ร่างโปร่งสวมชุดโต๊ปสีขาวแบบชาวอาหรับ ตัวใหญ่โคร่งดูรุ่มร่าม คลุมผ้าคลุมสีดำมิดชิดเสร็จแล้วจึงเดินไปยังกระโจม เขาเอาเสื้อผ้าของตนตากไว้แถวๆ นั้น ก่อนจะคลานเข้าไปในกระโจมซึ่งอีกฝ่ายนั่งรอเขาอยู่ที่นั่นแล้ว
เบื้องหน้าของชายหนุ่มมีถุงผ้าใส่ขนมปังและผลไม้แห้งๆ วางอยู่ เขากวักมือเรียกให้เด็กหนุ่มไปรับประทานด้วยกัน
อาหารในทะเลทรายจัดเป็นของหายาก พวกเขามีเพียงเท่านี้ก็ดีถมเถไปแล้ว ศตคุณเองก็ไม่ใช่คนเรื่องมาก เขาหยิบขนมปังและผลอินทผลัมแห้งใส่ปากไปเรื่อยจนอิ่ม “ขอบคุณนะครับ คุณช่วยผมไว้ตั้งหลายหน” นัยน์ตากลมใสลอบมองคนตรงหน้าที่ในตอนแรกเขาคิดว่าน่ากลัว ใบหน้าสีคร้ามแดดมีหนวดเครา ดวงตาคมกริบฉายแววดุดัน ทว่าก็เป็นคนที่ช่วยเหลือเขาเอาไว้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง คงไม่ใช่คนไม่ดีหรอก
เด็กหนุ่มรู้สึกคุ้นเคยกับร่างสูงมากขึ้น หากสองวันผ่านไปแล้วเขายังไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของอีกฝ่าย ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อเล็กน้อย พร้อมกับยกมือเกาศีรษะอย่างเขินๆ “เอ้อ... ผมชื่อศตคุณนะครับ สะ-ตะ-คุน สะ-ตะ-คุน สะ-ตะ-คุน สะ-ตะ-คุน”
“....”
“สะ-ตะ-คุน ชื่อผมไงครับ” ใบหน้าน่ารักเงยขึ้น แล้วชี้ไปที่ตนเอง “สะ-ตะ-คุน”
“.....”
“เรียก คุณ เฉยๆ ก็ได้ครับ คุณ คุณ คุณ คุณ”
“คุณ” อีกฝ่ายเอ่ยอย่างรำคาญ ก่อนที่เด็กหนุ่มตรงหน้าจะย้ำกับเขาเป็นครั้งที่ร้อย
“แล้วคุณล่ะ คุณ คุณ คุณ คุณ” นิ้วเรียวชี้ไปทางร่างสูงบ้าง
“...ทาริค”
“ทาริค... ผมเรียกคุณว่าทาริคเฉยๆ ได้มั้ยครับ ทาริค?”
ร่างสูงพยักหน้า จากนั้นก็รวบเก็บถุงอาหารไปกองรวมที่มุมกระโจม แล้วเอนกายลงนอน
“ทาริค ขอบคุณนะครับ” เด็กหนุ่มเอนหลังลงนอนข้างๆ กัน พลางเอนศีรษะแนบแผ่นหลังกว้าง ในยามนี้เขาไร้ที่พึ่ง มีเพียงผู้ชายที่ไม่รู้จักกัน แต่มีบุญคุณต่อเขาคนนี้คนเดียวเท่านั้น “ผมเล่นเปียโนเก่งนะ ทาริค... ที่ออสเตรียน่ะ ผมเป็นนักเปียโน ถ้ามีโอกาส ผมอยากจะเล่นเปียโนตอบแทนความใจดีของคุณ” เขาเอ่ยปากพูดไปเรื่อยเปื่อย ทั้งๆ ที่คิดว่าอีกฝ่ายฟังไปก็คงไม่เข้าใจ ดีไม่ดีจะรำคาญเขาเอาซะก็ไม่รู้
“...ถ้าผมพูดมากไป แล้วคุณรำคาญละก็ บอกให้ผมหยุดได้นะ... เรียกชื่อผมก็ได้”
“.....”
เมื่อเห็นว่าเจ้าของแผ่นหลังอบอุ่นที่เขาอิงแอบนิ่งเงียบ เด็กหนุ่มจึงพูดพึมพำต่อไปอีก “ผมมาที่นี่เพราะอยากพบคนคนนึง...” เขาหยุดไปสักพัก แต่ความอัดอั้นตันใจทำให้ต้องเปิดปากพูดต่อ “ผมก็แค่... อยากจะเผชิญหน้ากับเขาจังๆ อยากเห็นหน้าของคนที่ใช้เงินล้อเล่นกับชีวิตของคนอื่น ผมอยากเห็นสีหน้าของเขาตอนที่รู้ว่าผมคืนเงินทั้งหมดที่ยืมมาเป็นค่าเรียนให้ อยากจะบอกเขาว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก และผมไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณใคร”
ดวงตากลมใสเหม่อมองหลังคากระโจมไปอย่างเลื่อนลอย “ตอนแรกที่มาถึงที่ทะเลทรายนี่ ผมรู้สึกว่าตัวเองคิดผิด จะดั้นด้นมาถึงที่นี่ทำไมกันนะ แต่ว่าทาริค... พอได้พบกับคุณแล้ว ผมคิดว่าทะเลทรายนี่มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะทีเดียว ทั้งๆ ที่คุณจะพาผมไปไหนผมก็ยังไม่รู้ แต่ก็น่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกกระวนกระวายอยากกลับเวียนนา... คงเพราะที่ไหนๆ ก็ไม่มีบ้าน ไม่มีครอบครัวสำหรับผม... ผมเป็นเด็กที่ถูกทิ้ง... พ่อแม่ คุณลุง... ญาติๆ ก็ไม่มี... กระทั่งพ่อบุญธรรมก็ยังทอดทิ้งผม...”
“ทาริค... แต่คุณไม่ได้ทิ้งผมไว้คนเดียวกลางทะเลทราย คุณคงไม่เหมือนคนอื่นๆ หรอกใช่มั้ย คุณคงไม่เอาผมไปขายให้กับใครใช่มั้ยครับ” ศตคุณพูดเสียงสั่นพร่า เขาเองก็ไม่แน่ใจหรอกว่าชายหนุ่มมีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงไว้หรือไม่ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากลองเสี่ยง พึ่งพาและเชื่อใจอีกฝ่าย
ดวงตาสีอ่อนร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงชะตากรรมของตน “ผมน่ะ... คงจะหลงใหลทะเลทรายตั้งแต่ที่เคยเห็นเมื่อตอนเด็กๆ แล้วละมั้ง... ทาริครู้มั้ย... ผมเคยแต่งเพลงเกี่ยวกับทะเลทรายด้วยนะ เป็นเพลงที่ผมว่าเพราะมากเลย” ศตคุณฮัมเพลงที่เขาแต่งในลำคอเบาๆ
เสียงฮัมเพลงเบาบางลงทีละน้อย แล้วเงียบไปในที่สุด ร่างสูงจึงค่อยๆ พลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่หลับสนิทไปเรียบร้อยแล้ว ปลายนิ้วหยาบเคลื่อนไปเกลี่ยคราบน้ำตาบนแก้มที่มีสีเลือดฝาดอยู่เสมอ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างอ่อนใจ
แกว๊กกก... แกว๊กกก...
“อืม...” เสียงร้องดังบาดหูทำให้คนที่หลับอยู่สะดุ้งตื่น หากเขาไม่ได้หลับลึกแบบนี้มาหลายวันแล้ว จึงยังไม่ค่อยอยากลุกขึ้นเท่าไรนัก เด็กหนุ่มพลิกตัวไปมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง “ทาริค... หายไปไหน?”
พอรู้สึกตัวว่าอีกฝ่ายหายตัวไป ร่างโปร่งก็ผลุนผลันออกมาจากกระโจมทันที เขาหลับไปเสียนาน พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว “ทาริค!!” เด็กหนุ่มตะโกนลั่น ขาเรียวก้าวยาวๆ ไปเรื่อย สายตาสอดส่ายมองหาร่างสูงในชุดดำ
“ทาริค!!” เด็กหนุ่มตะโกนไปกี่ครั้งก็ไม่ได้ยินเสียงตอบ พอเขาหันไปมองดูพวกอูฐที่ควรจะมีห้าตัวอยู่แถวนั้น ก็เหลือเพียงแค่สี่ตัวเท่านั้น
ศตคุณใจหายวาบ ร่างกายสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัว... ทาริค... เอาเขามาทิ้งไว้ที่นี่หรือนี่
ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดลงเรื่อยๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเริ่มมีน้ำใสเอ่อคลอ “ทาริค! คุณอยู่ที่ไหนน่ะ!”
ภาพวันเก่าๆ ในความทรงจำแวบผ่านขึ้นมาซ้อนทับ ภาพของตัวเขาที่ยืนเกาะขอบหน้าต่างรอบิดามารดา และคุณลุงซึ่งจากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน ภาพของเขาที่เคยต้องวิ่งตามหาเพื่อให้ได้พบกับคนที่เขาเคยเรียกว่า อับบา ไม่รู้กี่ครั้งกี่หน แต่แล้วทุกคน... ก็ทอดทิ้งเขาไป
มือขาวกุมเหนือแผ่นอกซีกซ้าย เจ็บหน่วงในหัวใจที่ถูกทำร้ายให้บอบช้ำ เขาปล่อยให้หยดน้ำตาไหลรินผ่านพวงแก้มสีชมพูหยดแล้วหยดเล่า
“ทาริค!”
แกว๊กกกก!! เสียงร้องของเจ้าเหยี่ยวตัวโตดังก้อง เรียกสติของเด็กหนุ่มให้กลับคืน เขาเงยหน้าขึ้นมอง มันบินวนๆ อยู่เหนือกลุ่มต้นปาล์มที่อยู่อีกฝั่งของแอ่งน้ำ ราวกับกำลังบอกถึงที่อยู่ของผู้เป็นเจ้านาย
ศตคุณใจชื้นขึ้นมาทันที เขาวิ่งอ้อมแอ่งน้ำไปตรงจุดที่เหยี่ยวสีน้ำตาลบินถลาลงไป
ชายหนุ่มในผ้าคลุมสีดำยืนอยู่ใต้ต้นอินทผลัมขนาดไม่สูงนัก หากมีผลดกเต็มต้น เขาปลิดผลสดๆ เหล่านั้นใส่ถุงผ้าซึ่งแขวนไว้กับอูฐตัวเขื่องที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“ทาริค!” เด็กหนุ่มพุ่งตรงเข้าไปสวมกอดร่างสูงทันที ใบหน้าน่ารักเปียกชื้นไปด้วยน้ำตา เขาร้องไห้เสียงลั่นเหมือนเด็กตัวเล็กๆ สองแขนกอดยึดอีกฝ่ายไว้แน่นราวกับกลัวว่าชายหนุ่มจะเป็นภาพลวงตาที่เลือนหายไปได้ เขากลัวและอ่อนแอมากเหลือเกิน เพราะในทะเลทรายอันเวิ้งว้างแห่งนี้ มีทาริคเพียงคนเดียวที่เป็นที่พึ่งของเขา
ทาริคปล่อยให้ร่างโปร่งร้องไห้ไปเรื่อยๆ มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กเบาๆ เพื่อปลอบโยน
“จู่ๆ คุณก็หายไป ฮึก... ผม... ผม... คิดว่าถูกทิ้งซะแล้ว ฮือ...”
“...อย่าหายไปแบบนี้... อย่าทอดทิ้งผม... ฮือ... ฮึก... คุณรู้รึเปล่า... ใครๆ ก็ทิ้งผม... ผมไม่อยากอยู่คนเดียว... ฮืออออ...” ศตคุณปล่อยโฮอย่างไม่อายใคร ราวกับต้องการจะปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจออกมาให้หมด
ทว่าเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ เด็กหนุ่มที่ไม่รู้ว่ากลายเป็นคนขี้แยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด จนอีกฝ่ายเองก็เริ่มเป็นกังวล ทำอะไรไม่ถูก มือหยาบเอื้อมไปหยิบผลอินทผลัมที่เพิ่งเด็ดมาจ่อริมฝีปากสีแดงสด “...คุณ”
พอร่างโปร่งอ้าปากเพื่อร่ำไห้โวยวายต่อ ทาริคก็ดันผลปาล์มเข้าไปในปาก
“...อุ๊บ...”
ได้ผล... ศตคุณหยุดร้องไห้แล้วหันมาสนใจกับผลอินทผลัมสดรสหวานชุ่มคอที่อยู่ในปากแทน
“#+!“§$%#&/§$+§&” มือใหญ่ตบไหล่เล็กเบาๆ แล้วชี้ให้ไปนั่งลงบนพรมที่เขาปูไว้ให้ ก่อนจะวางถุงใส่ผลปาล์มสดไว้ตรงหน้าเด็กหนุ่ม
มือขาวหยิบอินทผลัมใส่ปาก ทั้งยังสะอื้นฮั่กๆ เหมือนเด็กๆ “ตัมรุน อร่อย...”
ทาริคส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “รุเฎาะบุน”
นั่นเป็นรอยยิ้มแรกที่ทำให้หัวใจของศตคุณเต้นไม่เป็นส่ำ “รุเฎาะบุน?”
ชายหนุ่มลุกไปหยิบผลไม้แห้งที่พวกเขารับประทานในตอนแรกมาเปรียบเทียบกัน เขาหยิบผลอินทผลัมตากแห้งขึ้นมา “ตัมรุน” แล้วจึงหยิบผลสดมาบ้าง “รุเฎาะบุน”
ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกหงัก ผลไม้ทั้งสองแบบดูคล้ายกันน่าจะเป็นผลของต้นอินทผลัมเหมือนกัน แต่ผลสดและผลตากแห้งคงจะมีชื่อเรียกไม่เหมือนกัน ริมฝีปากสีแดงคลี่ยิ้มอย่างน่ารัก “ขอบคุณครับ อร่อยทั้งสองแบบเลย”
มือหยาบบีบหัวไหล่เล็กแผ่วเบา จากนั้นก็ลุกยืน เพื่อจัดการเก็บผลปาล์มใส่ถุงตุนไว้เป็นเสบียงอาหาร
ศตคุณจัดการกับอินทผลัมสดตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ผลไม้รสหวานซึ่งหลังจากเขารับประทานเข้าไปได้ไม่นานร่างกายที่เหนื่อยล้าก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ช่างสมกับที่เป็นหนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ของทะเลทรายจริงๆ เด็กหนุ่มจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังวุ่นกับการเก็บเสบียงอาหาร อดทึ่งไม่ได้กับทักษะการเอาตัวรอดของคนในทะเลทราย ทาริคดูเก่งกาจไม่น้อย ทั้งฝีมือการยิงปืน การใช้กริช น่าเสียดายที่พวกเขาทั้งสองคุยกันไม่เข้าใจ ไม่อย่างนั้น เขาคงได้ชวนอีกฝ่ายคุยกันทั้งวันทั้งคืนไม่ต้องหลับต้องนอนเป็นแน่
เมื่อท้องอิ่มแล้วศตคุณก็ลุกขึ้น หยิบพรมที่ใช้ปูนั่งมาพับให้เรียบร้อย ก่อนเดินไปหาชายหนุ่ม “ผมช่วยนะครับ”
ทาริคพยักหน้า พวกเขาช่วยกันเก็บผลปาล์มสดจนเต็มถุงใหญ่ จึงจูงอูฐกลับไปยังกระโจมที่ตั้งไว้ในคราวแรก จากนั้นจึงจัดการเก็บข้าวของขึ้นหลังอูฐเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางกันอีกครั้ง
“มืดตื๋อเลยนะครับ... แย่จังที่ต้องเดินทางตอนมืดๆ แบบนี้...”
ทาริคแหงนหน้ามองฟ้า สายลมยามค่ำคืนหวีดหวิว อากาศกำลังเย็นสบาย มือหยาบจัดผ้าคลุมสีดำพันรอบศีรษะเล็กก่อนจะมาจัดการกับผ้าคลุมของตน การเดินทางบนทะเลทรายของทั้งสองยังคงดำเนินต่อไป ซึ่งสำหรับศตคุณแล้ว เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเดินทางอีกไกลขนาดไหน และจุดหมายปลายทางจะอยู่ที่แห่งใดเช่นกัน
TBC~*อรั้ยยยยยย น่ารักกุ๊กกิ๊ก กระจุ๊กกระจิ๊กจุงเบยนะคู่นี้ 
น้องคุณยังอยู่ในช่วงที่สับสน หวาดกลัว อาจจะขี้แยไปสักหน่อย แต่ก็เพราะประสบการณ์แย่ๆ ที่เพิ่งพบมาน่ะค่ะ ถึงปากจะบอกว่าเค้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ที่จริงก็คือเด็กหนุ่มอายุสิบแปดเท่านั้นเอง 55555 แถมเคยใช้ชีวิตแต่ในเมืองกรุงสบายๆ ซะด้วยสิ
มาถึงตรงนี้ หลายคนคงสังเกตเห็นแล้วว่า น้องคุณเป็นคนที่ช่างพูด ช่างเพ้อฝัน ช่างจินตนาการ 55555 คงเพราะน้องคุณเป็นนักดนตรีล่ะมั้ง (อันนี้ฮัสกี้มโนเอง กร๊าก)
แล้วเราก็ได้รู้จักชื่อของฮีโร่ของน้องคุณกันแล้ว ^^ ทาริคจะได้เป็นพระเอกของน้องคุณมั้ยนะ อันนี้ก็ต้องติดตามอ่านกันต่อไปนะค้า ขอบคุณนักอ่านทุกคนและทุกคอมเมนต์ค่ะ จุ๊บๆ 
[พื้นที่แอบโฆษณา] ตะวันเคียงเดือน ใกล้จบแล้วล่ะค่า อยากให้ลองอ่านกันดูนะคะ >.< ส่วน แกนีมีด จบแล้วล่ะค่ะ ถึงฟิลในเรื่องจะคนละฟากกับนิสรีน แต่ก็สนุกน้า 55555
แล้วแวะมาเม้ามอยกับฮัสกี้นะคะ husky's page
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
