21 ระโนด 1
วันรุ่งขึ้นทั้งสองหนุ่มไปวิ่งออกกำลังกายกันรอบๆบริเวณโรงแรม จนเหนื่อยก็ลงมาว่ายน้ำกันจนเกือบสาย ก่อนที่จะหมดเวลาอาหารเช้า
“หนุ่ยลองกินนี่ดูสิ...” ธีร์ตักเอาเบคอนทอดใส่มาในจานหนุ่ย
“อร่อยเหรอพี่...” หนุ่ยเงยหน้าจากจานของตัวเอง
“เปล่า...พี่กินไม่หมด...ช่วยหน่อย” ธีร์พูดหน้าตาเฉย
“โธ่...คิดว่าอยากให้น้องกินของอร่อย” หนุ่ยมองหน้าธีร์แบบข้องใจ
“พูดเล่นครับ...พี่ตักมาเผื่อ....” ธีร์พูดแล้วยิ้ม
“ขอบคุณครับ...อร่อยดีนะ...” หนุ่ยจัดการเบคอนจนเรียบ ก่อนจะลุกไปเอาน้ำส้มแล้วก็ผลไม้มาให้ธีร์
“อยากกินของอร่อยๆมั้ย...เดี๋ยวบ่ายๆจะพาไปกิน” ธีร์บอก
“จริงเหรอพี่...”
“หมี่ฮุ้น...เคยกินมั้ย” ธีร์บอกชื่ออาหารแปลกๆที่หนุ่ยไม่เคยได้ยินมาก่อน
“ยังมีโอวเอ๋วอีกอย่างนะ...” ธีร์บอกชื่อที่ประหลาดกว่านั้น ทำเอาหนุ่ยตาวาว จริงอยู่ที่เป็นคนใต้แต่ว่าอาหารชื่อแปลกๆขนาดนี้ เขาเองไม่รู้จักหรอก อีกอย่างภูเก็ตกับบ้านของเขานั้นห่างกันมากๆทีเดียว
“พาผมไปกินหน่อยนะพี่...ชื่อแปลกขนาดนี้ต้องไปกินซะหน่อยแล้ว” หนุ่ยออกอาการอยากกิน
หลังจากที่พี่น้องสองคนจัดการกับอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ธีร์พาหนุ่ยไปไหว้พระครูวัดฉลอง “ไม่ได้ไปมานานมาก”ธีร์นึกในใจ หลังจากที่ปิดทองไหว้พระเรียบร้อยแล้วสองหนุ่มก็ขับรถชมเมืองภูเก็ตกัน ในละแวกอาคารบ้านเรือนที่เก่าแก่ มันเป็นเสน่ห์ของภูเก็ตอีกอย่างหนึ่งที่ดึงดูดใจนักท่องเที่ยว
“สถาปัตยกรรมแบบนี้เรียกกันว่าชิโน-โปรตุกีส...” ธีร์อธิบายพลางชี้มือให้ดูบ้านเรือนเก่าแก่
“พี่ธีร์ดูชื่อถนนสิ...” หนุ่ยชี้ให้ธีร์ดูชื่อถนนที่เป็นชื่อจังหวัดในภาคใต้ เช่นถนนสตูล ถนนกระบี่ ถนนแต่ละสายมีอาคารเก่าแก่แบบชิโน-โปรตุกีสให้เห็นมากมาย
“เมื่อก่อนสมัยที่มีการทำเหมืองแร่...ภูเก็ตบูมมาก...มีคนต่างชาติเข้ามาปักหลักอยู่อาศัยมากมาย...วัฒนธรรมการก่อสร้างบ้านเรือนก็เป็นแบบตะวันตกตามไปด้วย...โดยเฉพาะชาวโปรตุเกสและชาวจีนที่มาอยู่”
“ชิโน-โปรตุกีสเนี่ยแบ่งเป็นสองแบบนะ...มีแบบ”อั้งม้อหลาว”ซึ่งเป็นแบบคฤหาสน์กับ”เตี้ยมฉู่”ซึ่งก็คือตึกแถว...เดี๋ยวพี่จะพาไปดูแบบที่เป็นคฤหาสน์...” ธีร์พูดจบก็เลี้ยวรถออกไปอีกทาง
“พี่ธีร์...ให้นอนโรงแรมนี้เอามั้ย” หนุ่ยชี้ไปที่โรงแรมเก่าแก่ชื่อ”ออน ออน”เป็นโรงแรมเก่าแก่ที่สุดในภูเก็ต
“โห...ไม่ไหวนะ...พี่กลัวว่ะ” ธีร์ทำท่าแขยงขน
“คลาสสิคดีนะพี่...” หนุ่ยพูดพลางมองไปรอบๆตัวที่มีสถาปัตยกรรมแบบชิโน-โปรตุกีสแบบที่เรียกว่า”เตี้ยมฉู่”
“คนภูเก็ตเนี่ยเค้าจะมีอาหารเช้าที่ไม่เหมือนคนจังหวัดอื่น” ธีร์บอก
“เค้าทานอะไรกันเหรอพี่”
“เค้านิยมทาน”ติ่มซำ”กัน” ธีร์บอก
“เหรอ...แล้วจะอิ่มเหรอพี่...” หนุ่ยอุทานออกมา เค้าเองก็เพิ่งรู้จัก”ติ่มซำ”จากร้านสุกี้เอ็ม.เค.ที่ไปทานบ่อยๆกับเพื่อนในแก๊ง
“มีอยู่ร้านนึงชื่อร้าน”บุญรัตน์”อร่อยมากๆถ้าไปเกินเก้าโมงเช้า...อดกิน” ธีร์อธิบาย
“โห...พรุ่งนี้พาผมมากินได้มั้ยพี่ธีร์...”หนุ่ยงอแง
“สงสัยไม่ได้หรอก...เราอยู่ตั้งไกล...กว่าจะตื่น...กว่าจะมาถึง...สงสัยต้องช่วยเค้าเก็บร้านแน่ๆเลย” ธีร์บอก เพราะสมัยที่เขามาทำงานที่เขตภาคใต้....ขนาดนอนในเมือง...เขาเองยังตื่นไม่เคยทันเลย...เขาได้กินก็แทบจะนับครั้งได้
“...อด...” หนุ่ยเมินหน้าไปอีกทาง ธีร์รู้ใจหนุ่ย เขารู้ว่าหนุ่ยชอบกินขนมจีบมากๆ
“ตื่นเช้าๆสิ...จะพามากิน”
“จริงนะพี่” หนุ่ยตาวาว หนุ่ยเองไม่ใช่คนที่อยากกินอะไรไปเรื่อย แต่นิสัยของเด็กหนุ่มก็คือเป็นคนที่ชอบความท้าทายและหากรู้ว่าอะไรดีหรืออะไรที่เด่น...และมีสไตล์เป็นของตัวเอง...เขามักจะไม่พลาด...ยิ่งถ้ายากลำบากในการที่จะต้องเสาะแสวงหาแล้วละก็...มันดูท้าทายเอามากๆทีเดียว
“ถ้าตื่นทันนะ...พี่ไม่รับปาก” ธีร์พุดแล้วก็อมยิ้ม
บ่ายแก่ๆธีร์พาหนุ่ยไปนั่งกินหมี่ฮุ้น ซึ่งก็คือเส้นหมี่ผัดกับซีอิ้ว ดูไปคล้ายๆผัดซีอิ้วแต่ว่าเส้นอร่อยกว่าและเสิร์ฟกับน้ำซุปกระดูกหมูที่หอมอร่อย ใกล้ร้านที่ขายหมี่ฮุ้นยังมีขนมโอวเอ๋ว หวานเย็นชื่นใจให้กินตบท้ายอีกด้วย
“แปลกดีนะพี่...น้ำซุปหอมอร่อยดี...ราคาถูกดีด้วย” หนุ่ยเดินลูบท้องออกมา
“มีอีกหลายอย่างนะที่อร่อย...” ธีร์บอก
“ผมกินไม่ไหวละ...เที่ยวกับพี่ธีร์นี่กลับไปอ้วนแน่ๆเลย” หนุ่ยยิ้ม
“กลับกันเถอะ...” ธีร์อยากนอนสักงีบ
“ครับ...นั่งเล่นเกมส์ที่ห้องก็ได้” สองหนุ่มขับรถกลับโรงแรมด้วยความอิ่มอก อิ่มใจ
“เดี๋ยวเย็นๆไปเดินเล่นป่าตองกัน” ธีร์เสนอโปรแกรม
“ดีครับ...” หนุ่ยรับคำ
“หนุ่ยไม่เล่นน้ำทะเลเหรอ” ธีร์พูดขณะที่เลี้ยวรถเข้าโรงแรม
“ก็อยากเล่นอยู่นะพี่...แต่ไม่มีเพื่อนน่ะสิ” หนุ่ยมองด้วยสายตาเว้าวอน ขอให้ธีร์เป็นเพื่อนเล่นน้ำทะเล
“ไม่ต้องมาอ้อนเลย...พี่ไม่อยากเล่น...เดี๋ยวตัวดำหมด” ธีร์ปฏิเสธทันทีเพราะเขาไม่ชอบเล่นน้ำทะเล อีกอย่างเขาอยากจะนอนมากกว่า
“ถ้าเล่นน้ำสระค่อยว่ากัน...” ธีร์บอก
“ไม่อ่ะพี่...เมื่อเช้าเล่นไปแล้ว”
สรุปแล้วหนุ่ยเองก็ไม่ได้เล่นน้ำทะเล เขากลับมาเล่นเกมส์จากโน้ตบุ๊ค ธีร์กลับห้องก็นอนหลับยาวไปจนเย็น จนได้ออกไปเดินเล่นแถวจังซีลอน หาดป่าตอง
“คึกคักจังเลยพี่” หนุ่ยเห็นนักท่องเที่ยวคลาคล่ำเต็มถนน ร้านรวงมีชีวิตชีวา เพราะนักท่องเที่ยวเยอะแยะ
“มันก็คล้ายๆพัทยานั่นแหละ”
หนุ่ยกับธีร์เดินเล่นกันไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่ได้ซื้ออะไรซักอย่าง จนเกือบดึกจึงกลับโรงแรม
.................................................
ธีร์พาหนุ่ยเดินทางผ่านจังหวัดต่างตามแผนมาเรื่อยจนถึงระโนด หลายปีผ่านไประโนดยังคงรักษาความเป็นตัวตนไว้ได้เหมือนเดิม บรรยากาศเงียบสงบของตัวอำเภอ ทำให้ธีร์อดคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นไม่ได้
“พี่ธีร์เข้าไปตลาดก่อนได้มั้ย...เราไปหาซื้ออะไรเข้าไปกินแล้ว...ผมจะซื้อพวงมาลัยกับดอกไม้ไปไหว้ปู่กับย่าด้วย” หนุ่ยบอกให้ธีร์ขับเลยไปที่ตลาดในตัวอำเภอก่อน
“ได้ครับ...น้อง” ธีร์รับคำ
“พี่ธีร์อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย” หนุ่ยถาม
“อะไรที่ว่าพิเศษล่ะ...” ธีร์หันมาถาม
“ก็พวกหมูหยอง ไส้กรอกอะไรอย่างเนี้ย...เผื่อพี่ธีร์ทานอาหารพื้นบ้านไมได้”
“ไม่ต้องหรอกมั้ง...ขอกาแฟสำเร็จรูปไปชงตนเช้าแล้วกัน”
“ซื้อที่เซเว่นแล้วกันนะพี่” หนุ่ยบอกให้ธีร์เลี้ยวจอดหน้าเซเว่นกลางตลาดในอำเภอ มีเซเว่นที่ไหนอุ่นใจทั่วกันจริงๆ เรื่องปากท้องไม่ต้องห่วง
นอกจากกาแฟที่ว่าแล้ว สองหนุ่มอดไม่ได้ที่จะต้องซื้อทั้งขนมปัง เนย ไส้กรอกติดไม้ติดมือไปด้วย ธีร์กลัวอยู่อย่างเดียวคือกลัวไม่มีกาแฟกิน
“เกือบถึงบ้านแล้วหล่ะ...” หนุ่ยบอกธีร์ที่ค่อยๆขับรถเลี้ยวเข้าถนนซอย ป้ายบอกทางยังคงเก่าเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลงอะไร ทั้งป้ายวัด ป้ายโรงเรียน ต้นไม้ใหญ่น้อยที่ยังคงอยู่เหมือนเดิมทุกต้น ทำให้หนุ่ยเงียบอึ้งกับบรรยากาศเก่าๆที่เขาจากมาแรมปี เงาของบ้านตะคุ่มอยู่ข้างหน้าไม่ไกลนัก เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบอกให้ธีร์ชะลอความเร็วลง
“ข้างหน้าน่ะพี่...” หนุ่ยชี้ไปที่บ้านหลังคามุงสังกะสีเก่าๆ ฝาบ้านบางส่วนบุด้วยไม้ระแนงเพื่อให้ลมโกรกเข้าบ้านหรือด้วยฐานะที่ไม่ค่อยดีนักจึงไม่มีปัญญาใช้ไม้แผ่นมาตีเป็นฝา หนุ่ยถอนหายใจหนักขึ้น แสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า สะท้อนกับยอดเจดีย์ที่เก็บกระดูกปู่กับย่าวิบวับ มันงดงามในความรู้สึกของหนุ่ย เพราะมันเต็มไปด้วยความรัก ความคิดถึง “ปู่ครับ...ย่าครับ...หนุ่ยกลับมาแล้ว...หนุ่ยกลับมาแล้ว”หนุ่ยคิดในใจได้เท่านั้น น้ำตาก็ไหลออกมา
“อ่ะ...” ธีร์ดึงกระดาษทิชชู่ส่งให้หนุ่ยด้วยความรันทดใจ ใจนึกไปถึงว่าเขาเองก็มีส่วนที่ทำให้เด็กหนุ่มเป็นแบบนี้
“ขอบคุณครับพี่” หนุ่ยรับกระดาษมาเช็ดน้ำตา
“เข้าไปจอดข้างในเลยครับ...เดี๋ยวผมเปิดรั้วให้” ธีร์จอดรถตรงหน้ารั้วไม้ระแนงเก่าๆซึ่งโย้เย้ไปมา หนุ่ยเดินลงไปเปิดรั้วให้ ก่อนที่ธีร์จะเข้าไปจอดนิ่งสนิท เสียงเครื่องยนต์ครางกระหึ่มสักพัก....ก่อนที่ธีร์จะดับเครื่อง...ทุกอย่างกลับสู่ความเงียบงันอีกครั้ง...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
