สวัสดีครับ มีเวลา เพิ่งเขียนเสร็จ เลยเอามาโพสให้อ่านกันก่อนครับ
ก็ผมคิดถึงคนอ่านคนดีของผมนี่ครับ...
ดิน
................................................................
ตอนที่ 5 เพื่อน “งอน” เพื่อน ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้ชลในตอนนั้น ผมไม่รู้หรอกครับ ว่ามันคิดอะไรกับผมหรือเปล่า (ถ้าจะให้ดีต้องให้มันมาตอบเองอ่ะ...หุ หุ) แต่ สำหรับผม... ไอ้ชลมันก็เป็นเพื่อน เหมือนไอ้แอ๊ด และอีกหลายๆ คน... เพียงแต่ดูเหมือนว่ามันจะสนิทกับผมมากที่สุด คอยเป็นห่วงเป็นไย รอผมทานข้าวอยู่เสมอๆ ทุกวันที่ผมมาทำงาน...
นานๆ วันเข้า ก็เป็นความเคยชิน... ที่ผมต้องเห็นมันอยู่เสมอๆ ถ้ามันยังไม่ได้ถูกจองไปกับลูกค้าตั้งแต่หัวค่ำ... ก็จะเห็นไอ้ชลนั่งอยู่ที่เก้าอี้ชุดใกล้กับประตูทุกวัน พอผมลงชื่อเสร็จก็ออกไปทานข้าวด้วยกัน
เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น ก็เริ่มเล่าเรื่องส่วนตัวให้อีกคนนึงฟังระหว่างทานข้าว...
ไอ้ชล เป็นหนุ่มจากอุบลฯ เข้ามาทำงานโรงงานแถวรังสิตกับพี่สาว ทำได้พักใหญ่ ก็เห็นว่า งานโรงงานท่าทางจะไม่รุ่ง อ่านหนังสือพิมพ์เจอประกาศรับสมัคร ก็เลยมาสมัครทำงานได้สองปีกว่าแล้ว มันอายุมากกว่าผมหลายปีอยู่เหมือนกันครับ
ส่วนผมก็เล่าให้มันฟังถึงความจำเป็นของตัวเองที่มาทำงาน แต่ผมก็บอกมันว่า ผมจะทำแค่เรียนจบ แล้วผมจะไปทำงานกลางวันแทน... มันพยักหน้า... “กูอวยพรให้มึงประสบความสำเร็จอย่างที่มึงหวังว่ะ ดิน...”
“เออ ดิน... กูจะถามมึงตั้งนานแล้วแต่ลืม... แล้วมึงมีแฟนป่ะ”
“มีดิ... น่ารักด้วยนะเว้ย...” ผมคุยโว เพราะ น้องษาของผมน่ารักจริงๆ นี่ครับ... แววตาของไอ้ชล มันวูบไปนิดนึง แล้วมันก็หัวเราะ ท่าทางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง... ผมเลยต้องเปิดกระเป๋าสตางค์ เอารูปน้องษาทิ่เคลือบพลาสติคอย่างดี ที่พกติดตัวอยู่ตลอดเวลาออกมาให้มันดู
“เออ... น่ารักว่ะ...” มันรับไปดูอย่างพิจารณา เอ่ยพึมพัมเบาๆ ก่อนจะพลิกด้านหลังขึ้นอ่าน “อย่าให้รู้ว่าไปซนที่ไหนนะคะพี่ดิน... คิดถึงค่ะ...ษา”
“ท่าทางจะขี้หึงไม่เบานะ แฟนมึงเนี่ยะ...”
ผมหัวเราะอายๆ... ไม่เบาอย่างที่มันว่าจริงๆ แหละ ขี้งอนอีกต่างหาก... งอนทีไร ไอ้ดินแทบจะคลั่ง ใจแข็งอีกต่างหาก... แต่ทำไงได้ ไอ้ดินมันรักแล้วนี่นา
“เอาเรื่องเหมือนกันว่ะ...”
มันมองหน้าผม... ยื่นรูปคืนให้ ก่อนจะถามเบาๆ
“มึงได้น้องเค้าแล้วสิ...”
ผมพยักหน้าให้มันนิดนึง “ฮื่อ... แต่กูรักน้องเค้านะโว้ย... กูจะรีบเรียนให้จบ ทำงานเก็บเงินรอน้องเค้าเรียนจบ แล้วกูจะให้ป๊าไปขอน้องเค้าให้กู...”
มันนิ่งไปนิดนึง... “เออ... น้องเค้ารักมึงมาก... อย่าทำให้เค้าผิดหวังละกัน... แล้วที่มึงมาทำงานอย่างนี้ น้องเค้ารู้หรือเปล่า”
ผมส่ายหน้า... “อย่าให้เค้ารู้ดีกว่า อย่างน้อยเค้าจะได้มีความภูมิใจในตัวกูอยู่บ้าง”
“ท่าทางมึงจะรักน้องเค้ามากเหมือนกันนะ ดิน”
“ฮื่อ... นอกจากม๊ากู... น้องษาก็เป็นผู้หญิงคนที่สองที่กูรักว่ะ”
“กูอิจฉาน้องเค้าว่ะ...” มันบอกผม
“ทำไมวะ”
“ก็... กูดูออกว่า ท่าทางมึงเจ้าชู้ไปงั้นแหละ แต่มึงรักใครรักจริง... แล้วมึงบอกว่ารักน้องเค้ามาก...ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องบอกกูก็ได้... แล้วกูก็ไม่รู้มึงจะโกหกกูไปทำไม... กูถึงบอกว่า อิจฉาน้องเค้าไง” มันอธิบายยืดยาว.... ก่อนจะพยักหน้าเรียกคนขายมาเก็บตังค์...
............................................................
ความสนิทสนมของผมกับไอ้ชลก็เป็นไปตามเวลาละครับ ผมมาทำงานก็ต้องเจอมันทุกครั้ง แล้วมันก็เป็นคนที่สนิทกับผมมากที่สุดแล้ว
ตอนนั้น... ผมไม่รู้หรอกครับ ว่ามันคิดอะไรกับผมบ้าง... เพราะดูเหมือนมันก็ทำตัวปกติเหมือนเพื่อนทั่วๆ ไป... สำหรับตัวผม... ไอ้ชลมันก็คือเพื่อนร่วมงานคนนึงที่มีความสนิทสนมมากกว่าคนอื่นๆ ไม่ได้คิดมากไปกว่านั้นเลยครับ
ยิ่งผมไม่ได้ทำงานทุกวัน... วันที่ไปเรียน ผมก็เจอเพื่อนๆ ที่มหา’ลัย เจอน้องษาแฟนผม... ที่หอก็มีเพื่อนที่ออกกำลังกายด้วยกัน... ไม่มีใครรู้ว่าผมทำงานพิเศษด้วยซ้ำ...
วันนึง ผมเข้ามาทำงาน... ไม่เห็นไอ้ชลนั่งอยู่ เหมือนเคย ว่าจะถามพี่รัตน์ แต่ก็...
“เฮ้ยดิน วันนี้มาทำงานเหรอ...”
ผมหันไป ไอ้แอ๊ดนั่นเอง... “ฮื่อ... ไงมึง” ผมพยักหน้าให้มัน... นอกจากไอ้ชลแล้ว ไอ้แอ๊ดก็เป็นอีกคนที่ผมสนิทใจที่จะคุยด้วย เพราะไอ้แอ๊ดมันขี้เล่น แล้วก็จริงใจดี
“เออ... มึงกินข้าวยัง” มันถามผม
“ยัง... มึงล่ะ”
“ยังเหมือนกัน... ไปกินข้าวกันเหอะ...” ไอ้แอ๊ดชวนผม
ตอนนั้น ผมไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ คิดว่า ไอ้ชลมันคงไปกับลูกค้าตั้งแต่หัวค่ำเหมือนเคย ก็เลยไปกินข้าวกับไอ้แอ๊ด... อิ่มแล้วก็เดินเข้ามาใน พอกลับเข้ามาเจอไอ้ชล เห็นมันเงียบๆ ไป พอผมไปคุยด้วย มันก็เงียบไม่คุยกับผม ทั้งๆ ที่มันก็คุยกับคนอื่นดี... อะไรวะ....
ตอนแรกผมไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ คิดว่ามันมีปัญหาบางอย่าง ไม่ได้คิดถึงเรื่องแค่นี้... ก็เลยไม่ได้สนใจ แต่นานๆ ไปชักผิดปกติ เพราะพอผมเดินเข้าไปในกลุ่มตอนที่มันคุยกับเพื่อนๆ อยู่หน้าร้าน ไอ้ชลมันกลับเงียบเสียงลงกระทันหัน....
คนอื่นอาจจะไม่สังเกตุ แต่ ผมรู้สึกถึงความไม่ปกตินั้น
พอลูกค้าเริ่มเข้า... เด็กๆ ก็แยกกันเดินเข้าร้านไป... ไอ้ชลมันกำลังจะเดินตาม แต่ผมดึงแขนมันไว้
“เดี๋ยวสิ ชล... มึงคุยกะกูก่อน”
มันหันมา แต่ไม่สบตาผม... ถามเบาๆ
“มึงมีอะไร ดิน”
ผมส่ายหน้า... “กูไม่มีหรอก แต่มึงสิ...มี”
“กูก็ไม่มีอะไรนี่นา” มันยังไม่ยอมสบตาผม
“มึงโกหก...” ผมบอกมัน “ถ้าไม่มี แล้วมึงทำไมไม่มองหน้ากูวะ”
มันเงยหน้าขึ้นสบตาผม... น้ำใสๆ เอ่อขึ้นมาตามขอบตามัน... อะไรวะ... มึงร้องไห้ด้วยเหรอ...
“มึงแคร์กูด้วยเหรอ ดิน”
“มึงเป็นเพื่อนที่กูสนิทที่สุดในร้านนะ... ชล... มึงมีอะไรมึงพูดมา กูไม่ชอบอมพะนำ...” ผมพูดเสียงหนักๆ... จ้องตามัน
ไอ้ชลมันมองหน้าผม... พอมันเห็นสายตาดุๆ ของผม (มันบอกตอนหลัง) มันก็หลบตา...
“มึง... มึง... วันนี้... ทำไมมึงไม่รอกูกินข้าว...” มันพูดเบาๆ
ผมลืมตาโต อ้าปากค้าง... แค่เนี่ยะเหรอ... กูนึกว่าเรื่องใหญ่ เรื่องโต
“มึงโกรธกูเรื่องนี้เหรอ...” ผมถามมัน
“ฮื่อ... กูรอมึงทุกวัน... แต่วันนี้ กูไปธุระมาสาย... มึงไม่รอกูเลย” มันพูดพลางหลบตาผม ท่าทางมันคงอายด้วยแหละครับ เพราะ นึกๆ ดู... เพื่อนกัน ไม่รอกินข้าว... มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร...
ผมหัวเราะหึๆ โอบไหล่มันดึงเข้ามาหาผม เอามือยีหัวมันจนยุ่งไปหมด
“โอ๋ๆ... กูขอโทษ... ขอโทษคร๊าบ... วันหลังกูจะรอมึงกินข้าวทุกวันนะคร๊าบ...”
ไอ้ชลหัวเราะออกมาได้... ผมเห็นมันตวัดสายตามองผมนิดนึงเหมือนกับค้อน... แต่ไม่ได้พูดอะไร
ผมเหนี่ยวคอมันเข้ามาใกล้ กระซิบที่หูมัน... “คราวหลังมึงจะงอนกูเรื่องอะไร ช่วยบอกกูด้วยนะ มึงเงียบๆ แล้วกูจะรู้ไม๊ ว่ามึงงอนกูเรื่องอะไร... ดีนะที่มึงเป็นเพื่อนกู... ถ้าเป็นน้องษาแฟนกูงอนแบบนี้... กูจับปล้ำแล้วมึง”
“ไอ้บ้ากาม” ไอ้ชลด่าผม แต่ตัวเองหน้าแดง... ผมชะงักนิดนึง... เพราะนึกขึ้นมาได้ ว่า... ผมกับไอ้ชล ก็เคยมีอะไรกันทำนองเดียวกับน้องษาด้วยเหมือนกัน...
‘มันไม่เหมือนกันโว้ย... นั่นมันเป็นงาน แล้วไอ้ชลมันก็คงไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น...’ ผมบอกตัวเอง... ก่อนจะกอดคอไอ้ชลเดินเข้าประตูร้านไป...
.........................................
คิดถึงกันไหมครับ.... ผมน่ะมีเวลาว่างก็ต้องเข้ามาเขียน เวลาขับรถ ก็นึกถึงเหตุการณ์ตอน นู้นนนนนนน
พยายามจะเก็บรายละเอียดให้มากที่สุดอ่ะครับ คนอ่านจะได้ไม่เสียอรรถรสครับ...
ดิน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
