ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ มาช้า แฮ่ๆ
ขอโทษทุกคนไว้ด้วยง้าบบบบบ
งั้นไถ่โทษ
เอาขนมไปกิน พร้อม
.
.
.
Imprison14:No way ouT
ความเงียบโรยตัวลงอย่างช้าๆ เมื่อตาสบตาแล้วไม่มีฝ่ายใดเอ่ยคำ...
สองร่างที่เผชิญหน้ากันยามไม่มีสองคนที่ชอบทำเรื่องวุ่นวายอยู่เสมอในสายตาของร่างสูง กันย์วางคลิปบอร์ดที่มีกระดาษแปะทับอยู่ลงช้าๆ สายตาของเขามองมายังร่างเล็กจ้อยของผู้ชายที่เดินเข้ามาในห้อง ใบหน้าหวานฉายแววเบื่อหน่าย ดวงตายังคงมีความชิงชังฉายชัด...
เขาถอนใจช้าๆ ขยับตัวบนโต๊ะ รู้สึกใจหายวาบและกระส่ายกระสับไม่น้อย..ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้ว..ที่เขาไม่ได้คุยกับคนตรงหน้า ด้วยสถานะเช่นเดิม...
เสียงครูดของเก้าอี้ดังช้าๆ...พร้อมกับร่างของคนตรงหน้าทรุดตัวลงนั่ง...
...กอดอก...เหลือบมองหน้าเขา..แล้วเฉย...
กันย์มองท่าทีของอีกฝ่าย เขาก็ได้แต่ถอนใจแรงๆอีกรอบ กับคนที่เคยควบคุมทุกอย่างได้..ก็มีแต่คนๆนี้ล่ะมั้ง ที่ยังทำให้เขาเสียความมั่นใจอยู่เสมอ..
“....เป็นยังไงบ้าง???...” คำถามนั้นเรียกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหันมามองแค่แว้บเดียว..แล้วอีกฝ่ายก็หันหนี..
“...มีอะไรจะถามก็ถามมา..อย่าเรื่องมาก...” เสียงห้วนๆ เอ่ยตอบ..ไม่สนใจคำถามที่แสดงความห่วงใยสักนิด เมฆตวัดสายตาจ้องเอาเรื่องคนตรงหน้า..บุรุษที่แม้ไม่ได้อยู่ในชุดขาว..แต่ตัวตนที่แท้จริงก็ยังฉายชัด..
“..แต่คุยกับพี่..มันยากนักรึไง..”
ครืด.... ปัง !!!!
“..หุบปาก...มึงไม่ใช่พี่กู !!! “
ร่างเล็กๆถลาเข้ามาหาพร้อมกับมือที่กระชากคอเสื้อเขาเต็มแรง กันย์สบตาคู่นั้นอย่างตระหนกเล็กๆ ขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็จ้องมองมาอย่างไม่ยอมลดละ..ด้วยแววตาแห่งความไม่พอใจ..เคืองโกรธ..
...ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ... ในหัวสมองพลันคิดถึง อดีต ที่ผ่านพ้นมาเพียงไม่กี่ปี..แต่นานชั่วกัปชั่วกัลป์..สำหรับตัวเขา...
...น้องชายที่แสนดีและน่ารักคนนั้น..คงไม่มีแล้วสิน่ะ...
เสียงหอบหายใจดังก้องในห้องเงียบๆ..กันย์ยังคงนิ่ง หลับตาลงไม่ได้มีท่าทีจะโต้ตอบหรือตกใจแต่อย่างใด ขณะที่เมฆเม้มปากแน่นดวงตาวาวๆจ้องสบกับใบหน้าที่สงบนิ่งของคนตรงหน้า..ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่พลุ้งพล่านอยู่ในอก..เริ่มสงบลงเมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นปิดลง..
...เพียงวูบหนึ่งที่ดวงตาคู่สวยสั่นไหวด้วยความร้าวรานใจ..เขามองใบหน้าที่หลับตาพริ้มนั้น..ความเจ็บปวดรวดร้าวก็เริ่มเสียดแทงเข้ามาในใจ..
...ทำไม..ทำไมถึงเป็นแบบนี้...
ขอบตาปวดร้าวระบม..เปลือกตาร้อนผ่าว..
อยากจะร้องไห้ตะกุยตะกายทำร้ายคนตรงหน้าให้สาสมกับความเจ็บปวดชอกช้ำทั้งหมดที่มี..แต่ก็ไม่อาจจะทำได้ดังที่ใจหวัง..
...อยากให้คนๆนี้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของเขา..รู้สึกถึงความโกรธเกลียด เคียดแค้นที่ยังคงอยู่ในอกนี้ ไม่จางหาย..
...อยากให้ต้องพบเจอสิ่งเดียวกับที่เขาเจอ..แล้วจะได้รู้..รู้จักนรกที่เขากำลังเผชิญอยู่ในอก...
.....เปลือกตาบางพลันหรุบต่ำลงช้าๆ มือผละจากคอเสื้อของร่างสูง กลับไปทรุดตัวนั่งลงกับเก้าอี้อย่างรวดเร็วด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ราวกับคนสิ้นแรง...
...แต่อย่างไรเขาก็ทำไม่ลง...
กันย์ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงขยับกาย พร้อมกับแรงกระชากที่ลำคอหายไป ชายหนุ่มลืมตาขึ้นช้าๆ..มองไปยังร่างตรงหน้าที่หลับตาลงราวกับคนสิ้นแรง...
เขาจะออกปากพูดบางอย่าง..แต่พอดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นปรากฏ กลับพูดไม่ออกขึ้นมาซะเฉยๆ...
“...มีอะไรจะถามก็พูดมา..อย่ายืดยื้อน่ารำคาญ..”
“........” กันย์มองหน้าของคนพูดแล้วก็ได้แต่นิ่ง...เขาเงียบไปสักพัก ก่อนจะเอื้อมมือหยิบคลิปบอร์ดที่เป็น งาน ของเขาขึ้นมา...
“...ทำอะไรลงไป..รู้ตัวบ้างไหม?..” ชายหนุ่มเอ่ยช้าๆ สายตาจับจ้องไปยังดวงตาที่ตวัดมามองสบ..เมฆเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่พอใจ..สวนขวับ..
“..เรื่องของกู !!! “
“..เรื่องของเมฆน่ะใช่..แต่ไปทำร้ายใครแบบนี้มันถูกรึไง !! “ เขาถอนใจพลางถามดังๆ
“........”
“..แล้วยังไปทำแบบนั้นอีก...เมฆ..อยู่คนล่ะแดนกันแล้วยังจะยอมเขาแบบนั้น..มันก็สองสามปีมาแล้ว..รู้อยู่หรอกว่าเขาช่วยเรา..แต่ช่วยโดยการลากเข้ามาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ มันดีแล้วรึไง?..”
“..หุบปาก !! จะช่วยใครมันก็เรื่องของกู..” เมฆขึ้นเสียงแว้ด ดวงตาสีน้ำตาลจ้องสบตาคนตรงหน้า..
“..ไม่ใช่ผมแล้วอย่ามาพูด..ไม่เคยเจออย่างกูมึงอย่ามาเสือก !!! “ เด็กหนุ่มตวาดลั่น ดวงตาคลอเอ่อไปด้วยหยดน้ำใส เพียงแค่คิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น..วันคืนที่มีแต่นรก..วันเวลาที่เขาโดนกดขี่ข่มเหง..
“..พูดแบบนี้แล้วช่วยอะไรได้เหรอ?..มันช่วยอะไรได้บ้าง..ก่อนที่มึงจะเข้ามา รู้มั้ยว่ากุเจออะไร มึงรู้มั้ยว่ากุเหมือนอยู่ในนรก..ทุกอย่างมันเป็นเพราะใคร เพราะใคร !!!!!! “
เสียงตวาดดังลั่นพร้อมกับข้อมือที่กระชากเสื้อเขาร่างของคนตรงหน้าแรงๆ เมฆรู้สึกว่าอารมณ์ของเขายิ่งรุนแรงเมื่อสบตาคู่นั้น.งดวงตาที่ยังคงสงบนิ่ง..ความเย็นชา..ที่เขาเกลียดนักหนา..
“..เข้ามาทำเป็นคนดี..ทำเป็นคนน่าสงสาร..แต่ผมไม่มีวันลืมหรอกว่าพี่ทำอะไรไว้..ทำลายครอบครัวผมไม่พอใช่มั้ย?..ถึงต้องส่งผมไปให้ไอ้เลวนั่น..ถึงต้องพาผมไปอยู่ในนรก..พี่รู้มั้ยว่าชีวิตผมมันบัดซบแค่ไหน..มันเลวร้ายแค่ไหนตั้งแต่มีคนอย่างพี่เข้ามา !!!! “
“..เมฆ !!!..” กันย์ร้องตะโกนใส่คนที่กำลังพร่ำเพ้อไม่หยุด..มองใบหน้าที่บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดนั้น..ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกรู้สา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้สึกผิด..แต่เขาก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
..กระทั่งคำขอโทษ..ยังไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะรู้ว่ามันไม่เพียงพอ..
“..ต่อให้ทำยังไง..ผมก็ไม่มีวันหวนกลับไป..อย่ามายุ่งกับผมอีก..” ร่างบางเหมือนจะสงบสติอารมณ์ได้อีกคราเอ่ยขึ้นชาๆ รามือจากลำคอของร่างสูง ยืดตัวขึ้นช้าๆ พูดออกมาอย่างไม่แยแสสีหน้าของคนมองสักนิด..
“..ไม่ว่าไอ้เมฆจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่เกี่ยวกับคุณ...มีหน้าที่มาสอบสวนก็ทำไป..ยังไง...คนอย่างผมมันก็หนังเหนียวไม่ตายง่ายๆหรอก..”
“..อ้อ...แล้วไอ้เด็กใหม่ที่เฝ้าดูแลนั่น...โทษทีน่ะ..ที่มันจะ ไม่รอด..จากงานแบบนี้เหมือนกัน...”
“...จะให้ทำยังไง..ถึงจะเลิกทำเลวซักที...” กันย์ออกปากถามออกมาอย่างเหลืออด มองไปยังร่างเล็กๆที่เขาคิดเสมอว่าเป็นดั่งน้องชายเป็นครอบครัว คนสุดท้าย ที่เขาเหลืออยู่ แล้วนี่อะไรกัน..
“..ถ้าโกรธพี่..แค้นพี่...ก็บอกมา..อย่าทำแบบนี้..อย่าทำร้ายตัวเอง..ไม่สงสารตัวเอง..ไม่สงสารพี่ ก็สงสารพ่อแม่บ้าง..คุณลุงคุณป้าเขาจะคิ....”
“..พ่อแม่ผมเลิกนับผมเป็นลูกตั้งแต่รู้ว่าผมเข้าคุกแล้ว..หยุดพล่ามซักที !!! “ ร่างเล็กตวัดสายตามาจ้องด้วยดวงตาแดงก่ำ..ใบหน้าเหมือนจะร้องไห้..
“..ลูกชายของเขา...ไม่ใช่ผม!!!..”
หมับ...
อ้อมแขนหนาที่กอดรัดร่างกายของตัวเองไว้เป็นสิ่งที่เมฆคิดไม่ถึง เด็กหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงอ้อมแขนของร่างสูง ร่างทั้งร่างแข็งทื่อ..
ทั้งที่สมองสั่งการให้รีบผลักออกแล้วอ้าปากด่าต่อไป..แต่ใจ..กลับสั่นไหว..
...ความเจ็บปวดอ้างว้างที่ไร้ใครเหลียวแล..เมื่อสัมผัสถึงความอบอุ่น...มันเหมือนจะพลิกฟื้นคืนพลังให้กับหัวใจที่แห้งแล้งของเขา..
..เมฆ หลับตาลงช้าๆ...
ในหัวสมองคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านพ้น..กับคนๆนี้ไม่ใช่เหรอ?..ที่เขา...
ก๊อกๆๆๆ..
“..ไอ้กันย์..มึงสอบเรื่องเสร็จรึยัง..เลยเวลามาแล้ว..จะปิดห้องพยาบาล...”
เสียงตะโกนของผู้คุมทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก เมฆรีบผละกายออกห่างด้วยดวงหน้าที่แดงจัด ขณะที่กันย์ขยับตัวกระแอมกระไอ..
“..ครับ..อีกไม่นานก็จะเสร็จแล้วครับ..”
ผินกายมาหาเด็กน้อยของเขาอีกครา กันย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างเล็กๆนั่งหันหลังตัวแข็งทื่อ..ทำเอาเขาอดยิ้มไม่ได้..
มือหนาวางลงตรงพนักพิง อีกข้างวางโอบไหล่บาง ก้มหน้าลงไปหาช้าๆ..
“..เมฆ....”
“.........”’
“...จะต้องให้พี่ทำยังไง..เราถึงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม..” เสียงกระซิบแผ่วเบาแฝงความเจ็บปวดข้างๆหู..ทำให้คนฟังเม้มปาก..ก้มหน้าต่ำลง..
“....แต่ถึงจะโกรธพี่..จะเกลียดพี่..ก็อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้..ได้ไหม?..”
“.........”
แก้มขาวขึ้นสีเรื่อ..ริมฝีปากแดงเม้มแน่นด้วยความกังวล..หากแต่เมื่อคนที่เรียกแทนตัวเองว่า พี่..โน้มกายเข้ามาใกล้...จะเพราะความเคยชิน..ความอ่อนไหวหรืออะไรเขาก็ไม่รู้..จึงได้แต่ปิดเปลือกตาลงช้าๆ...เมื่อสัมผัสถึงริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ทาบลงมาแผ่วเบา...
เมื่อจูบนุ่มๆแต่หอมหวานผละจาก แขนหน้าจึงกอดร่างบางไว้อีกครา คราวนี้เมฆหันไปกอดอีกฝ่ายเต็มตัว..หลับตาพริ้ม...
กันย์ยิ้มน้อยๆ ยกมือลูบศรีษะอีกฝ่ายเบาๆ..อย่างยินดี..
...เมฆหลับตาพริ้ม..ก่อนที่เปลือกตาจะเปิดออกอีกครา..
ทอดมองไปยังแผ่นคลิปบอร์ดที่เขียนว่า..ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง...แล้วยกยิ้มมุมปาก...
....เกมส์นี้..ง่ายกว่าที่คิด...
.........................................................................
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า 
หัวข้อ: OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! [by Silence_Serin] บทส่งท้าย Update 30.09.54 (อ่าน 2050686 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก