่า....อุบัติเหตุนิดหน่อย" ผมตอบสองแบบนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว
"เหรอ....แล้วเมื่อเช้าครูพัฒน์เรียกจูนกับโจ๊กไปพบเหรอ...."
"เปล่านิ....ทำไม"
"เหรอ...ไม่มีไรหรอก....เราแค่เห็นโจ๊กเดินตามจูนไป นึกว่าไปทำธุระด้วยกัน..."
"เปล่านิ..เมื่อเช้าเราไปห้องน้ำ...แล้วก็...."
"แล้วก็ไร..."
"เปล่า...." ผมเดินกลับห้องเรียนทันทีีเลยครับ
"จูนไม่ไปโรงอาหารแล้วเหรอ..."

"เราปวดหัว...นายไปเหอะ...."


ผมกลับมานั่งทบทวนและสงบสติอารมณ์ที่ห้อง
ผมมานั่งคิด
คิด
คิด
มันเป็นอย่างนีี้นี่เอง
โจ๊กมึงทำกับกูได้ขนาดนี้เลยเหรอ
ผมแค้นมากครับ....ผมอุตส่าห์มองมันใหม่แล้วนะ
ไม่อคติกับมัน
รู้สึกดีดีกับมันมากขึ้น
แต่มันกลับทำอย่างนี้กับผมได้ยังไง

พวกมันสามคนคงมากันแล้ว
เสียงมาก่อนตัวกันซะอีก

"..จูน...ทำไมไม่ไปกินข้าว...." เสกมันถามครับ พลางค้นไรก๊อกแก๊กๆในโต๊ะมันก็ไม่รู้ครับ
"กูไม่ค่อยหิว...."
"เดี๋ยวก็หิวตายหรอกมึง" อันนี้มันพูดครับ ผมพยายามเงียบครับ ไม่โต้ตอบ
"ไอ้เสกเอาการบ้านช่วงบ่ายมาลอกหน่อย เร็ว....กูไม่อยากโดนเคาะนิ้ว.."
"เอาไป...."
"มึงมาช่วยอธิบายกูตรงนี้ด้วย...."
"เรื่องมากจริงมึงนิ" แต่มันก็ยอมเดินไปสอนครับ



"เอาไป...." มันเลื่อนนมกับขนมมาไว้หน้าผม มันซื้อมาให้ผมเหรอ
"ไม่กิน.." ผมเลื่อนกลับไปให้มัน
"เดี๋ยวก็หิวตายหรอกมึง...กินไป...อุตส่าห์ซื้อมาให้" มันเลื่อนมาอีกครั้ง
"กูก็ไม่ได้ขอร้องมึงนิ...ถ้ามันลำบากมาก ต่อไปไม่ต้อง...." ผมเลื่อนกลับไปเลย
"อะไรมึงนักหนา....บอกให้กินก็กินสิ" มันขึ้นเสียงใส่ผมครับ
"ก็กูบอกไม่กินไง..." ผมเขวี้ยงขนมลงพื้นไปเลยครับ
"มึง......"
"ทำไม...มึงจะทำไมกู...." ผมผลักอกมันเลยครับ ไม่ไหวแล้วจริงๆ
"เอ๊ยๆพวกมึงเป็นไร"
"ค่อยๆพูดกันก็ได้...เพื่อนกันทั้งนั้น" ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มวิ่งเข้ามาขวางพวกผมไว้
"พวกมึงก็ลองถามเพื่อนตัวดีของมึงสิ...ว่ามันไปทำไรไว้บ้าง"
"กูไปทำไร...มึงบอกมาเลย....อย่ามาเล่นลิ้น"
"มึงนี่เลวกว่าที่กูคิดไว้อีกนะ"
"ปากมึงก็หมากว่าที่กูคิดไว้เหมือนกัน"
"เอ๊ยพวกมึง ใจเย็นกันก่อนดิ....ตกลงมันเรื่องไรกันว่ะ"
"เรื่องเมื่อเช้า...." ผมเสียดายความรู้สึกมากนะครับ ผมคิดถึงเสี้ยวแรกของหน้ามันตอนที่มันถีบประตูห้องน้ำพัง ผมยังจำได้ติดตา......สายตามันบอกว่ามันห่วงผม แต่นี่.......
"เรื่องเมื่อเช้าทำไม.....มึงคิดอะไรอยู่"
"กูคิดว่ามึงมาช่วยกู.....แต่ที่มึงทำทั้งหมด ก็เพื่อให้กูตายใจ"
"มึงพูดไร...กูงง....ง่ายๆหน่อย"
"ได้....มึงขังกูในห้องน้ำตอนแรก...แล้วมึงก็ทำมาเป็นช่วยกู....มึงทำไปเพื่ออะไรห๊า..."
ดูมันจะอึ้งไปนิดหนึ่งนะครับ

"กูถามว่ามึงทำไปเพื่ออะไร..."
"ตกลงนี่มึงคิดว่ากูขังมึงในห้องน้ำเหรอ....หึ...."
"มึงเข้าใจผิดแน่ๆจูน....ไอ้โจ๊กไม่มีทางทำอย่างนั้นเด็ดขาด..."
"ใครบอกไรมึง..." มันถามผม
"กูไม่จำเป็นต้องบอกมึง....."
"จูน..กูกับไอ้เสกยืนยันได้....ว่าไอ้โจ๊กไม่ได้ทำ..มันอยู่กับพวกกูตลอด.."
"ใช่.....อีกอย่างมึงรู้มั๊ย...ตอนที่มึงหายไป ไอ้โจ๊กวิ่งตามหามึงแทบบ้า....วิ่งทั่วโรงเรียน....จนไปเจอมึงที่ห้องน้ำ...."
"อย่าพูดเลยพวกมึง...พูดไปคนใจแคบอย่างมันก็ไม่เข้าใจ....เสียเวลา"

แล้วมันก็เดินไปเก็บขนมกับนมที่พื้นไปทิ้งถังขยะ
แล้วไอ้เสกกับไอ้ปาล์มก็กลับไปนั่งที่
เพราะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว


ช่วงบ่ายผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย
นั่งคิดเรื่องนี้ตลอด
ถ้าโจ๊กไม่ทำ
แล้วสองจะโกหกไปทำไม โกหกไปเพื่อไร

ไอ้คนนั่งข้างผมนั่งเงียบไม่พูดไม่จาเลยครับ
ผมเริ่มหิว   นั่งจับท้องไปมา
มันยื่นขนมอีกชิ้นมาให้ผมใต้โต๊ะ....ผมหันไปมองหน้ามัน
แต่มันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่สนใจ
ผมก็นะ ด้วยความหิว เลยกินซะเกลี้ยงเลย
"ขอบใจ" ผมบอกมันเบาๆ แต่มันก็ยังไม่สนใจอยู่ดี ช่างแมร่ง



ตอนเย็นเดินกลับบ้าน
ก่อนที่จะพ้นประตูโรงเรียน
"โจ๊ก...."
"อ้อย...มีไรครับ" ผมเห็นเค้าคุยกัน เลยเว้นระยะห่างไว้นิดหนึ่ง เพราะผมกับมันต้องเดินออกนอกโรงเรียนพร้อมกัน เวรครูพัฒน์ยืนหน้าประตูครับ ไม่งั้นโดน
"ไหนแซนวิชทูน่าที่โจ๊กบอกทำมาให้อ้อยล่ะ.....ตอนเที่ยงไม่ว่างไปเอา...ตอนนี้เอามาเลย"
แซนวิชทูน่า?
"คือ...คือ....โจ๊กลืมเอามา....."
"จริงเหรอ....อดกินเลย..."
"พรุ่งนี้โจ๊กสัญญา...ไม่ลืมแน่นอนครับ"
"สัญญานะค่ะ....งั้นอ้อยไปซ้อมรำก่อนนะ....บายค่ะ"
"บายครับ"
 

"มึง....." ผมเรียกมัน
"ไร..." ดูมันขานรับครับ
"แซนวิช...ที่กูกินไป....ของอ้้อยเหรอ"
"อืม..." เวรแล้วไงกู
"แล้วเอามาให้กูทำไม" ผมบ่นของผมคนเดียว แต่มันดันเจ๋อได้ยินอีก
"รำคาญเสียงท้องมึงร้องไง...อวดดี...ทั้งที่ไม่มีดีจะอวด.... " โดนเลยกู

"มึง...."
" จะด่าไรกูอีก..."
"......"
"เอ๊ย....." ก็มันลากมือผมไปไหนก็ไม่รู้



"ลากกูมาทำไม" มันลากผมไปที่ลับตาคนหน่อยหนึ่ง
"ลากมาฟังกูพูดไง...กูอัดอัด"
"เป็นไรของมึง...หลีก กูจะกลับบ้าน"
"เดี๋ยว" มันคว้ามือผมไว้
"ปล่อย" ผมเผลอพูดเสียงแข็งครับ แต่มันก็ปล่อยแต่โดยดี
"ฟังกูก่อน แป๊บนึง"
"ว่ามา"
"เรื่องวันนี้....มึงจะเชื่อกูมั๊ยว่ากูไม่ได้ทำ"
"กูไม่อยากพูดถึง....ไม่อยากฟังอีก"
"กูรู้ว่ากูทำไม่ดีกับมึงหลายเรื่อง....แต่เรื่องนี้กูไม่รู้เรื่อง กูไม่ได้ทำ...มึงเชื่อกูได้มั๊ย"
"......"
"มึงจำไว้ คนอย่างกู...ทำคือทำ กูยอมรับ แต่ถ้าเมื่อไร กูบอกว่าไม่ นั่นคือ ไม่"
"พูดพอยัง"
"พูดไปมึงก็ไม่ฟังกูอยู่ดี....กลับบ้านดีกว่า"
"โห..มึง หัดมีใจน้อยด้วยนะมึง..."
"ใจน้อยบ้านพี่สาวมึงสิ...."
"อืม...ยังไงกูก็ขอบใจมึงล่ะกันเรื่องเมื่อเช้า...แล้วก็แซนวิช"
"มึงเชื่อกูแล้วเหรอ ว่ากูไม่ได้ทำ"
"ไม่รู้สิ....ช่างมันเหอะ ผ่านมาแล้ว"
"ขอบใจนะเว้ยที่ไว้ใจกู"
"อย่ามามั่วมึง....กูไม่ได้บอกซะหน่อยว่ากูเชื่อมึง"
"กูอ่านได้จากสายตามึง"
"ไอ้บ้า......ประสาท"
"กลับบ้านดีดีล่ะ....หนุ่มหน้าอ่อน...." แล้วมันก็วิ่งผล็อยไปเลยครับ



ผมเจอสองหน้าประตูโรงเรียน
ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับอีก
"รอรถที่บ้านเหรอสอง"
"อืม....จูนล่ะ"
"กำลังจะกลับแล้ว"
ก่อนกลับสองบอกไรบางอย่างกับผม
ที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองโง่อีกแล้ว
พรุ่งนี้เจอดีแน่

[due]

เช้านี้ผมมาโรงเรียนด้วยความโมโหครับ
เลยมาเช้าผิดปกติ
ยิ่งผมรอนานเท่าไร
อารมณ์ผมก็ยิ่งเดือดเท่านั้น
ผมรอมัน จนใกล้จะเข้าห้องเรียนนั่นแหละ
มันถึงจะเพิ่งโผล่หัวมา
"เป็นไรมึง หน้ายุ่งอย่างกะยุงตีกันเชียว"
"มึงยังเลวได้อีกใช่มั๊ย..."
"เอ๊ย...ไรมึงอีกว่ะ..."
ผมพยายามระงับอารมณ์แล้วครับ
แต่มันไม่ไหวจริงๆ
ก็เรื่องที่มันมาสายทุกวันนั่นแหละครับ
ผมเหนื่อยกับการต้องมาปีนกำแพงทุกวัน
แต่จริงๆมันมีอะไรมากกว่านั้นครับ
คือตอนแรกมันบอกผมว่า บ้านมันอยู่ไกล
ทำให้มันมาโรงเรียนสายทุกวัน
ผมก็เข้าใจมันนะครับ
ไม่ได้ติดใจไร
เพราะทุกวันนี้ผมก็ปีนกำแพงได้สบายแล้ว
ผมก็เห็นใจมันนะ เข้าใจเหตุผลของมัน
แต่มันโกหกผมครับ
มันโกหกผมมาตลอด
ไม่ใช่แค่วันเดียว อาทิตย์เดียว
แต่นานเป็นเดือนๆเลยครับ
แล้วจะให้ผมรู้สึกยังไง

บ้านของมันอยู่ถัดไปจากโรงเรียนซอยเดียวเอง
เดินอย่างช้าที่สุดก็ไม่เกิน15นาทีหรอกครับ

ผมโมโหคูณสองเท่าเลย
โมโหที่มันโกหก
โมโหที่ตัวเองโง่ปล่อยให้มันหลอกมานานเป็นเดือนๆ
โมโหตัวเองที่ไปหลงเชื่อมันทุกครั้ง
ผมปีนกำแพงได้ทุกวัน
ผมมาสายได้ทุกวันผมทนได้ทุกอย่าง
แต่นี่มันโกหกผม ผมทนไม่ได้

"มึงโหกกู...."

[Phawaii]

ฟังแต่สอง ง ง ง !! อารายว่ะ

[NUTTYZERO]

- -* สองนี่จะเป็นมือที่สามรึปล่าวเนี้ย!!

ติดตามผลงานและเป็นกำลังใจต่อไปครับ^^

[Nichdia]

เอาสองไปเก็บที

ยุแยงตะแคงรั่วนัก

[naiin]

งง เดินด้วยกันทุกวันไม่รู้บ้านเพื่อนอยู่ไหน สนใจเพื่อนมากกกกกกกกกกกกกกก

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
คนบางคน ใจบางใจ ไม่อาจเข้าใจ และไม่อาจเข้าถึง
เพียงบางครั้ง เชื่อใจ ปล่อยวาง แล้วจะดีเอง
นิว(ยิ้มๆ)

[due]

"มึงโกหกกู"
"เล่นไรแต่เช้าว่ะอ่อน...ไป รีบเข้าเรียนกันได้แล้ว"
"ทำไมมึงต้องโกหกกูด้วย"
"กูไปโกหกมึงตั้งแต่เมื่อไร แล้วเรื่องไร" ยังมีหน้ามาทำหน้าซื่อใจคดอีกนะมึง
"เรื่องบ้านมึงไง...มึงบอกบ้านมึงอยู่ไกล"
"ก็จริงอ่ะ...ทำไม"
"ถัดจากโรงเรียนซอยเดียว...นี่เค้าเรียกว่าไกลเหรอ"
"แฮ่ๆๆๆๆ...มึงรู้แล้วเหรอ" มันยังไม่สำนึกอีกครับ
"ทำไมมึงต้องโกหกกูด้วย..."
"ไม่ได้ตั้งใจโกหกซะหน่อย....แค่ยังไม่ได้บอกความจริง"
"สันดานนะมึงอ่ะ...." ตอนนี้ผมเลือดขึ้นหน้าแล้วครับ
"เอ๊ย...มันไม่แรงไปหน่อยเหรอวะมึง" มันเองก็คงจะไม่พอใจเหมือนกัน ผมรู้ว่าผมพูดแรงไป แต่ทีมันโกหกผมล่ะครับ ทำไมมันไม่คิดบ้าง
"กูว่าสำหรับคนอย่างมึงมันน้อยไปด้วยซ้ำที่กูจะด่าอย่างนี้.."
"คนอย่างกูแล้วไง...มึงพูดให้ดีดีนะเว้ย"
"เลวไง...."
ดูมันจะชะงักไปนิดหนึ่งนะครับที่ผมพูดอย่างนั้นออกไป
ผมเองก็ตกใจกับคำพูดของตัวเองเหมือนกัน แต่เมื่อเราคิดจะไว้ใจคนหนึ่ง แต่เค้ากลับมาโกหกเรา  มันยากนะครับที่จะให้อภัยกัน
"กูเลวมากขนาดนั้นเลยเหรอ...."
"......." ป่าว มึงไม่ได้เลวหรอก....แค่กูโง่เองที่ไปไว้ใจมึง....
"อืม....กูผิด...กูขอโทษ....จบมั๊ยมึง..." มันเองก็คงกำลังใช้ความอดทนอยู่เหมือนกัน เพราะสันกรามของมันนูนขึ้นมาจนเห็นได้ชัด
"มึงว่ามันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ.....มึงโกหกกูมาเป็นเดือนๆ....มึงทำกูเดือดร้อนมากี่ครั้งแล้วหล่ะ....แล้วมึงมาขอโทษกูแค่คำเดียว......มึงว่ามันจะพอมั๊ย" จริงๆผมไม่เคยคิดมากกับเรื่องที่ว่านั้นเลย เกิดแล้วก็จบไป ไม่เคยเก็บมาคิดใส่ใจ แต่ที่พูดออกไป เพราะอยากให้มันรู้สึกว่ามันทำผิดจริงๆ ก็แค่นั้น
"แล้วมึงจะเอาไง"
"กูไม่เอาไงหรอก เพราะกูรู้คนอย่างมึงดีแต่แก้ตัว ไม่รู้จักแก้ไขหรอก....." ง
"มากไปแล้วนะมึง" จริงครับ ผมพูดมากไปจริงๆ...ต่อยปากกูสิ...กูจะได้รู้สึกผิดน้อยลง...แต่ผมก็คือผม ที่ยังปากดีต่อไป
"แล้วมึงจะทำไงกู...มึงจะต่อยกูเหรอ...เอาสิ...ต่อยเลย..." เพราะทุกอย่างที่ผมพูดไป ผมไม่ได้โกรธที่มันทำให้ผมเดือดร้อน แต่ที่ทำให้ผมโกรธขนาดนี้เพราะมันโกหกผมต่างหาก...ผมคิดว่ามันเป็นเพื่อนผมแล้วนะ...แต่มันกลับทำอย่างนี้
"กูไม่ทำอย่างนั้นหรอก....เพราะกูผิดเอง...ผิดทั้งหมด" ผิดคาดครับ...
"รู้ตัวก็ดี..."
"ใครบอกเรื่องนี้กับมึง"
"กูจำเป็นต้องบอกมึงด้วยเหรอ"
"คงไม่ใช่สองใช่มั๊ย"
"ใช่หรือไม่ใช่สอง...มันมีอะไรต่างกัน ในเมื่อมึงก็โกหกูไปแล้ว..."
"กูขอแค่ไม่ใช่สอง....ใครก็ได้...ที่ไม่ใช่มัน.."
"มึง....."
"อ้าว...จูน....โจ๊ก"
"อืม...สอง" เสียงผมเองครับ
"วันนี้ขอเราปีนกำแพงด้วยคนนะ....พอดีตื่นสาย...." ผมงงนิดหน่อย
"นายปีนกำแพงนี้เป็นด้วยเหรอ..."
"เป็นสิ..ก็โจ๊กนี่แหละที่สอนเราเอง....อีกอย่างกำแพงนี้....เด็กห้อง11ปีนกันมาแล้วทุกคน...ใช่มั๊ยโจ๊ก..."
มันไม่ตอบครับ มันไม่มองหน้าสองเลย ....ทรามจริงๆ
"งั้นไปเถอะ..." ผมเลยชวนสองข้ามกำแพงครับ ส่วนมันเงียบตลอดจนเข้าเรียน




ตั้งแต่เข้าเรียนมาสองชั่วโมงแล้ว
ไอ้โจ๊กยังไม่พูดไรเลยครับ
ไอ้เสกกับไอ้ปาล์มทำหน้าถามผมประมาณว่า....มันเป็นเชี่ยไร
ผมเลยได้แต่ส่ายหน้า เพราะผมไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว มันกำลังคิดหรือเป็นไรอยู่
ผมรู้ว่าผมพูดกับมันแรงเกินไป แต่มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอครับ


"พวกเรานั่งที่...ครูพัฒน์มาแล้ว..." ไอ้เวย์ตะโกนบอกต้นทาง
"คาบเกษตรและการงานวันนนี้...เราจะลงมือทำอาหารกันในเรื่องที่เรียนไปแล้วเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...."
"ทำเดี่ยว ทำกลุ่ม หรือทำคู่ค่ะ"
"ห้องเรา 10 คน ทำคู่ล่ะกัน จะจับคู่กันเอง หรือให้ครูจัดให้"
"จัดเองค่ะ/ครับ"
"ทีอย่างนี้ละพร้อมใจกันเชียวนะ...."
กานต์ คู่ ตูน
เจน คู่ พิมพ์
"ไอ้โจ๊กมึงคู่กูป่าว..." ไอ้เสกถามมันครับ
"เออ...ได้"
"จูน...คู่เรานะ." สองถามผมบ้าง
"ได้..."
"งั้นกูต้องคู่กับไอ้เวย์เหรอ....จะกินกันได้มั๊ยว่ะ..... " ไอ้ปาล์มมันโอดครวญใหญ่เลยครับ
"ไอ้เวร....กูก็คิดไม่ต่างจากมึงหรอก....ไปเร็ว..." แล้วมันสองคนก็เดินตามกลุ่มผู้หญิงไป

.."จูน...โจ๊ก...."
"ครับ/ครับ"
"ครูลืมบอกไปอย่างหนึ่งว่า.....พวกเธอสองคนต้องทำด้วยกัน..."
มันหนัมามองหน้าผม แล้วหันไปตอบครูพัฒน์
"ถามมันแล้วกันครับ ว่าจะคู่กับคนเลวๆอย่างผมรึเปล่า... " ดูมันประชดผมครับ....ได้...
"งั้นครูพัฒน์ถามมันด้วยล่ะกันนะครับว่า.....มันจะตายมั๊ย...ถ้าต้องคู่กับผม...."
ครูพัฒน์ดูจะงงกับพวกผมสองคน
"พอพอเลยทั้งคู่....ไปกันได้แล้ว...เดี๋ยวเวลาไม่พอ"
"ครูพัฒน์..งั้นผมก็ต้องคู่กับไอ้สอง...................หน้า........ตาอย่างนี้เหรอครับ"
"แล้วมันจะเป็นไรไปล่ะนายเสก"
"โอ๊ะๆๆๆๆ...ผมคงต้องกลั้นใจแน่เลย เพราะไม่อยาก....."
"ไปกันได้แล้วพวกเธอ.....พวกโน่นทำกันถึงไหนต่อไหนกันไปแล้ว....."





ดีครับที่นี้....แม่ครัวเตรียมอุปกรณ์และเครื่องปรุงไว้ให้เสร็จสรรพเลย
พวกนักเรียนไม่ต้องเตียมกันมาเองจากบ้าน
พวกเราก็ดูจากเครื่องปรุงที่แม่บ้านเตรียมไว้ให้ ซึ่งมันก็คือเครื่องปรุงที่เราได้เรียนกันไปแล้วทั้งนั้น
คิดเมนูอาหารกันขึ้นมา

"ตกลงจะทำอะไร" ผมไม่มีความสามารถทางด้านนี้อามากๆเลยครับ เลยปรึกษามัน ต้องพักรบ(เผื่อจะพบรัก...) ไว้ก่อนเพื่อคะแนนครับ
"อะไรก็ได้"
"กูทำอาหารไม่เป็น" และคาดว่ามึงเองก็คงจะไม่ต่างจากกู
"งั้นง่ายๆ...ทำเขียวหวานหมูล่ะกัน..... " ผิดคาคครับ...ผมคิดว่ามันจะด่าว่าผมโง่ซะอีก...อีกอย่างมันตอบอย่างหน้าตาเฉยว่า ทำเขียวหวานหมูล่ะกัน...พูดอย่างกะมึงทำเป็นงั้นแหละ
"อืม...." แต่เอาไงก็เอากัน



ผมถึงกับอึ้ง...ทึ่ง....ตะลึง....
เพราะมันทำอาหารคล่องมากครับ
ดูมันหยิบจับไรก็คล่องมือไปหมด
ดูมันมีความสุขกับการทำอาหารมากเลยครับ หน้ามันสงบนิ่ง
ทำเป็นได้ไงว่ะ....งง...ไม่น่าเชื่อ
ผมยืนอยู่เฉยๆ....เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นตัวไร้ประโยชน์เข้าไปทุกที
"ให้กูช่วยไรบอกล่ะกัน...กุทำอาหารไม่เป็น"
"อืม" แค่อืมหรือมึง
ตอนนี้มันกำลังหั่นหมู....และกำลังจะหั่นมะเขือต่อ
"ช่วยเอามะเขื่อไปล้างให้หน่อย"
"อืม..." มีประโยชน์ขึ้นมาหน่อยหนึ่ง


ตอนนี้มันกำลังละลายเครืืองแกงเขียวหวาน
"ช่วยหยิบหางกะทิให้หน่อย"
"อืม..." แล้วไอ้หางกะทิมันเป้นยังไงว่ะ....แล้วกะทิมันมีหางด้วยเหรอว่ะ ก็มีกะทิตั้งสองถ้วย....ผมคงยืนคิดนานไปหน่อย
"กะทิถ้วยใหญ่นะ...."
"อ๋อ....อืม...เอา"
"ขอบใจ..."
แล้วมันก็จัดการเรื่องของมันต่อ

"ขอหมูหน่อย....."
"อืม.."
" ทิ้งไว้ให้เดือดซักครู่...ก็ใส่หัวกะทิได้เลย..." มันหันมามองตาผมตอนพูด....เหวอไปเลยครับผม...เพราะจู่ๆมันก็หันมา...ก็ผมกำลังตั้งใจมองมันอยู่...แหะๆๆๆๆ
 .."อ๋อ....อืมๆๆๆ"
"เป็นไร...ร้อนมากเหรอ...."
"อ๋อ....ป่าวๆ" นึกจะห่วงไรกุขึ้นมาตอนนี้
"คิดว่าร้อนเห็นหน้าแดง" แล้วมึงจะพูดทำเหวไรของมึง


ครู่หนึ่งผ่านไป
"ส่งหัวกะทิให้หน่อย...."
"เอาไป" คราวนี้ไม่งงครับ เพราะมีอยู่ถ้วยเดียว
"หึหึหึ...ฉลาดขึ้นแล้วนิ..."
"ไอ้โจ๊ก..." มันกัดผมอีกแล้วครับ....
"มะเขือหน่อย...."
"เอาไป....."


"ขอพริกหยวก....ใบกะเพรา....ใบมะกรูด...."
"อืม....เอาไป...." ได้ทีสั่งใหญ่เลยนะมึง
"เครืองปรุง....มึงจะมาปรุงเองชิมเองรึเปล่า......."
"ตามใจมึงล่ะกัน...."
"มึงชอบเค็มป่าว....."
"กลางๆ"
"ชอบหวานป่าว..."
"นิดหน่อย....." แล้วมันก็ลงมือปรุงอย่างเชี่ยวชาญ ชำนาญ และโชกโชน
แล้วก็...


"รสชาตินี้...ได้ป่าว... " ผมว่าวันนี้ทั้งวันไอ้โจ๊กมันเงียบๆแปลกๆนะครับ
....มันส่งช้อนให้ผมชิม
แต่ตอนนี้มันกำลังจ่อช้อนมาที่ปากผมนี่สิ
ผมก็นะ.....
บอกตรงๆครับ...แปลกๆ





"ขอ"

[Phawaii]

แว๊ก  ก ก ขอไร
ทำอาหารแค่นี้
ขอ "จูบปากเลยหรอ อ ออ "
หลงรักเร็วไปแล้ว ว วว ( ไม่ใช่ล่ะ มั้วหล่ะตู )

[naiin]

สงกะสัยจะแอบรักพ่อครัวเสียล่ะมั้งงานเนี๊ย 

[Nichdia]

เอาสองไปเก็บที

จริงๆนะ

[tutu]

 

รอๆๆๆๆๆตอนต่อไป

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  ขออะไรกัน ขอนะ หรือเปล่า อ๊างงงงงงงงง~~
นิว(แล้วจะรอ)

[Phawaii]

เอาสองไปเก็บที

จริงๆนะ

เห็นด้วย ๆๆ  ๆ!! ฆ่ามันหมกป่าโลด ด

[NUTTYZERO]

ขอ....



  มันค้างงง....มาต่อไวๆเด้อ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

สนุกนะเนี่ยเรื่องนี้
ประเด็นตอนนี้คือ
1. นายสองเนี่ย ตัวการชัดๆ
ถ้าไม่ได้ชอบจูน ก็ต้องเคยมีประเด็นกับโจ๊กมาก่อนแน่ๆ
2. นายเสกทำไมถึงไม่ชอบนายสองขนาดนั้น
หรือว่าเคยมีเรื่องกันมาก่อน อะไรซักอย่าง ซึ่งอาจจะเกี่ยวกับข้อแรก

ปอลอ ผมว่าตัวละครดูเด็กกว่ามอหกเน้อ
หรือว่าไม่เด็กฟระ?? เอ๊ะ งงตัวเอง 

[YANIZAxx™]

"ขอ"

...

ขออะไรอ่า า? * *