หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54

[หมวยลำเค็ญ]

 
ยิ่งอ่านยิ่งเครียด นู๋เมฆ อย่าอาฆาตเลย พี่วิทย์ไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ

[JAROEN]

โหดร้ายเสียจริง   ฮือ  ฮือ  ฮือ  ฮือ

[MIkz_hotaru]

เมฆอย่าทำร้ายตัวเองเลยลูก ทำร้ายคนอื่นดีกว่าเยอะ
5555 คนอ่านร้ายอ่ะ
เชียร์วิทย์เมฆอยู่น้า อิพี่กันย์มันร้ายอ่ะ เกลียดมัน

[LifeTime]

 
ยุทธการแก้แค้น...ว่าแต่คิดถึงเฮียโตกะหนูเนมจัง 

[BeeRY]

มาม่าชามโต ซดอร่อยเลย
แต่เมหจะทำอะไรหว่า แลดูน่ากลัวจริงๆ

[kissme]

  อึดอัดในหัวอกจังเลย

ช่างเป็นพันธนาการที่ดิ้นไม่หลุด

  รัก....ทำไมเป็นเราสามคนไม่ได้หนอ 

[mayuree]

ไม่ใช่ว่าจะลงอีหรอบเดิม เมฆเคยเกือบฆ่าวิทย์มาแล้ว คราวนี้คงรอดยาก
ในสถานการณ์แบบนี้ เมฆกลายเป็นตัวอันตรายของแท้!

[nutgen]

คนหนึ่งทั้งรักและทั้งเกลียด...
คนหนึ่งทั้งรักและทั้งแค้น...
อีกคนหนึ่งทั้งรักและทั้งเหนื่อย...

[ishiya]

พี่กันย์งานเข้าซะเเล้ว....วางเเผนให้เค้าระเเวงกันเเต่ตัวเองกลับโดนน้องชายสุดที่รักเเค้นซะงั้น 5555555 สะใจ
แอบหวังอยู่ลึกมากกกกกกก ว่า สุดท้ายเเล้วคนที่กันย์รักจริง ๆ คือ พี่วิทย์ 
รอตอนต่อไปค่ะ

[arebaba]

สามคนนี้ไม่ว่าจะตัดสินใจทางไหนก็เจ็บทุกฝ่าย

อยากเห็นฉากหวานๆพี่โตกับน้องเนม ช่วงนี้ดราม่าบ่อยเกินไปแล้ว

ติดตามตอนต่อไปค่ะ

[YunNie]

โอ้ววววววววววววววววววว 


อ่านตอนนี้แล้วสงสารเมฆจับใจ เครียดตามเลยค่ะ 
แล้วก็แอบตกใจแทนพี่กันย์(ที่แอบชื่นชอบความร้ายของฮีเป็นการส่วนตัว)ด้วยค่ะ
แผนที่วางไว้สุดเท่ห์ ย้อนกลับมาหาตัวเองอย่างหนักเลยนะคะ เฮียขา
ตามรอลุ้นด้วยค่ะว่าเบื้องหลังของพี่กันย์กับเมฆคืออะไร....แล้วพี่วิทย์จะเป็นยังไงล่ะงานนี้ ?

ถึงจะดราม่าจนไมเกรนขึ้น แต่ก็สนุกสุดๆ เลยค่ะ มันส์มากมาย

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ต่อไปกะความดราม่าค่ะ 

[REFICUL]

พี่วิทย์ไม่ผิด!~~ สงสารเมฆ แต่อยากให้เมฆรักคนอื่น~  
อยากให้กันย์คู่กะวิทย์จริงๆ  

อยากให้กันย์เจ็บปวดบ้าง! สม! โดนน้องชายเกลียด!  
ชอบที่วิทย์กะกันย์มีเรื่องราว มีความหลัง แอบรักแต่ไม่สมหวังนี้อ่านแล้วบีบหัวใจมาก   แต่ก็ชอบ  
เรามันบ้าไปแล้่ววววว  
ที่นี่กันย์ก็ไม่เหลือใคร~ นอกจากวิทย์ที่ยังแอบชอบแต่ไม่แสดงออกกันต่อไป  

[dea]

โอ๊ยยย น้องเมฆค่ะ ถ้าคู่กันย์-วิทย์มันเป็นอย่างที่หนูคิดจริงๆก็ดีสิค่ะ

แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่แม้แต่น้อย 

ถึงตอนนี้ก็ยังเชียร์กันย์-วิทย์อยู่น้าา 

(แต่อ่านตอนนี้แล้วสงสารเมฆจับจิต )

อ่านแล้วปวดใจ คิดถึงพี่โตแล้วน้าาา าาาา

เอาพี่โตหนูกลับมาเถอะ 

[indy❣zaka]

เชียร์ เมฆวิทย์ ค่ะ
คิดว่า มันเป็นอะไรที่ทั้งสามคนจะเจ็บน้อยที่สุดแล้ว ในบรรดาทางอื่นๆ

สงสารเมฆนะ  เอาจริงๆ เมฆมันก็แค่เด็กคนนึง ที่ไม่รู้อะไร แต่โดนลากเข้าไปเอี่ยวก็เท่านั้น

[a_tapha]

  สงสารเมฆอ่า

[kasarus]

3P = ผีสามตัว ผีที่ต้องหลอกกันไปหลอกกันมา เฮ้อออออออ

[kikipanda]

จัดหนักมาเลยคุณไรเตอร์ อยากรู้นักว่าน้องรัก แปรพักตร์มาเป็นน้องแค้นแล้ว พี่กันย์เจ้าวางแผนจะทำอย่างไร เรื่องนี้จะยังคง 3 ผีต่อไป หรือจะเหลือแค่ 2 น่าสนใจจริงๆ หุหุ

[BuzZenitH]

เข้ามาอ่านยาวๆ ตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนปัจจุบัน...... (แหร่มจริงๆ)
อ่านไปก็  อ่านไปก็  อ่านเรื่อยๆก็ 

เป็นเรื่องรักอีกเรื่องเลยอะ....อร๊างส์~~~~ 

[Monkizzz]

เมื่อไหร่จะมาต่อเนี่ยยยยยย
รออยู่เน้อ

[Serin]

แจ้งข่าวนิด

คนเขียนอยู่ในช่วงสอบค่า ของดอัพสักพักนะค่ะ
 

[Sornpattra]

รับ ทราบและซาบ คร่า
จะรอ 3 ผี มาเคลียร์ด่วนด่วน นะคะ
น้องเมฆ ตะกุยพื้นจนได้เลือด แล้วก็ค้าง
สอบเสร็จ ก็ลุยกันเลยนะ

[zabzebra]

รับทราบและจะรอต่อไปค่ะ  

คนอ่านก้อสอบเหมือนกัน เหอะๆๆ

[Pumpkin]

สู้ๆจ้า เค้ารอได้จ้า

[♥Täsinä→l3€LL♥]

รอตอนต่อไปค่ะ

สู้ๆๆนะตะ

[ishiya]

รับทราบและรอตอนต่อไปค่ะ...

[Monkizzz]

เข้ามารออย่างใจจดใจจ่อ

[donjai11]

ไรเตอร์นานไปแล้วอะ
แงแงแงแง

[ishiya]

ทำไมไรท์เตอร์สอบนานจังหง่ะ.....
อยากอ่านมาม่าแล้วววววววว

[Serin]

Improbable 13 : คำโกหกแลกหยดน้ำตา

      ผิวเนื้อสีอ่อนตรงปลายเล็บคมใสกลายเป็นสีจัดด้วยรอยแผลฉีกและรอยเลือดอันไม่รู้ที่มาว่าแผลนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ทำให้วิทย์จ้องมองปลายนิ้วของคนรักด้วยสีหน้ากังขา...ยามมองเห็นรอยยิ้มในใบหน้าซึ่งไม่รวมกับดวงตาแดงก่ำของเจ้าตัวเขาเอื้อมมือดึงปลายนิ้วเปื้อนเลือดและเป็นรอยแผลทั้งห้าของเจ้าตัวมาเพ่งมองอย่างสงสัย...คำพูดที่บอกว่าไปได้แผลตอนกลางคืนนั่นเขาไม่เชื่อสักนิด เพราะตอนเข้านอนเขาก็ยังไม่เห็นอะไรเลย แต่พอมองเห็นสีหน้าระรื่นเกินปกตินั้นแล้ว..อดจะยอมรับไม่ได้ว่า..ไม่อยากจะออกปากถามอะไรให้มากกว่านี้

...ยิ่ง...เจ้าตัวบอกว่าเจ็บ...และอยากจะไปทำแผลเร็วๆ..อยากจะไปหา"พี่ชาย"ของตัวเองเร็วๆ...

     "...ตกลงจะไม่บอกจริงๆใช่ไหมว่าทำไมถึงมีแผลแบบนี้.." ไม่อยากจะคาดคั้นให้เจ้าตัวรำคาญ...แต่ก็ไม่อยากจะปล่อยให้ทำหน้าแบบนี้แล้วเดินออกไปหาคนอื่นง่ายๆ..เขารู้ว่าเมฆต้องมีอะไรอยู่ในใจ...แต่ไม่รู้ว่าทำไม...มันถึงไม่พูด...

      "..ก็บอกแล้วไง ว่าได้แผลตอนงมทางไปห้องน้ำ...มันมืดแล้วก็ขาพวกที่นอนอยู่ในห้องก็เกกะจะตาย กูเลยจับกบจนนิ้วเป็นแบบนี้ไงครับพี่วิทย์...จะเอาอะไรอีก..." เจ้าคนเจ็บพยายามพูดติดตลกให้ขัน...เสียแต่มองแผลมันแล้วเขาชักจะขันไม่ออก

      ".....จะยืนยันแบบนั้นก็ตามใจ "วิทย์ถอนใจพรู ไม่อยากซักไซ้ให้เจ้าตัวรำคาญมากไป เพราะปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่พวกที่คอยซักคอยยุ่งกับเรื่องของใครอยู่แล้ว...เขาให้อิสระมันในการทำอะไรตามที่ใจอยากตลอดมา การจะมาบังคับมันให้ง้างปากบอกเรื่องยุ่งๆที่ตัวมันกำลังคิดอยู่นั้นไม่ใช่นิสัยของเขา...ถึงอยากจะรู้...ถึงจะห่วงแค่ไหน....แต่เมื่อเขาให้มันพึ่งตัวเองทำอะไรด้วยตัวเองแล้วก็ไม่ควรจะยื่นมือไปยุ่ง..

      "...งั้นไปหาพี่กันย์ก่อนนะ " สีหน้าที่ชักจะระรื่นนั้นทำให้หัวคิ้วของคนมองขมวดเข้าหากันมากขึ้น วิทย์ขมวดคิ้วแน่น ชั่วขณะหนึ่งชายหนุ่มยื่นมือไปคว้าแขนของคนรักไว้...แล้วบีบแน่น...

       "............" นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองโดยที่ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปากของเจ้าตัว...วิทย์หรี่ตาลงน้อยๆ...กับแววตาที่รับรู้ได้เพียงว่ามันว้าวุ่น..ไม่สบายใจ แต่ด้วยสาเหตุอะไร แบบไหน เขาเดาไม่ออก..

      "....เมฆ......มึง....."

      "...อะไรอีกพี่? "นัยน์ตาคู่นั้นมองสบพร้อมกับรอยยิ้มร่า..ใบหน้าที่เคยคุ้นไม่ได้มีท่าทีผิดแผกอะไรราวกับเป็นเขาที่คิดไปเอง...คิดไปเอง....

      "....รีบไปรีบมานะ..." สุดท้ายเขาก็ปล่อยเเขนเล็กนั้นลงและมองแผ่นหลังในชุดเสื้อสีน้ำตาลหม่นจากไป..วิทย์ขมวดคิ้วรู้สึกปวดหัวตื้อและหนักอึ้งในอกขึ้นมาอย่างกะทันหัน...

อยากจะอ้าปากซักไซ้ไล่เลียงให้มากกว่านี้ อยากจะบีบให้มันพูดออกมาว่าเกิดอะไรขึ้น...แต่ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ไม่ทำ

...นอกจากจะเพราะไม่คิดอยากบังคับใจคนที่รักแล้ว...อีกหนึ่งเหตุผล คือเขาอยากให้วิทย์มันสบายใจและได้ทำอะไรตามใจมากที่สุดเมื่ออยู่กับเขา..อยากให้เมฆมันรู้สึกว่าที่ตรงนี้..คือที่ๆดีที่สุด..

ไม่อยากจะห่วงเกินไป ไม่อยากจะหวงแหนจนเกินไป จนอีกฝ่ายเตลิดหนีเพราความอึดอัด ไร้อิสระ เหมือนรักครั้งก่อน...

อยากจะให้ทุกอย่างที่มันต้องการ...อยากให้มันรักที่จะอยุ่ตรงนี้...

ไม่อยากให้มันมีเรื่องลำบากใจอะไรแม้แต่อย่างเดียว เพราะเขารู้...ว่ามีใครที่กำลังรอให้เมฆกลับไปหาอยู่ทั้งคน...

  ปลายนิ้วแตะลงบนรอยแผลที่หลังคออย่างเผลอไผลพร้อมกับบทอดถอนใจออกมาเพียงแผ่วเบา พลันขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงตำแหน่งที่ผิดแผกไปจากเดิม วิทย์กำลังคิดจะเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำดูให้แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ความคิดนั้นก็ต้องสะดุดหยุดลง เมื่อมองเห็นร่างของเพื่อนรักเดินมาพร้อมกับเด็กใหม่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม..

      "..........." เขายิ้มให้มันโดยไม่พูดอะไร..และเหลือบมองใบหน้าของเด็กใหม่เล็กน้อย มันยิ้มให้เขาอย่างรวดเร็ว..ทว่าไร้ความจริงใจโดยสิ้นเชิง..

      "....มีเรื่องจะคุยด้วยว่ะ...มานี่หน่อย " มองหน้าขาใหญ่ของแดนสิบสองแล้วพยักหน้า..เห็นสีหน้าของไอ้โตที่พักนี้เครียดอยู่แล้วเหมือนจะเครียดยิ่งกว่าเดิมแล้วนึกสังหรณ์ร้ายอยู่รำไร...วิทย์ละมือลงจากพลาสเตอร์ที่หลังหูของตนเองพยักหน้าและเดินตามทั้งคู่ไป ปัดเรื่องความกังวลของตนออกจากสมองด้วยรู้ดีว่ามีเรื่องอื่นที่ต้องรับฟังและจัดการ

    ...ปลายนิ้วชี้เปื้อนเลือดเพียงนิด แต่สีที่แตกต่างก็สามารถเห็นได้ชัดเจน..วิทย์ขมวดคิ้วอีกรอบ จ้องมองมันผ่านแสงของพระอาทิตย์ที่เริ่มร้อนแรงและสาดส่องเข้ามาตามรอยแยกของประตู...

อาจจะเป็นรอยเลือดที่ติดมาจากแผลของเมฆ..วิทย์โคลงหัวแม้จะนึกกังขาอยู่ในใจว่าเลือดที่ปลายนิ้วของเมฆมันมีส่วนไหนที่ไม่แห้งอยู่ด้วยหรือ แต่สุดท้ายเขาก็ปัดความสงสัยนั้นทิ้งเมื่อเดินมาถึงอาคารหลังเก่ารกร้าง และมองเห็นร่างของเพื่อนสนิทมองไปยังคนอีกกลุ่มที่เดินเข้ามาหา ภายใต้แสงตะวันในยามเช้า..

    สายลมอ่อนพัดโชยมาตามยอดไม้...ในยามเช้าที่หลายชีวิตกำลังตื่นจากหลับไหลอย่างมีความสุขแต่คงไม่ใมใช่ ณ ที่แห่งนี้ วิทย์มองร่างของกลุ่มคนซึ่งเดินตรงมายังที่ๆเขาและพรรคพวกยืนอยู่ สัมผัสได้ว่าสิ่งที่"พวกมัน"จะพูด..คงไม่ได้มีดีอะไรนักแน่ๆ...

.........................

       ประตูสีน้ำตาลแก่มีผ้าม่านสีมอซอปิดอยู่ตรงช่วงบนที่เป็นกระจกเพื่อความเป็นส่วนตัวชัดเจน  บานประตูเก่าคร่ำคร่าที่แสนคุ้นตาตอนนี้ดูหนักราวกับแผ่นเหล็กหนา นัยน์ตาสีเข้มก้มลงมองแผลที่ปลายนิ้วตัวเองด้วยสีหน้าเมินเฉย หากในใจว้าวุ่น...ปั่นป่วน

....ชั่วขณะหนึ่งที่เขาลังเล ชั่วครู่ที่นึกอยากจะลืม อยากจะปัดความสงสัยความว้าวุ่นหรือแม้กระทั่งความอาฆาตโกรธแค้นของตนเองให้ไปไกลตา เพราะดวงตาคู่นั้น...เพราะแววตาที่ห่วงหาของวิทย์

แต่เมื่อสุดท้ายแล้ว มือนั้นก็ปล่อยลง...สุดท้ายแล้ว ดวงตาคู่นั้นก็เป็นฝ่ายละสายตาจาก เขาจึงเดินออกมา...เดินออกมาเผชิญกับความจริง

ต่อให้...เจ้าของมือที่รั้งไว้นั้นรักเขา..รักอย่างที่ปากพูด รัก...อย่างที่แสดงออกมา

แต่ก็คงน้อยกว่ารักคนที่อยู่ในห้องนี้...ใช่ไหม?

      ...ยังไงวิทย์ก็ไม่เคยรักเขามากไปกว่ากันย์ใช่รึเปล่า?

ยังไงพี่ชายก็ยังคงจะแย่งของสำคัญ คนสำคัญของเขาแบบนี้อยู่เรื่อยๆใช่ไหม?

หมับ...

เพี๊ยะ!...

     " เมฆ...ทำอะไรอยู่ "น้ำเสียงที่คุ้นเคย มาพร้อมกับฝ่ามือหนาที่แตะลงบนไหล่ หากแต่คนที่กำลังเหม่อมองกลับเป็นฝ่ายสะดุ้งเฮือก ร่างผอมขยับห่างพร้อมกับฝ่ามือเอื้อมไปปัดสัมผัสนั้นออกจากหัวไหล่ของตนอย่างรวดเร็วจนเกิดเสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังขึ้น...

      "..........."

      "........."

         ความเงียบลอยอวลขณะที่ฝ่ามือหนายกค้างผละออกจากหัวไหล่ผอม แต่ก็ไม่ได้ละลงข้างกาย ยังคงค้างอยู่กลางอากาศเช่นเดียวกับฝ่ามือของเมฆเช่นกัน...ดวงตาสองคู่สบกันนนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึงและความสงสัย...รอยแดงที่เกิดจากแรงสะบัดของปลายนิ้วปรากฏขึ้นมาอย่างเด่นชัดบนหลังมือแกร่ง...

       เมฆจ้องมองรอยแดงนั้นพร้อมกับสบมองแววตาตกตะลึงของ"พี่ชาย"ชั่วขณะหนึ่งความละอายและความเสียใจแล่นพล่านจนต้องหลบตาด้วยความอดสู...มือไม้เย็นเฉียบ ลืมเลือนความโกรธของตนไปชั่ววูบหนึ่ง..

...เพราะเขาจำได้ดีว่ายามที่พี่ชายโกรธ...อะไรจะเกิดขึ้น...

      " เป็นอะไรไป? "น้ำเสียงถามเเสนห่วงหาดังขึ้นเบาๆ...หากฝ่ามือไม่ได้เอื้อมมาหาอีกแล้ว..เมฆขบปลายฟันเข้าหากันก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบมองนัยน์ตาคู่นั้นแล้วเอ่ยออกมาเสียงอ่อย..

      " ขอโทษ...ผม...ตกใจ ..." นัยน์ตาที่ฉายแววละอายสำนึกผิดนั้นทำให้กันย์ยิ้มออก..หลังจากตกตะลึงและนิ่งขึงไปชั่วครู่กับแววตาโกรธเคืองและเป็นอริที่เผลอมองสบ..

       "...ไม่เป็นไร...มีอะไรเหรอ? หรือว่ารอพี่อยู่ "ในที่สุดเขาก็วางมือลงบนไหล่บางนั้นอีกครั้ง...ก้มมองใบหน้าหวานเข้าประชิด พยายามจะสบตาสีดำสนิทคู่นั้นอย่างค้นหา...เพราะสังหรณ์ใจ ถึงความผิดปกติ..

       "...คือ..."

       " หรือว่ามันทำอะไรเมฆ " น้ำเสียงแข้งกระด้างและเเววตาลุกโชนยามเอ่ยถึง"มัน"ที่เขารู้ดีว่าเป็นใครช่างเต็มไปด้วยความแข็งกร้าวและเคืองโกรธเช่นเคย..ช่างเป็นละครที่สมบทบาท..เป็นละครที่แนบเนียนนัก...ถ้าเพียงแต่เขาจะไม่รู้ ถ้าเพียงแต่เขาจะปิดตาลงข้างหนึ่ง...

      ...ความห่วงใยครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เขานึกดีใจ..หรือนึกระอาใจกับความบาดหมางที่ไม่จบสิ้นเช่นที่เคยเป็น...ตอนนี้มันทำให้เขายอกแสยงในใจ..มองใบหน้าที่คุ้นเคย มองรอยยิ้มที่ยังคงหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แล้วกระเพาะก็บีบตัวแน่น..พาลรู้สึกคลื่นเหียน..รังเกียจความรู้สึกจอมปลอมที่แสดงออกมาผ่านใบหน้าของพี่ชายผู้แสนดีจนแทบอยากจะอาเจียร...

      สารพัดคำพูด การกระทำมากมายที่บอกว่ารัก ที่แสดงออกว่าห่วงใย สิ่งเหล่านั้นแสดงออกมาเพื่อให้เขาตายใจและจะแย่งชิงของของเขาไปอีกแล้วใช่ไหม?..
เรื่องราวมันต้องกลับซ้ำ...เหมือนเดิมอีกใช่รึเปล่า?

        "..เมฆ? "...ฝ่ามือลูบไหล่แล้วบีบเบาๆทั้งอ่อนโยนทั้งน่ารังเกียจความรู้สึกผสมปนเปกันเสียจนอยากจะร้องไห้ นัยน์ตาคู่นั้นก้มมามองสบตาแล้วขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว...ช่างแสนดีและหลอกลวงเสียจนเขาอยากจะหนีไปให้ไกล...

     ทำไม...ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้...

 แอ๊ด....

     "มานี่ก่อน...มานั่งตรงนี้แล้วค่อยคุยกัน..." สีหน้าแบบนั้นเป็นห่วงใช่ไหม? ร้อนรนใช่ไหม?...ที่แสดงออกแบบนั้นในใจคิดอะไร แบบไหน จะดีใจอยู่รึเปล่า? จะร่าเริงหรือยิ้มหยันเขาที่กำลังร้องไห้อยู่รึเปล่า?จะมีความสุข...ในใจตอนนี้กำลังมีความสุขผิดกับสีหน้าที่แสดงออกมาสินะ..

      เขากัดฟันขบริมฝีปากแน่นจนเจ็บช้ำ ขบกลั้นสะอื้นกลั้นน้ำตาเสียจนริมฝีปากสั่นไหว..พยายามกลั้นอารมณ์พลุ้งพล่านของตัวเองอย่างสุดความสามารถไม่ให้ร้องไห้และโวยวายออกมาจนหมดเปลือก..ไม่เอาแล้ว ไม่อยากเป็นคนเดิม...ไม่อยากเป็นน้องชายงี่เง่าคนเดิม ที่ทำอะไรโง่ๆจนต้องเสียทุกอย่างไปในพริบตา...

....เมฆเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคุ้นตา ใบหน้าที่เขาเห็นมานานนัก...กี่ปีกันนะ..สิบปี...สิบเอ็ด..สิบสอง...หรือยี่สิบปีกันแน่...นานแค่ไหนกันแน่...

...นานแค่ไหนที่รู้จัก นานแค่ไหนที่คนๆนี้ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนผัน...

         น้ำตาไหลออกจากดวงตาแดงก่ำเพราะอดกลั้นอย่างอดรนทนไม่ไหวเมฆสะอื้นฮักยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างรวดร้าว...มองไม่ได้...เขาทนมองเห็นไม่ได้เลย ทนมองดูใบหน้าที่เคยคุ้น...ทนมองสีหน้าห่วงหาและรอยยิ้มห่วงใยนั่นไม่ได้อีกต่อไป...ยิ่งพี่ชายดีกับเขามากเท่าไหร่ ก็ราวกับจะกดให้เขาตกต่ำลงยิ่งขึ้นไป ยิ่งพี่ชายสูงส่งแค่ไหน เขาก็มีสถานะเหมือนฝุ่นใต้เท้ามากขึ้นเท่านั้น...

      ไม่เคยมีใครมองเห็นเขา ถ้าพี่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่มี ไม่มีเลย....ไม่แม้กระทั่งพ่อแม่ของเขาเสียด้วยซ้ำ...

        "...เมฆ......."เสียงครางแผ่วของกันย์ดังเข้าหู แต่ตอนนี้ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะนึกสนใจ เมฆก้มหน้ากลั้นสะอื้นจนตัวสั่นไหว และเขายิ่งร้อง...ร้องไห้หนักขึ้น...ร้องมากขึ้นเรื่อยๆเมื่ออ้อมแขนของ"พี่ชาย"เอื้อมมากอดเอาไว้...

...ในใจของคนกอดคิดอย่างไรเขาไม่รู้...แต่ในใจของเขา ในใจของคนถูกกอดเช่นเขากำลังร่ำร้อนทุรนทุราย กำลังเจ็บ...เจ็บแทบเป็นแทบตายแทบบ้าคลั่ง...
ยิ่งกอดมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเจ็บ...ยิ่งห่วงเท่าไหร่ก็ยิ่งปวดร้าว เพราะอ้อมกอดนี้ เพราะคนๆนี้กำลังทำร้ายเขา...ทำร้ายด้วยความรู้สึกจอมปลอม ทำร้ายด้วยการเสแสร้งบิดเบือนความจริง...

...เขาดิ้นหนี...พยายามขืนตัวออกจากอ้อมแขนที่ทำให้หัวใจยิ่งเจ็บร้าวเจียนคลั่ง หากแต่เรี่ยวแรงที่เคยมีหมดไปโดยสิ้นเชิง...เมื่ออ้อมแขนนี้กอดรัด ราวกับว่าชายหนุ่มเอาความเจ็บปวดรวดร้าวทรมารเข้าโอบกอดหัวใจของเขา กักขังไว้ในอ้อมแขนไม่ให้ดิ้นหนี ไม่ต่างกับขังให้หัวใจของเขารับความเจ็บนั้นไปตรงๆโดยไม่อาจจะทำอะไรได้...

    เจ็บ...เขาเจ็บเหลือเกิน...เจ็บที่หนีไม่ได้...เจ็บ...ที่พยายามอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด...

          ฝ่ามือของเขาตะกุยเสื้อกาวน์สีขาวอันคุ้นตาเมื่อเจ้าของอ้อมกอดยังไม่ยอมผละไปไหน ฝ่ามือที่มีรอยช้ำเป็นแผลฉีกขาดเกาะเกี่ยวดึงครูดเสื้อสีขาวนั้นไม่หยุด จนปลายนิ้วที่จิกฟาดประทับลงไปเริ่มปรากฏสีแดงของเลือด กลายเป็นรอยเปื้อนเด่นชัดบนเสื้อผืนนั้น สะบัดพาดปลายนิ้วเข้ากับกระเป๋าตรงอกซ้ายที่เหน็บปากกาจนมันร่วงกราวลงพื้น ท่ามกลางเสียงสะอื้นและแรงกอดรัดที่ยังคงกระชับแน่น...ไม่ยอมปล่อย แน่นเสียจนไม่มีแรงหายใจ...แน่นเสียจนอยากจะขาดใจตายไปต่อหน้า...

      นัยน์ตาที่ปิดพับลงด้วยไม่อยากมองเห็นใบหน้าที่แสลงใจนักปรือเปิดขึ้นเพียงชั่วครู่ หากพอจะเห็นรูปภาพสีซีดจางหล่นลงบนพื้นผ่านม่านน้ำตา...รูปภาพ...ของเด็กชายและชายหนุ่มในชุดนักศึกษาแสนคุ้น...เรียกความทรงจำอันน่าอดสูให้แล่นวาบเข้าสู่สมอง...

  ...เมฆกรีดร้องในลำคอผ่านปลายฟันที่ขบริมฝีปากแน่นจนเลือดซึม น้ำตาที่ไหลพรากนั้นยิ่งทะลักทะลายราวกับอดรนทนไม่ไหว...

....นัยน์ตาของมองเห็นท่อนแขนสีเนื้อรัดร่างของตนไว้แน่น...หัวใจที่บีบรัดเจ็บปลาบแทบไม่มีแรงหายใจต่อ...ปลายนิ้วตะกุยตะกายแผ่นอกและเสื้อกาวน์สีขาวจนมันเกิดรอยเลือดปรากฏขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหว..

ผิวเนื้อสีขาวอมน้ำตาลดูราวกับเส้นเชือก...เชือกที่กำลังบีบรัด...พันธนาการไม่ให้ดิ้นรนไปไหน...เชือกที่กำลังรัดลำคอเขาให้ขาดใจตายทั้งเป็น...

  สติสุดท้ายที่เหลืออยู่มองเห็นเพียงภาพถ่ายสีจางตามวันเวลา เมฆมองเห็นสีแดงของเลือดเจือหยดน้ำตาทิ้งตัวลงบนรูปถ่ายใบนั้น...หัวสมองปวดระบม...ร่างกายอ่อนล้าเจ็บร้าวไปทั้งกายและใจ...

ปลายนิ้วเปื้อนเลือดเอื้อมไปหารูปถ่ายที่ตกบนพื้นอย่างอ่อนแรง เมฆพับเปลือกตาลงช้าๆ...ยามที่อดีตอันไม่น่าจดจำฉายซ้ำในสมองจนยากจะลืมเลือน...


.....อดีต...ที่ไม่ได้แตกต่างกับปัจจุบันเลย...

.... พี่กันย์เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อ น่าสงสารที่เขาทั้งคุ่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต พี่กันย์ไม่มีญาติพี่น้อง พี่กันย์ไม่มีที่พึ่ง...นอกจากพ่อและแม่เท่านั้น...

เมฆรับฟังคำพูดนี้มานับแต่เขาอายุแปดขวบ พร้อมกับเงยหน้ามองร่างของพี่ชาย...ที่ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้คนหน้าเมรุเผาศพที่ปล่องควันลอยเอื่อย พ่อแม่ของเขาเป็นคนมีฐานะค่อนข้างดีจึงรับเลี้ยงพี่กันย์ในฐานะลูกบุญธรรมได้ไม่ยาก เมฆดีใจที่เขามีพี่...และพี่ชายก็ยังใจดี..นั่นทำให้เขาคิดว่าตัวเองมีความสุข..

....แต่ทว่านั่นก็เป็นเพียงความคิด...

  เพราะพี่กันย์เป็นเด็กฉลาด พ่อแม่จึงรักและตามใจยิ่งกว่าลูกแท้ๆ เพราะพี่กันย์เรียนดีและโดดเด่นทุกทาง จึงไม่มีใครมองเห็นเขา...ไม่มีใครสนใจเขา...
เมฆรับได้ว่านั่นเป็นเพียงความแตกต่าง...และส่วนหนึ่งเป็นเพราะเขารักพี่กันย์มากมายเหลือเกิน..และเชื่อ..ว่าพี่กันย์ก็รักเขามากไม่แพ้กัน..

เด็กชายในวัยมัธยมต้นกับนักศึกษาปีหนึ่ง...พี่ชายน้องชายที่อยู่บ้านเดียวกัน สนิทสนมกันและ...รักกัน....ใช่...พี่กันย์เรียกมันว่าแบบนั้น..

แต่ความลับไม่มีในโลก วันที่พ่อแม่จับได้ว่าเกิดอะไรขึ้น กลับไม่ใช่เขาที่ถูกปกป้อง ไม่ใช่เขาที่พ่อแม่โผเข้าหา และไม่ใช่เขา..ที่พี่กันย์อ้าแขนโอบรับไว้...

คำว่า"พ่อแม่ไม่รัก"ยังน้อยไปสำหรับสิ่งที่เขาเจอ...จำได้ว่าตัวเองร้องไห้แทบขาดใจตอนที่ถูกส่งให้ไปอยู่กับลุง...เขามองพี่กันย์ที่ทำได้เพียงก้มหน้าต่ำและไม่แม้แต่จะมองสบตาด้วยน้ำตานองหน้า...

เมฆคิดว่านั่นมากพอแล้วสำหรับการถูกหักหลัง...

แต่ไม่คิด...ว่าเมื่อเขามาอยู่ที่บ้านลุงแล้ว ยังมีอะไรมากกว่านั้นมากนัก

...เพราะพี่ชายที่มาแย่งทุกอย่างไปจากเขา เพราะพี่กันย์ที่มาแย่งพ่อแม่ ครอบครัว และยัดเยียดเขามาอยู่ในความดูแลของลุงตัวเอง...เพียงเพื่อให้เจ้าเดนมนุษย์นั่นมันใช้กำลังข่มเหงเขาราวกับไม่ใช่คน...จะแปลกอะไรล่ะถ้าเขาจะเป็นฝ่ายเสนอความตายไปให้มัน...จะแปลกอะไร ถ้าเขาจะวางยาฆ่ามันหลังจากที่ทนมานานแสนนาน

เมฆไม่นึกกลัวบาปกรรมหรืออะไรทั้งนั้น เขาไม่กลัวว่าจะทำใครร้องไห้เสียใจ ไม่กลัวว่าจะทำให้ใครต้องทุกข์ระทมหรือเจ็บปวดเพราะเขา...

ในเมื่อไม่มีใครรักและต้องการเขาจริงๆ แล้วจะไปสนใจคนอื่นทำไมกัน

...แม้แต่พี่ที่บอกว่ารัก...แม้แต่พี่กันย์ที่บอกว่ารักเขา ยังเป็นฝ่ายผลักไสเขาไปให้ไกลตัว...

พี่ที่บอกว่ารักเขา...แต่ความจริงแล้วกลับแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งครอบครัว พ่อแม่ และยัดเยียดชีวิตทุกข์ระทมมาให้...

...ชีวิตนี้เของเมฆมีอยู่แต่กับคำว่าหลองลวง...ชาตินี้ทั้งชาติก็คงได้แต่คำลวง...

ไม่มีความจริง...ไม่มีความรู้สึกอะไรที่เป็นความจริง

ทุกอย่างเป็นคำโกหก...ทุกอย่างที่เขาได้รับล้วนแต่หลอกลวง...

....และคนที่ทั้งแย่งชิง...ทั้งยัดเยียดความทุกข์ระทมขื่นขมมาให้...ก็เป้น"พี่ชาย"ของเขาทั้งนั้น...

...พี่ชาย...ที่บอกว่ารัก...รักมากกว่าอะไร...รัก....รักและยอมมอบให้ทุกอย่าง...

...แต่ทุกอย่าง...พี่แย่งชิงมาจากเขา..

[Serin]

       นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเปิดออกมาอย่างเชื่องช้า ภาพเบื้องหน้าพร่ามัวเพราะน้ำตาที่ยังคงเกาะพราวอยู่ตามขนตา เมฆกระพริบตาอย่างเชื่องช้า สมองเลื่อนลอย...หัวใจเจ็บชาและมึนงงกับความรู้สึกอึดอัดเจ็บปวดจากความหลังที่อยู่ในความทรงจำ..เขาครางเบาๆในลำคอ มองเห็นเพดานสีหม่นและรู้สึกถึงสัมผัสที่อยู่บนปลายนิ้ว...

      เมฆหรุบตามองฝ่ามือตัวเองที่ถูกยกขึ้นสูง...ปลายนิ้วมีพลาสเตอร์ปะไว้อย่างครบถ้วน นิ้วนางข้างซ้ายกำลังถูกเช็ดล้างด้วยฝ่ามือนุ่มนวลและเคยคุ้น..เขามองห็นเสี้ยวหน้าคมก้มต่ำหรับมองปลายนิ้วตัวเอง ทั้งยังดูแข็งกระด้างแปลกตาอยุ่ในที

เมฆยิ้มเฝื่อน...จ้องมองสีหน้าแข็งกร้าวนั้นเขม็ง...เขาเม้มปากแล้วบิดมันเป็นรอยยิ้มหยัน...ยามที่เขาไม่เห็นก็คงทำหน้าแบบนี้..ตอนที่เขาไม่มอง ก็คงมีสีหน้าแบบนี้ใช่ไหม?...เป็นแบบนี้...ลับหลังเขาใช่ไหม?...

        ....นี่คือความจริงหลังคำโกหกและใบหน้าอ่อนโยนใช่รึเปล่า?

      " ตื่นแล้วเหรอ? "ฝ่ามือของเขาถูกกุมไว้แล้วออกปากถามอย่างอ่อนโยน...อีกทั้งฝ่ามือที่ลูบไล้ศรีษะ...เมฆหรุบตาลงแล้วยิ้มเฝื่อน สัมผัสนี้ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน...แต่กลับยากจะเชื่อว่านี่คือความจริง...

อะไรคือความจริง...ท่ามกลางคำโกหกหลอกลวง เขาเพิ่งเห็นชัดก็วันนี้...เขาประจักษ์ชัด..หลังจากหลอกตัวเองมาเนิ่นนานก็ตอนนี้นี่เอง...

      ...พี่ชายที่แสนดีนั่น...มันคือคำโกหก...มันคือภาพลวงเท่านั้น...

        "..เมฆ....?...." นัยน์ตาแสนห่วงหาคู่นั้นมองมาแล้วยกหลังมือไล้ผิวแก้มเบาๆ...เมฆขยับยิ้มเฝื่อนแล้วดันตัวลุกจากเตียงพยาบาล...เขามองเห็นเสื้อกาวน์สีขาวที่ถูกถอดพาดไว้ข้างเตียงไม่ไกลมองเห็นรอยแดงที่เปื้อนอยู่แล้วทำได้เพียงถอนหายใจ..

         "ขอโทษที่ทำเสื้อพี่เปื้อน "...การทำร้ายตัวเองมันไม่เคยสาแก่ใจใช่ไหมถึงต้องมาทำร้ายเขาอีก...เมฆก้มมองปลายนิ้วตัวเองแล้วขยับยิ้มเฝื่อน...ราวกับเย้ยหยัน...

         "..ไม่เป็นไร....เมฆ...มีอะไรบอกพี่ได้ไหม? "ฝ่ามือคู่นั้นกุมมือเขา...นัยน์ตาคู่นั้นมองมาที่เขา ใบหน้านั้นก็หันมามองเขาเช่นกัน......ทุกอย่างที่แสดงออกนั้นแปลความได้อย่างเดียวว่ามันคือความห่วงหา...

โกหก!

...เขาจ้องมองนัยน์ตาคู่นั้น...ความห่วงใยที่ฉายชัดออกมา มีผลเพียงทำให้สมองของเขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง...

โกหก....

     ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทำเป็นห่วงใยนักหนา ทำตัวดี....ดีและหลอกลวงเขาไดอย่างแนบเนียน...

พี่กันย์ที่เคยแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของเขาไม่เคยเปลี่ยนไป...

พี่กันย์ยังคงเป็นคนเดิม...เป็นคนหลองลวงและแย่งชิงคนรักของเขาไปเช่นเดิม...

         "...เมฆ..."น้ำเสียงนั้นร้องเรียกแผ่วระโหยราวกับจะสิ้นใจด้วยความทุกข์...มันเป็นการโกหกที่แนบเนียนเสียจนเขาอยากจะหัวเราะให้ลั่น...ทำหน้าตาแบบนั้นแต่ในใจคงไม่พ้นหัวเราะขันและเห็นเขาไม่ต่างกับตัวตลก...

        "..ผมไปทำอะไร....." ให้พี่..... เขาหลุดปากออกมาเพียงแค่นั้น กระบอกตาปวดรุมอยากร้องไห้ออกมาไม่หยุดหย่อน...ไปทำอะไร เมฆได้ไปทำอะไรให้พี่กันย์เคืองโกรธตอนไหน พี่กันย์ถึงได้คอยมาทำร้าย พี่กันย์ถึงได้คอยมาจองล้างจองผลาญ ตามหลอกหลอนและแย่งชิงเขาจากคนที่เขารัก คอยขัดขวางความสุขของเขาทุกอย่าง..

 ผมไปทำ..ให้พี่เจ็บ...ตอนไหน?

ผมไปทำให้ต้องเสียใครไปหรือ? ผมไปแย่งคนสำคัญของพี่มาหรือไง?

          "...อะไรเมฆ....ไอ้วิทย์มันทำอะไร? เกิดอะไรขึ้นกันน...ทำไมเมฆถึงร้องไห้..."....เพราะพี่..ทุกอย่างมันเพราะพี่ ! เพราะพี่ ! เมฆอยากตะโกนคำนี้ใส่หน้าตาเสแสร้งห่วงหานี่นัก...ที่พี่โกรธเพราะผมไปทำให้พี่วิทย์เคืองใช่ไหม? ที่พี่โกรธน่ะมันเพราะพี่วิทย์ใช่รึเปล่า?....เพราะคนที่ร่วมกันหลองลวงไอ้โง่ต้องมาหงุดหงิดกับมันใช่ไหม? ไม่ใช่เพราะไอ้เมฆคนนี้...ไม่ใช่เลย...

          คนที่ให้ผมเจ็บคือพี่ คนที่แย่งของๆผมทำลายความสุขของผมคือพี่...

       เมฆเม้มปากแน่นเสียจนแทบห้อเลือด สมองตอนนี้แทบหยุดทำงานไปแล้วด้วยซ้ำ...คำว่าโกรธคำว่าเกลียด คำว่าคั่งแค้นอัดแน่นในหัวใจจนแทบคิดอะไรไม่ออก...เขาก้มมองมือที่กุมมือตัวเองไว้...ด้วยความรู้สึกยอกแสยองในอก...

    ทำยังไง...จะทำอย่างไรถึงจะมีความสุข?

    ทำยังไงถึงจะไม่ถูกแย่งชิง ทำอย่างไรถึงจะไม่ถูกหลอกลวง...

        เขาจ้องมองสีน้ำตาลของเสื้อนักโทษที่ประชิดใกล้ อ้อมแขนและฝ่ามืออุ่นโอบรัดแน่นด้วยความห่วงหา...ส่งผ่านความรู้สึกอบอุ่นอันแสบจอมปลอมมาให้เขา เล่นบทพี่ชายที่แสนดีที่เคยชิน...

        เขาหลับตาลงและไพล่นึกไปถึงรอยสลักชัดเจนบนหลังหูของคนรัก หัวใจที่ปวดร้าวอ่อนแอด้วยความเจ็บปวดพลันเต้นเร่ำด้วยความแค้นเคือง เมฆกำเสื้อสีน้ำตาลหม่นแน่นขึ้น เขาเอนตัวลงบนเตียงแขนตวัดกอดแผ่นหลังหนาให้ทรุดกายลงมาด้วยกัน เงยรับจูบแผ่วเบาที่ประทับลงบนเปลือกตาและสันจมูก...หลับตาพริ้ม...แต่มือข้างหนึ่งกำลังเลาะไล่อย่าใจเย็นไปยังเสื้อกาวน์สีขาวที่พาดอยู่ไม่ไกล...

..... คนที่ต้องการจะครอบครองเขา ไม่ต่างอะไรกับไอ้แก่ตัณหากลับที่เขาเกลียดชังคนนั้น...

คนที่หลงไหลมัวเมาในความต้องการจนลืมตาไม่ขึ้น...จะขาดการป้องกันตัวโดยสิ้นเชิง...

      เมฆออกแรงกอดรัดร่างสูงใหญ่ให้แน่นขึ้น นัยน์ตาเหลือบแลจากไหล่หนามายังเสื้อกาวน์ขาว มือไต่เลาะ...หัวใจเต้นระรัว...

เขารู้...รู้ว่าในนั้นจะมีอะไร

มีดผ่าตัดขนาดเล็กคมปลาบที่พี่ชายเคยให้เขาใช้...มันอยู่ตรงนั้นเสมอ...

 ....ริมฝีปากบางหยักรอยิ้มขื่นขม น้ำตาที่เอ่อคลออยู่พลันร่วงหล่นลงบนผิวแก้มความทรงจำมากมายไหลผ่านให้ระลึกถึง...ทั้งทุกข์ ทั้งสุข...

...ใบหน้าคมซุกซบอยู่บนผิวเนื้อบริเวณลำคอกกกอดเรือนร่างผอมบางอย่างหลงไหล...ไม่ระวังตัวสักนิด...

...พี่ชาย...พี่ชายที่รัก....

พี่ชายหลอกลวงว่ารัก พี่ชายที่คอยแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่าง...

...พ่อ....แม่...ครอบครัว...คนรัก....ทุกสิ่งทกอย่างที่สำคัญของผม ทุกสิ่งที่อย่างที่เป็นดั่งชีวิตของผม...

.....ถ้าไม่มีพี่แล้ว...ผมจะได้ทุกสิ่งคืนมา....ใช่ไหม?

..อดีต อนาคต...ความทรมารทั้งหลายจะจบลงแล้วใช่ไหม?

เสี้ยวหนึ่งความคิดกระซิบถาม...ถึงความมั่นใจ แน่ใจหรือที่จะทำแบบนี้...

เขาเพียงเหยียดยิ้มและตอบกลับไป...ไม่ทำเขาก็เสียทุกอย่างไป...และถึงทำ เขาก็เสียทุกอย่างไปอยู่ดี..

...ถ้าเพียงทำไปแล้วพี่ชายจะพูดความจริงกับเขาเสียบ้าง...

....ปลายนิ้วแตะลงบนชายเสื้อสีขาว เมฆเม้มปากแน่น...เขาข่มกลืนก้อนสะอื้นในลำคอ...กลืนเอาความเจ็บปวดรวดร้าวเข้าไปอย่างยากเย็น...

...ก่อนจะสอดนิ้วลงไปในกระเป๋าเสื้อ แตะลงบนโลหะเย็นๆ...คุ้นมือ....


.............................

ฮู่ววววววววว(พ่นลมสักที)
....กลับมาแล้วค่ะ หลังจากสอบเสร็จ แฮ่ๆของโทษที่หายไปนานนะค่ะ กลับมาแล้วเน้อ...พร้อมดราม่าน้ำตาร่วงและยาว(แล้วนะ)
    เขียนถึงเมฆแล้วสงสารเมฆมาก....มากๆจริงๆ ตอนที่เมฆถูกกันย์กอดนี่แบบ...โอย....ไม่ไหวเหอะ อะไรจะทรมารขนาดนั้น...ไม่ต่างกับเอาเหล็กร้อนมานาบตัวเลย...เจ็บแต่ไปไหนไม่รอด เจ็บแต่พูดไม่ได้ เจ็บแต่หมดแรงจะดิ้นรน....เฮ้อ....ทำไมน่าสงสารฉะนี้หนอ...
   เรื่องครอบครัวเมฆ ที่เป็นปูมหลัง อันนี้จะหนักจะเบาแล้วแต่ความคิดนะ เพราะเรื่องของเรื่องคือพี่กันย์แกก็ไม่ได้ทำอะไร (อาจจะผิดที่ไม่ได้ปกป้องเมฆตอนความแตก)ทำให้เมฆโดนผลักออกมา ไม่ใช่ว่าพ่อแม่ไม่รักเมฆนะค่ะ แต่ว่าต้องการจะจับสองคนแยกกันก่อน เลยให้เมฆไปอยู่กับลุง แต่กลายเป็นว่าเรื่องแย่ลงซะงั้น...มุมมองของความสัมพันธ์ในครอบครัวนี่พูดยากนะค่ะ ถ้าไม่คุยกันดีๆ หรือแม้แต่คุยแล้วไม่เคลียร์ เด็กที่หวั่นไหวและรับรู้อะไรง่าย อาจจะฝังใจและคิดไปว่าพ่อแม่ไม่รัก ไม่ให้ความสำคัญ จนเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นก็ได้..และพี่กันย์ก็ถุกเข้าใจผิด ถูกเกลียดทั้งที่ไม่ใช่ความผิดตัวเอง...น่าสงสารอยู่นะ...
    ส่อวนตอนนี้วิทยืก็....เฮ้อ...พ่อคนรับเละ (หัวเราะหึๆ) รักแต่ก็ป๊อด ทำไม่กล้า กลัวว่าถ้ามัดแน่นไปจะเหมือนแฟนคนเก่า...ผลก็เลย กลายเป็นว่ามันหลวมไปจนเขาไม่รู้สึกว่ารัก....นะ....เฮ้ออออออออออ ต้องพูดสโลแกนสินะว่า สามผีเอยยยยย จงปวดตับยิ่งขึ้นนนนนน
หลอกกันไป หลอนกันมา...สุดท้ายใครจะตื่นก่อน..มาลองดูกัน
ปล.พี่โตโผล่มาแล้ว(นิดนึง)-พูดตั้งประโยคเอาน่า ตอนหน้าเนมก็มาแล้ว
ปล.2  ใครที่อยากได้นิยาย ตอนนี้เอารีปริ้นมาลงไว้ในร้านแล้วนะค่ะ ตามไปสั่งได้ค่ะ  http://www.nana-narisshop.com/template/e1/shop.php?shopid=217784  ที่นี่เลย