หัวข้อ: [story]>>>" สุดท้ายคือนายและเรา "<<< by Mogu

[abcd]

เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยความไม่สดชื่นเท่าไร อาจเป็นเพราะเมื่อคืนคิดกังวลกับเรื่องของไอ้หมงมากไปนั้นเอง ตื่นมาไอ้โชคแม่งหนีกลับหอมันแล้วครับ น่าอายมากครับ ตื่นมาหลัง หมูมัน แถมมันยังชงกาแฟเตรียมไว้ให้ด้วย ผมดีดตัวขึ้นวิ่งไปล้างหน้า แปรงฟันก่อนออกมารับกาแฟที่ หมู ยื่นมาให้ มองไปที่เตียง ความอับอายยิ่งเพิ่มขึ้นอีกครับ หมูพับผ้าห่มให้ผมเรียบร้อยเป็นระเบียบเชียว
" หมู นายอยากไปเที่ยวใหนไหม เดี๋ยวเราพาไป "

ผมถาม หมู หลังจากที่จิบกาแฟลงคอไปแล้ว หมูนั่งคิดทำหน้านิ่งเมื่อผมถามจบ ผมดื่มกาแฟจนหมดแก้วแล้ว หมูก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ไให้คำตอบผมเลย ผมเดินไปหยิบแก้วของหมูมา แล้วเดินไปล้าง ล้างแก้วเสร็จผมมานั่งที่เก้าอี้มองหน้าหมู เพื่อรอคำตอบ

" เล็ก คือว่าอื้อ คือ นายจะว่าอะไรไหม ถ้าเราอยากให้นายพาเราไปเที่ยวบ้านของนาย "

ผมมองหน้า หมู เมื่อรู้สถานที่ ที่หมูอยากไป ผมหัวเราะให้หมู ทำไหมต้องคิดมากมายขนาดนั้นนะ แค่อยากไปเที่ยวบ้านผมเอง

" ได้ซิ แต่ว่าต้องขึ้นรถโดยสารไปนะ ขี้เกียจขับรถไปอ่ะ "

" งั้นแปลว่านายตกลงแล้วนะ เล็ก เราไปกันเลยเถอะ ป่ะไปบ้านนายกัน "

ท่าทาง หมูกระตือรือล้นมาก จนผมเองยังอดแปลกใจไม่ได้เลยครับ เราสองคนออกจากหอ มุ่งหน้าไปขนส่งเพื่อจะได้ขึ้นรถไปบ้านผมกัน เมื่อรถจอดเทียบท่าเรียบร้อยแล้ว
ผมพาหมูเดินมุ่งตรงไปยังบ้านผมครับ บ้านผมกับขนส่งอยู่ไม่ไกลกันเท่าไรครับ สามารถเดินไปได้ เดินไปก็ทักทายคนรู้จักไปตลอดทางครับ เดินมาถึงหน้าบ้าน เจอภาพ แม่ผมกำลังหยอกเล่นอยู่กับหลานตัวน้อยๆ ผมพาหมูไปกราบสวัสดีแม่ผมก่อนครับ

" หมู นี่แม่เรา " หมูยกมือสวัสดีแม่หลังจากผมบอกมัน

" แม่จ้า นี่หมู เพื่อนเล็กจ๊ะ เค้าอยากมาเล่นที่บ้านเรานะ "

" ตามสบายนะ ลูก คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเองนะ แล้วนี่มาเหนื่อยๆ ไปพักก่อนนะ เล็กพาเพื่อนไปพักก่อนไป "

ผมพา หมูมาที่ห้องนอนของผมครับ หมูนั่งลงที่เตียงนอน
สีหน้าของหมู ดูเศร้าๆอย่างประหลาด

" หมู นายเป็นอะไรหรือเปล่า มีปัญหากับหมวยเหรอ "

" ไม่ใช่หรอก เราแค่คิดถึงครอบครัวของเราเท่านั้นเอง
ยิ่งมาเห็นครอบครัวนายแล้ว เรายังอิจฉาเลย "

" คิดถึงนายก็บินกลับไปหาพวกเค้าซิ ไม่เห็นน่ามีปัญหาอะไรเลย "

" เล็ก นายยังไม่เข้าใจอะไรหรอก สักวันนายจะรู้เอง "

หมูบอกแล้วเงียบไป ผมมองไปที่ใบหน้าของหมู สีหน้าของเค้าแสดงออกถึงการผ่านอะไรที่แย่ๆมาแน่นอน

" อย่านั่งทำหน้าเศร้าเลย มาเราจะพานายไปรู้จักเพื่อนเรา "

ผมดึงแขนหมูให้ลุกขึ้น แล้วลากเค้าให้เดินตามผมลงมาข้างล่าง เจอ เจ๊กำลังกลับเข้ามาบ้าน เลยแนะนำให้เจ๊กับหมูรู้จักกัน ก่อนจะพาหมูออกจากบ้านไปหา ไอ้นุครับ

มาถึงร้านมันยังไม่เปิดเลยเดินไปหามันที่บ้านพัก ไอ้นุมันนั่งเล่นอยู่กับคู่หมั้นมัน ตอนมันเห็นหน้าผม มันตกใจเลย

" มึงเป็นอะไรว่ะ ทำยังกับไม่เคยเห็นกูซะอย่างนั้น "

" เปล่าๆว่ะ แล้วมึงจะมาทำไหมไม่โทรมาบอกกูก่อนว่ะ "

" ไอ้นี่แปลกๆ เอ้อ นุ นี่หมูแฟนหมวยมันว่ะ รู้จักกันซิ "

ผมพาหมูนั่งคุยเล่นกับไอ้นุมัน แต่ตลอดเวลา ไอ้นุมันมีท่าทางอึดอัดอะไรสักอย่าง ผมกับหมูอยู่คุยกับไอ้นุจนเย็น ถึงได้กลับบ้านผมกัน แม่กับเจ๊ๆ นั่งรอผมทานข้าวที่โต๊ะ
เราทานกันไปก็พูดคุยกันไป ดูหมูจะมีความสุขขึ้นมาบ้าง

v
v
v
v
v

ผมนั่งดื่มเบียร์กับหมูสองคน ที่ระเบียงห้องนอนผม ผมหยิบมือถือขึ้นมา แล้วกดไปหาไอ้หมงผมเดินเลี่ยงออกมาเพื่อคุย

" ทำอะไรว่ะมึง กว่าจะรับสายได้ " ผมต่อว่ามันนิดหน่อย ปกติมันจะรับทันที แต่วันนี้ มันปล่อยให้ผมรออยู่นานทีเดียว

" กูหลับไปนะว่ะ แล้วมึงอยู่ใหนว่ะ เล็ก "

" กูกลับมาบ้านนะ พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว "

ผมบอกมันไปแล้ว ไอ้หมงมันก็เงียบไปเลย

" เฮ้ยๆๆๆ หมงมึงเป็นไรว่ะ เงียบไปเลนะมึง "

" เปล่าๆว่ะ เล็กมึงยังจำที่กูขอมึงได้ไหม "

" ได้ซิว่ะ แต่ว่ามีอะไหรือเปล่าว่ะ หมง "

" ไม่มี ไม่มีอะไร กูแค่อยากให้มึงจำไว้เสมอว่ะ ถึงจะเกิดอะไรขึ้น กูรักมึงนะ "

" มึงมีอะไรหรือเปล่าว่ะ หมง "

ทำไหมช่วงนี้ไอ้หมง มันย้ำเรื่องนี้ตลอดเวลาที่คุยกันกับผมเสมอเลย แถมวันนี้ไอ้นุยังแปลกๆด้วย

" มึงเชื่อใจกูไหมว่ะ เล็ก "

" เชื่อดิว่ะ มึง "

" กูขอแค่นี่ล่ะ แค่นี้ก่อนนะ กูจะไปข้างนอก เล็กจำเอาไว้นะ กูรักมึง "

ผมยังไม่ทันตอบกลับมันเลย ไอ้หมงก็กดตัดสายไปเรียบร้อย สุดท้ายผมก็ยังไม่ได้รับคำตอบอยู่ดี ผมเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินกลับไปนั่งดื่มกับ หมูต่อ

" หมู นายว่าเป็นเรื่องแปลกไหมที่ผู้ชายกับผู้ชายจะรักกัน แล้วใช้ชีวิตร่วมกัน "

ไม่รู้อะไรมาดลใจให้ผมถามกับ หมู ไปแบบนั้น หมูมองหน้าผมก่อนที่จะตอบในสิ่งที่ผมได้ถามออกไป

" ไม่รู้ซินะ แต่สำหรับเราแล้ว ถ้าเรารักใครสักคน ไม่จำเป็นว่าคนๆนั้นจะเป็นอย่างไร ขอแค่เรารู้สึกดีๆกับเค้า เราเองก็เคยนะ ที่ใช้เซ๊กส์แลกความรัก แต่ไม่เคยเลยที่มันจะอยู่ได้นาน เราอยากงมีใครสักคนที่คอยอยู่ข้างๆเรา และเราดูแลเค้าได้ "

" นายยังมีหมวยนิ หมู "

" กับหมวยก็เหมือนกัน เรายังไม่แน่ใจว่าจริงๆเรารักหมวยหรือว่าเราแค่เหงาเลยคบกับหมวย ขอโทษนะที่ต้องบอกกับนายอย่างนี้ "

" ไม่เป็นไรหรอก หมู มันเป็นความรู้สึกของแต่ละคน "

" เล็ก เรามีความรู้สึกว่า เหมือนเรากำลังรอคอยใครสักคนอยู่ "

" พูดเหมือนในหนังเลยนะ หมู "

" จริงๆนะ เล็ก แล้วถ้าเราเจอคนๆนั้น เราจะดูแลเค้าอย่างดีเลย จะไม่มีทางทำให้เค้าเสียใจเด็ดขาด "

" ถ้าคนที่นายรอเป็นผู้ชายเหมือนกับนายล่ะ หมู นายจะทำอย่างไง "

" เราไม่สนใจหรอกนะ ว่าคนๆนั้นจะเป็นผู้หญิง หรือเป็นผู้ชาย ขอแค่เรารักเค้าก็พอ เราขอแค่มีเค้าและมีเราสองคนก็เพียงพอแล้ว "

" นายไม่แคร์ พ่อ แม่และสังคมเหรอว่าเค้าจะว่ายังไงบ้าง "

" เราไม่สนใจหรอกนะ เล็ก เพราะสุดท้ายก็มีเพียงเรากับเค้าเท่านั้น รักอยู่ที่คนสองคน ถ้าเรามัวไปสนใจคนอื่น เราจะไม่มีความสุขหรอกนะ "

ผมมองหน้าผู้ชายคนนี้ คนที่มีความคิดไม่เหมือนใครๆเลย
อยากให้ผมและหมงคิดได้แบบนี้บ้าง หรือเพราะสังคมที่เค้าเคยอยู่กับผมมันแตกต่างกันนะ เราคุยกันอีกสักพักก่อนที่จะไปนอน

[jammy]

อืมหมูคิดได้ดีจังผมก็คิดเหมือนหมูนะ  

[Lucifer]

หมู-หมง แปลกๆ นะ สองคนนี้นี่ สงสัยๆ 

ยังไงเล็กก็สู้เค้าน๊า  :โหลๆ:

[Junrai_Hyper™]

เชียร์หมู :110011:เชียร์หมู :เชิป2:เชียร์หมู :110011:เชียร์หมู :เชิป2:

[gobgab]

................หมูจาชอบเล็กหรอ.....

[THIP]

เราไม่สนใจหรอกนะ เล็ก เพราะสุดท้ายก็มีเพียงเรากับเค้าเท่านั้น รักอยู่ที่คนสองคน ถ้าเรามัวไปสนใจคนอื่น เราจะไม่มีความสุขหรอกนะ 

ชอบประโยคนี้ 

[Lucifer]

รอคับรอ 

  :เชิป2: :เชิป2:

[Junrai_Hyper™]

มารอตอนต่อไปครับ

เชียร์หมูคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[คุณหมาหยอกไก่]

หมูแฟนหมวยนะ อย่าลืม

 

[abcd]

" กูนึกแล้วว่ามึงต้องอยู่ที่นี่ "

ผมหันไปตามเสียงเรียกของไอ้โชค ที่กำลังเดินมาหาผม ผมไม่รู้ว่าผมมานั่งที่นี่นานเท่าไรแล้ว จนไอ้โชคมันมาเมื่อมาถึงมันก็นั่งลงข้างๆผม เอามือมากอดใหล่ผมไว้

" เรื่องก็ผ่านมาเป็นปีแล้วนะมึง เล็ก มึงยังไม่ลืมอีกเหรอว่ะ "

จริงซินะ นี่ก็เป็นปีแล้วซิ ที่เพลิงจากผมไป แต่ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ใหนผมกับรู้สึกว่า เพลิงเค้าไม่เคยทิ้งผมไปใหนเลย เค้ายังอยู่ในใจผมเสมอ

" โชค มึงจะให้กูลืมคนดีๆคนหนึ่งที่เข้ามาในชีวิตกูได้ง่ายๆเหรอว่ะ "

" กู เข้าใจมึงนะ เล็ก " เราทั้งคู่นั่งมองดูรถที่ขับสวนกันไปมาอยู่ตลอดเวลา

" โชค มึงยังรักกูไหมว่ะ "

ผมถามมันแต่สายตายังจับจ้องที่ท้องถนนต่อไป มือของมันที่เกาะกุมใหล่ผมอยู่ยิ่งกระชับแน่นขึ้น

" กูรักมึงนะรัก กูยังรักมึงไม่เปลี่ยน "

" แล้วถ้ากูจะให้ มึงทิ้งทุกอย่างแล้วมาใช้ชีวิตกับกู มึงทำได้ไหมว่ะ โชค "

โชคมันคลายมือที่กอดใหล่ แล้วมันดึงผมมาจ้องมองหน้า
เราสองคนมองหน้ากันอยู่พอสมควร ผมเห็นตาของมันเริ่มแดงๆขึ้นมาแล้ว

" ถ้าเป็นเมื่อก่อน กูคงตอบตกลงมึงง่ายๆเลยว่าได้ แต่ตอนกูขอโทษนะ เล็ก "

ผมดึงร่างของโชคเข้ามากอด สัมผัสได้ถึงร่างของมันที่สั่นเทาอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันเป็นการปลอบใจ

" กูเข้าใจมึง มึงไม่ต้องเสียใจไปหรอกว่ะ "

ผมปลอบมันไปอย่างนั้น แต่ตัวเองกับจะสะอื้นร้องให้ออกมาแทน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่ผู้ชายสองคนจะรักกัน และยิ่งจะมาใช้ชีวิตร่วมกัน ยิ่งเป็นสิ่งที่ไม่มีใครยอมรับได้ง่ายๆ ใหนจะพ่อ แม่ หรือคนรอบข้าง ผมดันร่างของโชคออก แล้วใช้มือเช็ดหยดน้ำตาบนใบหน้าให้มัน

" มึงมีเส้นทางที่ต้องเดินของมึงเองนะ โชค ขอบใจมึงมากที่มอบความรู้สึกดีๆให้กู "

" ถึงยังไงกูก็รักมึงนะ เล็ก "

ผมพยักหน้าให้มันและส่งรอยยิ้มให้แก่กันและกัน ก่อนที่มันจะดึงตัวผมเข้าไปกอดอีกครั้ง ผมยื่นปากไปข้างๆหูมันก่อนจะพูดกับมันในสิ่งที่ผมคิด

" มึงจะเป็นเพื่อนที่กูรักเสมอว่ะ โชค "

" เลิกร้องได้แล้วนะมึง โชค เป็นผู้ชายยังไงว่ะ ร้องให้แม่งเก่งชิบหายเลย "

ถึงผมจะบอกให้มันหยุดร้องให้ แต่ตัวผมเองก็ดันร้องเหมือนกัน ผมถอยร่างตัวเองออกจากการกอดของมัน
เราต่างฝ่ายต่างช่วยกันปาดน้ำตาให้แก่กันและกัน คิดขึ้นมาก็ตลกนะครับ ผู้ชายสองคนมายืนกอดกันร้องให้อยู่ริมถนนอย่างนี้

" เล็ก มึงคงไม่โกรธกูนะ " ผมกับมันหยุดร้องให้แล้วครับ

" กูจะโกรธมึงเรื่องอะไรว่ะ โชค เราทุกคนต้องเติบโตตามกาลเวลานะมึง เมื่อก่อนเราอาจจะคิดแบบเด็กๆ แต่ตอนนี้ มึงและกูได้เจอ ได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น ได้เห็น ได้สัมผัส
โลกแห่งความเป็นจริงมากขึ้น "

ผมหยุดพูดแล้วเหลียวไปมองหน้ามันก่อนที่จะพูดต่อไป

" ความรักที่มึงมีให้กู มันคงเกิดจากความผูกพันธ์ ความใกล้ชิด ก็เหมือนกูมีให้ไอ้หมงนั้นล่ะว่ะ สักวันหนึ่งมันต้องจบลง มันเป็นความรักที่แทบเป็นไปไม่ได้เลย "

" กูจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้กับใจกูตลอดไปว่ะ เล็ก หากวันใดมึงทุกข์ใจ ขอให้คิดถึงกูนะ "

ผมและโชคต่างยิ้มให้กันใความเข้าใจกันและกัน มิตรภาพและความรักที่มันมีให้ผมจะคงอยู่ตลอดไป เราทั้งคู่นั่งจนเย็นถึงได้กลับกัน ผมกลับมานั่งที่หอ แล้วนึกถึงเรื่องที่ผมได้คุยกับแม่


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

" แม่ เล็กขอโทษนะครับ "

เสียงที่ผมบอกแม่ไปมันปนไปด้วยเสียงสะอื้น แม่ตะแคงกลับมามองหน้าผม ก่อนจะกอดผมไว้ในอ้อมอก แล้วลูบหัวผมปลอบใจ

" ผมทำให้แม่ผิดหวัง " บอกไปแล้วน้ำตาก็ใหลรินออกมา

" เล็ก ไม่ต้องคิดมากนะ ลูก แม่ยอมรับตอนแรกที่พี่เค้ามาบอกเรื่องของเล็ก แม่ก็ทำใจยอมรับไม่ได้ แม่หวังให้ เล็กแต่งงานมีครอบครัว มีงานการที่ดีทำ แต่ตอนนี้ แม่หวังแค่ว่า เล็กมีเรียนจบได้ทำงาน ดูแลตัวเองได้ แม่ก็พอใจแล้ว ถึงเล็กจะเป็นอย่างไร เล็กก็คือลูกที่แม่รักเหมือนเดิม "

" ขอบคุณครับ แม่ " ผมกอดแม่แน่นขึ้น แม่คือแม่ที่เข้าใจผมที่สุด

" เล็ก แม่อยากให้เล็กรู้ไว้บ้างนะ ความรักมันไม่ใช่แค่รัก มันต้องอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้องด้วย ความรักแบบของเล็กเป็นสิ่งที่ยังไม่มีใครยอมรับได้ รักแล้วอย่าทำให้ใครต้องมาเสียใจกับเราด้วย "

" ครับแม่ " ผมได้แต่ตอบรับด้วยเสียงแผ่วเบา

" แม่แค่หวังว่า จะมีใครสักคนมาดูแลลูกของแม่ได้ แค่นี้แม่ก็พอใจแล้วจ๊ะ อีกเรื่องนะเล็ก เรื่องของหมงแม่อยากให้เล็กทำใจไว้บ้างนะลูก ตอนนี้เล็กมีหน้าที่เรียนให้จบก่อน "

จากนั้นแม่ผมก็เงียบไป ผมหลับไปในอ้อมกอดของแม่ผม


vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv

" ก๊อก ก๊อก ก๊อก " เสียงเคาะประตูห้อง ดึงผมออกมาจากความคิด ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู ร่างของไอ้หมงยืนยิ้มที่หน้าประตู

" อ้าวมาได้ไงว่ะ มึง "

" คิดถึงมึงนะซิว่ะ ลงรถมากูรีบมาหามึงเลยนะโว๊ย "

ไอ้หมงบอกแล้วเดินเข้ามาในห้องผมเลย มันเดินไปล้มตัวบนที่นอนผม มันควักมือเรียกผมให้เข้าไปหา พอเดินไปถึง มันดึงตัวผมลงไปทับบนร่างมัน แล้วกอดผมอยู่อย่างนั้น

" ชื่นใจจังเลย ได้กอดแฟนสักที "

" ชักจะหวานมากไปแล้วนะมึง ไอ้หมง แล้วมึงไม่อ่านหนังสือสอบเหรอว่ะ ถึงมาหากูได้ "

" เล็กมึงเลิกพูดเรื่องอื่นได้ไหมว่ะ ตอนนี้กูอยากให้มีแค่มึงกับกูก็พอ "

ผมดันตัวออกจากการกอดของมัน หันหน้าไปมองหน้ามัน
มันผอมลงไปเยอะเลย คงเรียนหนัก

" ก็ดีว่ะ กูมีเรื่องจะถามมึงพอดี มึงกับกูจะเป็นอย่างไงเมื่อเรียนจบว่ะ "

" กูก็ยังไม่รู้ว่ะ แต่ตอนนี้ มึงกับกูก็มีความสุขดีนิ ขอให้มึงเชื่อใจกูก็พอแล้ว "

" มึงอย่าลืมสัญญาที่มึงให้กูนะ มีอะไรก็ตามขอให้มึงบอกูด้วยตัวมึงเอง กูยอมรับได้ว่ะ ถ้ามึงกับกูต้องจบเรื่องความรักของเราลง สักวันหนึ่งมึงก็ต้องไปมีครอบครัว "

ไอ้หมงมันขยับตัวเข้ามาหาผมก่อนจะยกมือทั้งสองข้างมากอดผมไว้

" ทำไหมว่ะ ทำไหมต้องเป็นมึงกับกูด้วย เล็ก "

" คงเป็นเพราะโชคชะตามั้ง หมง "

" การที่กูกับมึงรักกันมันผิดมากหรือไงว่ะ "

" ผิดหรือเปล่ากูไม่รู้ กูรู้แค่ว่ามันไม่ถูกต้องมาตั้งแต่แรกแล้วว่ะ "

" อะไรคือถูกอะไรคือผิดว่ะ กับการที่คนสองคนจะรักกัน "

" เพราะมึงกับกูเป็นผู้ชายไงล่ะ หมง เป็นสิ่งที่สังคมไม่ยอมรับ เตี่ยมึง ม๊ามึงล่ะ จะรู้สึกยังไงว่าลูกชายที่เป็นความหวังของครอบครัว เกิดไปรักกับผู้ชายด้วยกัน มึงจะยอมเป็นลูกที่ อกตัญญูหรือไงว่ะ หมง "

พูดถึงตรงนี้ ไอ้หมงยิ่งกอดรัดผมแน่นขึ้นอีก พร้อมๆกับร่างมันที่สั่นเทา เสียงสะอื้นเบาๆจากหมง มันยิ่งทำให้เจ็บเข้าไปในขั้วหัวใจผม อยากบอกมันเหลือเกินว่าผมก็เสียใจไม่น้อยไปกว่ามัน แต่เหมือนที่แม่ผมบอก รักได้แต่ต้องอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้อง ความหวังกับความเป็นจริงมันสวนทางกันเสมอ ผมเลื่อนมือไปลูบหัวไอ้หมงมัน

" กูรักมึงนะ หมง แต่กูไม่สามารถทำลายชีวิตคนที่กูรักได้
อย่าให้ความรักของมึงกับกูต้องไปทำร้ายคนอื่นๆที่ยังรักหวังดีกับมึงและกูเลยเถอะว่ะ "

ไอ้หมง คลายอ้อมกอดจากตัวผมแล้ว ร่างของมันที่อยู่ตรงหน้าผม ยังเป็นไอ้หมงคนเดิม แต่ความรู้สึกของผมมันเหมือนห่างไกลผมไปทุกๆวินาทีที่ผ่านไป

" เล็ก กูขอให้ช่วงเวลานี้ เป็นช่วงเวลาระหว่างมึงกับกูได้ไหม อย่าไปคิดถึงเรื่องอะไรทั้งนั้น กูอยากใช้เวลาเหล่านี้ให้มึงกับกูมีความสุขที่สุด "

ไอ้หมงดึงร่างผมลงมานอนกอดบนเตียง แล้วกอดผมอยู่อย่างนั้น จนผมได้ยินเสียงกรนของมันเบาๆ คงเหนื่อยจากการเดินทาง ผมค่อยๆหลับตาและหลับตามมันไปในอ้อมกอดของมัน

[Poes]

เศร้าอีกและ 

[Just let it be]

รักบนความถูกต้องเหรอ...

มันผิดมากเลยใช่ไหมกับการที่จารักใครสักคน

[gobgab]

รักบนความถูกต้องเหรอ...

มันผิดมากเลยใช่ไหมกับการที่จารักใครสักคน

.............แล้วเราจะเลือกความถูกต้องหรือจะเลือกความรักล่ะ.... :เศร้า1:

[THIP]

ความรักมันไม่ใช่แค่รัก มันต้องอยู่บนพื้นฐานของความถูกต้องด้วย ความรักแบบของเล็กเป็นสิ่งที่ยังไม่มีใครยอมรับได้ รักแล้วอย่าทำให้ใครต้องมาเสียใจกับเราด้วย

    

[Jingjoh]

 :เศร้า1:

[Junrai_Hyper™]

ชีวิตเล็ก ทำไมต้องมีแต่เรื่องเศร้าๆ ด้วยนะ

 :เศร้า1:

[abcd]

ผมกับไอ้หมงนั่งจ้องมองหน้ากันอยู่ ตรงหน้าเราทั้งคู่มี
หม้อสุกี้กั้นไว้ ผมคีบหมูและผักใส่ชามให้มัน

" กินเยอะๆมึง ดูซิว่ะผอมจนจะเหลือแต่กระดูกแล้วนะ "

" มึงก็กินมั้งซิว่ะ เล็ก อย่าเอาแต่ตักมาให้กูคนเดียวซิว่ะ "

มันว่าแล้วก็ทั้งคีบหมู คีบผักใส่ชามผมซะล้นเลยครับ เรา ทั้งคู่ต่างกินของในชามของกันไปเงียบๆ มีบ้างที่เราเงย หน้ามามองกันเป็นบ้างครั้ง ถึงเราสองคนจะมีรอยยิ้มให้กันและกัน แต่ผมรู้ว่าเราทั้งคู่ต่างกำลังคิดเรื่องอะไรกัน

" เล็ก กินเสร็จแล้วเราไปนั่งเล่นที่บึงนะ " มันพูดไป มือก็คีบสุกี้เข้าปากไปด้วย ผมมองหน้ามันแล้วพยักหน้าให้

ผมกับมันกินกันเสร็จ ช่วยกันล้างชามและหม้อสุกี้เรียบร้อยก็พากันเดินลงมาที่มอไซค์ที่จอดไว้ ไอ้หมงเป็นคนขับ ส่วนผมนั่งซ้อนท้ายมันครับ ระหว่างที่ไอ้หมงขับไป มันเอื้อมมือข้างหนึ่ง มาจับมือผมให้ไปกอดที่เอวมัน ผมกอดมันจากด้านหลังแล้วค่อยๆซบหน้าลงไปที่แผ่นหลังของมัน

ผมพยายามซึมซับไออุ่นจากร่างของคนที่ขับรถอยู่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ หมงมันเหมือนจะรู้มันขับรถไปอย่างช้าๆ หมงมันวางมือข้างหนึ่งทับมือผมที่โอบกอดมันอยู่ หมงมันขับรถมาถึงบึง เมื่อมันจอดรถเรียบร้อย มันคว้ามือผมให้เดินไปกับมัน ไอ้หมงพาผมมานั่งลงที่ริมบึง

หมงมันยังไม่ยอมปล่อยมือที่จับผมอยู่ เรานั่งดูน้ำในบึงกันไป โดยที่มือเรายังเกาะกุมกันอยู่ กำลังนั่งมองเพลินๆ ไอ้หมงมันล้มตัวลงไปนอนกับหญ้า แล้วดึงผมให้นอนลงไปด้วย

" เล็กมึงดูซิ ท้องฟ้าวันนี้สวยมากเลยนะ "

ไอ้หมงมันพูดขึ้นมา มือมันที่กุมผมอยู่ ตอนนี้มันดึงกลับไป หนุนหัวมันแทน ผมมองไปตามที่หมงมันบอก ใช่จริงๆตามที่มันบอก วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าสวยงามมาก คงเพราะฟ้าโปร่งและมีดวงดาวลอยเต็มท้องฟ้านั้นเอง

ผมปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับความสวยงามเบื้องหน้า ไม่มีเสียงใดๆหลุดออกมาจากทั้งผมและไอ้หมง จนเมื่อเสียงมือถือของมันดังขึ้นทำลายความเงียบลง มันล้วงไปหยิบขึ้นมา ผมเห็นสีหน้ามันแล้ว ผมลุกขึ้นปัดเศษหญ้าออกจากกางเกง ก่อนจะเดินไปรอมันที่รถ สายตาผมจับจ้องที่ไอ้หมงมัน หมงมันคุยเสร็จแล้วก็วิ่งมาหาผมที่รถ

" เล็ก กูต้องกลับกรุงเทพแล้วว่ะ พรุ่งนี้เย็นๆ เตี่ยกับม๊ากูจะลงไปหาว่ะ "

" งั้นกูจะไปส่งนะ "

หมงมันขึ้นมอไซค์แล้วขับไปปรับอากาศทันที ไปถึงมันก็ซื้อตั๋วเที่ยวต่อไปที่จะออกในสิบนาที เมื่อได้ตั๋วแล้ว ก่อนมันจะขึ้นรถ มันดึงตัวผมเข้าไปกอดที่หนึ่ง แล้วมันก็ขึ้นรถไปเลย ผมมองรถที่ค่อยๆเคลื่อนออกไปจนสุกสายตา ผมจึงเดินกลับมาที่รถ กำลังจะขับรถออกไป มือถือผมก็ส่งเสียงขึ้นมา ผมหยิบขึ้นมาดูข้อความที่ถูกส่งมาโดย ไอ้หมง

" สุดท้ายมันเป็นจะเป็นยังไงก็ตาม

ขอให้รู้ไว้ว่า กูรักมึง หมง "

ผมเก็บมือถือลงกระเป๋าอย่างเดิม ก่อนจะขับรถกลับไปหอ
ได้แค่นี่ผมก็สุขใจแล้ว


/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////


ตั้งแต่วันที่หมงกับมาหาผมครั้งนั้น เราก็แทบไม่ได้คุยกันอีกเลย ช่วงนี้ผมกำลังยุ่งกับการเตรียมตัวสอบ ไอ้หมงและไอ้โชคก็เช่นกัน ในคืนหนึ่งที่ผมกำลังเคร่งเครียดกับการอ่านตำราอยู่นั้น เสียงมือถือผมก็ดังขึ้น

" ว่าไงหมู สบายดีไหม โทษทีนะไม่ได้ติดต่อไปหาเลย "

" สบายดี เหงาๆนะเลยโทรมาหา "

" เอ้อนะเห็นเราเป็นเพื่อนยามเหงา "

" ไม่ใช่ๆๆ อย่าคิดแบบนั้นดิ แล้วนายจะมาพัทยาอีกเมื่อไหร่ล่ะ เล็ก "

" อืม คิดว่าหลังสอบเสร็จก่อนนะ ว่าแต่ว่า นายเจอคนที่รอหรือยัง "

" ยังเลยอ่ะ ที่เห็นๆก็มีแต่น้ำแตกแล้วแยกทาง อยู่ที่นี่หาคนจริงใจยาก "

" เอ้อให้มันได้อย่างนี้ซิเพื่อนเรา แล้วยังนี้จะเจอไหมน้า "

" สักวันมันก็คงเจอเองนั้นล่ะ แล้วนายทำอะไรอยู่ เล็ก "

" อ่านหนังสือเตรียมสอบนะ "

" งั้นเราไม่รบกวนนายแล้วนะ ว่างๆจะโรมาหาใหม่นะ "

" แล้วคุยกันใหม่ หมู บาย "

หลังจากวางสายจากหมู ผมก็กดไปหาไอ้หมงต่อเลย เป็นอีกครั้งที่ไอ้หมงมันปิดเครื่อง ผมค่อยๆวางมือถือลง แต่ใจผมตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่ตำราเรียนตรงหน้าผมแล้ว มันกับล่องลอยไปหาไอ้หมง จะเกิดอะไรขึ้นกับมันบ้างนะ

" ฉันไม่รู้ว่าที่เธอนั้นหายไปไม่โทรมา
เธอกำลังเจอปัญหามากมายอะไรข้างในจิตใจรึเปล่า
หรือว่าเธอกำลังกังวลกับรักของเรา

ฉันไม่รู้ว่าตัวของฉันนั้นควรทำไงดี
จะโทรตอนนี้และคุยตอนนี้ (แต่มันจะดีรึเปล่า)
ขอแค่รู้ว่าขาวหรือดำแต่ไม่ใช่สีเทา

วนเวียนอยู่ที่เก่า .. วนเวียนที่สีเทา

บอกกับฉันได้ไหมจะเป็นไปได้รึเปล่า
บอกว่าความรักเรานั้นยังมีสิทธิ์จะเดินต่อไหม
บอกเถอะบอกกับฉันควรตั้งความหวังไปถึงเมื่อไหร่
บอกเถอะบอกว่าจะยังไง อย่าปล่อยให้ฉันหนักใจอย่างนี้

ซ้ายหรือขวา ถอยหลังรึฉันสมควรจะตรงไป
ควรเศร้าแค่ไหน สนุกแค่ไหน ช่วยไกด์ฉันที
และฉันนั้นสมควรจะทำยังไงดีกับรักของเรา "

http://www.icygang.com/jukebox/listen.php?id=7183

[abcd]

วันนี้เป็นวันที่ผมทำให้แม่และคนในครอบครัวมีความสุขจนได้ วันนี้ผมเห็นรอยยิ้มที่ไปด้วยความปลื้มปิติของแม่ เราทั้งครอบครัวและเพื่อนพ้องต่างถ่ายรูปร่วมกัน ใช่แล้วครับวันนี้เป็นวันที่ผมได้เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ในที่สุดผมก็จบภายในสี่ปีจนได้
ผู้คนในวันนี้ต่างมีแต่รอยิ้มแห่งความภาคภูมิใจกันทุกคน ผมรอแล้วรอเล่า แต่ก็ไม่เห็นคนที่ผมอยากเจอที่สุด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ โทรไปก็ปิดมือถือ ผมยืนครุ่นคิดอะไรๆจนไอ้โชคมันเดินมาหาผม

" เฮ้ย เล็ก วันนี้ไปร้านไอ้นุกันนะโว๊ย "

" แน่นอนว่ะ แล้วเจอกันมึง"

ไอ้โชคเดินกลับไปหากลุ่มพ่อแม่มัน ที่รออยู่ ผมเดินทางกลับพร้อมกับที่บ้าน ที่บ้านญาติพี่น้องผมมาร่วมแสดงความยินดีด้วย ผมไม่ค่อยได้คุยกับใครเท่าไรหรอกครับ
ผมนั่งฟังไปเรื่อยๆ จนเจ๊ เอามือถือของผมมาให้ ผมรับมาแล้วยกดูที่จอ มีข้อความเข้ามาผมเปิดอ่านไปไล่เรื่อยๆ เป็นข้อความแสดงความยินดีจากเพื่อนๆ จนมาถึงข้อความของไอ้หมง ผมรีบเปิดอ่านทันที

< ยินดีด้วยนะ ขอโทษ >

ผมอ่านข้อความที่มันส่งซ้ำไปซ้ำมา แล้วตัดสินใจโทรกลับไปหามัน

" หมง ทำไหมมึงไม่ไปงานกูว่ะ "

ผมบอกมันเมื่อมันรับสายผม

" ขอโทษค่ะ หมงไม่อยู่ออกไปข้างนอกกับเตี่ยค่ะ "

" ครับๆ "

" จะฝากอะไรไว้ไหมค่ะ "

" ไม่ดีกว่าครับ "

แล้วผมก็วางสายไป แต่เสียงที่ผมได้ยินมันคุ้นๆหูผมจัง
ผมวางมือถือแล้วขอตัวไปอาบน้ำ นอนสักหน่อยมันเพลียๆ ปล่อยให้แม่กับพี่ๆเค้าคุยกับญาติๆกันไป

........................
.....................
.................
.............
.........


ผมยืนมองดูผู้คนที่เดินสวนกันไปมา แสงสีที่สว่างไสวไปทั่ว ผมเงยหน้ามองขึ้นไปบนฟ้าที่ตอนนี้ยิ่งสวยงามเพราะพลุที่ถูกจุดขึ้นไป เมื่อผมมองกลับมาที่ผู้คน สายตาของผมก็ปะทะกับ ร่างของคนๆหนึ่งที่กำลังยืนมองผมเช่นกัน

ผมก้าวเท้าเดินไปหายังร่างนั้น เมื่อผมมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเค้า แต่ยิ่งผมเดินเข้าไปหาเท่าไร เหมือนร่างของคนตรงงหน้าผมจะห่างไกลผมไปทุกที แล้วความรู้สึกสึกของผมก็วูบหายไป

ผมตื่นขึ้นมา ผมฝันไปเหรอนี้ แต่ทำไหมผมต้องรู้สึกเศร้าใจด้วยนะ ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วไปเปิดเครื่องเสียง หยิบซีดีใส่เข้าไป ผมนั่งฟังไปเพลงที่เล่นไปที่ละเพลง จนเมื่อเล่นมาถึงเพลงๆหนึ่ง ผมฟังไปก็ปล่อยน้ำตาให้ใหลออกมา

" ตั้งแต่ครั้งที่เราจากกันแสนไกล เหตุและผลมากมายไม่เคยสำคัญ
เท่ากับความรู้สึก ที่ใจของฉันนั้นเก็บให้เธอ
แต่ละครั้งที่เราผ่านมาพบกัน อาจบังเอิญได้ยินข่าวคราวของเธอ
นั่นคือความรู้สึก ที่ดีที่ฉันคอยอยู่เสมอ

ขอบฟ้าที่เรานั่งมอง คราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมอง ยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ

หยิบเอาภาพที่เรากอดคอด้วยกัน ได้แต่ยิ้มกับมันด้วยความชื่นใจ
และก็ยังเสียดาย กับการสูญเสียเธออยู่เรื่อยมา
ได้ยินเสียงบทเพลงที่เธอชอบฟัง และทุกครั้งก็ยังแอบมีน้ำตา
ยิ่งเวลารู้สึก ไม่มีไม่เหลือใครอยู่ตรงนี้

และจะคิดถึงเธอตลอดไป "

http://www.gmember.com/music/search_song/index.php?searchkeyword=%E1%A4%E8%E4%B4%E9%A4%D4%B4%B6%D6%A7&searchfrom=song&x=38&y=8

ผมกดให้เครื่องเล่นเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมา ผมปิดเครื่องเสียงแล้วปาดน้ำตาที่ใหลอยู่ ลุกขึ้นไปเปิดประตูเมื่อมีเสียงเคาะที่หน้าห้องของผม เปิดไปเจอแม่ผมยืนรออยู่

" มีอะไรครับแม่ "

แม่ไม่ตอบผมแต่เดินเข้ามาในห้องผมแทน ผมเดินตามแม่เข้ามในห้อง แม่นั่งลงที่เก้าอี้ แล้วจ้องมองผมนิ่ง ผมเดินไปนั่งลงที่ขาแม่ แล้วซบหัวลงไปบนขาแม่ผม แม่ลูบหัวผมไปมาเบาๆ

" เล็ก ตอนนี้เล็กเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วนะ ต่อไปนี้จะทำอะไรคิดให้ดีก่อนนะลูก ใช้เหตุผลนะอย่าใช้แต่อารมณ์ "

" ครับแม่ " ผมยังซบหน้าอยู่ที่ขาแม่ผมต่อไป เสียงมือถือผมดังขึ้น ผมลุกเดินไปหยิบ เป็นไอ้โชคนั้นเองที่โทรมา

" เอ้อเดี๋ยวกูไปว่ะ " ผมบอกมันแล้วกดตัดสายไป ผมหันไปขอตัวกลับแม่ แล้วเดินไปพยุงแม่ลุกขึ้นเดินออกจากห้องผมไปด้วยกัน

ผมให้เจ๊ขับรถมาส่งที่ร้านไอ้นุ เพราะผมคาดว่าจะนอนที่บ้านมันคืนนี้ คืนนี้ร้านมันคึกคักเป็นพิเศษ เพราะมีคนมาเลี้ยงฉลองกันจนเต็มร้านมันเลย นอกจากพวกผมแล้วยังมีจากคณะอื่นๆด้วย กว่าผมจะเดินไปหาพวกไอ้โชคได้ก็ต้องเดินทักทายเพื่อนฝูงคนอื่นๆตลอดทางที่เดินไป

ผมเดินมาถึงมุมประจำของกลุ่มเราแล้ว ผมรีบมองหาที่นั่งแล้วเดินลงไปนั่งทันที นั่งปุ๊บมาเลยครับแก้วแรกแบบเข้มๆส่งตรงมาจากไอ้เสี่ยนุนั้นเอง ผมยื่นมือไปรับแล้วจัดการซดหมดแก้วเลย แก้วแล้วแก้วเล่าผ่านไป แต่ความครื้นแครงของพวกผมกับยิ่งเพิ่มมากขึ้น มีการพูดแซวกันข้ามโต๊ะไปมาเป็นบางครั้ง สักพักไอ้นุมันชวนไอ้โชคลุกออกไปคุยอะไรกันผมก็ไม่รู้ ผมมองไปที่มันทั้งสองที่ยืนคุยกันไม่ไกลจากที่ผมนั่งมากนัก สีหน้าไอ้โชคมันเคร่งเครียดกับเรื่องที่ไอ้นุคุยกับมันมาก

ผมรีบลุกจากเก้าอี้วิ่งไปหามันทั้งคู่ ไอ้โชคมันกุมคอเสื้อไอ้นุอยู่กำลังง้างหมัดส่งเข้าหน้าไอ้นุ ผมคว้าแขนไอ้โชคไว้ทันก่อนจะโดนหน้าไอ้นุ ผมยึดแขนไอ้โชคไว้อย่างนั้น มองหน้ามันทั้งค่สลับกัน

" มึงเป็นเหี้ยอะไรกันว่ะ "

ผมตะโกนถามมันทั้งคู่ มือก็พยายามแกะมือไอ้โชคให้ปล่อยไอ้นุไปด้วย ไม่มีใครบอกผมมันเงียบทั้งคู่ ไอ้โชคสบัดมืออกจากคอเสื้อไอ้นุ ก่อนจะเดินหนีไป ผมมองตามร่างมันที่เดินไป แล้วหันกลับมามองหน้าไอ้นุ

" มึงจะบอกกูได้ยังว่ะ ไอ้นุ มึงสองคนเป็นเหี้ยอะไร เพื่อนกันนะโว๊ย "

เงียบ มันยังคงเงียบต่อไป

" มึงยังเห็นกูเป็นเพื่อนอยู่ไหมว่ะ ไอ้นุ " ผมถามมันซ้ำด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีก

" กูเห็นมึงเป็นเพื่อนไง กูถึงบอกมึงไม่ได้ "

ไอ้นุมันตะโกนตอบกลับมา แล้วหันหลังเดินจากผมไปทันที ผมกำลังยืนงงกับคำพูดไอ้นุอยู่ ไอ้โชคมันเดินกลับมาตอนใหนมันรู้ มากระชากแขนผมให้เดินตามมันไปขึ้นมอไซค์มัน แล้วมันขับไปที่บ้านมัน มาถึงมาดึงผมมายืนตรงที่ผมเคยบอกรักไอ้หมง มันปล่อยแขนผม เดินอ้อมมากอดผมจากด้านหลัง ซบหน้าลงที่ใหล่ของผม

" มึงต้องเข็มแข็งนะ เล็ก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มึงจำไว้ กูอยู่ข้างมึงเสมอ "

ผมปล่อยให้ไอ้โชคกอดผมอยู่อย่างนั้น ภายในหัวผมมีแต่คำถาม มันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นถึงทำให้ไอ้โชคโกรธได้มากมายขนาดจะต่อย เพื่อนที่รักกันมากได้

[Poes]

เกิดอะไรขึ้นอ่ะ ท่าทางจะเศร้าอีกและ 





ปล.ทำไมแน๋วรับผิดชอบโพสแต่เรื่องเศร้าๆนะ FC ก็ใจไม่ดีดิ :เศร้า1:

[Junrai_Hyper™]

เฮ้อ!!!!!!!!!

ขัดใจอย่างแรง

ชิส์











ปล.

เชียร์หมูต่อไป

  :เชิป2:

[Just let it be]

ทำไมถ้ามีรัก  แล้วความเศร้าต้องตามมาด้วยเสมอน้า 

[THIP]

สังหรณ์ถึงเรื่องร้าย ๆ อีกแล้ว 

[VicOSe]

เฮ้อ  เศร้าจังมันต้องมีอะไรแน่ๆ

[gobgab]

บอกกับฉันได้ไหมจะเป็นไปได้รึเปล่า
บอกว่าความรักเรานั้นยังมีสิทธิ์จะเดินต่อไหม

............แค่บอกเท่านั้น.........ไม่ว่ามันจะเลวหรือร้าย.........

......................ขอแค่บอกออกมาจากปากหมงเอง......เล็กก็คงพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน.........

[abcd]

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ไอ้โชคมันมาค้างบ้านผมจนแทบจะเรียกว่า อยู่กับผมยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย ไม่ว่าจะกิน นอนหรือไปใหนมันเป็นเหมือนเงาตามตัวผมเลย แม่กับเจ๊ก็ไม่ว่าอะไรแถมฝากผมกับมันอีก ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ
ผมนั่งมองร่างของไอ้โชคที่กำลังหลับอยู่บนเตียงนอนของผม ค่อยๆลุกขึ้นไปเอาเท้าเขี่ยๆร่างของมันให้ตื่น มาอาศัยบ้านผมอยู่แต่ดันนอนขี้เซาชมัด

" เฮ้ยๆๆ ไอ้โชคตื่นได้แล้วมึง จะเที่ยงอยู่แล้วนะโว๊ย "

ปากผมก็เรียกมันไป แต่เท้าผมยังเขี่ยมันอยู่ มันงัวเงียลืมตาขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียจ แล้วลุกมานั่งมองหน้าผม

" ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้า ล้างตา อาบน้ำไปมึง มานั่งยิ้มอยู่ได้ไอ้นี่ "

" ครับๆ คุณชาย "

แล้วมันก็ลุกไปห้องน้ำจนได้ ระหว่างรอมันออกมาจากห้องน้ำ ผมหยิบมือถือขึ้นมา กำลังคิดว่าจะโทรไปหามันดีไหม
เป็นไงเป็นกัน ผมกดโทรออกไปหามันทันที แต่ก็เหมือนกับทุกวัน มันปิดเครื่องอีกแล้ว

" โทรหาใครว่ะ เล็ก "

เสียงไอ้โชคดังมากอ่นที่มันจะเดินมาหาผม ผมเก็บมือถือเข้ากระเป๋าก็ลุกขึ้นเดินไปหามันเช่นกัน

" โทรหาไอ้หมงมันนะ ไปๆกินข้าวดีกว่า "

ผมตอบไอ้โชคไป สีหน้ามันเปลี่ยนไปเลยเมื่อได้ยินชื่อไอ้หมง ผมเลยต้องชวนมันไปกินข้าว

" วันนี้ไปกินข้างนอกกันไหมว่ะ เล็ก "

ไอ้โชคถามผมในขณะที่เราเดินลงมาจากห้องนอนผม

" ตามใจมึงดิว่ะ ว่าแต่ว่าจะไปกินที่ใหนล่ะ "

" กูว่าเราไปกินหน้าโรงหนังกันนะ แล้วก็ดูหนังต่อเลย "

เป็นอันว่าผมกับมันไปกินข้าวหน้าโรงหนังครับ ผมนั่งกินข้าวรอมัน เพราะมันไปซื้อตั๋วหนัง

" อ้าว เล็กมากินที่นี่เหมือนกันเหรอ "

ผมมองไปตามเสียงที่ถามผม ก็เห็น เก๋ เพื่อนตั้งสมัยเด็ก กำลังสั่งอาหารอยู่

" เอ้อ แล้ว เก๋เป็นไงมั้ง ไม่เจอกันตั้งนาน "

" สบายดีจ๊ะ แล้ว เล็กมากับใครเหรอ "

" มากับไอ้โชคนะ "

พูดถึงมัน มันก็เดินมาหาผม ไอ้โชคเมื่อเห็น เก๋ มันชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาเลย

" ไง โชค สบายดีนะ " เก๋ หันไปถามไอ้โชคครับ

" สบายกาย แต่ไม่สบายใจ "

ไอ้โชคตอบกลับเก๋ด้วยเสียงห้วนๆ จนผมต้องกระทุ้งศอกใส่มัน แล้วหันไปส่งยิ้มให้เก๋

" เก๋ อย่าถือสามันเลยนะ ไอ้นี่มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ใหนแต่ไรแล้ว "

" เก๋ ไม่ว่าอะไรหรอก เล็ก เพื่อนกันทั้งนั้น เดี๋ยวเก๋กลับก่อนนะ แล้วเจอกันนะเล็ก โชคด้วย "

" จ๊ะแล้วเจอกันนะ "

ผมมองตามร่างของ เก๋ที่เดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ ทำไหมมันคุ้นๆจังเลยน่า รถคันนี้

" ไป เล็ก ดูหนังดีกว่า พี่ครับ คิดเงินด้วยครับ "

ไอ้โชคจ่ายเงินแล้ว เราทั้งคู่เดินไปเข้าโรงหนังเพื่อดูหนัง
ผมสังเกตุสีหน้าไอ้โชค เหมือนมันไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เจอ เก๋แล้ว ดูหนังไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกครับมัวแต่คิดเรื่องไอ้หมง ไอ้โชคกับไอ้นุ จนหนังจบตอนใหนก็ยังไม่รู้ตัว

==================================================================


" โชคมึงจะไปเริ่มทำงานเมื่อไรว่ะ "

ผมถามมันขณะที่เรา นอนมองดูท้องฟ้า บนระเบียงบ้านผม มันหันหน้าละสายตาจากการมองดูท้องฟ้ามาหาผม

" อีกสองเดือนว่ะ แล้วมึงล่ะ เล็ก " มันถามผมกลับหลังจากตอบผมแล้ว

" กูว่าจะลองไปทำงานกับอาของไอ้หมวยมันว่ะ "

" ก็ดีนะมึง ไปไกลๆจากตรงนี้ได้ก็ดีว่ะ "

" ทำไหมว่ะ โชค มีอะไรกันแน่ว่ะ มึงบอกกูมาดีกว่า "

" อีกไม่นานหรอกว่ะ เล็ก อีกไม่นานมึงจะรู้เอง "

ไอ้โชคบอกผมแล้วมันหันหน้ากลับไปมองท้องฟ้าอีกครั้ง

==================================================================

ผมเดินเข้ามาในร้านไอ้นุ มองหามันอยู่สักครู่ก็เห็นมันเดินสั่งงานลูกน้องอยู่ ผมรีบก้าวเท้าไปหามัน

" ไอ้นุ กูมีเรื่องจะถามมึงหน่อยว่ะ " ผมบอกมันเมื่อผมมาถึงตัวมันแล้ว

" มึงกับไอ้โชคเป็นอะไรกันว่ะ มีเรื่องอะไรกันทำไหมมันคุยกันให้เข้าใจว่ะ "

" เล็ก กูบอกมึงไม่ได้จริงๆว่ะ "

" เพราะอะไรว่ะ ถึงบอกกูไม่ได้ห๊ะนุ "

" เรื่องนี้เกี่ยวกับกูใช่ไหมว่ะ "

" อย่าให้กูลำบากใจไปกว่านี้อีกเลยนะ เล็ก "

" ตามใจมึงละกันว่ะ นุ เมื่อมึงไม่บอกกูไม่บังคับใจมึง งั้นกูกลับก่อนว่ะ "

" เดี๋ยว เล็ก กูอยากให้มึงทำใจไว้บ้างนะ เรื่องไอ้หมงนะ "

" มึงไม่ต้องกลัวหรอกว่ะ นุ กูทำใจได้นานแล้ว กูไปล่ะ "

ปากผมก็บอกมันไปอย่างนั้น แต่ภายในใจผมนี่ซิ ยังมีแต่เรื่องของไอ้หมงอยู่ตลอดเวลา

[abcd]

" เล็กมึงจะไปใหนว่ะ "

เสียงไอ้โชคถามผม เมื่อผมหยิบมือถือกับกุญแจรถ กำลังเดินไปเปิดประตูห้องนอน
" กูจะไปร้านเฮียว่ะ "

" งั้นกูไปด้วย "

ไอ้โชคดีดตัวขึ้นมาจากเตียงนอน แล้วเดินไปเปลี่ยนเสื้อ

" ไม่ต้อง โชค กูอยากอยู่คนเดียว "

" แต่ว่า เล็ก "

" ไม่มีแต่โว๊ย โชค กูขอเถอะนะคืนนี้ให้กูได้อยู่คนเดียวหน่อย "

" ก็ได้ว่ะ งั้นให้กูขับไปส่งมึงนะ แล้วถ้ามึงจะกลับค่อยโทรให้กูไปรับ "

มันยื่นมือมารับกุญแจรถจากผม ผมจึงจำต้องส่งให้มัน เราทั้งคู่เดินลงมาข้างล่าง แม่กับเจ๊ดูทีวีอยู่ ผมเดินไปบอกแม่แล้วรีบออกมาจากบ้านเลย ไอ้โชคขับรถมาส่งผมที่ร้านเฮีย ก่อนมันกลับ ยังกำชับให้ผมโทรไปหามันด้วยถ้าจะกลับ ไม่รู้มันจะห่วงอะไรผมนักหนานะ

ผมเดินเข้าไปในร้านของเฮีย เป็นเป็นผับออกแนวเพื่อชีวิตนิดๆ ผมเดินไปไหว้แกที่เคาร์เตอร์บาร์

" สวัสดีครับ เฮีย "

" อ้าว เล็ก มามะ วันนี้เฮียเลี้ยงเอง ฉลองที่เรียนจบนะ "

" ขอบคุณครับ เฮีย ลาภปากผมจริงๆเลย "

ผมยกมือไหว้ ขอบคุณแกอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะด้านในของร้าน เฮียมานั่งคุยกับผมได้สักแป๊บ แกก็ลุกเดินไปดูแล ลูกค้าคนอื่นๆต่อ ผมนั่งดื่มไปเรื่อย หูก็ฟังเพลงที่ทั้งเปิดแผ่น สลับกับนักดนตรีแสดงไป

ผมนั่งฟังไปจนเมื่อดีเจเปิดเพลงนี้ขึ้นมา ผมหยิบมือถือขึ้นมา แล้วพิมพ์ข้อความลงไป

( กูรออยู่ร้านเฮีย มาหากูหน่อย มีอะไรให้พูดกันตรงๆดีกว่า )

เมื่อพิมพ์เสร็จผมจัดการกดส่งออกไป ไม่รู้เพราะอะไรหรือเพราะตอนนี้อารมณ์ผมกับเพลงๆนี้มันเข้ากันหรือไง ผมเรียกน้องในร้านให้ไปบอกดีเจ ให้เปิดเพลงนี้อีกครั้ง

" ถึงแม้เราจะยังรัก...ฉันก็ขอให้เราเลิกกัน
ฝืนหัวใจรักต่อก็เท่านั้น...เมื่อเรามองกันคนละทาง

อย่ารอให้เกลียดกันแล้วค่อยบอก...
อย่าหลอกเลยว่ายังรักกันได้
จากกันเมื่อยังรัก...ปวดร้าวฉันเข้าใจ
ดีกว่าจากไป...เพราะเราเกลียดกัน

แค่รักกันมันไม่พอ...ถ้ารักนั้นไม่ยอมเข้าใจ
เหลือแค่ความรู้สึกดี ๆ ไว้...เมื่อต้องจากไปคนละทาง

ไม่เจอก็คิดถึง...พบกันก็ขัดแย้ง
แตกต่างกันเกือบทุกอย่าง
ก่อนมันจะสาย...ก่อนใจจะบาดหมาง
ฉันขอเลือกทางสุดท้าย

จากกันเมื่อยังรัก...ปวดร้าวฉันเข้าใจ
ดีกว่าจากไป...เพราะเราเกลียดกัน "

http://www.dekbaba.com/newplaymusic.php?id=1927&media=1

ผมนั่งดื่มไป สายตาก็จับจ้องทางหน้าร้าน ก้มมองดูเวลาเกือบตี่หนึ่ง เหล้าพร่องไปพอสมควร ผมลุกขึ้นเตรียมจะกลับ ผมก็เห็นคนที่ผมรอ ขับรถมาจอดที่หน้าร้านเฮีย ผมนั่งลงเหมือนเดิม ไอ้หมงมันเดินเข้ามาภายในร้าน แล้วเดินตรงมาหาผม

" ดื่มอะไรก่อนไหมว่ะมึง "

ผมถามมันเมื่อมันนั่งลงเรียบร้อย

" ขอโซดาน้ำว่ะ "

ผมยกแก้วมาชงให้มันแล้วยื่นไปให้มัน มันรับไว้แล้วดื่มไปอึกหนึ่งก่อนจะวางแก้วไว้ ผมรู้สึกไปเองหรือเปล่า ทำไหมผมไม่รู้สึกดีใจที่ได้เห็นหน้ามันเลย มันไม่ยอมมองหน้าผม
เอาแต่หลบตา

" หมง มึงจำสัญญาที่มึงให้กูได้ใช่ไหม "

ไอ้หมงมันหันหน้ามามองผมแล้ว สีหน้าที่ผมเห็น คือสีหน้าของคนที่แสดงออกว่ากำลังอึดอัดใจ มันยื่นมือมาดึงมือผมไปกุมไว้ สัมผัสที่ผมได้รับจากมือที่มันกุมผม ไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนเคย

" มีอะไรจะบอกกูไหมว่ะ หมง "

เงียบ มันยังคงเงียบต่อไป เมื่อมันเงียบมาผมก็เงียบกลับไปเช่นกัน ผมปล่อยให้มันกุมมืออยู่อย่างนั้น จนไฟในร้านเปิดสว่างขึ้นม แสดงว่าได้เวลาปิดแล้ว ผมดึงมือที่ไอ้หมงกุมอยู่กลับมา

" หมง กูขอร้องล่ะว่ะ มีอะไรมึงบอกกูซิ อยากเลิกกับกูก็บอกตรงๆ มึงยิ่งทำแบบนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอกว่ะ
ปล่อยกูไปเถอะนะ "

" แต่กูรักมึงนะ เล็ก "

" หมงมึงมองดูรอบๆตัวมึงซะก่อน ความรักของมึงกับกูกับความเป็นจริงมันไปด้วยกันไม่ได้อยู่แล้ว แต่อย่างน้อยมึงกับกูยังเป็นเพื่อนกันได้นะ "

ไอ้หมงเงียบไปอีกครั้ง ผมทนไม่ได้แล้วเลยหยิบมือถือโทรให้โชคมารับ แล้วผมลุกเดินออกไปจากร้านเฮีย ปล่อยให้ไอ้หมงนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะ ยืนรอไอ้โชคอยู่ สายตาผมจ้องไปที่รถไอ้หมง มันเหมือนมีอะไรมาสะกิดใจผมอย่างแรง แต่ก่อนผมจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ไอ้โชคก็ขับรถมารับผมแล้ว ผมขึ้นรถกลับบ้านไปพร้อมไอ้โชค
ตลอดเวลาที่ผมนั่งอยู่บนรถ สมองผมเริ่มประมวลเรื่องราวต่างๆ บ้างอย่างชัดเจนขึ้นมาทีละน้อยแล้ว

[meemewkewkaw]

อยากเห็นเล็กมีความสุขจัง

เมื่อไหร่จะสมหวังในเรื่องความรักบ้างน้อ . . .  :เศร้า1:

[gobgab]

อย่ารอให้เกลียดกันแล้วค่อยบอก...
อย่าหลอกเลยว่ายังรักกันได้
จากกันเมื่อยังรัก...ปวดร้าวฉันเข้าใจ
ดีกว่าจากไป...เพราะเราเกลียดกัน

............................ขอแค่บอก.....

[Junrai_Hyper™]

เป็นกำลังใจให้ค้าบบบบ












เชียร์หมู เชียร์หมู เชียร์หมู

  :เชิป2: :เชิป2: :เชิป2:

[THIP]

  มีอะไรทำไมไม่บอก ปล่อยให้ไปรู้จากคนอื่นจะยิ่งเสียใจนา