หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราฎษร์: คดีรัก ตอน ผู้กองธงรบชักธงรัก

[mecon]

โหยให้มันได้อย่างนี้สิคุณนุ สุดยอดดดดด
ไม่ต้องเคอร์ฟิวอะไรทั้งนั้น แค่ทำอะไรที่ควรทำตามปกติ งานราษฯ งานหลวงมิได้ขาด
สามีก็อยู่ในโอวาทสำนึกผิดโดยที่คุณนุไม่ต้องลงมือทำอะไรหรือเอ่ยปากบัญชาการเลย ซู้ดยอด
แค่ลูบๆคลำๆอิพี่คมก็อ่อนปวกเปียกแล้ว....สงสัยจังไม่พี่คมไม่แทนตัวเองว่าพี่ล่ะ...โหมดจิงจังแบบนี้อ้อนหน่อยก็ดี
อิอิ(สงสัยเฉยๆนะคะไม่ได้อะไร)

จะบอกว่าแค่ให้ไปขอโทษพี่วุธหนะ ยังน้อยไปซะด้วยซ้ำนี่อาทิตย์ก็อ่อนมากแล้วนะ
พี่ธงต่างหากที่ยังไม่รู้จักสำนึก เรืื่องเก่าเรื่องใหม่ตีกันให้วุ่น ที่อาทิตย์ทำโทษเพียงแค่บอก
ให้ไปขอโทษเฉยๆไม่ได้ตัดค.สัมพันธ์อะไรทั้งสิ้นอ่ะนะเหมือนยืดเวลาตายมากกว่า
ทำไงหนอ...ถึงจะได้เห็นน้ำตาอิพี่ธงอ่ะ จะจัดการยังไง มาอยู่บ้านอาวุธ ถึงพี่ธงมันจะไม่ชอบ
มันจะหึง..แต่ก็ได้แค่นั้น อยากเห็นอิพี่ธงเจ็บปางตายจัง หึหึ

กินยาแล้วลืมเขย่าขวดรึไงถึงไม่รู้ว่าตอนนี้ ตัวเองเลิกเจ้าชู้รึยัง นุ้งอาทิ๊ตรักตัวเองบ้างมั๊ย
แล้วนุ้งอาทิ๊ตรักใคร???  :เฮ้อ: ปักตอมันน้อยไปสินะ 

เจอคู่ความอยู่กันครบเหอะๆ พี่คมคงหาทางออกให้เรื่องมันจบไวไวนะทำผิดก็ยอมรับผิดไปซะ

"สารวัตรธงรบครับ ผมบอกตรงๆ นะ เรามากันจนขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะทำให้ผมเชื่อใจได้ซะที
ผมก็ยอมรับแล้วว่าสารวัตรเป็นแฟนผม และผมเป็นแฟนสารวัตร เราทำให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ ได้ไหมครับ"
"ถ้าเพียงแต่สารวัตรสังเกต สารวัตรไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ไม่รู้จริงๆ หรือครับ"
>>>> สงสารน้องอาทิ๊ตจังที่มีแฟนที่โคดซื่อบี้ งี่เง่า เจ้าชู้ มักมาก น่าจะกินโอเมก้าสามเยอะๆนะ
จะได้เข้าใจอะไรและคิดอะไรจากคำพูดของแฟนตัวเองบ้าง การย้ายมาอยู่ด้วยกันมันไม่ได้หมายถึง
การได้ใช้ชีวิตแบบแฟนกันจริงๆจังๆหรอกนะ ปัญหาที่มียังเคลียร์ไม่ได้ไม่สำนึก แก้ปัญหาไม่เป็น
แล้วขยันสร้างปัญหาอีก............นี่คงอยากเห็นน้ำตาแฟนตัวเองมากสินะ ถึงได้ยังทำตัวแบบนี้อยู่
อยากรู้จักนิยามคำว่าแฟนของอิตาธงรบคือเหรอ คนที่นอนตัวกัน กินข้าวด้วยกัน มีอะไรกัน ทำอาหารให้
ทำค.สะอาดบ้านให้ โดยที่ตัวเองยังคงนิสัยและสันดานเดิมๆอยู่เนี่ยอ่ะนะ อยากจับหัวแก โหม่งโลกจริงๆ


  รักคุณนุ รักนุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตตต
+1 คร่าาาา

[wan2055]

ลุ้น ๆๆ
สมน้ำหน้าธงรบ ฮ่าๆๆ

[astral]

ศาลาวัดธงรบนี่เมาแล้วไปหิ้วเด็กอีกแล้วเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย 

งานนี้ พระเอก 2 หน่อถ้าจะแย่แน่ๆเลย

ถ้ามีคุณนุโผล่มารวมวงด้วยอีกคนถ้าจะสนุกน่าดู

แล้วใครอยู่เบื้องหลังศรุตกันล่ะนั่น

อยากรู้ๆ 

[CYPINUS]

คนทำผิด สำนึกผิดบ้างรึป่าวนะ? ขอโทษเพราะถูกบังคับ มันจะมีความหมายอะไร?

สงสัยว่าทำไมกษิดิษฐ์ยังอยู่ใกล้ตัวอาวุธ ?   

[teenza]

ถ่างตารอดู เพอร์เฟคแมนจะจัดการกับธงรบและอธิคมยังไง
อ่านตอนนี้ ไม่นึกว่าเจ้าชายนำแข้งจะกลายเป็นเจ้าชายยั่วสวาท
แต่ถ้าเทียบกับอาทิตย์แล้วอนุภาพก้เด็กไปเลย
ขอบคุณนายครับ อัพให้สองตอน ดึกๆจะมีมาอีกไหมเนี่ย

[McDeliVery]

ถึงเวลาขึ้นเเท่นประหารรึเปล่าครับพี่นาย

หวังว่าคงไม่มีเซอร์ไพรส์เเบบในเกมส์โชว์เกาหลีนะคับ

ไม่อย่างงั้น สารวัตรธงรบกับสารวัตรอธิคมคงตกใจ ลงไปชักเเหง ๆ

 

[┗◎┗◎]

คุณนุนี่น่ากลัวอ่ะ 

ทำไมธงรบกับอธิคมทำผิด แต่เรายังเชียร์นะ 

[หนุ่มร้ายนายหรู]

หุหุหุ   รอดูตอนเลือดสองคู่หูนองพื้น   

คุณนุสุดยอด 

ตาคมกะตาธง  น่า   

[Piima]

อ้ากกกกกกกกกก ค้างอะค้าง

มาต่อนะค้า

[naiin]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงนหนัก แค่ตอนเดียวเองม่ายพออออออออออออออออออ

[seviophy]

โห มาทียังไม่หายคิดถึงเลย..

ธงรบ..เลิกรักอาทิตย์ซะดีมั้ย รู้สึกจะเจ็บตัวเจ็บหัวใจ เปล่า ๆ ปลี้ ๆ

ฮ่าฮ่าๆ :really2:พูดเล่นน่า ความรักไม่เข้าใครออกใครจริงมะ
จะให้เลิกรักอาทิตย์ สงสัยต้องบ้องหัวธงรบจนเอ๋อล่ะมั้ง 555
(หรือจริงๆแล้วธงรบเป็นมาโซคร๊าบ ชอบถูกทำร้ายจิตใจ)

สู้ต่อไปท่านธงรบ สู้ไม่ได้ก็ยอมหักธงซะ ยอมเป็นเมียตี๋น้อยแต่โดยดี ก๊ากๆ

[KriT_SuN]

  อยากอ่านต่อ ๆ ๆ ๆ ๆ โอ๊ยยย จะขาดใจ ฮ่า ๆ

แล้วนี่สงสัย อาทิตย์จะได้กษิดิษฐ์เปนแนวร่วมละมั้งละนี่ ฮ่า ๆ ๆ

[MIkz_hotaru]

เปิดบ้านอาวุธเจอกษิดิษฐ์ตกใจ นึกว่าได้กัน  แต่จริงๆคงเข้าร่วมแผนการเอาคืนสองหนุ่มด้วยล่ะสิ
อาทิตย์นิ่งผิดคาดแฮะ ไม่สนใจ นิ่ง เย็น หนาว มองแม่น้ำ
"ถ้าเพียงแต่สารวัตรสังเกต สารวัตรไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ไม่รู้จริงๆ หรือครับ"
ประโยคนี้มันจี๊ดดดดดดดดดด โดนใจสุดๆ เสาธงจะเข้าใจมันบ้างมั้ย ฮ่วย!!!
กำลังลุ้นเลย คนแต่งตัดฉับ 

[m_pop91]

อ่านถึงตอนนี้รู้สึกว่าคนเจ้าชู้นี่ทำยังไงมันก็เลิกไม่ได้

อย่างมากก็คงทำได้แค่เบาบางลงบ้างแต่จะให้เลิกคงยาก

เวลาจะช่วยได้มั๊ยนะคนแบบนี้

เห้ออออออออออออออออออ

เหนื่อยแทนอาทิตย์กับอนุภาพจริงๆ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

งานนี้จะมีตายไม๊นี่ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 
 
งั้นผัดไทชิงตายก่อนแล้วกัน 

[Y2Y]

ทำไม อธิคม ดูเจ้าอารมณ์ไปหน่อย ตอนนี้ แล้วจะเจราสงบศึกได้เหรอเนี่ยะ

[andy_kwan]

ได้เวลาประหารคนเจ้าชู้    อิอิ

[araiwa]

ปวดใจ 

[Ak@tsuKII]

ยืนพาราเซตามอล ให้อาตี๋สามกำ  ท่าจะปวดหัวน่าดูคุยกะคุณสามี 

"โธ่ ไม่ใช่อย่างนั้น" ธงรบเสียงอ่อน ทำหน้าทุกข์ใจที่อีกฝ่ายไม่ยอมเลิกโกรธเขาเสียที "เขาอยู่ปีสองแล้ว"
"ยัง มีหน้ามาพูด" อาทิตย์พึมพำ "สารวัตรธงรบครับ ผมบอกตรงๆ นะ เรามากันจนขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะทำให้ผมเชื่อใจได้ซะที ผมก็ยอมรับแล้วว่าสารวัตรเป็นแฟนผม และผมเป็นแฟนสารวัตร เราทำให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ ได้ไหมครับ"

####อาตี๋ตะวันแดง อ่อนให้อิพี่ธงรบมากเลย  อิคุณพี่ธงหัก เมื่อไหร่จะเกตสักที 
แล้วถ้าอาทิตย์ไม่รัก จะยอมพูดขนาดนี้มั้ยยยย  แอร๊ยยยยย  คิดสิคิด 
!  อ่อยยขนาดนี้ ยังไม่รู้อีก
ดูสิ คุยกะ อิพี่ธงดีจะตาย ไม่มีความโกรธ หรือความคุกคามอยู่เลย  มีแต่ตัดพ้อ แล้วปรับความเข้าใจ(ให้ตรงกัน).......ในการคบหากันเป็นคนรัก 



เพียงแค่ธงรบจะหยุดสังเกตสักนิด จะเห็นว่าอาตี๋น้อยแคร์ตัวเองขนาดไหน เฮ้อออ
เรื่องดีๆๆ ไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเอง  ฉลาดแต่เรื่องแย่ๆๆ   

"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันเลยยังได้" ธงรบเปลี่ยนเป็นสีหน้าจริงจัง "ว่าแต่อาทิตย์เถอะ ลบภาพคนในอดีตออกหมดหรือยัง"
"ถ้าเพียงแต่สารวัตรสังเกต สารวัตรไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ ไม่รู้จริงๆ หรือครับ"
####  อาตี๋น้อยของเจ้   
การกระทำย่อมสำคัญกว่าคำพูด  .....

แต่ของอิพี่ธงรบ ต้องเป็น  ...

 คำพูดสำคัญกว่าการกระทำ


 แล้วคำพูดนั้น อย่าได้ให้เอาเก็บไปคิดนะ  ต้องบอกโต้งๆ ตรงๆ เข้าใจง่ายๆ ไม่งั้น พี่ท่านก็ยังไม่รู้ความหมายอยู่ดี
นี่ถ้าเราบอกไปว่าเรา รักเขาแล้วอ่ะ  ธงรบจะเชื่อไหมเนี่ย จะหาว่าเราพูดไม่ได้ออกมาจากใจจริงๆๆ รึเปล่า

  ปวดหัวมีปั่วซื่อบื้อ   

...แต่ยังเจ้าชู้อยู่หรือเลิกเจ้าชู้ไปแล้วมันจะสำคัญที่ไหน หัวใจอาทิตย์เป็นของคนอื่น...
…ทำยังไงเขาก็คงเอาชนะใจอาทิตย์ไม่ได้..
."พี่จะรู้ได้ยังไง อาทิตย์ไม่ยอมเปิดหัวใจของตัวเองให้พี่เลย"
#### จะอดแด.ก อาตี๋เบนซ์ดำเพราะคิดไม่เป็นสักทีนี่แหละ

 วนกลับมาที่เดิมอีกแล้ว  สงสารอาตี๋น้อย อกจะแตกตายอยู่แล้ว
 พูดทำยังไงก็ไม่เข้าใจ 

ธงรบเกาหัวแล้วเดินออกไปที่ระเบียง มองอาทิตย์ด้วยใบหน้าแหยๆ ผสมงอนๆ
#### 5555  หมั่นไส้จริงๆ  ผสมหน้างอนๆ เนี่ย 5555555 

ปล....ความรักนี่เปลี่ยนคนได้  อ่านตอนนี้ รู้สึกว่าอาทิตย์เปลี่ยนไปมากกกกกกกกกก เหมือนกำแพงน้ำแข็งละลายลงไปแล้ว  จึงสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่น้องมี  พลังแห่งแสงทิตย์ อิอิ

 รู้สึกน่ารักน่าเอ็นดู น่าถนุถนอมขึ้น ยังไงไม่รู้   

แต่ก่อนจะเย็นชา แบบไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึก ทำตัวเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ
แต่เดี๋ยวนี้  แสดงออกมาขึ้น ซื่อตรงกับความรู้สึก  ใกล้กลับมาเป็นอาตี๋น้อยคนเดิมที่ยิ้มแล้วโลกสดใส อิอิ

ปล....อาทิตย์กะคุณนุเนี่ย ยังกะ สมาคมแม่บ้าน(เมีย)ตำรวจ 

ปล... สองเกลอทั้งสอง ขอโทษอาวุธเสร็จแล้วอย่าลืมขอโทษ กษิดิฐษ์ด้วยล่ะ เป็นลูกผู้ชายหน่อย .... ต่อให้ตัวเองจะรู้สึกว่าเค้าง่ายก็ตาม ไม่มีสิทธิ์ถ่ายโอนไปให้คนโน่นคนนี้  แบบนี้

ปล,  อยากเห็นคนเจ้าชู้เป่าปี่เหมือนกันค่ะ  สะจายๆๆ 
 
+1    ตะวัน  มีบทกะเค้าซะที  มาไซโคเสาธงหักเป็นระยะๆ

[กุหลาบเดียวดาย]

+++ให้คุณนาย
แผนสองสารวัตรสู้แผนคนแต่งไม่ได้เลย
สุดยอดมาก จะลงเอยยังไงเนี่ย
เรื่องภานุวัฒน์นี่ต้องให้อาทิตย์กับคุณนุช่วยแก้ปัญหาให้ละมั้ง

คุณนุ น่ากลัวมาก

[va_yu]

 เข้าข้างอธิคมกับธงรบ แบบไม่มีเหตุผลค่ะ

[amito]

ธงรบเอ้ย อาทิตย์บอกความในใจจนแทบจะหมดเปลือกอยู่แล้วยังไม่เข้าใจอีก  ถ้าเค้าจะเลิกกับสารวัตรน่ะเค้าเลิกไปตั้งนานแล้ว ไม่ใฃ่เพราะสารวัตรเจ้าชู้หรอกนะ แต่เพราะสารวัตรซื่อบื้อต่างหาก 

[mecon]

นุ้งอาทิ๊ตตตตตตตตไปลับให้คมนะครับลูก:z4:
คุณนุขา...บ่าวรอคุณนุออกโรงกวัดแกว่งดาบใส่คนเลิกเจ้าชู้นะคะ
 

[Ak@tsuKII]

มารอ

[wan]

สุดท้ายปลาไหลตัวทีหนึ่ง ก็โดนใบข่อยรูดเสียจนหมดเมือก

ส่วนอีกตัวคงไม่ต่างกันเท่าไหร 

มารอผลการเจรจาสงบศึก ของสามทหารเสือ

แต่ใช้แค่สองเสือคงพอมั่ง พี่นาย +1 ให้พี่นายด้วยรอบทที่ 40 นะครับ

[kasarus]

มันส์ยิ่งกว่าละครช่อง 3 ช่อง 7 อีก
แต่ดีกว่าตรงที่มีให้อ่านทุกวัน อิอิ

[katawoot]

ธงรบ - 40

"ข้ามาขอโทษ" เมื่อออกไปยืนหน้าบ้านอธิคมก็เปิดฉาก 'ขอโทษ'
"คุณนุสั่งมาหรือ" อาวุธถามเสียงเย็น
"เปล่า ข้ามาเอง" อธิคมยักไหล่
"คิดยังไงถึงมา"
"ทำผิดก็ต้องขอโทษ" อธิคมตอบห้วนๆ
"เราต่างหากที่ผิด" อาวุธรับผิด เดินไปหยุดยืนอยู่ข้างต้นราชาวดีที่กำลังออกดอกสะพรั่ง
"แกไม่ต้องมาเล่นลิ้นเลย อุตส่าห์มาขอโทษแล้วก็เลิกแล้วต่อกันซะ" อธิคมเสียงแข็ง เริ่มรู้สึกหมั่นใส้หน้านิ่งๆ ของอาวุธอีกแล้ว
"นี่หรือวิธีขอโทษของนาย มาสั่งให้เรายกโทษให้ หรือมาขอให้ยกโทษให้" อาวุธเสียงแข็งขึ้น "ถ้าคุณนุมาได้ยินก็คง..."
"แกไม่ต้องเอาคุณนุมาอ้าง ไม่มีประโยชน์หรอก" อธิคมพูดสวนขึ้นทันที
"งั้นที่มานี่คุณนุก็ไม่รู้งั้นสิ" อาวุธเสียงเข้มขึ้นกว่าเดิม "เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องมาขอโทษ ถ้าคุณนุถาม เราจะบอกว่านายขอโทษแล้ว"
อาวุธเดินกลับไปที่ประตูบ้านกำลังจะดึงประตูเปิด อธิคมตามมาติดๆ คว้าแขนของเพื่อนเอาไว้ แต่ทันใดอาวุธก็หันขวับแล้วเหวี่ยงหมัดเข้าที่ปลายคางของอธิคมอย่างจังจนเซไปกระแทกเสามุขหน้าบ้าน
"นี่สำหรับความคิดแย่ๆ ของนาย" อาวุธเสียงเย็น "คิดจะกำจัดกษิดิษฐ์ด้วยวิธีสกปรก  เป็นตำรวจมือปราบซะเปล่า ใช้วิธีโง่ๆ แก้แค้นเพื่อนแบบนี้ไม่ละอายใจบ้างหรือ อย่ามาบอกว่าทำเพื่อช่วยธงรบให้กลับมาสมหวังกับอาทิตย์ ที่จริงนายทำเพื่อตัวเอง กะจะให้กษิดิษฐ์เบนเข็มมาหาเรา แล้วทำให้อาทิตย์เข้าใจผิดกลับไปหาธงรบ ยิงนกทีเดียวได้ถึงสองตัว คิดอะไรไม่เข้าท่า"
"อาวุธ" อธิคมลูบปาก รู้สึกเลือดไหลซิบๆ มองอาวุธด้วยสายตาแข็งกร้าว
"กลับไปเถอะคม"
"ไม่" อธิคมเสียงแข็ง "จนกว่าเอ็งจะสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับคุณนุโดยเด็ดขาด"
"อะไรนะ" อาวุธทำเสียงเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน "นายยังกล้ามาพูดแบบนี้กับเราอีกหรือ"
"ตอบมาก่อน" อธิคมตั้งท่าเตรียมพร้อม คราวนี้หากอาวุธจะต่อยเขาก็ต้องสู้กันหน่อยแล้ว
"เรารักคุณนุ ขอโทษที่พูดออกมาตรงๆ" อาวุธพูดเสียงเรียบ ใบหน้าเย็นชา "ไม่ต้องมาห้ามหรอก แต่เราไม่ยุ่งกับคุณนุแน่นอนตราบใดที่คุณนุอยู่กับนาย แต่หากเมื่อไหร่นายทำให้คุณนุร้องไห้ ถ้าเราเห็นน้ำตาคุณนุแม้แต่หยดเดียว เราจะไปแย่งมาจากนายให้ได้ อยากให้สัญญาใช่ไหม ก็ได้ นี่คือคำสัญญาของเรา"
อธิคมกัดฟันจนเกร็ง มือกำหมัดจนเส้นเอนปูดโปน อาวุธพูดจริงจังมาก นัยน์ตาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขารู้จักอาวุธดี เพื่อนคนนี้ไม่เคยพูดเล่น และหากอยากจะได้อะไรก็ไม่เคยที่จะพลาดเลยซักครั้ง
"ถ้านายหมดธุระเรื่องขอโทษเราแล้ว จะทานข้าวด้วยกันก็ได้นะ เราทำอาหารเลี้ยงอาทิตย์กับกษิดิษฐ์" อาวุธเปลี่ยนเป็นเสียงพูดปกติ เปิดประตูบานใหญ่ก้าวเดินเข้าบ้าน แล้วทิ้งท้ายด้วยคำพูดเจ็บแสบให้อธิคมรู้สึกแทบอยากจะกระโจนเข้าต่อยเสียให้ได้ "แต่คงแสบปากหน่อยเพราะวันนี้อาหารรสจัด"
ธงรบทำหน้าเหรอหราเมื่อเห็นอาวุธเดินหน้าเคร่งเข้ามาในบ้านคนเดียว แล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กโยนให้
"อะไรวะ" ธงรบถาม
"เอาไปให้เพื่อนเช็ดปาก อยู่ข้างนอกโน่นแน่ะ" อาวุธพูดเสียงเบาแล้วเดินไปที่แพนทรี่หน้าห้องครัว หันมามองธงรบเหมือนจะส่งสายตาสั่งให้ออกไปดูอธิคมหน้าบ้าน

ทันทีที่ธงรบเห็นหน้าอธิคมก็อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ ส่งผลให้คนที่โดนต่อยหันมาถลึงตาเอาเรื่อง
"ผิดคาดแฮะ ข้านึกว่าไอ้วุธจะแพ้ แกทำอีท่าไหนถึงได้ปากแตกวะเพื่อน พอมีเมียแล้วออกหมัดเชื่องช้าขนาดนี้เลยหรือนี่"
"หุบปากนะไอ้เสาธง ไม่งั้นเอ็งจะได้ปากแตกเป็นเพื่อนข้า" อธิคมเข่นเขี้ยว
"กลับบ้านไปแกโดนด่าซ้ำแน่ๆ เลยเพื่อนรัก" ธงรบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ อธิคมกระชากออกไปจากมือแล้วเช็ดปากแรงๆ พร้อมร้องครางเสียงเบา
"แกไปหาหมอ รักษาปากให้หายเจ็บก่อนค่อยกลับบ้าน” ธงรบเสนอแนะ
"แกไปเอาอาทิตย์ออกมา ปล่อยให้ไอ้วุธอยู่กับกษิดิษฐ์" อธิคมสั่ง
"ไม่ได้หรอก อาทิตย์ชวนข้ากินข้าว ข้าไม่อยากให้ตี๋น้อยอยู่กับสองคนนั่น ขอเป็นก้างขวางคอให้ถึงที่สุด แล้วเรื่องจะลากอาทิตย์ออกไปนั่นน่ะท่าจะยาก" ธงรบทำหน้ามุ่ย เสียงอ่อนแรงยิ่งนัก
"ไอ้ธง" อธิคมแยกเขี้ยว รู้สึกฉุนเพื่อนที่ไม่ยอมทำตาม
"โทษทีว่ะเพื่อน ถ้าเอ็งจะกลับก็กลับไปก่อน ข้าคิดว่า..."
"เอ็งไม่ต้องมาขอให้ข้าช่วยเรื่องอาทิตย์อีกเด็ดขาด" อธิคมชี้หน้าธงรบ
"ข้าว่าเอ็งช่วยตัวเองก่อนเถอะว่ะคม" ธงรบพูดเสียงเบาแล้วถอยหลังหนึ่งก้าวเพราะกลัวอธิคมจะเกิดบ้าเลือดต่อยเข้าให้
"เอากุญแจมา" อธิคมตวาด ยื่นมือไปรับกุญแจจากธงรบ พอได้กุญแจก็เดินตรงลิ่วไปที่รถแล้วขับออกไปทันที บีบแตรเสียงดังลั่นเมื่อใกล้ถึงประตูราวกับจะสั่งอาวุธให้เปิดประตูให้เดี๋ยวนี้ ซึ่งเจ้าของบ้านก็รู้ดีจึงกดปุ่มควบคุมเปิดประตูให้แขกเลือดร้อนก่อนที่รถจะถึงประตูรั้วด้วยซ้ำ

อธิคมเดินเข้ามาในห้องชุดแล้วตรงเข้าห้องน้ำ หยิบชุดปฐมพยาบาลออกมาทำแผล ในใจคิดว่าอาวุธคงโกรธมากทีเดียวจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ต่อยเขาหนักที่สุดเท่าที่เคยโดน และที่สำคัญเป็นฝ่ายต่อยเขาก่อนเป็นครั้งแรก
"ไอ้วุธนะไอ้วุธ" อธิคมพึมพำแล้วเช็ดแผลให้สะอาด ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในปากเพื่อดันฟันและสำรวจดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง โชคทีที่มุมปากแตก ฟันไม่หลุด แต่รอยแดงยังเห็นได้ชัด หากกลับบ้านไปตอนนี้ วันนี้ หรือแม้กระทั่งพรุ่งนี้ อนุภาพต้องเห็นแน่ๆ
ทันใด นายตำรวจหนุ่มก็นึกอะไรได้ จึงรีบเดินออกมานอกห้อง แล้วคว้าโทรศัพท์โทรหาคนรัก แต่เมื่ออนุภาพรับสายอธิคมก็ชะงักเพราะได้ยินเสียงอื่นแทรกเข้ามาในโทรศัพท์
...เอาไงดีวะ คุณนุอยู่ที่ยิม...
"ว่าไงครับสารวัตร" อนุภาพถามเมื่อเห็นว่าอธิคมเงียบไป
"คือว่า ผมอยู่ที่บ้าน" อธิคมตอบ "บ้านผมนะครับ เพิ่งกลับมาจาก ส.น."
"อ้าว ไปทำงานด้วยหรือ"
...ลืมไปว่าคุณนุความจำดี เขาบอกว่าวันนี้ไม่ได้เข้าเวรนี่นา...
"มีคดีด่วน" อธิคมพยายามคิดหาเหตุผล ตอนแรกตั้งใจจะบอกอนุภาพว่ากำลังจะไปออกกำลังกายที่ยิมแล้วซ้อมต่อยมวย เลยโดนต่อยได้แผลมุมปากมาหนึ่งแผล ครั้นอนุภาพอยู่ที่ยิมเสียแล้ว ก็ต้องรีบเปลี่ยนความคิดใหม่ในชั่วเสี้ยววินาที
"แสดงว่าคืนนี้จะไม่กลับหรือครับ อยากนอนบ้านตัวเองใช่ไหม"
"เปล่า" อธิคมตอบแล้วนึกอะไรออกได้ทันที "คือว่า ผมไล่จับผู้ร้าย เลยโดนต่อยไปหนึ่งที"
"เจ็บมากหรือเปล่า" อนุภาพทำเสียงตกใจ "แล้วโทรมาบอกผมแค่นี้หรือ"
...เอ๊ะคุณนุนี่ยังไงกัน พูดแปลก ตกลงห่วงเขาหรือไม่ห่วง...
"คือผมขอนอนพักซักหน่อย เดี๋ยวจะกลับ คุณนุรีบกลับนะ" อธิคมบอกตัวเองว่าต้องรีบวางสายก่อนที่อนุภาพจะจับได้ว่าเขาโกหก ตอนนี้เขาเริ่มตระหนักได้ว่า การจะโกหกคนรักนี่มันยากจริงๆ แต่ก่อนลื่นไหลได้ แต่พักหลังรู้สึกฝืดยิ่งนัก
"ครับ" อนุภาพรับคำสั้นๆ แล้ววางสาย ก่อนจะหันไปบอกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่าจะต้องรีบกลับก่อน
"ทำไมหรือครับ" อัสนัยถาม
"จะกลับไปดูสารวัตร เห็นว่าบาดเจ็บ อุตส่าห์โทรมาบอก" อนุภาพพูดเสียงเรียบ เม้มปาก หรี่ตา นึกภาพอธิคมทะเลาะกับอาวุธแล้วเกิดต่อยกัน
...หากอธิคมได้แผลมาหนึ่งแผลเพราะบอกว่าโดนผู้ร้ายต่อยไปหนึ่งที อาวุธจะอาการหนักแค่ไหน ได้กี่แผลก็ไม่รู้ คนอะไร โตจนอายุขนาดนี้แล้วยังต่อยกันอยู่ได้ แล้วนี่ คิดว่าเขาจะเชื่อหรือ แค่ได้ยินเสียงพูดก็รู้แล้วว่าโกหก ถ้าพูดประโยคสั้นๆ แล้วรีบจบการสนทนา จะเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากอธิคมโกหก และที่สำคัญ โทรมาบอกว่าถูกต่อยแค่ครั้งเดียว อธิคมไม่เคยบอกเขาว่าบาดเจ็บ เขามักจะรู้เองเสมอเพราะฝ่ายนั้นชอบปิดเอาไว้เพราะกลัวโดนเขาว่า...
"คุณนุ อย่าไปเชื่อที่กษิดิษฐ์พูดมากนัก เขายังไม่ยอมยุติสงคราม เขาก็พยายามทำให้คุณนุกับพี่คมแตกกันก็เท่านั้นเอง" อัสนัยเตือน
"ขอบคุณครับที่เตือน ผมจะถามสารวัตรธงรบกับอาทิตย์ด้วย ถ้ายังไม่ได้คำตอบชัดเจนก็จะคุยกับสารวัตรอาวุธเป็นรายสุดท้าย" อนุภาพตอบแล้วแยกกับอัสนัย
กษิดิษฐ์ยังไม่ยอมหยุด บ่ายวันนี้โทรศัพท์มาหาอนุภาพเพื่อบอกว่าอธิคมบุกมาหาเรื่องอาวุธที่บ้าน ธงรบก็ไปด้วย สองคนนั้นออกไปคุยกันนอกบ้านแล้วอธิคมก็กลับไป กษิดิษฐ์บอกอนุภาพว่าเรื่องอธิคมไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว เขาพบอาวุธ และเมื่อเปรียบเทียบกัน อธิคมทาบอาวุธไม่ติด แล้วเรื่องที่โดนอธิคมแกล้งก็ไม่ติดใจแล้ว
...
"ส่วนเรื่องศรุต คุณก็คอยดูไว้แล้วกันว่าพี่คมจะจับไปยัดเยียดให้ใคร แต่คงยากเพราะศรุตติดพี่คมแจและฉลาดกว่าผม คงไม่ปล่อยให้พี่คมมอมเหล้าได้ง่ายๆ หรอก" กษิดิษฐ์หัวเราะแล้ววางสายไป
...
...เฮ้อ เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบซะที ย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพฯ ก็เจอเรื่องเดิมๆ อีกแล้ว นี่ยังไม่นับเรื่องนายทหารคนหนึ่งที่มาติดพันเขาและทำท่าจะหนักข้อขึ้นทุกวัน เขาบอกว่ามีแฟนแล้วก็ยังไม่ยอมเชื่อ จะจีบเขาให้ได้ ขู่ว่าอธิคมดุ ฝ่ายนั้นก็ไม่กลัวแม้แต่นิด...

อนุภาพใช้เวลาไม่นานก็มาถึงที่พักของอธิคม ยามรักษาการณ์ตรวจรถเขาละเอียดเช่นเคยจนอดคิดเล่นๆ ไม่ได้ว่ารู้แบบนี้ไม่เปลี่ยนรถเสียก็ดี และอธิคมก็ยังไม่ได้จัดการเรื่องสติกเกอร์ติดรถให้เขาด้วย
โทรศัพท์ดังขึ้น อนุภาพเดินออกจากลิฟท์พอดีจึงหยุดยืนรับโทรศัพท์แล้วอดยิ้มไม่ได้เพราะสายที่โทรมาคือเพื่อนคู่หูของคนที่เขากำลังจะไปหา
...อธิคมจะรู้ไหมนี่ว่าที่อุตส่าห์โกหกนั้น ไม่มีประโยชน์เลย...
"กำลังคิดจะโทรไปหาสารวัตรอยู่พอดีเลย” อนุภาพพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"คุณนุ ช่วยผมด้วย" ธงรบเสียงร้อนใจ
"ทำไมหรือครับ โจรขึ้นบ้านจะให้ผมไปช่วยวิ่งไล่จับหรือ" อนุภาพล้อเล่น แล้วหัวเราะเบาๆ
"โจรหนีต่างหาก จะให้ช่วยไปวิ่งไล่จับน่ะใช่" ธงรบตอบ "อาทิตย์โกรธผมใหญ่แล้ว ไม่ยอมฟังอะไรเลย พอออกจากบ้านไอ้วุธ ก็ขับรถหนีผม โทรศัพท์ก็ไม่รับ ทำยังไงก็ไม่รับ นี่ไปขังตัวเองอยู่บริษัท ล๊อคประตูแน่นหนาไม่ยอมให้ผมเข้าไปง้อ"
"หนีสารวัตรก่อนหรือหลังจากที่ผู้กองอธิคมต่อยกับสารวัตรอาวุธครับ" อนุภาพเปลี่ยนเป็นเสียงเรียบ
"หลัง" ธงรบตอบทันใดแล้วอุทานว่า "เอ๊ย เปล่านะ ผมไม่รู้"
"เมื่อกี้บอกว่าพออาทิตย์ออกจากบ้านสารวัตรอาวุธแล้วขับรถหนี ไปทำอะไรกัน"
"เอ่อ คือว่า..."
...เอ่อ คือว่า แล้วก็หยุด ก่อนจะพูดต่อด้วยประโยคสั้นๆ ธงรบก็ไม่ต่างจากอธิคม สองคนนี้จะรู้ไหมว่าทุกครั้งที่เริ่มต้นประโยคแบบนี้ เขาจับได้ทุกครั้งว่าไปทำความผิดกันมาแล้วไม่อยากให้เขารู้...
"คือว่าอะไรครับ" อนุภาพรอฟัง
"เอ่อ...ผมไม่เห็นว่าต่อยกันนี่นา" ธงรบปฏิเสธ
...เดี๋ยวก็รู้ รอให้เขาเปิดประตูห้องชุดคอนโดอธิคมก่อนเถอะ...
"สารวัตรให้เวลาอาทิตย์บ้างสิ เขาคงอยากอยู่คนเดียว แล้วนี่โกรธกันเรื่องอะไร หรือว่าสารวัตรไปต่อยกับสารวัตรอาวุธต่อหน้าอาทิตย์ เฮ้อ คุณสามคนนี่เป็นอะไรกัน จนอายุขนาดนี้แล้วยังทะเลาะกันเป็นเด็กช่างกลอยู่ได้" อนุภาพถอนหายใจ
"เปล่านะครับ" ธงรบรีบปฏิเสธ แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ฟังอยู่อมยิ้ม เพราะจับผิดได้อีกแล้ว
"เอาล่ะ ผมจะคุยกับอาทิตย์ให้ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน" อนุภาพคิดจะช่วยธงรบในที่สุด เพราะจากการสังเกตมาระยะหนึ่ง เขาเริ่มจะเห็นแล้วว่าธงรบกำลังอาการหนัก หากไม่ช่วย อีกหน่อยก็คงขาดใจตาย
"ข้อแลกเปลี่ยนอะไร"
"เดี๋ยวผมบอกทีหลัง ตอนนี้ยังคิดไม่ออก แต่รับรองว่าไม่ใช่เรื่องที่เหลือบ่ากว่าแรง" อนุภาพพูดเสียงนุ่ม "ผมเข้าใจสารวัตรและเห็นใจด้วย สารวัตรพยายามมาก ซึ่งผมต้องบอกว่าผมแปลกใจที่พรานล่าเหยื่อจะกลายเป็นคนดีได้ เพราะฉะนั้นผมก็เลยจะช่วย"
"แสดงว่าแต่ก่อนเห็นว่าผมไม่ใช่คนดีงั้นสิ" ธงรบทำเสียงงอนๆ
"เปล่า ผมแค่เปรียบเทียบ สารวัตรธงรบเป็นคนดี ใครก็รู้ อาทิตย์ก็รู้ สารวัตรเป็นคนรักเพื่อน อดทน แต่ชอบใจอ่อนกับคนหน้าตาน่ารัก ซึ่งต้องปรับปรุงนะครับ"
"ผมรู้ ผมก็ปรับปรุงตัวเองมามากแล้ว คุณนุก็เห็น" ธงรบพูดเสร็จก็ถอนหายใจ
"เพราะฉะนั้นตอนนี้สารวัตรถอยไปอีกซักก้าวก่อน ให้อาทิตย์ได้ไตร่ตรอง เคยได้ยินไหมครับ น้ำเชี่ยวอย่าเพิ่งเอาเรือไปขวาง ผมจะหาโอกาสคุยกับอาทิตย์ให้" อนุภาพปลอบแล้วปิดท้ายด้วยการทวงสัญญา "แต่สารวัตรอย่าลืมที่สัญญากับผมก็แล้วกัน ไม่ยังงั้นผมจะยุให้อาทิตย์เกลียดสารวัตรจนตาย"
"โธ่ คุณนุ อย่าขู่กันแบบนี้สิครับ" ธงรบโอดครวญ "แค่นี้ก็จะแย่อยู่แล้ว"
อนุภาพปลอบให้ธงรบใจเย็นและยืนยันหนักแน่นว่าจะช่วยเหลือ ธงรบจึงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ก่อนวางสาย อนุภาพย้ำธงรบไม่ให้ไปดื่มเหล้าเมาไม่เป็นท่าเพราะจะเกิดเป็นเรื่องขึ้นมาอีก ธงรบรับคำและบอกว่าจะไปหาอธิคมและชวนกันไปยกน้ำหนัก แต่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ต้องเพราะอธิคมไม่สบาย คงออกไปไหนกับใครไม่ได้อีกหลายวัน
...เขาจะกักบริเวณซะเลย ไม่ให้ไปหาเรื่องท้าตีท้าต่อยกับใคร...

อนุภาพดันประตูห้องชุดของนายตำรวจเลือดร้อนช้าๆ แล้วห่อไหล่เล็กน้อยเมื่อสัมผัสความเย็นจัดราวกับว่าเป็นขั้วโลกเหนือ ในหัวนึกภาพอธิคมไม่ใส่เสื้อผ้านอนคว่ำกางแขนกางขาอยู่บนเตียงเช่นเคย แต่เมื่อเปิดประตูห้องนอนของเจ้าของบ้านก็เห็นว่าเดาผิด อธิคมนอนหงาย แผ่หรากางแขนกางขาอยู่บนเตียง โชคดีมีผ้าแพรผืนเล็กๆ วางพาดอยู่บนหน้าท้อง อนุภาพเดินไปนั่งลงเบาๆ บนขอบเตียง ยกผ้าแพรขึ้นดูความเรียบร้อยของสารวัตรผู้ไม่พิศมัยการสวมใส่เสื้อผ้าเวลานอน แล้วชะโชกดูใบหน้าหล่อเหลาที่เขารัก มุมปากของอธิคมเป็นแผลเล็กๆ และคงทำแผลแล้วเพราะดูสะอาด อธิคมหายใจเบาๆ บ่งบอกว่ากำลังหลับสนิท
...อธิคมรักเขามาก ข้อนี้เขารู้ดี แต่ก็ขี้หึงมากเหมือนกัน และก็ยังคงโกรธอาวุธไม่หาย ส่วนจะแค้นหรืออาฆาตด้วยนั้นเขาไม่แน่ใจ แต่อนุภาพก็บอกตัวเองว่าคงไม่ถึงขนาดนั้น เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่แพร่นั้นทำให้อธิคมทะเลาะกับเพื่อน เขาเองก็ไม่อยากโทษอธิคมนัก...
...ที่จริงเขาไม่ควรโทษอธิคมเลย เขาต้องโทษตัวเองต่างหาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแอ อธิคมกับอาวุธก็คงไม่ผิดใจกัน...
อนุภาพถอนหายใจเบาๆ ยกมือวางบนหน้าท้องแกร่งของนายตำรวจหนุ่ม หน้าท้องที่เคยเป็นลอนๆ ตอนนี้ไม่ค่อยแข็งแกร่งเท่าเดิม สาเหตุเพราะอธิคมทานเยอะ และแทบไม่ได้ออกกำลังกายเลยตั้งแต่บาดเจ็บ ครั้นหายแล้วและกลับมาทำงานก็ยุ่งจนแทบไม่มีเวลาพัก มีแต่ธงรบเท่านั้นที่ว่างกว่าใครเพื่อน
แรกที่จะมาเอาเรื่องกับอธิคม แต่พอมองนายตำรวจสุดที่รักของเขากำลังหลับสบาย อนุภาพก็เปลี่ยนใจ
...อธิคมจะต้องเจออะไรอีกมาก ศัตรูคนสำคัญตอนนี้ไม่น่าจะใช่อาวุธ หากแต่เป็น 'อีกคน' ที่กำลังรุกคืบเข้ามาทีละน้อย และท่าทางจะพอฟัดพอเหวี่ยงกัน ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา หรือแม้แต่นิสัยที่ไม่ยอมใครเหมือนกัน เพียงแต่ว่า คนที่เขารักคือพันตำรวจตรีอธิคมคนนี้...

เสียงกุกกักดังขึ้นข้างหลังทำให้อนุภาพหันไปมอง อธิคมเดินโผเผออกมาจากประตูห้องนอน ผมยุ่ง ใบหน้ายับยู่ยี่เพราะยังงัวเงียแต่ก็เปลี่ยนเป็นตกใจเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ แล้วเปลี่ยนเป็นทำหน้ามุ่ยในไม่ช้า
"ทำไมไม่ปลุกผมเลย มานานแล้วใช่ไหมเนี่ย แอร์ไม่เห็นเย็น" อธิคมเดินเข้ามาใกล้ แล้วทำท่าจะทิ้งตัวลงบนโซฟา อนุภาพรีบขยับตัว แล้วชี้นิ้วปรามว่าอย่าทำแบบที่อีกฝ่ายกำลังคิดจะทำ
แต่นายตำรวจไม่ยอมสนใจ ทิ้งตัวหนาบึกบึนลงบนโซฟาแล้วเอนตัวนอนลงบนตักของคนรัก ก่อนจะพลิกหน้าเข้าหาลำตัวของคนที่ขยับไปจนชิดอีกปลายด้านหนึ่งของโซฟา แล้วซุกไซร้เข้ากับแผ่นท้อง ยกแขนโอบรัดอย่างรักใคร่
"พอแล้วผู้กอง" อนุภาพพยายามดันหน้าคมเข้มของอธิคมออก
"ไม่พอ ไม่ ไม่ ไม่" อธิคมยกหน้าขึ้นซบอกของชายหนุ่ม แล้วยื่นปากขึ้นจูบคาง
"ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ทำไมชอบนอนเปลือยนะ"
"มันอิสระเสรี" อธิคมหัวเราะเบาๆ ตอนนี้ใบหน้าคร้ามคมกำลังซุกไซร้ซอกคอของอนุภาพ
"ไปใส่เสื้อผ้า นี่เป็นคำสั่ง"
"ไม่ทำตาม" อธิคมส่ายหน้า "ใส่ทำไม อีกหน่อยก็จะถอดอยู่แล้ว"
"งั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน เหม็น" อนุภาพเอียงหน้าหนี
"งั้นไม่จูบปากแลกลิ้นก็ได้" นายตำรวจผู้ดื้อรั้นยังไม่ยอมเชื่อ ดันอนุภาพให้เอนตัวนอนราบ แล้วทับไว้ด้วยร่างกำยำเปลือยเปล่า
"สารวัตร อย่านะ ผมมาดูแผลให้ ไหนมาดูซิ ไปต่อยกันมาใครได้แผลมากกว่ากัน สารวัตรอธิคมหรือสารวัตรอาวุธ" อนุภาพสอดมือขึ้นไปแตะมุมปากของอธิคมแล้วกดเบาๆ ส่งผลให้อีกฝ่ายร้องขึ้นมาแล้วชะงัก
"บอกมาก่อน เล่ามาให้หมด ไม่งั้นก็ไม่ต้องทานข้าว และคืนนี้ก็นอนคนเดียว" อนุภาพขู่
อธิคมซุกอยู่กับซอกคอของคนรัก นิ่งอยู่ชั่วครู่แล้วเงยหน้าขึ้น ทำตาวาว ก่อนจะเค้นเสียงเบาๆ ว่า "ไอ้ธง"
"อย่าไปว่าเขาเลย ผมไม่ได้รู้มาจากสารวัตรธงรบหรอก" อนุภาพทำหน้าเรียบนิ่ง
"ไอ้วุธ"
"เปล่า" อนุภาพส่ายหน้า
"งั้นใคร" อธิคมถาม ในใจอยากจะพูดว่ากษิดิษฐ์หรืออาทิตย์ แต่ก็ไม่กล้า เขาคิดว่าอาทิตย์ไม่รู้ว่าเขาโดนต่อย แต่กษิดิษฐ์นั้นไม่แน่ คนที่รู้มีอยู่สองคน คือคนที่ต่อยเขา และธงรบ
"รู้เอง" อนุภาพดันตัวอธิคม แล้วดิ้นขยุกขยิกเพราะเริ่มหายใจไม่ออก อธิคมตัวหนักมาก หากทับเขาไว้แบบนี้อีกสองสามนาทีคงขาดใจตาย
"รู้ได้ยังไง" อธิคมถาม
"รู้ก็แล้วกัน แล้วที่โทรไปบอกว่าโดนผู้ร้ายต่อยมาหนึ่งครั้งคิดว่าผมจะเชื่อหรือ แล้วตกลงไปบ้านสารวัตรอาวุธทำไม" อนุภาพเริ่มเข้าเรื่องที่เตรียมมา 'จัดการ' กับนายตำรวจเลือดร้อน
"ไปขอโทษมัน" อธิคมตอบเสียงสะบัด แล้วทำสีหน้าไม่พอใจ
"ไปขอโทษทำไม"
"ถ้าไม่ไปขอโทษ คุณนุก็จะยังโกรธผมอยู่" อธิคมยังเบือนหน้าออกด้านข้าง ไม่มองอนุภาพ
"ถ้ายังงั้นก็ไม่น่าไป ผมไม่ได้อยากให้สารวัตรไปขอโทษเขาหรอก"
"อ้าว ทำไมล่ะ" อธิคมเลิกคิ้ว หันมาสบตากับคนรัก
"ถ้าจะไปก็ไปเอง ไม่ต้องไปเพราะคิดว่าผมอยากจะให้ไป" อนุภาพสอดแขนโอบเอวอธิคมเอาไว้ "สารวัตรเข้าใจที่ผมพูดหรือเปล่าครับ"
"พูดอะไรเข้าใจยาก" อธิคมส่ายหน้าช้าๆ แล้วก้มหน้าลงมาซุกไซร้อนุภาพต่อ พร้อมกับพูดว่า "แต่ช่างเถอะ เจ็บแค่นี้ แค่มดกัด"
"แล้วสารวัตรอาวุธเจ็บแค่ไหน" อนุภาพถาม
"จะอยากรู้ไปทำไม" อธิคมทำเสียงงอน "แผลนี่เขานั่นล่ะต่อยผม แรงด้วย เจ็บน่าดู ผมไม่ได้ต่อยเขาเลยนะ ไม่ทันตั้งตัวมันก็ปล่อยมัดเข้าเต็มๆ คุณนุต้องจัดการให้ผมนะ"
"แล้วทำไมไม่สู้" อนุภาพอมยิ้ม
"อ้าว เอ๊ะ คุณนุนี่ยังไง" อธิคมผงกหัวขึ้นมาขมวดคิ้วใส่ชายหนุ่ม
"แสดงว่าตัวเองรู้สึกผิดใช่ไหมล่ะ" อนุภาพยิ้มบางๆ "แสดงว่าสารวัตรอธิคมเป็นลูกผู้ชายตัวจริง"
"ฮื่อ งั้นก็ขอรางวัลหน่อยนะ" อธิคมยิ้มมุมปาก ดีใจที่เรื่องลงเอยได้ง่ายๆ ไม่ต้องโดนอนุภาพทำโทษอย่างที่หวั่นใจ
"รางวัลอะไรดีครับ สปาเก็ตตี้ ลาซันย่า หรือว่า กัมโบ้ เอากัมโบ้ไหม อาหารขึ้นชื่อของหลุยเซียน่าเลยนะ ทำยากด้วย แต่ผมจะทำให้เป็นรางวัล"
"พอเถอะ แค่นี้ก็จะอ้วนแล้ว" อธิคมส่ายหน้า "เอะอะก็จะให้ผมกินท่าด้วย ไม่อยากกินข้าว อยากกินแต่คุณนุ  อยากกินทั้งตัว อยากมาก" อธิคมเสียงกระเส่า เริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
"งั้นก็อุ้มไปห้องนอนสิครับ" อนุภาพหัวเราะเบาๆ
"ระเบียงดีกว่านะ" อธิคมเสนอทางเลือก
"บ้า"
"โซฟานี่ล่ะ ถ้าอึดอัดก็ลงนอนบนพรมหน้าทีวี" อธิคมยังไม่อยากเข้าห้อง
"ฮื่อ สารวัตร ทำอะไรให้เป็นที่เป็นทางหน่อยสิ" อนุภาพบ่น
"ยกหนึ่งนอกห้อง ยกสองในห้องก็แล้วกันนะครับที่รัก" นายตำรวจยังต่อรองไม่ยอมหยุด แต่ปากและจมูกก็หยุดซุกไซร้คนรักไม่หยุดด้วยเช่นกัน มือสอดเข้าไปในกางเกงผ้ายืดของอนุภาพแล้วดึงออกจนหลุดจากตัว จากนั้นถลกเสื้อยืดจากชายหนุ่มขึ้นแล้วฉกลิ้นเข้ากับแผ่นอกของคนรักที่บิดตัวอย่างรัญจวน
"สารวัตร เดี๋ยวก่อน หยุดก่อน" อนุภาพเสียงสั่น ดันหน้าของอธิคมให้ออกห่าง
"ทำไมอีกล่ะ อย่าขัดใจผมนะ" อธิคมเสียงอู้อี้เพราะปากและลิ้นไม่ว่าง
"ไปหาเครื่องช่วยมาเตรียมไว้ก่อน จะได้ไม่ขาดตอน" อนุภาพเตือน
อธิคมไม่รอให้คนรักเตือนอีกครั้ง นายตำรวจหนุ่มรีบลุกขึ้นทันใดเพื่อไปหยิบ 'อุปกรณ์' แต่หันกลับมาชี้นิ้วใส่คนรักที่นอนอยู่บนโซฟาแล้วพูดว่า "อย่าหนีไปไหนนะ"
อนุภาพพยักหน้าและยิ้มขำๆ มองอธิคมที่รีบหันหลังเดินตรงเข้าไปยังห้องนอน และไม่ถึงหนึ่งนาทีก็กลับออกมาพร้อมกับสิ่งที่จะช่วยให้บทรักของเขากับคนรักเป็นไปอย่างราบรื่น
"คุณนุ มาเถอะ มามะ มารักกัน"
"อย่าพูดมากนะสารวัตร เร็วเข้า"
"อย่าเร่งสิ"
***********๔๐*************

[katawoot]

Tongrob 41

ธงรบสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะกระจกรถแรงๆ อาทิตย์ก้มหน้าลงมาแทบจะชิดกระจกพอให้คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเห็นว่าเป็นใครก่อนจะยืดตัวขึ้น รอให้ธงรบลงจากรถมาคุยกัน
“อาทิตย์" ธงรบลดกระจกลง ทำหน้าซึมแบบรู้สึกผิด
“ถ้าอยากจะมาขอโทษผมก็เชิญทางนี้ครับ" อาทิตย์พูด เดินข้ามถนนกลับไปนั่งอยู่บนม้านั่งใต้ร่มไม้หน้าบริษัท ธงรบเดินตามช้าๆ พยายามนึกหาคำอธิบายเหมาะๆ
“ไม่เข้าไปในออฟฟิสหรืออาทิตย์ หัวค่ำอย่างนี้เดี๋ยวยุงกัดนะ" ธงรบน้ำเสียงห่วงใย
“ไม่ต้องมีอินโทร ผู้กองพูดมาเลย" อาทิตย์ไม่เล่นด้วย ใบหน้าขาวสะอาดดูเรียบนิ่ง เอนตัวพึงพนักแล้วยกมือกอดอก ขาไขว่ห้าง เตรียมตัวรอฟัง 'จำเลย' อย่างเต็มที่
“พี่มาขอโทษ" ธงรบพูดเบาๆ ตอนนี้คิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร แต่ก่อนเคยพูดได้เจื้อยแจ้วไม่เคยหยุด แต่พอยืนอยู่หน้าอาทิตย์ซึ่งนั่งทำท่าเหมือนเปาบุ้นจิ้นแล้วเขาก็อ้ำอึ้ง
“พี่ไม่รู้จะเริ่มยังไง" ในที่สุดธงรบก็พูดออกมา
“งั้นผมเริ่มให้" อาทิตย์เสียงเข้ม "ผู้กองกับสารวัตรอธิคมร่วมกันใส่ร้ายสารวัตรอาวุธเพราะเหตุผลสองข้อ ข้อที่หนึ่ง สารวัตรอธิคมแค้นที่สารวัตรอาวุธดูแลพี่นุ ข้อที่สอง สารวัตรธงรบเกลียดสารวัตรอาวุธที่ดูแลผม"
“พี่ไม่ได้เกลียด" ธงรบเถียง
“แล้วก็ยังหาเรื่องสารวัตรอาวุธอีกทั้งที่อุตส่าห์ชวนทานข้าวเพื่อให้ปรับความเข้าใจกัน"
“อาทิตย์ให้พี่ขอโทษมันต่างหาก"
“ก็แล้วควรขอโทษหรือเปล่าล่ะครับ"
“พี่ก็ขอโทษแล้ว" ธงรบเสียงอุบอิบ
“ขอโทษอย่างเสียไม่ได้ ขอโทษเสียงเบาๆ ห้วนๆ" อาทิตย์ส่ายหน้า
“แล้วจะให้ขอขมามันหรือไง" ธงรบทำเสียงฮึดฮัดเพราะยังโกรธอาวุธไม่หาย
“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเกลียดสารวัตรอาวุธ"
“พี่ไม่ได้เกลียด"
“งั้นก็แค้น"
“เปล่า" ธงรบตอบ
“งั้นทำไปทำไม บอกผมหน่อยสิครับ"
“เพราะพี่หึง" ธงรบมองตาของอีกฝ่ายแล้วนั่งลงข้างๆ "พี่หึงอาทิตย์มาก หึงจนทำอะไรโง่ๆ แล้วไอ้คมก็เป็นห่วงพี่ ช่วยกันคิด"
“ช่วยคิด" อาทิตย์หัวเราะหยันๆ "คิดอะไรกันแบบนี้นี่นะ"
“คนเรา ถ้ารัก ถ้าหึง มันทำได้ทุกอย่างล่ะอาทิตย์" ธงรบทำหน้าออดอ้อน "อาทิตย์ยังเกือบจะฆ่าพี่เลย"
“ผมไปทำอะไรตอนไหน"
“ตอนนั้นน่ะ ยกเก้าอี้เลซี่บอยจะทุ่มพี่ แต่ผิดทางลอยไปโดนทีวี"
“จะบ้าหรือ"
“ถ้ามีมีดมีปืน อาทิตย์ก็คงแทงคงยิงพี่ไปแล้ว เพราะอาทิตย์หึงพี่ใช่ไหม ถ้าหึงก็แสดงว่ารักพี่" ธงรบละล่ำละลัก คำพูดเริ่มจะพรั่งพรูออกมาจากปากได้หลังจากอ้ำอึ้งอยู่นาน "อาทิตย์ พี่ผิดไปแล้ว แต่อาทิตย์ก็น่าจะรู้ว่าพี่ไม่ได้มีจุดประสงค์ร้าย พี่ทำไปเพราะหัวใจมันบีบบังคับ พี่ขัดขืนไม่ได้ อาทิตย์ยกโทษให้พี่ด้วย ต่อไปนี้พี่จะเป็นตำรวจกลับใจ" ธงรบทรุดตัวลง เข่าซ้ายวางกับพื้น ขาขวายกตั้งฉากอยู่ระหว่างเข่าสองข้างของอาทิตย์ แต่คนที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นทันที
“พอเถอะ อย่ามาทำอะไรแบบนี้นะสารวัตร รู้จักอายซะบ้าง" อาทิตย์เดินหนี
“อายก็เข้าไปขอโทษกันในออฟฟิส" ธงรบเสนอ
...คงได้หรอก ดูตาก็รู้ว่าผู้กองธงรบจะขอโทษแบบไหน...
“ผู้กอง"อาทิตย์หันมาพูด หลังจากเดินหนีไปได้หลายก้าว "เราแยกกันซักพัก"
“แยก" ธงรบโวยวาย รีบลุกขึ้นยืน "แยกอะไรอีก ที่แยกมาสามเดือนเนี่ยไม่เรียกว่าแยกหรือไง แยกซ้ำแยกซ้อนแบบนี้พี่งงมากเลยนะอาทิตย์"
“ทั้งๆ ที่บอกว่าห้ามไม่ให้มาเจอหน้าภายในสามเดือน ห้ามเข้าใกล้ แล้วผู้กองทำไหมล่ะ" อาทิตย์เสียงดังขึ้น "ไม่เคยทำตามที่บอกเลย"
“ก็เลิกสร้างกฎเกณฑ์ซะทีสิ"
“ผู้กองยอมรับกฎสองข้อนั้นแล้ว" อาทิตย์ทวง "แต่ผู้กองก็ทำผิดกฎข้อที่หนึ่ง"
“ก็...” ธงรบถอนหายใจหนักๆ อยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออกเพราะเขาทำผิดจริง
“ผมเป็นคนรักษาสัญญา ผมเป็นคนจริงจัง ผมเป็น...”
“ยังรักคุณนุอยู่" ธงรบแทรก "อาทิตย์ลืมคุณนุสิ แล้วรักพี่คนเดียว พี่ก็จะมีอาทิตย์คนเดียว ที่จริงในใจพี่มีอาทิตย์คนเดียว คนแรกและคนเดียว แต่พี่ยอมรับว่าพี่หาเศษหาเลยกับคนอื่นด้วย แต่มันก็ลดลงมากเกือบหมดแล้ว พี่กำลังเลิกกับเด็กเก่าๆ และพี่ก็ทำได้แล้ว ทำได้เยอะแล้ว เกือบหมดแล้ว"
“เหลือภานุวัฒน์ซึ่งสารวัตรตัดใจไม่ลง" อาทิตย์เดินเข้ามาเกือบชิดตัวธงรบ "คงเหมือนที่ผมตัดใจจากพี่นุไม่ลงสินะ"
“อาทิตย์ไม่ยอมตัดใจต่างหาก" ธงรบกัดฟันพูด "พี่ไม่ได้รักภานุวัฒน์ พี่ยอมรับว่าถูกใจ ชอบ เอ็นดู สงสารภานุวัฒน์ แต่พี่ไม่ได้รักเขา พี่พยายามเลิกกับภานุวัฒน์ แต่มันก็มีปัญหาบางอย่างอยู่ ซึ่งพี่กำลังแก้"
“แก้ผ้านอนด้วยกันบนเตียง นี่คือวิธีแก้ปัญหาของสารวัตรธงรบ แก้ผ้าก่อนแล้วค่อยแก้ปัญหา "อาทิตย์กระแทกเสียงแล้วเดินชนไหล่ธงรบกลับไปยังบริษัท
“อาทิตย์" ธงรบหันตาม
“ตอนนี้ผมไม่ได้รักพี่นุแล้ว" อาทิตย์หันขวับมามองเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่ายเรียกชื่อ พูดกับธงรบเสียงเข้มแล้วเร่งฝีเท้าจนเกือบจะเป็นวิ่ง ทิ้งให้ธงรบยืนนิ่งเหมือนถูกสาป
...อาทิตย์ไม่ได้รักอนุภาพแล้ว...
...ตอนนี้ไม่ได้รักคุณนุแล้ว...
...แต่ตอนนี้รักใคร..
...รักเขาหรือรักอาวุธ...
...ใครอยู่ใกล้วอาวุธก็รักมันทั้งนั้น อาทิตย์เป็นคนจริงจัง ต้องการความมั่นคงในชีวิตรัก อาวุธเป็นคนเหมาะที่สุดที่จะมอบสิ่งนี้ให้อาทิตย์...
...เรามันไม่มีดีอะไรเลย...
...แล้วทำไมอาทิตย์พูดกำกวม หมายความว่ายังไง ตอนนี้ผมไม่ได้รักพี่นุแล้ว หมายความว่ายังไง...

อนุภาพจอดรถหน้าคอนโดมิเนียมที่พักของธงรบ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขามาที่นี่ อธิคมบอกว่ากำลังปลอบเพื่อนซึ่งทำท่าเหมือนจะฆ่าตัวตาย
“มันบอกว่าอาทิตย์พูดว่า ตอนนี้ไม่ได้รักคุณนุแล้ว แทนที่จะดีใจ มันยิ่งอาการหนักลงกว่าเดิม"
อธิคมโทรศัพท์ไปเล่าให้อนุภาพฟังและบอกให้รออยู่ที่บ้านเพราะจะกลับไปทานข้าวที่บ้านด้วย แต่อนุภาพบอกว่าจะเตรียมอาหารมาให้ทานที่บ้านของธงรบและจะถือโอกาสคุยกับธงรบเรื่องของอาทิตย์หลังจากที่เคยปฏิเสธความช่วยเหลือไปแล้ว
“มันกำลังจะตาย เหล้าก็ไม่ยอมกิน เอาแต่นอนเหม่อ โอ๊ย...” อธิคมพูดกับคนรักเมื่อเปิดประตูรับ แต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อโดนชกที่ท้อง
“ทำไมล่ะคุณนุ๊ ผมพูดอะไรผิด" อธิคมอุทธรณ์
“ลองคิดดูหน่อยซิว่าพูดอะไรผิด"
“ไม่ผิด" อธิคมส่ายหน้า
“เหล้าน่ะ ดื่มเข้าไป เอะอะอะไรก็ดื่มเหล้า มันแก้ปัญหาได้หรือไง เห็นแต่มันช่วยสร้างปัญหา เบื่อพวกขี้เหล้าจริงๆ เลย" อนุภาพส่ายหน้าแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่กลางห้อง กวาดสายตามองสภาพห้องพักของธงรบซึ่งคล้ายๆ กับห้องพักของอธิคมในอดีต
“ทำไมรกแบบนี้ สารวัตรไม่ช่วยเก็บของให้เพื่อนบ้างเลยหรือ มาดูแลกันยังไง"
“คุณนุครับ ผมไม่ใช่แม่บ้านนะครับ มาดูแลมันไม่ให้ฆ่าตัวตายเท่านั้น ไม่ใช่มาดูแลความสะอาด" อธิคมแก้ตัว
“งั้นสารวัตรเอานี่ไป" อนุภาพยื่นถุงใส่อาหารที่เตรียมมาให้อธิคม "เทใส่จานให้เรียบร้อย ผมจะไปแซะเพื่อนสารวัตรออกมาทานข้าว"
“ทำไมต้องเท อยู่ในกล่องอยู่แล้ว" อธิคมก้มลงมองสิ่งที่อยู่ในมือ
“จะทานทั้งที่อยู่ในกล่องทัปเปอร์แวร์ยังงี้หรือครับ" อนุภาพทำเสียงเอือมระอาคนมักง่าย "เทใส่จานให้เรียบร้อย เราทานข้าวในบ้าน ไม่ได้ปิกนิก อย่าให้หกเลอะเทอะนะครับ"
“ชักเหมือนแม่เข้าไปทุกที" อธิคมเดินไปที่ครัวพร้อมกับบ่นพึมพำ "แต่ก่อนขอให้ช่วยทำ สารวัตรครับ ว่างหรือเปล่า ช่วยทำนั่นทำนี่หน่อยได้ไหมครับ แต่หลังๆ มีแต่สั่งให้ทำ สั่ง สั่ง สั่ง"
อนุภาพหันไปหรี่ตามองตำรวจขี้บ่นแต่อธิคมกลับบ่นดังกว่าเดิม "ทีบนเตียงไม่สั่ง มีแต่อิดออด ไม่ก็เร่ง เบาๆ สิ ใกล้หรือยัง ง่วงนอนแล้ว สารพัดเหตุผล..."
อนุภาพอมยิ้มมองจนอธิคมเดินหายเข้าไปในห้องครัวจึงเปิดประตูเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงของธงรบ เจ้าของห้องนอนแผ่หรามองเพดานอยู่เงียบๆ แต่ก็แกล้งกลับตาลงทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่เดินเข้ามาไม่ใช่เพื่อนรัก
“ไหนสารวัตรบอกว่ากำลังจะตาย" อนุภาพทำเหมือนพูดกับตัวเอง "ก็ยังดูดีนี่นา ถ้าอยากตายจริงๆ ผมจะเร่งปฏิกิริยาให้ นอนอยู่อย่างนี้ลำบากคนอื่นต้องคอยดูแล"
“อย่าโหดร้ายให้มากนักนะคุณนุ" ธงรบลืมตาและพูดขึ้นมาเบาๆ "ผมเป็นอย่างนี้เพราะใครรู้ไหมครับ"
“เพราะผม" อนุภาพนั่งลงข้างเตียงแล้วรีบเงยหน้ามองประตูเพราะสังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเข้ามา
“ผู้กอง" อนุภาพเสียงเข้ม
“ทำไมต้องนั่งบนเตียงมัน" เสียงอธิคมดังเข้ามาผ่านช่องว่างของประตูซึ่งเจ้าตัวดันให้แง้มเปิด
“ถ้าหึงเพื่อนไม่เข้าเรื่อง ผมจะเอนตัวลงนอนปลอบสารวัตรธงรบเดี๋ยวนี้" อนุภาพขู่
เมื่อได้ยินคำขู่ ประตูก็ปิดทันที อนุภาพส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วหันมาพูดกับธงรบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อย่ายอมแพ้นะครับสารวัตร อึดมาได้จนขนาดนี้ ทนต่ออีกนิดเดียว ผมว่าสารวัตรชนะใจอาทิตย์ได้แน่นอน อาทิตย์กำลังสับสน หากอาทิตย์คิดได้แล้ว ทุกอย่างก็จะดีขึ้น"
“คุณนุไม่ยอมไปคุยกับอาทิตย์ช่วยผมเลย" ธงรบตัดพ้อ
“ผมกำลังหาโอกาสเหมาะๆ"
“อาทิตย์ฟังคุณนุคนเดียว"
“อาทิตย์เขาโตแล้วนะครับ"
“ถ้าคุณนุพูด อาทิตย์ก็ต้องเชื่อ"
“ไปทานข้าวเถอะครับ ผมทำกับข้าวมาให้ทาน" อนุภาพเปลี่ยนประเด็น
“คุณนุอยู่ในใจอาทิตย์ ฝังลึกจนอาทิตย์ไม่ยอมขุดทิ้งไป"
“พูดซะเหมือนผมเป็นศพถูกฝังเอาไว้" อนุภาพยิ้มบางๆ "สารวัตรครับ การที่ใครบางคนอยู่ในใจของใคร ไม่ได้หมายความว่าเขาจะมีคนใหม่ไม่ได้ ผมก็ยังมีธนาภพอยู่ในใจ แต่ภพเขาอยู่ในซอกหลืบเล็กๆ ของความทรงจำ คนที่เคยผ่านมาในชีวิตเราลืมเขาไม่ได้หรอก คนเคยรักกันยังไงก็ลืมไม่ได้ มันเป็นพื้นที่พิเศษในหัวใจที่กันเอาไว้สำหรับความทรงจำเก่าๆ เราไม่ได้รักเขาแล้วแต่เขาก็ยังต้องอยู่"
“งง" ธงรบพูดเสียงค่อย ยิมมุมปากเศร้าๆ ให้อนุภาพ
“เดี๋ยวก็เข้าใจเอง" อนุภาพพูดแล้วแล้วหันหน้ากลับไปที่ประตู
“คุณนุก็อยู่ในซอกเล็กมากๆ ในหัวใจผมนะรู้หรือเปล่า"
อนุภาพหันขวับกลับมามองธงรบและเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“จำไม่ได้หรือ ตอนที่อยู่ในผับแถวทองหล่อ ผมเล่นหูเล่นตากับคุณตั้งนาน แล้วออกมายืนจีบคุณอยู่ข้างถนน แล้วคุณนุก็ไปเจอผมอีกที่โรงพัก ตอนนั้นผมก็ปิ๊งคุณนุแล้วล่ะ แต่พอรู้ว่าเป็นของไอ้คม ผมก็ตัดใจ ดีนะไม่ปล่อยเวลาให้นานไปกว่านั้น ไม่งั้นคงแย่แน่ๆ ถ้าไม่กลัวไอ้คมฆ่าตายผมคงจีบไปแล้ว จะได้รักคุณนุไปซะตั้งแต่ตอนนั้น ไม่ต้องมาทรมานเพราะรักอาทิตย์ข้างเดียว" ธงรบพูดเสียงเรียบ "แต่พอคิดว่าอาทิตย์เป็นของคนอื่นนี่สิ ผมก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจ"
“อาทิตย์ไม่ได้เป็นของใคร เขาก็พูดออกมาแล้วว่าเขาไม่ได้รักผมแล้ว"
“อาทิตย์พูดว่าตอนนี้ไม่ได้รักคุณนุแล้ว" ธงรบพึมพำ "ผมกลัวแต่ว่าตอนนี้อาทิตย์เปลี่ยนไปรักคนอื่น...ที่ไม่ใช่ผม...”
“คิดมาก" อนุภาพยื่นมือไปแตะอกธงรบ
“นี่ไอ้คมแอบดูอยู่หรือเปล่า" ธงรบหลุบตาลงมองมือขาวสะอาดของอนุภาพแล้วหันไปมองประตู "ผมกลัวว่ามันจะกระทืบผมให้ตายเป็นการเร่งปฏิกิริยา"
“จะให้หอมแก้มเป็นกำลังใจก็ได้นะ เอาไหม" อนุภาพล้อเล่น ยิ้มกว้าง ตาวาว แล้วตามมาด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ
“ได้ก็ดี" ธงรบยิ้มรัก แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองอนุภาพตาไม่กะพริบ "ยิ้มแบบนี้ล่ะที่ติดตาผมตั้งแต่วันนั้น"
ธงรบอดนึกถึงรอยยิ้มสว่างไสวครั้งแรกของอนุภาพไม่ได้ เมื่อได้เห็นรอยยิ้มสวยๆ ของชายหนุ่มยิ่งทำให้เขาคิดถึงรอยยิ้มของอาทิตย์ อยากเห็นรอยยิ้มของอาทิตย์บ้าง รชานนท์กับพจนีย์บอกเขาว่าอาทิตย์ยิ้มสวยมาก แต่เขาไม่เคยเห็นอาทิตย์ยิ้มสดใสเต็มที่เสียที
“ยิ้มของสารวัตรก็ติดตาผม ยิ้มที่สดใสร่าเริง" อนุภาพเอียงหน้ามองธงรบ "เพราะฉะนั้น ยิ้มให้ดูบ่อยๆ นะครับ หน้าตาอมทุกข์แบบนี้ไม่ใช่หน้าของสารวัตรธงรบผู้ร่าเริงที่ใครอยู่ใกล้แล้วก็มีความสุข"
“ตกลงจะหอมแก้มจริงไหม" ธงรบเอียงแก้มคอย แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังๆ พร้อมกับเสียงห้าวๆ ของอธิคม
“คุณนุ ให้กำลังใจไอ้ธงเสร็จหรือยัง มากินข้าวกันเถอะ"
อนุภาพกับธงรบอดหัวเราะไม่ได้เพราะคิดวาอธิคมคงพยายามแนบหูกับประตูเพื่อแอบฟังเขาทั้งสองคนคุยกัน
“ไปเถอะครับ เดี๋ยวเพื่อนสารวัตรจะขาดใจตาย" อนุภาพลุกขึ้น
ธงรบพยักหน้าแล้วบิดตัวยืดเส้นยืดสายพร้อมกับพูดวา "ผมก็กลัวมันฆ่าผมเหมือนกัน แทนที่จะได้ตายเพราะน้ำมืออาทิตย์ จะได้ตายเพราะตีน เอ๊ย เท้าไอ้คมแทน"
“ทานข้าวเสร็จก็ไปทำงานทำการบ้างนะครับ วันนี้เข้าเวรดึกหรือเปล่า" อนุภาพเตือน
“ผมลาป่วย" ธงรบลุกขึ้นนั่ง "เพราะเป็นโรคตรอมใจ"
“หายป่วยแล้วก็ไปทำงานได้แล้ว โจรกำลังเต็มบ้านเต็มเมือง"
“คร้าบ ท่านผู้กำกับ" ธงรบทำเสียงล้อเลียนแบบที่จำมาจากอธิคม
“คุณนุ" เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกประสานกับเสียงเรียกชื่อ อนุภาพเดินไปเปิดประตูแล้วดุคนใจร้อน
“จะเคาะทำไมก็ไม่รู้" อนุภาพทำตาดุ
“ไม่เห็นจะต้องปลอบมันนานขนาดนั้น" อธิคมพูดแล้วส่งเสียงบอกเพื่อนที่ยังนั่งอยู่บนเตียงในห้อง "เอ็งก็เลิกสำออยได้แล้วธง อย่าให้คุณนุต้องพูดมาก"
“แล้วเอาอาหารใส่จานหรือยังครับ" อนุภาพถามอธิคมแล้วตอบเอง "คงยังละสิท่า"
“ผมไม่ใช่แม่ครัว" อธิคมเถียงแล้วเบิกตากว้างทันใด แทบจะวิ่งเข้าไปในห้องไล่ต่อยธงรบเมื่อได้ยินเสียงดังออกมาจากในห้องว่า
“ขอบคุณนะครับคุณนุสำหรับรอยจูบปลอบใจ"
“สารวัตรอธิคม" อนุภาพจับแขนนายตำรวจเลือดร้อนแล้วลากออกไปยังห้องนั่งเล่น "ก็รู้อยู่ว่าเพื่อนเขายั่ว"
“มันวอนจริงๆ เลย"
“ไม่ดีหรือครับ สารวัตรธงรบกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว" อนุภาพยิ้ม
“ตอนนี้ชักอยากให้มันนอนเป็นผีดิบอยู่บนเตียงเหมือนเดิม" อธิคมกระแทกเสียงแล้วตะโกนพูดกับธงรบ "ไอ้ธง เอ็งเข้าเวรพรุ่งนี้นะโว้ย ผู้กำกับกำลังจะเหยียบเอ็งอยู่แล้ว"
“เออๆ ข้าจะแต่งตัวคอยไปเข้าเวรตั้งแต่คืนนี้เลยล่ะ" ธงรบตะโกนตอบแล้วลงจากเตียงเดินเข้าไปยังห้องน้ำและพูดกับตัวเองในใจว่า คืนนี้จะไปคุยกับอาทิตย์ให้รู้เรื่องอีกทีจะได้กลับมานอนเอาแรงแล้วไปทำงาน
...จะไปถามว่า ถ้าตอนนี้ไม่ได้รักอนุภาพแล้ว อาทิตย์รักเขาหรือยัง...

อาทิตย์เดินออกจากงานเลี้ยงแต่งงานเพื่อนที่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยเดียวกันประมาณเวลาสามทุ่มครึ่งเพราะรู้สึกเหนื่อยและง่วงนอนอย่างยิ่ง วันนี้เขาทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าจนเกือบหนึ่งทุ่มแล้วมาร่วมงานฉลองสมรสเลย โชคดีที่สถานที่จัดงานอยู่ใกล้บริษัทและไม่ใช่งานของเพื่อนสนิทจึงปลีกตัวออกมาได้ทั้งที่งานยังไม่เลิก แต่เมื่อใกล้จะถึงรถก็เห็นว่าธงรบยืนกอดอกพิงรถของเขาอยู่ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม อาทิตย์ลดความเร็วเป็นเดินเอื่อยๆ เข้าไปหาคนที่กำลังรอเขาพลางเตรียมตัวจะ 'ต่อปากต่อคำ' กับธงรบ
“รชานนท์บอกใช่ไหม หรือผู้กองติดสินบนเลขาผม" อาทิตย์ถาม "หรือแอบติดจีพีเอสเอาไว้ใต้ท้องรถ"
“เปล่า รชานนท์ไม่เกี่ยวด้วย" ธงรบส่ายหน้า "ใครก็ช่างเถอะอาทิตย์ รู้แต่ว่าเขาอยากช่วยเรา"
“ช่วยเรา" อาทิตย์ทำเสียงสงสัย "ช่วยผู้กองน่าจะถูกกว่า"
“ช่วยเรา" ธงรบยืนกราน "เขาอยากเห็นเรามีความสุข เขาอยากเห็นอาทิตย์มีความสุข เขาอยากเห็นเราสองคนเดินไปข้างหน้า"
“ผมเดินไปข้างหน้าอยู่แล้ว สารวัตรต่างหากยังย่ำอยู่กับที่" อาทิตย์เสียงเข้ม  "สารวัตรยังเป็นคนเดิม ผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าหากผมเดินไปข้างหน้าแล้วสารวัตรจะไม่หวนกลับไปยุ่งกับคนเก่า"
“แต่พี่ก็...”
“ก็อะไร" อาทิตย์รีบพูดแทรกเพื่อดักคอธงรบเพราะคิดว่าจะอีกฝ่ายจะยกเอาเรื่องความสัมพันธ์แบบเปิดมาพูดอีก "ไม่ต้องพูดถึงกฎบ้าบอนั่นเลย สารวัตรไม่เข้าใจจริงๆ หรือว่าทำไม"
“ก็ทำไมล่ะ" ธงรบขมวดคิ้ว ทำเสียงอ่อนใจ เวลานี้เขาตามอาทิตย์ไม่ค่อยทัน เขาพยายามเข้าใจอาทิตย์แต่ทุกอย่างสำหรับเขาดูซับซ้อนเหลือเกิน นิสัยเขาเป็นคนคิดอะไรง่ายๆ แต่สิ่งที่คุยกับอาทิตย์อยู่นั้นแฝงอะไรบางอย่าง เขาไม่รู้ว่าอาทิตย์จะเอายังไงกันแน่
“ช่างเถอะ" อาทิตย์ส่ายหน้า
“อ้าว" ธงรบอุทาน "จะให้พี่ทำยังไงก็บอกมาสิ พี่จะยอมทำทุกอย่าง จะออกกฎมาอีกกี่ข้อพี่ก็จะยอมรับ ขออย่างเดียว กลับมาหาพี่เถอะ อย่าไปอยู่กับไอ้วุธเลย"
“ผมไม่ได้อยู่กับสารวัตรอาวุธ ผู้กองก็รู้ว่าผมไม่ได้อยู่บ้านเขานานแล้ว ผมไปอยู่เฉพาะสองสามอาทิตย์แรกที่เราทะเลาะกัน"
“แต่หัวใจอาทิตย์อยู่กับเขา" ธงรบพูดเสียงน้อยใจ
“อะไรนะ" อาทิตย์ขึ้นเสียงสูง ไม่เชื่อว่าธงรบจะพูดแบบนี้
“อาทิตย์บอกว่าตอนนี้ไม่ได้รักคุณนุแล้ว แสดงว่ารักคนอื่น แล้วจะเป็นใครถ้าไม่ใช่ไอ้วุธ"
“คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง" อาทิตย์ส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อหู
“งั้นรักพี่ไหมล่ะ พูดออกมาซักครั้งหน่อยได้ไหมว่ารักพี่"
อาทิตย์ยังนิ่งเงียบ ธงรบจึงพูดต่อว่า "แกล้งพูดก็ได้ พี่จะโกหกตัวเองว่าอาทิตย์พูดจริง"
“มันสำคัญมากหรือที่จะได้ยิน" อาทิตย์พูดเสียงแผ่ว
“จะรอให้พี่ตายก่อนใช่ไหมถึงจะพูด" ธงรบเสียงขื่น "หรือบางทีอาทิตย์อาจจะไม่มีวันพูดเลย เพราะอาทิตย์ไม่เคยรักพี่ หรือคงจะไม่รัก"
“เมามาหรือเปล่า" อาทิตย์เสียงเข้มขึ้น ตอนนี้เขารู้สึกอึดอัดมากที่ธงรบกำลังบีบให้เขาพูดคำว่ารักออกมา
...รัก ทำไมเขาจะไม่รัก ถึงไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ารักหมดหัวใจ แต่ก็รักเข้าไปมากพอสมควร...
...แต่เขากลัว เขากลัวธงรบ กลัวว่าความรักครั้งนี้จะไปไม่รอด...
...เขาต้องการชีวิตคู่รักที่จริงจัง มั่นคง และสมบูรณ์แบบ คนที่น่าจะทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้คือสารวัตรอาวุธ หากเขาให้โอกาสตัวเอง เขาก็อาจจะรักสารวัตรอาวุธได้ เหมือนที่เขาเผลอให้โอกาสตัวเองแล้วรักสารวัตรธงรบ...
...เขาไม่เหมาะกับธงรบหรอก เขาสู้กับเด็กๆ ของสารวัตรธงรบไม่ได้ เขาไม่หนักแน่นเท่าอนุภาพที่รับมือเด็กเก่าๆ ของสารวัตรอธิคม...
...รัก กับ เหมาะสม เขาต้องเลือกอะไรซักอย่าง ตอนนี้ธงรบอาจจะเจ็บ เขาก็คงเจ็บด้วยเหมือนกัน แต่เวลาจะช่วยได้ หากเขารักธงรบได้ เขาก็ต้องรักอาวุธได้ และหากธงรบรักเขาได้ ก็คงรักคนอื่นได้ มีคนอื่นรอธงรบอยู่มากมาย...
“ถ้าเมาพี่ไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอก" ธงรบโต้
“แต่ก็ดื่มมา" อาทิตย์เดินเข้าไปใกล้ ทำท่าเหมือนจะดมกลิ่นเหล้า
“อาทิตย์ ผิดครั้งนี้มันชั่วร้ายนักหรือ" ธงรบเสียงเบา
“เลิกกับภานุวัฒน์หรือยัง" อาทิตย์เงยหน้าขึ้นมอง ธงรบไม่ตอบแต่กลับเบือนหน้าไปถอนหายใจค่อยๆ คนถามจึงพูดต่อว่า "ผู้กองจัดการเรื่องเด็กคนนั้นให้เรียบร้อยแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ ระหว่างนี้ไม่ต้องมาพบผมโดยเด็ดขาด ถ้ามายุ่งกับผม ถ้ามาให้ผมเห็นหน้า ผมจะไปหาสารวัตรอาวุธแล้วทำอย่างที่ผู้กองทำกับภานุวัฒน์ ผู้กองจะใช้เวลาเท่าไหร่ก็ได้ตามใจ ผมไม่กำหนดเวลาหรอก แต่ต้องจัดการเรื่องภานุวัฒน์ให้เรียบร้อย"
--- ๔๑ ---

[teenza]

...รัก ทำไมเขาจะไม่รัก ถึงไม่ได้แน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ารักหมดหัวใจ แต่ก็รักเข้าไปมากพอสมควร...
...แต่เขากลัว เขากลัวธงรบ กลัวว่าความรักครั้งนี้จะไปไม่รอด...
...เขาต้องการชีวิตคู่รักที่จริงจัง มั่นคง และสมบูรณ์แบบ คนที่น่าจะทำให้ทุกอย่างเป็นไปได้คือสารวัตรอาวุธ หากเขาให้โอกาสตัวเอง เขาก็อาจจะรักสารวัตรอาวุธได้ เหมือนที่เขาเผลอให้โอกาสตัวเองแล้วรักสารวัตรธงรบ...



ความกลัว ความไม่แน่ใจ นี่น่ากลัวนะ
อ่านประโยคข้างบนแล้วเห็นใจอาทิตย์ ถ้าธงรบยังไม่เคลียร์เรื่องโจ้
แล้วจะให้ความมั่นใจกับอาทิตย์ได้ยังไง
ท่าทางง้อคราวนี้อาจไม่ยากอย่างที่คิด
ไปจัดการเรื่องโจ้ให้เรียบร้อย แล้วมาง้อใหม่ดีกว่านะสารวัตร
เอ้า
เชียร์ธงรบ สู้ๆ

[va_yu]

เฮ้อ!ถอนใจหลังอ่านจบ
ธงรบตอนนี้ดูโวยวาย วิ่งวุ่นน้อยลง หัดคิดเองบ้างน้องเอ๋ย
............

ที่จริงเขาไม่ควรโทษอธิคมเลย เขาต้องโทษตัวเองต่างหาก ถ้าไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแอ อธิคมกับอาวุธก็คงไม่ผิดใจกัน...

ตอนแรกตั้งใจจะเม้นท์เกี่ยวกับอาวุธแบบเกลียดสุดๆ
พอเจอประโยคนี้ของคุณนุ...เลยเอาแบบเบาๆก็แล้วกันนะคะ555555

อาวุธรักคุณนุ เข้าใจค่ะ
คุณนุมีอะไรหลายอย่างเหมือนคนรักเก่า เข้าใจค่ะ...
แต่วามีอคติกับคนประเภท รักเมียเพื่อนค่ะ...
ยิ่งมาพูดกับอธิคม ว่าวันใดทำคุณนุร้องไห้ จะแย่ง...โห!เป็นเราจะชกให้หน้าหงายเลย
คำพูดมันดูไม่มีอะไร เหมือนแค่บอกว่ากูรักอ่ะ...มึงดูแลไม่ดีกูจะเอามาดูแลเอง..เหมือนจะแมนนะคะ
แต่มองให้ลึก มันทำให้อีกฝ่ายระแวง...กดดัน...ไม่มั่นใจในการอยู่ร่วมกันกับคนรัก..
เพราะไม่รู้ว่าวันใด..หรืออะไรที่คนสองคนต้องมีความขัดแย้งกันเกิดขึ้น..
แต่อธิคมจะไม่สามารถรู้เลยว่า...มันคือคำว่าน้ำตาแบบที่อาวุธอ้างขึ้นมารึเปล่า
เพียงแค่เป็นข้ออ้าง ในการแย่งคุณนุไป...

คนเขียนจะเกลียดวาไหมเนี่ย เม้นท์เบาที่สุดในความรู้สึกแล้วนะคะ
เขียนนิยายได้เก่งค่ะ เพราะทำให้ต้องตามติดธงรบแบบทุกวัน..ขำบ้าง
เกลียดบ้าง..ลุ้นกันจนเหนื่อยอยู่น่าจอ...ขอบคุณนะคะ